Δεν υπάρχει άλλος σίγουρος δρόμος σωτηρίας, εκτός από το να εξομολογείται ο καθένας σε πατέρες με πολλή διάκριση και από αυτούς να παίρνει οδηγίες για την αρετή και να μην ακολουθεί το δικό του θέλημα.

(Άγιος Ιωάννης Κασσιανός ο Ρωμαίος.)







Τούτον Δανιήλ υιόν ανθρώπου λέγει είναι, ερχόμενον πρός τον Πατέρα, και πάσαν την κρίσιν και την τιμήν παρ'εκείνου υποδεχόμενον

(Αποστολικαί Διαταγαί, Ε΄, ΧΧ 10, ΒΕΠ 2,92)
Αγία τριάδα


Εθεώρουν έως ότου θρόνοι ετέθησαν και παλαιός ημερών εκάθητο, και το ένδυμα αυτού λευκόν ωσεί χιών, και η θρίξ της κεφαλής αυτού ωσεί έριον καθαρόν... εθεώρουν εν οράματι της νυκτός και ιδού μετά των νεφελών του ουρανού ως υιός ανθρώπου ερχόμενος ην και έως του παλαιού των ημερών εφθασε...

(Δανιήλ Ζ', 9 και 14)



"Πιστεύοντες εις ένα Θεόν εν Τριάδι ανυμνούμενον, τας τιμίας Αυτού εικόνας ασπαζόμεθα."

(Πρακτικά εβδόμης Οικουμενικής συνόδου, Τόμος Β' σελ. 883)

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Τα χειρόγραφα ενός ερημίτη!


http://3.bp.blogspot.com/-bDWc0G6dGps/VDI22eaf8fI/AAAAAAAAnkc/ExpfMhqEBlE/s1600/xx.jpg


Εκείνο που προκαλεί εντύπωση είναι ότι αυτά που έγραφε από ανάγκη ψυχής, δεν ήσαν απλώς σκέψεις, δεν ήταν θεολογική εσωτερικώς απλή διεργασία, δεν ήσαν «μελέτες», αλλά αυτή η ίδια ψυχή του, το αίμα της καρδιάς του, η έντονη αίσθηση των πνευματικών του εμπειριών.

Ο Ερημίτης Νικόδημος έφθασε σε προσωπική σχέση αγάπης και έρωτος με τον Θεόν. Γι’ αυτό οι εμπειρίες του παίρνουν την μορφή συνομιλίας με τον Χριστό. Τα χειρόγραφα είναι σε γλώσσα καθαρεύουσα με αρχαϊκές εκφράσεις, που τις συναντά κανείς σε κείμενα της λογίας γλώσσης, τα οποία εγράφοντο προ μισού αιώνος. Σήμερα, με τη ραγδαία εξέλιξη προς την απλή καθαρεύουσα και μάλλον προς την δημοτική, που μορφώνεται μια διάφορη γλωσσική αίσθηση, τα κείμενα αυτά ασφαλώς θα έχαναν την ομορφιά και την δύναμή τους.

Γι’ αυτό με πολύ σεβασμό, προς την ψυχή που διαλέγεται με τον Θεόν, θα φροντίσω ώστε να αποδώσω όσο πιο γνήσια είναι δυνατό την εν αγάπη φλεγομένη ψυχή και τον καθαρό νου του οσίου αυτού Ερημίτου. [θ.μ.δ]

Γλυκύτατε Κύριε Ιησού Χριστέ, τι να σου ανταποδώσω για τις ανέκφραστες δωρεές σου; Σήμερα που είχα βυθισθή στη μελέτη του αγίου Ευαγγελίου σου και το άγιό σου Πνεύμα έφλεγεν άκαυστα την αμαρτωλή καρδίαν μου, εθαύμαζα την θεϊκήν αγάπην σου σε μας τα «κατ’ εικόνα» σου πλάσματά σου. Βροχή ουράνια οι καθαροί διαλογισμοί μου για την άπειρη δόξα σου, στις εωθινές γλυκύτατες και κρινόλευκες ώρες, ύστερα από την ορθινή προσευχή μου μέσα στο απέριττο ασκητικό καλύβι μου, που μου χάρισε, Χριστέ μου, η πατρική σου αγάπη.

Ω, η ψυχή μου πως φτερουγίζει σε Σένα! Ω, η ψυχή μου πως είναι πυρακτωμένη από τον θείο έρωτά σου και «τετρωμένη αγάπης», Κύριε! Πως με επισκιάζει η χάρη σου εμένα τον ανάξιο; Και πως φωτίζεις τον νουν μου, πως φλογίζεις την ταλαίπωρη καρδιάμου; …

Μελέτησα στο θείο Ευαγγέλιό σου για την ανεννόητη Σάρκωσή σου. Τι άρρητος πλούτος αγάπης και ασήκωτο βάρος δόξας για τους ανθρώπους! Όσο βυθιζόμουνα στην εφικτή για μένα γνώση του θεϊκού μυστηρίου της Σαρκώσεώς σου, τόσο θαύμαζα την σοφία σου∙ και όσο εθαύμαζα τόσο αγαπούσα∙ και όσο καιόμουνα ερωτικά, τόσο ο νους μου εφωτίζετο στην γνώση σου…

Μέσα στην αδιατάρακτη σιωπή της Ερήμου, που την πλαισιώνουν το υγρό στοιχείο μιας καθαρής θάλασσας με τις ακραίες αντιθέσεις της και η στερεά φύση του κτιστού κάλλους σ’ όλη την κλίμακα της πολυμορφίας «των έργων των χειρών σου», Ιησού μου, έκλαψα από απέραντη ευτυχία και ευγνωμοσύνη…

Θα πρέπει όμως να εξηγηθώ. Όταν η ψυχή μας είναι πλασμένη να εννοή, να γεύεται και να αγαπά όσα συγγενεύουν στην άϋλη και «θεία» φύση της, πως, Χριστέ μου, να μη σκιρτά και να μην αγάλλεται από τα τόσα μεγαλεία που μας έφερε η Σάρκωσή σου, που μας επιβάλη αφωνία από θαυμασμό; Βέβαια, αν η χάρη σου δεν φώτιζε τον νου, έστω σύμμετρα, και δεν ελευθέρωνε τις ψυχικές αισθήσεις από την καταδυναστεία του κακού, δεν θα εννοούσα και δεν θα αισθανόμουνα τίποτε.

Αλλά τώρα, επέβλεψες στην ταπείνωσή μου και μου μεταποίησες κάπως τις διεστραμμένες από την αμαρτία αισθήσεις της ψυχής μου σε πνευματικές. Κι’ έτσι, με την φιλάνθρωπη χάρη σου, μπορώ να σε γνωρίζω «εκ μέρους» και να σε αινώ μέσα στην πλουτισθείσα πτωχεία μου. Άλλωστε, Κύριέ μου, γι’ αυτό δεν ήλθες στην αμαρτωλή και επαναστατημένη γη μας; Δεν «έκλινες ουρανούς» για να μας καθαρίσης το «κατ΄εικόνα», που «εφθάρη τοις πάθεσι», να μας χαρίσης «το αρχαίον απλούν», το «πρωτόκτιστον κάλλος» και να μας δώσης έτσι τη δυνατότητα της ομοιώσεως με Σένα, για να γίνουμε «θείας φύσεως κοινωνοί» και «θεοί κατά χάριν»;

Ω Κύριε Ιησού, δίνε μας φωτισμό να σε εννοούμε∙ δίνε μας γνώση να σε αγαπούμε∙ δίνε μας πνευματική αίσθηση να σε θαυμάζουμε∙ φλόγιζε την καρδιά μας να σε λατρεύουμε και δίνε μας κατάνυξη να κλαίμε τις αμαρτίες μας κα δάκρυα γλυκά για να σε δοξάζουμε…

Αλλά τι είναι η Σάρκωσή σου, η ενανθρώπησή σου; Η θέωση των πάντων. Και τι να θαυμάσω πιο πολύ; Την φιλανθρωπία σου, που δεν άφησες «των χειρών σου το πλαστούργημα υπό του πλάνου τυραννούμενον» ή γιατί πέρα απ’ τη σκύλευση του άδου, αντιμετάδωσες την θεότητά σου στην προσληφθείσα φύση μας;

Με πόσα σκιρτήματα στην καρδιά μου και με ποια νοήματα στο νου μου διαβάζω την τόσο λιτή περιγραφή του πιο συγκλονιστικού ιστορικού γεγονότος, της Γεννήσεώς σου, Κύριε. «Και έτεκεν τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν εν τη φάτνη, διότι ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι».

Γιατί, Ιησού μου, γεννήθηκες μέσα στις συνθήκες αυτές της ακρότατης πτωχείας; Θέλησες να διδάξης τους ανθρώπους την άκρα ταπείνωση από την ασύλληπτη σε ανθρώπινο νου Σάρκωση ενός απείρου Θεού; Αλλά και αυτή η ενανθρώπησή σου τι άλλο είναι από άρρητη κένωση; Πως μπορούμε να αξιολογήσουμε όχι απλώς θεία πράγματα, αλλά αυτή την σαρκωμένην Αγάπη, τον ανθρωποποιημένο Θεόν;

Τα γεγονότα αυτά υπερβαίνουν την ικανότητα νοήσεως και ανθρώπων και Αγγέλων. Είναι Μυστήρια. Και πρέπει με δέος, με κατάνυξη, με χαρά, με θαυμασμό, με αγάπη, φλογισμένοι, αλλοιωμένοι, ταπεινωμένοι και γονατιστοί, με πλήρη σιωπή στόματος και νου, κλαίοντες από ευγνωμοσύνη και εκστατικοί να υποδεχόμαστε τα Μυστήρια του Θεού.

Γι’ αυτό και «εκχέω την καρδίαν μου», Λόγε, μπροστά στη φάτνη των αλόγων, όπου ανάκεισαι συ «ο Βασιλεύς των βασιλευόντων «εν μορφή δούλου»!..

Τα χειρόγραφα ενός ερημίτη (γ. Θεόκλητος Διονυσιάτης) Περιοδικό "ΑΘΩΝΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ". Αρ. Τεύχ.: 43-44, Δεκ. - Ιαν. 1977
 
Πηγή: ekklisiaonline.gr

Το νόημα των Χριστουγέννων και η συσκότισίς του.

π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Ὁμότιμος Καθηγητής Παν/μίου Ἀθηνῶν.

Μέ τήν ἐνανθρώπηση καὶ τὴ γέννησή Του ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς πραγματοποιεῖ τὸ σκοπὸ τῆς πλάσεως τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ἐμφάνιση τοῦ Θεανθρώπου στὴν Ἱστορία. Τὴν ἕνωση τοῦ κτιστοῦ πλάσματος μὲ τὸν Ἄκτιστο Πλάστη. Ὁ σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως εἶναι ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου. «Ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἵνα Θεὸν τὸν Ἀδὰμ ἀπεργάσηται» (τροπάριο Χριστουγέννων). «Αὐτὸς ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» (Μ. Ἀθανάσιος). «Ἄνθρωπος γὰρ ἐγένετο ὁ Θεὸς καὶ Θεὸς ὁ ἄνθρωπος» (Ἅγ. Ἰ. Χρυσόστομος). Στὴ λογικὴ ἑνὸς ἠθικιστοῦ ὁ ὅρος «θεοποιηθῶμεν», ποὺ χρησιμοποιοῦν Πατέρες, ὅπως ὁ Μ. Ἀθανάσιος, εἶναι σκάνδαλο. Γι᾽ αὐτὸ μιλοῦν γιὰ «ἠθικὴ θέωση».

Διότι φοβοῦνται νὰ δεχθοῦν ὅτι μὲ τὴ θέωση μεταβάλλεται «κατὰ χάριν», αὐτὸ ποὺ ὁ Τριαδικὸς Θεὸς εἶναι «κατὰ φύσιν» (ἄκτιστος, ἄναρχος, ἀθάνατος). Τὰ Χριστούγεννα εἶναι, γι᾽ αὐτό, ἄμεσα συνδεδεμένα καὶ μὲ τὴ Σταύρωση καὶ τὴν Ἀνάσταση, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἀνάληψη καὶ τὴν Πεντηκοστή. Ὁ Χριστός – Θεάνθρωπος χαράζει τὸ δρόμο, ποὺ καλεῖται νὰ βαδίσει κάθε σωζόμενος ἄνθρωπος, ἑνούμενος μαζί Του. Ὁ Εὐαγγελισμὸς καὶ τὰ Χριστούγεννα ὁδηγοῦν στὴν Πεντηκοστή, τὸ γεγονὸς τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἐν Χριστῷ, μέσα δηλαδὴ στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἂν τὰ Χριστούγεννα εἶναι ἡ γέννηση τοῦ Θεοῦ ὡς ἀνθρώπου, ἡ Πεντηκοστὴ εἶναι ἡ τελείωση τοῦ ἀνθρώπου ὡς Θεοῦ κατὰ χάριν. Μὲ τὸ βάπτισμά μας μετέχουμε στὴ σάρκωση, τὸ θάνατο καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ζοῦμε καὶ μεῖς τὰ «Χριστούγεννά μας», τὴν ἀνάπλασή μας. Οἱ Ἅγιοι δέ, ποὺ φθάνουν στὴν ἕνωση μὲ τὸ Χριστό, τὴ θέωση, μετέχουν στὴν Πεντηκοστὴ καὶ φθάνουν ἔτσι στὴ τελείωση καὶ ὁλοκλήρωση τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου.

Αὐτὸ σημαίνει ἐκκλησιαστικὰ πραγμάτωση τοῦ ἀνθρώπου, ἐκπλήρωση δηλαδὴ τοῦ σκοποῦ τῆς ὑπάρξεώς του. Ὅσο καὶ ἂν εἶναι κουραστικὸς ὁ θεολογικὸς λόγος, καὶ μάλιστα στὸν ἀμύητο θεολογικὰ σύγχρονο ἄνθρωπο, δὲν ἐκφράζει παρὰ τὴν πραγματικότητα τῆς ἐμπειρίας τῶν Ἁγίων μας. Μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐμπειρία καὶ μόνο μποροῦν νὰ κατανοηθοῦν ἐκκλησιαστικά, δηλαδὴ Χριστοκεντρικά, τὰ Χριστούγεννα. Ἀντίθετα, ἡ ἀδυναμία τοῦ μὴ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου νὰ νοηματοδοτήσει τὰ Χριστούγεννα ἔχει ὁδηγήσει σὲ κάποιους γύρω ἀπ᾽ αὐτὰ μύθους. Οἱ ἄγευστοι τῆς ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς, μὴ μπορώντας νὰ ζήσουν τὰ Χριστούγεννα, μυθολογοῦν γι᾽ αὐτά, στὰ ὅρια τῆς φαντασίας καὶ μυθοπλασίας, χάνοντας τὸ ἀληθινὸ νόημά τους. Ὅπως μάλιστα θὰ δοῦμε, ὁ ἀποπροσανατολισμὸς αὐτὸς δὲν συνδέεται πάντοτε μὲ τὴν ἄρνηση τοῦ μυστηρίου, ἀλλὰ μὲ ἀδυναμία βιώσεώς του, ποὺ ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα στὴν παρερμηνεία του.

Μια πρώτη μυθολογικὴ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα τῶν Χριστουγέννων δίνεται ἀπὸ τὴν αἵρεση, τὴ στοχαστικὴ καὶ ἀνέρειστη –ἀνεμπειρικὴ δηλαδὴ– θεολόγηση. Ὁ δοκητισμός, ἡ φοβερότερη αἵρεση ὅλων τῶν αἰώνων, δέχθηκε κατὰ φαντασίαν σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου (δοκεῖν – φαίνεσθαι). Φαινομενική, δηλαδή, παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴν ἐνδοκοσμικὴ πραγματικότητα. Γιὰ ποιὸ λόγο, θὰ μποροῦσε νὰ ἐρωτήσει κανείς. Οἱ Δοκῆται ἢ Δοκηταὶ κάθε ἐποχῆς δὲν μποροῦν νὰ ἀνεχθοῦν, στὰ ὅρια τῆς λογικῆς τους, τὴ σάρκωση καὶ τὴ γέννηση τοῦ Θεοῦ ὡς ἀνθρώπου. Μεταβαλλόμενοι σὲ αὐτόκλητους ὑπερασπιστὲς τοῦ κύρους τοῦ Θεοῦ, ντρέπονται νὰ δεχθοῦν κάτι, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἐπέλεξε γιὰ τὴ σωτηρία μας. Τὸ δρόμο τῆς μητρότητας. Νὰ γεννηθεῖ δηλαδὴ ἀπὸ μία Μάνα, ἔστω καὶ ἂν αὐτὴ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὸ καθαρότερο πλάσμα ὅλης τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, τὴν Παναγία Παρθένο. Ὅλοι αὐτοὶ μποροῦν νὰ καταταχθοῦν στοὺς «ὑπεράγαν» Ὀρθοδόξους (κατὰ τὸν Ἅγ. Γρηγόριο τὸ Θεολόγο). Γιατί ὁ Δοκητισμὸς ὁδήγησε στὸ Μονοφυσιτισμό, στὴν ἄρνηση τῆς ἀνθρωπότητας τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι οἱ συντηρητικοί, οἱ τυποκράτες, οἱ εὐσκανδάλιστοι. Γι᾽ αὐτοὺς ὅλους εἶναι σκάνδαλο ἡ ἀλήθεια, ἡ πραγματικότητα, ἡ ἱστορικότητα. Ἐνῶ ἄλλοι ἀπορρίπτουν τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ, αὐτοὶ ἀρνοῦνται τὴν ἀνθρωπότητά Του. Καὶ ὅμως, ἡ Ὀρθοδοξία ὡς Χριστιανισμὸς στὴν αὐθεντικότητά του, εἶναι ἡ «ἱστορικότερη θρησκεία», κατὰ τὸν ἀείμνηστο π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ. Ζεῖ στὴν πραγματικότητα τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ τὶς δέχεται μὲ τὸ ρεαλισμὸ τῆς Θεοτόκου: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμα σου» (Λουκ. 1, 38)! «Καὶ ὁ Πιλάτος στὸ Σύμβολο» λέγει μία ὡραία σερβικὴ παροιμία. Διότι ὁ Πιλάτος, ὁ πιὸ ἄβουλος ἀξιωματοῦχος τῆς ἱστορίας, ὡς ὑπαρκτὸ ἱστορικὸ πρόσωπο, βεβαιώνει τὴν ἱστορικότητα τοῦ Εὐαγγελίου. Εἰς πεῖσμα ὅμως τῶν Δοκητῶν ὁ Θεὸς – Λόγος «σὰρξ ἐγένετο –δηλαδὴ ἄνθρωπος– καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ (τὸ ἄκτιστο φῶς τῆς θεότητάς Του)» (Ἰωάν. 1, 14). Διότι «ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς»(Κολ. 2, 9), εἶναι δηλαδὴ τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος.

Η σάρκωση καὶ γέννηση τοῦ Θεανθρώπου εἶναι σκάνδαλο γιὰ τὴν ἀνθρώπινη σοφία, ποὺ αὐτοκαταργούμενη καὶ αὐτοαναιρούμενη σπεύδει νὰ χαρακτηρίσει «μωρία» τὸ μυστήριο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κορυφώνεται στὸν σταυρικό Του θάνατο (Α´ Κορ. 1, 23). Εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς νὰ φθάσει σὲ τέτοιο ὅριο κενώσεως, ὥστε νὰ πεθάνει πάνω στὸ Σταυρὸ ὡς Θεάνθρωπος; Αὐτὸ εἶναι τὸ σκάνδαλο γιὰ τοὺς σοφοὺς τοῦ κόσμου. Γι᾽ αὐτοὺς οἱ «θεοὶ» τοῦ κόσμου τούτου συνήθως θυσιάζουν τοὺς ἀνθρώπους γι᾽ αὐτούς, δὲν θυσιάζονται αὐτοὶ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Πῶς θὰ δεχθοῦν τὸ μυστήριο τῆς Θείας Ἀνιδιοτέλειας; «Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν (θυσίασε)... ἵνα σωθῆ ὁ κόσμος δι᾽ αὐτοῦ» (Ἰωαν. 3, 16. 17). Στὰ ὅρια τῆς «λογικῆς» ἢ «φυσικῆς» θεολογήσεως χάνεται τελικὰ τὸ θεῖο στοιχεῖο στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ μένει τὸ ἀνθρώπινο, παρανοημένο καὶ αὐτὸ καὶ παρερμηνευόμενο. Διότι δὲν ὑπάρχει ἱστορικὰ ἄνθρωπος – Χριστός, ἀλλὰ Θεάνθρωπος. Ἡ ἕνωση Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου στὸ πρόσωπο Θεοῦ – Λόγου εἶναι «ἀσύγχυτη» μέν, ἀλλὰ καὶ «ἀδιαίρετη». Οἱ «λογικὲς» ἑρμηνεῖες τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ ἀποδεικνύονται παράλογες, διότι ἀδυνατοῦν νὰ συλλάβουν μὲ τὴ λογικὴ τὸ «ὑπέρλογο».

Η νομική – δικανικὴ συνείδηση ζεῖ καὶ αὐτὴ στὸ Χριστὸ τὸ σκάνδαλό της. Ἀναζητεῖ σκοπιμότητα κοινωνικὴ στὴ Σάρκωση καὶ καταλήγει καὶ αὐτὴ στὸ μύθο, ὅταν δὲν αὐτοπαραδίδεται στὸν Θεῖο Λόγο. Οἱ Φράγκοι κατασκεύασαν, μέσῳ τοῦ διακεκριμένου σχολαστικοῦ τους Ἀνσέλμου (11ος αἰ.), τὸ μύθο τῆς «ἱκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης». Ὁ Θεός – Λόγος σαρκοῦται, διὰ νὰ σταυρωθεῖ – θυσιασθεῖ καὶ δώσει ἔτσι ἱκανοποίηση στὴν προσβολή, ποὺ προξένησε στὸ Θεὸ ἡ ἀνθρώπινη ἁμαρτία! Τὰ κρατοῦντα τότε στὴ φραγκικὴ φεουδαρχικὴ κοινωνία προβάλλονται (μυθολογικὰ) στὸ Θεό, ποὺ παίρνει τὴ θέση στὴ φραγκογερμανικὴ φαντασία ἑνὸς ὑπεραυτοκράτορα. Ἂς φωνάζει ὁ Ἰωάννης: «οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν...» (3,16), ἢ ὁ Παῦλος: «συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην πρὸς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν, Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανεν» (Ρωμ. 5, 8). Ὄχι! «Γιὰ νὰ πάρει ἐκδίκηση» καὶ «ζητώντας ἱκανοποίηση» θὰ μάθει νὰ φωνάζει ὁ δυτικὸς (ἢ δυτικοποιημένος) ἄνθρωπος.

Πηγή: alopsis.gr

Μουσουλμάνοι προστάτευσαν Χριστιανούς, σε επίθεση ανταρτών: «Σκοτώστε μας όλους»...


http://www.makeleio.gr/wp-content/uploads/2015/12/kenya.21.12.708.jpg

Μία ομάδα Μουσουλμάνων, που ταξίδευαν με λεωφορείο στην Κένυα το οποίο δέχθηκε επίθεση από ένοπλους Ισλαμιστές, προστάτεψε τους Χριστιανούς επιβάτες.

Οι Μουσουλμάνοι αρνήθηκαν να χωριστούν σε δύο ομάδες οι επιβάτες, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες. Μάλιστα, δήλωσαν στους αντάρτες να τους σκοτώσουν όλους μαζί, ή να τους αφήσουν ήσυχους, σύμφωνα με κυβερνήτη της περιοχής.

Τουλάχιστον δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην επίθεση, που έγινε κοντά στο χωριό Ελ Γουάκ, κοντά στα σύνορα με τη Σομαλία. Η τρομοκρατική ομάδα αλ Σαμπάμπ είναι το πιο πιθανό να κρυβόταν πίσω από την επίθεση, σύμφωνα με το BBC, καθώς δραστηριοποιείται στην περιοχή.

Το λεωφορείο ταξίδευε από το Ναϊρόμπι προς την πόλη Μαντέρα. Στις επιθέσεις της έως τώρα η αλ Σαμπάμπ διαχωρίζει τους Μουσουλμάνους και σκοτώνει τους Χριστιανούς.

Αυτή τη φορά, έπειτα από την αντίδραση των Μουσουλμάνων, οι αντάρτες αποφάσισαν να αποχωρίσουν. Ομως, πυροβόλησαν στο κεφάλι κάποιον που προσπάθησε να διαφύγει όταν νωρίτερα οι δράστες υποχρέωσαν τον κόσμο να κατέβει από το λεωφορείο.

Πηγή: makeleio.gr

(Σχόλιο Εγκολπίου: Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι σε κάθε θρησκεία που δεν φανατίζονται, έτσι και οι εν λόγω μουσουλμάνοι, μετριοπαθείς και παράδειγμα για κάθε σωστό μουσουλμάνο, με ασπίδα τον ίδιο τους τον εαυτό, έσωσαν Χριστιανούς. 

Αυτά να βλέπουν όποιοι μουσουλμάνοι θέλουν να επιβάλουν με την λεκτική ή σωματική βία την θρησκεία τους στην Ευρώπη της δημοκρατίας. Ο καθένας έχει από τον Θεό το δικαίωμα να ασκεί την ελευθερία του όπως επιθυμεί, αλλά να μην επιτίθεται στον διπλανό του αν διαφωνεί.)

Αποκεφαλίστηκαν επειδη εγκατέλειψαν τις θέσεις τους.


Το Ισλαμικό Κράτος εκτέλεσε δια αποκεφαλισμού 10 μαχητές του, με την κατηγορία ότι εγκατέλειψαν τις θέσεις τους!


Ένα «δικαστήριο» καταδίκασε τους συγκεκριμένους ανθρώπους, αφού τους βρήκε ένοχους για προδοσία, όταν άφησαν τις θέσεις τους στη Μοσούλη.


Η εκτέλεση έγινε την Κυριακή σε μία μεγάλη πλατεία της πόλης Baa'j και την παρακολούθησαν εκατοντάδες πολίτες και μαχητές του Ισλαμικού Κράτους.


Ο αποκεφαλισμός έγινε για τον παραδειγματισμό των τζιχαντιστών ώστε να τους αποτρέψει από το να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους χωρίς τις εντολές των ανωτέρων.


Έξι από τους αποκεφαλισμένους είναι Συριακής εθνότητας, ενώ οι υπόλοιποι 4 ήταν Δυτικοί πολίτες που είχαν ασπαστεί τις ιδέες του Ισλαμικού Κράτους.

Τον περασμένο μήνα, τουλάχιστον 73 είχαν αποκεφαλιστεί γιατί είχαν εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης με τους Κούρδους αντάρτες του ΡΚΚ.

Πηγή: stoxos.gr

(Σχόλιο Εγκολπίου: Οι 4 δυτικοί που θέλησαν να γεμίσουν τις άδειες ζωές τους με το ακραίο σαλαφιστικό ισλάμ, ένιωσαν στο λαιμό τους τί σημαίνει η θρησκεία που επέλεξαν, αφήνοντας τον ''ψεύτικο'' Χριστιανισμό.)

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

Τα Χριστούγεννα μιας μοναχικής γυναίκας.

Νικόλαος Βελιμίροβιτς, επίσκοπος Αχρίδος

Τα Χριστούγεννα της Ιωάννας.

«Παραπονιέσαι για τη μοναξιά στη μέση μεγάλης πόλης. Τόσος λαός γύρω σου κοχλάζει σαν μυρμηγκοφωλιά, και εσύ και πάλι αισθάνεσαι σαν στην έρημο. Στις μεγάλες γιορτές η κατάσταση είναι ανυπόφορη. Παντού πλημμυρίζει η χαρά, ενώ εσένα σε πιέζει η λύπη. Οι εορταστικές ημέρες των Χριστουγέννων και της Ανάστασης σου φαίνονται σαν κάποια άδεια δοχεία, τα οποία εσύ γεμίζεις με δάκρυα. Όταν αυτές οι άγιες γιορτές βρίσκονται μακριά πίσω ή μπροστά σου, αισθάνεσαι πιο ήρεμη. Αλλά όταν πλησιάσουν και έρθουν, η θλίψη και η ερημιά κυριεύουν την ψυχή σου.
 
Τί να σου κάνω; Θα σου διηγηθώ την ιστορία για τα Χριστούγεννα της Ιωάννας διότι ίσως σε ωφελήσει. Θα αφήσω όμως να σου διηγείται εκείνη όπως τα είχε διηγηθεί σε μένα.
 
«Σαράντα και κάτι χρόνια βλέπω εγώ αυτό τον κόσμο σαν γυναίκα. Ποτέ καμιά χαρά, εκτός από λίγη σαν παιδί στο σπίτι των γονέων μου. Αλλά μπροστά στον κόσμο δεν έδειχνα λυπημένη. Μπροστά στους ανθρώπους υποδυόμουν τη χαρούμενη, και στη μοναξιά έκλαιγα. Όλοι με θεωρούσαν ένα ευτυχισμένο πλάσμα, αφού ως τέτοια έδειχνα. Ακούω, όλοι γύρω μου παραπονούνται, και οι έγγαμοι και οι άγαμοι, και οι πλούσιοι και οι φτωχοί, όλοι. Και σκέφτομαι, γιατί κι εγώ να παραπονιέμαι στους δυστυχισμένους για τη δική μου δυστυχία, και μόνο να αυξάνω τη λύπη γύρω μου; Θεέ, να δείχνω χαρούμενη έτσι θα είμαι πιο χρήσιμη στον δυστυχισμένο κόσμο, ενώ το μυστικό μου θα το κρύβω μεσα μου και θα κλαίω στη μοναξιά μου. Προσευχόμουν στον Θεό, για να μου εμφανισθεί με κάποιο τρόπο, τουλάχιστον μόνο ένα δάχτυλό Του να αισθανθώ. Προσευχόμουν έτσι, για να μην σβήσω από την κρυμμένη λύπη. Από κάθε έσοδο έκανα ελεημοσύνη οπουδήποτε είχα ευκαιρία. Επισκεπτόμουν αρρώστους και ορφανούς, και έφερνα χαρά με τη δική μου φαινομενική χαρά. Πιστεύω σε Σένα, αγαθέ μου Θεέ, έλεγα συχνά, αλλά Σε παρακαλώ, εμφανίσου μου με κάποιο τρόπο, για να Σε πιστεύω ακόμα περισσότερο. «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τη απιστία» (Μάρκ. 9, 24). Επαναλάμβανα αυτά τα λόγια από το Ευαγγέλιο. Και πράγματι, βίωσα να μου εμφανιστεί ο Κύριος.

Δυσκολότατες για μένα ήταν οι μεγάλες γιορτές. Μετά από τη Λειτουργία κλεινόμουν στο δωμάτιο και έκλαιγα ολόκληρα τα Χριστούγεννα και την Ανάσταση. Όμως τα προηγούμενα Χριστούγεννα εμφανίστηκε ο Θεός. Αυτό έγινε ως εξής. Πλησίαζε αυτή η μεγάλη μέρα. Εγώ αποφάσισα να ετοιμάσω όλα έτσι όπως η μητέρα μου ετοίμαζε: και κρέας, και ζυμαρικά, και γλυκά, και όλα τ’άλλα. Άπλωσα σανό στο σπίτι, πέταξα από τρία καρύδια σε κάθε γωνιά του δωματίου. Ας είναι η Αγία Τριάδα ελεήμων σε όλες και τις τέσσερις πλευρές του κόσμου. Και κάνοντας όλα αυτά ασταμάτητα προσευχόμουν: Κύριε, στείλε μου επισκέπτες αλλά εντελώς πεινασμένους και φτωχούς! Σε παρακαλώ, εμφανίσου μ’αυτόν τον τρόπο! Πού και πού, μου ερχόταν η σκέψη: τρελή Ιωάννα, τι επισκέψεις περιμένεις τα Χριστούγεννα! Αυτή την άγια μέρα ο καθένας βρίσκεται στο σπίτι του ποιος θα μπορούσε να έρθει ως επισκέπτης σε σένα; Κι εγώ έκλαιγα και έκλαιγα… Όμως και πάλι επαναλάμβανα εκείνη την προσευχή και ετοίμαζα.

Όταν τα Χριστούγεννα γύρισα από την Εκκλησία, άναψα το κερί, έστρωσα το τραπέζι, έβαλα όλα τα φαγητά, και τότε άρχισα να περπατώ από δω κι από κει στο δωμάτιο. Θεέ μου, μην με εγκαταλείψεις! Πάλι προσευχόμουν. Στο δρόμο λίγοι περνούσαν. Είναι Χριστούγεννα, αλλά και ο δρόμος μας είναι απόμερος. Όμως μόλις το χιόνι έτριζε κάτω από τα πόδια κάποιου, εγώ πεταγόμουν στην πόρτα! Άραγε είναι ο επισκέπτης μου; Δεν είναι. Να, προσπέρασε. Το μεσημέρι ήρθε και πέρασε, και εγώ μόνη. Άρχισα να κλαίω και κραύγασα: τώρα βλέπω, Κύριε, ότι με εγκατέλειψες εντελώς! Έκλαιγα έτσι και σιγοέκλαιγα συνεχώς! Ξαφνικά χτύπησε κάποιος την πόρτα, και εγώ άκουσα φωνές: δώσε αδελφέ, δώσε αδελφή! Γρήγορα έτρεξα και άνοιξα την πόρτα. Μπροστά μου ένας τυφλός και ο οδηγός του, και οι δυο σκυμμένοι, κουρελιασμένοι, παγωμένοι. Ο Χριστός γεννήθηκε, κύριοί μου! φώναξα εγώ χαρούμενα. Αληθώς γεννήθηκε! κροτάλιζαν με τα δόντια εκείνοι τρέμοντας. Έλεος, αδελφή, ελέησέ μας! Δεν σου ζητάμε χρήματα. Από το πρωί κανένας δεν μας πρόσφερε ψωμί, λίγα λεφτά ή από ένα ποτήρι με ρακί. Πεινάμε πολύ. Εγώ πέταξα από τη χαρά μου ως τον τρίτο ουρανό. Τους οδήγησα στο σπίτι και τους έβαλα στο γεμάτο τραπέζι. Τους σέρβιρα κλαίγοντας από χαρά. Εκείνοι με ρώτησαν παραξενεμένοι: «Γιατί κλαις, κυρία;». Από χαρά, κύριοί μου, από καθαρή και φωτεινή χαρά! Εκείνο για το οποίο προσευχόμουν στον Θεό ο Θεός μου το έδωσε. Μερικές μέρες εγώ Του προσεύχομαι, να μου στείλει ακριβώς τέτοιους επισκέπτες όπως είσαστε εσείς, και να, Αυτός μου έστειλε. Δεν ήρθατε εσείς έτσι τυχαία, αλλά σας έστειλε ο αγαθός μου Κύριος. Αυτός σήμερα μου φανερώθηκε μέσα από σας. Αυτά είναι τα πλέον χαρούμενα Χριστούγεννα στη ζωή μου. Τώρα ξέρω, ότι είναι ζωντανός ο Θεός μας. Δόξα σ’ Εκείνον και ευχαριστία! «Αμήν», απάντησαν οι αγαπητοί μου επισκέπτες. Τους κράτησα έως το βράδυ, τους γέμισα τις τσάντες και τους αποχαιρέτησα».

Τέτοια ήταν τα προηγούμενα Χριστούγεννα της Ιωάννας. Δώσε Θεέ, να είναι φέτος ακόμα πιο χαρούμενα. Προσευχήσου κι εσύ, κόρη, να σου φανερωθεί ο ουράνιος Πατέρας με κάποιο τρόπο -και στον Θεό οι τρόποι είναι πολλοί- και θα ζήσεις θαύμα. Μην ετοιμάζεσαι για λύπη σε τούτη τη μεγάλη μέρα, αλλά να ετοιμάζεσαι για χαρά. Και ο Πανορατικός, ο Παντελεήμων, θα σε κάνει χαρούμενη.

[Από το βιβλίο «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται» βιβλίο με επιστολές του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ο οποίος υπήρξε Επίσκοπος της Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας και θεολόγος. Έζησε από το 1881 μέχρι το 1956. Το Μάιο του 2003, η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας τον διεκήρυξε Άγιο και τον ενέταξε στο Αγιολόγιό της στις 18 Μαρτίου (Κοίμηση) και στις 3 Μαΐου (Μεταφορά Λειψάνων)].

Πηγή:
alopsis.gr

Η Ενανθρώπηση του Υιού και οι συνέπειές της.

  Αγίου Ιωάννη Δαμασκηνού

Για ποιο λόγο ενανθρώπησε ο Υιός του Θεού και όχι ο Πατήρ ή το Πνεύμα και ποιες οι συνέπειες της ενανθρώπησης. 

«Ο Πατήρ δε μεταπίπτει στον Υιό, παραμένει πάντα Πατήρ, ο Υιός δε μεταπίπτει στον Πατέρα, παραμένει πάντα Υιός, το Πνεύμα δε μεταπίπτει στον Πατέρα ή τον Υιό, παραμένει πάντα Πνεύμα άγιο. Η ιδιότητα καθενός προσώπου της Αγίας Τριάδας είναι σταθερή και αμετάβλητη. Πώς, άλλωστε, θα παρέμενε ιδιότητα αν εναλλασσόταν συνεχώς περνώντας κάθε φορά σε άλλο πρόσωπο; Γι’ αυτό ο Υιός του Θεού είναι που γίνεται Υιός του ανθρώπου, για να παραμείνει ακριβώς η ιδιότητα αμετακίνητη. Γιατί, όντας Υιός του Θεού, όταν έγινε Υιός του ανθρώπου παίρνοντας σάρκα ανθρώπινη απ’ την αγία Παρθένο, δεν αλλοτριώθηκε από την υιική του ιδιότητα.

Ο Υιός του Θεού ενανθρώπησε για να χαρίσει ξανά στον άνθρωπο εκείνο για το οποίο δημιουργώντας τον τον προόρισε. Τον δημιούργησε σύμφωνα με τη δική του εικόνα, διανοητή και ελεύθερο, προορισμένο να του μοιάζει, δηλαδή να 'ναι, όπως κι ο δημιουργός του, τέλεια ενάρετος, πράγμα κατορθωτό για την ανθρώπινη φύση. Γιατί οι αρετές, δηλαδή η νηφαλιότητα, η ηρεμία, η ακεραιότητα, η αγαθοσύνη, η σοφία, η δικαιοσύνη, η ανεξικακία είναι, πρωταρχικά, γνωρίσματα της θείας φύσης.

Ο Θεός, λοιπόν, δημιούργησε τον άνθρωπο σε πλήρη κοινωνία μαζί του (τον δημιούργησε για να μείνει άφθαρτος, τον ανέβασε στην αθανασία με το να τον κρατά κοντά του). Εμείς, όμως, αυτά τα γνωρίσματα της θείας φύσης τα αλλοιώσαμε και τα μπερδέψαμε με την παράβαση της εντολής, και περάσαμε στην παράταξη της κακίας με αποτέλεσμα να χάσουμε την κοινωνία με το Θεό. ''Τις γαρ μετουσία φωτί προς σκότος''; Και όταν πια στερηθήκαμε τη ζωή, πέσαμε στη φθορά του θανάτου.

Επειδή, τώρα ο Θεός μας προσέφερε το ύψιστο και δεν το διαφυλάξαμε, χρειάστηκε να κατεβεί αυτός στο χείριστο, δηλαδή στη δική μας ξεπερασμένη φύση, ώστε να μας ξαναδώσει, προσφέροντας και ενεργώντας ο ίδιος, την εξομοιωμένη μ’ αυτόν εικόνα και τον αρχαίο προορισμό.

Κι ακόμα να μας διδάξει το ενάρετο ήθος της βιωτής, αυτό το ήθος που ο ίδιος με την επίγεια ζωή του κατέστησε συγκεκριμένο και ευκολοκατόρθωτο.

Κι ακόμα να μας ελευθερώσει από τη φθορά φέρνοντάς μας πάλι σε κοινωνία με τη ζωή, με το να ανοίξει ο ίδιος το δρόμο της δικής μας ανάστασης.

Και ακόμα να ξανακάνει καινούριο το θρυμματισμένο κι αγνώριστο κανάτι της ύπαρξής μας, να λύσει τα δεσμά της κυριαρχίας του διαβόλου επάνω μας προσκαλώντας μας να αναγνωρίσουμε την κυριαρχία του Θεού.

Και ακόμα να μας γεμίσει κουράγιο και να μας εκπαιδεύσει να πολεμούμε τον τύραννο με την υπομονή και την ταπείνωση.

Με την ενανθρώπηση, λοιπόν, του Υιού του Θεού καταργήθηκε η λατρεία των δαιμόνων, όλη η κτίση αγιάστηκε με το θείο του αίμα, οι βωμοί και οι ναοί των ειδώλων κατεδαφίστηκαν, ρίζωσε η γνώση του Θεού, λατρεύεται πια η ομοούσια Τριάδα, η άκτιστη θεότητα, ο ένας αληθινός Θεός ο δημιουργός και κυβερνήτης του σύμπαντος.

Τώρα πια, πάλι, οι αρετές είναι κατορθωτός τρόπος ζωής, προσφέρθηκε η ελπίδα με την ανάσταση του Χριστού, τώρα πια οι δαίμονες τρέμουν τους ανθρώπους που προηγουμένως ήταν του χεριού τους.

Και το πράγματι αξιοθαύμαστο, είναι πως όλα αυτά κατορθώθηκαν με το σταυρό και τα πάθη και το θάνατο. Κηρύχθηκε σ’ όλη τη γη το Ευαγγέλιο της υποταγής στο Θεό, όχι με πολέμους και όπλα και στρατούς που συντρίβαν εχθρούς. Κηρύχθηκε από λίγους γυμνούς, φτωχούς κι αγράμματους, που διώχνονταν από παντού, που δέχονταν κτυπήματα, που θανατώνονταν, που κήρυτταν ένα σταυρωμένο και νεκρό, που όμως επικράτησαν απέναντι στους σοφούς και τους ισχυρούς γιατί ακριβώς τους ακολουθούσε η ακαταμάχητη δύναμη του σταυρωμένου. Ο θάνατος, ο πριν τρομοκρατικός, νικιέται, και καταδικάζεται τώρα ο απόβλητος και μισητός της ζωής.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα της παρουσίας του Χριστού, αυτές είναι οι συνέπειες της επιβολής της δύναμής του. Δεν έσωσε ένα λαό, όπως ο Μωυσής που φυγάδευσε από την Αίγυπτο τους Εβραίους περνώντας τους μεσ’ από τη θάλασσα για ν’ απαλλαγούν από τη δουλεία του Φαραώ. Έσωσε ολόκληρη την ανθρωπότητα από τη φθορά του θανάτου και το γεμάτο κακία τύραννο, την αμαρτία.

Και έσωσε τους ανθρώπους όλους, όχι πειθαναγκάζοντάς τους να ασκήσουν την αρετή, όχι παραχώνοντάς τους στο χώμα, όχι καίοντάς τους και διατάσσοντας να λιθοβολούνται οι αμαρτωλοί, αλλά πείθοντάς τους με πραότητα, υπομονή και συγχωρετικότητα να διαλέξουν την αρετή και να συναγωνίζονται στους κόπους γι’ αυτήν και έτσι να ικανοποιούνται.

Προηγουμένως όταν αμάρταναν ετιμωρούντο με κτυπήματα κι όμως επέμεναν στην αμαρτία και την είχαν θεοποιήσει, τώρα δέχονται να υφίστανται κτυπήματα για χάρη της υπακοής στο Θεό και για χάρη της αρετής, δέχονται να κακοπαθούν και θανατώνονται.

Δόξα σε σένα Χριστέ, Λόγε του Θεού και Σοφία και Δύναμη και Θεέ Παντοκράτορα. Τί να σου αντιδωρίσουμε εμείς οι άπραγοι για όλα όσα μας χάρισες; Όλα μας τα ’χεις δοσμένα εσύ και τίποτ’ άλλο δε ζητάς από μας παρά ν’ αποδεχτούμε τη σωτηρία που μας πρόσφερες, δίνοντάς μας ακόμα και τη δύναμη για να το κάνουμε.

Σ' ευχαριστούμε, εσένα που μας έδωσες την ύπαρξη, μα και μας χάρισες την αιώνια ζωή, εσένα που κι όταν την χάσαμε και την αρνηθήκαμε, μας οδήγησες πίσω σ’ αυτήν με την ενανθρώπισή σου που καμιά γλώσσα δεν τολμά να ερμηνεύσει». 
 
Πηγή: alopsis.gr

Η ενανθρώπηση του Θεού είναι γεμάτη φιλανθρωπία.

Αγίου Κυρίλλου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας

Επειδή όμως αυτά, και μύρια άλλα και δυσδιήγητα είδη της θείας οικονομίας λίγους ευεργέτησαν, ενώ οι υπόλοιποι άνθρωποι έμειναν αθεράπευτοι, τότε λοιπόν, τότε έγινε το μεγάλο και απερίγραπτο μυστήριο της ενανθρωπήσεως. Γιατί ο ίδιος ο Λόγος του Θεού, ο δημιουργός όλης της κτίσεως, ο άπειρος, ο απερίγραπτος, ο αναλλοίωτος, η πηγή της ζωής, το φως που προήλθε από το φως, η ζωντανή εικόνα του Θεού, η ακτινοβολία της δόξας, η σφραγίδα της υποστάσεώς του, προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση και ανακαινίζει την εικόνα του που είχε καταστραφεί με την αμαρτία, και ανανεώνει τον ανδριάντα που είχε παλιώσει από τον υιό της πονηρίας, και τον κάνει πιο χαριτωμένο από τον πρώτο, όχι δημιουργώντας τον πάλι από χώμα, όπως παλιά, αλλά δεχόμενός τον ο ίδιος, χωρίς να μεταβάλει τη θεϊκή φύση σε ανθρώπινη, αλλά ενώνοντας την ανθρώπινη με τη θεϊκή. Γιατί, μένοντας αυτό που ήταν, έλαβε αυτό που δεν ήταν. Και αυτό μας το διδάσκει ο μακάριος Παύλος φωνάζοντας, «Ας επικρατεί μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα, που υπήρχε και στον Ιησού Χριστό, ο οποίος, αν και είχε θεϊκή ύπαρξη, δεν θεώρησε κάτι σαν αρπαγή το ότι ήταν ίσος με τον Θεό, αλλά ταπείνωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου». Από αυτά είναι φανερό ότι η μορφή του Θεού, μένοντας αυτό που ήταν, έλαβε τη μορφή δούλου. Και μορφή δούλου δεν ονομάζει αυτό που φαίνεται μόνο στον άνθρωπο, αλλά όλη τη φύση του ανθρώπου. Γιατί, όπως η μορφή του Θεού σημαίνει την ουσία του Θεού, γιατί το Θείο είναι χωρίς μορφή και σχήμα, και κανείς που έχει τα λογικά του δεν μπορεί να πει ότι ο ασώματος και ασύνθετος έχει μορφή και διαίρεση μελών, έτσι η μορφή του δούλου φανερώνει όχι μόνο αυτό που φαίνεται, αλλά όλη την ουσία του ανθρώπου.

Για χάρη τίνος ο Θεός Λόγος προσέλαβε την ανθρώπινη φύση.

Επειδή ο Δημιουργός λυπήθηκε τη δική μας φύση, που δεχόταν πόλεμο από τον Πονηρό και βαλλόταν με τα δηλητηριασμένα βέλη της αμαρτίας και στελνόταν στο θάνατο, ήρθε σε βοήθεια της εικόνας και κατανίκησε εκείνους που την πολεμούσαν, όχι χρησιμοποιώντας απλώς τη θεϊκή δύναμη, ούτε χτυπώντας τους αντιπάλους με τη βασιλική εξουσία, ούτε επιστρατεύοντας αγγέλους, ούτε παίρνοντας ως συμμάχους του τους αρχαγγέλους, ούτε οπλίζοντας εναντίον των έχθρων κεραυνούς ή αστραπές, ούτε εμφανιζόμενος στη γη με Χερουβίμ και καταδικάζοντας τους αντιδίκους μας, αλλ’ αφού έγινε ένας από τους ένοχους και πολεμουμένους, και κρύβοντας επιμελώς τη μεγαλοπρέπεια της θεότητας με την ευτέλεια της ανθρώπινης φύσεως, και προαλείφοντας τον άνθρωπο που φαινόταν σε πάλη, και στεφανώνοντάς τον μετά τη νίκη. Και από παιδί διδάσκοντας την αρετή και οδηγώντάς τον στο ψηλότερο σημείο της δικαιοσύνης, και διαφυλάσσοντάς τον αήττητο και απαλλαγμένο από τα βέλη της αμαρτίας, επιτρέποντάς τον όμως να υποστεί θάνατο, για να ελέγξει την αδικία της αμαρτίας και να καταργήσει τη δύναμη του θανάτου.

Γιατί, εάν επιτίμιο εκείνων που ήταν κάτω από την αμαρτία ήταν ο θάνατος, εκείνος που είναι για πάντα απαλλαγμένος από αυτήν, είναι δίκαιο να απολαμβάνει τη ζωή και όχι τον θάνατο. Όμως η αμαρτία, αν και ηττημένη, καταδικάζοντας σε θάνατο τον νικητή και εκδίδοντας εναντίον του την ίδια απόφαση που εξέδιδε πάντοτε εναντίον των ηττημένων, συνελήφθη να αδικεί. Γιατί, στέλνοντάς τον μέχρι τους δέσμιους του θανάτου, επειδή το έκανε σύμφωνα με τον νόμο, της επιτρεπόταν να το κάνει. Όταν όμως επέβαλε τα ίδια επιτίμια και στον αθώο και ανεύθυνο, που ήταν άξιος για τιμές και αναδείξεις σε υψηλά αξιώματα, κατ’ ανάγκη ως άδικη εκδιώκεται από την εξουσία. Και αυτό διδάσκοντάς το ο μακάριος Παύλος, έλεγε·«Εκείνο που δεν μπορούσε να κάνει ο νόμος, επειδή του έλειπε η δύναμη λόγω της σάρκας, το έκανε ο Θεός στέλνοντας τον Υιό του με σώμα που έμοιαζε με το δικό μας αμαρτωλό σώμα, ως θυσία για την αμαρτία, καταδικάζοντας έτσι την αμαρτία στη σάρκα, για να εκπληρωθεί η απαίτηση του νόμου σε μας, οι οποίοι δεν ζούμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της σάρκας, αλλά σύμφωνα με τις οδηγίες του Πνεύματος».

Αυτό που λέγει σημαίνει το εξής· Σκοπός του νόμου, λέγει, ήταν να δικαιώσει τη φύση των ανθρώπων, αλλά αδυνατούσε να το κάνει αυτό, όχι από δική του αδυναμία, αλλ' εξαιτίας της νωθρότητας των ακροατών του. Γιατί, όντας επιρρεπείς προς την ηδονή της σάρκας, απέφευγαν τις ταλαιπωρίες των απαιτήσεων του νόμου, και επιδίδονταν στις ηδυπάθειες του σώματος. Γι’ αυτό, λέγει, ο Θεός των όλων στέλνοντας τον Υιό του με τη μορφή του σώματος της αμαρτίας, δηλαδή με ανθρώπινη φύση, απαλλαγμένη όμως από την αμαρτία, ως θυσία για την αμαρτία, καταδίκασε την αμαρτία στη σάρκα, ελέγχοντας την αδικία της, επειδή υπέβαλε στα επιτίμια των αμαρτωλών τον ανεύθυνο και απαλλαγμένο από την αμαρτία, και το έκανε αυτό όχι για να δικαιώσει τον άνθρωπο που προσέλαβε, αλλά για να εκπληρωθεί, λέγει, η απαίτηση του νόμου σε μας που δεν ζούμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της σάρκας, αλλά με την καθοδήγηση του Πνεύματος. Καθόσον η ευεργεσία του Σωτήρα μας εκτείνεται σ’ όλη τη φύση των ανθρώπων, γιατί, όπως με τον προπάτορα Αδάμ γίναμε μέτοχοι της κατάρας και βρεθήκαμε όλοι δέσμιοι του θανάτου όπως εκείνος, έτσι γινόμαστε μέτοχοι και της νίκης του Σωτήρα Χριστού, και θα συμμετάσχουμε στη δόξα και θα απολαύσουμε μαζί του και τη βασιλεία. Και αυτών μάρτυρας είναι ο μακάριος Παύλος, υπενθυμίζοντας και τα παλιά και τα νέα, και δείχνοντας ότι τα παλιά καταργήθηκαν με τη δικαίωση του Σωτήρα.

Όπως γίναμε μέτοχοι του θανάτου του Αδάμ, έτσι θα γίνομε μέτοχοι και της ζωής του Κυρίου.

«Εάν με το παράπτωμα του ενός», λέγει, «πέθαναν πολλοί, η χάρη του Θεού και η δωρεά που ήρθε με τη χάρη του ενός ανθρώπου Ιησού Χριστού, ήταν υπεραρκετή για τους πολλούς». Και λίγο παρακάτω, «Άρα λοιπόν, όπως με το παράπτωμα του ενός η καταδίκη κυριάρχησε σε όλους τους ανθρώπους, έτσι και η δίκαια πράξη του ενός ήταν δικαίωση και ζωή για όλους τους ανθρώπους. Γιατί, όπως με την παρακοή του ενός ανθρώπου έγιναν αμαρτωλοί οι πολλοί, έτσι και με την υπακοή του ενός θα δικαιωθούν οι πολλοί». Τα ίδια διδάσκει πιο καθαρά και στην προς Κορινθίους επιστολή λέγοντας· «Όπως με τον Αδάμ όλοι πεθαίνουν, έτσι και με τον Χριστό όλοι θα ζωοποιηθούν». Από αυτά είναι φανερό, ότι η νίκη του Σωτήρα μας είναι δική μας νίκη, αφού η ήττα του προπάτορά μας υπήρξε ήττα όλων και πρέπει, όπως γίναμε μέτοχοι της πράξεως εκείνου, έτσι ν’ απολαύσουμε και τα αγαθά μαζί με εκείνον που έλαβε σάρκα από εμάς και δοξάσθηκε για μας. Γι’ αυτό και ο θείος απόστολος έλεγε· «Εκείνους που τους ήξερε από πριν, αυτούς και προόρισε να γίνουν όμοιοι με την εικόνα του Υιού του, ώστε αυτός να είναι πρωτότοκος ανάμεσα σε πολλούς αδελφούς. Εκείνους που αυτός προόρισε, εκείνους και κάλεσε, και εκείνους που κάλεσε, αυτούς και δικαίωσε, και εκείνους που δικαίωσε, αυτούς και δόξασε». Και κάπου αλλού λέγει· «Εάν είμαστε παιδιά του, είμαστε και κληρονόμα του· κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι του Χριστού, εάν βέβαια πάσχουμε μαζί του, για να δοξασθούμε και μαζί του». Και αλλού· «Εάν υπομένουμε, και θα βασιλεύουμε μαζί του». Για χάρη λοιπόν όλης της φύσεώς μας ο Λόγος του Θεού προσέλαβε τη δική μας απαρχή, ώστε, οδηγώντας την μέσα από κάθε αρετή, να προκαλέσει σε πάλη τον ανταγωνιστή, και να αποδείξει ότι ο αθλητής είναι ανίκητος, και αυτόν να τον δοξάσει, ενώ εκείνου την πράξη να την στηλιτεύσει, και να κάνει όλους να κινηθούν με θάρρος εναντίον του. Γι’ αυτό στα ιερά Ευαγγέλια έλεγε, άλλοτε, «Είδα τον Σατανά να πέφτει σαν αστραπή από τον ουρανό», και άλλοτε πάλι, «Εάν κάποιος δεν μπει μέσα στο σπίτι του ισχυρού και δεν δέσει τον ισχυρό, πώς είναι δυνατόν να αρπάξει τα σκεύη του;». Λέγοντας σπίτι του ισχυρού εννοεί την ανθρώπινη φύση, η οποία έχει αυτομολήσει προς εκείνον, ανεχόμενη να εκτελεί ό,τι διατάσσει εκείνος και επισύροντας επάνω της αυθαίρετη δουλεία. Και αλλού πάλι· «Έχετε θάρρος, εγώ νίκησα τον κόσμο». Και κάπου αλλού· «Τώρα γίνεται δίκη του κόσμου αυτού, τώρα ο άρχοντας του κόσμου αυτού θα πεταχθεί έξω. Και εγώ όταν υψωθώ από τη γη, θα σας ελκύσω όλους προς τον εαυτό μου». Και προχωρώντας το αναπτύσσει πιο καθαρά.

Ότι η ενανθρώπηση του Σωτήρα είναι κοινή ευεργεσία των ανθρώπων.

«Όσον άφορα την κρίση, ο άρχοντας του κόσμου αυτού έχει κριθεί». Και πάλι· «Έρχεται ο άρχοντας του κόσμου αυτού, και επάνω μου δεν έχει καμμιά δύναμη». Όντας δηλαδή απαλλαγμένος από κάθε αιτία, δεν είχε κανένα από τα σπέρματα του διαβόλου. Γι’ αυτό και κατάργησε την τυραννία του και τον έβγαλε έξω, και έκανε να τον καταπατούν εκείνοι που προηγουμένως ήταν δούλοι του, ενθαρ¬ρύνοντάς τους και λέγοντας, «Να, σας δίνω την εξουσία να πατάτε πάνω σε φίδια και σκορπιούς και πάνω σε όλη τη δύναμη του εχθρού». Για να δούμε όμως και την ίδια την πάλη προς τον διάβολο, ας πάμε στην ιστορία των Ευαγγελίων. Οδηγήθηκε ο Ιησούς από το Πνεύμα μετά τη βάπτισή του στην έρημο, για να πειρασθεί από τον διάβολο. Οδηγήθηκε βέβαια όχι ο Λόγος του Θεού, αλλά ο ναός (άνθρωπος) που προσλήφθηκε από τον Θεό Λόγο από τους απογόνους του Δαβίδ. Γιατί το άγιο Πνεύμα δεν οδήγησε τον Θεό Λόγο για να παλέψει με τον διάβολο, αλλά τον ναό που έπλασε μέσα στην Παρθένο σε ναό του Θεού Λόγου. Νήστεψε σαράντα μέρες και άλλες τόσες νύχτες. Δεν θέλησε να ξεπεράσει το μέτρο εκείνων που είχαν νηστέψει παλαιότερα, για να μη αποφύγει την πάλη μαζί του ο αντίπαλος, για να μη καταλάβει ποιός κρύβεται, και αποφύγει να παλέψει μ’ αυτόν που φαινόταν. Γι’ αυτό μετά από τις ημέρες που είπαμε, εμφανίζει το πάθος της ανθρώπινης φύσεως και επιτρέπει στην πείνα να προκληθεί, δίνοντας λαβή σ’ εκείνον μέσω της πείνας. Γιατί δεν τολμούσε να πλησιάσει, επειδή έβλεπε να γίνονται πολλά γύρω από αυτόν που ήταν ταιριαστά σε Θεό. Πράγματι όταν γεννήθηκε άγγελοι έψαλλαν, ανέτειλε άστρο που οδήγησε τους μάγους για να τον προσκυνήσουν, έβλεπε τους κορυφαίους της παρατάξεως αυτής, αλλά και τον ίδιο να εφαρμόζει κάθε διάταξη του νόμου, να αποστρέφεται την κακία, να σιχαίνεται κάθε πονηρία, και αυτό σύμφωνα με την πρόβλεψη που έγινε γι’ αυτόν από τον προφήτη· «Προτού να γνωρίσει το καλό ή το κακό, αποφεύγει να πειθαρχήσει στο κακό, και προτίμα το καλό». Αλλά και ο Ιωάννης φώναζε· «Να ο Αμνός του Θεού, ο οποίος σηκώνει την αμαρτία του κόσμου». Ο Πατέρας βεβαίωσε από τον ουρανό· «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίο έδειξα την ευαρέσκεια μου». Ήρθε από πάνω η χάρη του Πνεύματος. Αυτά και πολλά άλλα τέτοια προξενούσαν κατάπληξη στον διάβολο, και δεν τον άφηναν να έρθει κοντά στον αγωνιστή της φύσεώς μας. Όταν όμως δέχθηκε την προσβολή της πείνας και τον είδε να έχει ανάγκη από τροφή, και να μη μπορεί να αντέξει περισσότερο από τους παλιούς άνδρες, πλησιάζει, νομίζοντας ότι βρήκε πολύ μεγάλη ευκαιρία, και πιστεύοντας ότι θα τον νικήσει εύκολα.

(Αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας. «Περί ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου», Ε.Π.Ε. 10, σ. 27, 39-47)

Πηγή:
alopsis.gr

Βηθλεέμ.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Ας σηκωθούμε λοιπόν και ημείς. Και αν ταράσσονται όλοι, εμείς ας τρέξωμεν εις το σπίτι του παιδιού. Και αν μας εμποδίζουν εις τον δρόμον μας αυτόν είτε βασιλείς, είτε πλήθη είτε τύρρανοι, ας μη αφήσωμεν τον πόθο μας να σβήση. Έτσι θα αποκρούσωμεν τα δεινά που μας απειλούν. Διότι και αυτοί, αν δεν έβλεπαν το παιδί, δεν θα εξέφευγαν τον κίνδυνο εκ μέρους του βασιλέως. Πριν ιδούν το παιδί επρομηνύοντο από παντού φόβοι και κίνδυνοι και ταραχαί. Μετά τη προσκύνηση η γαλήνη και η ασφάλεια. Όχι πλέον Άστρον αλλά τους αναλαμβάνει ο άγγελος, αφού έγιναν έπειτα από την προσκύνησιν ιερείς, αφού άλλωστε προσφέρουν και δώρα. Άφησε λοιπόν και εσύ τον Ιουδαϊκόν λαόν, την πόλιν που ταράσσεται, τον αιμοδιψή τύρρανον, την πλάνην του βίου και σπεύσε εις την Βηθλεέμ, όπου είναι ο οίκος του άρτου του πνευματικού. Αν είσαι βοσκός και έλθεις εδώ , θα ιδής το παιδί εις το κατάλυμα. Αν είσαι βασιλεύς και δεν έλθης, εις τίποτα δεν θα σε ωφελεί η πορφύρα. Αν είσαι μάγος κανέναν εμπόδιο από την ιδιότητά σου, φθάνην να έλθεις και να αποδώσεις τιμήν και προσκύνησιν και όχι να καταπατήσεις τον Υιόν του Θεού. Αν προσέλθεις με τρόμον και χαράν- διότι είναι δυνατόν να συνδυασθούν αυτά τα δύο.

Πρόσεξε μόνον μη ομοιάσεις με τον Ηρώδην και ειπής. Δια να έλθω και 'γώ να τον προσκυνήσω, και όταν έλθης θελήσης να τον φονεύσης. Διότι με αυτόν ομοιάζουν όσοι μετέχουν ανάξια εις τα Μυστήρια. «Ένοχος γαρ ο τοιούτος έσεται», φησί, «του σώματος και του αίματος του Κυρίου» (Α Κορ. 11,27). Διότι έχουν μέσα των τον τύραννον που βασανίζεται από την βασιλεία του Θεού και είναι παρανομώτερος από εκείνον τον Ηρώδην, τον τύρρανον Μαμωνάν. Αυτός επιθυμεί να επικρατήσει και στέλλει τους ιδικούς του, δια να προσκυνήσουν κατά τύπους, που φονεύουν όμως κατά την προσκύνησιν.

Ας φοβηθούμεν λοιπόν μήπως λαμβάνωμεν κάποτε την μορφήν ικετών ως προσκυνητών, δείξωμεν όμως εις την πράξιν συμπεριφοράν αντίθετον. Ας πετάξωμεν τα πάντα από τα χέρια μας, όταν πρόκειται να προσκυνήσωμεν.

Αν έχωμεν χρυσόν, ας τον προσφέρωμεν εις αυτόν και ας μην τον κρύβωμεν εις την γην. Αν οι βάρβαροι τότε εκείνοι τον προσέφεραν τιμητικώς, ποιος είσαι εσύ που δεν δίδεις εις αυτόν που έχει ανάγκη; Έαν εκείνοι έκαμαν τόσον δρόμον, δια να ιδούν τον γεννηθέντα, τι θα απολογηθείς συ, που ούτε ένα στενορρύμι δεν επέρασες, δια να επισκεφθείς έναν άρρωστον και φυλακισμένον; Μολονότι, όταν υποφέρουν και είναι φυλακισμένοι, ελεούμε και τους εχθρούς. Συ όμως δεν ελεείς ούτε τον ευεργέτην και Κύριον σου. Και εκείνοι προσέφεραν χρυσόν, ενώ εσύ με δυσκολίαν δίδεις ολίγον ψωμί. Εκείνοι είδαν το Άστρον και εχάρησαν, συ όμως μολονότι βλέπεις τον ίδιον τον Χριστόν να είναι ξένος και γυμνός, δεν σκύβεις επάνω του. Ποιος από σας, που εδέχθητε απείρους ευεργεσίας, επεχείρησεν χάριν του Χριστού τόσον μεγάλον ταξίδιν, όσο εκείνοι οι βάρβαροι ή μάλλον εκείνοι οι φιλοσοφώτεροι από τους φιλοσόφους;

(Ιωάννου Χρυσοστόμου έργα, ΕΠΕ, τόμος 9)

Πηγή:
alopsis.gr

Το γιατί και το πώς της Σαρκώσεως του Θεού.

http://www.zougla.gr/image.ashx?fid=1664246
 
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως

Βλέπω ταυτόχρονα έναν μαραγκό και μια φάτνη και ένα Βρέφος και σπάργανα και λεχώνα Παρθένο που στερείται τα πλέον απαραίτητα, βλέπω τα πάντα να είναι φτωχικά, τα πάντα πλημμυρίζουν από ανέχεια. Είδες πλούτος που υπάρχει μέσα σε τόσο μεγάλη φτώχεια; Είδες πως, ενώ ο Χριστός ήταν πλούσιος, φτώχευσε για χάρη μας; Δεν είχε ούτε κρεβάτι ούτε στρώμα και γι’ αυτό τοποθετήθηκε σε μια ξερή φάτνη. Ω, φτώχεια που είσαι πηγή πλούτου! Ω, πλούτε αμέτρητε που κρύβεσαι από τη φτώχεια! Είναι ξαπλωμένος μες στη φάτνη και συνταράσσει την οικουμένη. Τυλίγεται με σπάργανα και διασπά τα δεσμά της αμαρτίας. Ακόμη δεν μίλησε και δίδαξε τους μάγους και τους παρακίνησε σε μετάνοια και μεταστροφή. Τί να πω και σε τί να αναφερθώ; Να, ένα Βρέφος σπαργανώνεται και τοποθετείται στη φάτνη. Κοντά του είναι η Μαρία που είναι Παρθένος και μητέρα μαζί. Κοντά του και ο Ιωσήφ, που λεγόταν, χωρίς να είναι, πατέρας. Εκείνος, χωρίς να είναι, λεγόταν άνδρας της Μαρίας, κι εκείνη, χωρίς να είναι, λεγόταν γυναίκα του Ιωσήφ. Νόμιμες ονομασίες αλλά χωρίς περιεχόμενο συζυγικού δεσμού. Μπορείς να κατανοήσεις τα λόγια μου, όχι όμως και τα γεγονότα. Ο Ιωσήφ μνηστεύτηκε μόνο τη Μαρία και το Άγιο Πνεύμα την σκέπασε με τη χάρη του. Γι’ αυτό και βρισκόταν σε απορία ο Ιωσήφ και δε γνώριζε πως να χαρακτηρίσει το Βρέφος. Δεν τολμούσε να πει πως ήταν καρπός μοιχείας και δεν μπορούσε να προφέρει λόγια βλάσφημα σε βάρος της Παρθένου, δεν είχε όμως και τη δύναμη να παραδεχθεί ως δικό του το παιδί, γιατί γνώριζε καλά, πως δεν είχε ιδέα για τον τρόπο που γεννήθηκε, ούτε ποιος έκανε το παιδί. Ενώ λοιπόν βρισκόταν σε απορία, ήρθε από τον ουρανό μήνυμα με τη φωνή του αγγέλου: «Μη φοβάσαι Ιωσήφ, γιατί εκείνο που γεννήθηκε μέσα της προέρχεται από Πνεύμα Άγιον». 
 
http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/styles/708x320/public/iisous-nazaret-660.jpg?itok=ljoyDGiX
 
Το Άγιο Πνεύμα λοιπόν σκέπασε την Παρθένο. Αλλά γιατί γεννάται ο Χριστός από την Παρθένο και διατηρεί ακέραιη την παρθενία της; Επειδή πριν από πολλούς αιώνες ο διάβολος εξαπάτησε την Εύα, που ήταν κι εκείνη παρθένος, γι’ αυτό πήγε ο Γαβριήλ τη χαρμόσυνη είδηση στη Μαριάμ που ήταν Παρθένος. Αλλά η Εύα όταν εξαπατήθηκε, προκάλεσε με τα λόγια της το θάνατο στο ανθρώπινο γένος, ενώ η Μαρία, αφού δέχτηκε τη χαρμόσυνη είδηση, γέννησε με ανθρώπινη μορφή το Θεό Λόγο που έγινε σε μάς φορέας αιώνιας ζωής. Ο λόγος της Εύας υπέδειξε το ξύλο, με το οποίο εκδιώχθηκε ο Αδάμ από τον Παράδεισο, ο Λόγος όμως που γεννήθηκε από την Παρθένο έδειξε το σταυρό με τον οποίο μπροστά στα μάτια του Αδάμ οδήγησε το ληστή στον Παράδεισο.

Επειδή λοιπόν δεν πίστευαν οι ειδωλολάτρες ούτε οι Ιουδαίοι ούτε οι αιρετικοί, ότι ο Θεός γέννησε χωρίς καμιά μεταβολή και χωρίς να πάθει τίποτε, γι’ αυτό γεννήθηκε σήμερα με φθαρτό σώμα και διατήρησε άφθαρτο το φθαρτό, για να δείξει ότι όπως δεν έφθειρε την παρθενία όταν γεννήθηκε από την Παρθένο, έτσι και ο Θεός, χωρίς να πάθει οποιαδήποτε μεταβολή και ρεύση η άγια ουσία του, γέννησε ως Θεός με τρόπο θαυμαστό Θεό. Επειδή λοιπόν οι άνθρωποι αδιαφορούσαν για Εκείνον και κατασκεύαζαν ανθρωπόμορφα είδωλα, τα οποία λάτρευαν περιφρονώντας τον Δημιουργό, γι’ αυτό και σήμερα ο Λόγος του Θεού, ενώ είναι Θεός, εμφανίστηκε με ανθρώπινη μορφή για να καταργήσει το ψεύδος και να επαναφέρει με μυστικό τρόπο τη λατρεία στον Εαυτό Του. Ας δοξάσουμε λοιπόν Εκείνον, το Χριστό, που μάς άνοιξε δρόμο μέσα από αδιάβατο τόπο, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους απέραντους αιώνες. Αμήν.
 
Πηγή: alopsis.gr

Ομοφυλοφιλία: Θεομίσητη αμαρτία...

Το τρίτο θαύμα των Χριστουγέννων

Σε σημείωση του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, στα Προλεγόμενα του πεζού Κανόνος της Χριστού Γεννήσεως, από το Εορτοδρόμιο (τόμος Α’, σελ. 145), αναφέρονται τρία θαύματα που ακολούθησαν την Γέννηση του Χριστού.
 
Παραθέτουμε εδώ το τρίτο συγκλονιστικό θαύμα: "Τρίτον δε και τελευταίον θαύμα ηκολούθησεν εν τη Χριστού Γεννήσει΄ λέγει γαρ ένας Διδάσκαλος, ότι την νύχτα εκείνην, κατά την οποία εγεννήθη ο Δεσπότης Χριστός, έστειλε πρώτον ένα Άγγελον και εθανάτωσεν όλους τους αρσενοκοίτας, όπου ήσαν εις τον Κόσμον, και έπειτα εγεννήθη, διά να μη ευρεθή τότε εις την γην μία τοιαύτη Θεομίσητος αμαρτία (παρά Ιερονύμω)".




Σχόλιο Άλλης Όψεως: "Ίσως τώρα να γίνεται ακόμα πιο φανερό σε καλοπροαίρετους αναγνώστες ότι το αμάρτημα αυτό αποτελεί βδέλυγμα στα μάτια του Θεού και ότι όσοι επιχειρούν να θεσμοθετήσουν "γάμους" και "σύμφωνα συμβίωσης" μεταξύ ανθρώπων του ιδίου φύλου, βλασφημούν και αντιτίθενται στο θέλημα του Θεού. 
 
Η δε προπαγάνδα υπέρ της αφύσικης αυτής κατάστασης πρέπει επιτέλους να παύσει. Αφήστε τους ανθρώπους να μετανοήσουν, γιατί δεν υπάρχει αμαρτία που να μην θεραπεύεται από την άπειρη και άφατη αγάπη του Δημιουργού του ανθρώπου". 

Πηγή: alopsis.gr

Για το σύμφωνο συμβίωσης.

Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος, ν.η.

Φοβοῦμαι ὅτι σέ αὐτό τόν τόπο μπερδευτήκαμε τόσο πολύ ὥστε δέν μποροῦμε πιά νά χωρίσουμε δυό γαϊδουριῶν ἄχυρα.

Χάσαμε τίς λέξεις καί τίς ἔννοιές τους. Φθάσαμε στό σημεῖο λέξεις καί ἔννοιες πού τίς χρησιμοποιοῦμε ἀπό αἰῶνες τώρα νά τίς καταστήσουμε περιττές γιά τό λεξιλόγιο μας, κάποιες ἴσως καί ἐπικίνδυνες. Προσπαθοῦμε νά ἐπιβάλουμε τό στραβό καί τό λάθος σάν καλό καί συκοφαντοῦμε τό καλό σάν ἐπικίνδυνο, σάν ρατσιστικό, σάν λάθος.

Ὅλα ἐτοῦτα σκέπτομαι αὐτές τίς ἡμέρες καθώς γίνεται λόγος γιά τό σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης καί στόν χῶρο τῶν ὁμοφυλόφιλων σχέσεων.

Κατ’ἀρχήν ἡ Πολιτεία ἀκούγεται ὅτι τό προωθεῖ. Ἐδῶ ἴσως θά ταίριαζε τό ἄλλο ἀπόφθεγμα τοῦ λαοῦ μας. «Ἐδῶ ὁ κόσμος καίγεται καί ἡ γριά ξεροχτενίζεται».

Στήν πραγματικότητα ἡ Πολιτεία ἀποδεικνύει πόσο ἐμπαίζει τόν κόσμο ὅταν μιλάει γιά διαβούλευση, τήν ὁποίαν προφανῶς δέν ἐννοεῖ.

Ἁπλά ἐπιχειρεῖ νά δώσει ἕνα ἐπίχρισμα δημοκρατικότητας στίς πρό πολλοῦ εἰλημμένες ἀποφάσεις της. Κάποιος μέ ρώτησε ἄν ἔλαβα μέρος στήν διαβούλευση καί ἐγώ ἁπλά χαμογέλασα.

Ἁπλά, τίς ἑκάστοτε ἐξουσίες δέν τίς ἐνδιαφέρει ὁ λαός, ἀλλά τά συμφέροντα τῆς ἐξουσίας, οἱ ἀπόψεις της, οἱ ἰδεοληψίες της τίς ὁποῖες κάθε φορά ἐπιχειρεῖ νά δικαιώσει.

Οἱ ἐξουσίες, ὅπως γράφει ὁ Ντοστογιέφσκι, ποτέ δέν πίστεψαν τόν λαό καί ποτέ δέν σεβάσθηκαν τόν λαό. Μονίμως τόν ἐνέπαιξαν καί τόν ἐμπαίζουν.

Χάρηκα πολύ πού διαπίστωσα ὅτι συμφώνησε καί ἡ Νέα Δημοκρατία στήν ἐπέκταση τοῦ συμφώνου, διότι ἐπί τέλους ἔπεσαν οἱ μάσκες καί αἰσθάνομαι ἀπόλυτα δικαιωμένος γιά ὅσα καί στό παρελθόν καί τόν τελευταῖο καιρό ἔχω πεῖ καί ἔχω γράψει γιά τήν ἀληθινή ταυτότητα τῶν πολιτικῶν κομμάτων.

Μήπως ἦλθε ἡ ὥρα νά κλείσουμε τήν πόρτα σέ ὅλους αὐτούς πού μᾶς ἐπισκέπτονται τάχα ἀπό σεβασμό καί ἐπί τῆς οὐσίας γιά τά παιχνίδια τῆς ἐξουσίας τους;

Ἄς προχωρήσουμε ὅμως παρακάτω. Πιστεύει στ’ ἀλήθεια κανείς ὅτι ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νά ἀλλάξει τίς αἰώνιες ἀλήθειες Της καί νά προσαρμόζεται στίς ἀντιλήψεις τῆς κάθε ἐποχῆς; Τότε δέν μπορεῖ νά εἶναι καί νά λέγεται Ἐκκλησία.

Ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας γιά τόν ἄνθρωπο, γιά τή ζωή του, γιά τήν ταυτότητα του εἶναι ξεκάθαρη καί ἡ καθημερινότητα ἐπιβεβαιώνει τήν αἰώνια ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἐκκλησία ὡς ἔχουσα τήν ἀλήθεια μπορεῖ καί ἑρμηνεύει τήν οὐσία τῶν ὅσων συμβαίνουν σήμερα καί πάρα πολλά ἀπό αὐτά, τά ἔχει πεῖ ἀπό καιρό. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ξεκάθαρος.

Ὁ Τριαδικός Θεός ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπο, «κατ’εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς».

Ὁ Θεός κατεσκεύασε τόν ἄνθρωπο καί ὁ τρόπος τῆς κατασκευῆς του, ἡ διαφοροποίηση τῶν φύλων, τό γενετικό ὑλικό τοῦ κάθε φύλου, ἡ σοφία τῆς κατασκευῆς τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ, ἔργο τῆς Σοφίας Του καί τῆς Ἀγάπης Του.

Αὐτή δέ ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐκείνη πού «πανταχοῦ, πάντοτε καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη». Αὐτή ἡ ἀλήθεια δέν ἀλλάζει γιατί ἁπλά εἶναι ἀλήθεια.

Ἔτσι ἐπάνω στό θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ξεκάθαρη. Ὁ Θεός ἐποίησε τόν ἄνθρωπο! «ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς» καί μέ τόν τρόπο τῆς κατασκευῆς τους τούς ἔδωσε τήν δυνατότητα νά αὐξάνονται καί νά πληθύνονται καί νά κατακυριεύσουν τῆς γῆς.

Οὔτε ἄρσεν καί ἄρσεν, οὔτε θῆλυ καί θῆλυ, ἀλλά ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά ἡ Ἐκκλησία μίλησε γιά τήν ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου.

Τό ρῆμα ἁμαρτάνω σημαίνει στά ἑλληνικά ἀποτυχαίνω, κάνω λάθος. Ἡ λέξη ἁμαρτία σημαίνει ἀποτυχία.

Κάποιοι νόμισαν ὅτι ἄν ἀλλάξουν ἤ περιποιηθοῦν τίς λέξεις θά ἀλλάξουν καί τά πράγματα.

Ἔτσι μποροῦν νά βαπτίσουν τήν ἀποτυχία σάν «διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολοισμό». Τό θέλετε ἔτσι; Νομίζετε ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό ἀλλάζετε τήν οὐσία τῶν πραγμάτων;

Εὐχαρίστως ἄν αὐτό σᾶς ἱκανοποιεῖ νά δεχθῶ τόν ὅρο «διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό», ἀλλά ἔχω τήν εὐθύνη νά σᾶς προειδοποιήσω ὅτι πρόκειται γιά ἀποτυχημένο προσανατολισμό.

Ἡ σεξουαλικότητα δέν εἶναι γιά τήν σεξουαλικότητα. Ἡ ἑτερότητα τῶν φύλων ἀποβλέπει στήν δημιουργία.

Αὐτή εἶναι ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἡ ἀλήθεια τῶν πραγμάτων. Δέν μπορεῖ νά πεῖ ψέματα σέ κανένα. Δέν μπορεῖ νά παραπλανήσει κ α ν έ ν α. Ἀσφαλῶς ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού θέλουν νά παραπλανηθοῦν.

Διακίωμα τους, ἀλλά καί δικαίωμα ἀναφαίρετο τῆς Ἐκκλησίας νά καταθέτει τήν ἀλήθειά Της. Εἶναι λοιπόν ἀσυμβίβαστη ἡ ὁμοφυλοφιλία μέ τήν Ἐκκλησιαστική ζωή.

Ἡ Ἐκκλησία πιστεύει, ὅπως καί κάθε λογικός ἄνθρωπος, ὅτι καί μέ τήν ἀνθρώπινη ζωή εἶναι ἀσυμβίβαστη.

Μήπως κύριοι τῆς Ἐξουσίας θά πρέπει ἡ Ἐκκλησία νά προσαρμοστεῖ αὕριο καί μέ τήν παιδοφιλία ἤ τήν κτηνοβασία; Κάποιοι περιμένουν μετά τό πέρασμα τῆς σχετικῆς νομοθεσίας νά ἀρχίσουν νά σᾶς ἐνοχλοῦν καί γιά τήν νομιμοποίηση καί τῆς παιδοφιλίας.

Θά ἀρχίσει ἴσως νά σᾶς πιέζει ἡ Εὐρώπη. Ἐσεῖς εἶσθε ἱκανοί γιά ὅλα. Μήπως πρέπει καί πάλι νά συμβιβαστοῦμε;

Ἡ κάθετη ἄρνηση τῆς Ἐκκλησίας στήν ἀποδοχή τῆς ὁμοφυλοφιλίας δέν σημαίνει τήν ἀπόρριψη, οὔτε τήν περιφρόνηση, οὔτε περισσότερο τό φτύσιμο κανενός ἀνθρώπου.

Αὐτός ὁ λόγος πού ἀκούστηκε ἀπό ἱερωμένο πρόσωπο ΔΕΝ ἔχει σχέση μέ τήν Ἐκκλησία γιατί δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τόν Χριστό. Ὁ Χριστός δέν μίλησε ΠΟΤΕ μέ τέτοιο τρόπο γιά τούς ἀποτυχημένους καί τούς ἁμαρτωλούς.

Μίλησε μέ ἀγάπη, τούς θεράπευσε ἀπό τίς ἀσθένειες τους, τούς προειδοποίησε νά μήν ξαναμαρτήσουν γιά νά μήν τούς συμβοῦν χειρότερα, ἀλλά ποτέ δέν τούς ἔφτυσε καί δέν ἔδιωξε κανένα ἀπό ὅσους τόν πλησίασαν.

Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἰδεολογία, εἶναι ἀγάπη καί ἐπειδή εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἀλήθεια καί διακονεῖ καί τήν ἀγάπη καί τήν ἀλήθεια.

Ἄλλωστε οἱ ἄνθρωποι πού ἐνδίδουν στόν πειρασμό, οἱ ἄνθρωποι πού παρασύρονται σέ λάθος τρόπο ζωῆς δέν ἔχουν ἄλλο ἀποκούμπι ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Οἱ ὑποτιθέμενοι φίλοι καί συμπαραστάτες τους τούς γυρίζουν τήν πλάτη σέ περίπτωση πού νοσήσουν ἀπό κάποια ἀπό τίς σχετικές ἀσθένειες.

Αὐτός πού γράφει αὐτή τήν ὥρα ἔχει δεχθεῖ καί ἔχει στηρίξει τέτοια πρόσωπα, ὅταν οἱ ἄλλοι, «οἱ προοδευτικοί», οἱ «μοντέρνοι» τούς ἔχουν γυρίσει τήν πλάτη καί νοιώθει ἰδιαίτερη ἱκανοποίηση γιατί κάποια νέα παιδιά τά βοήθησε καί τά βοηθᾶ νά βροῦν τό δρόμο τους.

Ξεκάθαρα λοιπόν καί μέ τήν γλῶσσα τή δική σας εἶναι ἕνας ἀποτυχημένος σεξουαλικός προσανατολισμός. Αὐτό λοιπόν κατάντησε ὁ ἄνθρωπος; Συρρικνώθηκε σέ κάποιον α ἤ β σεξουαλικό προσανατολισμό!!! Σέ μιά μηχανή ἠδονῆς!!!

Ὁ Σωκράτης ἔλεγε: «μήν σᾶς νοιάζει τί λένε οἱ πολλοί, ἀλλά τί λέει ὁ ἕνας, ὁ εἰδικός, ἡ ἀλήθεια!»

Ἡ ἀλήθεια δέν εἶσθε ἐσεῖς κύριοι, ἡ ἀλήθεια δέν εἶναι ἡ Εὐρώπη, ἡ ἐν ἁμαρτίαις γηράσασα, ἡ ἀλήθεια μέ τήν ὀντολογική ἔννοια τῆς λέξης εἶναι μόνο Ἐκεῖνος πού νίκησε τό θάνατο. Οἱ «ἄλλες ἀλήθειες» ἔχουν γίνει καί αὐτές σκουπίδια μέσα στόν τάφο.

Νά ἐπισημάνω καί κάτι ἄλλο. Ἡ σημερινή ἐξουσία μιλάει γιά ἄλλου τύπου «οἰκογένειες» τίς ὁποῖες θέλει λέει νά προστατεύσει. Νά τό ξεκαθαρίσουμε λοιπόν!

Οἰκογένεια εἶναι μόνον ἐκείνη πού ἔχει ἀνδρόγυνη συγκρότηση. Αὐτό πίστευε πάντοτε ἡ ἀνθρωπότητα. Εἶναι ἀστεῖο κάποιοι νά νομίζουν ὅτι ἡ ἱστορία ἀρχίζει ἀπό αὐτούς.

Οἰκογένεια ἐπίσης μπορεῖ νά χαρακτηρισθεῖ καί ἡ μονογονεϊκή Οἰκογένεια γιατί στόν πυρήνα της εἶναι ἀνδρόγυνη, καμμία ἄλλη. Μή διαφθείρετε ἐπί τέλους ἀκόμη καί τίς λέξεις.

Μπορεῖ ἄλλου εἴδους «οἰκογένειες» νά ὑπῆρχαν καί ἄλλοτε, ἀλλά ἡ κοινή πανανθρώπινη συνείδηση ποτέ ΔΕΝ τίς ὀνόμασε οἰκογένειες. Μήν μολύνετε λοιπόν τήν ἱερή αὐτή λέξη.

Ἡ Οἰκογένεια περιέχει καί τήν ἀγάπη καί τόν ἔρωτα καί τήν σεξουαλικότητα, ἀλλά εἶναι ταυτόχρονα κάτι πολύ περισσότερο ἀπό αὐτά, εἶναι κάτι πολύ περισσότερο ἀπό ἕνα σεξουαλικό προσανατολισμό, κάτι ἀφάνταστα περισσότερο καί μέσα της ἔχει ἕνα στοιχεῖο ἱερότητας. Ὅπου αὐτό δέν ὑπάρχει ἡ οἰκογένεια εὐτελίζεται σέ ποικίλες σχέσεις.

Ὁ κ. Ὑπουργός Δικαιοσύνης πρόσφατα ἀνακοίνωσε, καθώς διαβάζω στόν τύπο, ὅτι ἐξισώνονται τά δικαιώματα τῶν ζευγαριῶν - ἀνεξαρτήτως σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ- πού συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης , μέ ἐκεῖνα πού συνάπτουν Γάμο..

Ἐξισώνεται μία ἄθεσμη σχέση μέ ἕνα ἱερό καί πανανρώπινο θεσμό. Ζευγάρια ποικίλου σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ ὑπάρχουν, ἀλλά αὐτά δέν μπορεῖτε νά τά ὀνομάσετε οἰκογένεια.

Δικαιολογημένα ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος σᾶς εἶχε προειδοποιήσει ὅτι αὐτή ἡ ἐξίσωση ὑποτιμᾶ τήν Οἰκογένεια καί τόν Γάμο.

Γιατί εἶναι ὑποτίμηση ἡ ἐξίσωση τῆς Οἰκογένειας μέ σχέσεις ποικίλου σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ, μέ τίς ποικίλες σεξουαλικές σχέσεις.

Κάνετε κ. Ὑπουργέ ὅτι δέν τό καταλαβαίνετε; Ἐμπαίζετε τήν στοιχειώδη νοημοσύνη μας; Ἐκτός καί ἐάν αὐτό ἀπότελεῖ προάγγελο τῆς πρόθεσης σας νά δώσετε σέ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τίς «οἰκογένειες» δικαίωμα υἱοθεσίας καί παιδιῶν γιά νά ὁλοκληρώσετε τό ἔγκλημα σας.

Ὁ Μακαριώτατος δικαιολογημένα σᾶς παρετήρησε. Γιατί ἦταν ἀνάγκη μιά τἐτοια ἀπόφαση σας νά περάσει ἀπό τήν Βουλή ἤ ἀκόμη χειρότερα μιά τέτοια ρύθμιση νά ἐνταχθεῖ στό Οἰκογενειακό δίκαιο; Ἀκόμη κι’ἄν δέν πιστεύετε στό Θεό, καί αὐτό εἶναι δικαίωμα σας, ἀπιστεῖτε καί διαστρέφετε καί αὐτή τήν φύση τῶν ὄντων.

Δέν μπορεῖτε νά κρύψετε ὅτι συνειδητά ὑπονομεύετε τήν Οἰκογένεια.

Τό νομοσχέδιο σας κ. Ὑπουργέ δέν ἐκσυγχρονίζει τό οἰκογενειακό δίκαιο, ἀλλά ναρκοθετεῖ τήν Οἰκογένεια.

Θά ἤθελα νά ρωτήσω ξεκάθαρα τόν ἴδιο τόν Πρωθυπουργό καί τόν Ὑπουργό τῆς Δικαιοσύνης: Τώρα λοιπόν

κ. Πρωθυπουργέ

κ. Ὑπουργέ τῆς Δικαιοσύνης

μποροῦν οἱ γονεῖς, οἱ δάσκαλοι στό σχολεῖο νά διδάξουν στά παιδιά ὅτι μποροῦν πλέον νά δημιουργήσουν τίς ὁποιεσδήποτε σχέσεις, ἀπό ὁποιαδήποτε ἡλικία, ὅτι πλέον τούς προστατεύει ὁ νόμος νά δημιουργήσουν τόν ὅποιο δεσμό καί τήν ὁποιαδήποτε σχέση, μπορεῖ ὁ καθένας ἀφοῦ πλέον καλύπτεται ἀπό τό νόμο νά διδάσκει στά παιδιά ὅτι μποροῦν ἄνετα νά ἔχουν τόν ὁποιοδήποτε σεξουαλικό προσανατολισμό ἤ γιά τήν ἀκρίβεια νά τούς καλλιεργοῦν τόν σεξουαλικό προσανατολισμό τῆς ἀρεσκείας τους καταστρέφοντας τίς ἀνώριμες παιδικές ψυχές;

Θά τό διδάξετε ἐσεῖς κ. Πρωθυπουργέ στά παιδιά σας καί σεῖς κ. Ὑπουργέ στά ἐγγόνια σας καί θά φυλακίσετε τόν πατέρα ἤ τήν μάνα πού θά ἐπιχειρήσουν νά ἀποτρέψουν τά παιδιά τους. Νομίζω ὅτι πρέπει νά σᾶς πῶ ξεκάθαρα ὅτι ἑτοιμάζετε γιά τήν Πατρίδα μέρες σήψης καί παρακμῆς στίς ὁποῖες πρῶτοι ἐσεῖς θά βουλιάξετε.

Υ.Γ. Σκέφθηκα σάν ὑπότιτλο τοῦ παρόντος κειμένου νά ἔθετα τίς λέξεις «Αἰδώς Ἀργεῖοι» πληροφορήθηκα ὅμως ὅτι ἔχει γίνει πρόταση πού πρόκειται νά ψηφισθεῖ ἀπό τήν Βουλή ὅτι ἡ λέξη «Αἰδώς» θά ἀπαλειφθεῖ ἀπό τό ἑλληνικό λεξιλόγιο.
 
Πηγή: alopsis.gr

Δήλωση για το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης.

Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος, ν.η.

Για άλλη μια φορά, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, μάλιστα με την μορφή του κατεπείγοντος, επιχειρείται η ψήφιση ενός νομοσχεδίου παντελώς ξένου προς τα επικρατούντα ήθη, εντελώς ασυμβίβαστου προς την κοινή λογική, ιδιαίτερα προκλητικού για τον θεσμό της οικογένειας και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ο σεβασμός στον κάθε άνθρωπο και τα βασικά δικαιώματά του είναι οφειλή των δημοκρατικών και πολιτισμένων κοινωνιών. Η συμπάθεια σε όποιον δυστυχεί μέσα στην ασάφεια της ταυτότητας του φύλου του είναι ουσιώδης έκφραση της γνήσιας εκκλησιαστικής αγάπης και αντίληψης.

Κάθε όμως προσπάθεια νομιμοποίησης ή πολύ περισσότερο θεσμοθέτησης αντίθετων με την φύση επιλογών που προσβάλλουν την ανθρώπινη οντολογία, που υποτάσσουν εγωιστικά την ιερότητα της αναπαραγωγής στην ηδονική παθολογία των σεξουαλικών ορμών, και τα απαράγραπτα χρηστά ήθη στον αλόγιστο εγωισμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων αποτελεί αθέμιτη παρανομία που εκδικείται τον άνθρωπο και καταλύει την κοινωνία.

Ελπίζουμε ότι αυτοί που είναι εντεταλμένοι να νομοθετούν και να εκφράζουν το λαϊκό αίσθημα θα ακούσουν την υπαρξιακή ανάσα του λαού που τους έδωσε την ψήφο του και δεν θα προσβάλουν το τίμιο κομμάτι του ασεβώντας στην αξιοπρέπειά του και τα χρηστά ήθη. Καμία κομματική πειθαρχία δεν επιτρέπεται να πνίξει την τίμια βουλευτική συνείδηση. Καμία Ευρωπαϊκή οδηγία δεν μπορεί βίαια να ασελγήσει στο ιερό σώμα της παράδοσης και της ιστορίας μας. Κανένα Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν μπορεί να τιμωρήσει τη λογική, το ήθος, τον αυτοσεβασμό και την οικογενειακή ιερότητα.

Όταν η προσωπική δυστυχία από ανομία γίνεται απαιτητικό δικαίωμα, στη συνέχεια εξελίσσεται σε πανίσχυρο lobby, έπειτα σε παγκόσμια μόδα και καταλήγει σε διεθνή νομιμοποίηση και θεσμοθέτηση, τότε η πραγματική απειλή δεν είναι το ψέμα της λεγόμενης «ομοφοβίας», αλλά το παραλήρημα της άκριτης ομομανίας.

Ίσως μια ποιμαντική διαχείρισης της ιερής παρακαταθήκης του φύλου να αποτελούσε την δύσκολη αλλά ευλογημένη εναλλακτική πρόταση στην επιχειρούμενη νομική θεσμοθέτηση. Η Εκκλησία έχει πολλούς λόγους να καταδικάζει την εκτροπή, έχει όμως πολύ περισσότερους και πλούσια διδασκαλία για να αγκαλιάζει τους ανθρώπους και να την μετατρέπει σε θεραπευτική επιστροφή. Ίσως και η πολιτεία να έχει τους δικούς της λόγους να νομιμοποιεί την εκτροπή, έχει όμως πολύ περισσότερους για να την αποτρέψει.

Ίσως πάλι να είναι καιρός να αποσυρθεί το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης και από τα ετερόφυλα ζευγάρια. Από εκεί άρχισε το κακό. Όσο για τα ομόφυλα άτομα, ο δρόμος είναι ένας∙ για όλους η υπομονή και για κάποιους η μετάνοια. Η δε κοινωνία μας, για να μπορέσει να αυτοσυντηρηθεί, χρειάζεται ταπεινή στροφή στον Θεό, πίστη, τόλμη και σοφία και λίγη εξυπνάδα...
 
Πηγή: alopsis.gr
 
(Σχόλειο Εγκολπίου: Όπως οι διαφωνούντες ονομάζονται από την προπαγάνδα πολιτικής ορθότητος, ''ομοφοβικοί'', με βάση το αυτό σκεπτικό οι ονομάζοντες τους διαφωνούντας ''ομοφοβικούς'', οι ίδιοι ονομάζονται ''χριστιανοφοβικοί'', ''ρασοφοβικοί'' και ''βιβλοφοβικοί''.)

Αναζητηση

Αναγνώστες