-Για τα έτη 440-450 μ.Χ., γράφεται: «Καταστροφή όλων των μνημείων, βωμών και Ναών που έστεκαν ακόμη στην Αθήνα, την Ολυμπία και τις άλλες ελληνικές πόλεις». Ώστε όλων έτσι; Και του Παρθενώνα; Και του Θησείου;
- για το έτος 450 μ.Χ. γράφεται: «450 (...) Το ίδιο έτος προστίθενται στην λεγομένη «Αγία Γραφή» τα περί αναστάσεως του ραβί Τζεσουά (Μάρκος 16, 9-20)».
Οι μόνοι αρχαίοι κώδικες που παραλείπουν το απόσπασμα είναι ο Σιναϊτικός (4ος αιώνας) και ο Βατικανός (4ος αιώνας). Όμως αυτό εμφανίζεται στον Κώδικα Freer (W) του 4ου ή 5ου αιώνα, τον Αλεξανδρινό Κώδικα (Α) του 5ου αιώνα, τον Κώδικα Ephraemi (C) του 5ου αιώνα, τον Κώδικα Bezae Cantabrigiensis (D) του 5ου αιώνα και σε όλους σχεδόν τους άλλους.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι έχουμε πλήθος από μαρτυρίες του 2ου και του 3ου αιώνα για την ύπαρξη αυτού του αποσπάσματος. O άγιος Ειρηναίος (2ος αιώνας μ.Χ.) παραθέτει με ακρίβεια το εδάφιο Κατά Μάρκον 16, 19 (Κατά Αιρέσεων Γ’ 10, 5). Ο Τατιανός (2ος αιώνας μ.Χ.) παραθέτει τμήματα από το Κατά Μάρκον 16, 9-20 (στο Δια τεσσάρων, απόσπασμα 55). Ο Τερτυλλιανός (αρχές 3ου αιώνα μ.Χ.) αναφέρεται στο εδάφιο Κατά Μάρκον 16, 19 (Κατά Πραξέα, 2, 1). Στις Αποστολικές Διαταγές (6, 15) βλέπουμε το εδάφιο Κατά Μάρκον 16, 16.
Φυσικά το ζήτημα αυτό δεν συνιστά καθόλου «διωγμό κατά Εθνικών», όμως οι Νεοπαγανιστές, όντας αποκλειστικά αντιχριστιανοί, το βάζουν στις διώξεις κατά Εθνικών.
-Για το έτος 500 μ.Χ. γράφεται: «..Το “ειδωλολατρικό” θυμίαμα γίνεται (σημ.: το 500 μ.Χ.) για πρώτη φορά δεκτό στις εκκλησίες των χριστιανών», πράγμα που είναι σαφέστατα ψευδές. Το θυμίαμα χρησιμοποιούνταν από τους Χριστιανούς ήδη από τον καιρό της συγγραφής της Αποκάλυψης, όπως αποδεικνύει το χωρίο Αποκάλυψις 8, 4.
-Για τα έτη 530 και 532 μ.Χ. γράφεται: «Η χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η... συντέλεια του Κόσμου» και «Μία ακόμη χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η... συντέλεια του Κόσμου», αντίστοιχα.
Βέβαια, αγνοείται μια βασική χριστιανική αλήθεια σχετικά με το τέλος του κόσμου: κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθει αυτό: Λουκάς 21, 8: «Πολλοί θα πουν ότι ο καιρός πλησίασε. Μην τους ακολουθήσετε». Αν λοιπόν οι γνώμες ορισμένων πλανεμένων (αιρετικών) μετατρέπονται δια θεουργικής Νεοπαγανιστικής μεθόδου σε «Χριστιανική Εσχατολογία», αυτό δεν αφορά το Χριστιανισμό.
-Στα 540 μ.Χ. σύμφωνα με το κείμενο «τα συγγράμματα της ελληνικής Ιατρικής έχουν χαθεί ήδη για πάντα στη φωτιά των χριστιανών».
Αν πράγματι συνέβη αυτό, τότε πώς έχουμε ιατρικά συγγράματα όπως:
1) τα Ιατρικά Εκκαίδεκα, του Αέτιου εκ της Αμίδας (μέσα 6ου αι.), 16 τόμων, εκ των οποίων ο 7ος αφορά την οφθαλμολογία (φάρμακα και επεμβάσεις),
2) η Θεραπευτική του Αλέξανδρου από τις Τράλλεις, 11 βιβλίων γύρω στα 600 μ.Χ.,
3) το Υπόμνημα του Αιγινίτη του Παύλου στα 640 μ.Χ. με αναφορές στη χειρουργική και τα εργαλεία της, με λεπτομέρειες για 120 εγχειρήσεις από τη μαστεκτομή ώς την αφαίρεση ουρολίθων,
4) η Σύνοψις της Ιατρικής, των Νικήτα και Λέοντα στις αρχές του 9ου αι., που αναφέρεται σε χειρουργικά θέματα,
5) το Περί παντών των νοσημάτων από κεφαλής έως ποδών του Θεοφάνη Νοννου ή Χρυσοβαλάντη τον 10ο αι.,
6) το Περί ούρων και το Θεραπευτική μέθοδος, του Ιωάννη Ζαχαρία, που ήταν μεγάλη ιατρική εγκυκλοπαίδεια του 14ου αι.,
7) το Περί σφυγμών και ούρων ενός αγνώστων στοιχείων Αλεξάνδρου που εξεδόθη πολλές φορές στα λατινικά; (Βυζαντινός Δόμος, τ. 4).
Μάλλον αυτά θα ήταν «τα τελευταία ιατρικά συγγράμματα». Αυτό το νεοπαγανιστικό «χάθηκαν για πάντα», πόσο δακρύβρεχτο και μελοδραματικό είναι. Αφού «κάηκαν τα συγγράμματα της ελληνικής Ιατρικής στη φωτιά των χριστιανών», πώς γίνονταν στη χριστιανική Ρωμανία εγχειρήσεις όπως:
-ενδοκυστική λιθοτριψία εντός της ουροδόχου κύστης (9ος αιώνας) επί του άγιου Θεοφάνη (Βίος και Εγκώμιο συμπλεκόμενον του οσίου πατρός ημών Θεοφάνους του και Ισαακίου, γραμμένη από τον Νικηφόρο Σκευοφύλακα, που προτάσσεται στην έκδοση της Χρονογραφίας του Θεοφάνη (Theophanis Chronographia, de Boor, II, Teubner, Lipsae 1885, 23), όπου αναφέρεται ότι ειδικά εργαλεία εισήλθαν στην κύστη δια της φυσικής οδού και έτριψαν τους λίθους απαλλάσοντας τον Θεοφάνη από τη δυσουρία),
-επιτυχής διαχωρισμός Σιαμαίων (10ος αιώνας) (G. Pentogalos-J. Lascaratos, Bulletin of the History of Medicine, 58 (1984), 99-102. L.J. Bliquez, Two lists of Greek Surgical Instruments and the State of Surgery in Byzantine Times, Symposium on Byzantine Medicine, DOP 38 (1984), 187-204),
-ενδοκαυτηρίαση ουρήθρας Ισαάκιου Α' Κομνηνού (1057-1059), όπως αναφέρει ο Μ. Γλυκάς (Coprus Scriptorum Historiae Byzantinae, 603-4) και ο Ιωάννης Κουροπαλάτης (CSHB, 648-9) (Βυζαντινός Δόμος, τ. 7);
Μάλλον αυτές θα ήταν, για να παραφράσουμε την νεοπαγανιστική φρασεολογία, «οι τελευταίες χειρουργικές επεμβάσεις».
Φαίνεται πως οι Νεοπαγανιστές δεν γνωρίζουν ότι σε έναν λοιμό επί παγανιστή αυτοκράτορος Κομμόδου (177-192 μ.Χ.) πέθαιναν καθημερινά 2000 άνθρωποι από τον λοιμό, σύμφωνα με την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, της Εκδοτικής Αθηνών. Φαίνεται επίσης να έχουν ξεχάσει ότι οι παγανιστές Αθηναίοι πέθαιναν σαν τις μύγες στο λοιμό που ξέσπασε κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Γράφει ο Θουκιδίδης πως «ούτε οι γιατροί ήταν σε θέση να κάνουν τίποτα, μια και προσπαθούσαν, στην αρχή, να κοιτάξουν αρρώστους χωρίς καν να ξέρουν τη φύση της αρρώστειάς τους και πέθαιναν προπαντός αυτοί» (2, 47) και πως οι άρρωστοι «πέθαιναν, όπως τα πρόβατα» (2, 51) και «δεν βρέθηκε ούτε ένα φάρμακο που θα έ‘πρεπε, να τους ωφελήσει όλους» (2, 51). Αλήθεια, μπορούν να μάς εξηγήσουν, πού ήταν τότε η «παγανιστική ιατρική» για να σώσει Αθηναίους και Ρωμαίους; Μήπως είχαν ήδη καεί τα ιατρικά βιβλία στις «φωτιές των Χριστιανών» του 5ου π.Χ. αιώνα; Ή τα είχαν κάψει οι «εβραιόψυχοι»;
-Για το έτος 945-988, γράφεται ότι ο Όσιος Νίκων προσηλύτισε δια της βίας τους Εθνικούς Μανιάτες. Δεν θα απαντηθούν αυτά τα ψέμματα εδώ˙ απαντώνται σε ξεχωριστή παράγραφο ειδικά για τον Όσιο Νίκωνα.
Οι μόνοι αρχαίοι κώδικες που παραλείπουν το απόσπασμα είναι ο Σιναϊτικός (4ος αιώνας) και ο Βατικανός (4ος αιώνας). Όμως αυτό εμφανίζεται στον Κώδικα Freer (W) του 4ου ή 5ου αιώνα, τον Αλεξανδρινό Κώδικα (Α) του 5ου αιώνα, τον Κώδικα Ephraemi (C) του 5ου αιώνα, τον Κώδικα Bezae Cantabrigiensis (D) του 5ου αιώνα και σε όλους σχεδόν τους άλλους.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι έχουμε πλήθος από μαρτυρίες του 2ου και του 3ου αιώνα για την ύπαρξη αυτού του αποσπάσματος. O άγιος Ειρηναίος (2ος αιώνας μ.Χ.) παραθέτει με ακρίβεια το εδάφιο Κατά Μάρκον 16, 19 (Κατά Αιρέσεων Γ’ 10, 5). Ο Τατιανός (2ος αιώνας μ.Χ.) παραθέτει τμήματα από το Κατά Μάρκον 16, 9-20 (στο Δια τεσσάρων, απόσπασμα 55). Ο Τερτυλλιανός (αρχές 3ου αιώνα μ.Χ.) αναφέρεται στο εδάφιο Κατά Μάρκον 16, 19 (Κατά Πραξέα, 2, 1). Στις Αποστολικές Διαταγές (6, 15) βλέπουμε το εδάφιο Κατά Μάρκον 16, 16.
Φυσικά το ζήτημα αυτό δεν συνιστά καθόλου «διωγμό κατά Εθνικών», όμως οι Νεοπαγανιστές, όντας αποκλειστικά αντιχριστιανοί, το βάζουν στις διώξεις κατά Εθνικών.
-Για το έτος 500 μ.Χ. γράφεται: «..Το “ειδωλολατρικό” θυμίαμα γίνεται (σημ.: το 500 μ.Χ.) για πρώτη φορά δεκτό στις εκκλησίες των χριστιανών», πράγμα που είναι σαφέστατα ψευδές. Το θυμίαμα χρησιμοποιούνταν από τους Χριστιανούς ήδη από τον καιρό της συγγραφής της Αποκάλυψης, όπως αποδεικνύει το χωρίο Αποκάλυψις 8, 4.
-Για τα έτη 530 και 532 μ.Χ. γράφεται: «Η χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η... συντέλεια του Κόσμου» και «Μία ακόμη χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η... συντέλεια του Κόσμου», αντίστοιχα.
Βέβαια, αγνοείται μια βασική χριστιανική αλήθεια σχετικά με το τέλος του κόσμου: κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθει αυτό: Λουκάς 21, 8: «Πολλοί θα πουν ότι ο καιρός πλησίασε. Μην τους ακολουθήσετε». Αν λοιπόν οι γνώμες ορισμένων πλανεμένων (αιρετικών) μετατρέπονται δια θεουργικής Νεοπαγανιστικής μεθόδου σε «Χριστιανική Εσχατολογία», αυτό δεν αφορά το Χριστιανισμό.
-Στα 540 μ.Χ. σύμφωνα με το κείμενο «τα συγγράμματα της ελληνικής Ιατρικής έχουν χαθεί ήδη για πάντα στη φωτιά των χριστιανών».
Αν πράγματι συνέβη αυτό, τότε πώς έχουμε ιατρικά συγγράματα όπως:
1) τα Ιατρικά Εκκαίδεκα, του Αέτιου εκ της Αμίδας (μέσα 6ου αι.), 16 τόμων, εκ των οποίων ο 7ος αφορά την οφθαλμολογία (φάρμακα και επεμβάσεις),
2) η Θεραπευτική του Αλέξανδρου από τις Τράλλεις, 11 βιβλίων γύρω στα 600 μ.Χ.,
3) το Υπόμνημα του Αιγινίτη του Παύλου στα 640 μ.Χ. με αναφορές στη χειρουργική και τα εργαλεία της, με λεπτομέρειες για 120 εγχειρήσεις από τη μαστεκτομή ώς την αφαίρεση ουρολίθων,
4) η Σύνοψις της Ιατρικής, των Νικήτα και Λέοντα στις αρχές του 9ου αι., που αναφέρεται σε χειρουργικά θέματα,
5) το Περί παντών των νοσημάτων από κεφαλής έως ποδών του Θεοφάνη Νοννου ή Χρυσοβαλάντη τον 10ο αι.,
6) το Περί ούρων και το Θεραπευτική μέθοδος, του Ιωάννη Ζαχαρία, που ήταν μεγάλη ιατρική εγκυκλοπαίδεια του 14ου αι.,
7) το Περί σφυγμών και ούρων ενός αγνώστων στοιχείων Αλεξάνδρου που εξεδόθη πολλές φορές στα λατινικά; (Βυζαντινός Δόμος, τ. 4).
Μάλλον αυτά θα ήταν «τα τελευταία ιατρικά συγγράμματα». Αυτό το νεοπαγανιστικό «χάθηκαν για πάντα», πόσο δακρύβρεχτο και μελοδραματικό είναι. Αφού «κάηκαν τα συγγράμματα της ελληνικής Ιατρικής στη φωτιά των χριστιανών», πώς γίνονταν στη χριστιανική Ρωμανία εγχειρήσεις όπως:
-ενδοκυστική λιθοτριψία εντός της ουροδόχου κύστης (9ος αιώνας) επί του άγιου Θεοφάνη (Βίος και Εγκώμιο συμπλεκόμενον του οσίου πατρός ημών Θεοφάνους του και Ισαακίου, γραμμένη από τον Νικηφόρο Σκευοφύλακα, που προτάσσεται στην έκδοση της Χρονογραφίας του Θεοφάνη (Theophanis Chronographia, de Boor, II, Teubner, Lipsae 1885, 23), όπου αναφέρεται ότι ειδικά εργαλεία εισήλθαν στην κύστη δια της φυσικής οδού και έτριψαν τους λίθους απαλλάσοντας τον Θεοφάνη από τη δυσουρία),
-επιτυχής διαχωρισμός Σιαμαίων (10ος αιώνας) (G. Pentogalos-J. Lascaratos, Bulletin of the History of Medicine, 58 (1984), 99-102. L.J. Bliquez, Two lists of Greek Surgical Instruments and the State of Surgery in Byzantine Times, Symposium on Byzantine Medicine, DOP 38 (1984), 187-204),
-ενδοκαυτηρίαση ουρήθρας Ισαάκιου Α' Κομνηνού (1057-1059), όπως αναφέρει ο Μ. Γλυκάς (Coprus Scriptorum Historiae Byzantinae, 603-4) και ο Ιωάννης Κουροπαλάτης (CSHB, 648-9) (Βυζαντινός Δόμος, τ. 7);
Μάλλον αυτές θα ήταν, για να παραφράσουμε την νεοπαγανιστική φρασεολογία, «οι τελευταίες χειρουργικές επεμβάσεις».
Φαίνεται πως οι Νεοπαγανιστές δεν γνωρίζουν ότι σε έναν λοιμό επί παγανιστή αυτοκράτορος Κομμόδου (177-192 μ.Χ.) πέθαιναν καθημερινά 2000 άνθρωποι από τον λοιμό, σύμφωνα με την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, της Εκδοτικής Αθηνών. Φαίνεται επίσης να έχουν ξεχάσει ότι οι παγανιστές Αθηναίοι πέθαιναν σαν τις μύγες στο λοιμό που ξέσπασε κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Γράφει ο Θουκιδίδης πως «ούτε οι γιατροί ήταν σε θέση να κάνουν τίποτα, μια και προσπαθούσαν, στην αρχή, να κοιτάξουν αρρώστους χωρίς καν να ξέρουν τη φύση της αρρώστειάς τους και πέθαιναν προπαντός αυτοί» (2, 47) και πως οι άρρωστοι «πέθαιναν, όπως τα πρόβατα» (2, 51) και «δεν βρέθηκε ούτε ένα φάρμακο που θα έ‘πρεπε, να τους ωφελήσει όλους» (2, 51). Αλήθεια, μπορούν να μάς εξηγήσουν, πού ήταν τότε η «παγανιστική ιατρική» για να σώσει Αθηναίους και Ρωμαίους; Μήπως είχαν ήδη καεί τα ιατρικά βιβλία στις «φωτιές των Χριστιανών» του 5ου π.Χ. αιώνα; Ή τα είχαν κάψει οι «εβραιόψυχοι»;
-Για το έτος 945-988, γράφεται ότι ο Όσιος Νίκων προσηλύτισε δια της βίας τους Εθνικούς Μανιάτες. Δεν θα απαντηθούν αυτά τα ψέμματα εδώ˙ απαντώνται σε ξεχωριστή παράγραφο ειδικά για τον Όσιο Νίκωνα.
Πηγή: ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου