Δεν υπάρχει άλλος σίγουρος δρόμος σωτηρίας, εκτός από το να εξομολογείται ο καθένας σε πατέρες με πολλή διάκριση και από αυτούς να παίρνει οδηγίες για την αρετή και να μην ακολουθεί το δικό του θέλημα.

(Άγιος Ιωάννης Κασσιανός ο Ρωμαίος.)







Τούτον Δανιήλ υιόν ανθρώπου λέγει είναι, ερχόμενον πρός τον Πατέρα, και πάσαν την κρίσιν και την τιμήν παρ'εκείνου υποδεχόμενον

(Αποστολικαί Διαταγαί, Ε΄, ΧΧ 10, ΒΕΠ 2,92)
Αγία τριάδα


Εθεώρουν έως ότου θρόνοι ετέθησαν και παλαιός ημερών εκάθητο, και το ένδυμα αυτού λευκόν ωσεί χιών, και η θρίξ της κεφαλής αυτού ωσεί έριον καθαρόν... εθεώρουν εν οράματι της νυκτός και ιδού μετά των νεφελών του ουρανού ως υιός ανθρώπου ερχόμενος ην και έως του παλαιού των ημερών εφθασε...

(Δανιήλ Ζ', 9 και 14)



"Πιστεύοντες εις ένα Θεόν εν Τριάδι ανυμνούμενον, τας τιμίας Αυτού εικόνας ασπαζόμεθα."

(Πρακτικά εβδόμης Οικουμενικής συνόδου, Τόμος Β' σελ. 883)

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Heiliger Dimitrios Messe Teil 3: Interview mit Metropolit Augoustinos La...

Δείτε τον Μητροπολίτη Γερμανίας Αυγουστίνο να ομολογεί πως όποιος δεν είναι οικουμενιστής δεν είναι Χριστιανός... Τί πλάνες θα ακούσουμε ακόμα...

Βαρθολομαίος και Μονοφυσίτες...

Μήνυμα Πατριάρχου Βαρθολομαίου στον νέο Κόπτη Πατριάρχη. Αποδοχή των Μονοφυσιτών ως Εκκλησίας με Αποστολική Διαδοχή...


 
Συγχαρητήριο μήμυμα του πατριάρχη Βαρθολομαίου προς τον Πάπα των μονοφυσιτών. (4−11−2012)

«Πρός τήν Ἁγιότητα τοῦ ἐκλεγέντος Πάπα Tawadros II:

Μέ εἰλικρινῆ ἀδελφικήν χαράν ἐπληροφορήθημεν τήν πρόσφατον ἐκλογήν σας ὡς πνευματικοῦ ὁδηγοῦ τῆς Κοπτικῆς Ἐκκλησίας, ὡς διαδόχου τοῦ ἀγαπητοῦ καί σεβαστοῦ Πάπα Shenouda III, μετά τήν μακροχρόνιον καί πλουσίαν διακονίαν του.

Ὁμοῦ μετά τῶν εὐλαβῶν πιστῶν τῆς ἀνά τόν κόσμον Κοπτικῆς Ἐκκλησίας, συμμεριζόμεθα τήν βαθεῖαν παρηγορίαν πού συνοδεύει τήν ἐκλογήν καί τήν ἐνθρόνισιν τοῦ νέου πνευματικοῦ ποιμένος, ὡς ἐπίσης καί τήν μετά πολλῶν προσευχῶν ἀναγνώρισιν τῆς τεραστίας εὐθύνης πού ἀναλαμβάνει ἡ Ἁγιότης Σας, καθώς τώρα εἶσθε ὁ ὁδηγός τῶν ἀνθρώπων πού σᾶς ἐνεπιστεύθη ὁ Θεός εἰς μίαν ἐποχήν πού ὁ κόσμος χαρακτηρίζεται ἀπό ταραχάς καί εἰς μίαν περιοχήν πού ἀπαιτεῖ ἐξαιρετικήν διάκρισιν καί εὐαισθησίαν.
 
Γνωρίζομεν ὅτι ἡ μέχρι τοῦδε διακονία σας ὡς ἐπισκόπου, μοναχοῦ καί θεολόγου θά ἀποτελέση ἀνεκτίμητον πηγήν, την ὁποίαν, θερμῶς προσευχόμεθα, ἡ Θεία Χάρις πλουσίως να εὐλογῆ καί νά πολλαπλασιάζη, διά τήν συνεχῆ εὐημερίαν τῆς Ἐκκλησίας σας, διά τήν ἐνίσχυσιν τῶν σχέσεων μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν μας, καί διά τήν ὠφέλειαν ὅλου τοῦ κόσμου τοῦ Θεοῦ. Ὑπό τό φῶς τῆς ἐπερχομένης ἐπισήμου ἐνθρονίσεώς σας τήν 18ην Νοεμβρίου, μέ ἱερότητα προσευχόμεθα μεθ’ Ὑμῶν και σᾶς συγχαίρομεν ἐγκαρδίως, προκαταβολικῶς, ἐπί τῇ ἀνταξίᾳ ὑμῶν ταύτῃ καί ἱστορικῆς σημασίας περιστάσει.

Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, 4 Νοεμβρίου 2012».

[Μετάφραση: Δέσποινα Καλογεράκη, Δρ Θεολογίας]
 
Πηγή: Ακτίνες
 
(Σχόλιο Εγκολπίου: Οι νεοημερολογίτες ψευτοθεολόγοι, ρασοφόροι και μή, κατηγορούν τους ειρωνικώς αποκαλούμενους ''παλαιοημερολογίτες'', ότι αγωνίζονται εκτός Εκκλησίας, και έτσι αποτελούν σχισματική ομάδα... Δεν θέλουν να ομολογήσουν οι αιρετικοί νεοημερολογίτες οικουμενιστές ότι δεν είναι Η Εκκλησία, και γι' αυτό λασπολογούν εναντίον Της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με συκοφαντίες και παρουσιάζοντας την ως σχισματική και ''παλαιοημερολογίτικη''. 
 
Οι ηγέτες της αίρεσης του οικουμενισμού, με ορθόδοξα ράσα, φροντίζουν να τους εκθέτουν συνεχώς με τις δηλώσεις τους, όπως με την παραπάνω, στην οποία ομολογεί ο Βαρθολομαίος, την αιρετική εκκλησία των μονοφυσιτών, ως εκκλησία με θεία χάρη εκ Θεού δοσμένη... Αντιθέτως οι Άγιοι που αναθεμάτισαν την αίρεση αυτή, βρίσκονται στο στόχαστρο του αιρεσιάρχη Βαρθολομαίου, που ευλογεί μία αίρεση την οποία οι Άγιοι αναθεμάτισαν. Ένας Ορθόδοξος πρέπει να διαλέξει αν είναι με το μέρος των Αγίων ή με το μέρος των βλάσφημων οικουμενιστών, που καθυβρίζουν τους Αγίους. Εκκλησία με επικεφαλείς ρασοφόρους βλάσφημους δεν υφίσταται... ) 

Καταλαλιά και κατάκριση.

Κων/νος Αθ. Οικονόμου, δάσκαλος -συγγραφέας.
 
Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ: Κάποτε, ενώ ο Σωκράτης βάδιζε στην Αγορά, συνάντησε κάποιον γνωστό του, που του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό για κάποιον μαθητή του. Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, να κάνουν πρώτα το τεστ της “τριπλής διύλισης”. “Τριπλή διύλιση;” ρώτησε απορώντας εκείνος “Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου, θα ήθελα για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις. Το πρώτο, λοιπόν, φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;”

“Όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και…”, ψέλισε ο συνομιλητής του. Κι ο Σωκράτης συνέχισε: “Μάλιστα. Άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα. Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης.

Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;” “Καλό; Όχι· το αντίθετο μάλλον”, απάντησε θορυβημένος εκείνος. “Άρα”, είπε ο Σωκράτης, “θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου, αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.” Ο γνωστός του έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία. “Παρόλα αυτά”, πρόσθεσε ο μεγάλος φιλόσοφος, “μπορείς ακόμα να περάσεις τη δοκιμασία γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο, αυτό της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις γι' αυτόν κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο (ωφέλιμο) σε κάτι;” “ Όχι· δεν νομίζω.”, απάντησε ο “πληροφοριοδότης”. “Άρα, λοιπόν, αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια ούτε καλό ούτε ωφέλιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;”, κατέληξε ο Σωκράτης. Κι εκείνος έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα.

ΤΟ “ΥΛΙΚΟ” ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΗΣ: Η κακολογία είναι από τίς μεγαλύτερες αμαρτίες γιατί χωρίς κανένα δικαίωμα συκοφαντούμε ανθρώπους, τους διασύρουμε εξευτελίζοντάς τους, έχοντας μέσα μας το δηλητήριο του μίσους και της oργής, ή της ζηλοφθονίας. Είναι εύκολο o άνθρωπος να ανοίξει το στόμα του και να λέγει ό,τι έχει μέσα η εμπαθής καρδιά του, χωρίς να υπολογίζει ότι αυτό στοιχίζει τη μείωση της αξιοπρέπειας καί της υπόληψης κάποιων ανθρώπων. Μέ τήν καταλαλιά φανερώνει κανείς κρυφά ελαττώματα του άδελφού του. Μέ τήν κατάκριση καταδικάζει τά φανερά. Δέν υπάρχει ποτέ καταλαλιά η οποία να γίνεται από ευθύτητα καρδίας. Ο αββάς Υπερέχιος δίνει την ακόλουθη συμβουλή στους εγκρατείς και νηστευτές: “Φάγε κρέας και πιες κρασί και μη κατατρώγης με την καταλαλιά τις σάρκες του άδελφού σου” και προσθέτει: “Καταλαλώντας ο όφις τον Θεό, επέτυχε νά βγάλει τους πρωτοπλάστους από τον Παράδεισο. Το ίδιο κάνει κι εκείνος που καταλαλεί τον πλησίον του: βαραίνει την ψυχή του και παρασύρει στο κακό εκείνον που τον ακούει.”

ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ: Το πάθος της φιλοκατηγορίας είναι αφύσικο ακόμα και από την πλευρά της Ψυχολογίας γιατί στρέφεται κατά άλλων χωρίς κάποια προσδοκία κέρδους για τον ίδιο, παρά μόνο επιτυγχάνει τη “μείωση” αυτού που κατηγορεί, σε αντίθεση με άλλες πράξεις, π.χ. την κλοπή, κατά την οποία ο διαπράττων στερεί κάτι από κάποιον άλλον αλλά το κερδίζει ο ίδιος. Με την καταλαλιά και το κακοήθες κουτσομπολιό έχει κέρδος κάτι που ταιριάζει σε δαίμονα παρά σε άνθρωπο: την εξουδένωση του πλησίον.

ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ: Κατά έναν άλλο ορισμό η καταλαλιά, η κατάκριση και η εξουδένωση είναι τρία στάδια της ίδιας κακότητας. Έτσι: Καταλαλιά είναι η διάδοση με λόγια των αμαριών και των σφαλμάτων του πλησίον. Λέγοντας όλα αυτά, ήδη κανείς «καταλαλεί», μιλάει εμπαθώς, εναντίον κάποιου, σχετικά με κα΄ποιο υπαρκτό ή ανύπαρκτο αμάρτημά του. Δηλαδή ο κατάλαλος χρειάζεται και ένα τουλάχιστον υποκείμενο ως “μέσο” για να κατηγορήσει το αντικείμενο της καταλαλιάς. Κατάκριση είναι η κατηγορία κατά του ίδιου ανθρώπου , λέγοντας ότι αυτός είναι ψεύτης, είναι οργίλος, είναι πόρνος, κατακρίνοντας ουσιαστικά την ίδια τη διάθεση της ψυχής του, βγάζοντας γενικά συμπέρασματα. Και αυτό είναι πολύ κακό. Γιατί είναι άλλο να πει κανείς ότι κάποιος οργίστηκε και άλλο να πει ότι κάποιος είναι οργίλος και να βγάλει γενικό συμπέρασμα. Ο ίδιος ο Κύριος λέει για τους κατακρίνοντες: «υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκὸν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου.” (Λουκ. στ΄ 42). Βαρύτερο παράπτωμα από την κατάκριση είναι η ε ξουδένωση, όταν, όχι μόνον κατακρίνει κανείς κάποιον, αλλά και τον εκμηδενίζει, αποστρεφόμενος αυτόν σαν κάτι αηδιαστικό.

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΛΙΑ – ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ: Στην Παλαιά διαθήκη διαβάζουμε: Τόν καταλαλούντα λάθρα τόν πλησίον αυτού, τούτον εξεδίωκον (Ψλμ. ρ΄ 5). Η Καινή διαθήκη λέει: ''μη προ καιρού κρίνετε, έως αν έλθη ο Κύριος'' και ''εν ω γαρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις'', ενώ αλλού ο ίδιος ο Κύριος τονίζει: ''εν ώ κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε'' (Ματθ. ζ' 2).
 
Ο ΠΑΤΕΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ: Ο Μάξιμος ο Ομολογητής προσθέτει: “Δεν ειναι, αλήθεια, ν' άπορει και να εξίσταται ο άνθρωπος όταν οι άνθρωποι, αφήνοντας κατά μέρος τις δικές τους αμαρτίες, αφαιρούν το δικαίωμα του Υιού να κρίνει και, σαν άναμάρτητοι, κρίνουν οι ίδιοι και καταδικάζουν ο ένας τον άλλον; Ο Ουρανός έξίσταται γι' αυτό κι' η γη φρίττει, ενώ αυτοί, σαν αναίσθητοι, δε νοιώθουν καμμιά ντροπή.” Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, o oποίος έχει γράψει σχετικό λόγο μάς λέγει ότι δεν πρέπει νά ξεχνούμε ότι o Ιούδας ανήκε στη χορεία των μαθητών, ενώ o ληστής στη χορεία των φονέων, ενώ τονίζει πως για όσα αμαρτήματα κατηγορήσαμε τον πλησίον θα πέσουμε και εμείς στα ίδια. Και είναι άξιο θαυμασμού πώς μέσα σε μια στιγμή o ένας πήρε τη θέση του άλλου.

Ας δούμε ενδεικτικά μερικά μέρη της διδασκαλίας του Ιωάννη του Σιναϊτη: για την προέλευσή της: “εκ μίσους καὶ μνησικακίας τὴν καταλαλιὰν τίκτεσθαι” και “Καταλαλιά ἐστιν ἀποκύημα μίσους· λεπτὴ νόσος, παχεία, κεκρυμμένη και λανθάνουσα βδέλλα, αγάπης εκδαπανῶσα και εξαφανίζουσα αίμα (απορροφά και εξαφανίζει το αίμα της αγάπης.)· αγάπης υπόκρισις· καρδίας ρύπου και βάρους πρόξενος· αφανισμὸς αγνείας.” Οι κατακρίνοντες : “τούτο το πάθος υφίστανται, επειδὴ μήπω περὶ των οικείων πταισμάτων τελείαν και αρέμβαστον μνήμην και φροντίδα εποιήσαντο. (επειδή ξεχνούν τα δικά τους πταίσματα)” και γνώρισμά τους είναι ότι: “Τις διδασκαλίες, τα πράγματα ή τα κατορθώματα του άλλου τα κατηγορούν και τα διαβάλλουν με ευχαρίστηση και ευκολία, καταποντισμένοι άθλια απὸ το πνεύμα του μίσους.” Ο Ιωάννης διακρίνει πίσω από τον κατακρίνοντα το πρόσωπο ενός υποκριτή, ενώ ο μεγάλος Πατέρας της ερήμου θεωρεί ότι ο φιλοκατήγορος αρπάζει δικαιώματα του Θεού: “Η κρίσις είναι αναιδὴς αρπαγὴ του δικαιώματος του Θεού, ενώ η κατάκριση όλεθρος της ψυχής αυτού που κατακρίνει”, συγκρίνοντάς τον με τον Φαρισαίο: “ούτως και το κρίνειν καθ᾿ εαυτὸ και μόνον εν ημίν υπάρχον τελείως απολέσαι ημάς δύναται· είπερ ο Φαρισαίος εκείνος εκ τούτου καταδεδίκασται.” Για τη μεγάλη ωφέλεια της αποφυγής της κατάκρισης διηγείται το Γεροντικό: “Ενας μοναχός σ' ένα Κοινόβιο, αμελής στα πνευματικά, έπεσε βαρειά άρρωστος κι' ήλθε η ώρα του να πεθάνει. Κι ενώ βρισκόταν σ' αυτή την κατάσταση έχαιρε. Στους συμμοναστές του που τον ρωτούσαν απορώντας για την παρησσία του εκείνος απάντησε: “Ήμουν πάντα αμελής στα πνευματικά μου καθήκοντα, όμως ένα πράγμα τήρησα με ακρίβεια στη ζωή μου: Δέν κατέκρινα ποτέ μου άνθρωπο. Γι'αυτό σκοπεύω να ειπώ στο Δεσπότη Χριστό, όταν παρουσιαστώ ενώπιον Του: ≪Συ, Κύριε, είπες, μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε≫, κι' ελπίζω δτι δεν θα με κρίνει αυστηρά”. Κι ο ηγούμενος του απάντησε με θαυμασμό: “Πήγαινε ειρηνικά στα αιώνιο ταξίδι σου, παιδί μου. Εσύ κατώρθωσες, χωρίς κόπο να σωθείς”. Σε άλλη διήγηση διαβάζουμε για έναν γέροντα που κρίνοντας για κάποιο σφάλμα έναν αδελφό του είχε πει: “πολύ άσχημα έκανε”. Όταν αυτός ο αδελφός πέθάνε, Άγγελος Κυρίου πήγε στο γέροντα κρατώντας την ψυχή του και του είπε: “Αυτός που κατέκρινες, του είπε, πέθανε. Που ορίζεις να τον κατατάξω;”

“Ήμαρτον”, εφώναξε με δάκρυα ο Γέροντας. Κι από τότε παρακαλούσε κάθε μέρα τον Θεό νά του συγχώρησει εκείνη την αμαρτία και δεν τόλμησε μέχρι τέλους της ζωής του να κατακρίνει άνθρωπο.

Η ΡΙΖΑ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΑΛΙΑΣ: Η κακολογία έχει ως έδρα την υποκριτική αγάπη, ότι δήθεν κρίνουμε κάποιον για να τον διορθώσουμε. Ουσιαστικά όμως με την κατάκριση γινόμαστε εμπαθείς και τότε όλα γύρω μας είναι σκοτεινά, ενώ το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να γελάμε και να κοροϊδεύουμε τον πλησίον μας με χαιρεκακία, εισερχόμενοι έτσι στο χώρο του παράλογου πάθους της καταλαλιάς. Η καταλαλιά και η κατάκριση αντιμετωπίζονται αντικαθιστώντας τες με την αγάπη και τη συμπόνοια προς τον πλησίον διότι “η αγάπη σκεπάζει πλήθος αμαρτιών” (Α' Πέτρ. δ΄8.). Ο άνθρωπος που κατακρίνει, αποστρέφεται και εξευτελίζει κάποιον, αν δει ή αν ακούσει ή αν υποψιαστεί κάτι. Και το χειρότερο είναι ότι δεν σταματά στη ζημιά που κάνει στον εαυτό του, αλλά περνά τις κακολογίες και σε άλλους “ενημερώνοντάς” τους για “γεγονότα” ή υποψίες. Και τους κάνει κακό βάζοντας στην καρδιά τους αμαρτίες. Κι ενώ κάνει διαβολικό έργο γινόμενος συνεργάτης των δαιμόνων, δεν ανησυχεί για την καταστροφή τη δική του και του πλησίον του. Αν όμως ό εμπαθής άνθρωπος είχε αγάπη, η ίδια η αγάπη θα σκέπαζε κάθε σφάλμα, όπως ακριβώς έκαναν οι άγιοι, όταν έβλεπαν τα ελαττώματα των ανθρώπων. Οι άγιοι δεν μισούσαν εκείνον που αμάρτανε, ούτε τον κατέκριναν, ούτε τον αποστρέφονταν, αλλά υπέφεραν μαζί του, τον συμβούλευαν, τον παρηγορούσαν, τον γιάτρευαν σαν άρρωστο μέλος του σώματός τους, κάνοντας τα πάντα για να τον σώσουν. Ο πατήρ Παϊσιος έλεγε: “Πόσο αδικούμε τον πλησίον μας, όταν τον κατακρίνουμε! Αν και στη πραγματικότητα με τη κατάκριση αδικούμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, διότι μας αποστρέφεται ο Θεός.” Κατά τον ίδιο πατέρα στην ανάπτυξη του πάθους συμβάλλουν ο εγωισμός και η φιλοπεριέργεια, τονίζοντας συγχρόνως: “Όταν δεν έχεις αγάπη, δεν βλέπεις με επιείκεια τα λάθη των άλλων, οπότε τους ταπεινώνεις μέσα σου και τους κατακρίνεις.” Άρα η λύση είναι μόνο η αγάπη. Ας μην ξεχνάμε πως η κατάκριση χαροποιεί μόνο τους δαίμονες, διότι ο άνθρωπος που πέφτει στην κατάκριση τους μιμείται. Λέει πάλι ο άγιος των καιρών μας: “Προσπαθήστε να μην κρίνετε κανέναν. Να κρίνετε μόνον τα ταγκαλάκια που, ενώ ήταν Άγγελοι, κατάντησαν δαίμονες και, αντί να μετανοήσουν, γίνονται πιο πονηροί και κακοί και βάλθηκαν με μανία να καταστρέψουν τα πλάσματα του Θεού. Ο πονηρός δηλαδή παρακινεί τους ανθρώπους να κάνουν παραξενιές και αταξίες, και ο ίδιος πάλι βάζει λογισμούς άλλους ανθρώπους, για να κρίνουν και να κατακρίνουν, και έτσι νικάει και τους μεν και τους δε. Και αυτοί μεν που νικούνται και κάνουν αταξίες, αισθάνονται μετά την ενοχή τους και μετανοούν, ενώ οι άλλοι που κατακρίνουν δικαιώνουν τον εαυτό τους, υπερηφανεύονται και καταλήγουν στην ίδια πτώση με τον πονηρό, την υπερηφάνεια.”

ΑΥΤΟΜΕΜΨΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΟΠΛΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΗΣ: Οι άγιοι πώς αγίασαν; Είχαν στραφεί στον εαυτό τους και έβλεπαν μόνον τα δικά τους πάθη. Με την αυτοκριτική και την αυτομεμψία που είχαν, καθάρισαν οι ψυχικοί οφθαλμοί τους και έφτασαν να βλέπουν καθαρά και βαθιά. Έβλεπαν τον εαυτό τους κάτω απ’ όλους τους ανθρώπους θεωρώντας τους καλύτερους από τον εαυτό τους. Είχαν αποκτήσει διάκριση, ώστε να δίνουν στους άλλους ελαφρυντικά διακιολογώντας τους. Κάποιοι μάλιστα από τους αγίους έκαναν επίτηδες αταξίες για να τους κακολογούν όσοι δεν ασχολούνταν με τον εαυτό τους. Στα μάτια των ανθρώπων ήταν ταπεινωμένοι, στα μάτια όμως Του Θεού είναι ψηλά. Πρόκειται για μια κατηγορία οσίων ανθρώπων που έμειναν γνωστοί ως “σαλοί”. Πρέπει μιμούμενοι τους αγίους να βλέπουμε με πόνο αυτόν που σφάλλει. Ας σκεφτόμαστε το παρελθόν του ανθρώπου, τις ευκαιρίες που του δόθηκαν να καλλιεργήσει τον εαυτό του και τις ευκαιρίες που είχαμε εμείς και δεν τις αξιοποίησαμε. Αυτό θα μας φέρει σε κατάνυξη από τις δωρεές που χαρίστηκαν σε μας, και θα ταπεινωθούμε βλέποντας πως δεν αναταποκριθήκαμε. Τότε θα νοιώσουμε αγάπη και πόνο για τον αδελφό που δεν είχε τις δικές μας ευκαιρίες και θα προσευχηθούμε γι' αυτόν. Ο Πατήρ Παίσιος ο Αγιορείτης έλεγε για τον εαυτό του “όταν μου φαινόταν κάτι στραβό σε κάποιον, σκεφτόμουν: Κάτι καλό θα είναι, αλλά εγώ δεν το καταλαβαίνω. Όταν πλέον σιχάθηκα τον εαυτό μου, με την καλή έννοια, όλους τους δικαιολογούσα. Για τους άλλους έβρισκα πάντα ελαφρυντικά και μόνον τον εαυτό μου κατέκρινα.” 

Βιβλιογρ.: Αββάς Δωρόθεος,, Έργα Ασκητικά, Εκδόσεις ≪Ετοιμασία≫, Ι. Μ. Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καρέα, Αθήναι 1981.
 
Πηγή: Ακτίνες

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Ψευτοεπιστήμονες προάγουν τον Νεοπαγανισμό.


Έχουμε τονίσει επανειλημμένα το αυταπόδεικτο, ότι το παγκόσμιο νεοπαγανιστικό φαινόμενο είναι μια σατανική επινόηση των σκοτεινών ηγητόρων τη «Νέας Εποχής» για την εδραίωση του αποκρυφισμού. Η καλλιέργεια της λατρείας των ειδώλων στις μάζες γίνεται με σατανική πραγματικά μαεστρία. Κατόρθωσαν να περάσουν την άποψη ότι οι αρχαίες ξεχασμένες εδώ και εκατονταετίες ή και χιλιετίες ειδωλολατρικές θρησκείες, ήταν δήθεν «λαμπρές θρησκείες, οι οποίες γεννούσαν πολιτισμό» και πως «υπήρξαν θύματα της χριστιανικής συκοφαντίας» και έπεσαν στην αφάνεια!

Για να γίνονται περισσότερο πιστευτοί, επιστρατεύουν και κάποιους ψευτοεπιστήμονες, οι οποίοι μέσω πολυδιαφημιζόμενων συνεδρίων, «επιβεβαιώνουν» τον «κρυμμένο θησαυρό» της αρχαίας ειδωλολατρίας!

Ένα τέτοιο συνέδριο οργανώθηκε από Γερμανούς «επιστήμονες» τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Σαμοθράκη, αφιερωμένο στους «θεούς» της Σαμοθράκης! Σκοπός του συνεδρίου ήταν να «αποδειχτεί» η «ιστορική σχέση μεταξύ της ουσίας των μυστηρίων και του φιλοσοφικού στοχασμού»!

Βεβαίως δεν παρέλειψαν να αποτίσουν και «προσκύνημα» στο «ιερό» στων χθόνιων Καβείρων δαιμόνων! Δεν αμφιβάλλουμε πως τέτοιου είδους «εκδηλώσεις» εξυπηρετούν τα σχέδια των νεοεποχιτών, οι οποίοι εργάζονται πυρετωδώς για την κατεδάφιση του Χριστιανισμού. Το μόνο που θα λέγαμε στους «επιστήμονες» του συνεδρίου είναι, πως την περίφημη σχέση των ειδωλολατρικών μυστηρίων και γενικά της ειδωλολατρίας με τη φιλοσοφία, την έλυσαν πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί, οι οποίοι αποστασιοποιήθηκαν πλήρως από την ειδωλολατρία, χαρακτηρίζοντάς την ξεκάθαρα ως εχθρό της φιλοσοφίας και της επιστήμης!

Πηγή: Ακτίνες, Ορθόδοξος Τύπος, 09/11/2012
 
(Σχόλιο Εγκολπίου: Αν θέλετε να μελετήσετε το ποιοί Έλληνες φιλόσοφοι ήταν αντίθετοι στην ειδωλολατρεία της εποχής τους κάνετε κλίκ εδώ)

Ο αυθεντικός πλούτος! (Λουκ. ιβ΄16-21)

 
(Λουκ. ιβ΄16-21) (Εφεσίους β΄14-22)

Ο αυθεντικός πλούτος 
 
Χριστάκης Ευσταθίου (Θεολόγος) –Εκκλησία Κύπρου
 
«Άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σού. Ά δε ητοίμασας τίνι έσται; Ούτως ο θησαυρίζων εαυτώ και μή εις Θεόν πλουτών»

Ο ζήλος του ανθρώπου όχι για τον αληθινό πλούτο που καταξιώνει την ύπαρξή τους ως «εικόνα του Θεού» αλλά για την εξασφάλιση υλικών στηριγμάτων, το αφήνει πολλές φορές μετέωρο και ξεκρέμαστο με φοβερές παρενέργειες ως προς τους προσανατολισμούς του. Η ευαγγελική περικοπή της ημέρας είναι αποκαλυπτική αλλά και διαφωτιστική σ’ αυτό το ζήτημα. Η αφορμή δίνεται από τη φιλονικία δύο αδελφών πάνω σε κληρονομικά ζητήματα. Η πλεονεξία τούς είχε κυριεύσει σε βαθμό που έγιναν αγνώριστοι. Ο Κύριος για να μας βοηθήσει ν’ ανακαλύψουμε τον αυθεντικό εαυτό μας, δίνει την παραβολή του άφρονα πλουσίου, με τα τόσα περιεκτικά μηνύματα, ιδιαίτερα για την εποχή μας.

Μορφή δουλείας.

Βλέπουμε ακριβώς ότι ο Χριστός μιλά για την πλεονεξία του πλουσίου και όχι βέβαια για τον πλούτο του. Αυτή ακριβώς η πλεονεξία είναι που τον οδήγησε στην αφροσύνη. Είναι όντως πάθος φοβερό που καθηλώνει τον άνθρωπο και τον εγκλωβίζει στην οδύνη της αμαρτίας. Και ακόμα περισσότερο, ο Παύλος λέει ότι ο πλεονέκτης άνθρωπος αποκόπτει τον εαυτό του από την Εκκλησία και εισάγεται στον χώρο της ειδωλολατρίας. Γνωρίζει μια φοβερή μορφή δουλείας και δεν αισθάνεται να είναι πρόσωπο ελεύθερο.

Και όμως, η αγάπη του Θεού τον έταξε να είναι κυρίαρχος και διαχειριστής των υλικών αγαθών. Ο ίδιος όμως ο άνθρωπος απομακρύνθηκε απ’ αυτή την αγάπη με αποτέλεσμα να βυθισθεί δουλικά στις βιοτικές μέριμνες και να λησμονήσει τον ανώτερο προορισμό του.

Η αμαρτία σ’ αυτή την περίπτωση εκδηλώνεται ως ασθένεια της βούλησης που με τη σειρά της προκαλεί σοβαρές διαταραχές στις σχέσεις του ανθρώπου με τον Θεό, με το συνάνθρωπό του αλλά και με τα αγαθά της δημιουργίας. Γνωρίζουμε ότι στα χέρια του σωστού ανθρώπου το σίδερο γίνεται αλέτρι και προσφέρεται για την καλλιέργεια της γης. Στα χέρια όμως ενός εμπαθούς ανθρώπου μετατρέπεται συνήθως σε φονικό όργανο που σκοτώνει. Βλέπουμε έτσι ότι η χρήση οριζοντιώνεται στην αγάπη του Θεού ενώ η κατάχρηση βυθίζει στο σκοτάδι της αμαρτίας και του απανθρωπισμού.

Πραγματικός πλούτος.

Ο πλεονέκτης άνθρωπος μόνο στη σφαίρα της ψευδαίσθησης μπορεί να αισθάνεται ευτυχισμένος και χαρούμενος. Η παθογένεια αυτή αποκαλύπτει φτώχεια, ανασφάλεια και δυστυχία. Ο πλούσιος της παραβολής είχε τόσα αγαθά, αλλά συλλαμβάνεται να είναι συνεχώς ανήσυχος και ταραγμένος. «Τι να κάνω; Έχω τόσα αγαθά και δεν έχω πού να τα μαζέψω». Όλες αυτές οι μέριμνες, οι ανησυχίες, οι αγωνίες φθείρουν τελικά τον άνθρωπο και ψυχικά αλλά και σωματικά. Αντίθετα, ισχυρό είναι το παράδειγμα που μπορεί να μας δίνουν φτωχοί άνθρωποι, των οποίων όμως η καρδιά είναι γεμάτη υπομονή και αγάπη. «Δόξα τω Θεώ», λένε εκ βάθους καρδίας και τους βλέπουμε με μεγάλες αντοχές να πλουτίζουν μέσα από την ολιγάρκειά τους.

Όταν ο άνθρωπος είναι κύριος του εαυτού του και ελέγχει τις ορέξεις και απαιτήσεις του, τότε γίνεται αυτάρκης και αποφεύγει την κακία της πλεονεξίας. Αντίθετα, ο πλεονέκτης δεν χορταίνει με τίποτε και επιζητεί ολοένα και περισσότερα, εκτροχιάζοντας τον εαυτό του από τον αληθινό προορισμό του. Γι’ αυτό άλλωστε και ο απόστολος Παύλος μάς συμβουλεύει: «Νεκρώσατε τα μέλη υμών…και την πλεονεξίαν, ήτις εστίν ειδωλολατρία».

Υπέρβαση.

Η πρόκληση για υπέρβαση είναι ευδιάκριτη, όπως μας τη θέτει ο ίδιος ο Κύριος. Ο άνθρωπος δεν αντιμετωπίζει τον θάνατο –που είναι ο έσχατος εχθρός του- με τα χρήματα και τα υλικά αγαθά. Η αυτονόμησή τους παραπέμπει σε σπέρματα της φθοράς και του θανάτου. Αυτή ακριβώς την αλήθεια υπενθυμίζει ο Χριστός στον πλούσιο της παραβολής, όταν του λέει: «Άφρων, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σού, ά δε ητοίμασας τινι έσται;».

Αγαπητοί αδελφοί, ο Κύριος μέσα από την αγάπη της Εκκλησίας μάς προσκαλεί για να εγκολπωθούμε τους αληθινούς και αιώνιους θησαυρούς που συνιστούν τον «κατά Θεό πλούτο». Η αγάπη και η ελεημοσύνη στον αντίποδα της πλεονεξίας, διευρύνουν απεριόριστα το μεγαλείο του ανθρώπου ως εικόνα του Θεού. Σ’ αυτήν ακριβώς την ευλογημένη προοπτική, ο άνθρωπος γίνεται χριστοειδής και γεύεται της αιώνιας πληρότητας και ζωής.

Πηγή: Ακτίνες

Η Θεολογία των Αρχαίων Ελλήνων.

 
του εκπαιδευτικού κ. Κων/νου Γανωτή

Φεύγοντας σήμερα από την Θ. Λειτουργία είδα ότι ο κόσμος δεν έφευγε από το ναό μετά το πέρας της Θ. Λειτουργίας. Κι έλεγα: πώς να μη κάθονται; Είναι ευχαριστημένοι, αναπαυμένοι, χαρούμενοι οι άνθρωποι. Γιατί; Για σκεφτείτε ότι τον Θεό τον κατέβασαν στη γη και τον πήραν μέσα τους. Πώς να μην έχουν χαρά; Μεγάλη χαρά αυτή. Αυτή τη χαρά δεν την είχαν οι πρόγονοί μας.

Οι πρόγονοί μας δεν είναι κάποιοι αρχαίοι ξένοι και αδιάφοροι. Είναι οι παππούδες μας, πριν κάμποσες γενιές και λαχταρούσαν κι αυτοί να 'χουν αυτή τη χαρά. Όλοι οι άνθρωποι λαχταρούσαν αυτή τη χαρά. Λαχταρούσαν ασυνείδητα ή συνειδητά να έχουν το Θεό μέσα στο σώμα τους, στη ψυχή τους, να ζουν μαζί Του. Και δεν το είχαν οι καϋμένοι οι αρχαίοι μας πρόγονοι, γιατί δεν το ήξεραν. Και εμείς όταν κάνουμε τους Σταυρούς μας και τις μετάνοιές μας στα εικονίσματα, θα πρέπει να κάνουμε και μερικές μετάνοιες για τους προγόνους μας που δεν ήξεραν να κάνουν το Σταυρό τους. Κι όταν περνούσαν έναν κίνδυνο δεν ήξεραν να πουν: Παναγία μου βόηθα. Δεν ήξεραν την Παράκληση. Γι' αυτό είναι αξιοσυμπάθητοι και πρέπει να τους σκεφτόμαστε.

Σκεφτείτε ότι τη διαστροφή που έχουν πάθει πολλοί σύγχρονοι άνθρωποι να αγνοούν τη θρησκεία και να νομίζουν ότι ο άνθρωπος είναι ένα ζώο και ότι δεν έχει τίποτα πέρα από τις αισθήσεις του, δεν την είχε καμμία εποχή, σε κανένα πολιτισμό του κόσμου. Καμμιά έποχή. Τους 2 τελευταίους αιώνες παρουσιάστηκε αυτή η ρητή αθεΐα, η συνειδητή. Μέχρι τότε οι άνθρωποι κι όταν ακόμα αμφισβητούσαν κάποια θεότητα, την αμφισβητούσαν στο όνομα κάποιας άλλης θεότητας, αλλά δεν είχαν την αθεΐα. Είναι κάτι ανήκουστο αυτό που συμβαίνει σήμερα.

Έτσι λοιπόν στ' αρχαία χρόνια, ψάχνοντας στα βιβλία, βλέπω τον ανασασμό των ανθρώπων. Αναπνέω τον καϋμό τους, τον πόνο τους και τους συμπονώ. Όταν έκαναν τα πανηγύρια προς τιμήν του Απόλλωνα -ένα από τα θρησκευτικά μεγέθη που είχαν στην αρχαιότητα- μαζεύονταν οι Ίωνες που λάτρευαν τον Απόλλωνα, τον θεό του φωτός, μαζεύονταν στους ναούς κι έκαναν πανηγύρια. Εκεί, όπως αναφέρεται, πηγαίναν για να επιδείξουν τα πολιτιστικά τους επιτεύγματα οι άνθρωποι, ό,τι είχε ο καθένας, αλλά πηγαίναν και για να λατρεύσουν το θεό τους. Εκεί έκαναν τον περίφημο ύμνο στον Απόλλωνα, που αποτελούσε λατρευτικό κείμενο, όπως έχουμε εμείς σήμερα την Παρακλητική, κ.λπ. όπου εκεί υπάρχουν κάποιοι στίχοι συγκλονιστικοί. Αναφέρει ότι στο πανηγύρι έρχονταν και οι μούσες κι έλεγαν τραγουδώντας: «υμνεύσι ρα θεών δώρ' άμβροτα... » υμνούν λέει εκεί οι μούσες τα αθάνατα δώρα των θεών, «...ήδ' ανθρώπων τλημοσύνας...» και των άνθρώπων τα βάσανα. «...ος έχοντες υπ' αθανάτοισι θεοίσι ζώουσ'...» όσα βάσανα έχοντας και σηκώνοντας οι άνθρωποι ζουν κάτω από την εξουσία των αθανάτων θεών, «...αφραδέες και αμήχανοι... » "αφραδέες" θα πει που δεν μπορούν να κάνουν φράση, να σκεφτούν και "αμήχανοι" που δεν έχουν τρόπο να κατασκευάσουν... Τι θέλουν οι άνθρωποι να κατασκευάσουν, τι θέλουν να σκεφτούν;

Λέει: «...ουδέ δύνανται ευρέμεναι...» κι ούτε μπορούν να βρουν «θανάτοιο τ' άκος και γήραος άλκαρ...» δε μπορούν να βρουν, λέει, γιατρικό για τον θάνατο και αποτρεπτικό για τα γεράματα. Ο καϋμός των ανθρώπων, τα βάσανά τους. Και δεν τους φτάνουν αυτά τα βάσανα, αλλά ζουν παράλληλα με τους θεούς, οι οποίοι έχουν «άμβροτα», αθάνατα δώρα. Σαν δύο κάστες δηλ., η κάστα των ανθρώπων που έχει όλα τα βάσανα και η κάστα των θεών που τα έχει όλα πλούσια και ωραία και αθάνατα και άνετα και οι άνθρωποι έχουν συνείδηση ότι υπάρχει ωραιότερη ζωή την οποία ποθούν. Δεν είναι σαν τα ζώα που δεν υποπτεύονται ότι μπορούν να ζήσουν καλύτερα απ’ όσο ζουν. Κι αυτός ο καϋμός χρωματίζει έντονα όλη την λατρεία των αρχαίων Ελλήνων. Είναι μέσα στους Ομηρικούς ύμνους, στίχοι 190-193 από τον ύμνο στον Απόλλωνα.

Θα πει κανείς: αυτοί οι άνθρωποι από τόσο νωρίς είχαν καταλάβει ότι τα προβλήματά μας δεν είναι αυτά τα ανόητα που λένε οι σημερινοί πολιτικοί μας -και επικεντρώνουν το ενδιαφέρον μόνο σ’ αυτά- ανάπτυξη, πρόοδος, βελτίωση συνθηκών ζωής κ.τ.λ. Τα προβλήματά μας είναι ο θάνατος και η φθορά. Μη κοροϊδευόμαστε ότι έχουμε άλλα σοβαρά προβλήματα. Να γιατί οι αρχαίοι μας πρόγονοι, ενώ δεν είχαν τον αληθινό Θεό, δεν είχαν την Αλήθεια, δεν είχαν την παρηγοριά, είχαν όμως σωστό προβληματισμό, ήξεραν τί τους γίνεται. Αυτή την ευθύτητα και το καίριο αίσθημα του αναγκαίου, του προβλήματος που πραγματικά απασχολεί την ανθρώπινη φύση, μπορεί κανείς να τους το δώσει ως τιμητική διάκριση, των αρχαίων Ελλήνων. Ύστερα αν κανείς αναζητήσει την θεολογία τους και έχει την τόλμη και τον χρόνο να ανακατώσει την μυθολογία τους, τότε πραγματικά θα δει μέσα εκεί έναν θρήνο, ένα αδιέξοδο, ένα χάος. Όσοι γονείς παρασυρμένοι από αυτή την αρχαιοπληξία πάρουν βιβλία της ελληνικής μυθολογίας για τα παιδιά τους, γρήγορα αναγκάζονται να απολογηθούν ύστερα στα παιδιά τους για όσα φοβερά διαβάζουν εκεί. Έχει πραγματικά ορισμένες φάσεις, ορισμένες στιγμούλες, διαλειμματάκια που είναι ρομαντικά και... νόστιμα, θα λέγαμε. Πλην όμως στο σύνολό της είναι γεμάτη φρίκη. Οι άνθρωποι μυθολόγησαν τη φρίκη του αισθήματος της ζωής, τη διαμαρτυρία τους για την ανθρώπινη μοίρα, και την αγανάκτηση για τη μακαριότητα των θεών. Η πιο παλιά, η πιο αρχαία μυθολογία είναι γεμάτη από ανθρωποκτονίες, παιδοκτονίες και σχέσεις σεξουαλικές γονιών με παιδιά, επιμιξίες, κ.λπ. Θα πείτε, λαϊκά είναι· οι άνθρωποι έβγαζαν εκεί τα απωθημένα τους...

Όταν φτάσαμε όμως στην κλασσική εποχή, που η αρχαιότητα έφτασε στο ύψιστο σημείο της ωριμότητάς της, εκεί θα πρέπει να σταθούμε και να μελετήσουμε τη θεολογία των αρχαίων Ελλήνων. Κάθε παράδοση φτάνει σ' ένα επίπεδο ωριμότητας.

Κάποιοι ονειρεύονται μια αρχαία ελληνική θρησκεία, επειδή πηγαίνουν στα μουσεία και βλέπουν τα αγάλματα κάτασπρα. Και λένε κοίταξε ανοιχτόκαρδα πράγματα, ελεύθερα, στον ήλιο, στο φως κ.τ.λ. Βέβαια οι αρχαίοι τα έβαφαν τα αγάλματα, εμείς τα βρίσκουμε άσπρα, γιατί τα έχει ασπρίσει το χώμα κι η βροχή που τα έφαγε. Και φαντάζονται μια θρησκεία ελεύθερη που αφήνει τον άνθρωπο ελεύθερο. Τώρα, πόσο ελεύθερο, αλήθεια, αφήνουν τον άνθρωπο; Ο φόβος των δαιμόνων... μπορούμε να το καταλάβουμε αν δούμε τους αφρικανούς πριν από τις ιεραποστολές, όταν ζουν κάτω από τον τρόμο του μάγου και των πνευμάτων. Αυτό τον φόβο τον είχαν και οι αρχαίοι Έλληνες. Όχι μόνο τον είχαν αυτό τον τρόμο αλλά και όλη η ιστορία τους, η αρχαϊκή ιστορία τουλάχιστον, που είναι μπλεγμένη με την μυθολογία τους, είναι γεμάτη από αυτό τον τρόμο.

Σκεφτείτε πώς ξεκινάει η Τρωϊκή εκστρατεία, που έπρεπε να περάσει από τη θυσία της Ιφιγένειας για να προχωρήσει, αλλιώς δεν προχωρούσε. Λέει ο Αισχύλος ότι της έφραξαν το στόμα με πετσιά, για να μη ξεστομίσει κατάρες, γιατί πίστευαν ότι οι κατάρες ενός μελλοθανάτου πιάνουν και την έσφαξαν την κοπέλα χωρίς να μπορεί ούτε να φωνάξει, ούτε να διαμαρτυρηθεί, ούτε να παραπονεθεί, γιατί αλλιώς δε θα μπορούσε να γίνει ο Τρωϊκός Πόλεμος. Σκεφτείτε όταν έγινε ο Τρωϊκός Πόλεμος έπρεπε επάνω στον τάφο του Πατρόκλου να θυσιαστούν 12 πρηγκιπόπουλα, να σφαχτούν και πάνω στον τάφο του Αχιλλέα να θυσιαστεί η Πολυξένη. Άρα οι ανθρωποθυσίες παίρναν και δίναν. Θα μου πείτε μυθολογία ήταν. Οι μυθολογίες απλά δημιουργούν ένα συναισθηματικό κλισέ θα λέγαμε γύρω από κάποια ιστορικά γεγονότα. Είναι θρύλοι, δεν είναι φανταστικά αποκυήματα.

Θα προχωρήσουμε όμως λίγο. Να δούμε τον άνθρωπο της εποχής εκείνης πώς είναι έρμαιο υπερφυσικών δυνάμεων τις οποίες τρέμει και τις οποίες εκμεταλλεύεται για να βγάλει από πάνω του την ευθύνη. Ξέρουμε ότι οι θεοί και οι άνθρωποι ζούσαν στον ίδιο χώρο περίπου, τους οποίους έφεγγε και αυτός ο ήλιος. Λέει ότι ο ήλιος βγήκε για να φαείνει τους θεούς και τους ανθρώπους και οι θεοί έκαναν τα κέφια τους. Ο Δίας εμφανίζεται ότι κυβερνά τον κόσμο αλλά και αυτός υπόκειται στη μοίρα, την ειμαρμένη και ξέρουμε από την Ιλιάδα ότι όταν ήρθε η ώρα να πεθάνει ο Σαρπηδόνας, βασιλιάς των Λυκίων, ο γιος του Δία, ο Δίας σκέφτηκε να γλιτώσει το γιό του από τη μοίρα την κακή· αλλά τότε έπεσαν οι άλλοι θεοί και του είπαν ότι δε μπορείς εσύ να ταράζεις την τάξη της μοίρας, γιατί άμα το κάναμε όλοι αυτό και ο καθένας έβγαζε το δικό του άνθρωπο, τότε θα χαλάσει ο κόσμος. Και τότε αναγκάστηκε ο Δίας να παραιτηθεί και να αφήσει το γιο του να σκοτωθεί· μόνο που έβρεξε αιμάτινη βροχή στη γη, πάνω στα λειβάδια της Τροίας για να δείξει τον πόνο του, τον καϋμό του και παρακάλεσε τον Απόλλωνα να του πλύνει τις πληγές και τότε ο ύπνος και ο θάνατος τον πήραν και τον πήγαν στη Λυκία και του έκαναν τάφο πέτρινο, κ.λπ. Έτσι δεν είχαν ούτε την παντοδυναμία των θεών εξασφαλισμένη. Ήταν υποκείμενοι στη μοίρα κι η μοίρα δεν είχε πρόσωπο, ήταν μια κρυφή δύναμη απροσδιόριστη.

Μέσα σ' αυτό τον τρόμο ζούσαν οι άνθρωποι και δεν ήξεραν ποιοι κανονίζουν τη ζωή τους. Όπως ακριβώς τα πρόβατα σήμερα στο κοπάδι που δεν ξέρουν πότε ο βοσκός θα τα σφάξει. Κι αυτό το αίσθημα το είχαν, την πικρία την εξέφραζαν. Πολλές φορές έχουμε αυτή την έκφραση της πικρίας των ανθρώπων κι αν προσέξετε όπου περιγράφει ο Όμηρος παλληκάρια που έγραψαν ιστορία με την παλληκαριά τους, που ήταν συνήθως παιδιά θεών που έκαναν με θνητές γυναίκες, μετά περιέγραφε το τέλος, το θλιβερό τους θάνατο. Άρα μια απαισιοδοξία κυριαρχούσε στο αίσθημα της ζωής των ανθρώπων γιατί ήξεραν όλοι πως ό,τι να κάνουν, όσο σπουδαίοι κι αν φανούν, όποια δόξα κι αν αποκτήσουν θα ‘ρθει στο τέλος, ένας κεραυνός, ένα βέλος από τον Ηρακλή, από την Άρτεμι, μια φωτιά, ένα κακό και θα τους συντρίψει. Με αυτή τη βεβαιότητα της συντριβής ζουν όλοι οι ήρωες, κι ο Πάτροκλος κι ο Ηρακλής κι ο Αχιλλέας κι οι πάντες. Θα μου πείτε γιατί αναφέρομαι σ’ αυτά, τα μυθολογικά; Γιατί με τη μυθολογία ο άνθρωπος προσπαθεί να δώσει μια ερμηνεία, την οποία αντί να την δώσει με μία ξύλινη γλώσσα, να πει έτσι κι έτσι φαντάζομαι τη ζωή, τη δίνει με μυθολογικές εικόνες.

Η ζωή, όπως τη δίνει η ελληνική μυθολογία, είναι ένα βαρύτατο γεγονός μέσα στο οποίο είναι μπλεγμένος ο άνθρωπος. Χαρακτηριστικό είναι και το δράμα του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης». Ο τιτάνας Προμηθέας δεν μπορούσε να δεχτεί την τόση δυστυχία του ανθρώπινου γένους, που οι άνθρωποι ζούσαν όχι μόνο μελλοθάνατοι αλλά και υποκείμενοι σαν τα πιο απροστάτευτα ζώα σε όλες τις καιρικές συνθήκες που προέκυπταν, τις οποίες δεν είχαν την τέχνη να βελτιώσουν κι αυτό τους στοίχιζε. Ο Προμηθέας λοιπόν από συμπόνοια, «διά λίαν φιλότητα βροτών», -όπως λέει κι επαναλαμβάνει συχνά στο έργο του ο Αισχύλος- λόγω της υπερβολικής αγάπης προς τους ανθρώπους, κλέβει τη φωτιά από τους θεούς, για να τη δώσει στους ανθρώπους, όχι για να λύσουν το πρόβλημα του θανάτου και των γηρατιών. Γι' αυτά δεν υπήρχε ελπίδα. Αλλά για να ζήσουν, όσο θα ζούσαν, κάπως καλύτερα, κάπως πιο δυνατοί, πιο προστατευμένοι. Αλλά αυτή η αγάπη προς τους ανθρώπους, μη ξεχνάμε ότι είχε κάποιους αντιπάλους. Ήταν οι θεοί. Αυτοί μίσησαν πολύ τον Προμηθέα και τον κάρφωσαν στον Καύκασο. Δηλ. οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων φθονούσαν και το παραμικρό ίχνος ευτυχίας στον άνθρωπο. Το παραμικρό ίχνος προστασίας και στοργής από οποιαδήποτε δύναμη. Επαληθεύεται αυτό που λέει και η Γραφή (Ψαλμοί): «οι θεοί των εθνών δαιμόνια». Από τους ανθρώπους ήθελαν υποταγή, δόξα, προσκύνηση και τίποτ' άλλο. Με τη μοίρα των ανθρώπων έπαιζαν. Είδαμε στην Ιλιάδα να μοιράζονται οι θεοί, όπως στις ομάδες οι φίλαθλοι, οι μισοί από δω και οι μισοί από κει και υποστήριζε όποιον ήθελε ο καθένας, έτσι για γούστο, για ευχαρίστησή του, με τυχαία επιλογή και βοηθούσαν τους ανθρώπους να ανοίγουν τα κεφάλια ο ένας του άλλου, να σφάζονται περισσότερο, να σκοτώνονται περισσότερο.

Ο Προμηθέας, μέσα στο δράμα του Αισχύλου, μιλάει με εχθρότητα, με αντιπάθεια μεγάλη για το Δία. Λέει ότι είναι καινούργιος θεός, γεμάτος κακία και σκληρότητα για τους ανθρώπους και προβλέπει την πτώση του. Και ανήσυχος ο Δίας στέλνει τον Ερμή να μάθει λεπτομέρειες. Ο Προμηθέας δεν δίνει τις πληροφορίες στον Ερμή και ο Ερμής τον απειλεί και του λέει: τέτοια θα πάθεις, όπως είσαι εδώ καρφωμένος θα μείνεις αιώνες έτσι και δεν θα γλιτώσεις από αυτή τη συμφορά σου, εκτός αν φανεί και θελήσει κάποιος θεός να περπατήσει για σένα στα ανήλιαγα βάθη του Άδη. Όπως λέει το χωρίο: «τοιούδε μόχθου τέρμα μη τι προσδόκα... » τέτοιου μαρτυρίου το τέρμα μη το περιμένεις καθόλου, «...πριν αν θεών τις διάδοχος των σων πόνων φανή θελήση τ' εις αναύγητον μολείν Άιδην κνεφαία τ' αμφί Ταρτάρου βάθη» πριν λέει κάποιος θεός να γίνει διάδοχος των πόνων σου, δηλ. να πάρει τους πόνους σου και τα βάσανά σου επάνω του, να τα κάνει δικά του και να θελήσει να πάει στον σκοτεινό, τον χωρίς αυγή Άδη και στα τάρταρα, τα σκοτεινιασμένα βάθη του να κατέβει για σένα. Νομίζω ότι είναι η πιο σαφέστατη προφητεία του σπερματικού λόγου για την έλευση του Χριστού. Μας θυμίζει την εικόνα της ''Εις Άδου καθόδου'' όπου ο Χριστός με την κάθοδό Του στον Άδη, αδράχνει με ορμή τα χέρια των πρωτοπλάστων και τους βγάζει από τους τάφους. Μπορεί οι θεοί να ήταν υποκείμενοι στη μοίρα και να μην είχαν τη δύναμη να ξεφύγουν απ’ αυτή και ν' αποφασίζουν ελεύθερα. Ο θεός όμως, για τον οποίο μιλάει ο Αισχύλος στο δράμα του, θα αποφασίσει ελεύθερα και θα θελήσει να γίνει διάδοχος των πόνων του Προμηθέα.

Αυτά δεν υπήρχαν σε άλλες παραδόσεις προτήτερα κι όταν θέλησε ο Αισχύλος να βρει ήρωα να παίξει τον Προμηθέα, δεν δεχόταν κανένας να αναλάβει, ενώ ήταν τότε περιζήτητες αυτές οι θέσεις ηθοποιών στο αρχαίο θέατρο, πληρώνονταν και καλά, και ήταν πολύ τιμημένες. Κι όμως δεν εύρισκε κανένα, γιατί έπρεπε να μιλήσει με τέτοια υβριστικά λόγια για τον Δία και δεν τολμούσε κανείς να το κάνει αυτό. Τελικά στη πρώτη παρουσίαση του δράματος τον ρόλο του Δία τον έπαιξε ο ίδιος ο Αισχύλος και στις πρόβες, την ώρα που ξεστόμιζε αυτά τα λόγια εναντίον του Δία, κατέβηκαν οι άνθρωποι κάτω από τις κερκίδες να τον σκοτώσουν και κατέφυγε στη Θυμέλη που ήταν ικέτις του θεού κι έτσι τη γλίτωσε. Όταν ύστερα όμως το 'παιξε κανονικά το δράμα δεν τον έδειραν οι άνθρωποι γιατί είχαν αρχίσει να το σκέφτονται και είπαν: «αυτός λέει κάτι φοβερό· θα 'ρθει ένας θεός για να σώσει τον Προμηθέα, που ''διά λίαν φιλότητα βροτών" υποφέρει, που θα θελήσει ο θεός αυτός να κατεβεί στον Άδη γι' αυτόν και να γίνει διάδοχος των πόνων του. Σαφέστερο μήνυμα δεν υπήρχε απ’ αυτό. Δροσιά απλώθηκε στις καρδιές των ανθρώπων.

Όταν μετά ήρθε η Ιώ, μια κοπελίτσα παρθένος την οποία κατεδίωκε ο Δίας κι αυτή έφευγε, αφού περιηγήθηκε όλο τον κόσμο, βρέθηκε στον Καύκασο κι έμεινε εκστατική μπροστά στο μαρτύριο του Προμηθέα και λέει: «έτσι θα μείνεις εσύ, δε θα σε σώσει κανένας; Σ' εγκατέλειψαν όλοι;». Της λέει τότε ο Προμηθέας ότι θα με σώσει ένας γόνος δικός σου. Ξαφνιάζεται τότε η παρθένος Ιώ: «Πώς είπας;». Ο Προμηθέας απαντάει με ένα τρόπο που θα μας αφήσει κατάπληκτους. Σε 13 γενιές από σήμερα θα συμβεί αυτό. Το δράμα παραστάθηκε γύρω στο 440-445 π.Χ. Εάν μετρήσουμε τις γενιές μέχρι την έλευση του Χριστού, είναι 13. Δεν θέλω να πω ότι ήταν προφήτες, αν και ο θεός αγαπούσε και τους ειδωλολάτρες και τους ισραηλίτες το ίδιο. Δεν έδωσε σαφείς προφητικές δυνάμεις σε άλλους λαούς. Πλην όμως όλοι είχαν ένα μεσσιανισμό κι όλοι περίμεναν, όπως περίμενε κι ο Ισραήλ. Αλλά εδώ έχουμε τόσο σαφή δείγματα προφητικότητας! Εμένα τουλάχιστον μου αφήνουν την εντύπωση ότι οι άνθρωποι πονούσαν, βασανίζονταν, λαχταρούσαν λύτρωση και μέσα στη λαχτάρα τους εύρισκε τον κατάλληλο τρόπο, θα λέγαμε, και απαντούσε ο Θεός ώστε να έχουν μια παρηγοριά. Ο Αισχύλος δίνει την παρηγοριά αυτή που τη βγάζει από τη μεγάλη του καρδιά. Δεν την βρίσκει μέσα στην παράδοση. Η παράδοση η λαϊκή που έχουμε, βγάζει μόνο την πολύ μεγάλη βρωμιά των θεών.

Ο Πλάτωνας στα δύο πρώτα βιβλία της ''Πολιτείας" του ανασκευάζει τον Όμηρο και λέει: ''δεν μπορεί να μας λέει τέτοιες μεγάλες βρωμιές για τους θεούς ο Όμηρος". Κι όμως ο Όμηρος εκπροσωπεί τον λαό, δεν βγάζει φαντασίες δικές του. Ο Όμηρος καταγράφει τις λαϊκές παραδόσεις. Όλες τις κακίες που μπορούσαν να υπάρξουν παρασταίνονται να τις κάνουν οι θεοί. Ο Αισχύλος όμως προχωρεί πέρα απ’ αυτά και μας δίνει την ελπίδα πως σε 13 γενιές θα 'ρθει ο διάδοχος των πόνων. Θα λέγαμε εμείς, αυτός που πήρε πάνω στον ώμο του τα βάσανα των ανθρώπων. Θα περπατήσει στον Άδη ως θεός, για χάρη των ανθρώπων. Είναι τόσο ελπιδοφόρα αυτά. Μια δροσιά, μια αύρα φυσάει μέσα από το έργο του Αισχύλου κι έρχεται και μας δυναμώνει.

Από ένα χαμένο έργο του Αισχύλου που το έχει πάρει ο Καβάφης και το έχει κάνει ποίημά του με τον τίτλο «Απιστία», αναφέρεται ότι στους γάμους του Πυλέα και της Θέτιδας ήταν και ο Απόλλων κι όταν ήπιε την αμβροσία που τον κέρασαν ευχήθηκε ότι από αυτόν τον γάμο θα βγει ένα παιδί αθάνατο που θα τιμήσει τους γονείς του και θα δοξασθεί, κ.λπ. Όταν όμως έμαθε η Θέτις μετά ότι σκοτώθηκε ο γιος της, μέσα στους θρήνους τους φοβερούς της είπε: «και πού ήταν ο Απόλλωνας, αφού ήταν παρών στον πόλεμο, πού ήταν κι άφησε το παιδί μου να σκοτωθεί;». Και της είπαν οι γέροντες που έφεραν την είδηση: «ο Απόλλωνας τον σκότωσε». Εκεί τελειώνει το δράμα. Άλλωστε ο Απόλλωνας, όπως αναφέρει ο Όμηρος, έδωσε το πρώτο κτύπημα στον Πάτροκλο αφοπλίζοντάς τον. Φαίνεται δηλ. ότι οι άνθρωποι είναι προδωμένοι από αυτούς που λένε θεούς, ότι απ’ αυτούς έχουν μόνο αρνητικά στοιχεία στη ζωή τους και είναι δυστυχισμένοι βαθύτατα. Δεν τα λένε αυτά για να κάνουμε λογοτεχνία. Φαίνεται ο προβληματισμός των αρχαίων.

Όπως και στο ποίημα του Καβάφη «Τα άλογα του Αχιλλέως» που αναφέρονται στο επεισόδιο της Ιλιάδας, που τα άλογα του Αχιλλέως βλέποντας τον Πάτροκλο σκοτωμένο άρχισαν να κλαίνε και ν' ανακατεύουν τις χαίτες τους με την άμμο. Κι ονομάζει ο Καβάφης τα άλογα «...ευγενή» και λέει ότι είπε ο Δίας στους άλλους θεούς, ότι δεν κάναμε καλά να δώσουμε τα άλογα στον Αχιλλέα, γιατί τι φταίνε αυτά τώρα να υποφέρουν με τη μοίρα των ανθρώπων; Λυπήθηκε τα άλογα και δεν λυπήθηκε τους ανθρώπους. Τέτοια εικόνα απάνθρωπη για τους θεούς διασώζεται. Έτσι είδαν ο Όμηρος και ο Καβάφης την εξευτελισμένη μοίρα των ανθρώπων, με τον τρόπο του ο καθένας. Ο Όμηρος ήταν όλος θεολογικός από την αρχή ως το τέλος του κι εκπροσωπεί τη φιλοσοφία ζωής του Έλληνα της αρχαϊκής εποχής μέχρι το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου στην Πνύκα. Όλο το έργο του Ομήρου, για τους αρχαίους Έλληνες, αντιστοιχεί, θα λέγαμε, με όλη την εκκλησιαστική λογοτεχνία τη δική μας. Αφού κι ο Σωκράτης αντλούσε στοιχεία από τον Όμηρο. Να η ανεπάρκεια της θεολογίας των αρχαίων Ελλήνων στο πιο υψηλό της επίπεδο, όταν οι άνθρωποι είχαν ξεπεράσει πια τις ανθρωποθυσίες, τις επιμιξίες κι όλα αυτά τα φοβερά της αρχαιότητας που αναφέρονται στη μυθολογία. Ο ποιητής κλαίει γοερά κι απαρηγόρητα για την άθλια μοίρα κι έκφράζει το λαό. Γιατί οι άνθρωποι ήταν βαριά τραυματισμένοι κι απογοητευμένοι απ’ τη θρησκεία των ειδώλων και είχαν συνειδητοποιήσει και μάλιστα δραματικά την ανεπάρκειά της.

Αλλά και στον Ευριπίδη, βλέπουμε τον προβληματισμό του ποιητή σχετικά με τον θάνατο. "Τι να πούμε στα ποιήματα μας; Αφού υπάρχει ο θάνατος, πρέπει να υπάρχει ανάσταση. Να ανεχθούμε το θάνατο;" Και στο έργο "Άλκηστις", η Άλκηστις πεθαίνει, μάρτυρας της αγάπης για τον άνδρα της και ο Ηρακλής, που είναι ημίθεος, μισός θεός και μισός άνθρωπος, την ανασταίνει και την ξαναδίνει στον άνδρα της, γιατί, όπως λέει, ήταν "πολύ καλή". Κι έκανε ο λαός έναν υπέροχο ύμνο προς χάριν της. Κι ο Ηρακλής, ο θεάνθρωπος -όπου εμφανίζεται ο Ηρακλής στην αρχαία μυθολογία, ωφελεί γιατί παλεύει με τις δυνάμεις τις υπερφυσικές που βάζουν τον άνθρωπο κάτω-, την ανασταίνει.

Μ' αυτό το έργο ξεκινά ο Ευριπίδης. Αυτό είναι το "ντεμπούτο" του, θα λέγαμε, στη θεατρική του παραγωγή. Κι υστέρα, έρχεται να μας κάνει την άλλη διαμαρτυρία ο Ευριπίδης. Εμφανίζει έναν υπέροχο, αγνό νέο, τον Ιππόλυτο, στο έργο του "Ιππόλυτος", που ήταν γιος της Αμαζόνας. Και που ήθελε να είναι αγνός. Δεν ήθελε τους έρωτες. Δεν τιμούσε την Αφροδίτη. Όταν του λέγει ο παιδαγωγός του -είχαν δυο αγάλματα έξω απ' το ανάκτορο, της Αφροδίτης και της Άρτεμης: "Πες και στη Αφροδίτη καμιά κουβέντα λατρευτική...". Εκείνος λέει: "Πόρωθεν αυτήν, αγνός ων, ασπάζομαι". Από μακριά, λέει, τη χαιρετώ, κρατώντας την αγνότητά μου.

Στην Άρτεμη προσέφερε τα λουλούδια... "Σε σένα, λέει, κυρά μου, προσφέρω αυτό το στεφάνι με τα ωραία λουλούδια, που τα 'κοψα από ένα ανέγγιχτο λιβάδι, όπου δεν έχει έλθει ξυλοκόπος μέχρι τώρα, ούτε βοσκός να βόσκει τα πρόβατά του... Η Αφροδίτη όμως θίγεται βαθύτατα. Υπάρχει άνθρωπος ο οποίος δεν την τιμά; Και βγαίνει στη σκηνή και λέει: "Αυτό τον άνθρωπο, σήμερα, θα τον σκοτώσω". Αλλά πώς θα τον σκοτώσει; Πρέπει να παρουσιάσει ότι κατά την απουσία του πατέρα του, έκανε προτάσεις αθέμιτες στη μητριά του. Σκέφτεται, βέβαια, η Αφροδίτη και λέει: "Η Φαίδρα, η μητριά του, είναι αξιοπρεπής, είναι ηθική, αλλά, εγώ δεν θα προτιμήσω την δική της ηθική και θα χάσω την ευχαρίστηση και το δικαίωμα να εκδικηθώ, ας την πάρει, λοιπόν, κι αυτήν το κακό. Και την ξετρελλαίνει για τον πρόγονό της· κάνει αυτή προτάσεις στον πρόγονό της ο Ιππόλυτος αρνείται, με σιχαμό μεγάλο κι αυτή αυτοκτονεί. Και τότε ο Ιππόλυτος ξεστομίζει ένα φοβερό κατηγορητήριο κατά των γυναικών... "Τι τις θέλανε τις γυναίκες οι θεοί και τις κάνανε; Για να κάνουμε παιδιά; Δε θα μπορούσαν να μας τα αφήνουν στους ναούς και να πηγαίνουμε να τα παίρνουμε;". Δηλαδή, φάνηκε ο δυϊσμός του πλέον, φάνηκε ότι υπάρχουν δυο δυνάμεις ακαταγώνιστες σ' αυτό τον κόσμο: Η δυναμη της αγνότητος -του καλού- και η άλλη, η βρωμιά. Δεν μπορεί να υποταχτεί το ένα στο άλλο; Δε μπορεί να υπάρχει μια ενότητα στη ζωή, που να υποτάσσει τα πάντα σε μια ειρήνη και να μην είναι βρωμιά το ένα και να μην είναι το άλλο τόσο εγωιστικό και υπερήφανο; Γιατί το έργο καταλήγει στο θάνατο του Ιππόλυτου κι ενώ είναι αδικία αυτό, συγχρόνως, φαίνεται ότι είναι και γκρέμισμα της μεγάλης αλαζονείας της αρετής. Την ίδια στιγμή, λέει, ή αλαζονική αρετή θα 'χουμε ή προστυχιά ασυγχώρητη, απ' την άλλη μεριά. Εγκαινιάζει το δυϊσμό ο Ευριπίδης κι αφήνει το έργο έτσι να τελειώνει. Μας αφήνει διχασμένους, με σκισμένη την ψυχή μας στα δυο.

Κι ας δούμε δυο ακόμα έργα του Ευριπίδη. Κι εδώ εκφράζεται το πιο υψηλό επίπεδο της θρησκευτικότητας μέσα στην Κλασσική Εποχή.

Στη "Μήδεια", όπου η τροφός της Μήδειας, που βλέπει τη Μήδεια και τον Ιάσονα να μισούνται θανάσιμα και να βρίζονται χυδαία, λέει τα εξής πολυ συγκινητικά λόγια. Λέει: "Οι άνθρωποι, οι παλιοί, που βγάλανε τα τραγούδια, είναι κακοί και αχρείοι άνθρωποι. "Σκαιούς" θα μπορούσε να τους πει κανείς. Γιατί, βγάλανε τραγούδια για τα γλέντια και για τα τραπέζια. Τι να τα κάνουμε αυτά; Εφ' όσον έχουμε ωραία φαγιά, τι να τα κάνουμε τα τραγούδια για τα ωραία φαγιά και τα ωραία ποτά. Τραγούδια που να παρηγορούν τις ψυχές και να γλυκαίνουν τα πάθη των ανθρώπων και να μερώνουν τις κακίες τους, απ’ τις οποίες προέρχονται και θάνατοι και τόσα βάσανα, δε βγάλανε οι ανόητοι"!
 
Ας προσέξουμε εδώ τον καημό του Ευριπίδη που, τελικά, τον πραγματοποίησε η Εκκλησία μας. Έβγαλε τραγούδια που να μερώνουν τις καρδιές, να τις παρηγορούν και να προλαβαίνουν τις μεγάλες αψιθυμίες που φέρνουνε βάσανα στους ανθρώπους, ακόμα και θανάτους.

Και παρακάτω, όταν η Μήδεια σκέφτηκε να σκοτώσει, να σφάξει τα παιδιά της για να εκδικηθεί τον άνδρα της -έκανε, δηλαδή, το μεγαλύτερο έγκλημα που θα μπορούσε να κάνει μια μάνα-, ήλθε ο πάππος της, ο Ήλιος και της έστειλε ένα άρμα, που το έσερναν δράκοντες μυθικοί -έχει σημασία, ότι δεν το έσερναν άλογα-. Και το δείχνει αυτό το άρμα στο βάθος της σκηνής, το έργο, στο τέλος για να την παραλάβει και να την σώσει στην Αθήνα. Βέβαια, το χωρικό έχει πει παραπάνω: "Τι δουλειά έχεις εσύ σ' αυτή τη χώρα των μακάρων και των αγίων, των ιερών ανθρώπων, εσύ, μια φόνισσα; Παρ' όλα αυτά, θα πήγαινε εκεί, με την υποστήριξη του θεού κι εκεί, πάνω στο άρμα ήταν τα δυο σφαγμένα -να στάζουν αίματα- πτώματα των παιδιών της. Κι εκείνη, περίφανη στο άρμα, έτοιμη να ξεκινήσει...

Και την προλαβαίνει, καθώς ανοίγει η σκηνή, ο Ιάσονας και την παρακαλεί να τον αφήσει ν' αγγίξει τα παιδάκια του, να τα θρηνήσει. Κι αυτή λέει: Όχι, αποκλείεται.

Αλλά, γιατί να δοξάζεται η φόνισσα; Γιατί θα πρέπει να την τιμήσουν οι θεοί με τέτοιο άρμα, μυθικό, μεγαλειώδες; Γιατί χάνεται μέσα στα βάθη του θρύλου, χωρίς ένα δάκρυ, χωρίς μια ντροπή, χωρίς μια μετάνοια, χωρίς τίποτε;... Γιατί, όπως έχει τη δόξα του το καλό και το κακό έχει τη δόξα του. Είναι η δόξα του Σατανά, η δόξα του δαιμονισμού. Γιατί όταν οι Κορίνθιες γυναίκες κατάλαβαν ότι η Μήδεια θα έκανε αυτό το κακό, της λένε: "Σταμάτα, κυρά μου. Ο Δίας θα σε βοηθήσει". "Ποιός Δίας", λέει εκείνη, "εγώ θα πάρω το δίκιο μου μόνη μου". Και είναι η δόξα, η κολασμένη, του κακού που φαντάζει στο τέλος σαν το φινάλε της αμαρτίας. Κι εδώ, μας διδάσκει ο Ευριπίδης ότι η αμαρτία δεν γίνεται για να ευχαριστηθεί κάποιος με κάτι ή για να κερδίσει κάτι.

Στο τέλος ζητά ένα δοξασμό, όπως ζητά ένα δοξασμό, μέσα στη Βασιλεία των Ουρανών, ένας άγιος. Ζητά κι αυτός μια δόξα μέσα στην κόλαση, μέσα στην ανταύγεια της κόλασης, την οποία κόλαση ο Αισχύλος την περιγράφει: "Ανήλιον λάμπειν". Λάμπη, είναι η γυαλάδα, σαν ένας υπόνομος που γυαλίζει στην επιφάνειά του. Αλλά, σαν το φως αυτό να μην είναι του ήλιου. Να 'ναι ένα φως σατανικό. Ένα φως φανταστικό, ουτοπίας. Αυτή είναι η κόλαση κι αυτή τη λάμπη, την ανήλιον, την έχει σαν ζητούμενο ο άνθρωπος· το τέρμα της κάθε αμαρτίας. Και στη Μήδεια, παρασταίνεται πια, το ότι υπάρχει μια δόξα κολασμένη, δόξα σατανική της αμαρτίας. Κι είναι το πύρινο, το άρμα αυτό με τους δράκοντες αυτή η δόξα.
 
Ο Ευριπίδης πάλεψε πολύ με το θέμα της θρησκείας. Και πολύ πόνεσε για το ότι οι θεοί δεν είναι καλύτεροι από τους ανθρώπους.

Όταν στο δράμα "Ελένη" -για την ωραία Ελένη πρόκειται- παρουσιάζεται ο χορός και λέει: "Τα 'χω χαμένα δεν ξέρω τι να πω. Εσύ, Ελένη είσαι κόρη του Δία. Άρα είσαι θεά κι εσύ. Κι όμως, ενώ είσαι θεά, βούηξε ο κόσμος, γιατί είσαι άπιστη, άθεη, άδικη όλα τα κακά! Έ, δεν ξέρω τι να πω για τους θεούς... Το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως υπάρχουν. Κατά τα άλλα, όλα είναι θολά. Πώς είναι θεοί κι είναι χειρότεροι από τους ανθρώπους;" Αυτός είναι ο προβληματισμός του Ευριπίδη.

Ξέρουμε ότι το τελευταίο έργο του Ευριπίδη είναι οι "Βάκχες", το οποίο πιθανότατα παραστάθηκε χωρίς να ζει ο ίδιος. Στο τέλος του δράματος αυτού μας άφησε τον τελευταίο του λόγο, που πρέπει να είναι ο πόνος που τον κράτησε όλη τη ζωή του στριφνόν.

Ήλθε ο Διόνυσος, που είναι ο ήρωας ο κεντρικός όλου του δράματος και τους έφερε το "μέθυ". Η Δήμητρα τους έφερε το ψωμί κι ο Διόνυσος το κρασί. Και τι καλό τους κάνει το κρασί; Ξεχνούν τις λύπες τους όχι ότι δεν έχουν λύπες, όχι ότι δεν έχουν συμφορές, αλλά τις ξεχνούν. Στα παλιά χρόνια όταν δεν είχε καταργηθεί ακόμα η ποινή του θανάτου, στους μελλοθανάτους έδιναν τις τρεις τελευταίες μέρες πριν από την εκτέλεσή τους μια νταμιτζάνα κρασί να πίνουν, να είναι μεθυσμένοι διαρκώς. Λοιπόν, αυτό το πράγμα είναι και ο Διόνυσος. Αυτή είναι η προσφορά του Διονύσου.

Κατά τα άλλα, ήταν πολύ εκδικητικός και στους συγγενείς της μάνας του! Στην Αγάβη, δηλαδή, τη θεία του, αδελφή της μάνας του της Σεμέλης, έδειξε όλη του την σκληρότητα και την κακία και στον πάππο του, τον Κάδμο, γιατί δεν τον πιστεύανε για θεό. Τη θεία του τη Αγάβη την έκανε να ξετρελαθεί και έπιασε τον Πενθέα το γιο της, που νόμιζε ότι είναι λιοντάρι και τον έσκισε με τα χέρια του και τα κομάτια του τα 'φερε στη σκηνή το κεφάλι του μπηγμένο σ' ένα καλάμι. Κι αυτός ήταν ο θρίαμβος του θεού κι έτσι αποδείκνυε τη δύναμή του. Η δύναμή του αποδεικνύεται με το να τρελάνει τους ανθρώπους και να τους κάνει να κάνουν τις μεγαλύτερες κακίες και να περάσουν τις πιο μεγάλες θλίψεις. Και δεν έφτανε αυτό, αλλά μετά, όταν του είπαν: "Ναι, παραδεχόμαστε ότι είσαι θεός", στέλνει εξορία τον πάππο του και τη θεία του. Κι εκείνη την εποχή, για βασιλιάδες... της Θήβας, να τους στείλουν εξορία ήταν χειρότερα από θάνατο. Και του λέει ο Κάδμος: "Παραδεχόμεθα ότι σε αδικήσαμε"... "Τώρα", λέει εκείνος, "είναι αργά. Όταν έπρεπε δεν με παραδεχόσασταν". "Μα", λένε εκείνοι, "δεν ξέραμε, τώρα σε παραδεχόμαστε. Συγχώρεσε μας". "Όχι, θα πάτε εξορία". Και η τελευταία λέξη του δράματος, ο τελευταίος στοίχος, τα τελευταία λόγια που άφησε γραμμένα ο Ευρυπίδης είναι: "Στους θυμούς τους, οι θεοί έπρεπε να μην είναι όμοιοι με τους θνητούς". Τι θεοί είναι αυτοί, αν δεν είναι καλύτεροι από μας; Αυτοί είναι οι τελευταίοι, σχεδόν, στίχοι από το δράμα "Βάκχες".

Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες πολλές... Κι ακόμα, δε μιλήσαμε για Πλάτωνα, δε μιλήσαμε για άλλους συγγραφείς, ούτε για Σοφοκλή ούτε για τον Οιδίποδα Τύραννο... Είναι άπειρα τα παραδείγματα μέσα στην αρχαία ελληνική λογοτεχνία, όπου φαίνεται ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένοι με τους θεούς τους. Ήταν βαθιά πληγωμένοι απ’ τη θεολογία τους κι έδειχναν αυτή τη βαρυθυμότατη διάθεση για τη ζωή. Η εικόνα που μας έχουν δώσει οι διάφοροι μελετητές της αρχαιότητος ιδιαίτερα οι Γερμανοί καθηγητές, που ήταν καθηγητές των καθηγητών μας, είναι τελείως παραπλανητική. Θα χρειαστεί να τα ξαναδιαβάσουμε από τη αρχή και να τα επανεκτιμήσουμε. Όχι, πως οι αρχαίοι Έλληνες δεν ξέρανε το ωραίο και δεν ξέρανε τί λαχταρούσανε- φαίνεται από τα διαλείμματα, από τα κομματάκια τα μικρά, στα οποία προσπαθούσαν να στήσουν έναν κόσμο ωραίο τον οποίο όμως, δεν μπορούσαν να τον στήσουν ποτέ.

Έτσι, θα θέλαμε να μας πούνε-, όσοι από τους νεώτερους συνανθρώπους μας, συμπολίτες μας, ονειρεύονται τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, τις αρχαίες θρησκείες, το δωδεκάθεο κ.τ.λ., σαν ποιον από τους θεούς θα θέλανε να 'χουν θεό; Ποιον απ’ όλους; Ας μας απαντήσουν οι ίδιοι. Και πώς φαντάζονταν τους αρχαίους Έλληνες να ζούνε τη θρησκευτική τους ζωή; Οι αρχαίοι πρόγονοί μας ήταν γεμάτοι τρόμο και φόβο. Συνέχεια θέλαν τον "εξιλασμόν" σαν να ήταν εγκληματίες, γεμάτοι ενοχή και θέλαν απλώς να εξευμενίσουν, όπως ένας κατάδικος που θέλει μια ποινή όσον γίνεται πιο επιεικής. Τίποτε περισσότερο. Και πρέπει εμείς, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, να παρακαλούμε το Θεό να βοηθάει τους ανθρώπους, όχι τόσο στο να μη γίνονται αιρετικοί, αλλά στο να στέκονται Ορθόδοξοι, γιατί η Ορθοδοξία δεν είναι άρνηση όλων των αιρέσεων, όλες οι αιρέσεις είναι άρνηση της Ορθοδοξίας. Η Ορθοδοξία είναι ο υπαρκτός τόπος, που μπορεί κανείς να πατήσει. Γύρω, γύρω είναι το χάος που οι άνθρωποι πέφτουν και γκρεμοτσακίζονται. Κι αυτό, γιατί αγνοούν, δεν διαβάζουν τα κείμενα, έχουν μια φανταστική εικόνα των κειμένων, όπως την δώσανε οι Γερμανοί.

Οι Γερμανοί διδάξαν την Οδύσσεια και δεν το είπανε στον κόσμο, δεν το είπαν στους καθηγητές των Πανεπιστημίων κι οι καθηγητές των Πανεπιστημίων δεν το 'παν στους καθηγητές, εμάς... κι εμείς δεν το 'παμε στα παιδιά, ότι η κύρια αρετή που υμνείται μέσα στην Οδύσσεια είναι η νηστεία.

Τ' ακούν οι καθηγητές και τα παιδιά αυτό και μένουν μ' ανοικτό το στόμα. Κι όμως, το λέει ο Όμηρος. Απ' όλους τους συντρόφους του, ο Οδυσσέας, και μόνος αυτός, γύρισε-, γιατί; Γιατί αυτός δεν έφαγε από τα βόδια του Ήλιου. Τήρησε τη νηστεία που του όρισε ο θεός. Θεός ειδωλολατρικός... Ενώ οι άλλοι, όλοι καταστραφήκαν. Και λέει, "νήπιοι, οι κατά βους Υπερίονος Ηελίοιο. ήσθιον", οι ανόητοι..., αυτό ήταν το έγκλημά τους. Δε συγκρατήθηκαν στη νηστεία τους.

Το λέει εκτενώς στο Ν' της Οδύσσειας, πως τρεις φορές προσπάθησε ο Οδυσσέας να τους πείσει να μη φάνε τα απαγορευμένα κι απέτυχε. Δεν τον άκουσαν και γι' αυτό, χάσαν την ημέρα του γυρισμού· χάσαν τη Βασιλεία των Ουρανών, θα λέγαμε εμείς σήμερα. Χάσαν την Ιθάκη. Και κάτι άλλο μας λέει ο Όμηρος, ο σοφώτατος Όμηρος. Όταν αυτοί ψήναν τα βόδια και τα πρόβατα του Ήλιου κι ήλθε ο Οδυσσέας που είχε πάει να προσευχηθεί στο βάθος, βλέπει κι έβαλε τα κλάματα ο Οδυσσέας, απ’ τη δυστυχία τους. Γιατί είδε τέρατα! Τι ήταν τα τέρατα; Κάποια πρόβατα που ψήνονταν στη φωτιά, βελάζανε... Τα σφαχτά βελάζανε! Και κάποια τομάρια που τα 'χαν γδάρει και τα 'χαν πετάξει, είχαν σηκωθεί και περπατούσαν μόνα τους τα τομάρια. Δηλαδή, φρίκη! Κι έτσι, αποδεικνύεται ότι η αμαρτία δημιουργεί τερατογενέσεις. Ότι η αμαρτία είναι καταστροφή, διαστροφή της φύσης. Αυτά τα πράγματα δε μας τα δίδαξαν ποτέ... Δε μας τα δίδαξαν και δεν τα διδάξαμε στα παιδιά. Είναι καιρός να μάθουμε σωστά αρχαία ελληνικά· η νεολαία μας κι οι διδάσκαλοι τους και να προσέχουμε, να μην παρασυρόμαστε από ψευτιές και από επιπολαιότητες. Γιατί, πολλοί από αύτους τους "αρχαιολάτρες" δεν είναι ψεύτες, απλώς είναι επιπόλαιοι κι αναμασούν αυτά τα δύο, τρεία λαθεμένα που μας είπαν οι Γερμανοί φιλόλογοι. Αυτό το ίδιο, το βλέπουμε και στη θεολογία την Ορθόδοξη. Όσοι πάνε έξω να σπουδάσουνε θεολογία, το τι ακούνε, δε λέγεται. Έρχονται και δε θέλουν να πιστέψουν σε τίποτα.

(Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του στο Σεμινάριο Ορθοδόξου Πίστεως, που γίνεται κάθε Κυριακή στο Ενοριακό Κέντρο του Ι. Ναού Αγίας Παρασκευής, του ομώνυμου προαστείου, από 11.30 π.μ. έως 1 μ.μ.)

Διάλογος - Τεύχος 39, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ 2005 - Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
 
Πηγή: Ακτίνες

Κάρτες ταρώ...

 
Όψεις αποκρυφισμού
 
Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ
 
Κάρτες Ταρώ

Πρόκειται γιά 78 παιγνιόχαρτα, ἡ προέλευση τῶν ὁποίων εἶναι ἐξαιρετικά συγκεχυμένη καί χάνεται πίσω στούς αἰῶνες. Κάποιοι ἀνάγουν τήν προέλευσή τους στήν ἀρχαία Αἴγυπτο, ἐνῶ ἄλλοι ἰσχυρίζονται ὅτι οἱ κάρτες Ταρώ ἐμφανίζονται στήν Εὐρώπη, τόν 14ο αἰ. στήν Ἰταλία1.Σήμερα θεωρεῖται μία ἀπό τίς πλέον διαδεδομένες μορφές χαρτομαντείας γιά τήν πρόρρηση τοῦ μέλλοντος.

Ὅμως πέρα ἀπό αὐτή τή διαδεδομένη παράμετρο οἱ κάρτες Ταρώ ἔχουν καί μιά μακρά προϊστορία καί σχέση μέ τόν εὐρύτερο ἀποκρυφιστικό χῶρο2. Σύμφωνα μέ θεωρητικούς ἐκφραστές ὀπαδούς τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ χώρου καί οἱ 22 μεγάλες κλεῖδες τῶν Καρτῶν, πού εἶναι ἡ «Μεγάλη Ἀρκάνα» καί οἱ 56 ἐλάσσονες , γνωστή ὡς ἡ «μικρή Ἀρκάνα», ὑποδιαιροῦνται περαιτέρω καί ἐπιπλέον συσχετίζονται μέ ἄλλους ἀποκρυφιστικούς χώρους, ἐνῶ γιʼ ἄλλους ὑπάρχουν Ἑρμητικές ἤ καί Καμπαλιστικές ἀναγωγές καί συσχετισμοί 3.

Κάθε μία ἀπό τίς Κάρτες Ταρώ ἔχει δικό της εἰδικό τίτλο καί ἀριθμό καί παρουσιάζεται μέ πολλές μορφές καί διαφορετικές σημασίες στούς διάφορους ἀποκρυφιστικούς χώρους. Στίς διάφορες ἀποκρυφιστικές χρήσεις τους, οἱ κάρτες Ταρώ χρη σιμοποιοῦνται:
 
α) ὡς μέσα μαντικῆς πρόγνωσης
 
β) ὡς μυητικά μέσα
 
γ) ὡς μορφή μαγείας
 
Ἡ ἄμεση συνάφεια τῶν ἐν λόγῳ Καρτῶν μέ τόν ἀποκρυφισμό περιγράφεται σέ διάφορα βιβλία ἔργα ἀναφορᾶς τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ χώρου. Διαβάζουμε σέ ὁρισμένα τέτοια ἔργα τά ἑξῆς ἀποκαλυπτικά: «Ὑπό τῶν ἀποκρυφιστῶν τό Ταρώ θεωρεῖται ὡς ἡ βάσις τῆς προφορικῆς διδασκαλίας τῆς Μαγείας» 4.

Ἡ οὐσιαστική παρουσία τοῦ ἀπο κρυφιστικοῦ στοιχείου στίς ἐν λόγῳ Κάρτες μαρτυρεῖται καί σέ εἰδικό ἐγχειρίδιο τοῦ χώρου ὅπου ἀναφερόμενο στά Ταρώ ἐπισημαίνει: «Σύμφωνα μέ τή θεωρία τοῦ ἀποκρυφισμοῦ ἔχουν φιγοῦρες ἀπό τά μυστικά κλειδιά τοῦ ἱεροῦ μαγικοῦ βιβλίου. Ἀλλοῦ ἡ λέξη Τarot σημαίνει Σολομωνική» 5. Ἄλλος ἐκπρόσωπος τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ χώρου ἀναφερόμενος σʼ αὐτές, τίς χαρακτηρίζει ὡς «μία ἀπό τίς ἐντυπωσιακές ἀνακαλύψεις τοῦ ἀνθρώπινου γένους»(!), πού ἐξασκοῦν, πάντα κατά τον ἰσχυρισμό του, «μία ἀκαταμάχητη γοητεία» 6. Ἡ σχέση τῶν καρτῶν Ταρώ μέ τόν ἀποκρυφισμό, μέ θετική μάλιστα στάση ἀπέναντι στίς ἐν λόγῳ Κάρτες, ὁμολογεῖται καί ἀπό τόν χῶρο τοῦ Τεκτονισμοῦ.

Ἐπισημαίνονται πολύ χαρακτηριστικά σʼ ἕνα ἀντιπροσωπευτικό ἔργο τοῦ ἑλληνικοῦ Τεκτονικοῦ χώρου σχετικά μέ τίς κάρτες Ταρώ, σύν τοῖς ἄλλοις, τά ἑξῆς: « Εἶναι πλήρης σημασίας ἀνεξαρτήτως τῆς πλευρᾶς, ἀπό τήν ὁποία πλησιάζει ὁ σπουδαστής τήν ἀλήθειαν ἥτις εὑρίσκεται εἰς τά Ἀρχαῖα Μυστήρια καίτοι δέ ὁ συμβολισμός των ἐκφράζει παγκοσμίους ἰδέας, ἀντιπροσωπεύει ἐν τούτοις καί εἰδικόν μέρος τῆς ἱερᾶς ἐπιστήμης, διότι εἶναι συμβολικόν ἀλφάβητον τῆς ἀποκρύφου φιλοσοφίας » 7.

 
______________________________
Ὑποσημειώσεις:

1. Βλ.R. Biewald, Kleines Lexikon der Okkultismus, 2005. σ. 181.
2. Βλ. Μ. Υork, Historical Dictionary of New Age Movements, 2004, σσ.182-183.
3. Βλ.R. Biewald ,ὅπ.π., σ.181. N. Drury, The Dictionary of the Esoteric, 2004, σ.301.
4.Βλ. Π. Γράβιγγερ, Ἐγκυκλοπαίδεια Ἐσωτερισμοῦ καί Ἀποκρύφου Γνώσεως, Τόμ. Στ´, σ. 30.
5. Βλ. P. Jagot, Οἱ Ἀπόκρυφες Ἐπιστῆμες καί ἡ μαγεία στήν ἐφαρμογή της, (μτφρ: Ε. Ἀνδρουλιδάκη), 1963, σ. 11.
6. Βλ. G. de Givry, Witchcraft, Magic and Alchemy, 1971, σ. 280
7. Βλ. Ν. Λάσκαρι, Ἐγκυκλοπαίδεια τῆς Ἐλευθέρας Τεκτονικῆς, ἔκδ. Στοά Ὅμηρος, 1951, σ. 744. 
 
Πηγή: Ακτίνες, Ορθόδοξος Τύπος, 16/11/2012

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Rabbi vs Christian Europe...

Ισραήλ: «Οι Εβραίοι πρέπει να χαίρονται με την ισλαμοποίηση της Ευρώπης, γιατί αυτή είναι η τιμωρία τους για αυτά που μας έκαναν», λέει γνωστός Ραββίνος.


Οι Εβραίοι πρέπει να «χαρούν» που η χριστιανική Ευρώπη χάνει την ταυτότητά της προς χάριν του κατακτητικού Ισλάμ, καθώς αυτό αποτελεί «τιμωρία» για την «κακία» και την «διαφθορά» της, είπε ένας κορυφαίος Ισραηλινός έποικος Ραβίνος.

Σύμφωνα με άρθρο της εβραϊκής ιστοσελίδας YNet news, ο γνωστός Ραββίνος Baruch Efrati, επικεφαλής σχολής yeshiva και Ραββίνος κοινότητας στο οικισμό της Efrat της Δυτικής Όχθης, έκανε αυτά σχόλια σε ένα εβραϊκό δικτυακό τόπο απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με την ισλαμοποίηση της Ευρώπης.


«Οι Εβραίοι πρέπει να χαρούμε που η χριστιανική Ευρώπη χάνει την ταυτότητά της ως μια τιμωρία για ό, τι έκανε σε εμάς τα εκατοντάδες χρόνια που ήμασταν εξόριστοι εκεί», είπε ο Efrati.

«Ποτέ δεν θα συγχωρήσουμε τους χριστιανούς της Ευρώπης για τη σφαγή εκατομμυρίων δικών μας παιδιών, γυναικών και ηλικιωμένων... κατά τη διάρκεια των γενεών, με ένα συνεπή τρόπο που χαρακτηρίζει όλες τις φατρίες (ομάδες) του υποκριτικού Χριστιανισμού.

«Και τώρα, η Ευρώπη χάνει την ταυτότητά της υπέρ ενός άλλου λαού και μιας άλλης θρησκείας, και δεν θα υπάρξουν καθόλου υπολείμματα και επιζώντες από τις προσμείξεις του Χριστιανισμού, και δεν θα είναι σε θέση να εξιλεωθούν για το πολύ αίμα που έχυσαν», είπε.

«Με τη βοήθεια του Θεού, οι ''εθνικοί'' θα υιοθετήσουν ένα υγιέστερο τρόπο ζωής με μεγάλη μετριοφροσύνη και ακεραιότητα, και όχι σαν τον υποκριτικό χριστιανισμό που φαίνεται καθαρός, αλλά είναι βαθιά διεφθαρμένος», πρόσθεσε ο Ραββίνος.

«Ακόμη και αν είμαστε σε ένα μεγάλο πόλεμο με τους Άραβες της περιοχής για τη γη του Ισραήλ, το Ισλάμ ως ''εθνική'' κουλτούρα είναι πολύ καλύτερο από τον Χριστιανισμό», συμπέρανε ο Ραββίνος Efrati.

«Παρόλα αυτά, οι Εβραίοι πρέπει να προσεύχονται ώστε η ισλαμοποίηση της Ευρώπης να μην προξενήσει κακό στους Εβραίους της Ευρώπης», κατέληξε.

Το ξέσπασμα του ραββίνου απεικονίζει δύο σημαντικά σημεία: πρώτον, ότι το εβραϊκό υπεροπτικό μίσος για την Ευρώπη είναι τόσο μεγάλο που προτιμούν να δουν την Ευρώπη να κυριεύεται από το Ισλάμ, που είναι λογικά ο θανάσιμος εχθρός τους, παρά να επιβιώνει και να διατηρεί τη δική της ταυτότητα, και δεύτερον, υπογραμμίζει την πραγματική φύση της εβραϊκής υπεροχής και του ελέγχου των media.

Φανταστείτε αν ένας χριστιανός ιερέας οπουδήποτε, δήλωνε ότι «Ιουδαϊσμός είναι βαθιά διεφθαρμένος και ότι αξίζει στο Ισραήλ να κυριευτεί από τους μουσουλμάνους.»

Τα media θα έπεφταν ομαδικώς πάνω σε αυτόν τον ιερέα που θα στιγματίζονταν ως "αντισημίτης" και είναι σίγουρο ότι θα έχανε την θέση του.

Όμως, ένας κορυφαίος Ραββίνος μπορεί να προβαίνει σε τέτοια σχόλια και όχι μόνο να μην προσελκύσει καθόλου την προσοχή των μέσων ενημέρωσης, αλλά να καλύπτεται και να προστατεύεται από το εβραϊκό κράτος.

Πάντως θα χρειαστούν περισσότερες προσευχές, καθώς τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά για τους Εβραίους στην ισλαμοποιημένη Ευρώπη. Παρακάτω ένα βίντεο που δείχνει την άνοδο του αντισημιτισμού (εκ μέρους των μουσουλμάνων) στις σκανδιναβικές χώρες, ενώ στην Φινλανδία η αστυνομία συμβουλεύει τους Εβραίους να μην κυκλοφορούν φορώντας το παραδοσιακό σκουφάκι τους, κιπού, και άλλα εβραϊκά σύμβολα.



Πηγή: Κόκκινος ουρανός

Αγνή Παρθένε! VIRGIN MARY.


Απολυτίκιον Αγ. Νεκταρίου - 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ


Salutations to Theotokos!


Lord I have cried to You.


Δοξολογία Αγιορείτικη.avi


Θεοτόκε Παρθένε - Ψάλλουν οι μοναχοί της Σιμωνόπετρας


Τον Κύριον υμνείτε!


Αγνή Παρθένε - Ψάλλουν οι μοναχοί της Σιμωνόπετρας


Xαιρετισμοί Της Παναγίας.


Εξομολογείσθε τω Κυρίω~Ψαλμός ΡΛΕ'.135


Οι μουσουλμάνοι επιβάλουν τα ήθη τους...

Το άρθρο περιέχει σκληρές εικόνες, ακατάλληλες κάτω των 18 ετών. Βλέπετε με δική σας ευθύνη και μόνο.

Σύριος ισλαμιστής βεβηλώνει Χριστανικά ιερά άμφια και σύμβολα.

Γερμανία: Απαγορευμένο είναι πλέον το χοιρινό στους παιδικούς σταθμούς, χάριν των μουσουλμάνων. Μουσουλμάνοι ιδιοκτήτες δεν νοικιάζουν σπίτια και μαγαζιά σε όσους τρώνε χοιρινό!

Κίελο. Τα παραδοσιακά γερμανικά λουκάνικα currywurst ή τα βιενέζικα λουκάνικα ως μεσημεριανό αποτελούν πλέον παρελθόν στους δημόσιους παιδικούς σταθμούς. Ο λόγος: σε πολλούς παιδικούς σταθμούς υπάρχουν παιδιά από μουσουλμανικές οικογένειες, και καθώς, σύμφωνα με την ισλαμική πίστη, το χοιρινό θεωρείται «ακάθαρτο», η κατανάλωσή του δεν είναι «χαλάλ» (δεν επιτρέπεται) και συνεπώς απαγορεύεται.

Ιδιαίτερα στους παιδικούς σταθμούς της ανατολικής όχθης, όπου το ποσοστό των μουσουλμανόπαιδων είναι ιδιαίτερα υψηλό, τα κεφτεδάκια και τα λουκάνικα που προσφέρονται γίνονται αποκλειστικά από κοτόπουλο και βοδινό κρέας. «Γενικά δεν έχουμε χοιρινό, καθώς έχουμε πολλά παιδιά που προέρχονται από οικογένειες μεταναστών. Υπήρξαν προσπάθειες να ενσωματωθεί στο μενού το χοιρινό κρέας, αλλά αυτό προκάλεσε ερεθισμούς μεταξύ των γονέων», επιβεβαιώνει η Regina Baumann, διευθύντρια του παιδικού σταθμού Marienwerder Straße στο Κίελο-Wellingdorf.

Επίσης υπήρχαν αντιρρήσεις για τα παϊδάκια και το σνίτσελ στη δυτική όχθη στο παιδικό σταθμό του Goethestraße. «Οι γονείς το ήθελαν αυτό. Διαφορετικά θα έπρεπε να μαγειρεύαμε επιπλέον για τα παιδιά των μουσουλμάνων», εξηγεί ο διευθυντής Oliver Kaiser, ο οποίος υπολογίζει ότι η αναλογία των μεταναστών είναι στο δέκα τοις εκατό μόνο.

Ο παιδικός σταθμός Sternschnuppe στο Gaarden απέναντι από τα ναυπηγεία της HDW είναι επίσης μια ζώνη απαλλαγμένη από χοιρινό, όπως είναι και ο Ευαγγελικός παιδικός σταθμός Michaelis στο Hassee. Προτού το ποσοστό των μουσουλμάνων παιδιών γίνει τόσο υψηλό, υπήρχαν «δύο γεύματα», υπενθυμίζει η Ulrike Krauel από τη διεύθυνση για τα σχολεία και τους παιδικούς σταθμούς.

Αλλά η απαγόρευση του χοιρινού δεν εφαρμόζεται μόνο στους παιδικούς σταθμούς. Τώρα φαίνεται ότι η ''αντι-λουκανική απαγόρευση'' παίζει επίσης έναν ρόλο στην αναζήτηση στέγης, καθώς όλο και περισσότερα σπίτια στη δυτική όχθη έχουν πλέον ιδιοκτήτες μουσουλμάνους. Σύμφωνα με πληροφορίες εφημερίδας, ένας Αφγανός ιδιοκτήτης κοντά στην αγορά Sultan στο Elisabethstraße προσφέρει σπίτια με την προϋπόθεση της μη κατανάλωσης χοιρινού κρέατος.

Λόγω της έλλειψης καταλυμάτων στη δυτική όχθη, η ''ρήτρα'' αυτή αντιπροσωπεύει μια γαστρονομική πρόκληση ειδικά για τους φοιτητές που αναζητούν κατάλυμα. Το πρόβλημα είναι το εξής: ενώ δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί του Κίελου που στην μουσουλμανοκρατούμενη συνοικία του Gaarden είναι εναντίον ενός ορισμένου gentrification, (στα ελληνικά η λέξη αποδίδεται ως «εξευγενισμός» και εκφράζει τη διαδικασία, κατά την οποία οι φτωχές εργατικές συνοικίες στο κέντρο αγοράζονται από μεσοαστούς) οι νέοι ιδιοκτήτες, μέσω τέτοιων απαγορεύσεων, αποφεύγουν μια ανάμειξη της δομής του πληθυσμού.

Μέχρι τώρα η λεγόμενη «ισλαμική ρήτρα» προκάλεσε αντιπαραθέσεις κυρίως σε ενοικιάσεις εμπορικών ακινήτων σε όλη την Γερμανία. Τώρα οι μουσουλμάνοι εκεί επιζητούν να εφαρμόσουν αυτή την πρακτική ακόμη και σε σπίτια στο Gaarden. Αλλά σε αντίθεση με τις εμπορικές μισθώσεις, αυτός ο όρος δεν είναι νόμιμος, όπως επιβεβαιώνει ο Jochen Kiersch από τη Συνομοσπονδία ενοικιαστών του Κίελου: «Αυτό δεν επιτρέπεται και καθιστά μη έγκυρη την σύμβαση μίσθωσης».

Πηγή: Κόκκινος ουρανός

(Σχόλιο Εγκολπίου: Την ισλαμική τρομοκρατία κάποιοι μουσουλμάνοι την ονομάζουν ''σαρία'', δηλαδή θείος νόμος... Πάρτε μία γεύση με εικόνα. Το κομμένο χέρι κάποιου μουσουλμάνου που τιμωρήθηκε σύμφωνα με το κοράνι... Το δάκτυλο που δείχνει το κοράνι, μας υποδεικνύει το εδάφιο που κατοχυρώνει την θεία νομιμότητα για τον ακρωτηριασμό του ταλαίπωρου μουσουλμάνου-θύματος...)

Αναζητηση

Αναγνώστες