Μοναξιά: Η Μοίρα και το Τίμημα του Εγωκεντρισμού.

 

Η έκταση του προβλήματος.
 

Η μοναξιά είναι παρούσα σε κάθε εκδήλωση της καθημερινότητάς μας. Ο μοναχικός θάνατος, που βιώνεται κυρίως στα νοσοκομεία ή στα γηροκομεία, γίνεται πλέον, όλο και περισσότερο “κτήμα” και καθημερινή πραγματικότητα μιας ατομικιστικής κοινωνίας, της οποίας τα μέλη βλέπουν το διπλανό τους, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο καθηγητής κοινωνιολογίας Gerhard Shule, “μόνο σαν ένα είδος καταναλωτικού αντικειμένου” με ημερομηνία μάλιστα λήξεως, ανάλογα με το πόσο διαρκεί η ικανότητά του να εξυπηρετεί ή να διασκεδάζει τον άλλον. Ο μοναχικός θάνατος είναι, όχι σπάνια πλέον, η κατάληξη μιας μοναχικής και εγωιστικής ζωής, καθώς όλο και πιο πολλοί άνθρωποι ζουν μια τέτοια ζωή.

Εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο βρίσκονται στην ίδια μοίρα. Η μοναξιά δεν είναι πλέον ο τραγικός “σύντροφος” μόνο των απογοητευμένων και ναυαγών του κόσμου τούτου, οι οποίοι με δυσκολία υπομένουν και υποφέρουν την ύπαρξή τους. Ακόμη και στον κύκλο των πολυδιαφημισμένων και κοινωνικά ανεβασμένων yuppies (ανώτερα διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων και οικονομικών οργανισμών) βιώνεται τραγικά η ίδια διαπίστωση: ο άνθρωπος ζει και αισθάνεται μόνος, αυτοαποκλεισμένος και αυτοπεριχαρακωμένος από τους άλλους καθώς, στις μέρες μας, είναι όλο και πιο δύσκολη η σφυρηλάτηση γνήσιων ανθρωπιστικών δεσμών και σχέσεων. Ο μοντέρνος άνθρωπος των μεγαλουπόλεων, σε όλες τις ηλικίες, τα επαγγέλματα και τις κοινωνικές τάξεις, βυθίζεται όλο και πιο πολύ σε μια θεληματική απομόνωση και περιχαράκωση. “Οι μεγαλουπόλεις είναι γεμάτες από αποπροσανατολισμένους μοναχικούς ανθρώπους”, ισχυρίζεται ο φιλόσοφος και κριτικός του πολιτισμού Peter Sloterdjik, “οι οποίοι, εκούσια ή ακούσια, δεν ανήκουν σε τίποτα και σε κανένα”.

 

 

Στην έξαρση του φαινομένου αυτού της σύγχρονης συνέβαλαν αποφασιστικά τα ριζοσπαστικά μηνύματα της “πολιτιστικής” επανάστασης του Μάη του ’68: η αυτοπραγμάτωση, η απελευθέρωση, η ισότητα των δύο φύλων και ο ελεύθερος έρωτας ήρθαν να καταλάβουν τη θέση των παραδοσιακών αξιών και ιδανικών. Ταυτόχρονα η ξέφρενη και μονομερής οικονομική ανάπτυξη του δυτικού κόσμου άρχισε να διαβρώνει και να δυναμιτίζει τις παραδεδομένες αστικές κοινωνικές δομές. Ο σύγχρονος άνθρωπος παρασυρμένος από το ολοένα αυξανόμενο εγωκεντρικό πνεύμα της εποχής του απαιτούσε, για ικανοποίηση της φιλαυτίας του, όλο και περισσότερα καταναλωτικά προϊόντα και αγαθά και έκανε τα πάντα για να τα αποκτήσει.
 

Κατι το εξωφρενικό και παράδοξο έρχεται σαν συνέπεια των παραπάνω: Όλο και περισσότεροι άνθρωποι μεταφέρονται και στοιβάζονται στα αστικά κέντρα, δηλ. σε πιο κλειστό και περιορισμένο χώρο, διότι βρίσκουν κατάλληλες κοινωνικές συνθήκες για να... απομονώνονται.

Ο πολιτισμός του Εγώ, η ρίζα του ολέθρου.

 

Ο σύγχρονος τρόπος εργασίας και διαβίωσης ανταποκρίνεται σε μια εγωκεντρική καταναλωτική νοοτροπία αγοραπωλησίας απολαυστικών βιωμάτων και ηδονών.

 

Σήμερα μπορεί ο μοναχικός άνθρωπος να απολαμβάνει, σύμφωνα με τις ακόρεστες επιθυμίες του, τα τεχνολογικά κομφόρ και αγοραίες “ανθρώπινες υπηρεσίες”. Για σύνθημά του έχει την αυτοπραγμάτωση, και για σκοπό του την “όμορφη παραδεισένια ζωή”.
 

Μια εποχή κυριαρχίας “πολιτισμού” του Εγώ: Ο εγωκεντρικός μοναχικός τύπος θεοποιείται. Ο καθένας συγκεντρώνει το ενδιαφέρον του στην ατομική του ζωή, και δεν επιτρέπει σε κανένα άλλο να του υποδείξει, πώς αυτή οφείλει να είναι. Στη θέση των παραδοσιακών και μέχρι χθες κοινά αναγνωρισμένων σκοπών και στόχων ζωής, υπάρχει ένας άδειος χώρος, τον οποίο αναλαμβάνει ο καθένας από μόνος του να γεμίσει. “Σήμερα κάθε τι, το οποίο ισχύει ή μπορει να ισχύει για δύο εκλαμβάνεται αμέσως ως λάθος(!). Ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια(!). Τα πάντα κλονίζονται, τα πάντα αμφισβητούνται. Μόνο το εγώ μένει σταθερό(!). Όπως σε μια γιγαντιαία μηχανή με ανεξέλεγκτες φυγόκεντρες δυνάμεις, έτσι και ο εκκοσμικευμένος άνθρωπος αποκόπτεται και εκσφενδονίζεται μακριά απ’ όλες τις σχέσεις του με το παρελθόν και τις κοινωνικές εξαρτήσεις του. Όλοι οι θεσμοί, οι παραδεδομένοι τρόποι συμπεριφοράς, οι κοινωνικές σχέσεις, οι σχέσεις των δύο φύλων και οι θρησκευτικές κοινότητες γκρεμίζονται και καταρρέουν αφήνοντας πίσω τους το σύγχρονο άνθρωπο, σαν “Ροβινσώνα Κρούσο”, πάνω στο ερημονήσι του εγώ του.
 

Ο άνθρωπος, σαν τύπος ατομιστή, δεν προβαλλόταν ποτέ τόσο σημαντικά όσο σήμερα και ταυτόχρονα ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο ασήμαντος και χωρίς αξία. Είμαστε μάρτυρες μιας γενικής υποβάθμισης και διάλυσης όλων των αξιών. Με πρώτη-πρώτη την οικογένεια. Σαν συνέπεια έρχονται οι μοναχικοί και ασυντρόφευτοι οδοιπόροι της σύγχρονης εγωκεντρικής ζωής. Ο μοναχικός άνθρωπος κάθεται στο ιδιωτικό του διαμερισμα, θωρακισμένος με όλα τα τεχνολογικά κομφόρ και απασχολείται με τον ίδιο τον εαυτό του, με φόντο την εικόνα και το θόρυβο της τηλεόρασης και του υπολογιστή. Και πάλι τίποτε άλλο δεν τον συγκινεί όταν δουλεέυει στο γραφείο του, ή όταν αφοσιώνεται στην καριέρα του, ή όταν δαπανά τον ελεύθερο χρόνο του στην εξασφάλιση κάλπικων και αγοραίων ικανοποιήσεων, παρά μονάχα ο εαυτός του. Ο εαυτός του είναι το κέντρο όλων των απασχολήσεων και των ενδιαφερόντων του.
 

Τα συνθήματα και οι “αξίες” του σημερινού ανθρώπου, που είναι η αυτονομία και η απελευθέρωση, σημαίνουν -στα πλαίσια του “πολιτισμού” του εγώ- επιδίωξη ατομιστικής ευτυχίας και εγωιστικής αυτάρκειας, που προσπαθεί να τα κατακτήσει με τη συσσώρευση χρημάτων, την επαγγελματική ανέλιξη και τη συνεχή αναζήτηση νέων απολαύσεων και ηδονών. Ο σύγχρονος όμως “πολιτισμός” του Εγώ καταλήγει σε ένα αναπόφευκτο τραγικό αποτέλεσμα: τη μοναξιά. Αυτή φαίνεται να είναι η μοίρα αλλά και η καταδίκη του σημερινού ανθρώπου. Και τη μοναξιά αυτή δεν μπορεί -έστω και αν προσπαθεί με όλα τα τεχνολογικά επιτεύγματά του- ούτε να την αποφύγει ούτε να την υπερνικήσει.

Η υποβάθμιση και παραθεώρηση του κοινοτικού πνεύματος και της κοινωνικής αντίληψης.

“Ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός”, όπως συγκεκριμένως ονομάζει τη μοναξιά η ψυχοθεραπεύτρια Vera Pfeiler, είναι για το σύγχρονο άνθρωπο ένα ταμπού, που φοβάται να το πλησιασει. Στην άτεγκτη ερώτηση “Είστε μόνος;”, αναφέρει ο ψυχολόγος Eberhard Elbind, απαντά ο σύγχρονος “κουμπωμένος” άνθρωπος: “Κατι τι σας ενδιαφέρει εσάς;”.

 

 

“Η μοναξιά”, συνεχίζει ο Elbind, “είναι η κατάληξη της ανθρώπινης ευτέλειας, των πολλαπλών αδιεξόδων, της παραίτησης από τη ζωή, και η έκφραση των κοινωνικών και προσωπικών αποτυχιών”. Η σύγχρονη θρησκεία του Εγώ και η κακώς νοούμενη αυτοπραγμάτωση έχουν όχι μόνο απομονώσει τους ανθρώπους μεταξύ τους, αλλά και τους έχουν οδηγήσει σε αποξένωση από όλες τις πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις τους.
 

Με τη συνεχή αυτοαπασχόλησή του ο άνθρωπος καταστρέφει σιγά-σιγά όχι μόνο την αξία και το ιδανικό της κοινοτικής και ομαδικής ζωής, αλλά και τις στοιχειώδεις ικανότητές του για τη δημιουργία βαθύτερων διαπροσωπικών σχέσεων και δεσμών. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένας στους τρεις κατοίκους των μεγάλων πόλεων είναι νευρωτικός και με κατεστραμμένες διαπροσωπικές σχέσεις.
 

Οι άμεσες και ανθρώπινες διαπροσωπικές σχέσεις ανάμεσα στους συγγενείς και τους φίλους έχουν αντικατασταθεί από την “ψυχρή επικοινωνία” μέσω τηλεφώνου ή ίντερνετ. Τα κοσμικά πάρτι κυλάνε σε κλίμα ευπρεπούς και κόσμιας εχθρότητας (!).
 

Οι εγωκεντρικές αξιώσεις και απαιτήσεις έχουν διαποτίσει και αλλοτριώσει τόσο πολύ το σύγχρονο άνθρωπο, ώστε οι ιδέες περί συντροφικότητας, φιλικότητας και βαθύτερων διαπροσωπικών σχέσεων να χλευάζονται σαν ρομαντική ουτοπία. Το πρόσωπο έχει αντικατασταθεί από το πράγμα. Όσο η “άψυχη ύλη” παίρνει τη μορφή καταναλωτικού αγαθού και γίνεται ελκυστικότερη, τόσο και ανεβαίνει στη θέση του εμπιστότερου και χρησιμότερου συντρόφου του ανθρώπου.
 

Η υποβάθμιση της αξίας της κοινότητας και του κοινωνικού πνεύματος, η ατομικιστική αντίληψη και η, συνεπεία αυτής, πολεμική περιχαράκωση έναντι του άλλου σαν εχθρού, και η διάλυση του θεσμού της οικογένειας, είναι για τον Ulrich Beck, “τα συμπτώματα μιας αβίωτης και εγωκεντρικής ζωής και τα αποτελέσματα μιας μακρόχρονης μύησης των μελών της σύγχρονης κοινωνίας μας στον ατομισμό”.

Τα συμπτώματα και υπόδειξη για την αντιμετώπιση.

Ο Schulze βλέπει ως μοναδική λύση στο πρόβλημα, την “εκ νέου ανακάλυψη της ιδέας της κοινότηατας”. Η επίμονη αναζήτηση πολλών ανθρώπων για ομαδικότητα και κοινοτική ζωή -από τις φοιτητικές ενώσεις έως τις παραθρησκευτικές οργανώσεις, από τις ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης έως τα ανοιχτά τμήματα λαϊκής εκπαίδευσης- φανερώνουν με τον πιο έκδηλο τρόπο μια συγκεκριμένη έλλειψη και μια βαθιά αναζήτηση.
 

“Σε κάθε μας βήμα ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη μοναξιά, είτε το θέλουμε είτε όχι”, λέει ο Elbing. “Ερχόμαστε αντιμέτωποι με την άτεγκτη ερώτηση. Πώς μπορώ να επικοινωνήσω με τους άλλους ανθρώπους”. Την απάντηση στο ερώτημα αυτό πρέπει να τη βρει ο καθένας μόνος του.

 

 

Στις μέρες μας ζούμε μια πραγματική πανδημία μοναξιάς. Και όσο ο σημερινός άνθρωπος δεν αποδέχεται ως οδηγητική αλήθεια τα λόγια του Χριστού, τόσο θα πληρώνει το τίμημα του υπεφίαλου “πολιτισμού” του Εγώ με το απάνθρωπο κατάντημα της μοναξιάς.

Πηγή: aretimaurogianni3.blogspot.gr

Οι τέσσερις αρετές της ψυχής.

Τέσσερις είναι οι μορφές της σοφίας, η φρόνηση, δηλαδή η γνώση και εκείνων που πρέπει και εκείνων που δεν πρέπει να κάνουμε και η εγρήγορση του νου, η σωφροσύνη, δηλαδή να γίνει ορθό το φρόνημά μας, ώστε να μπορέσουμε να κρατήσουμε τον εαυτό μας μακριά από κάθε έργο, λογισμό και λόγο που δεν αρέσει στο Θεό, η ανδρεία, δηλαδή η δύναμη και η καρτερία στους κατά Θεόν αγώνες και στους πειρασμούς, η δικαιοσύνη, δηλαδή η διανομή που γίνεται με την ισότητα σε όλα αυτά.

Αυτές οι τέσσερις γενικά αρετές γεννιούνται από τις τρεις δυνάμεις της ψυχής. Από το λογισμό, δηλαδή το νου, γεννιούνται δύο, η φρόνηση και η δικαιοσύνη, δηλαδή η διάκριση. Από το επιθυμητικό γεννιέται η σωφροσύνη, και από το θυμικό, η ανδρεία. Κάθε μία από αυτές βρίσκεται ανάμεσα σε δύο παρά φύση πάθη. Η φρόνηση έχει πάνω της την υπερβολική ιδέα και κάτω την ανοησία. Η σωφροσύνη έχει πάνω την ευήθεια και κάτω την ακολασία. Η ανδρεία έχει πάνω το θράσος και κάτω τη δειλία. Η δικαιοσύνη έχει πάνω την κτήση του λιγότερου και κάτω την πλεονεξία. Και αυτές οι τέσσερις αρετές είναι εικόνα του επουράνιου στοιχείου, ενώ τα οκτώ πάθη που τις περιβάλλουν, είναι εικόνα του χωμάτινου.
 

Αυτά όλα τα γνωρίζει ακριβώς ο Θεός, όπως γνωρίζει τα περασμένα, τα παρόντα και τα μέλλοντα, και εν μέρει τα γνωρίζει και εκείνος που έμαθε κατά χάρη τα έργα του Θεού από Αυτόν, και αξιώθηκε να γίνει «κατ' εικόνα και ομοίωσιν Του». Εκείνος που λέει ότι γνωρίζει ορθά μόνον εξ ακοής ψεύδεται. Γιατί ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί χωρίς χειραγώγηση να ανεβεί ποτέ στον ουρανό. Ούτε πάλι, αν δεν ανεβεί και δει, μπορεί να πει εκείνο που δεν είδε. Αλλ' ό,τι ακούει από τη Γραφή, εκείνο μόνο οφείλει να λέει εξ ακοής με ειλικρίνεια και να ομολογεί τον Πατέρα του Λόγου, όπως είπε ο Μέγας Βασίλειος. Αλλιώς θα νομίζει ότι έχει γνώση, και θα είναι χειρότερος από εκείνον που δεν έχει. Γιατί όταν νομίζει κανείς πως είναι κάτι, δεν μπορεί να γίνει αυτό που νομίζει πως είναι, λέει ο άγιος Μάξιμος. Υπάρχει και αξιέπαινη αγνωσία, όπως λέει ο Χρυσόστομος, όπως π.χ. όταν κάποιος συνειδητά γνωρίζει όσα αγνοεί. Και υπάρχει και αγνωσία πέρα από κάθε αγνωσία, όταν δεν γνωρίζει κάποιος όσα αγνοεί. Υπάρχει και γνώση ψευδώνυμη, όταν νομίζει κανείς ότι γνωρίζει, ενώ δεν γνωρίζει τίποτε, όπως λέει ο Απόστολος.

Πηγή: aretimaurogianni3.blogspot.gr

Άγιος Κλήμης Ρώμης, ο μεγάλος αποστολικός Πατέρας.

 

 

Άγιος Κλήμης, Πάπας Ρώμης, Ιερομάρτυς.

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

 

Μια κατηγορία Πατέρων της Εκκλησίας μας ονομάζονται «Αποστολικοί». Πρόκειται για τους μαθητές και διαδόχους των Αγίων Αποστόλων, οι οποίοι παρέλαβαν την αγία μας πίστη από αυτούς. Ένας από αυτούς, υπήρξε ο άγιος Κλήμης, ο Ιερομάρτυρας και τρίτος Επίσκοπος Ρώμης.
 

Καταγόταν από τη Ρώμη και έζησε στα τέλη του 1ου μ.Χ. αιώνα και έδρασε στα χρόνια που βασίλευσαν οι αυτοκράτορες: Δομετιανός (81-96), Νέρβας (96-98) και Τραϊανός (98-117). Είχε κατά την παράδοση βασιλική καταγωγή. Οι γονείς του ονομαζόταν Φαύστος και Ματθιδία. Χάρις στην ευγενή καταγωγή του και την οικονομική άνεση της οικογένειάς του έκαμε λαμπρές σπουδές. Έμαθε την ελληνική γλώσσα, γενόμενος έτσι και κοινωνός της ελληνικής παιδείας και φιλοσοφίας. Μάλιστα η πολυμάθειά του και η φιλοσοφική του κατάρτιση είναι έκδηλη στα συγγράμματά του.
 

Δε γνωρίζουμε λεπτομέρειες από την νεανική του ζωή. Μας διασώθηκε μόνο το τραγικό γεγονός, ενός ναυαγίου, όπου ο Κλήμης διασώθηκε θαυματουργικά. Μετά από αυτό γνωρίστηκε με Χριστιανούς της Ρώμης, κατηχήθηκε και βαπτίστηκε Χριστιανός. Αναδείχτηκε δε σημαίνον μέλος της Εκκλησίας της Ρώμης, ο οποίος κήρυσσε με παρρησία και σοφία τις αρχές και τις διδασκαλίες της νέας πίστης.
 

Το 91 μ.Χ. με την απαίτηση των ρωμαίων Χριστιανών, αναδείχτηκε τρίτος επίσκοπος της Ρώμης. Για την ιστορία αναφέρουμε πως πρώτος επίσκοπος αναφέρεται ο Λίνος και δεύτερος ο Ανέγκλητος. Αποδείχτηκε δε ως ένας από τους σπουδαιότερους επισκόπους της αρχαίας Εκκλησίας, τον οποίο διέκρινε το ήθος του, η βαθιά πίστη του στο Χριστό, οι πολλές αρετές, ο ζήλος του για τη διάδοση του Ευαγγελίου και η δυναμική αντιμετώπιση των προβλημάτων. Επί των ημερών του είχε μεταστραφεί μεγάλο πλήθος ειδωλολατρών και η Εκκλησία της Ρώμης είχε γίνει η πολυπληθέστερη Εκκλησία.
 

Είχε πληροφορηθεί ότι η Εκκλησία της Κορίνθου ταλανίζονταν από έριδες. Γι’ αυτό απέστειλε μια σημαντική επιστολή, με την οποία συνιστά στους Κορινθίους ομόνοια και αγάπη. Η επιστολή αυτή μας έχει διασωθεί και συγκαταλέγεται στα συγγράμματα των Αποστολικών Πατέρων. Τη χαρακτηρίζει η δυναμικότητα και η αποφασιστικότητα του Κλήμη να ειρηνεύσει η Εκκλησία. Τη χαρακτηρίζει επίσης η βαθιά γνώση των Αγίων Γραφών και της αποστολικής παραδόσεως.
 

Ο άγιος Κλήμης έζησε και έδρασε στην εποχή των διωγμών κατά της Εκκλησίας, τον οποίο είχε εγείρει το ρωμαϊκό κράτος, κατά παρότρυνση των ειδωλολατρικών ιερατείων. Η νέα πίστη, με την πνευματική και κρυστάλλινη πίστη στον έναν Θεό απειλούσε σοβαρά την απόλυτα παρηκμασμένη αρχαία ειδωλολατρική θρησκεία, η οποία αποτελούσε και την επίσημη κρατική θρησκεία. Επίσης η κοινωνική διδασκαλία του Χριστιανισμού απειλούσε σοβαρά την κοινωνική δομή του απάνθρωπου ρωμαϊκού κράτους. Γι’ αυτό και ο Χριστιανισμός είχε κηρυχτεί παράνομη θρησκεία και οι χριστιανοί διώκονταν απηνώς.
 

Η Εκκλησία της Ρώμης υπέφερε περισσότερο από τις άλλες Εκκλησίες, παροικώντας κοντά στην εξουσία. Επί των ημερών του αγίου Κλήμη βρισκόταν σε εξέλιξη φοβερός διωγμός. Οι ειδωλολάτρες βλέποντας την μεγάλη στροφή του πλήθους στη νέα πίστη, εξαιτίας της δράσεως του αγίου επισκόπου, θορυβήθηκαν και στράφηκαν εναντίον, να του κλείσουν το στόμα. Ο ρωμαίος αξιωματούχος Πούπλιος, επί Τραϊανού, πλήρωσε και προκάλεσε στάση στο λαό, ρίχνοντας την ευθύνη δήθεν στους Χριστιανούς και ιδιαιτέρως στον Κλήμη. Έβαλε ψευδολόγους, οι οποίοι διέδιδαν ότι ο άγιος επίσκοπος έβριζε τους «θεούς» της αυτοκρατορίας και βεβήλωνε τους ναούς τους, και άλλους δήθεν Χριστιανούς, οι οποίοι τάχα υπεράσπιζαν τον Κλήμη. Με την κατηγορία της στάσης το συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον αυτοκράτορα για απολογία. Προσπάθησαν να τον πείσουν να αρνηθεί το Χριστό, αλλά μάταια κοπίαζαν. Τότε ο Τραϊανός υπέγραψε διάταγμα εξορίας του και καταναγκαστικά έργα σε μια έρημη περιοχή της Χερσώνας, στον Εύξεινο Πόντο. Εκεί, μαζί με χιλιάδες άλλους Χριστιανούς, τον υποχρέωσαν να εργάζεται, κάτω από άθλιες συνθήκες, κόβοντας μάρμαρα, που προορίζονταν για την κατασκευή ειδωλολατρικών ναών! Η παρουσία του αγίου Κλήμη παρηγόρησε και ενθάρρυνε τους εκεί καταδικασμένους Χριστιανούς. Κατάκοποι, νηστικοί και διψασμένοι υπέμειναν τους κόπους και τα μαρτύρια και δοξολογούσαν τον αληθινό Θεό για την τιμή που τους έκανε να δεινοπαθούν για την πίστη τους σ’ Αυτόν. Ύστερα από θερμή προσευχή του αγίου επισκόπου ανέβλυσε νερό στον τόπο του μαρτυρίου να ξεδιψούν οι Μάρτυρες! Έκαμε κι άλλα θαύματα, τα οποία στερέωναν ακόμη περισσότερο την πίστη των δεινοπαθούντων Χριστιανών και μετέστρεφαν πολλούς ειδωλολάτρες δημίους τους στη νέα πίστη. Μαζί τους είχαν μεταστραφεί και πολλοί κάτοικοι της περιοχής.
 

Αυτό εξαγρίωσε περισσότερο τους φανατικούς ειδωλολάτρες, οι οποίοι ξέσπασαν στον ηλικιωμένο, άρρωστο και εξαντλημένο Κλήμη. Κάποιος απεσταλμένος του αυτοκράτορα, ονόματι Αφειδιανός, φανατικός και αυτός ειδωλολάτρης, δίωκε με μανία τους Χριστιανούς της Χερσώνος, άρπαξε τον Κλήμη και τον υπέβαλε σε φοβερά βασανιστήρια. Στο τέλος του έδεσε ένα σχοινί στο λαιμό, του κρέμασε μια άγκυρα και τον έριξε στη θάλασσα, να πνιγεί και να καταποντισθεί το σώμα του, ώστε να μην το βρουν οι Χριστιανοί. Έτσι και έγινε. Οι πιστοί μαθητές του Κορνήλιος και Φοίβος θρηνούσαν στην παραλία, ώσπου έγινε το μεγάλο θαύμα. Η θάλασσα έβγαλε στην ξηρά το τίμιο λείψανο, το οποίο εκείνοι έθαψαν με τιμές. Η μνήμη του εορτάζεται στις 24 Νοεμβρίου.
 

Είναι ανάγκη να επισημάνουμε πως στο όνομα του αγίου Κλήμη εμφανίστηκαν τον μεσαίωνα στη Δύση ορισμένα πλαστά συγγράμματα, το λεγόμενα «Ψευδοκλημέντια». Τα είχαν χαλκεύσει οι αιρετικοί παπικοί, προκειμένου να στηρίξουν την ανιστόρητη και ψευδή θεωρία τους, περί του δήθεν «πρωτείου» του Πάπα εφ’ όλης της Εκκλησίας, ως δήθεν «διαδόχου του αποστόλου Πέτρου»! Φυσικά, τόσο για την Εκκλησία μας, όσο και για την επιστήμη, είναι δόλιες πλαστογραφίες του παπισμού, οι οποίες, παρ’ όλα αυτά έχουν δυστυχώς ακόμα ισχύ και εγκυρότητα για τους παπικούς!

Πηγή: aretimaurogianni3.blogspot.gr

Soviet Story...

Ένα ιστορικό ντοκουμέντο για την πλέον απάνθρωπη ιδεολογία, που πίσω από την βιτρίνα του ενδιαφέροντος για την εργατική τάξη, διέπραξε τα φρικτότερα εγκλήματα στην ιστορία... 

Τους κομμουνιστές άθεους επαναστάτες μιμήθηκαν σχεδόν όλοι οι αριστεροί, όπου επικράτησαν ή προσπάθησαν να επικρατήσουν. Βιασμοί γυναικών, βασανισμοί επειδή κάποιος είπε καλημέρα σε αντίπαλο του κόμματος ή πήγε στην εκκλησία, εκτελέσεις μυστικές που οι συγγενείς τις πληροφορήθηκαν δεκαετίες αργότερα, γενοκτονίες όπως των Ουκρανών επειδή ήταν εθνικόφρονες... Επίσης θα δείτε το δημοσίευμα του ιδίου του ρατσιστή Μάρξ να ονομάζει ''φυλετικά σκουπίδια'' όσους δεν είναι έτοιμοι για επανάσταση...
 
Μέσα σε όλα θα δείτε πως η ''καλή'' Σοβιετική Ένωση παρέδιδε αθώους εβραίους στην Γκεστάπο...
 

Κομμουνισμός, ο πλέον διαβολικός εχθρός της Ανθρωπότητας...

Η διλγωσσία των πατέρων της συνάξεως, για τον Μητροπολίτη Ράσκα Αρτέμιο.

Ο Μητροπολίτης Ράσκα Αρτέμιος.

  

π. Θεοδώρος Ζήσης

Εἶναι σαφεῖς οἱ θέσεις τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση. Ἀποδέχεται λεκτικὰ ὅτι ὁ «κοινωνῶν ἀκοινωνήτω, ἀκοινώνητος ἔσται». Κι ἔχει σημασία ὅτι αὐτή του ἡ θέση του δὲν ἀνάγεται στὸ 2000 ἢ τὸ 2007, ἀλλὰ τὸ 2014. Εἶπε: «Ὑπάρχουν δικοί μας ὀρθόδοξοι, συμπαθοῦντες τοὺς Εἰκονομάχους. Κι ἔχοντες κοινωνία μὲ τοὺς Εἰκονομάχους Προτεστάντες. Σὲ κανένα Προτεσταντικὸ Ναὸ μέσα (δέν) ὑπάρχει Ἁγία Εἰκόνα. Κι ὅμως ἐμεῖς εἴμαστε μαζὶ μὲ αὐτοὺς στὸ Π.Σ.Ε. Τοὺς ἀναγνωρίζουμε ὡς Ἐκκλησίες. Ἑπομένως τὰ ἀναθέματα ἰσχύουν καὶ γιὰ τοὺς δικούς μας, οἱ ὁποῖοι συμμετέχουν στὸ Π.Σ.Ε. Διότι, ὅποιος κοινωνεῖ μὲ τοὺς Εἰκονομάχους, ὅποιος ἔχει κοινωνία μὲ τοὺς Προτεστάντες, καὶ γι΄ αὐτὸν ἰσχύουν τὰ ἀναθέματα αὐτά· καὶ γι’ αὐτὸ φοβοῦνται, γιατὶ ἀναθεματίζουν οἱ ἴδιοι τοὺς ἑαυτούς τους!

Πῶς νὰ ἀναθεματίσουν οἱ Ἐπίσκοποι, ἡ Ἱεραρχία μας –ὑπάρχουν καὶ μερικοὶ οἱ ὁποῖοι ἀντιδροῦν–, πῶς νὰ ἐπιτρέψουν νὰ ἀκουστοῦν τὰ ἀναθέματα, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι θὰ ἀναθεματίζουν τοὺς ἑαυτούς τους, γιατὶ ἔχουν κοινωνία μὲ τοὺς Εἰκονομάχους· δὲν τοὺς ἀναθεματίζουν, δὲν τοὺς ἀποκηρύσσουν, ἀλλὰ εἴμαστε ὅλοι μαζὶ στὸ Π.Σ.Ε. Τὸ κακὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς προδοσίας τῆς Πίστεώς μας διαρκῶς ἐπεκτείνεται καὶ διαρκῶς βαθαίνει».

(Ἀπομαγνητοφώνηση ἀπό: http://aktines.blogspot.gr/2014/03/2014_10.html).

Τάδε ἔφη ὁ π. Θ. Ζήσης: «εἴμαστε ὅλοι μαζὶ στὸ Π.Σ.Ε. ἔχουμε κοινωνία μὲ τοὺς Εἰκονομάχους»!!!

«Ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ, ἀκοινώνητος ἔσται» λοιπόν. Ἐδῶ ἔγκειται ἡ τραγικότητα τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν. Καὶ ἡ ἀνάγκη τους νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἀντιφατικότητα τῆς στάσεώς τους ἀπέναντι στοὺς ἡγήτορες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ἱεράρχες μὲ τοὺς ὁποίους κοινωνοῦν. Ἐπειδὴ δὲν θέλουν νὰ ἐφαρμόσουν τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας περὶ Διακοπῆς Μνημοσύνου τῶν παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, τὴν ἀλλάζουν …μετα-πατερικά!

Εἶναι γιὰ τοῦτο σαφὴς ἡ σχιζοφρένεια ποὺ εἰσήγαγαν οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς (ἱστολόγοι καὶ ἱερωμένοι) στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ἀμπελοφιλοσοφοῦν, κηρύττουν, συγγράφουν καὶ ὑπογράφουν «Ὁμολογίες Πίστεως»· μᾶς προσφέρουν βέβαια καὶ πολύτιμο ὑλικό, ἀφοῦ ἐπισημαίνουν αἱρετικὲς ἀποκλίσεις –καὶ ὡς πρὸς αὐτὸ βοηθοῦν στὸν ἀντι-Οἰκουμενιστικὸ ἀγώνα− ἀλλὰ ξέρουν νὰ βλέπουν τὰ λάθη τῶν ἄλλων μόνο· τὸ δικό τους τεράστιο λάθος-διδασκαλία-πρακτική, ποὺ συνίσταται στὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, τοὺς ὁποίους κατὰ τὰ ἄλλα καταδικάζουν, αὐτὸ ἀρνοῦνται νὰ τὸ δοῦν. Διότι κοινωνοῦν μὲ τοὺς ἀκοινώνητους παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές. Αὐτοὺς ποὺ ἀνήκουν στὸ Π.Σ.Ε.! Αὐτοὺς ποὺ κηρύττουν Οἰκουμενιστικὲς κακοδοξίες! Ὡς ἐκ τούτου δὲν μποροῦν παρὰ νὰ ἔχουν διπλῆ πρακτικὴ ἐκκλησιολογία, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν πλάνη τους αὐτή.

Οἱ σκέψεις αὐτὲς γράφονται μὲ ἀφορμὴ δυὸ κείμενα ποὺ δημοσιοποίησε ἡ «Σύναξη Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» τῆς Γατζέας. Τὸ πρῶτο μὲ τίτλο «Νέα Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού της Ρουμάνικης Σκήτης Τιμίου Προδρόμου Αγίου Όρους» καὶ τὸ δεύτερο μὲ τίτλο «Η "Σύναξη Ορθοδόξων κληρικών και μοναχών" για την αποσχιστική ενέργεια του επισκόπου Αρτεμίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Σερβίας».

Σεβαστοί Πατέρες της «Συνάξεως Κληρικών και Μοναχών»: πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ παρουσιάζετε δύο ἐκκλησιολογίες τὴν ἴδια μέρα, στὰ δύο κείμενα ποὺ δώσατε πρὸς δημοσίευση;

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ (προσ)υπογράφετε ἐπαναπαυόμενοι τὴν «Νέα ὁμολογία Πίστεως» τῶν Ρουμάνων ἀδελφῶν μας (ποὺ γι’ αὐτοὺς μὲν ἀποτελεῖ τόλμημα, ἕνα βῆμα ἐμπρός, γιὰ σᾶς δὲ ἕνα βῆμα πίσω!) κι ἐκεῖ νὰ λέτε:

«Ἀποκηρύττουμε ὡς παναίρεση καὶ ἀπορρίπτουμε δημόσια τὸν Οἰκουμενισμὸ ὑπὸ ὅλες τὶς μορφές του… Ἂν οἱ ἠθικὲς ἁμαρτίες χωρίζουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεό, ἀκόμη περισσότερο ἡ αἵρεση», ἀλλὰ ταυτόχρονα νὰ προτρέπετε τὸν Σεβ. Ράσκας Ἀρτέμιο νὰ ἐπιστρέψει στὴν αἵρεση, νὰ ἐπιστρέψει σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀκολουθοῦν αἱρετικὴ γραμμή, στοὺς ἔχοντας διατυπώσει κακοδοξίες!

Νὰ ἐπιστρέψει δηλαδὴ στὴν Σερβικὴ Ἐκκλησία ποὺ ἕνα τμῆμα της ἔχει φανερὰ ἀποδεχθεῖ διὰ λόγων καὶ πράξεων τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ ἕνα ἄλλο τμῆμα της τὸν ἔχει ἀποδεχθεῖ σιωπηρά, ἀφοῦ δὲν ἀντιδρᾶ στὴν αἵρεση; [Αὐτὴ τὴν στιγμὴ δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὶς πράξεις τοῦ Σεβασμιωτάτου Ράσκας Ἀρτεμίου, ποὺ πλέον τὸν κατηγορεῖτε γιὰ σχίσμα (θὰ τὸ κάνουμε συντομότατα), στὸ ὁποῖο τὸν ἔσπρωξε ἡ Σερβικὴ Σύνοδος].

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ γράφετε: «Ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀποκηρύττουμε καὶ ἀπορρίπτουμε δημόσια τὶς ποικίλες αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες μόλυναν ἀρκετὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ ταυτόχρονα νὰ συμβουλεύετε τὸν Σεβ. Ἀρτέμιο νὰ ἐπιστρέψει στοὺς μολυσματικούς;

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ γράφετε: «Γι’ αὐτὸ ἀποστασιοποιούμαστε ἀπὸ τὶς θέσεις τους (ἐνν. τοὺς Οἰκουμενιστές) καί… ἐπιπλήττουμε τοὺς ἐκπροσώπους τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖοι κάνουν δογματικοὺς συμβιβασμοὺς καὶ ὑποστηρίζουν ἐκκλησιολογικὲς αἱρέσεις στὸν διαχριστιανικὸ καὶ διαθρησκευτικὸ διάλογο» καὶ ταυτόχρονα νὰ προτρέπετε τὸν Σεβ. Ράσκας Ἀρτέμιο νὰ ἐπιστρέψει σ’ αὐτοὺς τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ ἐσεῖς ἐπιπλήττετε, ἀντὶ νὰ ἐπιπλήττετε αὐτοὺς γιὰ τὶς πλάνες τους καὶ νὰ τοὺς προτρέπετε νὰ τὶς ἀρνηθοῦν και, ἀφοῦ τὸ κάνουν ἐν μετανοίᾳ, τότε μάλιστα, νὰ καλέσουν τὸν Σεβ. Ἀρτέμιο γιὰ νὰ λύσουν τὸ πρόβλημα ποὺ δημιούργησαν;

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ γράφετε: «ἐμεῖς, ὡς ζωντανὰ μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀπορρίπτουμε καὶ ἀποστασιοποιούμαστε ἀπὸ ὅλες τὶς πράξεις, τὶς ὁποῖες καταδικάζει ἡ Ἐκκλησία» καὶ ταυτόχρονα νὰ προτρέπετε τὸν Σεβ. Ράσκας Ἀρτέμιο νὰ ἐπιστρέψει σ’ αὐτοὺς τοὺς αἱρετικοὺς ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐσεῖς (ὑποτίθεται) ἔχετε ἀποστασιοποιηθεῖ;

Διαφέρει σὲ κάτι ἡ Σύνοδος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ Φανάρι, ἐφ’ ὅσον κοινωνεῖ μαζί του, χωρὶς νὰ τολμήσει νὰ ἀπαιτήσει νὰ ἀποστεῖ ἀπὸ τὶς αἱρέσεις του; Δὲν ἰσχύει γι’ αὐτοὺς τὸ «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἔσται»; Μερικοὶ ἀπὸ σᾶς (ὡς νέο-πατερικοί) τὸ διατυπώνετε λεκτικά, ἀλλὰ στὴν πράξη ὅλοι σας τὸ καταστρατηγεῖτε! Καὶ δὲν δέχεστε ὅ,τι οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐπὶ αἰῶνες διδάσκουν: τὴν διακοπὴ κοινωνίας μὲ ἐκεῖνον ποὺ κηρύττει αἵρεση!

Γιὰ νὰ μὴ ἐπικαλεσθεῖτε λοιπὸν καὶ πάλι, αὐτὸ ποὺ ἰσχυρίζεστε στοὺς ὀπαδούς σας, καὶ γιὰ νὰ μὴ μᾶς κατηγορήσετε ἐκ νέου ὅτι ἀπορρίπτουμε ὅλη τὴν Ἐκκλησία, θὰ σᾶς παρουσιάσουμε γεγονότα κι ὄχι δικές μας τοποθετήσεις.

Ἂς δεχθοῦμε ὅτι ἡ Σερβικὴ Ἐκκλησία δὲν καθίσταται συνυπεύθυνη τοῦ Φαναρίου, ἐπειδὴ δὲν ἀντιδρᾶ καὶ δὲν καταδικάζει τὶς κακοδοξίες Ζηζιούλα, Βαρθολομαίου κ.λπ. Ἡ ἴδια ἡ Σύνοδος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπέχει τὴν ἴδια κατηγορία τῆς αἱρέσεως;
Ἂς δοῦμε α) τί λέγατε ἐσεῖς οἱ ἴδιοι πρὶν λίγο καιρό. Μιλούσατε γιὰ αἵρεση στοὺς κόλπους τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, γιὰ «αἱρετικοὺς Ἐπισκόπους» (οἱ ὁποῖοι δὲν ἀνένηψαν, ἂν καὶ «ἐκπεσόντες τῆς Ὀρθοδόξου γραμμῆς»!) καὶ

Κι ἂς δοῦμε β) τί λέει τὸ ἐνεργὸ μέλος τῆς «Συνάξεώς» σας καὶ τέκνο τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, ὁ μοναχὸς Σεραφείμ, ποιές αἱρέσεις τοὺς καταλογίζει:  

α) Γράφατε συγκεκριμένα σὲ Ἀνακοίνωσή σας τῆς 17-2-2011: «Ἡ ἄτυπη Σύναξη Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν στὴν τελευταία της συνέλευση ἀποφάσισε ὁμόφωνα νὰ συντάξει κείμενο συμπαραστάσεως πρὸς τὸν διωκόμενο νέο ὁμολογητή τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἐπίσκοπο Ράσκας καὶ Πριζρένης Ἀρτέμιο... Ἐκτιμοῦμε ἐν πρώτοις ὅτι οἱ ἐπίμονοι ἀγῶνες του …γιὰ τὴν ἀποχώρηση τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν καὶ τὴν διακοπὴ τῶν θεολογικῶν διαλόγων…, ἀποτελοῦν τὴν βασικὴ αἰτία τῆς ἐναντίον τοῦ ἀκάμπτου καὶ σθεναροῦ ἐπισκόπου πολεμικῆς τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν αἱρετιζόντων Ὀρθοδόξων συνεπισκόπων του» ὡς ἐπίσης καὶ ἡ «ἐκ μέρους του μάλιστα ὑπογραφὴ τῆς …Ὁμολογίας Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὅπως ἀπέδειξε περίτρανα ὁ μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ…, οἱ ἐναντίον τοῦ ἐπισκόπου Ἀρτεμίου ἀπο φάσεις παρεβίασαν καταφώρως πᾶσαν ἔννοιαν Κανονικοῦ Δικαίου καὶ …ἀποβαίνουν ἄκυροι...

Λυπούμεθα, διότι τοῦ σατανοκινήτου αὐτοῦ καὶ ἐξοντωτικοῦ πολέμου ἐναντίον τοῦ σεμνοῦ καὶ ὀρθῶς πολιτευομένου, καὶ κατὰ τὴν πίστιν καὶ κατὰ τὸν βίον, ἀληθοῦς ἐκκλησιαστικοῦ ἡγέτου καὶ ποιμένος, ἐπισκόπου Ἀρτεμίου, ἡγοῦνται τρεῖς ἐπίσκοποι, κατὰ πνεῦμα ἀδελφοί του, ἐκπεσόντες τῆς Ὀρθοδόξου γραμμῆς τοῦ κοινοῦ τῶν τεσσάρων Διδασκάλου καὶ Πατρός, τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν καὶ Οἰκουμενικοῦ Διδασκάλου Ἰουστίνου (Πόποβιτς), συμπροσευχόμενοι, συσκεπτόμενοι καὶ συσχηματιζόμενοι μετὰ τῶν παναιρετικῶν Παπικῶν καὶ Προτεσταντῶν, ἐπὶ βαθυτάτῃ λύπῃ καὶ σκανδαλισμῷ τῶν ἐκτιμώντων πάλαι αὐτοὺς ἀνὰ τὴν Οἰκουμένην Ὀρθοδόξων πιστῶν…

Πῶς νὰ ἀνεχθεῖ (ὁ Ἀρτέμιος) τὴν βεβήλωση τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων…; Πῶς μπορεῖ νὰ εὔχεται καὶ νὰ ψάλλει, τὸ ὕψωσον κέρας Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων καὶ τὸ Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, ὅταν …ἀφήνει τὸ ποίμνιό του ἀπροστάτευτο στὶς διαθέσεις τῶν λύκων;

Ό Μέγας Ἀθανάσιος εὑρεθεὶς στὸ στόχαστρο τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ Ἀρείου καὶ ὑποστὰς μακροχρόνιους διωγμοὺς καὶ ἐξορίες (σ.σ. ὅπως καὶ ὁ Ἀρτέμιος) ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Κωνστάντιο καὶ τὴν πλειοψηφία τῶν τότε ἐπισκόπων γράφει ὅτι ὁ Διάβολος, ἐπεὶ μηδὲν ἀληθείας ἔχει, ἐν πελέκει καὶ λαξευτηρίῳ ἐπιβαίνων κατεάσσει τὰς θύρας τῶν δεχομένων αὐτόν…

Ἐμεῖς εὐχαριστοῦμε τὸν ἐν Τριάδι Θεόν, τὸν ἐνεργοῦντα καὶ εἰς τὰς ἡμέρας μας ἔνδοξα καὶ θαυμάσια, ὅπως εἶναι ἡ ἀνάδειξη ὁμολογητῶν καὶ Ἁγίων, τοῦ Γέροντος Ἰουστίνου Πόποβιτς καὶ τοῦ πιστοῦ μαθητοῦ καὶ ἀκολούθου του ἐπισκόπου Ἀρτεμίου...

β) Ἀλλὰ καὶ ὁ μοναχὸς Σεραφεὶμ (Ζήσης), ἔγραφε ὅτι καθαιρέθηκε γιὰ λόγους Πίστεως, ἀφοῦ οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας «λησμονώντας τοὺς όρκους τῆς Χειροτονίας τους, παρεβίασαν τοὺς ἱεροὺς Κανόνες, ἐξορίζοντας, ἀντικαθιστώντας καὶ καθαιρώντας ἄνευ ἱεροκανονικῆς βάσεως καὶ δίκης τὸν ὁμολογητὴ Πίστεως καὶ Πατρίδος, Ἐπίσκοπο κ. Ἀρτέμιον». Σ’ αὐτούς, ποὺ ἐμμένουν ἀμετανόητα στὶς παρανομίες τους, θὰ ἐπιστρέψει ὁ Σεβ. Ἀρτέμιος;

Οι Συνοδικοί Επίσκοποι της Σερβικής Εκκλησίας (συνεχίζει ὁ μοναχὸς Σεραφείμ) τήρησαν πλήρη σιωπὴ «κατὰ τῶν ἀν-ορθοδόξων δηλώσεων τοῦ Πατριάρχου τους πρὸ δύο μηνῶν στὴν Αὐστρία. (Αὐτό) τοὺς καθιστᾶ ὑπευθύνους γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ “δύο μέτρων καὶ δύο σταθμῶν” στὴν ὑπὲρ “τῆς τάξεως” εὐαισθησία τους. Σύμφωνα μὲ τὶς ἀπαράδεκτες αὐτὲς δηλώσεις τοῦ Πατριάρχου Σερβίας: (1) ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει, ἀλλὰ εἶναι ἐπιταγὴ (“imperative”) γιὰ τὶς ἐπιμέρους χριστιανικὲς κοινότητες· ἄρα κατὰ τὸν κ. Εἰρηναῖο, ὅταν λέγομε ὅτι πιστεύομεν “εἰς Μίαν, Ἁγίαν κ.λπ. Ἐκκλησίαν” αὐτὴ δὲν εἶναι κάτι τὸ ὑπαρκτό· ἄρα “ματαία ἡ πίστις ἡμῶν”· (2) καθιστᾶ τὴν Ὀρθοδοξία “σέκτα” ἡ ἀποχώρησή της ἀπὸ τὰ οἰκουμενιστικὰ δρώμενα· (3) ἡ δογματικὴ ἑτερότητα τοῦ λατινισμοῦ ὡς πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία περιορίζεται στὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα καὶ (4) εἶναι παραδεκτὴ “ἡ ἑνότης ἐν τῇ (δογματικῇ) διαφορετικότητι” (“unity in [dogmatic] diversity”)... Τέλος, (ε) δηλώσεις δυτικοῦ ἀξιωματούχου στὸ Κόσσοβο τὸν παρελθόντα Ἰανουάριο περὶ ἐπικειμένης ἀντικαταστάσεως τοῦ Μητροπολίτου Ράσκας καὶ Πριζρένης, ἤδη πρὸ τῆς ἐκλογῆς τοῦ νέου Πατριάρχου Μακαριωτάτου κ. Εἰρηναίου, δείχνουν, ὅτι ἡ δίωξη τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἀρτεμίου ἦταν προσυμφωνημένη καὶ προσχεδιασμένη (Julia Gorin, Totalitarianism in service to the West)

Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, εἶναι πασιφανὴς ἡ ἀπόκλιση τῆς παρούσης γραμμῆς πορείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας ἐκ τῆς ὀρθοτομίας τῆς Πίστεως, ἀφοῦ καὶ μόνον ἡ περιφρόνηση τῶν ἱερῶν Κανόνων καθιστᾶ τὸν ἄνθρωπο «μισὸ» καὶ ὄχι ὁλόκληρο Ὀρθόδοξο. Ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, τὸ ἐκφράζει σαφῶς λέγοντας· «μηδὲ γὰρ τέλειον εἶναι ὀρθόδοξον͵ ἀλλ΄ ἐξ ἡμισείας͵ τὸν τὴν πίστιν ὀρθὴν οἰόμενον ἔχειν, τοῖς δὲ θείοις κανόσι μὴ ἀπευθυνόμενον» (PG 99, 989)».

Αὐτὰ ἔγραφε ὁ μ. Σεραφεὶμ τῆς «Συνάξεως». Ἄρα, κατ’ αὐτόν, ἐκεῖνοι ποὺ τὸν καθαίρεσαν, δὲν εἶναι ὑπαίτιοι μόνον γιατὶ παρεβίασαν Ἱ. Κανόνες, ἀλλὰ καὶ διότι δὲν ὑπεστήριξαν τὴν Πίστη (φέρθηκαν δηλ. ὡς ψευδεπίσκοποι), ἀντίθετα κατεδίωξαν ἕναν ὁμολογητὴ τῆς Πίστεως. Μάλιστα, ταυτίζει τοὺς ἐπισκόπους ποὺ κατεδίκασαν τὸν Ἀρτέμιο, μὲ ἐκείνους ποὺ κατεδίκασαν τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο στὴν Σύνοδο «Ἐπὶ Δρῦν» (τὸ 403)!

Ἄρα λοιπόν, σύμφωνα μὲ δικούς σας λόγους, ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐπικρατεῖ καὶ στὴν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας κι ὄχι μόνο στὸ περιβάλλον τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου. Ἐξ ἄλλου (γιὰ νὰ συμπληρώσουμε τὸ πάζλ) ὁ κ. Εἰρηναῖος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀνερυθρίαστα δήλωσε: α) «Οι μεταμοσχεύσεις είναι αποδεκτές και από την Ορθόδοξη και από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία»! και β) δήλωσε ἐπίσης στὴν Σερβικὴ ἐφημερίδα DANAS (δημοσιογ. Zorica Miladinovic): «Ekumenizam je realna ideja, Ο Οικουμενισμός είναι μια ρεαλιστική ιδέα»!... Ο Οικουμενισμός, καλύπτει ολόκληρο τον κόσμο -εδώ εννοούμε το σύνολο του χριστιανικού κόσμου, χριστιανικός οικουμενισμός»!

Θὰ μακρύνουμε τὸν λόγο, ἂν σχολιάσουμε ὅλα ὅσα γράφουν οἱ πατέρες τῆς Γατζέας. Ἐπισημαίνουμε ἕνα ἀκόμα σημεῖο τοῦ δευτέρου κειμένου σας: Γράφετε ἐκεῖ: «Πολλοὶ ἐκ τῶν ἁγίων ὑπέστησαν διώξεις, τὶς ὁποῖες ὅµως ὑπέµειναν, χωρὶς νὰ προκαλέσουν σχίσµατα καὶ διαιρέσεις, ἀναµένοντες τὴν ἐν καιρῷ ἀποκατάστασή τους, ἡ ὁποία πολλὲς φορὲς πρὸς ἐπαύξηση τῆς ἁγιότητός των δὲν ἐπετεύχθη ἐπὶ τῆς γῆς, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

Γιατί ἀρνεῖσθε, Πατέρες, στὴν πράξη, ὅ,τι στὴν θεωρία προσυπογράφετε; Δὲν μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι καὶ ὁ ΙΕ’ Κανόνας, πὼς τὴν αἵρεση καὶ τὸ σχίσμα τὴν προκαλοῦν οἱ αἱρετικοί (Οἰκουμενιστές) Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ὀνομάζονται καὶ ψευδεπίσκοποι;

Δὲν προσυπογράψατε στὴν «Νέα Ὁμολογία Πίστεως» ἐπίσημα ὅτι: «Σὲ μία ζῶσα Ἐκκλησία, ὅταν ἕνας ἐπίσκοπος διδάσκει μιὰ διδασκαλία ἀλλότρια ὡς πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, οἱ ἱερεῖς ἐκείνης τῆς ἐπαρχίας ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ διακόψουν τὴν μνημόνευση τοῦ ἐπισκοποῦ, ὁ ὁποῖος διδάσκει δημόσια καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ τὴν αἵρεση, ἕως ὅτου θὰ κριθεῖ ἀπὸ τὴν Σύνοδο, σύμφωνα μὲ τὸν ιε' Κανόνα τῆς ΑΒ' Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως»!

Κι ἀφοῦ ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρτέμιος ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ ψευδεπισκόπους, πῶς τὸν προτρέπετε νὰ ἐπιστρέψει πάλι σ’ αὐτούς; [Γιὰ τὴν ὅποια παράβαση τῶν Ἱ. Κανόνων θὰ συζητήσουμε ἐν καιρῷ, ἀφοῦ μάθουμε τὸ σκεπτικὸ τῆς ἀποφάσεως τοῦ Σεβ. Ἀρτέμιου]. Ἐσεῖς, ἀντὶ νὰ ἐπαναλάβετε καὶ γιὰ τὴν Σύνοδο τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας τὸ «ἀποκηρύττουμε καὶ ἀπορρίπτουμε δημόσια τὶς ποικίλες αἱρέσεις», ζητᾶτε ἀπὸ τὸν αἱρετίζοντα Πατριάρχη καὶ τὴ Σύνοδο νὰ «εὐσπλαχνισθοῦν» κατὰ κάποιο τρόπο τὸν Σεβασμιώτατο Ράσκας Ἀρτέμιο;

Δυστυχῶς, εἶναι φανερὸ μετὰ ἀπὸ τὰ παραπάνω ὅτι φαινομενικὰ μέν, θέτετε στὸ ἴδιο ἐπίπεδο τὸν διωκόμενο ἐπίσκοπο μὲ τοὺς διῶκτες του. Ἂν καὶ αὐτὸ εἶναι παράλογο, εἶναι ἐξ ἴσου φανερὸ καὶ κάτι χειρότερο. Βάζετε τοὺς αἱρετικοὺς πάνω ἀπὸ τὸν Ὀρθόδοξο (ἔστω καὶ σφάλλοντα σὲ κάποια ἐνέργειά του). Δὲν ἑστιάζετε τὸ πρόβλημα στὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ στὴν παράβαση τῶν Κανόνων. Ζητᾶτε τὴν ἐπαναφορά του στὸν ἐπισκοπικό του θρόνο, ἀλλὰ δὲν βλέπετε ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀδύνατο, ἀφοῦ ἡ αἰτία τῆς καταδίκης εἶναι ἡ αἵρεση. Ἀλλὰ θὰ ἐπανέλθουμε στὸ θέμα, τὸ ὁποῖο ἤδη συζητεῖται στὴν Ἱ. Σύνοδο τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας.

Πηγή: paterikiparadosi.blogspot.gr

Βullying και στατιστική.

Οι Λευκοί μαθητές είναι πιο πιθανό να πέσουν θύματα σχολικού εκφοβισμού από τους μη Λευκούς, δείχνει έρευνα στις ΗΠΑ.

 

Έρευνα που έγινε στην Αμερική, έδειξε ότι σχεδόν 1 στους 4 ερωτηθέντες Αμερικανούς μαθητές λένε ότι έχουν πέσει θύμα εκφοβισμού στο σχολείο. Αυτό είναι μια βελτίωση, αλλά η επιβίωσή του δείχνει πόσο δύσκολο είναι το πρόβλημα να λυθεί, γράφει η Star-Tribune.

Η έρευνα από το 2013 διαπίστωσε ότι το 22 τοις εκατό των μαθητών ηλικίας 12-18 ετών δήλωσαν ότι έπεσαν θύμα εκφοβισμού. Αυτό αποτελεί πτώση 6 ποσοστιαίων μονάδων από έρευνα που έγινε δύο χρόνια νωρίτερα, όταν το 28 τοις εκατό των μαθητών δήλωσαν ότι έπεσαν θύμα εκφοβισμού. Είναι το χαμηλότερο επίπεδο από τότε που το Εθνικό Κέντρο για τα Στατιστικά στην Εκπαίδευση άρχισε να επιθεωρεί τους μαθητές σχετικά με την παρενόχληση, το 2005, όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Παιδείας.

Ανάμεσα στα ευρήματα της έρευνας:

-Περίπου το ¼ , ή 24 τοις εκατό, των κοριτσιών δήλωσαν ότι είχαν πέσει θύμα bullying, σε σύγκριση με το 20 τοις εκατό των αγοριών.

-Μεγαλύτερο ήταν το ποσοστό Λευκών μαθητών - 24 τοις εκατό – που είπαν ότι έπεσαν θύματα εκφοβισμού από τους Μαύρους, ισπανόφωνους ή Ασιάτες μαθητές. Είκοσι τοις εκατό των μαύρων μαθητών δήλωσαν ότι είχαν δεχτεί bullying σε σύγκριση με το 19 τοις εκατό των ισπανόφωνων μαθητών και το 9 τοις εκατό των ασιατών μαθητών. 

Πηγή: Κόκκινος ουρανός.

 

(Σχόλιο Εγκολπίου: Η άποψη μας είναι ότι ο ταυρισμός, η ελληνική λέξη του γνωστού bullying, είναι καταδικαστέος από όπου κι αν προέρχεται, σε όποιον κι αν ασκείται.)

Εις την Αγίαν Πεντηκοστήν.

Τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

1. Εἶναι μεγάλα, ἀγαπητοί, καί ξεπερνοῦν κάθε ἀνθρώπινη λογική τά χαρίσματα πού μᾶς δώρησε σήμερα ὁ φιλάνθρωπος Θεός. Γι᾿ αὐτό λοιπόν ἄς χαιρόμαστε ὅλοι μαζί καί χορεύοντας ἀπό χαρά ἄς ὑμνήσομε τόν Κύριό μας. Γιατί ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι γιά μᾶς ἑορτή καί πανήγυρη. Ὅπως δηλαδή ἡ μία ἐποχή διαδέχεται τήν ἄλλη καί τό ἕνα ἡλιοστάσιο τό ἄλλο, ἔτσι ἀκριβῶς καί στήν Ἐκκλησία ἡ μία ἑορτή διαδέχεται τήν ἄλλη καί μᾶς πηγαίνουν ἀπό τή μία στήν ἄλλη. Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες λοιπόν ἑορτάσαμε τό σταυρό, τό πάθος, τήν ἀνάσταση, ὕστερα ἀπό αὐτά τήν ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν οὐρανό. Σήμερα ὅμως συναντήσαμε τήν ἴδια τήν κορυφή τῶν ἀγαθῶν, φθάσαμε στή μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, βρισκόμαστε στήν πραγματοποίηση τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Κυρίου. «Γιατί ἄν ἐγώ φύγω», λέγει, «θά σᾶς στείλω ἄλλον Παράκλητο καί δέ θά σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς» (Ἰω. 16, 7).

Εἴδατε ἐνδιαφέρον; εἴδατε ἄπειρη φιλανθρωπία; Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἀνέβηκε στόν οὐρανό, ξανακάθισε στό βασιλικό θρόνο, πῆρε τή θέση στά δεξιά τοῦ Πατέρα καί μᾶς χαρίζει σήμερα τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἔτσι μᾶς δίνει τά ἄπειρα οὐράνια ἀγαθά. Γιατί, πές μου, ποιό ἀπό αὐτά πού συντελοῦν στή δική μας σωτηρία δέν τό ἔχει δώσει τό Ἅγιο Πνεῦμα; Αὐτό μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τήν πνευματική δουλεία, μᾶς καλεῖ στήν ἐλευθερία, μᾶς ὁδηγεῖ στήν υἱοθεσία καί, γενικά, μᾶς ξαναγεννᾶ ἀπό τήν ἀρχή, καί μᾶς ξεφορτώνει τό βαρύ καί ἀποκρουστικό φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν. Μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βλέπουμε τούς πολλούς ἱερεῖς καί ἔχουμε τά τάγματα τῶν διδασκάλων. Ἀπό τήν πηγή αὐτή βγῆκε καί τό προφητικό χάρισμα καί ἡ δύναμη νά θεραπεύουν ἀσθένειες. Καί ὅλα τά ὑπόλοιπα, τά ὁποῖα στολίζουν συνήθως τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἀπό ἐκεῖ ἔχουν τήν προέλευση. Καί φωνάζει ὁ Παῦλος λέγοντας.«Ὅλα αὐτά τά χαρίσματα ἐνεργεῖ τό ἕνα καί μοναδικό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο τά μοιράζει χωριστά στόν καθένα ὅπως θέλει» (Α´ Κορ 12, 11). Ὅπως θέλει, λέγει, ὄχι ὅπως διατάχθηκε.μοιράζει, δέ μοιράζεται.ἔχει ἐξουσία, δέ βρίσκεται κάτω ἀπό ἐξουσία. Γιατί τήν ἴδια ἀκριβῶς ἐξουσία, πού βεβαίωσε στόν Πατέρα, ἀναθέτει ὁ Παῦλος καί στό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ὅπως λέγει γιά τόν Πατέρα.«Ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού ἐνεργεῖ τά πάντα σ᾿ ὅλους» (Α´ Κορ. 12, 6).ἔτσι καί γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα.«Καί ὅλα αὐτά τά χαρίσματα», λέγει, «ἐνεργεῖ τό ἕνα καί μοναδικό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο τά μοιράζει χωριστά στόν καθένα ὅπως θέλει».

Εἶδες τέλεια ἐξουσία; Γιατί αὐτά πού ἔχουν τήν ἴδια οὐσία, εἶναι φανερό ὅτι ἔχουν καί τήν ἴδια ἐξουσία.καί αὐτά πού ἔχουν τήν ἴδια ἀξία, ἔχουν καί τήν ἴδια δύναμη καί τήν ἴδια ἐξουσία. Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐπιτύχαμε τήν ἀπαλλαγή ἀπό τίς ἁμαρτίες καί ξεπλύναμε κάθε ἀκαθαρσία. Μέ τή χάρη του ἀπό ἄνθρωποι γίναμε ἄγγελοι, ὅσοι πλησιάσαμε τή χάρη του, χωρίς ν᾿ ἀλλάξουμε τή φύση μας, ἀλλά, πράγμα πού εἶναι πολύ πιό ἀξιοθαύμαστο, παραμένοντας στήν ἀνθρώπινη φύση δείχνουμε ἀγγελική συμπεριφορά. Γιατί τέτοια εἶναι ἡ δύναμη τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Καί ὅπως ἡ φωτιά αὐτή πού βλέπουμε, ὅταν παραλάβει τόν μαλακό πηλό, τόν κάνει σκληρό κεραμίδι, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ φωτιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅταν παραλάβει μία συνετή ψυχή, καί ἄν ἀκόμα τή βρεῖ πιό μαλακή ἀπό τόν πηλό, τήν κάνει πιό σκληρή ἀπό τό σίδερο. Ἐπίσης αὐτόν πού πρίν ἀπό λίγο ἦταν μολυσμένος ἀπό τήν ἀκαθαρσία τῶν ἁμαρτιῶν, τόν κάνει ἀμέσως πιό λαμπρό ἀπό τόν ἥλιο.

Αὐτά ἀκριβῶς θέλοντας νά μᾶς διδάξει ὁ μακάριος Παῦλος φώναζε δυνατά λέγοντας.«Μήν πλανᾶστε.οὔτε οἱ πόρνοι, οὔτε οἱ εἰδωλολάτρες, οὔτε οἱ μοιχοί, οὔτε οἱ θηλυπρεπεῖς, οὔτε οἱ παιδεραστές, οὔτε οἱ πλεονέκτες, οὔτε οἱ κλέφτες, οὔτε οἱ μέθυσοι, οὔτε ἐκεῖνοι πού περιπαίζουν καί βρίζουν, οὔτε οἱ ἅρπαγες θά κληρονομήσουν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 6, 9-10). Καί ἀφοῦ ἀρίθμησε ὅλα, κατά κάποιο τρόπο, τά εἴδη τῆς κακίας, καί ἀφοῦ μᾶς δίδαξε ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι τέτοιων ἁμαρτημάτων ἀποξενώνονται ἀπό τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀμέσως πρόσθεσε·«Καί τέτοιοι ἤσαστε μερικοί ἀπό σᾶς, ἀλλά λουσθήκατε ἀπό τά ἁμαρτήματα αὐτά, ἁγιασθήκατε καί γίνατε δίκαιοι» (Α´ Κορ. 6, 11). Πές μου, πῶς καί μέ ποιόν τρόπο; γιατί αὐτό εἶναι πού θέλουμε νά μάθουμε. «Γιατί βαπτισθήκατε στό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ», λέγει, «καί στή χάρη τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ μας». Εἶδες, ἀγαπητέ, τή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; εἶδες ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐξαφάνισε ὅλη ἐκείνη τήν κακία, καί ὅτι ἐκείνους πού ἦταν προηγουμένως ὑποδουλωμένοι στίς δικές τους ἁμαρτίες, τούς ἀνέβασε ἀμέσως στήν ὑψηλότερη τιμή;

2. Ποιός λοιπόν θά μποροῦσε νά κλάψει καί νά θρηνήσει, ὅπως ἀξίζει, ἐκείνους πού ἐπιχειροῦν νά μιλοῦν περιφρονητικά γιά τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκείνους πού, σάν νά ἦταν τρελλοί, δέν κατόρθωσαν οὔτε οἱ πολλές εὐεργεσίες νά τούς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν ἀχαριστία τους, ἀλλά τολμοῦν νά κάνουν τά πάντα ἐναντίον τῆς σωτηρίας τους, ἀποστερώντας τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅσο τούς εἶναι δυνατό, ἀπό τή θεϊκή του ἀξία, καί προσπαθοῦν νά τό κατεβάσουν στήν κατηγορία τῶν κτισμάτων; Ἐκείνους θά ἤθελα νά ἐρωτήσω.γιά ποιό λόγο ἐσεῖς πολεμᾶτε τόσο πολύ τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; ἤ καλύτερα, γιατί πολεμᾶτε τή σωτηρία σας, καί δέ θέλετε νά καταλάβετε τά λόγια πού εἶπε ὁ Σωτήρας στούς μαθητές του; «Πηγαίνετε νά διδάξετε ὅλους τούς λαούς, βαπτίζοντας αὐτούς στό ὄνομα τοῦ Πατέρα καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19). Εἶδες ὅτι ἔχουν ἰσότιμη ἀξία; Εἶδες ὅτι ἔχουν τέλεια συμφωνία; Εἶδες ὅτι ἡ Ἁγία Τριάδα εἶναι ἀδιαίρετη; Μήπως ὑπάρχει κάποια διαφορά ἤ ἀλλαγή ἤ ἔλλειψη; Γιατί τολμᾶτε νά παραποιεῖτε τά λόγια τοῦ Κυρίου;

Ἤ δέ γνωρίζετε ὅτι καί στά ἀνθρώπινα πράγματα, ἄν κάποιος ἐπιχειρήσει ποτέ ἤ τολμήσει, νά προσθέσει ἤ νά ἀφαιρέσει κάτι στίς διαταγές τοῦ βασιλιᾶ, πού εἶναι ὅμοιός μας καί ἔχει τήν ἴδια φύση μέ μᾶς, τόν τιμωροῦν μέ τή χειρότερη τιμωρία καί τίποτε δέν μπορεῖ νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό τήν τιμωρία αὐτήν; Ἐάν στήν περίπτωση τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει τόσο μεγάλος κίνδυνος, πῶς θά μποροῦσαν νά συγχωρηθοῦν ἐκεῖνοι πού εἶναι τόσο ἀπερίσκεπτοι καί πού προσπαθοῦν νά παραποιήσουν τά λόγια τοῦ Σωτήρα ὅλων μας καί πού δέ θέλουν ν᾿ ἀκούσουν οὔτε τόν Παῦλο, ὁ ὁποῖος ὅταν ὁμιλεῖ ἔχει μέσα του τό Χριστό καί φωνάζει μέ καθαρή φωνή καί λέγει.«Δέν εἶδε μάτι καί αὐτί δέν ἄκουσε καί ἀνθρώπινος νοῦς δέ φαντάστηκε ἐκεῖνα πού ἑτοίμασε ὁ Θεός γι᾿ αὐτούς πού τόν ἀγαποῦν» (Α´ Κορ. 2, 9); Ἐάν λοιπόν δέν εἶδε μάτι, οὔτε αὐτί ἄκουσε, οὔτε ἀνθρώπινος νοῦς μπόρεσε νά κατανοήσει ἐκεῖνα πού ὁ Θεός ἑτοίμασε γι᾿ αὐτούς πού τόν ἀγαποῦν, πῶς θά μπορέσουμε ἐμεῖς, μακάριε Παῦλε, νά τά γνωρίσουμε; Περίμενε λίγο καί θ᾿ ἀκούσεις τόν Παῦλο νά φανερώνει καί αὐτό. Πρόσθεσε λοιπόν λέγοντας.«Σ᾿ ἐμᾶς ὅμως ὁ Θεός τά φανέρωσε μέ τό Ἅγιο Πνεῦμά του» (Α´ Κορ. 2, 10). Καί οὔτε ἐδῶ σταμάτησε, ἀλλά γιά νά δείξει καί τή μεγάλη δύναμή του, καθώς καί τό ὅτι ἔχει τήν ἴδια οὐσία μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό, λέγει.«Γιατί τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐξετάζει τά πάντα, ἀκόμη καί τά κρυφά σχέδια τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 2, 10).

Ἔπειτα θέλοντας νά μᾶς κάμει ἀκριβέστερη τή διδασκαλία του μέ παραδείγματα ἀπό τήν ἀνθρώπινη ζωή, πρόσθεσε.«Γιατί, ποιός ἄλλος ἀπό τούς ἀνθρώπους γνωρίζει τά ἰδιαίτερα τοῦ ἀνθρώπου, παρά μόνο τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι μέσα του; Ἔτσι καί τά ἰδιαίτερα τοῦ Θεοῦ κανένας ἄλλος δέ γνωρίζει, παρά μόνο τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 2, 11). Εἶδες τέλεια διδασκαλία; Ὅπως, λέγει, δέν εἶναι δυνατό νά γνωρίζει κανένας ἄλλος αὐτά πού εἶναι μέσα στή σκέψη ἑνός ἀνθρώπου, ἀλλά μόνος του ὁ καθένας γνωρίζει τά δικά του, ἔτσι καί τά ἰδιαίτερα τοῦ Θεοῦ κανένας δέ γνωρίζει, παρά μόνο τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι πολύ μεγάλο καί μέ τό παραπάνω ἀρκετό γιά νά ἀποδείξει τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιατί μᾶς ἔφερε ἕνα παράδειγμα καί μᾶς λέγει καθαρά ὅτι δέν εἶναι δυνατό νά μή γνωρίζει ποτέ κάποιος ἀπό τούς ἀνθρώπους αὐτά πού εἶναι μέσα στή σκέψη του. Ὅπως λοιπόν αὐτό δέν εἶναι δυνατό νά γίνει, ἔτσι μέ τόση ἀκρίβεια, λέγει, τό Ἅγιο Πνεῦμα γνωρίζει καί τά ἰδιαίτερα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά δέν ξέρω πῶς οὔτε μέ τά λόγια του αὐτά ὁ μακάριος Παῦλος δέν πείθει ἐκείνους πού στρέφονται μόνοι τους ἐναντίον τῆς σωτηρίας τους καί κάνουν τόσο μεγάλο πόλεμο ἐναντίον τῆς ἀξίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ὅσο μποροῦν τό ἀποξενώνουν αὐτό ἀπό τή θεϊκή του ἀξία καί τό κατεβάζουν στήν ἀσήμαντη θέση τῶν δημιουργημάτων. Ἀλλ᾿ ἄν καί αὐτοί συμπεριφέρονται ἐχθρικά καί εἶναι ἀντίθετοι στά λεγόμενα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ἐμεῖς, ἀφοῦ δεχόμαστε τά θεῖα δόγματα σάν ἀποκάλυψη πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό, ἄς προσφέρουμε στόν Κύριο τή δοξολογία πού ἁρμόζει, δείχνοντας μαζί μέ τή σωστή πίστη καί τό ὅτι τηροῦμε ἀκριβῶς τήν ἀλήθεια.

Πρός αὐτούς λοιπόν πού ἐπιχειροῦν νά διδάσκουν τά ἀντίθετα ἀπό ἐκεῖνα πού εἶπε τό Ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι ἀρκετά ὅσα εἴπαμε, εἶναι ἀνάγκη ὅμως νά ποῦμε στή δική σας ἀγάπη, γιά ποιό λόγο δέ μᾶς χάρισε ὁ Κύριος ἀμέσως μετά τήν ἄνοδό του στόν οὐρανό τήν αἰτία τῶν τόσων ἀγαθῶν, ἀλλ᾿ ἄφησε πρῶτα νά περάσουν λίγες ἡμέρες καί νά μείνουν μόνοι τους οἱ μαθητές, καί ὕστερα ἔστειλε κάτω στή γῆ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτό δέν ἔγινε ἄσκοπα, οὔτε τυχαῖα. Ἐπειδή δηλαδή γνώριζε ὅτι οἱ ἄνθρωποι δέ θαυμάζουν μ᾿ ὅμοιο τρόπο τά ἀγαθά πού ἔχουν στά χέρια τους, οὔτε ἐκτιμοῦν τήν ἀξία πού πραγματικά ἔχουν ἐκεῖνα, πού εἶναι εὐχάριστα καί σημαντικά, ἄν δέν ὑπάρχουν καί τά ἀντίθετα. Ἐννοῶ περίπου τό ἑξῆς.γιατί πρέπει νά τό πῶ σαφέστερα. Ἐκεῖνος πού εἶναι ὑγιής καί δυνατός στό σῶμα δέν αἰσθάνεται, οὔτε μπορεῖ νά ξέρει καλά, πόσα ἀγαθά τοῦ χάριζε ἡ ὑγεία, ἄν δέν ἀποκτήσει ἀρρωσταίνοντας πείρα καί τῆς ἀρρώστιας. Καί ἐκεῖνος πού βλέπει πάλι τήν ἡμέρα δέ θαυμάζει ὅπως πρέπει τό φῶς, ἐάν δέν τό διαδεχθεῖ τό σκοτάδι τῆς νύχτας. Γιατί, πραγματικά, ἡ πείρα πού ἔχουμε γιά τά ἀντίθετα γίνεται πάντοτε σαφής διδάσκαλος γιά ἐκεῖνα, πού ἔτυχε νά ἀπολαύσουμε προηγουμένως.

Γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς καί τότε, ἐπειδή οἱ μαθητές εἶχαν ἀπολαύσει παρά πολλά ἀγαθά, ὅταν ἦταν μαζί τους ὁ Κύριος, καί ἦταν πολύ εὐτυχισμένοι ἐπειδή τόν συναναστρέφονταν (γιατί ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Παλαιστίνης ἔβλεπαν στά πρόσωπά τους σάν νά ἔβλεπαν σέ κάποια ἀστέρια, ἀφοῦ καί νεκρούς ἀνάσταιναν, καί λεπρούς καθάριζαν, καί δαιμόνια ἔδιωχναν, καί ἀρρώστιες θεράπευαν καί ἔκαναν καί πολλά ἄλλα θαύματα), ἐπειδή λοιπόν ἦταν τόσο σπουδαῖοι καί πασίγνωστοι, γι᾿ αὐτό τούς ἄφησε νά ἀποχωρισθοῦν γιά λίγο ἀπό τή δύναμη πού τούς βοηθοῦσε, ὥστε, ὅταν βρεθοῦν μόνοι τους, νά μάθουν τί τούς χάριζε ἡ παρουσία τῆς ἀγαθότητας τοῦ Κυρίου, καί, ἀφοῦ ἀντιληφθοῦν τά ἀγαθά τοῦ παρελθόντος, νά ὑποδεχθοῦν μέ μεγαλύτερη προθυμία τή δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πραγματικά, ἐνῶ ἦταν στενοχωρημένοι, τούς παρηγόρησε, καί, ἐνῶ ἦταν σκυθρωποί καί θλιμμένοι γιά τό χωρισμό τους ἀπό τό Διδάσκαλο, τούς φώτισε μέ τό δικό του φῶς, καί, ἐνῶ ἦταν σχεδόν νεκροί, τούς ἀνέστησε καί σκόρπισε τό σύννεφο τῆς λύπης καί τούς ἔβγαλε ἀπό τή δύσκολη θέση.

Ἐπειδή δηλαδή εἶχαν ἀκούσει τά λόγια τοῦ Κυρίου, «Πηγαίνετε νά διδάξετε ὅλα τά ἔθνη», καί βρίσκονταν στή συνέχεια σέ δύσκολη θέση καί δέν ἤξεραν ποῦ πρέπει νά κατευθυνθεῖ ὁ καθένας καί σέ ποιό μέρος τῆς γῆς νά κηρύξει τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν καί μοιράζει στόν καθένα τά μέρη τῆς γῆς πού ἔπρεπε νά κηρύξει καί μέ τή γλώσσα πού ἔδωσε, σάν μέ κάποιο σημείωμα, γνωρίζει στόν καθένα τά ὅρια τῆς ἐξουσίας καί τῆς διδασκαλίας πού ἔπρεπε ν᾿ ἀναλάβει. Γι᾿ αὐτό ἐμφανίσθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν. Καί ὄχι μόνο γι᾿ αὐτό, ἀλλά γιά νά μᾶς θυμίσει καί κάποια παλιά ἱστορία. Ἐπειδή δηλαδή στά παλιά χρόνια παραλογίσθηκαν οἱ ἄνθρωποι καί θέλησαν νά κτίσουν ἕνα πύργο πού νά φθάνει ὥς τόν οὐρανό, καί μέ τή σύγχυση τῶν γλωσσῶν τους διέλυσε ὁ Θεός τήν κακή ἀπόφασή τους (Ἀναφέρεται στόν πύργο τῆς Βαβέλ. Βλ. Γεν. 11, 1-9), γι᾿ αὐτό καί τώρα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν πετᾶ σ᾿ αὐτούς τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιά νά ἑνώσει μ᾿ αὐτό τήν οἰκουμένη πού ἦταν χωρισμένη.

Καί ἔγινε κάτι ἀσυνήθιστο καί παράξενο. Γιατί ὅπως τότε στά παλιά χρόνια γλῶσσες χώρισαν τήν οἰκουμένη καί διέλυσαν τήν κακή συμφωνία, ἔτσι καί τώρα γλῶσσες ἕνωσαν τήν οἰκουμένη καί ὁδήγησαν σέ ὁμόνοια αὐτά πού ἦταν χωρισμένα. Γι᾿ αὐτό λοιπόν ἐμφανίσθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή γλωσσῶν καί σάν πύρινες γλῶσσες γιά τό ἀγκάθι τῆς ἁμαρτίας πού μεγάλωσε πολύ μέσα μας. Γιατί ὅπως ἡ γῆ, ὅταν δέν καλλιεργεῖται, ἐνῶ εἶναι γόνιμη καί πλούσια, βγάζει πολλά ἀγκάθια, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἐνῶ εἶναι καλή ἀπό τό δημιουργό της καί κατάλληλη γιά τά ἔργα τῆς ἀρετῆς, ἐπειδή δέ δέχθηκε τό ἄροτρο τῆς εὐσέβειας, οὔτε τό σπόρο τῆς θεογνωσίας, βλάστησε μέσα μας τήν ἀσέβεια σάν ἀγκάθια καί ἄλλα ἄχρηστα φυτά. Καί ὅπως ἡ ἐπιφάνεια τῆς γῆς πολλές φορές δέ φαίνεται ἀπό τά πολλά ἀγκάθια καί τά ἄγρια χόρτα, ἔτσι καί ἡ εὐγένεια καί ἡ ἁγνότητα τῆς ψυχῆς μας δέ φαινόταν, μέχρις ὅτου ἦλθε ὁ γεωργός τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ἔβαλε τή φωτιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν καθάρισε καί τήν προετοίμασε νά δεχθεῖ τόν οὐράνιο σπόρο.

3. Τόσα πολλά καί ἀκόμη περισσότερα ὑπῆρξαν γιά μᾶς τά ἀγαθά ἀπό τή σημερινή ἡμέρα. Γι᾿ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ, ἄς ἑορτάσουμε καί ἐμεῖς ἀνάλογα μέ τήν ἀξία τῶν ἀγαθῶν πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός, ὄχι στεφανώνοντας τήν πόλη, ἀλλά καλλωπίζοντας τίς ψυχές μας, ὄχι στολίζοντας τήν ἀγορά μέ παραπετάσματα, ἀλλά κάνοντας χαρούμενη τήν ψυχή μας μέ τά ἐνδύματα τῆς ἀρετῆς γιά νά μπορέσουμε ἔτσι καί τή χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος νά ὑποδεχθοῦμε καί τούς καρπούς πού μᾶς προσφέρει ν᾿ ἀποκτήσουμε. Καί ποιός εἶναι ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ἄς ἀκούσουμε τόν Παῦλο πού λέγει.«Ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», λέγει, «εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη» (Γαλ. 5, 22). Πρόσεχε τήν ἀκρίβεια τῶν λέξεων καί τή σειρά τῆς διδασκαλίας. Ἔβαλε πρώτη τήν ἀγάπη καί ὕστερα ἀνάφερε τά ἄλλα. Φύτεψε τό δένδρο καί ὕστερα τόν καρπό. Ἔβαλε τά θεμέλια καί ὕστερα πρόσθεσε τήν οἰκοδομή. Ἄρχισε ἀπό τήν πηγή καί ὕστερα ἔφθασε στούς ποταμούς.

Πράγματι δέν μποροῦμε νά αἰσθανθοῦμε πρῶτα τή χαρά, ἄν δέ θεωρήσουμε πρῶτα ὅτι εἶναι δική μας ἡ χαρά τῶν ἄλλων καί ἄν δέ λογαριάσουμε ὅτι εἶναι δικά μας τά ἀγαθά τῶν συνανθρώπων μας. Καί αὐτά δέν εἶναι δυνατό ποτέ νά φανοῦν ἀπό τίποτε ἄλλο, ἄν δέ μᾶς κυριέψει ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ρίζα, ἡ πηγή καί ἡ μητέρα ὅλων τῶν ἀγαθῶν. Γιατί πράγματι σάν ρίζα κάνει νά βλαστήσουν ἄπειρα κλαδιά ἀρετῆς, σάν πηγή βγάζει πολλά νερά καί σάν μητέρα σφίγγει μέσα στήν ἀγκαλιά της ἐκείνους πού καταφεύγουν σ᾿ αὐτήν. Αὐτό ἀκριβῶς γνωρίζοντας καί ὁ μακάριος Παῦλος ὀνόμασε τήν ἀγάπη καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί ἀλλοῦ τῆς χάρισε τόσο μεγάλο προτέρημα, ὥστε νά πεῖ ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ τέλεια τήρηση καί ἐκπλήρωση τοῦ νόμου.«Γιατί ἡ ἀγάπη», λέγει, «εἶναι ἡ τέλεια τήρηση καί ἐκπλήρωση τοῦ νόμου» (Ρωμ. 13, 10). Ὁ Κύριος τῶν πάντων δέ θεώρησε καμιά ἄλλη προϋπόθεση ἀρκετή καί ἀπόδειξη ἀξιόπιστη γιά νά φαίνονται οἱ μαθητές του, παρά μόνο τήν ἀγάπη, λέγοντας.«Μ᾿ αὐτό θά μάθουν ὅλοι ὅτι εἶστε μαθητές μου, ἐάν ἔχετε μεταξύ σας ἀγάπη» (Ἰω. 13, 35).

Γι᾿ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ, ἄς καταφύγουμε ὅλοι σ᾿ αὐτήν, ἄς τήν ἀγκαλιάσουμε καί μ᾿ αὐτήν ἄς ὑποδεχθοῦμε τή σημερινή ἑορτή. Γιατί, ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, ἀδρανοῦν τά πάθη τῆς ψυχῆς. Ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, σταματοῦν οἱ παράλογες σαρκικές ἐπιθυμίες τῆς ψυχῆς. «Ἡ ἀγάπη», λέγει ὁ Παῦλος, «δέν ὑπερηφανεύεται, δέ φουσκώνει ἀπό ἐγωισμό, δέ φέρεται ἄσεμνα» (Α´ Κορ. 13, 4-5). Ἡ ἀγάπη δέν κάνει κακό στό συνάνθρωπο. Ὅπου κυβερνᾶ ἡ ἀγάπη, πουθενά δέν ὑπάρχει Κάιν νά σκοτώσει τόν ἀδελφό του. Βγάλε ἀπό τήν καρδιά σου τήν πηγή τοῦ φθόνου, καί ἔβγαλες τόν ποταμό ὅλων τῶν κακῶν. Κόψε τή ρίζα, καί κατέστρεψες ταυτόχρονα καί τόν καρπό. Καί τά λέγω αὐτά, γιατί λυπᾶμαι περισσότερο ἐκείνους πού φθονοῦν, παρά ἐκείνους πού φθονοῦνται, γιατί ἐκεῖνοι εἶναι κυρίως πού ζημιώνονται πάρα πολύ καί πού προξενοῦν μεγάλη καταστροφή στόν ἑαυτό τους. Ἐπειδή γι᾿ αὐτούς πού φθονοῦνται ὁ φθόνος εἶναι, ἐάν τό θελήσουν, ἀφορμή γιά βράβευση.

Καί πρόσεχε, σέ παρακαλῶ, πῶς ὁ δίκαιος Ἄβελ ἐπαινεῖται καί ἀναφέρεται καθημερινά, καί ἡ σφαγή του ἔγινε γι᾿ αὐτόν ἀφορμή καλῆς φήμης. Καί αὐτός μετά τό θάνατό του ὁμιλεῖ ἐλεύθερα καί κατηγορεῖ μέ δυνατή φωνή τό δολοφόνο του. Ὁ Κάιν ὅμως, πού δῆθεν ἔμεινε στή ζωή, πῆρε τήν ἀμοιβή του ἀνάλογα μέ τά ἔργα του, καί ἔζησε ἐπάνω στή γῆ ἀναστενάζοντας καί τρέμοντας. Ὁ Ἄβελ ὅμως πού σκοτώθηκε καί ξαπλώθηκε νεκρός ἔδειξε μετά τό θάνατό του μεγαλύτερη παρρησία (Γεν. 9, 10). Καί ὅπως ἔκαμε ἐκεῖνον ἡ ἁμαρτία του νά ζεῖ πιό ἄθλια καί ἀπό τούς νεκρούς, ἔτσι ἔκαμε αὐτόν ἡ ἀρετή του νά λάμπει περισσότερο καί μετά τό θάνατό του. Γι᾿ αὐτό λοιπόν καί ἐμεῖς, γιά ν᾿ ἀποκτήσουμε μεγαλύτερη παρρησία καί σ᾿ αὐτή τή ζωή καί στήν ἄλλη, γιά νά ἀπολαύσουμε περισσότερη χαρά πού πηγάζει ἀπό τήν ἑορτή, ἄς καταστρέψουμε ὅλα τά ἀκάθαρτα ἐνδύματα τῆς ψυχῆς, ἄς γυμνωθοῦμε ἰδιαίτερα ἀπό τό ἔνδυμα τοῦ φθόνου. Γιατί καί ἄν ἀκόμη φανοῦμε ὅτι πετύχαμε πάρα πολλά, ὅλα θά τά χάσουμε, ὅταν μᾶς ἐνοχλεῖ τό πικρό καί ἄγριο αὐτό ἐλάττωμα, πού μακάρι νά τό ἀποφύγουμε ὅλοι μας, καί ἰδιαίτερα αὐτοί πού σήμερα μέ τή χάρη τοῦ βαπτίσματος ἔβγαλαν τό παλιό ἔνδυμα τῶν ἁμαρτημάτων τους καί πού μποροῦν νά λάμπουν σάν τίς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου.

Ἑσεῖς λοιπόν, παρακαλῶ, οἱ ὁποῖοι υἱοθετηθήκατε σήμερα ἀπό τό Θεό, οἱ ὁποῖοι ντυθήκατε τό λαμπρό αὐτό φόρεμα, διατηρῆστε μέ κάθε τρόπο τή χαρά, στήν ὁποία εἶστε τώρα, ἀφοῦ φράξετε ἀπό παντοῦ τήν εἴσοδο στό διάβολο, ὥστε νά ἀπολαύσετε ἀφθονότερη τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί νά μπορέσετε ν᾿ ἀποδώσετε καλά ἔργα ὁ ἕνας τριάντα, ὁ ἄλλος ἑξήντα, ὁ ἄλλος ἑκατό, καί νά ἀξιωθεῖτε νά συναντήσετε μέ παρρησία τό βασιλιά τῶν οὐρανῶν, ὅταν πρόκειται νά ἔλθει καί νά μοιράσει τά ἀπερίγραπτα ἀγαθά σ᾿ ἐκείνους πού ἔζησαν ἐνάρετα τήν παρούσα ζωή, μέ τή βοήθεια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καί ἡ δύναμη τώρα καί πάντοτε καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: alopsis.gr