Ιστορική και κριτική αναίρεσις του άρθρου, ''ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΡΠΑΘΑΚΗ'', μέρος τρίτο.

Η τάση για ηγεσία την οποίαν αναφέρει ο αρθρογράφος πως είχε ο Άγιος Ματθαίος, δεν είναι κάτι αρνητικό. Πολλοί Άγιοι θέλησαν και ίδρυσαν όχι ένα αλλά δύο ή και πιο πολλά μοναστήρια. Μόνο στη Ρωσσία αν διαβάσει κάποιος πόσα μοναστήρια και σκήτες ιδρύθηκαν από Αγίους, θα χάσει κυριολεκτικώς τον λογαριασμό! Αν έχει κάποιος το αξιόλογο βιβλίο ''Η ΘΗΒΑΪΔΑ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ'', εκδόσεις Πέτρου Μπότση, εκεί θα διαπιστώσει πόσοι Άγιοι ερημίτες ίδρυσαν μοναστήρια, πόσα μοναστήρια ιδρύθηκαν από μαθητές τους και πάλι με τη σειρά τους οι μαθητές αυτών πόσα μοναστήρια ίδρυσαν! Μία αλυσίδα μοναστηριών που ίδρυαν οι πρώτοι Κοινοβιάτες, μετά οι μαθητές τους ίδρυαν άλλα και οι μαθητές των μαθητών άλλα! Όλοι αυτοί είχαν τάση για ηγεσία όπως την εννοεί ο αρθρογράφος; Μήπως ο πόθος για ίδρυση μονών είναι αναπόσπαστο μέρος μίας υγιούς εκφραζομένης Ορθοδοξίας η οποία δεν γίνεται κατανοητή από το σύγχρονο κοσμικό σκέπτεσθαι;

Η προσπάθεια του Αγίου Ματθαίου να ιδρύσει Μονή στη περιοχή Μυστρά ήταν όντως μία αδιέξοδη προσπάθεια λόγω της αρχαιολογικής σημασίας του χώρου. Πολλοί Άγιοι όπως π.χ. ο Άγιος Μάρκος ο Αθηναίος, εορτάζει 5 Μαρτίου, πριν βρει τόπο να σταθεί περπάτησε πολλές μέρες και νύχτες ώστε να αναπαυθεί σε μερος που να μην πηγαίνει άνθρωπος. Το ίδιο έπραξαν πολλοί Άγιοι οι οποίοι δεν αναπαύθηκαν σε κάποιο τόπο ή εμποδίστηκαν με αποτέλεσμα να επιλέξουν άλλα μέρη. Αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για την αγιότητα η μή του προσώπου που δεν ιδρύει με την πρώτη προσπάθεια Μονή. Τέτοιου είδους λογική δεν έχουν οι Ορθόδοξοι Πατέρες και δεν την έχουμε συναντήσει ποτέ κάπου.

 

Τον Σεπτέμβριο του 1912 ο Αρχιμανδρίτης Ματθαίος εγκαταβίωσε στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας. Τέλη του 1915 ψηφίζεται από το Ηγουμενοσυμβούλιο της Ιεράς Μονής προϊστάμενος του μετοχίου της στο Παγκράτι Αθηνών, στον Ιερό ναό Αναλήψεως Χριστού. Αν ήταν άραγε υπεύθυνος για την αυτοκτονία του ανύπαρκτου Γέροντος του μόλις πέντε χρόνια πριν, θα τον διόριζαν υπεύθυνο του Μετοχίου εν Αθήναις; Αν ήταν κενόδοξος με τάσεις για ηγεσία και υποκριτής όπως έχουν αποφανθεί διάφοροι στο παρελθόν κατά του Αγίου, θα τον επέλεγαν για ηγεμονική θέση; Θα του φούσκωναν κι άλλο τον δήθεν εγωϊσμό του οι Γέροντες της Μονής του; Δεν θα είχαν διακρίνει οι έμπειροι τότε Γέροντες, στα 3 χρόνια και 4 μήνες που τον είχαν κοντά τους, τον χαρακτήρα που ορισμένοι θεωρούν ότι είχε ο Ιερομόναχος Ματθαίος; Μήπως είχε άλλα χαρακτηριστικά προσωπικότητος από όσα του καταλογίζουν και γι' αυτό τον διάλεξαν ανάμεσα σε άλλους Ιερομονάχους γι' αυτήν την σημαντική θέση; Δεν υπάρχει άλλη πνευματική λογική εξήγηση. Αρχές Φεβρουαρίου του 1916 παραλαμβάνει την διεύθυνση του Μετοχίου από τον ενάρετο π. Πανάρετο. Για τον οποίον μάλιστα γράφει και ένα μικρό ποίημα. Ο π. Πανάρετος του δώρησε το βιβλίο, ''Εξήγησις της ιεράς Ακολουθίας και Θείας Λειτουργίας'', μέσα σε αυτό στις πρώτες σελίδες ο π. Ματθαίος έγραψε: 

''Πανάρετος αγαπητός των Ιερομονάχων

την βίβλον ταύτην μ' έδωσε ίνα εν βίω να' χω,

Κύριος δε ο Θεός ημάς εύχομαι να σώση

και Βασιλείας Ουρανών να μας καταξιώση

Δια πρεσβειών Παναγίας της Παρθένου και αγνής

της προστάτιδος του κόσμου και ψυχής μου ταπεινής

δέομαι και παρακαλώ ποτέ μη λησμονήση

το όνομα του ταπεινού και να με μνημονήση

Και προς Κύριον θερμάς ευχάς να αναπέμψη

όπως τω ελαχίστω Ματθαίω αναξίω

των Ιερομονάχων σώση ψυχήν αθλίαν

εν τη ημέρα τη φρικτή εκ δεξιών του στήσει

και μετ' Αγίων προσφιλών με αποκαταστήση''.

Εν Αθήναις τη 16η Φεβρουαρίου 1916

Ο εν Ιερομονάχοις ελάχιστος Ματθαίος Αγιορείτης

Αυτός ήταν ο ευαίσθητος π. Ματθαίος, ο οποίος χωρίς να γνωρίζει ότι αυτά που έγραφε θα παρουσιάζοντο κάποτε δημοσίως, ονόμαζε αγαπητό τον π. Πανάρετο και παρακαλούσε με πόνο ψυχής για την σωτηρία του με ποίημα βγαλμένο μέσα από τα βάθη του είναι του. Μυστικά, ταπεινά και ανθρώπινα. Τότε δημιουργήθηκε γύρωθεν του ο πρώτος κύκλος παρθένων οι οποίες απετέλεσαν αργότερα τον πυρήνα της γυναικείας Μονής Παναγίας της Κερατέας. Το έργο του ακούστηκε σε όλη την Αττική και πολλοί πήγαιναν ακόμη και από Μέγαρα να εξομολογηθούν και να δούν όπως έλεγαν κάποιο θαύμα. Εκείνη την εποχή ήταν ιδαιτέρως δύσκολο το να μεταβεί κάποιος από τα Μέγαρα στην Αθήνα. Ούτε ταξί υπήρχαν, ούτε Μ.Μ. Μεταφοράς. Δεν εμπόδισαν αυτές οι συνθήκες όμως τον πιστό λαό να ταξιδεύει μερόνυκτα προκειμένου να δει θαύματα ζωντανά και να ακούσει τον γνήσιο λόγο του Αγιορείτου Αρχιμανδρίτου. Υπήρχαν Έλληνες της Αμερικής που επισκέπτοντο την Πατρίδα μας μόνο για να πάνε στα μοναστήρια του Αγίου Ματθαίου! Εκείνη την εποχή ένα τέτοιο ταξίδι ήταν πολύ δυσκολότερο από ότι είναι σήμερα.

Ο Άγιος πατέρας Ματθαίος αντιμετώπισε και εδώ προβλήματα. Επιπλέον η στάση του π. Ματθαίου απέναντι στον γάμο του Πρίγκιπα Γεωργίου λειτούργησε αρνητικώς για τον ίδιον. Εκείνη την εποχή 27 Φεβρουαρίου του 1921, έγινε ο γάμος του Διαδόχου του θρόνου Πρίγκιπα Γεωργίου, μετέπειτα Βασιλέως Γεωργίου του Β', με την Πριγκίπισσα Ελισάβετ της Ρουμανίας. Ο γάμος από εκκλησιαστικής πλευράς ήταν παράνομος και ο π. Ματθαίος αυτοπροσώπως έλεγξε τον Βασιλέα Κωνσταντίνο τον Α', λέγοντας του, ''και σένα θα διώξουν και τα παιδιά σου δε θα προκόψουν''. 

Όσα είπε ο  Άγιος επαληθεύτηκαν. Συκοφαντήθηκε ως αναρχικός και εξορίστηκε με Συνοδική απόφαση στην Ιερά Μονή Ζερμπίτσης στη Σπάρτη. Χρησιμοποίησε και αυτόν τον τόπο εξορίας για κατήχηση του λαού και ασκητικούς αγώνες. Κατόπιν σχεδόν ενός έτους, λόγω δυσαρέσκειας και αντιδράσεως του λαού, αφού ήταν εξόχως δημοφιλής, πήρε βασιλική χάρη και επέστρεψε αρχές Φεβρουαρίου του 1923 στο Μετόχι της Αναλήψεως. Όμως και πάλι οι πειρασμοί δεν έλειψαν. Αυτή τη φορά κάποιοι εμφάνισαν τον π. Ματθαίο ως θέλοντα να μετατρέψει το Μετόχι σε δικό του μοναστήρι! 

Τα Μετόχια των Αγιορείτικων Μονών έχουν αμετάβλητο καθεστώς και δεν υπάρχει κανένα νομικό πλαίσιο που να επιτρέπει να μετατρέψει κάποιος Αγιορειτικό Μετόχι σε ιδιωτικό Μοναστήρι. Ακόμα και σήμερα αν κάποιος δωρήσει ένα αγροτεμάχιο, ένα σπίτι ή έναν Ναό, η δωρεά είναι μη αναστρέψιμη και αμετάκλητη. Αυτό ισχύει μόνο για δωρεές σε Αγιορειτικά μοναστήρια. Άρα αποκλείεται να προσπάθησε κάτι τέτοιο ο Άγιος Ματθαίος διότι γνώριζε ως Αγιορείτης πολύ καλώς τα του Αγίου Όρους και τα των ιδιοκτησιακών καθεστώτων. Γιατί να προσπαθήσει να μετατρέψει το Αγιορειτικό Μετόχι σε δική του Μονή αφού αυτό νομικώς ήταν αδύνατον; 

Το 1923 επιστρέφει στο ΑΟ, εγκαταστάθηκε στην έρημο της Βίγλας, στο Κελλί του Αγίου Μηνά, στον οποίον έτρεφε ιδιάζουσα αγάπη. Κάτωθεν του Κελλίου υπήρχε σπηλιά όπου κατέβαινε και διέμενε εν αυτή ασκητεύων και πολεμών τον ύπνο. Ο Μοναχός Συμεών, μετέπειτα Επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαίος ο Β', του κατέβαζε παξιμάδια και νερό. Έβγαινε από την σπηλιά του μόνο για λόγους προσκλήσεως από την Μονή του ή λόγω εξομολογήσεως Μοναχών και Ιερομονάχων. Εκεί πέρασε το χρονικό διάστημα ως το Σεπτέμβριο του 1926, όπου έφυγε από το ΑΟ με πολλούς άλλους Ιερομονάχους ώστε να στηρίξουν τον αγώνα των Γνησίων Ορθοδόξων, οι οποίοι δεν είχαν Ιερείς. Συγχρόνως από το 1923 ως το 1926 παρέμενε πνευματικός διορισμένος για τους αδελφούς της περιοχής της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας και της ιδίας της Μονής. Αν όντως ήταν αληθές πως ετοίμαζε το Μετόχι για ιδιωτικό μοναστήρι, θα άφηναν να εξομολογεί τους Μοναχούς και Ιερομονάχους ένας τόσο επικίνδυνος Αρχιμανδρίτης;

Σημειώστε μάλιστα πως η Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας τον ανεγνώριζε ως Κανονικό Πνευματικό της Μονής παρά τις αντιδράσεις κάποιων. Επίσης τον είχε καλέσει μέχρι και Επίσκοπος της νεοημερολογιτικής εκκλησίας στη Μονή, για συμβουλές σε θέματα που αφορούσαν στο μνημόσυνο Επισκόπου και αποτειχίσεως. Επίσης η Μονή τον είχε καλέσει για να θεραπεύσει ασθενή Μοναχό και μάλιστα τον κάλεσαν χωρίς να του αφήνουν πολλά περιθώρια να αρνηθεί! Ίσως γνώριζαν την, λόγω ταπεινώσεως, άρνηση του και τον πρόλαβαν! Οι επιστολές αυτές υπάρχουν για όποιον θέλει να τις μελετήσει. 

Παρακάτω στο άρθρο γίνεται αναφορά για αποτυχία ιδρύσεως Μονής υπό του Αγίου Ματθαίου. Η ίδρυση της γυναικείας Μονής στο Ναύπλιο δεν απέτυχε, λάθος διαπίστωση, αλλά εμποδίσθη από τους πολεμίους της δημιουργίας Μονών με το παλαιό ημερ/λόγιο. Τον Άγιο Ματθαίο τον εγνώριζαν ήδη και το ότι ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο τους ήταν γνωστό επίσης. Τελικώς όπως γνωρίζουμε ιδρύθηκε η γυναικεία Μονή στη Κερατέα το 1927 και η ανδρική το 1934.