tag:blogger.com,1999:blog-10935251239141832842024-03-13T02:12:58.895+02:00Εγκόλπιον ΟρθοδοξίαςUnknownnoreply@blogger.comBlogger4106125tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-71641202592437703202023-02-08T16:31:00.000+02:002023-02-08T16:31:41.626+02:00ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, 8ο. Αναίρεσις μύθων και βλασφημιών κατά της Καινής Διαθήκης και του Χριστού.<div><div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #660000;">η') "Δεν λένε πουθενά τα τρία πρώτα ευαγγέλια (τα «συνοπτικά»), ότι ο Ιησούς ισχυρίζεται πως είναι Θεός. Μόνο το Κατά Ιωάννην ισχυρίζεται αυτό, έπειτα από πολύ καιρό, όταν είχαν γίνει θεολογικές ζυμώσεις και αποφασίστηκε από τους αποστόλους η προβολή του Ιησού ως Θεού-Μεσσία". </span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;">ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο ισχυρισμός είναι ότι το Κατά Ιωάννην είναι το τελευταίο και άρα δεν προσφέρει τίποτα η παράθεση εδαφίων του, στα οποία ο Ιησούς αναγνωρίζεται ότι είναι Θεός. Ας δούμε τι λένε τα Συνοπτικά Ευαγγέλια (βέβαια, το Κατά Ιωάννην γράφτηκε πριν το 70 μ.Χ. και απλώς γράφτηκε λίγο μετά τα Συνοπτικά˙ δεν απέχει ωστόσο τόσο, ώστε η μαρτυρία του να είναι πολύ μεταγενέστερη και άχρηστη):</span> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Α) Κατά Μάρκον </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1, 38 «και τους λέει (ο Ιησούς), «Ας πάμε εις τα γειτονικά χωριά, δια να κηρύξω κι εκεί˙ <b>γι' αυτό ήρθα</b>»». <b>Το τέλος είναι ένδειξη της προΰπαρξης του Λόγου και του σκοπού της ενσάρκωσής του</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2, 5-10 «Όταν ο Ιησούς είδε την πίστη τους, λέγει εις τον παραλυτικόν, "Παιδί μου, σου συγχωρούνται αι αμαρτίαι". Εκάθοντο δε εκεί μερικοί από τους γραμματείς και εσκέπτοντο μέσα τους, "Γιατί λέγει αυτός βλασφημίας κατ' αυτόν τον τρόπον; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίας παρά μόνον ένας, ο Θεός;". Ο Ιησούς αμέσως κατάλαβε μέσα του ότι αυτά σκέπτονται και τους λέγει, "Γιατί κάνετε τις σκέψεις αυτές μέσα σας; Τι είναι ευκολώτερον να πω εις τον παραλυτικόν, "Σου συγχωρούνται αι αμαρτίαι" ή να πω, "Σήκω επάνω και πάρε το κρεββάτι σου και βάδιζε"; Αλλά για να μάθετε ότι ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσίαν να συγχωρή αμαρτίας επί της γης λέγει εις τον παραλυτικόν, "Σου λέγω, σήκω επάνω και πάρε το κρεββάτι σου και πήγαινε εις το σπίτι σου"». Εφόσον, σύμφωνα με τους Εβραίους, μόνο ο Θεός μπορούσε να συγχωρέσει αμαρτίες, αν ο Ιησούς δεν συγχωρούσε τις αμαρτίες του παράλυτου, θα ήταν βλάσφημος, <b>εκτός κι αν θεωρείτο Θεός από τον Εβραίο συγγραφέα του Κατά Μάρκον. </b></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2, 28 «...Ώστε ο Υιός του ανθρώπου είναι κύριος του Σαββάτου». <b>Ο Ιησούς έχει την εξουσία να ξεπερνά τους νόμους του Σαββάτου, εξουσία που μόνο ο Θεός της Π.Δ. είχε. </b></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">8, 38 «Διότι όποιος εντρέπεται δι' εμέ και δια τους λόγους μου εις την γενεάν αυτήν την μοιχαλίδαν και αμαρτωλήν και ο Υιός του ανθρώπου θα αισθανθεί ντροπή γι' αυτόν όταν έλθει με όλην την δόξαν του Πατέρα του μαζί με τους αγίους αγγέλους». Ο Ιησούς αναφέρεται στον εαυτό του σχετικά με την Δευτέρα Παρουσία και την δόξα του Θεού. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">9, 41 «Και όποιος σάς ποτίσει ένα ποτήρι νερό εις το όνομά μου, διότι είσθε του Χριστού, αλήθεια σάς λέγω, ότι δεν θα χάσει την ανταμοιβή του». <b>Εδώ ο Ιησούς ξεκάθαρα ταυτίζεται με τον Μεσσία, δηλαδή λέει ότι είναι ο Χριστός. </b></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">9, 42 «και όποιος σκανδαλίσει έναν από αυτούς τους μικρούς, που πιστεύουν σ' εμέ..» Εδώ <b>ο Ιησούς χαρακτηρίζει τον εαυτό του «αντικείμενο» λατρείας, πράγμα που μόνο κάποιος που λέει ότι είναι Θεός το ισχυρίζεται.</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">10, 45 «Διότι ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να υπηρετηθεί, αλλά να υπηρετήσει και να δώσει την ζωήν του λύτρον δια πολλούς». <b>Ένδειξη προΰπαρξης και σκοπού για τον οποίον ενσαρκώθηκε</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">11, 3 «Και εάν κανείς σας πη "Γιατί το κάνετε αυτό;", να πείτε, "Ο Κύριος το έχει ανάγκη και αμέσως θα το στείλει πάλι πίσω"». Εδώ ο Ιησούς σχετίζεται με τον Θεό, αν δεν ταυτίζει τον εαυτό του με το Θεό. Το «Κύριος», οι Εβραίοι το χρησιμοποιούσαν ως δηλωτικό του Θεού. </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">13, 26-27 «...και τότε θα δουν τον Υιόν του ανθρώπου να έρχεται μέσα σε σύννεφα με δύναμιν μεγάλην και δόξαν. Και τότε θα στείλει τους αγγέλους του και θα μαζέψει τους εκλεκτούς του από τους τέσσερις ανέμους, από το άκρον της γης εώς το άκρον του ουρανού». <b>Ο Ιησούς λέει για τον ερχομό του με δόξα, με ικανότητα να μαζεύει αγγέλους και εκλεκτούς. Μόνο Θεός μπορεί να τα κάνει αυτά.</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">13, 31 «Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, οι λόγοι μου όμως δεν θα παρέλθουν». <b>Παράξενα λόγια, για κάποιον που υποτίθεται είναι απλός άνθρωπος και δεν ισχυρίζεται ότι είναι Θεός.</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">13, 32 «Την ημέραν όμως εκείνην ή την ώραν δεν ξέρει κανείς, ούτε οι άγγελοι εις τον ουρανόν, ούτε ο Υιός, παρά μόνον ο Πατέρας». Ο Υιός είναι υψηλότερα από τους αγγέλους άρα είναι Θεός. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">14, 62 «Πάλιν ο αρχιερεύς τον ερώτησε, "Συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Ευλογητού;". Ο δε Ιησούς είπε, "Εγώ είμαι˙ και θα ιδήτε τον Υιόν του ανθρώπου να κάθεται εις τα δεξιά της Δυνάμεως και να έρχεται πάνω εις τα σύννεφα του ουρανού".» Εδώ ο Ιησούς λέει ότι είναι ο Μεσσίας, δηλαδή Θεός, όπως είπαμε στο κεφάλαιο για την ύπαρξη τριαδικότητας στον Θεό της Π.Δ. Υιός του Θεού και Υιός του ανθρώπου. <b>Ο αρχιερέας σκίζει τα ρούχα του και αποκαλεί τα λόγια αυτά «βλασφημία», δηλαδή κατάλαβε ότι ο Ιησούς ισχυρίστηκε πως είναι Θεός.</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Β) Κατά Ματθαίον. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">7, 21-23 «Δεν θα μπει εις την βασιλείαν των ουρανών καθένας που μού λέγει, "Κύριε, Κύριε", αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα τού Πατέρα μου του επουράνιου. Πολλοί θα μου πούν την ημέραν εκείνην, "Κύριε, Κύριε, δεν <b>επροφητεύσαμεν εις το όνομά σου</b> και <b>εις το όνομά σου δεν εβγάλαμε δαιμόνια και εις το όνομά σου δεν εκάναμε πολλά θαύματα</b>;" Και τότε θα τους ομολογήσω, "Ποτέ δεν σας εγνώρισα˙ φύγετε από εμέ εσείς οι εργάται της ανομίας"». <b>Η αιώνια κατάσταση των ανθρώπων εξαρτάται από την κρίση του Ιησού, αδύνατον, εάν αυτός δεν είναι Θεός</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">11, 27 «... κανείς δεν γνωρίζει καλά τον Υιόν, παρά ο Πατέρας, <b>ούτε τον Πατέρα γνωρίζει καλά κανείς, παρά ο Υιός</b> και εκείνος εις τον οποίο θέλει ο Υιός να τον αποκαλύψει». <b>Αυτό θέτει τον Ιησού υπεράνω προφητών, ανθρώπων, αγγέλων. Αλλά πάνω από αυτούς υπάρχει μόνο ο Θεός</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">25, 31-46: <b>Ο Ιησούς αποκαλεί τον Υιό του ανθρώπου, τον εαυτό του, βασιλέα και Κύριο, δηλαδή Θεό, που κρίνει την ανθρωπότητα</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">28, 18 «<b>Μου εδόθη πλήρης εξουσία εις τον ουρανόν και την γην</b>. Πηγαίνετε λοιπόν ... βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». <b>Αν ο Ιησούς θεωρούσε τον εαυτό του άνθρωπο, δεν θα τον έβαζε σε ίσο με τον Γιαχβέ Πατέρα, ούτε θα είχε εξουσία παντού</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Γ) Κατά Λουκάν. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">7, 48 «"Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες". Και άρχισαν οι συμπαρακαθήμενοι να λέγουν μέσα τους, "Ποιος είναι αυτός που και αμαρτίες συγχωρεί"». <b>Μόνο ο Θεός, σύμφωνα με την παράδοση της Π.Δ. συγχωρεί αμαρτίες. Θεϊκή ιδιότητα λοιπόν, ισχυρίζεται πως έχει ο Ιησούς.</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">22, 29 «και όπως ο Πατέρας μου έθεσε εις την διάθεσή μου βασιλείαν και εγώ διαθέτω δια εσάς». <b>Όχι μόνο έχει εξουσία ο Ιησούς, αλλά η εξουσία του είναι «όπως» του Πατέρα του, δηλαδή ίση, δηλαδή ενός Θεού. </b></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">24, 49 «και ιδού, <b>εγώ στέλλω</b> σε εσάς ό,τι υποσχέθηκε ο Πατέρας μου». Έχει την εξουσία να στέλνει το Άγιο Πνεύμα. <b>Μόνο Θεός μπορεί να έχει τέτοια εξουσία</b>. Έτσι, ο Ιησούς ισχυρίζεται πως: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1. Είναι ο Χριστός, ο Μεσσίας. <span style="color: #274e13;">(Θεάνθρωπος)</span>. </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2. Είναι ο Υιός του ανθρώπου. <span style="color: #274e13;">(Τέλειος άνθρωπος)</span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3. Είναι ο μονογενής Υιός του Πατέρα Θεού. <span style="color: #274e13;">(Ομοούσιος με τον Πατέρα, ο Υιός και Λόγος του)</span><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4. Είναι Κύριος του Σαββάτου. <span style="color: #274e13;">(Μόνο ο Θεός είχε δικαίωμα να αλλάζει τον νόμο του)</span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">5. Μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες. <span style="color: #274e13;">(Θεός)</span> <br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">6. Είναι «αντικείμενο» πίστης. <span style="color: #274e13;">(Θεός)</span> <br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">7. Είναι ανώτερος από τους αγγέλους. <span style="color: #274e13;">(Θεός)</span> <br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">8. Τα λόγια του έχουν αιώνια ισχύ. <span style="color: #274e13;">(Θεός)</span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">9. Καθορίζει την αιώνια κατάσταση των ανθρώπων. <span style="color: #274e13;">(Θεός) </span><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">10. Έχει μόνος αυτός την γνώση του Πατέρα Θεού. <span style="color: #274e13;">(Ομοούσιος με τον Πατέρα)</span><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">11. Είναι ίσος με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα. <span style="color: #274e13;">(Τριαδικός Θεός, τρεις υποστάσεις, μία ουσία κοινή των τριών υποστάσεων, δηλαδή ένας Θεός)</span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">12. Δίνει βασίλειο, ακριβώς όπως ο Πατέρας Θεός. </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">13. Έχει απόλυτη εξουσία στον ουρανό. <span style="color: #274e13;">(Θεός)</span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">14. Έχει εξουσία να στέλνει Άγιο Πνεύμα. <span style="color: #274e13;">(Θεός)</span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Δεν διακηρύσσεται ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός, μόνο στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, δηλαδή καθυστερημένα, ύστερα από μεταγενέστερες θεολογικές ζυμώσεις εντός της Εκκλησίας, όπως ισχυρίζονται οι αντιχριστιανοί νεοπαγανιστές, προκειμένου να βγάλουν χαζούς τους Χριστιανούς που πιστεύουν ότι ο Ιησούς είναι Θεός, ενώ τάχα ο ίδιος το αρνείται. Αντί να ασχολούνται οι νεοπαγανιστές-αρχαιολάτρες με πράγματα για τα οποία δεν έχουν την ικανότητα να σκεφτούν, ας κοιτάξουν τις πρόχειρες στο πόδι (αντε)γραμμένες νεοεποχίτικες θεολογίες τους, που δημιούργησαν στο άψε σβήσε. </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://ierosolymitissa.org">ierosolymitissa.org</a></span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-50662897712356409532023-02-08T15:03:00.004+02:002023-02-08T15:03:40.997+02:00 Τί εἶναι ἡ Μασωνία; Μπορεῖ κάποιος ἱερωμένος νά ἀνήκει σ’ αὐτήν; Ἀπορία. 845/1017 <div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/rkjkAiS4jfY" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-77772067997368368412023-02-07T20:53:00.001+02:002023-02-07T20:53:55.501+02:00ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, 7ο. Αναίρεσις μύθων και βλασφημιών κατά της Καινής Διαθήκης και του Χριστού.<div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ε') "Πώς είστε τόσο σίγουροι ότι η προφητεία στο Ησαΐας Z', 14 μιλάει για «παρθένο»; Το αρχικό εβραϊκό κείμενο χρησιμοποιεί την λέξη almah, που σημαίνει «νεαρή γυναίκα» κι όχι την λέξη bethulah, που σημαίνει παρθένος. Ο Ησαΐας σε άλλα τμήματα του βιβλίου του χρησιμοποιεί και τη λέξη bethulah, αλλά όχι στο Z', 14. Επομένως ξεκάθαρα δεν αναφέρεται σε κάποια παρθένο που θα γεννήσει γιο, αλλά απλώς οι O', όταν μετέφρασαν το almah λανθασμένα χρησιμοποίησαν τη λέξη «παρθένος». Έπειτα ο Ματθαίος (1, 23) και ο Λουκάς (1, 26 κ.ε.), προκειμένου να αποδείξουν ότι ο Ιησούς ήταν όντως ο Χριστός, γράφουν ότι γεννήθηκε από παρθένα, ώστε δήθεν να επαληθευτεί η προφητεία του Ησαΐα. Αλλά ο Ησαΐας δεν εννοούσε αυτό το πράγμα". </span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;">ΑΠΑΝΤΗΣΗ: το ζήτημα αυτό το έθεσε κι ο παμπόνηρος Πορφύριος κατά τον 3ο αιώνα. Κατ' αρχήν ας δούμε τι λέει ο Ησαΐας.</span> </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΗΣΑΐΑΣ Z' 14 διὰ τοῦτο δώσει Κύριος αὐτὸς ὑμῖν σημεῖον· <b>ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ</b>· </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Υπάρχουν 51 εδάφια της Π.Δ. στα οποία χρησιμοποιείται η λέξη bethulah. Εμείς ισχυριζόμαστε πρώτον, ότι η bethulah δεν σημαίνει πάντα την παρθένο˙ δεύτερον ότι η almah σημαίνει ενίοτε την παρθένο, και μάλιστα βάσει των δεδομένων της εποχής, την σημαίνει πάντα˙ τρίτον ότι ακόμη κι αν αντί για «παρθένος» η μετάφραση έγραφε «νεανίς» ή ο Ησαΐας εννοεί «νεανίδα», πάλι αυτή η νεανίδα θα πρέπει να είναι παρθένος. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ότι η bethulah δεν σημαίνει πάντα την παρθένο φαίνεται από διάφορα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης. Στη Γένεση διαβάζουμε, </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΓΕΝΕΣΙΣ, ΚΔ' 15 καὶ ἐγένετο πρὸ τοῦ συντελέσαι αὐτὸν λαλοῦντα ἐν τῇ διανοίᾳ αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ Ρεβέκκα ἐξεπορεύετο ἡ τεχθεῖσα Βαθουήλ, υἱῷ Μελχὰς τῆς γυναικὸς Ναχώρ, ἀδελφοῦ δὲ ῾Αβραάμ, ἔχουσα τὴν ὑδρίαν ἐπὶ τῶν ὤμων αὐτῆς. 16 ἡ δὲ παρθένος ἦν καλὴ τῇ ὄψει σφόδρα· παρθένος (bethulah) ἦν, ἀνὴρ οὐκ ἔγνω αὐτήν. καταβᾶσα δὲ ἐπὶ τὴν πηγὴν ἔπλησε τὴν ὑδρίαν αὐτῆς καὶ ἀνέβη. 43 ἰδοὺ ἐγὼ ἐφέστηκα ἐπὶ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος, καὶ αἱ θυγατέρες τῶν ἀνθρώπων τῆς πόλεως ἐκπορεύονται ἀντλῆσαι ὕδωρ, καὶ ἔσται ἡ παρθένος (almah), ᾗ ἂν ἐγὼ εἴπω, πότισόν με ἐκ τῆς ὑδρίας σου μικρὸν ὕδωρ, </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Στον στίχο 16, χαρακτηρίζεται η Ρεβέκκα ως bethulah, αλλά αυτό δεν αρκεί για να γνωρίζουμε αν είναι και παρθένος, γι' αυτό ο συγγραφέας προσθέτει ότι η Ρεβέκκα δεν είχε σεξουαλική επαφή έως τότε. Αντίθετα, στο στίχο 43 η Ρεβέκκα χαρακτηρίζεται ως almah και αυτό αρκεί στον συγγραφέα της Γένεσης, για να δείξει ότι η Ρεβέκκα είναι παρθένος. Δεν διευκρινίζει, ο συγγραφέας της Γένεσης, μετά τη λέξη almah, ότι η Ρεβέκκα «δεν είχε σχέσεις», προφανώς διότι η almah συνεπάγεται την απουσία σεξουαλικών σχέσεων. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, όπου η χρήση της bethulah συνοδεύεται από την επεξήγηση «δεν είχε σεξουαλικές σχέσεις». Στο Ιωήλ Α', 8 διαβάζουμε: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΙΩΗΛ, Α' 8 θρήνησον πρός με ὑπὲρ νύμφην (bethulah) περιεζωσμένην σάκκον ἐπὶ τὸν ἄνδρα (baal) αὐτῆς τὸν παρθενικόν. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Βλέπουμε ότι μια νύφη, δηλαδή που έχει ήδη σεξουαλικές σχέσεις, χαρακτηρίζεται ως bethulah. Κανονικά, αν η bethulah σήμαινε «παρθένος», δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για μια νύφη, η οποία θρηνεί για τον άντρα της, τον «παρθενικόν», δηλαδή για έναν άντρα που εδώ και πολύ καιρό (από τότε που ήταν παρθένα) ήταν παντρεμένη μαζί του. Το τελευταίο έχει σημασία, γιατί ορισμένοι ισχυρίζονται ότι απλώς η «νύμφη» του παραπάνω εδαφίου είναι απλώς αρραβωνιασμένη (όχι σύζυγος), δίχως ακόμη να έχει σεξουαλικές σχέσεις. Ωστόσο αυτός είναι ο τρόπος έκφρασης για την μεγάλη διάρκεια (οπότε δεν πρόκειται για αρραβωνιασμένη), όπως φαίνεται και απ' τις Παροιμίες Ε', 18 «συνευφραίνου μετὰ γυναικὸς τῆς ἐκ νεότητός σου». Επιπλέον ο μνηστήρας μιας αρραβωνιασμένης λέγεται ish κι όχι baal, το οποίο χρησιμοποιείται πάντα για παντρεμένο κι όχι αρραβωνιασμένο. Η bethulah δεν σημαίνει κυρίως την παρθένα, αλλά την κοπέλα που μένει στο σπίτι του πατέρα της. </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Η λέξη almah χρησιμοποιείται 6 φορές στην Παλαιά Διαθήκη (Γένεσις κδ, 43˙ Έξοδος β, 8˙ Άσμα Ασμάτων α, 3 και στ, 8˙ Ησαΐας ζ, 14˙ Ψαλμοί ξη, 26) και σε καμμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν εννοείται ως «παντρεμένη (δηλαδή μή παρθένα) γυναίκα». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αλλά και στις γλώσσες των άλλων λαών της Μ. Ανατολής η αντίστοιχη της bethulah δεν σημαίνει απαραίτητα την (με την βιολογική σημασία) παρθένα. Για παράδειγμα, στα Ακκαδικά η λέξη batultu σημαίνει κυρίως μια ηλικιακή ομάδα. Μόνο σε συγκεκριμένα πλαίσια σημαίνει την παρθένα. Στα κείμενα της Ουγκαρίτ, η λέξη btlt είναι συνήθης χαρακτηρισμός για την Anat, την γυναίκα του Βάαλ. Σε αραμαϊκά κείμενα διαβάζουμε για γυναίκα, btwlt, η οποία είναι επίτοκος (σε τοκετό). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Στο κάτω κάτω, εάν ο Ησαΐας προφήτευε ότι «μια (μη παρθένα) γυναίκα θα γεννήσει έναν γιο», αυτό δεν θα ήταν «σημείον» που «θα έδινε ο Κύριος». Διότι, το να γεννήσει μια (μη παρθένα) γυναίκα ένα γιο, δεν είναι κάτι το θαυμαστό ή ασυνήθιστο ούτε θαύμα εκ Θεού μπορεί να το πει κανείς, αφού όλες οι γυναίκες που γεννούν δεν είναι παρθένες. Με άλλα λόγια, δεν στέκεται, ο Ησαΐας να έκανε λόγο για (μή παρθένο) που θα γεννούσε παιδί, ως θαύμα. Ακόμη κι αν η almah δεν σημαίνει ακριβώς «παρθένα», αλλά «νεανίδα», νεαρή κοπέλα που δεν παντρεύτηκε ακόμη, ο Ησαΐας δεν θα ανέφερε ως θαύμα το να γεννήσει μια μη παρθένα ένα γιο. Άλλωστε εκείνη την εποχή οι νεανίδες ήταν παρθένες. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Γράφει ο Μέγας Βασίλειος (Ερμηνεία εις τον Ησαΐαν, 464) για τους ισχυρισμούς των Ιουδαίων (και του Πορφύριου): «Ἀνθίστανται οἱ Ἰουδαῖοι τῇ ἐκδόσει τῶν Ἑβδομήκοντα, λέγοντες μὴ κεῖσθαι παρὰ τῷ Ἑβραίῳ τό, «Ἡ Παρθένος», ἀλλ «ἡ Νεᾶνις», ὡς δυναμένης νεανίδος ὀνομάζεσθαι τῆς ἀκμαζούσης καθ' ἡλικίαν, οὐχὶ δὲ τῆς ἀπειρογάμου γυναικός˙» και απαντά ο Μ. Βασίλειος: «Εἰ γὰρ σημεῖόν ἐστι τεραστίου τινὸς καὶ περηλλαγμένου τὴν κοινὴν συνήθειαν τῶν ἀνθρώπων ἐπίδειξις, τί θαυμαστὸν ἦν, μίαν τῶν πολλῶν γυναῖκα, ἀνδρὶ συνοικοῦσαν, μητέρα γενέσθαι παιδίου; Πῶς δ' ἂν καὶ τὸ ἀπὸ θελήματος σαρκὸς γεννηθὲν Ἐμμανουὴλ προσηγορεύετο; Ὥστε εἰ μὲν σημεῖόν ἐστι τὸ διδόμενον, παράδοξος ἔστω καὶ ἡ γέννησις. Εἰ δὲ κοινὸς ὁ τρόπος τῆς γεννήσεως τοῦ παιδίου, μήτε σημεῖον λεγέσθω, μήτε Ἐμμανουὴλ προσαγορευέσθω. Ὥστε εἰ μὴ παρθένος ἡ τεκοῦσα, ποῖον τοῦτο τὸ σημεῖον; Καὶ εἰ μὴ θειοτέρα ἢ κατὰ τοὺς πολλοὺς ἡ γέννησις, πῶς ἡ τοῦ Ἐμμανουὴλ παρουσία;» Λέει ο Μ. Βασίλειος «πού θα ήταν το θαύμα, αν μια παντρεμένη γυναίκα γινόταν μητέρα παιδιού; Ώστε εάν αυτό είναι «σημείο», δηλαδή θαύμα, τότε πρέπει να είναι παράδοξος ο τρόπος της γέννησης. Εάν είναι συνήθης ο τρόπος της γέννησης, τότε δεν λέγεται θαύμα αυτό. Αν δεν είναι παρθένα αυτή που θα γεννήσει, πού βρίσκεται το θαύμα;» Αναφέρει και παραδείγματα, ο Μ. Βασίλειος, το Δευτερονόμιο, κβ, 27 και το Γ Βασιλειών, α, 3-4, στα οποία παρθένες ονομάζονται «νεάνιδες». </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Και αν μετά την αποστόμωσίν των εις το ζήτημα αυτό αναζητούν άλλο, αυτό π.χ. που λέγεται περί της παρθενίας, και παρουσιάζουν προς υποστήριξιν του ισχυρισμού των άλλους ερμηνευτάς, και μας λέγουν ότι αυτοί δεν ομιλούν δια παρθένου, αλλά δια νεαράν κόρην, θα απαντήσωμεν πρώτον ότι είναι ορθόν να είναι περισσότερον αξιόπιστοι από όλους τους άλλους οι Εβδομήκοντα. Διότι οι ιδικοί των ερμηνευταί ηρμήνευσαν μετά την ενανθρώπισιν του Χριστού και επί πλέον παρέμειναν πιστοί εις την Ιουδαϊκή θρησκείαν. Δικαίως λοιπόν πρέπει να θεωρούνται αναξιόπιστοι, επειδή ωμίλησαν μάλλον με μίσος και επειδή παραποιούν σκοπίμως τας προφητείας. Οι Εβδομήκοντα αντιθέτως εσυγκεντρώθησαν εκατό ή και περισσότερα χρόνια πριν από την γέννησιν του Χριστού τόσοι πολλοί άνθρωποι, και επομένως είναι απηλλαγμένοι από κάθε υποψίαν και είναι δίκαιον να τους εμπιστευώμεθα περισσότερον και ένεκα του χρόνου της συγκεντρώσεως και ένεκα του πλήθους και της ομοφωνίας των συγκεντρωθέντων. <br /><br />Αλλά η νίκη είναι οπωσδήποτε ιδική μας, έστω και αν επιμένουν να παρουσιάζουν την μαρτυρίαν των ιδικών των. Διότι και η λέξις "νεάνις" χρησιμοποιείται με την έννοιαν της παρθένου. Η Αγία Γραφή την χρησιμοποιεί συχνά όχι μόνον δια τας γυναίκας, αλλά και δια τους άνδρας. Λέγει π.χ. "νεανίσκοι και παρθένοι, πρεσβύτεροι μετά νεωτέρων" (Ψαλμ. 148, 12). Και όταν ομιλή εις άλλον σημείον δια μίαν κοπέλαν, που εζήτησε κάποιος να την βιάση, και λέγει˙ "Εάν φωνήση η νεάνις" (Δευτ. 22, 27), δηλαδή η παρθένος. (...) Αν λοιπόν δεν ήτο παρθένος εκείνη που επρόκειτο να μείνη έγκυος, αλλά θα συνέβαινεν αυτό με την μεσολάβησιν ανδρός, ποίον θα ήτο τότε το σημείον;» (άγιου Ιωάννη Χρυσοστόμου, Ομιλία Ε' εις το Κατά Ματθαίον, 2 και 3). <br /><br />Ακόμη κι αν χρησιμοποίησε ο Ησαΐας τη λέξη almah αντί της λέξης bethulah, το ίδιο πράγμα εννοούσε, ότι μια παρθένος θα γεννήσει ένα γιο. Διαφορετικά δεν στέκει νοηματικά η προφητεία του θαύματος («σημείου») αυτού. Και σωστά μετέφρασαν το almah ως «παρθένος» οι Εβδομήκοντα, διότι αυτό ήθελε να πει ο Ησαΐας: μια γυναίκα, που δε θα είχε σεξουαλικές σχέσεις, θα γεννούσε ένα γιο. Αυτό συνιστά θαύμα και «σημείο». <br /><br />Ορισμένοι θα ισχυριστούν ότι η προφητεία του Ησαΐα λέει ότι το παιδί θα λεγόταν Εμμανουήλ, αλλά ο Ιησούς δεν ονομάστηκε Εμμανουήλ, άρα δεν εκπλήρωσε την προφητεία, άρα αυτή δεν αναφερόταν σε αυτόν. Ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος λέει (Ομιλία Ε' εις το Κατά Ματθαίον, 2): «Δεν είπε "θα ονομάσης", αλλά "θα ονομάσουν", οι απλοί άνθρωποι, δηλαδή η απλή πραγματικότης. Εδώ δηλαδή δίδει ως όνομα το αποτέλεσμα. Η Αγία Γραφή έχει αυτήν την συνήθειαν, να δίδη ως όνομα εκείνα που θα συμβούν εις την πραγματικότητα. Το "καλέσουσιν Εμμανουήλ" δεν σημαίνει λοιπόν τίποτε άλλο παρά ότι θα ιδούν τον Θεόν μεταξύ των ανθρώπων. Πάντοτε βεβαίως ευρίσκετο μεταξύ των ανθρώπων ουδέποτε όμως τόσον φανερά. Αν αυθαδειάζουν οι Ιουδαίοι, θα τους ερωτήσωμεν˙ Πότε ωνομάσθη το παιδί "ταχέως σκύλευσον, οξέως προνόμευσον"; Και ασφαλώς δεν θα ημπορέσουν να δώσουν απάντησιν. Αλλά τότε διατί ο προφήτης έλεγε "κάλεσον το όνομα αυτού, Ταχέως σκύλευσον, οξέως προνόμευσον" (Ησ. Η', 3); Διότι η γέννησίς του επροκάλεσεν αρπαγήν και διανομήν λαφύρων. Δια τούτο τού δίδει ως όνομα εκείνο που συνέβη εις την πραγματικότηταν (Ησ. Η', 4)» <br /><br /><span style="color: #660000;">στ') "Ο Ιησούς ήταν Εσσαίος και οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν Εσσαίοι του Κουμράν. Οι ομοιότητες Εσσαίων-Χριστιανισμού είναι πάρα πολλές. Με τον καιρό ο Χριστιανισμός μετεξελίχθηκε σ αυτό που ξέρουμε ως Χριστιανισμό των Ευαγγελίων".</span> <br /><br /><span style="color: #274e13;">ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αρκετοί από αυτούς που θέλουν να αποδείξουν ότι ο Χριστιανισμός δεν έχει θεϊκή προέλευση, τονίζουν τις ομοιότητες του κινήματος των Εσσαίων και παραγνωρίζουν τις μεγάλες διαφορές μεταξύ Ιησού-Χριστιανισμού και Εσσαίων.</span> Δεκαπέντε επιχειρήματα υπέρ της άποψης ότι ο Ιησούς δεν γίνεται να είναι Εσσαίος, και ότι οι «πρωτοχριστιανοί» δεν ήταν Εσσαίοι ούτε προερχόμενοι από τις κοινότητες των σπηλαίων του Κουμράν, βάσει των γραπτών πηγών που αναφέρονται σε αυτούς (Φίλωνας Περί του πάντα σπουδαίον ελεύθερον είναι, 2, 457-459. Ιώσηπος, Ιουδαϊκός πόλεμος, 2, 8, 2-13˙ Αρχαιολογία, 13, 2, 2˙ 15, 10, 4˙ 18, 1, 5. Πλίνιος, Hist. Naturalis, 5, 17. Ιππόλυτος) και των δικών τους συγγραμμάτων, παρατίθενται εδώ: <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>1.</b></span> Οι Εσσαίοι, τηρούσαν αυστηρά τον Μωσαϊκό νόμο (βλασφημία κατά του Μωυσή συνεπαγόταν σε αυτούς τον θάνατο). Αντίθετα, ο Ιησούς διδάσκει ότι ναι μεν δεν καταργείται ο μωσαϊκός νόμος, αλλά ξεπερνιέται και ισχύει η Καινή Διαθήκη. Για παράδειγμα, <b>ο Ιησούς έκανε θαύματα και θεραπείες κατά την ημέρα του Σαββάτου και ήρθε σε σκληρή αντιπαράθεση με τους Φαρισαίους και το ιερατείο για το ζήτημα αυτό</b>. Αντίθετα οι Εσσαίοι, απ' όσο γνωρίζουμε τηρούσαν αυστηρά το Σάββατο, όχι λ.χ. μόνο αναφορικά με θεραπευτικούς σκοπούς (δεν θεράπευαν τα Σάββατα) αλλά <b>ακόμη και για τις φυσικές τους ανάγκες, τις οποίες καταπίεζαν για χάρη της τήρησης του Σαββάτου</b>. Οι Εσσαίοι ήταν πολύ πιο φανατικοί υποστηρικτές της τήρησης του Σαββάτου, απ' ό,τι οι Φαρισαίοι, τους οποίους καυτηρίαζε για τον λόγο αυτόν ο Ιησούς. Επίσης οι Εσσαίοι ήταν φανατικά υπέρ της περιτομής. <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>2.</b></span> Οι Εσσαίοι του Κουμράν ερμήνευαν το κίνημά τους ως εκπλήρωση της Π.Δ., ενώ αντίθετα ο Χριστιανισμός των Ευαγγελίων, πιστεύει ότι ο Χριστός εκπλήρωσε τις προφητείες της Π.Δ. Για παράδειγμα, το Ησαΐας Μ' 3, οι Εσσαίοι πίστευαν ότι αναφέρεται στον εαυτό τους (Εγχειρίδιο Πειθαρχίας, V, 20˙ VIII, 12-14), ενώ τα Ευαγγέλια ότι αναφέρεται στον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>3.</b></span> Οι Εσσαίοι του Κουμράν ανέμεναν την αναβίωση της λατρείας του Ναού, ενώ αντίθετα οι Χριστιανοί στα Ευαγγέλια την καταστροφή του Ναού, όπως ο (δήθεν Εσσαίος) Ιησούς προείπε. <br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>4.</b></span> Οι περισσότεροι Εσσαίοι δεν παντρεύονταν (υιοθετούσαν παιδιά ή δέχονταν ενήλικες, ώστε να συνεχιστεί το κίνημα) από δυσπιστία προς το γυναικείο φύλο, ενώ αντίθετα οι περισσότεροι Χριστιανοί παντρεύονταν και ο Ιησούς μόνο μισογύνης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Για τον Ιησού η αγαμία είναι ένας σκοπός που δεν είναι εφικτός για όλους. «Από τις τάξεις των Εσσαίων αποκλείονταν οι γυναίκες» (Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, λ. Εσσαίοι). <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>5.</b></span> Οι Εσσαίοι δεν ήθελαν σχέσεις με τους εκτός κοινότητας, ενώ ο Χριστιανισμός εξ αρχής είχε προσηλυτιστικούς σκοπούς. Ο ίδιος ο Ιησούς ζήτησε απ' τους αποστόλους να κηρύττουν. <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>6.</b></span> Οι Χριστιανοί των Πράξεων βαπτίζονταν μία φορά, ενώ οι Εσσαίοι του Κουμράν πολλές φορές. <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>7.</b></span> Οι Εσσαίοι πίστευαν στην έλευση δύο Μεσσιών, ενός ιερατικού κι ενός δαυιδικού (βασιλιά) (Ευλογίες, κύλινδρος 1Q5β). Επίσης πίστευαν ότι ο Μεσσίας θα αποκαλυπτόταν στις ερημιές, ενώ ο Ιησούς (Μτθ 24, 23-24) προειδοποιεί να μην πιστεύουμε όσους λένε ότι ξέρουν πού είναι ο Χριστός. <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>8.</b></span> Οι ερημίτες του Κουμράν πίστευαν ότι ο πόλεμος θα φέρει την αναμενόμενη Βασιλεία, με τους άγγελους να πολεμούν στο μέρος τους, ενώ ο Ιησούς αποκηρύσσει την βία. «Οι Εσσαίοι μετείχαν στον πόλεμο κατά της Ρώμης, ένας μάλιστα από τους στρατηγούς της επανάστασης, ο Ιωάννης, ήταν Εσσαίος» (Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, λ. Εσσαίοι). Εφόσον το 66 μ.Χ., όταν έγινε η επανάσταση των Ιουδαίων κατά της Ρώμης, υπήρχαν Εσσαίοι, κι εφόσον οι Χριστιανοί δεν επαναστάτησαν κατά της Ρώμης, είναι προφανές ότι οι δύο θρησκευτικές ομάδες ήταν διαχωρισμένες, τουλάχιστον από το 66 μ.Χ. <span style="color: #274e13;">(Ιστορικώς ποτέ δεν ήταν ενωμένες ή σχετιζόμενες διότι είχαν ριζικές διαφορές, όπως η κοινωνική επαφή με γυναίκες την οποίαν είχαν οι μαθητές του Κυρίου, αφού ανδρες και γυναίκες μαζί ακολουθούσαν τον Χριστό, ο Κύριος είχε σχέσεις κοινωνικές με γυναίκες, γεγονός παράξενο για έναν διδάσκαλο όπως τον θεωρούσαν οι εβραίοι της εποχής του, είχαν και συζυγικές σχέσεις οι Χριστιανοί, ο Ακύλας και η Πρίσκιλα ιεραπόστολοι και συνεργάτες του αποστόλου Παύλου ήταν σύζυγοι νόμιμοι, έγγαμοι, ο Κύριος ευλόγησε τον γάμο στην Κανά, ενώ οι Εσσαίοι απαγόρευαν οποιαδήποτε επαφή με γυναίκες, κοινωνική, γάμο κλπ. Άλλη διαφορά, η τυπολατρική τήρηση του Σαββάτου υπό των Εσσαίων και οι δύο μεσσίες που ανέμεναν οι Εσσαίοι, ενώ ήδη είχε έρθει ο Μεσσίας Ιησούς, τον οποίον δεν αποδέχθηκαν. Η περιτομή την οποίαν κατήργησε ο Χριστός, ενώ οι Εσσαίοι τηρούσαν με φανατισμό)</span><br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>9.</b></span> Σύμφωνα με τον Ιώσηπο (Περί του ιουδαϊκού πολέμου, 1, 2, 8) οι απόψεις τους περί θανάτου και σώματος έμοιαζαν με τις παγανιστικές και διέφεραν από τις ιουδαϊκές. Πίστευαν ότι «οι ψυχές είναι αθάνατες, και απορρέουσες από τον πιο λεπτό αιθέρα έχουν μπει στα σώματα όπως σε φυλακές, από κάποια φυσική επιθυμία. Αλλά όταν απελευθερώνονται από τα δεσμά της σάρκας, χαίρονται που απαλλάχτηκαν από μια μακρά δουλεία και ανεβαίνουν προς τα πάνω. Και συμφωνώντας με την γνώμη των Ελλήνων, διακηρύσσουν ότι οι καλοί κατοικούν πέρα από τον ωκεανό, (...), ενώ στους κακούς επιφυλάσσεται μια σκοτεινή, θυελλώδης σπηλιά γεμάτη βασανιστήρια που ποτέ δεν έχουν τελειωμό». Απ' το τελευταίο φαίνεται πως <b>οι Εσσαίοι μάλλον δεν πίστευαν στην ανάσταση</b>. Όπως και οι Σαδδουκαίοι, στους οποίους ο δήθεν Εσσαίος Ιησούς έδειξε ότι πλανώνται. Μάλιστα, φαίνεται ότι <b>οι Εσσαίοι πίστευαν σε προΰπαρξη της ψυχής, απαράδεκτη για το Χριστιανισμό διδασκαλία</b>. <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>10.</b></span> «Οι Εσσαίοι διαιρούνταν σε τέσσερις τάξεις (μοίρες)˙ αυτοί που ανήκαν στην ανώτερη τάξη δεν έρχονταν σε επαφή με αυτούς που ανήκαν σε κατώτερη, για να μη μολυνθούν» (Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, λ. Εσσαίοι). Δεν υπάρχει τέτοιος αυστηρός διαχωρισμός στο Χριστιανισμό των Ευαγγελίων. <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>11.</b></span> Έχει αναφερθεί η κοινοκτημοσύνη μεταξύ Εσσαίων και πρωτοχριστιανών ως απόδειξη της προέλευσης των δεύτερων από τους πρώτους. Ωστόσο α) η κοινοκτημοσύνη ήταν συχνό χαρακτηριστικό (π.χ. Πυθαγόρειοι) για τέτοιου είδους ομάδες, β) στο Χριστιανισμό η κοινοκτημοσύνη ίσχυε για κάποιον αμέσως μόλις αυτός βαφτιζόταν, ενώ στους Εσσαίους υπήρχαν δύο έτη δοκιμασίας, κατά τα οποία στο πρώτο έτος το δόκιμο μέλος δεν μοιραζόταν τα αγαθά της κοινότητας, ενώ στο δεύτερο έτος, του κατακρατούνταν τα αγαθά. <br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>12.</b></span> Άλλη υποτιθέμενη ομοιότητα, η κοινή τράπεζα και η βρώση και πόση άρτου και οίνου. Στους Εσσαίους, το νέο μέλος δεν μπορούσε να συμμετέχει στην κοινή τράπεζα, παρά μόνο μετά την πάροδο ενός έτους (βρώση) και δύο ετών (πόση). <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>13.</b></span> Η απουσία αναφοράς των Εσσαίων από τους Ευαγγελιστές δεν οφείλεται σε «χριστιανική συνωμοσία αποσιώπησης των ιδρυτών του Χριστιανισμού»˙ κανείς δεν μπορεί χωρίς αποδείξεις να ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Γιατί άραγε οι Εσσαίοι δεν αναφέρονται ούτε στην μετέπειτα ραββινική φιλολογία; Δεν υπάρχει συνωμοσία. <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>14.</b></span> Οι ομοιότητες Εσσαίων-Χριστιανισμού οφείλονται στην κοινή ιουδαϊκή καταγωγή. Εφαρμόζοντας τα ίδια κριτήρια, με αυτά που εφαρμόζουν οι οπαδοί της θεωρίας της καταγωγής του Χριστιανισμού από τους Εσσαίους, θα έπρεπε να ισχυριστούμε λ.χ. ότι οι Εσσαίοι επηρεάστηκαν από τους Φαρισαίους, αφού και οι δυο ήταν φανατικοί τηρητές του μωσαϊκού νόμου! <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>15.</b></span> Ο ισχυρισμός ότι «οι άνωθεν διαφορές ήταν μεν υπαρκτές, αλλά απλώς εξελίχθηκε απ' τους Εσσαίους ο Χριστιανισμός και μόνο τότε προέκυψαν αυτές» δεν ευσταθεί δίχως αποδείξεις. Οι διαφορές είναι τόσο ριζικές (π.χ. για τον μωσαϊκό νόμο, την περιτομή, το Σάββατο, την γυναίκα κ.ά.), ώστε η πιο απλή εξήγηση (Εσσαίοι και Χριστιανοί έχουν μεν κοινές ιουδαϊκές ρίζες, αλλά δεν προέρχονται οι Χριστιανοί από τους Εσσαίους) υπερτερεί της πολυπλοκότερης εξήγησης (ο Χριστιανισμός προέρχεται απ' τους Εσσαίους), η οποία πρέπει να κάνει κι άλλες επιπρόσθετες υποθέσεις (περιττές, αν δεχτούμε την πρώτη εξήγηση) για τον τρόπο μετεξέλιξης από τους Εσσαίους στο Χριστιανισμό. Και σε αυτήν την περίπτωση το «ξυράφι του Όκκαμ» ευνοεί την πρώτη εξήγηση. <br /><br /><span style="color: #660000;">ζ') "Πώς γίνεται ο Ιησούς να μη καταργεί το μωσαϊκό νόμο (Κατά Ματθαίον, 5, 17 κ.ε.);"</span> <br /><br /><span style="color: #274e13;">ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «"Οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι". Αυτό δεν εξουδετερώνει μόνον την αναίδειαν των Ιουδαίων, αλλά κλειδώνει και τα στόματα των αιρετικών εκείνων, που λέγουν ότι της Παλαιάς Διαθήκης συντάκτης είναι ο διάβολος.</span> (...) Αλλά πώς δεν την κατήργησε; λέγει. Πώς εσυμπλήρωσε τον νόμον ή τους προφήτας; Τους προφήτας, διότι επεβεβαίωσεν εμπράκτως όλα όσα είπαν δι' αυτόν. Δια τούτο έλεγεν εις κάθε περίπτωσιν ο ευαγγελιστής˙ "Ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ τοῦ προφήτου» (...) Τον νόμον εξ άλλου τον ετελειοποίησεν όχι μόνον με ένα τρόπο, αλλά και με δεύτερον και με τρίτον. Ο πρώτος είναι ότι δεν παρέβη καμμίαν διάταξίν του. (...) Άλλος είναι το ότι τον εσυμπλήρωσε και δια μέσου ημών. Το σπουδαίον δηλαδή είναι ότι όχι μόνο ο ίδιος τον εφήρμοσεν, αλλά εζήτησε να κάμωμεν κι εμείς το ίδιον. (...) Διότι η διδασκαλία του δεν εκαταργούσε τα προηγούμενα, αλλά τα επεξέτεινε και τα συνεπλήρωνε. Διότι η εντολή να μην οργιζώμεθα δεν καταργεί την εντολήν να μη φονεύωμεν, αλλά την συμπληρώνει και την τελειοποιεί. Το ίδιον συμβαίνει και με όλας τας άλλας (...). Η Παλαιά Διαθήκη δεν εισάγει εις τον παράδεισον όχι διότι είναι άχρηστη και επιζήμια, αλλά διότι είναι καιρός δια να εκτελούμεν ηθικωτέρας εντολάς. Το ότι είναι αληθεστέρα της Καινής, δεν σημαίνει ότι είναι επιζημία. Διότι και η Καινή θα έχη την ιδίαν τύχην εις την εξής περίπτωσιν. Η διδασκαλία της, αν συγκριθή με την μέλλουσαν, είναι ελλιπής και ατελής και θα καταργηθή μόλις τεθή εις εφαρμογήν εκείνη. «Ὅταν γὰρ ἔλθῃ τὸ τέλειον», λέγει, «τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται» (Α' Κορ. 13, 10). Αυτό έπαθεν η Παλαιά από την Καινήν. (...) αρχίζει εν συνεχεία να διατυπώνη τας εντολάς όχι απολύτως, αλλά συγκριτικώς προς τας παλαιάς, διότι θέλει να αποδείξη δύο πράγματα, και ότι δεν καταπολεμεί την Παλαιάν Διαθήκην, αλλά η Καινή συμφωνεί πολύ προς αυτήν, και ότι ορθώς και εις πολύ κατάλληλον χρόνον προσθέτει τα νέα εις τα παλαιά» (Ιω. Χρυσοστόμου, Ομιλία ιστ' εις το Κατά Ματθαίον, 2, 3, 5). Φαινομενικά μόνο, οι εξής εντολές, της Παλαιάς Διαθήκη με την Καινή Διαθήκη, αντιφάσκουν: <br /><br />ΕΞΟΔΟΣ ΚΑ' 24 ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ, ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος, χεῖρα ἀντὶ χειρός, πόδα ἀντὶ ποδός, <br /><br />Κατά Ματθαίον Ε' 38 ᾿Ηκούσατε ὅτι ἐρρέθη, ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ καὶ ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος· 39 ᾿Εγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ· ἀλλ᾿ ὅστις σε ραπίσει ἐπὶ τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην· <br /><br />Φαινομενικά η εντολή της Π.Δ. λέει «μάτι αντί ματιού» έρχεται σε αντίθεση με τον Χριστό (Κ.Δ.), ο οποίος δίνει την εντολή να μην αντιστεκόμαστε και να μην εκδικούμαστε. Αυτό εξηγείται με βάση δύο κανόνες. Ο πρώτος είναι ότι ασφαλώς τα ήθη του 1200 π.Χ. ήταν πολύ πιο άγρια από ότι τα ήθη του 1ου μ.Χ. αι. Συνεπώς ο Θεός έπρεπε να δώσει στους ανθρώπους του 1200 π.Χ. εντολές οι οποίες θα δίνονταν βάσει των ηθών του 1200 π.Χ. και όχι των καλύτερων ηθών του 1ου μ.Χ. αι. Δεν μπορούσε, ξαφνικά, ο Θεός, να δώσει την ηθικά ανώτερη εντολή (της Καινής Διαθήκης) στους ανθρώπους του 1200 π.Χ. και να περιμένει να την εφαρμόσουν εύκολα. Έπρεπε η αρετή να περάσει από στάδια. Πρώτα είναι το στάδιο της δικαιοσύνης (να ανταποδίδεις τα ίσα κι όχι μεγαλύτερα δεινά) και δεύτερο είναι το στάδιο της Κ. Διαθήκης (να μην ανταποδίδεις καθόλου την κακία του άλλου). Δεν μπορεί κατευθείαν να δινόταν η ανώτερη εντολή. Ο δεύτερος κανόνας είναι ότι και οι προαναφερθείσες εντολές είναι συνέπειες μιας εκ των δύο εντολών, στις οποίες συμπυκνώνεται η Παλαιά Διαθήκη, της εντολής της αγάπης προς τον πλησίον. Όταν οι Φαρισαίοι ρώτησαν το Χριστό ποια είναι η μεγαλύτερη εντολή στο μωσαϊκό νόμο, απάντησε: <br /><br />Κατά Ματθαίον 22, 37 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἔφη αὐτῷ· ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου. 38 αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. 39 δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. 40 Από αυτάς τας δύο εντολάς εξαρτώνται όλος ο νόμος και οι προφήται. <br /><br />Κατά Μάρκον 12, 31: «δεν υπάρχει εντολή μεγαλύτερη από αυτές». <br /><br /> Συνεπώς, στον μωσαϊκό νόμο της Π.Δ. η αγάπη προς τον πλησίον συνίσταται (και) στην δικαιοσύνη, δηλαδή την ανταπόδοση ίσων δεινών (οφθαλμός αντί οφθαλμού) αντί την εκδίκηση (δύο οφθαλμοί αντί ενός), διότι τα ήθη του 1000 π.Χ. ήταν όχι απλώς η ανταπόδοση της αδικίας, αλλά η υπερβολική ανταπόδοση. Δηλαδή η Π.Δ. κάνει ένα βήμα πέρα από τα ήθη της εποχής της. Στην Κ.Δ. η αγάπη προς τον πλησίον συνίσταται (και) όχι πια μόνο στην δικαιοσύνη αλλά και στην αποφυγή ανταπόδοσης του κακού, διότι τα ήθη είχαν κάπως εξημερωθεί συγκριτικά με το 1200 π.Χ. Ο Θεός δεν βάζει κάποια απόλυτη Ηθική, διότι γνωρίζει ότι άλλα τα ήθη του 1000 π.Χ. κι άλλα αυτά του 1ου μ.Χ. αι. Ωστόσο, όσο κι αν η εντολή της αγάπης εκφράζεται διαφορετικά, το νόημα των εντολών της ΕΞΟΔΟΥ ΚΑ', 24 και Κατά Ματθαίον Ε', 39 είναι το ίδιο. Η ουσία της εντολής του Θεού παραμένει η ίδια, και διευρύνεται το εύρος της ισχύος της. Φυσικά οι διατάξεις περί θυσιών κλπ, παραλείφθηκαν από το Χριστιανισμό, διότι με τη Σταύρωσή του ο Μεσσίας-Χριστός κατάργησε τις αιματηρές θυσίες. <br /><br />Η ενάρκωση του Θεού Λόγου και η σύναψη Καινής (=καινούργιας) Διαθήκης από τον Θεό (με συνέπεια τον παραμερισμό της Παλαιάς Διαθήκης), δεν ήταν κάτι που σκαρφίστηκαν οι απόστολοι κι ο Παύλος, αλλά είναι αντιλήψεις τις οποίες οι Προφητες διακήρυξαν, ως απεσταλμένοι του Θεού (βλ. Ησαΐας μβ, 6˙ μθ, 6˙ νθ, 21˙ ξα, 8. Ιερεμίας λθ, 40. Ιεζεκιήλ ιστ, 60˙ λδ, 25˙ λζ, 26), ήδη από τον 8ο (Ησαΐας), τον 7ο (Ιερεμίας) και τον 6ο (Ιεζεκιήλ) αιώνα. Από τότε υπήρχε η αναγγελία και η προσδοκία του «ξεπεράσματος» της Παλαιάς Διαθήκης: <br /><br />ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΛΗ 31 ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, φησὶ Κύριος, καὶ <b>διαθήσομαι τῷ οἴκῳ ᾿Ισραὴλ καὶ τῷ οἴκῳ ᾿Ιούδα διαθήκην καινήν</b>, 32 οὐ κατὰ τὴν διαθήκην, ἣν διεθέμην τοῖς πατράσιν αὐτῶν ἐν ἡμέρᾳ ἐπιλαβομένου μου τῆς χειρὸς αὐτῶν ἐξαγαγεῖν αὐτοὺς ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ὅτι αὐτοὶ οὐκ ἐνέμειναν ἐν τῇ διαθήκῃ μου, καὶ ἐγὼ ἠμέλησα αὐτῶν, φησὶ Κύριος. 33 ὅτι αὕτη ἡ διαθήκη μου, ἣν διαθήσομαι τῷ οἴκῳ ᾿Ισραὴλ μετὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας, φησὶ Κύριος· διδοὺς δώσω νόμους εἰς τὴν διάνοιαν αὐτῶν καὶ ἐπὶ καρδίας αὐτῶν γράψω αὐτούς· καὶ ἔσομαι αὐτοῖς εἰς Θεόν, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι εἰς λαόν. <br /><br />(Μτφ. Βιβλικής Εταιρίας: «31 "Έρχονται μέρες", λέει ο Κύριος, "<b>που θα κάνω καινούργια διαθήκη</b> με το λαό του Ισραήλ και του Ιούδα. 32 Δε θα έχει καμιά σχέση με τη διαθήκη που είχα κάνει με τους προγόνους τους την ημέρα που τους πήρα από το χέρι και τους οδήγησα έξω από την Αίγυπτο. Εκείνοι δεν τήρησαν τη διαθήκη μου κι εγώ τους παραμέλησα. Και να ποια θα είναι η νέα διαθήκη που θα κάνω με το λαό του Ισραήλ: Μετά τις μέρες εκείνες, θα βάλω το νόμο μου μέσα στη συνείδησή τους και θα τον γράψω στις καρδιές τους˙ θα είμαι Θεός τους κι αυτοί θα είναι λαός μου"». </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Μτφ. Κολιτσάρα: 31 Ιδού, έρχονται ευτυχείς ημέραι, λέγει ο Κύριος, και <b>θα συνάψω με τους Ισραηλίτας και τους Ιουδαίους νέαν Διαθήκην</b>. 32 Αυτή δεν θα είναι ομοία με την Διαθήκην, την οποίαν συνήψα με τους προγόνους των κατά την εποχήν εκείνην, που εν τη στοργή μου και τη παντοδυναμία μου τους επήρα από τα χέρια και τους έβγαλα ελεύθερους από την Αίγυπτον, διότι εκείνοι δεν έμειναν πιστοί και δεν ετήρησαν την Διαθήκην μου, και εγώ τους παρημέλησα εξ αιτίας των παρανομιών των, λέγει ο Κύριος. 33 Αυτή είναι η Διαθήκη μου, την οποίαν εγώ θα συνάψω με τον ισραηλιτικόν λαόν έπειτα από τας ημέρας εκείνας, λέγει ο Κύριος. Θα δώσω ασφαλώς και βεβαίως Νόμους κατανοητούς και δεκτούς εις την διάνοιάν των˙ θα γράψω αυτούς εις την καρδίαν των. Θα είμαι δι' αυτούς ο Θεός των και αυτοί θα είναι δι' εμέ ο λαός μου.). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ο ισχυρισμός ότι η «καινή διαθήκη» αφορούσε μόνο τους Εβραίους καταρρίπτεται, τόσο απ τους διάφορους στίχους της Παλαιάς Διαθήκης (βλέπε κεφ. 6) όσο και της Καινής (Κατά Ματθαίον, 21, 42-43).</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://ierosolymitissa.org">ierosolymitissa.org</a><br /></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-25569449099107262542023-01-26T19:19:00.000+02:002023-01-26T19:19:06.562+02:00ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, 6ο. Αναίρεσις μύθων και βλασφημιών κατά της Καινής Διαθήκης και του Χριστού.<div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">77. Διάφορες αντιρρήσεις των νεοπαγανιστών αναφορικά με την Καινή Διαθήκη και σχετικά με τον Ιησού. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>α') </b>«Γνωρίζουμε πλέον ότι τα λεγόμενα "Ευαγγέλια", δεν αποτελούν ιστορικά κείμενα, αλλά κατά την ιουδαϊκή μέθοδο του "midrash" (αμφισήμαντου όρου που ταυτόχρονα σημαίνει "εξήγηση" αλλά και "παρέμβαση", μια μέθοδος συνεχούς αναπροσαρμογής παλαιότερων μύθων ώστε να ταιριάζουν με τα εκάστοτε νέα δεδομένα) (...)» (Βλ. Ρασσιά, Μια Ιστορία Αγάπης, β έκδοση, εκδ. Ανοιχτή Πόλη, 2005, τ. Α, σ. 56). </span></span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>ΑΠΑΝΤΗΣΗ:</b> «(Οι συγγραφείς της Κ. Διαθήκης) έχουν ωρισμένας αρχάς τας οποίας τηρούν πάντοτε εις απόλυτον βαθμόν και αποκλειστικώς μόνον αυτοί μεταξύ όλων των συγγραφέων της γης και των αιώνων. Εντεύθεν αντιλαμβάνεται κανείς την παρουσίαν και ενέργειαν του ενός Αγίου Πνεύματος. Χρυσούς κανών των θεοπνεύστων ιστορικών είνε ότι γράφουν α) απαθώς, και β) όχι αποκαλυπτικώς˙ ενώ αντιθέτως κανών των διδασκάλων ή προφητών είνε ότι γράφουν α) συμπαθώς, και β) αποκαλυπτικώς. </span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Εξετάζοντες τους ιστορικούς (τα Ευαγγέλια και τις Πράξεις) ερχόμεθα κατ' αρχήν εις το πρώτον γνώρισμά των. Ουδέποτε ουδαμού εις τα ιστορικά βιβλία θα εύρη κανείς μίαν έκφρασιν, ένα επίθετον, ή έστω ένα υπονοούμενον, εκ του οποίου να συνάγεται ότι ο ευαγγελιστής προσωπικώς διάκειται ευμενώς ή δυσμενώς προς το Α πρόσωπον, και επαινεί ή κατακρίνει την Α ενέργειαν. Άλλο θέμα αν τα ιστορούμενα πρόσωπα φαίνονται εκ των λόγων των τί φρονούν˙ ο ευαγγελιστής ιστορικός παραμένει απολύτως ψυχρός, απρόσωπος, αφανής, αν και εκθέτει τα γεγονότα με τόσην ζωηρότητα και σαφήνειαν, ώστε να συμπάσχωμεν ως αναγνώσται με τα πρόσωπα της ιστορίας. Βλέπει κανείς πολλάκις εις τα ιστορικά βιβλία, ότι ο Ιησούς αποκαλεί τους φαρισαίους υποκριτάς και τον Ηρώδην αλώπεκα, ο Παύλος τον Ελύμαν υιόν διαβόλου, ο Παύλος και ο Βαρνάβας να παροξύνωνται προς αλλήλους, ο Ιησούς να λέγη τα "ουαί" ή να επιπλήττη τους μαθητάς, αλλά ουδέποτε θα συλλάβη ευαγγελιστήν να χαρακτηρίζη αυτός ως ιστορικός ένα πρόσωπον ή μίαν κατάστασιν έστω και με ένα υπονοούμενον. Επίσης βλέπομεν πολλάκις τους ευαγγελιστάς να αποκαλύπτουν περιγραφικώς μίαν βαθυτέραν αιτίαν ενός γεγονότος, π.χ. το ότι ο Ιούδας ήτο κλέπτης του κοινού ταμείου των μαθητών, το ότι οι φαρισαίοι "διεπρίοντο" από φθόνον εναντίον του Χριστού και των μαθητών, το ότι ο Φήλιξ ήλπιζεν ότι θα δωροδοκηθή υπό του Παύλου, δια να τον απολύση, αλλά ουδέποτε θα εύρη κανείς ίχνος των συναισθημάτων του ιστορικού έναντι αυτών των καταστάσεων. Εκ των πολλών δειγμάτων της ιστορικής αυτής απαθείας αναφέρω ακόμη δύο πολύ χαρακτηριστικά. Οι απόστολοι επίστευον ακραδάντως ότι ο Ιησούς, ο από Ναζαρέτ, είνε ο Χριστός που αναμένει ο Ισραήλ και αυτός είνε ο Κύριος και ο Γιαχβέ. Και εδίδαξαν ότι αυτό είνε το μεγαλύτερον παράπτωμα, το να μη αναγνωρίση και ομολογήση κανείς τον Ιησούν ως Χριστόν και Κύριον. Εν τούτοις ως ιστορικοί, όταν αναφέρουν αφηγηματικώς τον Κύριον προ της αναστάσεως, τον ονομάζουν πάντοτε απλώς "ο Ιησούς", ουδέποτε ο Κύριος ή ο Χριστός, παρά μόνον όταν θέλουν να παρεμβληθούν αυτοί ως πρόσωπα δια να δώσουν μίαν επεξήγησιν, ή όταν αφηγούνται πώς τον απεκάλουν οι ίδιοι εις ευθύν λόγον. Π.χ. ο Ιωάννης γράφει˙ "Eὑρίσκει οὗτος πρῶτος τὸν ἀδελφὸν τὸν ἴδιον Σίμωνα καὶ λέγει αὐτῷ˙ Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν˙ ὃ ἐστι μεθερμηνευόμενον Χριστός˙ καὶ ἤγαγεν αὐτὸν πρὸς Ἰησοῦν˙ ἐμβλέψας αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς εἶπε˙ Σὺ εἶ Σίμων... Τῇ ἐπαύριον ἠθέλησεν ὁ Ἰησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν...» (Ιω. 1, 42-44). Ο Ματθαίος λέγει˙ "Καὶ ἰδοὺ λεπρὸς ἐλθὼν προσεκύνει αὐτῷ λέγων˙ Κύριε, ἐὰν θέλῃς, δύνασαί με καθαρίσαι. καὶ ἐκτείνας τὴν χείρα ἥψατο αὐτοῦ ὁ Ἰησοῦς λέγων˙ Θέλω, καθαρίσθητι" (Μτθ. 8, 2-3). Δηλαδή εις μεν τα διαλογικά και επεξηγηματικά μέρη τον λέγουν Χριστόν και Κύριον, δεικνύοντες τι είναι και τι επίστευον και αυτοί τότε και τώρα, εις δε τα αφηγηματικά τον λέγουν απλώς Ιησούν, όπως εφαίνετο, αποφεύγοντες να προκαταλάβουν τον αναγνώστην ή κατηχούμενον έστω και δι' αυτού του ανεπαισθήτου τρόπου. Το δεύτερον δείγμα ιστορικής απαθείας, που θέλω να αναφέρω, είνε ότι εις τα αφηγηματικά μέρη των ιστορικών βιβλίων ουδέποτε χρησιμοποιείται κοσμητικόν επίθετον, καλόν ή κακόν, αλλά μόνον χαρακτηριστικά και περιγραφικά. Αυτό το γνώρισμα της ιστορικής απαθείας λείπει όχι μόνον από τους σπουδαίους θύραθεν ιστορικούς, όπως ο Θουκιδίδης, αλλά και από τους πατέρας της Εκκλησίας και από τους αγιωτέρους ιστορικούς˙ λείπει δε πολύ περισσότερον από τους συγγραφείς των αποκρύφων, οι οποίοι και δι' αυτού του τρόπου συλλαμβάνονται ως κιβδηλοποιοί. </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Το δεύτερον θεμελιώδες γνώρισμα των ιστορικών βιβλίων της Κ. Διαθήκης είνε, καθώς ελέχθη, ότι ουδέποτε ιστορούν κάτι που να εγνώσθη εις τον ιστορικόν εξ αποκαλύψεως. Ο ευαγγελιστής γνωρίζει τα πάντα ανθρωπίνως. Άλλο το αν αφηγείται σημεία και αποκαλύψεις˙ τα διηγείται ως τρίτον πρόσωπον που τα έμαθεν από τους δεξαμένους την αποκάλυψιν ανθρωπίνως ή τα είδεν ως απλούς θεατής όχι μόνον αυτός αλλά και πλήθος ανθρώπων. Ουδέποτε δηλαδή θα εύρη τις εις τα ιστορικά βιβλία μίαν πληροφορίαν, την οποίαν ο ευαγγελιστής δεν θα ήτο δυνατόν να την πληροφορηθή ανθρωπίνως και όχι υπερφυσικώς, ασχέτως αν η πληροφορία είνε μία αποκάλυψις προς τα ιστορούμενα πρόσωπα. Την αποκάλυψιν βλέπουν τα ιστορούμενα πρόσωπα και όχι τα ιστορίαν γράφοντα. Ο Ζαχαρίας και η Μαριάμ είδον τον ευαγγελιζόμενον άγγελον, ο Ιησούς επειράσθη από τον σατανάν εις μίαν σφαίραν υπερφυσικών γεγονότων, ο Παύλος είδε το όραμα προ της Δαμασκού, αλλά ο Ματθαίος και ο Λουκάς έμαθαν όλα αυτά τα γεγονότα ανθρωπίνως από την Μαριάμ, τον Ιησούν, τον Παύλον. Δεν υπάρχει γεγονός της ζωής του Κυρίου ή του Παύλου ή άλλου τινός, το οποίον αυτοί ουδέποτε διηγήθησαν εις τους μαθητάς των, αλλά ο Ματθαίος ή ο Λουκάς το επληροφορήθησαν δι' οράματος, και με μόνην πηγήν το όραμα το εξιστόρησαν. Και όσα σημεία διηγούνται ως αυτόπται, τα διηγούνται, διότι τα είδον ανθρωπίνως όπως και το πλήθος και οι άπιστοι φαρισαίοι˙ είδον τον τέως τυφλόν να βλέπη και τον τέως παράλυτον να περιπατή. Αυτό δεν είνε αποκάλυψις αλλά θέαμα ανθρωπίνως δυνατόν δια τον απλώς θεώμενον. Μία πλευρά αυτού του ιστορικού γνωρίσματος είνε και το ότι οι συγγραφείς όλοι της Κ. Διαθήκης ουδέποτε συμπληρώνουν την αρχαίαν ιεράν ιστορίαν. Ουδέποτε δηλαδή διηγούνται ή αναφέρουν ένα ιστορικόν γεγονός ή ένα όνομα της Παλαιάς Διαθήκης, το οποίον δεν ανέφερεν ο Μωυσής ή οι λοιποί συγγραφείς της Π. Διαθήκης. Ας είνε θεόπνευστοι, ας δίδουν εις τα αρχαία γεγονότα αποκαλυπτικάς ερμηνείας˙ γεγονότα και ονόματα ακατάγραφα ουδέποτε αναφέρουν. (Άλλο θέμα αν αναφέρουν στοιχεία και όνόματα απολεσθέντων ή φθαρέντων χωρίων της Π. Διαθήκης). Και αυτό το δεύτερον θεμελιώδες γνώρισμα των ιστορικών της Βίβλου διέφυγε την προσοχήν των αποκρυπτογράφων, οι οποίοι έχουν πρωτεύουσαν πηγήν της ιστορίας των την προσωπικήν αποκάλυψιν, εφ' ώ και συλλαμβάνονται επ' αυτοφώρω ψευδόμενοι» (Στ. Ν. Σάκκου, Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, β' έκδοση, ΑΠΘ - τμήμα εκδόσεων, σ. 92-95). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #660000;"><b>β')</b> «Τα Ευαγγέλια (...) δεν είναι βέβαια τόσο αρχαία, όσο τα θέλουν οι θεολόγοι και οι θρήσκοι.</span> Τα χειρόγραφά τους, τα πιο παλιά που σωθήκανε ώς τις μέρες μας φτάνουν ώς τα 350. Πάπυροι πιο αρχαιότεροι δεν υπάρχουν. Η δικαιολογία των θεολόγων ότι τάχατες οι αρχαιότεροι πάπυροι καταστραφήκανε από την πολυκαιρία δεν έχει επιστημονική αξία, γιατί είναι πασίγνωστο πως από εκατοντάδες πολλές χρόνια πριν από το χριστιανισμό σωθήκανε διατηρημένοι καλά πολλοί πάπυροι: αιγυπτιακοί, ρωμαϊκοί και ελληνικοί. Αν λοιπόν δεν υπάχουνε αρχαιότερα χειρόγραφα η αιτία είναι άλλη. Ο χριστιανισμός δεν αναπτύχθηκε κανονικά. Είχε τις εσωτερικές και εξωτερικές διαφωνίες και φαγωμάρες του» (Γ. Κορδάτου, Αρχαίες θρησκείες και Χριστιανισμός, εκδ. Μπουκουμάνη, σ. 271-272). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>ΑΠΑΝΤΗΣΗ:</b> Οι πάπυροι που διασωθήκανε πριν το 330 και περιέχουν τα Ευαγγέλια είναι λίγοι διότι</span>: 1) οι Χριστιανοί ήταν λίγοι ώς το 330, άρα χρειάζονταν λίγα αντίγραφα των Γραφών συγκριτικά με τους πολυπληθείς μελετητές του Πλάτωνα, που χρειάζονταν πολλά αντίγραφα, 2) οι συνεχείς διωγμοί (π.χ. Δέκιου, Διοκλητιανού) εξαφανίζανε μεγάλο μέρος των χριστιανικών παπύρων, 3) οι Χριστιανοί δεν είχαν ο καθένας του κι από μια Καινή Διαθήκη στο σπίτι τους, εκείνο τον καιρό. Μαζεύονταν στην Εκκλησία. 4) Έχουμε εξηγήσει ότι οι πάπυροι των εξωχριστιανικών συγγραφέων στον καιρό του Κωνστάντιου κινδύνευαν με εξαφάνιση, αλλά πρόλαβε ο Κωνστάντιος και διέταξε την αντιγραφή τους. Αν αυτοί οι πάπυροι, με έργα τόσο διάσημα, κινδύνεψαν και θα είχαν εξαφανιστεί, αν δεν αντιγράφονταν, το ίδιο και χειρότερο μπορεί να υποθέσει κανείς για τα χριστιανικά συγγράμματα. </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αντίθετα, οι αρχαίοι πάπυροι που διασώθηκαν οφείλουν τη διάσωσή τους στο ότι αντιγράφονταν πολλές φορές. Έτσι υπήρχε πολύ περισσότερη πιθανότητα να διασωθεί ένα από τα χιλιάδες ή εκατοντάδες αντίγραφα, παρά ένα από τα λίγες δεκάδες χριστιανικά αντίγραφα. Και φυσικά, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί με τι στοιχεία θα το έκανε; ότι οι Χριστιανοί κατέστρεψαν τους παλιούς παπύρους, μετά το 330. Απλώς, άρχισαν να αντιγράφουν σε νέους πάπυρους αφήνοντας να φθαρούν οι παλιοί, και διόλου δεν σκέφτηκαν μήπως κανείς θα τους κατηγορήσει για εσκεμμένη καταστροφή των παλιών. Κανένα συμπέρασμα ούτε «άλλη αιτία» δεν υποκρύπτεται πίσω από την ανυπαρξία πολλών παπύρων πριν το 330. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> «<b>Μαρτυρούν την Κ. Διαθήκη (...) διάφορα παπύρινα αποσπάσματα του Β' αιώνος εν οίς διασώζονται τεμάχια ή και βιβλία ολόκληρα της Κ. Διαθήκης. (...) Της Κ. Διαθήκης διεσώθησαν και αποσπάσματα και ένα βιβλίο ολόκληρον επί παπύρων του Β' αιώνος. Ο πάπυρος 46 περιέχει εκτεταμένα αποσπάσματα εκ των Επιστολών προς Ρωμαίους, Εβραίους, Α'-Β' Θεσσαλονικείς, με την σειράν που τας αναφέρω. Προφανώς ο πάπυρος αυτός ήτο ο Γ' τόμος της Κ. Διαθήκης, δηλαδή αι Επιστολαί του Παύλου. Εκ του ότι μάλιστα περιέχει και την προς Εβραίους, φαίνεται ότι περιείχε και τας 14, και όχι μόνον 13, ούτε μόνο τας 10 που εδέχοντο ο Κέρδων και ο Μαρκίων. Ο πάπυρος είνε σύγχρονος ή και αρχαιότερος των δύο αιρετικών τούτων (σημ.: περί του 140). Επομένως είναι σαθρά η άποψις πολλών νεωτέρων προτεσταντών ότι ο Μαρκίων ήτο ο πρώτος όστις έκανε συλλογήν βιβλίων της Κ. Διαθήκης και δη των Επιστολών του Παύλου και ότι εξ αυτού έλαβε την αφορμήν και η Εκκλησία κατά τα τέλη του Β' αιώνος να συλλέξη και αυτή βιβλία και να καταρτίση Κανόνα. </b></span></span><b><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></b><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> <b>Ο πάπυρος 52, των ετών 100-125 μ.Χ., διασώζει τεμάχιον του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, οι πάπυροι 64 και 77 τεμάχια του κατά Ματθαίον, ο δε πάπυρος 66 είνε ολόκληρον το κατά Ιωάννην, το αρχαιότερον ακέραιον χειρόγραφον της Κ. Διαθήκης. Αυτοί είνε οι πάπυροι του Β' αιώνος. Εκ των πολυαρίθμων του Γ' αιώνος αναφέρω μόνον τον 72 όστις περιέχει ακεραίας τας Επιστολάς Β' Πέτρου και Ιούδα και δύο ψαλμούς</b>» (Στ. Ν. Σάκκου, Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, β' έκδοση, ΑΠΘ - τμήμα εκδόσεων, σ. 17 και 27). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Παραθέσαμε τις παραπάνω πληροφορίες, ώστε να δείξουμε ότι τα αντιχριστιανικά επιχειρήματα της «αρνητικής κριτικής» όχι μόνο προέρχονται εκ της σιωπής, αλλά και συνεχώς καταρρίπτονται και είναι ανάξια προσοχής. Καταλαβαίνει κανείς ότι από τους αντιχριστιανούς λείπει η μετριοφροσύνη και περισσεύει ο φανατισμός. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #660000;"><b>γ')</b></span> <span style="color: #660000;">«Για το ζήτημα αν οι Ευαγγελιστές ήταν θεόπνευστοι δεν έχουμε να πούμε παρά μόνο τούτο: Αν αυτό ήταν σωστό, θα έπρεπε να υπάρχει μόνο ένα Ευαγγέλιο και να μην υπάρχουν τόσες διαφωνίες και αντιφάσεις στα γραφόμενά τους.</span> (...) Ή οι Ευαγγελιστές ήταν θεόπνευστοι, και σαν τέτοιοι δεν έπρεπε να ιστορούν διαφορετικά τη ζωή και τη δράση του Ιησού, ή δεν ήταν, οπότε θα πρέπει να παραδεχτούμε πως από τη μια μεριά πήραν ο καθένας τις πληροφορίες του, και από την άλλη πως γύρω στην προσωπικότητα και την πολιτική δράση του Ναζωραίου υπήρχαν αντιφατικές παραδόσεις και γνώμες που συντελέσανε στον να δημιουργηθούν ένα σωρό θρύλοι και μύθοι» (Γ. Κορδάτου, Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, εκδ. Μπουκουμάνης, τ. α, σ. 238). </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>ΑΠΑΝΤΗΣΗ:</b></span> Θεόπνευστο δεν σημαίνει αλάθητο. Θεόπνευστο σημαίνει ότι στα θέματα (ιστορικά ή δογματικά) που άπτονται την θεϊκή αποστολή υπάρχει αλάθητο, ενώ στα άλλα μπορεί και να μην υπάρχει. Το έχουμε πει και για την Π.Δ., αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες για τους άσχετους. Επιπλέον κάθε Ευαγγελιστής παίρνει από αλλού τις πληροφορίες του. Ο Ματθαίος ήταν απόστολος άρα αυτόπτης μάρτυρας, ο Μάρκος από τον απόστολο Πέτρο, ο Λουκάς από την Παναγία, ο Ιωάννης ήταν επίσης απόστολος. Διαφορετικές πληροφορίες σε δευτερεύοντα θέματα δεν βλάπτουν την αξίωση για θεοπνευστία των Ευαγγελίων. Αλλιώς τα θυμόταν ορισμένα πράγματα ο Ματθαίος, αλλιώς ο Πέτρος, αλλιώς η Παναγία, αλλιώς ο Ιωάννης˙ μετά από 3-4 δεκαετίες, ήταν αναμενόμενο, επιπλέον, να διαφέρουν στα λόγια. Για παράδειγμα ο αυτόπτης μάρτυρας Ματθαίος γράφει «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» (Κατά Ματθαίον 5, 3), ενώ ο Λουκάς, που δεν ήταν αυτόπτης γράφει «μακάριοι οι πτωχοί» (Κατά Λουκάν 6, 20). Στα κύρια ζητήματα όμως, της θεότητας και της ανάστασης του Ιησού, έχουν την ίδια άποψη. Το αν ήταν καλύβα ή σπηλιά ο τόπος της γέννησης του Ιησού δεν έχει σημασία θεολογικώς. Το αν όμως γεννήθηκε από παρθένα (αν διαφωνούσαν μεταξύ τους στο ζήτημα αυτό οι Ευαγγελιστές) έχει θεολογική σημασία. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Όσο για την εξίσωση «θεόπνευστο=άρα έπρεπε να είναι ένα κι όχι πολλά», αυτή η τόσο παράλογη άποψη παραγνωρίζει ότι τα Ευαγγέλια δεν αντιγράφονταν (για τον λόγο ότι οι Χριστιανοί ήταν λίγοι τον 1ο αι.) τόσο πολύ, ώστε να κυκλοφορεί μόνο ένα σε όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όσο και το ότι το καθένα Ευαγγέλιο απευθυνόταν σε διαφορετικό κοινό, σε διαφορετικό έτος, σε διαφορετική περιοχή. Όταν π.χ. ο Λουκάς γράφει το Ευαγγέλιο, που είναι επιστολή προς έναν πρώην εθνικό, νυν Χριστιανό, που ζητούσε πληροφορίες για τον Ιησού, δε θα του έλεγε «περίμενε να μου φέρουν την επιστολή του Ματθαίου»˙ δεν ήταν διδακτορική διατριβή, ώστε να απαιτούνται χρόνια για την συγγραφή. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="color: #660000;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">δ') "Γιατί να απορριφθούν τα Γνωστικά ευαγγέλια ως μη αυθεντικώς χριστιανικά και να θεωρηθούν μόνο τα τέσσερα της Κ.Δ.;» </span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>ΑΠΑΝΤΗΣΗ:</b> διότι πέρα απ' το ότι πολλά είναι μεταγενέστερα των τεσσάρων της Κ.Δ., που γράφτηκαν κατά τον 1ο μ.Χ. αι. υπάρχουν, όπως διαφαίνεται πολλές διαφορές ανάμεσα στα γνωστικά και στα αυθεντικά ευαγγέλια της Κ.Δ., αναφορικά με τον τρόπο αντίληψης του Χριστιανισμού και του κόσμου. </span>Ο Γνωστικισμός και τα Γνωστικά «ευαγγέλια» υποτιμούν την γυναίκα (θεωρούσαν την «διαίρεση» μεταξύ άντρα-γυναίκας ως κακό), θεωρούν τον κόσμο φυλακή, την ζωή ματαιότητα, απαξιώνουν το σώμα κι έχουν πανθεϊστικές τάσεις και μεγάλες θεολογικές διαφορές και έχουν πλήθος φανταστικών ψευδοϋπερφυσικών γεγονότων. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Έτσι, στο απόκρυφο Ευαγγέλιο του Θωμά, ο μικρός Ιησούς ξεραίνει το γιο του Γραμματέα Άννα (παρ. 3), θανατώνει ένα παιδί που σκόνταψε πάνω του (παρ. 4), τυφλώνει τους γονείς που διαμαρτύρονται στον Ιωσήφ (παρ. 5), και (στη συριακή παραλλαγή) λέει «όταν θα φτάσω στο αποκορύφωμα της δόξας, θα παραμερίσω ό,τι έχω από τη δική σας φύση». Εδώ βλέπουμε έναν Ιησού εκδικητικό κι έναν Ιησού που δηλώνει ότι «στο αποκορύφωμα» της δόξας του θα διώξει την ανθρώπινη φύση˙ δηλαδή ακριβώς τα αντίθετα από τα Ευαγγέλια που τονίζουν την ενσάρκωση του Λόγου και δεν εμφανίζουν έναν εκδικητικό Ιησού. Στο Ευαγγέλιο του Ψευδο-Ματθαίου, ο Ιησούς μιλά και περπατά τρεις μόλις μέρες μετά τη γέννησή του (παρ. 18), τον προσκυνούν τα λιοντάρια (παρ. 35) και χωρίζει τον Ιορδάνη ώστε να διαβεί αυτός μετά λιοντάρια (παρ. 36), στην ίδια ηλικία. Στο Γνωστικό Ευαγγέλιο του Θωμά διαβάζουμε (1): «Και είπε (ο Ιησούς)˙ όποιος βρίσκει την ερμηνεία αυτών των λόγων δεν θα γευθεί το θάνατο», άποψη που είναι εντελώς αντίθετη με τη ρήση του Χριστού ότι μόνο όποιος κάνει το θέλημα του θα σωθεί, (14): «Ο Ιησούς τους είπε˙ Εάν νηστεύετε, διαπράττετε αμαρτία στον εαυτό σας˙ και εάν προσεύχεσθε, θα κατακριθείτε», πράγματα ενάντια στα όσα λέει η Κ.Δ., (22): «Ο Ιησούς είπε (...) κι όταν το αρσενικό και το θηλυκό τα κάνετε ένα, ώστε το αρσενικό να μην είναι αρσενικό και το θηλυκό να μην είναι θηλυκό, τότε θα εισέλθετε στη βασιλεία», αναίρεση της διήγησης της Γένεσης, (114): «Ο Σίμων Πέτρος είπε σε αυτόν˙ ας φύγει από μας η Μαριάμ, γιατί οι γυναίκες δεν είναι άξιες της ζωής. Ο Ιησούς είπε˙ Να, θα την ελκύσω, ώστε να την κάνω άνδρα, για να γίνει και αυτή πνεύμα ζωντανό όμοιο με εσάς τους άνδρες˙ γιατί κάθε γυναίκα που θα γίνει άνδρας θα εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών», πράγματα σαφέστατα υποτιμητικά και διαφορετικά από τις διδασκαλίες της Καινής Διαθήκης για τις γυναίκες, αφού σημαίνουν ότι η γυναίκα πρέπει να αρνηθεί το φύλο της, δηλαδή τη φύση της, για να σωθεί. </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αντίθετα, ο αυθεντικός Χριστιανισμός των Ευαγγελίων της Κ.Δ. έχει τελείως διαφορετική άποψη: η γυναίκα είναι πλάσμα του Θεού, καλή, ο κόσμος δεν είναι φυλακή, η ζωή και η ύπαρξη δεν είναι ματαιότητα ούτε κακό, το σώμα είναι καλό και θα αναστηθεί˙ όλα αυτά συμβαδίζουν και με την Π.Δ. Είναι προφανές ότι δεν γίνεται ο αρχικός Χριστιανισμός, οι απόστολοι, να είχε ταυτόχρονα και τις δύο απόψεις. Είχε τις απόψεις της Καινής Διαθήκης, διότι ο Γνωστικισμός εμφανίστηκε αργότερα. Ότι τα λεγόμενα «Απόκρυφα» γράφτηκαν πολύ μετά από τα βιβλία που αναγνωρίζει η Εκκλησία, είναι παραδεκτό: «τα βιβλία αυτά συντάχθηκαν μεταξύ του 2ου και του 4ου μ.Χ αι. από Ιουδαίους και Χριστιανούς συγγραφείς, οι οποίοι με απομίμηση του τίτλου, του ονόματος του συγγραφέα, της μορφής και του περιεχομένου επεδίωκαν να εξασφαλίσουν στα έργα τους κανονικό κύρος» (Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, λ. Απόκρυφα). «Τα περισσότερα γράφτηκαν στον δεύτερο αιώνα και τα υπόλοιπα στους μετέπειτα αιώνες» (Εγκυκλοπαίδεια Υδρία, λ. Απόκρυφα). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Έτσι, για το γνωστικό Ευαγγέλιο του Θωμά: «οι περισσότερες απόψεις συγκλίνουν προς το β' μισό του 2ου αιώνα, ενώ η σημερινή του μορφή ανάγεται στον 3ο αιώνα» (Ιω. Δ. Καραβιδόπουλου, Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, τ. Α, σ. 302). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Για το Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου: «η ημερομηνία εμφάνισης του </span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πρωτοευαγγελίου</span></span> του Ιακώβου, τοποθετείται από το 150 και έπειτα, σίγουρα όμως μέσα στο δεύτερο μισό του δεύτερου αιώνα, καθώς τον 3ο αιώνα γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη» (Ιω. Δ. Καραβιδόπουλου, Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, τ. Α, σ. 47). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Για το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Πέτρου: «οι πιο πρόσφατες χρονολογήσεις κυμαίνονται μεταξύ του α' μισού του Β' αιώνα, των μέσων του Β' αιώνα και του β' μισού του Β' αιώνα. (...) Νομίζουμε ότι η χριστιανική ορολογία του "Κύριος", "υιός του Θεού", "σωτήρ των ανθρώπων", σε αφηγηματική μορφή, γ' ενικού προσώπου, και όχι σε προσφωνήσεις, επίσης η ονομασία της πρώτης ημέρας μετά το Σάββατο ως Κυριακής (...) μας οδηγούν προς το α' μισό του Β' αιώνα» (Ιω. Δ. Καραβιδόπουλου, Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, τ. Α, σ. 123-124). «Η χρονική αφετηρία που θέσαμε για την ιστορία του Ευαγγελίου του Νικοδήμου δεν μετακινείται πέρα από τον 2ο-3ο μ.Χ. αιώνα» (Ιω. Δ. Καραβιδόπουλου, Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, τ. Α, σ. 143). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Το Απόκρυφο Κήρυγμα Πέτρου «τοποθετείται από τους ερευνητές στις αρχές του Β' αιώνα, με πατρίδα πιθανώς την Αίγυπτο» (Ιω. Δ. Καραβιδόπουλου, Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, τ. Β, σ. 14). Για τις Απόκρυφες Πράξεις Ιωάννη, «το σύνολο του έργου τοποθετείται από τους ερευνητές κατά τον 2ο αιώνα, μεταξύ των ετών 150 και 200. (...) Δεν έχει αναφορές στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη» (Ιω. Δ. Καραβιδόπουλου, Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, τ. Β, σ. 31-32). Για τις Απόκρυφες Πράξεις Πέτρου, «χρονικά το έργο τοποθετείται στην περίοδο από το τελευταίο τρίτο του 2ου αιώνα μέχρι τις αρχές του 3ου, πάντως στην αρχική μορφή του τοποθετείται στα τέλη του 2ου αιώνα» (Ιω. Δ. Καραβιδόπουλου, Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, τ. Β, σ. 91). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Για τις Απόκρυφες Πράξεις Ανδρέου, «ο εγκρατιτικός χαρακτήρας του το φέρει χρονικά στην εποχή των άλλων απόκρυφων Πράξεων, με πιθανότερη την προέλευση του από τα τέλη του 2ου ή τις αρχές του 3ου αιώνα» (Ιω. Δ. Καραβιδόπουλου, Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, τ. Β, σ. 201). Για τις Απόκρυφες Πράξεις Θωμά, «η συγγραφή του τοποθετείται από τη σύγχρονη έρευνα κατά το πρώτο μισό του 3ου αιώνα» (Ιω. Δ. Καραβιδόπουλου, Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, τ. Β, σ. 236). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Η Αποκάλυψη Πέτρου ένα κείμενο που προέρχεται από το πρώτο μισό του 2ου μ.Χ. αιώνα κατά την επικρατέστερη άποψη» (Ιω. Δ. Καραβιδόπουλου, Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, τ. Β, σ. 403). «Η απόκρυφη Αποκάλυψη Παύλου χρονολογείται στα μέσα του 3ου αι. ενώ μερικοί μελετητές την τοποθετούν στα τέλη του 2ου» (Ιω. Δ. Καραβιδόπουλου, Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, τ. Β, σ. 427). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Όπως βλέπουμε, τα Απόκρυφα γράφτηκαν μετά τον 2ο αι. ενώ τα βιβλία της Καινής Διαθήκης στη διάρκεια του 1ου αι. και αυτά μόνον εκφράζουν το αρχικό χριστιανικό κήρυγμα, ενώ τα Απόκρυφα είναι δογματικώς νοθευμένα. Και μόνη η σύγκριση των χρονολογιών συγγραφής της Καινής Διαθήκης και των διάφορων Απόκρυφων καταρρίπτει την άποψη ότι τα Απόκρυφα ήταν αρχικώς ίσης σημασίας και κύρους με τα γνωστά βιβλία της Καινής Διαθήκης, αλλά επειδή τα Απόκρυφα γράφτηκαν «βεβιασμένα και άτεχνα» αυτό είχε ως συνέπεια «πολλά να πεταχθούν αργότερα στην άκρη από την Εκκλησία ως αποτυχημένα (ο επίσημος χαρακτηρισμός πάντως είναι "απόκρυφα")» (Βλ. Ρασσιά, Μια ιστορία αγάπης, τ. Α', σ. 56)˙ άποψη η οποία, προερχόμενη από κάποιον πανάσχετο με το Χριστιανισμό, αγνοεί τον τρόπο με τον οποίο έγινε κατ' ουσίαν ο κανόνας.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://ierosolymitissa.org">ierosolymitissa.org</a><br /></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-83298010705451513052023-01-19T00:14:00.001+02:002023-01-19T00:14:57.154+02:00ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, 5ο. Αναίρεσις μύθων και βλασφημιών. <div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">76. "Τα Ευαγγέλια δεν είναι αξιόπιστα, εγράφησαν πολλές δεκαετίες μετά τον θάνατο του Ιησού και επιπλέον σε κανένα από αυτά εκτός από το υστερότερο Κατά Ιωάννην δεν αναφέρεται ότι ο Ιησούς είναι θεός". </span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;">ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι τα Ευαγγέλια γράφτηκαν στις αρχές του 2ου μ.Χ. αιώνα, επειδή μόνο από τότε και μετά τα μαρτυρούν εκκλησιαστικοί συγγραφείς.</span> Ισχυρίζονται δηλαδή ότι δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για συγγραφή των Ευαγγελίων σε μια εποχή, η οποία είναι προγενέστερη της εποχής στην οποία έζησαν οι πρώτοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς που μαρτυρούν την ύπαρξη των Ευαγγελίων. Ο ισχυρισμός αυτός, εκτός από απόλυτος είναι παράλογος για τρεις λόγους: πρώτον, θα σήμαινε ότι ο τάδε ή ο δείνα εκκλησιαστικός συγγραφέας, αμέσως μόλις «βγαίνει στην κυκλοφορία» μεταξύ των Χριστιανών ένα σύγγραμμα, το αποδέχεται πάραυτα ως έργο ενός εκ των αποστόλων. Δηλαδή, δίχως δεύτερη σκέψη, δίχως να προϋπάρχει παλαιότερη παράδοση κάποιων δεκαετιών ότι λ.χ. είναι του αποστόλου Ιωάννη, και ενώ υποτίθεται ότι πιο πριν δεν είχαν ακούσει τίποτε γι' αυτό, οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς των αρχών του 2ου μ.Χ. αι. το αποδέχτηκαν ως έγκυρο. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει πολύ χαμηλό βαθμό νοημοσύνης. Τουλάχιστον για τους εγγράμματους Χριστιανούς, θα ήταν δύσκολο κάτι τέτοιο να συμβαίνει, διότι οι Χριστιανοί δέχονται την παράδοση. Δε θα γινόταν ξαφνικά να δεχτούν κάτι ως αυθεντικό, εάν δεν στηρίζονταν σε παλαιότερες μαρτυρίες του 1ου μ.Χ. αι. Δεύτερον, είναι άλλο πράγμα η ύπαρξη των Ευαγγελίων καθώς και η χρονολογία συγγραφής τους, κι άλλο πράγμα το πότε κάποιος μεταγενέστερος συγγραφέας τα αναφέρει. Η γενιά των αρχών του 2ου μ.Χ. αι. ήταν ουσιαστικά οι πρώτοι Χριστιανοί που δεν είδαν τους αποστόλους και τους Ευαγγελιστές με τα μάτια τους. Οι προηγούμενοι Χριστιανοί, του τέλους του 1ου αι., έβλεπαν τους αποστόλους, συνεπώς θα ήξεραν εάν το τάδε σύγγραμμα είναι δικό τους. Επιπλέον έως τις αρχές του 2ου αι. δεν υπήρχαν εκκλησιαστικοί συγγραφείς (εκτός του Κλήμη, κι ούτε υπήρχε λόγος, αφού ζούσαν μεταξύ 50-80 μ.Χ. ... οι απόστολοι να υπάρξουν άλλοι, πλην των αποστόλων, Χριστιανοί συγγραφείς). Τρίτον, εκείνη την εποχή οι Χριστιανοί, όπως και γενικότερα ο κόσμος, δεν ενδιαφέρονταν να αποδείξουν λ.χ. ότι «έχω δει το σύγγραμμα αυτό, είναι το Ευαγγέλιο του Μάρκου». Δεν υπήρχε τέτοια αμφισβήτηση και συνεπώς δεν υπήρχε λόγος ανταπάντησης σε αμφισβήτηση και αμφισβητίες της εποχής. Ο Κλήμης Ρώμης (1ος αι.) παραθέτει, μεταξύ 92-94 μ.Χ., χωρία από το Κατά Ματθαίον, το Κατά Μάρκον, το Κατά Λουκάν, την Προς Ρωμαίους, την Α' Προς Κορινθίους, την Προς Εβραίους, την επιστολή Ιούδα, Ιακώβου, Α' και Β' Πέτρου. Ο ίδιος κατονομάζει την Α' Προς Κορινθίους. Ο Ιγνάτιος Αντιοχείας γράφοντας τις επτά Επιστολές του το 107 μ.Χ. παραθέτει χωρία από το Κατά Ματθαίον, το Κατά Μάρκον, το Κατά Λουκάν, το Κατά Ιωάννην, τις Πράξεις, την Προς Ρωμαίους, την Α' Προς Κορινθίους, την Προς Γαλάτας, την Προς Εφεσίους, την Ιακώβου, την Α' Πέτρου και την Αποκάλυψη. Ο Πολύκαρπος Σμύρνης, γράφοντας στα 108 μ.Χ. παραθέτει χωρία από τα συνοπτικά Ευαγγέλια, τις Πράξεις, την Προς Ρωμαίους, την Α' και Β' Προς Κορινθίους, την Προς Γαλάτας, την Προς Εφεσίους, την Προς Φιλιππησίους, την Α' και Β' Προς Θεσσαλονικείς, την Α' και Β' Τιμόθεου, την Α' Πέτρου, την Α' και Β' Πέτρου, την Ιούδα. Αυτοί είναι συγγραφείς που γεννήθηκαν και έδρασαν πριν το 100 μ.Χ. Αργότερα τα βιβλία της Κ. Δ. μαρτυρούνται και κατονομάζονται, από πολύ περισσότερους. Εάν επρόκειτο για μη εκκλησιαστικά συγγράμματα, οι οπαδοί της αρνητικής κριτικής θα δέχονταν αμέσως την μαρτυρία τόσων συγγραφέων. Ειδικά για τα βιβλία της Καινής Διαθήκης κάνουν αυτή την εξαίρεση. Ο λόγος; Από προκατάληψη. Επειδή είναι αθεϊστές, θέλουν με το στανιό να αποδείξουν κάτι, που ουδέποτε θα ζητούσαν να αποδείξουν για μη χριστιανικά βιβλία του 1ου μ.Χ. αι. Δεν υπαινισσόμαστε καμμιά «αντιχριστιανική συνωμοσία», αλλά οι προκαταλήψεις του καθενός παίζουν μεγάλο ρόλο στο να χρησιμοποιεί «δύο μέτρα και δύο σταθμά» για ζητήματα γνησιότητας βιβλίων. Γενικότερα για τα Ευαγγέλια </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="color: #660000;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">α') «Δεν αναφέρουν τα ευαγγέλια τους συγγραφείς τους, κι όταν το κάνουν αυτό, απλώς θα πρόκειται για μεταγενέστερη προσθήκη». </span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #274e13;">Απάντηση:</span></b> Τα ευαγγέλια προορίζονταν για ανάγνωση από πολλούς, το πλήθος των πιστών, κι όχι από έναν ιδιώτη. Τα ανώνυμα έργα έπαιρναν κάποιον τίτλο και κάποιον φανταστικό συγγραφέα κατά την αντιγραφή τους και τοποθέτησή τους στις βιβλιοθήκες. Έτσι, βιβλία που δεν ανέφεραν το συγγραφέα τους συχνά κατέληγαν να έχουν πολλούς διαφορετικούς τίτλους και πολλούς συγγραφείς, που δίνονταν από τους διάφορους αντιγραφείς σε διαφορετικές βιβλιοθήκες. <b>Δεν υπάρχει όμως ούτε ένα αντίγραφο π.χ. του ευαγγελίου του Μάρκου που να είναι ακριβώς το ίδιο με το Κατά Μάρκον, αλλά να φέρει τον τίτλο «το κατά Ανδρέαν ευαγγέλιο».</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #660000;">β') «Δεν μπορούσε η πρώτη εκκλησία να ελέγξει την φαντασία των πιστών και των προσήλυτων, και έτσι δημιουργούνταν φανταστικές ιστορίες και φανταστικά ευαγγέλια, αλλοιώνοντας την αρχική παράδοση για τον Ιησού».</span> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> Φυσικά και μπορούσε να ελέγξει. Όταν ο Χριστιανισμός διαδόθηκε στη Σαμάρεια, η Εκκλησία έστειλε τον Πέτρο και τον Ιωάννη (Πράξεις Απ. 8, 14), προφανώς για να τους καθοδηγήσουν και να μην αρχίσουν να πιστεύουν ό,τι φαντάζονται. Το ίδιο έγινε και όταν ο Χριστιανισμός διαδόθηκε στην Αντιόχεια˙ έστειλαν τον απόστολο Βαρνάβα (Πράξεις, 11, 22), για τον ίδιο λόγο. Δεν εκχριστιάνιζαν δηλαδή κάποιοι κάποιους και στη συνέχεια τους άφηναν να πιστεύουν ό,τι να 'ναι και συνεπώς να δημιουργήσουν μια διαφορετική παράδοση και μετά ένα διαφορετικό ευαγγέλιο. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Οι περισσότεροι φιλόλογοι αποδέχονται την ακρίβεια των κειμένων για άλλα αρχαία έργα, που βρίσκονται σε πολύ λιγότερα αντίγραφα, απ ό,τι η Καινή Διαθήκη. Αυτό είναι κάτι που το ξεχνούν, όσοι αμφιβάλλουν για την αυθεντικότητα των κειμένων της Κ.Δ. Όταν πρόκειται για άλλα αρχαία συγγράμματα της ίδιας ή παλαιότερης εποχής, που έχουν διασωθεί σε πολύ λίγα αντίτυπα (π.χ. η Ιλιάδα βρίσκεται σε 643 αντίγραφα, ενώ η Κ.Δ. σε περίπου 24.633, που όλα διαφέρουν καθόλου ή ελάχιστα, σε σημεία που δεν επηρεάζουν τη χριστιανική θεολογία) ορισμένοι είναι πολύ πιο ελαστικοί και εύκολα αποδέχονται ότι είναι αυθεντικά. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Παρατίθενται χωρία: του Ματθαίου από τον Κλήμη Ρώμης (1ος αι.), τον Ιγνάτιο (φονεύτηκε το 110 μ.Χ.), τον Πολύκαρπο Σμύρνης (περί τα 108 μ.Χ.), του Μάρκου από τον Κλήμη Ρώμης, τον Ιγνάτιο, τον Πολύκαρπο, του Κατά Λουκάν από τους ίδιους, του Κατά Ιωάννην από τον Ιγνάτιο, των Πράξεων από τον Ιγνάτιο και τον Πολύκαρπο (Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, Στ. Ν. Σάκκου, β' έκδοση, ΑΠΘ - τμήμα εκδόσεων, σ. 23). </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Για το Κατά Ματθαίον: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Ο Παπίας και ο Ειρηναίος μαρτυρούν ότι επί των ημερών των υπήρχεν η αναντίρρητος παράδοσις ότι συγγραφεύς του Ευαγγελίου τούτου είναι ο Ματθαίος. Υπάρχουν αι εξής ενδείξεις: α) ο Ματθαίος ελέγετο πρώτα Λευίς και ήτο τελώνης, άνθρωπος άδικος και αμαρτωλός. Όταν αναφέρουν την μετάνοιαν του, οι μεν άλλοι ευαγγελισταί, Μάρκος και Λουκάς, τον αναφέρουν με το παλαιόν τούτο όνομα, προφανώς εκ λεπτότητος, ο ίδιος δε μόνον λέγει το όνομα του με το οποίον είνε γνωστός εις όλην την Χριστιανοσύνην. β) Εις την περίπτωσιν του Ματθαίου οι μεν Λουκάς και Μάρκος γράφουν «Ματθαίος και Θωμάς» (Μρκ. 3, 18˙ Λκ. 6, 15), ο ίδιος δε γράφει «Θωμάς και Ματθαίος ο τελώνης» (Μτθ. 10, 3)˙ θέτει τον εαυτόν του δεύτερον και μόνος αυτός προσθέτει το ότι ήτο τελώνης, πράγμα ταπεινωτικόν» (Στ. Ν. Σάκκου, Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, β' έκδοση, ΑΠΘ - τμήμα εκδόσεων, σ. 97). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Για το Κατά Μάρκον </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> «Ήδη ο Παπίας (110-130 μ.Χ.) και ο Ειρηναίος αποδίδουν το Ευαγγέλιον τούτο εις τον Μάρκον, τον μόνον όστις εν τη Κ. Διαθήκη φέρει το όνομα τούτο. Εσωτερικαί ενδείξεις περί του προσώπου του ευαγγελιστού είνε αι εξής. α) Εις την σύλληψιν του Ιησού εν Γεθσημανή (Μρκ. 14, 51-52) αναφέρεται ότι «Καὶ εἷς τις νεανίσκος ἠκολούθησεν αὐτῷ, περιβεβλημένος σινδόνα ἐπὶ γυμνοῦ· καὶ κρατοῦσιν αὐτὸν οἱ νεανίσκοι. ὁ δὲ καταλιπὼν τὴν σινδόνα γυμνὸς ἔφυγεν ἀπ᾿ αὐτῶν». Αν ο νεανίσκος αυτός είναι ο Μάρκος και αποκρύπτη εις το Ευαγγέλιόν του το όνομά του επειδή είνε ο ίδιος συγγραφεύς, όπως κάνει και ο Ιωάννης, τότε έχομεν υπαινιγμόν περί του συγγραφέως. β) Αν συνδυασθούν αι ιδιάζουσαι εις το Ευαγγέλιον τούτο λεπτομέρειαι περί του Πέτρου με το γεγονός ότι τούτο εγράφη όταν ο Μάρκος ήτο διάκονος του Πέτρου, και περιέχει το κήρυγμα εκείνου, πάλιν έχομεν ένδειξιν περί του συγγραφέως. Εφ' όσον δεν υπάρχει μαρτυρία αναιρετική της αρχαιοτάτης παραδόσεως, ότι το Ευαγγέλιον τούτο εγράφη υπό του Μάρκου, δεν υπάρχει λόγος αμφισβητήσεως». (Στ. Ν. Σάκκου, Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, β' έκδοση, ΑΠΘ - τμήμα εκδόσεων, σ. 105). Στο Κατά Μάρκον ο Πέτρος αναφέρεται περισσότερες φορές, σχετικά, απ' ό,τι στο Κατά Ματθαίον και στο Κατά Λουκάν, και του δίνεται μεγαλύτερη σημασία. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Το 1972, ο εξέχων Ισπανός παπυρολόγος Jose O'Callaghan ισχυρίστηκε ότι υπήρχε ένα μικρό απόσπασμα του Κατά Μάρκον (το ΣΤ', 52-53) ανάμεσα στους παπύρους της Νεκράς Θάλασσας. Πέρα από το ερώτημα, πώς έφτασε αυτό στις σπηλιές των Εσσαίων, η πρόσφατη πιθανή χρονολόγηση του ελληνικού παπύρου 7Q5 ήταν εντυπωσιακή. Εφόσον οι οικισμοί και οι σπηλιές είχαν εγκαταληφθεί το 68 μ.Χ., όταν η ρωμαϊκή λεγεώνα Fratensis προέλασε στο Κουμράν, και μια που η ανάλυση έδειξε ότι ο πάπυρος ήταν του έτους 50 μ.Χ. (χρονολογία που οι επόμενες αναλύσεις επιβεβαίωσαν), φάνηκε ξαφνικά ένδειξη μέσω των παπύρων για την ύπαρξη αυτού του ευαγγελίου το έτος 50 μ.Χ.» (Carsten Peter Thiede, Rekindling the Word: In Search of Gospel Truth, Trinity Press: 1995, σ. 38-39). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></b><br /><span style="color: #660000;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αντιρρήσεις: </span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">α') «Ο Μάρκος κάνει γεωγραφικά λάθη, π.χ. στο 5, 1 γράφει «και ήρθαν στο απέναντι μέρος της λίμνης, στη χώρα των Γαδαρηνών». Δεν υπάρχει «χώρα», αλλά «πόλη». Αυτό δείχνει πως ο συγγραφέας δεν ήταν κάποιος που ζούσε στην Παλαιστίνη». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #274e13;">Απάντηση:</span></b> και γι' αυτό, αλλά και για άλλα <b>πιθανά</b> λάθη, πρέπει να έχουμε υπ όψη ότι ο Μάρκος ήταν κάτοικος Ιερουσαλήμ (Πράξεις, 12, 12), δηλαδή αστός. Δεν θα πρεπε να περιμένουμε να γνωρίζει όλες τις ακριβείς ονομασίες τόσων και τόσων περιοχών της Παλαιστίνης! Μήπως κανείς Έλληνας, κάτοικος Αθηνών, γνωρίζει και τις λεπτομέρειες των τοπωνυμίων όλης της Ελλάδας; Ασφαλώς κι όχι. Ειδικότερα, το εν λόγω εδάφιο επιβεβαιώνει τα προηγούμενα. Ένας κάτοικος Ιερουσαλήμ, που δεν είχε ταξιδέψει και πολύ, θα αποκαλούσε την περιοχή γύρω από την πόλη των Γαδαρηνών ως «περιοχή των Γαδαρηνών». Δηλαδή, η αοριστία του συγκεκριμένου στίχου δεν συνεπάγεται ότι ένας μη Παλαιστίνιος το έγραψε. <span style="color: #274e13;">(Πόλη και χώρα ως λέξεις εννοούσαν το ίδιο πράγμα και στην Ελλάδα μέχρι και το 1970. Όλοι οι κάτοικοι της επαρχίας, στα γύρωθεν χωριά, όταν ήταν να μεταβούν στην κεντρική πόλη, πχ Βέροια, Χανιά, Πάτρα, Ιωάννινα, Αθήνα, Σπάρτη, έλεγαν ''πάω στη χώρα'')</span> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">β') «Ο Ειρηναίος γράφει ότι ο Μάρκος παρέδωσε στους Χριστιανούς γραπτώς ό,τι κηρύχθηκε από τον Πέτρο, αφού πέθαναν και ο Πέτρος και ο Παύλος. Δηλαδή μετά το 64 με 67 μ.Χ.» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #274e13;">Απάντηση: </span></b>και πάλι, το 64 με 67 μ.Χ. είναι πριν το 70 μ.Χ. και δεν χρειαζόταν και τόσα πολλά χρόνια για τη συγγραφή σαράντα σελίδων. Επιπλέον, είναι άλλο πράγμα το «παρέδωσε», που μπορεί να σημαίνει ότι είχε κρατήσει τις σημειώσεις του πριν ο Πέτρος πεθάνει και έπειτα, αφού ο Πέτρος πέθανε, τις συνέταξε και τις έδωσε στους υπόλοιπους Χριστιανούς, κι άλλο πράγμα το να «έγραψε» μετά το θάνατό τους, ό,τι θυμόταν αυτός. Το «παρέδωσε» δεν συνεπάγεται απαραίτητα ότι τις έγραψε μετά. Επιπλέον ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς γράφει ότι ο Μάρκος έγραψε το ευαγγέλιό του στην Ρώμη, ενώ ο Πέτρος ήταν ακόμη ζωντανός. Δηλαδή, δεν υπάρχει μία παράδοση. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">γ') «Το αυθεντικό ευαγγέλιο του Κατά Μάρκον δεν έχει τα εδάφια από 6, 45 έως 8, 26, τα οποία προστέθηκαν κάπου μετά το 70 μ.Χ. αλλά πριν την δημιουργία του Κανόνα τον 4ο αιώνα». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #274e13;">Απάντηση:</span></b> Το απόσπασμα του Κατά Μάρκον που χρονολογείται το 50 μ.Χ. περιέχεται στα εδάφια αυτά, είναι το κεφ. 6, στίχοι 52-53, άρα φαίνεται η αλήθεια. Ο παλαιότερος πάπυρος που περιέχει ολόκληρο το Κατά Μάρκον (p45) χρονολογείται στο 150 με 200 μ.Χ. και περιέχει αυτά τα εδάφια. Αν εφαρμόζαμε τέτοιες απόψεις στα εξωεκκλησιαστικά κείμενα, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι τα «ομηρικά έπη» που διαθέτουμε σήμερα, Οδύσσεια και Ιλιάδα, είναι διαφορετικά από αυτά που είχαν τον 1ο π.Χ. αι., απλώς επειδή δεν διαθέτουμε κάποιο αντίγραφο του 1ου π.Χ. αι. από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">δ') «Υπάρχει η κατακλείδα στο Κατά Μάρκον 16, 9-20), η οποία δεν βρίσκεται στα χειρόγραφα της αλεξανδρινής παράδοσης. Σε αυτήν παρουσιάζεται ο Ιησούς να εμφανίζεται στους μαθητές του και να τους λέει να κηρύξουν τον Χριστιανισμό». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #274e13;">Απάντηση:</span></b> Η απουσία αυτής της κατακλείδας αναφέρεται από τους Ευσέβιο, Γρηγόριο Νύσσης, Βίκτωρα Αντιοχείας, Ιερώνυμο, και άλλους μεταγενέστερους. «<b>Αλλά προ του Ιππολύτου οι Ιουστίνος, Τατιανός, και Ειρηναίος, και αυτός ο Ιππόλυτος γνωρίζουν και χρησιμοποιούν την κατακλείδα.</b> Βεβαίως το παν οφείλεται απλούστατα εις την κακήν ποιότητα του κειμένου της αλεξανδρινής παραδόσεως» (Στ. Ν. Σάκκου, Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, β' έκδοση, ΑΠΘ - τμήμα εκδόσεων, σ. 110). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Για το Κατά Λουκάν </span></span><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Η αρχαία εκκλησιαστική παράδοσις ομοφώνως αποδίδει το κατά Λουκάν επιγραφόμενον Ευαγγέλιον εις τον ιατρόν Λουκάν, μαθητήν του αποστόλου Παύλου» (Στ. Ν. Σάκκου, Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, β' έκδοση, ΑΠΘ - τμήμα εκδόσεων, σ. 100). Υπάρχουν οι αναφορές του Μαρκίωνα, που έβαλε ως αυθεντικό εννοείται το ευαγγέλιο του Λουκά <b>στον κανόνα του περί το 140 μ.Χ., του Ιουστίνου του μάρτυρα, ότι ο Λουκάς συνέγραψε αναμνήσεις των αποστόλων, περί το 150 μ.Χ. και του Ειρηναίου, κατά το 180 μ.Χ.</b> Επίσης, τα ελληνικά του είναι πολύ καλά, δεν φαίνεται να έχει ιουδαϊκές ρίζες, αφού έχει περιορισμένη γνώση της αραμαϊκής και της εβραϊκής. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Εσωτερικώς δεν φαίνεται τίποτε άλλο παρά αι εξής ενδείξεις: α) Ηυξημένον ιατρικόν λεξιλόγιον εν συγκρίσει προς τα άλλα βιβλία της Κ. Διαθήκης. β) Ηυξημένη σχέσις προς τας Επιστολάς του Παύλου, όσον αφορά εις τας λέξεις και τα λεπτά νοήματα. γ) Το Ευαγγέλιον τούτο μαζί με τας Πράξεις των αποστόλων παρουσιάζονται ως δύο συνεχή βιβλία μιας ιστορίας, αποστελλόμενα εις δύο αποστολάς προς τον Χριστιανόν Θεόφιλον, και χαρακτηριζόμενα ως «πρώτος λόγος» και «δεύτερος λόγος» υπό του ιδίου συγγραφέως. Ώστε το εσωτερικώς βεβαιούμενον είνε ότι ο συγγραφεύς και των δύο είνε ένα πρόσωπον˙ αλλά και το εξωτερικώς βεβαιούμενων, ότι αυτός είνε ο Λουκάς, είνε πληροφορία της αυτής αξιοπιστίας (Στ. Ν. Σάκκου, Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, β' έκδοση, ΑΠΘ - τμήμα εκδόσεων, σ. 100). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> «Ο Λουκάς αναφέρεται ονομαστί εις τρεις Επιστολές του Παύλου (Κολ. 4, 4˙ Φλμ. 24˙ Β' Τιμ. 4, 10) και άνευ ονόματος εις τας υπ' αυτού γραφείσας Πράξεις» (Στ. Ν. Σάκκου, Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, β' έκδοση, ΑΠΘ - τμήμα εκδόσεων, σ. 101). Οι Πράξεις σταματούν απότομα, με τον Παύλο να συλλαμβάνεται και να κρατείται φυλακισμένος από τους Ρωμαίους, το 66-68 μ.Χ. Εάν ο Λουκάς έγραφε μετά το 66-68 μ.Χ., δεν θα σταματούσε έτσι, αλλά θα συνέχιζε έως την εκτέλεση του Παύλου και λίγο μετά από αυτήν. Προκειμένου για το μαρτύριο του Στεφάνου ή του Ιακώβου, ο Λουκάς γράφει έως το τέλος και δεν σταματά, ενώ σταματά, χωρίς να πει για το τέλος του Παύλου. Αυτό σημαίνει ότι σταμάτησε να γράφει, άρα έγραφε πριν εκτελεστεί ο Παύλος. Επίσης, εάν είχε συγγραφεί μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, θα αναφερόταν η καταστροφή αυτή. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> <span style="color: #660000;">Αντιρρήσεις:</span> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Ο συγγραφέας του Κατά Λουκάν και των Πράξεων δεν έχει γνώση των επιστολών του Παύλου». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> αυτό δεν είναι παρά απόδειξη ότι το Κατά Λουκάν εγράφη ενόσω ο Παύλος ζούσε ακόμη και συνεπώς, γιατί να έχανε τον καιρό του ο Λουκάς αναφέροντας πράγματα που έλεγε στις ομιλίες του ο Παύλος; Επιπλέον, κάνοντας μια σύνοψη της ιστορίας, ο Λουκάς θα έκρινε ότι, αντί να συνοψίσει τα λεπτά επιχειρήματα που υπήρχαν στις επιστολές του Παύλου, με πιθανό αποτέλεσμα να τα διαστρεβλώσει, καλύτερα θα ήταν να αφήσει τις επιστολές, τις οποίες γνώριζε ότι υπήρχαν, να μιλήσουν μόνες τους. </span><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Για το Κατά Ιωάννην </span></span><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>Ο Ειρηναίος έγραψε ότι, σύμφωνα με τον Πολύκαρπο «ο Ιωάννης, ο μαθητής του Κυρίου, έγραψε το ευαγγέλιο όταν κατοικούσε στην Έφεσσο της Ασίας».</b> Για το χρόνο συγγραφής είναι κατατοπιστικό αυτό: στο 5, 2, για την θεραπεία του ασθενή από τον Χριστό, περιγράφει την δεξαμενή της Βηθεσδά στα Ιεροσόλυμα σε ενεστώτα χρόνο: «<b>Υπάρχει</b> δε εις τα Ιεροσόλυμα κοντά εις την πύλην των Προβάτων μια δεξαμενή, η οποία ονομάζεται Εβραϊστί Βηθεσδά και η οποία <b>έχει</b> πέντε στοές». Όμως η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε ολοκληρωτικά από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. Αν λοιπόν ο Ιωάννης έγραφε το Ευαγγέλιό του μετά το 70 μ.Χ. θα έγραφε «...<b>υπήρχε</b> μια δεξαμενή... <b>είχε</b> πέντε στοές». <b>Ο ενεστώτας δηλώνει ότι τον χρόνο της συγγραφής υπήρχε ακόμη η δεξαμενή, άρα ο Ιωάννης γράφει πριν το 70 μ.Χ.</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>Η ίδια η ύπαρξη της κολυμβήθρας της Βηθεσδά (Bethesh-dathain, «ο τόπος των δύο διαχύσεων») αποδείχθηκε μετά από ανασκαφές στο ΒΑ τετράγωνο της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ, στην συνοικία που ονομαζόταν Bezetha τον 1ο αι. μ.Χ., κοντά στο ναό της Αγίας Άννας. Βρέθηκαν δύο κολυμβήθρες που βρισκόταν η μια βόρεια κι η άλλη νότια και χωριζόταν από έναν βράχο. Προστεγάσματα με στύλους βρισκόταν, όπως φαίνεται στις τέσσερεις πλευρές και στα χωρίσματα (J. Jeremias, The Rediscovery of Bethesda, 1966).</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Εσωτερικές μαρτυρίες ότι ο συγγραφέας είναι απ τους δώδεκα μαθητές και λέγεται Ιωάννης υπάρχουν: α) τόσο στην Αποκάλυψη (1, 1-2˙ 1, 4˙ 22, 8), όσο στην Α' Ιωάννου (1, 1), όσο και στο Κατά Ιωάννην (1, 14), κάνει λόγο τόσο για το όνομά του αλλά και τονίζει ότι ήταν αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας του Χριστού, δηλαδή δεν του ανέφερε κάποιος τις πληροφορίες που παραθέτει. β) Η γλώσσα τόσο του Κατά Ιωάννην, όσο και της Αποκάλυψης και των Α', Β', Γ' επιστολών Ιωάννου, είναι πολύ όμοια και ιδιάζει έναντι της γλώσσας των άλλων βιβλίων της Κ. Διαθήκης. γ) Δεν κατονομάζει τον εαυτό του στο Κατά Ιωάννην, λόγω μετριοφροσύνης, όπως και άλλοι Ευαγγελιστές. Στα τρία πρώτα (συνοπτικά) Ευαγγέλια αναφέρονται οι Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης (αδέρφια οι δύο τελευταίοι) ως οι πλέον αγαπητοί του Χριστού. Ο Ιωάννης αναφέρει μόνο τον Πέτρο, και μια φορά τους «Ζεβεδαίους» (21, 2), δηλαδή τον εαυτό του και τον Ιάκωβο, αλλά αναφέρει και έναν τρίτο με φράσεις όπως «Ὁ μαθητὴς ὃν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς» (19, 26), στο 20, 2 επίσης το ίδιο. Δεν μπορεί να είναι ο Ιάκωβος αυτός «διότι εσφάγη εις την αρχήν σχεδόν του χριστιανικού κηρύγματος» (Στ. Ν. Σάκκου, Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, β' έκδοση, ΑΠΘ - τμήμα εκδόσεων, σ. 111). Άρα είναι ο Ιωάννης. Επιπλέον, ομόφωνα όλη η αρχαία παράδοση αποδίδει το Ευαγγέλιο αυτό στον μαθητή του Χριστού, Ιωάννη. </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #660000;">Αντιρρήσεις: <br /></span><br />α') «Ο Ιωάννης, αν και Ιουδαίος, δεν φαίνεται να ξέρει και πολλά για τον Ιουδαϊσμό, αφού στο 18, 13 γράφει «και τον έφεραν πρώτα στον Άννα, διότι ήταν πεθερός του Καϊάφα, αρχιερέως του έτους εκείνου», σαν να νομίζει ότι κάθε έτος εκλεγόταν νέος αρχιερέας. Ίσως αυτό δείχνει ότι το Κατά Ιωάννη συνεγράφη πολύ αργότερα, από κάποιο πρώην Εθνικό». <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> Δηλαδή αν λέγαμε «ενώ χτυπήθηκαν οι δίδυμοι πύργοι, το έτος 2001, τότε που πρωθυπουργός ήταν ο Κ. Σημίτης...», θα σήμαινε ότι δεν γνωρίζουμε πως ο πρωθυπουργός της Ελλάδας εκλέγεται κάθε τέσσερα χρόνια; Όμως πάλι, με 28 αρχιερείς μεταξύ του 37 και 70 μ.Χ., δηλαδή για μέσο όρο 2,75 χρόνια για κάθε αρχιερέα, δεν φαίνεται και τόσο υπερβολικό το περιεχόμενο του κειμένου. <br /><br />β') «Ο Ιωάννης μαρτύρησε πολύ νωρίς, για να γράψει ευαγγέλιο». <br /><br /><b><span style="color: #274e13;">Απάντηση:</span></b> υπάρχει μια παράδοση εκκλησιαστική ότι ο Ιωάννης και ο αδερφός του σκοτώθηκαν από τους Ιουδαίους. Πέραν του ότι οι κριτικοί διαλέγουν ό,τι τούς συμφέρει από την παράδοση, η ίδια αυτή η ιστορία λέει απλώς ότι ο Ιωάννης κι ο Ιάκωβος σκοτώθηκαν από τους Ιουδαίους, όχι φονεύτηκαν μαζί. <br /><br />γ') «Στις Πράξεις 4, 13 αναφέρεται ότι ο Ιωάννης και ο Πέτρος ήταν αγράμματοι. Πώς έγραψε το ευαγγέλιο ο πρώτος;» <br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #274e13;">Απάντηση:</span></b> απλώς σημαίνει ότι δεν έλαβαν εκπαίδευση από τους ραββίνους, ότι δεν είχαν υψηλή μόρφωση. Αλλά και πάλι, ο αναλφαβητισμός δεν είναι αθεράπευτη ασθένεια. Μπορεί αργότερα να έμαθαν. Ο Μακρυγιάννης, δηλαδή, που έμαθε γράμματα σε μεγάλη ηλικία, απλώς και μόνο για να γράψει τα απομνημονεύματά του, πώς τα κατάφερε; <br /><br />δ') «Ο Ιωάννης αναφέρει εμφανίσεις του Ιησού και στη Γαλιλαία και στην Ιουδαία, ενώ από τα συνοπτικά ευαγγέλια, ο Ματθαίος μόνο στην Γαλιλαία και οι Λουκάς και Μάρκος μόνο στην Ιουδαία. Δηλαδή, υπήρχαν δύο παραδόσεις, η ιουδαϊκή και η γαλιλαϊκή και ο Ιωάννης, που έγραψε τελευταίος είναι συμπιλητής». <br /><br /><b><span style="color: #274e13;">Απάντηση:</span></b> Δεν ήταν πανταχού παρόντες οι Ευαγγελιστές, κι ο Ιωάννης ανήκε στον στενότερο κύκλο των μαθητών του Ιησού. Ο Χριστός είχε πει στους αποστόλους, μόλις τον θάψουν, να πάνε στη Γαλιλαία και να τον αναμένουν εκεί, αλλά αυτοί δεν τον πίστεψαν ούτε τήρησαν την εντολή του, ούτε πίστεψαν τις γυναίκες που μίλησαν για ανάσταση. Η εντολή αυτή έχει το νόημα της δοκιμασίας της πίστης των μαθητών. <b>Έτσι αναγκάζεται να φανερωθεί ο Χριστός στην Ιερουσαλήμ, στους μαθητές. Έπειτα αυτοί πήγαν μετά στη Γαλιλαία, εκεί τους ξαναφανερώνεται ο Χριστός, κι έπειτα επιστρέφοντας στην Ιερουσαλήμ για τον εορτασμό της Πεντηκοστής (είχαν και οι Ιουδαίοι τέτοια γιορτή) πάλι εκεί εμφανίζεται.</b> «Δια τούτο έχομεν εμφανίσεις του αναστάντος Κυρίου πρώτα εν Ιερουσαλήμ, έπειτα εν Γαλιλαία, και τέλος πάλιν εν Ιερουσαλή. Εν Ιερουσαλήμ και Ιουδαία εμφανίζεται εις τας γυναίκας, τον Σίμωνα, τους προς Εμμαούς πορευομένους, τους δέκα (άνευ του Θωμά), τους ένδεκα (μετά του Θωμά)˙ εν Γαλιλαία εις την Τιβεριάδα, εις τους πεντακοσίους, κλπ.˙ εν Ιερουσαλήμ πάλιν όταν αναλαμβάνεται. Οι ευαγγελισταί εξ όλων αυτών των εμφανίσεων αναφέρουν όσας θέλουν» (Στ. Ν. Σάκκου, Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, β' έκδοση, ΑΠΘ - τμήμα εκδόσεων, σ. 130). <br /><br />ε') «Οι Ματθαίος, Μάρκος και Λουκάς αναφέρουν ότι ο Ιησούς άρχισε το κήρυγμα του μετά τη σύλληψη και φυλάκιση του Βαπτιστή, ενώ ο Ιωάννης αναφέρει παράλληλη δράση και των δύο, προτού δηλαδή συλληφθεί ο Βαπτιστής. Δηλαδή οι ευαγγελιστές διαφωνούν» <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> δεν διαφωνούν. Ο Ματθαίος π.χ. λέει (4, 12-17) «Ακούσας δε (ο Ιησούς) ότι Ιωάννης παρεδόθη, ανεχώρησεν εις Γαλιλαίαν, και καταλιπών την Ναζαρέτ ελθών κατώκησεν εις Καπερναούμ... Από τότε ήρξατο ο Ιησούς κηρύσσειν και λέγειν˙ Μετανοείτε». Ο Μάρκος (1, 14-15) «Μετά δε το παραδοθήναι Ιωάννην ήλθεν ο Ιησούς εις την Γαλιλαίαν κηρύσσων το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού». Ο Ιωάννης, δεν διαφωνεί, απλώς παραθέτει μια ενδιάμεση λεπτομέρεια: Λέει ότι (3, 22-25) «ύστερα από αυτά ήλθε ο Ιησούς και οι μαθηταί του εις την Ιουδαίαν και έμεινε εκεί μαζί τους και εβάπτιζε. Ο Ιωάννης επίσης βάπτιζε εις την Αινών πλησίον του Σαλείμ, διότι εκεί ήταν πολλά νερά και ήρχοντο και εβαπτίζοντο. Διότι ο Ιωάννης δεν είχε ακόμη ριφθή εις την φυλακήν.» και ύστερα γράφει (1, 1-3) «όταν ο Κύριος έμαθε ότι οι Φαρισαίοι είχαν ακούσει ότι ο Ιησούς κάνει και βαπτίζει περισσότερους μαθητάς παρά ο Ιωάννης αν και ο ίδιος ο Ιησούς δεν εβάπτιζε αλλά οι μαθηταί του άφησε την Ιουδαίαν και επήγε πάλιν εις την Γαλιλαίαν». <b>Δηλαδή, ο Ιωάννης στο ευαγγέλιό του αναφέρει την μετάβαση του Χριστού από την Ιουδαία στη Γαλιλαία ως δημόσιο πρόσωπο πλέον, γιατί την προηγούμενη φορά που ήταν εκεί ήταν ως ιδιώτης. Δεν λένε τα Συνοπτικά Ευαγγέλια ότι ο Ιησούς κρυβόταν ή δεν έκανε θαύματα ή δεν φανέρωνε ότι είναι Θεός πριν ο Βαπτιστής συλληφθεί.</b> <br /><br />στ') «Ο Ιωάννης λέει ότι ο Ιησούς γιόρτασε στα Ιεροσόλυμα τρία τουλάχιστον πάσχα (Κατά Ιωάννη 1, 13˙ 6, 4˙ 12, 1), ενώ οι άλλοι ευαγγελιστές αναφέρουν μόνο το πάσχα κατά το οποίο σταυρώθηκε. Άρα υπάρχει μεγάλη διαφορά στο χρόνο που δίδαξε ο Ιησούς, ανάμεσα στους τρεις και στον Ιωάννη». <br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #274e13;">Απάντηση:</span></b> Στο Κατά Λουκάν (13, 7), ο Χριστός λέει «ιδού τρία έτη έρχομαι ζητών καρπόν εν τη συκήι ταύτηι, και ουχ ευρίσκω», καθαρή δήλωση ότι ο Χριστός, όταν φονεύτηκε, πραγματοποιούσε την τρίτη επίσημη πασχαλινή επίσκεψη στα Ιεροσόλυμα. <br /><br />ζ') «Διαφορετική ημερομηνία σταύρωσης του Ιησού δίνουν οι τρεις πρώτοι ευαγγελιστές και διαφορετική ο Ιωάννης» <br /><br /><b><span style="color: #274e13;">Απάντηση:</span></b> «Οι τρεις πρώτοι ευαγγελισταί τοποθετούν το πάσχα, κατά το οποίον εφονεύθη ο Ιησούς, κατά μίαν ημέραν πρότερον ή ο Ιωάννης. Το ιουδαϊκόν πάσχα, εορτή ακίνητος, ήρχιζεν από την νύκτα της 14 προς την 15 του μηνός Νισάν και πρώτη αυτού ημέρα εθεωρείτο η 15, ήτις ελέγετο και πρώτη των αζύμων. Την διαφωνίαν αυτήν συμπεραίνει η αρνητική κριτική εκ των εξής στοιχείων. α) Οι τρεις πρώτοι ευαγγελισταί λέγουν δια την πέμπτην, ημέραν του μυστικού δείπνου, ότι τότε ήτο «η πρώτη των αζύμων, ότε το πάσχα έθυον» (Μτθ. 26, 17˙ Μρκ. 14, 12) ή «η ημέρα των αζύμων, εν ή έδει θύεσθαι το πάσχα» (Λκ. 22, 7). β) Οι μαθηταί κατά την πέμπτην ερωτούν τον Κύριον «Πού θέλεις ετοιμάσωμέν σοι φαγείν το πάσχα;» και το ετοιμάζουν κατά τας οδηγίας του κατά την αυτήν ημέραν˙ «και ητοίμασαν το πάσχα» (Μτθ. 26, 19˙ Μρκ. 14, 16˙ Λκ. 22, 13). γ) Ο Κύριος, όταν κάθηνται να φάγουν το εσπέρας της αυτής ημέρας, λέγει˙ «Επιθυμία επεθύμησα τούτο το πάσχα φαγείν μεθ υμών προ του με παθείν» (Λκ. 22, 15). δ) Ο Ιωάννης εξ ετέρου λέγει ότι «προ της εορτής του πάσχα ειδώς ο Ιησούς ότι ελήλυθεν αυτού η ώρα... λαβών λέντιον διέζωσεν εαυτόν κλπ.» (Ιω. 13, 1-5). ε) Κατά τον Ιωάννην, όταν ο Κύριος εν τω μυστικώ δείπνω απέστειλεν έξω τον προδότην Ιούδαν δια τελευταίαν φοράν, ωρισμένοι μαθηταί δεν ηννόησαν περί τίνος πρόκειται, αλλά ενόμισαν ότι εννοεί «Αγόρασον ών χρείαν έχομεν εις την εορτήν, ή τοις πτωχοίς ίνα τι δώ» (Ιω. 13, 29). ς) Ο ίδιος ο Ιωάννης γράφει˙ «Άγουσιν ουν τον Ιησούν από του Καϊάφα εις το πραιτώριον˙ ην δε πρωΐ˙ και αυτοί ουκ εισήλθον εις το πραιτώριον, ίνα μη μιανθώσιν, αλλ ίνα φάγωσι το πάσχα» (Ιω. 18, 28). ζ) Πάλιν ο ίδιος λέγει˙ «Οι ουν Ιουδαίοι, ίνα μη μείνη επί του σταυρού τα σώματα εν τω σαββάτω, επεί Παρασκευή ήν˙ ήν γαρ μεγάλη η ημέρα εκείνου του σαββάτου˙ ηρώτησαν τον Πιλάτον κλπ.» (Ιω. 19, 31). Επομένως τα πάθη του Χριστού και κατά τους τέσσερας έγιναν ως εξής˙ την πέμπτην δείπνος και σύλληψις, την νύκτα της πέμπτης δίκη παρά τοις αρχιερεύσι, την παρασκευήν δίκη παρά τω Πιλάτω, σταύρωσις, θάνατος, ταφή˙ αλλά το πάσχα κατά μεν τους τρεις πρώτους ήρχισεν από την νύκτα της πέμπτης προς παρασκευήν, οπότε η Παρασκευή ήτο η πρώτη των αζύμων και η μεγάλη ημέρα, κατά δε τον Ιωάννην από την νύκτα της παρασκευής προς σάββατον, οπότε, όπως και γράφει, το σάββατον ήτο η πρώτη των αζύμων και η μεγάλη ημέρα. <br /><br /> Εάν όμως παρατηρήση κανείς καλύτερον, και κατά τους τρεις πρώτους ευαγγελιστάς προϋποτίθεται ότι η νυξ της πέμπτης προς παρασκευήν και η Παρασκευή δεν ήσαν ούτε πάσχα, ούτε η μεγάλη ημέρα της πρώτης των αζύμων. Διότι την νύκτα της πέμπτης όλην μέχρι το πρωΐ οι αρχιερείς δικάζουν τον Ιησούν, το πρωΐ οδηγούν τον Ιησούν εις τον Πιλάτον, την μεσημβρίαν της παρασκευής σταυρώνουν τον Ιησούν, αγγαρεύουν τον Σίμωνα Κυρηναίον «ερχόμενον απ' αγρού», οι φαρισαίοι Ιωσήφ και Νικόδημος το εσπέρας σπεύδουν να θάψουν τον Ιησούν, πριν φθάση η ώρα του πάσχα. Επομένως όλα αυτά τα γεγονότα, αφ' ενός μεν τους αποδεικνύουν συμφώνως προς τον Ιωάννην, αφ' ετέρου δε δίδουν την ορθήν ερμηνείαν εις τας προεκταθείσας φράσει των, εκ των οποίων κακώς συνεπεράνθη ότι τοποθετούν το πάσχα την παρασκευήν. Έχει δε η ορθή ερμηνεία ως ακολούθως. Κατά τον μωσαϊκόν νόμον το πάσχα έχει πέντε ημέρας ετοιμασίας και επτά ημέρας εορτασμού. Αι ημέραι 10-14 Νισάν είνε ετοιμασία του προβάτου. Αι ημέραι 15-21 είνε το πάσχα˙ κατά τας επτά αυτάς οι Ιουδαίοι έτωγον άζυμα, πικρά χόρτα, και τον πασχάλιον αμνόν (Έξ 12,3 19˙ Β' Παρ. 35, 1-17). Η ακριβεστέρα ώρα ενάρξεως του πάσχα ήτο η έναρξις της νυκτός της 14 προς την 15 Νισάν. Κατά το έτος του θανάτου του Κυρίου ήτο η Πέμπτη 13 Νισάν, η Παρασκευή 14 Νισάν, το Σάββατον 15 Νισσάν και πρώτη ημέρα των αζύμων αρχομένη βεβαίως από την νύκτα της παρασκευής προς σάββατον. Οι τρεις ευαγγελισταί, όταν λέγουν «η πρώτη ημέρα των αζύμων, ότε το πάσχα (= τον αμνόν) έθυον», εννοούν γενικώς και αορίστως «όταν έφθασε το πάσχα» και όχι ότι η Πέμπτη ήτο η πρώτη των αζύμων˙ όπως και ημείς σήμερον, λέγοντες «το πάσχα συνέβη αυτό», εννοούμεν και τας ημέρας της εβδομάδος των παθών και τας ημέρας της διακινησίμου. Πρόκειται περί τυπικής εκφράσεως και γενικού καθορισμού, και όχι περί ακριβούς καθορισμού ημερομηνίας. Όταν πάλιν λέγουν ότι «ητοίμασαν το πάσχα», δεν εννοούν ότι «έστρωσαν την πασχάλιον τράπεζαν», αλλά ότι επεράτωσαν τας κυριωτέρας ετοιμασίας δια το μετά δύο ημέρας αγόμενον πάσχα. Όταν κάθηνται μετά του Κυρίου να φάγουν τον δείπνον εκείνον κατά τον οποίον ο Κύριος παρέδωκε το αίμα του και την σάρκα του, ο δείπνος δεν ήτο πασχάλιος, δεν έτρωγον τον αμνόν και τα άζυμα. Ήτο από ιουδαϊκής πλευράς συνήθης δείπνος˙ άλλο αν από χριστιανικής ήτο ο πνευματικός πασχάλιος δείπνος. Ο Χριστός δηλαδή ακυρώνει το εβραϊκόν πάσχα της Π. Διαθήκης μίαν ημέραν προ της τελέσεώς του και προλαμβάνει να θύση το καινόν και αιώνιον πάσχα. Όταν ο Κύριος, ο οποίος ουδέποτε ως φαίνεται έφαγε μετά των μαθητών του το ιουδαϊκόν πάσχα, εξέφρασε τον διακαή του πόθον λέγων «Επιθυμία επεθύμησα τούτο το πάσχα φαγείν μεθ' ημών προ του με παθείν», οι ευαγγελισταί δεν εννούν, ότι απήλαυσε την νοσταλγικήν αυτήν ανθρώπινην επιθυμίαν του˙ διότι όταν ήλθε η ώρα να φαγωθή το πάσχα, αυτός ήτο νεκρός εν τω τάφω˙ αφήνουν όμως να εννοηθή ότι η επιθυμία αυτή η τόσον αγνή και αγία εύρεν ως ανταπόκρισιν αντάξιαν εαυτής ένα άλλο πάσχα πνευματικόν και αιώνιον, το σώμα και το αίμα του επιθυμήσαντος Κυρίου, το οποίον όντως συνέφαγε μετά των μαθητών του «προ του αυτόν παθείν». Ώστε δεν διαφωνούν οι τέσσαρες ευαγγελισταί ως προς την ημερομηνίαν και ημέραν του ιουδαϊκού πάσχα» ( Στ. Ν. Σάκκου, Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, β' έκδοση, ΑΠΘ - τμήμα εκδόσεων, σ. 127-129). <br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Για τα τέσσερα Ευαγγέλια ο καθηγητής Στ. Σάκκος δίνει τις εξής χρονολογίες συγγραφής: Κατά Ματθαίον, 50-60 μ.Χ. (το αρχαιότερο των Ευαγγελίων). Κατά Λουκάν, 58-64 μ.Χ. Κατά Μάρκον 64-78 μ.Χ. Κατά Ιωάννην, 69-72 μ.Χ. Η αξιοπιστία των υπολοίπων βιβλίων της Κ.Δ. φαίνεται στη σύγκριση με μερικές απλές συγκρίσεις μεταξύ των εξωχριστιανικών πληροφοριών και των κειμένων των χριστιανικών κειμένων. Κάποια παραδείγματα: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Στην πόλη της Εφέσου δίνεται ο τίτλος «Νεωκόρος», δηλαδή «φύλακας του ναού της Αρτέμιδας» (Πράξεις 19, 35). Έχει βρεθεί ελληνική επιγραφή που περιγράφει την πόλη ως «Νεώκορον της Αρτέμιδος». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Οι δικαστές των Φιλίππων, ρωμαϊκής αποικίας, αποκαλούνται στις Πράξεις (16, 20 και 35) «στρατηγοί». Ο κανονικός τίτλος αυτών ήταν «άρχοντες», αλλά οι ίδιοι προτιμούσαν το «στρατηγοί», για λόγους μεγαλύτερης αίγλης. Πράγματι, για την λατινική αποικία της Κάπουα, ο Κικέρωνας γράφει «Παρόλο που ονομάζονται άρχοντες, στις άλλες αποικίες, αυτοί οι άνδρες θέλησαν να ονομάζονται στρατηγοί» (De Lege Agraria, 34). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Ο ανώτερος Ρωμαίος άρχοντας της Μάλτας ονομάζεται πρώτος στις Πράξεις (28, 7), τίτλος που επιβεβαιώνεται τόσο σε ελληνικές όσο και σε λατινικές επιγραφές ως ακριβής τίτλος του Ρωμαίου κυβερνήτη της Μάλτας. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Στις Πράξεις 21, 27-34, διαβάζουμε πως, ενώ ο Παύλος ήταν στην Ιερουσαλήμ, διαδόθηκε μια φήμη ότι είχε εισάγει (πρώην) εθνικούς στον Ναό, στην εσωτερική αυλή, πράξη που συνεπαγόταν θανάτωση. Ύστερα από λίγο καταφτάνουν οι Ρωμαίοι κι ο Παύλος συλλαμβάνεται. Αυτό επιβεβαιώνεται από μια προειδοποιητική επιγραφή των Ρωμαίων, που βρέθηκε το 1871 από τον C.S. Clermont-Ganneau, και βρίσκεται τώρα στην Κωνσταντινούπολη, η οποία λέει τα εξής: «Κανένας ξένος δεν επιτρέπεται να περάσει τα όρια γύρω από το Ναό και την περίφραξή του. Όποιος συλληφθεί να κάνει κάτι τέτοιο, ας είναι προετοιμασμένος για τον επακόλουθο θάνατό του». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Γράφοντας την επιστολή Προς Ρωμαίους από την Κόρινθο, όπου βρισκόταν το χειμώνα του 56-57 μ.Χ., ο Παύλος, αφού στέλνει χαιρετισμούς, γράφει «Ασπάζεται υμάς Έραστος, ο οικονόμος της πόλεως» (Ρωμ. 16, 23). Στη διάρκεια των ανασκαφών στην Κόρινθο, το 1929, ο καθηγητής T.L. Shear βρήκε ένα πλακόστρωτο με την επιγραφή ERASTUS PRO: AED: S: P: STRAVIT («Ο Έραστος, έφορος δημοσίων κτιρίων, έφτιαξε αυτό το πλακόστρωτο με δικά του έξοδα»). Η μαρτυρία αυτή υποδηλώνει ότι το πλακόστρωτο υπήρχε στη διάρκεια του πρώτου αιώνα μ.Χ., και κατά πάσα πιθανότητα οι δύο Έραστοι είναι το ίδιο και το αυτό πρόσωπο. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Αναφέρεται η εκδίωξη των Ιουδαίων της Ρώμης επί Καίσαρα Κλαυδίου (Πράξεις 18, 2). Ο Σουητώνιος (Κλαύδιος, 25, 4) αναφέρει την εκδίωξη των Ιουδαίων από τη Ρώμη, υπό του Κλαυδίου. Ο Ορόσιος (7, 6) αναφέρει ότι η εκδίωξη αυτή έγινε το ένατο έτος της βασιλείας του Κλαύδιου, δηλαδή το 49 μ.Χ. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Αναφέρεται στις Πράξεις ο ανθύπατος Αχαΐας, Γαλλίων (Πράξεις 18, 12-17). «Τώ 1905 εις Δελφούς ευρέθησαν τέσσαρα εκ των τεμαχίων μιας μαρμαρίνης πλακός φερούσης ελληνιστί γεγραμμένην μίαν επιστολήν του Κλαυδίου προς τους Δελφούς˙ εις αυτήν αναφέρεται ο Ιούνιος Γαλλίων ως εν ενεργεία ανθύπατος της Αχαΐας. Η Αχαΐα ως συγκλητική επαρχία είχε ανθύπατον ενιαύσιον. (...) Εκ των τίτλων του Κλαυδίου, οι οποίοι ηυξάνοντο κατ' έτος, συνάγεται, ότι η επιστολή εγράφη τω 51 ή 52 μ.Χ.. Ο Παύλος εδικάσθη υπό του Γαλλίωνος εν Κορίνθω προς το τέλος της επί 3 εξάμηνα διαρκεσάσης εν τη πόλει ταύτη παραμονής του. Εξ αμφοτέρων των τεκμηρίων, της εκδιώξεως των Ιουδαίων από Ρώμης και της ηγεμονίας του Γαλλίωνος, φαίνεται ότι ο Παύλος ήτο εν Κορίνθω κατά τα έτη 49-51 ή 50-52 μ.Χ. Οπότε και αι προς Θεσσαλονικείς Επιστολαί εγράφησαν κατά τα έτη 49-50» (Στ. Ν. Σάκκου, Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, β' έκδοση, ΑΠΘ - τμήμα εκδόσεων, σ. 78). Σύμφωνα με τον καθηγητή Στ. Σάκκο, τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης, μετά την Ανάσταση έχουν ως εξής: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Γεγονότα <br /><br />Προαιτάτη χρονολογία <br /><br />Βραδυτάτη χρονολογία <br /> <br />Θάνατος Στεφάνου <br /><br />31-34 <br /> </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Επιστροφή Παύλου <br /><br />32-35 <br /> <br />Θάνατος Ιακώβου του Ζεβεδαίου <br /><br />46-48 <br /> <br />Πρώτη περιοδεία Παύλου-Βαρνάβα <br /><br />46-48 <br /><br />48-49 <br /> <br />Σύνοδος αποστόλων εν Ιεροσολύμοις <br /><br />48-49 <br /> <br />Δευτέρα περιοδεία Παύλου <br /><br />48-51 <br /><br />49-52 <br /> <br />Άφιξις Παύλου εις Κόρινθον <br /><br />49-50 <br /> <br />Τρίτη περιοδεία Παύλου <br /><br />51-57 <br /><br />52-58 <br /> <br />Σύλληψις Παύλου εν Ιεροσολύμοις <br /><br />57-58</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> <br /> Άφιξις δεσμίου Παύλου εις Ρώμην <br /><br />60-61 <br /> <br />Θάνατος Ιακώβου αδελφού Κυρίου <br /><br />62-64 <br /> <br />Άφιξις Πέτρου εις Βαβυλώνα Αιγύπτου <br /><br />62-65 <br /> <br />Αποφυλάκισις Παύλου <br /><br />62-64 <br /> <br />Τέταρτη περιοδεία Παύλου <br /><br />62-66 <br /><br />64-68 <br /> <br />Θάνατος Παύλου και Πέτρου <br /><br />66-68 <br /> <br />Άφιξις Ιωάννου εις Πάτμον <br /><br />67-70 <br /> <br />Θάνατος Ιωάννου <br /><br />72-80</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://ierosolymitissa.org">ierosolymitissa.org</a><br /></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-3005891508008745722023-01-10T19:20:00.000+02:002023-01-10T19:20:04.498+02:00ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, 4ο. Αναίρεσις μύθων και βλασφημιών. <div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #274e13;">II. Στο έργο του Τάκιτου (? -115/7 μ.Χ.) Χρονικά (Annales), 15, 44</span></b> </span></span><br /></div><div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«...[ο Νέρων] διοχετεύει ύπουλα την ιδέα, ότι αίτιοι (για τον εμπρησμό της Ρώμης) είναι αυτοί που ήταν μισητοί για τα αισχρά τους έργα και ο λαός τούς αποκαλούσε Χριστιανούς˙ και τους βασανίζει με σκληρότερα βασανιστήρια. Ο εισηγητής αυτής της ονομασίας, Χριστός, καταδικάστηκε σε θάνατο από τον προυκαράτορα Πόντιο Πιλάτο επί της βασιλείας του Τιβέριου... για την ώρα η ολέθρια αυτή δεισιδαιμονία στριμώχτηκε... θανατώθηκαν όχι πλέον με την κατηγορία του εμπρησμού, αλλά για το μίσος προς το ανθρώπινο γένος. Και όταν θανατώνονταν, επινοήθηκαν αστείοι τρόποι...» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #274e13;">Στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της απουσίας παραποίησης.</span></b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">α') Το απόσπασμα αυτό περιέχεται σε όλα τα χειρόγραφα των Χρονικών που έχουμε. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">β') Το ύφος είναι ακριβώς όπως αυτό στα υπόλοιπα κείμενα του Τάκιτου. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">γ') Το βιβλίο που περιγράφει τα έτη 29-32 μ.Χ. έχει χαθεί (John P. Meier, A Marginal Jew: Rethinking the Historical Jesus. New York: Doubleday, 1991, σ. 89). <b>Αν υπήρχε παραποίηση, το βιβλίο δεν θα χανόταν, αλλά θα υπήρχε, παραποιημένο, ώστε να παραθέτει τα κρίσημα χρόνια του κηρύγματος και της Ανάστασης του Ιησού.</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">δ') Υπάρχει σαφής αντιχριστιανική χροιά στο κείμενο. Για να το γράψει Χριστιανός, θα έπρεπε να καταπνίξει τα πιστεύω του, να χλευάσει και να βρίσει τους πρωτομάρτυρες και αγίους. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ε') <b>Ο Τάκιτος κατά γενική ομολογία είναι πολύ αξιόπιστος</b>. Ο Ronald Syme, που έχει θεωρηθεί ως ο καλύτερος από τους σχολιαστές του Τάκιτου, στο Tacitus (Oxford: Clarendon, 1958) γράφει ότι (σ. 398) «η κύρια αρετή του Τάκιτου είναι η δυσπιστία» και προσθέτει ότι (σ. 281, 282) στον Τάκιτο «δεν ήταν άγνωστη η επιμελής έρευνα» και «<b>η επιμέλειά του ήταν παραδειγματική</b>». Ο G.E.F. Chilver, στο A Historical Commentary on Tacitus' Histories I and II. (Oxford: Clarendon, 1979) γράφει ότι (σ. 24) «δεν πρέπει να αμφισβητείται, ότι για τον Τάκιτο ο σκεπτικισμός ήταν αναπόφευκτος». Ο Donald Martin, στο Tacitus (Berkeley: U. of California Press, 1981) γράφει ότι (σ. 211) «είναι φανερό ότι ο Τάκιτος διάβαζε πολλά και η ιδέα ότι πίστευε άκριτα μεμονωμένες πηγές δεν ευσταθεί». Ο Michael Grant, στα Greek and Roman Historians: Information and Misinformation (London: Routledge, 1995), σ. 40-43 και στο Tacitus: The Annals of Imperial Rome (Penguin Books, 1973), σ. 18 γράφει ότι «ο Τάκιτος ήταν προσεκτικός, ώστε να αντιπαραθέτει ό,τι είχε του παραδοθεί προφορικά με την γραπτή παράδοση» και αλλού λέει ότι (σ. 20) «είναι αναμφίβολο ότι ο Τάκιτος επιμελήθηκε πολύ το να συλλέξει το υλικό του». Ο Donald Dudley, στο The World of Tacitus (Boston: Little, Brown & Co., 1968) γράφει ότι (σ. 29) «μπορεί να υποστηριχθεί με μεγάλη σιγουριά ότι η άποψη πως ο Τάκιτος αντέγραφε αυθεντίες που δεν επιβεβαιώνονταν αλλού δεν ισχύει». Ο Ronald Mellor, στο Tacitus (New York: Routledge, 1993) γράφει ότι (σ. 20, 45) «ο Τάκιτος δεν ακολουθεί δουλικά, όπως μερικοί παλαιότεροι Ρωμαίοι ιστορικοί, τις αλλοπρόσαλλες ιδέες των πηγών του» και (σ. 32) «<b>ο Τάκιτος συμβουλευόταν παράξενες καθώς και προφανείς πηγές και διακρίνει το γεγονός από τη φήμη με σχολαστικότητα σπάνια για αρχαίους συγγραφείς</b>». Ο Herbert W. Benario, στο An Introduction to Tacitus (Athens: U. of Georgia Press, 1975) λέει ότι (σ. 87) «ο Τάκιτος διάλεγε με ακρίβεια τις πηγές του και δεν εξαρτόταν πλήρως από καμμιά, και συχνά, σε κρίσημα σημεία, αγνοούσε την άποψη των προηγούμενων για να κάνει τις δικές του κρίσεις». Ο Arnaldo Momligliano, στο The Classical Foundations of Modern Historiography (Berkeley: U. of California Press, 1990) γράφει ότι (σ. 111-112) «<b>ο Τάκιτος ήταν ένας συγγραφέας του οποίου η αξιοπιστία δεν μπορεί στα σοβαρά να αμφισβητηθεί</b>». Παραθέτει ένα μόνο πιθανό λάθος του Τάκιτου, αλλά το εξηγεί επειδή ο Τάκιτος εμπιστεύτηκε κάποιον προηγούμενο ιστορικό αντί να συμβουλευτεί τα επίσημα αρχεία. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αξίζει να σημειωθεί, πως <b>μερικοί ισχυρίζονται ότι μόνο ο Τάκιτος αναφέρει τέτοιον διωγμό. Βρίσκονται σε άγνοια, διότι ο Σουητώνιος (τέλη 1ου-μέσα 2ου μ.Χ. αι.) στο βίο του Νέρωνα (16, 2) αναφέρει ότι «Τσάκισε τους Χριστιανούς με θανατικές καταδίκες, μια ράτσα ανθρώπων που ανήκαν σε μια νέα και κακοποιό δεισιδαιμονία».</b> </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #660000;">Αντιρρήσεις για το απόσπασμα: <br /></span><br /></span><span style="font-family: verdana;">α') «Κανείς Πατέρας της Εκκλησίας δεν το παραθέτει ως απόδειξη»</span><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #660000;"> </span><br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b> φυσικά, διότι κανείς δεν προτίθετο να μεταφέρει τόσο σκληρές εκφράσεις προς το Χριστιανισμό και προς τους βασανιζόμενους... «με αστείους τρόπους» (π.χ. καίγονταν σαν φωτιστικές λαμπάδες) Χριστιανούς. Ακόμη κι αν δεν το παραθέτει κανείς, είναι σίγουρα αυθεντικό και όχι χριστιανική προσθήκη-δημιουργία, γιατί κανείς Χριστιανός δεν θα έβριζε έτσι τη θρησκεία του και τους αγίους μάρτυρες, ώστε να προσθέσει μια "Απόδειξη".</span> <br /><br />β') «Ο Τάκιτος μπορεί να πήρε τις πληροφορίες του για τον Ιησού από τους Χριστιανούς ή από τον Πλίνιο τον νεώτερο ή από κάποια άλλη δευτερεύουσα πηγή, και έτσι να μην είναι αξιόπιστος». <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b> </span>Η ίδια η αξιοπιστία του Τάκιτου θα ήταν ικανή απάντηση, για την κατηγορία ότι αντιγράφει άκριτα ό,τι άκουσε από τους Χριστιανούς ή άλλους. Επιπλέον, ο Τάκιτος έχει έντονο το αντιχριστιανικό ύφος. Πώς θα μπορούσε να ρωτήσει τους Χριστιανούς, τους οποίους κατηγορεί ως εχθρούς της ανθρωπότητας; Γίνεται να βασίζεται κανείς σε πληροφορίες τόσο «άθλιων ανθρώπων»; <br /><br /> Για την αντιγραφή από τον Πλίνιο, είναι αλήθεια ότι οι δύο άντρες ήταν φίλοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πίστευε ό,τι του έλεγε ο Πλίνιος. Τα ''Χρονικά'', 15, 53 δείχνουν ότι ο Τάκιτος πήρε κάποιες πληροφορίες από τον Πλίνιο, αλλά και ότι τις αμφισβήτησε και τις θεώρησε τελείως αφελείς! Για μια απόπειρα συνωμοσίας και δολοφονίας του Νέρωνα, ο Τάκιτος αναγνωρίζει την δυσκολία ανεύρεσης της αλήθειας, σημειώνει όταν οι πληροφορίες του είναι αβέβαιες, και δεν χρησιμοποιεί κανένα από τα συμπεράσματα του Πλίνιου ως απόδειξη, διότι τα θεωρεί «τελείως παράλογα» (Clarence W. Mendell, Tacitus: The Man and his Work. New Haven: Yale University Press, 1957., σ. 209). <b>Στο έργο του Τάκιτου «υπάρχουν εξηνταοκτώ περιπτώσεις, στις οποίες ο Τάκιτος αναφέρει είτε μια κατεγραμένη δήλωση είτε μια πεποίθηση κάποιου, τις οποίες δεν δέχεται να δεχτεί ως αληθείς</b>» (Clarence W. Mendell, Tacitus: The Man and his Work. New Haven: Yale University Press, 1957, σ. 201). <br /><br />γ') «Ο Τάκιτος δεν ενδιαφερόταν να ερευνήσει τις πληροφορίες του για τον Ιησού. Μπορεί να δέχτηκε άκριτα τις πληροφορίες των Χριστιανών». <br /><br /><b><span style="color: #274e13;">Απάντηση:</span></b> Αυτή η μέθοδος σίγουρα θα ήταν εντελώς αντίθετη με τον χαρακτήρα και τη μέθοδο του Τάκιτου. Αλλά αυτό επιβεβαιώνεται και από τις αναφορές του για τους Ιουδαίους, έθνος που μισούσε περισσότερο από τους Χριστιανούς. Είναι παραπάνω από προφανές ότι ο Τάκιτος δεν πήρε τις απαξιωτικές πληροφορίες για τους Ιουδαίους από τους ίδιους κι ούτε θα καταδεχόταν ποτέ. Σίγουρα κανείς Ιουδαίος δεν θα του έλεγε όσα καταλογίζει στο έργο του για τους Ιουδαίους. <br /><br /> Το 95 μ.Χ. η ανηψιά του Δομιτιανού η Domatilla και ο άντρας της κατηγορήθηκαν για «αθεΐα», ότι δηλ. «παρασύρθηκαν σε ιουδαϊκά έθιμα». Φυσικά ο Ιουδαϊσμός ήταν ανεγνωρισμένη θρησκεία κι όχι «αθεΐα», άρα επρόκειτο για τον Χριστιανισμό. Τότε μπορεί ο Τάκιτος να βρήκε την ευκαιρία να μάθει για τον Χριστιανισμό όχι από φήμες, αλλά από επίσημα άτομα. <br /></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Ο Τάκιτος παραθέτει εξαιρετικά λεπτομερείς αναφορές για άτομα που παρίσταναν ότι ήταν ο αναστηθείς Νέρων και δίνει και άλλες δύο τέτοιες ιστορίες ανεστημένων (T. J. Luce and A. J. Woodman, eds. Tacitus and the Tacitean Tradition. Princeton U. Press, 1995, σ. 5), <b>ώστε να τους «ξεσκεπάσει». Για τον Χριστό όμως, δεν κάνει την παραμικρή παρόμοια προσπάθεια. </b></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">δ') «Ο Τάκιτος δεν θα είχε άδεια να δει τα αυτοκρατορικά αρχεία, κι ακόμη κι αν είχε, αυτό δεν ήταν η συνήθης μέθοδός του να συμβουλεύεται γραπτές πηγές». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> Σίγουρα υπήρχε δυσκολία να δοθούν σε κάποιον τα κρατικά αρχεία για έρευνα. Αλλά ήταν να δοθούν σε κάποιον, ο Τάκιτος θα ήταν από τους πρώτους που θα του δινόταν άδεια. Ο Τάκιτος είχε μεγάλη φήμη, ως ρήτορας, πέρασε γρήγορα από πολλά κρατικά αξιώματα, καταλήγοντας έπαρχος της Ασίας, ένα από τα δύο σημαντικότερα αξιώματα (το άλλο ήταν έπαρχος της Αφρικής) κάτω από το συγκλητικό. <b>Ήταν μέλος των ιερέων που ήταν υπεύθυνοι για τα σιβυλλικά βιβλία, τα οποία ήταν απόκρυφα, απαγορευμένα και κλειδωμένα στο Παλατίνο και για πολλές τελετές του ρωμαϊκού κράτους.</b> Ήταν γαμπρός του Agricola (Αγρικόλα), διοικητή της Βρεττανίας, που ήταν διοικητής για περισσότερο διάστημα απ' όσο κανείς άλλος, και φαίνεται να ανέβηκε γρήγορα στην ιεραρχία λόγω της επιρροής του πεθερού του. <b>Ως μεγάλος ιερέας, με μεγάλο αξίωμα κι επιρροή, δεν θα ήταν παράξενο, αν του επιτρεπόταν να συμβουλευτεί κρατικά αρχεία.</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Εξάλλου <b>υπάρχει απόδειξη ότι είχε τέτοια άδεια.</b> «Αναφέρονται ομιλίες του αυτοκράτορα (Χρονικά, 1, 81). Αναφέρει γράμματα προς τον Τιβέριο και προς άλλους, (5,16 και 5,3) σαν να ήταν προσιτά σε αυτόν, ειδικά αυτό προς τον Τιβέριο» (Clarence W. Mendell, Tacitus: The Man and his Work. New Haven: Yale University Press, 1957, σ. 204). <b>Στο 15,74 ο Τάκιτος παραθέτει τα αρχεία της Συγκλήτου από τον καιρό του Νέρωνα</b> (Clarence W. Mendell, Tacitus: The Man and his Work. New Haven: Yale University Press, 1957, σ. 21) και παραθέτει αρχεία της Συγκλήτου κι αλλού (5,4). Τα αρχεία αυτά περιείχαν γράμματα από αυτοκράτορες, κυβερνήτες επαρχιών (π.χ. τον Πιλάτο), συμμάχους και ξένους βασιλείς. «<b>Τα πρώτα έξη βιβλια των ''Χρονικών'' περιέχουν αφθονία πληροφοριών ολοφάνερα προερχόμενων από το επίσημο αρχείο, μόνο από εκεί δυνάμενων να βρεθούν</b>» (Ronald Syme, Tacitus. Oxford: Clarendon, 1958., σ. 278). Σχετικά με ένα συμβάν στην Αφρική: «ότι ο Τάκιτος συμβουλεύτηκε τα συγκλητικά αρχεία αποδεικνύεται από τον χαρακτήρα του υλικού, από τη δομή του (Ronald Syme, Tacitus. Oxford: Clarendon, 1958, σ. 281). Ο Ronald Mellor (Tacitus. New York: Routledge, 1993) λέει ότι (σ. 19-20) για τις Ιστορίες του «<b>ο Τάκιτος χρησιμοποίησε τα αρχεία της συγκλήτου για λεπτομερείς περιγραφές ομιλιών και λόγων</b>». Ο Herbert W. Benario (An Introduction to Tacitus. Athens: U. of Georgia Press, 1975.) γράφει ότι (σ. 80-87) ο Τάκιτος έκανε χρήση των έργων προηγούμενων ιστορικών, ιδιωτικών αρχείων, συγκλητικών αρχείων και των acta diurna. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ε') «Ο Τάκιτος είναι προκατειλλημένος και διαστρεβλώνει τις πληροφορίες του. Η αναφορά του στον Ιησού ίσως είναι αποτέλεσμα της προκατάληψής του προς τις ασιατικές θρησκείες». </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> Πάνω κάτω, κατηγορείται ο Τάκιτος, ότι επειδή είχε προκατάληψη για τις ανατολικές θρησκείες, δεν θα ενδιαφερόταν να ψάξει πολύ για την αλήθεια. Όμως, ενώ, όταν αναφέρει τα σχετικά με τους Ιουδαίους, ο Τάκιτος κάνει υποτιμητικά σχόλια, για τους Χριστιανούς <b>θα έπρεπε αντίστοιχα, υποτιμώντας τους να αμφισβητήσει την ύπαρξη του Ιησού ή να παραθέσει και φήμες ότι αυτός ο Ιησούς δεν υπήρξε ποτέ, ώστε να τους γελοιοποιήσει εντελώς, ως πιστεύοντες σε ανύπαρκτο πρόσωπο. Δεν κάνει κάτι τέτοιο όμως. </b></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">στ') «Ο Τάκιτος αναφέρει τον Πιλάτο ως προκουράτορα, ενώ αυτός ήταν έπαρχος. Άρα είναι αναξιόπιστος. Διαφορετικά, σημαίνει ότι δεν συμβουλεύτηκε τα κρατικά αρχεία.» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση: </b></span>Υπάρχει απόδειξη πως υπήρχε ρευστότητα στη χρήση των όρων αυτών και ίσως ο Τάκιτος διέπραττε αναχρονισμό σκόπιμα. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Ο προκουράτορας είναι ένας οικονομικός διευθύνων, ένας αυτοκρατορικός αντιπρόσωπος, ενώ ο έπαρχος ήταν στρατιωτικός αξιωματούχος. <b>Ο John P. Meier (A Marginal Jew: Rethinking the Historical Jesus. New York: Doubleday, 1991. σ. 100) λέει ότι σε μια περιθωριακή επαρχία όπως την Ιουδαία πιθανόν δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ αυτών των αξιωμάτων</b>. Εξάλλου, ο Τάκιτος δεν είναι ο μόνος που συγχέει τα αξιώματα. Ο Ιώσηπος αποκαλεί τον Πιλάτο «προκουράτορα» επίσης, στην Ιουδαϊκή αρχαιολογία (18, 5, 6). Πού θα ήταν το παράξενο, αν ο Πιλάτος κατείχε και τα δύο αξιώματα, του έπαρχου και του προκουράτορα, σε μια υποβαθμισμένη επαρχία; «Τόσο οι προκουράτορες όσο και οι έπαρχοι στην Ιουδαία είχαν το δικαίωμα να εκτελούν εγκληματίες που δεν ήταν Ρωμαίοι πολίτες» (Robert Van Voorst, Jesus Outside the New Testament. Grand Rapids: Eerdmans, 2000, σ. 48). Η αρχή να κατέχονται από ένα άτομο και τα δύο αξιώματα ίσχυε ήδη από τότε που προσαρτήθηκε η Ιουδαία, το 6 μ.Χ. Δεδομένου ότι ο Τάκιτος ήταν ελιτιστής, υψηλόβαθμος, θεώρησε ότι το να γράψει πως ο προκουράτορας, κι όχι πολύ πιο υψηλόβαθμός του έπαρχος, εκτέλεσε έναν εγκληματία, ώστε να εκφράσει την περιφρόνησή του. Δηλαδή να πει: «εκτελέστηκε (ο Ιησούς) από έναν ασήμαντο κρατικό υπάλληλο, τόσο σπουδαίος ήταν ο ιδρυτής της θρησκείας τους». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Μπορεί ο Τάκιτος να διέπραξε αναχρονισμό για δύο λόγους. Πρώτον, για να αποφύγει σύγχυση. <b>Ο E. P. Sanders (The Historical Figure of Jesus. New York: Penguin Press, 1993, σ. 23) παραθέτει απόδειξη μέσω επιγραφών ότι το αξίωμα που ο Πιλάτος κατείχε λεγόταν «έπαρχος» μεταξύ 6 και 41 μ.Χ. αλλά μετά ονομάστηκε «προκουράτορας» στα έτη 44-66 μ.Χ., κι έτσι συμπεραίνει ότι ο Τάκιτος απλώς διάλεξε εκείνη την ονομασία του τίτλου, την οποία οι σύγχρονοί του αναγνώστες θα καταλάβαιναν ευκολότερα</b>. Καθώς η ιστορία του προοριζόταν κυρίως για τους συγκλητικούς και άλλους υψηλόβαθμους αξιωματούχους, τόσο ο Τάκιτος όσο και αυτοί ελάχιστα θα πρόσεχαν την αλλαγή στον τίτλο, διότι θα καταλάβαιναν πως είναι το ίδιο αξίωμα, πως λέγοντας «προκουράτορας» για μια αρχαιότερη εποχή εννοεί το «έπαρχος» και δεν θα το θεωρούσαν λάθος. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Έτσι, η ένσταση για τη διαφορά μεταξύ των τίτλων απορρίπτεται κι ο Τάκιτος είχε πρόσβαση στα αρχεία, δίχως να κάνει κάποιο λάθος λόγω μη πρόσβασης. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ζ') «Ο Τάκιτος αναφέρει τον Ιησού ως Χριστό και όχι με το κανονικό του όνομα. Έτσι, μάλλον δεν είχε πρόσβαση στα κρατικά αρχεία». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση: </b></span>Βάσει των παραπάνω, των σχετικών με την διαφορά μεταξύ προκουράτορα και έπαρχου, δεν είναι καθόλου παράξενο αν ο Τάκιτος ανέφερε τον Ιησού με το όνομα, με το οποίο ήταν περισσότερο γνωστός, δηλαδή Χριστό. Άλλωστε, αν τον ανέφερε ως Ιησού αντί για Χριστό, δεν θα μπορούσε να πει ότι «αυτός (ο Χριστός) ήταν ο εισηγητής της ονομασίας (των Χριστιανών)»˙ θα έπρεπε να δώσει κι άλλες εξηγήσεις, οι οποίες περιττεύουν, αν χρησιμοποιούσε το «Χριστός». Δεν είναι ανάγκη δηλαδή, στα αυτοκρατορικά αρχεία να υπήρχε το όνομα Χριστός. Όπως και με το προκουράτορας, το οποίο ήταν έπαρχος, έτσι και με το Χριστός, τα κρατικά αρχεία θα έγραφαν Ιησούς, αλλά ο Τάκιτος το άλλαξε για τους λόγους που αναφέραμε. Και φυσικά, το «Χριστός» μπορεί, όπως είπαμε, να χρησιμοποιηθεί ως κύριο όνομα κι όχι με τη σημασία του «ο (πραγματικός) κεχρισμένος Μεσσίας». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">η') «ο Τάκιτος αναφέρει ένα πολύ μεγάλο πλήθος Χριστιανών που πιάστηκε. Δεν μπορεί να ήταν τόσοι πολλοί Χριστιανοί στη Ρώμη τόσο νωρίς». </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> το «μεγάλο πλήθος» είναι πράγματι πολύ σχετικό. Δεν αποδεικνύει τίποτα η αντίρρηση αυτή. Δίχως να δίνει συγκεκριμένο αριθμό, ο Τάκιτος μπορεί να θεωρεί τον αριθμό πολύ μεγάλο για μια τέτοια κακούργα αίρεση (αλλά στην πραγματικότητα να είναι μικρός). Η αίσθηση της ποσότητας διαφέρει ανάλογα με αυτόν που περιγράφει, αυτό που περιγράφεται και το τί θα περίμενε κανείς να μετρήσει συγκριτικά με το τι μέτρησε. Ένα κούφιο επιχείρημα. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">θ') «Ο Τάκιτος υποτίθεται ότι όταν αναφέρει μια αναπόδεικτη φήμη, πάντα γράφει ότι αυτό που αναφέρει είναι (αναπόδεικτη) φήμη. Αν όμως αναφέρει μια φήμη χωρίς να πει ότι είναι φήμη, δε το ξέρουμε». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> Πώς μπορούμε να ξέρουμε ότι ο Τάκιτος αναφέρει φήμες, θεωρώντας τις φήμες, χωρίς να τις χαρακτηρίζει φήμες, τη στιγμή που ξέρουμε ότι ο Τάκιτος έχει τη συνήθεια να αναφέρει αν κάτι είναι απλώς φήμη; Φυσικά αυτό το «πάντα» μπορεί να είναι παγίδα. Αλλά δίχως απόδειξη περί του αντιθέτου, ότι δηλαδή η συγκεκριμένη περίπτωση είναι αποδεδειγμένα η εξαίρεση, και δεδομένου του χαρακτήρα του Τάκιτου, πού βασίζεται η γνώμη των αρνητών; Η αντίρρηση ζητά αποδείξεις για πράγματα που η ίδια δεν μπορεί να αποδείξει. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ι') «Δεδομένης της άσχετης αναφοράς του Τάκιτου στον Χριστό, δε θα πρεπε να ξαφνιαστούμε, που ο Τάκιτος παραθέτει αυτήν τη φήμη δίχως να την χαρακτηρίσει φήμη». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> Γιατί είναι «άσχετη» η αναφορά του Τάκιτου, εφόσον πραγματεύεται τον εμπρησμό της Ρώμης, τον οποίο υποτίθεται ότι διέπραξαν οι Χριστιανοί; Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η αναφορά του Τάκιτου στον Χριστό δεν είναι καθόλου άσχετη παρεμβολή, και συνεπώς δεν είναι κάτι το οποίο παρατίθεται ως φήμη. Επιπλέον, δεν υπάρχει απαραίτητα συσχέτιση μεταξύ ενός «άσχετου περιστατικού» με την αναφορά του ως φήμη δίχως όμως να χαρακτηρίζεται «φήμη». Ποιος λέει ότι θα έπρεπε, ακόμη κι αν ήταν, που δεν είναι, άσχετο περιστατικό, ο Τάκιτος να παραθέσει αδιάφορα μια φήμη, δίχως να την χαρακτηρίσει φήμη, εφόσον δεν είναι στο χαρακτήρα του να παραθέτει ως φήμη κάτι δίχως να το χαρακτηρίζει φήμη; Αναπόδεικτες αιτιάσεις. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ια') «Ο Τάκιτος, όπως φαίνεται και στα ''Χρονικά'' και στις ''Ιστορίες'' του, σχεδόν ποτέ δεν παραθέτει τις πηγές του. Συνεπώς, δεν ξέρουμε τί θεώρησε ότι ήταν φήμη, σε αντίθεση με αυτό που θεωρούσε ως «αξιόπιστη» προφορική πηγή». </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> Οι αρχαίοι ιστορικοί δεν ένοιωθαν πως ήταν υποχρεωμένοι να αναφέρουν τις πηγές τους. Ελάχιστοι παραθέτουν πού και πού κάποια πηγή. Δεν είναι λοιπόν μόνο ο Τάκιτος η εξαίρεση, ώστε να αμφισβητήσουμε την αξιοπιστία του, επειδή δεν αναφέρει πηγές. Ίσως ο Τάκιτος «εξαπατήθηκε» θεωρώντας μια πηγή ως αξιόπιστη, ενώ ήταν φήμη, και γι' αυτό δεν την χαρακτηρίζει φήμη. Αλλά αυτό, δεδομένης της κριτικής ικανότητας του Τάκιτου είναι δυνατόν μόνο αν πιστέψουμε σε συνωμοσίες. Και επιπλέον, η αντίρρηση αυτή χρειάζεται επιχείρημα πως ειδικά στο κείμενο που μας αφορά συνέβη το πράγμα αυτό, αλλιώς είναι οι συνήθεις αοριστίες. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ιβ') «Πώς το ξέρουμε ότι, αν ο Τάκιτος δεν είχε ερευνήσει την ιστορικότητα του Ιησού, θα πίστευε ότι η ιστορικότητα του Ιησού είναι αβάσιμη φήμη;» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #274e13;">Απάντηση:</span></b> Ο Τάκιτος μπορεί (και) να υπέθεσε ότι ο Ιησούς υπήρξε, αλλά αυτό δεν αποκλείει να έκανε τέτοιες έρευνες π.χ. στα κρατικά αρχεία που να του αποδείξουν ότι όντως υπήρξε ο Ιησούς. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Οι αντιρρησίες ίσως πουν ότι ο Τάκιτος δεν παραθέτει στοιχεία για τον Χριστιανισμό, και γι' αυτό δεν τον ενδιέφερε ούτε ο Χριστός, και επομένως η αναφορά του σε αυτόν ήταν χωρίς κριτική επεξεργασία. Αυτοί μπερδεύουν την ποσότητα με την ποιότητα. Ο Τάκιτος δεν έγραψε ιστορία του Χριστιανισμού, αλλά ανέφερε κάποια βασικά πράγματα, για να διευκολύνει τους αναγνώστες του, όταν θα διάβαζαν για τον εμπρησμό της Ρώμης. Πιστεύουν ότι, για να έχει εκατό τοις εκατό εξακριβώσει ο Τάκιτος αυτό που λέει για τον Χριστό, θα έπρεπε να γράψει ολόκληρη μελέτη για τον Χριστιανισμό. Μεγάλο λάθος. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Στην πραγματικότητα, αυτό που οι αρνητές της αυθεντικότητας της αναφορά του Τάκιτου λένε είναι: «Ναι, παραδεχόμαστε ότι ο Τάκιτος συνήθως είναι αξιόπιστος και ακριβής και εξετάζει τα πράγματα, αλλά αυτή ίσως είναι εξαίρεση». Δίχως καμμιά απόδειξη φυσικά. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Συμπέρασμα: </span></span></b></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1. Μαθαίνουμε ότι ο Χριστός ήταν ο αρχηγός της θρησκείας κι όχι, όπως λένε κάποιοι, ότι ο Παύλος ήταν ο ιδεολογικός ιδρυτής. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2. Επιβεβαιώνεται η εκτέλεση του Ιησού από τον Πιλάτο. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3. Αναγνωρίζεται η Ιουδαία ως πηγή της θρησκείας, κι έτσι καταρρίπτονται αστείες θεωρίες περί αντιγραφής από παγανιστικές θρησκείες. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;">III. Η αναφορά του Πλίνιου του Νεώτερου, σε επιστολή προς τον αυτοκράτορα Τραϊανό, το 111 μ.Χ.:</span> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«...5 ...τους έβαζα να επικαλεστούν τους θεούς...και επιπλέον να βρίσουν τον Χριστό˙ έπειτα έκρινα ότι πρέπει να τους αφήσω.... 6 κι όλοι αυτοί προσκύνησαν και την εικόνα σου και τα είδωλα των θεών και έβρισαν τον Χριστό.7 βεβαίωναν (οι Χριστιανοί) ότι το μεγαλύτερο παράπτωμα ή η μεγαλύτερη πλάνη τους ήταν, ότι συνήθιζαν μια ορισμένη μέρα πριν από την ανατολή του ήλιου να συναθροίζονται, να υμνούν εναλλάξ <b>τον Χριστό ως Θεό</b>, και να ορκίζονται ότι δε θα φονεύσουν....8 ...δεν διαπίστωσα τίποτε άλλο παρά μια τιποτένια και υπερβολική δεισιδαιμονία.» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«<b>Το ύφος μοιάζει με αυτό των άλλων επιστολών και τα γράμματα είναι γνωστά από τον καιρό του Τερτυλλιανού</b> [196-212]» (Robert Van Voorst, Jesus Outside the New Testament. Grand Rapids: Eerdmans, 2000, σ. 27). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αντιρρήσεις: </span></span><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></span></div></div></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br />α') «Αν ο Πλίνιος κατηγορούσε τους λάτρεις του Σέραπη ή του Απόλλωνα, θα του έλεγαν πως έψελναν ύμνους σε αυτούς, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτοί οι παγανιστικοί θεοί υπήρχαν ως άνθρωποι». <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση: </b></span>Ασφαλώς οι λάτρεις του Σάραπη ή του Απόλλωνα δεν θεώρησαν ότι ήταν άνθρωποι οι θεοί τους, ενώ οι Χριστιανοί πίστευαν ότι ο Ιησούς ήταν άνθρωπος. <b>Επιπλέον υπάρχει η λέξη «ως» Θεό. Δηλαδή ο Πλίνιος απορεί που λατρεύουν έναν θνητό ως θεό.</b> <br /><br />β') «Ο Πλούταρχος που έζησε την ίδια εποχή με τον Πλίνιο, στα βιβλία του καταδικάζει τόσες και τόσες αιρέσεις και δεισιδαιμονίες, συμπεριλαμβανομένου και του Ιουδαϊσμού. Τον Χριστιανισμό ή τον Χριστό δεν τους αναφέρει καν. Γιατί;» <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση: </b></span>διότι ο Πλούταρχος έζησε στην νότια Ελλάδα, ένα μέρος όπου ο Χριστιανισμός είχε εξαπλωθεί πολύ λίγο σε σχέση με την Βιθυνία, όπου βρισκόταν ο Πλίνιος, και όπως ο ίδιος λέει οι ναοί άρχισαν να ερημώνουν εξαιτίας του. Στην Κόρινθο και την Αθήνα υπήρχαν μικρές χριστιανικές κοινότητες, αλλά λόγω έλλειψης διωγμών, δεν υπήρχε αφορμή για κάτι τέτοιο. Ούτε έδιναν αφορμές οι Χριστιανοί σε κανέναν να τους κατηγορήσει ότι σέρνονταν στο χώμα ή ότι έκαναν άλλες εξευτελιστικές πράξεις ή ότι ζητιάνευαν. <br /><br />γ') «Είναι πολύ αργά γραμμένη η επιστολή, ώστε να αποτελεί τεκμήριο για την ύπαρξη του Ιησού». <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> έχει απαντηθεί στην ζ' αντίρρηση κατά του αποσπάσματος του Ιώσηπου. <br /><br />IV. Η μαρτυρία του Mara-Bar Serapion, κάπου μεταξύ 73 και 160 μ.Χ. (Robert Van Voorst, Jesus Outside the New Testament. Grand Rapids: Eerdmans, 2000, σ. 56): <br /><br />«Τί κέρδισαν οι Αθηναίοι θανατώνοντας τον Σωκράτη; Λιμός και πανούκλα επήλθε σε αυτούς ως καταδίκη για το έγκλημά τους. Τί κέρδισαν οι Σάμιοι καίγοντας τον Πυθαγόρα; Σε μια στιγμή η χώρα τους καλύφθηκε με άμμο. Τί κέρδισαν οι Εβραίοι σκοτώνοντας τον σοφό βασιλιά τους; Ακριβώς μετά το βασίλειό τους χάθηκε. Ο Θεός δίκαια εκδικήθηκε τους τρεις αυτούς σοφούς άνδρες. Οι Αθηναίοι πέθαναν από πείνα, οι Σάμιοι καλύφθηκαν από τη θάλασσα, οι Εβραίοι κατεστραμμένοι διώχθηκαν από τη γη τους και ζουν σε πλήρη απελπισία. Αλλά ο Σωκράτης σίγουρα δεν πέθανε. Ζει στα κηρύγματα του Πλάτωνα. Ο Πυθαγόρας δεν πέθανε, σίγουρα. Ζει μέσα στο άγαλμα της Ήρας. Ούτε ο σοφός βασιλιάς πέθανε. Ζει στα διδάγματα που έδωσε». <br /><br /><span style="color: #660000;">Αντιρρήσεις: </span><br /><br />α') «Δεν αναφέρεται η λέξη Ιησούς. Το «σοφός βασιλιάς» δεν σημαίνει απαραίτητα Ιησούς. Υπήρχαν τόσοι πολλοί ψευδομεσσίες τον καιρό εκείνο, και μπορεί να αναφέρεται σε έναν από εκείνους». <br /><br /><span style="color: #274e13;">Απάντηση:</span> το κείμενο δίνει εφτά κριτήρια περιγράφοντας τον βασιλιά αυτόν. Κανείς από τους ψευδομεσσίες δεν πληρούσε και τα επτά κριτήρια, τα οποία είναι: <br /><br />i) εκτελέστηκε. ii) Κατείχε τη σοφία. iii) Εκτελέστηκε πριν το ιουδαϊκό βασίλειο καταστραφεί. iv) Εκτελέστηκε προτού οι Ιουδαίοι διασπαρούν. v) Εκτελέστηκε λόγω των πράξεων των Ιουδαίων. vi) Συνέχισε να ζει μέσα από τη διδασκαλία που έδωσε. vii) Αναφερόταν ως «Βασιλιάς». <br /><br />Ποιος μπορεί να είναι αυτός; Μερικοί λένε ότι ήταν ένας Εσσαίος «Διδάσκαλος της Ευσέβειας», αλλά υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι για το ποιος ήταν ο ίδιος ο «Δάσκαλος της Ευσέβειας», συμπεριλαμβανομένου και του Ιησού (Charles F. Pfeiffer, The Dead Sea Scrolls and the Bible. Grand Rapids: Baker Book House, 1969, σ. 72-77). Πάντως, ο δάσκαλος αυτός της ευσέβειας δεν πληροί παρά μόνο τα κριτήρια ii) και vi). <br /><br /> Ο «Βασιλιάς» αυτός εκτελέστηκε. Όσες προσπάθειες κι αν έγιναν να αποδειχθεί ότι και ο Εσσαίος Δάσκαλος της Ευσέβειας επίσης μαρτύρησε ή ακόμη σταυρώθηκε, <b>οι πάπυροι της Νεκράς Θάλασσας δεν λένε τίποτα περισσότερο για το μαρτύριο του Δασκάλου, εκτός από το ότι υπέστη γενικώς καταδίωξη και ήταν σε κίνδυνο</b>. Δεν λένε ότι θανατώθηκε. Έτσι, οποιαδήποτε προσπάθεια να αποδειχθεί το αντίθετο, ότι αυτός ήταν ο βασιλιάς, ουσιαστικά είναι αντίθετη στα στοιχεία των παπύρων. Επομένως, ο Διδάσκαλος δεν πληροί ούτε τα κριτήρια iii, iv, v. Σχετικά με το κριτήριο iv: <br /><br /> Προφανώς όσο πιο πίσω πάμε, τόσο πιο δύσκολα ταιριάζει η περιγραφή, διότι αφού αμέσως μόλις ο βασιλιάς σκοτώθηκε, καταλύθηκε το βασίλειο των Εβραίων. Αν αυτός είναι ο Ονίας Γ', τότε η κατάλυση του ιουδαϊκού βασιλείου συνέβη περίπου 240 έτη νωρίτερα. Αν αυτός ήταν ο Ιούδας ο Εσσαίος, τότε συνέβη η κατάλυση 170 χρόνια νωρίτερα. Όποιος και να ήταν αυτός ο Δάσκαλος, πέθανε στα μέσα του 2ου π.Χ. αιώνα, πράγμα που τον τοποθετεί πολύ μακριά από το «αμέσως μετά την κατάλυση», δηλαδή το 70 μ.Χ., όταν οι Ιουδαίοι διεσπάρησαν στην οικουμένη και το βασίλειό τους κατελύθη. <br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Φυσικά, ο Δάσκαλος αυτός δεν αναφέρεται ως «Βασιλιάς», αλλά στα χειρόγραφα του Qumran ως ιερέας. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">β') «Το κείμενο δείχνει ότι ο «Βασιλιάς» αυτός ήταν σύγχρονος του Σωκράτη και του Πυθαγόρα». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #274e13;">Απάντηση:</span></b> Φυσικά και δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Όταν ο Σωκράτης γεννήθηκε, ο Πυθαγόρας ήταν 60 χρονών! Δεν υπάρχει καμμία χρονική συγγένεια μεταξύ των τριών. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">γ') «Το κείμενο είναι χρονικά απομακρυσμένο από τον Ιησού και πιθανώς επηρεασμένο από τη χριστιανική παράδοση. Κατηγορούνται οι Ιουδαίοι που σκότωσαν το βασιλιά τους. Η χρήση του «Βασιλιάς των Ιουδαίων» παραπέμπει σε χριστιανική επιρροή». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> Η χρονική διαφορά 70-100 χρόνων δε σημαίνει τίποτα, το έχουμε ξαναπεί. Το να σκέφτεσαι ανεξάρτητα δεν είναι εφεύρεση του 21ου αιώνα, υπήρχε και τότε, και συνεπώς δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει χριστιανική επίδραση. Η ομοιότητα δεν συνεπάγεται αντιγραφή ή επίδραση. Τα ευαγγέλια δεν γράφτηκαν το 33 μ.Χ., αλλά αργότερα, κι αυτό σημαίνει ότι ο χρόνος που μεσολάβησε μεταξύ της συγγραφής τους και της συγγραφής του κειμένου αυτού, είναι μικρότερος, αφήνοντας μικρότερο χρόνο για χριστιανική επίδραση. <b>Άλλωστε, ο Ιησούς κατηγορήθηκε ότι προσπάθησε να γίνει βασιλιάς των Ιουδαίων. Αυτό απηχεί τη φήμη του ως βασιλιά</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">V. Η αναφορά του Ταλμούδ. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Η κύρια αντίρρηση είναι ότι οι συγγραφείς του Ταλμούδ δεν είχαν για τον Ιησού παρά μόνο μία πηγή: τους Χριστιανούς. Ωστόσο, δεν ξέρουμε καν πόσες πηγές είχε το Ταλμούδ, κι αν αυτές ήταν οι χριστιανικές. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Πάντως, ο θυμός και η μανία του Ταλμούδ κατά του Χριστού και του Χριστιανισμού οδηγεί σε ένα λογικό συμπέρασμα: εάν οι Ιουδαίοι συγγραφείς ήθελαν να πουν ότι ο Ιησούς δεν υπήρξε, θα το έλεγαν. Δεν το είπαν. Γιατί; Διότι δε μπορούσαν να αρνηθούν την πραγματικότητα. Εάν πάλι υπήρχε το παραμικρό στοιχείο, που θα τούς έδινε το δικαίωμα να πουν ότι ο Ιησούς αυτός δεν υπήρξε, θα έλεγαν «δεν υπήρξε». Αν η Ιστορία τούς έδινε αυτό το δικαίωμα, η κριτική τους κατά των Χριστιανών θα στρεφόταν προς αυτήν την κατεύθυνση, και θα συμπεριλάμβανε και την «ανυπαρξία του Ιησού» στα όπλα της πολεμικής του Ταλμούδ. Αναρωτιέται κανείς, γιατί δεν υποστήριξαν ότι δεν υπήρξε Ιησούς, οι Ιουδαίοι. Θα ήταν γι' αυτούς πολύ ευκολότερο να το πουν, αντί να εφευρίσκουν φανταστικές ιστορίες (ότι ήταν γιος Ρωμαίου στρατιώτη κ.ά.). Αν το έλεγαν, θα έφερναν τους Χριστιανούς σε πολύ δύσκολη θέση. <b>Δεν είχαν όμως στοιχεία, κι έτσι το μόνο που τους απέμεινε ήταν να δυσφημήσουν τον υπαρκτό Ιησού.</b> Κανείς αντίπαλος του Χριστιανισμού δεν το είπε όμως τους τέσσερεις πρώτους αιώνες. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Ναι, αλλά το Ταλμούδ εγράφη μεταξύ 2ου και 6ου αιώνα. Τί εγκυρότητα έχει η μαρτυρία ενός βιβλίου π.χ. του 5ου αιώνα για την ιστορικότητα ενός προσώπου τον 1ο αιώνα;» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #274e13;">Απάντηση:</span></b> <b>τα εδάφια που μιλούν για τον Ιησού υπάρχουν από τον 2ο αιώνα μ.Χ.</b> Η <b>αντικειμενική απόδειξη ότι υπάρχουν αυτά από τότε, είναι ότι ο ίδιος ο Κέλσος (2ος αι.) ουσιαστικώς τα αντιγράφει, λέγοντας ότι ο Ιησούς ήταν γιός ενός Πανδήρα, πράγμα που λέγεται στο Ταλμούδ. Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι το Ταλμούδ ανέφερε εξ αρχής τον Ιησού</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">VI. Η αναφορά του Λουκιανού στο Περί της Πελεγρίνου τελευτής, 11 και 15: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«...κι εκείνοι (οι Χριστιανοί) τον σέβονταν σαν θεό τους και τον είχαν νομοθέτη και αρχηγό, μετά από εκείνον φυσικά που ακόμη τον λατρεύουν, τον άνθρωπο που σταυρώθηκε στην Παλαιστίνη (τὸν ἄνθρωπον τὸν ἐν τῇ Παλαιστίνῃ ἀνασκολοπισθέντα), επειδή εισήγαγε στη ζωή αυτή την καινή τελετή... προσκυνούν δε τον εσταυρωμένο εκείνον σοφιστή και ζουν σύφμωνα με τους νόμους εκείνου (αρχαίο κείμ.: τὸν δὲ ἀνεσκολοπισμένον ἐκεῖνον σοφιστήν)». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>Φυσικά ένα τέτοιο προσβλητικό κείμενο ουδέποτε θα ήταν αποτέλεσμα Χριστιανού συγγραφέα. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι «κακοί Χριστιανοί» που «έκαψαν όσα βιβλία δεν συμφωνούσαν μαζί τους» διέσωσαν μια σάτυρα κατά των Χριστιανών και τις ύβρεις κατά του Χριστού. Ιδού ο Σκοτεινός Μεσαίωνας.</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="color: #660000;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αντιρρήσεις: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">α') «Ο Λουκιανός απλώς παίρνει τις πληροφορίες του από τους Χριστιανούς και τις μεταφέρει. Δεν λέει κάτι δικό του. Έτσι, δεν πρόκειται για πληροφορία για την ύπαρξη του Ιησού, αφού είναι από χριστιανικές πηγές. Εξάλλου είναι πολύ μεταγενέστερη πηγή». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση: </b></span> Ο Λουκιανός ήταν αθεϊστής. Χλεύαζε τους παγανιστικούς θεούς, αλλά, όπως φαίνεται χλεύαζε και τις ανατολίτικες δοξασίες. Είναι δύσκολο να φανταστούμε τον ορθολογιστή Κυνικό και Επικούρειο Λουκιανό να αναζητά πληροφορίες για το Χριστιανισμό, τους Χριστιανούς και τον Χριστό από τους ίδιους, από ανθρώπους που περιφρονούσε ως «βλάκες», όπως τους αποκαλεί (παράγραφος 13). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Όμως ο Λουκιανός αναφέρεται στον τρόπο θανάτωσης του Ιησού ως «ανασκολπισμό» κι όχι σταύρωση. Αποκαλεί τον Ιησού «ανεσκολοπισμένον» κι όχι εσταυρωμένον. Αυτό είναι μεγάλη απόδειξη πως ο Λουκιανός δεν πήρε τις πληροφορίες του από τους Χριστιανούς, αλλά από άλλες πηγές. <b>Δηλαδή δεν αντιγράφει χριστιανικές μαρτυρίες, και συνεπώς δεν είναι αναξιόπιστος.</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Ότι είναι μεταγενέστερος δεν λέει τίποτε, όπως έχουμε πει. Γράφει το 165-167 μ.Χ. Δεν είναι παρά 120 χρόνια μετά τον Ιησού, 100 με 90 χρόνια από τα Ευαγγέλια. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">β') «Πώς μπορούμε να βεβαιωθούμε ότι ο Λουκιανός δεν γράφει ακόμη μια Φανταστική ιστορία, όταν περιγράφει τον Ιησού; Είναι από ιστορική άποψη, ακριβής και αξιόπιστος ο Λουκιανός;» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> Ναι, είναι. Μπορεί να έγραψε ένα σωρό φανταστικές ιστορίες με πλήθος φανταστικά ταξίδια, αλλά στην προκειμένη περίπτωση αναφέρεται σε απόηχο ιστορικών γεγονότων έχοντας κατά νου τους Χριστιανούς, τους οποίους θέλει να χλευάσει. Τους χλευάζει τόσο πολύ, ώστε δεν τίθεται ζήτημα να εφεύρει κι έναν «ανύπαρκτο» ηγέτη τους. Αν ήθελε να δώσει την χαριστική βολή θα έγραφε λ.χ. «ο ανύπαρκτος σοφιστής, που λένε ότι έζησε στην Παλαιστίνη, για να εξαπατούν τον κόσμο και να δίνουν κύρος στην θρησκεία τους» ή κάτι παρόμοιο. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Επιπλέον, ο Λουκιανός έχει γράψει πραγματεία ''Πώς δει την ιστορίαν συγγράφειν'', όπου δείχνει να ενδιαφέρεται πάρα πολύ για την ιστορική ακρίβεια και γράφει μεταξύ άλλων «ο ιστορικός δεν πρέπει να θυσιάζει σε κανένα θεό παρά στην Αλήθεια. Πρέπει να παραμελήσει ο,τιδήποτε άλλο. <b>Η ιστορία αντιπαθεί την παρεμβολή και του ελάχιστου λάθους. Το καθήκον του ιστορικού είναι να λέει τα πράγματα όπως συνέβησαν</b>» (H. W. Fowler, The Works of Lucian of Samosata. Oxford: Clarendon, 1905, σ. 126-128). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Ο Λουκιανός ήταν μορφωμένος, λάτρης της ιστορικής ακρίβειας όταν επρόκειτο για ιστορικά ζητήματα, και γνώριζε για τους Χριστιανούς. Εάν ήξερε ότι ο Ιησούς ήταν ανύπαρκτο πρόσωπο ή αν κυκλοφορούσαν φήμες ότι ο Ιησούς δεν υπήρξε ποτέ, θα χρησιμοποιούσε τα στοιχεία αυτά στη σάτυρά του. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">8) Συνολικά, όσον αφορά τους εθνικούς έως τον Λιβάνιο, υπάρχουν για τον Χριστό ή και τους Χριστιανούς οι αναφορές του Τάκιτου, του Πλίνιου Σεκούνδου, του Τραϊανού, του Επίκτητου, του Αδριανού, του Σουητώνιου, του Αντωνίνου Πίου, του Μάρκου Αυρήλιου, του Λουκιανού, του Κέλσου, του Δίων Κάσσιου, του Αίλιου Σπαρτιανού, του Αίλιου Λαμπρίδιου, του Γαλλιηνού, του Αμέλιου, του Αυρηλιανού, του Φλάβιου Βοπίσκου, του Διοκλητιανού, του Μαξιμιανού, του Πορφύριου, του Γαλέριου, του Μαξιμίνου, του Σαβίνου, του Λικίνιου, του Ιουλιανού και του Λιβάνιου. <b>Εικοσιέξι εθνικοί συγγραφείς σε τρισήμισυ αιώνες και ούτε ένας δεν τολμά να αμφισβητήσει, έστω ως αστειάκι, έστω ως υπονοούμενο την ιστορικότητα του Ιησού</b>. Ούτε οι πιο κυνικοί ούτε οι πιο άθεοι ούτε οι πιο σοφιστές ούτε οι πιο αντιχριστιανοί. Τί περίεργο. <b>Ο Αριστοτέλης αμφισβητεί την ύπαρξη του Ορφέα, αλλά του Χριστού την ύπαρξη, κανείς</b>. Κανείς δεν είχε λοιπόν την «εξυπνάδα» να μιλήσει για κάτι «τόσο» προφανές, την ανυπαρξία του Ιησού; Ή ήταν τόσο αφελείς, οι φιλόσοφοι, οι σοφιστές, οι παγανιστές, οι αυτοκράτορες, ώστε δεν σκέφτηκαν: «μήπως αυτό το πρόσωπο ουδέποτε υπήρξε;» Κανείς δε σκέφτηκε την ιδέα να στριμώξει τους Χριστιανούς, αρνούμενος την ύπαρξη του Ιησού, ώστε να τους κάνει να προσπαθούν να την αποδείξουν. Δεν μπορεί ούτε ένας να μην είχε την ιδέα να σκεφτεί διαφορετικά. Μήπως φοβόντουσαν; Τί φοβόντουσαν; Μια «άθλια δεισιδαιμονία», την οποία κορόϊδευαν συνεχώς και ενίοτε την καταδίωκαν; Η σιωπηρή αποδοχή της ύπαρξης του Χριστού είναι κάτι παραπάνω από ολοφάνερη. Όταν θεωρείς κάτι ανύπαρκτο, δεν αρκείσαι απλώς στο να το κοροϊδεύεις˙ υποστηρίζεις επιπλέον ότι είναι ανύπαρκτο. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">9) Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για την μαρτυρία των Ευαγγελίων. Οι νεοπαγανιστές αρνούνται, ενώ για τα Ορφικά ή τον Ερμή Τρισμέγιστο γνωρίζουν με βεβαιότητα (!) πως εγράφησαν το 10000 π.Χ, την εγκυρότητά τους. Δεν λέει προφανώς τίποτε το γεγονός ότι τα Ευαγγέλια διατήρησαν αυτούσια την μορφή τους εξ αρχής. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Προφανώς, θεωρείται φυσιολογικό κάποιοι άνθρωποι (είτε αυτοί ήταν οι Απόστολοι και Ευαγγελιστές είτε κάποιοι που πρωτοξεκίνησαν την διάδοση του Χριστιανισμού) εσκεμμένα να δημιούργησαν ένα ανύπαρκτο πρόσωπο, έπειτα να έπεισαν τους εαυτούς τους ότι η λογοτεχνική αυτή προσωπικότητα υπάρχει, μετά να έπεισαν και άλλους, και τέλος να δέχτηκαν να πεθάνουν για κάτι ανύπαρκτο. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Φυσικά, ισχύει το γεγονός ότι συχνά ο άνθρωπος εξαπατάται. Έτσι, μπορεί κάποιος να θεωρήσει πιθανό ότι οι Απόστολοι εξαπατήθηκαν νομίζοντας ότι βλέπουν τον αναστημένο Ιησού. Αλλά αυτό σημαίνει δύο πράγματα: πρώτον, ότι ακόμη κι αν εξαπατήθηκαν αναφορικά με την Ανάσταση, δεν εξαπατήθηκαν όμως αναφορικά με την ύπαρξη καθ' εαυτή του Ιησού και η μαρτυρία τους γι' αυτήν είναι αληθινή. Δεύτερον, ότι κανείς οπαδός καμμιάς άλλης θρησκείας δεν πέθανε για ένα ψέμμα. Καμμιά άλλη θρησκεία της εποχής δεν ισχυρίστηκε ότι ο μίθρας ή ο Άδωνις ήταν ενσαρκωμένοι θεοί, ώστε να ισχυρίζεται για την ιστορικότητα των προσώπων αυτών, ούτε πέθαναν γι' αυτούς. Μόνο ο Χριστιανισμός. Αυτό, μαζί με τα υπόλοιπα, λογικά οδηγεί στο συμπέρασμα: δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: ierosolymitissa.org</span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-52140938770990751212023-01-05T23:24:00.000+02:002023-01-05T23:24:36.947+02:00ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, 3ο. Αναίρεσις μύθων και βλασφημιών.<div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">75. "Η ύπαρξη του λεγόμενου Ιησού είναι ένας μύθος. Οι ελάχιστες εξωχριστιανικές μαρτυρίες για την ύπαρξή του είναι χαλκευμένες από τους Χριστιανούς, πολλές φορές και προκλητικά. Υπάρχουν δεκάδες ιστορικών προσώπων που έζησαν και άφησαν συγγραφικό έργο εκείνη την εποχή, αλλά δεν έγραψαν τίποτε για τον Ιησού. Όλη αυτή η ιδεολογία κατασκευάστηκε στο μύθο ενός ανύπαρκτου ανθρώπου". </span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;">ΑΠΑΝΤΗΣΗ 1) Είναι εύκολο να απαντήσουμε στο ερώτημα, γιατί δεν έγραψαν για τον Χριστό τόσοι πολλοί εθνικοί της εποχής του, όσους τουλάχιστον θα περιμέναμε να γράψουν. Ο Χριστιανισμός είναι εδώ και δεκαέξι αιώνες τόσο γνωστός σε όλους, τόσο διαδεδομένος, ώστε κανείς καταλήγει ασυναίσθητα να νομίζει ότι θα έπρεπε και τον πρώτο αιώνα να είναι το ίδιο σημαντικός για τους μορφωμένους παγανιστές του πρώτου αιώνα μ.Χ., ώστε να ασχοληθούν μαζί του.</span> </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Ο Ιησούς ήταν Ιουδαίος. Δηλαδή γεννήθηκε και έζησε σε μια γωνιά της αυτοκρατορίας και ανήκε σε ένα έθνος που το περιφρονούσαν οι εθνικοί για τη θρησκεία και τα έθιμά του. Γιατί να ασχοληθούν οι εθνικοί συγγραφείς με έναν από τους δεκάδες «μεσσίες» και προφήτες που ξεπρόβαλαν από ένα ειδεχθές μή παγανιστικό έθνος στα σύνορα της τεράστιας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και μάλιστα με έναν «μεσσία» που δικάστηκε και καταδικάστηκε από το ρωμαϊκό δίκαιο να πεθάνει ατιμωτικά; Υπήρχαν πολύ πιο ενδιαφέροντες και τίμιοι άνδρες, <b><span style="color: #274e13;">(κατά την άποψη των εθνικών)</span></b> για να γράψουν γι' αυτούς. Ποιος θα έδινε σημασία σε κάποιον θανατοποινίτη; Η Ιουδαία, όντας άκρο της αυτοκρατορίας, ήταν ουσιαστικά ένα μέρος που κανείς εθνικός δεν ήθελε να πάει και να γνωρίσει. Κι αν πήγαινε εκεί, θα έχανε τον καιρό του με έναν απ' τους δεκάδες «μεσσίες»; Αφού δεν υπήρχε στην Παλαιστίνη του 30 μ.Χ. κανείς εθνικός ιστορικός ή λόγιος, του οποίου το έργο να διεσώθη, δεν πρέπει να ξαφνιάζει η απουσία απευθείας λατινικών μαρτυριών. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Ο Ιησούς ήταν φτωχός, δεν ταξίδεψε στη Ρώμη, δεν έγραψε κανένα έργο, δεν έστειλε επιστολές στον αυτοκράτορα ή τη σύγκλητο. Γιατί να ασχοληθεί κάποιος λόγιος μαζί του; Μήπως όλοι οι απλοί άνθρωποι που δεν έκαναν όλ' αυτά, την ίδια εποχή, δεν υπήρξαν; </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Στην εποχή εκείνη οι επικοινωνίες δεν ήταν όπως αυτές τις εποχής μας. Αλλά και πάλι, αν λ.χ. ένας βουδιστής καλόγερος έκανε θαύματα για δύο χρόνια στο Θιβέτ, είναι αμφίβολο αν θα τον προέβαλαν τα ΜΜΕ, εκτός κι αν δεν είχαν τίποτε άλλο να γεμίσει το δελτίο ειδήσεών τους. Τον πρώτο αιώνα τα πράγματα ήταν χειρότερα και ένα νέο έκανε μήνες να φτάσει στη Ρώμη. Αλλά, όπως είπαμε, κανείς δεν ενδιαφερόταν να καταγράψει τίποτε, για έναν ακόμη εκτελεσθέντα προφήτη, ενός ασήμαντου και εχθρικού για τους Ρωμαίους έθνους. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Ας δούμε μερικούς λόγιους του 1ου αιώνα μ.Χ. Ο Πετρώνιος έγραψε το «Σατυρικόν». Μια σάτυρα με θέμα το «γεύμα του Τριμάλχιου». Θα έπρεπε να γράψει και μια άλλη για τον Μυστικό Δείπνο; Ο Αρριανός έγραψε για τον Αλέξανδρο και τους Πέρσες. Ξέχασε να αναφέρει τους τρεις μάγους. Ο Πτολεμαίος τον 2ο μ.Χ. αιώνα ήταν αστρονόμος. Ξέχασε να αναφέρει το αστέρι της Βηθλεέμ. Δεν έγραψε κανείς ιστορία της Παλαιστίνης, ώστε να ασχοληθεί. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Δεν έχει νόημα λοιπόν να θεωρήσουμε την απουσία πολλών εξωχριστιανικών πηγών για την ύπαρξη του Ιησού ως απόδειξη ότι αυτός δεν υπήρξε. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) Τα εξωχριστιανικά γραπτά του πρώτου αιώνα μ.Χ. που διασώζονται είναι τα εξής (Blaiklock, E. M. Jesus Christ: Man or Myth? Nashville: Thomas Nelson Publishers, 1984, σ. 13-16): </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">α) μια ιστορία της Ρώμης από κάποιον Vellius Paterculus, βετεράνο αξιωματούχο του Τιβέριου, που εκδόθηκε το 30 μ.Χ., όταν ο Χριστός άρχισε να κηρύττει. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">β') Μια επιγραφή που αναφέρει τον Πιλάτο. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">γ') Παραμύθια γραμμένα από έναν μακεδόνα απελεύθερο, τον Φαίδρο, στη δεκαετία του 40 μ.Χ. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">δ) Στις δεκαετίες του 50 και του 60, έργα και ποιήματα του Σενέκα, ένα ποίημα από τον ανηψιό του Λουκιανό, ένα βιβλίο γεωπονικής από κάποιον Columella, συνταξιούχο στρατιώτη, αποσπάσματα από το Σατυρικόν του Πετρώνιου, μερικές σειρές από το έργο ενός λατίνου κωμικού, του Persius, η Φυσική Ιστορία του Πλίνιου, αποσπάσματα από σχόλια στον Κικέρωνα από κάποιον Asconius Pedianus, και μια ιστορία του Μεγαλέξανδρου από τον Quinus Qurtius. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ε') Στις δεκαετίες του 70 και του 80, ορισμένα ποιήματα και επιγράμματα του Μαρτιάλη (γεν. 45 μ.Χ.), έργα του Τάκιτου για τη ρητορική και του Ιώσηπου (Κατά Απιώνος, Ιστορία του ιουδαϊκού πολέμου). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">στ') Τέλος, τη δεκαετία του 90 έχουμε ποιήματα του Statius, δώδεκα βιβλία του Quintillian περί ρητορικής, μια βιογραφία του Τάκιτου για τον πεθερό του, Agricola, και ένα έργο του για την Γερμανία. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Από όλα αυτά, μόνο ο Σενέκας ίσως να έγραφε για τον Ιησού. Αλλά δεδομένων των προβλημάτων του με τον Νέρωνα, ο οποίος τον θανάτωσε το 65 μ.Χ. είναι αμφίβολο αν είχε τον χρόνο ή τη διάθεση να ασχοληθεί με την Παλαιστίνη και τον Ιησού, ακόμη κι αν είχε κάτι ακουστά. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) <b>Ανυπαρξία αποδείξεων δεν σημαίνει απόδειξη ανυπαρξίας.</b> Όχι με την έννοια ότι πρέπει να αποδείξουν κάποιοι πως δεν υπήρξε ο Ιησούς Χριστός, αλλά με την έννοια ότι είναι φυσιολογικό οι εξωχριστιανικές αναφορές να είναι ελάχιστες. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4) Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί πώς ο Πόντιος Πιλάτος δεν έκανε κάποια αναφορά στη Ρώμη για το περιστατικό της σταύρωσης του Ιησού; <b>Η απάντηση είναι ότι καμμιά αναφορά κανενός Ρωμαίου διοικητή της Ιουδαίας επί οποιουδήποτε θέματος δεν έχει διασωθεί. Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι Ρωμαίοι ποτέ δεν κατείχαν την Παλαιστίνη;</b> Ελάχιστες αναφορές από διοικητές επαρχιών διασώζονται σήμερα. </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">5) Υπάρχουν ωστόσο ορισμένες εξωχριστιανικές μαρτυρίες. Αυτές είναι λίγες. Δηλαδή, θα έπρεπε να απορρίψουμε την μαρτυρία των λίγων εξ αιτίας της σιωπής των πολλών, σιωπής που οφείλεται είτε στην απώλεια του έργου τους είτε στην αδιαφορία τους για την Ιουδαία; Αυτό θα ήταν παράλογο. Μοιάζει με την ιστορία ενός κατηγορούμενου, στου οποίου την δίκη κατέθεσαν τέσσερις μάρτυρες κατηγορίας, οι οποίοι τον είδαν να διαπράττει το έγκλημα, ενώ η υπεράσπιση έφερε δεκατέσσερεις μάρτυρες, οι οποίοι είπαν ότι δεν είδαν τον κατηγορούμενο να διαπράττει το έγκλημα. Φυσικά ο κατηγορούμενος καταδικάστηκε! </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">6) Οι σημερινοί αρνητές της ύπαρξης του Χριστού αρνούνται αυτό που ακόμη και οι αντιχριστιανοί λόγιοι του δεύτερου και τρίτου αιώνα δέχονταν ως δεδομένο, την ύπαρξη του Χριστού. Ούτε ο Πορφύριος, ούτε ο Κέλσος, ούτε καν ο Ιουλιανός θεώρησαν σοβαρό να ασχοληθούν με το αν υπήρξε ο Χριστός, αλλά δέχτηκαν ότι υπήρξε. Ο Πορφύριος δέχεται ότι υπήρξε, απλώς ότι οι Χριστιανοί κάνουν λάθος που τον θεωρούν Θεό. Ο Κέλσος προσπαθεί να «αποδείξει» ότι ο Ιησούς δεν είναι υιός του Θεού, αλλά γιος ενός ρωμαίου στρατιώτη. Δεν θα ήταν διόλου εκπληκτικό, αν οι δυο αυτοί λόγιοι αρνούνταν ότι υπήρξε ο Ιησούς˙ θα ήταν πολύ εύκολο, όντας αντιχριστιανοί να αρνηθούν την ύπαρξη του Χριστού, προκειμένου να δώσουν το «χαριστικό χτύπημα» στη χριστιανική πίστη. Όμως δεν την αρνούνται, και μάλιστα προσπαθούν να αποδείξουν πως ήταν απλός άνθρωπος. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">7) Υπάρχουν οι εξής εξωχριστιανικές μαρτυρίες για τον Ιησού. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">I. στο έργο του Ιώσηπου (36-98 μ.Χ.) Ιουδαϊκή αρχαιολογία, βιβλίο 20, 200: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Σαν τέτοιος που ήταν ο (αρχιερέας) Άνανος, πίστεψε, ότι τώρα που ο μεν Φήστος πέθανε, ο δε Αλβίνος βρισκόταν ακόμη στο δρόμο (για την Παλαιστίνη), βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία. Συγκαλεί λοιπόν συνέδριο κριτών και <b>στήνει μπροστά τους τον αδερφό του Ιησού του λεγομένου Χριστού, Ιάκωβος το όνομά του</b>, και μερικούς άλλους˙ και με την κατηγορία ότι παρανόμησαν τούς παρέδωσε να λιθοβοληθούν.» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>Στοιχεία που συνηγορούν ότι είναι αυθεντικό το κείμενο:</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">α') <b>Η αναφορά αυτή του Ιώσηπου βρίσκεται σε ΚΑΘΕ χειρόγραφο της Ιουδαϊκής Αρχαιολογίας που διασώζεται σήμερα</b> (John P. Meier, A Marginal Jew: Rethinking the Historical Jesus. New York: Doubleday, 1991, σ. 57). Επίσης, το περιεχόμενο, το λεξιλόγιο, το ύφος του αποσπάσματος είναι ανάλογα του Ιώσηπου. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">β') Δεν χρησιμοποιείται κανένα χριστιανικό επίθετο του Ιακώβου, όπως το «Δίκαιος», που χρησιμοποιήθηκε πάρα πολύ συχνά γι' αυτόν στη χριστιανική γραμματεία (Ηγήσιππος, Κλήμης Αλεξανδρεύς, Ωριγένης, Ευσέβιος, άγιος Ιερώνυμος κ.ά.). Ακόμη και ο τρόπος της θανάτωσης του Ιακώβου που αναφέρει ο Ιώσηπος διαφέρει από τον τρόπο που αναφέρει ο Χριστιανός Ηγήσιππος, ότι τον σκότωσαν ρίχνοντας τον από τη στέγη του Ναού (John P. Meier, A Marginal Jew: Rethinking the Historical Jesus. New York: Doubleday, 1991, σ. 57). <b>Ένας χριστιανός παραποιητής θα το έβρισκε πιο εύκολο να επαναλάβει τα λόγια ενός χριστιανού ιστοριογράφου.</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">γ') Ο συγγραφέας δεν δίνει στο απόσπασμα αυτό καμμιά έμφαση ούτε στο Χριστό ούτε στον Ιάκωβο, αλλά στον αρχιερέα Άνανο. <b> Ένας χριστιανός δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Ένας Χριστιανός θα επαινούσε και θα δόξαζε τον Ιησού ή τον Ιάκωβο. </b></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">δ') Εάν ο Ιάκωβος που αναφέρει ο Ιώσηπος δεν ήταν ο Ιάκωβος, ο αδελφός του Χριστού, θα ήταν παράξενο που ο συγγραφέας δεν δίνει άλλες πληροφορίες για το τί είχε ο Άνανος εναντίον του Ιακώβου. Η αιτία της έχθρας του Ιουδαίου αρχιερέα για τον αδελφό ενός (όπως πίστευε) ψευδομεσσία, κατανοείται εύκολα από τον αναγνώστη. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ε') <b>Ο Ιώσηπος στο έργο του αναφέρει πάνω από μια ντουζίνα ανθρώπους με το όνομα Ιησούς. Έτσι, ο Ιώσηπος αναγκάζεται να δίνει πληροφορίες για τον κάθε Ιησού. Αυτό κάνει και στη περίπτωση αυτή («του λεγομένου Χριστού»). Υπάρχει ένας ακόμη Ιησούς και στο τέλος της παραγράφου. </b><span style="color: #274e13;">(Ο Ιώσηπος κανέναν άλλον Ιησού, δεν ονομάζει Ιησού τον λεγόμενο <b>Χριστό</b>, άρα αναφέρεται στον Κύριο Ιησού Χριστό, τον οποίον ομολόγησε ως Χριστό, ο απόστολος Πέτρος και οι υπόλοιποι αποστόλοι και μαθητές, τον Υιό του Θεού και Θεό Λόγο. Υπήρχαν κι άλλοι πολλοί με το όνομα Ιησούς, οι οποίοι είχαν άλλα αναγνωριστικά ονόματα, κι ας εμφανίζονταν ως μεσσίες. Μόνο ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε για τον εαυτό του ότι είναι Θεός, Υιός του Θεού Πατρός, και μόνο Εκείνος είπε για τον εαυτό του ότι είναι <b>ο απεσταλμένος απ' τον Πατέρα, Χριστός</b>, για να σώσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες τους. Οι υπόλοιποι υποστήριζαν ότι είναι αυτό που περίμεναν οι Εβραίοι, έναν πολιτικό ηγέτη που θα τους ελευθέρωνε από την Ρώμη και τον ονόμαζαν προφήτη-μεσσία που θα γινόταν βασιλιάς του επιγείου βασιλείου του Ισραήλ. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν ονόμασε ποτέ τον εαυτό του προφήτη ή απελευθερωτή από την Ρώμη. Ονόμασε τον εαυτό του Χριστό γιατί ήταν, και οι Χριστιανοί έτσι τον ανέφεραν, γι' αυτό ο Ιώσηπος λέει ''Ιησού του λεγομένου Χριστού''.)</span> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">στ') Το πιο σημαντικό: Ο Ωριγένης (περ. 185-253 μ.Χ.) κάνει τρεις αναφορές στην αναφορά του Ιώσηπου στον Ιάκωβο (Εις τον Ματθαίον 10, 17˙ Κατά Κέλσου, 1, 47 και 2, 13). Άρα το απόσπασμα σίγουρα υπήρχε πριν από το 3ο αιώνα. Και να μην ξεχνάμε πως όταν ζούσε ο Ωριγένης συνέβαιναν απανωτοί διωγμοί κατά των Χριστιανών, <b>οι οποίοι ήταν μια κυνηγημένη μειονότητα, που δεν είχε δυνατότητα να μεταποιεί ελληνικές, ρωμαϊκές, και ιουδαϊκές πηγές</b>. Επίσης, ο Ευσέβιος (Εκκλησιαστική Ιστορία, 2, 23) αναφέρει το απόσπασμα του Ιώσηπου καθώς και ο άγιος Ιερώνυμος (De Viris Illustribus, 2). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Οι αντιρρήσεις για την αυθεντικότητα του παραπάνω κειμένου είναι οι εξής: </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">α') «Δεν αναφέρονται τα ονόματα των υπολοίπων που υποτίθεται εμφανίσθηκαν στο δικαστήριο (θυμηθείτε ότι ο Ιώσηπος είναι λεπτομερέστατος στο έργο του). Γενικά η παράγραφος δείχνει να είναι «γραμμένη στο πόδι και φευγαλέα». Από μόνη της, η παράγραφος δεν στέκεται, καθώς η ιστορική αναφορά σ' ένα σημαντικό πρόσωπο είναι πάντοτε ευθεία κι όχι έμμεση. Φαντασθείτε για παράδειγμα, ένας ιστορικός να έκανε αναφορά όχι άμεσα στον Ναπολέοντα, αλλά έμμεσα μέσω της Ιωσηφίνας.» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> Ο Ιάκωβος ήταν ο αρχηγός της πρώτης Εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ, αδελφός του Ιησού. Οι άλλοι θα ήταν απλώς προσηλυτισμένοι απλοί Χριστιανοί, που συγκριτικά με τον αδελφό του ιδρυτή της θρησκείας τους και αρχηγό της εκκλησίας, ήταν περιττό να αναφερθούν. Η ιστορική αναφορά στον Ιησού είναι έμμεση και όχι ευθεία, όπως όταν πρόκειται για σημαντικά ιστορικά πρόσωπα, απλούστατα διότι ο Ιώσηπος όντας Ιουδαίος (δηλ. άπιστος στο κήρυγμα του Χριστού) και φιλορωμαίος (δηλαδή συνεργάτης αυτών που θανάτωσαν ως εγκληματία τον Ιησού) ΔΕΝ θεωρούσε σημαντικό, δηλαδή άξιο αναφοράς, πρόσωπο τον Ιησού. Δεν τον ενδιέφερε ο Ιησούς, δεν ήταν άλλωστε το θέμα της ιστορίας του, δεν τον θεωρούσε σημαντικό πρόσωπο, και γι' αυτό κάνει έμμεση αναφορά. Εξάλλου, το βιβλίο δεν είναι μελέτη για το Χριστιανισμό ή τον Ιησού. Αν δεν υπήρχε το περιστατικό με τον Ιάκωβο, δεν θα ανέφερε τον Ιησού στο κεφάλαιο αυτό ο Ιώσηπος. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">β') «Ναι μεν μπορεί να μην χρησιμοποιείται για τον Ιάκωβο κανένας χαρακτηρισμός από αυτούς που οι Χριστιανοί του προσέδιδαν, αλλά αυτό απλώς σημαίνει ότι οι χριστιανοί παραποιητές είχαν συνείδηση του ότι ένας ευσεβής Ιουδαίος δεν θα μπορούσε να αναφέρει τον Ιησού ως «τον Χριστό»˙ έτσι, αυτοί εργάστηκαν παραποιώντας το έχοντας κατά νου περισσότερο την αληθοφάνεια παρά την πίστη τους». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> Μέγα λάθος. Σε οποιαδήποτε χριστιανική παραποίηση γίνεται, φαίνεται καταφανώς ότι οι παραποιητές είχαν περισσότερο ως κίνητρο την ευσέβεια παρά την ανάγκη να παραστήσουν την παραποίηση ως αληθοφανή. Αυτό φαίνεται σε πολλά κείμενα, αλλά και στο ίδιο το βιβλίο του Ιώσηπου. Σε ένα άλλο απόσπασμα ο Ιώσηπος φέρεται να αναφέρει τον Ιησού ως «τον Κύριο». Αν ένας παραποιητής είχε προσθέσει τέτοιον χαρακτηρισμό για τον Ιησού σε ένα εδάφιο, γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι ο Ιώσηπος ήταν πιστός Ιουδαίος, τότε είναι σίγουρο πως ο ίδιος (ή κάποιος άλλος) παραποιητής θα ήταν εξ ίσου απρόσεκτος, και θα ξαναέκανε το ίδιο λάθος, να αποκαλέσει τον Ιάκωβο «αδελφό του Χριστού» αντί «αδελφό του λεγόμενου Χριστού». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">γ') «Υπάρχει απόδειξη χριστιανικής παραποίησης. Η φράση «..Ιησού, του λεγόμενου Χριστού» είναι η ίδια με αυτήν του Κατά Ματθαίον 1, 16, «...Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #274e13;">Απάντηση:</span></b> Το πώς γράφει ο Ιώσηπος πρέπει να συγκριθεί με τα υπόλοιπα τμήματα του έργου του κι όχι με το Κατά Ματθαίον. Στο Κατά Απιώνος, 2, 34, όπου μιλά για την Αλεξάνδρεια ως «όχι τον γενέθλιο τόπο, αλλά τον λεγόμενο (= μη αληθινό) γενέθλιο τόπο του Απίωνος». Ακόμη κι άν το επίθετο λεγόμενος δεν περιείχε υποτιμητική χροιά, δύσκολα κατανοείται γιατί ένας χριστιανός παραποιητής θα έμενε ευχαριστημένος από ένα αμφιλεγόμενο και ασαφές ως προς το νόημα επίθετο («λεγόμενος»), με το οποίο τόσο ελάχιστα δείχνει την αφοσίωσή του στο Χριστό. Άλλωστε υπάρχουν παραδείγματα και στο ίδιο το Κατά Ματθαίον, π.χ. στο 27, 22 ο Πιλάτος λέει «...Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν», που το επίθετο λεγόμενος έχει υποτιμητική χροιά (ο σκεπτικιστής Πιλάτος ασφαλώς δεν πίστευε ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός. Γι' αυτό τον λέει λεγόμενον = όχι αληθινό Χριστό.). Έτσι, δεν είναι απαραίτητα σωστό πως το «Ιησού του λεγόμενου Χριστού» του Ιώσηπου είναι επαινετικός χαρακτηρισμός, δηλαδή παραποίηση από Χριστιανό. Μπορεί απλώς ο Ιώσηπος χρησιμοποιώντας το λεγόμενος είτε να χρησιμοποιεί την προσωνυμία του Ιησού («Χριστός»), όπως άκουσε το πλήθος να τον ονομάζει είτε να γράφει λεγόμενος με την υποτιμητική έννοια (= μή αληθινός) που δίνεται και στο ίδιο το Κατά Ματθαίον. Ένας Χριστιανός παραποιητής που θα ήθελε να δηλώσει ότι ο Ιησούς είναι οπωσδήποτε ο αληθινός Χριστός (δηλ. ο Μεσσίας) δεν θα χρησιμοποιούσε το ασαφές επίθετο «λεγόμενος», διότι αυτό θα μπορούσε να κατανοηθεί δυσφημιστικά για τον Ιησού, δηλαδή ο λεγόμενος, ο μή αληθινός Χριστός. Τέλος, το επίθετο «Χριστός» μπορεί να χρησιμοποιηθεί, για να δηλώσει τον συγκεκριμένο Ιησού, τον Ιησού Χριστό, όπως άκουσε ο Ιώσηπος να τον αποκαλούν, δηλαδή ως όνομα κι όχι ως τίτλος, όχι για να υποδηλώσει τον αληθινό Μεσσία. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">δ') «Είναι δείγμα χριστιανικής παραποίησης ότι ο Ιησούς αναφέρεται πρώτος, ενώ ο Ιάκωβος δεύτερος. Μόνο ένας Χριστιανός θα έδινε την πρωτιά στον Ιησού». </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> Λάθος. Γιατί να μην έδινε ο Ιώσηπος την μορφή που έδωσε στο κείμενο, απλώς και μόνο επειδή ο Ιησούς ήταν γνωστότερος στο ευρύ κοινό από τον Ιάκωβο; Εάν η αναφορά αντιστρεφόταν και το κείμενο έγραφε «...και στήνει μπροστά στο συνέδριο των κριτών τον Ιάκωβο, τον αδελφό του Ιησού, του λεγόμενου Χριστού, και μερικούς άλλους˙ και με την κατηγορία ότι παρανόμησαν...», τότε αυτή η μορφή θα δυσχέραινε την κατανόησή του, διότι δεν θα γινόταν σαφές εάν ο Ιώσηπος εννοεί πως ο Ιάκωβος εκτός από αδελφός του Ιησού ήταν αδελφός και των άλλων ή εάν ήταν ο Ιάκωβος και οι άλλοι που παρουσιάστηκαν μπροστά στους κριτές. Ίσως αυτό εύκολα γίνεται κατανοητό, αλλά πάντως, εφόσον ο Ιησούς ήταν πιο γνωστός στους αναγνώστες από τον Ιάκωβο, αφού ο Ιάκωβος αναφέρεται σε σχέση με αυτόν κι όχι το αντίθετο, ήταν και λογικότερο να αναφερθεί πρώτος. Όπως και να χει, ο τρόπος έκφρασης «ο αδελφός του γνωστότερου Χ, ο λιγότερο γνωστός Ψ» δεν είναι καθόλου παράξενος. <br /><br />ε') «Εάν ο Ιώσηπος πράγματι πίστευε πως ο Ιησούς υπήρξε, δεν θα τον ανέφερε μόνο μια φορά, αλλά θα έλεγε και κάτι περισσότερο, κάπου αλλού στο έργο του αυτό ή σε άλλο.» <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση: </b></span>Φυσικά κάνει λόγο για τον Ιησού και σε άλλο απόσπασμα, το αποκαλούμενο Testimonium Flavianum, από το έργο του Ιουδαϊκή αρχαιολογία 18, 3, 3: <br /><br />«Περίπου εκείνη την εποχή ζούσε ο Ιησούς, ένας σοφός άνθρωπος, αν κάποιος μπορεί να τον πει άνθρωπο, καθώς είχε πετύχει θαυμαστά κατορθώματα και ήταν ο δάσκαλος πολλών ανθρώπων που διψούσαν για καινοτομίες. Πήρε με το μέρος του πολλούς από τους Εβραίους, αλλά και πολλούς από τους Έλληνες. Ήταν ο Μεσσίας. Όταν ο Πιλάτος τον κατεδίκασε στον σταυρό, μετά από κατηγορία των αρχών μας (των Ιουδαίων), αυτοί που τον αγάπησαν από την αρχή δεν σταμάτησαν να είναι προσκολλημένοι σε αυτόν. Την τρίτη ημέρα εμφανίσθηκε σε αυτούς επανερχόμενος στη ζωή, καθώς οι ιερές προφητείες είχαν προείπει για αυτό και για μυριάδες άλλα θαυμαστά πράγματα που αφορούσαν αυτόν. Και η φυλή (ομάδα) των χριστιανών, όπως ονομάσθηκαν μετά απ' αυτόν, δεν έχει εξαφανισθεί μέχρι σήμερα». <br /><br />Αυτό που θα έπρεπε να αναρωτηθούμε είναι, για ποιο λόγο ο Ιώσηπος θα έγραφε περισσότερα για τον Ιησού. Τη στιγμή που ο Ιώσηπος προκειμένου για την περίοδο δέκα χρόνων γύρω από τον θάνατο του Ιησού αφιερώνει μόνο μια σελίδα στην Ιστορία του ιουδαϊκού πολέμου και έξι σελίδες στην Ιουδαϊκή αρχαιολογία, θα ήταν παράξενο να αφιερώσει περισσότερες σελίδες για τον Ιησού από αυτές που αφιερώνει. <br /><br /> Ασφαλώς το παραπάνω απόσπασμα βρίθει επαίνων για τον Ιησού. Όμως θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι, απλώς και μόνο επειδή ο Ιώσηπος δεν δεχόταν πως ο Ιησούς δεν ήταν θεός, δεν σημαίνει πως δεν παραδεχόταν ότι ίσως ήταν καλός άνθρωπος με κάποιες αρετές. Εδώ ακόμα και οι παγανιστές αντιχριστιανοί, όπως ο Πορφύριος, τον παραδέχονται για ενάρετο αρνούμενοι να δεχτούν την θεϊκότητά του. Γιατί να μην είναι παρόμοια η στάση του Ιώσηπου; Σίγουρα δεν τον παραδέχεται για Θεό. Αλλά από το σημείο αυτό, να μην τον παραδέχεται, μέχρι του σημείου να μην βρίσκει τίποτε θετικό σε αυτόν υπάρχει ένα ενδιάμεσο διάστημα, όπου μπορεί κάποιος πιστός Ιουδαίος να τοποθετηθεί, χωρίς να κατηγορηθεί ότι προδίδει τον ιουδαϊσμό του. Με άλλα λόγια, η αναφορά θετικών στοιχείων από τον Ιώσηπο δεν συνιστά απαραίτητα χριστιανική παραποίηση-προσθήκη. Μόνο όταν υπάρχουν χριστιανικοί χαρακτηρισμοί και έπαινοι που θα έκανε μόνο κάποιος που τον λογάριαζε Θεό, τότε μόνο έχουμε προσθήκη-παραποίηση. <br /><br /> Αυτό που προκύπτει είναι ότι δεν είναι απαραίτητο να υπήρξε πλήρης παραποίηση του κειμένου ή προσθήκη ολόκληρου του κειμένου από Χριστιανούς αντιγραφείς, απλά επειδή υπάρχουν θετικές αναφορές στον Ιησού. Δεδομένου του τρόπου αντιγραφής των χειρογράφων κατά τον Μεσαίωνα (ένας διάβαζε φωναχτά και οι άλλοι αντέγραφαν), δύσκολα επιβεβαιώνεται μια πλήρης παραποίηση κειμένου. <br /><br /> Η απαρχή του τμήματος αυτού είναι χαρακτηριστικός τρόπος γραφής του Ιώσηπου. Βέβαια μπορεί κανείς να πει ότι αντέγραψαν το ύφος του, χωρίς αυτό να αποδεικνύεται. Η περιγραφή «σοφός άνδρας» δεν αντιτίθεται στον ιουδαϊσμό του Ιώσηπου, που απλώς θα αρνείτο τη θεϊκότητά του. Ο Ιώσηπος, ως φιλορωμαίος ασφαλώς θα εκτιμούσε την αντιμιλιταριστική στάση του Ιησού, που σε αντίθεση προς άλλους Ιουδαίους «μεσσίες»-κήρυκες της ένοπλης επανάστασης, δεν ήθελε εξέγερση κατά των Ρωμαίων κι έτσι θα είχε πιο ουδέτερη στάση από αυτήν των αντιχριστιανών Ιουδαίων. Η φράση «αν κάποιος μπορεί να τον πει άνθρωπο» μάλλον υποδηλώνει παραποίηση, δίχως αυτό να μειώνει τα όσα είπαμε για την προηγούμενη φράση: κανείς Χριστιανός δεν θα αποκαλούσε τον Ιησού απλώς «σοφό»˙ άρα η πρώτη φράση είναι του Ιώσηπου. Η φράση «Πήρε με το μέρος ... και πολλούς από τους Έλληνες» δεν μπορεί να θεωρηθεί πλήρως χριστιανική προσθήκη, αφού τα Ευαγγέλια δεν παρουσιάζουν τον Ιησού να ασχολείται πολύ με τους εθνικούς. <b>Έτσι, το κείμενο αυτό δεν είναι πλήρως παραποιημένο, δηλαδή ο Ιώσηπος όντως έγραψε και άλλα πράγματα για τον Ιησού. </b><br /><br />στ') «Το παραπάνω απόσπασμα είναι νοηματικά άσχετο. Ο Ιώσηπος αναφέρει τα προβλήματα των Εβραίων και χωρίς το Testimonium το κείμενο θα είχε την κανονική του ροή. Άρα είναι προσθήκη.» <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> Ο τρόπος γραφής του είναι ακριβώς τα μπαλώματα και οι συρραφές. Μια σύντομη περιγραφή του βιβλίου 18 από το 35 έως το 89 δείχνει: 18, 35 Άφιξη του Πιλάτου στην Ιουδαία. 18, 55-59 Ο Πιλάτος εισάγει αυτοκρατορικά αγάλματα στο Ναό, προκαλώντας αναστάτωση. 18, 60-62 ο Πιλάτος απαλλοτριώνει θησαυρούς του Ναού, για να χτίσει ένα υδραγωγείο. 18, 63-64 Testimonium Flavianum. 18, 65-80 Ένα γεγονός στη Ρώμη, άσχετο με τον Πιλάτο, σχετικά με την αποπλάνηση ενός οπαδού της Ίσιδας. 18, 81-84 μια αφήγηση για τέσσερεις Ιουδαίους αλήτες, άσχετη με τον Πιλάτο. 18, 85-87, ένα περιστατικό μεταξύ του Πιλάτου και των Σαμαρειτών. 18, 88-89, ο Πιλάτος απολύεται από τον αυτοκράτορα. <b>Συνεπώς υπάρχουν πολλά σημεία όπου ο Ιώσηπος πλατειάζει και συρράφει άσχετες ιστορίες.</b> <br /><br />ζ') «Το απόσπασμα του Ιώσηπου, ακόμη και αληθές να ήταν, είναι ήδη πολύ μακριά χρονικά από τα γεγονότα˙ δεν μας λέει τίποτα!» <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> Αν κρίναμε τα αρχαία κείμενα έτσι, τότε δεν ξέρουμε τίποτα για τον Αλέξανδρο, αφού η ζωή του από τον Αρριανό, γράφτηκε τρεις αιώνες μετά το θάνατο του. Ή πάλι, ό,τι ξέρουμε για τον αυτοκράτορα Τιβέριο (14-37 μ.Χ.) θα ήταν ψέμματα, αφού προέρχεται από ιστορικούς που έζησαν πολύ μετά από αυτόν (π.χ. Τάκιτος (50-120), Σουητώνιος (117-160), Δίων Κάσσιος (-230) (Harris, Murray. 3 Crucial Questions About Jesus. Grand Rapids: Baker, 1994, σ. 26). Πράγματι, πολύ αφελές κι απελπισμένο επιχείρημα των αρνητών της ιστορικότητας του Χριστού. <br /><br />η') «Ακόμη κι αν αυτά είναι αληθινά, γιατί ο Ιώσηπος δεν αναφέρει και το κύριο πιστεύω των Χριστιανών, την ανάσταση του Ιησού;» <br /><br /><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> την αναφέρει έμμεσα, λέγοντας ότι «αυτοί που τον αγάπησαν από την αρχή δεν σταμάτησαν να είναι προσκολλημένοι σε αυτόν.» Φυσικά, ως Ιουδαίος δε θα δεχόταν να πει ότι στα αλήθεια αναστήθηκε (είναι χριστιανική προσθήκη το ότι το λέει), διότι δεν το πίστευε ως αληθές. <br /><br />ι') «Ο Ιώσηπος, ως φιλορωμαίος, θα έπρεπε να αποφεύγει να γράψει πράγματα κατά ενός Ρωμαίου διοικητή της Ιουδαίας. Γιατί να γράψει ότι ο Πιλάτος έκανε λάθος καταδικάζοντας έναν σοφό άνθρωπο, τον Ιησού; Άρα έχουμε προσθήκη χριστιανική». </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>Απάντηση:</b></span> Και πάλι λάθος! Όλο το κείμενο έχει αρνητική αναφορά στον Πιλάτο, δεν είναι απλώς το απόσπασμα του Testimonium όπου ο Πιλάτος εμμέσως κατακρίνεται. Το θέμα όμως είναι ότι ο Ιώσηπος μπορούσε να λέει ό,τι θέλει για τον Πιλάτο, υπό τον όρο να μην πει τίποτα κακό για τους Ρωμαίους πάτρωνες του. Μπορεί να κατακρίνει έμμεσα τον Πιλάτο, αλλά όχι τη Ρώμη ως κράτος ή τους φίλους του. </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://ierosolymitissa.org">ierosolymitissa.org</a><br /></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-20378861095534005182022-11-29T17:09:00.000+02:002022-11-29T17:09:22.211+02:00ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, 2ο. Αναίρεσις μύθων και βλασφημιών.<div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">74. "Αντίθετα από ό,τι ισχυρίζονται οι Χριστιανοί, υπάρχουν δεκαπέντε προχριστιανικοί εθνικοί θεοί, οι οποίοι σταυρώνονται και δεινοπαθούν. Σύμφωνα με το βιβλίο «15 Εσταυρωμένοι & Αναστημένοι σωτήρες», του Γεώργιου Γρηγορομιχελάκη, υπάρχουν τουλάχιστον 15 τέτοιοι: α) ο Κρίσνα: «Ο Γάλλος συγγραφέας του έργου «Η Θρησκεία των αρχαίων» Γκινιάν, μιλά για την σταύρωση του θεού αυτού και αναφέρει πώς καρφώθηκε σε ένα δέντρο» (σελ. 88). β') ο ινδός θεός Σακία: «ένας από αυτούς που αναφέρεται ξεκάθαρα είναι ο Σακία, Βούδας Σακία ή Σάκι Μούνι» (σελ. 93) «σε κάποιες χώρες λέγεται πως ο θεός σταυρώθηκε από ένα βέλος που διαπέρασε το σώμα του και τον κάρφωσε σε ένα δένδρο» (σελ. 93). γ') ο θεός Ταμούζ της Συρίας: «αναστήθηκε από τους νεκρούς για να σώσει τον κόσμο» (σελ. 98): «Σύμφωνα με τις δυτικές ιστορίες οι οποίες απέκρυψαν την ιστορία της σταύρωσης, ζούσε στην γη και τραυματίστηκε από αγριόχοιρο, πέθανε και γκρεμίστηκε στα σκοτεινά δώματα της Αλλατού, της θεάς του θανάτου» (σελ. 99). «Η Ιστάρ (θεά Αστάρτη) πέτυχε να τον αναστήσει ραντίζοντάς τον με κρύο νερό και αλείφοντάς τον με αρώματα. Έτσι τον επαναφέρει στην ζωή μόνο σε ορισμένη ώρα του έτους» (σελ. 99), δ΄) ο θεός Βιττόμπα του Τελιγκονέζε (6ος αι π.Χ.): «Παρουσιάζεται στην ιστορία του με οπές από καρφιά στα χέρια και στα πόδια. Τα καρφιά, τα σφυριά και οι τανάλιες αναπαριστώνται διαρκώς στην σταύρωση του και είναι αντικείμενα λατρείας από τους οπαδούς του» (σελ. 99). «Το σιδηρούν στέμμα της Λομβαρδίας έχει ένα καρφί, το οποίο ισχυρίζονται πως είναι ο πραγματικός και γνήσιος σταυρός του και γι αυτό λατρεύεται στο όνομά του» (σελ. 99), ε) ο θεός Ιάω του Νεπάλ (7ος π.Χ. αι.): «Για τον σωτήρα αυτό γνωρίζουμε πως σταυρώθηκε σε ένα δένδρο στο Νεπάλ» (σελ. 99). «Το όνομα του ενσαρκωμένου αυτού θεού και του ανατολίτη σωτήρα εμφανίζεται στα βιβλία των άλλων χωρών» (σελ. 99). Στ) ο θεός Χεσούς των Κελτών (9ος αι. π.Χ.): «Οι Κέλτες Δρυίδες αναπαριστούσαν τον θεό τους Χεσούς εσταυρωμένο με ένα πρόβατο στη μια πλευρά και ένα ελέφαντα στην άλλη» (σελ. 100). «Ο ελέφαντας ως το μεγαλύτερο γνωστό ζώο επιλέχθηκε για να αναπαραστήσει το μέγεθος των αμαρτιών του κόσμου, ενώ το πρόβατο για να αναπαραστήσει την αθωότητα του θύματος» (σελ. 100), ζ) ο θεός Κετσατκοάτλ στο Μεξικό (6ος αι. π.Χ.): «Η ιστορική ύπαρξη του θεού αυτού είναι αναμφισβήτητη και δεν μπορεί να εξαφανιστεί» (σελ. 100). «Ο Μεξικανός αυτός θεός εκτελέστηκε πάνω σε σταυρό και θυσιάστηκε για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας» (σελ. 100). «Οι αποδείξεις για την ύπαρξή του βρίσκονται χαραγμένες στο χάλυβα και σε μεταλλικές πλάκες. Μία από τις πλάκες αυτές τον παρουσιάζει εσταυρωμένο πάνω σ ένα βουνό, όπως γράφει ο Ιουστίνος για τον Ιησού» (σελ. 100). «Σύμφωνα με άλλο συγγραφέα παρουσιάζεται εσταυρωμένος σε έναν σταυρό και σε μια άλλη αναφορά κρεμασμένος με ένα σταυρό στο χέρι» (σελ. 100), η) ο θεός Κουιρίνους της Ρώμης (6ος αι. π.Χ.): «Κατά τον θάνατό του ολόκληρη η γη σκοτείνιασε όπως και στην περίπτωση του Ιησού, του Κρίσνα και του Προμηθέα» (σελ. 101), θ) ο Προμηθέας του Αισχύλου, ι) ο Θούλις της Αιγύπτου (1700 π.Χ.): «Ο Θούλις τη Αιγύπτου πέθανε πάνω στο σταυρό » (σελ. 102), ια) ο Ίντρα στο Θιβέτ (8ος π.Χ. αι.): «Για την σταύρωση αυτού του θεού και σωτήρα δεν έχουμε παρά μια σύντομη αναφορά το Thibetinum Alphabetum σελ. 230. Στο έργο αυτό βρίσκουμε εικόνες που αναπαριστούν τον Θιβετιανό αυτό σωτήρα εσταυρωμένο» (σελ. 103), ιβ) ο Άττις της Φρυγίας: «Ο Άττις λατρεύονταν μαζί με την Κυβέλλη ως υιός και εραστής της» (σελ. 103). «Ο Παυσανίας VII 7 γράφει πως ο Δίας αγανάκτησε εναντίων του Άττι και έστειλε ένα αγριογούρουνο για να καταστρέψει τις σοδιές των Λυδών. Τότε ο Άττις και οι Λυδοί σκοτώθηκαν από το αγριογούρουνο, γι αυτό και οι Γαλάτες της Πεσσινούντας δεν αγγίζουν χοιρινό κρέας» (σελ. 103). «Ο Άττις είναι ένας από τους θεούς που πεθαίνουν και ανασταίνονται. Στην ιστορία του υπάρχει η λατινική φράση Suspensus Lingo» που δείχνει τον τρόπο του θανάτου του: Κρεμάστηκε σε ένα δέντρο, σταυρώθηκε, τάφηκε και αναστήθηκε. Στις κάρτες του Ταρώ ο Άττις παρουσιάζεται με την μορφή του Κρεμασμένου» (σελ. 104), ιγ) ο Κριτέ της Χαλδαίας: «Ήταν γνωστός ως Λυτρωτής, ευλογημένος Υιός του Θεού, σωτήρας της φυλής, ο προσφέρων την λύτρωση σε ένα θυμωμένο θεό, Όλα αυτά καταγράφονται σύμφωνα με τον Χίγκινς, στα ιερά βιβλία των Χαλδαίων, όπου αναφέρεται και η σταύρωση του θεού. Όταν πέθανε η γη και ο ουρανός κλονίστηκαν» (σελ. 105), ιδ) ο θεός Μπάλι της Ορίσσα: «Από τα βιβλία της Ανατολής μαθαίνουμε πως στην Ορίσσα, μια Ασιατική περιοχή, υπήρχε ένας εσταυρωμένος θεός» (σελ. 105). «ονομάζονταν και «Δεύτερος Κύριος», ως αναφορά σε ένα δεύτερο πρόσωπο ή το δεύτερο μέλος μια τριάδος, αφού οι περισσότεροι εσταυρωμένοι θεοί κατέχουν την θέση αυτή σε μια τριάδα θεοτήτων» (σελ. 105) και ιε) ο Μίθρας της Περσίας: «Ο Πέρσης αυτός θεός, σύμφωνα με τον Χίγκινς, «σφαγιάσθηκε στο σταυρό για να λυτρώσει την ανθρωπότητα από τα αμαρτήματά της»» (σελ. 105). «Λέγεται πως γεννήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου και σταυρώθηκε σε ένα δένδρο» (σελ. 105). Οι Χριστιανοί το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να αντιγράψουν τις παραπάνω ιστορίες και να τις παρουσιάσουν ως κάτι τάχα καινούργιο". </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;">ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος βασίζεται σε δύο άξονες-ερωτήματα: 1) δανείστηκαν οι Χριστιανοί και οι Απόστολοι από αυτές τις μυθολογίες στοιχεία, ώστε να τα συνενώσουν στο πρόσωπο του Ιησού; και 2) Πληρούν οι θεοί αυτοί τα κριτήρια που εκπληρώνει ο Ιησούς, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη;</span> </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Για το πρώτο σκέλος, είναι κάτι παραπάνω από αφελές να ισχυριστεί κανείς ότι οι 12 αμαθείς ψαράδες Απόστολοι, που ξεκίνησαν την διάδοση του Χριστιανισμού γνώριζαν το σύνολο των μυθολογιών αυτών. Άνθρωποι που δεν ήξεραν τίποτε για τον κόσμο πέρα από την περιοχή όπου ψάρευαν, θα ήταν αδύνατο να γνωρίζουν όλες αυτές πληροφορίες, ώστε μετά, σε δεύτερο στάδιο, να καθίσουν και να επιλέξουν αυτές που τους χρειαζόταν για να «φτιάξουν» την προσωπικότητα του Χριστού, και σε τρίτο στάδιο <b>να δεχθούν να βασανιστούν και να θανατωθούν πρόθυμα, για χάρη ενός ψέμματος, το οποίο σχεδίασαν με κάθε ακρίβεια.</b> Μήπως ταξίδεψαν στο Μεξικό, το Θιβέτ, την Ινδία, στους Κέλτες, στην Μικρά Ασία, ώστε να συλλέξουν πληροφορίες; Ή κατέγραφαν στη μικρή γωνιά του κόσμου τις πληροφορίες που ξένοι τούς έδιναν; Αλλά και πάλι, πότε πρόλαβαν οι δώδεκα αγράμματοι ψαράδες μεταξύ της Σταύρωσης και της συγγραφής των Ευαγγελίων α) να συλλέξουν τόσες πληροφορίες, β) να τις επεξεργαστούν, εν μέσω διωγμών από τους συμπατριώτες τους; γ) Δεν ήταν ευκολότερο γι' αυτούς να καταγράψουν ό,τι είδαν και άκουσαν οι ίδιοι για τον Χριστό, αντί να καταγράψουν τις μυθολογίες 15 ξένων, άγνωστων γι' αυτούς θεών από μακρινές ή πολύ μακρινές χώρες; </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Για το δεύτερο σκέλος, αρκεί η παράθεση των διαφορών μεταξύ του Χριστού και των ψευδοθεοτήτων, δεδομένου ότι οι απαντήσεις στα ερωτήματα α' και β' είναι αρνητικές, ενώ στο γ' είναι καταφατική. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>α') ο θεός Κρίσνα,</b></span> θεός του ινδικού πανθέου, 8η ενσάρκωση του θεού Βισνού, φόνευσε τον βασιλιά και διώκτη του Κάσνα. Ήταν εραστής της βοσκοπούλας Ράδα. Φονεύτηκε με βέλος, όταν σύμφωνα με την Μαχαβαράτα μεταμορφώθηκε σε αντιλόπη. </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Συνεπώς: </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) αντίθετα από τον Χριστό <b>ο </b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Κρίσνα</span></span> ανήκει σε πανθεϊστικό σύστημα και δεν είναι Υιός μονογενής του Ενός Θεού</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) αντίθετα από το Χριστό, ο </span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Κρίσνα</span></span> έχει ερωτικές σχέσεις, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) αντίθετα από τον Χριστό, <b>ο </b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Κρίσνα</span></span> δεν σταυρώνεται αλλά φονεύεται με βέλος</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4) αντίθετα με τον Χριστό <b>δεν αναστήθηκε σωματικά ή αλλιώς</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">5) αντίθετα από τον Χριστό, ο </span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Κρίσνα</span></span> <b>δεν γεννήθηκε από παρθένο</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #274e13;">β') ο θεός Σακία</span></b>, που <b>δεν είναι θεός, διότι είναι ενσάρκωση του Βούδδα, δηλαδή απλός άνθρωπος</b>, άγιος μεν <span style="color: #274e13;">(κατ' αυτούς)</span>, αλλά άνθρωπος. </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) αντίθετα από τον Χριστό, <b>ο Σακία είναι άνθρωπος</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σακία <b>δεν σταυρώνεται με καρφιά, αλλά τοξεύεται</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σακία <b>καρφώνεται σε δέντρο και όχι σε σταυρό</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται ότι αναστήθηκε, σωματικά ή άλλως, </b></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">5) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σακία <b>δεν γεννήθηκε από παρθένα</b>, πατέρας του ήταν ο Σουδοντάνα, ένας ευγενής. Οι μετέπειτα θρύλοι λέγουν πως εισήλθε στην βασίλισσα Μαγιά πριν γεννηθεί, με την μορφή λευκού ελέφαντα (πιθανόν στον ύπνο της). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>γ') ο θεός Ταμούζ</b></span> της Συρίας, σύζυγος της Ιστάρ, πληγώθηκε θανάσιμα από Κάπρο, απεσπάσθη από τον Άδη από αυτήν. </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) αντίθετα από τον Χριστό, <b>ο Ταμούζ είχε σύζυγο</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) αντίθετα από τον Χριστό, <b>ο </b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ταμούζ</span></span> σκοτώθηκε από κάπρο και δεν πέθανε στο σταυρό</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) αντίθετα από τον Χριστό, <b>ο Ταμούζ αναστήθηκε με τη βοήθεια της γυναίκας του, ενώ ο Χριστός ήταν Θεός και ανεστήθη μόνος του</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ ανεστήθη με τη βοήθεια κρύου νερού, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">5) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ ανασταίνεται μόνο συγκεκριμένες στιγμές το χρόνο, <b>ενώ ο Χριστός ανεστήθη σαρκικώς μια για πάντα</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">6) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν γεννήθηκε από παρθένο</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">7) αντίθετα από τον Χριστό, <b>ο Ταμούζ ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>δ') ο θεός Βιττόμπα,</b></span> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται να γεννήθηκε από παρθένο</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν σταυρώθηκε, αλλά απλώς καρφώθηκε</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται να ανεστήθη.</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>ε') ο θεός Ιάω,</b></span> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται να γεννήθηκε από παρθένο</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν σταυρώθηκε σε σταυρό, αλλά σε δένδρο,</b> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #274e13;">στ') ο θεός Χεσούς,</span></b> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) αντίθετα από τον Χριστό, παριστάνεται σταυρωμένος με έναν ελέφαντα από τη μια και ένα πρόβατο στην άλλη, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται ως μονογενής Υιός του ενός Θεού, διότι ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα, των Δρουΐδων</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #274e13;">ζ') ο «θεός» Κετσατκοάτλ,</span></b> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) αντίθετα από τον Χριστό, <b>ήταν άνθρωπος και δεν θεωρήθηκε θεάνθρωπος</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) αντίθετα από τον Χριστό, ήταν υιός του βασιλέα Τοτεπένχ Καμάντι της Τολάν, ο οποίος δολοφονήθηκε, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) αντίθετα από τον Χριστό, έγινε βασιλιάς κράτους των Τολτέκων, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4) αντίθετα με τον Χριστό, <b>ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα των προκολομβιανών θρησκειών</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">5) αντίθετα με τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">6) αντίθετα με τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>η') ο θεός Κουιρίνους,</b></span> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) αντίθετα με τον Χριστό, <b>είναι ο συνιδρυτής της Ρώμης Ρωμύλος</b>, που έλαβε αυτό το όνομα από τους Ρωμαίους μετά θάνατον, θεωρούμενος υιός του Άρη, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν γεννήθηκε από παρθένο</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) αντίθετα από τον Χριστό, <b>ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα και δεν είναι Υιός του ενός Θεού μονογενής</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη σωματικά ή άλλως,</b> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">5) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται εάν πέθανε στο σταυρό ή αλλιώς</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">θ') ο θεός Προμηθέας, </span></span></b></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν γεννήθηκε από παρθένο</b>, αλλά από την Κλυμένη που ξάπλωσε σε κοινό κρεβάτι με τον Ιαπετό (Ησ. Θεογ. Στιχ. 507), </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) αντίθετα από τον Χριστό <b>δεν είναι Υιός μονογενής του ενός Θεού</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) αντίθετα από τον Χριστό <b>ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν σταυρώθηκε</b>, αλλά δέθηκε με αλυσίδες στον βράχο ενός βουνού, του Καυκάσου, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">5) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν ανεστήθη</b>, εφόσον δεν πέθανε καν, αλλά διεσώθη από τον Ηρακλή. </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>ι') ο θεός Θούλις της Αιγύπτου,</b></span> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν ήταν θεός</b>, αλλά πραγματικό πρόσωπο, Φαραώ της Αιγύπτου, <b>θεοποιημένος εν ζωή, όπως οι παγανιστές καίσαρες</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται ότι πεθαίνοντας ανεστήθη σωματικά ή άλλως</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4) αντίθετα από τον Χριστό, <b>ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>ια) ο θεός Ίντρα,</b></span> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται ότι ήταν Υιός μονογενής του ενός Θεού</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) αντίθετα από τον Χριστό <b>δεν αναφέρεται σε μονοθεϊστικό σύστημα</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται γεννημένος από παρθένο</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη σαρκικώς για πάντα</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>ιβ') ο θεός Άττις,</b></span> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) αντίθετα από τον Χριστό, <b>ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν γεννιέται από παρθένο γυναίκα άνθρωπο</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) αντίθετα από τον Χριστό, <b>έχει σεξουαλικές σχέσεις με την μητέρα του</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4) αντίθετα από τον Χριστό, σκοτώθηκε από αγριογούρουνο σταλμένο από το Δία, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">5) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν σταυρώθηκε σε σταυρό</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">6) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν ανεστήθη ούτε σαρκικώς ούτε εξ άπαντος</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>ιγ') ο θεός Κριτέ,</b></span> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν ανήκει σε μονοθεϊστικό σύστημα, ώστε να είναι Υιός του Θεού μονογενής</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται να γεννήθηκε από παρθένο</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται να ανεστήθη σαρκικώς και εξ άπαντος</b>. Ποια είναι αυτά τα «ιερά βίβλία» των Χαλδαίων, που ομιλούν γι αυτόν; </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>ιδ') ο θεός Μπάλι,</b></span> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) αντίθετα από τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι είναι μονογενής Υιός του ενός Θεού, δηλαδή, <b>ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) σε αντίθεση με τον Χριστό, <b>ονομάζεται «δεύτερος Κύριος</b>», </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4) σε αντίθεση με τον Χριστό, <b>δεν αναφέρεται εάν ανεστήθη σαρκικά εξ άπαντος ή εάν ενσαρκώθηκε ώστε να πεθάνει</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">5) αντίθετα από τον Χριστό, είναι θεός του βασιλείου των νεκρών, κάτι αντίστοιχο του Πλούτωνα. <b>Γιατί δεν κατονομάζονται τα «βιβλία της Ανατολής», τα οποία μιλούν γι' αυτόν; Άτιτλα είναι;</b> Πώς μπορεί να αποδειχθεί τριάδα βάσει απλής παράθεσης του «Δεύτερου Κυρίου»; Είναι απαραίτητο να υπάρχει και «Τρίτος Κύριος», εάν απλώς υπάρχει Δεύτερος; Ποιος είναι αυτός, αν υπάρχει, στη θρησκεία του Μπάλι; </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"><b>ιδ') ο θεός Μίθρας </b></span> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννήθηκε από παρθένο γυναίκα, αλλά <b>σύμφωνα με τη μυθολογία από ένα αυγό</b>.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) αντίθετα από τον Χριστό <b>δεν ανεστήθη σαρκικώς και εξ άπαντος</b>, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) αντίθετα από τον Χριστό, <b>ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα και δεν είναι μονογενής Υιός του ενός Θεού</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αλλά και ο Διόνυσος, που τον ξέχασαν, μέσα στην τρελή χαρά τους («αφού βρήκαμε δεκαπέντε παγανιστικούς Χριστούς, τί δεκαπέντε τί δεκάξι») ως ακόμη έναν «αναστημένο θεό», είχε μητέρα, την Σέμελη, την οποία διακόρευσε ο ύπατος Greek Lover Ζευς - και ήταν και εξαμηνίτικος (Απολ. Βιβλ. Γ', IV, 3)! Αλλά ειδικότερα, στο ζήτημα της παρθενίας των μητέρων των «θεών» αυτών, ακόμη και για τις μετενσαρκώσεις, όπου απλώς εισέρχεται στην κοιλία της μητέρας ο θεός-πνεύμα, οι μητέρες αυτές έχουν ήδη άντρα και συνεπώς δεν είναι παρθένες, ακόμη κι αν δεν διακορεύτηκαν από τον θεό για να γεννηθεί ένας γιος-θεός. </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ο Χριστός είναι </span></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) γεννημένος από την παρθένο Μαριάμ, </span></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) μονογενής Υιός ενός Θεού, </span></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) σταυρώνεται σε σταυρό, </span></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4) ανασταίνεται σαρκικώς εξ άπαντος. </span></span></b></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Οι «θεοί» που οι Ν/Π παρουσιάζουν: <br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) συχνά δεν είναι θεοί, αλλά πραγματικοί άνθρωποι μετά θάνατον θεοποιηθέντες ή κατά τη διάρκεια της εξουσίας τους, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) δεν γεννώνται από παρθένα, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) δεν είναι μονογενείς Υιοί ενός μοναδικού Θεού, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4) πολλές φορές δεν σταυρώνονται, αλλά τοξεύονται ή φονεύονται αλλιώς, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">5) έχουν σεξουαλικές σχέσεις με γυναίκες, ακόμη και με τη μάνα τους, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">6) πολλές φορές δεν ενσαρκώνονται καν, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">7) δεν ανασταίνονται σαρκικώς, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">8) δεν ανασταίνονται ούτε σαρκικώς ούτε μια και για πάντα, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">9) ανασταίνονται με μαγικά μέσα, νερό, αρώματα με βοήθεια άλλων θεών, </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">10) ανήκουν σε πολυθεϊστικά θρησκευτικά συστήματα. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Οι διαφορές είναι όχι απλώς προφανείς, όχι απλώς πολλές, αλλά τεράστιες και βαρυσήμαντες. Κανείς από τους «15 σταυρωμένους και αναστημένους θεούς» δεν έχει ούτε τις μισές ιδιότητες του Χριστού. Όλοι οι θεοί έχουν τουλάχιστον τις μισές ιδιότητες από τις δέκα παραπάνω. Τόσες διαφορές, τόσο σημαντικές, αποκλείουν δίχως δεύτερη σκέψη την πιθανότητα οι τρομοκρατημένοι, καταδιωκόμενοι, αμαθείς Ευαγγελιστές να κάτσουν και να συνδυάσουν ένα πρόσωπο με τις ιδιότητες του Ιησού βάσει των ιδιοτήτων των θεών, <b>ώστε μετά να αρχίσουν απέραντα ταξίδια προκειμένου να διδάξουν και να πεθάνουν με σκληρό θάνατο, για χάρη ενός ψέμματος</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ασφαλώς, ουδέποτε ο Χριστιανισμός είπε ότι δεν υπάρχουν σε αυτές προτυπώσεις του ερχομού του Χριστού. Ισχυρίστηκε ότι αυτός κατέχει ολόκληρη την αλήθεια (κι όποιος θέλει το δέχεται αυτό), όχι ότι οι άλλοι δεν κατέχουν κανένα μέρος της αλήθειας <span style="color: #274e13;">(σπερματικός λόγος) άποψη του αγίου Ιουστίνου του Φιλοσόφου και μάρτυρος, όχι καθολική θέση της εκκλησίας</span>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αλλά υπάρχει και μία τρίτη απόδειξη ότι δεν είναι αντιγραφή η ιστορία του Χριστού με τις μυθολογίες. Οι διηγήσεις για τους θεούς αυτούς παραμένουν απλές διηγήσεις, μύθοι, δίχως κάποιο θεολογικό νόημα να ενυπάρχει σε αυτούς. Ποτέ δηλαδή δεν ανέπτυξε καμμία άλλη θρησκεία που είχε ως κεντρικά πρόσωπα τον Μαρντούκ ή τον Μίθρα ή άλλους, τέτοια σωτηριολογία σαν τη χριστιανική. Γιατί; Διότι απλώς τα «γεγονότα» της ζωής των θεών τους τα έβλεπαν ως απλούς μύθους-μοτίβα. Το πολύ πολύ να θεωρηθούν οι μύθοι ως συμβολισμοί φυσικών διαδικασιών (πράγμα αδύνατο για όλους τους μύθους). Από τί πράγμα (εννοείται, κακό) προσπάθησαν όλοι αυτοί οι παγανιστικοί θεοί να σώσουν τον άνθρωπο και τον κόσμο, ώστε να σταυρωθούν; Και γιατί να είναι έτσι αυτός ο κόσμος, ώστε να χρειαστεί η επέμβασή τους; Δεν υπάρχουν τέτοιες απαντήσεις στις θρησκείες αυτές, διότι πίσω από τα «γεγονότα» δεν υπάρχει καμμία πρόθεση για θεολογία, και καμμία θεολογική προϋπόθεση. Στο Χριστιανισμό όμως υπάρχει το θεολογικό υπόβαθρο: ο Χριστός σταυρώνεται για να σώσει τους ανθρώπους από κάτι συγκεκριμένο (αμαρτία), που υπάρχει στον κόσμο λόγω συγκεκριμένης αιτίας. Δεν έχουμε στο Χριστιανισμό παραμύθια κι ωραίες, αναίτιες ιστοριούλες. Οι οπαδοί των Μίθρα, Σακία κ.ο.κ. επικεντρώνονται στη θεότητα και θεωρούσαν τα γεγονότα αυτά ως μύθους, το πολύ πολύ συμβολικούς της αλληλουχίας των εποχών. Θεολογικές ή κοσμολογικές προϋποθέσεις και επεξηγήσεις των αντίστοιχων του Χριστού παθημάτων των παγανιστικών θεών δεν υπάρχουν στους παγανιστικούς μύθους (είτε αυτοί είναι γεγονότα είτε συμβολικοί). </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αλλά και άν όντως ο Ορφέας ή ο Άδωνις προσπάθησε να σώσει από την αμαρτία ή τη φθορά ή το κακό, τον άνθρωπο, γιατί υπάρχουν η αμαρτία και η φθορά στον κόσμο; Δίνουν οι μυθολογίες των θεών τέτοια εξήγηση; Σχεδόν καμμία. Αν οι ορφικοί απαντήσουν ότι το κακό, η φθορά κ.λπ. υπάρχουν λόγω της κακής ύλης, αυτό είναι το άκρως αντίθετο από την διδασκαλία του Χριστιανισμού. Καμμία σχέση δεν έχουν κάτι τέτοιες αντιλήψεις με το Χριστιανισμό. Ο Χριστιανισμός θεωρεί αίρεση την άποψη ότι η ύλη είναι φύσει κακή, διότι τότε θα θεωρούσε και τον δημιουργό που την δημιουργεί, τον Θεό, κακό. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Με άλλα λόγια, η τεράστια διαφορά μεταξύ Χριστιανισμού και Ορφισμού (του μόνου από τους παγανιστικούς θεούς, του οποίου η θρησκεία είναι κάτι παραπάνω από μια απλή εξιστόρηση της τύχης του θεού), είναι ότι ο Χριστιανισμός την ύλη δεν την βλέπει ούτε κατώτερη (τιτάνεια) ούτε κακής ποιότητας ούτε της δίνει άλλο κανένα υποτιμητικό - άρα δαιμονικής προέλευσης - χαρακτηρισμό για το δημιούργημα του Θεού (δηλαδή την ύλη), διότι μόνο ο Χριστιανισμός σέβεται τόσο το σώμα του ανθρώπου, ώστε να διακηρύσσει ότι αυτό θα αναστηθεί-αφθαρτοποιηθεί. Όσους λοιπόν παγανιστικούς σταυρωμένους και αναστημένους «θεούς»-μύθους κι αν φέρνουν οι νεοπαγανιστές εναντίον του Χριστιανισμού, την τεράστια διαφορά μεταξύ αυτών και του Χριστιανισμού δεν θα μπορέσουν να την εξηγήσουν, εκτός αν φορέσουν τις παρωπίδες του εθνικισμού και του ρατσισμού. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Δεν υπάρχει, λοιπόν, αντιγραφή των παγανιστικών μύθων από τον Χριστιανισμό, όπως ισχυρίζονται οι φιλοχριστιανοί (όταν προσπαθούν να βρουν ομοιότητες και αντιγραφή εκ μέρους του Χριστιανισμού, ώστε να τον θεωρήσουν ελληνικό και να τον αποδεχτούν) ή οι αντιχριστιανοί (όταν προσπαθούν να βρουν ομοιότητες, ώστε να κατηγορήσουν τον Χριστιανισμό ότι «τις έκλεψε») εθνικιστές (νεο-ορφικοί και μή) ή οι παγανιστές, διότι μόνο στον Χριστιανισμό υπάρχει βαθύ και διαφορετικό από τους άλλους μύθους νόημα των γεγονότων αυτών, και διότι μόνο στο Χριστιανισμό υπάρχουν οι θεολογικές, κοσμολογικές κ.ά. προϋποθέσεις, οι οποίες κάνουν επιτακτική την σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού. Πέραν ότι οι παγανιστικοί μύθοι ήταν αλληγορικοί, ενώ οι Χριστιανοί ουδέποτε είπαν ότι οι εξιστορήσεις για τον Χριστό ήταν αλληγορικές κι όχι γεγονότα, εάν ο Χριστιανισμός αντέγραψε τους μύθους αυτούς, τότε θα έπρεπε και στους μύθους, στις θρησκείες αυτές να υπάρχει αντίστοιχο περιεχόμενο και μεταφυσικό νόημα και κοσμολογικές προϋποθέσεις. Τέτοια ομοιότητα όμως στο νόημα ή στις προϋποθέσεις δεν βρίσκεται μεταξύ Χριστιανισμού και μυθολογιών. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ορισμένοι νεοπαγανιστές λένε πως οι μύθοι των ανατολικών αυτών θεών δεν είχαν καμμία ιδέα της «αμαρτίας» και «σωτηρίας από την αμαρτία», αλλά, ως εθνικοί που είναι, κρίνουν το αληθές-ψευδές της ιδέας της αντίληψης περί «αμαρτίας» με βάση το αν οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν αντίληψη περί «αμαρτίας» κι όχι αν δικαιολογείται τέτοια άποψη. Είναι φυσικό, για την εθνικιστική αντίληψη αυτών των νεοπαγανιστών είτε ν' απορρίπτει ο,τιδήποτε δεν είναι αρχαιοελληνικής προέλευσης είτε να το «ελληνοποιεί» κατά τρόπο επιπόλαιο, προκειμένου να το πιστέψει.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://ierosolymitissa.org">ierosolymitissa.org</a></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-77443632671230228062022-11-29T14:24:00.000+02:002022-11-29T14:24:14.200+02:00ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, 1ο. Αναίρεσις μύθων και βλασφημιών.<div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #660000;">73. "Ο Ιησούς των Χριστιανών δεν έχει καμμία σχέση με τον εβραϊκό Μεσσία. Οι ίδιοι οι Εβραίοι, οι κατεξοχήν γνώστες του θέματος και της Π.Δ. αρνούνται ότι υπάρχουν τρείς υποστάσεις στο Θεό τους, και έρχονται έπειτα οι Χριστιανοί να ισχυριστούν ότι υπάρχουν".</span> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;">ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Υπάρχει η εντολή στο ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ ΣΤ, 4: «Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστὶ», δηλαδή, «ο Κύριος ο Θεός μας είναι ένας».</span> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Υπάρχουν δύο λέξεις στα βιβλικά εβραϊκά για την ελληνική λέξη «ένας». Η μία είναι η <b>echad</b>, που σημαίνει «ένας», «μόνο» και «ενότητα των επί μέρους τμημάτων», ενώ η άλλη είναι η <b>yadidh</b>, που σημαίνει «μοναδικότητα» ή «ένας στο είδος του», «μοναδικός που να έχει την ποιότητα αυτή». <b>Στο παραπάνω εδάφιο χρησιμοποιείται η πρώτη εβραϊκή λέξη, που επιτρέπει την πολλαπλότητα εντός της ενότητας</b>. Παράδειγμα χρήσης της λέξης echad είναι τα παρακάτω εδάφια: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΓΕΝΕΣΙΣ Β, 24 «...καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν (echad)». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΑ, 6 «καὶ εἶπε Κύριος· ἰδοὺ γένος ἓν (echad) καὶ χεῖλος ἓν». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΕΞΟΔΟΣ ΚΔ, 3 «..ἀπεκρίθη δὲ πᾶς ὁ λαὸς φωνῇ μιᾷ (echad) λέγοντες». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΕΞΟΔΟΣ ΚΣΤ, 11 «καὶ ποιήσεις κρίκους χαλκοῦς πεντήκοντα. καὶ συνάψεις τοὺς κρίκους ἐκ τῶν ἀγκυλῶν, καὶ συνάψεις τὰς δέρρεις, καὶ ἔσται ἕν (echad)». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΙΗΣΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑΥΗ Θ, 2 «συνήλθοσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἐκπολεμῆσαι ᾿Ιησοῦν καὶ ᾿Ισραὴλ ἅμα πάντες (echad)». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Β ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Β, 25 «καὶ συναθροίζονται οἱ υἱοὶ Βενιαμὶν οἱ ὀπίσω ᾿Αβεννὴρ καὶ ἐγενήθησαν εἰς συνάντησιν μίαν καὶ ἔστησαν ἐπὶ κεφαλὴν βουνοῦ ἑνός (echad)». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Η χρήση του echad υποδηλώνει ενότητα εντός της πολλαπλότητας. Άντρας και γυναίκα είναι μια ενότητα, αλλά και πολλαπλότητα. Το γένος είναι ένα, αλλά αποτελείται από δύο φυλές. Ο λαός αποκρίνεται με πολλές φωνές, αλλά σαν να ήταν ένας με μία φωνή. Αυτή η πολλαπλότητα εντός της ενότητας υπάρχει και στο εδάφιο που λέει ότι ο Θεός είναι ένας. Δηλαδή το εδάφιο που αναφέρει ότι ο Θεός είναι Ένας, αναφέρεται στην «σύνθετη ενότητα». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Η Π.Δ. συνήθως χρησιμοποιεί για τον Γιαχβέ την λέξη Elohim, που είναι ο πληθυντικός της λέξης Eloah (= θεός). Συνήθως νομίζεται εσφαλμένα ότι το Elohim είναι ο πληθυντικός του El. Ο πραγματικός πληθυντικός του El είναι Elim και χρησιμοποιείται από την Π.Δ. για τους «θεούς» των άλλων λαών, αν και αυτό συμβαίνει και με το Elohim (π.χ. στην Α' ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Ε', 7) - με σκοπό να δείξει στους Ισραηλίτες ότι για τους άλλους λαούς η θεότητα Δαγών ήταν όπως για τους Ισραηλίτες ο Ελοχίμ. Πάντως, για τον Γιαχβέ η Π.Δ. χρησιμοποιεί πάντα ρήματα ενικού, λ.χ. «οι θεοί <b>λέει</b> αυτά». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Βέβαια, έχει υποτεθεί ότι και εκτός από τους Εβραίους, άλλοι λαοί αποκαλούσαν τον έναν κάθε φορά θεό (από τους πολλούς θεούς τους) σαν να ήταν πολλοί. Αυτό όμως, σε αντίθεση με την Π.Δ. δεν συμβαίνει συνέχεια, διότι στην Π.Δ. το κύριο όνομα για τον Γιαχβέ είναι στη συντριπτική πλειοψηφία (2.500 περίπου φορές) το Elohim, ενώ στις άλλες θρησκευτικές παραδόσεις ο πληθυντικός δεν χρησιμοποιείται πάντα π.χ. για πέντε χρήσεις πληθυντικού για έναν θεό αντιστοιχούν είκοσι χρήσεις ενικού για τον ίδιο θεό απλώς συναντάται περιοδικά, και είναι «πληθυντικός μεγαλοπρέπειας». Αντίθετα, ακριβώς επειδή η λέξη Elohim συναντάται χιλιάδες φορές και είναι το κύριο όνομα του Γιαχβέ στην Π.Δ., ο πληθυντικός της δεν συνιστά «πληθυντικό μεγαλοπρέπειας». Περιπτώσεις όπου ο «άγγελος Κυρίου» αποκαλείται από την Π.Δ. «Θεός»: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΣΤ, 7, ''Εὗρε δὲ αὐτὴν ἄγγελος Κυρίου ἐπὶ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἐπὶ τῆς πηγῆς ἐν τῇ ὁδῷ Σούρ. 8 καὶ εἶπεν αὐτῇ ὁ ἄγγελος Κυρίου. ῎Αγαρ, παιδίσκη Σάρας, πόθεν ἔρχῃ καὶ ποῦ πορεύῃ; καὶ εἶπεν· ἀπὸ προσώπου Σάρας τῆς κυρίας μου ἐγὼ ἀποδιδράσκω. 10 καὶ εἶπεν αὐτῇ ὁ ἄγγελος Κυρίου· πληθύνων πληθυνῶ τὸ σπέρμα σου, καὶ οὐκ ἀριθμηθήσεται ὑπὸ τοῦ πλήθους. 11 καί εἶπεν αὐτῇ ὁ ἄγγελος Κυρίου· ἰδού, σὺ ἐν γαστρί ἔχεις καὶ τέξῃ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ισμαήλ, ὅτι ἐπήκουσε Κύριος τῇ ταπεινώσει σου. 13 καὶ ἐκάλεσεν ῎Αγαρ τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ λαλοῦντος πρὸς αὐτήν· σὺ ὁ Θεὸς ὁ ἐπιδών με, ὅτι εἶπε· καὶ γὰρ ἐνώπιον εἶδον ὀφθέντα μοι.''</span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ο «άγγελος Κυρίου» που συνομιλεί με την Άγαρ αποκαλείται Θεός («Κυρίου τοῦ λαλοῦντος πρὸς αὐτήν») από τον συγγραφέα, αποκαλείται Θεός από την Άγαρ («ἐνώπιον εἶδον ὀφθέντα [το Θεό] μοι»), μιλά για το Θεό στο γ πρόσωπο («ἐπήκουσε Κύριος») και υπόσχεται να πληθύνει τους απογόνους της˙ υπόσχεση που μόνο ο Θεός κάνει. Έχουμε ένα πρόσωπο που δρα ως Θεός και καλείται Θεός κι όμως αναφέρεται στο Θεό, στον εαυτό του, σε γ' πρόσωπο. Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί το εδάφιο, εκτός αν υποτεθεί μια πολλαπλότητα εντός της ενότητας του Θεού της Π.Δ.; Φυσικά δεν ισχύει η ραββινική άποψη ότι ο άγγελος-απεσταλμένος λέγεται «Θεός» επειδή μιλά εκ μέρους του Θεού˙ για παράδειγμα, κανένας προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης δεν αποκαλείται από την Π.Δ. ή τους συγχρόνους του «Θεός», απλώς επειδή μεταφέρει σ αυτούς τα λόγια του Θεού. Μόνο ο Θεός αποκαλείται YHWH. Η αντίθετη άποψη θα σήμαινε ειδωλολατρία. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΒ, 11, ''και άγγελος Κυρίου από τον ουρανό τον κάλεσε και του είπε «Αβραάμ, Αβραάμ!» Εκείνος απάντησε «Να μαι» 12 είπε σ' αυτόν ο άγγελος. «Μην απλώσεις το οπλισμένο χέρι σου πάνω στο παιδί και μην κάνεις σ' αυτό κανέναν κακό˙ διότι κατάλαβα τώρα καλά ότι εσύ σέβεσαι και λατρεύεις το Θεό, αφού για χάρη μου δεν λυπήθηκες τον αγαπητό σου γιο». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ο «άγγελος Κυρίου» μιλά στον Θεό στο γ πρόσωπο, αλλά λέει ότι «για χάρη μου δεν λυπήθηκες». Δεν διέταξε κανένας άγγελος τον Αβραάμ να θυσιάσει τον Ισαάκ και δεν θα μπορούσε ένας άγγελος να πει «για χάρη μου». Δηλαδή ταυτίζεται με το Θεό. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΓΕΝΕΣΙΣ ΛΑ, 11, ''καὶ εἶπέ μοι ὁ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ καθ᾿ ὕπνον· ᾿Ιακώβ· ἐγὼ δὲ εἶπα· τί ἐστι; 13 ἐγώ εἰμι ὁ Θεὸς ὁ ὀφθείς σοι ἐν τόπῳ Θεοῦ.'' </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ο «άγγελος του Θεού» που εμφανίζεται στον ύπνο του Ιακώβ αποκαλεί τον εαυτό του Θεό. </span></span></b><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΕΞΟΔΟΣ Γ, 2, ''ὤφθη δὲ αὐτῷ ἄγγελος Κυρίου ἐν πυρὶ φλογὸς ἐκ τοῦ βάτου... 4 .. ἐκάλεσεν αὐτὸν ὁ Κύριος ἐκ τοῦ βάτου λέγων· Μωυσῆ, Μωυσῆ. 6 καὶ εἶπεν· ἐγώ εἰμι ὁ Θεὸς τοῦ πατρός σου, Θεὸς ῾Αβραὰμ καὶ Θεὸς ᾿Ισαὰκ καὶ Θεὸς ᾿Ιακώβ.'' </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>Ο «άγγελος Κυρίου» αυτοαποκαλείται Θεός</b>. Αναφορικά με τον Μεσσία που θα έστελνε ο Θεός της Π.Δ. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΓΕΝΕΣΙΣ ΜΘ, 10, ''Δεν θα λείψει άρχοντας από τη φυλή Ιούδα και αρχηγός από τους απογόνους του, μέχρις ότου έρθει εκείνος, στα χέρια του οποίου απόκεινται οι εξουσίες, «και αυτός προσδοκία εθνών».'' </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΨΑΛΜΟΣ ΡΘ (ΡΙ), 1, ''<b>ΕΙΠΕΝ ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου· 3 ἐκ γαστρὸς πρὸ ἑωσφόρου ἐγέννησά σε.</b>''<b> </b></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Δηλαδή, πρόκειται για έναν "προ αιώνων" Μεσσία, αφού γεννήθηκε πριν τη δημιουργία των άστρων και. του κόσμου, και μάλιστα εκ της ίδιας θεϊκής ουσίας "εκ γαστρός". Υπάρχουν αρκετά σημεία στην Παλαιά Διαθήκη όπου φαίνεται η τριαδικότητα που φανερώνεται στην Καινή Διαθήκη. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΓΕΝΕΣΙΣ Α, 26, «καὶ εἶπεν <b>ὁ Θεός· ποιήσωμεν</b> ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν....» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Από τη μια υπάρχει το α' πρόσωπο ενικό (είπεν ο Θεός) και από την άλλη το α' πρόσωπο πληθυντικό (ποιήσουμε). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΓΕΝΕΣΙΣ Γ, 22, «καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἰδοὺ ᾿Αδὰμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν, τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν·...» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Εδώ ειδικά, όχι απλώς υπάρχει το α' πρόσωπο πληθυντικό, αλλά ο ένας Θεός λέει ότι ο Αδάμ έγινε «όπως ένας από εμάς». Αυτό αποκλείει και την ιδέα ότι ο Θεός μιλά στον εαυτό του σε α' πληθυντικό «μεγαλειότητας». Το «ένας από εμάς» υποννοεί ότι υπάρχουν πολλοί˙ ενώ αν γραφόταν π.χ. «έγινε σαν κι εμάς», κάποιος θα μπορούσε να το θεωρήσει ως πληθυντικό «μεγαλειότητας». Αλλά, αν υποτεθεί όπως ισχυρίζονται οι ραββίνοι πως ο Θεός, όταν λέει «εις εξ ημών» εννοεί τον εαυτό του μαζί με τους άγγελους που τον υπηρετούν, και έτσι είναι σαν να θεωρεί τον εαυτό του και αυτούς ως μια ενότητα («ημών»), τότε γιατί η Π.Δ. λέει ότι με τον Θεό δεν υπάρχει όμοιος κανείς σε τίποτα; </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Α ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΩΝ, ΙΖ, 20, ''<b>Κύριε, οὐκ ἔστιν ὅμοιός σοι, καὶ οὐκ ἔστι Θεὸς πλὴν σοῦ κατὰ πάντα, ὅσα ἠκούσαμεν ἐν ὠσὶν ἡμῶν</b>.'' </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΑ, 7, «δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν,...» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πάλι υπάρχει ο α' πληθυντικός. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΗΣΑΐΑΣ ΣΤ, 8, «τότε άκουσα τη φωνή του Κυρίου να λέει «ποιον να στείλω; Και ποιος θα πάει για μάς;» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αλλά αυτά, φυσικά, τα αποσπάσματα δεν λένε εάν ο Θεός της Π.Δ. είναι τρία ή τέσσερα ή δέκα πρόσωπα. Αυτό φανερώνεται αλλού: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΗ, 1, ''<b>ΩΦΘΗ</b> δὲ αὐτῷ [στον Αβραάμ] ὁ Θεὸς πρὸς τῇ δρυΐ τῇ Μαμβρῇ, καθημένου αὐτοῦ [Αβραάμ] ἐπὶ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ μεσημβρίας. 2 ἀναβλέψας δέ [ο Αβραάμ] τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ εἶδε, καὶ <b>ἰδοὺ τρεῖς ἄνδρες εἱστήκεισαν ἐπάνω αὐτοῦ</b>· καὶ ἰδὼν προσέδραμεν εἰς συνάντησιν <b>αὐτοῖς</b> ἀπὸ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ τὴν γῆν. 3 καὶ <b>εἶπε· κύριε</b>, εἰ ἄρα εὗρον χάριν ἐναντίον <b>σου</b>, μὴ παρέλθῃς τὸν παῖδά<b> σου</b>·'' </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Φαίνεται ότι οι τρεις άνδρες που ο Αβραάμ είδε ήταν ο Θεός (ώφθη=εμφανίστηκε ο Θεός), και βλέποντάς τους τρεις άνδρες, τους αποκαλεί «κύριε», ωσάν να ήταν ένας. Για τον Λόγο λέει ο Δαυίδ: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΨΑΛΜΟΙ ΡΙΗ (118), 89, «Εἰς τὸν αἰῶνα, Κύριε, ὁ λόγος σου διαμένει ἐν τῷ οὐρανῷ.» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΨΑΛΜΟΙ ΡΣΤ (106), 20, «ἀπέστειλε τὸν λόγον αὐτοῦ καὶ ἰάσατο αὐτοὺς...» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Όμως ο προφορικός λόγος δεν στέλνεται ούτε παραμένει στους αιώνες στον ουρανό. Για το Πνεύμα λέει ο Δαυίδ πάλι: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΨΑΛΜΟΙ ΡΓ(103), 30, «ἐξαποστελεῖς τὸ πνεῦμά σου, καὶ κτισθήσονται» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΨΑΛΜΟΙ, ΛΒ, 6, «τῷ λόγῳ τοῦ Κυρίου οἱ οὐρανοὶ ἐστερεώθησαν καὶ τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ πᾶσα ἡ δύναμις αὐτῶν·» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΙΩΒ ΛΓ, 4, «πνεῦμα θεῖον τὸ ποιῆσάν με, πνοὴ δὲ Παντοκράτορος ἡ διδάσκουσά με.» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Όμως το πνεύμα που στέλνεται και δημιουργεί και στερεώνει και συνέχει δεν είναι φύσημα που χάνεται, όπως και το στόμα του Θεού δεν μπορεί να είναι σωματικό μέλος (Ι. Δαμασκηνού, Έκδοσις..., 1, 7). Αν το «πνεύμα Θεού» είναι Θεός, πρόσωπο κι όχι απρόσωπη ενέργεια του Θεού, τότε θα πρέπει να έχει αφενός τις ιδιότητες που έχει ένα πρόσωπο, αφετέρου τις ιδιότητες του Θεού: Το Πνεύμα συνετίζει: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΝΕΕΜΙΑΣ Θ, 20, ''καὶ τὸ πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ἔδωκας συνετίσαι αὐτοὺς.'' </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Το Πνεύμα είναι πανταχού παρόν, είτε ο άνθρωπος ανεβεί στον ουρανό είτε κατέβει στον Άδη: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΨΑΛΜΟΙ ΡΛΗ, 7, ''ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω; 8 ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, σὺ ἐκεῖ εἶ, ἐὰν καταβῶ εἰς τὸν ᾅδην, πάρει·'' </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Το Πνεύμα είναι δημιουργός του κόσμου (ΓΕΝ. Α, 2), (ΙΩΒ ΛΓ, 4) </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Εάν το "πνεύμα Θεού" είναι απλώς μια εκδήλωση της ενέργειας του Θεού, τότε δεν μπορεί να λέγεται ότι είναι δημιουργός ή ότι είναι πανταχού παρόν. Είναι σαν να λέμε πως "το χέρι του εργάτη χτίζει" αντί του σωστού "ο εργάτης κτίζει". </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Μερικοί θα πουν πως δεν εκπληρώνει ο Ιησούς κανένα από τα υποσχόμενα του Θεού της Π.Δ. ΓΕΝΕΣΙΣ Γ' 15, ''Θα θέσω άσβεστη έχθρα μεταξύ σου και της γυναικός, μεταξύ των απογόνων σου και των απογόνων της. Ένας απόγονος της γυναίκας αυτής θα σου συντρίψει την κεφαλή και συ θα κεντήσεις την φτέρνα σου.'' </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) Θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ (Μιχαίας 5:12). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) Θα προερχόταν από τη φυλή Ιούδα (Γένεση 49:10). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) Θα γεννιόταν από Παρθένο (Ησαΐας 7:14). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4) Θα έκανε τη θριαμβευτική Του είσοδο στην Ιερουσαλήμ καβάλα πάνω σε ένα γαϊδουράκι (Ζαχαρίας 9:9). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">5) Θα προδιδόταν για 30 αργύρια (Ζαχαρίας. 11:12). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">6) Πού θα χρησιμοποιούνταν τα αργύρια της προδοσίας (Ζαχαρίας 11:13). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">7) Θα τραυματιζόταν, θα ταλαιπωριόταν και θα δερνόταν (Ησαΐας 53:4-5). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">8) Θα πέθαινε με θάνατο σταυρικό (Ψαλμός 22:16). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">9) Θα του προσφερόταν να πιει ξύδι (Ψαλμός 69:21). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">10) Θα τα έβαζαν τα ρούχα του σε κλήρο (Ψαλμός 22:18). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">11) Κανένα από τα οστά Του δεν θα έσπαζε (Ψαλμός 34:20). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">12) Θα ενταφιαζόταν με τον πλούσιο (Ησαΐας 53:9). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">13) Θα ανασταινόταν από τους νεκρούς (Ψαλμός 16:10).</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://ierosolymitissa.org">ierosolymitissa.org</a><br /></span></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-91451013865886616632022-10-31T21:57:00.000+02:002022-10-31T21:57:01.817+02:00ΒΥΖΑΝΤΙΟ, 13ο. Συκοφαντιών συνέχεια για το Βυζάντιο...<div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #660000;">72. "Εξαιτίας του Βυζαντίου καταστράφηκε ο Ελληνισμός. Ο Χριστιανισμός επέφερε τον Μεσαίωνα".</span> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αν δεν υπήρχαν οι Χριστιανοί Βυζαντινοί πρόγονοί μας να αντισταθούν στους Άραβες, αυτοί θα είχαν κυριεύσει τουλάχιστον την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη αφού δεν υπήρχε ισχυρός αντίπαλος στα μέρη εκείνα, και σήμερα οι νεοπαγανιστές & αρχαιολάτρες εθνικιστές θα φόραγαν σαρίκι, θα μιλούσαν αραβικά όπως οι κάτοικοι της Μ. Ανατολής και θά λεγαν και ευχαριστώ στα αραβικά! </span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Όπως γράφει ο ιστορικός F. Gregorovius: «διὰ τῆς κτίσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως διεσώθη ἡ περεταίρω ὕπαρξις τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους και διετηρήθησαν ὑπὲρ τῆς ἀνθρωπότητος οἱ θησαυροὶ τοῦ πολιτισμοῦ αὐτοῦ. <b>Πράγματι, δέ ἄνευ τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἡ Ἑλλὰς καὶ ἡ Πελοπόννησος ἤθελον κατακτηθῆ καὶ οἰκισθῆ ὑπὸ ξένων βαρβάρων ἐθνῶν» (F. Gregorovius, Ιστορία των Αθηνών, Βιβλιοθήκη Μαρασλή, Αθήναι 1904, τ. 1, σ. 89). </b></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αν ο Μέγας Κωνσταντίνος μετέφερε την πρωτεύουσα κάπου στη Δύση (Γαλατία, Ισπανία) κι όχι στον ελλαδικό χώρο, εκεί ίσως να μην διαρκούσε (λόγω ανομοιογένειας των λαών) πολύ η Αυτοκρατορία, αλλά το σίγουρο είναι πως το ανατολικό τμήμα, όντας παραμελημένο (όπως παραμελήθηκε η Δυτική Αυτοκρατορία), θα είχε την τύχη που είχε το Δυτικό τμήμα: θα το ρήμαζαν οι Γότθοι τον 5ο αι. μ.Χ., θα εγκαθίσταντο ιδρύοντας βαρβαρικά θνησιγενή (όπως έγινε στη Δύση) κράτη και εκγερμανίζοντας το παν, μετά θα επέδραμαν ανενόχλητοι οι Σλάβοι συμπαρασύροντας στην καταστροφή τα κράτη αυτά, οι στρατιές του Χορσόη τον 7ο αιώνα μ.Χ. (επί Ηρακλείου) θα μπορούσαν πολύ εύκολα να διαβούν τον Ελλήσποντο, κι αν δεν το έπραταν τουλάχιστον θα κατελάμβαναν οριστικά την Μικρά Ασία, και τέλος, δίχως το Βυζάντιο οι Άραβες θα ξεχύνονταν στα Βαλκάνια, θα εξισλάμιζαν τους πάντες, και θα προχωρούσαν στην κεντρική Ευρώπη των φτωχοκάλυβων και των βαρβάρων... δίχως το Βυζάντιο. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αν υπήρξε κάποια παρακμή ή οπισθοδρόμηση κατά το «Μεσαίωνα», αυτή δεν οφείλεται στην επικράτηση του Χριστιανισμού, αλλά στην μαζική και ταυτόχρονη εισβολή βαρβαρικών φυλών επί έναν συνεχή αιώνα δια μέσου των ευρωπαϊκών συνόρων της Αυτοκρατορίας (Γερμανοί, Ούννοι, Σλάβοι). Αυτοί έφεραν την παρακμή. Αλλά, εάν λέγεται ότι εξαιτίας του Χριστιανισμού παρήκμασε η Αυτοκρατορία, τότε πώς είναι δυνατόν το ανατολικό τμήμα της, που ήταν κατά πολύ μεγάλο βαθμό εκχριστιανισμένο, να αντισταθεί στην εισβολή των βαρβάρων και να αντέξει άλλους 9 αιώνες, ενώ το δυτικό τμήμα, που ήταν λιγότερο εκχριστιανισμένο και είχε περισσότερους παγανιστές από το ανατολικό, δεν άντεξε στην εισβολή των βαρβάρων; Άρα, αντίθετα από ό,τι ισχυρίζονται οι αντιχριστιανοί, το (περισσότερο εκχριστιανισμένο) ανατολικό τμήμα της Αυτοκρατορίας δεν κατελύθη, ενώ το (λιγότερο εκχριστιανισμένο) δυτικό τμήμα κατελύθη. Δηλαδή ο Χριστιανισμός ωφέλησε την επιβίωση της Αυτοκρατορίας και του πολιτισμού. Γι' αυτό και ο όρος «μεσαίωνας» αφορά την δυτική Ευρώπη, τα εδάφη της πρώην δυτικής αυτοκρατορίας, τα οποία κατακλύστηκαν από βαρβάρους. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Ο λεγόμενος «Μεσαίωνας» έχει, ασφαλώς, τα ιδιαίτερα κοινωνικά του γνωρίσματα, που απαρτίζουν τον ιδεώδη του τύπο, δηλ. τη δική μας εικόνα γι' αυτόν, ωστόσο δεν είναι δυνατόν να αποφανθούμε τελεσίδικα για ποιον λόγο θα έπρεπε να θεωρηθεί ηθικά καλύτερος ή χειρότερος από άλλες εποχές. Ούτε και μπορεί να διαπιστωθεί επιστημονικά, αν τότε το «ανθρώπινο πνεύμα» και η «ανθρώπινη φύση» καταδυναστεύθηκαν (εδώ δεν γίνεται λόγος για τις τωρινές συγκεκριμένες μορφές της κοινωνικής κυριαρχίας), αφού τέτοιες έρευνες αναγκαστικά θα ορμηθούν από αξιολογικές κρίσεις (και όχι απλές ψυχολογικές ή βιολογικές αποφάνσεις) πάνω στην ουσία του ανθρώπου. Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί μεσαιωνικοί άνθρωποι, και μάλιστα όχι οι λιγότερο προικισμένοι, ένοιωσαν ως πλήρωμα της ψυχής τους και ως υπαρξιακή ένταση ακριβώς τα πράγματα εκείνα, που από την κοσμοθεωρητική σκοπιά του ορθολογισμού των Νέων Χρόνων παρουσιάστηκαν ως ετερονομία ή εξευτελισμός του ανθρώπου. Ακόμη και ως προς την καθαρά νοητική δραστηριότητα, η εξονυχιστική διερεύνηση ενός θεολογικού προβλήματος θα πρέπει τότε να προκαλούσε τουλάχιστον ίση ευχαρίστηση ή αίσθηση ελευθερίας όσο αργότερα και μια επιστημονική ανακάλυψη», γράφει ο Π. Κονδύλης από τη δική του οπτική μια οπτική άγνωστη σε αυτούς (παγανιστές και μη) που αρνούμενοι την ύπαρξη «απόλυτου, υπέρτατού κακού», θεωρούν ωστόσο το Χριστιανισμό και τον Μεσαίωνα το «υπέρτατο, απόλυτο» κακό. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Εάν ο Χριστιανισμός φέρνει την παρακμή και τον Μεσαίωνα, τότε γιατί η ιστορία των περισσότερων ευρωπαϊκών λαών αρχίζει με τον εκχριστιανισμό τους; Αν ο Χριστιανισμός εκβαρβαρίζει, γιατί οι Νορμανδοί, οι Κέλτες, οι Σλάβοι, οι Ούγγροι άρχισαν να εκπολιτίζονται μέσω του Χριστιανισμού; Πώς γίνεται ο Χριστιανισμός να εκβαρβαρίζει τους Έλληνες, αλλά να εκπολιτίζει τους Άγγλους, τους Σάξωνες, τους Γερμανούς, τους Γότθους, τους Ολλανδούς, τους Γαλάτες, τους Ρώσσους, τους Ισπανούς; Γιατί τα ισχυρότερα και πιο πολιτισμένα κράτη είναι κατά βάση χριστιανικά; Η αλήθεια είναι πως ο Ελληνισμός βρισκόταν σε παρακμή αιώνες πριν τον εκχριστιανισμό του. Ο εκχριστιανισμός του έδωσε δύναμη να επιβιώσει για έντεκα αιώνες σε ένα κράτος στο οποίο αρχικά ήταν μία από τις πολλές εθνότητες και το οποίο μετέτρεψε ουσιαστικά σε ελληνικό. Πρέπει να θυμόμαστε πάντα σε τι κατάσταση ήταν ακριβώς πριν τον εκχριστιανισμό της η Ελλάδα, ειδικά η νότια, ώστε οι απάτες των αρχαιολατρών να μην ξεγελούν κανέναν. <b>Οι Στράβων, Παυσανίας, Πολύβιος, Δίων Χρυσόστομος, Κικέρων, Πλούταρχος, είναι σύμφωνοι σε αυτό: απόλυτη παρακμή.</b> <b><span style="color: #274e13;">Γράφουν,</span></b> «Η Ήπειρος είναι τώρα στο μεγαλύτερό της τμήμα έρημη (...) ώς και το ιερό της Δωδώνης μένει άφωνο σαν όλα τα γύρω. Έρημες είναι και οι ορεινές περιοχές ανάμεσα στην Μακεδονία, την Θεσσαλία και την Ήπειρο. Έρημο και το ιερό χώμα της Ολυμπίας, στη διάθεση των ληστών και των κακοποιών. Έρημες η Αθαμανία και η Δολοπία. Η Αιτωλία και η Ακαρνανία διασχίζονται όχι πια από ανθρώπους, μα από κοπάδια αλόγων που βόσκουν. (...) Ανάμεσα στις πόλεις της Φωκίδας, η ανάμνηση των Δελφών είναι μια εύγλωττη μαρτυρία για την καταστροφή των ανθρωπίνων μεγαλείων. Στην Βοιωτία, οι Θεσπιές, η Θήβα, δεν είναι παρά συνοικισμοί που δεν αξίζουν να αναφερθούν. Ο Πειραιάς είναι ένα χωριό με σκόρπια σπίτια (...) είναι πολύ σπάνιο να ταράζη τα νερά του κάποιο μεγάλο αιγυπτιακό καράβι. (...) Από εκατό πόλεις της Λακωνίας, τουλάχιστον οι εξήντα είναι ερειπωμένες και έρημες. Σε ένα μεγάλο τμήμα της Αργολίδας και της Αρκαδίας που ήταν άλλοτε περίφημη για τον πληθυσμό, τα τείχη τους, οι ναοί τους δεν υπάρχουν πια, όπως η Μεγαλόπολη, που είναι έρημη, αφημένη στα κοπάδια και τα ερείπια. Η Κρήτη είναι νεκρή (...). Η δόξα της Χίου, των Κλαζομενών, της Σμύρνης δεν υπάρχει πια. Η Μίλητος είναι σκιά του εαυτού της. Η Παισός, η Άστυρα, η Πύρα και "μαζί με αυτές πολλές αρχαίες αιολικές πόλεις" αποτελούν θλιβερή ανάμνηση των καλών ημερών. Η θάλασσα που τις αγκαλιάζει είναι τώρα μια επικίνδυνη φωλιά πειρατών. (...) Ο Κικέρων, σαράντα πέντε χρόνια προ Χριστού <b><span style="color: #274e13;">γράφει</span></b>: "Εκεί στην Ελλάδα άλλοτε υπήρχαν ακμάζουσες πόλεις. Τώρα αυτές κείτονται σε ερείπια". (...) <b>Ο Δίων ο Χρυσόστομος λίγο αργότερα από τον Παυσανία</b>, μας μιλά πολλές φορές για την έρημη Θεσσαλία, την χωρίς κατοίκους Αρκαδία, για τον Τάραντα, τους Μεταπόντιους, τον Κρότωνα, άφωνες και έρημες πολιτείες, μας περιγράφει για την έρημη και χωρίς κατοίκους Εύβοια, που κανένας πια δεν καλλιεργεί τα χωράφια της, η Εύβοια το νησί των νεκρών πόλεων, όπου τα σπαρτά ωριμάζουν στον περίβολο των ενδόξων τειχών, όπου τα αγάλματα των θεών και των ηρώων κείνται σαβανωμένα μέσα σε πυκνό χορτάριασμα και τα κοπάδια των ζώων βόσκοντας βεβηλώνουν τα αρχαία οικοδομήματα των πόλεων. Υπήρχε κάποτε η Ελλάδα. Τώρα "οι πέτρες και τα ερείπια των μνημείων είναι τα μόνα μέσα που θυμίζουν σε εκείνους, που επέζησαν, το χαμένο μεγαλείο και τη λαμπρότητα" (Orat. Xxxiii˙ vii)» (C. Barbagallo, Τα αίτια παρακμής της Αρχαίας Ελλάδος, εκδ. Δημιουργία, σ. 267-270). <b>Ο Πλούταρχος, τον 2ο αι. μ.Χ.</b>, (Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων, 8, 414a) <b>γράφει ότι «ολόκληρη η χώρα μόλις και μετά βίας θα μπορούσε να προσφέρει σήμερα τρεις χιλιάδες οπλίτες, όσους έστειλε μόνη της η πόλη των Μεγαρέων στις Πλαταιές</b>» και ότι στη Βοιωτία κάποιος, «<b>μπορεί να κάνει ώρες να συναντήσει άνθρωπο πέρα από κανένα βοσκό». «70 πόλεις των Ηπειρωτών, λέγει ο Πολύβιος, ότι κατέστρεψε ο Αιμίλιος Παύλος (...) και έλαβε μεθ εαυτού 150 χιλιάδας αιχμαλώτους.</b> (...) Σήμερον που είναι κατά μέγα μέρος η χώρα (Ήπειρος) έρημος και πολλαί των κατοικιών και ιδίως των πόλεων έχουν εξαφανισθή, και αν ήθελε τις δυνηθή να καθορίση ταύτα λεπτομερώς, δεν θα προσέφερε καμμίαν ωφέλειαν δια τους τόπους, των οποίων η μνήμη τρόπον τινά έσβησε, και των οποίων η ερήμωσις αρχίσασα από πολλού δεν έπαυσεν ακόμη» (Στράβων, 7, 3, c322). «Ένεκα της τελείας ερημώσεως της χώρας (Αρκαδίας), δεν είναι ορθόν να επιμείνωμεν επί της ιστορίας της. Αί πλέον επιφανείς άλλοτε πόλεις καταστράφηκαν ένεκα των συνεχών πολέμων χωρίς να αφήσουν ίχνη, αυτή δε η χώρα έπαυσε να κατοικήται και καλλιεργήται. (...) Η Αιτωλία επίσης και η Ακαρνανία, χώραι εξ ίσου ερημωμέναι (...) Σήμερα δε και αυτή η Μεγάλη Πόλις επαλήθευσε το λογοπαίγνιον του κωμικού ποιητού "το όνομά της είναι Μεγαλερημία και ουχί πλέον Μεγαλόπολις"» (Στράβων, 8, 1, c388). «Η Μεγαλόπολη», γράφει δύο αιώνες μετά ο Παυσανίας (8, 33, 1), «είναι στο μεγαλύτερο μέρος της ερειπωμένη επί των ημερών μας». <b>Δηλαδή η παρακμή συνεχιζόταν αδιάκοπα.</b> «Σήμερον η Μεσσηνία είναι κατά το πλείστον εγκαταλελειμμένη, χωρίς όμως τούτο να είναι κάτι το εκπληκτικόν, αφού και η Λακωνική ακόμη δύναται να μας δώσει την εντύπωσιν της ερημώσεως, εάν την συγκρίνωμεν προς ό,τι ήτο παλαιά. Διότι εκτός της Σπάρτης πρέπει να υπολογίσωμεν και τας τριάκοντα πολίχνας, αι οποίαι παλαιά υπήρχαν πέριξ της Σπάρτης» (Στράβων, Γεωγραφικά, 8, 11, c362). «<b>Σήμερον και αυτός ο ναός των Δελφών έχει πάρα πολύ παραμεληθή (...) ο εις τους Δελφούς ναός είναι πτωχότατος τουλάχιστον εις μέταλλα πολύτιμα, αν όχι εις αφιερώματα» (Στράβων, 9, 4-8, c419-420). </b>«Οι συχνοί πόλεμοι κατερείπωσαν τα μακρά τείχη και το τείχος της Μουνιχίας και περιόρισαν τον Πειραιά εις μικράν κώμην πέριξ των λιμένων και του ναού του σωτήρος Διός» (Στράβων, 9, 15, c395). «Οι Θήβες της Βοιωτίας έχουν το όνομά τους σήμερα περιορισμένο στην ακρόπολη μονάχα και σε λίγους κατοίκους. (...) Και η Δήλος, αν εξαιρέσει κανείς τους Αθηναίους που στέλλονται για την φρούρηση του ιερού, είναι έρημη από (γνήσιους) Δήλιους» (Παυσανίας, 8, 33, 2). «Η Αργολίδα και η Λακωνία κλείνουν η μία ύστερα από την άλλη τα λαμπρά τους εργαστήρια όπλων. Τα ορυχεία του σιδήρου και του χαλκού της Εύβοιας εγκαταλείπονται. <b>Η Αθήνα εγκαταλείπει για πάντα τα πλούσια μεταλλεία του Λαυρίου και τις από αιώνων κεραμουργικές βιομηχανίες της (...) ζη με τα δώρα των Ρωμαίων που θα της προμηθεύσουν τακτικά σιτάρι, τρόφιμα, θα πληρώσουν τους δημόσιους αγώνες της (...). Στα πρώτα της αυτοκρατορίας η Συνέλευση του Δήμου (της Αθήνας) περιόρισε την δικαιοδοσία της και έφθασε στο σημείο να εγκρίνη μόνο διατάγματα επαίνων και τιμών, που υπαγορευόταν "άνωθεν" και η παλιά Βουλή του Δήμου μετατράπηκε σιγά σιγά σε ένα σώμα αποκλειστικά ή σχεδόν αποκλειστικά για παρελάσεις» (C. Barbagallo, Τα αίτια παρακμής της Αρχαίας Ελλάδος, εκδ. Δημιουργία, σ. 222, 224, 241). </b></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b> </b></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>Από αυτό το μαύρο χάλι έσωσε ο Χριστιανισμός την Ελλάδα.</b> Από μια ασήμαντη, ερημωμένη και ουσιαστικά περιφρονημένη γωνιά μιας απέραντης αυτοκρατορίας, έγινε το κέντρο της χάρη στο Χριστιανισμό και τον Μέγα Κωνσταντίνο. Οι κατηγορίες των αρχαιολατρών, πως με το Βυζάντιο αρχίζει η παρακμή της νότιας Ελλάδας, να ξαναθυμίσουμε τον ιδιότυπο νοτιοελλαδισμό τους, που αγνοεί ότι εκείνη την εποχή (4ος και 5ος αι.) τα κέντρα του Ελληνισμού ήταν εκτός νότιας Ελλάδας, είναι είτε προϊόν άγνοιας είτε εσκεμμένα ψέμματα. <b>Η παρακμή της νότιας Ελλάδας είχε αρχίσει 500 - 600 χρόνια πριν τον Θεοδόσιο και συνεχιζόταν έως αυτόν, δίχως ο Χριστιανισμός να ευθύνεται γι' αυτήν. Δεν προκάλεσε καμμία παρακμή της νότιας Ελλάδας και του Ελληνισμού το Βυζάντιο.</b></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b> </b></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://ierosolymitissa.org">ierosolymitissa.org</a> </span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-27951337207577989712022-10-31T21:18:00.006+02:002022-10-31T21:18:56.254+02:00ΒΥΖΑΝΤΙΟ, 12ο. Συκοφαντιών συνέχεια για το Βυζάντιο...<div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">71. "Στον τόπο μας έχουμε Ρωμηοκρατία». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></span><br /><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Σε όλα τα δημοτικά τραγούδια ο λαός μας, ονομάζεται Ρωμηός. Πώς γίνεται να έχουμε Ρωμηοκρατία, αφού ο λαός είναι Ρωμηός; </span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">-Οι ρεμπέτες ξένοι κυρίαρχοι είναι μήπως κι αυτοί, που στα τραγούδια τους βρίσκεις δεκάδες φορές τη λέξη Ρωμηός ως εθνικό προσδιορισμό του λαού που κατοικεί στον τόπο αυτό, αλλά ουδέποτε βρίσκεις το Ελληνας; Οι ρεμπέτες δεν μπορεί να κατηγορηθούν ως θρησκόληπτοι, διότι δεν είχαν πολλά πάρε δώσε με την θρησκεία, κι όμως Ρωμηοί ήταν και για Ρωμηούς έγραφαν. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">-Ο Σεφέρης, ο Παλαμάς, που χρησιμοποιούσαν τα Ρωμηός και Ρωμηοσύνη; Προδότες ήταν; Ή μήπως ήταν παραπλανημένοι; </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">-Ο Ρίτσος, που έγραψε την Ρωμιοσύνη, μήπως ήταν πράκτορας των Ρωμηών; </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">-Ο Σουρής, που την εφημερίδα του την ονόμασε Ρωμηός, είναι κι αυτός ξένος και ανθέλληνας; Μόνο ένας ανιστόρητος θα το έλεγε αυτό. Το Ρωμηός σημαίνει Έλληνας, για όλους εκτός από τους φανατικούς αρχαιολάτρες που νομίζουν πως επειδή όλοι οι παραπάνω μιλάνε για Ρωμηούς, είναι «ξένοι κατακτητές». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Το επιχείρημα πως το «Ρωμηός» είναι ξενικής προέλευσης και γι' αυτό δεν πρέπει να χρησιμοποιείται είναι εσφαλμένο γιατί στηρίζεται στο αφελές ιδεολόγημα ότι μόνο ό,τι προέρχεται από την αρχαία εποχή είναι πραγματικά ελληνικό. Τα έθνη στη διάρκεια των αιώνων προσλαμβάνουν και αποβάλλουν πολλά στοιχεία, πλην όμως αυτό δεν σημαίνει ότι χάνουν την εθνικότητά τους. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Οι Γαλάτες της Γαλατίας με τον κελτορωμαϊκό πολιτισμό τους κατακτήθηκαν τον 5ο αι. από την γερμανική φυλή των Φράγκων, οι οποίοι πάντοτε ήταν ένα μικρό ποσοστό των κατοίκων της Γαλλίας, αλλά όλοι πλέον λέγονται Φράγκοι και το κράτος ονομάζεται «Φραγκία» (France), δίχως κανείς Γάλλος να φέρνει αντίρρηση λόγω του ξενικού ονόματος, ή να το θεωρεί σύμβολο ξένης κατοχής, έπειτα από 15 αιώνες. Οι Φράγκοι εκγαλατίστηκαν και εκλατινίστηκαν. Οι Ρώσοι ονομάζονται «Ρώσοι» επειδή τον 9ο αι. μια σκανδιναβική φυλή, οι Ρώς κατέκτησαν τα εδάφη της σημερινής Ρωσίας και έδωσαν το όνομα τους στην χώρα και τους σλαβικούς πληθυσμούς που ζούσαν εκεί, αλλά κανείς Ρώσος δεν αισθάνεται ως ξένο το όνομα «Ρώσος». Τόσο στην περίπτωση των Φράγκων όσο και των Ρώσων, οι λιγοστοί κατακτητές αφομοιώθηκαν και με το πέρασμα λίγων αιώνων έπαψε να υφίσταται διαφορά, και είναι παράλογη η ιδέα πως οι Σλάβοι της Ρωσίας ή οι κάτοικοι της Γαλλίας είναι υπό ξένη κατοχή μόνο και μόνο επειδή τους έμεινε ένα αρχικώς ξένο όνομα. Το αντίθετο, είναι περήφανοι για το όνομά τους. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Η Αγγλία επίσημα ονομάζεται «Μεγάλη Βρετανία» εξαιτίας της κατάκτησής της πριν 10 αιώνες από τους Βρετανούς Νορμανδούς της Βρετάνης, η οποία είναι μια επαρχία της Γαλλίας. Κανείς όμως κάτοικος του Ηνωμένου Βασιλείου δεν ζήτησε να αλλάξει το όνομα της χώρας του επειδή είναι ξενικής προέλευσης. Αντίθετα, το θεωρούν δικό τους. Αν αυτά ισχύουν για διάστημα 10 αιώνων, τι πρέπει να ισχύει για διάστημα 18 αιώνων; (Από το 212 μ.Χ.) </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Χαρακτηριστικά, γράφει ο ανώνυμος Φράγκος συγγραφέας του «Χρονικού του Μωρέος» (14ος αι.) για το ποιοί είναι οι «Ρωμαίοι-Ρωμηοί»: «Διαβόντα γαρ χρόνοι πολλοί αυτείνοι οι Ρωμαίοι / Έλληνες είχαν το όνομα, ούτως τους ωνομάζαν / -πολλά ήταν αλαζονικοί, ακόμη το κρατούσιν - / από την Ρώμη απήρασιν το όνομα των Ρωμαίων.» (στιχος 795) </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Λοιπόν το όνομα Ρωμηός έγινε δικό μας, διότι το κάναμε δικό μας και το πήραμε γιατί είμασταν οι καλλίτεροι και οι πιο άξιοι, όσο κι αν στους ξένους φάνηκε «αλαζονική» η πράξη αυτή. Όπως λέει κι ο Ψυχάρης: «τόσο το καλύτερο αν έχουμε δύο δόξες αντί μία» (Άλκη Κυριακίδου-Νέστορος, Λαογραφικά μελετήματα, εκδ. Νέα σύνορα-α.λιβάνης, σ. 224). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αιώνες πριν το Χρονικό του Μωρέος, ο επισκοπος Βιέννης γράφει ενθουσιασμένος στον Χλωροβίκο (Κλόβις), πρώτο βασιλιά των Φράγκων που βαφτίστηκε Χριστιανός στα τέλη του 5ου αι., «Η Ελλάδα μπορεί να χαίρεται που έχει εκλέξει ένα δικό μας (ορθόδοξο) αυτοκράτορα» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Ζ' σ. 144). Με το Ελλάδα εννοεί την Ρωμανία, δηλαδή το Βυζάντιο , και μάλιστα πρωτού ο όρος αυτός λάβει στους Καθολικούς την έννοια του αιρετικού (πράγμα που έγινε το 794). Πράγμα που σημαίνει ότι από τότε ήδη ήταν γνωστό τοις πάσι ποιος είναι αυτός οι παράξενος λαός ονόματι [ουδέποτε αυτοαπεκλήθη έτσι] «Βυζαντινοί». </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Τα ονόματα δεν έχουν καμμία «αναλλοίωτη» «ουσία», αλλά πως η σημασία τους αλλάζει κάθε φορά, ανάλογα με τον χρήστη τους και τη χρήση τους, και πως κάθε σημασία που δίνεται σε κάθε εποχή είναι τόσο έγκυρη όσο και η αρχική σημασία, κατά την συγκεκριμένη εποχή. Κι αυτό είναι πολύ λογικό: ό,τι σήμερα είναι ξένο, αύριο είναι οικείο, και το ανάποδο. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Το όνομα Ρωμαίος λοιπόν εξελληνίστηκε λόγω των εξής γεγονότων: 1) του πολιτιστικού εξελληνισμού των Αρχαίων Ρωμαίων από τον 1ο π.Χ. αι. και μετά, 2) της πολιτικής εξομοίωσης μεταξύ Ιταλών κατακτητών και μη Ιταλών υπεταγμένων με το διάταγμα του 212 μ.Χ που έδινε σε όλους ρωμαϊκά πολιτικά δικαιώματα, 3) της μεταφοράς της πρωτεύουσας στον ελλαδικό χώρο το 330 μ.Χ. που σήμαινε πως η κυρίαρχη συνιστώσα του κράτους θα ήταν πλέον οι ελληνόφωνοι πληθυσμοί του ανατολικού τμήματος, κι όχι οι λατινόφωνοι της Ιταλίας, 4) της καθιέρωσης του χριστιανισμού ο οποίος κατά βάση ήταν διαδεδομένος σε ελληνικούς κι όχι λατινικούς πληθυσμούς. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (το ανατολικό τμήμα της) εξελληνίστηκε ξαφνικά, σε μία μέρα, το 330 μ.Χ. επειδή χτίστηκε η Κωνσταντινούπολη ή απλώς επειδή θρησκεία του κράτους έγινε η χριστιανική (όπως λένε ορισμένοι θεοκράτες νεοπαγανιστές, οι οποίοι λατρεύουν τον παγανιστή Βυζαντινό Ιουλιανό και απαιχθάνονται τον Χριστιανό Βυζαντινό Κωνσταντίνο). Αυτό έγινε λόγω σωρείας διαδοχικών γεγονότων αιώνων (1ος μ.Χ. - 4ος μ.Χ.), τα οποία έθεσαν το ανατολικό κράτος υπό τον έλεγχο των Ελλήνων του ανατολικού τμήματος. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Οι νεοπαγανιστές άλλοτε γράφουν (Δελτίο τύπου ΥΣΕΕ # 59) ότι ο πολιτισμός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπήρξε κατά μεγάλο τμήμα του ελληνικός, και άλλοτε πάλι, όταν τους πιάνει ο αρχαιο-μικροελλαδισμός τους, γράφουν (Βλάση Ρασσιά, Υπέρ Της Των Ελλήνων Νόσου, β' έκδοση, εκδ. Ανοιχτή πόλη, σ. 10) ότι δεν υπήρξε «ελληνορωμαϊκός» πολιτισμός, ότι «Ελληνισμός και Ρωμαϊσμός είναι έννοιες αντιδιαμετρικά αντίθετες». Η γνωστή τους τακτική, άλλοτε να αναφέρουν με υπερηφάνεια τους παγανοφαναριώτες κι άλλοτε να αρνούνται κάθε σχέση με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Και τέλος πάντων, γιατί οι νεοπαγανιστές έχουν τόση παραληρηματική ψύχωση με το «Ρωμηός»-Ρωμαίος και θεωρούν το «Ρωμαίος» μη ελληνικό, <b>την στιγμή που το ίνδαλμά τους, ο Ιουλιανός ο Αποστάτης γράφει αυτά εδώ: «Άλλωστε οι Ρωμαίοι ανήκουν στο γένος των Ελλήνων» (Ιουλιανού, Εις τον βασιλέαν Ήλιον προς Σαλούστιον, 39, 153a) και «(...) γνωρίζω ότι κι εσείς (οι Ρωμαίοι) από αυτούς (τους Έλληνες) κατάγεστε» (Ιουλιανού, Συμπόσιον ή Κρονιάς, 324a). Στα ίδια (Εις τον βασιλέαν Ήλιον, 39, 153a), ο Ιουλιανός γράφει: «ο Ήλιος αναγνώρισε την πολιτεία μας (τη Ρώμη) Ελληνική τόσο στην καταγωγή όσο και στο πολίτευμα»</b>. Τί πρόβλημα έχουν λοιπόν οι Ν/Π με το όνομα «Ρωμαίος- Ρωμιός» αφού το ίνδαλμά τους, ο Ιουλιανός, θεωρεί τους Ρωμαίους Έλληνες στην καταγωγή και στα πάντα; Πώς ισχυρίζονται ότι «η Ελλάδα ήταν υπόδουλη (146 π.Χ. - 1453 μ.Χ.) στους Ρωμαίους», αφού τους διαψεύδει ένας Ρωμαίος που αποκαλούνταν Έλλην; </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Η ξεπερασμένη αντίληψη περί ιστορίας, που έχουν οι εθνικιστές, «αρχαιολάτρες» και νεοπαγανιστές, τους οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το Βυζάντιο δεν είναι ελληνικό, απλώς διότι δεν έγινε καμμιά επανάσταση τον 4ο αιώνα, ώστε η Αυτοκρατορία να γίνει από Ρωμαϊκή Ελληνική. Κοιτούν τις λέξεις και δεν εξετάζουν την αλλαγή στο νόημα των λέξεων. Βλέπουν την λέξη «Ρωμαίος» σε κείμενα του 1ου μ.Χ. αι., την ξαναβλέπουν σε κείμενα του 7ου μ.Χ. αι. και νομίζουν ότι σημαίνει τον ίδιο λαό, τον ίδιο κόσμο, το ίδιο πράγμα! Φυσικά, το νομίζουν αυτό, επειδή δεν μπαίνουν στον κόπο να εξετάσουν, αν σημαίνει το ίδιο πράγμα. Δεν κοιτούν ότι το «Ρωμαίος» του 5ου αι. μ.Χ. σήμαινε τον ελληνόφωνο κάτοικο της Ελλάδας και της (ελληνικότατης) Μικράς Ασίας, ενώ πέντε π.Χ. αιώνες πιο πριν σήμαινε τον λατινόφωνο κάτοικο της Ιταλίας. Τα ονόματα αλλάζουν σημασία. Και η περίπτωση αυτή, όπου το «Ρωμαίος» κατέληξε να σημαίνει τον Έλληνα, δίχως να χρειαστεί καμμία επανάσταση, οι ίδιοι οι λατινόφωνοι Ρωμαίοι εξελλήνισαν τον εαυτό τους είναι χαρακτηριστική. Δεν είναι απαραίτητο να γίνει επανάσταση, ώστε να αλλάξει η σημασία ενός ονόματος˙ ούτε να γίνει επανάσταση, ώστε να αλλάξει χέρια το κράτος. Οι ίδιοι οι λατινόφωνοι της Ιταλίας, εξελληνίστηκαν, έδωσαν τον τίτλο του «Ρωμαίου» σε κάθε κάτοικο της Αυτοκρατορίας κι εν τέλει, μετέφεραν την έδρα της σε ελληνικά εδάφη. Όταν έπαψε να υφίσταται η δυτική αυτοκρατορία, ο μόνος λαός που οι εξελληνισμένοι «Ρωμαίοι» της ανατολικής αυτοκρατορίας ήταν ταυτισμένοι μαζί του, ήταν οι Έλληνες. </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Λένε συνεχώς οι αρχαιολάτρες και οι Ν/Π ότι το «Έλλην» είναι το ανώτερο, διότι σχετίζεται με την λογική και τον ορθολογισμό και την γνώση και την επιστήμη, ενώ το «Ρωμιός» τάχα ταυτίζεται με το σκοταδισμό και την πίστη και την αμάθεια. Αυτός ο («μη εθνικιστικός») ορισμός του Έλληνα είναι αυθαίρετος και εκτός ιστορικής πραγματικότητας. Βασίζεται στην επιρροή της αίγλης του 5ου π.Χ. αιώνα, κατά τον οποίο ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός άνθισε. <b>Λοιπόν, οι Έλληνες του 5ου π.Χ. αι., που εδίωξαν τον Πρωταγόρα, τον Πυθαγόρα, τον Αναξαγόρα, τον Πρόδικο, τον Ευριπίδη, τον Σωκράτη <span style="color: #274e13;">(τον οποίον καταδίκασαν εις θάνατον)</span>, που πολέμησαν με άλλα λόγια την Φιλοσοφία και την Γνώση, αυτοί δεν ήταν Έλληνες; Κι αν δεν ήταν, τί ήταν τότε; Γιατί δεν αγαπούσαν την γνώση, την επιστήμη και την έρευνα; Τί έφταιξε και, όντας Έλληνες, στράφηκαν κατά των φιλοσόφων; Θα μας πει κανείς; Οι Έλληνες ειδωλολάτρες του 3ου και 4ου μ.Χ. αιώνα, που τό χαν ρίξει στη μαγεία, στην αστρολογία, στη «θεουργία» και την τυφλή πίστη, άραγε αυτοί δεν ήταν πλέον Έλληνες; Τί ήταν, Ζουλού; Αν δεχτούμε ότι η ουσία της Ελληνικότητας, του (αρχαίου) «Έλληνα» είναι ο Λόγος και η Έρευνα, τότε ο αρχαίος ελληνικός όχλος, οι λαϊκές μάζες που φτωχοζούσαν, οι ανίδεοι αγρότες και οι τσοπάνοι, που έβοσκαν πρόβατα στις βουνοπλαγιές και δεν άκουσαν ποτέ τίποτε για τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Επίκουρο, τον Πρωταγόρα, ίσως μόνο όταν εξόριζαν τον Πρωταγόρα και έκαιγαν τα γραπτά του, αυτοί δεν είχαν «Ελληνικότητα», δηλαδή δεν ήταν Έλληνες!! Όμως αυτό το συμπέρασμα είναι απλώς η απόδειξη του αδιεξόδου του ελιτιστικού ορισμού της ελληνικότητας. Διότι όλοι αυτοί οι άσημοι αρχαίοι Έλληνες, ο όχλος, ήταν Έλληνες ακριβώς όπως και οι φιλόσοφοι, και συνεπώς το «Έλλην» δεν είναι φύσει κάτι το ανώτερο ή το συσχετιζόμενο με τον Λόγο ή την... Επιστήμη. </b></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα δεν μπορεί να δωθεί εάν ισχύει ο παράλογος (=μη ιστορικός) ορισμός που δίνουν για τον «Ελληνα» οι νεοπαγανιστές. Το όνομα «Έλληνας» δεν είναι ουρανοκατέβατο, ώστε να έχει συνεχώς μία απαράλλαχτη σημασία. Είναι ανθρώπων δημιούργημα και αλλάζει σημασίες από εποχή σε εποχή, ανάλογα με αυτούς που το χρησιμοποιούν κι εκφράζονται από αυτό. Αφού είναι ανθρώπινο δημιούργημα και δεν έχει μία απόλυτη σημασία, γιατί τότε οι νεοπαγανιστές επιλέγουν να ορίσουν το «Ελλην» ως «το τέλειο, το σύμφωνο με την λογική και την επιστήμη και την Γνώση» κι όχι ως «τσαρλατανισμό-θεουργία του 3ου μ.Χ. αιώνα» ή ως «διώξεις κατά φιλοσόφων του 5ου π.Χ. αι.»; Και οι δύο όψεις είναι εξίσου ισότιμα τμήματα της «ελληνικότητας». Με ποιο δικαίωμα παραχαράσουν την αλήθεια, μη δίνοντας την ίδια σημασία στην άλλη όψη; Με το κριτήριο της παλαιότητας; Αυτό είναι κατ' αρχήν ρομαντικό κριτήριο («όλα ήταν κάποτε ωραία και μετά εκφυλίστηκαν»), αφετέρου η έννοια της «παλαιότητας» είναι σχετική: θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει «αυθεντικά παλαιότερη ελληνικότητα» την ανορθολογική εποχή του 1.000 π.Χ. κι όχι τον 5ο π.Χ. αιώνα. Με το κριτήριο της χρονική διάρκειας, η «ανορθολογική» νοηματοδότηση του «Ελληνα» έχει πολύ περισσότερη διάρκεια από ότι η εποχή των φιλοσόφων (5ος - 3ος π.Χ. αι.). Όταν λοιπόν ο κάθε ιδεαλιστής εθνικιστής θέλει να παρουσιάσει το «Ελληνας» ως διαχρονικά συνώνυμο του λόγου, της γνώσης, της έρευνας, είναι ολοφάνερο πως αυθαιρετούν εσκεμμένα, διαστρεβλώνοντας την ιστορική αλήθεια. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Το όνομα Ελλάδα στην αρχή της επανάστασης του 1821 βεβαίως ουδεμία σχέση είχε με τις φαντασιώσεις των σημερινών Ν/Π. Ελλάδα σήμαινε τα Βαλκάνια, όπως έχουμε πει παραπάνω. Επιπλέον η σημασία της λέξης Ελλάδα δεν ήταν η ίδια, ούτε και κατά την ίδια την Αρχαιότητα. <b>Ως γνωστό, στους ομηρικούς χρόνους Ελλάδα σήμαινε την περιοχή της Φθιώτιδας. Οι υπόλοιποι Έλληνες δεν λέγονταν Έλληνες, αλλά Δαναοί ή Αχαιοί ή Αργείοι. Στην γεωμετρική εποχή (1100 - 800 π.Χ.) επικράτησε το Ελλάδα μόνο για την περιοχή από τις Θερμοπύλες και νοτιότερα. Ο Θουκιδίδης, τον 5ο αιώνα στις περιοχές που ονομάζονταν ώς τότε «Ελλάδα» προσθέτει και την Ήπειρον. Ο Δημοσθένης (19, 303) γράφει «τὴν Ἑλλάδα καὶ Πελοπόννησον», αποκαλώντας Ελλάδα την Ρούμελη κι όχι τον Μωριά, ο Παυσανίας, γράφει την ''Ελλάδος Περιήγησιν'' επισκεπτόμενος τις χώρες νότια της Θεσσαλίας μόνο, αλλού όμως, περιλαμβάνει και την Ήπειρο («Ἑλλὰς ἡ πέραν Ἰονίου») ενώ αλλού («πᾶσα ἡ Ἑλλὰς») όλες τις χώρες μαζί και τα παράλια της Μ. Ασίας. Στους ελληνιστικούς χρόνους Έλληνες ονομάζονταν όσοι μιλούσαν ελληνικά. Στην Ρωμαιοκρατία υπήρχε επαρχία Αχαΐας και επαρχία Μακεδονίας, αλλά όχι επαρχία Ελλάδας. Στο «θέμα Ελλάδας» των βυζαντινών χρόνων συμπεριλαμβάνονται η ανατολική Θεσσαλία, η ανατολική Ρούμελη, η Εύβοια, και ορισμένα νησιά των Κυκλάδων μαζί με την Λήμνο, ενώ υπάρχει το θέμα Πελοποννήσου, το θέμα Νικοπόλεως, Κρήτης, Θεσσαλονίκης, Στρυμώνα, Κεφαλλονιάς, Αιγαίου. Ο βασιλιάς της Νικαίας ονομάζει Ελλάδα την Μικρά Ασία, ενώ διάφοροι άλλοι Έλληνες, με το Ελλάδα <span style="color: #274e13;">(ή Ελλάς)</span> εννοούν όλη την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Τα ίδια ισχύουν και για άλλα ελληνικά ονόματα περιοχών, όπως η Θράκη, που αρχικά περιελάμβανε την χώρα από Βυζάντιο ώς τον Όλυμπο, κι από το Δούνανη ώς το Αιγαίο, στα χρόνια του ο Θουκιδίδης αποκαλεί την Χαλκιδική «Θράκη» (1, 57) και τον πόλεμο στη Χαλκιδική «τὸν ἐπὶ Θράκης Χαλκιδικὸν πόλεμον» (2, 96, 2)˙ στα βυζαντινά χρόνια, «Θράκη» λεγόταν μόνο η βορειοανατολική περιοχή της Ανατολικής Θράκης. Παρομοίως, αρχικά «Μακεδονία» λεγόταν μόνο η σημερινή Δυτική Μακεδονία. Τα ονόματα, λοιπόν, ουδέποτε είχαν σταθερή σημασία. </b></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ισχυρίζονται οι εθνικιστές «αρχαιολάτρες» πως το Ρωμηός συμπεριελάβανε κατά την Τουρκοκρατία και άλλα έθνη εκτός του ελληνικού, οπότε δεν πρέπει να χρησιμοποιείται από τους Νεοέλληνες. Αυτό βέβαια είναι μερικώς μόνο σωστό, διότι οι Σέρβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, κλπ λαοί, παρ' όλο που τυπικά συμπεριλήφθησαν μεταξύ 1500 - 1850 στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως δεν έγιναν Ρωμηοί, διότι σε 350 - 400 χρόνια μόνο δεν αλλάζει η εθνική συνείδηση (δεδομένης της προΰπαρξης σερβικού και βουλγαρικού κράτους πριν την κατάληψη της Βαλκανικής από τους Τούρκους) και διότι γλώσσα της λειτουργίας ήταν η σερβική, βουλγαρική, ρουμανική αντίστοιχα κι όχι η ελληνική. Παρ' όλο που οι Τούρκοι για ένα διάστημα πράγματι απεκαλούσαν όλους τους βαλκάνιους Ορθόδοξους «Ρούμ»=Ρωμαίους, ωστόσο οι Σέρβοι - Βούλγαροι - Ρουμάνοι δεν αυτοαπεκλήθησαν ποτέ Ρωμηοί. Ο Δούκας γράφει: «Τοῦτο τοὺς Ἀλβανοὺς εὐαριθμήτους ἐποίησεν, Βλάχους ὁμοίως Σέρβους καὶ Ρωμαίους εἰς τέλος ἠφάνισεν» ταυτίζοντας έτσι τα ονόματα Ρωμαίος και Έλληνας. Μιλήσαμε για τον Νικήτα Χωνιάτη, που αντί για Ρωμαίους γράφει Έλληνες, ταυτίζοντας τον λαό που έχει τα ονόματα αυτά. Ο Σέρβος ηγεμόνας Στέφανος Δουσάν, τον 14ο αι. παίρνει τον τίτλο στα ελληνικά του έγγραφα: «Στέφανος εν Χριστώ τώ Θεώ Πιστός Βασιλεύς και αυτοκράτωρ Σερβίας και Ρωμανίας», στα σερβικά του έγγραφα όμως, γράφει: «Στέφανος εν Χριστώ τώ Θεώ πιστός βασιλεύς των Σέρβων και των Γραικών». Οι Ρωμαίοι είναι οι Γραικοί, αφού με το όνομα Ρωμαίος ο Δουσάν δεν εννοεί τους Σέρβους. Ο Βούλγαρος Συμεών ονομάζει τον εαυτό του «Βασιλεύς Βουλγάρων και Ρωμαίων». Το ίδιο συναντάμε και σε άλλα κείμενα. Οι υπόλοιποι βαλκανικοί λαοί αναφέρονται με τα γνωστά σημερινά τους ονόματα˙ Ρωμαίοι είναι μόνο οι Έλληνες. Το «Ρωμαίος» αφορά μόνο όσους λαούς ζούσαν εντός των συνόρων της Αυτοκρατορίας κατά την εποχή του εκχριστιανισμού της, οι οποίοι σταδιακά εξελληνίστηκαν (όσοι από αυτούς δεν ήταν Έλληνες ή ήδη εξελληνισμένοι τον 4ο αι.). Οι Σλάβοι των Βαλκανίων, που κατέφθασαν 2 - 3 αιώνες αργότερα δεν μετείχαν στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό (χριστιανικό ή εθνικό) ούτε στη δημιουργία του ορθόδοξου πολιτισμού: απλώς κατοίκησαν στα ρωμαϊκά εδάφη. Όπως και νά χει, οι νεοπαγανιστές δεν γίνεται από την μία να ισχυρίζονται τέτοια πράγματα για το Ρωμηός, κι από την άλλη να ισχυρίζονται πως το «Έλληνας» των Πατέρων της Εκκλησίας και των διαταγμάτων των Αυτοκρατόρων είχε εθνική σημασία, παρ' όλο που οι ίδιοι οι νεοπαγανιστές τονίζουν αλλού πως το Έλληνας σήμαινε πλέον τον παγανιστή, δηλαδή ήταν θρησκευτικό, άρα και πολυεθνικό όνομα. Αφού ήταν όνομα για πολλούς λαούς, ας μην κλαίνε οι νεοπαγανιστές γι' αυτούς τους «Έλληνες», διότι δεν ήταν Έλληνες, αλλά κυρίως Σλάβοι, Σύριοι, Λατίνοι, Αλβανοί κ.ά. Όταν βέβαια τους νεοπαγανιστές τους πιάνει... η απροσεξία, τότε ρητά αναφέρουν ότι το «Ρωμαίοι» - Ρωμηοί σημαίνει Έλληνες και μόνον Έλληνες, κι όχι τους άλλους ορθόδοξους λαούς˙ και έτσι το επιχείρημα ότι το Ρωμιός δεν είναι εθνικό μας όνομα, αλλά όνομα κι άλλων λαών, καταρρίπτεται από τα ίδια τους τα λόγια. Για παράδειγμα, γράφουν ότι το 1905 οι Βούλγαροι «Κατέλαβον την Ανατολική Ρωμυλία (Χώρα Ρωμαίων: Ελλήνων)». Ρωμαίοι = Έλληνες λοιπόν, όπως ρητά επεξηγούν. Άρα αυτοί που κατά τον μεσαίωνα λέγονταν «Ρωμαίοι», οι Βυζαντινοί, αυτοί που οι νεοπαγανιστές αποκαλούν «μη Έλληνες», αυτοί ήταν Έλληνες, και το κράτος τους ήταν Ελληνικό. </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Λανθασμένη είναι η άποψη πως το όνομα Ρωμαίος - Ρωμηός ήταν το επίσημο μόνο όνομα των πολιτών της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ενώ αυτοί δήθεν προτιμούσαν άλλα ονόματα: Όπως φαίνεται από όλο το έπος του Διγενή Ακρίτα που λαμβάνει χώρα στα ανατολικά σύνορα της Ρωμανίας, ακόμα και στα σύνορα οι κάτοικοι (οι ακρίτες) αποκαλούνταν Ρωμαίοι. Αν οι υπήκοοι της Ρωμαίικης αυτοκρατορίας προτιμούσαν ή χρησιμοποιούσαν για τον εαυτό τους άλλο όνομα διαφορετικό του επίσημου Ρωμηός τότε γιατί μετά την κατάλυση της Ρωμανίας συνέχισαν να αποκαλούν τον εαυτό τους με το επίσημο όνομα κι όχι με αυτό (ποιό;) που υποτίθεται πως χρησιμοποιούσαν αναμεταξύ τους; Το όνομα Ρωμηός λοιπόν δεν ήταν απλώς κρατικό όνομα ή ένα όνομα υπηκοότητας δοσμένο από το κράτος, αλλά εθνικό όνομα, γι' αυτό άλλωστε και επέζησε και της πτώσης του Βυζαντίου. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αστήριχτη επίσης είναι η άποψη πως οι πρόγονοι μας είχαν το όνομα Ρωμηός επειδή έτσι τους ωνόμαζαν οι κατακτήσαντες αυτούς Τούρκοι. Αυτό αποδεικνύεται από περιοχές (π.χ. Κύπρος, νότια Ελλάδα, Κρήτη κ.ά.) όπου μεταξύ βυζαντινής περιόδου και Τουρκοκρατίας μεσολάβησε η Φραγκοκρατία, κατά την οποία ωστόσο οι κάτοικοί τους συνέχισαν να αυτοαποκαλούνται Ρωμηοί. Οι Τούρκοι, λοιπόν, δεν εφηύραν το όνομα Ρωμηός ούτε το επέβαλαν, αλλά συνέχισαν να μας αποκαλούν με το ίδιο όνομα που είχαμε και πριν την υποδούλωσή μας, όταν είμασταν ένδοξη και πανίσχυρη κοσμοκρατορία. Αν υπάρχει κάποιος χαρακτηρισμός που οι Τούρκοι μάς προσέδωσαν αυτός είναι το «ραγιάδες» (=κοπάδι), που φυσικά και είναι ταπεινωτικό. Το Ρωμηός όμως προϋπήρχε της τουρκικής κατάκτησης και δεν είναι καθόλου όνομα σκλαβιάς. Αντίθετα, υπενθυμίζει <span style="color: #274e13;">(την αυτοκρατορία)</span> την αυτοκρατορικότητα και τα παλαιά μεγαλεία του γένους μας. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ανιστόρητη είναι η άποψη πως κατά την «βυζαντινή» εποχή αυτοαποκαλούνταν «Ρωμηοί» μόνο στην Κωνσταντινούπολη και τη Μ. Ασία, ενώ στην σημερινή Ελλάδα αυτοαποκαλούνταν «Έλληνες». Στο «Χρονικό του Μωρέος», γραμμένο τον 14ο αι. από Φράγκο της Πελοποννήσου, παντού γίνεται λόγος για Ρωμαίους κι όχι για Έλληνες, διότι έτσι αυτοαποκαλούνταν τότε οι πρόγονοί μας. π.χ. «Ποτέ Ρωμαίου μη εμπιστευτής δια όσα και σού ομνύει / όταν θέλει και βούλεται του να σε απεργώση», γράφει ο Φράγκος στο χρονικό του. Αυτό, μαζί με τον Διγενή Ακρίτα, και με τα δημοτικά τραγούδια, δείχνουν ότι το «Ρωμηός» ήταν εθνικό όνομα κι όχι απλώς κρατικό. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Ο Στερεοελλαδίτης Παλαμάς λέει: «Το όνομα Ρωμηός κάθε άλλο παρά ντροπή είναι. Αν δε το περιμαζώνει αγριελιάς στεφάνι από την Ολυμπία, το ανυψώνει στέμμα ακάνθινο μαρτυρικό, και θυμάρι μοσκοβολά και μπαρούτι.» Τονίζει ο Παλαμάς: «Βαπτιστικός του κλασσικού Ρωμαίου της Ρώμης, από τον καιρό του Ιουστινιανού ως τον καιρό του Ρήγα του Βελεστινλή, ο ίδιος έμεινε, ξεχωρισμένος, ο ίδιος πάντα, μέσα από το δανεικό του όνομα, που τόκαμε δικό του, ο Ρωμαίος της Πόλης, ο Ρωμιός ο ραγιάς, ο Ρωμιός ο αδούλωτος, ο Ρωμιός ο Έλλην...», για να καταλήξει: «κάποιο αγνότερο και πιο βαθύ αίσθημα μουσικό, δε μπορεί παρά να βρει ακόμα, στη λέξη ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ, κάτι τι ποιητικά και μουσικά χρωματισμένο, κάτι τι φτερωτό, λεβέντικο για μας και ανάλαφρο, που νομίζω πως δεν το έχει ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, με όλη του τη βαριά του ασάλευτη μεγαλοπρέπεια». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">-Στο κλεφτικο τραγούδι του Βλαχάβα, ενός αρματολού, αυτός λέει: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Ρωμηός εγώ γεννήθηκα, Ρωμηός θε να πεθάνω!» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Ο Θεσσαλός Ρήγας Φερραίος λέει: «Βούλγαροι κι Αρβανίτες και Σέρβοι και Ρωμηοί Για την ελευθεριά να ζώσουμε σπαθί!» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">-Σ' ένα μεσαιωνικό τραγούδι λέγεται: «Δράκοι και δρακοντόπουλα, ΡΩΜΑΙΙΚΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ», </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Ο Κρητικός ήρωας Δασκαλογιάννης γράφει: «Με την καρδιά του ήθελε την Κρήτη Ρωμηοσύνη», και </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Ούλ' οι Ρωμηοί θα σηκωθούν και την Τουρκιά θα φάνε!» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Ο Κύπριος ποιητής του 19ου αι. Βασίλης Μιχαηλίδης στο ποίημά του «Ρωμιοσύνη» γράφει: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Η Ρωμιοσύνη εν(=είναι) φυλή συνότζιαιρη του κόσμου, κανένας δεν εβρέθηκεν για να την-ι-ξηλείψη, κανένας, γιατί σιέπει την που τάψη ο Θεός μου. Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψη!» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Το δημοτικό τραγούδι της Κύπρου λέει για την Άλωση της Πόλης: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Θρήνος κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός και λύπη, / Θλίψις απαραμύθητος έπεσεν τοις Ρωμαίοις. / Εχάσασιν το σπίτιν τους, την Πόλιν την αγίαν, / το θάρρος και το καύχημα και την απαντοχήν τους. (...) / Ήλιε μου ανάτειλε παντού, σ ούλον τον κόσμον φέγγε / κι εις την Κωνσταντινόπολην, την πρώτην φουμισμένην / και τώρα την Τουρκόπολην, δε πρέπει πιο (=πια) να φέγγεις.» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">-Το δημοτικό τραγούδι της Ηπείρου λέει: «της Ωριάς το κάστρο (...) Τούρκοι το πολεμούσαν χρόνους δώδεκα, Ρωμιοί το παραστέκουν δεκατέσσερις» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Το δημοτικό τραγούδι του Πόντου λέει: «Αλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία! -Η Ρωμανία πέρασε, η Ρωμανία πάρθεν. -Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- κι ο Αιγαιοπελαγίτης Γιώργος Σουρής, γράφει χαρακτηριστικά για την αρχαιοπληξία: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Oποιος γυρεύει μνήματα της κλασσικής παιδείας,</span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> όποιος ξεθάβει άγαλμα καμμιάς ή κανενός,</span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> κι αν Κουμανούδης λέγεται, κι αν είναι Καββαδίας,</span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> θα θάβεται με τ άγαλμα κι εκείνος ζωντανός.</span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Θα λείψουν τόσα μάρμαρα και οι αρχαιολόγοι,</span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> κ η δόξα τότε η παλιά το έθνος δεν θα τρώγει». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">-Ο Ψυχάρης γράφει «Όταν στο 1821 ο Μπότσαρης και οι όμοιοί του ξεσηκώνονταν, υπάκουαν χωρίς μήτε να το ξέρουν σε μια ρωμαϊκή πολιτική ώθηση» (άρθρο στο Orde Public, 29 Ιουλ. 1919, στον Μ. Κριαρά, Ψυχάρης, Αθήνα 1981, σ. 236). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">-Και για να μην υπάρξει ασάφεια περί της σημασίας των παραπάνω, γράφει ο Μακεδόνας Ίων Δραγούμης: «Σκοπός εκείνων που έφτειασαν το νέο κράτος ήταν (...) να ξαναπιάσει ο Ρωμιός την διοίκηση του κράτους του που είχε πρωτεύουσα την Πόλη και να ξανακαθίσει Έλληνας βασιλιάς στο θρόνο των Παλαιολόγων. Μα οι περιστάσες, η σχετική αδυναμία των αρχηγών και οι μεγάλοι της γής έτσι το θέλησαν και αντί να γίνει, σύμφωνα με την θέληση του λαού το κράτος της μεγάλης ιδέας, έγινε ένα μικρό ελληνικό κράτος στο μέρος που είχε ανθίσει η αρχαία Ελλάδα. Το ελληνικό όνειρο ίσως να περιορίστηκε προπάντων από την ευρωπαϊκή αντίληψη την ξεπαρμένη τότε από μια νεογέννητη φωτοβολή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Μόνο οι Ρώσοι, με το να μην έχουν κλασσική μόρφωση, ένοιωθαν σωστά ποιο ήταν αλήθεια το ελληνικό όραμα, και αυτοί δεν είχαν λόγους να το σπρώξουν να γίνει πράμα, απεναντίας το έτρεμαν. Και οι Τούρκοι όμως, που δεν τους εσκότιζαν το μυαλό οι πιο αρχαίες ιστορίες, κι αυτοί ήξεραν καλά το τί εγύρευε το ξυπνημένο πια έθνος των Ρωμαίων, γιατί το θυμόντουσαν και οι ίδιοι, δεν είχαν περάσει και πολλά χρόνια, πως από αυτό το έθνος, το βασιλικό, επήραν την Πόλη, και αυτό το ίδιο θα θελήσει μια μέρα πάλι να τους την ξαναπάρει» (Ι. Δραγούμη, Ελληνικός Πολιτισμός, εκδ. Φιλόμυθος, σ. 52). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πώς αντιδρούν οι νεοπαγανιστές σε όλους αυτούς; Μα, με τα γνωστά επιχειρήματα: Όλοι αυτοί ήταν «παραπλανημένοι», «προδότες του ελληνικού ήθους», «ιουδαίοι στο ήθος», και άλλες τέτοιες εμετικές ύβρεις που οι παγανιστές ξεστομίζουν δίχως ντροπή. Άλλωστε, το μόνο επιχείρημα των παγανιστών είναι οι ύβρεις και το «εμείς τα ξέρουμε όλα, εσείς είστε παραπλανημένοι». Σοβαροί άνθρωποι.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://ierosolymitissa.org">ierosolymitissa.org</a><br /></span></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-87539738372188160272022-10-11T01:27:00.000+03:002022-10-11T01:27:36.482+03:00«Ἕνα συμπόσιο ὁρόσημο γιὰ τὸν οἰκουμενισμὸ στὴν Ἑλλάδα»<div><div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiLPkS8ofGYxEO2lW_4diNHlRshQhSSMEquId9EdDln8VNAAT8pGJK6IMJSjAEpEBoKw-CVKXRptdrpPVKN457M8GS6ksv5fcRJ1DBq2AVCD4aAzLzPfdY-NarFVmQPpDjMwuYyFxxiavpLrgninRhHkFrmF4JMSKenvgR54fiTD_ssiPF4E3fhaBC-Og=w640-h426" /><br /><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Ἕνα συμπόσιο ὁρόσημο γιὰ τὸν οἰκουμενισμὸ στὴν Ἑλλάδα» </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Tὸ συμπόσιον ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Σεβ. Περιστερίου χαρακτηρίζεται ἀπὸ τοὺς παπικοὺς ὡς ὁρόσημον! Αὐτὴ εἶναι ἡ προσφορὰ τοῦ Σεβ. Γρηγορίου! Προσυπογράφει καὶ «τὰ συμπεράσματα… πὼς μεταξὺ τῶν δύο παραγόντων δὲν ὑφίστανται ἀντιφατικὲς διαφορές»; Παραθέτομεν ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἄρθρον τῆς ἐφημερίδος «Καθολικὴ» τῆς 15ης Σεπτεμβρίου 2022: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ἀπὸ τὶς 26 ἕως τὶς 28 Αὐγούστου πραγματοποιήθηκε τὸ 16ο Διαχριστιανικὸ Συμπόσιο, φιλοξενούμενο ἀπὸ τὸν ἀγαπητό, νέο Μητροπολίτη Περιστερίου κύριο Γρηγόριο στὴ Μητρόπολή του. Ἡ φιλοξενία του ἦταν πέρα ἀπὸ κάθε προσμονὴ θετική, πλούσια, γενναιόδωρη καὶ ἀδελφικὴ καὶ τοῦ ὀφείλουμε ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ.</span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgSYF06LPTBwyqMVo7-t1FhL2eMo_83O3jfN52d5eDX6oP_gvystG7fcRwnogEofmOJ0sqDrUb7qtHO2oiCSRyZvpJMXqvYcECWyPS-ZV6G4_gZA6-LufiS3MmmQul6I7JvXYsrTp96g-1xJvItXvsNYFl3xf0aQPc77vCf2jOFTWVTtwaCghGoyb4tMw=w640-h378" /> </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Τὸ συμπόσιο αὐτὸ πραγματοποιεῖται ἤδη ἀπὸ 30 χρόνια καὶ ἔχει οἰκουμενικὸ καὶ ἀκαδημαϊκὸ χαρακτῆρα. Φορεῖς αὐτοῦ τοῦ Συμποσίου εἶναι ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) καὶ αὐτὴ τοῦ Ἰνστιτούτου Πνευματικότητας τοῦ Πανεπιστημίου «Antonianum» τῆς Ρώμης. Πραγματοποιεῖται κάθε δύο χρόνια, ἐναλλάξ, μία φορά στὴν Ἰταλία καὶ μία φορά στὴ Ἑλλάδα καὶ στὴ χώρα μας φιλοξενεῖται ἀπὸ κάποιον ὀρθόδοξο μητροπολίτη.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg80rC_727ZJcBMJvtthx1n4ya2i3_QC31y1c9bVwRyvjH6ugXSRfylH46k57i6KLzKg8UUmHaX6VPRCa9-krEOsR4MDKJtacBiQRj6zMVVBDJKWqr-BHMVmYZ6c3TpWP_rWhDo-jIwCD7gfT_3XoMBj_mzSfZRRFqRwD69plVho9dAQDqdEdPK6l-y9Q=w640-h480" /> <br /><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Τὸ συμπόσιο αὐτό, μαζὶ μὲ τὴν Βιβλικὴ Ἑταιρεία, ἀποτελοῦν τὶς δύο κύριες οἰκουμενικὲς πρωτοβουλίες στὴν Ἑλλάδα. Εἶναι τόσα σπουδαία ἡ οἰκουμενικὴ αὐτὴ προσπάθεια ὥστε, ὅταν ὁ Πάπας Φραγκίσκος, κατὰ τὴν πρόσφατη ἐπίσκεψή του στὴν Ἑλλάδα, ἐπισκέφτηκε τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμο, στὴν προσφώνησή του σὲ αὐτὸν εἶπε: «Θὰ ἤθελα ἐπίσης νὰ ὑπενθυμίσω (…) τὴ σημασία τῶν διαχριστιανικῶν συμποσίων, ποὺ προωθεῖ ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Θεσσαλονίκης σὲ συνεργασία μὲ τὸ Ποντιφικὸ Πανεπιστήμιο Antonianum τῆς Ρώμης»… </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">…Τὰ Συμπόσια αὐτὰ ἐξελίσσονται, συνήθως, ὡς ἑξῆς: Τὸ θέμα ποὺ κάθε φορά ἐπιλέγεται ἀναφέρεται στὸν τομέα τῆς πνευματικότητας καὶ ὄχι τῆς δογματικῆς (προσευχή, μοναχισμός, χριστιανικὴ μαρτυρία…). Τὸ ἴδιο κατὰ μέρους θέμα ἀναλύεται διαδοχικὰ ἀπὸ ἕνα ὀρθόδοξο καὶ ἀπὸ ἕνα καθολικὸ θεολόγο. Κάθε φορά ἡ ἐμπειρία καὶ τὰ συμπεράσματα, μᾶς εἶναι εὐχάριστα καταπληκτικά. Ἀντιλαμβανόμαστε πὼς μεταξὺ τῶν δύο παραδόσεων δὲν ὑφίστανται ἀντιφατικὲς διαφορές, ἀλλὰ συμπληρωματικές. Πρόκειται γιὰ ἕνα κοινὸ πλοῦτο, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν κοινή μας κληρονομία: τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς κοινοὺς Πατέρες καὶ Ἁγίους τῆς πρώτης χριστιανικῆς χιλιετίας.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgCcRk-dcGCDV9W-_Ap7zjaWjOhTIV6m4Y-lg4Dpq80h3lCZyWOD78kNE-NkS_CdLHDtpYB0Y9vsNQKEABRYzVTVAordgjHIB2CSVzzXw7GD7i_rxxQEeAiyHZ3ox0N03jDpL2zaRbuRPmr-hCNcukELf9S5FkN-P2KQanxNKtkF6SONHhxAzLwWIb_tg"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgCcRk-dcGCDV9W-_Ap7zjaWjOhTIV6m4Y-lg4Dpq80h3lCZyWOD78kNE-NkS_CdLHDtpYB0Y9vsNQKEABRYzVTVAordgjHIB2CSVzzXw7GD7i_rxxQEeAiyHZ3ox0N03jDpL2zaRbuRPmr-hCNcukELf9S5FkN-P2KQanxNKtkF6SONHhxAzLwWIb_tg=w640-h480" /></a></span></span></p><p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://aktines.blogspot.com">aktines.blogspot.com</a></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;">(Σχόλιο: Ο παναιρετικός οικουμενισμός καλπάζει χωρίς ουσιαστικές αντιστάσεις από πουθενά. Όσοι παλεύουν κατά του οικουμενισμού αλλά δεν έχουν αποτελέσματα οι αγώνες τους, πρέπει να προβληματισθούν. Εκείνοι που αγωνίζονται στην αντιαιρετική παλαίστρα πρέπει εκτός από την ομολογία της πίστεως να εκπέμπουν και από τα έργα της αρετής, να εμπνέουν τους άλλους με το φώς της ψυχής τους. Όπως λέει ο Απόστολος Ιάκωβος στην Καθολική του επιστολή, η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή.) </span><br /></span></span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-4377883801230185632022-10-11T01:02:00.001+03:002022-10-11T01:02:19.498+03:00ΒΥΖΑΝΤΙΟ, 11ο. Συκοφαντιών συνέχεια για το Βυζάντιο...<div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #660000;">70. "Οι μοναχοί με τα μοναστήρια τους αποτέλεσαν μάστιγα. Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι Έλληνες κλείνονταν σε αυτά κατά τη βυζαντινή εποχή, με αποτέλεσμα την καταστροφή της οικονομίας και την ελάττωση του πληθυσμού, πράγμα που επέφερε την παρακμή του Βυζαντίου. Υπολογίζεται ότι την εποχή της άλωσης υπήρχαν 500 χιλιάδες καλόγεροι που δεν έπραξαν τίποτα για να σωθεί το κράτος τους. Τα μοναστήρια άρπαζαν τα χωράφια των φτωχών αποκτώντας περιουσίες αμύθητες. Στο τέλος οι καλόγεροι δεν δίσταζαν να συνεργαστούν με τους Τούρκους, για να διαφυλάξουν αυτήν την περιουσία".</span> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;">ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο Γερμανός Βυζαντινολόγος H.-G. Beck, που διετέλεσε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, πρόεδρος του Γερμανικού Κέντρου Μελετών της Βενετίας, αντιπρόεδρος της Γερμανικής Εταιρείας Σπουδών, μέλος της Ακαδημίας Επιστημών του Μονάχου, της Βιέννης, του Λονδίνου, των Βρυξελλών και την Αθηνών, δίνει κάποια ικανοποιητικά στοιχεία για τον βυζαντινό μοναχισμό και την επίδρασή του στη Ρωμανία στο βιβλίο του, ''Η Βυζαντινή Χιλιετία'': </span></span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Κάθε φορά που κάποιος αναλαμβάνει να παρουσιάσει στον σημερινό θεατή την βυζαντινή ζωή, ο μοναχισμός αποτελεί ένα από τα πιο γραφικά στοιχεία του σκηνικού. Ο «σκηνοθέτης» ξεκινά από πολύ παλιά και θεωρεί την γενίκευση, βασική υφολογική αρχή. Σύμφωνα με μερικούς, ο «εκκλησιαστικός μηχανισμός» περιέρχεται ήδη τον 6ο αιώνα στα χέρια των μοναχών, το μοναστικό κίνημα εκπορθεί και τα «πανεπιστήμια», το Βυζάντιο «καλογεροκρατείται» από τον 6ο κιόλας αιώνα. Για αποδείξεις ούτε κουβέντα. Άλλοι καταφεύγουν στη στατιστική, συγκεντρώνουν τους πάντες που φόρεσαν κάποτε, έστω και για λίγες μέρες, το ράσο και καταλήγουν έτσι σε εντυπωσιακούς αριθμούς και σε μια εξίσου εντυπωσιακή «δημογραφική κρίση» (σ. 285). <br /><br />«Αλλά, όταν διαβάζουμε τους βίους των μοναχών, μάς δημιουργείται η εντύπωση ότι πολλοί διάλεξαν την ζωή του καλόγερου σχετικά αργά, αφού παντρεύτηκαν και άσκησαν κάποιο δημόσιο αξίωμα, ότι μάλιστα υπήρχε ένα σημαντικό στρώμα που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε με την έκφραση «συνταξιούχοι που έγιναν καλόγεροι». Παράδειγμα της τελευταίας κατηγορίας είναι ο Αθανάσιος, ο ιδρυτής της Μεγίστης Λαύρας στο Άγιο Όρος, που προηγουμένως είχε αποκτήσει φήμη στην Κωνσταντινούπολη ως σχολάρχης, και ο Θεοφάνης ο Ομολογητής, που πριν μπει σε μοναστήρι ήταν παντρεμένος και είχε διατελέσει κρατικός λειτουργός». <br /><br />«Αριθμητικά σημαντική πρέπει να ήταν επίσης η κατηγορία των Βυζαντινών που καλογέρεψαν λίγο πριν πεθάνουν, για να εξασφαλίσουν την τελευταία στιγμή την σωτηρία της ψυχής τους. <br /><br />Υπήρχε μια μεγάλη ομάδα μοναχών, για τους οποίους το μοναστήρι ήταν καταφύγιο και πρόσφερε ασφάλεια από εξωτερικές, ολότελα υλικές σκοτούρες, όπως η φορολογία, η στρατιωτική θητεία κτλ. Σημαντικό ρόλο σε αυτή την ομάδα Βυζαντινών που ζητούσαν άσυλο στα μοναστήρια έπαιζαν οι αυτοκράτορες, οι ανώτεροι αξιωματούχοι και τα μέλη της αριστοκρατίας. Όχι λίγοι από αυτούς είχαν εκθρονιστεί και ανατραπεί. Αποσύρονταν λοιπόν σε ένα μοναστήρι, εκούσια ή αναγκαστικά, για να αποφύγουν μια χειρότερη τύχη» (σ. 287). <br /><br />«Τα συμπεράσματα προκύπτουν από μόνα τους: δεν έχει νόημα να συμπεριλάβουμε σε μια στατιστική των βυζαντινών μοναχών και της δύναμής τους, τούς λαϊκούς που «προσηλυτίστηκαν» την τελευταία στιγμή» (σ. 288). <br /><br /><span style="color: #274e13;">Για τους τεράστιους αριθμούς μοναχών: </span><br /><br />«Ας μην ασχοληθούμε ιδιαίτερα με τους μεγάλους αριθμούς μοναχών, που υπολόγισαν μερικοί μελετητές. Κατά βάθος, οι αριθμοί αυτοί είναι το ίδιο επισφαλείς όσο και τα άλλα δημογραφικά στοιχεία που αφορούν το βυζαντινό πληθυσμό και τα διάφορα στρώματά του. Αν όμως κάνουμε μια σύγκριση με την μεσαιωνική Δύση, δεν μπορούμε να αποφύγουμε την εντύπωση ότι στην τελευταία ο τρόπος ζωής, η παιδεία, η αρχιτεκτονική, η τέχνη και η βιοτεχνία επηρεάζονται από τους μοναχούς περισσότερο από όσο στην Ανατολή. Στην Ανατολή η μορφωτική και πολιτισμική παράδοση δεν είχε διακοπεί ποτέ και με κανένα τρόπο δεν αποτελούσε αποκλειστικό προνόμιο του Κλήρου, πολύ λιγότερο των μοναχών. Δεν υπήρξε κανένα καινούργιο πολιτισμικό ξεκίνημα. (σ. 291) Η Βυζαντινή κοινωνία θεωρούσε ότι η κοινωνική υπηρεσία που πρόσφερε ο μοναχισμός ήταν να λειτουργεί σαν ένας πνευματικός φάρος, που έδειχνε στον κοσμικό Βυζαντινό έναν υποτίθεται ιδανικό τρόπο ζωής. Αυτό της αρκούσε, σε γενικές γραμμές» (σ. 298). <br /><br /><span style="color: #274e13;">Για την «αρπαχτικότητα» των μοναστηριών: </span><br /><br />«Δεν ήταν περισσότερο αδίσταχτα από τους μεγαλόσχημους κοσμικούς, δηλαδή έχουμε να κάνουμε μάλλον με ένα γενικό πρόβλημα της αγροτικής ιστορίας του Βυζαντίου και λιγότερο με το ερώτημα κατά πόσο δέχονταν κριτική τα θεωρητικά ιδεώδη του μοναχισμού» (σ. 300). <br /><br /><span style="color: #274e13;">Για τις παρεκτροπές κάποιων μοναχών: <br /></span><br />«Αν όμως πλάι σε εκείνους που με το ράσο και την μακριά γενειάδα τους καταγίνονταν με ευτελείς εγκόσμιες ασχολίες, χιλιάδες άλλοι έμειναν ανώνυμοι και πέρασαν από την ιστορία χωρίς να αφήσουν τα αποτυπώματά τους, τότε ίσως σε πολλές περιπτώσεις ο λόγος είναι ότι πήραν στα σοβαρά το ιδανικό της απάρνησης του κόσμου, όπως και αν το κρίνουμε εμείς εκ των υστέρων, δηλαδή έμειναν πιστοί στον εαυτό τους. Παρ' όλη την κριτική, ο ιστορικός πρέπει κι εδώ να τηρήσει την παλιά αρχή ότι «η αμφιβολία είναι υπέρ του κατηγορουμένου» (σ. 304). <br /><br /><span style="color: #274e13;">Για τα αποτελέσματα του ασπασμού από πολλούς του μοναχικού βίου στην αύξηση του πληθυσμού: </span><br /><br />«Πολλοί έχουν ισχυριστεί ότι η ραγδαία αύξηση των μοναστικών κοινοτήτων προξένησε δημογραφική κρίση στο Βυζάντιο, γιατί οι Βυζαντινοί που γίνονταν καλόγεροι δεν άφησαν απογόνους. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, οι στρατιές των μοναχών ξεκλήρισαν ολόκληρες οικογένειες και έφεραν μεγάλη ελάττωση του παραγωγικού πληθυσμού. Δεν είναι εύκολο να τοποθετηθούμε κριτικά απέναντι σε τέτοιους ισχυρισμούς. Είναι γνωστό ότι οι Βυζαντινοί δεν τα πήγαιναν και πολύ καλά με την αριθμητική ακρίβεια: οι πενηνταπέντε γίνονται εύκολα εκατό και οι εκατό εξίσου εύκολα χίλιοι. Δεν πρέπει επίσης να παραβλέψουμε ότι οι μεγάλοι αριθμοί μοναχών που αναφέρονται κάθε τόσο προέρχονται συνήθως από το στόμα εγκωμιαστών του μοναχισμού, που θέλουν έτσι να εξυμνήσουν την τεράστια επιτυχία του μοναστικού κινήματος. Δημογραφική κρίση; Ξέρουμε ότι υπήρξαν πράγματι τέτοιες κρίσεις, π.χ. στην Κωνσταντινούπολη του 6ου και του 8ου αιώνα. <b>Αλλά οι πηγές, από όσο γνωρίζω, αποδίδουν αυτές τις κρίσεις στην πανώλη και όχι στο μοναχισμό</b>, (σ. 312). Επιπρόσθετα, είναι πολύ πιθανό ότι πολλοί Βυζαντινοί κλείνονταν σε μοναστήρι μόνο όταν είχαν πια εκπληρώσει το «χρέος» τους απέναντι στις απαιτήσεις της δημογραφικής πολιτικής του κράτους.» (σ. 313). <br /><br /><span style="color: #274e13;">Για τις περιουσίες των μοναστηριών: </span><br /><br />«Μου είναι ακατανόητο πώς ξέρουν μερικοί συγγραφείς ότι ήδη τον 7ο και τον 8ο αιώνα το ένα τρίτο του συνόλου της γης ήταν ιδιοκτησία της Εκκλησίας και των μοναστηριών. Οι πρώτες πληροφορίες, που προκύπτουν από επίσημα έγγραφα, για την ύπαρξη σημαντικής έγγειας ιδιοκτησίας των μοναστηριών τοποθετούνται μόλις στα τέλη του 9ου και στις αρχές του 10ου αιώνα. Αλλά και εδώ λείπουν οποιαδήποτε αριθμητικά δεδομένα, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν οικονομετρικά. Είναι ιστορικά βεβαιωμένο γεγονός ότι σε ολόκληρη την ιστορία τους προβάλλουν μικρότερη αντίσταση στα έκτακτα κρατικά μέτρα για τον προσπορισμό χρημάτων από όσο η ιδιωτική οικονομία» (σ. 313). Συνιστά, βέβαια, νεοπαγανιστική εφεύρεση ο ισχυρισμός ότι η περιουσία της Εκκλησίας προέρχεται από την καταλήστευση των περιουσιών των εθνικών. Ο Μ. Κωνσταντίνος και οι επόμενοι αυτοκράτορες, όταν έκαναν δωρεές στην Εκκλησία, απλώς ουσιαστικά τής επέστρεφαν την περιουσία που οι παγανιστές αυτοκράτορες άρπαζαν και δήμευαν κατά τους Διωγμούς έως το 324. <b>Η εκκλησιαστική περιουσία, όπως λέει κι ο Μπεκ, μόνο μετά τον 9ο αιώνα, όταν δεν υπήρχαν σαφώς εθνικοί για να τους ληστέψει, έχει καταμετρηθεί και συνεπώς καμμία τέτοια κατηγορία δεν ευσταθεί. Οι αρχαίοι ναοί ανήκαν στο κράτος. Δεν ήταν περιουσίες ιδιόκτητες.</b> <br /><br /><span style="color: #274e13;">Για την οικονομική ζημιά που προκάλεσε η αύξηση της μοναστηριακής περιουσίας:</span> <br /><br />«Μπορεί πράγματι να πιστοποιηθεί ότι στο πέρασμα των αιώνων η μοναστηριακή περιουσία στο Βυζάντιο γινόταν όλο και μεγαλύτερη. (...) Αλλά σε ό,τι αφορά την οικονομική ζημιά, διαπιστώνω μια αντίφαση. Από την μία μεριά οι μελετητές τονίζουν, πιθανότατα με το δίκιο τους, την απληστία των μοναστηριών, που πολλαπλασίαζαν την έγγεια ιδιοκτησία τους με κάθε μέσο, και από την άλλη δηλώνουν ότι τα μοναστήρια παραμελούσαν την γη τόσο πολύ ώστε άλλοτε εύφορα εδάφη μετατρέπονταν σε ερημότοπους. Έτσι, σύμφωνα με τους παραπάνω μελετητές, τα μοναστήρια οδήγησαν την γεωργία στην καταστροφή. Θεωρητικά, βέβαια, μπορούμε να φανταστούμε ότι μαζεύει κανείς οικόπεδα και κτήματα μόνο για να τα μαζέψει, για να τα κατέχει, χωρίς να ενδιαφέρεται να τα καλλιεργήσει. Αν όμως κοιτάξουμε τα επίσημα έγγραφα, θα δούμε καθαρά ότι μαζί με την γή το μοναστήρι αποκτούσε και τους ανθρώπους που την καλλιεργούσαν έως εκείνη την στιγμή, ως ιδιοκτήτες της ή ακόμη συχνότερα, ως πάροικοι ενός άλλου κυρίου. Η απόκτηση μιας τέτοιας έκτασης γης έφερνε στο μοναστήρι, αυτόματα, και την εργατική δύναμη των παροίκων, επομένως το προϊόν της γής. Και από τα έγγραφα που προαναφέραμε προκύπτει σαφέστατα ότι τα μοναστήρια δεν ήταν διατεθειμένα να αδιαφορήσουν γι' αυτό το προϊόν ή ακόμη περισσότερο, να παραιτηθούν από αυτό το όφελος των παροίκων. Τα μοναστήρια ήξεραν τη δουλειά τους, και το πλεόνασμα του προϊόντος κατέληγε σίγουρα στην αγορά, δηλαδή έμπαινε στο οικονομικό κύκλωμα της Αυτοκρατορίας. Δεν υπάρχει λόγος να υποθέσουμε ότι η αποδοτικότητα των μοναστηριακών γαιών ήταν μικρότερη ή ότι ωφελούσε λιγότερο την γενική κυκλοφορία των αγαθών από όσο η αποδοτικότητα των γαιών που ανήκαν σε προνοιαρίους και άλλους μεγαλοκτήμονες. Οπωσδήποτε, δεν πιστεύω ότι η οικτρή οικονομική κατάσταση του Βυζαντίου στα ύστερα χρόνια οφείλεται αποκλειστικά, ή έστω κατά κύριο λόγο, στα μοναστήρια. Από τον 12ο αιώνα, αλλά προπαντός τον 13ο, η Βενετία και άλλες εμπορικές πόλεις της Ιταλίας, αποσπούσαν από τους αυτοκράτορες τόσα προνόμια, ώστε ακόμα και η απαλλοτρίωση ολόκληρης της μοναστηριακής περιουσίας δεν θα μπορούσε να καλλιτερέψει πολύ την κατάσταση» (σ. 315). <br /><br />Κατηγορούν τα μοναστήρια ότι συνθηκολόγησαν με τους Τούρκους, την εποχή της οθωμανικής εξάπλωσης, για να γλιτώσουν την περιουσία τους. Αλλά αυτό το έπρατταν και πόλεις π.χ. τα Ιωάννινα, όταν έβλεπαν ότι η αντίσταση ήταν μάταιη και οδηγούσε σε σφαγή και εξανδραποδισμό (περίπτωση άλωσης της Θεσσαλονίκης). Δεν είναι συμπεριφορά αποκλειστικά ή κύρια των μοναστηριών. Επιπλέον, στα μοναστήρια αυτά υπήρχαν και υπάρχουν χιλιάδες θησαυροί και αρχαία χειρόγραφα. Αν τα μοναστήρια και οι άοπλοι μοναχοί έκαναν πως αντιστέκονταν σε έναν στρατό που ούτε ο ρωμαίικος στρατός μπόρεσε να αντιμετωπίσει, το πιθανότερο είναι ότι θα σφάζονταν και τα μοναστήρια θα καίγονταν, μαζί με τους ανεκτίμητους θησαυρούς τους και τα αρχαιοελληνικά έγγραφα. <br /><br />Κατηγορούνται επίσης τα μοναστήρια για την μεγάλη περιουσία που απέκτησαν κατά την Τουρκοκρατία. Αυτές οι κατηγορίες είναι αβάσιμες. Οι Τούρκοι είχαν συνήθειο να αρπάζουν όλα τα χωράφια των Ελλήνων, εκτός από αυτά της Εκκλησίας, διότι σέβονταν τον ιερό τους χαρακτήρα («βακούφια»). Οι Έλληνες, λοιπόν, προκειμένου να αποφύγουν την διαρπαγή των κτημάτων τους από τους μπέηδες και τους πασάδες, έκαναν συμφωνία με την Εκκλησία να χαρίζουν σε αυτήν τα κτήματά τους, με τον όρο να τα εκμεταλλεύονται αυτοί και τα παιδιά τους. Εάν δεν το έπρατταν αυτό οι χωρικοί ή εάν οι Τούρκοι άρπαζαν ακόμη και τα εκκλησιαστικά κτήματα, τότε δεν θα απέμενε κανένας Έλληνας με δική του κτηματική περιουσία, με ανυπολόγιστες συνέπειες, όπως για παράδειγμα την αύξηση του μεταναστευτικού ρεύματος στη Δ. Ευρώπη και την ολοκληρωτική ερήμωση της Ελλάδας. Όσο για την σημερινή εκκλησιαστική περιουσία, η αλήθεια είναι ότι τους δύο τελευταίους αιώνες το κράτος έχει αρπάξει δια της βίας μέγιστο τμήμα της. Γι' αυτό και έχει συμφωνήσει με την Εκκλησία να μισθοδοτεί επ' άπειρον τους κληρικούς, αντί να πληρώσει για την αξία της διαρπαγείσας περιουσίας. Αυτό είναι ανεξάρτητο του χωρισμού ή μη Εκκλησίας-Κράτους και αποστομώνει όσους επιτήδειους ισχυρίζονται ότι... υπάρχει «παπαδόσημο» ή ότι οι κληρικοί είναι δημόσιοι υπάλληλοι και ότι οι Έλληνες φορολογούμενοι υποχρεώνονται να πληρώνουν τους λειτουργούς μίας θρησκείας στην οποία ίσως δεν πιστεύουν (Περισσότερα για το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας: http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/perius1.htm ). <br /><br />Αλλά και κατά την επανάσταση του 1821 ο ρόλος των μοναστηριών ήταν ευεργετικός. Γράφει ο Μακρυγιάννης: «Εκεί [στα μοναστήρια] ήταν και οι τζεμπιχανέδες [πυρομαχικά] μας και όλα τα αναγκαία του πολέμου˙ ότι ήταν παράμερον και μυστήριον από τους Τούρκους. Και θυσίασαν οι καϊμένοι οι καλόγεροι˙ και σκοτώθηκαν οι περισσότεροι εις τον αγώνα. Και οι Μπαυαρέζοι παντήχαιναν [νόμιζαν] ότ' είναι οι Καπουτζίνοι της Ευρώπης, δεν ήξεραν ότ' είναι σεμνοί κι αγαθοί άνθρωποι» (Απομνημονεύματα, Μακρυγιάννη, εκδ. Πέλλα, σ. 368). Σε ανταμοιβή της εθνικής προσφοράς των μοναστηριών το 1821, το βαυαρικό Ελληνικό κράτος έκλεισε τα 412 από τα 546 μοναστήρια της ελληνικής επικράτειας. Ύστερα απ' αυτό, περιμένουμε από τους νεοπαγανιστές να τιμήσουν το μεγάλο βασιλιά Όθωνα και την Αντιβασιλεία. </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://ierosolymitissa.org">ierosolymitissa.org</a><br /></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-32680238371232760162022-09-14T19:24:00.000+03:002022-09-14T19:24:35.557+03:00ΒΥΖΑΝΤΙΟ, 10ο. Συκοφαντιών συνέχεια για το Βυζάντιο...<div><div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #660000;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">69. "Ενώ ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μαχόταν στα τείχη της Κωνσταντινούπολης, 500 χιλιάδες καλόγεροι τραγουδούσαν χαρούμενοι στα μοναστήρια τους και δεν συνεισέφεραν στην άμυνα. Οι Χριστιανοί προτιμούσαν τους Τούρκους". </span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;">ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αφού οι νεοδωδεκαθεϊστές εθνικιστές δεν θεωρούν ελληνικό το Βυζάντιο και τους πιάνει αηδία μόνο με την σκέψη περί Βυζαντίου, τί τους νοιάζει αυτό κι ο ξένος βασιλιάς του και το τέλος του; </span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Από πού βρήκαν το νούμερο αυτό; Γιατί εντός της Πόλης όλοι κι όλοι ήταν 80 χιλιάδες, και πάνω από τα 5/6 ήταν γέροι και γυναικόπαιδα. Πού ήταν αυτοί οι 500 χιλιάδες μεσα στα μοναστήρια στην Πόλη, κρυμμένοι στα έγκατα της γής μήπως; Ή μήπως εννοούν πως έπρεπε να μαζευτούν μέσα στην Κωνσταντινούπολη όλο το ελληνικό έθνος (αφού οι νεοπαγανιστές δεν τους λογαριάζουν για Έλληνες όλους αυτούς εκεί μέσα); Και πώς θα περνούσαν μέσω των τουρκικών στρατευμάτων που πολιορκούσαν την Κωνσταντινούπολη, οι 500 αυτές χιλιάδες; Θα τους έλεγαν «συγγνώμη, μπορούμε να περάσουμε μέσα;» Ή μήπως ξεχνούν οι νεοπαγανιστές ότι όλες οι περιοχές όλη η Μικρασία και σχεδόν όλα τα Βαλκάνια ήταν υπό τουρκική κατοχή και συνεπώς δεν θα άφηναν κανέναν οι Τούρκοι να πλησιάσει, πόσο μάλλον 500 χιλιάδες; </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Οι Χριστιανοί δεν συμπαθούσαν τους Τούρκους. Απλώς θυμόντουσαν τα μύρια δεινά που ο λαός (αφού όλοι Χριστιανοί ήταν τότε, και συνεπώς λαός=χριστιανοί, είτε αρέσει σε μερικούς είτε όχι) υπέφερε από τους Φράγκους οι οποίοι ήθελαν να τους εκλατινίσουν γλωσσικώς και θρησκευτικώς. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ο <b>φιλολατίνος</b> Βαρλαάμ ο Καλαβρός, λίγα χρόνια πριν την Άλωση του 1453 γράφει χαρακτηριστικά στον ρωμαιοκαθολικό Πάπα: «Δεν είναι οι δογματικές διαφορές που χωρίζουν τις ελληνικές καρδιές από τη δική σου, όσο το μίσος που κυριεύει στο πνεύμα τους για τους Λατίνους, σαν αποτέλεσμα των πολλών και μεγάλων δεινών που κατά καιρούς υπέφεραν από αυτούς και εξακολουθούν να υποφέρουν οι Έλληνες κάθε μέρα». Στα 1400 ο Κρητικός Ιωσήφ Βρυέννιος λέει: «Ας μην απογοητευτεί κανείς από φρούδες ελπίδες ότι τα ενωμένα στρατεύματα των Ιταλών θα έρθουν να μας σώσουν. Αν αυτοί ισχυρίζονται ότι θα ξεσηκωθούν για να μας υπερασπιστούν, θα πάρουν τα όπλα μόνο για να καταστρέψουν την Πόλη μας, τη φυλή μας και το όνομα μας». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Γιατί όμως τα έλεγαν αυτά; Λόγω θρησκοληψίας; Λόγω παραφροσύνης; Τους έπιασε ξαφνικά τουρκολατρεία τους ανθρώπους της εποχής εκείνης, ή θυμόντουσαν τα όσα δεινά τράβηξαν και τραβούσαν ακόμα και στα 1453 από τους Δυτικούς; Ασφαλώς, για να αντιπαθούν τους Δυτικούς τόσο πολύ, θα είχαν ισχυρότατους λόγους. Δεν μπορεί να μην είχαν. Να τι επακολούθησε στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους, και έμεινε ανεξίτηλο μαζί με τα υπόλοιπα γεγονότα της Φραγκοκρατίας στη μνήμη των Ελλήνων της εποχής του 1453: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Μετά την επίσημη αναγνώριση των Ευρωπαίων ως κατακτητών του Βυζαντίου, άρχισε η χωρίς οίκτο λεηλασία και απογύμνωση της Κωνσταντινουπόλεως από όλα της τα πλούτη. Οσοι τολμούσαν να αντισταθούν <b>εσφάζοντο επί τόπου</b>. Δεν έμεινε παλάτι, αρχοντικό, εκκλησία μεγάλη ή μικρή, μοναστήρι, χαμοκέλα, που να μην υποστεί φρικώδη λεηλασία. Ιδίως τους προσέλκυσε ο μυθικός πλούτος της Αγίας Σοφίας. Μπήκαν μέσα στον Ιερό Ναό με άλογα και μουλάρια που λέρωναν με τις κορπιές τους το μαρμάρινο δάπεδο. Και άρχισαν με φρενιτιώδη ταχύτητα να ξηλώνουν και να παίρνουν τα πάντα: από άγια δισκοπότηρα, ευαγγέλια, ιερά άμφια, άγιες εικόνες, την Αγία Τράπεζα, και το ασημένιο εικονοστάσιο του Τέμπλου, αφού προηγουμένως το έκαναν κομμάτια, μανουάλια, πολυκάνδηλα, μέχρι και κουρτίνες. Μάλιστα <b>κατά τη διάρκεια της λεηλασίας μια Γαλλίδα πόρνη ανεβασμένη στον πατριαρχικό θρόνο χόρευε άσεμνα μισόγυμνη και τραγουδούσε</b>. Ούτε οι τάφοι των Αυτοκρατόρων γλύτωσαν: συλήθηκαν όλοι, ενώ τα λείψανα πετάχτηκαν εδώ κι εκεί. (π.χ. το πτώμα του Βασιλείου Β' του Μακεδόνα πετάχθηκε έξω και στα χέρια του τοποθέτησαν οι Ευρωπαίοι μια φλογέρα ειρωνικά. Με αφορμή αυτό το γεγονός ο Παλαμάς έγραψε το ποίημα «η φλογέρα του βασιλιά».)</span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Κυρίως όμως καταστράφηκαν αναρίθμητα έργα τέχνης: τόσο της κλασσικής αρχαιότητας π.χ. αγάλματα του Δία, του Απόλλωνα, των Διοσκούρων, το χάλκινο άγαλμα του Ηρακλή από τον Λύσσιπο τον Σικυώνιο, της Άρτεμης, της Ήρας, της Ελένης του Μενελάου κ.ά. που κοσμούσαν δρόμους, πλατείες και παλάτια της Βασιλεύουσας μας, όσο και της βυζαντινής περιόδου, τα οποία κομμάτιαζαν για να αφαιρέσουν το χρυσό, το ασήμι και τους πολύτιμους λίθους, ενώ τα κατασκευασμένα από χαλκό τα έλυωναν στα καμίνια για να κόψουν νομίσματα. Μονο οι Βενετοί μπόρεσαν να σώσουν ορισμένα από αυτά, όπως τα περίφημα τέσσερα χάλκινα άλογα του Ιπποδρόμου που τα μετέφεραν στη Βενετία και τα τοποθέτησαν στο ναό του Αγίου Μάρκου. Οι πιο φρικτοί από όλους ήταν οι Γάλλοι και οι Φλαμανδοί, ενώ αντιθέτως οι Βενετοί που ήταν εξοικειωμένοι με το βυζαντινό πολιτισμό του οποίου ήταν θαυμαστές και αντιγραφείς, αλλά και λόγω των γνωριμιών τους με τους Έλληνες ήταν οι πλέον φιλέυσπλαχνοι έναντι των ηττημένων. Ηταν τέτοια η έκταση της καταστροφής που στο τέλος το άλλοτε περικαλλές άστυ, η βασιλίδα των πόλεων της οικουμένης, που επί 9 αιώνες είχε συσσωρεύσει αμύθητα πλούτη, κατάντησε σκέτο κουφάρι. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Μεθυσμένοι από τη νίκη τους οι Δυτικοί περιγελούσαν τους νικημένους, φορούσαν με γελοίο τρόπο τα ρούχα που τούς είχαν αρπάξει, τοποθετούσαν στα κεφάλια των αλόγων τους τις καλύπτρες και τα κοσμήματα των Ρωμηών. Άλλοι κρατούσαν αντί για σπαθί χαρτιά, μελανοδοχεία, και βιβλία, και περιφέρονταν στους δρόμους της Πόλης, παριστάνοντας τους λογίους. Το πιο τραγικό από όλα ήταν όμως ότι <b>ολόκληρος ο γυναικείος πληθυσμός της Κωνσταντινουπόλεως, αδιακρίτως ηλικίας ή ιδιότητας (π.χ. οι μοναχές) υποβλήθηκε στην τρομερή διαδικασία του βιασμού</b>. Τότε ακριβώς εσφάγησαν οι περισσότεροι από τους άρρενες κατοίκους: διότι στην προσπάθειά τους οι πατέρες και οι σύζυγοι να διαφυλάξουν την τιμή των θυγατέρων και των συζύγων έπεσαν θύματα των αποχαλινωμένων <span style="color: #274e13;">(και αποκτηνομένων)</span> Δυτικών. Βόγκηξε η Κωνσταντινούπολη από τον ατελείωτο βιασμό. Δεν περιγράφονται τα μαρτύρια που υπέστησαν οι κάτοικοι επί τρεις συνεχείς ημέρες, διότι τους βασάνιζαν απάνθρωπα για να τους αποκαλύψουν τα μέρη όπου είχαν κρύψει χρυσά και αργυρά νομίσματα και κυρίως τιμαλφή. Μόνο όταν κορέστηκε η δίψα τους για αρπαγή, αίμα και γενετήσιες απολαύσεις, ησύχασαν. Κατόπιν συγκέντρωσαν όλη τη λεία και την έθεσαν υπό την φύλαξη των ευγενών <b>(Ν. Τσάγγα, Μάτζικερτ, η αρχή του τέλους του μεσαιωνικού Ελληνισμού, εκδ. Γκοβόστη, σ. 323). </b></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Γράφει κι ο Νικήτας Χωνιάτης που ήταν επίσης παρών στην Άλωση της Πόλης: «Κι έτσι, καθένας είχε πόνο, στα στενά θρήνος και κλάματα, στα τρίστρατα οδυρμοί, στους ναούς ολοφυρμοί, φωνές των ανδρών, <b>κραυγές των γυναικών</b>, απαγωγές, υποδουλώσεις, τραυματισμοί και <b>βιασμοί </b>σωμάτων. (...) Το ίδιο και στις πλατείες, και δεν υπήρχε μέρος ανεξερεύνητο που να δώσει άσυλο σε αυτούς. <b>Χριστέ μου, τί θλίψη και φόβος υπήρχαν τότε στους ανθρώπους</b> (...)». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αυτή ήταν η απαρχή της Φραγκοκρατίας, και αναρωτάται κανείς γιατί αντιπαθούσαν τόσο πολύ οι Έλληνες του 1453 τους Λατίνους; Στην Κρήτη είχαν αρχίσει να γράφουν τα ελληνικά με λατινικό αλφάβητο λόγω λατινικής επιρροής. Οι Τούρκοι δεν τους απαγόρευαν την θρησκεία ή την γλώσσα και τέλος πάντων, οι Ελληνες της Κάτω Ιταλίας που ήταν ορθόδοξοι και ελληνόφωνοι έως τον 11ο αι. εκλατινίστηκαν όταν οι Νορμανδοί κατέλαβαν την Ιταλία και σήμερα ελάχιστοι μιλούν ελληνικά, ενώ έως τον 20ό αι. υπήρχαν στη Μικρά Ασία εκατομμύρια ελληνικών πληθυσμών που διατήρησαν την ελληνοφωνία και την ορθοδοξία και επέστρεψαν στην Ελλάδα. Οι Τούρκοι εξισλάμισαν και τουρκοποίησαν πολλούς ελληνόφωνους πληθυσμούς, αλλά όχι όλους. Έμειναν 3 εκατομμύρια το 1922. Οι Λατίνοι τους εκλατίνισαν όλους τους κατοίκους της Νότιας Ιταλίας. Τί ήταν λοιπόν το λιγότερο δυσάρεστο, ο χαμός όλων ή ο χαμός πάρα πολλών αλλά όχι όλων; Γιατί, ας μη ξεχνάται, μόνο η Πόλη είχε απομείνει και δεν υπήρχε ελπίδα επανάκτησης των εδαφών Βαλκανίων-Μικρασίας, ούτε και η Δύση ενδιαφέρθηκε να κάνει πόλεμο στους Τούρκους για χάρη των Ελλήνων. Δύο πλοία και 700 στρατιώτες έστειλε η Δύση το 1453, ενώ είχε ήδη υπογραφεί η Ένωση των Εκκλησιών. Τόσα πολλά. Τόσο πολύ νοιαζόταν. </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ασφαλώς πρέπει να πάψει το παραμύθι της συνωμοσίας ότι η Εκκλησία «παρέσυρε» τον λαό κάνοντάς τον αντιδυτικό και φανατίζοντάς τον, ή ότι μόνο η εκκλησία ήταν αντιδυτική ενώ ο λαός παρασύρθηκε από τους παπάδες. Ο λαός ήταν αυτός που υπέφερε περισσότερο στα χρόνια της Φραγκοκρατίας, και γι' αυτό και ήταν αντιδυτικός. Είναι ντροπή αυτοί που κατά τα άλλα μιλούν εξ ονόματος του λαού να ισχυρίζονται πως ο λαός δεν ήξερε το συμφέρον του ή πως ήταν μικρό παιδί που το παρέσυρε η Εκκλησία <span style="color: #274e13;">(δηλ. η ηγεσία, επίσκοποι, κλπ)</span>, και δεν έβλεπε τα όσα του προκαλούσαν οι Λατίνοι από το 1204 και μετά. Όλοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι «εξαπατήθηκε ο λαός», με παιδαριώδεις συνωμοσίες αναλύουν την ιστορία. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ο ανθελληνισμός των Δυτικών της εποχής εκείνης (άλλοι, φυσικά, οι Δυτικοί εκείνοι κι άλλοι οι σημερινοί) δεν είναι πλάσμα της φαντασίας κάποιων σημερινών φανατικών, που θέλουν κατηγορώντας την Δύση να δικαιολογήσουν την σημερινή ανικανότητα των Ελλήνων να αυτοκυβερνηθούν˙ ούτε είναι μυστικές συνωμοσίες, που καταγράφηκαν σε κάποια δυτικά κρυμμένα έγγραφα. <b>Αιώνες πριν το 1204, ο ιταλός πρέσβης του Γερμανού αυτοκράτορα Όθωνα, ο Λιουπράνδος της Κρεμώνας παραθέτει μια συζήτηση που ο ίδιος είχε με τον Νικηφόρο Φωκά: «Ετοιμαζόμουν να τού απαντήσω σε έντονο ύφος, αλλά ο Νικηφόρος δεν με άφησε, γιατί μου φώναξε για να με προσβάλει: «Εσείς δεν είστε Ρωμαίοι [=Ρωμηοί] αλλά Λογγοβάρδοι!» Τότε θύμωσα και εξερράγην. Εκείνος ήθελε ακόμη να μιλήσει και με το δάχτυλό του μου έκανε νεύμα να σιωπήσω, αλλά εγώ αδιαφόρησα και του είπα: «Ο αδελφοκτόνος Ρωμύλος, που έδωσε το όνομά του στους Ρωμαίους (...) προσέφερε άσυλο στη Ρώμη σε κάθε χρεοκοπημένο και δραπέτη σκλάβο και φονιά και αξιοθάνατο. Αυτή την συμμορία τη βάφτισε Ρωμαίους. Από αυτή την αριστοκρατία κατάγονται εκείνοι που εσείς ονομάζετε κοσμοκράτορες. Γι' αυτό εμείς οι Λογγοβάρδοι, οι Σάξωνες, οι Φράγκοι, οι Λοθαρίγγιοι, οι Βαυαροί, οι Σουηβοί και οι Βουργούνδιοι, τους περιφρονούμε τόσο πολύ που όταν θυμώνουμε και θέλουμε να βρίσουμε βαριά κάποιους εχθρούς τους αποκαλούμε Ρωμαίους [=Ρωμηούς]. Και με αυτή τη λέξη εννοούμε ο,τιδήποτε το αχρείο, τη δειλία, την τσιγκουνιά, την ακολασία και το ψέμα. Με άλλα λόγια, όλες τις αμαρτίες» (κεφ. 12). </b></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ας εξετάσουμε τώρα καθ' εαυτό το επιχείρημα της «προδοσίας της Εκκλησίας» όσο και της φήμης του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ως υπερασπιστή. Σύμφωνα με τον Κορδάτο, υπήρξε αρχικά συμφωνία για την παράδοση της Πόλης, μεταξύ Μωάμεθ Β' και Παλαιολόγου. Την άποψη αυτή, ο Κορδάτος, την βασίζει στην ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του Ρώσου (κατ' άλλους Πολωνού ή Τάταρου ή Έλληνα) Δημήτρη Καντεμίρ ή Καντεμίρη (1663 Μολδαβία-1727 Ρωσσία), η οποία γράφτηκε στα τέλη του 17ου αιώνα με αρχές του 18ου και πράγματι περιγράφει ότι η Πόλη δεν πάρθηκε δια της βίας, αλλά με συνθήκη. Ο Κορδάτος προσθέτει, ότι ενώ είχε συμφωνηθεί η παράδοση, ο σουλτάνος έθεσε και νέους όρους, οπότε ο Παλαιολόγος ακύρωσε την συνθήκη και έπεσε μαχόμενος, αλλά ο Μωάμεθ δεν έσφαξε όλους τους κατοίκους ούτε λεηλάτησε τις εκκλησίες και τις περιουσίες τους, παρά μόνο των φιλοενωτικών. Τους ανθενωτικούς τούς άφησε ήσυχους. Με αυτόν τον τρόπο, υποστηρίζει, αιτιολογείται η ύπαρξη σώων χριστιανικών εκκλησιών μετά την Άλωση, αφού ο ισλαμικός νόμος προστάζει την σφαγή και λεηλασία κάθε πόλης που καταλαμβάνεται δια της βίας. Ωστόσο, προκύπτουν τα εξής ζητήματα: </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) <b> Ενώ ο Κορδάτος λέει</b> ότι οι Τούρκοι «όσα (εκκλησίες, περιουσίες κ.ά.) ανήκαν στους ανθενωτικούς τα σεβάστηκαν» (Γιάννη Κορδάτου, Ακμή και παρακμή του Βυζαντίου, εκδότης Πέτρος Δ. Καραβάκος, Αθήνα 1953, σ. 373), <b>αυτό δεν αληθεύει</b>: «Ουδεμία διάκρισις των διασωθέντων ναών κατά συνοικίας είναι δυνατή. Ο ναός των Αγίων Αποστόλων, ο οποίος διετηρήθη άθικτος εις ουδεμίαν από τας δήθεν συνθηκολογήσας συνοικίας ανήκει. Ωσαύτως η Μονή της Χώρας, ο ναός των Αγίων Σεργίου και Βάκχου, η Αγία Θεοδώρα, η Περίβλεπτος, εκκλησίαι, αι οποίαι διετηρήθησαν χριστιανικαί και μετά την Άλωσιν, μεταβληθείσαι αργότερον εις τζαμιά, ευρίσκονται εις διαφόρους συνοικίας. Την λεηλασίαν εξάλου, όπως παραδίδουν πάντες οι ιστορικοί της Αλώσεως, ουδείς των ναών της Κωνσταντινουπόλεως διέφυγεν» <b>(Μαρία Κ. Χαιρέτη, Μνημοσύνη I, (1967) σ. 336, στο Ι. Μ. Χατζηφώτη, Βυζάντιο και Εκκλησία, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, σ. 42)</b>. Χαρακτηριστικά γράφει ο Νικόλο Μπαρμπάρο, υπερασπιστής της Πόλης: «όσους έβρισκαν στους δρόμους τούς περνούσαν από τη λεπίδα της χατζάρας τους, γυναίκες και άντρες και γέρους και παιδιά, αδιακρίτως». Ο Φραντζής πάλι, λέει, απορρίπτοντας την άποψη του Κορδάτου: «κανένα μέρος ή καταφύγιο δεν γλίτωσε από την έρευνα (των Τούρκων) ή την βεβήλωση» και «<b>παντού ακούγονταν θρήνοι και παντού γίνονταν αρπαγές γυναικών όλων των ηλικιών</b>» (κεφάλαιο 8). Κι ο ανθενωτικός Κριτόβουλος το ίδιο ισχυρίζεται. Συνεπώς, οι Τούρκοι έσφαζαν αδιακρίτως ανθενωτικούς και φιλενωτικούς. Εάν υπήρχε συμφωνία ανθενωτικών και Τούρκων, τότε οπωσδήποτε ο Μωάμεθ ο Β' θα είχε δώσει εντολή να μην σφάζουν οι στρατιώτες όποιον έβρισκαν μπροστά τους και να μην λεηλατούν όλα τα σπίτια, άρα κι αυτά των ανθενωτικών. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) Κανείς από τους ιστορικούς της Άλωσης, ούτε ο Δούκας ούτε ο Φραντζής, ούτε ο Χαλκοκονδύλης, ούτε ο Κριτόβουλος, δεν αναφέρει πουθενά για μερική παράδοση της Κων/πολης ή για συνθηκολόγηση του Παλαιολόγου. Αυτοί οι τέσσερις ιστοριογράφοι, μαζί με άλλους δύο, έναν Ρώσο κι έναν Βενετό, πουθενά δεν κάνουν λόγο για συνθηκολόγηση του Παλαιολόγου ή μερική παράδοση εκ μέρους των κατοίκων. Ούτε οι τουρκικές πηγές αναφέρουν κάτι τέτοιο. <b>Ο Κορδάτος βασίζεται αποκλειστικά στον Καντεμίρη, ο οποίος έγραψε 200 με 250 χρόνια μετά την Άλωση</b>. <b>Είναι λογικότερο να πιστέψουμε τον αυτόπτη μάρτυρα Φραντζή, τον αυτόπτη μάρτυρα Βενετό Νικόλο Μπαρμπάρο, τον αυτόπτη μάρτυρα Ρώσο Νέστορα Ισκεντέρη καθώς και τους Δούκα, Κριτόβουλο και Χαλκοκονδύλη, οι οποίοι ήταν σύγχρονοι της Άλωσης, αλλά δεν αναφέρουν τίποτε περί παράδοσης ή συνθηκολόγησης, παρά να πιστέψουμε σε αβάσιμες μυθοπλασίες του Καντεμίρη, δύο αιώνες μετά την Άλωση, τις οποίες κανείς άλλος πριν από αυτόν δεν είχε ισχυριστεί. Ο Υψηλάντης, αντιγράφει απλώς τον Καντεμίρη, ένα αιώνα μετά. </b></span></span><b><br /></b></div><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></b></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) Ο ίδιος ο Κορδάτος, παραθέτει την άποψη κάποιου τουρκολόγου Χότζη, ότι η συμφωνία έγινε μεταξύ Ανθενωτικών - Σουλτάνου. Ωστόσο, αρνείται την πιθανότητα οι ανθενωτικοί (π.χ. ο Νοταράς) να έκαναν μυστική συνθηκολόγηση, κρυφά από τον Παλαιολόγο: «Η γνώμη του Χότζη, ότι, τάχα, η συμφωνία της παράδοσης δεν υπογράφηκε από τον αυτοκράτορα Παλαιολόγο, αλλά από τους άρχοντες (Νοταρά και λοιπούς) μού φαίνεται, πως δεν είναι σωστή. Ο σουλτάνος θα δυσκολευόταν να κάνη αυτές τις υποχωρήσεις, ούτε μπορούσαν οι διάφοροι Νοταράδες να ενεργήσουν από κεφαλιού τους, να ανοίξουν το κάστρο και να πάνε στη σκηνή του σουλτάνου, να διαπραγματευτούν τους όρους της παράδοσης και να ξαναγυρίσουν. Όπως ξέρουμε, και όταν ακόμα οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη, πολλοί, από τους ενωτικούς, αντιστάθηκαν και πολέμησαν ώρες. Ήταν, λοιπόν, δυνατόν ο Νοταράς και οι οπαδοί του να ανοίξουν την πόρτα του κάστρου και να πάνε στο Μωάμεθ χωρίς να το θέλει ο βασιλιάς Κωνσταντίνος; Δε θέλει ρώτημα, πως μια τέτοια ενέργεια θα είχε πολύ σοβαρές συνέπειες για το Νοταρά και τους φίλους του. Θα τους κάνανε κομμάτια οι ενωτικοί, που ήταν οπλισμένοι και μανιασμένοι» (Γιάννη Κορδάτου, Ακμή και παρακμή του Βυζαντίου, εκδότης Πέτρος Δ. Καραβάκος, Αθήνα 1953, σ. 378). Ο Κορδάτος, πολύ σωστά, αναφέρει ότι οι φιλενωτικοί (π.χ. ο Φραντζής κ.ά.) μισούσαν και περιφρονούσαν τους ανθενωτικούς. Επομένως είναι λογικό, ότι εάν υπήρξε τέτοια συμφωνία μεταξύ Τούρκων και ανθενωτικών, οι φιλενωτικοί θα το κατήγγειλαν και θα το φώναζαν, μέσα από τα γραπτά τους. Θα γινόταν, εξάλλου, αμέσως γνωστό, από τον Μωάμεθ, ότι οι ανθενωτικοί τον βοήθησαν και γι' αυτό το λόγο αυτός τους έδωσε προνόμια. Ωστόσο, <b>κανείς φιλενωτικός ιστοριογράφος της Άλωσης δεν κατηγόρησε τους ανθενωτικούς για μυστική συμφωνία παράδοσης της Πόλης</b>. Ο Φραντζής εκφράζεται περιφρονητικά για τον Νοταρά, αλλά δεν λέει ότι συμφώνησε πριν την Άλωση μυστικά μαζί του για να πέσει εύκολα η Πόλη. Άρα, το επιχείρημα της «προδοσίας της (ανθενωτικής πλευράς της) Εκκλησίας» είναι απαράδεκτο ελλείψει στοιχείων. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4) Ο Κορδάτος ισχυρίζεται ότι ο λόγος που ο ανθενωτικός Κριτόβουλος (που έγραψε τη διήγησή του 14 χρόνια μετά την Άλωση, στην Πόλη), δεν αναφέρει την συνθηκολόγηση του Παλαιολόγου είναι, για να εμφανίσει τον σουλτάνο ως «μεγάλο στρατηλάτη, δηλαδή θέλει να τονίσει πως ο τίτλος του Πορθητή του αξίζει» (Γιάννη Κορδάτου, Ακμή και παρακμή του Βυζαντίου, εκδότης Πέτρος Δ. Καραβάκος, Αθήνα 1953, σ. 379). Αυτά βέβαια δεν είναι ιστορία, αλλά μυθοπλασίες της Χαλιμάς. Εάν έστω κι ένας από τους υπόλοιπους ιστοριογράφους έκανε λόγο για συνθηκολόγηση, τότε η απόκρυψή της από τον Κριτόβουλο θα ήταν πιθανόν να δικαιολογηθεί, κατά τον τρόπο που ο Κορδάτος λέει. Αφού όμως κανείς δεν κάνει λόγο για συνθηκολόγηση, ποιος ο λόγος να υποθέσουμε ότι αυτή έλαβε χώρα; Ο Κορδάτος ισχυρίζεται ότι ο Φραντζής την αποκρύπτει, διότι ο ίδιος είναι φιλενωτικός, άρα έλαβε μέρος στην απόφαση για συνθηκολόγηση κι επομένως θα κατηγορούνταν ως προδότης. Όμως: <b>ούτε οι ανθενωτικοί κατηγορούν τους φιλενωτικούς ότι οι τελευταίοι ζήτησαν συνθηκολόγηση, ούτε οι φιλενωτικοί κατηγορούν τους ανθενωτικούς ότι προσπάθησαν να παραδώσουν προδοτικά την Πόλη</b>. Τί συνέβη; Παρασιωπούν οι μέν τα κακά των δε, παρασιωπούν και οι δε τα κακά των μεν; Πάλι συνωμοσία; Πολύ πιο εύκολο θα ήταν, γράφοντας τις διηγήσεις τους, και αλληλομισούμενοι, οι ενωτικοί κι οι ανθενωτικοί να επέρριπταν ο ένας στον άλλο τέτοιες κατηγορίες, αντί να συμφωνήσουν μυστικά, ώστε κανείς να μη μάθει την αλήθεια. Απλώς πρόκειται για μυθοπλασίες, με σκοπό να κατηγορηθεί είτε ο Παλαιολόγος είτε η Εκκλησία <span style="color: #274e13;">(δηλ. η ηγεσία)</span></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">.</span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">5) Ο Κορδάτος υποστηρίζει ότι ο θρύλος του Μαρμαρωμένου βασιλιά γεννήθηκε σε περιοχές με έντονη επιρροή των δυτικών, τα Νησιά και τον Μωριά, όπως λέει (Γιάννη Κορδάτου, Ακμή και παρακμή του Βυζαντίου, εκδότης Πέτρος Δ. Καραβάκος, Αθήνα 1953, σ. 379), ενώ στις υπόλοιπες περιοχές υπήρχε η αντίληψη ότι ο Παλαιολόγος πέθανε για τις αμαρτίες του, δηλαδή τον φιλενωτισμό του. Ωστόσο, ο Μωριάς δεν ήταν δυτικός εκείνη την εποχή˙ ήταν βυζαντινή επικράτεια. Επιπλέον, ακόμη κι ο φιλενωτικός Φραντζής, στο λόγο που αποδίδει στον Παλαιολόγο μια μέρα πριν την Άλωση, βάζει τον Δραγάση να λέει ότι «αν τυχόν για τις δικές μου αμαρτίες ο Θεός παραχωρήσει την νίκη στους ασεβείς...». Συνεπώς, η αντίληψη περί αμαρτίας-τιμωρίας δεν είναι μόνο ανθενωτική, αλλά και φιλενωτική και επομένως η «αμαρτία» δεν αφορά την φιλενωτική πολιτική του Κωνσταντίνου του ΙΑ'. Άλλωστε, ο Παλαιολόγος δεν πίεζε κανέναν να αποδεχτεί την ένωση και ήταν πολύ ήπιος. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">6) Τα προνόμια που έδωσε ο Πορθητής στην Εκκλησία οφείλονται αποκλειστκά σε δικές του σκοπιμότητες. Οι Τούρκοι δεν ήθελαν να προκαλέσουν τους Ορθόδοξους της Βαλκανικής, την οποία μόλις είχαν κατακτήσει. Πρέπει λοιπόν να υποθέσουμε, ότι πριν την Άλωση, ο Μωάμεθ είχε σκεφτεί να δώσει τα προνόμια στην Εκκλησία, με σκοπό να μην ερεθίσει τους πολυπληθείς ορθόδοξους των νεοκατακτημένων περιοχών. Γι' αυτό εξηγούνται και οι ναοί που παρέμειναν χριστιανικοί μετά την Άλωση. Παρέμειναν χριστιανικοί μεν, βεβηλώθηκαν και λεηλατήθηκαν δε. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">7) Όπως μάς είναι γνωστό, ο Μωάμεθ τιμώρησε έναν στρατιώτη του που κατέστρεφε την Αγία Σοφία, λέγοντάς του ότι τα δημόσια κτίρια είναι δικά του. Όντας δικά του, μπορούσε να τα επιστρέψει στους χριστιανούς κτήτορές τους ή να τα κάνει ό,τι θέλει. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">8) Προβάλλεται από μερικούς, ως πειστήριο της δήθεν προδοτικής στάσης της Εκκλησίας κατά την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης ο στίχος «είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει» που βρίσκει κανείς σε θρήνους για την Άλωση. Ξεχνούν όμως πως στους ίδιους θρήνους βρίσκει κανείς το στίχο «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας είναι». Πώς γίνεται να επιδιώκεται προδοτικά από την Εκκλησία η πτώση της Πόλης κι από την άλλη να δίνεται ελπίδα πως κάποτε θα την ξαναπάρουμε; Αν η Εκκλησία ήταν φιλότουρκη και είχε προδοτικό ρόλο κατά την Άλωση, τότε σκοπός της θα ήταν όχι να σπείρει ελπίδες ότι «πάλι με χρόνια με καιρούς» θα ξαναγίνουν δικά μας τα χαμένα, αλλά το αντίθετο: να λέει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να απελευθερωθούμε. Επίσης ξεχνάται ότι σε άλλους θρήνους (π.χ. τον ποντιακό «Πάρθεν η Ρωμανία») στο άκουσμα της είδησης της Άλωσης «μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρια». Αν η Εκκλησία και τα μοναστήρια είχαν προδοτικό ρόλο και αν είταν φιλότουρκα, τότε καθόλου δε θα θρηνούσαν για την Άλωση, και η λαϊκή μούσα δεν θα ανέφερε τέτοια αντίδραση. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">9) Ας μην παπαγαλίζουν οι «αρχαιολάτρες» εθνικιστές το ρητό του Νοταρά «καλύτερα να δει κανείς στην Πόλη Τούρκους παρά Λατίνους». <b>Ο Νοταράς δεν συνεργάστηκε με τους Τούρκους, και δεν πρόδωσε ούτε την πίστη του, ούτε την αξιοπρέπειά του έχασε, και αποκεφαλίστηκε</b>. Οι ανθενωτικοί δεν έλεγαν «θέλουμε να υποδουλωθούμε στους Τούρκους», αλλά «αν τυχόν υποδουλωθούμε, είναι προτιμότερο από τους Τούρκους παρά από τους Λατίνους». Αυτά τα δύο πράγματα δεν σημαίνουν καθόλου το ίδιο πράγμα. Το πρώτο («θέλουμε να υποδουλωθούμε στους Τούρκους») σημαίνει προδοσία, αλλά ουδέποτε το είπαν οι ανθενωτικοί. Το δεύτερο, αυτό που είπαν οι ανθενωτικοί («αν τελικά κάποιοι μας υποδουλώσουν, καλλίτερα να είναι οι Τούρκοι παρά οι Λατίνοι») συνιστά απάντηση σε ένα δίλλημα υποθετικό, κι όχι εθελοδουλεία. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">10) Και φυσικά, διαφεύγει από πολλούς η λεπτομέρεια πως η διοίκηση της Εκκλησίας είχε υπογράψει την Ένωση των Εκκλησιών. Ποιους εννοούν με τον όρο «Εκκλησία», όταν ισχυρίζονται πως «η Εκκλησία βοήθησε τους Τούρκους να πάρουν την Πόλη»; Αν εννοούν την διοίκηση της Εκκλησίας αυτή ήταν φιλενωτική. Μήπως εννοούν τον λαό, δηλαδή το πλήρωμα της Εκκλησίας; Σ' αυτήν την περίπτωση, θα έπρεπε να σιωπήσουν και να μη κατηγορούν την Εκκλησία. Το γνωστο σοφιστικό επιχείρημα εφαρμόζουν και πάλι: όποτε τους συμφέρει, «Εκκλησία» είναι η ιεραρχία, ενώ αλλιώς «Εκκλησία» είναι ο λαός. </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="goog_1166467666">ierosolymitissa.org</a></span></span><a href="goog_1166467666"><br /></a></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-6549716979738375732022-09-02T20:28:00.000+03:002022-09-02T20:28:08.486+03:00Γκουλάγκ: τα σοβιετικά στρατόπεδα θανάτου και ο αρχιτέκτονάς τους.<div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-EpAGp8Vayzo/UwKR3yywQ3I/AAAAAAAAx1g/7HfET7A62SA/s1600/gulag-archipelago-frame.jpg"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-EpAGp8Vayzo/UwKR3yywQ3I/AAAAAAAAx1g/7HfET7A62SA/s1600/gulag-archipelago-frame.jpg" /></a> </span><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> <br /></span></span></div><div style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Η μαρξιστική αντίληψη για το έγκλημα υποστηρίζει ότι η γενεσιουργός αιτία του είναι η «εκμετάλλευση των μαζών» και συνεπώς όταν αυτή θα παύσει να υφίσταται, θα εξαλειφθεί και η παραβατική συμπεριφορά των ανθρώπων. Μετά, όμως από την βίαιη κατάληψη της εξουσίας από τους μπολσεβίκους, ο Λένιν διατύπωσε την άποψη ότι η δημιουργία του σοβιετικού κράτους θα προκαλούσε την εμφάνιση ενός νέου είδους εγκληματία που θα αποκαλούνταν «ταξικός εχθρός». </span><br /><span style="font-family: verdana;"> </span><span style="font-family: verdana;"></span><br /><span style="font-family: verdana;"> Τα λαϊκά δικαστήρια που συστάθηκαν αμέσως μετά την «Οκτωβριανή Επανάσταση» δεν άργησαν να προσδιορίσουν και να στοχοποιήσουν ως τέτοιους τους τραπεζίτες, τους εμπόρους, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους φύλακες της τσαρικής περιόδου και γενικά κάθε άτομο που έδινε την εντύπωση του «ύποπτου», τους οποίους και καταδίκαζαν αυθαίρετα σε ποινές φυλάκισης, καταναγκαστικά έργα και σε θανατική ποινή. </span><br /><span style="font-family: verdana;"> </span><br /></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> <a href="http://4.bp.blogspot.com/-lR7itbVkUwM/UwKR_t3DvZI/AAAAAAAAx14/Hrq9m2T_o1E/s1600/Polish3.jpg"><img border="0" height="432" src="http://4.bp.blogspot.com/-lR7itbVkUwM/UwKR_t3DvZI/AAAAAAAAx14/Hrq9m2T_o1E/w640-h432/Polish3.jpg" width="640" /></a> </span><br /></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Η αφορμή για την υλοποίηση του σχεδίου του Λένιν για εγκλεισμό των «εχθρών» σε «ειδικά στρατόπεδα» δόθηκε μετά την αποτυχημένη απόπειρα κατά της ζωής του από την Δώρα Καπλάν, τον Αύγουστο του 1918. Το σώμα που θα αναλάμβανε την εφαρμογή της πολιτικής του «Κόκκινου Τρόμου» ήταν η «Παν-Ρωσική Έκτακτη Επιτροπή για την Μάχη κατά των Αντεπαναστατικών Συνωμοσιών και της Δολιοφθοράς», γνωστή και ως «Τσεκά», δηλαδή η μυστική αστυνομία, υπό την ηγεσία του Πολωνού «επαναστάτη» Φέλιξ Ντζερζίνσκι (<a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Felix_Dzerzhinsky">Felix Dzerzhinsky</a>). Τον Σεπτέμβριο εξαπολύθηκε ένα ανηλεές κύμα τρομοκρατίας με συλλήψεις, φυλακίσεις και εκτελέσεις των «εχθρών» της επανάστασης. Το πρώτο διάταγμα που εκδόθηκε κατά την περίοδο του «Κόκκινου Τρόμου» δεν απαιτούσε απλά την σύλληψη και την φυλάκιση των εκπροσώπων της μπουρζουαζίας και των γαιοκτημόνων, των κληρικών και των αντεπαναστατικών στοιχείων, αλλά και τον εγκλεισμό τους σε «στρατόπεδα συγκέντρωσης». Μέχρι το τέλος του 1919 είχαν καταγραφεί 21 τέτοια στρατόπεδα, τα οποία αυξήθηκαν σε 107 στο τέλος του 1920. Οι διοικητές των στρατοπέδων αυτών επιδίωκαν περισσότερο να εξευτελίσουν και να χλευάσουν τους έγκλειστους, πρώην εύπορους αστούς, τους οποίους ανάγκαζαν να εκτελούν ταπεινωτικές δουλειές, παρά να τους εμφυσήσουν το πνεύμα της παραγωγικής εργασίας, όπως υποστήριζαν οι ηγέτες της «επανάστασης». </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span><br /></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-D_AEs8y5j9k/UwKSPSSpf2I/AAAAAAAAx2Q/MnXv_ABCbao/s1600/gulag.bmp"><img border="0" height="313" src="http://3.bp.blogspot.com/-D_AEs8y5j9k/UwKSPSSpf2I/AAAAAAAAx2Q/MnXv_ABCbao/w400-h313/gulag.bmp" width="400" /></a> <br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> <br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Κρατούμενοι εργάζονται στην διάνοιξη της διώρυγας της Λευκής Θάλασσας. Η σημασία του έργου ήταν ασήμαντη, αλλά μέχρι την ολοκλήρωσή του πέθαναν τουλάχιστον 25.000 άνθρωποι. <br /> <br /> Μέχρι το τέλος του εμφυλίου πολέμου, είχαν διαμορφωθεί δύο συστήματα φυλακών: Το Κομισαριάτο Δικαιοσύνης και αργότερα Κομισαριάτο Εσωτερικών ήταν υπεύθυνο για τις φυλακές, στις οποίες είχαν εγκλειστεί οι «ποινικοί» εγκληματίες. Η Τσεκά που μετέπειτα μετονομάσθηκε σε GPU, OGPU, NKVD και KGB ήλεγχε τα «ειδικά» ή «έκτακτα» στρατόπεδα, στα οποία φυλακίζονταν οι «πολιτικοί κρατούμενοι». Στις «ειδικές» φυλακές δεν κρατούνταν μόνο οι «αντιδραστικοί», αλλά και αναρχικοί, στελέχη αριστερών κομμάτων και κινημάτων, όπως οι μενσεβίκοι και οι σοσιαλεπαναστάτες, οι οποίοι είχαν λάβει μέρος στην «επανάσταση», αλλά μετά την επικράτησή της δεν τάχθηκαν με το μέρος του Λένιν. Οι συγκεκριμένοι κρατούμενοι οργάνωναν : διαμαρτυρίες και απεργίες πείνας, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, είχαν διασυνδέσεις στο εξωτερικό με «συγγενείς» ιδεολογικά ομάδες, τις οποίες ενημέρωναν για την άθλια κατάσταση των φυλακών και δέχονταν τις επισκέψεις του Ερυθρού Σταυρού Πολιτικών Κρατούμενων. <br /> <br /> Η Τσεκά ήταν αδύνατο να ελέγξει τις εξεγέρσεις των «σοσιαλιστών» και των άλλων απείθαρχων κρατούμενων, που κρατούνταν στις πτέρυγες των φυλακών της Μόσχας. Γι’ αυτό, την Άνοιξη του 1923, αποφάσισε να τους μεταφέρει στα νησιά Σολοβέτσκι στην Λευκή Θάλασσα, όπου υπήρχε ένα μοναστικό συγκρότημα, που και στο παρελθόν είχε χρησιμοποιηθεί ως φυλακή για τους αντιπάλους των Τσάρων. Στα «βόρεια στρατόπεδα ειδικής σημασίας», γνωστά ως SLON, αρχικά οι «αντιδραστικοί» ιερείς και οι «σοσιαλιστές» κρατούμενοι δεν εργάζονταν και είχαν καταφέρει να διατηρήσουν αρκετά «προνόμια». Ζούσαν μακριά από τους υπόλοιπους κρατούμενους, οι οποίοι αντίθετα υποβάλλονταν σε σκληρά και άσκοπα βασανιστήρια από τους σαδιστές φρουρούς τους ή εκτελούνταν, όταν κρίνονταν ύποπτοι για υποκίνηση εξέγερσης ή πέθαιναν από τις επιδημίες τύφου και λιμού. <br /> <br /> Ο αρχιτέκτονας των Γκουλάγκ <br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> <br /> </span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-boQdz-xM2O0/UwKR78iTdsI/AAAAAAAAx1w/oKvHzx61RaE/s1600/Frenkel.jpg"><img border="0" height="400" src="http://1.bp.blogspot.com/-boQdz-xM2O0/UwKR78iTdsI/AAAAAAAAx1w/oKvHzx61RaE/w338-h400/Frenkel.jpg" width="338" /></a> <br /></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Οι φυλακές του Σολοβέτσκι ήταν ασύμφορες οικονομικά για το σοβιετικό κράτος και η ηγεσία του αναζητούσε τρόπους, ώστε από την λειτουργία τους να εξασφαλίζει κέρδος. Την αφορμή έδωσε μια επιστολή που έριξε στο «κυτίο παραπόνων» ο Νάφταλι Φρένκελ (<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Naftaly_Frenkel">Naftaly Frenkel</a>), ένας Εβραίος κρατούμενος, στην οποία ανέλυε τα προβληματικά στοιχεία των παραγωγικών δραστηριοτήτων του στρατοπέδου και πρότεινε μια συντονισμένη μέθοδο κατανομής τροφίμων και οργάνωσης κρατούμενων. Ειδικότερα, οι κρατούμενοι του SLON θα χωρίζονταν σε τρεις ομάδες, ανάλογα με τις σωματικές τους ικανότητες: σε όσους ήταν ικανοί να εκτελούν βαριά εργασία, σε όσους ήταν ικανοί για ελαφριά εργασία και στους ανάπηρους. Συνεπώς, οι κρατούμενοι θα σιτίζονταν ανάλογα με τον όγκο της εργασίας τους. Οι αδύναμοι θα στερούνταν την τροφή, θα αποδυναμώνονταν ακόμη περισσότερό και τελικά είτε θα αρρώσταιναν είτε θα πέθαιναν. <br /></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> <br /> </span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-NizCeBdmKeU/UwKR1TT5tzI/AAAAAAAAx1Y/Vzx6YfnhhTw/s1600/225px-1936_genrich_grigorijewitsch_jagoda.jpg"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-NizCeBdmKeU/UwKR1TT5tzI/AAAAAAAAx1Y/Vzx6YfnhhTw/s1600/225px-1936_genrich_grigorijewitsch_jagoda.jpg" /></a> </span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Η επιστολή αυτή τράβηξε την προσοχή του Γκένρικ Γιάγκοντα (<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Genrikh_Yagoda">Genrikh Yagoda</a> - βλέπε <a href="http://redskywarning.blogspot.com/2013/09/video.html">εδώ</a>) στελέχους και αργότερα επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας και η σταλινική ηγεσία δεν άργησε να υιοθετήσει το σύστημα σε όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. </span><br /><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ο Φρένκελ γρήγορα προβιβάσθηκε σε φύλακα του στρατοπέδου, αποφυλακίσθηκε το 1927, έγινε διοικητής του Σολοβέτσκι, συνάντησε τον Στάλιν κατά την δεκαετία του 1930 και επέζησε κατά την περίοδο των εκκαθαρίσεων. Το Σολοβέτσκι εξελίχθηκε σε μια οργανωμένη επικερδή επιχείρηση, η οποία αναλάμβανε την εκτέλεση εργασιών και λειτουργούσε ανταγωνιστικά με άλλες κρατικές επιχειρήσεις, που ασκούσαν τις ίδιες δραστηριότητες. </span><br /><span style="font-family: verdana;"> </span><br /><span style="font-family: verdana;"> Μετά την εφαρμογή του συστήματος Φρένκελ έπαυσε πλέον ο διαχωρισμός μεταξύ ποινικών και πολιτικών κρατούμενων. Η «ειδική» μεταχείριση των σοσιαλιστών στο Σολοβέτσκ που δεν εργάζονταν αλλά λάμβαναν μεγάλες μερίδες τροφής, προκάλεσε την αντίδραση των σοβιετικών αρχών, oι οποίες αποφάσισαν να τερματίσουν το προνομιακό καθεστώς κράτησής τους. Το 1925 τους απομάκρυναν από το μοναστήρι του Σαβατίεβο στo νησί και τους μετέφεραν σε μακρινές κλειστές φυλακές στην Κεντρική Ρωσία, όπου αντιμετώπισαν χειρότερες συνθήκες διαβίωσης. </span><br /></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> <br /> </span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-BE-j2RLxtQg/UwKR6lXBGmI/AAAAAAAAx1o/1BdpQpkYiv0/s1600/Frenkel2.jpg"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-BE-j2RLxtQg/UwKR6lXBGmI/AAAAAAAAx1o/1BdpQpkYiv0/s1600/Frenkel2.jpg" /></a> <br /></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ο Naftaly Aronovich Frenkel (στην άκρη δεξιά στην φωτογραφία) γεννήθηκε το 1883, στην Κωνσταντινούπολη σε οικογένεια Εβραίων της Τουρκίας. Αργότερα η οικογένεια μετακόμισε στην Οδησσό. Του απονεμήθηκε το βραβείο του «Τάγματος του Λένιν» τρεις φορές και τίτλος του «Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας». Ποτέ δεν παραπέμφθηκε σε δίκη για τα εγκλήματά του κατά της ανθρωπότητας. <br /> <br /> Κατά τη διάρκεια των ετών 1937-1945 ο Frenkel ήταν ο επικεφαλής της Διεύθυνσης Κατασκευής Σιδηροδρόμων. <br /> <br /> Στις 28 Απριλίου 1947, ο Frenkel σταμάτησε για λόγους υγείας και του απονεμήθηκε σύνταξη. Πέθανε το 1960 στην Μόσχα. <br /> <br /> Σταδιακά, από το καλοκαίρι του 1954 μέχρι την άνοιξη του 1956 αποφυλακίσθηκαν οι κρατούμενοι των στρατοπέδων του Γκουλάγκ. Όμως, η πλήρης κοινωνική αποκατάστασή τους, που περιλάμβανε την εξεύρεση εργασίας και στέγης και την εξασφάλιση σύνταξης, ήταν πολύ σπάνιο φαινόμενο και δημιουργούσε πρόσθετα προβλήματα ομαλής επανένταξής τους στο κοινωνικό σύνολο. <br /></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> <br /> </span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-dt5kG1RC7F8/UwKUimgVrGI/AAAAAAAAx2k/lVxeZr-UJ_k/s1600/Leonid+Brezhnev-1507891.jpg"><img border="0" height="640" src="http://3.bp.blogspot.com/-dt5kG1RC7F8/UwKUimgVrGI/AAAAAAAAx2k/lVxeZr-UJ_k/w457-h640/Leonid+Brezhnev-1507891.jpg" width="457" /></a> </span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ο Μπρέζνιεφ, ο οποίος αντιτίθετο στην αποσταλινοποίηση, δεν επανέφερε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ωστόσο οι «επικίνδυνοι» αντικαθεστωτικοί, όταν οδηγούνταν στις φυλακές, τελούσαν υπό αυστηρό καθεστώς επιτήρησης, αν και τους είχαν παραχωρηθεί κάποια στοιχειώδη δικαιώματα επικοινωνίας με τον «έξω κόσμο». Οι σοβιετικές αρχές χρησιμοποιούσαν, πλέον, τον εγκλεισμό των αντικαθεστωτικών σε ψυχιατρικά νοσοκομεία για να τους συκοφαντήσουν ως «διανοητικά άρρωστους» ή στην καλύτερη περίπτωση ως «προβληματικούς». </span><br /><span style="font-family: verdana;"> </span><br /><span style="font-family: verdana;"> Αργότερα, η KGB, υπό την αρχηγία του μετέπειτα αρχηγού του κράτους Γιούρι Αντρόποφ, καταδίωκε όσους τάσσονταν υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων ή συμμετείχαν σε θρησκευτικές ή εθνικιστικές οργανώσεις. Τελικά, τα τέλη του 1986, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ έδωσε αμνηστία σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους, που παρέμειναν έγκλειστοι σε φυλακές. </span><br /><span style="font-family: verdana;"> </span><br /><span style="font-family: verdana;"> Επίλογος: </span><br /><span style="font-family: verdana;"> </span><br /><span style="font-family: verdana;"> Η ιστορική έρευνα μέχρι και σήμερα αναλύει τα στατιστικά στοιχεία, για να υπολογίσει τους ανθρώπους που πέρασαν από τα σοβιετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις αποικίες σωφρονιστικής εργασίας ή είχαν εκτοπιστεί στις αχανείς και έρημες εκτάσεις της Ρωσίας. Ο συνολικός αριθμός, πιθανόν να ανέρχεται σε 28.700.000. Για τους θανάτους οι ερευνητές μόνο εικασίες κάνουν. Άλλοι αναφέρουν ότι τα θύματα του σταλινισμού ανέρχονται σε 10-12.000.000, ενώ οι συγγραφείς της «Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού» τα υπολογίζουν σε </span><br /><span style="font-family: verdana;"> 20.000.000! </span><br /></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> <br /></span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-ZggH_bKEjGE/UwKSA6w5TPI/AAAAAAAAx2I/cUCEyKP0C1A/s1600/Stalin-Gulag-Memorial.jpg"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-ZggH_bKEjGE/UwKSA6w5TPI/AAAAAAAAx2I/cUCEyKP0C1A/s1600/Stalin-Gulag-Memorial.jpg" /></a> <br /></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Μνημείο Γκουλάγκ <br /></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> <br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Οι Σοβιετικοί προσπάθησαν να σβήσουν από την συλλογική μνήμη τα στρατόπεδα Γκουλάγκ. Η ανθρωπότητα καταδικάζει δικαιολογημένα τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωρίς όμως να έχει συνειδητοποιήσει ότι ανάλογες ή και μεγαλύτερες θηριωδίες διαπράχθηκαν στην Σοβιετική Ένωση, την περίοδο 1919-1956.Το κομμουνιστικό καθεστώς απαγόρευε την φωτογράφιση σε όλη την χώρα και η παραβίαση της απαγόρευσης διωκόταν αυστηρά, συνεπώς, χωρίς τις φωτογραφικές μαρτυρίες των θυμάτων τους η χαρακτηριστική βαρβαρότητα των σοβιετικών στρατοπέδων δεν εισέδυσε ποτέ στην συνείδηση του δυτικού κόσμου, όπου τέτοια ζητήματα καταδικάζονταν απερίφραστα. Ούτε η κινηματογραφική βιομηχανία ασχολήθηκε με τα σοβιετικά στρατόπεδα. Οι αριστεροί διανοούμενοι στην Δύση αντιδρούσαν στην αποκάλυψη της αλήθειας για το σύστημα Γκουλάγκ και υποστήριζαν ότι επρόκειτο για «αντισοβιετική προπαγάνδα». <br /> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Η σημερινή Ρωσία προσπαθεί να μην αναμοχλεύει το σταλινικό παρελθόν. Πολλοί Ρώσοι πιστεύουν ότι το καθεστώς ήταν απάνθρωπο, ωστόσο η πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση ήταν ισχυρή και η κατάρρευσή της «πλήγωσε» την υπερηφάνειά τους. </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><span style="font-family: verdana;"> <span style="color: black;">Πηγή: </span>ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / (από το περιοδικό ''Μάχες και Στρατιώτες'', τεύχος 18 άρθρο Μ. Ντασκαγιάννη και από το διαδίκτυο)</span></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-65557621141235824452022-08-18T20:52:00.000+03:002022-08-18T20:52:16.607+03:00ΒΥΖΑΝΤΙΟ, 9ο. Συκοφαντιών συνέχεια για το Βυζάντιο...<div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #660000;">68. "Οι Έλληνες δεινοπάθησαν από τους Βυζαντινούς."</span> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;">ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Εξ ονόματος ποίων Ελλήνων μιλούν οι νεοπαγανιστές; Αυτή η γενίκευση που κάνουν οι νεοπαγανιστές επειδή το επίκεντρο της Αυτοκρατορίας ήταν η Θράκη, η Μακεδονία, η Μικρά Ασία, δηλαδή η βόρεια κι όχι η νότια Ελλάδα, λένε ότι οι Έλληνες παραμελήθηκαν από το Βυζάντιο είναι παράλογη. Η αντίληψη αυτή παραγνωρίζει τον ελληνιστικό μετασχηματισμό. «Ελλάδα» πλέον δεν ήταν η Σπάρτη κι η Αθήνα μόνο. Ήταν η Αλεξάνδρεια, η Αντιόχεια, η Θεσσαλονίκη, η Κωνσταντινούπολη, η Μικρά Ασία. Όσοι σκέφτονται την εποχή εκείνη με τα σημερινά δεδομένα και τα σημερινά όρια της Ελλάδας, είναι φυσικό να υποθέσουν ότι ο Ελληνισμός παραμελήθηκε.</span> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Την Άλωση της Πόλης, το τέλος της Ρωμαίικης αυτοκρατορίας το θρήνησαν όλοι οι πρόγονοι μας, Κύπριοι και Μωραϊτες, Κρήτες και Πόντιοι, Βόρειοι και Νότιοι. Kι ο Κωνσταντίνος ΙΑ' στο Μωριά στέφθηκε αυτοκράτορας όλων, νότιων και βόρειων και ανατολικών και δυτικών. <b>Κι ο νότιος Έλληνας Κολοκοτρώνης «βασιλιά μας» τον ονομάζει τον Ρωμιό αυτοκράτορα</b>, το Σούλι και την Μάνη ως κάστρα του βασιλιά (Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, εκδ. Αφών Τολίδη, σ. 68), και στην (μισητή για τους νεοπαγανανιστές) Κωνσταντινούπολη στόχευε να φτάσουν οι Έλληνες και θεωρούσε δεδομένο ότι θα έφταναν οι Έλληνες αν δεν υπήρχε ο διχασμός (Θ. Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, εκδ. Αφών Τολίδη, σ. 104). Και σε όλες, εξαρχής, τις εθνοσυνελεύσεις της Επανάστασης του '21 οι νότιοι Έλληνες ήταν αυτοί που αποκαλούσαν τους Ρωμιούς Αυτοκράτορες <b>«αειμνήστους ημών Χριστιανούς αυτοκράτορες της Ελλάδος». </b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>«ΗΜΩΝ».</b> </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /><span style="color: #274e13;">68a ΡΩΜΗΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ </span><br /><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ας δούμε πόσο έβλαψαν οι κακοί Βυζαντινοί τους Έλληνες της σημερινής Ελλάδας. <br /><br />«Ο Μ. Κωνσταντίνος όχι μόνο, όπως είδαμε, ήθελε να ονομάζεται στρατηγός των Αθηνών, αλλά αύξησε και τα προνόμια των επικεφαλής των σχολών και των δασκάλων τους και τους δασκάλους αυτούς τούς απάλλαξε από πολλούς φόρους. (...) Έστελνε επίσης, για να μοιραστεί, στο δήμο των Αθηναίων αξιόλογη ποσότητα σιταριού κάθε χρόνο» (Κ. Παπαρηγόπουλου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, 1885, επανέκδ. εκδ. Κάκτος, 1992, τ. 8, 3). Στον Αθηναίο Νεοπλατωνικό, τον Νικάνορα, ο οποίος είχε την αρχή του δαδούχου στην Ελευσίνα, έδωσε τους αναγκαίους πόρους, ώστε να κάνει ο Νικάνορας ταξίδι στην Αίγυπτο για μελέτες (F. Gregorovius, Ιστορία των Αθηνών, Βιβλιοθήκη Μαρασλή, Αθήναι 1904, σ. 92). Και φυσικά, θα ήταν εντελώς απίθανο, από την μια ο Κωνσταντίνος να βοηθά τον Νικάνορα κι από την άλλη να σκοτώνει τον Σώπατρο για θρησκευτικούς λόγους. Επίσης, ο Κωνσταντίνος, στη μάχη κατά του Λικίνιου χρησιμοποίησε τον ελληνικό στόλο, που ελλιμενιζόταν στον Πειραιά. Ο Κωνσταντίνος έφτιαξε τειχισμένο τεχνητό λιμάνι για τη Θεσσαλονίκη, στα Ν.Δ. της πόλης. <br /><br />«Ἀλλὰ καὶ οἱ υἱοὶ τοῦ Κωνσταντίνου ἐπέδειξαν πολλαχῶς τὴν πρὸς τὰς Ἀθήνας καὶ τὸ ἐν αὐταῖς πανεπιστήμιον, εὔνοιαν αὑτῶν. Τὸν περιώνυμον σοφιστὴν Προαιρέσιον, οὗ καὶ αὐτοὶ οἱ Ρωμαῖοι ἔστησαν δημοσίᾳ ἀνδριάντα, ἐτίμα ὁ αὐτοκράτωρ Κώνστας τοσοῦτον, ὥστ ἐξ ἀγάπης πρὸς αὐτὸν ἐδώρησε εἰς τοὺς Ἀθηναίους τοὺς ἔκ τινων νήσων πόρους» (F. Gregorovius, Ιστορία των Αθηνών, Βιβλιοθήκη Μαρασλή, Αθήναι 1904, σ. 93). <br /><br /> Ο «ανθέλληνας» Θεοδόσιος Α' έχτισε τα τείχη της Θεσσαλονίκης. Αυτά την κατέστησαν την δεύτερη πιο καλά οχυρωμένη πόλη μετά την Κωνσταντινούπολη, απρόσβλητη από τις επιθέσεις Βουλγάρων και Σλάβων. <br /><br />Ο «ανθέλληνας» Θεοδόσιος Β' με την προτροπή της Αθηναίας γυναίκας του, Αθηναΐδας, ελάττωσε τους φόρους των Αθηναίων και στο πανεπιστήμιο που ίδρυσε, οι ελληνικές έδρες ήταν ισάριθμες των λατινικών. Ένας γάμος, δηλαδή, επιτάχυνε την επικράτηση της ελληνικής, εμποδίζοντας τον εκλατινισμό της Ανατολής. <br /></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Περνάμε στον ''μισέλληνα Ιουστινιανό''. Αυτός τείχισε την πόλη Εύροια στην Ήπειρο (Προκόπιου Περί Κτισμάτων, Δ', α, 40). Έχτισε διπλές επάλξεις στα οχυρά φρούρια των Θερμοπυλών, οχύρωσε και τείχισε τις εκεί διαβάσεις εγκαθιστώντας φρουρές (Προκόπιου Περί Κτισμάτων, Δ', β, 4˙ 7˙ 14). Έχτισε ισχυρά τείχη για τις πόλεις Σάκκο, Υπάρη, Κοράκιο, Ούνο, Βαλέες, Λεοντάρι, στην Στερεά Ελλάδα (Προκόπιου Περί Κτισμάτων, Δ', β 16). Ανακαίνισε οχυρά στην Ηρακλειάδα, κοντά στο Σπερχειό (Προκόπιου Περί Κτισμάτων, Δ', β, 22). Τείχισε τον Ισθμό, εγκατέστησε εκεί φρουρές και έκτισε φρούρια (Προκόπιου Περί Κτισμάτων, Δ', β, 27-28). Έχτισε μια οχυρωμένη πόλη στη θέση της σημερινής Καστοριάς (Προκόπιου Περί Κτισμάτων, Δ', γ, 4). Ανακαίνισε τους περιβόλους των τειχών Εχινού, Θηβών, Φαρσάλων, και όλων των πόλεων της Θεσσαλίας, όπως της Δημητριάδας, της Τρίκης (Τρικάλων) (Προκόπιου Περί Κτισμάτων, Δ', γ, 5). Έχτισε ισχυρότατα τείχη στη Λάρισα και στην Καισάρεια, στην Δ. Μακεδονία επί του Αλιάκμονα (Προκόπιου Περί Κτισμάτων, Δ', γ, 10). Στις εκβολές του Αξιού έκτισε φρούριο (Προκόπιου Περί Κτισμάτων, Δ', γ, 30). Στην Ήπειρο, ο Ιουστινιανός έχτισε 13 νέα φρούρια κι ανακαίνισε 23 παλιά. Στην Μακεδονία ανακαινίστηκαν 46 φρούρια, ενώ στη Θεσσαλία 7 (Προκόπιου Περί Κτισμάτων, Δ', δ, 2). Σύνολο, 89 φρούρια που έκτισε στην Ελλάδα για την προστασία της, ο ανθέλληνας Ιουστινιανός. Επίσης, ο Ιουστινιανός ανέκτισε τα τείχη της Κορίνθου, των Πλαταιών και της Αθήνας, τα οποία είχαν ερειπωθεί από τον καιρό των γοτθικών επιδρομών του 3ου αιώνα, και κατέστησε οχυρώτερα τα τείχη της Ακρόπολης (F. Gregorovius, Ιστορία των Αθηνών, Βιβλιοθήκη Μαρασλή, Αθήναι 1904, σ. 140). «Για όλα αυτά τα μέρη (της Ελλάδας) ο βασιλιάς έχει δείξει μεγάλο ενδιαφέρον. (...) ο βασιλιάς Ιουστινιανός βοήθησε όλες τις ελληνικές πόλεις που βρίσκονταν μέσα στα τείχη των Θερμοπυλών να νοιώθουν ασφαλείς, αφού ανακαίνισε όλους τους περιβόλους» (Προκόπιου Περί Κτισμάτων, Δ', δ, 1, 23). Φυσικά, όλα αυτά που λέει ο Προκόπιος είναι αρχαιολογικώς επαληθευμένα και δεν αποτελούν όπως αποτελούν οι λοιδωρίες κατά της Θεοδώρας φαντασία και κολακεία. <br /></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Η Θήβα στη βυζαντινή εποχή ήταν κέντρο επεξεργασίας μεταξιού, πράγμα που της έδινε πολύ πλούτο. Τόσο παρηκμασμένη ήταν. Στην Κόρινθο μαρτυρούνται χαρτοποιοί (επεξεργαστές περγαμηνής), δηλαδή κατασκευαστές του υλικού, στο οποίο αντιγράφονταν τα αρχαία κλασσικά έργα (Κων/νος Πορφυρογέννητος, Προς ιδίον υιόν Ρωμανόν, κεφ 52, 11, σ. 256). Γίνεται, στον τόπο εκείνο να υπήρχαν περγαμηνές αλλά όχι αρχαία αντίγραφα; Επίσης στην Κόρινθο έχουμε μαρτυρίες (A. Bon, Le Pιloponnese byzantin Jusquen, σ. 131) για εργαστήρια υαλουργίας. Επί Βυζαντίου ιδρύονται πόλεις όπως η Άρτα, ο Μυστράς, η Μονεμβασιά. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ο Ρωμαίικος στρατός επί Ρωμανού Β' πέταξε έξω από την Κρήτη τους Άραβες κατακτητές της, απελευθερώνοντάς την και επανελληνίζοντας την με νέους κατοίκους, απόγονοι των οποίων είναι οι σημερινοί Κρητικοί. Επί αιώνες οι Αυτοκράτορες πολεμούσαν τους Βούλγαρους ώστε αυτοί να μην υποδουλώσουν την Μακεδονία και την Θράκη (π.χ. αρκεί να θυμίσουμε την εκστρατεία του αυτοκράτορα Σταυράκιου κατά των Σλαύων της Πελοποννήσου το 783, τον Νικηφόρο Α' στα 805-6 να καταστέλλει εξέγερση Σλάβων ή τη μάχη του Νικηφόρου Ουρανού το 997 στον Σπερχειό κατά των Βουλγάρων, όπου ο Ρωμηός στρατηγός κόντεψε να φονεύσει τον Σαμουήλ). Τό ίδιο έκαναν και με τους Σλαύους που είχαν κατέβει στη νότια Ελλάδα, έκαναν εκστρατείες και τους καθυπέταξαν κι όποτε αυτοί επαναστατούσαν, έστελναν στρατό. Επιπλέον, μετέφεραν Έλληνες Μικρασιάτες στην Ελλάδα μεταφέροντας τους Σλαύους στην Μικρά Ασία, ώστε να εξελληνιστούν οι Σλαύοι και να ελαττωθεί η παρουσία τους στην Ελλάδα. Ο Λέων στα ''Τακτικά'' του γράφει για την μέθοδο των αυτοκρατόρων: «Ταῦτα [τα σλαυικά φύλα] ὁ ἡμέτερος ἐν θείᾳ τῇ λήξει γενόμενος πατὴρ καὶ αὐτοκράτωρ Ρωμαίων Βασίλειος τῶν ἀρχαίων ἠθῶν ἔπεισαι μεταστῆναι καὶ γραικώσας καὶ ἄρχουσι κατὰ τὸν ρωμαϊκὸν τύπον ὑποτάξας καὶ βαπτίσματι τιμῆσαι». Δηλαδή, τους υπέτασσαν στην ρωμαϊκή εξουσία, τους βάφτιζαν και τους εξελλήνιζαν γλωσσικά. Είναι άξιο παρατήρησης, ότι η πολιτική ανεκτικότητας των Ρωμηών Ελλήνων αυτοκρατόρων προς τους Σλαύους και την γλώσσα τους δεν αφορούσε παρά μόνο τη βόρεια χερσόνησο του Αίμου. Οι αυτοκράτορες δεν επέτρεψαν την σλαυική γλώσσα από τη Μακεδονία και κάτω, αλλά με γλωσσικό εξελληνισμό και με μετακινήσεις πληθυσμών απέτρεψαν οι ελληνικές χώρες να γίνουν όπως οι βόρειες βαλκανικές. Την περιοχή της Ελλάδας, την ήθελαν ελληνική. Εάν οι Αυτοκράτορες δεν θεωρούσαν ομοεθνείς, δικούς τους, τους Έλληνες, θα αδιαφορούσαν για την εθνολογική σύσταση της Ελλάδας. Με νύχια και με δόντια κρατούσαν οι Ρωμηοί πρόγονοι μας την Κάτω Ιταλία, και όσο την κατείχαν τα ελληνικά εκεί επικρατούσαν, ενώ όταν υποδουλώθηκε στους Νορμανδούς εν τέλει εκλατινίστηκαν οι κάτοικοί της. </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πάντως, δύο Αθηναίες αυτοκράτειρες, η Ευδοξία-Αθηναΐδα και η Ειρήνη (που βασίλευσε μόνη της, άρα ούτε το επιχείρημα πως δεν υπήρξε αυτοκράτορας από την σημερινή Ελλάδα, ισχύει), η πρώτη προωθώντας τα ελληνικά εις βάρος των λατινικών και η δεύτερη προωθώντας την εικονοφιλία εις βάρος της ασιατικής εικονομαχίας, έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην υπόθεση της ελληνικότητας της Ρωμανίας ως κράτους (Άλλες Ελληνίδες σύζυγοι Αυτοκρατόρων ήταν η Θεοφανώ, σύζυγος του Σταυράκιου, η Θέκλα, θυγατέρα του Θεόφιλου, η Θεοδώρα, χήρα του Θεόφιλου, η Ευσεβία, Θεσσαλονικιά, σύζυγος του Κωνστάντιου Β', η Κύπρια Θεοδώρα). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Η πλήρης άγνοια της διττής σημασίας των ονομάτων οδηγεί τους Ν/Π στη διάπραξη ξεκαρδιστικών λαθών, που παύουν να είναι ξεκαρδιστικά όταν αυτοί αρχίζουν τις ύβρεις. Το όνομα «Βυζάντιο» ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε από τους «Βυζαντινούς» ως δηλωτικό του κράτους τους. Οι συγγραφείς όλοι της «βυζαντινής» εποχής όταν γράφουν «Βυζάντιο» εννοούν την Κωνσταντινούπολη. Ηταν τόσο ανθέλληνες μάλλον, που χρησιμοποιούν το αρχαιοελληνικό αντί του ρωμαϊκού ονόματος. Γράφει λοιπόν ο αρχαιολάτρης Στέφανος Μυτιληναίος στο Δαυλό (τ. 243): «Για τους επαναστάτες Έλληνες η Οθωμανική Αυτοκρατορία ταυτιζόταν με το Βυζάντιο.» Ως απόδειξη γι' αυτό φέρνει τη φράση της Β' Εθνοσυνέλευσης (1823) «ο κρότος των ημετέρων όπλων, αντηχήσας, διετάραξε το Βυζάντιον». Πού να γνωρίζει ο αρχαιολάτρης ότι οι επαναστατημένοι Έλληνες και οι λόγιοι τους εξακολουθούσαν την συνήθεια των «Βυζαντινών» προγόνων τους και των λογίων του «Βυζαντίου» να επιμένουν να δίνουν σε πόλεις και λαούς τις αρχαιοελληνικές ονομασίες («Πέρσες» σήμαινε Τούρκοι, «Κέλτες» σήμαινε Φράγκοι, «Σκύθες» σήμαινε Ρώς. Η Άννα Κομνηνή π.χ. γράφει «Η Επίδαμνος, που έχει επικρατήσει να την ονομάζουν Δυρράχειο»). Συνεπώς «Βυζάντιο», προτού καθιερωθεί να σημαίνει την Ρωμανία, σήμαινε την Κωνσταντινούπολη, και «βυζαντινός στόλος» τον εκ Κωνσταντινούπολης, πρωτεύουσας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στόλο. Αλήθεια, πώς γίνεται να ταύτιζαν οι επαναστάτες Έλληνες του 1821 το κράτος «Βυζάντιο» με την Οθωμανική αυτοκρατορία, και ταυτόχρονα (δες Κεφ. 67), σε όλες τις Εθνοσυνελεύσεις εξ αρχής έως τέλους, και στη δεύτερη να αποδέχονται τους νόμους των «<b>ημετέρων αειμνήστων Βυζαντινών Αυτοκρατόρων</b>»; Το όνομα «Βυζαντινός» είχε λοιπόν διττή σημασία, εκτός κι αν ισχυριστούν οι αρχαιολάτρες που έγραψαν τέτοια απίστευτα πράγματα, ότι οι Επαναστάτες του 1821 αυθύς εξαρχής από την Α' Εθνοσυνέλευση όρισαν ως ελληνικούς νόμους, τους νόμους των Τούρκων κατακτητών τους! </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;">68b ΕΙΝΑΙ Η ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ;</span> <br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Υπάρχει μια αντίληψη, ότι οι Τούρκοι είναι οι κληρονόμοι του Βυζαντίου, τόσο από πλευράς διοικητικών μεθόδων, όσο και από πλευράς νοοτροπίας. Πιστεύουμε ότι αυτό δεν είναι σωστό. <br /><br />1. Αν οι Τούρκοι παρέλαβαν κάποια στοιχεία από το βυζαντινό διοικητικό σύστημα, όταν κατέλαβαν την Πόλη, αυτό οφείλεται στην απουσία αντίστοιχου τουρκικού διοικητικού συστήματος. Όσον καιρό οι Τούρκοι ήταν νομάδες, δεν χρειάζονταν διοικητικό σύστημα απαραίτητο για την διοίκηση μιας αυτοκρατορίας. Όταν έγιναν αυτοκρατορία, </span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">χρειάζονταν</span></span> ένα σοβαρό διοικητικό σύστημα. Το πιο κοντινό σε αυτούς παράδειγμα, αφού οι περισσότεροι Τούρκοι ήταν εξισλαμισμένοι Μικρασιάτες, ήταν το βυζαντινό. Δεν σημαίνει, όμως αυτό, ότι οι Τούρκοι είναι οι κληρονόμοι του Βυζαντίου. <br /><br />2. Το νομικό σύστημα της Ρωμανίας ήταν το εξελληνισμένο ρωμαϊκό δίκαιο, η συνέχεια του ρωμαϊκού δικαίου. Αντιθέτως, η νομοθεσία των Οθωμανών δεν ήταν καμμία άλλη από την Σαρία, τον ισλαμικό νόμο. <br /><br />3. Η Ρωμανία ήταν ένα κοσμικό κράτος, δίχως καμμία θεοκρατία, όπως δείξαμε. Αντίθετα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν ο κληρονόμος του Χαλιφάτου (οι Τούρκοι εγκατέλειψαν την κυριότητα του Χαλιφάτου μόλις το 1924) και είχαν θεοκρατία. <b>Ο Σουλτάνος ήταν και Χαλίφης, σύμφωνα με την ισλαμική θεοκρατία.</b> Οι νόμοι έπρεπε να είναι σύμφωνοι με το Ισλάμ και να εγκρίνονται από τους ειδικούς μουσουλμάνους κληρικούς. <br /><br />4. Πέραν αυτών, οι Τούρκοι ποτέ δεν μίλησαν ούτε έμαθαν ελληνικά. Το όνομα Τούρκοι ποτέ δεν σήμαινε κάποιον λαό που είχε ως μητρική γλώσσα τα ελληνικά. Οι Οθωμανοί δίωξαν την ελληνική και κατάφεραν να εκτουρκίσουν γλωσσικά την Μ. Ασία, σε αντίθεση με τους «Ρωμαίους» που σεβάστηκαν την ελληνική, εξελληνίστηκαν, και επέβαλαν τα ελληνικά. Ήταν η Μ. Ασία που εκτουρκίστηκε κι όχι οι Τούρκοι που εξελληνίστηκαν. <br /><br />5. Το ιερό βιβλίο της θρησκείας τους δεν γράφτηκε στα ελληνικά ούτε μεταφράστηκε, παρά μόνο στις μέρες μας, σε αυτά. <br /><br />6. Οι Τούρκοι δεν διδάσκονταν ποτέ στα σχολεία και τα πανεπιστήμιά τους, κατά την Οθωμανική περίοδο, τις αρχαίες τραγωδίες, τους αρχαίους φιλόσοφους, τους αρχαίους ποιητές. <br /><br />7. Οι Τούρκοι δεν είχαν αρχαία αγάλματα να κοσμούν τα παλάτια τους, τον Ιππόδρομο, τις πλατείες και τις οδούς της Κωνσταντινούπολης, ενώ οι Βυζαντινοί είχαν. Με άλλα λόγια, δεν είχαν καμμία σχέση με το αρχαιοελληνικό πνεύμα και πολιτισμό. <br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">8. Κατά την αλλαγή της θρησκείας από παγανιστική σε χριστιανική δεν άλλαξε ούτε το έθνος (δεν ήρθε κάποιο νέο έθνος να επιβάλλει την αλλαγή αυτή) ούτε το κράτος (δεν δημιουργήθηκε νέο κράτος, το οποίο να κατέκτησε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία), ενώ αντίθετα, η περίοδος της αλλαγής από χριστιανική σε ισλαμική θρησκεία συνοδεύτηκε από αλλαγή τόσο του έθνους (ήρθε ένα νέο έθνος, οι Τούρκοι, που επέβαλε το Ισλάμ), όσο και του κράτους (το κράτος των Οσμανών κατέλαβε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εισβάλλοντας σε αυτήν˙ ούτε ενώθηκε μαζί της ούτε την διαδέχτηκε μέσω συνθήκης) <br /><br />9. Αντίθετα από τους Ρωμηούς διανοούμενους του Βυζαντίου, οι οποίοι στους τελευταίους αιώνες της Αυτοκρατορίας είχαν επαναφέρει το όνομα «Έλληνας» ως δηλωτικό της καταγωγής των ίδιων και των κατοίκων της, οι Τούρκοι διανοούμενοι ποτέ δεν επανέφεραν το όνομα «χριστιανός» ή το «Ρωμηός» (ούτε, φυσικά, το «Έλληνας») ως δηλωτικό της θρησκευτικής και εθνικής καταγωγής των ίδιων και των κατοίκων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κατά τις τελευταίες δεκαετίες της ύπαρξης της. Οι Οθωμανοί κατέλυσαν την ελληνορωμαϊκή Οικουμένη, δεν την συνέχισαν. Δεν έχουν (όπως και οι επηρεασμένοι από την Δύση και τους Τάταρους, Ρώσσοι, οι δίχως καμμία επαφή με την ελληνορωμαϊκότητα του Βυζαντίου, τους οποίους κάποιοι ταυτίζουν με το Βυζάντιο, ώστε να αποδώσουν στο τελευταίο τα κουσούρια της Τσαρικής Ρωσίας) καμμία «ελληνορωμαϊκότητα» δεν είχαν σε καμμία περίοδο. Πώς θα μπορούσαν να την συνεχίσουν την στιγμή που οι ασυγκρίτως ανώτεροι πνευματικά Άραβες Μουσουλμάνοι εξαράβισαν και αφελλήνισαν γλωσσικώς την Μ. Ανατολή; <br /><br />10. Όπως και να χει, η Ρωμανία ήταν Ορθόδοξη, ελληνική και (τυπικά) ρωμαϊκή. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ούτε Ορθόδοξη, ούτε ελληνική, ούτε ρωμαϊκή ήταν˙ οι Οθωμανοί αγνοούσαν την «ελληνορωμαϊκότητα», μισούσαν την Ορθοδοξία, αφελλήνισαν και εκτούρκισαν την ελληνίδα Μικρά Ασία. Ρωμανία και Οθωμανικό κράτος είναι τα άκρως αντίθετα. <br /><br />11. Κάνουν λόγο για τον... φιλελληνισμό του Μωάμεθ του Πορθητή. Αυτός είχε μητέρα Ελληνίδα και ήταν κάπως μορφωμένος. Ήξερε ότι έχει υπηκόους (και) Έλληνες. Αλλά σε καμμία περίπτωση δεν σκέφτηκε να ανακηρύξει το κράτος του ελληνικό και χριστιανικό, δηλαδή να συνεχίζει την Ρωμανία όπως αυτή υπήρχε επί 1000 χρόνια (ελληνική-ορθόδοξη-ρωμαϊκή). Ούτε ελληνικό-ισλαμικό, ούτε τουρκικό-χριστιανικό, ούτε φυσικά ελληνικό-χριστιανικό, σκέφτηκε ο Πορθητής να φτιάξει το κράτος του. Το έθνος και την θρησκεία του πατέρα του ακολούθησε, όχι της μητέρας του. Οι υπόλοιποι Σουλτάνοι δεν είχαν καμμία ιδέα. <br /><br /> Για όλους αυτούς τους λόγους, η συνήθης άποψη, ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία είναι το Βυζάντιο εξισλαμισμένο, είτε αυτό έγινε ενσυνείδητα είτε ασυνείδητα για τους Οθωμανούς, είναι αφελής, αντιεπιστημονική, και συχνά κακοήθης και αρχαιολατρική πονηριά. Οι Τούρκοι και οι Οθωμανοί ακούν Ρωμανία, Βυζαντινή Αυτοκρατορία και φρίττουν˙ διότι ξέρουν ότι είναι οι κατακτητές της, οι εχθροί αυτής και των απογόνων της. Αλλιώς θα μας θεωρούσαν «αδέρφια» κι όχι «αγνώμονες ραγιάδες» που «είχαμε το θράσσος να πάμε να πάρουμε πίσω την Πόλη». </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή:<a href="http://www.ierosolymitissa.org/"> ierosolymitissa.org</a><br /></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-22822115203150675182022-08-18T19:33:00.000+03:002022-08-18T19:33:21.853+03:00Ο Ιουλιανός ομολογεί αλήθειες μέσα στις επιστολές του για τους Χριστιανούς.<p style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span><img alt="http://1.bp.blogspot.com/-r27lZ25EU5k/VKff0kcCxSI/AAAAAAAABs4/GcmIarEQWzI/s1600/Julian.jpg" src="http://1.bp.blogspot.com/-r27lZ25EU5k/VKff0kcCxSI/AAAAAAAABs4/GcmIarEQWzI/s1600/Julian.jpg" /></p><p data-wahfont="10" style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16">Ο
Ιουλιανός ο Αποστάτης, αν και καταφέρθηκε εναντίον της Εκκλησίας και
της Χριστιανικής πίστεως, μιλώντας μάλιστα πολύ υποτιμητικά για αυτήν
χαρακτηρίζοντάς την «αθεΐα», «ασέβεια», και τους Χριστιανούς
«Γαλιλαίους», εντούτοις έγραψε και πράγματα που μπορεί να
χρησιμοποιηθούν ως <b>απολογητικά</b> στοιχεία υπέρ της. Τέτοια
σπαράγματα αληθείας παρουσιάζονται παρακάτω, από τις επιστολές του.
Έχουν αξία διότι προέρχονται από έναν αρνητή της πίστεως. Τα στοιχεία
ελήφθησαν από τον <b>τρίτο τόμο των «Απάντων του Ιουλιανού»</b>, από τις εκδόσεις Ζήτρος.</span></span></span></p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">
</span></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16"><b>Η κλασσική αρχαία γραμματεία</b> διδ</span></span><span style="font-family: verdana;">ασκόταν</span><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16">
στην εποχή του Χριστιανικού Βυζαντινού Κράτους, σε αντίθεση με όσα
ισχυρίζονται ψευδώς οι σημερινοί αρχαιολάτρες. Μάλιστα, ο Ιουλιανός
θεωρούσε ότι δεν ήταν σωστό να διδάσκεται από χριστιανούς καθηγητές.
Αυτό που ενδιαφέρει στο προκειμένω, είναι ότι έχουμε την σαφέστατη
αναφορά από τον Ιουλιανό.</span></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">
</span></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16"><b> </b></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16"><b>Στην επιστολή 61 [ep</b><b>. 42] </b>γράφει:
«Κατά τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Δημοσθένη, τον Ηρόδοτο, τον Θουκιδίδη,
τον Ισοκράτη και τον Λυσία οι θεοί είναι προστάτες κάθε μορφωτικής
προσπάθειας. Δεν πίστευαν τον εαυτό τους αφιερωμένο άλλοι στον Ερμή και
άλλοι στις Μούσες; Νομίζω ότι είναι άτοπο όσοι εξηγούν τα έργα τους να
περιφρονούν τους θεούς που εκείνοι τιμούσαν. Ωστόσο, αν και θεωρώ ότι
αυτό είναι άτοπο, δεν υποστηρίζω ότι πρέπει αυτοί να αλλάξουν γνώμη και
να διδάσκουν τους νέους· τους αφήνω στην δυνατότητα επιλογής να μην
διδάσκουν όσα θεωρούν ότι δεν είναι σημαντικά, αλλ' αν θέλουν να
διδάξουν, να διδάσκουν πρώτα και να προσπαθούν να πείσουν τους μαθητές
τους ότι ούτε ο Όμηρος ούτε ο Ησίοδος ούτε κανείς απ’ όσους ερμηνεύουν,
αφού τους κατηγόρησαν για ασέβεια, για αστοχασιά και για πλάνη στη γνώμη
τους για τους θεούς» (σελ. 411).</span></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">
</span></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16"> </span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16">Κατά
την περιοδεία του στην Μ. Ασία επισκέφτηκε την Τροία, και ο Επίσκοπος
Πήγασος (ο οποίος ήταν αρειανόφρονας) του έδειχνε τους αρχαιολογικούς
χώρους, ο Ιουλιανός παρατήρησε ότι δεν έκανε το σημείο του σταυρού. Από
τα λόγια του φαίνεται καθαρά ότι τόσο <b>το σημείο του σταυρού</b> όσο και <b>η χρήση του ως συμβόλου </b>ήταν κοινός τόπος μεταξύ των Χριστιανών.</span></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">
</span></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16"><b> </b></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16"><b>Στην επιστολή 79 [ep</b><b>. 78]</b> γράφει:
«Εκείνος με μεγάλη προθυμία με οδήγησε εκεί, μου άνοιξε τον ναό και,
σαν να με χρησιμοποιούσε ως μάρτυρα, μου έδειξε με ακρίβεια όλα τα
αγάλματα που ήταν σώα· και δεν έκανε τίποτε απ' όσα συνηθίζουν να κάνουν
εκείνοι οι ασεβείς, δηλαδή να <b>σχεδιάζουν πάνω στο μέτωπό τους το σημείο
της ασέβειας</b> <span style="color: #274e13;">(σημείο της ασέβειας εννοεί ο ειδωλολάτρης αυτοκράτορας το σημείο του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, το οποίο εκείνη την εποχή οι προπατορές μας Χριστιανοί το σημείωναν στο μέτωπό τους)</span> και δεν σφύριζε, όπως εκείνοι, σιγά- σιγά· διότι το πιο
σημαντικό της θεολογίας τους είναι αυτά τα δύο, το σφύριγμα για τους
δαίμονες και το να σχεδιάζουν στο μέτωπό τους τον σταυρό» (σελ. 455).</span></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">
</span></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16"> </span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16">Πολύ σημαντική είναι η επιστολή του Ιουλιανού <b>προς τον εθνικό αρχιερέα Αρσάκιο</b>, όπου αναγνωρίζει την<b>φιλανθρωπική δράση των Χριστιανών </b>και την <b>πτωτική πορεία </b>της εθνικής θρησκείας. Μάλιστα, η πίστη είχε εισχωρήσει ακόμα και σε οικογένειες εθνικών ιερέων.</span></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">
</span></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16"> </span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16">«Νομίζουμε
ότι αυτά αρκούν και δεν βλέπουμε ότι εκείνα που αύξησαν προπαντών την
αθεΐα είναι <b>η φιλανθρωπία που δείχνουν προς τους ξένους</b>, η μέριμνά τους
για την ταφή των νεκρών και η προσωπική σοβαρότητα της ζωής τους;» (σελ.
497). <span style="color: #274e13;">(Η αναφορά του Ιουλιανού στην φιλανθρωπία των Χριστιανών είναι σημαντική διότι οι σημερινοί παγανιστές παρουσιάζουν τους Χριστιανούς με τελείως διάφορο και αναληθή τρόπο)</span><br /></span></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">
</span></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16"> </span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16">«Αυτούς
ή φιλοτίμησέ τους ή πείσε τους να σοβαρευτούν ή καθαίρεσέ τους από το
ιερατικό αξίωμά τους, αν δεν πηγαίνουν να προσεύχονται στους θεούς με
τις γυναίκες, με τα παιδιά και με τους δούλους τους, αλλά ανέχονται να
δείχνουν ασέβεια προς τους θεούς οι δούλοι τους ή οι γιοί τους ή οι
Γαλιλαίες γυναίκες τους και να προτιμούν την αθεΐα από τη θεοσέβεια»
(σελ. 497).</span></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">
</span></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16"> </span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16">«Διότι
είναι ντροπή, ενώ από τους Ιουδαίους δεν επαιτεί κανείς και ενώ <b>οι
ασεβείς Γαλιλαίοι εκτός από τους δικούς τους τρέφουν και τους δικούς
μας, οι δικοί μας φτωχοί να μην έχουν τη δική μας βοήθεια</b>. [...] Λοιπόν
ας μην αφήνουμε σε άλλους να κάνουν σαν ζηλωτές τα καλά μας έργα κι ας
μην τα ντροπιάζουμε οι ίδιοι με τη ραθυμία μας, ή καλύτερα, ας μην
εγκαταλείπουμε την ευλάβεια μας προς τους θεούς» (σελ. 499). <span style="color: #274e13;">(Ομολογεί ο ειδωλολάτρης Ιουλιανός ότι οι Χριστιανοί έτρεφαν και φρόντιζαν όχι μόνο για τους ομοπίστους αδελφούς τους, αλλά και για τους ειδωλολάτρες κι ας υπέστησαν οι παππούδες και πατέρες τους, τα παιδιά τους παλαιότερα, σφαγές, λιοντάρια, μονομάχους, βιασμούς, κάψιμο ζωντανών Χριστιανών, από τους παλαιούς ειδωλολάτρες)</span><br /></span></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">
</span></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16"><b> </b></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16"><b>Σε άλλη επιστολή του (89b</b><b>)</b>,
αναφέρει: «Επειδή, κατά την γνώμη μου, έτυχε να παραβλέπονται και να
παραμελούνται από τους ιερείς οι θεόφτωχοι, το παρατήρησαν οι ασεβείς
Γαλιλαίοι και ανέλαβαν αυτή την φιλανθρωπία και δυνάμωσαν την χειρότερη
επιχείρηση με την εντύπωση των σωστών ενεργειών τους [...] με τον ίδιο
τρόπο άρχισαν και αυτοί με τη λεγόμενη από αυτούς αγάπη, φιλοξενία και
διακονία της κοινής τράπεζας (όπως η πράξη, έτσι και η λέξη διακονία
έχει διαφορετική σημασία) παρέσυραν πάρα πολλούς στην αθεΐα» (σελ. 557).</span></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">
</span></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16"><b> </b></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16"><b>Η αδιαφορία των ανθρώπων για την εθνική θρησκεία</b> (όσων δεν είχαν γίνει ακόμα χριστιανοί), εκφράζεται από τον Ιουλιανό και σε άλλη μια επιστολή του, <b>προς τον εθνικό αρχιερέα Θεόδωρο</b>: «[...] ενώ εμείς είμαστε τόσο αδιάφοροι απέναντι στους θεούς, ώστε έχουμε λησμονήσει τα πατροπαράδοτα [..]». (σελ. 519).</span></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">
</span></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16"> </span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16">Όχι
μόνο οι Χριστιανοί δεν κατέστρεψαν κλασσικά έργα τέχνης, αλλά τα
διέσωσαν στα μοναστήρια. Σε αντίθεση με τον Ιουλιανό που σε επιστολή του
προς τον έπαρχο της Αιγύπτου Εκδίκιο, εκφράζει την επιθυμία του να <b>καταστρέψει την χριστιανική γραμματεία της εποχής του</b> από
την βιβλιοθήκη του αρειανόφρονα Γεωργίου του Καππαδόκη, μετά την
δολοφονία του. «Εγώ από μικρό παιδί είχα σφοδρό πόθο να αποκτήσω βιβλία.
Λοιπόν θα είναι άτοπο να βλέπω με αδιαφορία να τα σφετερίζονται
άνθρωποι που δεν τους αρκεί το χρυσάφι, για να κορέσουν τη μεγάλη
επιθυμία τους να πλουτίσουν, αλλ' επιπλέον σκέφτονται να υπεξαιρέσουν
εύκολα και αυτά. Κάνε μου λοιπόν μια προσωπική χάρη να βρεθούν όλα τα
βιβλία του Γεωργίου. Πολλά από τα βιβλία του ήταν φιλοσοφικά, πολλά
ρητορικά, πολλά ήταν και της διδασκαλίας των ασεβών Γαλιλαίων· αυτά τα
τελευταία θα ήθελα να τα εξαφανίσω εντελώς, αλλά για να μην εξαφανισθούν μαζί τους τα πιο χρήσιμα, ας αναζητηθούν και αυτά με
προσοχή» (σελ. 581).</span></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">
</span></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16"> </span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16">Ο Ιουλιανός ομολογεί τους διωγμούς <b>κατά των Χριστιανών </b>που
διέπραξε ο αρειανόφρονας Κωνστάντιος (εξάδελφος του Ιουλιανού):
«Φανταζόμουν ότι οι αρχηγοί των Γαλιλαίων θα χρωστούσαν μεγαλύτερη
ευγνωμοσύνη σ' εμένα παρά σ' εκείνον που πήρε την εξουσία πριν από
εμένα· διότι κατά την διάρκεια της βασιλείας εκείνου πολλοί από αυτούς
εξορίστηκαν, καταδιώχτηκαν και φυλακίστηκαν [...]» (σελ. 599).</span></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">
</span></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16"> </span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="16">Επίσης, <b>στην ίδια επιστολή</b>,
παραινεί τους εναπομείναντες οπαδούς της εθνικής θρησκείας να μην
επιτίθενται κατά των Χριστιανών. «Και πάλι και πολλές φορές συμβουλεύω
όσους είναι προσανατολισμένοι στην πραγματική θεοσέβεια να μη ζημιώνουν
τα πλήθη των Γαλιλαίων, να μην κάνουν επιθέσεις εναντίον τους και να μην
τους βρίζουν». <span style="color: #274e13;">(Ομολογεί ο Ιουλιανός ότι οι παγανιστές κυνηγούσαν τους Χριστιανούς ενώ είχαν τελειώσει οι επίσημες αυτοκρατορικές διώξεις από την εποχή του Διοκλητιανού τυπικά τουλάχιστον. Γράφει λοιπόν ότι οι παγανιστές επιτίθεντο και ύβριζαν τους Χριστιανούς)</span><br /></span></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<p data-wahfont="10"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="10" style="color: black;"><span data-wahfont="10" style="color: black;">Πηγή: <a href="http://exprotestant.blogspot.gr">http://exprotestant.blogspot.gr</a></span></span></span></span></p><p data-wahfont="10"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span data-wahfont="10" style="color: black;"><span data-wahfont="10" style="color: black;">Πηγή: <a href="http://blogs.sch.gr/kantonopou/archives/17143">blogs.sch.gr/kantonopou/archives/17143</a><br /></span></span></span></span></p>
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-22394951676854318852022-08-08T19:53:00.000+03:002022-08-08T19:53:36.902+03:00ΒΥΖΑΝΤΙΟ, 8ο.<div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">67o ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Χαρακτηριστικό της λύσσας και του μίσους που τρέφουν για το Βυζάντιο οι νεοπαγανιστές είναι ότι την Κωνσταντινούπολη την αποκαλούν πότε Nova Roma, πότε Ιστανμπούλ, μα ποτέ Κωνσταντινούπολη, τους δε λατινόφωνους αυτοκράτορες της, π.χ. τον Μέγα Κωνσταντίνο (που στο κάτω κάτω δεν έκανε κανένα διωγμό κατά των παγανιστών) Flavius Constantinus κ.ο.κ. δηλαδή χρησιμοποιούν τα λατινικά ονόματα (όπως το Γεσουάχ για τον Χριστό). Όμως για τον λατινόφωνο Ιουλιανό που καταγόταν από τη σημερινή Βουλγαρία (Μοισία) δεν χρησιμοποιούν το Flavius Julianus, ούτε Ιουλιάνωφ τον λένε (όπως αποκαλούν Ιστανμπούλ την Πόλη επειδή την έχουν οι Τούρκοι). Φαίνεται πως αυτοί οι αυτοανακηρυγμένοι εθνολόγοι απέκτησαν γνώση της λατινικής και της εβραϊκής, διαφορετικά δεν εξηγείται η εμμονή αυτή να χρησιμοποιούν μόνο για τους βυζαντινούς αυτοκρατόρες και τον Χριστό την ξενική ονομασία. Γιατί άραγε οι νεοπαγανιστές δεν αποκαλούν και την Ρώμη Ρόμα, την Αγγλία Ίνγκλαντ, την Γαλλία Φράνς, την Γερμανία Ντόϊτσλαντ, το Βελιγράδι Μπέογκραντ, ή τον Ιούλιο Καίσαρα, Τζούλιους Καίσαρ; Διότι το κάνουν εσκεμμένα, για να δείξουν την μη-ελληνικότητα των βυζαντινών. Όμως ακριβώς επειδή δεν το κάνουν σε όλες τις περιπτώσεις, (Ιούλιος Καίσαρας, Μάρκος Αυρήλιος) φαίνεται η ασυνέπειά τους. Όμως ο Ιησούς έγινε γνωστός με το Ελληνικό όνομα «Χριστός», όσο κι αν δεν τους αρέσει. </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Από τα παραπάνω φαίνεται ότι, αντίθετα με τα όσα προπαγανδίζουν, οι νεοπαγανιστές δεν έχουν πρόβλημα με το Βυζάντιο καθ' εαυτό, αλλά μόνο με τον Χριστιανισμό. Τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουλιανό τον δοξάζουν, παρόλο που είναι βυζαντινός, μόνο και μόνο επειδή δεν είναι Χριστιανός. Συνεπώς, όταν λένε πως το Βυζάντιο δεν είναι ελληνικό, το λένε λόγω της θρησκειας του, και για τίποτε άλλο. <b>Είναι θεοκράτες. Αν οι βυζαντινοί αυτοκράτορες ήταν παγανιστές, τότε για τους νεοπαγανιστές όλα θα ήταν μέλι γάλα και πιθανόν θα τους λάτρευαν κι αυτούς ως θεούς. Δηλαδή η στάση τους έναντι της ξένης κατοχής εξαρτάται από το τι θρησκεία ο κατακτητής έχει. Αυτή είναι η στάση των «πραγματικών Ελλήνων»;</b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Όταν ο Παλαιολόγος χαρακτηρίζει την Κωνσταντινούπολη «καταφύγιο των Χριστιανών, ελπίδα και χαρά των Ελλήνων», λέγοντας μετά «Δώστε στους άπιστους να καταλάβουν ότι δεν έχουν απέναντί τους ζώα χωρίς λογικό, αλλά τους απογόνους Ελλήνων και Ρωμαίων», ταυτίζοντας τον Έλληνα-Χριστιανό-Ρωμαίο, δεν έχει νόημα να αντιπαραβάλλουμε στην γνώμη του τις γνώμες μερικών νεοπαγανιστών που εμφανίστηκαν πριν μια δυο δεκαετίες. Φυσικά, για τους νεοπαγανιστές ισχύει το «αν η πραγματικότητα είναι ενάντια στην ιδεοληψία μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αυτή δεν υπάρχει». Έτσι σκέφτονται οι νεοπαγανιστές: «αν ο Παλαιολόγος, οι εθνοσυνελεύσεις, οι οπλαρχηγοί του '21 μίλησαν για Χριστιανισμό και Ελληνισμό ως ενότητα, τόσο το χειρότερο γι' αυτούς». Είναι η νοοτροπία του «στραβός είν' ο γιαλός, δεν αρμενίζουμε εμείς στραβά». Δεν τους επιτρέπουμε να είναι Ελληνο-κάπηλοι. Το τι σήμαινε το 1453, το 1821 και τι σημαίνει σήμερα «Έλληνας» δεν θα το πει μια ασήμαντη μειοψηφία (ασφαλώς, και οι παγανιστές έχουν το δικαίωμα της έκφρασης της γνώμης τους, αλλά όχι το δικαίωμα να επιβάλουν, βρίζοντας αισχρά, τη γνώμη τους), που πιστεύει ότι οι υπόλοιποι Έλληνες τής δώσαν το δικαίωμα να ορίζει τις έννοιες, να βρίζει ως μη Έλληνες όσους διαφωνούν και να νομίζει ότι έχουν copyright σε ονόματα και πατρίδα. Θα το πουν όσοι αγωνίστηκαν γι' αυτόν τον τόπο. Και οι αγωνιστές, από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο έως τον Κολοκοτρώνη μίλησαν υπέρ του Χριστιανισμού.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Μερικοί νεοπαγανιστές, προκειμένου να αρνηθούν ή να δικαιολογήσουν τις εθνικες προδοσίες των παγανιστών, αρνούνται πως υπήρχε ελληνικό έθνος στην αρχαιότητα, με το αιτιολογικό πως δεν υπήρχε ενιαίο κράτος. Άραγε δεν καταλαβαίνουν πως άλλο πράγμα το έθνος κι άλλο το κράτος ή προσπαθούν αγωνιωδώς να θεωρήσουν πατριώτες όσους λάτρευαν την θεά Ρώμη και τους θεούς Νέρωνα, Καλιγούλα κ.ά.; Όταν στους Μηδικούς πολέμους οι Έλληνες έλεγαν «ίτε παίδες Ελλήνων» και επικήρυξαν την κεφαλή του Εφιάλτη ως «προδότη των του έθνους των Ελλήνων» ή όταν ο Αλέξανδρος έστελνε γραφή «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων», μήπως μπέρδευε «Έλληνες» και «Σπαρτιάτες»; Δεν αποδεικνύουν όλα αυτά την ύπαρξη ελληνικού έθνους στην αρχαιότητα; Κι όμως μερικοί νεοπαγανιστές φτάνουν στο σημείο να αρνούνται ακόμα και την ύπαρξη αρχαιοελληνικού έθνους ακόμα και στον 2ο π.Χ. αι. (κατά τα άλλα ωρύονται για την καταστροφή του «ανύπαρκτου» αυτού έθνους από τους Βυζαντινούς 6 αιώνες μετά! Ας αποφασίσουν πρώτα αν υπήρχε) προκειμένου να αθωωθεί ο κάθε παγανιστής προδότης.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Και βέβαια, αφού οι νεοπαγανιστές καταφεύγουν στο κουτοπόνηρο επιχείρημα ότι οι προδοσίες των αρχαίων Ελλήνων κατά την Ρωμαϊκή κατάκτηση έγιναν επειδή οι αρχαίοι δεν είχαν εθνική συνείδηση, αλλά μόνο τοπική συνείδηση, τότε ας απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα: Πώς γίνεται να κατηγορούν το Βυζάντιο ως «μη ελληνικό», επειδή δεν είχε ελληνική συνείδηση, και ταυτόχρονα να ισχυρίζονται ότι η αρχαία Ελλάδα, η οποία σύμφωνα με αυτούς τους νεοπαγανιστές «δεν είχε εθνική συνείδηση, αλλά επιμέρους τοπικές», ήταν ελληνική; Αφού οι νεοπαγανιστές έχουν ως κριτήριο τη «συνείδηση», τότε είναι αναγκασμένοι από τα ίδια τους τα λόγια να πουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες διέπραξαν προδοσίες, διότι δεν είχαν ελληνική συνείδηση και συνεπώς, η αρχαία Ελλάδα, ως μη έχουσα ελληνική συνείδηση, δεν ήταν ελληνική. Αν πάλι αποδίδουν στη «συνείδηση» τόση μεγάλη σημασία οι υπόλοιποι νεοπαγανιστές, και πουν «όχι, είχε εθνική ελληνική συνείδηση η αρχαία Ελλάδα, γι' αυτό είναι ελληνική, σε αντίθεση με το Βυζάντιο», τους ρωτάμε: οι Σκοπιανοί, που έχουν μακεδονική συνείδηση (και φυσικά οι ίδιοι δεν προσποιούνται, το πιστεύουν ότι είναι Μακεδόνες), είναι Μακεδόνες; Αν μας απαντήσουν όχι, τότε έρχονται σε αντίθεση με την θεωρία τους ότι η «εθνική συνείδηση» έχει τη μέγιστη σημασία. Αν «ναι», τότε να γραφτούν μέλη στο σκοπιανό κόμμα VMRO. <br /></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Κανείς δεν είπε ότι η ελληνικότητα διαφορετικών εποχών είναι ολόιδια. Η σημερινή λ.χ. ελληνικότητα του έθνους-κράτους είναι πρωτόγνωρο χαρακτηριστικό. Ποτέ δεν υπήρξε τέτοιο πράγμα στην ελληνική ιστορία. Τί θα πει αυτό; Ότι δεν είναι<span style="font-family: serif;"> </span>Έλληνες όσοι δεν είχαν αυτή την ελληνικότητα; Ή ότι δεν είμαστε εμεις, σήμερα, Έλληνες; <b>Φυσικά, η Ρωμανία δεν είναι «Ελλάδα». Είναι όμως ελληνική. Ελληνικότατη. Δεν υπήρξε κράτος με το όνομα Ελλάδα στην αρχαιότητα. Είναι, όμως, αποδεδειγμένο ότι το πρώτο κράτος που ονομάστηκε Ελλάδα ήταν η Ρωμαίικη Αυτοκρατορία στη Νίκαια.</b> Και στο κάτω κάτω: ό,τι κι αν ήταν αυτοί οι άνθρωποι, όπως κι αν λέγονταν, ήταν, δίχως σοβαρά αντεπιχειρήματα περί του αντιθέτου, οι πρόγονοί μας, οι πατέρες μας. Αυτό αρκεί. <br /><br />Αναρωτιέται κάθε λογικός άνθρωπος, αφού οι νεοπαγανιστές και οι αρχαιολάτρες κρίνουν την εθνικότητα με βάση την θρησκεία, τότε κατ' αυτούς τι εθνικότητας είναι ένας άθεος ή άθρησκος ή ένας βουδιστής που απορρίπτει την αρχαιοελληνική φιλοσοφία, ή ένας μαρξιστής Έλληνας; Από πού απέκτησαν το δικαίωμα οι λίγοι να ορίζουν τα του βίου των πολλών και τον επίσημο χαρακτηρισμό τους στον τόπο αυτόν; Από το κράτος; Ποιος τους έδωσε την ικανότητα αυτή; Μήπως η αφεντιά τους, ή ο Δίας και ο Πλάτωνας αυτοπροσώπως; Εκτός κι αν αρνούνται την ελληνική ιδιότητα ειδικά στους Χριστιανούς. <br /></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πολλοί ιδεαλιστές νεοπαγανιστές ή εθνικιστές αρχαιολάτρες παπαγαλίζουν το ισοκράτειο ρητό «Έλληνες είναι όσοι μετέχουν της ελληνικής παιδείας» (φυσικά, εννοώντας ελληνική παιδεία την λατρεία στους «θεούς») και νομίζουν πως βρήκαν «αντικειμενικό ελληνόμετρο» με την βοήθεια του οποίου κρίνουν ποιος είναι και ποιος δεν είναι Έλληνας. Σ' αυτήν την περίπτωση προκύπτει το ερώτημα: οι παππούδες μας που δεν ήξεραν καν το όνομα Πλάτωνας ή Όμηρος ή Αριστοτέλης, και δεν μετείχαν καθόλου της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας αλλά πολέμησαν σαν λιοντάρια στα χιόνια της Πίνδου το 1940, και έχυσαν το αίμα τους το 1912-13 και το 1821 για την ελευθερία της Ελλάδας δεν είναι Έλληνες; Τί σόι ελιτισμός των νεοπαγανιστών, αρχαιολατρών, εθνικιστών είναι αυτός που αρνείται στον απλό λαό την ελληνικότητα; Αλλά φυσικό είναι να συμπεριφέρονται οι παγανιστές και οι εθνικιστές αρχαιολάτρες έτσι, αφού υβρίζουν το σημερινό λαό ως «εκφυλισμένο» και μολυσμένο («προσκυνημένο νεοελληναριό»). </span></span><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ο εκδότης του περιοδικού Δαυλός (τ. 164-165) αποφαίνεται πως «Η Ελληνική Γλώσσα είναι ο ίδιος ο Ελληνισμός». Το περιοδικό αυτό με τους αρθρογράφους του σχεδόν κάθε μήνα ισχυρίζεται και «αποδεικνύει» ότι οι Ωκεάνιοι, οι Ινδιάνοι, οι Ίνκας, οι Εβραίοι, οι Ινδοί, οι Ιάπωνες, οι Λατίνοι, σχεδόν όλοι μιλούσαν ή μιλούν, παρεφθαρμένα ή μη, ελληνικά (πλην των μαύρων Αφρικανών, απ' όσο γνωρίζουμε˙ γιατί τέτοια εξαίρεση άραγε; Μήπως αποτελεί εκδίκηση κατά «αφροκεντρικών» διανοούμενων; Και τί φταίνε τα καημένα τα Αφρικανάκια να μην είναι Έλληνες;). Ενώ αντίθετα, ο μοναδικός πραγματικά λαός μεταξύ 350-1453 μ.Χ., που μιλούσε άπταιστα ελληνικά, διότι απλούστατα ήταν η μητρική του, δηλ. οι «Βυζαντινοί», αυτοί δεν έχουν ελληνισμό. Αυτοί ήταν ανθέλληνες. Κι αυτό ενώ (Δαυλός, τ. 193, σ. 11921) «η γλώσσα είναι γέννημα της φύσεως. Η μοναδική Ελληνική φύση ήταν η μήτρα που εκυοφόρησε την μοναδική Ελληνική γλώσσα». Αλλά οι Βυζαντινοί και ελληνικά μιλούσαν και στην «ελληνική φύση» ανήκει το Βυζάντιο, παρ' όλα αυτά δεν είναι ελληνικό. Μυστηριώδης λογική, μα τον Δευκαλίωνα και την Επιστήμη. Σε λίγο θα μας πουν πως και οι Τούρκοι είναι Έλληνες ενώ οι Βυζαντινοί δεν είναι. Πράγμα επίσης παράλογο, αφού οι Τούρκοι είναι απόγονοι όσων Βυζαντινών εξισλαμίστηκαν. Μάλλον γινόμενος Μουσουλμάνος εξελληνίζεσαι, λοιπόν! </span></span><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ισχυρίζονται οι αρχαιολάτρες ότι το βυζαντινό καθεστώς ήταν σαθρό (Δαυλός, τ. 207). Προφανώς αγνοούν ότι το «σαθρό» βυζαντινό καθεστώς επέζησε 1123 χρόνια, τα κλασσικά ελληνικά κράτη-πόλεις γύρω στα 600 χρόνια και το μακροβιώτερο ελληνιστικό, των Πτολεμαίων, περί τα 300 χρόνια. Το «σαθρό» βυζαντινό κράτος διήρκεσε περισσότερο από την Περσική Αυτοκρατορία, την Ασσυριακή, τα αρχαιοελληνικά/ελληνιστικά κράτη, την Βρεταννική Αυτοκρατορία, την Ρωσσική, την μεσαιωνική Γερμανική, την Οθωμανική, αντιμετωπίζοντας πολύ περισσότερους και βαρβαρικότερους εισβολείς από κάθε μια. Τόσο «σαθρό» ήταν. </span></span><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Στο περιοδικό του κ. Π. Μαρίνη ''Ελληνικό Πάνθεον'', σε άρθρο με τίτλο «Χριστιανικοί... καλοί τρόποι» διαβάζουμε: «τον 11ο αιώνα, μια πριγκίπισσα προξένησε φοβερό σκάνδαλο στη Βενετία, όταν σε γεύμα πρωτοχρησιμοποίησε πηρούνι και οι <span style="color: #274e13;">(ρωμαιοκαθολικοί)</span> κληρικοί την απείλησαν με θεία οργή». Εξεπίτηδες και εν γνώσει των νεοπαγανιστών αρθογράφων παραλείπεται η (πασίγνωστη) διευκρίνηση ότι <b>η πριγκίπισσα αυτή ήταν Ρωμηά Ελληνίδα Ορθόδοξη, η Αργυρώ</b>. Εφόσον και αυτή ήταν Χριστιανή, συνεπάγεται πως ο σκανδαλισμός των χριστιανών Βενετών για το πηρούνι δεν οφείλεται στην χριστιανική θρησκεία τους, αλλά στην ανωτερότητα της χριστιανικής Ρωμανίας. Στη χριστιανική Ρωμανία υπήρχε πολιτισμός, στην χριστιανική Ιταλία βαρβαρότητα. Προφανώς όμως, οι νεοπαγανιστές αρθρογράφοι σκέφτηκαν ότι αν παρέλειπαν την διευκρίνηση ότι η πριγκίπισσα ήταν Χριστιανή και δη εκ Ρωμανίας, αφενός θα σπίλωναν το Χριστιανισμό, αφετέρου θα απέφευγαν να αναγνωρίσουν τον ρωμαίικο ελληνικό πολιτισμό. Τί έξυπνη τακτική. </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Οι νεοπαγανιστές ισχυρίζονται (Δαυλός, τ. 207) ότι ο βυζαντινός στρατός αποτελείτο από μισθοφόρους. Η αλήθεια είναι ότι ο Ρωμαίικος στρατός αποτελείτο κυρίως από Έλληνες και υπήρχαν βοηθητικά μισθοφορικά σώματα. Όσο για το ρωμαίικο ναυτικό, αυτό αποτελείτο από Αιγαιοπελαγίτες και Επτανήσιους Έλληνες. Ο Παπαρρηγόπουλος διαπιστώνει ότι όλα τα αναφερόμενα ονόματα Βυζαντινών στρατηγών και ναυάρχων είναι ελληνικά. Ακόμη και οι τίτλοι τους είναι κατά κύριο λόγο ελληνικοί, εκτός των, μετεφρασμένων στην ελληνική άλλωστε, λατινικών. Οι Ακρίτες του Πόντου και της Καππαδοκίας είναι Ρωμηοί Έλληνες, στα ακριτικά σώματα συμμετείχαν εκτώς αυτών και Κρήτες, Τσάκωνες, Κεφαλλονίτες, Ηπειρώτες, και στα ελληνικά εξυμνήθηκαν τα κατορθώματα τους. Ο Ρωμαίικος στρατός βασιζόταν στο θεσμό των «θεμάτων» και στους ελεύθερους αγρότες της ελληνικής Μικρασίας. Ξένα στρατεύματα υπήρχαν ελάχιστα, κυρίως από υποτελή ή φιλικά προς τη Ρωμανία κράτη. Οι περισσότεροι μισθοφόροι στελέχωναν (παράλληλα με τους Ρωμηούς) την βασιλική φρουρά (Βαράγγοι). Κατά τα άλλα ο στρατός βασιζόταν σε Έλληνες ελεύθερους αγρότες και Ακρίτες. «Πάντως και κατά τον αιώνα τούτον (σημ.: τον 6ο) εντείνεται η προσέλευσις εντοπίων εις τας βυζαντινάς δυνάμεις και η αριθμητική των υπεροχή έναντι του ξένου στοιχείου γίνεται έκδηλος» (Καραγιαννόπουλου Ιω. Ε., Ιστορία Βυζαντινού Κράτους, εκδ. Βάνιας, ανατύπωση Ε, 1995, τ. Α, σ. 635). Ο τρομερός ιστοριογνώστης, παγανιστής Β. Ρασσιάς, ισχυρίζεται ότι από τους Βυζαντινούς έλλειπε εντελώς η γενναιότητα και η ανδρεία. Προφανώς τα δεκάδες ακριτικά τραγούδια ΔΕΝ κάνουν λόγο για την έλλειψη ανδρείας των προγόνων μας˙ αυτό θέλει να μας πει, ο παγανιστής. Δεν γνωρίζουμε όμως αν τα ακριτικά τραγούδια κάνουν λόγο για την άγνοια των νεοπαγανιστών. </span></span><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Οι αρχαιολάτρες (Αθ. Κουκοβίστας, Δαυλός, τ. 208) έχουν φτάσει στο σημείο να ισχυρίζονται ότι «αιτία του Σχίσματος είναι κυρίως η μεταστροφή της Δύσεως προς την σπουδήν του ελληνικού πολιτισμού» κι ότι «την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία την κατέλαβαν φορείς του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού». <b>Προφανώς οι αρχαιολάτρες δεν διάβασαν την εξιστόρηση της Άλωσης του 1204 από τον Νικήτα Χωνιάτη, ο οποίος αναφέρει ένα ελάχιστο όπως ο ίδιος τονίζει τμήμα από τα αναρίθμητα αρχαιοελληνικά έργα τέχνης που κατέστρεψαν και έλειωσαν στα καμίνια τους οι Δυτικοί Σταυροφόροι, όταν κατέλαβαν την Πόλη</b>. Δεν διάβασαν και γι' αυτό δεν πρόσεξαν το θρήνο του Βυζαντινού (άρα κατ' αυτούς «ανθέλληνα») Χωνιάτη για την καταστροφή των αρχαίων αγαλμάτων από τους «φορείς του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού», τους Δυτικούς; Ούτε διάβασαν οι αρχαιολάτρες τις περιγραφές των Δυτικών Σταυροφόρων, οι οποίοι παραδέχονται ότι αφανίστηκαν τα θαυμάσια αρχαία αγάλματα; Δεν γνωρίζουν ότι οι «φορείς του ελληνικού πνεύματος», <b>Σταυροφόροι, κατάφεραν μέσα σε 57 χρόνια (1261-1204) να μειώσουν τον ελληνικό πληθυσμό της Κωνσταντινούπολης από 1.000.000 σε 60.000 κατοίκους;</b> Η αλήθεια είναι, παρά την επίδειξη αμάθειας του καθ' ενός αρχαιολάτρη, πως όχι μόνο κατά την εποχή της Άλωσης του 1204, αλλά και αυτήν του Σχίσματος, το 1054, οι Δυτικοί όχι μόνο του αρχαιοελληνικού πολιτισμού δεν ήταν φορείς, αλλά μάλλον κανενός πολιτισμού, και μάλιστα ήταν κατώτεροι πολιτισμικά όχι μόνο από τους Ρωμηούς Έλληνες προγόνους μας, αλλά και από τους Πέρσες και τους Άραβες. Την εποχή του Σχίσματος η Δυτική Ευρώπη δεν γνώριζε τίποτε για ελληνικό πολιτισμό και ήταν παραδομένη στη βαρβαρότητα του Τευτονικού φεουδαλισμού. Οι αρχαιολάτρες (Αθ. Κουκοβίστας, Δαυλός, τ. 208) ισχυρίζονται ότι αιτία του αντιδυτικού μένους των Ρωμηών ήταν η Αναγέννηση της Δύσης που λάμβανε χώρα μετά τον 14ο αι. <b>Η αλήθεια είναι ότι στην Αναγέννηση βοήθησε η Ρωμανία, αφού συντήρησε τα αρχαία γραπτά.</b> Το αντιδυτικό μένος των Βυζαντινών οφείλεται στην Άλωση του 1204 και στην επίθεση των Φράγκων κατά του ελλαδικού χώρου από τον 12ο ώς τον 15ο αιώνα, επί 300 έτη δηλαδή. Χάρη στην «ευεργεσία» αυτών των «φορέων του ελληνικού πολιτισμού» η Ρωμανία αναγκαζόταν επί τρεις αιώνες να μάχεται σε δύο μέτωπα, στη Δύση τους Φράγκους και στην Μικρασία τους Τούρκους, με αποτέλεσμα να εξασθενίσουν οι δυνάμεις της. Αν δεν αναγκαζόταν να μάχεται και τους επιτιθέμενους Δυτικούς, η Ρωμανία πολύ πιθανόν θα είχε κανονίσει τους Τούρκους όπως είχε αναχαιτίσει τους Πέρσες και τους Άραβες. <b>Στην πισώπλατη μακραίωνη επίθεση των Δυτικών κι όχι στην Αναγέννησή τους οφείλεται το αντιδυτικό μένος των Βυζαντινών.</b> <br /></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ο αρχαιολάτρης Β. Μυσίρης στο βιβλίο του Κατωτικοί και πόρνες αφήνει να εννοηθεί ότι ο χαρακτηρισμός των νοτιοελλαδιτών ως «Κατωτικών» από τους Βυζαντινούς εντάσσεται στο κλίμα του ανθελληνισμού των Βυζαντινών. Βεβαίως, αν αυτό ισχύει, τότε θα πρέπει να ισχυριστεί και ότι οι βορειοελλαδίτες, όταν αποκαλούν «Χαμουτζήδες» (=Κατωτικούς) τους νοτιοελλαδίτες το πράττουν επειδή δεν έχουν ελληνική συνείδηση ή επειδή είναι ανθέλληνες˙ και παρομοίως ότι οι νοτιοελλαδίτες που αποκαλούσαν «Βούλγαρους» τους βορειοελλαδίτες, το έπραταν επειδή δεν είχαν ελληνική συνείδηση ή επειδή ήταν ανθέλληνες! Η αρχαιοπληξία δεν έχει τελειωμό... </span></span><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πολλοί αρχαιολάτρες κατηγορούν την Ρωμανία ότι τάχα κατέστρεψε τους αρχαίους ελληνικούς πολιτειακούς θεσμούς και την αυτονομία των αρχαίων ελληνικών πόλεων, η οποία σύμφωνα με τους ίδιους αρχαιολάτρες διατηρείτο έως τον 5ο μ.Χ.! Φέρνουν κι ως «απόδειξη» γραπτά του Θεοδώρητου Κύρρου˙ μόνο που αυτά τα γραπτά δεν επιβεβαιώνον με τίποτε τον ισχυρισμό τους. Ο γενικότερος ισχυρισμός τους, ότι κατά τους δύο τελευταίους προχριστιανικούς αιώνες και κατά την παγανιστική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία οι θεσμοί της αρχαιοελληνικής πόλης ήκμαζαν, είναι ψευδής. «Η ελευθερία της πόλης και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν αδύνατο να συνυπάρξουν (...). Κάθε μία απ' αυτές τις πόλεις έστελνε σχεδόν κάθε χρόνο μια αντιπροσωπεία στη Ρώμη και οι πιο εμπιστευτικές και λεπτές υποθέσεις της τακτοποιούνταν από την Σύγκλητο. Διατηρούσαν ακόμη τους αξιωματούχους τους, άρχοντες και στρατηγούς˙ αλλά ο άρχοντας δεν είχε πλέον άλλα καθήκοντα από την εγγραφή του ονόματός του στους δημόσιους καταλόγους, για να δηλώσει το έτος˙ και ο στρατηγός, ο άλλοτε αρχηγός του στρατού και του κράτους, δεν είχε πλέον άλλη απασχόληση από την επίβλεψη των δρόμων και την επιθεώρηση των αγορών (Φιλόστρατου, Βίοι σοφιστών, 1, 23). Οι θεσμοί της πόλης κατέρρεαν, λοιπόν, στους λαούς που ονόμαζαν συμμαχικούς, όπως και σε εκείνους που ονόμαζαν υπόδουλους (...). Αργότερα η Ρώμη αποκατέστησε παντού το αστικό καθεστώς˙ εννοείται βέβαια ότι αυτό το σύστημα κατά την εποχή της Αυτοκρατορίας δεν έμοιαζε παρά μόνον εξωτερικά με το καθεστώς των αρχαίων χρόνων˙ δεν είχε ούτε το πνεύμα, ούτε τις αρχές. Η ελληνική ή γαλατική πόλη-κράτος στον αιώνα των Αντωνίνων ήταν εντελώς άλλο πράγμα από την αρχαία» (Fustel De Coulanges, Η αρχαία πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 539). Η Ρώμη έστελνε Ρωμαίους διοικητές στις επαρχίες της. Στον διοικητή «κανένας νόμος δεν μπορούσε να του επιβληθεί, ούτε ο νόμος της επαρχίας, εφόσον ήταν Ρωμαίος, ούτε ο νόμος της Ρώμης, εφόσον δίκαζε ανθρώπους της επαρχίας. Για να υπάρξουν νόμοι ανάμεσα σε αυτόν και στους υπηκόους του, έπρεπε να τους έχει συντάξει ο ίδιος (...) Από αυτό προέρχεται η συνήθεια που απέκτησαν οι κυβερνήτες να δημοσιεύουν, μόλις έφθαναν στην επαρχία, έναν κώδικα νόμων που αποκαλούσαν διάταγμα (...). Καθώς οι κυβερνήτες άλλαζαν κάθε χρόνο, άλλαζε κάθε χρόνο και η νομοθεσία, γιατί οι νόμοι δεν πήγαζαν παρά μόνον από την θέληση του ανθρώπου που κατείχε το imperium». (Fustel De Coulanges, Η αρχαία πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 560). Με άλλα λόγια, επειδή οι ρωμαϊκοί νόμοι ίσχυαν μόνο για τους Ρωμαίους πολίτες κι όχι για τους κατεκτημένους (μεταξύ αυτών και τους Έλληνες), «η κατάσταση δεν ήταν ακριβώς χαώδης˙ αλλά, ελλείψει θεσμών και νόμων, την κοινωνία κυβερνούσαν η δύναμη, η αυθαιρεσία, η συμβατικότητα. (...) Από την πόλη δεν απέμεινε τίποτε˙ πρώτα χάθηκε η θρησκεία, ύστερα το πολίτευμα και τέλος το ιδιωτικό δίκαιο» (Fustel De Coulanges, Η αρχαία πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 563). Κι επειδή όλοι, ειδικά οι Έλληνες, κυνηγούσαν το δικαίωμα του Ρωμαίου πολίτη, το οποίο τους προστάτευε από τις αυθαιρεσίες τις οποίες δεν μπορούσε να αποτρέψει το δίκαιο κι οι θεσμοί της ελληνικής πόλης, γι' αυτό «ύστερα από κάποιες γενιές υπήρχε μέσα σε κάθε ελληνική πόλη ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, που δεν αναγνώριζαν ούτε τις αρχές, ούτε το δίκαιο αυτής της πόλης. Έτσι το αστικό καθεστώς αργοπέθανε με φυσικό θάνατο. Ήλθε μια μέρα, που η πόλη-κράτος ήταν ένα πλαίσιο χωρίς κανένα περιεχόμενο, που οι τοπικοί νόμοι δεν ίσχυαν πλέον, σχεδόν για κανέναν, που οι δικαστές της πόλης δεν είχαν πλέον κανέναν να δικάσουν» (Fustel De Coulanges, Η αρχαία πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 572). Τί σχέση έχει με όλη αυτή την αποσύνθεση της αρχαίας πόλης και των θεσμών της, η χριστιανική Ρωμανία;</span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></p><p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://ierosolymitissa.org">ierosolymitissa.org</a><br /></span></span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-47163482631638437152022-08-05T18:15:00.002+03:002022-08-05T18:15:28.127+03:00ΒΥΖΑΝΤΙΟ, 7ο. Κατηγορίες ανυπόστατες κατά του Βυζαντίου.<p style="text-align: justify;"><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">67m ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΡΩΜΑΝΙΑΣ</span></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Για να καταγράψει κανείς τα απίστευτα ψέμματα που έχουν ειπωθεί κατά της Ρωμανίας χρειάζονται εκατοντάδες τόμοι. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">-Έχουν πει ότι την εποχή της Άλωσης οι Βυζαντινοί φιλονικούσαν για το φύλο των αγγέλων. Απίστευτη ανακρίβεια που πρωτοειπώθηκε από τον Σκαρίμπα, που βέβαια ήταν λογοτέχνης κι όχι ιστορικός˙ αλλά επαναλαμβάνεται ειρωνικά από τον καθένα, χωρίς φυσικά καμμιά απόδειξη.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αποδίδουν οι «Έλληνες Εθνικοί» τέσσερεις ειδεχθείς «πρωτιές» βαρβαρότητας στο Βυζάντιο (Βλάση Ρασσιά, Υπέρ Της Των Ελλήνων Νόσου, β' έκδοση, εκδ. Ανοιχτή πόλη, σ. 46):</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- «πρώτη στην ιστορία θανάτωσης αλλοθρήσκων στην πυρά (το 370, επί Βάλεντος, έκαψαν ζωντανό τον φιλόσοφο Σιμωνίδη)». Δεν έχουν ακούσει οι «Έλληνες Εθνικοί» για κάποιον Ρωμαίο εθνικό Τάκιτο, που αφού βρίζει τους Χριστιανούς (Annales, XV, 44), προσθέτει ότι οι Χριστιανοί καίγονταν ως... φωτιστικές λαμπάδες στους ανακτορικούς κήπους του Νέρωνα;</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- «τα πρώτα στην ιστορία στρατόπεδα συγκεντρώσεως (στη Σκυθόπολη, επί Βάλεντος, Θεοδοσίου και Αρκαδίου)». Το γνωστό ψέμμα. Πώς να μετονομάσετε τις «δίκες» σε «στρατόπεδο συγκέντρωσης». </span></span><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span><span style="font-family: verdana;">- «πρώτη δημόσια καύση βιβλίων (το έτος 370, επί Βάλεντος, στην Αντιόχεια).» <b>Η πρώτη δημόσια καύση βιβλίων έγινε 800 χρόνια πριν, στην Αθήνα του 5ου αιώνα. Τότε, όπως έχουμε γράψει, κάηκαν τα βιβλία του Έλληνα φιλοσόφου Πρωταγόρα από τα πολυθεϊστικά φιλοσοφοφάγα κτήνη, των οποίων την θρησκευτική παράδοση θέλουν να αναβιώσουν οι νεοπαγανιστές.</b> <b>Επί βασιλείας Δομιτιανού «τα βιβλία του Σενεκίωνος και του Ρούστικου (σημ: στωικών φιλόσοφων) διατάχτηκε να καούν στην αγορά. Φαινόταν, ότι με τις φλόγες αυτές αφανιζόταν η φωνή του λαού, η ελευθερία της Συγκλήτου, η συνείδηση της ανθρωπότητας˙ ειδικά αφού οι διδάσκαλοι της φιλοσοφίας εξορίστηκαν» (Τάκιτου, Αγρικόλας, 2). Άλλες δημόσιες καύσεις βιβλίων μετά από αυτό του Πρωταγόρα, επί Αυγούστου και επί Διοκλητιανού, που άρπαζε και έκαιγε τις Γραφές. </b></span></span><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- «πρώτο στην ιστορία μάθημα ανατομίας πάνω σε ζωντανό κρατούμενο ως ποινή (<b>όπως διασώζει ο Θεοφάνης επί Βασιλείου Β'</b>)». Η χρονογραφία του Θεοφάνη καλύπτει τα έτη από Διοκλητιανό (284) ώς Μιχαήλ Β' (813), ενώ η λεγόμενη «Συνέχεια του Θεοφάνη» καλύπτει τα έτη από 813 έως 961 (Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα Θεοφάνης). <b>Η βασιλεία του Βασίλειου Β' δεν υπάρχει στο Θεοφάνη.</b> Αντιγράφοντας άκριτα και δίχως έρευνα ό,τι διαβάσουν οι «Έλληνες Εθνικοί» απλώς επαναλαμβάνουν τις ανακρίβειες άλλων, πράγμα που τους αδικεί κατάφορα. <b>Όσο για το πρώτο μάθημα ανατομίας πάνω σε ζωντανό κρατούμενο, αυτό έγινε μια χιλιετία νωρίτερα: ο Celsus βεβαιώνει ότι οι Πτολεμαίοι ευχαρίστως παραχωρούσαν στους ιατρούς τους κοινούς εγκληματίες, για να επιχειρούν τομές στο ζωντανό τους σώμα</b> (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Ε, σ. 341). </span></span><br /></p><p style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Φυσικά, ούτε η «Ιερά Εξέταση» δεν πρωτοεμφανίστηκε στη Ρωμανία. Αυτή έγινε πράξη και θεωρητικοποιήθηκε τον 5ο π.Χ. και τον 4ο π.Χ. αιώνα αντίστοιχα, με τις δίκες αθεΐας των φιλοσόφων και τις ιδανικές Πολιτείες του Πλάτωνα. </span></span></b><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Όσοι νεοέλληνες κατακρίνουν το Βυζάντιο ως παρακμιακό, απλώς παπαγαλίζουν άκριτα την προκατάληψη του Γίββωνα, του Βολταίρου και του Μοντεσκιέ, οι οποίοι άλλωστε στην εποχή τους δεν είχαν αρκετά βυζαντινά κείμενα στη διάθεσή τους, ώστε να μελετήσουν αντικειμενικά την Αυτοκρατορία, διότι δεν είχε ακόμη αναπτυχθεί η βυζαντινολογία επαρκώς. Λίγο τον ένοιαζε τον άγγλο Γίββωνα, αν σώθηκε το ελληνικό γένος από τις βαρβαρικές επιδρομές του μεσαίωνα, χάρη στην Αυτοκρατορία, η οποία απέτρεψε τον εκγερμανισμό ή τον εξαραβισμό του ελλαδικού χώρου. Κι άλλο τόσο τον έμελλε τον Μοντεσκιέ. Δεκάρα δεν έδινε ο ουμανιστής Βολταίρος που έβριζε το Βυζάντιο και επαινούσε την «ανεκτική Οθωμανική αυτοκρατορία», αν στον καιρό του εξακολουθούσε να μιλιέται η ελληνική γλώσσα στα Βαλκάνια. Αυτό όμως έγινε χάρη στην Ρωμαίικη Αυτοκρατορία. Όλοι αυτοί, δεκάρα δεν έδιναν για τους πραγματικούς Έλληνες, τους παππούδες μας˙ τους ενδιέφερε μόνο η κλασσική εποχή. Δεν μπορεί, άνθρωποι ουσιαστικώς ημιμαθείς, διότι δεν είχαν μελετήσει ακόμη όλες τις ρωμαίικες πηγές τον 17ο αιώνα, άνθρωποι που αντικειμενικά δεν έδιναν δεκάρα για την ύπαρξη του νεοελληνικού έθνους, άνθρωποι που προέρχονταν από έθνη τα οποία επί δέκα αιώνες δέχονταν την παπική προπαγάνδα περί «αιρετικών σιχαμερών Γραικών», αυτοί οι άνθρωποι να αποτελούν για τους Νεοέλληνες «ουμανιστές» μας, την πηγή των αντιλήψεών τους για την ένδοξη Ρωμανία.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ένα τρομερό ενοχοποιητικό στοιχείο σύμφωνα με τους αρχαιολάτρες κατά του «Βυζαντίου» είναι πως ό,τι απέμεινε από αυτό έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με την θρησκεία. Έτσι, πολλοί νομίζουν πως το Βυζάντιο ήταν θεοκρατικό και παπαδοκρατούμενο επειδή το μόνο πράγμα σήμερα φαίνεται να έχει καταγωγή Βυζαντινή είναι η Εκκλησία. Αυτό όμως είναι λάθος. Η αλήθεια είναι ότι το μόνο πράγμα που επιβίωσε από το «επίσημο» Βυζάντιο ήταν η Εκκλησία˙ όλα τα άλλα καταστράφηκαν από τους Τούρκους. Όταν χάθηκε το κράτος, καταστράφηκαν τα παλάτια, καταστράφηκαν τα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια˙ καταστράφηκε όλη η διοικητική δομή του Βυζαντίου και το ανθρώπινο δυναμικό της είτε εξοντώθηκε είτε εξισλαμίστηκε και εκτουρκίστηκε. Μόνο η Εκκλησία κατόρθωσε να διατηρήσει την συνέχεια (ίσως και οι θεσμοί τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά αυτοί δεν είναι το «επίσημο» Βυζάντιο της Κωνσταντινούπολης), και τα μόνα «βυζαντινά» πράγματα που βλέπουμε σήμερα είναι οι εκκλησίες και τα άμφια και οι εικόνες. Αυτό κάνει τους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς, λανθασμένα να ταυτίζουν το Βυζάντιο με την Εκκλησία. Το Βυζάντιο όμως ήταν ένα κοσμικό κράτος με ρωμαϊκή πολιτική παράδοση 500 ετών και ελληνική πολιτιστική παράδοση 1500 ετών, όταν δέχθηκε το Χριστιανισμό. Ήταν ατυχία για το Βυζάντιο πως ό,τι απέμεινε από αυτό ήταν θρησκευτικό. Δεν απέμεινε κανένα παλάτι, αν και το Ιερόν Παλάτιο ήταν τεράστιο και γεμάτο πλούτο. Δεν απέμεινε κανένα δημόσιο κτίριο μια και όλα γκρεμίστηκαν ή έπεσαν από μόνα τους, αφού με την Άλωση δεν υπήρχε κανείς να τα συντηρήσει. Δεν απέμεινε κανένα βυζαντινό σπίτι στην Κων/πολη, ώστε να ξέρουμε ακριβώς πώς ήταν η αστική αρχιτεκτονική. Έμειναν μόνο οι εκκλησίες που φυσικά δίνουν πολλές πληροφορίες. Γενικά, χάθηκε το επίσημο, δημόσιο, κοσμικό Βυζάντιο, λόγω της τουρκικής κατάκτησης, και επειδή έμεινε μόνο η Εκκλησία, πολλοί δέχονται ως αληθείς τους γελοίους ισχυρισμούς ότι ο κόσμος τότε δεν διασκέδαζε, δεν τραγουδούσε και μόνο προσευχόταν και συνωμοτούσε. Αφού κατηγορούν τους βυζαντινούς πως δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να προσεύχονται και να συνωμοτούν, <b>γιατί δεν ενδιαφέρονται για την γνώμη των Ρωμηών λογίων της Ρωμανίας του ενδέκατου αιώνα, που κατηγορούσαν το λαό ότι «τὸν βίον ἅπαντα ἑορτή ἄγουσι μίαν»; </b> </span></span><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πόσοι γνωρίζουν πως «Το βυζάντιο είχε το Βοκκάκιο του με τη μορφή του Συντίπα (V. Jernstedt, Michaelis Andreopoli liber Syntipae, Πετρούπολη 1912), μιας ανθολογίας από ερωτικές ιστορίες που μερικές φορές είναι πολύ πιπεράτες και δεν υστερούν καθόλου σε τολμηρότητα από το Δεκαήμερο, το αντίθετο μάλιστα, γιατί οι γαργαλιστικές σκηνές περιγράφονται αμεσότερα και χωρίς υπονοούμενα» (Hans-Georg Beck, Η βυζαντινή Χιλιετία, εκδ. Μορφωτικού ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, σ. 198); «Είναι συνηθισμένο να θεωρούμε τον «Βυζαντινό» έναν άνθρωπο φανατικά προσηλωμένο σε δογματικές λεπτολογίες και σχολαστικότητες. Μια στατιστική για το εύρος της ενασχόλησης με τη θεολογία δείχνει πως, με χονδρικούς υπολογισμούς, η αναλογία των συγγραφέων που ασχολήθηκαν με την θεολογία στο σύνολο των βυζαντινών λογίων δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 2/5 περίπου» (Hans-Georg Beck, Η βυζαντινή Χιλιετία, εκδ. Μορφωτικού ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, σ. 237). Ο μέσος Βυζαντινός ήταν πολύ πιο «εγκόσμιος» απ' όσο νομίζουμε. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πόσοι γνωρίζουν πως εκτός της εκκλησιαστικής βυζαντινής ελληνικής μουσικής, στο Βυζάντιο υπήρχε «κλασσική» κοσμική, λόγια μουσική, που σώζεται αυτούσια σε χειρόγραφα; Κανείς «λάτρης του πολιτισμού» δεν ευδόκησε στο αρχαιόπληκτο κράτος μας να ασχοληθεί μαζί της και μόνο μετά από 170 χρόνια χάρη στον Χ. Χάλαρη και τον Π. Ταμπούρη βγήκαν στην επιφάνεια τα θαυμάσια μουσικά έργα των προγόνων μας. </span></span></b><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Τελικά, ο όρος «παρακμή» για το Βυζάντιο είναι αδύνατο να αντικρουστεί διότι τον χαρακτηρίζει τέτοια αυθαιρεσία που δεν μπορεί να την καταπολεμήσει κανείς με λογικά επιχειρήματα. Πρόκειται για τέτοιας έκτασης παραλογισμό να αποκαλούμε «περίοδο παρακμής» μια ολόκληρη χιλιετία, που στο τέλος η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά και η «ταμπέλα» μένει. Φυσικά και υπήρξαν συγκεκριμένες περίοδοι πολιτικής (13ος, 15ος αι.) και πολιτισμικής (7ος, 8ος αι.) παρακμής. Αλλά κανείς από τους αρχαιολάτρες δεν σκέφτεται τουλάχιστον, με τι ρυθμό πρέπει να παρακμάζει μια κοινωνία 11 αιώνων, ώστε να μην καταρρεύσει αυτοστιγμεί. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Κατηγορούν, όπως είδαμε, τον Μεγαλέξανδρο οι νεοπαγανιστές ότι εισήγαγε την θεοποίηση του ηγεμόνα στον ελληνικό κόσμο. Και δεν βγάζουν μιλιά για τον αγώνα των Χριστιανών απολογητών κατά της ιδέας του «θεϊκού ηγεμόνα». Δεν αναφέρουν το γεγονός ότι οι Χριστιανοί ήταν οι μόνοι που με συνέπεια (μέχρι και σε μαρτύριο υποβλήθηκαν γι' αυτό) αρνήθηκαν να δεχτούν ότι ένας αυτοκράτορας είναι... θεός. Αντίθετα, με όλους τους εθνικούς της εποχής εκείνης. Ο παγανισμός τους (πλατωνικός ή ασιατικός), η Φιλοσοφία (όλες) κατάφεραν ή απέτυχαν να απαγορεύσουν στον ηγεμόνα να αποκαλείται «θεός» και να ζητά τιμές θεού; Φυσικά και απέτυχαν, αλλά οι νεοπαγανιστές δεν το παραδέχονται. Ούτε φυσικά παραδέχονται ότι ο Χριστιανισμός ήταν αυτός που πέτυχε να αναγνωριστεί από τους βασιλιάδες ότι κανένας ηγεμόνας δεν είναι «θεός». <b>Χάρη στην Ορθόδοξη Ρωμανία, η ασιατική αντίληψη περί βασιλιά-θεού έπαψε να είναι κρατική ιδεολογία των ευρωπαϊκών κρατών. </b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;">67n ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΡΩΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΤΗΣ ΚΡΑΤΩΝ</span></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;"></span>Σκοπός δεν είναι να εξιδανικευτεί το Βυζάντιο. Κανείς δεν είπε πως η ποιότητα της σύγχρονης ζωής είναι κατώτερη της βυζαντινής ή της αρχαίας ή της ελληνιστικής. Είναι αφελές να πιστεύουμε, ότι μπορούμε να επιστρέψουμε στο Βυζάντιο ή στην Αρχαιότητα σε άλλη παλιά εποχή αποκτώντας τις αντιλήψεις της˙ επιπλέον είναι ανόητο να νομίζουμε ότι υπήρξε κάποια παραδεισένια παλαιότερη ιστορική περίοδος, ειδικά αναφορικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα ή το επίπεδο διαβίωσης. Κανείς δεν είπε, ότι δεν υπήρχαν</span><span style="font-family: verdana;"> κοινωνικές τάξεις,</span><span style="font-family: verdana;"> εκμετάλλευση, φιλολαϊκοί και καταπιεστικοί ηγέτες, ευγενικές και σκοτεινές μορφές˙ κανείς δεν λέει ότι υπήρχε μια αρμονική χαρμολύπη, η οποία δημιουργούσε κάτι «συμπαγές» και απολιθωμένο˙ έντεκα ολόκληροι ελληνικοί αιώνες είναι αυτοί. Αλλά πρέπει να πάψει αυτή η παραληρηματική επίθεση από ανιστόρητους «διαφωτιστές» και αρχαιολάτρες. Η Ρωμανία μόνο με σύγχρονά της ή με παλαιότερα αυτής κράτη μπορεί να συγκριθεί. Να συγκρίνουμε το σημερινό επίπεδο ανθρωπίνων δικαιωμάτων με το βυζαντινό είναι το ίδιο παράλογο, όσο να συγκρίνουμε τα σημερινά ήθη βάσει των ηθών του 1900. Έτσι λοιπόν: </span></span><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Σε αντίθεση με την μεσαιωνική Δύση που εκλατίνιζε γλωσσικώς τους πληθυσμούς της (μέσω π.χ. της λειτουργίας που γινόταν στα λατινικά κι όχι στις εθνικές γλώσσες των λαών της Δ. Ευρώπης ή μέσω της χρήσης της λατινικής ως lingua franca ή ως επίσημης γλώσσας κρατών) και σε αντίθεση με το Ισλάμ που εξαράβιζε γλωσσικώς τους κατεκτημένους λαούς αρνούμενο το δικαίωμα να διατηρήσουν τη γλώσσα τους, επειδή δήθεν τα αραβικά ήταν «θεϊκή γλώσσα» (το ίδιο πίστευαν και στην Δύση για τα λατινικά), οι Ρωμηοί έφτιαξαν αλφάβητο για τους Σλάβους και δεν τους εξελλήνισαν, αν και θα μπορούσαν εύκολα να το πράξουν. Ακόμα και μετά την νίκη του Βασίλειου Β' και την καταστροφή των Βουλγάρων, αυτός δεν επέβαλε στην βουλγαρική εκκλησία την ελληνική γλώσσα. Στην Ρωμαίικη νοοτροπία του Βυζαντίου κάθε γλώσσα ήταν σεβαστή. Στη Δύση, μέχρι να το καταλάβουν αυτό άργησαν έως τον 16ο αιώνα. </span></span><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Σε αντίθεση με τον δυτικό μεσαιωνικό κόσμο που πίστευε στον Ιερό Πόλεμο, και έκανε 8 Σταυροφορίες, προκειμένου να τιμωρήσει το Ισλάμ και τους «αιρετικούς» Ρωμηούς, καθως και σε αντίθεση με το Ισλάμ που επίσης είχε την πρακτική του Ιερού Πολέμου (Τζιχάντ), το Βυζάντιο ποτέ δεν σκέφτηκε ή εφάρμοσε τέτοιες μεθόδους. Όταν πολεμούσε τους Άραβες, τους πολεμούσε ως κράτος εναντίον κράτους, ποτέ με την νοοτροπία του πολέμου για την καταστροφή των απίστων ή για να τους εκχριστιανίσει.<b> Νοοτροπία Ιερού Πολέμου δεν υπήρχε στην Ρωμανία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, όταν ένας αυτοκράτορας (ο Νικηφόρος Φωκάς) ζήτησε από τον πατριάρχη να ανακηρύξει αγίους όσους στρατιώτες σκοτώνονταν στον πόλεμο κατά των Αράβων, αυτός του απάντησε πως κανένας πόλεμος δεν είναι Ιερός, για να αγιοποιηθούν οι στρατιώτες. Στη Δύση όμως, και στο Ισλάμ, οι άνθρωποι έκαναν πόλεμο πιστεύοντας πως τον ευλογεί ο Θεός προκειμένου να υπερισχύσει δια των όπλων η θρησκευτική τους πίστη. Όταν οι Ρωμηοί πρωτοείδαν στις Σταυροφορίες τους Λατίνους ιερείς να αρπάζουν το σπαθί και να συμμετέχουν στις μάχες, μάλλον έπαθαν σοκ. </b></span></span><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Σε αντίθεση με την γενικότερη έλλειψη ανεκτικότητας της Δύσης, στη Ρωμανία οι «μισαλλόδοξοι βυζαντινοί» είχαν κτίσει ήδη απο τις αρχές του 8ου αιώνα στην Κωνσταντινούπολη τζαμί, για να προσεύχονται οι μουσουλμάνοι που περνούσαν από εκεί (π.χ. έμποροι), κι αργότερα έχτισαν και άλλα δύο. Ας μας πει κανείς Νεοέλληνας «ουμανιστής», πότε πρωτοχτίστηκε ισλαμικό τέμενος σε κράτος της Δυτικής Ευρώπης; Από τον 8ο αιώνα, οι Ρωμηοί δεν είχαν πρόβλημα να υπάρχει τζαμί στην πρωτεύουσα ενός χριστιανικού κράτους, το οποίο αντιμαχόταν τους Μουσουλμάνους και ήταν σε πόλεμο με αυτούς. Αν αυτό δε σημαίνει ανεκτικότητα, τότε τί σημαίνει, σε μια εποχή όπου οι Δυτικοί έκαναν Σταυροφορίες και το Ισλάμ έκανε Τζιχάντ; <br /></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Επίσης, ενώ το έτος 999 μ.Χ. στην Δύση όλοι περίμεναν το τέλος του κόσμου, την έλευση του Αντιχρίστου και την Δευτέρα Παρουσία, και είχαν κυριευτεί από παραλήρημα εσχατολογικό, πουλούσαν τα υπάρχοντά τους στα μοναστήρια, έκαναν μετάνοιες και λιτανείες, κ.λ.π., στο «μισαλλόδοξο σκοτεινό Βυζάντιο» τέτοια φαινόμενα δεν συνέβησαν καθόλου, διότι η κοσμοαντίληψη των Ρωμηών δεν τους επέτρεπε να πιστέψουν τέτοια πράγματα. <br /></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Σε αντίθεση με την Δύση όπου μόνο οι «γαλαζοαίματοι» είχαν δικαίωμα στο θρόνο και την εξουσία, και το Ισλάμ όπου οι Χαλίφηδες έπρεπε να προέρχονται από την οικογένεια του Μωάμεθ, στην Ρωμανία ο καθένας, αγρότης, αγροίκος, ευγενής, ανεξαρτήτως φυλετικής καταγωγής, είτε από τη Συρία, είτε από τη Μακεδονία, κ.λπ., είχε το «ελεύθερο» με την έννοια πως δεν αποκλείονταν από το θρόνο κοινωνικές ομάδες να δοκιμάσει να πάρει τον θρόνο αρκεί να ήταν έξυπνος, προικισμένος και φυσικά ριψοκίνδυνος. Αυτό δεν είναι δημοκρατία φυσικά, αλλά τουλάχιστον ήταν ένα είδος πραγματικής, δημοκρατικά δημιουργημένης, «αριστοκρατίας» όπου ο φυσικώς «καλύτερος» κατά τη γνώμη του Μεγάλου Αλέξανδρου έπαιρνε την εξουσία, και ήταν πολύ δημοκρατικότερο ή μάλλον πολύ λιγότερο αυταρχικό από τις πρακτικές της εποχής. </span></span><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Ποτέ εξάλλου οι γυναίκες της Ρωμανίας δεν θεωρήθηκαν ανάξιες να κατέχουν το ύψιστο αξίωμα επειδή ήταν γυναίκες. Τέσσερεις Ρωμηές αυτοκράτειρες κυβέρνησαν μόνες τους δίχως να έχουν σύζυγο, χωρίς να φέρει κανείς αντίρρηση λόγω του φύλου τους. Η Ζωή (914-919), η Ειρήνη (797-802), Θεοδώρα και Ζωή (1042), Θεοδώρα (1054-1056). «Συνταγματικός φραγμός δεν υπήρχε. Και στο τέλος αιτία της πτώσης της Ειρήνης ήταν περισσότερο η κακή της υγεία παρά το φύλο της. Ποτέ οι βασιλείες αυτές των γυναικών δεν θεωρήθηκαν παράνομες (Στ. Ράνσιμαν, Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας, σ. 78). Αυτά στη Δυτική Ευρώπη έγιναν μόνο μετά από 500 χρόνια, οπότε από τότε και μετά μόνον βρίσκει κανείς γυναίκες βασίλισσες. Σύμφωνα με τους αρχαιολάτρες, θα έπρεπε να μην συμβαίνει αυτό, αφού ο Χριστιανισμός δήθεν θεωρούσε την γυναίκα ζώο. <br /></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">- Είναι κοινός τόπος για όσους είναι προκατειλημμένοι ενάντια στο Βυζάντιο, να πιστεύουν ότι κατά την βυζαντινή εποχή επικρατούσε ασφυκτικό κλίμα πνευματικής ανελευθερίας στους διανοούμενους και τον κόσμο γενικότερα κι ότι η Ορθοδοξία δεν επέτρεπε καμμιά διαφορετική φωνή, αναγκάζοντας όλους να συμφωνούν μαζί της. Ωστόσο, οι λόγιοι μπορούσαν να ξεπεράσουν εμμέσως τους ιδεολογικούς φραγμούς που μια επίσημη ιδεολογία μπορεί έμμεσα ή άμεσα να επιβάλει. «Η μια διέξοδος είναι να τηρεί ο συγγραφέας μεγάλη απόσταση από τις κυρίαρχες αξίες, δηλαδή, για να το πούμε ωμά, να κάνει σαν να μην υπήρχε καθόλου ο χριστιανισμός. Αυτή περίπου την τακτική ακολουθούσαν οι μυθιστοριογράφοι. Αν στα έργα τους υπάρχουν σκηνές όπως π.χ. ο γάμος των δύο ερωτευμένων σε μια εκκλησία, οι σκηνές αυτές είναι περιθωριακές. Το ήθος αυτών των μυθιστορημάτων είναι α-χριστιανικό, και ίσως σκόπιμα, εκτός αν θέσουμε το επικίνδυνο ερώτημα σε ποιο βαθμό ρίζωσε στο Βυζάντιο η χριστιανική πίστη, όχι φυσικά από την άποψη του τελετουργικού και της τυπικής ομολογίας, αλλά ως καθοριστικός παράγοντας για την διαμόρφωση της κοσμοαντίληψης των Βυζαντινών. (...) Μια δεύτερη λύση είναι η εξής: ο κριτικός (ακόμα και ο καλοπροαίρετος κριτικός) π.χ. των καταστάσεων που επικρατούν στην Εκκλησία δεν στρέφεται τόσο εναντίον των θεσμών και των προτύπων συμπεριφοράς όσο εναντίον συγκεκριμένων προσώπων, εκπροσώπων του συστήματος. (...) Αν η ίδια η ορθοδοξία παραμένει ταμπού, οι εκπρόσωποι της δεν απολαμβάνουν αυτή την προστασία. Ίσως ο βυζαντινός λόγιος είχε και τρίτη λύση για να ξεφύγει από τα ταμπού της Ορθοδοξίας, και ίσως μπορούμε να ονομάσουμε αυτή τη λύση «αλλοτρίωση». Όταν ένας λόγιος κληρικός του 12ου αιώνα γράφει ένα προγύμνασμα, και μάλιστα μια «ηθοποιία», για να απαντήσει στο ερώτημα «Τί είπε η Πασιφάη, όταν την ερωτεύτηκε ο Μινώταυρος;», πρέπει να διάλεξε σκόπιμα αυτό το θέμα (θα μπορούσε να θέσει εκατό άλλα ερωτήματα). Αυτό που βγαίνει από την «ηθοποιία» είναι ένα αισχρό παραμιλητό, χωρίς ο συγγραφέας να δείχνει την παραμικρή συστολή˙ και όχι μόνο αυτό, παρά αποφεύγει συνειδητά κάθε κριτική, κλείνοντας το κείμενο με τα λόγια: «ό,τι θα γίνει έπειτα, αυτό είναι δουλειά δική μου και του Έρωτα!» Μόνο το προγύμνασμα, η ακαδημαϊκή άσκηση, μπορεί να προστατέψει ένα τέτοιο κείμενο στο Βυζάντιο και το γεγονός ότι το προστατεύει λέει πολλά». (Hans-Georg Beck, Η βυζαντινή Χιλιετία, εκδ. Μορφωτικού ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, σ. 200-201). Αλλά, όπως και να χει, πώς μπορούν να κατηγορούν την Ορθοδοξία για επιβολή πνευματικής δικτατορίας; Έχοντας τί ως πρότυπο; Την Αρχαιότητα; <b>Δε γνωρίζουν ότι οι διανοούμενοι καταδιώχτηκαν, όταν τόλμησαν να θίξουν τα κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα την πολυθεϊστική θρησκεία;</b> Ποιος πολιτισμός είναι πιο ανεκτικός; Αυτός που ανέχεται την συγγραφή έργων όπως η Ακολουθία του ανόσιου Σπανού (παρωδία της Ακολουθίας της Μ. Παρασκευής) αντιγράφοντάς τα επί αιώνες˙ <b>ή αυτός που καταδικάζει σε θάνατο δια λιθοβολισμού τον Αισχύλο, επειδή αποκάλυψε τα τρομερά μυστήρια των πολυθεϊστών;</b> Γιατί, λοιπόν, κατηγορούν το Βυζάντιο, για κάτι στο οποίο οι προγενέστεροι πολιτισμοί δεν ήταν καθόλου ανώτεροί του; Πρόκειται για εντελώς υποκριτική και παράλογη αντιβυζαντινή κατηγορία. <br /></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Οι άνθρωποι που συκοφαντούν το Βυζάντιο, και που προέρχονται από το αρχαιολατρικό ιδεολογικό ρεύμα (στρατευμένοι άθεοι, νεοπαγανιστές, εθνικιστές) είναι εξαρχής προκατελλειμένοι εναντίον του και δεν βλέπουν τίποτε καλό σε αυτό. Είναι σαν ένας Εβραίος να απορρίπτει και να θεωρεί ανόητο ο,τιδήποτε δημιούργησε το Ισλάμ, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει η αντιπαλότητα μεταξύ Ισραήλ και Αράβων. Είναι προκατάληψη. <br /></span></span></p><p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://ierosolymitissa.org">ierosolymitissa.org</a><br /></span></span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-82661898494788851882022-08-01T20:16:00.004+03:002022-08-01T20:16:39.364+03:00 Δεν φαντάζεστε ποιοι κρύβονται πίσω από το δήθεν "Κέντρο "Μακεδονικής" Γλώσσας στην Ελλάδα"… <div style="text-align: center;"></div><div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Npt8VpcvRMU" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Πηγή: <a href="http://aktines.blogspot.com">aktines.blogspot.com</a><br /></span></span></div><div style="text-align: center;"> </div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-47955227579756196992022-08-01T20:12:00.001+03:002022-08-01T20:12:23.429+03:00 «Αν καταργηθεί η άμβλωση θα αυξηθεί η θνησιμότητα στις έγκυες…» Το ψέμα στην πρώτη γραμμή για να κρατηθεί όρθια η άμβλωση.<div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">LifeNews.com </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Σάββατο 23 Ιουλίου 2022 </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Μεγάλη αντίδραση σε όλο το κόσμο μετά την άρση της Συνταγματικής υποστήριξης της άμβλωσης από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Για να στηρίξουν ιδεολογικά την ανεύθυνη αντίδρασή τους, οι υποστηρικτές της έκτρωσης χρησιμοποιήσαν και το ψευδές επιχείρημα πως αν χαθεί το «δικαίωμα» στην άμβλωση θα αυξηθεί πολύ η θνησιμότητα στις έγκυες γυναίκες. (1) </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>Το ψέμα μπήκε στην πρώτη γραμμή για να κρατηθεί η άμβλωση όρθια</b>...</span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Και δεν είναι η πρώτη φορά. Στην πραγματικότητα για να νομιμοποιηθεί και να κερδίσει το σάπιο έδαφος στο οποίο κινείται οι υποστηρικτές της είπαν σωρεία ψεμάτων... </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>Είπαν ψέματα για τη Norma McCorvey</b>, την «Jane Roe» της ομόλογης απόφασης και <b>χρησιμοποίησαν αυτά τα ψέματα για να σκοτωθούν με άμβλωση 63 εκ. μωρά (μόνο στις ΗΠΑ)</b>, αλλά τα ψέματά τους αποκαλύφθηκαν όπως και η αληθινή ιστορία της Norma Mc Corvey.</span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>Είπαν ψέματα και ισχυρίστηκαν</b> ότι τα αγέννητα μωρά δεν είναι ανθρώπινα όντα, αλλά οι υπέρηχοι έγιναν το παράθυρο της μήτρας και απέδειξαν ότι το παιδί πριν τη γέννησή του είναι ένας άνθρωπος, είναι ένα αθώο μικρό μωρό.</span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>Είπαν ψέματα και ισχυρίστηκαν</b> ότι υπήρχε συνταγματικό δικαίωμα να σκοτώνονται μωρά σε εκτρώσεις αλλά το Ανώτατο Δικαστήριο πρόσφατα κατέστησε σαφές ότι δεν υπάρχει τέτοιο δικαίωμα και ανέτρεψε την «Roe v.Wade».</span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>Είπαν ψέματα όταν ισχυρίστηκαν</b> ότι οι γυναίκες θα πέθαιναν αν απαγορευθούν οι αμβλώσεις. Το Τέξας έχει απαγορεύσει τις αμβλώσεις για 326 ημέρες, η Οκλαχόμα έχει απαγορεύσει τις αμβλώσεις για 60 ημέρες και πολλές άλλες πολιτείες έχουν απαγορεύσει τις αμβλώσεις για 30 ημέρες. <b>Και έχουν πεθάνει ΜΗΔΕΝ γυναίκες.</b></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Επιπλέον, στις χώρες που η άμβλωση απαγορεύθηκε η μητρική θνησιμότητα έγινε χαμηλότερη. Στη Χιλή η άμβλωση απαγορεύτηκε απόλυτα το 1989 και μέχρι το 2008 <b>η μητρική θνησιμότητα έπεσε από το 70 στο 21 ανά 100.000 γεννήσεις ζώντων</b>. Στη Πολωνία απαγορεύτηκε σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις το 1989, και <b>η μητρική θνησιμότητα έπεσε από το 17 στις 2 ανά 100.000 γεννήσεις ζώντων.</b> Στο Ελ Σαλβαδόρ απαγορεύτηκε απόλυτα το 1998 και <b>η μητρική θνησιμότητα έπεσε από το 155 στο 46 ανά 100.000 γεννήσεις ζώντων</b>. Στη Νικαράγουα η άμβλωση απαγορεύτηκε το 2006, και έως το 2017 <b>η μητρική θνησιμότητα έπεσε από το 190 στο 98</b>. Στις ΗΠΑ πριν τη Roe v. Wade η μητρική θνησιμότητα ήταν 18.8. Μετά την νομιμοποίηση της άμβλωσης <b>η μητρική θνησιμότητα αυξήθηκε στο 23,8...(2)</b></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Για την ερμηνεία του φαινομένου αυτού, ας λάβουμε υπόψιν τις επιπλοκές της άμβλωσης στην υγεία της γυναίκας. Κατά τη διάρκεια μιας έκτρωσης γνωρίζουμε πως τουλάχιστον ένα άτομο πεθαίνει σίγουρα. Η άμβλωση οδηγεί σε 100% βρεφική θνησιμότητα, ενώ πολλές γυναίκες επίσης υφίστανται ιατρογενείς κακώσεις κατά τη διάρκειά της. Δηλαδή η διαδικασία ΔΕΝ είναι ασφαλής. Σύμφωνα με το CDC, 5,4 νεογνά πεθαίνουν ανά 1.000 γεννήσεις ζώντων νεογνών. Ενώ το 5,4 εξακολουθεί να είναι πάρα πολύ, ωστόσο είναι πολύ καλύτερο από την άμβλωση που σκοτώνει το κάθε βρέφος. Και επιπλέον ο αριθμός 5,4 είναι θάνατος από επιπλοκή, αλλά η άμβλωση είναι σκόπιμη δολοφονία του αγέννητου παιδιού. Οπότε μπορούμε να κρίνουμε το ποιο είναι «πιο ασφαλές».(1) Είπαν ψέματα καθώς ισχυρίστηκαν ότι οι γυναίκες θα πέθαιναν επειδή οι απαγορεύσεις των αμβλώσεων θα σταματούσαν τις υψηλού κινδύνου θεραπείες στις εγκυμονούσες. (χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, χειρουργικές επεμβάσεις, εισαγωγή σε εντατικές κ.α.) Αλλά οι pro-life γιατροί αποκάλυψαν τα ψέματά τους και απέδειξαν ότι φροντίζουν και τις έγκυες γυναίκες κάθε μέρα.</span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>Έλεγαν ψέματα και ισχυρίστηκαν</b> ότι οι γυναίκες θα πέθαιναν επειδή οι απαγορεύσεις των αμβλώσεων θα σταματούσαν τη θεραπεία εάν υπήρχαν αποβολές. Αλλά οι έλεγχοι των ιατρικών στατιστικών στοιχείων έχουν αποδείξει ότι αυτοί οι ισχυρισμοί είναι ψευδείς . </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Το ζήτημα με αυτά τα ψέματα είναι πως, δημιουργούν ψεύτικες εντυπώσεις και ενισχύουν τη δημόσια στήριξη για τη διατήρηση της νομιμότητας τω αμβλώσεων σε πολλές χώρες στο κόσμο.</span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Βοηθούν την Big Abortion να συγκεντρώσει δισεκατομμύρια δολάρια για να διατηρήσει την ακμή της.</span></span></b><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αναγκάζουν την Big Tech να λογοκρίνει τις pro-life ομάδες και τους ανθρώπους που εργάζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.</span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> <b>Κάνει τις κυβερνήσεις να παίρνουν πολιτικές αποφάσεις και να ψηφίζουν νόμους που σκοτώνουν τα παιδιά τους και αφανίζουν τις πατρίδες τους. </b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Και το πιο σημαντικό, θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή των γυναικών και των αγέννητων παιδιών, κρατώντας τις αμβλώσεις νόμιμες για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σε πολλές χώρες σε ολόκληρο το κόσμο. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>Γιατί σήμερα, εμείς που αναζητούμε την αλήθεια στη ζωή μας εξακολουθούμε να πιστεύουμε και να στηρίζουμε όλο αυτό το θανατηφόρο ψέμα;</b> </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br />Πηγές: <br /><br /><a href="https://www.instagram.com/liveactionorg/?hl=el">https://www.instagram.com/liveactionorg/?hl=el</a> <br /><br /><a href="https://www.lifenews.com/2022/07/22/they-claim-abortion-is-safer-than-giving-birth-but-thats-totally-false/">https://www.lifenews.com/2022/07/22/they-claim-abortion-is-safer-than-giving-birth-but-thats-totally-false/</a> </span></span></p><p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><a href="https://www.afistemenaziso.gr/texts/epikairotita/an-katargithei-i-amvlosi-tha-afksithei-i-thnisimotita-stis-egkyes-to-psema-stin-proti-grammi-gia-na-kratithei-orthia-i-amvlosi">https://www.afistemenaziso.gr/texts/epikairotita/an-katargithei-i-amvlosi-tha-afksithei-i-thnisimotita-stis-egkyes-to-psema-stin-proti-grammi-gia-na-kratithei-orthia-i-amvlosi</a></span></span></p><p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://aktines.blogspot.com">aktines.blogspot.com</a><br /></span></span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-57929988744992073182022-08-01T19:57:00.005+03:002022-08-01T19:57:38.594+03:00 Γιατροί σε δημόσια κλινική του Λονδίνου άλλαζαν φύλο σε μικρά παιδιά...<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Επειδή έτρεμαν μην τους πουν «ομοφοβικούς»! </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Θαρραλέοι υπάλληλοι, που έσπασαν την υγειονομική «ομερτά», μετανιωμένοι τρανσέξουαλ και εξοργισμένοι γονείς κατάφεραν να βάλουν λουκέτο στη δημόσια «κλινική της ντροπής» στη Βρετανία, στην οποία με συνοπτικές διαδικασίες οι γιατροί άλλαζαν φύλο σε μικρά παιδιά, διότι έτρεμαν μην τους κολλήσουν τη ρετσινιά του «ομοφοβικού». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Η κλινική Gender Identity Development Service στο νοσοκομείο του Λονδίνου Tavistock and Portman NHS Foundation Trust ανήκει στο βρετανικό Εθνικό Σύστημα Υγείας NHS. Από το 1989, οπότε άρχισε να λειτουργεί ως μοναδική κλινική αλλαγής φύλου σε παιδιά, έως το κλείσιμό της, στο τέλος της περασμένης εβδομάδας, πρόσφερε τις υπηρεσίες της σε 9.000 ανήλικα, ακόμη και 10 ετών. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Οι αμέτρητες καταγγελίες ότι οι γιατροί έκαναν πλύση εγκεφάλου σε γκέι παιδιά για να πιστέψουν ότι είναι τρανσέξουαλ, έσπευδαν να χορηγήσουν αναστολείς της εφηβείας, τα υπέβαλαν σε μαστεκτομές και αδιαφορούσαν για πιθανά ψυχολογικά προβλήματα των μικρών ασθενών δεν άφησαν άλλη επιλογή στην ελεγκτική επιτροπή του NHS, με επικεφαλής τη διακεκριμένη παιδίατρο Hilary Cass, από το να κλείσει την κλινική. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Το βασανιστικά αργό ξήλωμά της άρχισε το 2005, όταν η νοσοκόμα Σου Εβανς κατήγγειλε ότι μικρά παιδιά διαγιγνώσκονταν με συνοπτικές διαδικασίες με «δυσφορία φύλου» και υποβάλλονταν στη διαδικασία αλλαγής φύλου. Ακολούθησαν καταγγελίες γιατρών, όπως του δρ Ντέιβιντ Μπελ και Μάρκους Εβανς το 2019. Εκαναν λόγο για «κλίμα φόβου» σε όσους αμφισβητούσαν τις παραπάνω πρακτικές, το οποίο δημιουργούσαν συνάδελφοί τους και οι μάνατζερ της κλινικής, οι οποίοι με τη σειρά τους φοβούνταν μήπως τους θεωρήσουν «ομοφοβικούς». Η 25χρονη πλέον Κίρα Μπελ, ένα από τα αμέτρητα παιδιά που μετάνιωσαν που έγιναν τρανσέξουαλ μέσω της κλινικής, δήλωσε δικαιωμένη από το κλείσιμό της.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><a href="https://www.newsbreak.gr/kosmos/363371/giatroi-se-dimosia-kliniki-toy-londinoy-allazan-fylo-se-mikra-paidia/">newsbreak</a>,1-08-2022</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://aktines.blogspot.com">aktines.blogspot.com</a><br /></span></span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-4484052532044712392022-08-01T19:52:00.002+03:002022-08-01T19:52:23.713+03:00ΒΥΖΑΝΤΙΟ, 6ο. Δολοπλοκίες, φόνοι, εξεγέρσεις στην αρχαία Ρώμη και στο Βυζάντιο.<div><div><div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">67j ΚΡΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ </span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Τα κύρια χαρακτηριστικά του βυζαντινού πνευματικού βίου είναι η ολοκληρωτική υποταγή στο χριστιανισμό και η προσήλωση στην ελληνομάθεια» Ε. Αρβελέρ (Βυζάντιο, Ε.Λ.Ι.Α. "Ιστ. Ελλ. Γλώσσας", σ. 126-135). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Jacques Le Goff, διευθυντής σπουδών στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales - πρώην πρόεδρός της: «Στην προοπτική της ενωμένης Ευρώπης, η δυτική ιστοριογραφία και η δυτική κοινή γνώμη οφείλουν </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) να αναγνωρίσουν στην Ελλάδα το βυζαντινό παρελθόν της, </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) να επανεντάξουν το Βυζάντιο στην γενική ιστορία, στο Μεσαίωνα ως σύνολο και στη μακρά διάρκεια του.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Τέλος </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) οφείλουμε να παραχωρήσουμε στο Βυζάντιο την δική του θέση. Βυζάντιο, πρωτότυπος κρίκος δημιουργίας και εκπολιτισμού, του ελληνισμού και της ευρωπαϊκής ιστορίας» (Βυζάντιο και Ευρώπη, Συμπόσιο, Παρίσι, Maison de l' Europe, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, σ. 104, 105). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Στο 16ο Διεθνές Βυζαντινολογικό Συνέδριο της Βιέννης, ο ίδιος ο πρόεδρος της Αυστριακής Δημοκρατίας, Rudolf Kirschlger κατά την επίσημη έναρξη των εργασιών του συνεδρίου, συνεχάρη τον καθηγητή Hunger, πρόεδρο της Αυστριακής Ακαδημίας των Επιστημών, της Διεθνούς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, της Οργανωτικής Επιτροπής του Συνεδρίου και ιδρυτή και οργανωτή της Βυζαντινολογικής Σχολής της Βιέννης, διότι, όπως είπε, <b>απέδειξε ότι ο όρος «βυζαντινισμός» δεν έχει καμμία σχέση με την βυζαντινή πραγματικότητα, αλλά προήλθε από ελλιπή κατανόηση του Βυζαντίου εκ μέρους των ιστοριογράφων της Αναγέννησης</b>. Επανειλημμένα τονίστηκε από τον καθηγητή Hunger ότι δεν πρέπει να γίνεται πλέον διάκριση μεταξύ Byzantinistik και Neogrzistik, μεταξύ δηλαδή βυζαντινολογίας και νεοελληνικής φιλολογίας, διότι Βυζάντιο και Νέος Ελληνισμός αποτελούν ενότητα» (Θ.Ν. Ζήση, Επόμενοι τοις θείοις πατράσι. Αρχές και κριτήρια της Πατερικής Θεολογίας, εκδ. Βρυέννιος, σ. 87, 88). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Έναντι όλων αυτών των μεγάλων ανθρώπων του πνεύματος που υπερασπίστηκαν την ελληνικότητα και την πνευματική προσφορά του Βυζαντίου, τί έχουν να αντιτάξουν οι νεοειδωλολάτρες και «αρχαιολάτρες», παρά ένα δαιμονικό μίσος, και τα «ακλόνητα» επιχειρήματα των πνευματικών πρωτεργατών του νεοελληνικού νεοπαγανισμού. Όσο μεγαλύτερη η αμάθεια των νεοειδωλολατρών, τόσο περισσότερες και χυδαιότερες ύβρεις ξεστομίζουν κατά του Βυζαντίου. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Δυστυχώς, ενώ οι Δυτικοευρωπαίοι αρχίζουν και αναγνωρίζουν τον πολιτισμό της Ρωμανίας ως τον κατ' εξοχήν ευρωπαϊκό και ελληνικό, οι αρχαιολάτρες κάθε είδους, έχοντας ένα καταστροφικό dt δυόμιση αιώνων καθυστέρησης στην αποδοχή οποιουδήποτε πράγματος προκρίνει ως «πολιτισμένο» η μητέρα-πατρίδα τους, η Δύση, επιμένουν (όπως οι Δυτικοί του 18ου αι.) να θεωρούν μη ευρωπαϊκό το Βυζάντιο. Γι' αυτούς στην ιστορία της Ευρώπης ανήκει ο Αυγουστίνος κι ο Ακινάτης, αλλά όχι ο Χρυσόστομος και ο Μέγας Βασίλειος˙ το άσμα του Ρολάνδου αλλά όχι ο Διγενής Ακρίτας˙ ο Καρλομάγνος, αλλά όχι ο Ηράκλειος και ο Λέων Γ'˙ ο Τζιότο, αλλά όχι ο Πανσέληνος˙ οι γρηγοριανοί ύμνοι, αλλά όχι η βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική˙ το Άβε Μαρία αλλά όχι ο Ακάθιστος Ύμνος και το Χριστός Ανέστη˙ το Βατικανό και ο Λούθηρος, αλλά όχι η Αγία Σοφία και οι Πατέρες της Ανατολικής Εκκλησίας˙ οι ιππότες και οι φεουδάρχες αλλά όχι οι Ακρίτες και οι Καπετάνιοι. Τι να κάνουμε˙ μια ζωή φτάνουν δεύτεροι και λαχανιασμένοι αυτοί οι ιθαγενείς Διαφωτιστές «Ευρωπαϊστές». Παραδόξως, μόνο όταν θέλουν να ξαναποδείξουν την άγνοια τους, ισχυρίζονται ότι Ορθόδοξη και παπική Εκκλησία είναι το ίδιο και το αυτό. </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;">67k ΗΤΑΝ ΒΑΡΒΑΡΟ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ; </span><br /><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Κατηγορείται το Βυζάντιο ως βάρβαρο και απολίτιστο, επειδή είχε ορισμένες, ομολογουμένως, απάνθρωπες ποινές, όπως την τύφλωση. Όμως ποινή της τύφλωσης δεν επιβαλλόταν στον καθένα κοινό εγκληματία, αλλά μόνο στους σφετεριστές του θρόνου και τους επαναστάτες κατά της αυτοκρατορίας. Στο σημείο αυτό μάλλον ταιριάζει ο αφορισμός του Νίτσε «όποιος πολεμά με τέρατα γίνεται τέρας κι ο ίδιος». Η Ρωμανία επί 11 αιώνες αντιμετώπιζε βαρβαρικούς λαούς, απολίτιστους, χωρίς ίχνος καλλιέργειας: Γότθους, Άβαρους, Ούννους, Ρως, Νορμανδούς, Σλάβους, Βούλγαρους, Φράγκους, Άραβες, Πέρσες. Χωρίς να το θέλουν, οι Ρωμηοί εστερνίστηκαν εν μέρει την αγριότητα των αντιπάλων τους. <b>Οι Πέρσες, ο πιο πολιτισμένος λαός που αντιμετώπισε το Βυζάντιο, όταν ο βασιλιάς τους είχε στείλει έναν απεσταλμένο του (επί Ηρακλείου) στην Κωνσταντινούπολη και αυτός επέστρεψε στην Περσία άπρακτος, με εντολή του Πέρση βασιλιά, έγδαραν ζωντανό τον άτυχο απεσταλμένο και έκαναν το δέρμα του άσκαυλο (γκάιντα), επειδή ο Πέρσης βασιλιάς πίστεψε ότι ο απεσταλμένος θα κατάφερνε να κατακτήσει την Αυτοκρατορία.</b> Αντιμετωπίζοντας η Ρωμανία τέτοιου επιπέδου λαούς, είναι αξιοθαύμαστη η αντοχή της και η μή μετατροπή της σε βάρβαρο έθνος. Υπήρξαν κάποιες μικρές παρενέργειες, όπως η τύφλωση για τους αποστάτες, αλλά σε καμμιά περίπτωση δεν μπορούμε να την αποκαλέσουμε κράτος βαρβάρων. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Κάθονται, λοιπόν, πολλοί, και αναφέρουν τις όντως απεχθείς μεθόδους βασανισμού στο Βυζάντιο. Γιατί δημιουργούν ψευδείς εντυπώσεις όμως; Αφού είναι πασίγνωστο πως στην «αρχαιολατρική», ουμανιστική Δ. Ευρώπη τα βασανιστήρια ήταν σε χρήση ώς και τον 18ο αι., και στην αρχαιότητα επίσης, ενώ στην Δύση άνθρωποι καίγονταν ως μάγισσες μέχρι και τα μέσα του 18ου αι. Δηλαδή κατηγορούν την Ρωμανία για κάτι που ήταν «φυσιολογικό» έως 250 χρόνια πριν. (Για να μη μιλήσουμε για τα αρχαιοελληνικά βασανιστήρια.) </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αναφέρει π.χ. ο Σιμόπουλος τους ακρωτηριασμούς στο Βυζάντιο, αλλά στο τέλος λέει «πανάρχαια πρακτική. Η ποινή δεν ήταν πρωτόγνωρη» (Κ. Σιμόπουλου, Βασανιστήρια και εξουσία, Αθήνα 1987, σ. 221, 229). Μετά αναφέρει για τις εκτυφλώσεις στο Βυζάντιο, αλλά «δεν πρωτοεμφανίστηκαν στο Βυζάντιο» (Κ. Σιμόπουλου, Βασανιστήρια και εξουσία, Αθήνα 1987, σ. 231)! Αναφέρει θανατώσεις στην πυρά (ένας αιρετικός στα χίλια εκατό τόσα χρόνια), αλλά στο τέλος εξηγεί «πανάρχαια η μέθοδος βασανισμού στην πυρά» (Κ. Σιμόπουλου, Βασανιστήρια και εξουσία, Αθήνα 1987, σ. 250). Κι εμείς παραλίγο να πειστούμε ότι το κακό Βυζάντιο όλα τα κακά αυτό τα εφηύρε. Έτσι, αυτή είναι η σωστή μέθοδος: αφού πρώτα κατηγορήσουμε το Βυζάντιο για ένα σωρό πράγματα που γινόταν πολύ πριν το Βυζάντιο και πολύ μετά από αυτό, ύστερα προσθέτουμε, ως υποσημείωση ότι «δεν πρωτοάρχισαν στο Βυζάντιο αυτά». Και, φυσικά, οι περισσότεροι δεν προσέχουν τις «ασήμαντες λεπτομέρειες». Και μετά ο μύθος διαδίδεται από τους γνωστούς βυζαντινοφάγους. Έτσι συκοφαντείται η Ρωμανία. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #274e13;">67l ΗΤΑΝ Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΠΟΧΗ ΕΠΟΧΗ ΑΝΟΜΙΑΣ ΔΙΧΩΣ ΚΑΜΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗ;</span> </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Κατηγορούν την Βυζαντινή εποχή ως εποχή ανομίας, επαναστάσεων, όπου δίχως καμμία συνείδηση νομιμότητας οι αυτοκράτορες εκθρονίζονταν και θανατώνονταν από τις συνεχείς επαναστάσεις. «Με αυτή τη νοοτροπία», λένε, «δεν ήταν δυνατόν να καλλιεργηθεί το πνεύμα υποταγής στο νόμο που χαρακτηρίζει την Δυτική Ευρώπη». Κι έτσι φέρνουν ως παράδειγμα προς αποφυγή τις δολοπλοκίες και δολοφονίες των αυτοκρατόρων. Μετρώντας τους παγανιστές αυτοκράτορες, από τον Αύγουστο έως και τον Διοκλητιανό (285-305) βρίσκουμε 49 συνολικά πρόσωπα που βασίλεψαν (ο πίνακας είναι από την εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, λήμμα Ρώμη). Από αυτούς δολοφονήθηκαν (από το στρατό ή από επίδοξους σφετεριστές του θρόνου ή από συνωμοσίες ή από την φρουρά, τους πραιτωριανούς) οι εξής (σε παρένθεση τα έτη βασιλείας): </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">1) Καλιγούλας (37-41), από συνωμοσία. <br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">2) Κλαύδιος (41-54), δηλητηριάστηκε από συνωμοσία.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">3) Γάλβας (68-69), από το στρατό.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">4) Βιτέλλιος (69) από το στρατό. <br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">5) Δομιτιανός (81-96), από αξιωματικούς του.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">6) Κόμμοδος (176-192), στραγγαλίστηκε στο λουτρό.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">7) Ελβιος Περτίναξ (193), από τη φρουρά.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">8) Δίδος Ιουλιανός (193), από τη Σύγκλητο.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">9) Γέτας (208-212), από τον Καρακάλλα.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> <br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">10) Καρακάλλας (198-217), από τη φρουρά.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">11) Μαρίνος (217-218).</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">12) Ηλιογάβαλος (218-222), από πραιτωριανούς.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">13) Αλέξανδρος Σεβήρος (222-235), από στρατό.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">14) Μαξιμίνος (235-238), από το στρατό.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">15) Βαλβίνος (238), από τη φρουρά.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">16) Μάξιμος Πουπιηνός (238), από τη φρουρά.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">17) Γορδιανός Γ' (238-244), από στρατό.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">18) Φίλιππος ο Άραβας (244-249), από τον επόμενο αυτοκράτορα, τον Δέκιο.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">19) Γάλλος (251-253), από τον Αιμιλιανό.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> <br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">20) Αιμιλιανός (253), από το στρατό.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">21) Γαλληινός (253-268), από τη φρουρά.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">22) Κοϊντίλλος (269-270), από το στρατό.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">23) Αυρηλιανός (269/270-275), από αξιωματικούς.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">24) Τάκικος (275-276), από το στρατό.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">25) Φλωριανός (276).</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">26) Πρόβος (276-282), λυντσαρίστηκε από το στρατό.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">27) Κάρος (282-283), από συνωμοσία.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">28) Καρίνος (283-285), από τον Διοκλητιανό.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αν προσθέσουμε και τους</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">29) Νέρωνα (54-68) και </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">30) Όθωνα (69)</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">οι οποίοι αυτοκτόνησαν, επειδή είχαν χάσει κάθε έρεισμα στο στρατό και στη Σύγκλητο, φοβούμενοι μην τους σφάξουν, τότε έχουμε 28 (ή 30) δολοφονημένους σε σύνολο 49 αυτοκρατόρων. Δηλαδή το 57,1 (ή το 61,2) τοις εκατό των παγανιστών Ρωμαίων βρήκε φρικτό θάνατο από δολοπλοκίες και συνωμοσίες. Αντίθετα, 30 από τους 88 αυτοκράτορες (στους 88 συμπεριλαμβάνονται ο Ιουλιανός ο Παραβάτης και άλλοι 2-3 αιρετικοί αρειανοί), δηλαδή 34% μόνο έχασαν το θρόνο βίαια, εν καιρώ ειρήνης (Βασιλίσκος, Λεόντιος, Μαυρίκιος, Φωκάς, Κωνσταντίνος Γ, Ηρακλείωνας, Κώνστας, Ιουστινιανός Β, Φιλιππικός, Αρτάβαζος, Λέων Δ, Κωνσταντίνος ΣΤ, Ειρήνη, Λέων Ε, Μιχαήλ Γ, Αλέξανδρος, Ρωμανός Β, Κωνσταντίνος Ζ, Νικηφόρος Φωκάς, Ιωάννης Τσιμισκής, Ρωμανός Γ, Μιχαήλ Ε, Ρωμανός Δ, Αλέξιος Β, Ανδρόνικος Β, Ισαάκ Β, Αλέξιος Δ, Αλέξιος Ε, Ιωάννης Δ, Ανδρόνικος Δ). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Τρομερή πολιτειακή «σταθερότητα» είχαν αυτοί οι ειδωλολάτρες Ρωμαίοι, αλλά οι γνωστοί-άγνωστοι αντιχριστιανοί κατήγοροι του Βυζαντίου φαίνεται πως θεωρούν το 34% μεγαλύτερο ποσοστό από το 57% (Το έχουμε πει, «τα μαθηματικά απαγορεύονταν στο Βυζάντιο»). <b>Να τονίσουμε ότι στην παγανιστική Ρώμη ουδεμία λαϊκή εξέγερση δεν υπήρξε, αντίθετα όλες ήταν συνωμοσίες του στρατού. Δηλαδή μιλάμε για το αποκορύφωμα της βαρβαρότητας.</b> Όποιος άξεστος αξιωματούχος είχε τους στρατιώτες με το μέρος του, για μια έστω στιγμή, έκανε συνωμοσία ή επανάσταση, έσφαζε τον αυτοκράτορα και βασίλευε αυτός, ώσπου να τον σφάξει ο επόμενος. Έχουμε άλλωστε, όπως βλέπουμε από τη λίστα (251-285), περιπτώσεις όπου</span><span style="font-family: verdana;"> δέκα συνεχόμενοι παγανιστές αυτοκράτορες δολοφονήθηκαν! Και άλλη περίπτωση, με οκτώ συνεχόμενους δολοφονημένους αυτοκράτορες! </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Μιλάμε για ρεκόρ που ούτε μπορούσαν να τα φανταστούν αυτοί «οι αιμοσταγείς Βυζαντινοί». Αντίθετα, στο Βυζάντιο, υπήρχαν πάμπολες λαϊκές εξεγέρσεις, όχι μόνο από το στρατό. Απόδειξη ότι δεν έκανε ο στρατός ό,τι ήθελε, αλλά υπήρχε και ένα είδος εκδήλωσης της λαϊκής δυσφορίας και επιδοκιμασίας της δολοφονίας-εκθρόνισης. Συνεπώς, οι επί τοις εκατό λιγότερες δολοφονίες επί Βυζαντίου, είναι συνδεδεμένες και με την λαϊκή βούληση, αντίθετα με την ανθρωποφάγο παγανιστική Ρώμη, την οποία εξυμνούν ως τάχα περισσότερο πολιτισμένη στον τρόπο διαδοχής των αυτοκρατόρων, όπου οι απλήρωτοι και φιλόδοξοι πραιτωριανοί και στρατιώτες ανεβοκατέβαζαν βασιλείς, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια κάθε είδους νομιμότητα ή έκφραση της λαϊκής βούλησης (Ο λαός της ειδωλολατρικής Ρώμης απουσιάζει στα ζητήματα επιλογής ή καθαίρεσης ηγεμόνα). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Αλλά όσον αφορά τις δολοπλοκίες αυτές καθ' εαυτές, ξεχνούν οι... ουμανιστές μας, οι οποίοι κρίνουν παλαιότερες εποχές με σημερινά δεδομένα και κριτήρια, ότι η εποχή ήταν δύσκολη, γίνονταν συνεχώς μετακινήσεις και εισβολές βαρβάρων, δεν είχε αποκατασταθεί μια σχετική ηρεμία στην Ευρώπη, και κατά συνέπεια, αν έπρεπε οι Ρωμηοί να δίνουν την βασιλεία σε κάποιον ανίκανο ή ανόητο, που το μόνο προσόν που είχε ήταν ότι ο πατέρας του ήταν αυτοκράτορας ή πάλι, αν έπρεπε να ανέχονται μέχρι τέλους την βασιλεία ενός αποδεδειγμένα ανίκανου, η Αυτοκρατορία θα είχε χαθεί από τους πρώτους αιώνες. Γι' αυτό κράτησε έντεκα αιώνες η Ρωμανία, επειδή η αυτοκρατορική εξουσία δεν ήταν «κτήμα» μιας δυναστείας, αλλά του καλύτερου. Και η πραγματικότητα έδειξε πως το ρωμαίικο σύστημα ήταν καλύτερο στην πράξη, από τα σύγχρονά του. </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://ierosolymitissa.org">ierosolymitissa.org</a></span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-42414254629973537432022-07-29T14:22:00.002+03:002022-07-29T14:22:57.389+03:00ΒΥΖΑΝΤΙΟ, 5ο. Τέχνη και επιστήμονες στο Βυζάντιο.<div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">67i Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΝΙΑΣ </span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Να τι είπε για τη βυζαντινή τέχνη ο Runciman σε συνέντευξή του στον σταθμό Φλας: «Δημοσιογράφος: -Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το Βυζάντιο δεν είχε τέχνη. Runciman:-Τότε αυτοί δεν πρέπει να ξέρουν τίποτε από τέχνη. Η βυζαντινή τέχνη ήταν από τις μεγαλύτερες σχολές τέχνης παγκοσμίως. Κανένας αρχαίος Ελληνας δε θα μπορούσε να χτίσει την Αγία Σοφία, αυτό απαιτούσε πολύ βαθιά τεχνική γνώση. Δημοσιογράφος:-Κάποιοι, ξέρετε, υποστηρίζουν, ότι η βυζαντινή τέχνη είναι στατική. Runciman:-Δεν ήταν καθόλου στατική, αλλά ήταν μια σχολή τέχνης από τις σημαντικότερες στον κόσμο, που όσο περνά ο καιρός εκτιμάται όλο και περισσότερο, κι <b>όσοι Έλληνες διανοούμενοι σας λένε ότι το Βυζάντιο δεν δημιούργησε τίποτε, είναι τυφλοί</b>». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Οι Ρωμηοί Έλληνες αρχιτέκτονες πρόγονοι μας είναι εφευρέτες του ρυθμού της βασιλικής με τρούλο. Είναι εφευρέτες του «Θεοδοσιανού κιονόκρανου», που είναι σύνθεση ιωνικού και κορινθιακού. <b>Οι νεοπαγανιστές έχουν φτάσει στο σημείο να ισχυρίζονται ότι «οι Βυζαντινοί ουτε μαρμάρινες κολώνες δεν ήταν σε θέση να κατασκευάσουν». Είναι πραγματικά γελοιότητα ένας τέτοιος ισχυρισμός, την στιγμή που ο Ιουστινιανός έχτισε μια υπόγεια δεξαμενή με χίλιους όμοιους κίονες</b>. Όμως όλες οι περιγραφές των κτιρίων του Μεγάλου Παλατιού (Χρυσοτρίκλινος, Μαγναύρα, Νέον κ.ά), κάνουν λόγο για πολλές κολώνες, μεγάλες αίθουσες, πανύψηλους θόλους. Κι αν ορισμένες κολώνες κάποιων αρχαίων ναών χρησιμοποιήθηκαν τους πρώτους αιώνες σε μεγάλες εκκλησίες, δεν θα υπήρχε τον 9ο και τον 10ο αι. υλικό για τόσα πολλά κτίρια που συνεχώς κτίζονταν στη μεγαλύτερη και λαμπρότερη πόλη του κόσμου της εποχής εκείνης. Πάντως, <b>αναφορικά με ορισμένες κολώνες της Αγίας Σοφίας που πάρθηκαν απ' τον ναό της Άρτεμης στην Έφεσο, πρέπει να πούμε ότι ο ναός αυτός είχε καταστραφεί τρεις αιώνες νωρίτερα και, συνεπώς, δεν τίθεται ζήτημα καταστροφής του προκειμένου να χτιστεί η Αγία Σοφία</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Η άγνοια των αρχαιόπληκτων για την Ρωμαίικη μουσική είναι τεράστια. Ο αρχαιολάτρης Σταύρος Βασδέκης έγραψε στο Δαυλό (τ. 197) πως η βυζαντινή μουσική ήταν «άρρυθμος» και ζήτησε από τον επιστήμονα Κοσμά Σκαβάτζο, με τον οποίο συζητούσαν για την βυζαντινή μουσική, να του δώσει βιβλιογραφία. Στο τ. 200-201 ο Στ. Βασδέκης έλαβε μια διεθνή κι ελληνική βιβλιογραφία μισής σελίδας κατεβατό, η οποία μιλούσε περί ρυθμών της βυζαντινής μουσικής, οπότε στο τ. 203 του ίδιου περιοδικού δεν ξαναϊσχυρίστηκε πως η βυζαντινή μουσική είναι δίχως ρυθμούς, μόνο ρώτησε αν η παράδοση ξεβοτανίζεται. Ποια παράδοση εννοούσε, δεν το διευκρίνησε. Ωστόσο, είναι άλλο πράγμα η κηπουρική κι άλλο πράγμα η βυζαντινολογία. <b>Αρκούμαστε στο εξής τμήμα της απάντησης του κ. Σκαβάτζου προς τον Στ. Βασδέκη και την άποψη του δεύτερου ότι η βυζαντινή μουσική είναι άρρυθμος: «Είσθε ο πρώτος που το λέγει παγκοσμίως και, το χειρότερον, που δεν το στηρίζει πουθενά»</b>. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Και τι δεν έχουν πει κατά της εκκλησιαστικής μας μουσικής. Απίστευτα πράγματα. Την κατηγόρησαν ως «τουρκική», έχοντας πλήρη άγνοια του ότι η εκκλησιαστική μουσική συνεχίζει τους αρχαίους ελληνικούς «τρόπους» και την μουσική θεωρία. Την κατηγόρησαν ως «άρρυθμο». Έχοντας εκτοξεύσει τέτοιες κατηγορίες, θα πρέπει να περιμένουμε πως η επόμενη κατηγορία των αρχαιολατρών εναντίον της βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής είναι ότι αυτή είναι «άηχος». Μπορεί και «ανύπαρκτος». </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>Ο μεγάλος Έλληνας ζωγράφος Γ. Τσαρούχης έχει πει: «Δυο μεγάλα ψέμματα έχουν ειπωθεί σχετικά με την βυζαντινή ζωγραφική. Πρώτον ότι έμεινε αναλλοίωτη επί αιώνες και δεύτερον ότι εμίσησε την ζωή και την ηδονή, προσπαθώντας να αποδώσει την ανυπαρξία» (Γ. Τσαρούχη, «Αγαθόν το εξομολογείσθαι»).</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Πάνω σε αυτούς τους ρυθμούς χτίζεται το ρεμπέτικο τραγούδι, του οποίου παρατηρώντας την μελωδική γραμμή διακρίνομε καθαρά την επίδραση ή καλύτερα την προέκταση του βυζαντινού μέλους. Όχι μόνο εξετάζοντας τις κλίμακες που από το ένστικτο των λαϊκών μουσικών διατηρούνται αναλλοίωτες, μα ακόμη παρατηρώντας τις πτώσεις, τα διαστήματα και τον τρόπο εκτέλεσης. Όλα φανερώνουν την πηγή, που δεν είναι άλλη από την αυστηρή και απέρριτη εκκλησιαστική υμνωδία» (Μάνου Χατζιδάκι, «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι»). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><b>Στο λόγο του, όταν πήρε το Νόμπελ λογοτεχνίας στα 1979, ο Ελύτης ανέφερε πως ακολούθησε την μέθοδο του Ρωμανού του Μελωδού, που δημιουργεί σε καθεμιά από τις ωδές ή τα κοντάκιά του μια νέα μορφή.</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> «Η βυζαντινή ιστοριογραφία βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο και ξεπερνάει κατά πολύ τη δυτική ιστοριογραφία της εποχής. Χαρακτηρίζεται επίσης από μια αξιοθαύμαστη συνέχεια. (...) Είναι ολοφάνερο, πως οι μεγάλοι πρωτοπόροι της ιστοριογραφίας, ο Ηρόδοτος και ο Θουκιδίδης αποτέλεσαν τα πρότυπά του [του Προκόπου]» (Sture Linnιr, Ιστορία του Βυζαντινού Πολιτισμού, εκδ. Γκοβοστή, σ. 79-81). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Η βυζαντινή αυτοκρατορία παρέμεινε το θεμέλιο του πολιτισμού δια μέσου των δυσχερέστερων χρόνων του βαρβαρισμού στη δυτική Ευρώπη», γράφει (A History of Science, Cambridge 1946, p. 47) ο άγγλος ιστορικός W. Dampier. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ακόμη κι ο Marx, που έζησε σε μια εποχή, κατά την οποία οι βυζαντινές σπουδές δεν είχαν αναπτυχθεί πολύ, παραδέχεται ότι «Στην εποχή των παλαιών Ελλήνων αυτοκρατόρων ο δυτικός πολιτισμός αναμίχθηκε εδώ (στην Κωνσταντινούπολη) με τον ανατολικό σε τέτοια έκταση, ενώ στην εποχή των Τούρκων η ανατολική βαρβαρότητα αναμίχθηκε με το δυτικό πολιτισμό τόσο έντονα, ώστε αυτό το κέντρο μιας θεοκρατικής αυτοκρατορίας έγινε πραγματικός φραγμός ενάντια στην ευρωπαϊκή πρόοδο» (Άρθρο του K. Marx, New York Daily Tribune 12/8/1853, Λονδίνο 29/7/1853). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Οι Ελληνοπαγανιστές φτάνουν στο σημείο να εκμηδενίζουν την πολιτισμική προσφορά του Βυζαντίου. Την θεωρούν ανύπαρκτη επειδή (όση διεσώθη) είναι κυρίως θρησκευτικής υφής. Δεν την θεωρούν καν "πολιτισμό"! «Όλα όσα μας λέτε για την πολιτισμική κληρονομιά του Βυζαντίου», λένε, «αφορούν την Αγιογραφία και την βιογραφία αγίων, άρα δεν συνιστούν συνολικά πολιτιστικό εποικοδόμημα». Αλήθεια, δεν είναι θρησκευτική τέχνη ο Παρθενώνας; Τα αγάλματα των «θεών»; Οι θρησκευτικοί αρχαιοελληνικοί ύμνοι των διάφορων ποιητών; Άν είναι όλα αυτά «πολιτισμός», τότε γιατί να μην είναι οι εκκλησίες και οι ύμνοι του Βυζαντίου; <b>Όποτε τούς συμφέρει η τέχνη της θρησκείας (τους) συνιστά πολιτισμό, ενώ η τέχνη της ορθόδοξης θρησκείας δεν συνιστά πολιτισμό;</b> </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Η ελληνική κουλτούρα που γνωρίζουμε είναι η ελληνική κουλτούρα που δεν σταμάτησε ποτέ να κεντρίζει το ενδιαφέρον της ανώτερης τάξης της Κωνσταντινούπολης σε όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν στο κλασικό τους παρελθόν με τέτοια φυσικότητα ώστε το μεσαιωνικό Βυζάντιο ποτέ δε γνώρισε μια Αναγέννηση. Οι Βυζαντινοί ποτέ δεν θεώρησαν ότι το κλασσικό τους παρελθόν είχε πεθάνει, γι' αυτό και σπάνια επιχείρησαν συνειδητά να το αναστήσουν. Το συντηρούσαν κάθε τόσο με μια ανακάθαρση, κάπως σαν τα δημόσια μνημεία που όντας διαρκώς παρόντα ανακαινίζονται κατά καιρούς σε εξάρσεις ζήλου» (Π. Μπράουν, Ο κόσμος της Ύστερης Αρχαιότητας, 150-750 μ.Χ., εκδ. Αλεξάνδρεια). </span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«<b>Η Κωνσταντίνου πόλις καταλήγει να αποκαλείται Δεύτεραι Ἀθῆναι από τον Ιω. Χορτασμένο (Ιω. Χορτασμένου, Επιστ. 44, (εκδ. H. Hunger, Wien 1969, σ. 200): τὰς δευτέρας Ἀθήνας), δάσκαλο του Μάρκου Ευγενικού, του Βησσαρίωνα, του Γενναδίου Σχολαρίου, Χρυσαῖ Ἀθῆναι από τον ιστορικό της Αλώσεως Δούκα (Δούκας, XXXVIII 8: 339,13: τὰς χρυςᾶς ὄντως Ἀθήνας τὰς κοσμούσας τὸν κόσμον)» (Α. Βασιλακοπούλου, «Η ελληνική παιδεία στο Βυζάντιο», Φαινόμενα Νεοειδωλολατρίας, εκδ. Θεοδρομία, σ. 280). <br /></b><br /><b>Η Κωνσταντινούπολη, δηλαδή, είναι παγκοσμίως η μόνη πόλη σε όλη την ιστορία, που απεκλήθη Νέα Ρώμη, και Νέα Ιερουσαλήμ, και Νέαι (Δεύτεραι) Αθήναι.</b> Καμμία άλλη πόλη δεν απεκλήθη ποτέ έτσι. Πράγμα απολύτως φυσιολογικό. Διότι, η Ρωμανία είναι το πρώτο ευρωπαϊκό κράτος, όπως εννοούμε την Ευρώπη: Ελληνική, Χριστιανική, Ρωμαϊκή. <b>Πρώτη φορά οι τρεις αυτές ιδιότητες που χαρακτηρίζουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό συγκεντρώθηκαν σε ένα κράτος.</b> «Στη συμβολική της Κωνσταντινουπόλεως περικλείεται ό,τι υψηλότερο συνέθεσαν οι τρεις μεγάλοι πολιτισμικοί κύκλοι, των Αθηνών, της Ιερουσαλήμ και της Ρώμης» (Κ. Χατζηαντωνίου, Εθνικισμός και Ελληνικότητα, εκδ. Πελασγός, σ. 57). <br /><br />Ο νεοπαγανιστής Τρύφων Κωστόπουλος-«Ολύμπιος» ισχυρίζεται, στο βιβλίο του ''Έλλην ή ποίμνιο'', ότι από τον εκχριστιανισμό του και μετά ο Ελληνισμός παρήγαγε μόνο συναξάρια. Η πραγματικότητα βοά για το αντίθετο. Δεν είναι ακριβώς συναξάρια τα εξαιρετικά κοσμικά επιγράμματα και ποιήματα του Γρηγόριου Νανζιανζηνού, ούτε του Συνέσιου, ούτε του Χριστόδωρου Κοπτίτη, ούτε του Αγαθία, ούτε του Παύλου Σιλεντιάριου, ούτε του Μακεδόνιου Υπάτιου, ούτε του Λέοντα Φιλοσόφου, ούτε του Ιωάννη Γεωμέτρη, ούτε του Χριστόφορου Μυτιληναίου, ούτε του Ιωάννη Μαυρόποδα, ούτε του Μιχαήλ Γλυκά, ούτε οι Χιλιάδες, του Ιωάννη Τζέτζη, ούτε ο Θρήνος των Αθηνών, του Μιχαήλ Χωνιάτη, ούτε τα ποιήματα του Χούμνου, ούτε του Κεφαλά, ούτε του Κωνσταντίνου Ρόδιου, ούτε το Εις τον έρωταν, του Μάρκου Άγγελου, ούτε τα ποιήματα του Μανουήλ Φιλή, ούτε τα δεκάδες επιγράμματα προς τους αρματοδρόμους του Ιπποδρόμου, ούτε η Γαδάρου, ''λύκου και αλουπούς διήγησις ωραία'', ούτε τα Πτωχοπροδρομικά, του Προδρόμου, ούτε η Διήγησης του υπερτίμου κρασοπατέρος Πέτρου του Ζυφομούστου, ούτε η Ακολουθία του ανοσίου σπανού του τραγογένη, ούτε η Διήγησις παιδιόφραστος περί τετραπόδων, ούτε ο Πουλολόγος, ούτε ο Πωρικολόγος, ούτε ο Οψαρολόγος, ούτε Η ομιλία του νεκρού βασιλιά. Δεν είναι ακριβώς συναξάρια τα ερωτικά ποιήματα Αχιλληΐς, Καλλίμαχος και Χρυσορρόη, Βέλθανδρος και Χρυσάντζα, Φλώριος και Πλάτζια-Φλώρα, Ιμπέριος και Μαργαρώνα. Δεν είναι συναξάρια τα μυθιστορήματα Τα κατ Αρίστανδρον κα Καλλιθέαν, του Μανασσή, ούτε το Τα κατά Ροδάνθην και Δοσικλέα, του Θεόδωρου Προδρόμου, ούτε το Τα κατ' Ισμήνην και Υσθμηνίαν, του Ευστάθιου Μακρεμβολίτη, ούτε ο Τιμαρίων ούτε ο Πόλεμος της Τρωάδας, ούτε η Διήγησις του Αλεξάνδρου, ούτε η Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου, ούτε ο Φυσιολόγος, ούτε Τα κατά Στεφανίτην και Ιχνηλάτην, ούτε η Βίβλος του Συντίπα, ούτε ο Λόγος παρηγορητικός περί Δυστυχίας και Ευτυχίας, ούτε το Εις την Εξαήμερον, του Γεώργιου Πισίδη. Δεν είναι συναξάρια οι ανθολογίες, όπως η Μυριόβιβλος, ποιητικές συλλογές, όπως η Παλατινή ανθολογία, λεξικά, όπως η Σούδα. Δεν είναι συναξάρια οι ιστοριογραφίες του Προκόπιου, του Κεδρηνού, του Ζωναρά, του Αγαθία, του Ψελλού, της Άννας Κομνηνής, του Ν. Χωνιάτη, του Νικηφόρου Γρηγορά, του Μ. Δούκα, του Μαλάλα, του Μιχαήλ Ατταλειάτη, του Γεώργιου Ακροπολίτη, του Ιωάννη Νικίου, ούτε οι Ιστορίαι, του Πέτρου Πατρίκιου, του Θεοφάνη και του Συνεχιστή του Θεοφάνους, του Νικηφόρου Κάλλιστου, του Κίνναμου, του Ιωάννη Καντακουζηνού, το Ιστορία βυζαντιακή και το Τα κατ' Αττίλαν, του Πρίσκου, του Κεδρηνού, του Ιωάννη Σκυλίτζη, του Φραντζή. Δεν είναι συναξάρια τα επικά ποιήματα Αβαρικός πόλεμος, Ηρακλειάδα, του Γεώργιου Πισίδη, το Διήγησις ωραιοτάτη του θαυμαστού εκείνου του λεγομένου Βελισσαρίου, ούτε το επικό Άσμα του Αρμούρη, ούτε το επικό Ο Υιός του Ανδρονίκου, ούτε Το τραγούδι του Θεοφυλάκτου, ούτε το Τραγούδι του Πορφύρη, ούτε ο Διγενής Ακρίτας. Δεν είναι συναξάρια η εξάτομη Λογιστική, του Βαρλαάμ, ούτε τα Αρμονικά, του Βρυενού, ούτε η Στοιχείωσις Αστρονομική, του Θεόδωρου Μετοχίτη, ούτε τα Περί κατασκευής κοίλων κατόπτρων και το Περί παραδόξων μηχανημάτων, του Ανθέμιου, ούτε το Περί της μαθηματικής τέχνης, του Στέφανου Αλεξανδρέα, ούτε το Περί αριθμών, του Μ. Ψελλού, ούτε το Σχόλιον στα ψηφία κατ' Ινδούς, του Νεόφυτου Μοναχού, ούτε η περίφημη Τετράβιβλος, 500 σελίδων του Παχυμέρη, ούτε τα Σχόλια εις τον Πτολεμαίων και τον Ευκλείδην, το Περί ευρέσεως των τετραγωνικών πλευρών των μη ρητών τετραγώνων αριθμών, το Μέθοδος κατασκευής αστρολαβικού οργάνου, του μοναχού Ισαάκ Αργυρού, ούτε η Παράδοσις σύντομος και σαφεστάτη της ψηφοφορικής επιστήμης, του Νικόλαου Αρτάβασδου, η οποία ασχολείται με τα κλάσματα και τους δεκαδικούς αριθμούς, ούτε η Παράδοσις εις την εύρεσιν των τετραγώνων αριθμών, του Μιχαήλ Μοσχόπουλου, ούτε τα Υπόμνημα εις την μεγάλην του Πτολεμαίου σύνταξιν και το Περί κατασκευής σφαίρας του Αράτου, του Αυτοκράτορα Ηράκλειου, ούτε το Υπόμνημα εις την αριθμητικήν εισαγωγήν και το Περί μετρήσεως, του Ήρωνα Βυζαντινού, ούτε το Μαθημάτων αστρονομίας, του Θ. Προδρόμου, ούτε το Σφαιρικά τινα και εποπτικά, του Μανουήλ Βρυένιου, ούτε το μαθηματικό-γεωδαιτικό Σύνοψις περί μετρήσεως και μερισμού γης, του Πεδιάσιμου. Δεν είναι συναξάρια τα αστρονομικά έργα Περί μεγάλου ενιαυτού και Περί της κινήσεως του χρόνου, ούτε η Διδασκαλία Παντοδαπή, του Ψελλού, που περιέχει θέματα αστρονομίας, μετεωρολογίας, βοτανικής, φυσικής, ούτε το Περί της αστρολάβου χρήσεως, του Ιωάννη Καματερού, ούτε το Περί της ηλίου εκλείψεως, του Μανουήλ Ολόβολου, ούτε τα Διορθωθέν Πασχάλιον, Περί της εν επιπέδω καταγραφής του αστρολάβου του Γρηγορά, οι Πίνακες αστρονομικοί του Χιονιάδη, ούτε η μνημειώδης Αστρονομική Τρίβιβλος, του Μελιτηνιώτη. Δεν είναι συναξάρια το Περί γεωδαισίας, του Ήρωνα του Βυζαντίνου, η Σύνοψις φυσικής, το Σύνταγμα κατά στοιχείον περί τροφών δυνάμεων, το Περί Φουκάς (ζύθου) του Συμεών Σηθ, ούτε η Επιτομή φυσικής, το Περί ουρανού και γης, ηλίου, σελήνης, χρόνου και ημερών, το Ιστορία περί της Γης εν συνόψει (στο οποίο πραγματεύεται το μέγεθος και η στρογγυλότητα της Γης) του Βλεμμύδη, ούτε τα Περί φυσικής κοινωνίας, Κοσμική δήλωσις, του Αυτοκράτορα Θεόδωρου του Β' του Λάσκαρη, ούτε το Επιλύσεις φυσικών ζητημάτων, του Μ. Ψελλού, ούτε το Δια τα των μηχανικών έργα, του Θ. Μετοχίτη, ούτε η Περιήγησις, του Λιβαδηνού. Δεν είναι συναξάρια ούτε η ζωολογική πραγματεία Περί τετραπόδων θηρίων των Ινδιών, του Τιμόθεου Γαζαίου, ούτε η Περί ζώων επιτομή, του Αριστοφάνη του Βυζάντιου, ούτε τα Περί της των ιεράκων ανατροφής και θεραπείας, Κυνοσόφιον και Ορνεοσόφιον, του πτηνολόγου και ιατρού Δημήτριου Πεπαγωμένου, ούτε τα Περί ζώων ιδιότητος και Περί φυτών, του Μανουήλ Φιλή, ούτε τα Ό,τι η φύσις βουλεύεται και Εγκώμιον κυνός, του Θεόδωρου Γαζή. Δεν είναι συναξάρια τα νομικά συγγράμματα του Ξιφιλνού, του Ατταλειάτου, του Αρμενόπουλου, οι νομοθεσίες των Ισαύρων και των Μακεδόνων Αυτοκρατόρων, τα Βασιλικά, το Επαρχιακόν βιβλίον, οι Πανδέκται, οι Νόμοι στρατιωτικοί, το Περί πολιτικής καταστάσεως, του Πέτρου Πατρίκου, η Εκλογή, τα Τακτικά και οι Νεαραί του Λέοντος του ΣΤ', το Περί Βασιλείας, του Συνέσιου, το Έκθεσις της βασιλείου τάξεως, το Περί θεμάτων, το Προς ιδίον υιόν Ρωμανόν, του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου. Δεν είναι συναξάρια το Στρατηγικόν, του Κεκαυμένου, ούτε το Στρατηγικόν, του Μαυρίκιου, ούτε τα Πολιορκητικά, του Ήρωνα Βυζαντίου. Δεν είναι συναξάρι το γεωγραφικό έργο του Γεώργιου του Κύπριου. Δεν είναι συναξάρια το Περί της ανθρώπου κατασκευής του ιατρού Θεόφιλου, η δωδεκάτομη Παθολογία του εκ Τράλλεων Αλεξάνδρου (ο Αλέξανδρος είναι ο πρώτος που χορήγησε σίδηρο ως εσωτερικό φάρμακο), η Ιατρική εγκυκλοπαίδεια του Θεόφιλου Νόννου, το Περί ανατομικής του ανθρώπου του μοναχού Μελέτιου, το Υπόμνημα του Παύλου Αιγινήτη, η Σύνοψις ιατρική του Λέοντα Μαθηματικού, το Δυναμικό του Νικόλαου Μυρεψού, το οποίο περιλαμβάνει 2656 φαρμακευτικές συνταγές κι ώς τον 15ο αι. αποτελούσε το επίσημο φαρμακολογικό σύγγραμμα της ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου του Παρισίου, η Ιατρική μέθοδος, η Θεραπευτική μέθοδος και το Περί ούρων του Ιωάννη Ακτουάριου, τα Ιατρικά εκκαίδεκα, του Αέτιου, 16 τόμων, εκ των οποίων ο 7ος αφορά την οφθαλμολογία (φάρμακα και επεμβάσεις), η Σύνοψη της Ιατρικής των Νικήτα και Λέοντα, που αναφέρεται σε χειρουργικά θέματα και εργαλεία. Δεν είναι συναξάρι τα Γεωπονικά, 26 τόμων, του Βάσσου Κασσιανού, όπου για πρώτη φορά στην ιστορία περιγράφεται η χρήση χημικού λιπάσματος. Δεν είναι συναξάρι τα σχόλια του Ευστάθιου Θεσσαλονίκης στον Όμηρο. Αλλά αυτά τα ελάχιστα ας είναι αρκετά. Πρέπει να σημειώσουμε ότι οι Ρωμηοί πρόγονοί μας, επειδή έτρεφαν τόσο μεγάλο σεβασμό προς την αττική διάλεκτο και τα αρχαία κείμενα προτιμούσαν, εκτός απ' την αντιγραφή αρχαίων συγγραφέων, να συγγράφουν σε αττική διάλεκτο. Επίσης οι Ρωμηοί αντιγραφείς προτιμούσαν να αντιγράφουν αρχαία συγγράμματα παρά τα συγγράμματα των συγχρόνων τους Βυζαντινών. Αν συνυπολογίσουμε στην αιτία αυτή και τις ποικίλλες καταστροφές της Ρωμανίας, εξηγείται εύκολα η σχετικά μικρή λογοτεχνική παραγωγή που διασώθηκε ώς τις μέρες μας. Αμφιβάλλουμε, πάντως, αν ο μέγας βυζαντιογνώστης Τρύφων Ολύμπιος έχει διαβάσει όλα τα παραπάνω ρωμαίικα συγγράμματα, ώστε να κρίνει ότι δεν αξίζουν. </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://ierosolymitissa.org">ierosolymitissa.org</a><br /></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1093525123914183284.post-53476843061439569602022-07-26T23:31:00.000+03:002022-07-26T23:31:16.216+03:00ΒΥΖΑΝΤΙΟ, 4ο.<div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">67g Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΡΩΜΑΝΙΑΣ </span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ήταν δεσποτικό το Βυζάντιο; Στην Ρωμαϊκή νομοθεσία υπήρχε ένας νόμος που καταγόταν από την εποχή της ρωμαϊκής δημοκρατίας, και έλεγε πως το κράτος είναι ιδιοκτησία του λαού, και ο λαός ήταν η πηγή της εξουσίας. Ο νόμος αυτός διατηρήθηκε για αρκετό καιρό, κι ακόμα και αφού καταργήθηκε, έμεινε η ανάμνησή του. Μπορεί ο αυτοκράτορας να ήταν η μόνη εξουσία, ωστόσο, αν δεν κυβερνούσε καλά, πολύ σύντομα εκθρονιζόταν από τον δυσαρεστημένο λαό. Οι Ρωμηοί του μεσαίωνα δεν έβλεπαν τον αυτοκράτορα ως επίγειο θεό, αλλά ως άνθρωπο που για μια στιγμή έπαιρνε από το Θεό το βασιλικό αξίωμα, και γι' αυτό έπρεπε να τον σέβονται, όμως αν με οποιονδήποτε τρόπο ο αυτοκράτορας έκανε πράγματα που έδειχναν πως έχανε την εύνοια του Θεού, έπαυε να αξίζει του σεβασμού, και </span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">εκθρονιζόταν</span></span> δια της βίας. Ενώ, <b>όταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν παγανιστική ο αυτοκράτορας θεωρούνταν θεός, μόλις έγινε χριστιανική έπαψε αυτή η ασιατική αντίληψη</b> (οι Ασιάτες, Αιγύπτιοι, Πέρσες, Κινέζοι, Ιάπωνες κ.ά. θεωρούσαν θεούς τους ηγεμόνες τους), και ο αυτοκράτορας ξαναθεωρήθηκε ως ένας απλός άνθρωπος που έτυχε της εύνοιας του Θεού. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Υποστηρίζεται πως η Ρωμανία ήταν θεοκρατική. Άλλοι υποστηρίζουν πως υπήρξε και «καισαροπαπισμός». Η Ελένη Αρβελέρ απαντά σε αυτό: «Η σχεδόν γενική πεποίθηση, σ' ό,τι αφορά το Βυζάντιο ότι η Εκκλησία είναι υποταγμένη στο Κράτος, πράγμα που εκφράζεται με τον "καισαροπαπισμό" δεν μου φαίνεται ικανή να περιγράψει μια πραγματικότητα που έχει περισσότερες αποχρώσεις και είναι πολύ πιο περίπλοκη στις σχέσεις ανάμεσα στην κοσμική και στην πνευματική εξουσία. (...) Ο αυτοκράτορας , ως χριστιανός, εξαρτάται από τον πατριάρχη. Ο πατριάρχης, ως πολίτης του Κράτους, εξαρτάται από τον αυτοκράτορα. Το γεγονός αυτό προϋποθέτει τον απόλυτο διαχωρισμό, την σαφή διάκριση, ανάμεσα στην αυτοκρατορική εξουσία και το ιερατείο, πράγμα που συνέβη στο Βυζάντιο. Έτσι η πλατιά διαδομένη θεωρία, που παρουσιάζει το βυζαντινό αυτοκράτορα ως ιερέα, δεν αντέχει καθόλου όταν εξετάζουμε τις πηγές. (...) Το διάβημα του Θεοδόσιου του Α' απέτυχε και το προνόμο του αυτοκράτορα να μένει στο εσωτερικό του ιερού καταργήθηκε ακόμη και στην Κωνσταντινούπολη. (...) Ο διαχωρισμός της αυτοκρατορικής από την εκκλησιατική εξουσία είναι ένα γεγονός που καθιερώθηκε από το βυζαντινό νόμο. Η βυζαντινή ιστορία αναφέρει πολλές απόπειρες πατριαρχών ή αυτοκρατόρων να διαταράξουν την ισορροπία αυτή. Αλλά, ας το επαναλάβουμε για ακόμα μια φορά, πρόκεται για εξαιρετικές περιπτώσεις κι όχι για διαρκείς καταστάσεις. (...) Αλληλεγγύη και συνενοχή ακόμα είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις σχέσεις ανάμεσα στην εκκλησία και το κράτος στο Βυζάντιο, πολύ περισσότερο από ότι ο "καισαροπαπισμός" ή ο "παποκαισαρισμός"» (Ε. Αρβελέρ, Η πολιτική ιδεολογία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, εκδ. Ψυχογιός, σ. 149, 150, 151). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Στην Ρωμανία εκλέκτορες του αυτοκράτορα ήταν η σύγκλητος, ο στρατός κι ο λαός, κι όχι η Εκκλησία. Έπρεπε πρώτα να επευφημηθεί ο αυτοκράτωρ από τα τρία αυτά σώματα και ύστερα ακολουθούσε η στέψη. Ήταν απόλυτος μονάρχης, για όσο καιρό η διοίκησή του ήταν ικανοποιητική (Στήβεν Ράνσιμαν, Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας, σ. 71). Το αν όμως η διοίκησή του ήταν ικανοποιητική, κρινόταν φυσικά όχι από τον μονάρχη, αλλά από τους εκλέκτορες του, δηλαδή δεν ήταν ανεξέλεγκτος. Αν αποδεικνυόταν ανίκανος, οποιοσδήποτε εκ των εκλεκτόρων είχε το δικαίωμα να ανακηρύξει άλλο αυτοκράτορα. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Ήταν το Βυζάντιο θεοκρατικό; Υπήρχαν κοσμικοί νόμοι και η ρωμαϊκη νομοθεσία, σε αντίθεση με π.χ. το Ισλάμ όπου ο κοσμικός και ο θρησκευτικός νόμος συμπίπτουν. Μπορεί ο αυτοκράτορας να επενέβαινε κάποτε στα εκκλησιαστικά όμως υπήρχαν όρια που ήταν σεβαστά (είτε με το καλό είτε με το ζόρι) και από την εκκλησία, και από την κοσμική εξουσία. Όταν π.χ. οι αυτοκράτορες προσπάθησαν να επιβάλουν την κατάργηση των εικόνων στις εκκλησίες, ή την ένωση των εκκλησιών, απέτυχαν. Όταν πάλι η εκκλησία προσπάθησε να απαγορεύσει τον τρίτο γάμο, απέτυχε, μια και στο Βυζάντιο το ζήτημα αυτό καθοριζόταν από την κοσμική κρατική νομοθεσία. Υπήρχε μια τάση συνεργασίας μεταξύ θρησκείας και κράτους, και όχι θεοκρατίας. Αντίθετα, <b>στην αρχαία πόλη, όπου οι φιλόσοφοι διώκονταν ανηλεώς από τους μάντεις και τους ιεροφάντες, κι όπου η θρησκεία ήταν όργανο κρατικής πολιτικής</b>, είχαμε εκτός από Ιερά Εξέταση, και Καισαροπαπισμό. </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">67h ΡΩΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΑΡΧΑΙΩΝ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ </span></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Το Βυζάντιο σίγουρα δεν ήταν εποχή δίχως διανόηση. Το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης ήταν υπό την κρατική φροντίδα (σε αντίθεση με τα πανεπιστήμια της Δύσης που άρχισαν ως εκκλησιαστικά ιδρύματα), σε αυτό δεν διδάχθηκε ποτέ θεολογία, και ως την τελευταία στιγμή του Βυζαντίου ήταν ξακουστό, και πολλοί δυτικοευρωπαίοι πήγαιναν εκεί για να σπουδάσουν. «Γίνεται σήμερα γενικά αποδεκτό κι αυτό χάρη στις εργασίες του Zacharias von Lingenthal ότι η Σχολή του Δικαίου της Κωνσταντινούπολης, συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στη διαμόρφωση της Σχολής Δικαίου της Bologna. Το καταστατικό αυτής της Σχολής παρουσιάζει χτυπητές ομοιότητες με το αντίστοιχο της Σχολής της Κωνσταντινούπολης· και το σημαντικότερο, οι Ιταλοί καθηγητές οικειοποιήθηκαν τη μέθοδο που χρησιμοποιούσαν οι καθηγητές της Κων/πολης. Η επίδραση της Σχολής αυτής έγινε ακόμα περισσότερο αισθητή στις νομικές σπουδές και στη νομοθεσία της μεσημβρινής Ιταλίας και της Σικελίας» (Β. Ν. Τατάκη, Η Βυζαντινή Φιλοσοφία, εκδ. Εταιρίας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, 1977, σ. 177). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Γνωρίζουμε ότι στο Πανεπιστήμιο της Πόλης «εδιδάσκετο ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Επίκουρος και οι Στωικοί, ο Πορφύριος, ο Ιάμβλιχος, έπειτα ο Δημοσθένης, ο Ισοκράτης, ο Λυσίας, ο Πίνδαρος, ο Όμηρος, ο Αρχίλοχος, ο Επίχαρμος, ο Νίκανδρος, η Σαπφώ, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης, ο Αριστοφάνης και ο Μένανδρος» (Φαίδωνος Κουκουλέ, Βυζαντινών βίος και πολιτισμός, εκδ. Παπαζήση, τ. 6ος, σ. 119). Βλέπουμε, ότι <b>ενώ ο Ιουλιανός ήθελε να μην διδάσκεται ο Επίκουρος κι ο Αρχίλοχος, ενώ ο Πλάτων κι ο Πρόκλος ήθελαν να αφανίσουν τα έργα αντιπάλων φιλοσόφων, οι Ρωμηοί </b><span style="color: #274e13;">(Χριστιανοί)</span><b> Έλληνες δίδασκαν και Επίκουρο και Πλάτωνα˙ και Αισχύλο και Αρχίλοχο˙ και Σαπφώ και Σοφοκλή. Δηλαδή, συνένωσαν ό,τι ώς τότε ήταν διεσπασμένο. </b></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">«Ἔκτισε δ' ὁ Κωνσταντῖνος καθ' ἃ λέγεται, ἐν τῇ πρωτευούσῃ αὑτοῦ [την Κωνσταντινούπολη] μακρὰν στοὰν, ἐν ᾗ συνεζήτουν φιλόσοφοι ἐκ Θηβῶν, Ἀθηνῶν καὶ τῆς λοιπῆς Ἑλλάδος μετὰ τῶν λογίων τῆς Κωνσταντινουπόλεως» (F. Gregorovius, Ιστορία των Αθηνών, Βιβλιοθήκη Μαρασλή, Αθήναι 1904, σ. 92). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Λέγεται, πως οι Βυζαντινοί δεν έδιναν σημασία στην αρχαία παιδεία και πως λίγοι ασχολούνταν με αυτήν˙ οι πιο πολλοί αδιαφορούσαν. Ενώ σήμερα, όλος ο κόσμος ξέρει απ' έξω κι ανακατωτά τον Όμηρο και στις πλατείες και τα τηλεοπτικά «παράθυρα» συζητάνε για τον Επίκουρο! Οι σημερινοί δημόσιοι υπάλληλοι κι αξιωματούχοι γνωρίζουν την αρχαία γραμματεία όπως την γνώριζαν οι βυζαντινοί δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι σπούδαζαν στο Πανεπιστήμιο, για να προσληφθούν και οι συγγενείς των νεοελλήνων πρωθυπουργών αναφέρουν στα λογοτεχνικά τους έργα 70 φορές τον Όμηρο, πληρώνοντας μεγάλα ποσά για τα έργα των αρχαίων. Είναι ανακριβές, ότι τάχα σε όλη την Κωνσταντινούπολη «άρα και στην Αυτοκρατορία όλη», μόνο 200-300 σπούδαζαν. Και σε άλλες πόλεις υπήρχαν προϋποθέσεις (ύπαρξη χειρογράφων, δάσκαλοι, πλούσιοι που ήθελαν να μορφωθούν ή να μορφώσουν τα παιδιά τους) για να υπάρξουν μορφωμένοι. Π.χ. ο Λέων ο Μαθηματικός σπούδασε στην Άνδρο˙ ο Βλεμμύδης στην Τρωάδα, στη Σμύρνη και τη Νίκαια. Άλλωστε, δεν ηταν μόνο 200-300 οι ανώτεροι υπάλληλοι. Όπως και να χει: δεν είναι μικρό κατόρθωμα όπως νομίζεται σήμερα να αντιγράφεις και να μελετάς Αρχαίους τη στιγμή που έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης και άλλων ελληνικών πόλεων παρελαύνει, ανά τους αιώνες, ό,τι βαρβαρικότερο έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα (Ούννοι, Γότθοι, Άβαροι, Βούλγαροι, Πέρσες, Σκύθες, Ρως, <span style="color: #274e13;">(παπικοί)</span> Σταυροφόροι). </span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> Στην «εγκύκλιο παίδευση», δηλαδή την αμέσως μετά την κατώτερη εκπαίδευση βαθμίδα της εκπαίδευσης διδάσκονταν τα έπη του Ομήρου, ο Επίχαρμος, ο Αρχίλοχος, ο Νίκανδρος, ο Πίνδαρος, ο Ησίοδος, ο Ξενοφώντας, ο Ηρόδοτος, ο Θουκιδίδης, ο Πλούταρχος, ο Δημοσθένης, ο Λιβάνιος, ο Διόφαντος (άλγεβρα), ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (αστρονομία), ο Αιλιανός (ζωολογία), ο Θεόφραστος και ο Διοσκουρίδης (βοτανική), ο Ήρωνας και ο Αρχιμήδης (οπτική) κ.ά. όπως φυσική, μουσική-αρμονική, ακόμη και στοιχεία ιατρικής. «Εν τοις σχολείοις της εγκυκλίου παιδεύσεως εδιδάσκετο και η ιστορία, ήτις, κατά τον Θεολόγον Γρηγόριον, ήτο "πολλῶν νόος" (P.G. τ. 37, σελ. 1510, 1580), κατά δε τον Μ. Βασίλειον γυμνάζει τον νουν εξ ολίγων αφορμών επιτρέπουσα να υπολογίζη τις τα λειπόμενα και καθ' ήν "ἐκ παλαιᾶς συνηθείας" εδιδάσκοντο, πλην άλλων, αι νίκαι των προγόνων εν Μαραθώνι και Σαλαμίνι (Γρηγόριος Θεολόγος, P.G. τ. 37, σελ. 377)» (Κουκουλέ Φαίδωνος, Βυζαντινών βίος και πολιτισμός, εκδ. Παπαζήση, τ. 1ος, σ. 117). Στην εγκύκλιο εκπαίδευση διδασκόταν «η λογική, (...) και εκ των φιλοσόφων πάλιν τα Αριστοτελικά συγγράμματα και τα του Πλάτωνος μετά των εξηγητών αυτών Πρόκλου, Ιαμβλίχου, Αλέξανδρου Αφροδισιέως, Αμμωνίου και Πορφυρίου, ίσως δε και η Στωϊκή και Νεοπλατωνική φιλοσοφία» (Κουκουλέ Φαίδωνος, Βυζαντινών βίος και πολιτισμός, εκδ. Παπαζήση, τ. 1ος, σ. 124). Επίσης διδασκόταν η γεωμετρία κατά τον Ευκλείδη καθώς και η «σφαιρική γεωμετρία». «Σημειωτέον δ' ότι <b>η Άννα η Κομνηνή αναφέρει περί διδασκαλίας γεωμετρικών σχημάτων και θεωρημάτων προς τυφλόν δια της αφής απλώς γενομένην. Περί διδασκαλίας κωφαλάλων ομιλεί ο Θεσσαλονίκης Ευστάθιος</b>» (Κουκουλέ Φαίδωνος, Βυζαντινών βίος και πολιτισμός, εκδ. Παπαζήση, τ. Α, σ. 128). «Εν τοις σχολείοις της εγκυκλίου παιδεύσεως εδιδάσκοντο οία και εν τω Πανεπιστημίω μαθήματα, με μόνην την διαφοράν ότι εν τω ανωτάτω πανδιδακτηρίω η διδσκαλία ήτο ουχί συνοπτική και στοιχειώδης» (Κουκουλέ Φαίδωνος, Βυζαντινών βίος και πολιτισμός, εκδ. Παπαζήση, τ. Α', σ. 135). <b>Έχουμε ειδήσεις για κορίτσια που διδάσκονταν τα μαθήματα είτε κατ' οίκον (Βίος και πολιτεία της οσίας Ευφροσύνης) είτε σε σχολείο θηλέων όπου αυτά στέλνονταν (ο Μιχαήλ Ψελλός κάνει λόγο για τις συμμαθήτριες της κόρης του) είτε ότι στέλνονταν σε μεικτό σχολείο, στις κατώτερες τάξεις (π.χ. Στο Φλώριος και Πλάτζια Φλώρα λέγεται ότι τα δύο παιδιά προεύτηκαν στο σχολείο αντάμα). </b></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πάντως, «ο J. B. Bury αναμφίβολα είχε δίκαιο, όταν έλεγε ότι στην ανατολική αυτοκρατορία «κάθε αγόρι και κορίτσι, του οποίου οι γονείς του μπορούσαν να πληρώνουν, εκπαιδεύονταν, αντίθετα προς τη Δύση, όπου στους σκοτεινούς αιώνες η μελέτη των βιβλίων περιορίζονταν μόνο στα μοναστήρια. (...) Αλλά ακόμη και παιδιά της μεσαίας τάξεως, όπως ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης (9ος αι.) ή ο Ψελλός, μπορούσαν να μορφωθούν καλά. (...) Μπορεί, πράγματι, να συναχθή το συμπέρασμα ότι αγόρια όλων των τάξεων μπορούσαν , και συχνά το έκαναν, να σπουδάζουν από τη νηπιακή τους ηλικία μέχρι της ηλικίας των είκοσι έως τριάντα ετών. Οι γονείς του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου ήλπιζαν ότι «η επιστήμη και τα γράμματα» θα του έδιναν την δυνατότητα να καταλάβη καλή θέση, και σε όλους τους κύκλους της συναλλαγής και του εμπορίου πιθανώς επικρατούσε η ίδια γνώμη και η ίδια πρακτική» (Georgina Buckler στο H. Baynes-H.St.L.B. Moss, Βυζάντιο˙ εισαγωγή στον Βυζαντινό πολιτισμό, εκδ. Δημ. Ν. Παπαδήμας, σ. 289, 299). </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;">Πηγή: <a href="http://ierosolymitissa.org">ierosolymitissa.org</a></span></span><br /></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0