7. "Ο Γιαχβέ, παρόλο που ο χριστιανισμός θέλει να τον παρουσιάσει ως ανώτερο ον, άυλο, ασώματο, εντελώς απρόσιτο, στην πραγματικότητα, σε πολλά χωρία της Π.Δ. εμφανίζεται να έχει πόδια, χέρια, μάτια, βλέφαρα(!), στόμα, και ό,τι έχει ένας άνθρωπος. Επίσης φαίνεται να είναι «οργισμένος», σαν κάθε άνθρωπος, «νυσταγμένος»! Φαίνεται το ανθρωπομορφικό του εβραϊκού θεού. Φαίνεται ολοφάνερα το ότι δεν είναι ο άνθρωπος φτιαγμένος κατ' εικόνα Θεού, αλλά το αντίθετο: ο «Θεός» κατ' εικόνα του ανθρώπου ο οποίος τον έπλασε με την φαντασία του."
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Όσα είναι διατυπωμένα για το Θεό, με σωματικές παραστάσεις, έχουν λεχθεί συμβολικά και έχουν κάποιο υψηλότερο νόημα γιατί το θείον είναι απλό και ασχημάτιστο. Ας καταλάβουμε λοιπόν ότι τα «μάτια» του Θεού και τα βλέφαρα και η «όραση», είναι η εποπτική Του δύναμη πάνω σε όλα και το αλάθητο της γνώσης Του, επειδή σε μας με την αίσθηση αυτή (την όραση) δημιουργείται τελειότερη γνώση και πληροφορία. Τα «αυτιά» και η ακοή σημαίνουν την ευμενή στάση του Θεού και τη φιλάνθρωπη διάθεσή του να ακούει τις παρακλήσεις μας˙ γιατί με αυτή την αίσθηση κι εμείς γινόμαστε ευμενείς σ' αυτούς που ικετεύουν. Το «στόμα» και η «λαλιά» δείχνουν τη βούληση του Θεού, όπως σε μας με το στόμα και τη λαλιά σημαίνονται εγκάρδια νοήματα. (...) Τα χέρια σημαίνουν την αποτελεσματικότητα της ενέργειάς του, γιατί κι εμείς τα απαραίτητα έργα και μάλιστα τα πιο σπουδαία τα επιτελούμε με τα δικά μας χέρια. (...) Τα πόδια και το βάδισμα σημαίνουν τον ερχομό και την παρουσία του Θεού για την ενίσχυση όσων έχουν ανάγκη, όπως σε μας η άφιξη κάποιου γίνεται με τα πόδια. (..) Η οργή και ο θυμός δείχνουν την απέχθεια και την αποστροφή προς την κακία˙ γιατί και εμείς οργιζόμαστε, όταν μισούμε τα αντίθετα με τη γνώμη μας. (...) Έτσι λοιπόν, όλα αυτά που είναι διατυπωμένα για το Θεό με σωματικές παραστάσεις έχουν κάποιο κρυφό περιεχόμενο που μας διδάσκει με εικόνες του δικού μας κόσμου για όσα βρίσκονται πάνω από εμάς (...)» (Ιωάννη Δαμασκηνού Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως, 1, 11).
Αν δει κανείς τη συμπεριφορά των αρχαίων θεών σχετικά με την συμπεριφορά του Θεού της Π.Δ. διαπιστώνει ότι ο Θεός της Π.Δ. συμπεριφέρεται βάσει ηθικών κριτηρίων, ενώ οι αρχαίοι θεοί κατά βάσιν είναι πέραν του καλού και του κακού. Ο Θεός της Π.Δ. οργίζεται, ζηλεύει, τιμωρεί κλπ, αλλά βάσει ηθικών κανόνων. Ο Θεός της Π.Δ. δεν κάνει πόλεμο για το κέφι του. Αντίθετα, ο Δίας κάνει τον τρωικό πόλεμο για να μη βαριέται, οι δε θεοί παίρνουν το ένα ή το άλλο μέρος όχι από λόγους ηθικούς (ποιος έχει δίκαιο), αλλά από προσωπικές συμπάθειες. Από την μια (αρχαίοι θεοί) έχουμε μια συμπεριφορά που δεν βασίζεται σε ηθικούς κανόνες, από την άλλη (Θεός Π.Δ.), μία που βασίζεται. Γι' αυτό και ο «ανθρωπομορφισμός» της Π.Δ. είναι τελείως διαφορετικός.
Πηγή: ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου