Η ενανθρώπηση του Θεού είναι γεμάτη φιλανθρωπία.

Επειδή όμως αυτά, και μύρια άλλα και δυσδιήγητα είδη της θείας οικονομίας λίγους ευεργέτησαν, ενώ οι υπόλοιποι άνθρωποι έμειναν αθεράπευτοι, τότε λοιπόν, τότε έγινε το μεγάλο και απερίγραπτο μυστήριο της ενανθρωπήσεως. Γιατί ο ίδιος ο Λόγος του Θεού, ο δημιουργός όλης της κτίσεως, ο άπειρος, ο απερίγραπτος, ο αναλλοίωτος, η πηγή της ζωής, το φως που προήλθε από το φως, η ζωντανή εικόνα του Θεού, η ακτινοβολία της δόξας, η σφραγίδα της υποστάσεώς του, προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση και ανακαινίζει την εικόνα του που είχε καταστραφεί με την αμαρτία, και ανανεώνει τον ανδριάντα που είχε παλιώσει από τον υιό της πονηρίας, και τον κάνει πιο χαριτωμένο από τον πρώτο, όχι δημιουργώντας τον πάλι από χώμα, όπως παλιά, αλλά δεχόμενός τον ο ίδιος, χωρίς να μεταβάλει τη θεϊκή φύση σε ανθρώπινη, αλλά ενώνοντας την ανθρώπινη με τη θεϊκή. Γιατί, μένοντας αυτό που ήταν, έλαβε αυτό που δεν ήταν. 

 

Και αυτό μας το διδάσκει ο μακάριος Παύλος φωνάζοντας, «Ας επικρατεί μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα, που υπήρχε και στον Ιησού Χριστό, ο οποίος, αν και είχε θεϊκή ύπαρξη, δεν θεώρησε κάτι σαν αρπαγή το ότι ήταν ίσος με τον Θεό, αλλά ταπείνωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου». Από αυτά είναι φανερό ότι η μορφή του Θεού, μένοντας αυτό που ήταν, έλαβε τη μορφή δούλου. Και μορφή δούλου δεν ονομάζει αυτό που φαίνεται μόνο στον άνθρωπο, αλλά όλη τη φύση του ανθρώπου. Γιατί, όπως η μορφή του Θεού σημαίνει την ουσία του Θεού, γιατί το Θείο είναι χωρίς μορφή και σχήμα, και κανείς που έχει τα λογικά του δεν μπορεί να πει ότι ο ασώματος και ασύνθετος έχει μορφή και διαίρεση μελών, έτσι η μορφή του δούλου φανερώνει όχι μόνο αυτό που φαίνεται, αλλά όλη την ουσία του ανθρώπου.

Για χάρη τίνος ο Θεός Λόγος προσέλαβε την ανθρώπινη φύση.

Επειδή ο Δημιουργός λυπήθηκε τη δική μας φύση, που δεχόταν πόλεμο από τον Πονηρό και βαλλόταν με τα δηλητηριασμένα βέλη της αμαρτίας και στελνόταν στο θάνατο, ήρθε σε βοήθεια της εικόνας και κατανίκησε εκείνους που την πολεμούσαν, όχι χρησιμοποιώντας απλώς τη θεϊκή δύναμη, ούτε χτυπώντας τους αντιπάλους με τη βασιλική εξουσία, ούτε επιστρατεύοντας αγγέλους, ούτε παίρνοντας ως συμμάχους του τους αρχαγγέλους, ούτε οπλίζοντας εναντίον των έχθρων κεραυνούς ή αστραπές, ούτε εμφανιζόμενος στη γη με Χερουβίμ και καταδικάζοντας τους αντιδίκους μας, αλλ’ αφού έγινε ένας από τους ένοχους και πολεμουμένους, και κρύβοντας επιμελώς τη μεγαλοπρέπεια της θεότητας με την ευτέλεια της ανθρώπινης φύσεως, και προαλείφοντας τον άνθρωπο που φαινόταν σε πάλη, και στεφανώνοντάς τον μετά τη νίκη. Και από παιδί διδάσκοντας την αρετή και οδηγώντάς τον στο ψηλότερο σημείο της δικαιοσύνης, και διαφυλάσσοντάς τον αήττητο και απαλλαγμένο από τα βέλη της αμαρτίας, επιτρέποντάς τον όμως να υποστεί θάνατο, για να ελέγξει την αδικία της αμαρτίας και να καταργήσει τη δύναμη του θανάτου.

Γιατί, εάν επιτίμιο εκείνων που ήταν κάτω από την αμαρτία ήταν ο θάνατος, εκείνος που είναι για πάντα απαλλαγμένος από αυτήν, είναι δίκαιο να απολαμβάνει τη ζωή και όχι τον θάνατο. Όμως η αμαρτία, αν και ηττημένη, καταδικάζοντας σε θάνατο τον νικητή και εκδίδοντας εναντίον του την ίδια απόφαση που εξέδιδε πάντοτε εναντίον των ηττημένων, συνελήφθη να αδικεί. Γιατί, στέλνοντάς τον μέχρι τους δέσμιους του θανάτου, επειδή το έκανε σύμφωνα με τον νόμο, της επιτρεπόταν να το κάνει. Όταν όμως επέβαλε τα ίδια επιτίμια και στον αθώο και ανεύθυνο, που ήταν άξιος για τιμές και αναδείξεις σε υψηλά αξιώματα, κατ’ ανάγκη ως άδικη εκδιώκεται από την εξουσία. Και αυτό διδάσκοντάς το ο μακάριος Παύλος, έλεγε·«Εκείνο που δεν μπορούσε να κάνει ο νόμος, επειδή του έλειπε η δύναμη λόγω της σάρκας, το έκανε ο Θεός στέλνοντας τον Υιό του με σώμα που έμοιαζε με το δικό μας αμαρτωλό σώμα, ως θυσία για την αμαρτία, καταδικάζοντας έτσι την αμαρτία στη σάρκα, για να εκπληρωθεί η απαίτηση του νόμου σε μας, οι οποίοι δεν ζούμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της σάρκας, αλλά σύμφωνα με τις οδηγίες του Πνεύματος».

Αυτό που λέγει σημαίνει το εξής· Σκοπός του νόμου, λέγει, ήταν να δικαιώσει τη φύση των ανθρώπων, αλλά αδυνατούσε να το κάνει αυτό, όχι από δική του αδυναμία, αλλ’ εξαιτίας της νωθρότητας των ακροατών του. Γιατί, όντας επιρρεπείς προς την ηδονή της σάρκας, απέφευγαν τις ταλαιπωρίες των απαιτήσεων του νόμου, και επιδίδονταν στις ηδυπάθειες του σώματος. Γι’ αυτό, λέγει, ο Θεός των όλων στέλνοντας τον Υιό του με τη μορφή του σώματος της αμαρτίας, δηλαδή με ανθρώπινη φύση, απαλλαγμένη όμως από την αμαρτία, ως θυσία για την αμαρτία, καταδίκασε την αμαρτία στη σάρκα, ελέγχοντας την αδικία της, επειδή υπέβαλε στα επιτίμια των αμαρτωλών τον ανεύθυνο και απαλλαγμένο από την αμαρτία, και το έκανε αυτό όχι για να δικαιώσει τον άνθρωπο που προσέλαβε, αλλά για να εκπληρωθεί, λέγει, η απαίτηση του νόμου σε μας που δεν ζούμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της σάρκας, αλλά με την καθοδήγηση του Πνεύματος. Καθόσον η ευεργεσία του Σωτήρα μας εκτείνεται σ’ όλη τη φύση των ανθρώπων, γιατί, όπως με τον προπάτορα Αδάμ γίναμε μέτοχοι της κατάρας και βρεθήκαμε όλοι δέσμιοι του θανάτου όπως εκείνος, έτσι γινόμαστε μέτοχοι και της νίκης του Σωτήρα Χριστού, και θα συμμετάσχουμε στη δόξα και θα απολαύσουμε μαζί του και τη βασιλεία. Και αυτών μάρτυρας είναι ο μακάριος Παύλος, υπενθυμίζοντας και τα παλιά και τα νέα, και δείχνοντας ότι τα παλιά καταργήθηκαν με τη δικαίωση του Σωτήρα.

Όπως γίναμε μέτοχοι του θανάτου του Αδάμ, έτσι θα γίνομε μέτοχοι και της ζωής του Κυρίου.

«Εάν με το παράπτωμα του ενός», λέγει, «πέθαναν πολλοί, η χάρη του Θεού και η δωρεά που ήρθε με τη χάρη του ενός ανθρώπου Ιησού Χριστού, ήταν υπεραρκετή για τους πολλούς». Και λίγο παρακάτω, «Άρα λοιπόν, όπως με το παράπτωμα του ενός η καταδίκη κυριάρχησε σε όλους τους ανθρώπους, έτσι και η δίκαια πράξη του ενός ήταν δικαίωση και ζωή για όλους τους ανθρώπους. Γιατί, όπως με την παρακοή του ενός ανθρώπου έγιναν αμαρτωλοί οι πολλοί, έτσι και με την υπακοή του ενός θα δικαιωθούν οι πολλοί». Τα ίδια διδάσκει πιο καθαρά και στην προς Κορινθίους επιστολή λέγοντας· «Όπως με τον Αδάμ όλοι πεθαίνουν, έτσι και με τον Χριστό όλοι θα ζωοποιηθούν». 

 

Από αυτά είναι φανερό, ότι η νίκη του Σωτήρα μας είναι δική μας νίκη, αφού η ήττα του προπάτορά μας υπήρξε ήττα όλων και πρέπει, όπως γίναμε μέτοχοι της πράξεως εκείνου, έτσι ν’ απολαύσουμε και τα αγαθά μαζί με εκείνον που έλαβε σάρκα από εμάς και δοξάσθηκε για μας. Γι’ αυτό και ο θείος απόστολος έλεγε· «Εκείνους που τους ήξερε από πριν, αυτούς και προόρισε να γίνουν όμοιοι με την εικόνα του Υιού του, ώστε αυτός να είναι πρωτότοκος ανάμεσα σε πολλούς αδελφούς. Εκείνους που αυτός προόρισε, εκείνους και κάλεσε, και εκείνους που κάλεσε, αυτούς και δικαίωσε, και εκείνους που δικαίωσε, αυτούς και δόξασε». Και κάπου αλλού λέγει· «Εάν είμαστε παιδιά του, είμαστε και κληρονόμα του· κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι του Χριστού, εάν βέβαια πάσχουμε μαζί του, για να δοξασθούμε και μαζί του». Και αλλού· «Εάν υπομένουμε, και θα βασιλεύουμε μαζί του». 

 

Για χάρη λοιπόν όλης της φύσεως μας ο Λόγος του Θεού προσέλαβε τη δική μας απαρχή, ώστε, οδηγώντας την μέσα από κάθε αρετή, να προκαλέσει σε πάλη τον ανταγωνιστή, και να αποδείξει ότι ο αθλητής είναι ανίκητος, και αυτόν να τον δοξάσει, ενώ εκείνου την πράξη να την στηλιτεύσει, και να κάνει όλους να κινηθούν με θάρρος εναντίον του. Γι’ αυτό στα ιερά Ευαγγέλια έλεγε, άλλοτε, «Είδα τον Σατανά να πέφτει σαν αστραπή από τον ουρανό», και άλλοτε πάλι, «Εάν κάποιος δεν μπει μέσα στο σπίτι του ισχυρού και δεν δέσει τον ισχυρό, πώς είναι δυνατόν να αρπάξει τα σκεύη του;». Λέγοντας σπίτι του ισχυρού εννοεί την ανθρώπινη φύση, η οποία έχει αυτομολήσει προς εκείνον, ανεχόμενη να εκτελεί ό,τι διατάσσει εκείνος και επισύροντας επάνω της αυθαίρετη δουλεία. Και αλλού πάλι· «Έχετε θάρρος, εγώ νίκησα τον κόσμο». Και κάπου αλλού· «Τώρα γίνεται δίκη του κόσμου αυτού, τώρα ο άρχοντας του κόσμου αυτού θα πεταχθεί έξω. Και εγώ όταν υψωθώ από τη γη, θα σας ελκύσω όλους προς τον εαυτό μου». Και προχωρώντας το αναπτύσσει πιο καθαρά.

Ότι η ενανθρώπηση του Σωτήρα είναι κοινή ευεργεσία των ανθρώπων.

«Όσον άφορα την κρίση, ο άρχοντας του κόσμου αυτού έχει κριθεί». Και πάλι· «Έρχεται ο άρχοντας του κόσμου αυτού, και επάνω μου δεν έχει καμμιά δύναμη». Όντας δηλαδή απαλλαγμένος από κάθε αιτία, δεν είχε κανένα από τα σπέρματα του διαβόλου. Γι’ αυτό και κατάργησε την τυραννία του και τον έβγαλε έξω, και έκανε να τον καταπατούν εκείνοι που προηγουμένως ήταν δούλοι του, ενθαρ¬ρύνοντάς τους και λέγοντας, «Να, σας δίνω την εξουσία να πατάτε πάνω σε φίδια και σκορπιούς και πάνω σε όλη τη δύναμη του εχθρού». 

 

Για να δούμε όμως και την ίδια την πάλη προς τον διάβολο, ας πάμε στην ιστορία των Ευαγγελίων. Οδηγήθηκε ο Ιησούς από το Πνεύμα μετά τη βάπτισή του στην έρημο, για να πειρασθεί από τον διάβολο. Οδηγήθηκε βέβαια όχι ο Λόγος του Θεού, αλλά ο ναός (άνθρωπος) που προσλήφθηκε από τον Θεό Λόγο από τους απογόνους του Δαβίδ. Γιατί το άγιο Πνεύμα δεν οδήγησε τον Θεό Λόγο για να παλέψει με τον διάβολο, αλλά τον ναό που έπλασε μέσα στην Παρθένο σε ναό του Θεού Λόγου. Νήστεψε σαράντα μέρες και άλλες τόσες νύχτες. Δεν θέλησε να ξεπεράσει το μέτρο εκείνων που είχαν νηστέψει παλαιότερα, για να μη αποφύγει την πάλη μαζί του ο αντίπαλος, για να μη καταλάβει ποιός κρύβεται, και αποφύγει να παλέψει μ’ αυτόν που φαινόταν. Γι’ αυτό μετά από τις ημέρες που είπαμε, εμφανίζει το πάθος της ανθρώπινης φύσεως και επιτρέπει στην πείνα να προκληθεί, δίνοντας λαβή σ’ εκείνον μέσω της πείνας. Γιατί δεν τολμούσε να πλησιάσει, επειδή έβλεπε να γίνονται πολλά γύρω από αυτόν που ήταν ταιριαστά σε Θεό. 

 

Πράγματι όταν γεννήθηκε άγγελοι έψαλλαν, ανέτειλε άστρο που οδήγησε τους μάγους για να τον προσκυνήσουν, έβλεπε τους κορυφαίους της παρατάξεως αυτής, αλλά και τον ίδιο να εφαρμόζει κάθε διάταξη του νόμου, να αποστρέφεται την κακία, να σιχαίνεται κάθε πονηρία, και αυτό σύμφωνα με την πρόβλεψη που έγινε γι’ αυτόν από τον προφήτη· «Προτού να γνωρίσει το καλό ή το κακό, αποφεύγει να πειθαρχήσει στο κακό, και προτίμα το καλό». Αλλά και ο Ιωάννης φώναζε· «Να ο Αμνός του Θεού, ο οποίος σηκώνει την αμαρτία του κόσμου». Ο Πατέρας βεβαίωσε από τον ουρανό· «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίο έδειξα την ευαρέσκεια μου». Ήρθε από πάνω η χάρη του Πνεύματος. Αυτά και πολλά άλλα τέτοια προξενούσαν κατάπληξη στον διάβολο, και δεν τον άφηναν να έρθει κοντά στον αγωνιστή της φύσεώς μας. Όταν όμως δέχθηκε την προσβολή της πείνας και τον είδε να έχει ανάγκη από τροφή, και να μη μπορεί να αντέξει περισσότερο από τους παλιούς άνδρες, πλησιάζει, νομίζοντας ότι βρήκε πολύ μεγάλη ευκαιρία, και πιστεύοντας ότι θα τον νικήσει εύκολα.

(Αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας. «Περί ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου», Ε.Π.Ε. 10, σ. 27, 39-47)

 

Πηγή: alopsis.gr

Διδάσκουν παιδιά πως να κόβουν κεφάλια.

Συρία: Σε στρατόπεδα της ISIS διδάσκονται μικρά παιδιά πώς να αποκεφαλίζουν δυτικούς.

 

Οι εκπαιδευτές δείχνουν πώς να αποκεφαλίζουν ξανθιές, γαλανομάτες κούκλες με κουζινομάχαιρα.

Αυτό το καλοκαίρι, στη γενέτειρά του την Raqqa, ο 13χρονος Mohammad εξαναγκάστηκε να παραστεί σε στρατόπεδο εκπαίδευσης παιδιών που ιδρύθηκε από το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας (ISIS). Όταν ο πατέρας του εκδήλωσε την αντίθεσή του στην υποχρεωτική στράτευση του γιου του, οι τζιχαντιστές της ISIS απείλησαν να τον σκοτώσουν. Ο Mohammad έφυγε για το στρατόπεδο, το οποίο ο πατέρας του περιγράφει ως μια μορφή "πλύσης εγκεφάλου στα παιδιά". Αφότου επέστρεψε, η μητέρα του λέει ότι με έκπληξη βρήκε στην τσάντα του μια ξανθιά, γαλανομάτα κούκλα - μαζί με ένα μεγάλο μαχαίρι που δόθηκε στο γιο της από τους εκπαιδευτές της ISIS. Όταν ρώτησε τον Mohammad, της είπε ότι ο αρχηγός του στρατοπέδου είχε διανείμει τις κούκλες και ζήτησε από τα παιδιά να τις αποκεφαλίσουν χρησιμοποιώντας το μαχαίρι και ότι τους ζητήθηκε να καλύπτουν τα πρόσωπα των κούκλων όταν έκαναν το αποκεφαλισμό. Ήταν η εργασία του: πρακτική αποκεφαλισμού ενός παιχνιδιού ομοιώματος ενός ξανθού, λευκού δυτικού.

Ο πατέρας του Mohammad λέει ότι και άλλοι γονείς επιβεβαίωσαν την ιστορία του γιου του - στα παιδιά τους είχαν δοθεί κούκλες και μαχαίρια, επίσης. Στην Raqqa της Συρίας, προπύργιο της ISIS, οι κάτοικοι λένε ότι τα παιδιά σιγά σιγά εξαναγκάζονται να ζουν υπό την βίαιη ερμηνεία της σουνιτικής μαχητικής ομάδας του νόμου της Σαρία.

Εκείνοι που ζουν στην ανατολική πόλη λένε ότι η ISIS έχει θεσπίσει κανόνες για την απαγόρευση παραδοσιακών παιχνιδιών για παιδιά και βίαια στρατολογεί παιδιά στην ISIS. Λένε ότι η ISIS στρατολογεί παιδιά κάτω των 15 ετών σε ειδικά στρατόπεδα με σκοπό να εισάγει ανήλικους στα δόγματά τους.

 

Μερικά από τα αγόρια μεταφέρονται στη συνέχεια σε ένα στρατόπεδο ενηλίκων, όπου τα εκπαιδεύουν να χρησιμοποιούν όπλα και να πολεμούν. Πηγές εξοικειωμένες με την δραστηριότητα στο εσωτερικό του στρατοπέδου, λένε ότι προκειμένου να διδάξουν τα παιδιά πώς να χρησιμοποιούν τα μαχαίρια, η ISIS έχει διανείμει κούκλες με ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια, που παραπέμπουν σε Ευρωπαίους και Αμερικάνους, ντυμένες με πορτοκαλί στολές φυλακής, όπως αυτές που φοριούνται από κρατούμενους στο Γκουαντάναμο. Στα παιδιά δίνουν μεγάλα μαχαίρια και τους λένε να αποκεφαλίσουν τις κούκλες.

Ο Mohammed δήλωσε ότι τα μεγαλύτερα παιδιά κλήθηκαν να δείξουν στην υπόλοιπη ομάδα πώς να αποκεφαλίζουν κούκλες. Όποιο παιδί δεν κατάφερνε να εκτελέσει το έργο το τιμωρούσαν.

Λίγο μετά την επιστροφή του Mohammad από το στρατόπεδο της ISIS, ο πατέρας του, ωθούμενος από το φόβο του να δει τον γιο του να γίνεται ένας μαχητής ISIS, αποφάσισε ότι έπρεπε να φύγει με την οικογένειά του από την Raqqa. Μάζεψαν ό,τι μπορούσαν και έφυγαν για την τουρκική πόλη Urfa.

Η μητέρα του Mohammad λέει ότι πολλές άλλες οικογένειες έφυγαν επίσης από την Raqqa λόγω αναγκαστικής στρατολόγησης παιδιών.

«Το ισλαμικό καθεστώς χρησιμοποιεί ό, τι έχει εναντίον μας», λέει. «Η ISIS προσπαθεί να διδάξει στα παιδιά μας ότι θα πρέπει να μας θεωρούν άπιστους και να μας κόψουν τα κεφάλια μας».

 

 Πηγή: Κόκκινος ουρανός

Σε βαριά αρρώστια το Βατικανό.

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 

Από βαριά αρρώστια πάσχει το Βατικανό. Αυτό δεν το είπε κάποιος «ζηλωτής» Ορθόδοξος μοναχός, αλλά ο ίδιος ο σημερινός Πάπας Φραγκίσκος, που πρόσφατα είχε χαρακτηρίσει την Ορθόδοξη Εκκλησία «ασθενή», αφού δεν είναι υποταγμένη σ’ αυτόν. Το λυπηρό είναι ότι Ορθόδοξοι Προκαθήμενοι ζηλούν τις υπερεξουσίες του Πάπα και την απαράδεκτη κατάσταση της αυλής του και επιδιώκουν να εισαγάγουν τα παπικά πρότυπα στην Ορθόδοξη Εκκλησία…

Ο Πάπας Φραγκίσκος με την ευκαιρία της εορτής των Χριστουγέννων τη Δευτέρα, 22 Δεκεμβρίου 2014, μίλησε στα μέλη της Ρωμαϊκής Κούριας και εξαπέλυσε σε βάρος τους σφοδρότατη επίθεση. Οι μύδροι και οι προσβλητικοί χαρακτηρισμοί του δείχνουν τον ηθικό ξεπεσμό της γραφειοκρατίας του Βατικανού, που επί αιώνες έχει αναπτυχθεί σε ένα ανίκητο Λεβιάθαν, λόγω της κοσμικής, ηγεμονικής, αυταρχικής και ιμπεριαλιστικής θέσης που έχει αποκτήσει ο Πάπας. Σημειώνεται ότι ο Πάπας Φραγκίσκος θέλησε να δημοσιοποιηθεί η στα ιταλικά ομιλία του, αφού ολόκληρη δημοσιεύθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του Βατικανού.
 

Ο Πάπας ανέφερε ένα μεγάλο κατάλογο ασθενειών από τις οποίες πάσχει η Κούρια, και οι οποίες, όπως τόνισε, «εξασθενούν τη διακονία της προς τον Θεό».
 

Η πρώτη αρρώστια που ανέφερε είναι πως τα μέλη της Κούριας αισθάνονται «αθάνατα», «απαραίτητα» και «διαθέτοντα πλήρη ασυλία»*. Αλλά, όπως σημείωσε, τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από ανθρώπους που θεωρούσαν τους εαυτούς τους αιώνιους, αναγκαίους και ασύδοτους... Άλλη ασθένεια της Κούριας είναι, πάντα κατά τον Πάπα, η σκληροκαρδία της, η διανοητική και η πνευματική. Παρομοίασε τα μέλη της με τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους τους οποίους χαρακτήρισε ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος «σκληροτράχηλους και απερίτμητους τη καρδία και τοις ωσίν» ( Πρ. ζ΄ 52).
 

Ο βαρύτερος ίσως από τους βαρείς χαρακτηρισμούς που είπε ο Πάπας είναι ότι τα μέλη της Κούριας πάσχουν «από πνευματικό αλτζχάϊμερ», δηλαδή έχουν λησμονήσει την «ιστορία της σωτηρίας», και ότι τους συμβαίνει αυτό που γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην «Αποκάλυψη», ότι έδωσε εντολή ο Κύριος στον άγγελο να πει στην Εκκλησία της Εφέσου, ότι έχει εναντίον της, πως «την πρώτη της αγάπη αφήκε» (Αποκ. β΄ 4).
 

Μπαίνοντας σε πιο πρακτικά ζητήματα ο Πάπας κατηγόρησε τα μέλη της Κούριας ότι πάσχουν ακόμη «από την αρρώστια της αντιζηλίας και της ματαιοδοξίας». Και επεξήγησε ότι αυτό είναι προφανές «όταν τα χρώματα της ενδυμασίας και τα διακριτικά των οφίκιων καθίστανται η πρώτη μέριμνα τους. Και πρόσθεσε ότι η αρρώστια αυτή οδηγεί άνδρες και γυναίκες σε ένα ψεύτικο «μυστικισμό» και σε ένα ψεύτικο «ησυχασμό». Μια ακόμη σοβαρότατη ασθένεια της Κούριας είναι κατά τον Πάπα η «υπαρξιακή σχιζοφρένεια». Είναι η ασθένεια εκείνων που ζουν διπλή ζωή, και είναι καρπός της υποκρισίας τους, της μετριότητας τους και του προοδευτικά αυξανόμενου πνευματικού κενού τους, που δεν μπορούν να το γεμίσουν με διδακτορικά διπλώματα και άλλους ακαδημαϊκούς τίτλους. Αυτοί οι κληρικοί ζουν, κατά τον Πάπα, δύο παράλληλες πορείες, «στη μία διδάσκουν με αυστηρότητα τους άλλους και στην άλλη ακολουθούν μια κρυφή και συχνά έκλυτη ζωή».
 

Μια άλλη αρρώστια των μελών της Κούριας είναι αυτή του κουτσομπολιού, των ψιθύρων και της φλυαρίας. Ο Πάπας την χαρακτηρίζει και αυτήν «βαριά ασθένεια», που καταντά τον άνθρωπο «σπαρτική μηχανή ζιζανίων, όπως είναι ο σατανάς» και σε πολλές περιπτώσεις «ανθρωποκτόνο με κρύο αίμα» της υπόληψης των αδελφών και συναδέλφων του. Και προσθέτει ο Πάπας: «Είναι η ασθένεια των άνανδρων ανθρώπων, που δεν έχουν το θάρρος να μιλήσουν κατ’ ευθείαν και μιλούν πίσω από τον πλάτη», για να προσθέσει: «Αδελφοί ας προφυλαχθούμε από την τρομοκρατία των διαβολών».
 

Επόμενη αρρώστια της Κούριας είναι η θεοποίηση και οι κολακείες των κατωτέρων προς τους ανωτέρους στην ιεραρχία της Κούριας, με σκοπό να αποκτήσουν την εύνοιά τους. Οι άνθρωποι που πάσχουν από αυτή την ασθένεια «είναι θύματα του καριερισμού και της καιροσκοπίας, τιμάνε τα πρόσωπα και όχι τον Θεό. Είναι οι άνθρωποι που εκτελούν την υπηρεσία τους σκεπτόμενοι αποκλειστικά τι θα αποκομίσουν από αυτή και όχι τί οφείλουν να προσφέρουν». Μια άλλη ασθένεια είναι η αδιαφορία των μελών της Κούριας προς τους άλλους. Αυτό είναι αποτέλεσμα ότι σκέπτονται μόνο τους εαυτούς τους και χάνουν τη γνησιότητα και τη ζεστασιά των ανθρωπίνων σχέσεων. Το πένθιμο πρόσωπο ανθρώπων της Κούριας είναι μια ακόμη ασθένεια που κατονόμασε ο Πάπας. Πρόκειται για ανθρώπους, όπως είπε, «βλοσυρούς και στυφούς, που χρησιμοποιούν το ύφος τους, κυρίως προς τους κατώτερούς τους σε συνδυασμό με την προς αυτούς αυστηρότητα, σκληρότητα και αλαζονεία». Και πρόσθεσε: « Στην πραγματικότητα η θεατρική σοβαρότητα και ο άγονος πεσιμισμός είναι συνήθως συμπτώματα της δικής τους φτώχειας και ανασφάλειας».
 

Το σφυροκόπημα και το μαστίγωμα, που είναι και αυτομαστίγωμα, συνεχίζεται. Ο Πάπας αναγνωρίζει μια ακόμη ασθένεια στην αυλή του, αυτή της συγκεντρώσεως περιουσιών και του πλουτισμού. Είναι η περίπτωση αυτών που «αναζητούν να γεμίσουν το υπαρξιακό κενό στην καρδιά τους με τη συγκέντρωση υλικών αγαθών, όχι από ανάγκη, αλλά μόνο για να αισθανθούν σιγουριά», για τα γεράματά τους θά 'λεγε κάποιος μακαρίτης άγαμος κληρικός… Μια ακόμη ασθένεια, που διέγνωσε στην Κούρια ο Πάπας είναι αυτή των «κλειστών κύκλων». Πρόκειται για ομάδες στο εσωτερικό του Βατικανού, στις οποίες οι δεσμοί που αναπτύσσονται είναι, κατά τον Πάπα, ισχυρότερες από αυτές που πρέπει να αναπτύσσονται στο Σώμα της Εκκλησίας, ακόμη ισχυρότερες και από αυτόν τον δεσμό που πρέπει να υπάρχει με τον Χριστό.
 

Τελευταία ασθένεια της Κούριας, που ανέφερε ο Πάπας είναι η επιδίωξη των εγκόσμιων οφελών, της επιδειξιομανίας, και όταν το μέλος της Κούριας μετατρέπει τη διακονία του σε ισχύ και την ισχύ σε εμπόρευμα για να αποκτήσει εγκόσμια οφέλη ή περισσότερη ισχύ. Είναι, κατά τον Πάπα, «η ασθένεια των ανθρώπων εκείνων που αποζητούν άπληστα να πολλαπλασιάσουν την ισχύ τους και προς τον σκοπό αυτό είναι ικανοί να συκοφαντήσουν, να δυσφημήσουν να εκθέσουν τους άλλους σε εφημερίδες και σε περιοδικά…».
 

Αυτή είναι η αυτοκριτική του Πάπα για την Κούρια. Τι μπορεί να προσθέσει κανείς σε τόσες βαρύτατες ασθένειες που διέγνωσε δημόσια στα μέλη της; Να σχολιάσουμε μόνο μπορούμε. Πρώτον ότι οι ασθένειες της Κούριας είναι η κορυφή του παγόβουνου και πως «το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει». Ενδεικτικό είναι πως ο Πάπας που κατηγορεί με τα μελανότερα χρώματα την Κούρια, επιχειρεί να περάσει απόφαση, με την οποία, μεταξύ των άλλων, θα επιτρέπεται η Θεία Κοινωνία στους Ρωμαιοκαθολικούς που τέλεσαν δεύτερο γάμο. Αυτό λέγεται ότι είναι για ποιμαντικούς λόγους, αλλά ευρύτατα κυκλοφορεί η πληροφορία ότι οφείλεται στη σημαντική μείωση των εσόδων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στη Γερμανία, όπου οι πολλές δεκάδες χιλιάδες Ρωμαιοκαθολικών που έκαμαν δεύτερο γάμο και δεν μπορούν να προσέλθουν στην Θεία Κοινωνία εγκαταλείπουν την Εκκλησία τους και δεν πληρώνουν πλέον τον αναλογούντα φόρο τους γι’ αυτήν…. 

 

Δεύτερον ότι αναγνωρίστηκε από τα πιο επίσημα χείλη πως η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι σε βαθύ τέλμα και παρακμάζει. Τρίτον η αγιοποίηση του Πάπα Ιωάννου Παύλου του Β΄ και του Παύλου του Στ΄ είναι σε αντίθεση με τις σοβαρότατες επισημάνσεις για την κατάσταση της Κούριας, αφού εν πολλοίς η ιδιαίτερα αρρωστημένη κατάσταση της τους βαρύνει άμεσα. Σημειώνεται ότι η Ρωμαϊκή Κούρια λειτουργεί ακόμα και σήμερα με βάση τη Διάταξη Pastor Bonus, της 28ης Ιουνίου 1988, του Ιωάννη Παύλου Β΄ και το Γενικό Κανονισμό του 1992, επί του ιδίου Πάπα. Και τελευταίο, θα έχει ενδιαφέρον η εξέλιξη στις ήδη πολύ τεταμένες σχέσεις Πάπα – Κούριας. Με την ομιλία του ο Πάπας κήρυξε τον πόλεμο στην Κούρια. Ένας πόλεμος έχει νικητή και ηττημένο και κάθε πλευρά έχει τα όπλα της. Πάντως όποιος κι αν είναι ο νικητής δεν θα έχει ενδιαφέρον για τους Ορθοδόξους. Από τις βασικές διαφορές που υπάρχουν τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει. Ο πόλεμος που άρχισε είναι εσωτερικό ζήτημα του Βατικανού. Πρόκειται περί έως τελικής πτώσεως διαμάχης γραφειοκρατών και ταγμάτων, με πρώτο αυτό των Ιησουιτών, για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι…
 

Το τελευταίο σχόλιο είναι πως δεν πάσχει μόνο η Κούρια, πάσχει ολόκληρη η παποσύνη. Δεν πρόκειται πάλι για προσωπικό σχόλιο. Είναι διαπίστωση του γνωστού ρωμαιοκαθολικού κληρικού και θεολόγου, καθηγητού του πανεπιστημίου της Τυβίγγης, Χανς Κουνγκ (Hans Kung). Στο βιβλίο του «Μπορούμε να σώσουμε την Καθολική Εκκλησία; Μπορούμε να σώσουμε την Καθολική Εκκλησία!», που το 2013 κυκλοφορήθηκε στα αγγλικά από τις εκδόσεις William Collins, γράφει, μεταξύ των άλλων, στην εισαγωγή του βιβλίου του, ως διάγνωση:
 

« Έχω αφιερώσει πάνω από 1000 σελίδες στην περιγραφή και ανάλυση της ιστορίας της Χριστιανοσύνης ολόκληρης. Αλλά ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι η παποσύνη είναι το κεντρικό στοιχείο του Ρωμαιοκαθολικού προτύπου και είναι η παποσύνη και η ισχύς της που πρέπει πρώτιστα και επειγόντως να μεταρρυθμιστεί… Πενήντα χρόνια πριν, ο Ιωσήφ Ράτζινγκερ και εγώ είμαστε οι δύο νεότεροι επίσημοι σύμβουλοι της Δευτέρας Βατικανής συνόδου (1962-5). Η Σύνοδος αυτή επιχείρησε να μεταρρυθμίσει σημαντικά σημεία στο Ρωμαϊκό σύστημα, αλλά, δυστυχώς, η πείσμων αντίσταση της Ρωμαϊκής Κούριας εμπόδισε την πραγματοποίησή τους. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν τη Σύνοδο η Ρώμη βαθμιαία γύρισε πίσω το ρολόι στις προτάσεις για μεταρρυθμίσεις και ανανέωση και αυτό προκάλεσε μια νέα ταραχή και ήδη σε εξέλιξη βαριά και τρομακτική ασθένεια στην Καθολική Εκκλησία. Τα σεξουαλικά σκάνδαλα, που προκάλεσαν Καθολικοί κληρικοί είναι μόνο το πιο πρόσφατο σύμπτωμα….». Χειρότερο των σεξουαλικών σκανδάλων είναι, κατά τον Κουνγκ, η απόκρυψη και η αποσιώπηση τους που από χρόνια επιχειρείται από την Κούρια, αντί της πλήρους διαλεύκανσης, μετά από βαθιά και λεπτομερή έρευνα.  

 

Οι ασθένειες που περιέγραψε ο Πάπας για την Κούρια δεν πρέπει να κάνουν τους Ορθοδόξους κληρικούς να νιώσουν ικανοποίηση. Μάλλον πρέπει να τους προβληματίσουν και να τους οδηγήσουν σε δική τους αυτοκριτική. Οι ίδιοι γνωρίζουν ότι φαινόμενα από αυτά που συμβαίνουν στο Βατικανό δεν λείπουν από το Φανάρι, από τις αυλές των άλλων Πατριαρχείων, ακόμη και από το Συνοδικό Μέγαρο της Μονής Πετράκη, όπου η ηγεμονική αντίληψη, η κολακεία, το κουτσομπολιό και οι συζητήσεις για ιερατικά άμφια και μελλοντικές επιδιώξεις δίνουν και παίρνουν. Το καλό είναι πως, παρόλα αυτά, το σύστημα διοίκησης της Ορθόδοξης Εκκλησίας επιτρέπει, πλην κάποιων λυπηρών εξαιρέσεων, στους κληρικούς της που θέλουν και διαθέτουν ικανότητες, να εργασθούν και να έχουν πνευματικούς καρπούς.-

*Οι υπογραμμίσεις είναι του υπογράφοντος

Πηγή: aktines.blogspot.gr

 

(Σχόλιο Εγκολπίου: Μπορεί ο Πάπας να έκανε την αυτοκριτική του, γνησία ή κάλπικη δεν γνωρίζουμε, αλλα πολλοί ρασοφόροι της Πατρίδος μας δεν ακούν τίποτα, δεν βλέπουν τίποτα, είναι αλάθητοι μικροί Πάπες και συνεχίζουν. Με τα μανικετόκουμπά τους, με τα αυτοκίνητα τους, που προκαλούν σε καιρούς πείνας για τους Έλληνες πιστούς, με τα εντυπωσιακά ράσα τους, με τις δημόσιες σχέσεις τους, με τις κοσμικές εκδηλώσεις τους. Τελείως ξένοι με Τον φτωχό και ανυπόδητο Ιησού που έχυσε το πανάγιο Αίμα Του για την σωτηρία μας.

 

Δυστυχώς το αυτό συμβαίνει και με πολλούς λαϊκούς οι οποίοι επειδή έχουν ένα μουστάκι και ένα μακρύ μανίκι υποδύονται τους αστυνομικούς ανακριτές εντός ναών και τους θεολόγους εκτός ναών, όντας άσχετοι σε βαθμό γραφικό. Γράφουν για ζητήματα που λένε ότι κατέχουν αλλά γίνονται αιτία σκανδάλων και απώλειας ψυχών. Αντί να κλαίνε τις αμαρτίες τους και να κοιτούν το πάτωμα την ώρα του εκκλησιασμού, παρατηρούν ποιός μπαίνει και βγαίνει για να μην μολυνθούν από την παρουσία του ξένου, του άλλου, του άγνωστου. Αν ο εφημέριος δεν τους κάνει υπακοή τον πολεμούν και συγχρόνως νομίζουν ότι είναι Ορθόδοξοι ενώ είναι εχθροί Της Εκκλησίας. Καλή μας μετάνοια...)

Βίος Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου

Ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος εορτάζει στις 28 Ιανουαρίου

Ο σοφός διδάσκαλος

Ο Όσιος Εφραίμ, ήταν το γένος Σύρος. Γεννήθηκε, όπως πιθανώς συμπεραίνεται, στην πόλη Νίσιβη της Μεσοποταμίας. Την εποχή εκείνη βασίλευε ο Διοκλητιανός κατά το έτος 306.

Οι γονείς του., που ήσαν πιστοί Χριστιανοί, ομολόγησαν γενναία την πίστη τους στον Ιησού Χριστό. Άπό νεαρής ηλικίας τον προσέλαβε κοντά του ο Επίσκοπος της πόλεως αυτής Ιάκωβος. Τον ανέθρεψε με μεγάλη επιμέλεια, διότι κατάλαβε την αγαθή διάθεση του παιδιού αυτού. Έμαθε πολλά γράμματα και έγινε σοφός διδάσκαλος! Στα θαυμάσια συγγράμματα του φαίνεται η σοφία του. Με αυτά μας διδάσκει κάθε ώρα ως σήμερα και μας νουθετεί, μας οδηγεί και μας συμβουλεύει. Τα συγγράμματά του τα έγραψε σε τρεις γλώσσες, Ελληνική, Λατινική και Συριακή. Τόσο δε πολυγραφότατος ήταν. Πολλά έργα του στη λατινική γλώσσα είναι αμετάφραστα. Και είναι πολύτιμα.

Το σπουδαιότερο κατόρθωμα του είναι, ότι δεν έλειψε από τα μάτια του το δάκρυ! Σε όλη, του τη ζωή θα έχυσε ένα ποτάμι δάκρυα σωτήρια. Τα δάκρυα αυτά έβγαιναν αυθόρμητα, και ακολουθούσαν στεναγμοί από τα βάθη της καρδιάς, σαν να έβγαινε φωτιά από τα σπλάχνα του.

Αυτό μπορεί κάνεις να το καταλάβει από τα κατανυκτικά συγγράμματά του, όπου διηγείται πολλές φορές για τη δευτέρα, του Θεού Παρουσία, και την αδέκαστη κρίση της φοβερής εκείνης ώρας. Και τόσον τυπώνει στο νου μας, τον τρόμο της φοβερής εκείνης ημέρας, ώστε δειλιάζει κανείς, όταν τα διαβάζει, πως έκλαιε πικρά ο δίκαιος σαν να ήταν αξιοκατάκριτος. Με τέτοιους λογισμούς πάντοτε ο Όσιος στη σκέψη του, απόφευγε τους θορύβους, και πηγαίνοντας στην έρημο, περπατούσε από τόπο σε τόπο, προσπαθώντας να ωφελήσει, και να ωφεληθεί.

Τον διδάσκει η πόρνη

Την εποχή εκείνη η πατρίδα του η Νίσιβη παραδόθηκε στους Πέρσες. Τότε ο Όσιος έφυγε από την πατρίδα του και επήγε στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας. Ήθελε να προσκύνηση τα Άγια λείψανα που βρίσκονταν σε αυτήν. Ακόμη, ήθελε να εύρη ένα ενάρετο και λόγιο άνθρωπο, για να μιλήσει μαζί του και να ωφεληθεί. Για να το επιτύχει αυτό έκαμε προσευχή προς τον Θεό. Καθώς λοιπόν έμπαινε στην πολιτεία κοίταξε με προσοχή να τύχει κανένας, όπως τον ήθελε. Έτσι περπατώντας και συλλογισμένος, τον απάντησε μια πόρνη.

Ο Όσιος, όταν την είδε έμεινε εκστατικός και περίλυπος. Του συνέβη εντελώς το αντίθετο από ότι εζήτησε. Η δε γυναίκα στάθηκε και τον κοίταζε ώρα πολλή.

Ο Άγιος, λοιπόν, για να την κάμει να ντραπεί της είπε:

—Γιατί τολμάς και με βλέπεις, ω γυναίκα, με αυτήν την αναίδεια και δε ντρέπεσαι;

—Εγώ, του απάντησε αυτή, δεν έχω τόσο άδικο να σε παρατηρώ, επειδή από την πλευρά σου έγινα, όταν μας έπλασε ο Κύριος. Εσύ όμως πρέπει να παρατηρείς στη γη, από την οποία βγήκες. Μάλιστα δε εφόσον είσαι Μονάχος και θεωρείσαι νεκρός στο σώμα, δεν έπρεπε να με κοιτάξεις καθόλου στο πρόσωπο. Αυτά τα ανέλπιστα, όταν τα άκουσε ο Όσιος, την ευχαρίστησε ομολογώντας, ότι έλεγε την αλήθεια. Δόξασε δε και τον Κύριο, διότι ακούσε την δέηση του και ωφελήθηκε.

Η συνάντηση του με τον Μέγα Βασίλειο

Έπειτα από λίγο καιρό ο Όσιος Εφραίμ έφυγε από την Έδεσα και πήγε σε ένα κοντινό όρος και ασκήτευσε λίγο καιρό. Κατόπιν ξαναγύρισε στην Έδεσσα για να πάει στην Καισάρεια, να συναντήσει την πηγή των δογμάτων και πρόμαχο της ευσεβείας τον Μέγα Βασίλειο. Όταν ο θείος Εφραίμ είδε τον Μέγα Βασίλειο, εκείνος κήρυττε. Έβλεπε όμως μια περιστερά, που άστραφτε σαν τον ήλιο και η οποία καθόταν στον δεξιό ώμο του Μεγάλου Βασιλείου και του μιλούσε στο αυτί. Αυτός δε δίδασκε τον λαό, λέγοντας όσα η θεϊκή εκείνη περιστερά του έλεγε. Αυτή του φανέρωσε και τον θείο Εφραίμ. Αφού τον γνώρισε ποιος ήταν από την χάρι του Αγίου Πνεύματος, συνομίλησαν και ευχαριστήθηκαν πνευματικά, απολαμβάνοντας ο ένας τα λόγια του άλλου.

Το χάρισμα του λόγου

Αυτός ο Όσιος Εφραίμ δέχθηκε από τον Θεό το χάρισμα της διδασκαλίας, το οποίον φρόντισε με διάφορους τρόπους να το αυξήσει στις ψυχές των ανθρώπων, σαν δούλος του Θεού γεμάτος ευγνωμοσύνη σε αυτόν που του έδωσε αυτό το τάλαντο. Και αυτό ο ίδιος ο Εφραίμ το φανέρωσε μοναχός του. Ομολόγησε σε ένα ενάρετο πνευματικό, ένα όνειρο που είδε, όταν ήταν ακόμη μικρός. Ιδού το όνειρο: Είδα μια κληματαριά, που είχε αμέτρητα σταφύλια να φυτρώνει στη γλώσσα μου. Βγαίνοντας κατόπιν έξω από το στόμα μου άπλωσε τα κλήματα και σκέπασε όλη τη γη. Όλα τα πετεινά έρχονταν και έτρωγαν τα σταφύλια. Και όσο έτρωγαν τα πουλιά τους καρπούς, τόσο εκείνοι πλήθαιναν. Αυτά είπε ο Όσιος και τίποτε άλλο δεν φανέρωσε.

Όσοι όμως αξιώθηκαν να βλέπουν θεία Μυστήρια, είδαν πολλές αποκαλύψεις γι αυτόν. Ένας δε από αυτούς είπε, ότι είδε πλήθος Αγγέλων, οι οποίοι κατέβαιναν άνωθεν, με ένα βιβλίο χειρόγραφο. Και ρωτούσε ο ένας τον άλλον:

—Ποιος είναι άξιος να πάρει το βιβλίο στα χέρια του;

Ο ένας έλεγε τον ένα, ο άλλος έλεγε τον άλλον, αναφέροντας τους πλέον σώφρονες και ευλαβείς. Τέλος συμφώνησαν όλοι, ότι μόνος άξιος ήταν ο Όσιος Εφραίμ να το πάρει.

Και του το έδωσαν στα χέρια του. Αυτό είδε ο άνθρωπος. Ο ευλαβής αυτός άνθρωπος, όταν είδε το όραμα αυτό, καταφοβισμένος έτρεξε στην εκκλησία, όπου βρήκε τον Όσιο Εφραίμ να διδάσκει τον λαό με τα μελίρρυτα εκείνα λόγια και του φανέρωσε το όραμα. Από εκείνη την ώρα ξεχύθηκε η χάρι του Θεού στον Όσιο. Τα νοήματα έφθαναν στη γλώσσα του σαν κύματα. Δίδασκε με τόση ευκολία και γρηγοράδα, ώστε φαινόταν ότι τα έβλεπε στο χαρτί και τα διάβαζε! Δεν πρόφθανε η γλώσσα του να λέγει όσα ο νους του έφερνε με τόση ταχύτητα!

Το δάκρυ και η ακτημοσύνη του
 

Επίσης ο όσιος Εφραίμ είχε το σωτήριο δάκρυ, που δεν του έλειπε σχεδόν από τα μάτια. Ιδίως την νύκτα, όταν αγρυπνούσε για να προσευχηθεί με την ησυχία του και προσευχόταν ώρες κλαίοντας. Κοιμόταν τόσο μόνον, όσο χρειαζόταν για να μη ασθενήσει από τους πολλούς κόπους και πόνους, που του έδινε η σκληραγωγία από του να κοιμάται κατάχαμα, να νηστεύει και να εργάζεται στο καθήκον του ακούραστος. Είχε δε και την ακτημοσύνη. Τόση φτώχεια θεληματική, που κανένας δεν τον ξεπέρασε. Ο ίδιος το μαρτύρησε κατά την ώρα της κοιμήσεως του, λέγοντας την αλήθεια:
 

—Δεν απέκτησε ο Εφραίμ χρήματα, ή πορτοφόλι, ή σακκούλι, ή ραβδί, ούτε άλλο πράγμα επίγειο. Έναν πόθο μόνον είχα, τον πόθο στα ουράνια, από την ώρα, που άκουσα από το Άγιο Ευαγγέλιο, ότι πρόσταξε ο Δεσπότης τους Αποστόλους Του, να μη αποκτήσουν πράγμα επίγειο.

Η ηθική και πνευματική ελεημοσύνη του - Η ταπεινοφροσύνη του
 

Είχε δε τόση ταπεινοφροσύνη και μετριότητα ο Όσιος, ώστε έτρωγε με τη στάχτη το ψωμί του, και το νερό το έσμιγε με τα δάκρυα. Επίσης ήταν πολύ φιλόξενος και εύσπλαχνος με τους πτωχούς. Όταν είχε, έδινε ελεημοσύνη, όσην μπορούσε. Όταν δε δεν είχε επειδή ήταν πτωχότατος και τον περισσότερο καιρό δεν του βρισκόταν τίποτε, έπαιρνε τους ξένους και τους πτωχούς, και τους φίλευε, με την σωτήρια διδασκαλία του, που ήταν ανώτερη από τη σωματική τροφή και αναγκαιότερη. Ήταν δε τόσο σοφός και τόσο γλυκομίλητος, ώστε τα λόγια του μπορούσαν να μαλάξουν κάθε ψυχή, να παρηγορήσουν τον θλιβόμενο και να καταπραΰνουν τον οργιζόμενο. Αλλά και η όψη του, η ευταξία του, το ήθος του, έκανε καθένα να κατανύγεται η καρδιά του.

Αχρηστεύει τα βιβλία του αιρεσιάρχη 

 

Ως προς την Ορθοδοξία, ήταν σφόδρα ζηλωτής και ακαταμάχητος πρόμαχος της ένθεης πίστεως. Ακούσατε ένα τέχνασμα που έκαμε ο σοφότατος, για να μη ζημιωθούν οι πιστοί.
 

Τον καιρό εκείνο ήταν ο δυσσεβής Απολλινάριος, ο οποίος διέστρεψε πολλά δόγματα των Αγίων Πατέρων και Διδασκάλων μας. Διέστρεψε αυτά στην μιαρά του γνώμη, και έγραψε πολλά φλυαρήματα κατά των Ορθοδόξων, ο κακόδοξος. Αφού σύνταξε με επιμέλεια δύο βιβλία με πολλούς κόπους και βάσανα τα είχε έτοιμα, για να αντιμάχεται με τους πιστούς, όταν εύρη καιρό κατάλληλο.
 

Είχε δε ο Απολλινάριος κάποια γυναίκα πολύ αγαπημένη, με την ίδια γνώμη με αυτόν και την ίδια πίστη, όχι μόνον στην αίρεση, αλλά και στις σαρκικές απολαύσεις, καθώς έλεγαν οι γείτονες. Σε αυτήν λοιπόν την γυναίκα ο Απολλινάριος είχε δώσει τα βιβλία να τα φυλάξει, για να μη του τα πάρουν οι Ορθόδοξοι. Αυτό το έμαθε ο Εφραίμ. Προσποιήθηκε, λοιπόν, ότι είναι και αυτός στην αίρεση του Απολλιναρίου, και πηγαίνοντας στο σπίτι της γυναίκας εκείνης, της έδωσε κάποιο δώρο από την έρημο χάριν ευλογίας. Έτσι πήγαινε πολλές φορές, όταν έλειπε ο Απολλινάριος. Όταν λοιπόν κατάλαβε ο Όσιος, ότι δεν είχε καμιά υποψία η γυναίκα γι αυτόν, της ζήτησε τα βιβλία για να τα διαβάσει, για να ξέρη να μάχεται με τους αιρετικούς (έτσι ονόμασε τους Ορθοδόξους ο πάνσοφος, όπως τους θεωρούσε ο Απολλινάριος) για να μη τον θεωρήσουν αμαθή και αγράμματο και τον νικήσουν στη συζήτηση. Πείσθηκε η γυναίκα με αυτό το τέχνασμα που της έστησε ο μακάριος, του έδωσε τα βιβλία, με την υπόσχεση να τα επιστρέψει την άλλη ήμερα. Όταν τα πήγε στο δωμάτιο του, διάβασε μερικές σελίδες, αλλά δε είχε τον καιρό να τα αντιγράψει, για να αναιρέσει τις αιρέσεις εκείνες. Η γυναίκα εκείνη ήθελε τα βιβλία γρήγορα. Τι μηχανεύεται λοιπόν ο Εφραίμ; Ετοίμασε ψαρόκολλα καλή και κόλλησε με αυτήν όλα τα φύλλα με μεγάλη προσοχή ταχτικότατα, το ένα με το άλλο, και τόσο καλά, ώστε δεν ήταν δυνατόν να ξεκολλήσουν πλέον, εκτός και αν σχίζονταν. Κατόπιν τα έδεσε απ’ έξω καθώς ήσαν πριν, και τα παράδωσε στη γυναίκα. Εκείνη ανύποπτη, δεν τα άνοιξε, αλλά τα φύλαξε στη θέση τους. Ύστερα από ήμερες παρακίνησε ο Όσιος τους Ορθοδόξους, να κάμουν Σύνοδο, η οποία να διαλεχτεί με τον Απολλινάριο, για να γνωρισθεί η αλήθεια.
 

Έγινε, λοιπόν, η Σύνοδος και προσκάλεσαν και τον Απολλινάριο. Πολύ γερασμένος και μη μπορώντας να ομιλεί πολλά λόγια, είπε προς τους Ορθοδόξους αυτά:
 

—Εγώ, Πατέρες Άγιοι, δεν μπορώ πλέον να φιλονικώ με πολλούς φωνάζοντας. Έχω όμως δύο βιβλία πολύτιμα, τα οποία έγραψα με μεγάλη επιμέλεια, και ας διαβασθούν στη Σύνοδο. Ότι γράφουν τα βιβλία αυτά ομολογώ και εγώ με το στόμα μου.Τότε δοκίμασε να ανοίξει το ένα βιβλίο, και δεν μπόρεσε να εύρη ούτε αρχή, ούτε τέλος, ούτε μέση. Τα φύλλα είχαν γίνει ένα σώμα και ούτε να τα σχίσει μπορούσε. Παίρνοντας και το άλλο βιβλίο το βρήκε όμοιο με το πρώτο. Γι αυτό, που έπαθε, επήρε τόση λύπη και στενοχώρια και ντροπή, ώστε έφυγε από την Σύνοδο. Επειδή δε δεν μπορούσε να υποφέρει την συμφορά αυτή, κακώς ο κακός ξεψύχησε και πέθανε. Έτσι λυτρώθηκαν οι ευσεβείς από την βρωμερή αυτή αίρεση.

Η κοίμηση του
 

Ο Όσιος δεν ήθελε να ενταφιαστεί με πολυτελή ράσα. Το επανέλαβε και κατά την ώρα του θανάτου του, προσθέτοντας, εάν υπάρχει κανείς, που ετοιμάζει τέτοιο ένδυμα, ας το δώσει σε αυτόν, που έχει ανάγκη. Και πράγματι, ένας από τους επισημότερους και αγαπητότερους του ετοίμαζε ένα λαμπρό ένδυμα, και σκόπευε να ντύσει με αυτό το σώμα του Οσίου. Όταν όμως άκουσε την παραγγελία του, λυπήθηκε γιατί έχασε το σκοπό του. Σκέφθηκε δε να μη δώσει το ένδυμα στον ίδιο, αλλά να μοιράσει την αξία του στους πτωχούς, νομίζοντας, ότι έτσι ευχαριστεί τον Άγιο. 

 

Ενώ συλλογιζόταν αυτά πήρε την τιμωρία της παρακοής του. Εκείνη την στιγμή μπροστά σε όλους κυριεύεται από δαιμόνιο.
 

Πέφτει μπροστά στο κρεβάτι του Οσίου και αρχίζει να σπαράζει, διαστρεβλώνει τα χέρια του, να γυρίζει τα μάτια του ανάποδα, να βγάζει αφρούς από το στόμα., και εν γένει να κάνη όλα τα φοβερά που η μανία εκείνη, μπορεί να επιφέρει, στον άνθρωπο. Ο θείος Εφραίμ από Πνεύμα Άγιο κατάλαβε, ότι αυτό ήταν καρπός αμαρτίας, και άμα συνήλθε και έμαθε την κακή του σκέψη τον μάλωσε, αλλά και τον συγχώρησε. Έβαλε κατόπιν τα χέρια του επάνω στο δαιμονισμένο και με την προσευχή, έδιωξε το πονηρό πνεύμα και τον θεράπευσε με την τελευταία εντολή να εκτελέσει την παραγγελία του κατά γράμμα. Με αυτό το θαύμα. κατά το τέλος του βίου του ο Όσιος επισφράγισε τις πράξεις του! Έπειτα συμβούλεψε αρκετά τους παρόντες να εργάζονται την αρετή, τους ευλόγησε και είπε και μερικά από το μέλλον τα οποία εκπληρώθηκαν αργότερα. Έτσι παρέδωκε την αγία του ψυχή στα χέρια του Δεσπότου Χριστού με ειρήνη το έτος (379) και στεφανηφόρος έφυγε για τις αιώνιες Μονές, και την λαμπρότητα η οποία αναμένει όλους, όσοι αγωνίζονται και μιμούνται τη ζωή του.
 

Στίχος
 

Ἤκουσε γλῶτταν ψαλμικῶς, ἣν οὐκ ἔγνω, Ἐφραίμ, ἄνω καλοῦσαν, ὁ γλῶσσαν Σῦρος. Εἰκάδι ὀγδοάτῃ Νόες Ἐφραὶμ θυμὸν ἀπηῦρον.
 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως
 

Ρεῖθρον ἄϋλον, ἐν τῇ ψυχῇ σου, τὸν ζωήρρυτον, πλουτήσας φόβον, κατανύξεως κρατὴρ ἀναδέδειξαι· ὅθεν ἡμᾶς πρὸς ἠθῶν τελειότητα, τοῖς ἱεροῖς σου ῥυθμίζεις διδάγμασιν. Ἐφραὶμ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ΄.
 

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τό ἄγονον ἐγεώργησας· καί τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας· καί γέγονας φωστήρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν, Ἐφραίμ Πατήρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Τὰ ἄνω ζητῶν
 

Τὴν ὥραν ἀεί, προβλέπων τῆς ἐτάσεως, ἐθρήνεις Ἐφραίμ, δάκρυα κατανύξεως· πρακτικὸς δὲ γέγονας, ἐν τοῖς ἔργοις διδάσκαλος Ὅσιε. Ὅθεν Πάτερ παγκόσμιε, ῥαθύμους ἐγείρεις
πρὸς μετάνοιαν.
 

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ ὑπερμάχῳ
 

Ὡς τῆς σοφίας ὑποφήτην θεορρήμονα καὶ μετανοίας ἀληθῶς σάλπιγγα ἔνθεον εὐφημοῦμέν σε οἱ δοῦλοί σου θεοφόρε. Ἀλλ’ ὡς θεῖος θεωρὸς Χριστοῦ τοῦ βήματος Ἐν τῇ κρίσει ἀκατάκριτόν μεφύλαξον, Ἵνα κράζω σοι, χαίροις Πάτερ Ἐφραὶμ σοφέ.

Κάθισμα Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον
 

Τὸν θησαυρὸν τῆς σοφίας τῶν μυστηρίων Χριστοῦ, τὸν κρατῆρα τὸν θεῖον τῆς κατανύξεως, ἀνυμνήσωμεν πιστοί, ἐν τῇ μνήμῃ αὐτοῦ· φερωνύμως γὰρ ἀεί, τὰς καρδίας τῶν πιστῶν, εὐφραίνει ἔπεσι θείοις, Ἐφραίμ, ὡς πράκτωρ καὶ μύστης, τῶν τοῦ Κυρίου ἀποκαλύψεων.

Μεγαλυνάριον
 

Σάλπιγγι τῶν λόγων σου τῶν σοφῶν, πρὸς ἔνθεον φόβον, διεγείρεις πᾶσαν ψυχήν· σὺ γὰρ τῆς δευτέρας, τοῦ Λόγου ἐμφανείας, τὸν τρόπον προσημαίνεις, Ἐφραὶμ Πατὴρ ἡμῶν.

 

Πηγή: hristospanagia3.blogspot.gr

Ιστορική και κριτική αναίρεσις του άρθρου, ''ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΡΠΑΘΑΚΗ'', μέρος εικοστό.

Στην προτελευταία παράγραφο του άρθρου του ο συντάκτης λέγει ότι η αποκαθήλωση του Αγίου Ματθαίου από την θέση του αγίου θα βοηθήσει στην ενότητα. Είναι λογικό να το λέγει αυτό, διότι ο Άγιος όσο ήταν εν ζωή, αλλά και οι άξιοι καθ' όλα διάδοχοί του, απαιτούσαν σταθερότητα απ' τους Φλωριναίους παλαιοημερολογίτες μεταξύ αυτών που έλεγαν και έκαναν, ώστε να ενωθούν. Αν κάποιος, όντως, παραγκωνίσει από το προσκήνιο τον Άγιο Ματθαίο, τότε μπορεί να επιτευχθεί μία ένωση τύπου συγκόλλησης όπως έγινε προσφάτως μεταξύ των Συνόδων του Αρχιεπισκόπου Καλλινίκου και των Ενισταμένων του Μητροπολίτου Κυπριανού του Β'. Το κείμενο με βάση το οποίο ενώθηκαν οι δύο Σύνοδοι ήταν τόσο αόριστο και αυτοαναιρούμενο, ώστε ουδείς ως τώρα αναίρεσε την εργασία του Επισκόπου Πέτρας Δαυίδ, ο οποίος πολύ ευστόχως αναλύει τα επίμαχα σημεία του ενωτικού κειμένου, (μπορείτε να μελετήσετε το κείμενο εδώ. Ουδείς εκ των δύο ενωμένων συνοδικών σχημάτων έχει αναιρέσει όσα γράφει το κείμενο αυτό), και αποδεικνύει ότι ουδεμία σχέση έχει το κείμενο, με τις ξεκάθαρες Εγκυκλίους επί Αρχ/που Αυξεντίου και επί Αρχ/που Χρυσοστόμου. Στο ενωτικό κείμενο συναντάμε την εξής έκφραση η οποία αναιρεί αυτούς τους ιδίους που την έγραψαν, ''Εἰδικώτερον περὶ τῶν Μυστηρίων τῶν τελουμένων εἰς τὰς λεγομένας ἐπισήμους ὀρθοδόξους ᾿Εκκλησίας, ἡ Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία δὲν διαβεβαιοῖ περὶ τοῦ κύρους αὐτῶν, οὔτε καὶ περὶ τῆς σωτηριολογικῆς ἀποτελεσματικότητος τούτων''.

Πώς κάποιοι Επίσκοποι υπέγραψαν Αναθέματα το '98 κατά των επισήμων Εκκλησιών αλλά υπογράφουν τώρα, ότι δεν βεβαιούν για το κύρος και την σωτηριολογική αποτελεσματικότητα των μυστηρίων εκείνων που αναθεμάτισαν; Πράγματι τέτοιες αντιφάσεις δεν θα επέτρεπε σε μία ένωση ο Άγιος Ματθαίος. Πώς οι ''ΓΟΧ'' Φλωριναίοι του Αρχ/που Καλλινίκου, αναρωτιούνται για το κύρος και την σωτηριολογική αποτελεσματικότητα των μυστηρίων των Εκκλησιών αυτών, όταν οι ίδιοι αναθεμάτισαν τις Εκκλησίες αυτές;

Ο αρθρογράφος ισχυρίζεται παρακάτω ότι, ''για την δημιουργία και την διατήρηση του διχασμού αυτού ευθύνεται σε τεράστιο βαθμό η εντύπωση που είχαν και έχουν οι οπαδοί του, για το πρόσωπο του Ματθαίου, επειδή όταν στο τέλος καταρρίπτονται όλα τα εκκλησιολογικά τους επιχειρήματα, αυτό που μένει είναι η σκέψη "μα είναι δυνατόν ο Άγιος Ματθαίος να έσφαλλε;". Γνωρίζουμε ότι όσα έχουμε αναρτήσει στο ιστολόγιο μας, ουδέποτε αναιρέθηκαν από κάποιον ως αναληθή, ανακριβή ή ανύπαρκτα. Αντιθέτως, χωρίς να έχει κάποιος εργαστεί σοβαρώς πάνω στις αναρτήσεις μας και να τις ακυρώσει πρόταση πρόταση, εμφανίστηκαν κείμενα που μιλούν για την Κερατέα, τις δίκες, τα παιδιά, τα ανύπαρκτα συλλείτουργα Πατριάρχου Μελετίου και Αγίου Ματθαίου και όσα αναλύσαμε και δείξαμε ότι είναι άλλα αμφίβολα, άλλα ανύπαρκτα, άλλα φαντασίες, όπως το ότι έπεσε σε πηγάδι ο Γέροντας του Αγίου Ματθαίου. Εμείς αναιρούμε όσα γράφονται εναντίον μας. Εκείνοι οι οποίοι δεν αναιρούν όσα γράφουμε, πώς λέγουν ότι καταρρίφθηκαν τα δικά μας επιχειρήματα;

Παρακάτω και κλείνοντας το άρθρο του ο αρθρογράφος μας, εύχεται οι καλοπροαίρετοι των Ματθαιϊκών να εγκαταλείψουν το ματθαιϊκό σχίσμα και να ενωθούν, γράφει, με την ενωμένη πλέον σύνοδο των ΓΟΧ. Ποιά είναι η ενωμένη πλέον σύνοδο των ΓΟΧ; Ενώθηκαν δύο συνοδικά σχήματα τα οποία προέκυψαν από τις άκυρες χειροτονίες του 1979. Και ο Μητροπολίτης Ωρωπού Κυπριανός ο Α' και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Καλλίνικος χειροτονήθηκαν μαζί το 1979, κρυφά από την σύνοδο στην οποία υπάγονταν ως Αρχιμανδρίτες τότε και γι' αυτό καθαιρέθηκαν από τον τότε Αρχιεπίσκοπο τους Αυξέντιο. Οι τότε κρυφίως και άρα ακύρως χειροτονηθέντες, επίσης και καθαιρεθέντες από τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο τους, καθώς και οι επίγονοί τους, ξανασυναντήθηκαν. Ήταν ίσως και αναμενόμενο. Υπάρχουν όμως άλλες έξι μεγάλες Σύνοδοι! Η έκφραση, ''ενωμένη πλέον σύνοδος των ΓΟΧ'' δεν εκφράζει ορθώς την πραγματική κατάσταση στο χώρο του παλαιού ημερολογίου. 

Επιπλέον το ποίμνιο των παλαιοημερολογιτών οι οποίοι δεν θέλουν ουδεμία κοινωνία με τον χώρο του νέου ημερολογίου είναι κατά πλειοψηφίαν στον χώρο των Ματθαιϊκών, ελάχιστοι στο χώρο των Φλωριναίων. Το εκκλησίασμα των Φλωριναίων είναι αποτελούμενο και από πολλούς νεοημερολογίτες οι οποίοι αφού εξυπηρετούνται από τον παλαιοημερολογίτη Ιερέα αναπαύονται στην ενορία του παλαιού. Όταν βλέπει κάποιος λοιπόν το ποίμνιο σε μία ενορία Φλωριναίων ''ΓΟΧ'' να υπολογίσει ότι το 10%, το 30%, το 40% ακόμα και το 60% κάποιες φορές είναι νεοημερολογίτες!

Ματθαιϊκό σχίσμα δεν υφίσταται καθ' ότι ουδέποτε οι Ματθαιϊκοί πρόσθεσαν ή αφαίρεσαν κάτι από την αρχική ομολογία του Αγίου Ματθαίου. Ως μία γροθιά μπορούν να πραγματωθούν οι αναφορές περί αντιοικουμενιστικού αγώνος και ενώσεως όλων, εφόσον υπάρχουν Ορθόδοξοι που επιδιώκουν ένωση κατά Θεόν και όχι ενώσεις οικουμενιστικές, όπως δήλωσε και Ζηλωτής σεβαστός πολιός Γέροντας της ερήμου του Αγίου Όρους για την τελευταία ένωση των δύο εκ των πολλών αποκαλουμένων Συνόδων ΓΟΧ.

Οι ενώσεις που έχουν ως αποτέλεσμα πλήθος Επισκόπων και Ιερέων, δεν πολεμούν τον οικουμενισμό, αντιθέτως είναι δεκανίκι του, εκουσίως ή ακουσίως. Η ορθή αντιμετώπιση του οικουμενισμού δεν χωράει μόνιμους συμβιβασμούς αλλά ούτε και μισαλλόδοξη ακριβολογία που οδηγεί σε εκκλησιομαχία. Η χρυσή τομή ήταν η απ' αιώνος οδός των Αγίων. Ακρίβεια και οικονομία. Όποιος έχει ξεχάσει ένα εκ των δύο οδηγείται στην πατρομαχία και την εκκλησιομαχία.

 

Ο Άγιος Ματθαίος εν έτει 1910, έτος κατά το οποίο συνδέθηκε με τον Άγιο Νεκτάριο τον εν Αιγίνη.

Ιστορικώς ο Άγιος Ματθαίος κατάφερε να ανασυγκροτήσει με το εκκλησιαστικό του τόλμημα την Ιεραρχία της Γ.Ο.Χ. Εκκλησίας της Ελλάδος. Ο Άγιος Ματθαίος όχι μόνο δεν θα γνωρίσει ποτέ την λήθη από τα παιδιά του, αντιθέτως καλούνται εκείνοι οι οποίοι εμπιστεύονται αναφορές και μύθους του παρελθόντος κατά του Αγίου, να τον δεχτούν στην καρδιά τους και να προσευχηθούν να τους φωτίσει Ο Θεός του ελέους, ώστε να φύγουν από το σκοτάδι της πλάνης που παραποιεί την Ευαγγελική Αλήθεια. Μία είναι Η Εκκλησία στο Σύμβολο της Πίστεως και όχι όσες φαντάζεται καθείς.

Όσοι θεωρούν ότι οι Ματθαιϊκοί είναι κακόδοξοι, σχισματικοί ή ακραίοι καλούνται να προσευχηθούν με ταπείνωση αληθινού χριστιανού να τους αποκαλύψει Ο Θεός πού είναι η αλήθεια. Χωρίς προκαταλήψεις, προσωπικές ερμηνείες, θεωρίες, φρονήματα. Ο στρατιώτης δεν έχει άποψη, έτσι ακριβώς, χωρίς καμία άποψη ας προσευχηθεί στον Θεό όποιος θέλει την σωτηρία της αθανάτου ψυχής του. Ας μην αναζητά τέλειους ανθρώπους, τέλειους Ιερείς και Επισκόπους. Λάθη και πάθη υπάρχουν παντού. Υπήρχαν πάντα και το γνωρίζει όποιος έχει μελετήσει εκκλησιαστική ιστορία. Θα μας ζητηθεί αν είμαστε Ορθόδοξοι και τι έργα ποιήσαμε.

Η αναίρεση μας ήταν σε μέγεθος μεγάλη διότι συνήθως όταν κάποιος κατηγορεί με μία λέξη, η διαδικασία αναίρεσης της μονολεκτικής του κατηγορίας ως ανυπόστατης και μυθώδους χρειάζεται αποδείξεις. Οι αποδείξεις δεν χωρούν όμως σε μία λέξη. Δοξάζουμε Τον Τριαδικό Θεό που μας αξίωσε να ερευνήσουμε την εκκλησιαστική ιστορία ώστε να φέρουμε στο φως για άλλη μία φορά την αλήθεια των γεγονότων. Ελπίζουμε να έλθουν σε μετάνοια όσοι ανεξετάστως και βιαστικώς προέβησαν σε αναφορές ανυπόστατες και μυθιστορηματικές για το πρόσωπο του Αγίου Ματθαίου του Μυροβλύτου. Ελπίζουμε να τύχει η μελέτη μας εντίμου αντιμετωπίσεως και όχι τμηματικής παρουσίασης της και λεκτικής απαξίωσης της άνευ θεμελίων. Δεν αναμένουμε συγγνώμη από εκείνους που καταφέρθηκαν κατά του Αγίου Ματθαίου και δεν το απαιτούμε, ευχόμεθα μόνο καλή μετάνοια. Είμαστε πρόθυμοι να ζητήσουμε συγγνώμη από τους αναγνώστες μας αν κάποιος παρουσιάσει μελέτη στην οποίαν θα αποδεικνύει ότι όσα γράφουμε δεν είναι έτσι.

Ο Άγιος Ματθαίος να πρεσβεύει για όλους μας και ειδικώς για εκείνους που τον αδικούν με λόγια και έργα!

Αληθώς!

Ιστορική και κριτική αναίρεσις του άρθρου, ''ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΡΠΑΘΑΚΗ'', μέρος δέκατο ένατο.

 

  Το ιερό σκήνωμα του Αγίου Ματθαίου του Μυροβλύτου. Επί τρείς ημέρες ετέθη σε λαϊκό προσκύνημα αλλά δεν παρουσίασε νεκρική ακαμψία σε βαθμό μάλιστα που η τιμία του κεφαλή υποβαστάζεται, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία. Κάποιοι υποστήριξαν και πολλοί νομίζουν ακόμη, ότι κατά την εκταφή του βγήκε τυμπανιαίος. Όμως τα σημάδια της μυροβλήσεως και της ευκαμψίας του σώματος, τους διαψεύδουν. Επίσης ποτέ δεν παρουσίασαν αποδείξεις για όσα είπαν περί τυμπανισμού. 
 

Ο αρθρογράφος μας, λέει ότι πολλοί Ματθαιϊκοί δεν διαθέτουν εκκλησιολογικές γνώσεις ώστε να δικαιολογείται η άποψη ότι με τους Ματθαιϊκούς μας χωρίζει το εκκλησιολογικό. Αυτό που γράφει και νομίζει ο αρθρογράφος είναι τελείως άκυρο. Το ότι κάποιος Ματθαιϊκός ίσως δεν γνωρίζει να εξηγήσει με άρτιο προφορικό λόγο το πιστεύω του, δεν συνεπάγεται ότι δεν έχει και το δικαίωμα να διαχωρίζει την θέση του. Το ότι το 1924 δεν γνώριζαν το εκκλησιολογικό μέρος της αλλαγής του ημερολογίου σε βαθμό τέλειο, τους εμπόδισε από το να διαχωρίσουν την θέση τους; 

Το ότι κάποιος δεν ξέρει να εκφράσει το φρόνημα του δεν στερείται του δικαίωματος να έχει φρόνημα. Από την στιγμή λοιπόν που έχει φρόνημα και μάλιστα διαφορετικό από κάποιον άλλον, τότε ναι, κάτι τον χωρίζει από τον άλλον κι ας μην ξέρει να το εκφράσει αρτίως.

Παρακάτω ο αρθρογράφος λέγει πως οφείλουμε σεβασμό όχι αποκλειστικώς στον Άγιο Ματθαίο αλλά σε όλους τους πατέρες και αδελφούς που αγωνίστηκαν τότε και μας θυμίζει ότι μόνο Ο Χριστός είναι Σωτήρας Της Εκκλησίας και ότι οι άνθρωποι μπορεί να πλανηθούν. Ορθώς μιλάει εδώ ο αρθρογράφος.  Πλανώνται οι άνθρωποι, οι σύνοδοι, ολόκληρα πατριαρχεία πλανήθηκαν πολλάκις στην εκκλησιαστική ιστορία. Γι' αυτό ο οποιοσδήποτε πρέπει να μην φανατίζεται, να ερευνά με αντικειμενικότητα, να κάνει διάλογο με ευγενικό τρόπο και διάθεση να απαντά σε όσα τον ρωτούν όσο δύσκολες κι αν είναι οι ερωτήσεις, να παρουσιάζει σοβαρές και ολοκληρωμένες μελέτες, να μην μονολογεί δογματίζοντας και λοιπά συναφή.

Πλάνη σημαίνει αστάθεια, κίνηση. Γι' αυτό λέμε ότι αυτό το σώμα δεν είναι πλανήτης όταν δεν περιφέρεται. Η Γή μας είναι πλανήτης διότι περιφέρεται, δεν είναι σταθερή η θέση της σε κάποιο σημείο. Αυτό λέγουμε και για τους Αγίους οι οποίοι εν γένει ήταν απλανείς, όχι αλάθητοι, αλλά απλανείς, είχαν αψευδείς, μη πεπλανημένες απόψεις, σταθερές. Αν κάποιοι Άγιοι εξέφρασαν αποκλίνουσες θέσεις από την πατερική συμφωνία, αυτό δεν συνεπάγεται ότι δεν ήταν Άγιοι, διότι δεν πολέμησαν Την Εκκλησία λόγω των απόψεων τους όπως έκανε ο Άρειος, ήταν ανοικτοί σε διάλογο, ήταν ταπεινοί να αλλάξουν άποψη και δεν δημιούργησαν σχίσματα ή σχίσμα λόγω των θέσεων τους. Ο Άγιος Αυγουστίνος με το σύγγραμμα του ''ΑΝΑΘΕΩΡΉΣΕΙΣ'', το οποίο έγραψε στα τέλη της ζωής του αναθεώρησε πολλά εξ όσων είχε γράψει, είχε ταπείνωση.

Ο αρθρογράφος παρακάτω παραθέτει την άποψη του, ότι δηλαδή δεν δέχεται τις νέου τύπου αγιοποιήσεις που βασίζονται σε προσωπολατρεία ή διαφήμιση. Για την προσωπολατρεία φέρει ως παράδειγμα τον Άγιο Ματθαίο. Ο Άγιος τιμάται ακόμα και από νεοημερολογίτες και μάλιστα Αγιορείτες Μοναχούς, που έχουν πληροφορίες από παλαιούς Γέροντες, οι οποίοι μιλούσαν για τον Ιερομόναχο Ματθαίο, για όσα έζησαν κοντά του και πριν αλλά και δύο χρόνια μετά την αλλαγή του ημερολογίου, ως το 1926 όπου έφυγε από το Άγιον Όρος. 

Συνοδεία η οποία δεν ανήκει στο χώρο των Ζηλωτών, της οποίας το όνομα δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε για ευνόητους λόγους, θεωρούν ότι ο Άγιος Ματθαίος ήταν ένας Άγιος. Όντας νέοι δόκιμοι ακόμη, Γέροντες παλαιότεροι τους είχαν μιλήσει όταν κάποιοι εξ αυτών ήταν επίσης νέοι για τις εμπειρίες τους κοντά στον Άγιο Ματθαίο. Όταν μαρτυρούν για την αγιότητα του ανδρός άνθρωποι οι οποίοι ανήκουν στο χώρο νέου ημερ/γίου ή του μνημοσύνου, δεν μπορούμε να μιλάμε ακόμα για προσωπολατρεία.

Ιούνιος του 1950 από το 40ήμερο μνημόσυνο του Αγίου Ματθαίου του Ομολογητού.

Όταν οι εμπειρίες των ανθρώπων που έζησαν θαύματα μπροστά στα μάτια τους στην Κερατέα, τους έκαναν να μιλούν σε όλους για τον θαυματουργό Ιερομόναχο και κατόπιν Επίσκοπο Ματθαίο, αυτό είναι προσωπολατρεία; Εκείνοι οι μνημονευτές Μοναχοί οι οποίοι δέχονται ως Άγιο τον Επίσκοπο Ματθαίο είναι προσωπολάτρες; Προσωπολατρεία θα μπορούσε να θεωρήσει κάποιος και το ότι όταν ο Άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος ήταν ακόμη εν ζωή, κάποιοι είχαν ζωγραφίσει μία εικόνα του με δύο Αγγέλους εκ δεξιών και εξ αριστερών του Αγίου. Το ότι τίμησαν το πρόσωπο του Αγίου ενώ ούτος ήταν ακόμη εν ζωή είτε αυτό είναι, είτε δεν είναι προσωπολατρεία, δεν συνεπάγεται ότι ο Άγιος Νεόφυτος δεν είναι Άγιος. Ίδια περίπου εικόνα δημοσίευσε και ο μετέπειτα Φλωριναίος Μοναχός Βίκτωρ Ματθαίου, για τον κεκοιμημένο Αρχιεπίσκοπο Ματθαίο. Επιπλέον σε ουδεμία αγιοκατάταξη ή σειρά αγιοκατατάξεων, έχει προχωρήσει η Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων για λόγους εντυπώσεων και προβολής της. Όποιος διαφωνεί καλείται να το αποδείξει.

Ο αρθρογράφος καταδικάζει τις αγιοποιήσεις που στηρίζουν αντιεκκλησιαστικές καταστάσεις. Όταν όμως αναφέρεται στο πρόσωπο του Αγίου Ματθαίου κάνει ένα σημαντικό λάθος. Ουδεμία στήριξη παρέχει η Αγιότητα του Αγίου Ματθαίου στην ύπαρξη της Συνόδου μας ή στα γεγονότα από το 1935 ως το 1950.

Ουδεμία αγιοποίηση δημιούργησε το σχίσμα, ουδεμία αγιοποίηση συντήρησε το σχίσμα τόσες δεκαετίες. Οι άκυρες χειροτονίες των ετών 1960 και 1962, το ότι οι του νέου κοινωνούν ελευθέρως σε ναούς των Φλωριναίων, ενώ οι Σύνοδοι των Φλωριναίων ονομάζουν τους νεοημερολογίτες εκτός Εκκλησίας, όπως και πολλά άλλα στα οποία έχουμε αναφερθεί, ήταν η αιτία του σχίσματος και η ως σήμερον συντήρηση του.

Η Ιερά Σύνοδος δεν προχωράει με εντυπωσιασμούς και αγιοποιήσεις ώστε να στηρίξει την ύπαρξη της. Η συνέπεια έργων και λόγων, αρκούν ώστε ο κάθε καλόπιστος που επιθυμεί μόνο την σωτηρία της αθανάτου ψυχής του να ελκύεται εξ αυτών των γνωρισμάτων. Εμείς αναιρούμε όσα γράφονται εναντίον μας λέξη προς λέξη. Όσα έχουμε δημοσιεύσει ως τώρα στο ιστολόγιο μας ουδέποτε αναιρέθηκαν από κάποιαν αντίθετη σε θέσεις μελέτη. Τα άρθρα τα οποία αφορούν στη Σύνοδο μας δεν αναίρεσαν τίποτα από όσα γράψαμε. Ασχολήθηκαν με επί μέρους θέματα και όχι με όσα γράψαμε ακριβώς. Εμείς παρά ταύτα αναιρούμε και αυτά τα άρθρα.

Παρακάτω το άρθρο, μας λέγει να προσέξουν οι κακοπροαίρετοι ώστε να μη βιαστούν να γράψουν ότι υβρίζεται ο Άγιος Πατέρας διότι όπως ισχυρίζεται ο αρθρογράφος το άρθρο του στηρίζεται σε ντοκουμέντα και όχι προσωπικές εκτιμήσεις και αυθαίρετες κρίσεις. 

Τα ντοκουμέντα σίγουρα δεν είναι η μαρτυρία κάποιου δαιμονισμένου όταν γνωρίζουμε από το Ευαγγέλιο ότι ο πατέρας του ψεύδους είναι ο διάβολος. 

Ντοκουμέντο δεν είναι η μαρτυρίες από εχθρούς του Αγίου Ματθαίου εφόσον ακόμα και ο πιο απλός στο μυαλό γνωρίζει ότι ο έχθρός σχεδόν ποτέ δεν είναι αντικειμενικός. 

Ντοκουμέντο δεν είναι οι αναφορές του βλασφήμου Μοναχού Αρσενίου Κοτέα ο οποίος έγραφε οτι μετά την αλλαγή του ημερολογίου ο Πατριάρχης Μελέτιος συλλειτούργησε στο Άγιον Όρος με τον τότε Ιερομόναχο Ματθαίο, όταν αποδεικνύεται από την επίσημη βιογραφία του Μελετίου, ότι το 1924 ούτε Πατριάρχης ήταν, ούτε στο Άγιον Όρος ήταν, αλλά στη Κηφισιά της Αττικής. 

Ντοκουμέντο σίγουρα δεν είναι η δήθεν ομολογία της Ηγουμένης Μαριάμ στην τάδε εφημερίδα το 1933, όπου παρ' όλη την υποθετική ομολογία της δεν μπήκε φυλακή τότε! Αν η ομολογία της για βασανιστήρια ήταν όντως δική της γιατί δεν φυλακίστηκε και μάλιστα εν μέσω διωγμού των παλαιοημερολογιτών που φυλακιζόταν ο Ιερέας απλώς για μία Λειτουργία που έκανε με το παλαιό;