Ό Οσιος καταγόταν από πλούσια οικογένεια βογιάρων, ευγενών δηλ. ρώσων, και από νέος μπήκε δόκιμος στη Λαύρα του Όσιου Σεργίου του Ραντονέζ. Έκεί εδειξε εξαιρετική διαγωγή, ιδιαιτέρως δε διακρίθηκε στην υπακοή.
Είχε σαν εργόχειρο την αντιγραφή εκκλησιαστικών βιβλίων και σώζεται ακόμη στη Λαύρα ένα δικό του χειρόγραφο Ευαγγέλιο. Εξελέγη ηγούμενος της Λαύρας και έδειξε πολλή αγάπη στους πατέρες κρατώντας σαν ζωντανό παράδειγμα την ζωή του.
Επισκεπτόμενος κάποτε ένα μετόχι της Μονής, προσευχήθηκε στον τάφο του κτίτορα του Όσιου Στεφάνου, αδελφού του Όσιου Σεργίου. Ό ηγούμενος του μετοχίου τότε είδε να καλύπτει τον "Οσιο και τον τάφο του Αγίου Στεφάνου ένα ουράνιο φως, πράγμα πού ερμηνεύτηκε ως σημείο και θέλημα Θεοϋ να γίνει ένα περίλαμπρο μνημείο πάνω από τον τάφο και να εορτάζεται έκκλησιαστικώς ή μνήμη του Όσιου Στεφάνου.
Ό ηγεμόνας της Μόσχας Βασίλειος Ίβάνοβιτς βλέποντας τον "Οσιο Αρσένιο ντυμένο με παλαιόρασα, θαύμασε και οί μοναχοί τον πληροφόρησαν: «Ό ηγούμενος μας εϊναι πολύ ταπεινός και πραγματικός δούλος του Θεοϋ. Ζεϊ κατά το θέλημα του Θεοΰ και έχει σαν στόχο του να πεθάνει σαν ήσυχαστής».
Πράγματι μετά κάμποσα χρόνια πήγε στο πυκνό δάσος του Κόμελ, οπού έκαμε ένα βαρύ ξύλινο σταυρό και, περπατώντας μέσα από στενά και δύσκολα μονοπάτια μέσα από λασπώδη έλη, έφτασε σε τόση εξάντληση, ώστε έπεσε στο χώμα από το βάρος του σταυρού. Την ϊδια στιγμή τον περικύκλωσε ουράνιο φως. Αυτό το θεώρησε ως σημείο να κτίσει έκεϊ έρημητήριο. Αντέδρασαν όμως οί ντόπιοι χωρικοί. Και φοβούμενοι μήπως χάσουν τα χωράφια τους, έσκότωσαν τον υποτακτικό του Όσιου.
Με την ευλογία του τοπικού επισκόπου τελικώς ϊδρυσε ένα καινούργιο μοναστήρι στη βόρεια Ρωσία, προς τιμήν της Ύπεραγίας Θεοτόκου της Βλαχερνιτίσσης,εικόνα πού εϊχε πάντοτε μαζί του από τον καιρό της κούρας του, και το επάνδρωσε με πολλούς μοναχούς. Συγχρόνως δεχόταν και συμβούλευε με σοφία τους λαϊκούς επισκέπτες και προσκυνητές.
Ό όσιος Αρσένιος είχε το χάρισμα να προβλέπει τα μέλλοντα, όπως μια φορά πού οί πλησιόχωροι χωρικοί εργάζονταν σε ήμερα εορτάσιμης αργίας, τους προείπε, ότι τα δεμάτια του σιταριού πού θερίζουν, για να συνετισθούν, θα τα διασκορπίσει μια καταιγίδα, πράγμα πού έγινε.
Έκοιμήθη ειρηνικώς γύρω στα 1550 και εορτάζεται στις 24 Αυγούστου.
Αγ.Αρσένιος του Κόμελ.
Είχε σαν εργόχειρο την αντιγραφή εκκλησιαστικών βιβλίων και σώζεται ακόμη στη Λαύρα ένα δικό του χειρόγραφο Ευαγγέλιο. Εξελέγη ηγούμενος της Λαύρας και έδειξε πολλή αγάπη στους πατέρες κρατώντας σαν ζωντανό παράδειγμα την ζωή του.
Η Λαύρα του Αγ.Σεργίου.
Επισκεπτόμενος κάποτε ένα μετόχι της Μονής, προσευχήθηκε στον τάφο του κτίτορα του Όσιου Στεφάνου, αδελφού του Όσιου Σεργίου. Ό ηγούμενος του μετοχίου τότε είδε να καλύπτει τον "Οσιο και τον τάφο του Αγίου Στεφάνου ένα ουράνιο φως, πράγμα πού ερμηνεύτηκε ως σημείο και θέλημα Θεοϋ να γίνει ένα περίλαμπρο μνημείο πάνω από τον τάφο και να εορτάζεται έκκλησιαστικώς ή μνήμη του Όσιου Στεφάνου.
Ό ηγεμόνας της Μόσχας Βασίλειος Ίβάνοβιτς βλέποντας τον "Οσιο Αρσένιο ντυμένο με παλαιόρασα, θαύμασε και οί μοναχοί τον πληροφόρησαν: «Ό ηγούμενος μας εϊναι πολύ ταπεινός και πραγματικός δούλος του Θεοϋ. Ζεϊ κατά το θέλημα του Θεοΰ και έχει σαν στόχο του να πεθάνει σαν ήσυχαστής».
Πράγματι μετά κάμποσα χρόνια πήγε στο πυκνό δάσος του Κόμελ, οπού έκαμε ένα βαρύ ξύλινο σταυρό και, περπατώντας μέσα από στενά και δύσκολα μονοπάτια μέσα από λασπώδη έλη, έφτασε σε τόση εξάντληση, ώστε έπεσε στο χώμα από το βάρος του σταυρού. Την ϊδια στιγμή τον περικύκλωσε ουράνιο φως. Αυτό το θεώρησε ως σημείο να κτίσει έκεϊ έρημητήριο. Αντέδρασαν όμως οί ντόπιοι χωρικοί. Και φοβούμενοι μήπως χάσουν τα χωράφια τους, έσκότωσαν τον υποτακτικό του Όσιου.
Αγ.Αρσένιος του Κόμελ
Με την ευλογία του τοπικού επισκόπου τελικώς ϊδρυσε ένα καινούργιο μοναστήρι στη βόρεια Ρωσία, προς τιμήν της Ύπεραγίας Θεοτόκου της Βλαχερνιτίσσης,εικόνα πού εϊχε πάντοτε μαζί του από τον καιρό της κούρας του, και το επάνδρωσε με πολλούς μοναχούς. Συγχρόνως δεχόταν και συμβούλευε με σοφία τους λαϊκούς επισκέπτες και προσκυνητές.
Ό όσιος Αρσένιος είχε το χάρισμα να προβλέπει τα μέλλοντα, όπως μια φορά πού οί πλησιόχωροι χωρικοί εργάζονταν σε ήμερα εορτάσιμης αργίας, τους προείπε, ότι τα δεμάτια του σιταριού πού θερίζουν, για να συνετισθούν, θα τα διασκορπίσει μια καταιγίδα, πράγμα πού έγινε.
Έκοιμήθη ειρηνικώς γύρω στα 1550 και εορτάζεται στις 24 Αυγούστου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου