Οι Χριστιανοί εδίωξαν τους Έλληνες; 7o.

-Για το 335 μ.Χ. γράφεται: «335 Εγκαίνια της Εκκλησίας του... “Αγίου Τάφου”, ο οποίος κτίσθηκε στη θέση του Ναού της Θεάς Αφροδίτης που ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε το 326-327».

Μα έπρεπε να αφήσουμε ένα πορνείο να στέκεται στο πιο ιερό μέρος της Χριστιανοσύνης; Έπρεπε να αφήσουμε πόρνες και μαστρωπούς να κάνουν σιχαμερά αφροδίσια όργια στον τόπο όπου ο Χριστός αφού θυσιάστηκε, ετάφη και ανεστήθη; Η πράξη αυτή της αγίας Ελένης είναι απόλυτα δικαιολογημένη, όχι μόνον από χριστιανική σκοπιά. Δηλαδή αν πάμε και χτίσουμε ενα πορνείο στο μέρος όπου ο Βούδδας ''βρήκε τη φώτιση'', θα έχουν άδικο οι Βουδιστές που θα το γκρεμίσουν; Όχι βέβαια. Και εν πάσει περιπτώσει: ο ναός της «θεάς» Αφροδίτης έστεκε στην Ιερουσαλήμ. Τι δουλειά είχε εκεί;

-Για το έτος 354 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων: «354 (...) Σε όλη την Αυτοκρατορία στήνονται ασβεστοκάμινα δίπλα στα εθνικά Ιερά όπου μετατρέπεται σε ασβέστη η γλυπτική και αρχιτεκτονική των “ειδωλολατρών”».

Τότε γιατί εξεδόθησαν νόμοι όπως αυτός του 349 μ.Χ. (Θεοδ. Κώδ. IX, 17, 2) στρέφεται κατά των ασβεστεργατών και των εμπόρων οικοδομικών υλικών από δεύτερο χέρι ή όπως αυτός του 342 μ.Χ. (Θεοδ. Κώδ., XVI, 10, 3) που απαγορεύει την καταστροφή ιερών εκτός των τειχών, με την αιτιολογία ότι ορισμένα συνδέονταν με τις απαρχές των ρωμαϊκών θεαμάτων;

-Για τα έτη 361-363 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων: «361-363 Κήρυξη πλήρους ανεξιθρησκίας από τον αυτοκράτορα Ιουλιανό».

 
Άργησε λιγάκι ο Ιουλιανός, δε νομίζουν οι Νεοπαγανιστές; Τον είχε προλάβει πενήντα χρόνια πριν ο Κωνσταντίνος, το 313 με το διάταγμα των Μεδιολάνων, που μαζί με άλλους, διακήρυξαν ανεξιθρησκεία για όλους. Απλώς τους ομόθρησκούς του βόλεψε ο Ιουλιανός, μια που τότε είχαν μεταβληθεί αυτοί σε μειονότητα. Αλλά σημασία έχει ότι ήρθε δεύτερος. Για τη φρίκη και τους διωγμούς που συνεπαγόταν η ειδωλολατρική «ανεξιθρησκεία» των Ιουλιανών που φαίνεται δεν είχαν χορτάσει χριστιανικό αίμα με τους διωγμούς του Διοκλητιανού μισό αιώνα πριν, γίνεται λόγος σε ειδικό κεφάλαιο.

-Ο χρησμός που το μαντείο των Δελφών έστειλε στον Ιουλιανό κατά τη σύντομη βασιλεία του θεωρείται πλαστό από τους Ν/Π, διότι, υποστηρίζουν οι Ν/Π, ο πρώτος που το αναφέρει είναι ο ιστορικός Κεδρηνός τον 11ο αιώνα. Δεν είναι δυνατόν, λένε, ένας χρησμός που πρωτοαναφέρεται 700 χρόνια μετά από ένα συμβάν, να είναι αληθής. Λένε οι Νεοπαγανιστές: «η ιστορική αλήθεια για τον «χρησμό» είναι βεβαίως πολύ διαφορετική. Ο «χρησμός» εφευρέθηκε και καταγράφηκε από τον Βυζαντινό χρονογράφο Γεώργιο Κεδρηνό τον 11ο αιώνα, δηλαδή 700 χρόνια αργότερα!!!» Δυστυχώς όμως για τους Νεοπαγανιστές, o χρησμός αυτός δεν αναφέρεται για πρώτη φορά τον 11ο αιώνα, όπως θα ήθελαν. O Κεδρηνός δεν είναι ο πρώτος που αναφέρει τον χρησμό αυτόν˙ αντιγράφει επί λέξει τον χρησμό από τον εκκλησιαστικό συγγραφέα Φιλοστόργιο (Εκκλησιαστική Ιστορία, 77, 20-26), ο οποίος έζησε τέλη 4ου με μέσα 5ου αι., δηλαδή ήταν κοντά χρονικά στα γεγονότα. Ούτε η τυχόν διακοπή προ της βασιλείας του Ιουλιανού της λειτουργίας του μαντείου είναι επιχείρημα˙ μπορεί να ανασυστάθηκε, για λίγο, ή για να απαντήσει στον Ιουλιανό. Διότι, η λειτουργία του μαντείου επί Ιουλιανού φαίνεται τόσο από τον Θεοδώρητο (β'’ μισό του 5ου αι.) στην Εκκλησιαστική Ιστορία (3, 21) του, που γράφει ότι πριν εκστρατεύσει κατά των Περσών, ζήτησε χρησμούς από τους Δελφούς, τη Δήλο και την Δωδώνη, όσο και από τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο (Κατά Ιουλιανού 2, 32) που αναφέρει «πάλιν η Κασταλία σεσίγαται», δηλαδή ότι ξανασώπασε το μαντείο. Δηλαδή λειτουργούσε επί Ιουλιανού. Και βέβαια, επειδή οι Ν/Π προκαλούν λέγοντας «ακόμη κι αν ο χρησμός αυτός είναι αληθινός, αφού εσείς δεν αποδέχεστε την προφητική δύναμη του Φοίβου και τους χρησμούς του γενικά, πώς πιστεύετε στην αλήθεια του συγκεκριμένου χρησμού αυτού; Άρα ο Φοίβος έχει μαντική πηγή για σας.», απαντούμε στις σοφιστείες τους ότι για τους Χριστιανούς, είτε είναι αληθινός είτε όχι ο συγκεκριμένος χρησμός, ο Φοίβος όντας ψευτοθεός και οντότητα μη θεϊκή, που εξαπατά ανόητους παριστάνοντας τον θεό, δεν έχει προφητική δύναμη. Μόνο ο Θεός γνωρίζει πλήρως όλο το μέλλον. Οι δαίμονες απλώς μπορούν να «πιθανολογήσουν», λόγω της εμπειρίας τους στο πόλεμο κατά των ανθρώπων. Κάποιες πιθανολογίες τους επαληθεύονται. Γι' αυτό και επαληθεύτηκε ο χρησμός αυτός. Οι Ν/Π είναι που οφείλουν να τον αποδεχτούν, αφού παραδέχονται την αλήθεια του κάθε χρησμού.

-Οι Νεοπαγανιστές δε σταματούν σε τίποτα: όσο βασιλεύει ο Ιουλιανός ή άλλοι ειδωλολάτρες αυτοκράτορες, ο Ρωμαϊκός στρατός αποκαλείται απλώς «ρωμαϊκός στρατός». Μόλις σκοτωθεί ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ιουλιανός και ανακηρυχθεί Αυτοκράτωρ ο Ιοβιανός, ο ίδιος Ρωμαϊκός στρατός μετατρέπεται σε «βυζαντινές αρχές κατοχής»! Ενώ, όσο βασίλευε ο Ιουλιανός, φαίνεται ότι δεν ήταν ρωμαϊκός «στρατός κατοχής», αλλά οι ίδιες οι «Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις». Φαινόμενα σχεδόν «θεουργικά», που μόνο οι Νεοπαγανιστές μπορούν να εξηγήσουν πώς συνέβησαν.

-Ό,τι και να λένε οι Ν/Π για την Σκυθόπολη, (Αγίου Ιερωνύμου, De Viris Illustribus, 96˙ Βαρονίου Annales Ecclesiastici, ad ann. 356, n. 97) η πόλη αυτή ήταν τόπος εξορίας Ορθόδοξων επισκόπων επί Αρειανού αυτοκράτορα Κωνσταντίου Β', ο οποίος εξόρισε τον Άγιο Ευσέβιο που ήταν επίσκοπος στο Vercelli της Σαρδηνίας, επειδή αρνήθηκε να προδώσει την ορθόδοξη πίστη του. «Ευσέβιος, Σάρδος στην εθνικότητα, επίσκοπος Βερκέλλης, εξωρίστηκε από τον αυτοκράτορα Κωνστάνιο για την ομολογία της πίστεως στη Σκυθόπολη κι από εκεί στην Καππαδοκία» (Αγίου Ιερώνυμου, De viris illustribus, 96). Ο Ιερώνυμος χρησιμοποιεί πηγές σύγχρονες του Κωνστάντιου και του Ευσέβιου: Hilarius Pictavorum, Ad Constantium 1, 8˙ 2, 2˙ PL 10, 562b-564a˙ Historia adv. Valentem et Ursacium, frgm. 6, 11˙ PL 10, 686b και PL 10, 687b-8a˙ 713b-4b, καθώς και τον Αμβρόσιο, Epist. 63, 2˙ 66˙ 67, 71˙ PL 16, 1240c˙ 1258bc˙ 1260c. Επιφάνειος, Πανάρ. 30, 5˙ GCS 1, 339.

-Για το έτος 370 μ.Χ. γράφεται «το 370 ο Βαλεντιανός παρακινημένος από τον συμπατριώτη του Μαξιμίνο οργανώνει ομοίως «κυνήγι μαγισσών» που καταλήγει σε μαζικές συλλήψεις προσωπικοτήτων – ακόμη και συγκλητικών – και σκληρά βασανιστήρια για αποσπάσεις «ομολογιών», που τελικά απέδωσαν δεκάδες εκτελέσεις κι εκατοντάδες εξορίες «ειδωλολατρών» Ρωμαίων ευγενών» (Βλάση Ρασσιά, Υπέρ Της Των Ελλήνων Νόσου, β' έκδοση, εκδ. Ανοιχτή πόλη, σ. 30).

Η ιστορία βρίσκεται στην διήγηση του Αμμιανού Μαρκελλίνου, βιβλίο XXVIII, 1, 10 έως 29. Σε αυτήν διαβάζουμε ότι κάποιος κατηγορήθηκε ότι προσπάθησε με μαγεία να κερδίσει κάποια γυναίκα (13), ένας συγκλητικός για μοιχεία (16), ένας γιος πρώην επάρχου για συγγραφή βιβλίου μαύρης μαγείας (26), δυο συγκλητικοί για φαρμακεία (27) αλλά αθωώθηκαν, μια γυναίκα για μοιχεία (28) κι ένας συγκλητικός για φαρμακεία (29). Ο εθνικός Αμμιανός Μαρκελλίνος, όντας τίμιος κι όχι δόλιος, καθόλου δεν αναφέρει ότι οι παραπάνω κατηγορήθηκαν επειδή ήταν εθνικοί, ούτε καν μάς αναφέρει το θρήσκευμα των κατηγορουμένων. Δεν πρόκειται συνεπώς για διωγμό κατά των ειδωλολατρών. Κανείς από τους κατηγορούμενους δε διώχθηκε για λατρεία των «θεών». Η μαύρη μαγεία και η φαρμακεία διώκονταν ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ. στην Αθήνα.

-Για το 370 μ.Χ. γράφεται: «370 Ο αυτοκράτωρ Βάλης εξαπολύει μεγάλο διωγμό κατά των εθνικών σε ολόκληρη την Ανατολική Αυτοκρατορία με κέντρο την Αντιόχεια (όπου μαρτυρούν ο πρώην κυβερνήτης Φιδούστιος, οι ιερείς Ιλάριος και Πατρίκιος κ.ά.). Σωροί βιβλίων καίγονται στις πλατείες και θανατώνονται ή βασανίζονται χιλιάδες αθώοι άνθρωποι που απλώς αρνούνται να προδώσουν την λατρεία των προγόνων τους. Στα θύματα του διωγμού συμπεριλαμβάνονται και όλοι οι επιφανείς συνεργάτες του Ιουλιανού (Ορειβάσιος, Σαλλούστιος, Πηγάσιος, κ.ά). Μετά από φρικτά βασανιστήρια καίγεται ζωντανός ο φιλόσοφος Σιμωνίδης και αποκεφαλίζεται, στις 12 Μαρτίου, ο φιλόσοφος Μάξιμος».

Η εξιστόρηση των γεγονότων βρίσκεται στη διήγηση του Αμμιανού Μαρκελλίνου XXIX, 1, 5 έως 44. Και πάλι ο τίμιος εθνικός Αμμιανός Μαρκελλίνος παρουσιάζει τα φρικτά γεγονότα δίχως προσπάθεια να παραπληροφορήσει τις επόμενες γενιές. Αποτελεί ιταμό ψέμμα ο νεοπαγανιστικός ισχυρισμός, ότι άνθρωποι βασανίστηκαν ή θανατώθηκαν, επειδή αρνήθηκαν να προδώσουν την παγανιστική λατρεία στους «θεούς» τους. Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος πουθενά δεν γράφει ούτε υπονοεί ότι ο Βάλης «κήρυξε διωγμό κατά των εθνικών της Ανατολικής Αυτοκρατορίας»˙ ούτε σε κάποιο τμήμα της διήγησής του λέει το απίστευτο ψέμμα των Νεοπαγανιστών ότι κάποιοι κακόπαθαν λόγω της θρησκείας τους.

Αφορμή για τη θανάτωση και τις προγραφές ενός μεγάλου αριθμού στρατιωτικών ή αυλικών ήταν η αποκάλυψη μιας συνωμοσίας εναντίον του Βάλεντα. Κάποιοι είχαν προσπαθήσει με μαντικές μεθόδους να βρούν ποιος θα ήταν ο διάδοχος του Βάλεντα. Όταν αποκαλύφθηκαν όλα, ο αυτοκράτορας που ήταν φιλύποπτος και αγροίκος και είχε ήδη απειληθεί δύο φορές με απόπειρα εναντίον του (το αναφέρει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος στα βιβλία XXVI, 5, 5 και XXIX, 1, 15 και 16) άρχισε «δίκες» ή μάλλον παρωδίες δικών κατά όλων όσοι του φαίνονταν ύποπτοι ή μάλλον κατά αυτών που διάφοροι μυστικοσύμβουλοι του έλεγαν πως συνωμοτούσαν. Και λέμε παρωδίες, γιατί ο ίδιος αποφάσιζε, πριν καν απολογηθούν όλοι οι ένοχοι. Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος γράφει (XXIX, 1, 16) ότι «Ο Βάλεντας αξίζει συγχώρεσης που έπαιρνε κάθε μέτρο για τη σωτηρία της ζωής του. Αλλά ήταν ασυγχώρητο ότι δίωξε ένοχους και αθώους, χωρίς να κάνει κανέναν διαχωρισμό». Δηλαδή αυτό που ο εθνικός Α.Μ. κατηγορεί τον Βάλεντα δεν ήταν ότι έκανε δίκες κατά όσων τον επιβουλεύονταν ούτε φυσικά τον κατηγορεί ότι διέπραττε (ο Βάλεντας) διωγμό βάσει της θρησκείας, αλλά ότι μέσα στον ασυγκράτητο θυμό του φόνευε αθώους. «Κι ακόμη κι αν όλα αυτά ήταν δίκαια, ωστόσο οι υπερβολές από μόνες τους ήταν απαιχθείς» (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 22). Αυτό αληθεύει.

Ο Βάλεντας ήταν αγροίκος, αλλά επιπλέον είχε ήδη αντιμετωπίσει δύο τουλάχιστον απόπειρες εναντίον της εξουσίας του. Αυτός ο συνδυασμός τον οδήγησε να θανατώνει όποιον του φαινόταν ύποπτος. Ο λόγος που εδιώχθησαν τόσοι πολλοί αυλικοί αντί μόνο όσοι είχαν λάβει μέρος στη συνωμοσία, δεν ήταν μόνο ο Βάλεντας, αλλά και η συνήθης σε τέτοιες περιπτώσεις κατάδοση από κάποιους κατηγορούμενους πολλών άλλων υποτιθέμενων συνεργατών τους: «Ο Περγάμιος, προδομένος από τον Παλλάδιο (...) φώναξε δυνατά μια ατελείωτη λίστα ανθρώπων ως συνεργατών» (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 25). Ο Σιμωνίδης καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή, όπως ομολόγησε, παρόλο που άκουσε για το γεγονός, κράτησε το μυστικό (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 37). Ο θεουργός-μάντης Μάξιμος, στενός φίλος του Ιουλιανού, είχε με απόφαση του αυτοκράτορα Ιοβιανού διατηρήσει όλες τις τιμές που απολάμβανε κατά τη βασιλεία του Ιουλιανού (Vita Maximi, p. 28, εκδ. Boissonade), αλλά ο Βάλεντας τον καταδίκασε κι αυτόν σε θάνατο, όχι λόγω της θρησκείας του, αλλά επειδή, όπως ο ίδιος ομολόγησε, παρόλο που έμαθε για το χρησμό περί του διαδόχου του Βάλεντα, δεν είπε τίποτα (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 42). Δε θα έπρεπε να περιμένουμε καλλίτερη τύχη για κάποιον που παραδέχεται την ενοχή του. Το σίγουρο είναι ότι κι ο Σιμωνίδης κι ο Μάξιμος δεν εκτελέστηκαν λόγω της θρησκείας τους, όπως ψευδώς ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές. Όπως και να ‘χει, η όλη ιστορία δεν είναι καθόλου ιστορία διωγμού των εθνικών, όπως έντεχνα την παρουσιάζουν οι Νεοπαγανιστές. Είναι η περίπτωση ενός φιλύποπτου αυτοκράτορα που βλέπει παντού συνωμοσίες.

-Για το έτος 372 μ.Χ. γράφεται «372 Ο κατεχόμενος από υστερικό φόβο προς την μαγεία αυτοκράτωρ Βάλης, εξουσιοδοτεί τον ανθύπατο Ασίας Φήστο να αφανίσει όλους τους εθνικούς και τα έργα τους. Έντρομοι οι άνθρωποι αρχίζουν και καίνε μόνοι τους τις βιβλιοθήκες τους για να γλυτώσουν».

Πράγματι κάηκαν «αμέτρητα γραπτά υπό το βλέμμα των δικαστών ως παράνομα (...) αν και τα περισσότερα ήταν πραγματείες των ελευθέρων σπουδών [φιλοσοφία, ιστορία] και της νομικής» (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 41). Και πάλι έχουμε το γνωστό ψεύδος, να κατηγορείται ο Βάλης ότι θέλησε να αφανίσει τους εθνικούς. Η μόνη περίπτωση που ο Βάλεντας δίωξε κόσμο βάσει της θρησκείας ήταν οι διωγμοί κατά των Ορθοδόξων Χριστιανών. Οι υπόλοιπες περιπτώσεις, όπως φαίνεται από τη λεπτομερή διήγηση του εθνικού Αμμιανού Μαρκελλίνου δεν έχουν τίποτε να κάνουν με θρησκευτικό διωγμό. Η ιστορία, όπως τη διηγείται ο Α.Μ. στο βιβλίο XXIX, 2, 3 έως 4 δεν αφορά διωγμό των εθνικών. Κάνοντας έρευνα στα σπίτια των κατηγορουμένων, προκειμένου να βρεθούν αποδείξεις για την ενοχή τους, οι αρχές είχαν βρεί βιβλία με ξόρκια ή συνταγές για ερωτικά φίλτρα. Ως αποτέλεσμα, όντως «οι άνθρωποι άρχισαν να καίνε τις βιβλιοθήκες τους» (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 4), από φόβο παρόμοιας τύχης. Αλλά το ζήτημα είναι ότι τα βιβλία που κάηκαν, δεν κάηκαν, επειδή οι αρχές ήθελαν να κάψουν βιβλία φιλοσοφίας ή νομικής ή ιστορίας. Εφόσον θεωρούσαν ότι είναι βιβλία μαγείας, θεώρησαν σωστό να τα κάψουν. Μπορεί, δηλαδή, ο Βάλεντας και οι δικαστές να κατηγορηθούν ως ανόητοι που πίστεψαν ότι όλα αυτά τα βιβλία ήταν μαγικά, αλλά δεν μπορούν να κατηγορηθούν ότι σκόπευαν να κάψουν φιλοσοφικά βιβλία. Όπως και να ‘χει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος διαψεύδει τα ψεύδη των Νεοπαγανιστών, ότι υπήρξε προσπάθεια γενοκτονίας των εθνικών. Αν αρχίσουμε να κατηγορούμε τον αιρετικό (κι όχι Χριστιανό) Βάλεντα, επειδή έκαψε βιβλία που πίστευε ότι ήταν μαγικά, τότε πρέπει να κατηγορήσουμε και τους παγανιστές αυτοκράτορες Αύγουστο και Διοκλητιανό που έκαψαν μαγικά (ή πίστευαν ότι ήταν μαγικά) βιβλία στην Ρώμη και την Αλεξάνδρεια. 

 

Πηγή: ierosolymitissa.org