Ο Θεὸς ἐν αὐτῷ μένει καὶ αὐτὸς ἐν τῷ Θεῷ...

῞Αγιος ᾿Ιωάννης ὁ Θεολόγος: "ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ μένει καὶ αὐτὸς ἐν τῷ Θεῷ". 

 

(῾Ερμηνεία ῾Αγίου Νικοδήμου ῾Αγιορείτου)

 Ο μόνος αληθινός Θεός Λόγος, Υιός Του Πατρός, και Συνδημιουργός πάσης κτίσεως.

 

Ἐπειδὴ ἡ εὐαγγελικὴ ἀγάπη δὲν εἶναι οὔτε ἐμπόριο συναισθημάτων οὔτε ἀναλώσιμη ἀγαπολογία ἀλλὰ ἐνέργεια καὶ δώρημα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ·

Ἐπειδὴ ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη θεμελιώνεται πάνω στὴν Πίστη τῆς Ἐκκλησίας·

Ἐπειδὴ ἡ Πίστη θεμελιώνεται πάνω στὴν αὐτοπρόσωπη θεωρία καὶ μαρτυρία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ ἁγιοπνευματικὴ ἐμπειρία τῶν Ἁγ. Πατέρων, Μαρτύρων, Ὁσίων καὶ Ὁμολογητῶν·

Ἐπειδὴ ἡ Πίστη εἶναι συνεζευγμένη μὲ τὴν Ὁμολογία·

Καὶ ἐπειδὴ τὰ μεγάλα καὶ ἐπίσημα λόγια καὶ σχέδια καὶ ἔργα μὲ τὸ βαρύγδουπο καὶ αὐταρχικό τους στύλ δὲν συγκινοῦν παρὰ μόνο τοὺς μισθοφόρους καὶ προξενοῦν πνευματικὴ σύγχυση καὶ ναυτία·
 

Γι᾽ αὐτὸ ἡ ἀκρόαση τῆς αὐτούσιας, «ἀμετάφραστης», «ἀφιλτράριστης» καὶ «ἀδιαμεσολάβητης» πατερικῆς φωνῆς συνιστᾶ ἐπιλογὴ ζωτικῆς σημασίας:

«Συμπεραίνεται ὅτι, τὸ νὰ ὁμολογῇ τινας μὲ τὸ στόμα καὶ νὰ πιστεύῃ μὲ τὴν καρδίαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἀληθινὸς υἱὸς τοῦ Θεοῦ, βέβαια ἡ πίστις καὶ ὁμολογία αὕτη προξενεῖ εἰς αὐτὸν ἕνα μεγαλώτατον στέφανον καὶ ἕνα ὑπερφυσικὸν μισθόν. Ποῖον; Τὴν ἐνοίκησιν δηλαδὴ καὶ μονὴν τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν καρδίαν τοῦ πιστεύοντος καὶ ὁμολογοῦντος, τουτέστι τὸ νὰ μένη ὁ Θεὸς εἰς τὴν καρδίαν αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς ἀντιστρόφως νὰ μένη εἰς τὸν Θεόν. 

 

Διὰ μέσου δὲ τῆς ὁποίας ἐνοικήσεως ταύτης ὁ χοϊκὸς καὶ πήλινος ἄνθρωπος γίνεται φοβερὸς καὶ ἀπλησίαστος εἰς ὅλας τὰς ἀντικειμένας δυνάμεις τῶν δαιμόνων. Καὶ διὰ νὰ εἰπῶ συντόμως: ὁ λόγος οὗτος ὁπού λέγει ὁ ἠγαπημένος Ἰωάννης, ὅτι ὁ Θεὸς μένει ἐν τῷ ὁμολογοῦντι τὸν Ἰησοῦν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀντιστρόφως ὅτι ὁμολογῶν μένει ἐν τῷ Θεῷ, αὐτὸς εἶναι ὅρος καὶ κανὼν τῆς κατ᾽ ἀρετὴν τελειότητος. Ὅμοιον γὰρ εἶναι τοῦτο μὲ ἐκεῖνο ὁπoὺ λέγει ἡ ἀσματίζουσα νύμφη: «ἐγὼ τῷ ἀδελφιδῷ μου, καὶ ὁ ἀδελφιδός μου ἐμοί» (Ἆσμ. ϛ´, 3)

 

Διὰ τοῦτο καὶ οἱ καλούμενοι νηπτικοὶ Πατέρες πειθόμενοι εἰς τὸν λόγον τοῦτον τοῦ θεολόγου διδάσκουν ένα πρακτικό τρόπο ἀσκήσεως τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό, ἀσκήσεως τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ὁμολογίας, ὅτι ὅλοι οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ μελετοῦν πάντοτε καὶ νὰ προσεύχωνται ἀδιαλείπτως ταύτην τὴν σύντομον καὶ μονολόγιστον καλουμένην εὐχὴν τὴν λέγουσαν· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με». 

 

Ὁ γὰρ ταύτην τὴν εὐχὴν μελετῶν συνεχῶς εἰς τὴν καρδίαν του, αὐτὸς ὁμολογεῖ ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ὁ δὲ τοῦτο ὁμολογῶν ἔχει τὸν Θεὸν μένοντα εἰς τὸν ἑαυτόν του καὶ αὐτὸς μένει εἰς τὸν Θεὸν καὶ χαριτώνεται καὶ ἁγιάζεται ἡ καρδία του καὶ ναὸς Θεοῦ, γίνεται καὶ ἀξιώνεται πολλῶν καὶ μεγάλων χαρισμάτων. Καὶ σωρείαν ἀγαθῶν ἀπολαμβάνει παρὰ Θεοῦ, καθὼς οἱ αὐτοὶ νηπτικοὶ Πατέρες τὰ ἀριθμοῦν καὶ μάλιστα ὁ ἅγιος Κάλλιστος ὁ Ξανθόπουλος παρὰ τῇ Φιλοκαλίᾳ.»
 

(Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, Ἑρμηνεία εἰς τὴν πρώτην Ἐπιστολὴν Ἰωάννου)

 

Πηγή: orthopraxiaa.blogspot.gr