Τι είναι η Αποστολική Διαδοχή; Μέρος τρίτο.

Δ) Αποστολική Διαδοχή, Παπικοί και Προτεσταντικές Ομολογίες.

Έχουν ουσιαστική αποστολική διαδοχή οι Παπικοί και οι Προτεσταντικές ομολογίες; Οι διάφορες σημερινές Προτεσταντικές ομολογίες έχουν τις ρίζες τους από την Διαμαρτύρηση τον 16ο αιώνα. Η Διαμαρτύρηση έγινε κατά των κακοδοξιών του Πάπα. Από εκεί αποσχίστηκαν. Οι Παπικοί διαχώρισαν τον εαυτό τους από την ΜΙΑ Εκκλησία νωρίτερα, το 1054. Ο επίσκοπος Ρώμης είχε αποφασίσει αυθαίρετα, ανεξάρτητα από τους επισκόπους της Ανατολής, ότι θα έπρεπε να έχει υπεροχή έναντι όλων των άλλων επισκόπων. Μονομερώς αποφάσισε, χωρίς την έγκριση Οικουμενικής Συνόδου, ότι αφού ο απόστολος Πέτρος ήταν πρώτος Επίσκοπος Ρώμης (αν και αυτό δεν είναι αποδεδειγμένο), έπρεπε ο ίδιος να έχει εξουσία επί όλων των άλλων επισκόπων. Επίσης, η Εκκλησία στην Δύση αποφάσισε να αλλοιώσει δόγμα πίστεως, το οποίο είναι διατυπωμένο και στο ''Κατά Ιωάννην'' Ευαγγέλιο, αλλά και στο σύμβολο της Πίστεως της Νικαίας, ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός. Οι δυτικοί πρόσθεσαν ''και εκ του Υιού'' (filioque), αυθαίρετα πάλι και χωρίς να έχει προηγηθεί Οικουμενική σύνοδος.

Ο καθηγητής Βλ. Φειδάς αναφέρει, «Η προέλευση της διδασκαλίας περί της εκπορεύσεως του αγ. Πνεύματος όχι μόνο εκ του Πατρός, αλλά και εκ του Υιού (filioque) συνδεόταν αναμφιβόλως με τις βησιγοτθικές αρειανικές ρίζες της φραγκικής θεολογίας» (Εκκλησιαστική Ιστορία, 'Β τόμος, σελ. 96).

 

Έχουμε σαφέστατα νοθεία στον δόγμα της Τριαδικότητας του Θεού, αφού υποβαθμίζεται το Πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος και παύει να είναι ισότιμο με τα άλλα δύο.

Άλλαξαν δόγμα πίστεως, επομένως έπεσαν σε αίρεση (και αργότερα σε περισσότερες), αποκόπηκαν από μόνοι τους από την Μια εκκλησία, και έχασαν την διαδοχή και την χάρη. Δεν φύλαξαν την καλή παρακαταθήκη.

Στην επιστολή του Μ. Βασιλείου προς τον Αμφιλόχιο «Περί του Αγίου Πνεύματος», υπάρχει ο πρώτος κανόνας του Μ. Βασιλείου που αναφέρει ανάμεσα στα άλλα, «Οι δε της Εκκλησίας αποστάντες, ουκ έτι έσχον την χάριν του Αγίου Πνεύματος εφ’ εαυτούς, επέλιπε γαρ η μετάδοσις τω διακοπήναι την ακολουθίαν. Οι μεν γαρ πρώτοι αναχωρήσαντες, παρά των Πατέρων έσχον τας χειροτονίας, και δια της επιθέσεως των χειρών αυτών, είχον το χάρισμα το πνευματικόν, οι δε απορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, ούτε του βαπτίζειν, ούτε του χειροτονείν είχον εξουσίαν, ούτε ηδύναντο χάριν Πνεύματος Αγίου ετέροις παρέχειν» (Πηδάλιο αγίου Νικοδήμου, σελ. 587).

Δηλαδή, όσοι αποσχίζονται από την εκκλησία παύουν να έχουν την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Επειδή διακόπτεται η ακολουθία (αποστολική διαδοχή), διακόπτεται και η μετάδοση της Χάριτος. Και συνεχίζει αναφέροντας ότι ενόσω ήσαν χειροτονημένοι, είχαν χάρισμα πνευματικό, αλλά αφού αποσχίστηκαν έγιναν λαϊκοί και έχασαν την εξουσία να βαπτίζουν, να χειροτονούν άλλους, και να μεταδίδουν σε άλλους την χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Και όπως σχολιάζει ο άγιος Νικόδημος, «όταν εν μέλος κοπή από το σώμα, νεκρούται παρευθεύς με το να μη μεταδίδεται πλέον εις αυτό ζωτική δύναμις, τουτοιοτρόπως και αυτοί αφ ου μια φοράν εσχίσθησαν από το σώμα της Εκκλησίας, ενεκρώθησαν παρευθύς, και την πνευματικήν χάριν και ενέργειαν του Αγίου Πνεύματος έχασαν, μη μεταδιδομένης ταύτης εις αυτούς δια των αφών και συνδέσμων, ήτοι δια της κατά Πνεύμα ενώσεως» (Πηδάλιο, σελ. 589,σημείωση 1η).

Ο Μ. Αθανάσιος αναφέρει στον πρώτο λόγο του «Κατά Αρειανούς» σχετικά: «[…] πως ανήκουν εις την καθολικήν Εκκλησίαν αυτοί που απετίναξαν την αποστολικήν πίστιν και επενόησαν καινούρια κακά […] ;».

Επομένως, όποιος αποκόπτεται από το σώμα της Εκκλησίας, χάνει την χάρη του Αγίου Πνεύματος και ο ίδιος, αλλά και ως προς το να την μεταδίδει δια της χειροτονίας. Ούτε οι Παπικοί έχουν την χάρη της αποστολικής διαδοχής, ούτε οι Προτεστάντες που προέκυψαν από αυτούς.

Επίλογος.

Έχοντας δει την σημασία της Αποστολικής διαδοχής ως μέσο κριτηρίου για το ποιος είναι αιρετικός και ποιος όχι, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τον ορισμό που δίνει ο άγιος Ιγνάτιος για το τι είναι Εκκλησία, αρχές του δευτέρου αιώνα.

«Ομοίως πάντες εντρεπέσθωσαν τους διακόνους ως Ιησούν Χριστόν, ως και τον Επίσκοπον, όντα τύπον του πατρός, τους δε πρεσβυτέρους ως συνέδριον Θεού και ως σύνδεσμον αποστόλων. Χωρίς δε τούτων Εκκλησία ου καλείται». (Προς Τραλλιανούς, 3).

 

Δηλαδή, οποιαδήποτε σύναξη που δεν έχει Επίσκοπο, πρεσβυτέρους, και διακόνους, δεν είναι Εκκλησία Χριστού. Και σαφώς, όπως δείξαμε παραπάνω, με αποστολική διαδοχή. Και φυσικά, ούτε η Θεία Ευχαριστία είναι «βεβαία» (έγκυρη) όταν γίνεται χωριστά από τον Επίσκοπο ή όποιον εκείνος έχει επιτρέψει να την τελεί, κατά τα λόγια του αγίου Ιγνατίου, «Μηδείς χωρίς Επισκόπου τι πρασσέτω των ανηκόντων εις την Εκκλησίαν. Εκείνη βεβαία ευχαριστεία ηγείσθω, η υπό τον Επίσκοπον ούσα, η ω αν αυτός επιτρέψει. Όπου αν φανεί ο Επίσκοπος, εκεί το πλήθος έστω, ώσπερ όπου αν η Χριστός Ιησούς, εκεί η καθολική Εκκλησία».

Όποιος κάνει οτιδήποτε κρυφά από τον Επίσκοπο, λατρεύει τον διάβολο, ακόμα και αν ενεργεί στο «όνομα του Χριστού» (υποτίθεται).

«Ο τιμών Επίσκοπον υπό Θεού τετίμηται, ο λάθρα Επισκόπου τι πράσσων τω διαβόλω λατρεύει». (Προς Σμυρναίους 9).
 

_________________________________________
Πηγές

Αγία Γραφή
 

Άγιος Νικόδημος, Πηδάλιο, Εκδόσεις Παπαδημητρίου, έκδοση δέκατη τρίτη, 2003

Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων και Εκκλ. συγγραφεών, τόμος 5, Έκδοσις της Αποστολικής Διακονίας, 1955

Βλάσιος Φειδάς, Εκκλησιαστική Ιστορία τόμοι Α-Β, Εκδόσεις Διήγηση, Τρίτη έκδοση 2002

Γ. Φλορόφσκι, Αγία Γραφή- Εκκλησία-Παράδοσις, μετάφραση Δ. Τσάμης

Ι. Χρυσοστόμου έργα, ΕΠΕ 14, Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», 2011

Μ. Αθανασίου έργα, ΕΠΕ 2, Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», 1974

Π. Παπαευαγγέλου, Αποστολικοί Πατέρες Άπαντα, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», 1994 (γνήσιες επιστολές αγίου Ιγνατίου)

Π. Τρεμπέλας, Υπόμνημα εις το «Κατά Ματθαίον», Εκδόσεις αδελφότητας θεολόγων ο «Σωτήρ», έκτη έκδοση 2008

Σ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία τόμος Α, Εκδόσεις Παρουσία, 1997 Τρίτη έκδοση

Χ. Ανδρούτσος, Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, 1907

Εργασία: Στέλιος Μπαφίτης

Επιμέλεια: Σοφία Ντρέκου

 

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr

Τί είναι η Αποστολική Διαδοχή; Μέρος δεύτερο.

Γ) Η Αποστολική Διαδοχή, κριτήριο διαχωρισμού Εκκλησίας και αιρέσεως.

Ανάμεσα στα μέτρα που πήρε η Εκκλησία για να προστατεύσει το ποίμνιο από τα ποικίλα Γνωστικά κινήματα και τις υπόλοιπες αιρέσεις και ψευτοδιδασκαλίες κατά τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, ήταν (και) το κριτήριο της Αποστολικής Διαδοχής.

α) Παραθέτουμε από τον καθηγητή Βλ. Φειδά: «Το γεγονός ότι ο φιλοσοφικό-θρησκευτικός συγκρητισμός των συρο-αιγυπτιακών γνωστικών συστημάτων δεν περιορίστηκε μόνο στο θεωρητικό πεδίο, αλλά αναπτύχθηκε και σε οργανωμένες κοινότητες με ιδιαίτερη ιεραρχία, λατρεία, μυστηριακές πράξεις, τελετές, μουσική, άσμα, ποίηση, σκηνική τέχνη κα, κατέστησε επιτακτική την ανάγκη οργανώσεως της άμυνας της Καθολικής Εκκλησίας εναντίον της επικίνδυνης αυτής απειλής. Πέρα από την ενίσχυση των εκκλησιολογικών δομών ή των θεολογικών κριτηρίων, η αποστολική διαδοχή, τα βαπτιστήρια σύμβολα και ο κανόνας της Αγίας Γραφής αναφέρονται κυρίως στην πληρέστερη οργάνωση της αυθεντικής ενότητας όχι μόνο κάθε τοπικής εκκλησίας, αλλά και της ανά την οικουμένη Καθολικής Εκκλησίας». (Εκκλησιαστική Ιστορία Βλ. Φειδά, Ά τόμος, σελ. 224-225).

Τα ίδια αναφέρει και σε άλλο σημείο της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, γενικότερα για τις αιρέσεις.

«Η λειτουργία του συνοδικού συστήματος είτε για τη χειροτονία επισκόπου ή και για την αντιμετώπιση σοβαρών εκκλησιαστικών ζητημάτων ευνόησε και την προβολή της ιδιαίτερης αυθεντίας ορισμένων τοπικών εκκλησιών ως προς τη γνησιότητα της αποστολικής παραδόσεως, η οποία είχε διαφυλαχθεί από αυτές. Αυτό ήταν ευνόητο, αφού οι αιρετικοί νόθευαν την αποστολική παράδοση. Ορισμένες τοπικές εκκλησίες μπορούσαν ευχερώς να αποδείξουν τη νοθεία αυτή τόσο με την αντιπαράθεση των γραπτών μνημείων, τα οποία εφυλάσσοντο από αυτές, όσο και με την απόδειξη της γνησιότητας της βιουμένης σε αυτές παραδόσεως δια της αναγωγής της αποστολικής διαδοχής μέχρι τους αποστολικούς χρόνους. Πράγματι, ήδη κατά τον Β αιώνα αναγνωρίζονταν μια σαφής προτίμηση της μαρτυρίας ορισμένων εκκλησιών ως προς την αυθεντικότητα της αποστολικής παραδόσεως. Η μαρτυρία τους είχε ιδιάζουσα σημασία για την αναίρεση της αιρετικής πλάνης, λόγω και των αποδεδειγμένων με την αδιάκοπη αποστολική διαδοχή αποστολικών καταβολών των εκκλησιών αυτών» (Εκκλησιαστική Ιστορία Βλ. Φειδά, Ά τόμος, σελ. 194-195).

β) Ο Ηγήσιππος (περίπου το 180 μ Χ), ως επιχείρημα για την διάκριση των αιρέσεων από την Εκκλησία του Χριστού, έκρινε απαραίτητη την Αποστολική Διαδοχή. Για αυτό το λόγο έγραψε 5 Υπομνήματα, τα οποία δυστυχώς δεν διασώθηκαν. Ότι γνωρίζουμε, είναι από διάφορα παραθέματα του ιστορικού Ευσεβίου (275- 339 μ Χ). Ο καθηγητής πατρολογίας Δ. Μπαλάνος αναφέρει σχετικά, «Περί του Ηγήσιππου έχομεν πληροφορίας τινάς, ιδίως εκ του Ευσεβίου. Κατά τούτον, ο Ηγήσιππος, ζήσας επι της πρώτης των αποστόλων διαδοχής, κατήγετο εξ Ανατολής, πιθανώς εκ Παλαιστίνης, και γνώριζεν την Αραμαικήν. Επί πάπα Ανικήτου (155-166) διελθών εκ Κορίνθου, ένθα παρέμεινεν ημέρας ικανάς, ήλθεν εις Ρώμην, επανελθών δ’ ειςτην πατρίδα του, έγραψε, περί το 180, τα Υπομνήματα, εκ πέντε βιβλίων. Το έργον τούτο, απολογητικού περιεχομένου, εζήτει να καταδείξει επι τη βάση ιστορικού υλικού καιεπισκοπικών καταλόγων, εναντίον των αιρετικών ισχυρισμών, ότι η αληθής παράδοσις ευρίσκεται μόνον εν τη Εκκλησία, διατηρηθείσα δια της συνεχούς και αδιακόπου διαδοχής του επισκοπικού αξιώματος μέχρι των αποστόλων (την απλανή παράδοσιν του αποστολικού κήρύγματος). (ΒΕΠΕΣ, τόμος 5, σελίδα 81).

Από την νεότερη πατρολογία του Στ. Παπαδόπουλου, Α' Τόμος, σελίδα 284- 286: «[…] έργο του έκανε την κατάδειξη και υποστήριξη της ορθοδόξου Παραδόσεως. Συνειδητοποίησε τον κίνδυνο που διέτρεχε η Εκκλησία από τη σύγχυση, την οποία δημιουργούσαν οι αιρέσεις και προπαντός ο Γνωστικισμός εκείνος που εμφανίζονταν ως ανώτερος χριστιανισμός […] Χωρίς να είναι μεγάλος θεολόγος, διέκρινε ότι ένας τρόπος καταπολεμήσεως του χριστιανίζοντος γνωστικισμού ήταν η ανάδειξη σε κριτήριο της συνεχούς αποστολικής διαδοχής, η οποία υπήρχε στις τοπικές Εκκλησίες κι έλειπε από το γνωστικισμό. Παρουσιάζοντας δηλαδή ιστορικά τη διαδοχή επισκόπων στις Εκκλησίες, δημιούργησε το σημαντικό για την εποχή του επιχείρημα, ότι σε όποια Εκκλησία διαπιστώνεται διαδοχή έχουμε και απλανή, αδιάφθορη, την αποστολική Παράδοση […] Τα Υπομνήματα έχουν χαθεί, αλλά ο Ευσέβιος, που είναι και η κύρια πηγή του Ηγήσιππου, διέσωσε μερικά μόνο αποσπάσματα, που δίνουν μόνο αμυδρή εικόνα του έργου […] Η ιδιαίτερη συμβολή και σημασία του Ηγήσιππου βρίσκεται στην προβολή της ιστορικής παραδόσεως ως επιχειρήματος κατά των αιρετικών και γνωστικών. Στο επιχείρημα τούτο δίνει ο Ειρηναίος θαυμαστό θεολογικό βάθος». (Α Τόμος, σελ. 284-285).

Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από τον Ηγήσιππο που μας διασώζει ο Ευσέβιος, αφού αναφέρει ορισμένους αιρεσιάρχες της εποχής του που δεν είχαν αποστολική διαδοχή και τους οποίους διαχωρίζει από το σώμα της Εκκλησίας, γράφει, «…έκαστος (από αυτούς) ιδίως και ετέρως ιδίαν δόξαν (πίστη) παρεισήγαγεν. Από τούτων ψευδόχριστοι, ψευδοπροφήται, ψευδαπόστολοι, οίτινες εμέρισαν την ένωσιν της Εκκλησίας φθοριμαίοις λόγοις κατά Θεού και κατά Χριστού αυτού». (Ευσέβιος, Εκκλ. Ιστορία IV 22, 2-6).

γ) Ο άγιος Ειρηναίος, που έγινε γνωστός για τα αντιαιρετικά του έργα, κινείται στα ίδια πλαίσια με τον Ηγήσιππο από τον οποίο αντλεί υλικό. Στο τρίτο βιβλίο του «Εναντίων της Ψευδωνύμου Γνώσεως», αφού αναφέρει πρόσωπα που είχαν διαδοχή αποστολική, γράφει, «Τη αυτή τάξει και τη αυτή διαδοχή ητε από των αποστόλων εν τη Εκκλησία παραδοσι και το της αληθείας κήρυγμα κατήντηκεν εις ημάς». (ΒΕΠΕΣ 5, 143).

Ο καθηγητής θεολογίας Γ. Φλορόφσκι (1893- 1979), στο βιβλίο του «Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοσις», αναφέρει για τον άγιο Ειρηναίο, «Ο Ειρηναίος αποκηρύσσουν την από τους Γνωστικούς κακήν χρήσιν της Γραφής εχρησιμοποιούσε μίαν γραφικώτατην παρομοίωσιν. Ένας επιδέξιος καλλιτέχνης εζωγράφησεν ωραίαν εικόνα βασιλέως αποτελούμενη από πολλούς πολυτίμους λίθους. Κάποιος άλλος διαλύει το μωσαικόν τούτο και συνθέτει με τους λίθους σχέδιον διάφορον, που παριστά εικόνα σκύλου ή αλώπεκος. Εν συνεχεία ισχυρίζεται ότι αυτό ήταν η αρχική εικών, του πρώτου καλλιτέχνου, με το πρόσχημα ότι αι ψηφίδες ήσαν αυθεντικαί. Το αρχικόν όμως σχέδιον είχε καταστραφή. Αυτό ακριβώς κάνουν οι αιρετικοί με την Αγίαν Γραφήν. Αγνοούν και διασπούν την σειράν και τον σύνδεσμον της Αγ. Γραφής, λύοντες τα μέλη της αληθείας. Ρήματα, λέξεις, παραβολαί, είναιπράγματι γνήσια, αλλά η υπόθεσις είναι αυθαίρετος και ψευδής (Κατά Αιρέσεων 1.8.1) […] Η αγαπημένη φράσις του Ειρηναίου ήταν ο «κανών της αληθείας». Αυτός βεβαίως ο κανών δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μαρτυρία και το κήρυγμα των Αποστόλων, που ήταν αποτεθειμένη εις την Εκκλησίαν και εμπεπιστευμένην εις αυτήν από τους Αποστόλους. Αυτό εφυλάχθη πιστώς και μετεβιβάσθη με πλήρη ομοφωνίαν απανταχού δια της διαδοχής των διαπιστευμένων ποιμένων «Εκείνοι που με τηνεπισκοπικήν διαδοχήν έχουν δεχθή το βέβαιον χάρισμα της αληθείας»[…]». (σελ. 105-107, μετάφραση Δ. Τσάμη).

Ο καθηγητής Στ Παπαδόπουλος, αναφέρει, «Η θεολογία της Παραδόσεως είχε αφορμή τη διάθεση (και πράξη) των Γνωστικών και των αιρετικών να υποτιμούν και να αγνοούν την ιστορικότητα του Χριστού και της αποστολικής παραδόσεως, κάτι που τους παρείχε την άνεση να δημιουργούν δικές τους παραδόσεις». (σελ. 299). Αυτήν την θεολογία ανέπτυξε στα αντιαιρετικά του έργα ο άγιος Ειρηναίος για να αντικρούσει τους αιρετικούς της εποχής του. Πρόβαλε την Αποστολική Παράδοση μέσα από την Αποστολική Διαδοχή. Στην σελίδα 300 αναφέρεται, «Υπογραμμίζοντας το τελευταίο τούτο, έχει ο Ειρηναίος τον ιστορικό κρίκο μεταξύ Χριστού και μεταποστολικής εκκλησιαστικής Παραδόσεως. Έχει δηλαδή τη δυνατότητα να υποδείξει τις πηγές της παραδόσεως και τη γνησιότητα της δια της κατονομάσεως των προσώπων, που διαδοχικά παραλάμβαναν και παρέδιδαν τη διδασκαλία του Κυρίου και των Αποστόλων. Έτσι δημιουργείται το επιχείρημα της ιστορικής παραδόσεως, την οποία μπορεί κανείς να ελέγξει και να αποδείξει ιστορικά». Και προσθέτει ο καθηγητής Παπαδόπουλος, «Ο Ειρηναίος δε θεωρεί τη Γραφή κάτι ξεχωριστό από την Παράδοση, δεν είναι μέγεθος ιδιαίτερο, αλλά όψη, στοιχείο, πλευρά διακεκριμένη (όχι χωρισμένη) στο πλαίσιο της όλης Παραδόσεως, την οποία χαρακτηρίζει στο σύνολό της ''κανόνα της αλήθειας'', και θεωρεί ''ακλινή'' και ''βεβαία'', όρο, κριτήριο, και πλαίσιο ζωής του πιστού. Οι ζωντανοί φορείς της Παραδόσεως έχουν στον Ειρηναίο μεγαλύτερη σημασία από τα κείμενα της Κ.Δ., κάτι που ισχύει απόλυτα και για τον Ιγνάτιο. Οι φορείς αυτοί ονομάζονται «επίσκοποι» ή «πρεσβύτεροι». (σελ. 300).

Ο άγιος Ιππόλυτος Ρώμης, επίσης γνωστός για τα αντιαιρετικά του έργα, συνδέει την αρχιερατεία με την αποστολική διαδοχή και την μετάδοση της χάρης του Αγίου Πνεύματος. «το εν τη Εκκλησία παραδοθέν Άγιον Πνεύμα, ου τυχόντες πρότεροι οι απόστoλoι μετέδοσαν τοις ορθώς πεπιστευκόσιν ων ημείς διάδοχοι τυγχάνοντες της τε αυτής χάριτος μετέχοντες αρχιερατείας τε και διδασκαλίας και φρουροί της Εκκλησίας λελογισμένοι ουκ οφθαλμώ νυστάζoμεν ουδέ λόγον ορθόν σιωπώμεν» (Κατά Πασών αιρέσεων Έλεγχος, ΒΕΠΕΣ 5, σ. 199).

 

Luther arrived in Worms as part of a triumphal procession. The emperor and church officials expected him to recant his theses while at the Diet.

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr

Τί είναι η Αποστολική Διαδοχή; Πρώτο μέρος.

 Επιστημονική απεικόνιση του αποστόλου Παύλου βάσει αρχαίας τοιχογραφίας σε κατακόμβη της αγίας Θέκλας στη Ρώμη.

 

«Ας μας δείξουν την αρχή των εκκλησιών τους, ας ξεδιπλώσουν μπροστά μας τους καταλόγους των επισκόπων που ακολουθούν διαδοχικά από την αρχή, ώστε ο πρώτος τους επίσκοπος θα έχει ως προστάτη και προκάτοχο του κάποιον από τους Αποστόλους ή τους αποστολικούς άνδρες, οι οποίοι συνδέονται σταθερά με τους Αποστόλους. Αυτός είναι ο τρόπος, με τον οποίο οι αποστολικές Εκκλησίες μεταβιβάζουν τους επισκοπικούς καταλόγους τους». (Τερτυλλιανός, De praescriptione haereticorum).

Α) Τι είναι η Αποστολική Διαδοχή.

 

Ο Χριστός έκλεξε και απέστειλε τους αποστόλους. Εκείνοι αργότερα μετέδωσαν την χάρη αναφορικά με την διαχείριση των εκκλησιαστικών πραγμάτων, όπως για παράδειγμα την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, το βάπτισμα, το κήρυγμα και, σε άλλους πιστούς δια της επιθέσεως των χειρών τους. Αυτά φαίνονται καθαρά στις ποιμαντικές επιστολές του απ Παύλου (Α, Β Τιμοθέου, και προς Τίτον).

Ενδεικτικά χωρία: 

«Μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος, ο εδόθη σοι δια προφητείας μετά επιθέσεως των χειρών του πρεσβυτερίου...» (Α' Τιμοθέου, δ 14). «δι΄ ην αιτίαν αναμιμνήσκω σε αναζωπυρείν το χάρισμα του θεού ο εστιν εν σοι διά της επιθέσεως των χειρών μου» (Β Τιμοθέου, α 6). «τούτου χάριν κατέλιπόν σε εν Κρήτη ίνα τα λείποντα επιδιορθώση και καταστήσης κατά πόλιν πρεσβυτέρους ως εγώ σοι διεταξάμην» (Τίτος, α 5). «χειροτονήσαντες αυτοίς πρεσβυτέρους κατ' εκκλησίαν και προσευξάμενοι μετά νηστειών παρέθεντο αυτούς τω Κυρίω, εις όν πεπιστεύκασι» (Πράξεις, ιδ 23).
 

Οι πρεσβύτεροι τίθενται διαχειριστές των πραγμάτων της Εκκλησίας με χειροτονία που είναι επίθεση χειρών (πράξη τελετουργική) και συνοδεύεται με νηστεία και προσευχή για αφιέρωση!

Εκείνοι μετέδωσαν την ίδια ευλογία σε άλλους και εκείνοι σε άλλους, δημιουργώντας μια αδιάσπαστη αλυσίδα και σειρά αλληλοδιαδόχων. Η Αποστολική Διαδοχή βρίσκεται και τους τρεις βαθμούς της ειδικής ιεροσύνης. Η διαδοχή φανερώνει την ιστορική συνέχεια της εκκλησίας από τους αποστόλους, και αποδεικνύεται με τους σωζόμενους επισκοπικούς καταλόγους.

Δεν είναι διαδοχή του Ααρών στην ειδική ιεροσύνη της Παλαιάς Διαθήκης, διότι εκείνη η ιεροσύνη καταργήθηκε. Δεν είναι ούτε διαδοχή του Χριστού, διότι ο Χριστός έχει αμετάθετη την ιεροσύνη η οποία προτυπώνεται από την ιεροσύνη του Μελχισεδέκ (ψαλμός ρι 4). «ὤμοσεν κύριος καὶ οὐ μεταμεληθήσεται Σὺ εἶ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδεκ». Είναι αντιπροσώπευση. Όπως ένας βασιλιάς έχει πρεσβευτές του και αντιπροσώπους του σε διάφορα μέρη. Το ίδιο συμβαίνει και με το «Διδάσκαλος». Ενώ διδάσκαλος είναι μόνο ο Χριστός, («εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός·» Ματθαίος κγ, ο ίδιος έδωσε αντιπροσώπους διδασκάλους («καὶ αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους» Εφεσίους δ 11).

Ο πρώτος που μίλησε για Αποστολική Διαδοχή, είναι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Εκείνος, σύστησε την Εκκλησία Του, της έδωσε επαγγελίες ότι οι Πύλες του Άδη ποτέ δεν θα την νικούσαν (Ματθαίος, ιστ' 18) και της υποσχέθηκε ότι θα είναι μαζί της δια του Αγίου Πνεύματος όλες τις ημέρες από το 33 μ.Χ μέχρι την συντέλεια (Ματθαίος κη 20), οδηγώντας την ''εις πάσαν την αλήθεια'' (Ιωάννης ιστ 13), χωρίς αυτή να διασπαστεί ή να αποστατήσει.

 

Β) Ανάξιοι λειτουργοί στην Αποστολική Διαδοχή.

 

Ο Επίσκοπος πρέπει να έχει ορθή πίστη, καθώς γράφει ο απ. Παύλος στον Τιμόθεο, «Ω Τιμόθεε την παρακαταθήκην φύλαξον, εκτρεπόμενος τας βεβήλους κενοφωνίας και αντιθέσεις της ψευδωνύμου γνώσεως, ήν τινες επαγγελλόμενοι περί την πίστιν ηστόχησαν» (Α Τιμοθέου, στ 20-21). Η αποστολική διαδοχή και η ορθή πίστη αλληλοστηρίζονται και αλληλοπροϋποθέτονται. Οι χειροτονίες των αναξίων λειτουργών, σε περίπτωση που δεν έχουν καθαιρεθεί, ισχύουν όπως και τα μυστήρια που τελούν. Απόδειξη, ο αρχιερέας Καιάφας ο οποίος είχε διαδοχή στην Ααρωνική ιεροσύνη και που πρωτοστάτησε στην δίκη κατά του Χριστού. Η Γραφή λέει ότι προφήτευσε μόνο και μόνο επειδή ήταν αρχιερέας, αν και ήταν αντίχριστος, «τοῦτο δὲ ἀφ' ἑαυτοῦ οὐκ εἶπεν, ἀλλὰ ἀρχιερεὺς ὢν τοῦἐνιαυτοῦ ἐκείνου προεφήτευσεν» (Ιωάννης, ια 51).

 

Ο ιερός Χρυσόστομος, παρατηρεί σχετικά με τον Καϊάφα: «Βλέπεις πόση είναι η δύναμις της αρχιερατικής εξουσίας; Διότι, επειδή είχεν αξιωθεί της αρχιεροσύνης εν γένει, αν και ήτο ανάξιος αυτής, προεφήτευσε, χωρίς να γνωρίζει αυτά που έλεγεν, η χάρις εχρησιμοποίησεν μόνο το στόμα, χωρίς να εγγίσει την μιαράν καρδίαν» (Ομιλία 65, Εις το Κατά Ιωάννην). Σε άλλη ομιλία του πάλι από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, αναφέρει ο ιερός πατέρας: «Και αυτά τα λέγω όχι επιδοκιμάζων εκείνους που ασκούν ανάξια την ιεροσύνην, αλλά και ευσπλαχνιζόμενος αυτούς πάρα πολύ και δακρύζων δι’ αυτούς, δεν λέγω όμως ότι είναι δίκαιον δι’ αυτό να κρίνωνται από τους αρχομένους και μάλιστα από τους πάρα πολύ αφελείς, διότι και αν ακόμη ο βίος αυτών είναι πάρα πολύ διεφθαρμένος, συ όμως έαν προσέχης τον εαυτόν σου, δεν θα ζημιωθής ως προς τίποτε σχετικά με εκείνα που παρεδόθησαν εις αυτόν από τον Θεόν, διότι, εάν έκαμε την όνον να ομιλήση και εχάρισε μέσω του μάντεως πνευματικάς ευλογίας και ενήργησε χάριν των Ιουδαίων που εξέκλινον με το ανόητον στόμα και την ακάθαρτον γλώσσαν του Βαλαάμ, πολύ περισσότερο δια σας που είσθε ευγνώμονες απέναντί του, και αν ακόμη οι ιερείς είναι πάρα πολύ φαύλοι, θα κάμη όλα εκείνα που θέλει και θα στείλει το Άγιον Πνεύμα, διότι ούτε ο καθαρός προσελκύει το Πνεύμα εξ αιτίας της καθαρότητός του, αλλά η χάρις είναι εκείνη που επιτελεί το παν […] Ο δε ιερεύς δανείζει την γλώσσαν του και δίδει το χέρι του, καθόσον δεν θα ήτο δίκαιον εξ αιτίας της κακίας του άλλου να παραβλάπτωνται εκείνοι που προσέρχονται με πίστιν εις τα σύμβολα της σωτηρίας μας» (Ομιλία 86).

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, αναφέρει στο Πηδάλιο, «πάντες οι παρά Κανόνας και αναξίως χειροτονηθέντες, προ του να καθαιρεθούν υπό Συνόδου, αληθώς ιερείς εισίν. Επειδή καθώς λέγει ο θείος Χρυσόστομος,«Πάντας μεν ο Θεός ου χειροτονεί, δια πάντων δε αυτός ενεργεί, ει και αυτοί είεν ανάξιοι, δια το σωθήναι τον λαόν […] Επειδή και δι’ αναξίων η χάρις ενεργεί ου δι’ αυτούς, αλλά δια τους μέλλοντας ωφελήσθαι» […] Ο δε Συμεών ο Θεσσαλονίκης λέγει, «δια την χειροτονίαν ενεργεί η χάρις εις αυτούς, είτε αρχιερείς είναι, είτε ιερείς, δια την σωτηρίαν των προσερχομένων, και όσα μυστήρια εκτελέσουν, είναι τη αληθεία μυστήρια» (σελ. 135, υποσημ. 3).

Το μυστήριο δεν εξαρτάται από τον βίο του λειτουργού. Μόνο σε περίπτωση συνοδικής καθαίρεσης, τότε δεν ισχύει τίποτα. Και τούτο, διότι ο ίδιος ο Χριστός έδωσε την εξουσία του «δεσμείν και λύειν» στους αποστόλους και στους επισκόπους που τους διαδέχτηκαν δια της χειροτονίας. Η Γραφή αναφέρει: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ» (Ματθαίος, ιη 18).

Ο έγκυρος θεολόγος Π. Τρεμπέλας, αναφέρει στο υπόμνημά του το εξής σχόλιο για το χωρίο: «Η εκκλησία έχει την εξουσία του αφορισμού ή του αναθέματος, ό εστί χωρισμός από της κοινωνίας των Μυστηρίων και των πιστών, ένεκα βαρέων αμαρτημάτων ή αιρέσεως» (Υπόμνημα Εις το Κατά Ματθαίον, σελ. 336).

Όπως αναφέρει ο καθηγητής Ανδρούτσος στην Δογματική του, «[…] ο απεργαζόμενος τα μυστήρια δεν είναι ο ιερεύς αλλά ο ιδρυτής αυτών Ιησούς Χριστός, όστις παραμένει εν τω μυστικώ Αυτού σώματι, τη Εκκλησία, ακριβώς καθόσον ενεργεί την απολυτρωτικήν αυτού δύναμιν […]», και συνεχίζει, «[…] εν τη πράξει της Εκκλησίας απεδοκιμάσθη πάντοτε η εξάρτησις της μυστηριακής πράξεως εκ της προσωπικής πίστεως και εκ της αγιότητος του τελούντος ιερέως […]» (σελ. 301).

Η αποστολική διαδοχή έχει, βέβαια, πάντα νόημα εντός της Εκκλησίας, και όχι η προσωπική εγγύηση του επισκόπου ή του πρεσβυτέρου όταν εκείνος δεν συμβαδίζει με το υπόλοιπο σώμα της Εκκλησίας. Για παράδειγμα, εάν κάποιος Επίσκοπος έπεφτε σε κακοδοξίες, το θέμα του θα το εξέταζε η Ιερά Σύνοδος, και αν έκρινε ότι όντως έπεσε από το αξίωμά του, θα θέτονταν εκτός Σώματος και δεν θα είχε ισχύ η διαδοχή του.

 

«Η αδιάκοπη αποστολική διαδοχή των επισκόπων δήλωνε βεβαίως όχι την προσωπική κατά κάποιο τρόπο εγγύηση για την μεταβίβαση ανόθευτης της αποστολικής παραδόσεως, αφού στην περίπτωση αυτή η αποστολική διαδοχή θα εννοείτο ως μια αδιάκοπη διαδοχή χειροτονούντων επισκόπων. Αντιθέτως κατενοείτο ως διασφάλιση από τους επισκόπους της αυθεντικής αποστολικής παραδόσεως στην συνέχεια της λειτουργίας του όλου σώματος της τοπικής Εκκλησίας όχι όμως και χωρίς αυτό. Φορέας της αποστολικής διαδοχής είναι το όλο σώμα της τοπικής Εκκλησίας σε ενότητα με τον Επίσκοπο, όπως και ο Επίσκοπος είναι φορέας της αποστολικής διαδοχής σε άρρηκτη ενότητα με την τοπική του Εκκλησία, για αυτό και έχουμε αδιάκοπη αποστολική διαδοχή επισκόπων στην ίδια Εκκλησία, η οποία βιώνει ως σώμα την αποστολική παράδοση και την διαφυλάσσει σε άρρηκτη πάντοτε ενότητα με την ορατή της κεφαλή, τον Επίσκοπο». (Εκκλ. Ιστορία Βλ. Φειδά, Α τόμος, σελ. 183-184). 

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr

Σκέψεις για την πίστη.

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Ξεχύνω τα λόγια της καρδιάς μου, που απαλά σκιρτά από χαρά άφθαρτη κι ανέκφραστη.

Αδελφοί, αν εισχωρήσετε στα λόγια μου με καθαρό λογισμό, θα ευφρανθείτε σαν σε συμπόσιο πνευματικό!

Η πίστη στον Χριστό είναι ζωή. Όποιος τρέφεται με την πίστη, γεύεται ήδη, στη διάρκεια της επίγειας πορείας του, την αιώνια ζωή, που ετοιμάστηκε για τους δικαίους στο τέλος αυτής της πορείας. Ο Κύριος είπε: «Όποιος πιστεύει σ’ εμένα, αυτός έχει την αιώνια ζωή».

Με την πίστη οι άνθρωποι του Θεού υπέμειναν σκληρές δοκιμασίες. Έχοντας οικειωθεί τον πλούτο και την ευφροσύνη της αιώνιας ζωής, θεώρησαν σκουπίδια τα θέλγητρα της πρόσκαιρης.

Με την πίστη δέχονταν τις θλίψεις και τις στενοχώριες σαν δώρα του Τριαδικού Θεού, δώρα με τα οποία Εκείνος τους αξίωσε να γίνουν μιμητές και μέτοχοι των παθημάτων ενός από τα πανάγια Πρόσωπά Του, που έστερξε να δεχθεί τη φύση μας και να οικονομήσει τη λύ­τρωσή μας.

Η απέραντη ευφροσύνη, που γεννιέται από την πίστη, καταβροχθίζει τη σκληρότητα του πόνου. Έτσι, στη διάρκεια οδυνηρών βασάνων, νιώθει κανείς μόνο τέρψη.

Το ομολόγησε ο μεγαλομάρτυρας Ευστράτιος (13 Δεκεμβρίου) λίγο πριν από την τελείωσή του. “Τα βασα­νιστήρια στα οποία με υποβάλλεις”, είπε στον ηγεμόνα Αγρικόλα, “είναι για μένα ευφροσύνη!”.

Με την πίστη οι άγιοι βυθίστηκαν στα βάθη της ταπει­νοφροσύνης. Με τα καθαρά μάτια της πίστεως είδαν πως οι ανθρώπινες θυσίες στον Θεό δεν είναι παρά τα χαρί­σματα του Θεού στον άνθρωπο, χρέη του ανθρώπου στον Θεό, αχρείαστα σ’ Εκείνον αλλά απαραίτητα και σωτήρια για τον άνθρωπο. «Άκου, λαέ μου», λέει ο Θεός, «για­τί θα σου μιλήσω· άκου, Ισραήλ, γιατί θα διαμαρτυρηθώ σ’ εσένα.

Ο Θεός, ο Θεός σου, είμ’ εγώ. Δεν θα σε ελέγξω για τις θυσίες σου… γιατί δική μου είναι όλη η οικουμένη και δικά μου όλα τα πλούτη της». «Τί έχεις που να μην το έλαβες; Αφού, λοιπόν, το έλαβες από τον Θεό, γιατί καυ­χιέσαι σαν να μην το είχες λάβει ως δώρο;».

«Σ’ όποιον δόθηκαν πολλά, πολλά θα ζητηθούν απ’ αυτόν και σ’ όποιον δόθηκαν περισσότερα, περισσότερα θα ζητηθούν».

Οι άγιοι του Θεού θαυματουργούσαν, ανάσταιναν νε­κρούς, προέλεγαν το μέλλον, ήταν γεμάτοι από πνευματι­κή γλυκύτητα, αλλά συνάμα και γεμάτοι από ταπεινοφρο­σύνη.

Με απορία, θαυμασμό και φόβο έβλεπαν ότι ο Θε­ός έστερξε γενναιόδωρα να προσφέρει και να εμπιστευθεί το Άγιο Πνεύμα Του στο χώμα, στη λάσπη.

Μπροστά σ’ αυτό το μυστήριο, ο νους κυριεύεται από φρίκη και σωπαίνει, η καρδιά πλημμυρίζει από ανείπωτη χαρά, ενώ η γλώσσα δεν έχει τη δύναμη να εκφραστεί.

Με την πίστη οι άγιοι αγάπησαν τους εχθρούς τους. Τα μάτια του νου τους, φωτισμένα από την πίστη, σταθε­ρά έβλεπαν τον Θεό μέσα στην πρόνοιά Του. Σε παρα­χώρηση αυτής της θείας πρόνοιας απέδιδαν οι άγιοι όλες τις επιθέσεις που δέχονταν.

Έτσι ο Δαβίδ, «βλέποντας τον Κύριο παντοτινά μπροστά του», για να μη λιποψυχή­σει μπροστά στις τόσες θλίψεις και δοκιμασίες του, αποκρίθηκε, όταν ο Σεμεΐ τον καταριόταν και τον πετροβο­λούσε: «Ο Κύριος του είπε να καταριέται τον Δαβίδ. Τί δουλειά έχετε εσείς μ’ εμένα, γιοι της Σαρουΐας», λογισμοί της οργής και της εκδικήσεως; «Αφήστε τον να με κατα­ριέται, γιατί ο Κύριος του το είπε…Ίσως ο Κύριος, βλέ­ποντας την ταπείνωσή μου, να μου δώσει αγαθά αντί για την κατάρα…».

Η ψυχή δέχεται τη δοκιμασία σαν θεραπεία των ασθε­νειών της. Ευγνωμονεί τον Θεό και Του ψάλλει: «Βάλε με, Κύριε, σε δοκιμασίες, βάλε με σε πειρασμούς, βάλε φωτιά στις σκέψεις μου και στην καρδιά μου».

Έτσι ας αντιμετωπίζουμε τις δοκιμασίες. Για τους ανθρώπους και τα άλλα όργανα των δοκιμασιών μας ας μη νιώθουμε κα­μιά κακία, καμιάν εχθρότητα.

Η ψυχή που δοξολογεί τον Πλάστη της, η ψυχή που ευγνωμονεί τον ουράνιο Γιατρό, πλημμυρισμένη από ανέκφραστα αισθήματα, αρχίζει να ευλογεί τα μέσα της θεραπείας της.

Και να! Ξάφνου ανάβει μέσα της η αγάπη προς τους εχθρούς. Τότε ο άνθρωπος είναι έτοιμος να θυσιάσει και τη ζωή του για τον εχθρό του, θεωρώντας μάλιστα πως αυτό δεν αποτελεί στην πραγματικότητα θυσία αλλά υπο­χρέωση, υποχρέωση ανάξιου δούλου.

Από τώρα ο ουρανός είναι ανοιχτός.

Μπαίνουμε στην αγάπη προς τον πλη­σίον και μέσω αυτής στην αγάπη προς τον Θεό. Βρισκό­μαστε στον Θεό και ο Θεός βρίσκεται σ’ εμάς. Να τι θη­σαυρό περιέχει η πίστη, η μεσίτρια και χορηγήτρια της ελπίδας και της αγάπης.

(Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Ασκητικές εμπειρίες, τ. Α΄, εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου 2008, σ. 222-224)

Πηγή: romfea.gr

Ὁ καρπός τῆς νηστείας.

 

Ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

Ὁ ἄνθρωπος πού φοβᾶται τό Θεό δέν καταφρονεῖ τό νόμο τῆς νηστείας. Θά σᾶς μιλήσω γι᾿ αὐτό τό θέμα, γιατί ὁ πονηρός διάβολος, πού μισεῖ ὅλα τά καλά, πηγαίνει σέ κάθε χριστιανό καί, δένοντάς τον ἀόρατα μέ τήν ἀμέλεια καί τήν ὀκνηρία, τόν πείθει νά καταφρονήσει τήν ἁγία νηστεία, πού γεννάει τόσα πνευματικά ἀγαθά καί συντελεῖ στή σωτηρία μας.

Γι᾿ αὐτό σᾶς παρακαλῶ, νά μήν ἀκούσετε καθόλου τόν ἐχθρό τῆς ψυχῆς μας οὔτε νά ὑποκύψετε στό πάθος τῆς γαστριμαργίας οὔτε νά ξαναγυρίσετε σέ περασμένη κακή συνήθεια.

Καθένας μας ἄς μήν ξεχνάει τήν ὠφέλεια πού προξενεῖ ἡ νηστεία. Εἶναι ὁ γιατρός τῶν ψυχῶν μας. Ἄλλου ταπεινώνει τή σάρκα. Ἄλλου καταπραΰνει τό θυμό. Ἀπό ἄλλον διώχνει τόν ὕπνο. Σέ ἄλλον φέρνει τήν προθυμία νά κάνει ἀγαθοεργίες. Ἄλλου καθαρίζει τόν νοῦ καί τόν ἐλευθερώνει ἀπό πονηρούς λογισμούς. Ἄλλου δαμάζει τήν ἀδάμαστη καί ἀσυγκράτητη γλῶσσα, γιά νά μή λέει λόγια περιττά καί ἄπρεπα. Ἄλλου ἐμποδίζει τά μάτια νά βλέπουν ἐδῶ κι ἐκεῖ καί νά περιεργάζονται πράγματα μάταια ἤ βλαβερά.

Ἡ νηστεία σιγά-σιγά λεπταίνει τό στρῶμα τῆς ἁμαρτίας, πού καλύπτει τήν ψυχή, καί διώχνει τήν ὁμίχλη, καθαρίζει τά ψυχικά μας μάτια καί μᾶς ἀποκαλύπτει τόν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ νηστεία, μαζί μέ τήν ἀγρυπνία, μαλακώνει τή σκληρότητα τῆς καρδιᾶς καί μᾶς φέρνει σέ κατάνυξη, ὁπότε εὔκολα περνοῦμε, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, τή θύελλα τῶν παθῶν καί τή φουρτούνα τῶν πειρασμῶν, καί φτάνουμε στό λιμάνι τῆς ἀπαθείας.

Αὐτά βέβαια, ἀδελφοί μου, δέν εἶναι δυνατό νά γίνουν μέσα σέ μιά μέρα οὔτε μιά βδομάδα, ἀλλά κατορθώνονται, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, μέσα σέ μεγάλο χρονικό διάστημα καί μέ πολύ κόπο, ἀνάλογα μέ τήν προθυμία καί τήν προαίρεση τοῦ καθενός, τό μέτρο τῆς πίστεώς του, τή διάθεση καταφρονήσεως τῆς ἁμαρτίας, τό βάθος τῆς ἀδιάκοπης μετάνοιας, τή θερμότητα καί συχνότητα τῆς προσευχῆς. Ὅλων αὐτῶν, ὅμως, βάση καί προϋπόθεση καί ἀρχή εἶναι ἡ νηστεία. Ὅσες ἀρετές χτίσουμε πάνω στό θεμέλιο τῆς νηστείας, εἶναι ἄσειστες καί ἀσάλευτες, σά νά χτίστηκαν πάνω σέ στερεή πέτρα. Ὅταν βγάλουμε τό θεμέλιο τῆς νηστείας καί στή θέση του βάλουμε τό χορτασμό τῆς κοιλιᾶς, τότε μᾶς παρασύρουν οἱ πονηροί λογισμοί καί οἱ σαρκικές ἐπιθυμίες καί τά ψυχοφθόρα πάθη, ὅπως σέρνεται ἡ ἄμμος ἀπό τό ποτάμι, καί γκρεμίζεται ὁλόκληρη ἡ οἰκοδομή τῶν ἀρετῶν.

Γιά νά μή συμβεῖ λοιπόν σέ μᾶς αὐτό τό κακό, ἄς χτίσουμε τό οἰκοδόμημα τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς πάνω στή νηστεία. Αὐτό ὅμως νά γίνει μέ τή θέλησή μας, χωρίς τήν πίεση ἄλλων. Πρέπει ἐλεύθερα καί ἑκούσια νά ἐκτιμήσουμε καί ν᾿ ἀγκαλιάσουμε τή νηστεία, πού ἡ ἀναγκαιότητά της ὑπογραμμίζεται ὄχι μόνο ἀπό τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, τούς κανόνες τῶν ἁγίων Συνόδων καί τίς ὑποθῆκες τῶν Πατέρων, ἀλλά καί ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιο.

Πρῶτα-πρῶτα ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, πρίν ἀναμετρηθεῖ στήν ἔρημο μέ τό διάβολο, νήστεψε σαράντα μέρες καί σαράντα νύχτες. Κι αὐτό τό ἔκανε, ὄχι γιατί Τοῦ χρειαζόταν ἡ νηστεία γιά νά καταλάβει τόν πονηρό, ἀφοῦ εἶναι Θεός παντοδύναμος, ἀλλά γιατί θέλησε νά μᾶς δώσει, ὅπως καί σ᾿ ἄλλες περιπτώσεις, ἄμεσο καί προσωπικό παράδειγμα γιά μίμηση. Ἐκεῖνος, σάν Θεός, ὄχι, ἀλλά ἐμεῖς, σάν ἄνθρωποι, ναί, ἔχουμε ἀνάγκη τή νηστεία γιά νά διώξουμε μακριά μας τό γένος τῶν δαιμόνων «ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν (ἀπό τόν ἄνθρωπο) εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ». Ὅπως λοιπόν ὁ ἀγώνας τοῦ Κυρίου κατά τοῦ διαβόλου θεμελιώθηκε στή νηστεία, ἔτσι καί ὁ δικός μας ἀγώνας.

Ἀλλά καί στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων διαβάζουμε, ὅτι στήν ἐκκλησία τῆς Ἀντιόχειας ἦταν κάποιοι «προφῆται καί διδάσκαλοι», τούς ὁποίους τό Ἅγιο Πνεῦμα πρόσταξε νά στείλουν τόν Παῦλο καί τόν Βαρνάβα στό ἀποστολικό ἔργο. Πότε καί πῶς ὅμως τούς μίλησε τό Ἅγιο Πνεῦμα; «Λειτουργούντων αὐτῶν τῷ Κυρίῳ καί νηστευόντων». Καί πράγματι, «ἐπιθέντες τάς χεῖρας αὐτοῖς (τῷ Βαρνάβα καί τῷ Παύλῳ) ἀπέλυσαν». Πῶς καί πάλι; «Νηστεύσαντες καί προσευξάμενοι». Καί ὅταν οἱ δύο αὐτοί Ἀπόστολοι ἐπισκέφθηκαν ἀργότερα τίς τοπικές ἐκκλησίες τῆς Μ. Ἀσίας, «χειροτονήσαντες πρεσβυτέρους κατ᾿ ἐκκλησίαν, προσευξάμενοι μετά νηστειῶν παρέθεντο αὐτούς τῷ Κυρίῳ».

Σέ μιά ἐπιστολή του, ἐξάλλου, ὁ πρωτοκορυφαῖος Ἀπόστολος συμβουλεύει τούς συζύγους νά ἐγκρατεύονται «ἐκ συμφώνου πρός καιρόν, ἵνα σχολάζωσι τῇ νηστείᾳ καί τῇ προσευχῇ».

Βλέπουμε τώρα καθαρά, μέσ᾿ ἀπό τή Γραφή, τή σημασία τῆς νηστείας. Αὐτή διώχνει τό διάβολο. Αὐτή ἑλκύει τό Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτή μᾶς σηκώνει νοερά ἀπό τή γῆ, ὅπου τρεφόμαστε μέ «τήν βρῶσιν τήν ἀπολλυμένην», καί μᾶς ἐμπνέει τή λαχτάρα γιά τά οὐράνια, γιά «τήν βρῶσιν τήν μένουσαν εἰς ζωήν αἰώνιον». Αὐτή μᾶς κάνει ὅμοιους μέ τούς ἄσαρκους ἀγγέλους, πού ποτέ δέν τρῶνε καί ἀκατάπαυστα δοξολογοῦν τό Θεό. Αὐτή δίνει φτερά στό θεῖο πόθο, στήν προσευχή καί τή δοξολογία τοῦ Κυρίου, στή μελέτη τοῦ λόγου Του. Γιατί εἶναι γραμμένο: «Οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ᾿ ἐπί παντί ῥήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ».

Ἄς χορταίνουμε, λοιπόν, ὄχι τήν κοιλία μας μέ γήινες τροφές, ἀλλά τήν ψυχή μας μέ τά θεῖα λόγια τῆς Γραφῆς καί τίς θεόπνευστες διδαχές τῶν ἁγίων Πατέρων μας. Κάθε γήινη τροφή «οὐκ εἰσπορεύεται εἰς τήν καρδίαν, ἀλλ᾿ εἰς τήν κοιλίαν, καί εἰς τόν ἀφεδρῶνα ἐκπορεύεται». Ἡ οὐράνια τροφή τοῦ θείου λόγου, ὅμως, μπαίνει στήν καρδιά, τρέφει τήν ψυχή, φωτίζει τό νοῦ, ἁγιάζει ὅλο τόν ἄνθρωπο. Ἄς διώξουμε τήν ἀμέλεια καί τή ραθυμία. Ὅποιος κάθεται στό τραπέζι καί δέν ἔχει ὄρεξη γιά φαγητό, εἶναι ἄρρωστος σωματικά. Ἔτσι καί ὅποιος δέν ἀκούει καί δέν μελετάει τό λόγο τοῦ Θεοῦ μέ πόθο κι εὐχαρίστηση μεγάλη, εἶναι ἄρρωστος ψυχικά, ἄγευστος ἀπό πνευματικά χαρίσματα, ἑτοιμοθάνατος ἀπό πείνα καί δίψα πνευματική.

Ἄς συνειδητοποιήσουμε λοιπόν τήν ἀναγκαιότητα τῆς παθοκτόνου καί ψυχωφελοῦς νηστείας, πού θά ζωογονήσει τά πάθη καί θά παρακινήσει τή βούλησή μας σέ πνευματικά παλαίσματα, σέ καρποφόρα ἄσκηση, σέ πείνα καί δίψα καί πόθο Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶπε: «Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς· ὁ ἐρχόμενος πρός με οὐ μή πεινάσῃ καί ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή διψήσῃ πώποτε».

(Ἀπό τό βιβλίο: “ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ” Βασισμένο σέ κείμενο τοῦ Ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ) 

Πηγή: alopsis.gr

Φιλοδοξίες των Αποστόλων.

Αρχ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

 

Πώς ερμηνεύεται το ότι οι Απόστολοι ζητούσαν πρωτοκαθεδρίες;

- Αφού ήσαν μαθητές του Κυρίου, νόμιζαν ότι το εδικαιούντο. Σαν να έλεγαν: «Εμείς Σε ακολουθήσαμε και γίναμε μαθητές Σου. Οι άλλοι Σε περιφρόνησαν. Αι, κάτι πρέπει να μας δώσεις. Κάπως πρέπει να μας αμείψεις γι' αυτό». Εξ άλλου, όταν ο Πέτρος Του λέγει: «Ιδού ημείς αφήκαμεν πάντα και ηκολουθήσαμέν σοι. Τί άρα έσται ημίν;» (Ματθ. ιθ' 27), ο Κύριος ανέφερε: «Δεν υπάρχει κάποιος που ένεκεν Εμού και του Ευαγγελίου αφήκε γυναίκα ή οικία ή αδελφούς κ.λ.π., που να μη λάβει αυτά εκατονταπλάσια και να μη κληρονομήση ζωήν αιώνιον» (Ματθ. ιθ' 29).

Και λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Ποια πάντα, Πέτρε; Άφησες ανάκτορα, άφησες σπουδαία αξιώματα; Τι άφησες; Ένα καϊκάκι, το οποίο είχες και μερικά δίχτυα. Τι σπουδαίο άφησες και Τον ακολούθησες;». Αλλά πάλι θέτει στο στόμα του Πέτρου τα λόγια: «Α, αυτά είχα, αυτά άφησα. Αν είχα περισσότερα, μπορεί να άφηνα και περισσότερα». Περίμεναν, λοιπόν, κάποια αμοιβή.

Αλλά αυτά ελέγοντο προτού να φωτισθούν από το Πνεύμα το Άγιο. Μετά τον φωτισμό δεν ζητούσαν πρωτοκαθεδρίες πλέον, αλλά ποθούσαν να θυσιαστούν για την διάδοση του Ευαγγελίου. Μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος μία φιλοδοξία υπήρχε στους Αποστόλους: Η δόξα του Σταυρού! Η φιλοδοξία να μαρτυρήσουν για την αγάπη του Κυρίου. Αν αυτό μπορεί να λεχθεί φιλοδοξία!

Οι Απόστολοι όχι μόνο δεν είχαν αξίωμα κατά κόσμο, αλλά στην εποχή τους εδιώκοντο συνεχώς και αδιαλείπτως από όλους. Όλοι, και ο ιουδαϊκός λαός και το συνέδριο των Ιουδαίων και οι αρχές της Ρώμης, οι πάντες ήσαν εναντίον τους. Και όμως κατάφεραν και έκαναν ένα έργο τεράστιο, το οποίο έμεινε και θα μένει στους αιώνες. Όχι μόνο δεν είχαν αξιώματα, αλλ' είχαν και την εξουσία εναντίον τους. Κατά κόσμο δεν είχαν κανένα αξίωμα. Και ο Κύριός μας έδρασε κάτω από τον Πιλάτο, κάτω από τον Ηρώδη, κάτω από τον Καϊάφα κάτω από τον Άννα. Εν τούτοις επέτυχε τα όσα επέτυχε. Δεν είχε κανένα αξίωμα κοσμικό ο Κύριός μας.

Ο Θεός να μας κρατάει κοντά Του μόνο. Τα αξιώματα δεν έχουν καμιά σημασία. Κάθε πιστός πρέπει να σκέπτεται έτσι: «Όπου κι αν είμαι, θα εργασθώ σύμφωνα με το χάρισμα το οποίο μου έδωσε ό Θεός». Κάθε άνθρωπος έχει ένα χάρισμα. Δεν υπάρχει άνθρωπος, ο οποίος να μη έχει τάλαντο στη ζωή του. Θα φύγουμε κάποτε από τον κόσμο και το πρόβλημα είναι να μη φύγουμε βεβαρημένοι από αμαρτίες. Το αν φύγουμε αξιωματούχοι ή όχι, είναι δευτερεύον.

("Χριστώ τω θεώ παραθώμεθα", Έκδοσις Ι. Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος, σελ. 209-210)

Πηγή: alopsis.gr

Αποκεφαλισμός με βάση τον ισλαμικό νόμο...

Το βίντεο περιέχει σκληρό περιεχόμενο βίας, βλέπετε με δική σας και μόνο ευθύνη. 

Στο βίντεο αυτό θα δείτε έναν άνθρωπο να παλεύει για τη ζωή του, αφού σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο, σαρία, πρέπει να αποκεφαλιστεί. Στο όνομα του αλλάχ του ελεήμονος. Πόσοι μετανάστες έχουν τέτοιες ιδέες και είναι στην Πατρίδα μας, ξέρουμε;

Πηγή: liveleak.com

Μαύροι επιτίθενται σε λευκή που κρατά παιδί στην αγκαλιά.

Μία ομάδα μαύρων επιτέθηκαν εναντίον μίας λευκής που κρατούσε σττην αγκαλιά της το παιδί της. Η μαύρη κοπέλα χτυπά και ο μαύρος φίλος της χορεύει... Όταν ο ρατσισμός είναι μαύρης προελεύσεως τα κανάλια δεν μιλούν, γιατί; Βεβαίως εμείς καταδικάζουμε την βία από όποιον κι αν ασκείται, όμως να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι το παραμύθι, ''ο κακός λευκός και ο καλός μαύρος'', δεν ισχύει. Το κακό υπήρχε και υπάρχει παντού.

Ἐν ὄψει τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου τοῦ 2016.

 

Τοῦ Ἀρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Ἱεροκήρυκος Ἱ. Μ. Πατρῶν, Δρος Κανονικοῦ Δικαίου

 

Ἐν ὄψει τῆς συγκλήσεως τῆς ἀποκαλουμένης Ἁγίας, Μεγάλης καὶ Πανορθοδόξου Συνόδου, τὴν ὁποία ἔχει ἐξαγγείλει ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, θὰ ἤθελα ὡς κανονολόγος νὰ τοποθετηθῶ καὶ νὰ ἀπαντήσω σὲ ὁρισμένα ἐρωτήματα, τὰ ὁποῖα θέτουν εὐλόγως ὀρθόδοξοι θεολόγοι, ἀλλὰ καὶ ὁ ἁπλὸς ὀρθόδοξος λαός.
 

Καὶ τὸ πρῶτο ἐρώτημα εἶναι: Πότε συγκαλεῖται Σύνοδος μὲ τὴν συμμετοχὴ ἐκπροσώπων τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Τὸ δεύτερο: Πῶς πρέπει νὰ ἀποκαλῆται αὐτὴ ἡ Σύνοδος, Πανορθόδοξος ἢ Οἰκουμενική; Καὶ τὸ τρίτο: Πότε μία Σύνοδος χαρακτηρίζεται ληστρική;

α. Πότε συγκαλείται σύνοδος.
 

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ὡς τὸ «μυστικό Του Σῶμα» -«καὶ αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας» (Κολ. 1, 18)- ἀπὸ τὰ πρῶτα βήματά της ἐκινεῖτο συνοδικῶς. «Ἔδοξε τῷ ἁγίῳ πνεύματι καὶ ἡμῖν» (PG 31, 1432), ἐξαγγέλλει ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος τῶν Ἱεροσολύμων καὶ ὁ λόγος αὐτὸς γίνεται ὁ ἱερὸς τύπος ὅλων τῶν μετέπειτα Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας.
 

Ἡ Σύνοδος μὲ τὴν συμμετοχὴ ἐκπροσώπων τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ τὸ ὑπέρτατο νομοθετικὸ ὄργανο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς μίας, αγίας, καθολικής ορθοδόξου εκκλησίας. Συγκαλεῖται κυρίως «πρὸς κοινὴν συνδιάσκεψιν καὶ ἀπόφασιν ἐπὶ ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων, ἀφορώντων τὴν καθόλου Ἐκκλησίαν» (Μίλας, Ἐκκλησιαστικὸν Δίκαιον, Ἀθήνησιν 1906, σ. 405). Συγκαλεῖται, δηλαδή, ὅταν χρειάζεται νὰ ρυθμισθοῦν θέματα, τὰ ὁποῖα ταλανίζουν τὸν κλῆρο καὶ τὸν λαό της, ὅπως ἡ σχέση τῶν μελῶν της, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, μετὰ τῶν διαφόρων αἱρετικῶν.
 

Ἡ ἀνωτέρω Σύνοδος, ἔχοντας «τὴν χρείαν κατεπείγουσαν καὶ τὴν αἰτίαν εὔλογον», κατὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιο (PG 26, 688B), συγκαλεῖται πρωτίστως γιὰ νὰ ὑπερασπισθῆ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ διασώση τὴν Ὀρθόδοξο πίστη. Ὅταν κινδυνεύουν τὰ δύο αὐτά, τότε εἶναι ἀδήριτος ἡ ἀνάγκη συγκλήσεώς της. Ὁ π. Δ. Στανιλοάε γράφει ἐπ᾽ αὐτοῦ: «Οἱ Σύνοδοι [...] διέσωσαν τὴν χριστιανικὴ ἑνότητα καὶ τὴν χριστολογικὴ βάση τῆς Ἐκκλησίας» (Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος, Θεσ/νίκη 2014, σ. 60).
 

Συνεπῶς τὸ κύριο θέμα μὲ τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ ἀσχοληθῆ μία νέα Σύνοδος, συμμετεχόντων ἁπάντων τῶν ἐκπροσώπων τῆς μίας, αγίας, καθολικής ορθοδόξου εκκλησίας εἶναι ἡ ἑνότητα τῶν μελῶν της. Δὲν εἶναι δυνατόν, ὡς πρὸς τὰ θέματα πίστεως, νὰ μὴν βασιζώμαστε στὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ τοπικῶν Συνόδων, ἀλλὰ καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖες ἔλαβαν οἰκουμενικὸ κῦρος καὶ διαφορετικὰ νὰ πρεσβεύουν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ οἱ ὁμόλογοί του καὶ διαφορετικὰ ὁ κλῆρος καὶ ὁ λαός. Κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο κινδυνεύουμε νὰ φθάσουμε σὲ σχίσματα, διακυβεύεται ἡ ἑνότητα τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας. Ὁ Μ. Βασίλειος ἐναγωνίως ἀναφωνοῦσε: «Πάνυ με λυπεῖ ὅτι ἐπιλελοίπασι λοιπὸν οἱ τῶν Πατέρων κανόνες καὶ πᾶσα ἀκρίβεια τῶν Ἐκκλησιῶν ἀπελήλαται, καὶ φοβοῦμαι μή, κατὰ μικρὸν τῆς ἀδιαφορίας ταύτης ὁδῷ προϊούσης, εἰς παντελῆ σύγχυσιν ἔλθῃ τὰ τῆς Ἐκκλησίας πράγματα» (PG 32, 400B).

 

Καθίσταται σαφές, ἑπομένως, ὅτι μία νέα Σύνοδος μὲ τὴν συμμετοχὴ ἁπάντων τῶν ἑκπροσώπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρέπει νὰ ἀσχοληθῆ κατὰ πρῶτον μὲ τὸ θέμα τῆς ἑνότητος τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, διαγράφοντας μία ἑνιαία ἀντιμετώπιση τῶν σημερινῶν αἱρέσεων, ὅπως τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ, τοῦ Χιλιασμοῦ κ.ἄλ. Κατὰ δεύτερον ὀφείλει νὰ διεξέλθη καὶ νὰ ἐπιλύση τὰ ἀναφυέντα ἐντὸς τοῦ χώρου τῆς μίας εκκλησίας, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, νέα ποιμαντικὰ προβλήματα μὲ φρόνημα Πατερικὸ βάσει τῶν ἀποφάσεων τῶν προηγηθεισῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν τοπικῶν Συνόδων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖες ἔλαβαν οἰκουμενικὸ κῦρος μὲ τὸν Β´ κανόνα τῆς ΣΤ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

 

β. Πώς πρέπει να αποκαλήται.
 

Τὸ δεύτερο ἐρώτημα εἶναι: Πῶς θὰ ὀνομασθῆ, ποῖο χαρακτηρισμὸ θὰ λάβη, τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἢ τῆς Πανορθοδόξου;
 

1. Ἐὰν ἡ Σύνοδος ὀνομασθῆ «Πανορθόδοξος», αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὰ μέλη της συνίστανται ἀπὸ Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὴν ρύθμιση γενικῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ μόνον. Μὲ ἕναν τέτοιο χαρακτηρισμὸ ὑπονοεῖται ὅτι παραδεχόμαστε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ὅπως τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ κ.ἄλ. καὶ ἄρα, γιὰ τοὺς ὑποστηρικτὲς τοῦ χαρακτηρισμοῦ τῆς Συνόδου ὡς Πανορθοδόξου, γιὰ νὰ κληθῆ Οἰκουμενικὴ ὀφείλουν νὰ συμμετάσχουν ἀντιπρόσωποι ὅλων τῶν χριστιανικῶν λεγομένων ὁμολογιῶν. Συνεπῶς εἶναι λανθασμένος ὁ χαρακτηρισμὸς τῶν προηγουμένων ἑπτὰ Συνόδων ὡς Οἰκουμενικῶν. Ἔπρεπε μὲ τὸ ὡς ἄνω σκεπτικὸ νὰ ὀνομάζωνται Α´ Πανορθόδοξος Σύνοδος, Β´ Πανορθόδοξος Σύνοδος κ.ο.κ. γιατὶ ὑπῆρχαν καὶ οἱ ἄλλες «Ἐκκλησίες», τῶν Ἀρειανῶν, τῶν Πνευματομάχων, τῶν Νεστοριανῶν κ.λπ. Ἄπαγε τῆς βλασφημίας!!! Νὰ διευκρινισθῆ ἐδῶ ὅτι ἡ παρουσία τῶν ἀρχηγῶν ἢ μελῶν τῶν αἱρετικῶν παρατάξεων στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους ἦταν συμμετοχὴ ἀπολογίας καὶ ὄχι μετοχὴ στὴν λήψη τῶν συνοδικῶν ἀποφάσεων.
 

Ὁ χαρακτηρισμὸς καὶ ἡ ὀνομασία μίας νέας Συνόδου ὡς Πανορθοδόξου ἐγκρύπτει τὴν πεποίθηση καὶ ἀποδοχὴ τῆς ὑπάρξεως καὶ ἄλλων «Ἐκκλησιῶν» ἐκτὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἄρα ἀποκαλύπτει αἵρεση. Αὐτοὶ δέ, οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν τὴν ὕπαρξη πολλῶν Ἐκκλησιῶν, εἶναι αἱρετικοί. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία, γιατὶ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα. «Μεμέρισται ὁ Χριστός;» (Α´ Κορ. 1, 13).
 

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καὶ οἱ ἄλλοι ὅλοι εἶναι ἀποκομμένοι ἀπὸ τὴν μία, αγία, καθολική ορθόδοξη εκκλησία. Ἑπομένως, ἐὰν συγκληθῆ Σύνοδος μὲ τὴν συμμετοχὴ τοῦ πληρώματος τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, θὰ ὀνομασθῆ Οἰκουμενικὴ καὶ ὄχι Πανορθόδοξος.
 

2. Οἰκουμενικὴ Σύνοδος χαρακτηρίζεται γιὰ τὸν λόγο ὅτι εἶναι «ἡ ἀνωτάτη διοικητικὴ βαθμὶς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας» (Ἁμ. Ἀλιβιζάτου, Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, 1997, σ. 20) καὶ συγκεντρώνει τοὺς Ἐπισκόπους ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τοῦ Ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ κόσμου. Μὲ τὸν ὅρο «οἰκουμένη» ὀνομαζόταν τὸ Ρωμαϊκὸ κράτος: «Ἐξῆλθε δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην» (Λουκ. 2, 1).
 

Ἔτσι ἀποκαλεῖται Οἰκουμενικὴ ἡ Σύνοδος, γιὰ τὸν λόγο ὅτι συμμετέχουν ὅλοι οἱ ἀνὰ τὴν οἰκουμένην Ἐπίσκοποι τῆς μίας ορθοδόξου εκκλησίας. Στὴν Οἰκουμενικὴ Σύνοδο παρευρίσκεται ὅλο τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο συναποτελοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ καὶ τοιουτοτρόπως ἡ Σύνοδος αὐτὴ καθίσταται ὁ φορέας τοῦ ἀλαθήτου τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ τὰ μέλη της ἀποφαίνονται «ὑπὸ τὴν ἐπίνοιαν καὶ ἐπιστασίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπὶ τῇ βάσει τῆς ἁγίας Γραφῆς καὶ τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως», (Ἰ. Καρμίρη, Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τ. 1, ἐν Ἀθήναις 19602, σ. 105).
 

3. Ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἐξετάζει ζητήματα ἀφορῶντα στὴν οὐσία τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας. Οἱ ἀποφάσεις της εἶναι καὶ πρέπει νὰ εἶναι ὅ,τι ἐπιστεύθη πάντοτε καὶ ὑπὸ πάντων, τῇ ἐπενεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οὐδέποτε ἀκυρώνει ἀποφάσεις, οἱ ὁποῖες ἐλήφθησαν ὑπὸ τῶν προηγουμένων Συνόδων. Aὐτὸ διετράνωσαν οἱ συμμετασχόντες Πατέρες στὴν Ζ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο: «Μετὰ πάσης ἀκριβείας ἐρευνήσαντές τε καὶ διασκεψάμενοι, καὶ τῷ σκοπῷ τῆς ἀληθείας ἀκολουθήσαντες, οὐδὲν ἀφαιροῦμεν, οὐδὲν προστίθεμεν, ἀλλὰ πάντα τὰ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἀμείωτα διαφυλάττομεν καὶ ἑπόμενοι ταῖς ἁγίαις Οἰκουμενικαῖς ἓξ Συνόδοις [...] πιστεύομεν [...] ἐπακολουθοῦντες τῇ θεηγόρῳ διδασκαλίᾳ τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, καὶ τῇ παραδόσει τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. τοῦ γὰρ ἐν αὐτῇ οἰκήσαντος ἁγίου Πνεύματος εἶναι ταύτην γινώσκομεν» (Μansi 13, 376). Γι᾽ αὐτό, ὅπως ὑποστηρίζει ὁ καθηγητὴς Καρμίρης, «αἱ ἑπτὰ ἀρχαῖαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι ἀποτελοῦν τὴν ὑψίστην αὐθεντίαν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ» (ΘΗΕ 9, 688).
 

γ. Πότε μία σύνοδος χαρακτηρίζεται ληστρική.
 

Βάσει τῶν ἀνωτέρω, ἐὰν μία νέα Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, προφασιζομένη τὰ δεδομένα τῆς συγχρόνου ἐποχῆς, τολμήση νὰ ἀπορρίψη ἢ νὰ διορθώση ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἢ ἀποφάσεις τοπικῶν Συνόδων καὶ Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖες ἔλαβαν οἰκουμενικὸ κῦρος καὶ ἀφοροῦν τόσο στὸ δογματικὸ μέρος τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας, ὅσο καὶ στὸ ἠθικὸ - ποιμαντικὸ τοιοῦτο, αὐτομάτως θὰ χαρακτηρισθῆ ληστρικὴ Σύνοδος καὶ δὲν θὰ ὑποχρεοῦται ὁ Ὀρθόδοξος κλῆρος καὶ λαὸς νὰ ἀποδεχθῆ τὶς ἀποφάσεις της.
 

Γιὰ τὴν συγκληθησόμενη νέα Σύνοδο τὸ 2016 γράφονται καὶ ἀκούονται πολλά. Ὅπως ἐπὶ παραδείγματι ὅτι θὰ ἀναγνωρίση τὸν Παπισμὸ ὡς Ἐκκλησία, θὰ νομιμοποιήση τὴν ὁμοφυλοφιλία, θὰ ἀνασκευάση τὶς ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων Συνόδων ὡς πρὸς τὰ θέματα τῆς νηστείας, θὰ ἐγκρίνη τὴν χειροτονία τῶν γυναικῶν καὶ πολλὰ ἄλλα, ἀφορῶντα στὴν δογματικὴ καὶ ἠθικὴ Ὀρθόδοξο διδασκαλία, γιὰ τὰ ὁποῖα ἔχουν ἀποφανθῆ Οἰκουμενικές, Τοπικὲς Σύνοδοι καὶ Ἅγιοι Πατέρες. Ὅμως, ὁ Β´ κανόνας τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου τονίζει: «Μηδενὶ ἐξεῖναι τοὺς προδηλωθέντας παραχαράττειν κανόνας, ἢ ἀθετεῖν, ἢ ἑτέρους παρὰ τοὺς προκειμένους παραδέχεσθαι κανόνας» (Ράλλη – Ποτλῆ, Σύνταγμα, τ. 2, σσ. 309-310). Ὁ δὲ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος ἀναφωνεῖ: «Πίστιν τὴν ἐκτεθεῖσαν ὑπὸ τῶν πατέρων τηνικαῦτα φυλάττομεν ἀκίνητον καὶ πρὸς τὸ διηνεκὲς ἀσπάρακτον μένειν εὔχομαι» (Ἐπιστ. Συνοδική, PG 39, 96A). Ὁ καθηγητὴς Μουρατίδης γράφει σχετικῶς περὶ τὴν μὴ ἀθέτηση τῶν παλαιοτέρων κανόνων: «Ἐκφράζει [ὁ κανὼν] αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν βαθεῖαν πεποίθησιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως περὶ τοῦ αἰωνίου κύρους καὶ τοῦ ἀμεταβλήτου τοῦ ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐμπνευσθέντος περιεχομένου τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ ἐκείνων εἰσέτι ὧν τὸ ἐξωτερικὸν περίβλημα τὸ ἐξηρτημένον ἐξ ὡρισμένων ἱστορικῶν συνθηκῶν περιέπεσεν εἰς ἀχρηστίαν» (Τὸ αἰώνιο κῦρος τῶν Ἱ. Κανόνων, Ἀθήνα 1972, σ. 62).
 

Κατόπιν τούτων πρέπει νὰ γνωρίζουν a priori οἱ Ἐκκλησιαστικοὶ καὶ ἄλλοι παράγοντες ὅτι μία τέτοια Σύνοδος, ἡ ὁποία δὲν θὰ πληροῖ τὶς ἀνωτέρω προϋποθέσεις, θὰ χαρακτηρισθῆ ληστρική, ὅπως συνέβη σὲ παρόμοιες περιπτώσεις καὶ στὸ παρελθὸν καὶ θὰ προκαλέση σχίσμα στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία.
 

Δὲν γνωρίζω ἐὰν εἴμαστε πραγματικὰ ἕτοιμοι γιὰ τὴν Σύνοδο, ἡ ὁποία προετοιμάζεται πυρετωδῶς.
 

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ οἱ περὶ αὐτὸν φέρουν μεγίστη εὐθύνη ἔναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἐὰν καταστῆ μία Οἰκουμενικὴ -καὶ ὄχι Πανορθόδοξος- Σύνοδος ληστρικὴ καὶ προκαλέση σχίσμα στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία.
 

Παναγιώτατε καὶ λοιποὶ Πατριάρχες, «στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου».

Πηγή: aktines.blogspot.gr

Popes and Sedia Gestatoria.

Ο Πάπας κάποτε ανακύρηξε τον εαυτό του ''Πρώτον μεταξύ όλων των Επισκόπων της γης'' και ''Αλάθητο'', δηλαδή θεό... Οι καρποί αυτής της πλάνης είναι το αποκρουστικό βίντεο που βρήκαμε και σας παρουσιάζουμε. Οι οικουμενιστές ''Ορθόδοξοι'' Επίσκοποι των Πατριαρχείων και των Αυτοκέφαλων τοπικών εκκλησιών συμπροσεύχονται με τον Πάπα, οι εγχώριοι Ιερείς ή εθελοτυφλούν ή δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει διότι δεν ασχολούνται και η παγκόσμια αίρεση του οικουμενισμού προχωρά. Ο λαός αδιαφορεί πνιγμένος στα προβλήματα του και οι Ορθόδοξοι ποιμένες δυσεύρετοι ή αυτοεξόριστοι στον δικό τους κόσμο. Οι εικόνες που θα δείτε αποδεικνύουν πόσο σχέση έχει η σημερινή μορφή ''χριστιανισμού'' με τον Χριστιανισμό που μας άφησαν οι Απόστολοι. Οι Πατριάρχες ευτυχώς δεν έφτασαν το χάλι του παπισμού αν και πλησίασαν πολλές φορές.

The Papal Tiara.

Παρουσίαση διαφόρων παπικών τιαρών. Τιάρα είναι η μίτρα που φοράει ο Πάπας Ρώμης και ο Πατριάρχης και Πάπας Αλεξανδρείας. Αν απορήσετε με την απόσταση μεταξύ του φτωχού Ιησού και των δήθεν εκπροσώπων του δεν θα έχετε άδικο... Χιλιάδες Επίσκοποι σε όλο τον κόσμο δεν καταφέρνουν σχεδόν τίποτε, εκτός ελαχίστων, και δώδεκα ξυπόλυτοι ψαράδες πριν δυο χιλιάδες χρόνια φώτισαν την οικουμένη.

Papal Mass in Byzantine Rite - Blessed Pope John XXIII

Παπική λειτουργία του Ιωάννη του 23ου με Επισκόπους Ουνίτες, (Καθολικοί που κρατούν το βυζαντινό τυπικό).

Ιεραρχία στην Δημιουργία: η βιβλική άποψη.

 

Της Alice C. Linsley *

Εννοιολογικά, το τρίγωνο ή πυραμίδα θεωρείται ως η δομή του κόσμου από τους αρχαίους Αφρο-Ασιατικούς πολιτισμούς (ή χαμιτοσημιτικούς). Είχαν γοητευθεί από τις γεωμετρικές ιδιότητες του σχήματος αυτού. Αυτό είναι εμφανές στην κατασκευή των πυραμίδων και των ζιγκουράτ. Είναι επίσης εμφανές στην πολυεπίπεδη κοσμολογία τους, στην οποία απεικονίζεται ο Δημιουργός στην κορυφή των Ουρανών.

Βρίσκουμε την ιεραρχική έννοια της βιβλικής τάξης της Δημιουργίας, με τον άνθρωπο να κατατάσσεται πάνω από τα άλλα ζώα και τα ζώα να κατατάσσονται πάνω από τα φυτά. Μέσα σε αυτά τα επίπεδα είναι αυτό που η Γένεση αποκαλεί τα «είδη», κάθε ένα αναπαράγεται σύμφωνα με το δικό του είδος. Ο σχεδιασμός του Δημιουργού συνεπάγεται όρια που αναγνωρίζονται γενικά στην αναπαραγωγική επιστήμη. Αυτά τα όρια έχουν σε μεγάλο βαθμό τιμηθεί από τους Αφρο-Ασιάτες.

Ο αυνανισμός ήταν μια άδικη πράξη, επειδή ο σπόρος που θα έπρεπε να πέσει στη γη είναι ο σπόρος των φυτών, που ξεπηδούν από τη γη. Ο σπόρος του ανθρώπου θα πρέπει να πέσει στο δικό του τύπο γης (μήτρα), από την οποία ο άνθρωπος θα βγει. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς γράφει, «Λόγω του θείου θεσμού (γάμου) για τη διάδοση του ανθρώπου, ο σπόρος δεν πρέπει μάταια να εκσπερματωθεί, ούτε να καταστραφεί, ούτε πρέπει να πάει χαμένος» («Ο Παιδαγωγός» 2:10:91:2, 191 μ.Χ.).

Η κτηνοβασία και ο σοδομισμός είναι επίσης σοβαρές παραβιάσεις της βιβλικής τάξης της δημιουργίας. Κατ’ επέκταση, απαγορευόταν ακόμα και να σπείρει κάποιος δύο διαφορετικούς σπόρους στον ίδιο αγρό, όπως και η ανάμειξη διαφορετικών ινών. Η απαγόρευση της ανάμιξης των τύπων, είτε πρόκειται για σπόρους, ίνες ή αίμα, υποστηρίζει τη διάκριση μεταξύ αυτής της πλευράς του ορίου και εκείνης της πλευράς, από τη σύγχυση του ιερού με το ανίερο, ή με το να κάνει ασαφή τη διάκριση μεταξύ ζωής και θανάτου, όπως συμβαίνει όταν ένα κατσικάκι βράζεται στο γάλα της μητέρας του (απαγορεύεται τρεις φορές στην Αγία Γραφή). Τελικά, οι δυαδικές διακρίσεις είναι ο τρόπος του Θεού να καθοδηγεί την σκέψης μας, έτσι ώστε να προστατεύεται η ζωή και η ψυχή μας.

Στον Αδάμ δόθηκε η εντολή «αυξάνεστε και πληθύνεστε και γεμίσατε τη γη και κυριεύσατε αυτήν και εξουσιάζετε επάνω στα ψάρια της θάλασσας, τα πουλιά του ουρανού και όλα τα ζωντανά πλάσματα που κινούνται πάνω στη γη» (Γεν 1:28). Αυτό δεν είναι μια εντολή για άκρατη εκμετάλλευση της κτίσης, όπως τόσο συχνά παρερμηνεύεται από τους κοσμικούς. Πρόκειται για έναν ισχυρισμό σχετικά με την μοναδικότητα του ανθρώπου και της θέσης μας στην τάξη της δημιουργίας.

Η φύση της αμαρτίας της Εύας γίνεται αντιληπτή ως εναντίωση στην ιεραρχία της δημιουργίας. Εκείνη που αντιπροσωπεύει την βασίλισσα όλης της δημιουργίας («μήτηρ πάντων των ζώντων») υποβάλλει τον εαυτό της στο θέλημα ενός πλάσματος που σέρνεται στο έδαφος. Έτσι η αρχική ιεραρχία για τη δημιουργία αντιστρέφεται. Αντί να ακούσει τον Δημιουργό η Εύα, άκουσε το φίδι, το πιο ποταπό από τα πλάσματα. Αντί να λάβει από το δέντρο της ζωής, έλαβε από ένα δέντρο που έφερε το θάνατο. Ο θάνατος υπήρχε ήδη, όπως αποδεικνύεται από την εξαφάνιση πολλών ειδών, ακόμη και πριν από την εμφάνιση του ανθρώπου στην επιφάνεια της γης. Έτσι η ανυπακοή της Εύας δεν εισάγει τον φυσικό θάνατο στον κόσμο, αλλά φέρνει τον πνευματικό θάνατο. Οι Πατέρες της Εκκλησίας κατανοούν αυτή την κατάσταση ως Πτώση. Τέτοιος θάνατος θα μπορούσε να ξεπεραστεί μόνο από ενέργεια του Θεού σε συγκεκριμένο χρόνο και χώρο.

* Η Αμερικανίδα Alice C. Linsley είναι πρωτοπόρος στον τομέα της Βιβλικής Ανθρωπολογίας για πάνω από 30 χρόνια. Διδάσκει Φιλοσοφία και Ηθική, και είναι μέλος της Αμερικανικής Επιστημονικής Συνεργασίας και της ομάδας Χριστιανές Γυναίκες στην Επιστήμη. Υπήρξε για 16 χρόνια ιερέας στην Επισκοπική Εκκλησία. Εγκατέλειψε την θέση της και την εκκλησία της το 2007 προσχωρώντας στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Το blog της είναι το Biblical Anthropolgy, δείτε το εδώ. Συνέντευξή της όπου μιλάει για την ζωή της και την μεταστροφή της στην Ορθοδοξία δείτε την εδώ. 

Πηγή: Κόκκινος ουρανός