14b ΟΙ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ...
-Ο χριστιανός μάρτυρας Βαβύλας αναφέρεται από το ίδιο κείμενο ότι εκτελέστηκε από τον σύμφωνα με το ίδιο κείμενο «χριστιανό (προ Κωνσταντίνου) αυτοκράτορα Φίλιππο», ενώ ο Άγγλος ιστορικός Gibbon (Ιστορία της παρακμής...) αναφέρει ότι μαρτύρησε κατά το διωγμό του αυτοκράτορα Δέκιου. Γράφει ο Ευσέβιος (Εκκλησιαστική Ιστορία, 6, 39): «1. Έπειτα τον Φίλιππο διαδέχεται ο Δέκιος. Αυτός εγείρει διωγμό προς την Εκκλησία (...) 4. Κατά παρόμοιο τρόπο με τον Αλέξανδρο, πέθανε στην Αντιόχεια εντός του δεσμωτηρίου έπειτα από ομολογία ο Βαβύλας». Οι Ν/Π βέβαια αντλώντας επιχειρήματα από έναν λόγο του Χρυσοστόμου για τον Βαβύλα, εικάζουν πως ήταν ο αυτοκράτορας Φίλιππος που σκότωσε τον Βαβύλα. Όμως πουθενά ο Χρυσόστομος στον λόγο αυτόν ή σε άλλο δεν αναφέρει το όνομα του Φιλίππου. Κατά τον Ευσέβιο (Εκκλησιαστική Ιστορία 6, 34) ο Φίλιππος εμποδίστηκε από τον επίσκοπο Βαβύλα να εισέλθει στο ναό κατά την ημέρα του Πάσχα, λόγω ενός παραπτώματός του. Αλλά αυτός τότε το εξομολογήθηκε και έτσι του επετράπη η είσοδος δίχως συνέπειες. Στον Συναξαριστή ο βασιλιάς που σκότωσε τον Βαβύλα ονομάζεται Νουμεριανός. Πρόκειται πιθανόν για μεταποίηση του ονόματος του Δέκιου, το οποιο θυμίζει αριθμό (numerys).
-Για το έτος 313 μ.Χ. γράφεται «313 (...) Ο (“Άγιος”) Αντώνιος της Αιγύπτου, ιδρυτής του μοναχισμού, προτρέπει ήδη ανοικτά σε άμεσο αφανισμό του “ειδωλολατρικού” κόσμου με... φωτιά (..)».
Ο Άγιος Αντώνιος, τουλάχιστον όπως διαβάζουμε στον Βίο και Πολιτεία του αγίου Αντωνίου, που εγράφη από τον μαθητή του Άγιο Αθανάσιο ποτέ δεν προέτρεψε τέτοιο πράγμα. Σε κανένα σημείο του βίου του δεν αναφέρεται επιθυμία αφανισμού του ελληνορωμαϊκού κόσμου και συνακολούθως πουθενά δεν αναφέρεται προτροπή καταστροφής του... με φωτιά! Στον Βίο του, ο άγιος Αντώνιος κατακρίνει την πίστη στα είδωλα, στα μαντεία και στους «θεούς», συζητά με ειδωλολάτρες σοφιστές (κεφ. 74-80) που έρχονται να τον συναντήσουν, αλλά κανέναν δεν απειλεί με αφανισμό, πουθενά δεν προτρέπει κανέναν λαϊκό Χριστιανό ή μοναχό να αφανίσει και μάλιστα δια πυρός τον ειδωλολατρικό κόσμο. Υπάρχει κάποια αναφορά του Θεοδώρητου Κύρου. Αυτή όμως, επειδή είναι η μοναδική και επειδή απέχει περισσότερο έναν αιώνα από τη συγγραφή της ιστορίας του Θεοδώρητου, δεν είναι από μόνη της αξιόπιστη. Άλλωστε, αν οι Νεοπαγανιστές αποδέχονται μια μαρτυρία του Θεοδώρητου, την οποία κανείς άλλος δεν συμμαρτυρεί, και η οποία απέχει έναν αιώνα από τα υποτιθέμενα γεγονότα, τότε γιατί δεν αποδέχονται τις μαρτυρίες του Θεοδώρητου για τα εγκλήματα του Ιουλιανού, οι οποίες όχι μόνο είναι εγγύτερα χρονικά στα γεγονότα, αλλά – το σπουδαιότερο – μαρτυρούνται από πολλούς άλλους;
-Για το έτος 313 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων «...Ο επίσκοπος Ειρηναίος είχε άλλωστε ήδη διακηρύξει ότι οι χριστιανοί δεν χρειάζονται τους νόμους, διότι βρίσκονται πολύ υπεράνω αυτών...».
Αντίθετα από ό,τι λένε κατά του Αγίου Ειρηναίου (120-202 μ.Χ.) οι Ν/Π, ο ίδιος ο Άγιος Ειρηναίος στην Επιστολή Προς Διόγνητον που γράφτηκε το 2ο μ.Χ. αιώνα, λέει: «[Οι Χριστιανοί] υπακούουν στους ισχύοντες νόμους, αλλά με τη ζωή τους νικάνε τους νόμους» (Επιστολή Προς Διόγνητον, Β.Ε.Π.Ε.Σ., 2, σ. 253). Δηλαδή η ζωή τους είναι τόσο ενάρετη, ώστε περιττεύουν οι νόμοι. Κι αυτά τα λόγια του Ειρηναίου οι Νεοπαγανιστές τα μετατρέπουν σε «απόδειξη» και «παραδοχή εκ μέρους των ίδιων των Χριστιανών» ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει να υπακούν στους νόμους.
-Για το έτος 314 μ.Χ. γράφεται: «314 (... ) Η Σύνοδος της Αγκύρας ταυτίζει πτυχές της λατρείας της Θεάς Αρτέμιδος (Diana) με... μαγεία και... λατρεία του Σατανά των χριστιανών». «Η μισογυνική τάση της Συνόδου της Άγκυρας είχε πετύχει το να καταγγελθούν από την Εκκλησία οι λάτρεις της Αρτέμιδος ή Diana, ως «μάγισσες» και «κυριευμένες από τον Σατανά» (Βλάση Ρασσιά, Υπέρ της των Ελλήνων νόσου, εκδ. Ανοιχτή πόλη, σ. 115).
Απίστευτες ανακρίβειες. Οι 25 κανόνες της συνόδου αυτής ασχολούνται κυρίως με την εξομολόγηση και τις ποινές όσων είχαν λυγίσει και προσφέρει θυσία στα είδωλα κατά τον πρόσφατο διωγμό του Διοκλητιανού. Ούτε μία φράση τής συνόδου της Αγκύρας δεν αναφέρει την Άρτεμη ή άλλον παγανιστικό «θεό»˙ ούτε καν... τον Σατανά, όπως ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές. Μήπως καλό θα ήταν να διαβάσουν πρώτα τους κανόνες της συνόδου της Άγκυρας προτού μιλήσουν γι' αυτήν;
-Για το έτος 319 μ.Χ. γράφεται: «319 Ο Κωνσταντίνος εκδίδει διάταγμα με το οποίο απαλλάσσει πλήρως την Εκκλησία από φόρους και τους χριστιανούς κληρικούς από στρατιωτικές υποχρεώσεις».
Ψέμματα και ανακρίβειες. «Τους πρώτους μήνες μετά τον Κωνσταντίνο, λόγω της ανάμιξης θρύλου και πραγματικότητας, επικράτησε και μάλιστα στην Ανατολή –αρκετή σύγχυση ως προς τα μέτρα που έλαβε. Χαρακτηριστικό είναι το περιεχόμενο της «Συρορωμαϊκής Νομοβίβλου», μιας διακαιϊκής συλλογής που συντάχθηκε στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας στο δεύτερο μισό του Ε' αιώνα. Τα οικεία κεφάλαια της συλλογής, μας πληροφορούν ότι ο Κωνσταντίνος απάλλαξε τους κληρικούς από κάθε φορολογική υποχρέωση, με μνεία συγκεκριμένων φόρων, καθώς και από την υπεξουσιότητα. Αυτά όμως δεν επιβεβαιώνονται από καμία άλλη πηγή. Μερικά μάλιστα από τα προνόμια αυτά παρασχέθηκαν αποδεδειγμένως πολύ αργότερα από άλλους αυτοκράτορες» (Από άρθρο του Σπύρου Ν. Τρωϊανού, ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, με εξειδίκευση στη Ρωμαϊκή νομοθεσία, στα Ε-Ιστορικά, τεύχος 135).
Τα προνόμια υπέρ των κληρικών και της Εκκλησίας πολύ καλά εδόθησαν από τους μετέπειτα αυτοκράτορες, διότι σε κάθε διωγμό οι Ειδωλολάτρες διώκτες άρπαζαν την περιουσία της Εκκλησίας, και είχαν καταδιώξει απηνώς τους επισκόπους, επειδή αυτοί ήταν ο συνεκτικός δεσμός της Εκκλησίας. Αποζημίωσαν έτσι οι Χριστιανοί αυτοκράτορες την Εκκλησία για τις υλικές ζημιές που υφίστατο κάθε τόσο.
-Για το έτος 326 μ.Χ. γράφεται «326 η Ελένη, και όπως βεβαίως θα ισχυρισθεί η χριστιανική Γραμματεία, 114 χρόνια αργότερα, “ανακάλυψε” (με τη βοήθεια φυσικά... Εβραίων ραβίνων!!) άθικτο τον λεγόμενο “Τίμιο Σταυρό”».
326 + 114 = 440 μ.Χ. Οι Νεοπαγανιστές, ισχυρίζονται ότι η χριστιανική Γραμματεία περίμενε 114 χρόνια μετά την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού, δηλαδή το 440 μ.Χ., για να πρωτογράψει για το «ανύπαρκτο» αυτό γεγονός. Ωστόσο, είναι γνωστό πως:
-Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων μαρτυρεί ότι τμήματα του Τιμίου Σταυρού ετιμούντο στο Ναό του Παναγίου Τάφου (Κατηχήσεις 4.10, 10.19, 13.4 και PG 33, 467ff, 685-687, 777). Ο ίδιος αναφέρει ότι ο Σταυρός ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μ. Κωνσταντίνου (Ep. ad Constan., 3 PG 33, 1168B). Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων έζησε μεταξύ 313-386. Οι Κατηχήσεις γράφτηκαν το 348 μ.Χ., είκοσι χρόνια μετά το γεγονός που περιγράφουν. Πού τα είδαν τα «114 χρόνια μετά»;
-Ο Ιουλιανός επίσης αναφέρει την προσκύνηση του Σταυρού (Κατά Γαλιλαίων 194 C). Ο Ιουλιανός έζησε μεταξύ 332-363. Δηλαδή ούτε 40 χρόνια δεν απείχε η αφήγησή του από το γεγονός. Πού τα είδαν τα «114 χρόνια μετά»;
-Την ιστορία της ανακάλυψης του Σταυρού από την Αγία Ελένη αναφέρει ο Ρουφίνος (Εκκλησιαστική Ιστορία, 10, 7-8). Ο Ρουφίνος έζησε μεταξύ 340-397. Δηλαδή, στη χειρότερη περίπτωση (τη χρονιά που πέθανε!) να «εφηύρε» την ιστορία της ανακάλυψης του Σταυρού 71 χρόνια κι όχι το διπλάσιο, 114 χρόνια μετά. «114 χρόνια μετά»;
-Ο Σωκράτης ο Σχολαστικός (Εκκλ. Ιστ., 1, 17), που έζησε μεταξύ τελευταίου τέταρτου 4ου αι. με μέσα 5ου αι.
-Ο άγιος Αμβρόσιος (De obitu Theod., 40-49), 4ος αι.
Οι παρακάτω ιστοριογράφοι, που προφανώς αντέγραφαν τους παραπάνω, όντως απέχουν περισσότερο από έναν αιώνα.
-Ο Σωζόμενος (Εκκλ. Ιστ., 2, 1-2), 5ος α.
-Ο Θεοδώρητος (Εκκλ. Ιστ., 1,18), α'’ μισό 5ου αι.
-Ο Παυλίνος της Νόλα (Epist., 31, 4-5) και
-Ο Σουλπίκιος Σεβήρος (Chronicon 2, 22-34).
Αλλά κάτι τέτοιοι ισχυρισμοί, ότι οι Χριστιανοί περίμεναν 114 χρόνια, στα 440 μ.Χ. για να εφεύρουν ένα ανύπαρκτο γεγονός, τη στιγμή που άνθρωποι των αρχών του 4ου αιώνα το αναφέρουν, λένε πολλά για το νεοπαγανιστικό κίνημα και τις μεθόδους του.
-Για το ίδιο έτος γράφεται: «Επίσης, [ο Κωνσταντίνος] καταστρέφει τον ναό της θεάς Αφροδίτης πάνω στον υποτιθέμενο τάφο του ραβί Τζεσουά, αλλά και άλλους της ιδίας θεάς όπως λ.χ. στην Αφάκα Λιβάνου, τη Μάμβρη, την Φοινίκη και τη Βααλβέκ (Ηλιούπολη)».
Κρίνοντας από τα εντυπωσιακά ακόμη και σήμερα, ερείπια των ναών αυτών στη χώρα του Λιβάνου (Φοινίκη), η «καταστροφή» των ναών αυτών δεν πρέπει να ήταν και τόσο καταστρεπτική, όσο λένε οι Νεοπαγανιστές. Ωστόσο, πράγματι ο Κωνσταντίνος έκλεισε τους ναούς της Αφροδίτης, επειδή η θεσμοθετημένη ιερουδουλεία που εξασκούνταν εντός αυτών μάλλον δεν του άρεσε.
Η αλήθεια είναι ότι μόνο το ιερό της Αφροδίτης στην Άφακα του Λιβάνου κατεδάφισε ο Μέγας Κωνσταντίνος (Ευσέβιου, Βίος Κωνσταντίνου, 3, 55), διότι εκεί εκπορνεύονταν όχι μόνο γυναίκες αλλά και άνδρες γύννιδες (τραβεστί) (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 47). «Στην Ηλιούπολη της Φοινίκης, όπου φαίνεται πως υπήρχαν μόνο γυναίκες ιερόδουλοι της Αφροδίτης, ο Κωνσταντίνος περιορίστηκε στο να συστήσει στον πληθυσμό μεγαλύτερη εγκράτεια και να χτίσει μία εκκλησία» (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 47). Στην Αίγυπτο ο αυτοκράτορας απλώς απαγόρευσε τον ευνουχισμό των ιερέων του... θεού Νείλου, όμως επέτρεψε τις τελετές και εορτές που εξασφάλιζαν τις πλημμύρες του ιερού ποταμού (Ευσέβιος, 4, 25. Λιβάνιου, Υπέρ των Ιερών, 30, 35. Γρηγόριος Θεολόγος PG 35, 705).
-Για το έτος 313 μ.Χ. γράφεται «313 (...) Ο (“Άγιος”) Αντώνιος της Αιγύπτου, ιδρυτής του μοναχισμού, προτρέπει ήδη ανοικτά σε άμεσο αφανισμό του “ειδωλολατρικού” κόσμου με... φωτιά (..)».
Ο Άγιος Αντώνιος, τουλάχιστον όπως διαβάζουμε στον Βίο και Πολιτεία του αγίου Αντωνίου, που εγράφη από τον μαθητή του Άγιο Αθανάσιο ποτέ δεν προέτρεψε τέτοιο πράγμα. Σε κανένα σημείο του βίου του δεν αναφέρεται επιθυμία αφανισμού του ελληνορωμαϊκού κόσμου και συνακολούθως πουθενά δεν αναφέρεται προτροπή καταστροφής του... με φωτιά! Στον Βίο του, ο άγιος Αντώνιος κατακρίνει την πίστη στα είδωλα, στα μαντεία και στους «θεούς», συζητά με ειδωλολάτρες σοφιστές (κεφ. 74-80) που έρχονται να τον συναντήσουν, αλλά κανέναν δεν απειλεί με αφανισμό, πουθενά δεν προτρέπει κανέναν λαϊκό Χριστιανό ή μοναχό να αφανίσει και μάλιστα δια πυρός τον ειδωλολατρικό κόσμο. Υπάρχει κάποια αναφορά του Θεοδώρητου Κύρου. Αυτή όμως, επειδή είναι η μοναδική και επειδή απέχει περισσότερο έναν αιώνα από τη συγγραφή της ιστορίας του Θεοδώρητου, δεν είναι από μόνη της αξιόπιστη. Άλλωστε, αν οι Νεοπαγανιστές αποδέχονται μια μαρτυρία του Θεοδώρητου, την οποία κανείς άλλος δεν συμμαρτυρεί, και η οποία απέχει έναν αιώνα από τα υποτιθέμενα γεγονότα, τότε γιατί δεν αποδέχονται τις μαρτυρίες του Θεοδώρητου για τα εγκλήματα του Ιουλιανού, οι οποίες όχι μόνο είναι εγγύτερα χρονικά στα γεγονότα, αλλά – το σπουδαιότερο – μαρτυρούνται από πολλούς άλλους;
-Για το έτος 313 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων «...Ο επίσκοπος Ειρηναίος είχε άλλωστε ήδη διακηρύξει ότι οι χριστιανοί δεν χρειάζονται τους νόμους, διότι βρίσκονται πολύ υπεράνω αυτών...».
Αντίθετα από ό,τι λένε κατά του Αγίου Ειρηναίου (120-202 μ.Χ.) οι Ν/Π, ο ίδιος ο Άγιος Ειρηναίος στην Επιστολή Προς Διόγνητον που γράφτηκε το 2ο μ.Χ. αιώνα, λέει: «[Οι Χριστιανοί] υπακούουν στους ισχύοντες νόμους, αλλά με τη ζωή τους νικάνε τους νόμους» (Επιστολή Προς Διόγνητον, Β.Ε.Π.Ε.Σ., 2, σ. 253). Δηλαδή η ζωή τους είναι τόσο ενάρετη, ώστε περιττεύουν οι νόμοι. Κι αυτά τα λόγια του Ειρηναίου οι Νεοπαγανιστές τα μετατρέπουν σε «απόδειξη» και «παραδοχή εκ μέρους των ίδιων των Χριστιανών» ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει να υπακούν στους νόμους.
-Για το έτος 314 μ.Χ. γράφεται: «314 (... ) Η Σύνοδος της Αγκύρας ταυτίζει πτυχές της λατρείας της Θεάς Αρτέμιδος (Diana) με... μαγεία και... λατρεία του Σατανά των χριστιανών». «Η μισογυνική τάση της Συνόδου της Άγκυρας είχε πετύχει το να καταγγελθούν από την Εκκλησία οι λάτρεις της Αρτέμιδος ή Diana, ως «μάγισσες» και «κυριευμένες από τον Σατανά» (Βλάση Ρασσιά, Υπέρ της των Ελλήνων νόσου, εκδ. Ανοιχτή πόλη, σ. 115).
Απίστευτες ανακρίβειες. Οι 25 κανόνες της συνόδου αυτής ασχολούνται κυρίως με την εξομολόγηση και τις ποινές όσων είχαν λυγίσει και προσφέρει θυσία στα είδωλα κατά τον πρόσφατο διωγμό του Διοκλητιανού. Ούτε μία φράση τής συνόδου της Αγκύρας δεν αναφέρει την Άρτεμη ή άλλον παγανιστικό «θεό»˙ ούτε καν... τον Σατανά, όπως ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές. Μήπως καλό θα ήταν να διαβάσουν πρώτα τους κανόνες της συνόδου της Άγκυρας προτού μιλήσουν γι' αυτήν;
-Για το έτος 319 μ.Χ. γράφεται: «319 Ο Κωνσταντίνος εκδίδει διάταγμα με το οποίο απαλλάσσει πλήρως την Εκκλησία από φόρους και τους χριστιανούς κληρικούς από στρατιωτικές υποχρεώσεις».
Ψέμματα και ανακρίβειες. «Τους πρώτους μήνες μετά τον Κωνσταντίνο, λόγω της ανάμιξης θρύλου και πραγματικότητας, επικράτησε και μάλιστα στην Ανατολή –αρκετή σύγχυση ως προς τα μέτρα που έλαβε. Χαρακτηριστικό είναι το περιεχόμενο της «Συρορωμαϊκής Νομοβίβλου», μιας διακαιϊκής συλλογής που συντάχθηκε στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας στο δεύτερο μισό του Ε' αιώνα. Τα οικεία κεφάλαια της συλλογής, μας πληροφορούν ότι ο Κωνσταντίνος απάλλαξε τους κληρικούς από κάθε φορολογική υποχρέωση, με μνεία συγκεκριμένων φόρων, καθώς και από την υπεξουσιότητα. Αυτά όμως δεν επιβεβαιώνονται από καμία άλλη πηγή. Μερικά μάλιστα από τα προνόμια αυτά παρασχέθηκαν αποδεδειγμένως πολύ αργότερα από άλλους αυτοκράτορες» (Από άρθρο του Σπύρου Ν. Τρωϊανού, ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, με εξειδίκευση στη Ρωμαϊκή νομοθεσία, στα Ε-Ιστορικά, τεύχος 135).
Τα προνόμια υπέρ των κληρικών και της Εκκλησίας πολύ καλά εδόθησαν από τους μετέπειτα αυτοκράτορες, διότι σε κάθε διωγμό οι Ειδωλολάτρες διώκτες άρπαζαν την περιουσία της Εκκλησίας, και είχαν καταδιώξει απηνώς τους επισκόπους, επειδή αυτοί ήταν ο συνεκτικός δεσμός της Εκκλησίας. Αποζημίωσαν έτσι οι Χριστιανοί αυτοκράτορες την Εκκλησία για τις υλικές ζημιές που υφίστατο κάθε τόσο.
-Για το έτος 326 μ.Χ. γράφεται «326 η Ελένη, και όπως βεβαίως θα ισχυρισθεί η χριστιανική Γραμματεία, 114 χρόνια αργότερα, “ανακάλυψε” (με τη βοήθεια φυσικά... Εβραίων ραβίνων!!) άθικτο τον λεγόμενο “Τίμιο Σταυρό”».
326 + 114 = 440 μ.Χ. Οι Νεοπαγανιστές, ισχυρίζονται ότι η χριστιανική Γραμματεία περίμενε 114 χρόνια μετά την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού, δηλαδή το 440 μ.Χ., για να πρωτογράψει για το «ανύπαρκτο» αυτό γεγονός. Ωστόσο, είναι γνωστό πως:
-Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων μαρτυρεί ότι τμήματα του Τιμίου Σταυρού ετιμούντο στο Ναό του Παναγίου Τάφου (Κατηχήσεις 4.10, 10.19, 13.4 και PG 33, 467ff, 685-687, 777). Ο ίδιος αναφέρει ότι ο Σταυρός ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μ. Κωνσταντίνου (Ep. ad Constan., 3 PG 33, 1168B). Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων έζησε μεταξύ 313-386. Οι Κατηχήσεις γράφτηκαν το 348 μ.Χ., είκοσι χρόνια μετά το γεγονός που περιγράφουν. Πού τα είδαν τα «114 χρόνια μετά»;
-Ο Ιουλιανός επίσης αναφέρει την προσκύνηση του Σταυρού (Κατά Γαλιλαίων 194 C). Ο Ιουλιανός έζησε μεταξύ 332-363. Δηλαδή ούτε 40 χρόνια δεν απείχε η αφήγησή του από το γεγονός. Πού τα είδαν τα «114 χρόνια μετά»;
-Την ιστορία της ανακάλυψης του Σταυρού από την Αγία Ελένη αναφέρει ο Ρουφίνος (Εκκλησιαστική Ιστορία, 10, 7-8). Ο Ρουφίνος έζησε μεταξύ 340-397. Δηλαδή, στη χειρότερη περίπτωση (τη χρονιά που πέθανε!) να «εφηύρε» την ιστορία της ανακάλυψης του Σταυρού 71 χρόνια κι όχι το διπλάσιο, 114 χρόνια μετά. «114 χρόνια μετά»;
-Ο Σωκράτης ο Σχολαστικός (Εκκλ. Ιστ., 1, 17), που έζησε μεταξύ τελευταίου τέταρτου 4ου αι. με μέσα 5ου αι.
-Ο άγιος Αμβρόσιος (De obitu Theod., 40-49), 4ος αι.
Οι παρακάτω ιστοριογράφοι, που προφανώς αντέγραφαν τους παραπάνω, όντως απέχουν περισσότερο από έναν αιώνα.
-Ο Σωζόμενος (Εκκλ. Ιστ., 2, 1-2), 5ος α.
-Ο Θεοδώρητος (Εκκλ. Ιστ., 1,18), α'’ μισό 5ου αι.
-Ο Παυλίνος της Νόλα (Epist., 31, 4-5) και
-Ο Σουλπίκιος Σεβήρος (Chronicon 2, 22-34).
Αλλά κάτι τέτοιοι ισχυρισμοί, ότι οι Χριστιανοί περίμεναν 114 χρόνια, στα 440 μ.Χ. για να εφεύρουν ένα ανύπαρκτο γεγονός, τη στιγμή που άνθρωποι των αρχών του 4ου αιώνα το αναφέρουν, λένε πολλά για το νεοπαγανιστικό κίνημα και τις μεθόδους του.
-Για το ίδιο έτος γράφεται: «Επίσης, [ο Κωνσταντίνος] καταστρέφει τον ναό της θεάς Αφροδίτης πάνω στον υποτιθέμενο τάφο του ραβί Τζεσουά, αλλά και άλλους της ιδίας θεάς όπως λ.χ. στην Αφάκα Λιβάνου, τη Μάμβρη, την Φοινίκη και τη Βααλβέκ (Ηλιούπολη)».
Κρίνοντας από τα εντυπωσιακά ακόμη και σήμερα, ερείπια των ναών αυτών στη χώρα του Λιβάνου (Φοινίκη), η «καταστροφή» των ναών αυτών δεν πρέπει να ήταν και τόσο καταστρεπτική, όσο λένε οι Νεοπαγανιστές. Ωστόσο, πράγματι ο Κωνσταντίνος έκλεισε τους ναούς της Αφροδίτης, επειδή η θεσμοθετημένη ιερουδουλεία που εξασκούνταν εντός αυτών μάλλον δεν του άρεσε.
Η αλήθεια είναι ότι μόνο το ιερό της Αφροδίτης στην Άφακα του Λιβάνου κατεδάφισε ο Μέγας Κωνσταντίνος (Ευσέβιου, Βίος Κωνσταντίνου, 3, 55), διότι εκεί εκπορνεύονταν όχι μόνο γυναίκες αλλά και άνδρες γύννιδες (τραβεστί) (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 47). «Στην Ηλιούπολη της Φοινίκης, όπου φαίνεται πως υπήρχαν μόνο γυναίκες ιερόδουλοι της Αφροδίτης, ο Κωνσταντίνος περιορίστηκε στο να συστήσει στον πληθυσμό μεγαλύτερη εγκράτεια και να χτίσει μία εκκλησία» (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 47). Στην Αίγυπτο ο αυτοκράτορας απλώς απαγόρευσε τον ευνουχισμό των ιερέων του... θεού Νείλου, όμως επέτρεψε τις τελετές και εορτές που εξασφάλιζαν τις πλημμύρες του ιερού ποταμού (Ευσέβιος, 4, 25. Λιβάνιου, Υπέρ των Ιερών, 30, 35. Γρηγόριος Θεολόγος PG 35, 705).
Πηγή: ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου