Τα πνευματικά άνθη του Ακαθίστου Ύμνου!

Υπό Αρχ/του Νικηφόρου Νάσσου

Μέσα στήν κατανυκτική περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὅσοι ἁγωνίζονται τόν «καλόν τῆς νηστείας ἁγῶνα», γεύονται «ἐν αἰσθήσει ψυχῆς» τή γλυκυτάτη παραμυθία, ἐνίσχυση καί χάρη, ἐλπίδα καί ἐσθιότητα πού χαρίζει ἡ ἐπαναλαμβανόμενη κάθε Παρασκευή «ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν» ὅπως συνηθίσαμε νά τή λέμε, πού εἶναι ἡ τμηματική ἀπαγγελία καί ψαλμώδηση τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου πρός τήν Παναγία Μητέρα Τοῦ Θεοῦ. Μέσα στούς 72 στίχους τοῦ Ἀκαθίστου συναντοῦμε 144 χαιρετισμούς πρός τήν Θεοτόκο. Εἶναι, θά λέγαμε, 144 μυρίπνοα ἄνθη «ἐκ τοῦ νοητοῦ λειμῶνος»,τά ὁποία καταστολίζουν τήν «ἐστολισμένην ἐν πᾶσαις ταῖς ἀρεταῖς», τήν «προεκλελεγμένην πρό πασῶν τῶν γενεῶν», τήν κεκοσμημένη μέ ὅλες τίς χάριτες καί θεῖες δωρεές, Ἀειπάρθενο Μητέρα Τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ὄντως «τῇ καθαρότητι θέλγει Θεόν ἐν αὐτῇ οἰκῆσαι», ὅπως λέγουν οἱ θειότατοι, θεοτοκόφιλοι Ἅγιοι συγγραφεῖς. Αὐτήν ἐξέλεξε γιά Μητέρα Του Ο Ἄκτιστος Λόγος καί Δημιουργός τοῦ Παντός, ὅταν εἰσῆλθε στόν κτιστό κόσμο καί τήν ἱστορία γιά νά ἑνώσει τό κτιστό μέ τό ἄκτιστο ὑποστατικῶς! Καί, ὅπως ἀποτυπώνεται σέ ἕνα πατερικό κείμενο, ἀνθρωποπρεπῶς, Ο Θεός «ἔψαξε» σέ ὅλο τόν κόσμο καί δέν βρῆκε ὅμοια γυναῖκα μέ αὐτήν, γιά νά προσλάβει ἀπό αὐτήν τήν ἀνθρώπινη φύση μας! «Ψηλαφήσας ὁ Ὕψιστος ὅλον τόν κόσμον καί μή εὑρών ὁμοίαν σου μητέρα, ὡς ηὐδόκησεν, ἐκ σοῦ τῆς ἡγιασμένης ἄνθρωπος διά φιλανθρωπίαν γεννήσεται». [1]

Αὐτήν τιμοῦμε στούς λεγομένους «Χαιρετισμούς» κάθε Παρασκευή κατά την Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἀλλά καί ἰδιωτικῶς, καθότι οἱ χαιρετισμοί τῆς Παναγίας, γιά τούς ὀρθοδόξους Χριστιανούς, δέν σταματοῦν ποτέ! Σ᾿ αὐτήν προσφωνοῦμε τά 144 «Χαῖρε» καί ἡ «τετραυματισμένη ἐκ τῶν παθῶν» ψυχή καί καρδία μας λαμβάνει ἴαση, παρηγορία, κουφισμό, ἀναψυχή, «δρόσον Ἀερμών». Νά γιατί ὁ μεγάλος δογματολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας καί καλλικέλαδος ὑμνητής τῆς Θεοτόκου, Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἀναβοοῦσε μέ θεῖο παφλασμό πρός τήν Θεομήτορα: «Νύσσει μου βέλει γλυκερῷ, τήν καρδίαν ὁ σός πόθος Πανύμνητε καί ἐκβιάζει με, χαῖρε σοί κράζειν ἀεί καί βοᾶν»…

Μετά τα ἀνωτέρω, θά σημειώσουμε ἀναφορικά μέ τόν Ἀκάθιστο ὕμνο, ποίημα τῆς «Σικελικῆς μέλιττας», τοῦ Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ (κατά τήν ἐπικρατέστερη ἄποψη τῶν ἐρευνητῶν), τά ἀκόλουθα ἐπιγραμματικά. Σύμφωνα μέ τόν Συναξαριστή, ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, ἐψάλη γιά πρώτη φορά τό ἔτος 626 μ. Χ. μετά τή σωτηρία τῆς βασιλίδος τῶν πόλεων, τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τήν πολιορκία τῶν Ἀβάρων καί τῶν Περσῶν ἐπί αὐτοκράτορος Ἡρακλείου. Ὁ ὡραιότατος καί κατανυκτικός Ἀκάθιστος ὕμνος, ἐψάλη στό ναό τῶν Βλαχερνῶν σέ στάση ὀρθία ἀπό ὅλους τούς πιστούς μέ εὐγνωμοσύνη ἀπέραντη στήν Ὑπέρμαχο τοῦ γένους μας Στρατηγό. Δέν θά ἀναφερθοῦμε σέ ἱστορικά στοιχεῖα, οὔτε καί στήν ὅλη δόμηση τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου, ἀφοῦ εἶναι γνωστό ὅτι αὐτός ἀποτελεῖται ἀπό τόν κανόνα («Ἀνοίξω τό στόμα μου» κλπ.), τούς 24 οἶκους καί τό λεγόμενο Κοντάκιο, τό προσφιλέστατο σέ ὅλους μας «Τῇ ὑπερμάχω στρατηγῷ τά νικητήρια». Θά ἐπισημάνουμε μόνο σχετικά μέ τούς οἶκους, ὅτι ὑπάρχουν δύο τμήματα στά ὁποῖα χωρίζεται αὐτή ἡ ὑπέροχη σύνθεση μέ τά πολλά «χαῖρε». Τό πρῶτο τμῆμα, Α-Μ, ἔχει νά κάνει μέ τήν ἱστορικότητα τῶν γεγονότων, τον Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου, τή σύλληψη τοῦ Κυρίου, τήν ἐπίσκεψη στήν Ἐλισάβετ, τήν ἀνησυχία τοῦ δικαίου Ἰωσήφ, τήν ἐπίσκεψη τῶν Μάγων καί τῶν ποιμένων στό νεογέννητο Σωτῆρα τοῦ κόσμου, τήν ἐπιστροφή τῶν Μάγων καί τήν Ὑπαπαντή Τοῦ Χριστοῦ.

Τό δεύτερο, τμῆμα τοῦ Ἀκαθίστου, Ν-Ω, εἶναι καθαρά δογματικοῦ καί θεολογικοῦ περιεχομένου, ἀλλά καί σωτηριολογικοῦ. Ἐκεῖ γίνεται λόγος γιά τήν «νέα δημιουργία» τήν ὁποῖα ἔφερε Ο Χριστός (ὡς νέος Ἀδάμ), γενόμενος ἄνθρωπος. Ἀκόμη ὁμιλεῖ γιά τήν ἄσπορο σύλληψη Τοῦ Χριστοῦ, γιά τή θεότητα καί τήν ἀνθρωπότητά Του, γιά τή σωτηρία πού ἔφερε στόν κόσμο, γιά τή θέωση τοῦ «προσληφθέντος φυράματος», ὅπως ἐπίσης καί γιά τήν μεγάλη ἀξία τῆς Θεοτόκου ἡ ὁποία προσφωνεῖται ὡς «τίμιον διάδημα βασιλέων εὐσεβῶν» καί «καύχημα σεβάσμιον ἱερέων εὐλαβῶν», «τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος» κ.ἄ. Ὅμως, γιά νά ἀκριβολογήσουμε θά πρέπει νά ποῦμε ὅτι καί στά δύο μέρη τοῦ Ἀκαθίστου, ὑπάρχουν ἀνάμεικτα καί τά δύο στοιχεῖα, τό ἱστορικό καί τό θεολογικό.

Ἀνάλογος πλοῦτος κρύβεται καί στόν πλήρη λεκτικῶν σχημάτων, καλλιεπείας καί ποιητικότητος κανόνα τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου, τό ἀριστούργημα αὐτό τῆς βυζαντινῆς ὑμνογραφίας, ποίημα τοῦ Πατρός καί πρυτάνεως τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς, Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ. (Γιά τήν ἀκρίβεια, οἱ εἰρμοί εἶναι τοῦ Ἰω. Δαμασκηνοῦ καί τά ἀκολουθοῦντα τροπάρια εἶναι τοῦ Ἰωσήφ Ξένου). Στόν κανόνα τοῦ Ἀκαθίστου ἡ Μητέρα Τοῦ Κυρίου χαρακτηρίζεται ὡς «Ἀδάμ ἐπανόρθωσις», «ἁγνείας θησαύρισμα», «πύλη, ἥν ὁ Λόγος μόνος διώδευσε», «παστάς τοῦ Λόγου ἀμόλυντος, αἰτία τῆς τῶν πάντων θεώσεως»,«κλίμαξ γῆθεν πάντας ἀνυψώσασα χάριτι», «ἄφλεκτος βάτος καί νεφέλη ὁλόφωτε» καί ἄλλα διά τῶν ὁποίων ὑποδηλώνεται ὅτι οἱ περισσότερες προτυπώσεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀναφέρονται στή Θεοτόκο Μαρία, τήν «προεκλελεγμένην πρό πασῶν τῶν γεννεῶν εἰς κατοικητήριον τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ».

Θά τελειώσουμε τήν ἀναφορά μας στόν γλυκύτατο Ἀκάθιστο ὕμνο μέ ἕνα σχολιασμό σέ ἕνα ἀπό τά «χαῖρε» τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἀπό ἕνα στίχο, ὄντως πνευματικότατο.

«Χαῖρε δένδρον ἀγλαόκαρπον ἐξ οὗ τρέφονται πιστοί»!

Χαῖρε, λέγει, Θεοτόκε ἐσύ, πού εἶσαι τό ἀγλαόκαρπο δένδρο ἀπό τό ὁποῖο τρέφονται οἱ πιστοί! Ἡ Ἁγία Γραφή, κάνει λόγο ὅτι μέσα στον πρῶτο ἐκείνο ἐπίγειο Παράδεισο πού «ἐφύτευσεν ὁ Θεός κατά Ἀνατολάς», ὑπῆρχαν μεταξύ ἄλλων δύο δένδρα με ἰδιαίτερη σημασία και ἀλληγορία. Αὐτά ἦσαν «τό ξύ­λον τῆς ζωῆς ἐν μέ­σω τοῦ πα­ρα­δεί­σου καί τό ξύλον τοῦ εἰδέ­ναι γνω­στόν κα­λοῦ καί πο­νη­ροῦ»[2]. Ὑπῆρχε ὅμως μία ἐντολή, μία ἀπαγόρευση πρός τούς πρωτοπλάστους, ἐκ μέρους τοῦ Δημιουργοῦ. Ἡ ἀπα­γό­ρευ­ση τῆς βρώ­σε­ως τοῦ δέν­δρου τῆς γνώ­σε­ως τοῦ κα­λοῦ καί τοῦ κα­κοῦ. Αὐτό δέν ἦταν, πα­ρά μί­α δο­κι­μα­σί­α τῆς ἐλευ­θερίας βου­λή­σε­ως τοῦ ἀνθρώ­που, ἀλλά καί ἀπο­τε­λοῦσε καί μί­α προ­ει­δο­ποί­η­ση γιά τόν ἐκ τῆς πα­ρα­κοῆς ἐπερ­χό­με­νο θά­να­το: «Ἧ δ᾿ ἄν ἡμέρᾳ φά­γη­τε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θα­νάτῳ ἀπο­θα­νεῖσθε»[3]. Τό «δέν­δρο τῆς γνώ­σε­ως», οὔτε φυ­τεύ­τη­κε μέ κα­κό σκο­πό, οὔτε ἀπα­γο­ρεύ­τη­κε ἀπό φθό­νο, ὅπως λέ­γει πά­λι Γρη­γό­ριος ὁ Να­ζιαν­ζη­νός, ἀλλά ἦταν κα­λό, ὅταν τό δο­κί­μα­ζε κα­νείς στόν κα­τάλ­λη­λο «και­ρό»: «Τό δέ ἦν τό ξύ­λον τῆς γνώ­σε­ως, οὔτε φυ­τευ­θέν ἀπ᾿ ἀρχῆς κακῶς, οὔτε ἀπα­γο­ρευ­θέν φθο­νερῶς... Ἀλλά κα­λόν μέν, εὐκαί­ρως με­τα­λαμ­βα­νό­με­νον»[4]. Για­τί μί­α γνώ­ση (πού ὁπωσ­δή­πο­τε συ­νι­στᾶ δύ­να­μη) στὰ χέ­ρια μιᾶς ἀνώ­ριμης ψυ­χικὰ καὶ πνευ­μα­τικὰ ὕπαρ­ξης ἀπο­τε­λεῖ ἐπι­κίν­δυ­νο ὅπλο, τό­σο γιὰ τὴν ἴδια, ὅσο καὶ γιὰ τοὺς συ­ναν­θρώ­πους της. Ἕνα τρο­πά­ριο τοῦ Κα­νό­να τῆς ἑορ­τῆς τῆς Ὑψώ­σε­ως τοῦ Τι­μί­ου Σταυ­ροῦ διατυ­πώ­νει ἀκριβῶς αὐτήν τήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα: «Ἔλυ­σε πρό­σταγμα Θε­οῦ πα­ρα­κο­ή, καί ξύ­λον ἤνε­γκε θά­να­τον βροτοῖς, τό μή εὐκαί­ρως με­τα­ληφθέν».

Ἡ βρώ­ση τοῦ «δέν­δρου τῆς γνώ­σε­ως» ἔδι­νε, λοι­πόν, γνω­στι­κή δύ­να­μη περὶ τῆς οἰκεί­ας φύ­σε­ως, πρᾶγμα τό ὁποῖο εἶναι κα­λό μὲν γιά τούς τελεί­ους (ὅπως ἔπρε­πε νά φθάσει ὁ Ἀδάμ, ὁδεύ­ο­ντας στα­διακά πρός τή θέ­ω­ση), ἀλλά κα­κό καί ἐπι­βλα­βές γιά τούς ἀτε­λε­στέ­ρους καί μή προ­ε­τοι­μασμέ­νους κα­τάλ­ληλα πρός τοῦτο, ὅπως εἶναι ἐπι­βλα­βής ἡ στε­ρε­ά τρο­φή στό βρέ­φος, πού ἀκό­μη ἔχει τήν ἀνά­γκη τοῦ γά­λακτος, σύμ­φω­να μὲ τὸν Παύ­λειο λό­γο. Ἦταν, συ­νεπῶς, ἕνα δο­κι­μα­στή­ριο καί μί­α ἄσκη­ση ἀρετῆς καί ἐλευ­θε­ρί­ας γιά τόν ἄνθρω­πο, μέ­σα ἀπό τήν ὁποί­α θά φαι­νό­ταν ἡ κα­λή ἤ κα­κή χρή­ση τοῦ αὐτε­ξου­σί­ου του. Καί τά ἀπο­τε­λέ­σμα­τα γνω­στά, ἀφοῦ ὁ ἄνθρω­πος πα­ρή­κου­σε, ἀπέ­τυ­χε, ἀστό­χη­σε καὶ ἐξέ­πε­σε. Αὐτή ἡ ἀπο­τυ­χί­α τοῦ ἀτο­μο­κε­ντρι­σμοῦ ὁδή­γη­σε μοι­ραῖα στή δια­κο­πή τῆς κοι­νω­νί­ας τοῦ ἀνθρώ­που μέ τόν Θε­ό καί τήν ἀπο­μά­κρυν­ση τῶν πρω­το­πλά­στων ἀπό τόν Πα­ρά­δει­σο τῆς τρυφῆς, ὅπως γνωρίζουμε, ὥστε νά μή γεύ­ο­νται (ἀναξί­ως) καὶ ἀπό τό ἄλλο δέν­δρο, τῆς «ζωῆς» (δηλ. τῆς ἀθα­να­σί­ας), καί ἔτσι διαιω­νί­ζε­ται ἡ ἁμαρ­τί­α καί τό κα­κό: «ἵνα μή τό κα­κόν ἀθά­να­τον γέ­νηται», ὅπως χα­ρα­κτη­ρι­στικὰ λέ­γει ἡ γνω­στή Εὐχή τοῦ Μ. Βα­σι­λεί­ου. Ὁ Γρη­γό­ριος ὁ Θε­ο­λό­γος, μάλι­στα, θά ὑπο­γραμ­μί­σει ὅτι κερ­δί­ζει ὁ Ἀδάμ ἀπό αὐτό, δη­λα­δή τήν ἔξο­δό του ἀπό τόν Πα­ράδει­σο, τό ὅτι ἔγι­νε θνη­τός καί ἔτσι δια­κό­πτε­ται βιαί­ως ἡ ἁμαρ­τί­α· κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρό­πο, ἡ τι­μω­ρί­α ἀπο­βαί­νει φι­λαν­θρω­πί­α, διό­τι, σύμ­φω­να μὲ τόν προ­ει­ρη­μέ­νο Πα­τέ­ρα, τι­μωρεῖ μὲν ὁ Θε­ός ἀλλὰ μέ­σα ἀπό τή φι­λαν­θρω­πί­α καί τήν πα­να­γά­πη Του[5]!

Ὁ παρήκοος άνθρωπος πού θέλησε μόνος του νά γίνει θεός, λάθρα Τοῦ Θεοῦ, ἐπί πολλά ἔτη γεύεται τους καρπούς τῆς παρακοῆς και τῆς «παραλόγου βρώσεως», μέσα στή φθορά καί τής θνητότητα, που ἀποτελοῦν τά κληρονομηθέντα στήν ἀνθρώπινη φύση οἰκτρά ἀποτελέσματα τῆς πτώσεως…

Ἰδού ὅμως ὅτι ἀνέτειλε ἡ εὐλογημένη μέρα τῆς λύσεως τῶν συνεπειῶν τῆς παρακοῆς τοῦ ἀνθρώπου! Ἔρχεται στόν κόσμο ὁ ποιητής τοῦ κόσμου «ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος»[6], ἐνδύεται τήν ἀνθρώπινη φύση «ἐκ τῶν ἀγνῶν καί παρθενικῶν αἱμάτων»[7] τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου και σώζει τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο.

Ἔτσι, ἐνῶ μιλήσαμε γιά τά δύο δένδρα στην ἀρχή τῆς Ἱστορίας, τώρα πλέον, στην ἐποχή τῆς Χάριτος, ἕνα ἄλλο δένδρο «ἀγλαόκαρπον» ἐφάνη στόν κόσμο. Αὐτό εἶναι ἡ Παναγία μας, ἡ Γλυκυτάτη Μητέρα Τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ! Καί ὁ Υἱός της, ὁ «εὐλογημένος καρπός τῆς κοιλίας της», εἶναι ὁ «ἄρτος τῆς ζωῆς»,[8] ἐκ τοῦ Ὁποίου τρέφονται οἱ πιστοί. Αὐτός μᾶς τρέφει μέ τά Πανάγια Μυστήριά Του, μέ τό Πανάγιο Σῶμα καί Αἷμα Του. Ἔτσι, το «ξύλον τῆς ζωῆς», γιά μᾶς πλέον εἶναι τό Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἀλλά ποῦ ὀφείλουμε αὐτή τήν ἀθάνατη τροφή, μετά Τόν Θεόν; Στήν Παναγία Μητέρα Του, ἡ Ὁποία τοῦ ἔδωσε την σάρκα, τόν ἐνέδυσε μέ τήν ἀνθρωπότητα, τοῦ «δάνεισε» τή δική μας φύση τήν ὁποία Αὐτός ἐκλάμπρυνε, ἁγίασε καί τήν κατέστησε κατά τήν Ἀνάληψή Του «συγκάθεδρον τῷ Θεῷ και Πατρί»…

Ἀς ἀναφωνοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, μέ ἄπειρη εὐγνομωσύνη πρός τήν Παναγία μας, τῆς Ὁποίας τόν Ἀκάθιστο ὕμνο θά ψάλλουμε ἀπόψε, ἀφοῦ καί πάλι μᾶς ἀξιώνει ὁ Υἱός Της: 

 

ΧΑΙΡΕ ΔΕΝΔΡΟΝ ΑΓΛΑΟΚΑΡΠΟΝ ΕΞ ΟΥ ΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΠΙΣΤΟΙ!!!
____________________
[1] Γερμανοῦ Κωνσταντινουπόλεως, Εἰς τον Εὐαγγελισμόν τῆς Θεοτόκου, MPG. 98, 329C.
[2] Γεν. 2, 9.
[3] Γεν. 2, 17.
[4] Ε­ΠΕ 5, 166.
[5] «Κερ­δαί­νει μέν τι κα­νταῦθα· τόν θά­να­τον καί τό δια­κοπῆναι τήν ἁμαρ­τί­αν, ἵνα μή ἀθά­να­τον ᾖ τό κα­κόν. Καί γί­νε­ται φι­λαν­θρω­πί­α ἡ τι­μω­ρί­α. Οὔτω γάρ ἐγώ πεί­θο­μαι κολάζειν Θε­όν» (Ε­ΠΕ 5, 168, Λόγ. ΜΕ’).
[6] Φιλ. 2, 7.
[7] Ἁγίου Ἰω. Δαμασκηνοῦ, στήν Θεοτόκο.
[8] Ἰω. 6, 48.

Κατά αυτών που δανείζουν με τόκο... (Βλέπε τράπεζες, και πάσης φύσεως εκμεταλλευτές...)

Ένα επίκαιρο απόσπασμα, που αφορά και όσους συκοφαντούν Την Εκκλησία, πως ήταν αδιάφορη για τα επίγεια δρώμενα, και υποσχόταν ουράνιους παραδείσους, ώστε να εκμεταλεύονται οι πλούσιοι τους φτωχούς με την συνεργασία δήθεν Της Εκκλησίας... 

Όποιος δεν έχει μελετήσει την πατερική Γραμματεία ή είναι αδαής, άρα δεν έχει δικαίωμα να τοποθετείται, ή είναι συνειδητός διαβολέας της αλήθειας...

Αγίου Γρηγορίου Νύσσης!

''Ει  μη  πλήθος ην  τοκιστών ουκ αν ην το πλήθος των πενομένων. Λύσον σου την φατρίαν, και πάντες έξομεν την αυτάρκειαν'' (Αν δεν υπήρχε το πλήθος των τοκογλύφων, των εκμεταλλευτών γενικά, δεν θα υπήρχε ούτε η στρατιά των πεινασμένων. Ας διαλυθούν τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα και όλοι θ’ αποκτήσουμε την οικονομική μας αυτάρκεια).

« Δρεπάνι του τοκιστή είναι η  δικαστική απαίτηση του χρέους, αλώνι το σπίτι του, όπου λιανίζει τις περιουσίες των αναγκεμένων ανθρώπων. Όλων τ’ αγαθά τα βλέπει δικά του. Εύχεται στους ανθρώπους ανάγκες και συμφορές, για να τρέξουν υποχρεωτικά να δανειστούν απ΄αυτόν. Μισεί τους αυτάρκεις και όσους δεν έχουν δανειστεί απ’ αυτόν τους θεωρεί εχθρούς του. Συχνάζει στα δικαστήρια για ν’ ανακαλύψει κάποιον που τον πιέζουν οι δανειστές και ακολουθεί τους φοροεισπράκτορες, όπως τα κοράκια τους στρατούς που διεξάγουν πόλεμο (για να τρώνε τους σκοτωμένους). Κουβαλάει παντού το κομπόδεμα, και σαν δόλωμα το δείχνει σ’ εκείνους που τους πνίγει η  ανάγκη, ώστε, ανοίγοντας γι’ αυτό το στόμα, να καταπιούν μαζί μ’ αυτό και το αγκίστρι του τόκου. Καθημερινά μετράει τα κέρδη, μα η  δίψα του για χρήμα δε σβήνει. Στεναχωριέται για το χρυσάφι που έχει φυλαγμένο στο σπίτι, επειδή μένει αχρησιμοποίητο κι ανεκμετάλλευτο.

Πώς θα προσευχηθείς, λοιπόν, τοκογλύφε; Με τι συνείδηση θα ζητήσεις από τον Θεό κάποια ευεργεσία, συ που έμαθες όλο να παίρνεις και ποτέ να μην δίνεις; Ή μήπως σου διαφεύγει, ότι η προσευχή σου αποτελεί υπόμνηση της δικής σου απανθρωπιάς; Ποια συγχώρηση έδωσες και ζητάς συγγνώμη; Ποιον ελέησες κι επικαλείσαι Τον Ελεήμονα; Αλλά κι αν ακόμη προσφέρεις ελεημοσύνη, ως προϊόν απάνθρωπης εκμετάλλευσης δεν θα είναι καρπός των συμφορών των άλλων, γεμάτη δάκρυα και στεναγμούς;

Αν γνώριζε ο φτωχός από πού προσφέρεις την ελεημοσύνη, δεν θα την δεχόταν, γιατί θα αισθανόταν σα να έμελλε να γευτεί σάρκες αδελφικές και αίμα συγγενών του. Θα σου πετούσε δε κατάμουτρα τούτα τα λόγια τα γεμάτα θάρρος και φρονιμάδα: μη με θρέψεις, άνθρωπε, από τα δάκρυα των αδελφών μου. Μη δώσεις στο φτωχό ψωμί βγαλμένο από τους στεναγμούς των άλλων φτωχών. Μοίρασε στους συνανθρώπους σου όσα με αδικίες μάζεψες και τότε θα παραδεχθώ την ευεργεσία σου. Ποιό το όφελος, αν δημιουργείς πολλούς φτωχούς (με την εκμετάλλευση) κι ανακουφίζεις ένα (με την ελεημοσύνη); Αν δεν υπήρχε το πλήθος των τοκογλύφων, των εκμεταλλευτών γενικά, δεν θα υπήρχε ούτε η στρατιά των πεινασμένων. Ας διαλυθούν τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα και όλοι θ’ αποκτήσουμε την οικονομική μας αυτάρκεια».

 

(4ος αι.) Απόσπασμα από το έργο ''Κατά τοκιζόντων.''

πηγή: misha.pblogs.gr

H ευχαριστία Στο Θεό κατά την προσευχή! Λόγος του Αγίου πατρός Γρηγορίου Νύσσης!

Τονίζει ο Αγ. Γρηγόριος Νύσσης, τα εξής πολύ σημαντικά για την ευχαριστία που πρέπει να αποδίδουμε στο Θεό κατά την προσευχή:

«Η Θεία χάρη μας εφοδίασε με άφθονα, κάθε είδους αγαθά, και για ν’ ανταποδώσουμε όλα όσα λάβαμε έχουμε αυτό μόνο, να προσπαθούμε να ξεπληρώσουμε τον Ευεργέτη μας με την προσευχή και την ευχαριστία.

Στοχάζομαι, λοιπόν, ότι κι αν ακόμα συμπαρατείνουμε σε όλο το μάκρος της ζωής μας τη συνομιλία μας με το Θεό με ευχαριστία και προσευχή, μας απομένει τόσο ακόμα για να εξοφλήσουμε τον Ευεργέτη, όσο εάν ούτε καν είχαμε προθυμοποιηθεί να κάνουμε αρχή της αντιπροσφοράς σ’ Αυτόν!

Το διάστημα του χρόνου το διαιρούμε σε τρία μέρη: Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Η ευεργεσία του Θεού γίνεται αντιληπτή στα τρία αυτά στάδια.

Αν αναλογιστείς το παρόν, σ’ αυτό είναι που ζεις. Αν αναλογιστείς το μέλλον, Εκείνος είναι η ελπίδα των προσδοκιών σου. Αν αναλογιστείς  το παρελθόν, δεν θα υπήρχε βέβαια αν δεν είχες δημιουργηθεί από Εκείνον.

Ευεργετήθηκες παίρνοντας την ίδια σου την ύπαρξη από Εκείνον κι αφού έγινες ευεργετήθηκες πάλι, αφού ζεις και κινείσαι μέσα σ’ Αυτόν, όπως λέγει ο Απόστολος (Πράξ. 17, 28). Από την ίδια ενέργεια εξαρτώνται κι οι ελπίδες για τα μελλοντικά. Εσύ είσαι μόνο του παρόντος κύριος.

Ώστε, κι αν ακόμα δε σταματήσεις ποτέ να ευχαριστείς το Θεό, μόλις θα ξεπληρώσεις τη χάρη για το παρόν και δεν μπορείς να επινοήσεις ένα τρόπο ν’ ανταποδώσεις το χρέος σου ούτε για το μέλλον ούτε για το παρελθόν.

Κι ενώ είμαστε σε τόση αδυναμία να ευχαριστούμε, δε δείχνουμε την ευγνωμοσύνη μας ούτε όσο μπορούμε. Δε λέω όλη την ημέρα, αλλά ούτε πολλοστημόριο της μέρας μας δεν αφιερώνουμε στην απασχόληση μας με το Θεό.

Ποιος έστρωσε τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου;

Ποιος με την επινοητικότητά μας, μας έκανε να διαπλέουμε την υγρή φύση;

Ποιος στερέωσε για χάρη μου το θόλο του ουρανού;

Ποιος μου ανάβει τη λαμπάδα του ήλιου;

Ποιος στέλνει στα φαράγγια τις πηγές;

Ποιος άνοιξε τα περάσματα των ποταμών;

Ποιος έβαλε στο ζυγό να με υπηρετούν τα άλογα ζώα;

Ποιος έμενα την αναίσθητη σκόνη μ’ έκανε να πλημμυρίσω από ζωή και σκέψη;

Ποιος διαμόρφωσε αυτόν εδώ τον πηλό σύμφωνα με την εικόνα της Θείας σφραγίδας;

Ποιος επανέφερε στην πρωταρχική χάρη τη Θεία εικόνα που είχε θαμπώσει απ’ την αμαρτία;

Κι ενώ είχα δεχθεί έξωση απ’ τον Παράδεισο κι είχα απομακρυνθεί απ’ το δέντρο της ζωής κι είχα κατασκεπαστεί στο βάραθρο της υλικής ζωής, ποιος με έλκει στην αρχική μακαριότητα; «Δεν υπάρχει ο συνετός», λέγει ή Γραφή (Ρωμ. 3, II).

Γιατί ασφαλώς αν σκεπτόμασταν όλ’ αυτά θα συνεχίζαμε ακατάπαυστη και ασταμάτητη την ευχαριστία μας σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Ενώ τώρα όλοι σχεδόν οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι μόνο για ό,τι υλικό. Γι’ αυτό δείχνουν ενδιαφέρον και προθυμία, μ’ αυτά καταγίνεται και η μνήμη και η ελπίδα. Ούτε νυστάζει, ούτε κοιμάται ο άνθρωπος επιθυμώντας σε κάθε πράγμα το περισσότερο, όπου μπορεί ν’ αποκτήσει το περισσότερο.

Είτε στην τιμή και τη δόξα είτε στα χρήματα και την περιουσία είτε στη νόσο του θυμού, σ’ αυτά όλα η ανθρώπινη φύση αποβλέπει στο περισσότερο. Για τα αληθινά αγαθά του Θεού λόγος κανένας, ούτε γι’ αυτά που βλέπουμε ούτε γι’ αυτά που μας έχει υποσχεθεί».

(«Εις την Προσευχήν», Λόγος Α’)

πηγή:  fdathanasiou.wordpress.com

Ο κατακλυσμός έγινε;;;

Η Βίβλος μιλάει για τον Νώε και την Κιβωτό, όπως και ο Ιησούς Χριστός και οι απόστολοι Παύλος και Πέτρος αναφέρονται στον Κατακλυσμό του Νώε σαν ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός. Σύμφωνα με τη Γένεση, ο Νώε ήταν ένας δίκαιος άνθρωπος, που πήρε εντολή από τον Θεό να κατασκευάσει ένα μεγάλο σκάφος που να αντέξει την οικογένειά του και πολλά είδη ζώων, καθώς θα ερχόταν ένας τεράστιος κατακλυσμός για να εξαγνίσει τον κόσμο, ο οποίος είχε διαφθαρεί:

«Και ο Κύριος είδε ότι η κακία του ανθρώπου πληθυνόταν επάνω στη γη, και όλοι οι σκοποί των διαλογισμών της καρδιάς του ήταν μόνον κακία όλες τις ημέρες» (Γένεση 6:5). Ο Θεός είπε στον Νώε να βάλλει μέσα στην κιβωτό επτά ζευγάρια από καθένα από τα «καθαρά» ζώα, δηλαδή από αυτά που επιτρεπόταν να φάει, και ένα ζευγάρι από τα μη καθαρά: «Και ο ΚΥΡΙΟΣ είπε στον Νώε: Μπες μέσα στην κιβωτό εσύ και ολόκληρη η οικογένειά σου, επειδή σε είδα δίκαιο μπροστά μου σ’ αυτή τη γενεά... Επειδή μετά από επτά ακόμα ημέρες εγώ φέρνω βροχή επάνω στη γη 40 ημέρες και 40 νύχτες, και θα εξαλείψω από το πρόσωπο της γης κάθε τι που υπάρχει, το οποίο δημιούργησα... Και ύστερα από επτά ημέρες, τα νερά του κατακλυσμού έπεσαν επάνω στη γη» (Γένεση 7:1-2,4,10). Αν και η Βίβλος λέει ότι έβρεχε 40 ημέρες και 40 νύχτες, αναφέρει επίσης ότι «τα νερά δυνάμωναν επάνω στη γη για 150 ημέρες». Η Γένεση δεν λέει ότι η Κιβωτός κάθισε επάνω «στο βουνό Αραράτ», αλλά «στα βουνά του Αραράτ» και ότι πέρασαν μήνες πριν ο Νώε και η οικογένειά του (η γυναίκα του, οι τρεις γιοι του και οι γυναίκες των γιων του) μπορέσουν να βγουν από την Κιβωτό και να αρχίσουν να γεμίζουν ξανά τη γη.

Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ

Η αφήγηση του Κατακλυσμού και της Κιβωτού του Νώε απλώθηκε με τον Χριστιανισμό σε όλο τον κόσμο. Έγινε η πιο γνωστή αφήγηση για τον Κατακλυσμό, αλλά δεν είναι η μοναδική. Για τη μεγάλη εκείνη καταστροφή υπάρχουν διάφορες αφηγήσεις και σε άλλους λαούς. Για παράδειγμα, οι Έλληνες μίλησαν για την καταστροφή από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Πριν ακόμα φτάσει ο Κολόμβος στην Αμερική, οι ιθαγενείς της αμερικανικής ηπείρου διηγούνται για ένα μεγάλο κατακλυσμό. Ένα γεγονός που από γενιά σε γενιά μεταδίδεται από στόμα σε στόμα. Πολλές παρόμοιες διηγήσεις με άφθονα μυθικά στοιχεία συναντάμε και στους ιθαγενείς στην Αυστραλία, στην Ινδία, στην Πολυνησία, στο Θιβέτ, στο Κασμίρ, καθώς και στη Λιθουανία. Η μια γενιά μεταδίδει στην άλλη ακόμα μέχρι σήμερα την πληροφορία ότι έχει λάβει χώρα ένας κατακλυσμός. Είναι άραγε όλα αυτά μόνο παραμύθια, μόνο μύθοι, είναι άραγε όλα φανταστικά; Το συμπέρασμα είναι πολύ φυσικό: Με βάση τις διηγήσεις αυτές, που είναι μεταγενέστερες, είναι πολύ πιθανό να αντικατοπτρίζουν την ίδια παγκόσμια καταστροφή. Το τρομερό αυτό γεγονός πρέπει να έχει λάβει χώρα σε μια εποχή κατά την οποία σκεπτόμενα όντα πειραματίστηκαν αυτό το γεγονός, επέζησαν και την είδηση αυτή τη μετέδωσαν στους απογόνους τους.

Η Γεωλογία προσπάθησε να δώσει απάντηση στο ζήτημα αυτό. Όλες όμως οι προσπάθειές της κατέληξαν σε θεωρίες και υποθέσεις. Αυτό όμως που δεν πέτυχε μέχρι σήμερα η Γεωλογία ούτε καμία άλλη επιστήμη (να μας δώσει δηλαδή αναμφισβήτητη και πραγματική απόδειξη για το γεγονός του Κατακλυσμού), μας το έδωσε, ως ένα βαθμό, η Αρχαιολογία:

1) ΟΙ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ

Η Αρχαιολογία μας βοήθησε να καθορίσουμε τις διαστάσεις της Κιβωτού. Ο Μωυσής γράφει ότι η Κιβωτός είχε μήκος «τριακόσιους πήχεις», πλάτος «πενήντα πήχεις» και ύψος «τριάντα πήχεις» (Γεν. 6:15). Σήμερα γνωρίζουμε, από ορισμένες αρχαιολογικές ανακαλύψεις, ότι ο πήχης στα χρόνια των βασιλείων του Ισραήλ και του Ιούδα (900 - 600 π.Χ.) είχε μήκος περίπου 18 ίντσες, δηλαδή 45,72 εκατοστά. Κατά τον 19ο αιώνα οι αρχαιολόγοι ερεύνησαν μια σήραγγα στην Ιερουσαλήμ, που είχε κατασκευασθεί την εποχή του βασιλιά Εζεκία (περί το 700 π.Χ.). Μια αρχαία επιγραφή στην είσοδο της σήραγγας αναφέρει ότι αυτή έχει μήκος 1.200 πήχεις. Η μέτρηση της σήραγγας από τους αρχαιολόγους απέδειξε ότι είχε μήκος 1800 πόδια (548,64 μέτρα). (Σύμφωνα με άλλη μαρτυρία η σήραγγα έχει μήκος 525 μέτρα, οπότε ο εβραϊκός πήχης ισούται με 43,75 εκατοστά). Έτσι μάθαμε ότι ο πήχης ήταν περίπου 18 ίντσες ή 45,72 εκατοστά. Ο Αιγυπτιολόγος Petrie υπολόγισε ότι ένας πήχης είναι ίσος με 22,5 ίντσες ή 57,15 εκατοστά, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι υπάρχουν διάφορα είδη πήχεων, από τους οποίους ο μεγαλύτερος έχει μήκος πάνω από 18 ίντσες, δηλαδή πάνω από 57,15 εκατοστά.

Αν υπολογίσουμε τις διαστάσεις της Κιβωτού με βάση το μήκος ενός πήχυ (45,72 εκατοστά), διαπιστώνουμε ότι το σκάφος εκείνο ήταν μάλλον ένα τετράγωνο τριώροφο κατασκεύασμα, με συνολική χωρητικότητα 1.400.000 κυβικών ποδιών (ή 39.644 κυβικών μέτρων). Έτσι υπήρχε αρκετός χώρος στους τρεις ορόφους της Κιβωτού για τον πατριάρχη Νώε, την οικογένειά του, τα ζώα και τις αποθήκες των τροφίμων.

Για να σχηματίσουμε μια ιδέα της χωρητικότητας της Κιβωτού, αναφέρουμε τους υπολογισμούς ειδικών, που λένε: Αν λάβουμε ως μέσον όρο του μεγέθους των ζώων, που μπήκαν στην Κιβωτό, το πρόβατο (ασφαλώς υπήρχαν πολύ μεγαλύτερα ζώα από αυτό, αλλά και πολύ μικρότερα), τότε διαπιστώνουμε ότι η Κιβωτός μπορούσε να περιλάβει τα είδη των ζώων, που είχαν μπει σ’ αυτήν για να σωθούν. Κατά τους υπολογισμούς, υπάρχουν σήμερα λιγότερα από 18.000 είδη μαστοφόρων, πτηνών, ερπετών και αμφιβίων στον κόσμο μας. Αν λοιπόν λογαριάσουμε ότι σ’ ένα σύγχρονο μεγάλο φορτηγό αυτοκίνητο, συνήθους τύπου υπεραστικών μεταφορών, αφού γίνουν τα ανάλογα ράφια, μπορούν να χωρέσουν 240 πρόβατα, τότε 150 τέτοια οχήματα θα ήσαν αρκετά να μεταφέρουν 36.000 ζώα του μεγέθους ενός προβάτου. Αλλά η χωρητικότητα των 150 μεγάλων φορτηγών αυτοκινήτων, συνήθους τύπου υπεραστικών μεταφορών, καλύπτει μόνον το 1/3 της Κιβωτού του Νώε! Συνεπώς υπήρχε μεγάλη ευρυχωρία, πολύς χώρος και για τα 1.000.000 περίπου είδη των εντόμων, για τις τροφές άλλων ζώων, που σήμερα δεν υπάρχουν πλέον και για τη διαμονή του Νώε και της οικογένειάς του.

Ώστε χάρις στα μέτρα, που η αρχαιολογική έρευνα μας βοήθησε να προσδιορίσουμε, μαθαίνουμε ότι η Κιβωτός, που είχε κατασκευάσει ο Νώε, δεν ήταν εξωπραγματικό σκάφος. Ήταν ένα τεράστιο, αλλά σταθερό υπερωκεάνιο, μια μεγάλη τριώροφη μαούνα κατασκευασμένη ειδικά και με σπάνια τέχνη για την εποχή της (η κατασκευή της οφειλόταν στην καθοδήγηση του Νώε από τον Θεό). Αν υπολογίσουμε ότι το μισό σκάφος βυθιζόταν μέσα στο νερό, τότε το εκτόπισμα της Κιβωτού θα ήταν περίπου 20.000 τόνοι. Και το θαυμαστό σε όλη αυτή την κατασκευή, ήταν ότι μπορούσε να επιπλέει στη θάλασσα των γλυκών νερών του μεγάλου εκείνου Κατακλυσμού. Επειδή σκοπός της Κιβωτού δεν ήταν να ταξιδεύει και να ποντοπορεί στον ανοικτό ωκεανό, αλλά απλώς να επιπλέει στα γλυκά νερά, για να σώσει τους επιβάτες της από τον πνιγμό. Και επιπλέον να χωράει άνετα και για τόσες πολλές μέρες τον Νώε με την οικογένειά του και όλα τα είδη των ζώων, των πτηνών και των ερπετών με τις τροφές τους.

2) Η ΔΙΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ

Η Αρχαιολογία μάς βοήθησε επίσης να βεβαιωθούμε ότι η διήγηση της Βίβλου, σχετικά με τον Κατακλυσμό, είναι πέρα ως πέρα αληθινή.

Διάφορες διηγήσεις σχετικές με τη Δημιουργία και τον Κατακλυσμό μάς είναι γνωστές, χάρις στην Αρχαιολογία, από τους αρχαίους Σουμέριους, Βαβυλώνιους και Ασσύριους. Όλες όμως αυτές οι διηγήσεις είναι πολύ διαφορετικές από τις αντίστοιχες της Βίβλου. Τούτο είναι φανερό σχετικά με την ιστορία του Κατακλυσμού. Μια από αυτές τις ιστορίες μάς την διηγείται το περίφημο έπος του Γιλγαμές, που είναι γραμμένο σε μια από τις 12 πήλινες πλάκες, που βρέθηκαν (μαζί με άλλες 20.000) στα ερείπια της βασιλικής βιβλιοθήκης της Νινευή, κατά τις ανασκαφές του 1850-1854. Το έπος είναι γραμμένο στην Ακκαδική, τη γλώσσα της αυλής και της διπλωματίας των χρόνων του Ασσύριου βασιλιά Ασσουρμπανιπάλ (668-626 ή 668-633 π.Χ.). Φαίνεται όμως (όπως έχουν αποδείξει άλλα αρχαιολογικά ευρήματα), ότι το έπος είχε γραφεί «χίλια χρόνια νωρίτερα». Ώστε η πρώτη μορφή του έπους του Γιλγαμές οφείλεται στους αρχαίους Σουμέριους, γεγονός που μας οδηγεί αμέσως στην εποχή του Αβραάμ, δηλαδή γύρω στο 2000 π.Χ. Το βαβυλωνιακό αυτό κείμενο ήταν απρόσιτο μέχρι το 1900. Οι αρχαιολόγοι κατόρθωσαν να το διαβάσουν μόλις λίγο πριν το 1900.

Από την ανάγνωση του κατακλυσμού, που διηγείται το έπος του Γιλγαμές, που γράφεται στην ενδέκατη πλάκα (ή στο ενδέκατο άσμα) της βιβλιοθήκης της Νινευή (χρονολογείται περί το 650 π.Χ.), διαπιστώνουμε ορισμένα σημεία, που φανερώνουν ομοιότητα με την ιστορία του Κατακλυσμού της Βίβλου: α) Οι θεοί, με παρακίνηση του θεού Βαλ, αποφασίζουν να καταστρέψουν τους ανθρώπους της πόλης Σουρουπάκ, που βρισκόταν κοντά στον Ευφράτη ποταμό, β) Ένας άνθρωπος, ο Ουτ Ναπιστίμ, ειδοποιείται για την απόφαση αυτή των θεών από τον θεό Έα, του οποίου ήταν πιστός λάτρης, γ) Ο Έα του δίνει διαταγή να κατασκευάσει ένα πλοίο, στο οποίο να καταφύγει με την οικογένειά του, τους συγγενείς του, ορισμένους ναυτικούς και ζώα απ’ όλα τα είδη, δ) Ένας κατακλυσμός επτά ημερών καταστρέφει τους ανθρώπους καλύπτοντας τη γη με στρώμα λάσπης, ε) Το πλοίο προσαράζει τελικά στο βουνό Νιζίρ (πιθανώς ανατολικά της Νινευή). Ο Ουτ Ναπιστίμ πληροφορείται ότι τα νερά υποχώρησαν, αφού έστειλε από το πλοίο του ένα περιστέρι, ένα χελιδόνι και ένα κοράκι, η) Ο Ουτ Ναπιστίμ προσφέρει μετά την έξοδό του από την κιβωτό θυσία στους θεούς, οι οποίοι την αποδέχονται και θ) Ο θεός Ενλίλ ευλογεί τον Ουτ Ναπιστίμ και τη γυναίκα του.

Παρά τις ομοιότητες αυτές, της ιστορίας του κατακλυσμού των Βαβυλωνίων με τη διήγηση της Βίβλου, υπάρχουν και διαφορές, που υπογραμμίζουν το μεγαλείο και την αξιοπιστία της ιστορίας του Κατακλυσμού του Νώε, όπως την βρίσκουμε στη Γένεση. Έτσι π.χ.: α) Στον Βαβυλωνιακό κατακλυσμό στέλλονται περιστέρι, χελιδόνι και κοράκι από τον Νώε, κατά τη διήγηση της Γένεσης, στέλλονται κοράκι και περιστέρι, β) Ο Βαβυλωνιακός κατακλυσμός διαρκεί δεκατέσσερις ημέρες, ενώ της Βίβλου ένα χρόνο και δέκα ημέρες (μέχρις ότου στέγνωσε η γη από τα νερά του Κατακλυσμού), γ) Το πλοίο του Ουτ Ναπιστίμ έχει απίθανες διαστάσεις και τελείως μυθικές: το σχήμα του ήταν ένας τέλειος κύβος (140Χ140Χ140 πήχεις), που το καθιστούσε ανίκανο να επιπλεύσει, δ) Το πολυθεϊστικό και μυθικό στοιχείο της υπερβολής είναι ολοφάνερα: Στον Βαβυλωνιακό κατακλυσμό ο ουρανός είναι πυκνοκατοικημένος από θεότητες με εντελώς ανθρώπινα χαρακτηριστικά, θεότητες που γελούν, κλαίνε, παίζουν με τη δυστυχία των ανθρώπων ένα παιχνίδι σκληρό και πένθιμο, ερίζουν μεταξύ τους, φοβούνται και σκύβουν ταπεινά σαν σκυλιά. Ενώ η ιστορία του Κατακλυσμού της Βίβλου έχει έντονο μονοθεϊστικό χαρακτήρα και δεν περιέχει κανένα μυθικό στοιχείο, αλλά είναι απλή, με έκδηλο το στοιχείο της θείας μεγαλοπρέπειας.

Όμως τόσο οι διαφορές, όσο και οι ομοιότητες, φανερώνουν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι υπάρχει εσωτερική σχέση μεταξύ της διήγησης της Βίβλου και του κατακλυσμού, που αναφέρεται στο έπος του Γιλγαμές. Τούτο μας οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι τόσο η ιστορία της Γένεσης περί Κατακλυσμού του Νώε, όσο και ο μύθος του έπους του εθνικού ήρωα των Βαβυλωνίων Γιλγαμές, προέρχονται από πανάρχαια κοινή παράδοση. Η κοινή αυτή παράδοση, που εξιστορεί αληθινό γεγονός και προέρχεται από την περιοχή της Χαλδαίας, δηλαδή από τη χώρα του Αβραάμ, διατηρήθηκε αγνή, ανόθευτη και καθαρή στη Γένεση, ενώ στη Βαβυλωνιακή διήγηση έχει αναμειχθεί και παραμορφωθεί από άφθονα μυθικά και εντυπωσιακά στοιχεία. Εξάλλου, οι ειδικοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι η Γένεση δε δανείζεται ούτε αντιγράφει το έπος του Γιλγαμές ούτε βέβαια και αυτό αντιγράφει τη Γένεση.

Ύστερα από αυτά μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι οι Ισραηλίτες παρέλαβαν την ιστορία του Κατακλυσμού από τους πρώτους εκείνους ανθρώπους (μέσω του πατριάρχη Αβραάμ), που, όπως είναι επιστημονικά εξακριβωμένο, κατοικούσαν στην περιοχή της Βαβυλώνας. Αυτή την ιστορία, με τον φωτισμό και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, την κατέγραψε ο Μωυσής, στα κεφάλαια 6 - 8 του βιβλίου της Γένεσης.

Αυτήν όμως τη βεβαίωση την οφείλουμε και στην Αρχαιολογία χάρις στις πλάκες της Νινευή, τις όποιες η σκαπάνη της, μας τις έφερε στο φως. Και παρά τις περιγραφές του έπους του Γιλγαμές, το βουνό Νιζίρ, όπου άραξε το πλοίο του Ουτ Ναπιστίμ, δεν τράβηξε ποτέ το ενδιαφέρον των ερευνητών. Οι τελευταίοι έψαχναν πάντα (και εξακολουθούν να ψάχνουν) την Κιβωτό του Νώε στο Αραράτ.

3) ΤΟ ΓΕΩΛΟΓΙΚΟ ΣΤΡΩΜΑ

Η Αρχαιολογία όμως μας πρόσφερε και άλλα στοιχεία, που βεβαιώνουν το γεγονός του Κατακλυσμού του Νώε:

Τον Μάρτιο του 1929 ο Άγγλος αρχαιολόγος Σερ Τσαρλς - Λέοναρντ Γούλλεϋ ανακοίνωσε ότι, κατά τη διάρκεια των ανασκαφών του στην πόλη Ουρ των Χαλδαίων, βρήκε ένα πηλώδες στρώμα λάσπης από άργιλο, πάχους 8 ποδιών (240 εκατοστά). Ήταν φανερό, ότι το παχύ αυτό στρώμα λάσπης σχηματίστηκε από μεγάλη πλημύρα. Κάτω από το στρώμα αυτό βρήκε υπολείμματα ανθρώπινων εγκαταστάσεων, καθώς και πρωτόγονα εργαλεία κατασκευασμένα από πυρόλιθο. Τα δοχεία ήσαν προφανώς κατασκευασμένα με το χέρι. Όλα, δηλαδή, προέρχονταν από τη λίθινη εποχή. Ό Γούλλεϋ ανακοίνωσε στον κόσμο την ανακάλυψή του από τη Μεσοποταμία με τηλεγράφημα, που έλεγε: «Βρήκαμε τα ίχνη του Κατακλυσμού». Ή είδηση εκείνη δημοσιεύθηκε αμέσως στις πρώτες στήλες του τύπου της Αμερικής και της Αγγλίας. Ας σημειωθεί ότι οι ανασκαφές του Γούλλεϋ αφορούσαν τελείως άλλα πράγματα και εντελώς συμπτωματικά τον οδήγησαν στην καταπληκτική εκείνη ανακάλυψη.

Για να μη μείνει καμιά αμφιβολία, ο Γούλλεϋ έσκαψε και πάλι στην ιδία περιοχή, όπου βρήκε, στο ίδιο πάλι βάθος, παρόμοιο στρώμα λάσπης. Σχεδόν ταυτόχρονα ο καθηγητής Λάνγκτον ανακοίνωσε όμοια ανακάλυψη στην πόλη Κις, που βρίσκεται σε απόσταση πάνω από 100 μίλια στα βόρεια της Ουρ. «Κατά την άποψη του Γούλλεϋ, η πλημμύρα κατάπιε μια περιοχή μήκους 630 και πλάτους 160 χλμ., ΒΔ του Περσικού κόλπου. Αν κοιτάξει κανείς τον χάρτη, βλέπει ότι έγινε αυτό, που σήμερα θα λέγαμε (τοπικό συμβάν), αλλά που για τους κατοίκους των χαμηλών εκείνων παραποτάμιων πεδιάδων ήταν τότε η καταστροφή ολοκλήρου του κόσμου τους».

Ίχνη μεγάλων πλημμυρών έχουν ευρεθεί και σε άλλες περιοχές της Μεσοποταμίας, όπως π.χ. «στην Ερέχ και τη Σουρουπάκ. Τα στρώματα διαφέρουν σε πάχος και σε χρόνο και καμιά από αυτές τις πλημμύρες δεν μπορεί να ταυτισθεί με τον κατακλυσμό τού Νώε. Αλλά τόσο η αρχαία φιλολογία (όπως π.χ. το έπος του Γιλγαμές), όσο κι αυτά τα στρώματα λάσπης μάς οδηγούν στο γεγονός ενός μεγάλου κατακλυσμού, αν και η έκτασή του και ο χρόνος, που έλαβε χώρα, είναι αβέβαια». Επειδή ακριβώς τα διάφορα στρώματα των κατακλυσμών των Ούρ, Κίς, Έρέχ, Σουρουπάκ κλπ. διαφέρουν χρονολογικά, γι’ αυτό και η διήγηση του έπους του Γιλγαμές θεωρείται ως ισχυρότερο αποδεικτικό στοιχείο για τον Κατακλυσμό του Νώε, από τα στρώματα λάσπης των διαφόρων κατακλυσμών ή πλημμυρών της περιοχής της Μεσοποταμίας.

Βεβαίως δεν έχουν ακόμη φωτιστεί από τη Γεωλογία και τις άλλες επιστήμες όλες οι πτυχές του προβλήματος του Κατακλυσμού. Το κατά πόσο π.χ. ο Κατακλυσμός του Νώε ήταν παγκόσμιος (κάλυψε όλη την υδρόγειο σφαίρα) ή ήταν τοπικός (κάλυψε μόνο τον τότε γνωστό κόσμο, τη Μεσοποταμία και τη γύρω περιοχή) είναι ακόμη ένα πρόβλημα, που δεν έχει λυθεί με βεβαιότητα. Κάθε μία από τις δύο αυτές απόψεις έχει αρκετά επιχειρήματα, για να υποστηρίξει τις θέσεις της. Αλλά το θέμα τούτο δεν άφορα την Αρχαιολογία, γι’ αυτό και δεν το εξετάζουμε εδώ. Άλλωστε, πέραν του ότι η μορφολογία της επιφάνειας της γης ήταν στα χρόνια εκείνα (περί το 5000-4000 π.Χ.) πολύ διαφορετική από ό,τι είναι σήμερα.

Ο Κατακλυσμός του Νώε ήταν ένα θαύμα της θείας Παντοδυναμίας, που είχε σκοπό καθαρά παιδαγωγικό και σωτηριολογικό για τον άνθρωπο. Και το θαύμα εκείνο δεν ήταν καθόλου αδύνατον στον παντοδύναμο και φιλάνθρωπο Θεό, που συνέχει και συγκρατεί την όλη δημιουργία. Αυτός ως δημιουργός του κόσμου μπορεί, όταν θέλει και όπως θέλει, να καταργεί τους νόμους της φύσης και να τους επαναφέρει στην κανονική τους λειτουργία.

Παρ’ όλες όμως τις δυσκολίες για τη λύση του αινίγματος «Κατακλυσμός», πρέπει να υπογραμμίσουμε, ότι η «εργασία του Γούλλεϋ και των συνεργατών του απέφερε ένα πολύ σημαντικό αποτέλεσμα, ακόμη και για τους ειδικούς επιστήμονες: Μια μεγάλη πλημμύρα, που θυμίζει τον Κατακλυσμό της Βίβλου και που συχνά απορρίπτεται από τους σκεπτικιστές σαν παραμύθι ή παράδοση, όχι μόνον συνέβη, άλλα είναι ένα γεγονός μιας ιστορικά χειροπιαστής εποχής». Χάρη στις ανασκαφές του Γούλλεϋ «στη βάση του αρχαίου πύργου των σκαλιών των Σουμερίων, στην Ουρ του κάτω Ευφράτη, μπορούσε κανείς με μια ανεμόσκαλα να κατεβεί μέσα σ’ ένα στενό πηγάδι και να δει με τα μάτια του και να αγγίξει με τα χέρια του τα κατάλοιπα μιας τρομακτικής πλημμύρας, σαν στρώμα λάσπης πάχους τριών μέτρων. Και από την ηλικία των στρωμάτων των ανθρωπίνων εγκαταστάσεων, πάνω στα όποια μπορεί κανείς να διαβάσει το χρόνο σαν σε ημερολόγιο, είναι δυνατόν επίσης να καθορισθεί πότε έγινε η μεγάλη πλημμύρα. Συνέβη το έτος 4000 π.Χ.

ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΑΡΑΡΑΤ

Το Αραράτ είναι ένα βουνό με σχήμα κώνου και δημιουργήθηκε από ηφαιστειακή έκρηξη. Το ύψος του είναι 5.700 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Από ύψος 4.500 μέτρα μέχρι την κορυφή του, το Αραράτ είναι μόνιμα σκεπασμένο από πάγους. Αν κάποιο σκάφος προσάραζε χαμηλότερα από αυτό το στρώμα του πάγου, θα σάπιζε και θα χανόταν χωρίς να αφήσει ίχνη. Αν όμως το σκάφος προσάραζε στην κορυφή του όρους μετά τον Κατακλυσμό, θα σκεπαζόταν από τεράστιο στρώμα πάγου και θα γινόταν απρόσιτο στον άνθρωπο. Η θεία Πρόνοια φρόντισε, ώστε η Κιβωτός του Νώε να αράξει σε ύψος 5.000 μέτρων, όπου οι όγκοι του πάγου γλιστρούν κάτω από την κορυφή και όπου το στρώμα του πάγου, που σκεπάζει την περιοχή, είναι σημαντικά λεπτότερο. Σε περιόδους που χαρακτηρίζονται από χαμηλές θερμοκρασίες, η Κιβωτός σκεπάζεται με πάγο και χιόνι και έτσι δεν φαίνεται. Σε περιόδους όμως με υψηλότερες θερμοκρασίες, κατά την εποχή του θέρους, ένα τμήμα της Κιβωτού ξεσκεπάζεται και είναι ορατό, αυτό όμως είναι σπάνιο γεγονός.

Φαίνεται ότι στους πρόποδες του βουνού Αραράτ υπάρχουν αρχαίες επιγραφές των Σουμερίων και Βαβυλωνίων, επάνω σε βράχους, καθώς και επιγραφές σε τάφους, που δεν έχουν ακόμα εκτιμηθεί αρκετά επιστημονικά. Τα γραπτά αυτά μιλάνε για μια μεγάλη καταστροφή από Κατακλυσμό, έτσι μπορεί να εξηγηθεί και το πλοίο που βρίσκεται εκεί πάνω. Έχουν γίνει, όμως, και άλλες ανακαλύψεις: Γεωλόγοι που είχαν προσανατολιστεί προς τις Βιβλικές αφηγήσεις, ανακάλυψαν πόλεις που ήταν πριν από τον Κατακλυσμό και που μετά τον Κατακλυσμό είχαν καταχωθεί.

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ

Για πολλά χρόνια, οι επιστήμονες ασχολήθηκαν με το ερώτημα: «Τι απέγινε η Κιβωτός του Νώε, που η Βίβλος περιγράφει;» (Γένεση 8:4). Αυτές τις αναζητήσεις, που αρχίζουν από πολύ παλιά, θα προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε.[1]

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ

Η πρώτη πληροφορία, που αφορά στην έρευνα για την Κιβωτό του Νώε, προέρχεται από τον ειδωλολάτρη (Χαλδαίο) ιερέα Βερόζα (Βerose ή Berosus), το 475 π.Χ. Ο ιερέας αυτός διηγείται ότι πολλοί σύγχρονοί του και προγενέστεροί του, αφού σκαρφάλωσαν στην κορυφή του Αραράτ, είδαν την Κιβωτό του Νώε και πήραν μαζί τους κομμάτια της Κιβωτού ως ιερά λείψανα. Στα χριστιανικά χρόνια ο Νικόλαος της Δαμασκού μαρτυρεί επίσης τα ίδια. Ο Εβραίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος στο βιβλίο του (Ιουδαϊκή Αρχαιολογία) γράφει ότι πολλοί είχαν φέρει κομμάτια της Κιβωτού από το Αραράτ. Τα ίδια μαρτυρεί κατά το 180 μ.Χ. και ο Θεόφιλος Αντιοχείας. Το 1800 ένας Αμερικανός, ο Κλαύδιος Ριτς (Claudios Rich), δημοσίευσε την έκθεση του Αγά- Χουσεΐν, που ισχυρίσθηκε ότι είχε φθάσει στην κορυφή του Αραράτ και είχε δει εκεί τα λείψανα της Κιβωτού.

ΔΕΚΑΤΟΣ ΕΝΝΑΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ

Επιστημονικές αποστολές στο Αραράτ αρχίζουν το 1829, δηλαδή κατά την εποχή της αποστολής του Φρειδερίκου Ρarrot, καθηγητού στο Πανεπιστήμιο Dorpat. Δυο από τις αποστολές του απέτυχαν να φθάσουν στην κορυφή, αλλά στην τρίτη προσπάθειά του το κατόρθωσε. Φθάνοντας διαπίστωσε ότι είχε επισημάνει την πλευρά της Κιβωτού, ωστόσο δεν μπόρεσε να ελέγξει το εύρημά του.

Τον 19ο αιώνα, αρκετά χρόνια πριν ο αρχαιολόγος βάλει τη σκαπάνη του για πρώτη φορά στο χώμα της Μεσοποταμίας, ξεκίνησαν διάφορες αποστολές για το Αραράτ. Αφορμή σ’ αυτό έδωσε μια αφήγηση ενός τσοπάνη. Στους πρόποδες του βουνού Αραράτ βρίσκεται ένα μικρό χωριό Αρμενίων, το Μπαϊζίτ, του οποίου οι κάτοικοι διηγούνται εδώ και μερικές γενιές την παράξενη αφήγηση ενός τσοπάνη, ο οποίος ισχυριζόταν ότι επάνω στο Αραράτ είχε δει ένα ξύλινο πλοίο. Μια έκθεση κάποιας τούρκικης αποστολής, από το έτος 1833 βεβαίωνε την αφήγηση του τσοπάνη. Στην έκθεση αυτή γίνεται λόγος για τον σκελετό ενός ξύλινου πλοίου, ο οποίος την καλοκαιρινή εποχή προεξέχει από τον νότιο παγετώνα.

Το 1840 ένας δημοσιογράφος από την Κωνσταντινούπολη ανακοίνωσε την ανακάλυψη της Κιβωτού του Νώε. Τούρκικη αποστολή, ειδική για τη μελέτη των χιονοστιβάδων του όρους Αραράτ, ανακάλυψε ένα γιγάντιο ξύλινο σκελετό, σχεδόν ολόμαυρο, που προεξείχε από τους πάγους. Όταν η αποστολή ρώτησε τους κατοίκους συνοικισμών, που γειτονεύουν με το Αραράτ, οι τελευταίοι απάντησαν ότι γνώριζαν την ύπαρξη τέτοιου σκελετού, αλλά δεν τολμούσαν να τον πλησιάσουν, επειδή είχαν δει ένα άγριο πνεύμα στο παράθυρο, που βρισκόταν στο επάνω μέρος του σκελετού. Η τούρκικη αποστολή, παρ’ όλες τις υπερβολικές δυσκολίες, πέτυχε να πλησιάσει την Κιβωτό και να διαπιστώσει ότι διατηρείτο σε καλή κατάσταση και μονάχα τα πλευρά της είχαν υποστεί βλάβη. Ένα μέλος της ομάδας διηγήθηκε ότι οι πλευρές (της Κιβωτού) ήταν κατασκευασμένες από το ξύλο, που αναφέρεται στην Αγία Γραφή, που, όπως είναι γνωστό, προέρχεται από δέντρα, που φύονται στην κοιλάδα του ποταμού Ευφράτη. Μπαίνοντας στην Κιβωτό, τα μέλη της αποστολής κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το σκάφος είχε κατασκευαστεί για τη μεταφορά ζώων, αφού το εσωτερικό του ήταν χωρισμένο σε διαμερίσματα ύψους 15 ποδιών (4,5 μέτρα). Οι Τούρκοι κατόρθωσαν να μπουν σε τρία μονάχα τέτοια διαμερίσματα, γιατί τα άλλα ήταν γεμάτα πάγο. Το μήκος της Κιβωτού ήταν 300 Κude (τούρκικο μέτρο μήκους).

Το 1893, ο αρχιδιάκονος της Νεστοριανής Εκκλησίας (στην Ιερουσαλήμ και στη Βαβυλώνα), Δρ Νουρή (Νοurri), ανακοίνωσε επίσημα ότι είδε την Κιβωτό και ότι μονάχα η πλώρη και η πρύμνη της ήταν ευπρόσιτες, ενώ το κεντρικό τμήμα ήταν καλυμμένο από πάγους. Η Κιβωτός ήταν κατασκευασμένη από βαριά δοκάρια, με σκοτεινό κοκκινωπό - καστανό χρώμα. Ο Νουρή, αφού την μέτρησε, βρήκε ότι οι διαστάσεις της συνέπιπταν ακριβώς με τις διαστάσεις, που μας δίνει η Αγία Γραφή. Ύστερα από αυτό συστήθηκε μια Εταιρεία για να χρηματοδοτήσει τη δεύτερη αποστολή του Δρ Νουρή, με τον όρο ότι η Κιβωτός θα μεταφερόταν για να εκτεθεί στην Παγκόσμια Έκθεση του Σικάγου. Τα σχέδια όμως αυτά απέτυχαν, επειδή η κυβέρνηση της Τουρκίας αρνήθηκε να επιτρέψει την έξοδο της Κιβωτού από τη χώρα.

ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ

Στην εποχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, τον Αύγουστο του 1916, ένας Ρώσος πιλότος, ο Βλαδίμηρος Ροσκοβίτσκυ (Roskovitsky), σε μια αναγνωριστική πτήση του, βρέθηκε πάνω από τη οροσειρά του Αραράτ και ειδικότερα προς το ΒΑ τμήμα της σκεπασμένης με χιόνια κορυφής, που βρίσκεται στην τουρκική περιοχή και απέχει 20 μίλια από τα ρωσικά σύνορα και σε ύψος 4.666 μέτρα παρατήρησε μια παγωμένη λίμνη. Στην άκρη της λίμνης αυτής διακρινόταν ο σκελετός ενός αντικειμένου που έμοιαζε με μεγάλο πλοίο. Ένα τμήμα του πλοίου αυτού ήταν βυθισμένο στους πάγους, οι πλευρές του όμως ήσαν εκτεθειμένες έξω από τους πάγους, ένα δε κομμάτι από αυτές είχε τρύπες. Διακρινόταν ακόμα το ένα από τα δυο μισά κομμάτια μιας διπλής πόρτας. Και αναρωτήθηκαν: «Πώς μπορούσε ένα πλοίο να φτάσει πάνω στο βουνό;». Το Αραράτ φτάνει μέχρι 5.165 μέτρα ύψος. Είναι σκεπασμένο από χιόνια 9-10 μήνες το χρόνο. Με τον τρόπο αυτόν διατηρήθηκε ο ξύλινος σκελετός του πλοίου, σαν κονσερβοποιημένος.

Όταν ο Ροσκοβίτσκυ πληροφόρησε τους προϊσταμένους του για την ανακάλυψη αυτή, οι τελευταίοι ζήτησαν ακριβή επιβεβαίωση γι’ αυτήν. Ύστερα από μερικές πτήσεις πάνω από το βουνό πείσθηκαν για την παρουσία του πιο πάνω αντικειμένου και έστειλαν μια έκθεση στη Μόσχα και στην Πετρούπολη. Ο αυτοκράτορας Νικόλαος Β' έδωσε διαταγή να σταλεί αποστολή. Η αποστολή αυτή έκανε καταμετρήσεις, φωτογράφισε την Κιβωτό και έκοψε δείγματα, όλα δε αυτά στάλθηκαν στην Πετρούπολη. Δυστυχώς, ολόκληρη η συνάθροιση των πολύτιμων αυτών ντοκουμέντων προφανώς καταστράφηκε κατά τη Ρωσική (κομμουνιστική) Επανάσταση.

Η υπόθεση Ροσκοβίτσκυ ήρθε στην επιφάνεια κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο διευθυντής των Σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών Γιάσπερ Μάσκελιν (Jasper Maskelyn) ανακοίνωσε ότι ένας από τους άντρες του πέταξε πάνω από το Αραράτ από περιέργεια, για να δει αν υπήρχε οποιαδήποτε αλήθεια στους ισχυρισμούς τού Ροσκοβίτσκυ. Ο Σοβιετικός πιλότος σημείωσε επίσης μια κατασκευή, της οποίας ένα τμήμα ήταν βυθισμένο σε παγωμένη λίμνη. Ωστόσο τίποτε από αυτά δεν εμπόδισε τους Σοβιετικούς επιστήμονες από το να χαρακτηρίσουν την ιστορία της Κιβωτού του Νώε σαν μύθο, που δεν έχει καμιά σχέση με την επιστήμη.

Πληροφορίες έχουμε και από τον Αμερικανό ιστορικό και ιεραπόστολο Δρ Ααρών Σμιθ, ειδικό στο θέμα του Κατακλυσμού. Ο επιστήμονας αυτός, σε μακροχρόνια εργασία, συγκέντρωσε μια ολοκληρωμένη ιστορία της βιβλιογραφίας για την Κιβωτό του Νώε (1951).

Στο βιβλίο του Βέρνερ Κέλλερ, ο συγγραφέας αναφέρει τις απόπειρες που έγιναν για την εύρεση της Κιβωτού από τον Γκρήνσμπορο, ειδικό στο θέμα Κατακλυσμός και τον Γάλλο εξερευνητή Ζαν ντε Ρικέ (Jean de Riquer), που σκαρφάλωσε στην ηφαιστειώδη κορυφή το 1952. Δυστυχώς όμως και αυτές οι προσπάθειες απέτυχαν.

Ο ΦΕΡΝΑΝ ΝΑΒΑΡΡΑ

Στην αναζήτηση για το φημισμένο πλοίο της ανθρωπότητας, ο Γάλλος αλπινιστής Φερνάν Ναβαρρά (Fernant Navarra), μαζί με τον 11χρονο γιο του Ραφαήλ, πέτυχε στις 6 Ιουλίου 1955, κατά τρόπο εκπληκτικό να ανέβει στην κορυφή του βουνού Αραράτ. Ανακάλυψε αυτό, που πιστεύει ότι είναι η Κιβωτός του Νώε, φέρνοντας μαζί του κομμάτια ξύλου από τον σκελετό και έστρεψε προς την ανακάλυψή του αυτή το ενδιαφέρον όλου του κόσμου. Η ηλικία του ξύλου ανέρχεται σε μερικές χιλιάδες χρόνια, αλλά αν πράγματι πρόκειται για ένα σημάδι της Βιβλικής Κιβωτού, φυσικά, κανείς δεν μπορεί να πει. Ο Ναβαρρά χρειάστηκε 17 χρόνια να ετοιμαστεί γι’ αυτή την αποστολή. Το γεγονός ότι το όρος Αραράτ βρίσκεται στα σύνορα τριών χωρών - του Ιράν, της Τουρκίας και της Σοβιετικής Ένωσης - και το γεγονός ότι έχει υπογραφεί συμφωνία, που απαγορεύει σε οποιονδήποτε την ανάβαση στο Αραράτ, του δημιούργησε μεγάλες δυσκολίες. Ο Ναβαρρά έφερε σε πέρας τρεις από τις αποστολές του μυστικά, περνώντας από την επικίνδυνη ζώνη τη νύκτα. Η τρίτη, επιτυχημένη, αποστολή πραγματοποιήθηκε ως έξης: Ο Ναβαρρά φτάνοντας στην κορυφή της σκεπασμένης με πάγους περιοχής κατά τη νύκτα, σύμφωνα με τις οδηγίες του Αρμένιου φίλου του, έστησε εκεί μια σκηνή για διανυκτέρευση, με σκοπό να συνεχίσει το πρωί την πορεία του, ώστε να σκαρφαλώσει στους απρόσιτους βράχους, που ήταν τελείως σκεπασμένοι με πάγο. Κατά τη διάρκεια της νύχτας ξέσπασε άγρια καταιγίδα, συνοδευομένη από πυκνή παγωμένη πάχνη και οι Ναβαρρά και Ραφαήλ σχεδόν πάγωσαν, γιατί είχαν καλυφθεί από βαρύ στρώμα χιονιού σε θερμοκρασία 30 βαθμών υπό το μηδέν. Το πρωί, με τη βοήθεια του Θεού, όπως διηγήθηκε ο Ναβαρρά, ξεκίνησε για τον τόπο, που είχε επισημάνει από μακριά σε μια από τις πρώτες του αποστολές. Όμως δεν ήταν ό κατάλληλος καιρός και το κάθε τι ήταν καλυμμένο με πάγο και χιόνια. Παρ’ όλα αυτά, πέτυχε να εντοπίσει και να ανακαλύψει την απαγορευμένη περιοχή και με μεγάλη δυσκολία και κίνδυνο έκοψε μέσα από τον πάγο ένα κομμάτι δοκαριού από τις πλευρές του σκάφους, μήκους ενός μέτρου και πάχους οκτώ εκατοστών. Δεν υπήρχαν σανίδες πελεκημένες στο σημείο αυτό. Κατά την επιστροφή του, ο Ναβαρρά πυροβολήθηκε και συνελήφθη από τη φρουρά των συνόρων, τελικά όμως αφέθηκε ελεύθερος με όλες τις φωτογραφίες του και το κομμάτι του ξύλου. Τέτοιες ήσαν οι συνθήκες, οι σχετικές με την αποστολή αυτή. Σε εργαστήρια στο Κάιρο και στη Μαδρίτη αναλύσεις του κομματιού του ξύλου με ραδιενέργεια καθόρισαν ότι η ηλικία του ήταν 5.000 χρόνια. Το βιβλίο του Ναβαρρά, που εκδόθηκε στα Γαλλικά, είναι εικονογραφημένο με φωτογραφίες που δείχνουν το κόψιμο του δοκαριού από τις πλευρές (της Κιβωτού) και της περιοχής όπου βρίσκεται η Κιβωτός κάτω από τους πάγους, όπως επίσης και φωτογραφίες των αποτελεσμάτων του εργαστηρίου, σκίτσων, σχεδίων κλπ.

DOGUBAYAZIT

Ένα αντικείμενο σε σχήμα σκάφους, που θεωρείται από πολλούς ως τα απολιθωμένα απομεινάρια της Κιβωτού, βρίσκεται στο Dogubayazit, στην Τουρκία. Για πρώτη φορά φωτογραφήθηκε το 1959 από Τούρκο πιλότο της πολεμικής αεροπορίας, σε μια αποστολή χαρτογράφησης του ΝΑΤΟ. Ο Τούρκος λοχαγός Llhan Durupina, μετά από εξέταση των φωτογραφιών, εντόπισε το παράξενο σχήμα που έμοιαζε με πλοίο και βρισκόταν στα σύνορα Τουρκίας - Ιράν σε ύψος 6300 πόδια. Για να μη βγάλει βιαστικά συμπεράσματα, έστειλε τις φωτογραφίες στον ειδικό Dr. Brandenburger από το Οχάιο των ΗΠΑ. Κέρδισε την παγκόσμια προσοχή, όταν η φωτογραφία του δημοσιεύτηκε το 1960 στο περιοδικό Life. Μετά τη δημοσίευση, ο Durupina πήγε και έκανε μερικές ανασκαφές αλλά δεν βρήκε τίποτα, έτσι τα ΜΜΕ ξέχασαν την ιστορία.

Το 1977 ο Ron Wyatt πήγε στο σημείο και ζήτησε άδεια για να εξετάσει το εύρημα καλύτερα. Η άδεια έγινε δεκτή και ο ίδιος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πράγματι αυτή είναι η κιβωτός του Νώε, παραθέτοντας τα παρακάτω στοιχεία:

Το συνολικό μήκος του ευρήματος είναι 515 πόδια ή 300 αιγυπτιακές πήχεις ακριβώς. Το μέσο πλάτος είναι 50 πήχεις. Αυτά είναι τα μεγέθη που αναφέρονται στη Βίβλο.

Τα αποτελέσματα από το Γεω-ραντάρ δείχνουν ότι υπήρχε πράγματι ξύλο εκεί, πριν μετατραπεί σε πετρώματα με την πάροδο του χρόνου.

Από τα αντικείμενα που ανασύρθηκαν, το σημαντικότερο είναι ένα κομμάτι κονταριού που ήταν κολλημένο με οργανική κόλα, καθώς και μια ένωση ξύλων που γινόταν με περίεργο τρόπο εκείνα τα χρόνια: Τοποθετούσαν το ένα ξύλο μέσα στο άλλο και τα ένωναν με ένα κομμάτι μετάλλου που αποτελείτο από σίδηρο (8.38%), αλουμίνιο (8.35%) και τιτάνιο (1.59%).

Επίσης βρέθηκαν μεγάλες πέτρες με τρύπες λαξευμένες, όχι με φυσικό τρόπο, κάτι που μας δείχνει ότι χρησιμοποίησαν την τεχνική εκείνου του καιρού για να ισορροπούν το βάρος στα πλοία που συχνά βρισκόταν είτε στο μπροστινό μέρος του πλοίου είτε στο πίσω.

Χριστιανικές εκστρατευτικές ομάδες πιστεύουν ότι στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να πρόκειται για την Βιβλική Κιβωτό. Από το άλλο μέρος, μη χριστιανικές εξερευνητικές αποστολές έχουν πράγματι μαγευτεί από το ασυνήθιστο αντικείμενο που ζητείται να βρεθεί, που όμως αρνούνται κατηγορηματικά να δηλώσουν ότι εδώ πρόκειται για τον σκελετό της Κιβωτού του Νώε.

Ο άνθρωπος όμως δεν έπαυσε ποτέ να αναζητά την Κιβωτό του Νώε. Έτσι τον Αύγουστο του 1982, ανακοινώθηκε ότι αναχώρησε για την Τουρκία ενδεκαμελής αμερικανική αποστολή με σκοπό την αναζήτηση της Κιβωτού του Νώε. Στην επιστημονική αυτή ομάδα, της οποίας τα έξοδα υπολογίζονταν ότι επρόκειτο να ξεπεράσουν τις 60.000 δολάρια, έλαβε μέρος και ένας παλιός Αμερικανός αστροναύτης, ο Τζαίημς Έρουϊν, που το 1971 είχε πατήσει στη Σελήνη κατά τη διάρκεια της διαστημικής αποστολής «Απόλλων 17». Σε συνέντευξή του ο Έρουϊν είπε, ότι οι παρατηρήσεις προηγουμένων εξερευνητικών αποστολών δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για την ύπαρξη κάποιου μυστηριώδους πλοίου σε κορυφή του όρους Αραράτ. Ο Αμερικανός αστροναύτης πρόσθεσε ότι πιστεύει ότι το πλοίο αυτό είναι η Κιβωτός του Νώε.

Η ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΑΡΑΤ

Ένας άλλος «κυνηγός της κιβωτού» είναι ο Edward Crawford, πρώην στρατιωτικός που ανήκει στην Πρεσβυτεριανή Εκκλησία στην περιοχή του Σηάτλ. Ο Crawford ανέβηκε πολλές φορές στο Αραράτ και το 1990, είπε ότι ανακάλυψε ένα μεγάλο ορθογώνιο κατασκεύασμα θαμμένο στον πάγο, σε υψόμετρο 14.765 ποδιών.

«Δεν έχω καμία απολύτως αμφιβολία, ούτε και οι Τούρκοι», είπε στο WND. «Αυτά δεν συμβαίνουν στη φύση», είπε. «Αν νομίζετε ότι κάποιος πήγε μέχρι εκεί για να το χτίσει, τότε χρειάζεται να γίνει ένα μεγαλύτερο θαύμα από τον ίδιο τον Κατακλυσμό του Νώε».

Από το «κατασκεύασμα του Crawford» στο όρος Αραράτ δεν απέχει πολύ κάτι το οποίο έγινε πρωτοσέλιδο τον Μάρτη του 2006 με την κυκλοφορία μιας νέας, υψηλής ανάλυσης ψηφιακής εικόνας που έγινε γνωστή ως η «ανωμαλία του Αραράτ». Επρόκειτο για μια δορυφορική φωτογραφία της ΒΔ κορυφής του Αραράτ, που οι ΗΠΑ είχαν στην κατοχή τους, και στην οποία, σύμφωνα με τον Αμερικανό αναλυτή Porcher Taylor, αποτυπώνονταν πιθανά απομεινάρια της Κιβωτού! Πολλοί θεωρούν ότι αυτή είναι η Κιβωτός του Νώε, που ήδη βρίσκεται σε ένα βουνό δίπλα στο Αραράτ.

Συνολικά υπάρχουν 80.000 έργα, σε 72 γλώσσες, γύρω από τον Κατακλυσμό, από τα οποία τα 70.000 βιβλία αναφέρουν τις διάφορες αφηγήσεις των λαών για τον Κατακλυσμό.

Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ

Τον Μάιο του 2011, μια ομάδα Κινέζων και Τούρκων Ευαγγελικών εξερευνητών ισχυρίστηκαν ότι κατά πάσα πιθανότητα ανακάλυψε την Κιβωτό του Νώε σε βουνό της Τουρκίας, σε υψόμετρο 4.000 μέτρων. Η ομάδα ανέφερε ότι βρήκε ξύλινα κομμάτια από μια κατασκευή, στο όρος Αραράτ της ανατολικής Τουρκίας, σε υψόμετρο 13.000 ποδιών, και με βάση τις εξετάσεις με τη μέθοδο χρονολόγησης του άνθρακα, τα κομμάτια αυτά υπολογίζει ότι είναι 4.800 ετών παλιά, δηλαδή είναι σχεδόν από την ίδια εποχή με αυτή που αναφέρεται ότι φτιάχτηκε η Κιβωτός του Νώε.

Σύμφωνα με τις δηλώσεις και το φωτογραφικό υλικό, το οποίο δημοσίευσε η Daily Mail, οι ερευνητές βρήκαν επτά ξύλινα μέρη θαμμένα κάτω από το χιόνι, καθώς και ηφαιστειακά συντρίμμια κοντά στη κορυφή του βουνού. Η κατασκευή ήταν χωρισμένη σε πολλά ξύλινα διαμερίσματα, κάποια από τα οποία είχαν ξύλινα δοκάρια, και πιστεύεται ότι θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθεί για τη φιλοξενία ζώων, οι τοίχοι της ήταν κυρτοί και η επιφάνεια τους ομαλή. Σε βίντεο που παρουσίασαν οι ερευνητές στους δημοσιογράφους φαίνονται ξεκάθαρα πόρτες, σκάλες, καρφιά. Πρόκειται για ποιότητα ξύλου από κυπαρίσσι, γεγονός που ταιριάζει με τις περιγραφές από τα αρχαία κείμενα. Είναι σίγουροι πως κανείς άλλος δεν είχε καταφέρει να εντοπίσει εδώ και αιώνες τα απομεινάρια, εξαιτίας της εξαιρετικά δύσβατης περιοχής! Η περιοχή του Αραράτ είναι μια από τις πιο απρόσιτες σε ολόκληρο τον κόσμο, λόγω ενός περίεργου συνδυασμού υψομέτρου, κακοκαιρίας, απόκρημνων κορυφών και επικίνδυνων ρευμάτων αέρα.

«Δεν λέμε ότι είναι 100% σίγουρο ότι πρόκειται για την κιβωτό του Νώε, αλλά πιστεύουμε ότι κατά 99,9% είναι πράγματι αυτή», δήλωσε ο Yeung Wing-Cheung, σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ από το Χονγκ Κονγκ, και μέλος της 15μελούς ομάδας «Noah's Ark Ministries International», στο Agence France -Presse. «Όλα δείχνουν ότι πρόκειται για τη κατασκευή που φιλοξένησε μέσα της όλα τα είδη των ζώων, διασφαλίζοντας τη σωτηρία τους. Μιλάμε για την πιο σημαντική ανακάλυψη του αιώνα που διανύουμε», δήλωσε στα ΜΜΕ ο Υeung Wing Cheung.

Στη συνέντευξη τύπου που παραχωρήθηκε, ένα άλλο μέλος της αποστολής, ο Panda Lee, είπε χαρακτηριστικά: «Είδαμε τη ξύλινη κατασκευή που αναφέρεται στην Ιερή Βίβλο! Αποτελούνταν από σανίδες, όπου η κάθε μια ήταν περίπου 8 ίντσες. Διέκρινα τους τόρμους (δόντι από ξύλο), απόδειξη ότι κάποτε είχαν χρησιμοποιηθεί μεταλλικά καρφιά. Κατόπιν περπατήσαμε περίπου 100 μέτρα. Σπασμένα ξύλα απλώνονταν στο παγωμένο τοπίο».

Με την υποστήριξη Τούρκων αξιωματούχων της κυβέρνησης και εμπειρογνώμονες της ομάδας τους, ο εκπρόσωπος της NAMI, Man-fai Yuen είπε: «Η ομάδα έρευνας και εγώ προσωπικά μπήκα σε μια ξύλινη κατασκευή ψηλά στο βουνό. Η κατασκευή είναι κατατετμημένη σε διαφορετικούς χώρους. Πιστεύουμε ότι το ξύλινο κατασκεύασμα που μπήκαμε είναι το ίδιο κατασκεύασμα που καταγράφεται σε ιστορικές αναφορές και το ίδιο αρχαίο μεγάλο σκάφος που υποδεικνύεται από τους ντόπιους».

«Η ομάδα έχει κάνει την μεγαλύτερη ανακάλυψη στην ιστορία», δήλωσε ο Oktay Belli, καθηγητής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. «Αυτό το εύρημα είναι πολύ σημαντικό και το μεγαλύτερο μέχρι τώρα».

Η ομάδα των αρχαιολόγων απέκλεισε το ενδεχόμενο να πρόκειται για τα απομεινάρια ενός ανθρώπινου καταυλισμού, με την αιτιολογία ότι δεν έχουν βρεθεί ποτέ ίχνη ανθρώπινης παρουσίας σε υψόμετρο πάνω από τα 11.500 πόδια (3.500 μέτρα).

Μέλη της ομάδας είπαν ότι μερικά από τα βράχια που μοιάζουν με ξύλα και εξετάστηκαν αποδείχθηκε ότι ήταν απολιθωμένο ξύλο.

Οι τοπικές αρχές θα ζητήσουν από την τουρκική κυβέρνηση στην Άγκυρα να υποβάλλει αίτημα να χαρακτηριστεί η τοποθεσία Παγκόσμια Κληρονομιά της UNESCO και να προστατευτεί, ενώ θέλουν να διεξαχθεί μία μεγάλη αρχαιολογική ανασκαφή.

Από την πρώτη στιγμή ωστόσο, Βρετανοί ερευνητές διατήρησαν τις επιφυλάξεις τους για την γνησιότητα της κιβωτού. «Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιοι υποστηρίζουν ότι βρήκαν την Κιβωτό!», λένε και πιέζουν για την παρουσίαση περισσοτέρων επιχειρημάτων και αδιάσειστων στοιχείων που θα πιστοποιούν τα λεγόμενα τους.

«Κατά διαστήματα, υπάρχουν ανακοινώσεις, σχεδόν πάντα από ενθουσιώδεις χωρίς όμως πραγματικό υπόβαθρο στην αρχαιολογία, σχετικά με την ανακάλυψη της κιβωτού του Νώε κάπου στην Τουρκία», λέει ο Δρ Aren Μ. Maeir, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Bar Ilan του Ισραήλ αι διευθυντής Tell es-Safi/Gath Archaeological Project. Και προσθέτει: «Όπως και με άλλες ανακαλύψεις που αφορούν την βιβλική αρχαιολογία που προέρχονται από μη επαγγελματίες αρχαιολόγους οι ανακοινώσεις είναι αρκετά ύποπτες, δεδομένου ότι το σύνολο των πληροφοριών δεν δημοσιεύονται ποτέ στα πραγματικά επιστημονικά περιοδικά, καθώς και όλα όσα μπορεί να δει κανείς είναι ανακοινώσεις στα ΜΜΕ και σε ιστότοπους».

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Παρ’ όλες τις προσπάθειες που έγιναν ως σήμερα και γίνονται, υπάρχουν ορισμένοι που αμφισβητούν την ύπαρξη της Κιβωτού. Αν όμως λάβουμε υπόψη το συνεχές ενδιαφέρον του ανθρώπου για την ανακάλυψή της (που εκδηλώνεται ακόμη κι από ειδωλολάτρες, από τον 5ο αιώνα π.Χ. μέχρι και σήμερα), δεν αποκλείεται να βρεθούν ίχνη της Κιβωτού.

Μέχρι στιγμής, εμείς αρκούμαστε σε όσα μας διηγείται το θεόπνευστο κείμενο, δηλαδή ό αλάθητος, κατά πάντα αξιόπιστος και σωτήριος λόγος της Παλαιάς Διαθήκης.

Ας συγκρίνουμε για άλλη μια φορά τη Βίβλο: Ο Ιησούς Χριστός επιβεβαιώνει τα γεγονότα του Κατακλυσμού της Γένεσης (Ματθαίος 24:37-39). Και μάλιστα προειδοποιεί για την ερχόμενη Κρίση του Θεού. Κι επειδή η καινούργια αυτή Κρίση δεν έλαβε χώρα ακόμα, οι άνθρωποι δεν σοβαρεύονται με τις προειδοποιήσεις αυτές του Θεού. Γι’ αυτό ο Πέτρος προειδοποιεί ξανά: «Στις έσχατες ημέρες θα έρθουν χλευαστές που θα περπατούν σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες και λέγοντας: Πού είναι η υπόσχεση της παρουσίας του;» (Β' Πέτρου 3:3-4). Και προσθέτει την προειδοποίηση: «Θα έρθει όμως η ημέρα του Κυρίου σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα, κατά την οποία οι ουρανοί θα παρέλθουν με ορμητικό συριστικό ήχο και τα στοιχεία, καθώς θα καίγονται, θα διαλυθούν και η γη και τα έργα που βρίσκονται σ’ αυτή θα κατακαούν» (Β' Πέτρου 3:10).

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ:

[1] Τις πληροφορίες αυτές τις πήραμε από το βιβλίο του Βέρνερ Κέλλερ, με τίτλο «Και η Βίβλος έχει παρ’ όλα αυτά δίκαιο» (ανήκει στα best sellers με τεράστια κυκλοφορία) και από άρθρο του Περιοδικού Ορθόδοξος Ζωή (1982) με τίτλο «Η έρευνα για την Κιβωτό του Νώε».

Ἡ Δίκη τοῦ Χριστοῦ: μιὰ Νομικὴ Ἀνάλυση!

Δερμοσονιάδης Χρῆστος (Δικαστής) Ὅταν ὁ Πιλάτος βεβαιώθηκε γιὰ τὴν ἀθωότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ θέλησε νὰ τὸν ἀπολύσει τότε οἱ Ἰουδαῖοι φώναξαν: «Ἡμεῖς νόμον ἔχομεν καὶ κατὰ τὸν νόμον ἡμῶν ὀφείλει ἀποθανεῖν, ὅτι Θεοῦ υἱὸν ἑαυτὸν ἐποίησε.» (Ἰωάν.10,7). Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ σημερινὴ θέση τῶν Ἑβραίων. Ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Χριστὸς παρέβη πράγματι τὸ Μωσαϊκὸ Νόμο καὶ δίκαια κατεδικάσθη σὲ θάνατο. Εἶναι δυνατὸν ὅμως ἡ ἀνθρώπινη Δικαιοσύνη νὰ ἔφθασε σὲ τέτοια ἀντίθεση πρὸς τὴ Θεία Δικαιοσύνη ὥστε νὰ καταδικάσει σὲ θάνατο τὸν ἴδιο τὸ Θεὸ καὶ ἐν ὀνόματι τοῦ Νόμου νὰ θανατώσει τὸ Δημιουργό; Τὸ βασικὸ λοιπὸν ἐρώτημα εἶναι ἂν ἡ δίκη τοῦ Χριστοῦ ἤτανε μία δίκαιη δίκη, κατὰ τὸ ἀνθρώπινο μέτρο, ἂν δηλαδὴ ἔγινε σύμφωνα μὲ τὸ νόμο καὶ τὴ δικονομία. Ἡ δικαιοσύνη τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ βρισκόταν σὲ ἀρκετὰ ψηλὸ ἐπίπεδο. Τὸ Ρωμαϊκὸ Δίκαιο σὲ λίγα θέματα ὑστεροῦσε ἀπὸ τὸ σημερινὸ εὐρωπαϊκὸ δίκαιο καὶ τὸ ἑβραϊκὸ ἤτανε ἱεροκρατικὸ καὶ στηριζόταν στὸ Μωσαϊκὸ Νόμο. Τὰ ἑβραϊκὰ δικαστήρια ἤτανε πολυμελῆ. Ἀνώτατο Δικαστήριο ἦταν τὸ Μέγα Συνέδριο ποὺ εἶχε καὶ ἄλλες ἐξουσίες. Ἕδρευε στὴν Ἱερουσαλήμ, ἀπετελεῖτο ἀπὸ 120 μέλη μὲ πρόεδρο τὸν Ἀρχιερέα καὶ εἶχε στὴ διαταγὴ του στρατιωτικὴ δύναμη, τὴν κουστωδία. Οἱ θανατικὲς καταδίκες τῶν ἑβραϊκῶν δικαστηρίων ἔπρεπε νὰ ἐπικυρωθοῦν ἀπὸ τὴ Ρωμαϊκὴ ἐξουσία ὅπως ἀναφέρεται στὸ βιβλίο “Ἡ δίκη τοῦ Ἰησοῦ” τοῦ θεολόγου Δημήτριου Καππαῆ. Ἡ θανατικὴ ποινὴ προβλεπόταν γιὰ ἀρκετὰ ἀδικήματα ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὶς ἀντιλήψεις τοῦ λαοῦ σπανίως ἐπιβαλλόταν. Ἡ ἐκτέλεση γινόταν μὲ διάφορους τρόπους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους πιὸ βασανιστικὸς καὶ ἐξευτελιστικὸς ἦταν ὁ θάνατος ἐπὶ τοῦ σταυροῦ, ὁ ὁποῖος συνηθίζετο ἀπὸ τὰ Ρωμαϊκὰ δικαστήρια, τὰ ὁποῖα δὲν εἶχαν ἐνδοιασμοὺς στὴν ἐπιβολὴ θανατικῆς καταδίκης. Κατὰ τὴν ἑβραϊκὴ δικονομία ἡ προανάκριση ἦταν ἄγνωστη καὶ δὲν ὑπῆρχε δημόσιος κατήγορος. Ἡ ἀπόφαση δὲν μποροῦσε νὰ στηριχθεῖ στὴν παραδοχὴ τοῦ κατηγορουμένου ἀλλὰ μόνο στὶς μαρτυρίες. Ἡ δίκη διεξαγόταν μέρα, μὲ ἀνοικτὲς τὶς πόρτες, ἐνώπιον τοῦ λαοῦ. Ξεκινοῦσε μὲ τοὺς μάρτυρες ὑπερασπίσεως καὶ ἀκολουθοῦσαν δύο τουλάχιστον μάρτυρες κατηγορίας, ποὺ ἔπρεπε νὰ δώσουν σαφῆ καὶ πανόμοια μαρτυρία, κρατώντας τὸ δεξί τους χέρι πάνω στὸ κεφάλι τοῦ κατηγορουμένου καὶ σὲ περίπτωση θανατικῆς καταδίκης ἔπρεπε νὰ συμμετέχουν στὴν ἐκτέλεση καὶ νὰ ρίξουν τὶς πρῶτες πέτρες, ἐὰν ἡ θανάτωση θὰ γινόταν μὲ λιθοβολισμό. Ὁ Κατηγορούμενος ἐθεωρεῖτο ἀθῶος μέχρι τὴν τελική του καταδίκη, ἐδικαιοῦτο νὰ μιλήσει, νὰ φέρει μάρτυρες καὶ νὰ τύχει καλῆς μεταχείρισης. Κατὰ τὴ γνώμη τῶν συγγραφέων δὲν ἐτηροῦντο πρακτικὰ ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ καταδίκη ἐκδιδόταν μὲ γραπτὸ διάταγμα. (Κοντογόνη: Ἑβραϊκὴ Ἀρχαιολογία, Β’4). Πάντως διάταγμα καταδίκης τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχει βρεθεῖ. Οἱ Δικαστὲς ἔπρεπε νὰ εἶναι ἀμερόληπτοι, δίκαιοι καὶ μερικοὶ ἀπ’ αὐτοὺς νὰ ὑπερασπίζουν τὸν κατηγορούμενο. Σὲ περίπτωση θανατικῆς καταδίκης ἀνεβάλλετο ἡ τελικὴ ἀπόφαση γιὰ τὴ μεθεπόμενη μέρα καὶ ἐὰν ἐπικυρωνόταν ἡ θανατικὴ καταδίκη ἡ ἐκτέλεση ἔπρεπε νὰ γίνει τὴν ἄλλη μέρα καὶ ὄχι αὐθημερόν. Ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς ἀκροάσεως μέχρι τὴν ἐκτέλεση χρειαζόταν τουλάχιστον 4 μέρες. Στὸν τόπο τῆς ἐκτέλεσης συνόδευε τὸν κατηγορούμενο ἔφιππος δικαστής, ποὺ καλοῦσε τὸ λαὸ νὰ ἀναφέρει ἀμέσως στὸ Δικαστήριο, τὸ ὁποῖο συνεδρίαζε ἐκείνη τὴν ὥρα, ὁτιδήποτε ἐλαφρυντικὸ γιὰ τὸν κατηγορούμενο καὶ τότε σταματοῦσε ἀμέσως ἡ ἐκτέλεση. Αὐτὰ γιὰ τὴ Δικαιοσύνη στὸ Ἰσραήλ. Πρέπει ὅμως νὰ ἀναφερθεῖ ὅτι στὰ χρόνια τῆς ρωμαϊκῆς ὑποτέλειας ὑπῆρχε μεγάλη φαυλότητα καὶ ἠθικὸς ξεπεσμός, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ ἄρχοντες νὰ εἶναι πρόσωπα φαῦλα, ποὺ ἐξασφάλιζαν τὴ θέση τους δωροδοκώντας τοὺς Ρωμαίους ἡγεμόνες. Οἱ Δικαστὲς δὲν εἶχαν πλέον τὴν ἐντιμότητα καὶ τὴν ἀνθρωπιὰ ποὺ εἶχαν οἱ προκάτοχοί τους. Ὁλόκληρο τὸ ἔθνος βρισκόταν σὲ ξεπεσμὸ καὶ ἀθλιότητα. Μετὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου πολλοὶ Ἰουδαίου πίστεψαν στὸν Χριστό. «Συνήγαγον οὖν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισσαῖοι συνέδριον καὶ ἔλεγον. Τί ποιοῦμεν, ὅτι οὗτος ὁ ἄνθρωπος πολλὰ σημεῖα ποιεῖ; …. Εἰς δὲ τις ἐξ αὐτῶν Καϊάφας, ἀρχιερεὺς ὤν τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου, εἶπεν αὐτοῖς …. ὅτι συμφέρει ἡμῖν ἵνα εἷς ἄνθρωπος ἀποθάνῃ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ μὴ ὅλον τὸ ἔθνος ἀπόληται.» (Ἰω. ΙΑ’48-50) «Ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν, ὅτι πολλοὶ δι’ αὐτὸν ὑπῆγον τῶν Ἰουδαίων καὶ ἐπίστευον εἰς τὸν Ἰησοῦν.» (Ἰω. ΙΒ’10) Καὶ ἡ στρατιωτικὴ κουστωδία, μαζὶ μὲ ἔνοπλους ὑπηρέτες, ὅταν συνέλαβε τὸν Ἰησοῦν δὲν τὸν ἔφερε στὸ δικαστήριο ἀλλὰ στὸν πεθερὸ τοῦ ἀρχιερέα, τὸν Ἄννα, ποὺ ὑπηρέτησε στὸ παρελθὸν σὰν ἀρχιερέας. Καὶ ὁ Ἄννας, χωρὶς νὰ ἔχει καμιὰ ἐξουσία ἄρχισε ἀνάκριση γιὰ νὰ βρεῖ αἰτία ἐναντίον τοῦ συλληφθέντος. Κι ὁ Χριστὸς ἀπαντᾶ. «Ἐπερώτησον τοὺς ἀκηκοότας» «ἐν κρυπτῷ ἐλάλησα οὐδέν». (Ἰω. ΙΗ’,20). Ἡ ἀπάντηση δὲν ἄρεσε καὶ ἕνας ὑπηρέτης ἐρράπισε τὸν Ἰησοῦν λέγοντας «οὕτως ἀποκρίνη τῷ ἀρχιερεῖ;» Σὲ λίγη ὥρα ὁδήγησαν τὸν Χριστὸ στὸ σπίτι τοῦ ἀρχιερέα Καϊάφα καὶ μέχρις ὅτου μαζευτοῦν τὰ μέλη τοῦ Μεγάλου Συνεδρίου οἱ ὑπηρέτες ἔδερναν, ἔβριζαν καὶ κορόιδευαν τὸν Χριστό. Τὸ ἑβραϊκὸ δίκαιο ἀπαγόρευε τὴν ἀνάκριση καὶ τὴν κακοποίηση τοῦ κατηγορουμένου. (Mishna, Sotah 1,4). Καὶ ἄρχισε ἡ συνεδρίαση τοῦ Ἀνωτάτου Ἑβραϊκοῦ Δικαστηρίου μὲ ἄλλες τρεῖς δικονομικὲς παραβάσεις. Τὸ Μέγα Συνέδριο συνεδρίασε στὸ σπίτι τοῦ ἀρχιερέα καὶ ὄχι στὸ κτίριο τοῦ Δικαστηρίου καὶ συνεδρίασε νύκτα, πράγμα ἀπαγορευμένο (Mishna, Sanhedrin IV,1), χωρὶς νὰ προϋπάρχει σαφὴς κατηγορία ἀπὸ δύο τουλάχιστον μάρτυρες, ὅπως ἀπαιτοῦσε ἡ δικονομία. Μετὰ τὴν ἔναρξη τῆς δίκης βρέθηκαν δύο ψευδομάρτυρες ποὺ διαστρέβλωσαν τὸ λόγο τοῦ Κυρίου «λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον καὶ ἐν τρισὶν ἡμέρας ἐγερῶ αὐτόν» (Ἰω. Β’19), ποὺ ὁπωσδήποτε ἐλέχθηκε γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ ἰδίου καὶ ὄχι γιὰ τὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντος. Οἱ μαρτυρίες ὅμως δὲν ταιρίαζαν μεταξύ τους, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι δόθηκαν ἀντικανονικὰ μὲ τὴν ταυτόχρονη παρουσία καὶ τῶν δύο μαρτύρων. Ἔπρεπε λοιπὸν νὰ καταδικαστοῦν σὲ θάνατο οἱ ψευδομάρτυρες σύμφωνα μὲ τὸ Δευτερονόμιον (ΙΘ’ 18-21). «καὶ ἰδοὺ μάρτυς ἄδικος ἐμαρτύρησεν ἄδικα, ἀντέστη κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ, καὶ ποιήσετε αὐτῶ ὅν τρόπον πονηρεύσατο ποιῆσαι κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ …. Καὶ οἱ ἐπίλοιποι ἀκούσαντες φοβηθήσονται ….» Τὸ Συνέδριο ἀποφάσισε ὅτι δὲ μπορεῖ νὰ στηριχθεῖ σ’ αὐτοὺς τοὺς μάρτυρες καὶ ὁ Πρόεδρός του, ὁ ἀρχιερέας Καϊάφας, ἐρώτησε τὸ Χριστὸ «σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ; λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς. Σὺ εἴπας …. Τότε ὁ ἀρχιερεὺς διέρρηξε τὰ ἱμάτια αὐτοῦ λέγων ὅτι ἐβλασφήμησε. Τί ἔτι χρείαν ἔχομεν μαρτύρων;” (Ματθαίου ΚΣΤ’ 63). Ἡ ὁμολογία τοῦ κατηγορούμενου, ἂν τέτοια θεωρηθεῖ ἡ ἀπάντησή Του, δὲν ἀποτελοῦσε κατὰ τὸ Μωσαϊκὸ Νόμο ἀπόδειξη. Χρειαζόταν μάρτυρες «ἐπὶ στόματος δύο μαρτύρων καὶ ἐπὶ στόματος τριῶν μαρτύρων στήσεται πᾶν ρήμα» (Δευτερονόμιον ΙΘ’ 15). Δὲν ὑπῆρξε καθόλου ὑπεράσπιση, ποὺ ἐθεωρεῖτο ἀπαραίτητο μέρος τῆς δικαστικῆς διαδικασίας. (Sanhedrin IV,5). Τὴν ὑπεράσπιση τὴν ἀνελάμβανε ἕνας τουλάχιστον ἀπὸ τοὺς δικαστὲς γιὰ νὰ μὴν μείνει κανένας κατηγορούμενος ἀνυπεράσπιστος. Ὁ ἀρχιερέας «διέρρηξε τὰ ἱμάτιά του» πράγμα ποὺ ἀπαγορεύει ὁ Μωσαϊκὸς νόμος στοὺς ἱερεῖς (Λευϊτικὸν 6, ΚΑ’10). Καὶ τὰ μέλη τοῦ Συνεδρίου ἀπεκρίθησαν «ἔνοχος θανάτου ἐστὶ» (Ματθαίου ΚΣΤ’ 67). Ἡ ψηφοφορία ἔγινε ταυτόχρονα, ἐνῶ ἔπρεπε νὰ γίνει μὲ τὴ σειρά, ἀπὸ τὸ νεότερο δικαστὴ πρὸς τοὺς παλαιότερους γιὰ νὰ μὴν ἐπηρεαστοῦν μεταξύ τους. Μετὰ τὴν καταδίκη ἄρχισαν ἄλλα ἔκτροπα «καὶ ἤρξαντο τινὲς ἐμπτύειν αὐτῳ καὶ περικαλύπτειν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ καὶ κολαφίζειν αὐτὸν καὶ λέγειν αὐτῷ προφήτευσον ἡμῖν τὶς ἐστὶν ὁ παίσας σε. Καὶ οἱ ὑπηρέται ραπίσμασιν αὐτὸν ἔβαλον» (Μάρκον ΙΔ’ 65). Γιὰ νὰ τηρήσουν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισσαῖοι τὰ προσχήματα περίμεναν νὰ ξημερώσει καὶ συνεδρίασαν πάλιν γιὰ νὰ ἐπικυρώσουν τὴν καταδίκη στὸ κτίριο τοῦ Μεγάλου Συνεδρίου, δίπλα στὰ τείχη τῆς Ἱερουσαλήμ. «Καὶ εὐθέως ἐπὶ τὸ πρωΐ συμβούλιον ποιήσαντες οἱ ἀρχιερεῖς μετὰ τῶν πρεσβυτέρων καὶ γραμματέων καὶ ὅλον τὸ συνέδριον, δήσαντες τὸν Ἰησοῦν ἀπήνεγκαν καὶ παρέδωκαν τῷ Πιλάτῳ» (Μάρκον ΙΕ’,1). Ὁ Χριστὸς συνελήφθη τὴν Πέμπτη τὸ βράδυ καὶ ἡ ἐπίσημη δίκη διεξήχθηκε, ὁλοκληρώθηκε καὶ ἐκτελέστηκε ἡ θανατικὴ ποινὴ μέσα στὴν ἴδια μέρα, τὴν Παρασκευή, κατὰ παράβαση τῶν κανόνων (Sanhedrin IV,I), ἐνῶ ἔπρεπε νὰ περάσουν 4 τουλάχιστον μέρες. Γράφεται στὴν Ἀκολουθία τῶν Ἁγίων Παθῶν πρὶν ἀπὸ τὸ 12ο Εὐαγγέλιο ὅτι: «Ἤδη βάπτεται κάλαμος ἀποφάσεως παρὰ κριτῶν ἀδίκων καὶ Ἰησοῦς δικάζεται καὶ κατακρίνεται Σταυρῷ. Καὶ πάσχει ἡ κτίσις ἐν Σταυρῷ καθορῶσα τὸν Κύριον. Ἀλλ’ ὁ φύσει σώματος δι’ ἐμὲ πάσχων, Ἀγαθέ, Κύριε, δόξα σοι.» Κατὰ τὸ Μωσαϊκὸ Νόμο ἡ Θεοποίηση ἀνθρώπου ἀποτελοῦσε βλασφημία καὶ ἀδίκημα. Ὁ κατηγορούμενος ὅμως ἐδικαιοῦτο ὑπεράσπιση. Ὁ Χριστὸς ἔκανε ἀναρίθμητα θαύματα μπροστὰ στὸ λαό. Καὶ οἱ ἴδιοι οἱ κάτοικοι τῆς Ἱερουσαλὴμ τὸν ὑποδέχτηκαν μερικὲς μέρες πρὶν ἀπὸ τὴ δίκη ψάλλοντας «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ.» (Ἰω.ΙΒ’ 13). Ἐξ ἄλλου ἡ ἀνθρωπότητα περίμενε τὸ Σωτήρα, «τὴν προσδοκία τῶν ἐθνῶν», «τὸν καθολικὸ διδάσκαλο» τοῦ Σωκράτη, τὸ «Λόγο» τοῦ Πλάτωνα, τὸν «Ἄγνωστο Θεὸ» τῶν Ἀθηναίων, τὸν «νέο Θεὸ» τῶν 3 μάγων, τὸν «Ἅγιο» τοῦ Κομφούκιου καὶ τὸν ἀναμενόμενο ἀπὸ ὅλους τοὺς Προφῆτες τοῦ Ἰσραὴλ «Μεσσία». Οἱ μορφωμένοι ἑβραῖοι γνώριζαν καλὰ ὅλες τὶς προφητεῖες, ποὺ συνέκλιναν καὶ συμφωνοῦσαν ὅτι ὁ κατηγορούμενος Ἰησοῦς ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Μεσσίας – Χριστὸς ὅπως ἀναφέρεται καὶ στὸ βιβλίο τοῦ Ἰώσηπου Contra Apionem Lib. II 17. Ἡ ζωή, ἡ διδασκαλία Του καὶ τὰ ἀπειράριθμα θαύματά Του δὲν χωροῦσαν καμιὰ ἀμφιβολία. Τὸ Μεγάλο Συνέδριο ὅμως ἀπαξιεῖ νὰ μελετήσει τὸ θέμα καὶ νὰ ἐξετάσει μήπως ἐνώπιόν του ἀντὶ Θεοποίηση ἀνθρώπου ἔχει ἐνανθρώπιση Θεοῦ. Μᾶλλον δὲν ἀπαξιεῖ, ἀλλὰ σὲ γνώση του καταδικάζει τὸ Μεσσία, ἐφ’ ὅσον ὁ ἀρχιερέας εἶχε πεῖ μετὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου «οὗτος ὁ ἄνθρωπος πολλὰ σημεῖα ποιεῖ …», ὅπως ἀναφέρεται καὶ στὸ βιβλίο «Ἡ δίκη τοῦ Ἰησοῦ» τοῦ εἰσαγγελέα Χρήστου Τραπεζούντιου. Πρεσβύτεροι καὶ Ἀρχιερεῖς κατεδίκασαν σὲ θάνατο τὸ Θεό τους καὶ δέσμιο τὸν ὁδηγοῦν στὸν ρωμαῖο Πιλάτο γιὰ νὰ ἐπικυρώσει τὴ θανατικὴ καταδίκη. Μία νέα δίκη, Ρωμαϊκή, ξεκινᾶ. Ἤτανε πρωΐ τῆς Παρασκευῆς, τῆς προηγούμενης μέρας τοῦ ἑβραϊκοῦ Πάσχα, ποὺ ἔφεραν οἱ ἑβραῖοι τὸν Ἰησοῦν ἔξω ἀπὸ τὸ Πραιτώριο. Οἱ ἑβραῖοι δὲν ἤθελαν νὰ μποῦν στὴν κατοικία εἰδωλολάτρη γιὰ νὰ μὴ μολυνθοῦν πρὶν ἀπὸ τὸ Πάσχα καὶ στὴν ἐπιμονὴ τους ὁ ρωμαῖος ἡγεμόνας διέταξε καὶ τοποθέτησαν στὸ λιθόστρωτο μπροστὰ ἀπὸ τὸ Πραιτώριο τὴ δικαστική του ἕδρα γιὰ νὰ δικάσει ἐκεῖ τὸν κατηγορούμενο. Κατὰ τὸ τυπολατρικὸ ρωμαϊκὸ δίκαιο ἡ δικαστικὴ ἐξουσία ἦταν ἀπόλυτα συνδεδεμένη μὲ τὴν ἕδρα, τὴν τήβεννο καὶ τὴ σφραγίδα τοῦ δικαστῆ παρὰ μὲ τὸ ἄτομό του. Μὲ τὴν ἔναρξη τῆς δίκης παρατηρεῖται ἡ πρώτη δικονομικὴ παράβαση. Ὁ κατηγορούμενος ἤτανε δέσμιος κατὰ τὴ διάρκεια τῆς δίκης ἐνῶ ἔπρεπε νὰ θεωρεῖται ὁ κατηγορούμενος ἀθῶος μέχρι τὴν καταδίκη. Καὶ ἀρχίζει ἡ δίκη μὲ τὴν ἐρώτηση τοῦ Πιλάτου: «τίνα κατηγορίαν φέρετε κατὰ τοῦ ἀνθρώπου τούτου;» Ἔπρεπε λοιπὸν οἱ ἑβραῖοι νὰ κατηγορήσουν τὸν Ἰησοῦν. Ἀλλὰ κατηγορία γιὰ βλασφημία δὲ θὰ ἐνδιέφερε τὸν ρωμαῖο ἡγεμόνα. Οὔτε θὰ ἐπέφερε θανατικὴ καταδίκη. Ὁ ἀρχιερέας Καϊάφας διετύπωσε ἐνώπιον τοῦ λαοῦ νέα, ἐντελῶς ψευδῆ, κατηγορία λέγοντας «τοῦτον εὕρομεν διαστρέφοντα τὸ ἔθνος καὶ κωλύοντα Καίσαρι φόρους διδόναι, λέγοντα ἑαυτὸν Χριστὸν Βασιλέα εἶναι». (Λουκᾶ ΚΓ’, 2) Ἡ ἀπάντηση τοῦ Καϊάφα ἤτανε ἐντελῶς ψευδὴς γιατί τὸ Μέγα Συνέδριο καταδίκασε τὸν Ἰησοῦν μὲ ἄλλη κατηγορία, τὴν βλασφημία. Ἤτανε ψέμα ὅμως καὶ τὸ περιεχόμενό της, γιατί ὁ Χριστὸς εἶχε δώσει διαφορετικὴ ἀπάντηση στοὺς μαθητὲς τῶν Φαρισαίων, ὅταν τὸν ρώτησαν γιὰ τὴ ρωμαϊκὴ φορολογία «ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» (Ματθ. ΚΒ’, 21) Ἔπρεπε βάσει τοῦ Ρωμαϊκοῦ Δικαίου νὰ γίνει γραπτὴ αἴτηση γιὰ εἰσαγωγὴ σὲ δίκη. Ἔπρεπε νὰ ἀναφερθεῖ τὸ ὄνομα καὶ τὰ στοιχεῖα τοῦ κατηγορούμενου καὶ νὰ διατυπωθεῖ ἀκριβῶς ἡ κατηγορία. Ἔπρεπε νὰ συνταχθεῖ πρωτόκολλο κατηγορίας. Ἔπρεπε νὰ καθοριστεῖ ἡ μέρα τῆς δίκης καὶ νὰ κληθοῦν καὶ νὰ ἀκουστοῦν, ἐκείνη τὴ μέρα, οἱ μάρτυρες. (Δημαρᾶ: Ἱστορία Ρωμαϊκοῦ Δικαίου, Β 132). Ἐὰν ὅμως θεωρηθεῖ ὅτι δὲν ἐπρόκειτο γιὰ πρωτόδικη ὑπόθεση ἀλλὰ γιὰ ἐπικύρωση τῆς θανατικῆς καταδίκης τοῦ ἑβραϊκοῦ δικαστηρίου τότε ἡ εἰσαγωγὴ στὴ δίκη ἔπρεπε νὰ γίνει μὲ καταχώριση γραπτῆς αἴτησης μαζὶ μὲ τὴν πρωτόδικη ἀπόφαση. Ὁ Πιλάτος δὲν ἔκανε τίποτε ἀπ’ αὐτά. Κατέβη ἀπὸ τὴν ἕδρα του, πράγμα ποὺ κατὰ τὸ Ρωμαϊκὸ Δίκαιο σήμαινε ὅτι δὲν ἔχει πλέον δικαστικὴ ἐξουσία, μπῆκε στὸ Πραιτώριο καὶ ἐκεῖ συνομίλησε μὲ τὸν κατηγορούμενο, μακριὰ ἀπὸ τὸ μαινόμενο πλῆθος τῶν ἑβραίων, ἐνεργώντας κάποιας μορφῆς ἀνάκριση. «Σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων;» (Λουκᾶ ΚΓ’ 3), ρώτησε ὁ Πιλάτος τὸν Ἰησοῦν, ὁ ὁποῖος ἀπεκρίθη «ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου …. ἐγώ …. εἰς τοῦτο ἐλήληθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ». (Ἰω. ΙΗ’, 35 ἑπ.) Τὴν ἀπάντηση τοῦ Ἰησοῦ τὴν κατάλαβε ὁ Πιλάτος. Ὁ Χριστὸς ἤτανε πνευματικὸς ἡγέτης καὶ ὄχι κοσμικὸς ἄρχοντας. Ἔκρινε ἀμέσως ὅτι δὲν εὐσταθοῦσε ἡ κατηγορία καὶ δὲν ὑπῆρξε ὁ Ἰησοῦς ἔνοχος ἀντιποίησης ἐξουσίας. Ὁ Πιλάτος ἐπιβεβαίωσε τὴ θέση του μὲ τὴ φράση ποὺ ἐξεστόμισε «τί ἐστιν ἀλήθεια;» Μία ἐρώτηση ποὺ δὲν περίμενε ἀπάντηση γιατί ἡ ἀλήθεια ἤτανε κατ’ ἐκεῖνον μία φιλοσοφικὴ οὐτοπία. Μὲ τὸ πρακτικὸ ρωμαϊκὸ πνεῦμα ποὺ τὸν χαρακτήριζε ὁ Πιλάτος βγῆκε ἀπὸ τὸ Πραιτώριο καὶ ἀθώωσε ἀμέσως τὸν κατηγορούμενο λέγοντας στοὺς Ἰουδαίους «ἐγὼ οὐδεμίαν αἰτίαν εὑρίσκω ἐν αὐτῷ». (Ἰω. ΙΗ’ 38). Ἔπρεπε ὁ Ἰησοῦς νὰ ἀφεθεῖ ἀμέσως ἐλεύθερος. Ὁ ὄχλος ὅμως δημιουργοῦσε μεγάλο θόρυβο μπροστὰ στὸ ἀνάκτορο ἐπιμένοντας στὴ θανατικὴ καταδίκη. Μέσα ἀπὸ τὶς φωνὲς ὁ Πιλάτος ξεχώρισε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἤτανε Γαλιλαῖος. Καὶ ἡ Γαλιλαία ἦταν ἔξω ἀπὸ τὴ δικαιοδοσία τοῦ Πιλάτου. Ἡ Γαλιλαία εἶχε ἄρχοντα, τετράρχη, τὸν ἐξηρτημένο βασιλιὰ Ἡρώδη τὸν Ἀντύπα. Ὁ Πιλάτος λοιπὸν παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶχε ἀμέσως προηγουμένως ἀθωώσει τὸν Ἰησοῦν, ἐπικαλέστηκε τὴν τοπικὴ ἁρμοδιότητα τοῦ Ἡρώδη. Καὶ γιὰ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ κάθε εὐθύνη ἔστειλε τὸν Ἰησοῦν στὸν Ἡρώδη, ποὺ βρισκόταν ἐκεῖνες τὶς μέρες στὴν Ἱερουσαλήμ. (Λουκᾶ ΚΓ’ 6-7) Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀπάντησε σὲ καμιὰ ἀπὸ τὶς ἐρωτήσεις τοῦ Ἡρώδη, ποὺ ἀποκεφάλισε τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο. Ὁ πανοῦργος Ἡρώδης δὲν θέλησε νὰ ξαναβάψει τὰ χέρια του μὲ ἅγιο αἷμα καὶ ἀπεφάσισε ὅτι δὲν ἔχει ἁρμοδιότητα γιατί τὸ ἀδίκημα τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἡ ἑβραϊκὴ καταδίκη του ἔγιναν ἔξω ἀπὸ τὰ δικά του σύνορα τῆς Γαλιλαίας. Ὁ Χριστὸς λοιπὸν ἀθωώθηκε γιὰ δεύτερη φορὰ ἀπὸ τὴ Ρωμαϊκὴ ἐξουσία μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Ἡρώδη. Ἀντὶ ὅμως νὰ ἀφεθεῖ ἐλεύθερος ὁδηγεῖται καὶ πάλιν δέσμιος στὸν Πιλάτο, ἀφοῦ ὁ Ἡρώδης καὶ οἱ στρατιῶτες του τὸν ἐξευτέλισαν καὶ τοῦ φόρεσαν βασιλικὸ μανδύα (Λουκᾶ ΚΓ’ 11) πράγματα ἐντελῶς ἀπαράδεκτα μὲ τὴν ἀπαλλαγὴ τοῦ κατηγορούμενου, ἔστω καὶ γιὰ ἔλλειψη τοπικῆς ἁρμοδιότητας. Ὁ Πιλάτος βγῆκε στὸν ἐξώστη τοῦ Πραιτωρίου καὶ ἀθώωσε γι’ ἄλλη μία φορὰ τὸν Ἰησοῦν λέγοντας «ἰδοὺ ἐγὼ ἐνώπιον ὑμῶν ἀνακρίνας οὐδὲν εὗρον ἐν τῷ ἀνθρώπῳ τούτῳ αἴτιον ὧν κατηγορεῖτε κατ’ αὐτοῦ. Ἀλλ’ οὐδὲ Ἡρώδης. Ἀνέπεμψα γὰρ ὑμᾶς πρὸς αὐτόν. Καὶ ἰδοὺ οὐδὲν ἄξιον θανάτου ἐστι πεπραγμένον αὐτῷ». (Λουκᾶ ΚΓ’ 15-16) Οἱ Ἰουδαῖοι φώναζαν περισσότερο καὶ στὸ δίλημμα τοῦ Πιλάτου προστέθηκε καὶ τὸ μήνυμα τῆς γυναίκας του Πρόκλας “μηδὲν σοι καὶ τῷ δικαίῳ ἐκείνῳ. Πολλὰ γὰρ ἔπαθον σήμερον κατ’ ὄναρ δι’ αὐτόν” (Ματθαίου ΚΖ’ 20). Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ Πρόκλα βαφτίστηκε Χριστιανὴ καὶ ἑορτάζεται ἡ μνήμη της ὡς ἁγίας στὶς 27 Ὀκτωβρίου. Ὁ Πιλάτος παρουσίασε τὸ Χριστὸ καὶ τὸ ληστὴ Βαρραβὰ μπροστὰ στὸ λαὸ καὶ ρώτησε ποιὸν ἀπὸ τοὺς δύο νὰ ἀπολύση γιὰ τὴ γιορτὴ τοῦ Πάσχα. Καὶ ἀκούγονταν ἀκόμη δυνατότερες οἱ φωνὲς τοῦ ὄχλου ποὺ ζητοῦσε τὴν ἀπόλυση τοῦ Βαρραβᾶ καὶ τὴ θανάτωση τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ σκληρὸς τύρρανος, ποὺ ἤτανε ταυτόχρονα ἄβουλος καὶ ἀναποφάσιστος, διέταξε νὰ μαστιγωθεῖ ὁ Ἰησοῦς. Ἡ μαστίγωση ἤτανε σκληρὴ ποινὴ ποὺ συνόδευε τὴν ἔσχατη ποινὴ τῆς σταυρώσεως. Μποροῦσε νὰ ἐπιβληθεῖ καὶ σὰν αὐτοτελὴς ποινή. Σὲ καμιὰ περίπτωση ὅμως δὲ μποροῦσε νὰ ἐπιβληθεῖ σὲ πρόσωπο ποὺ ἀθωώθηκε ἢ ἔστω σὲ κατηγορούμενο πρὶν ἀπὸ τὴν τελικὴ καταδίκη του. Ἡ νομοθεσία τοῦ Ἰουλίου Καίσαρος (Τίτλος Ι, θέμα 1ον καὶ τίτλος 6ος θέμα 7ον) ἤτανε σαφὴς καὶ παρεβιάσθη κατάφορα. Σκηνὲς ποὺ θὰ ντροπιάζουν τὴν ἀνθρωπότητα καὶ εἰδικότερα τὴν ἀνθρώπινη δικαιοσύνη ἀκολούθησαν. Μετὰ ἀπὸ τὸ βάναυσο φραγγέλωμα στὴν αὐλὴ τοῦ Πραιτωρίου ἔντυσαν τὸ ματωμένο σῶμα τοῦ ἐνανθρωπίσαντος Θεοῦ μὲ βασιλικὴ χλαμίδα, στεφάνωσαν τὴν κεφαλὴ τοῦ αἰώνιου Βασιλέα μὲ ἀκάνθινο στεφάνι καὶ βασάνισαν καὶ ἐξευτέλισαν τὸν ἀμνὸ τοῦ Θεοῦ τὸν αἴροντα τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου. (Ἰω. ΙΘ’ 1-3) Ὁ ἐκπρόσωπος τῆς ἀνθρώπινης δικαιοσύνης, ὁ Πιλάτος, βγῆκε πάλι ἀπὸ τὸ Πραιτώριο, κάθισε στὴν δικαστικὴ ἕδρα στὸ ὕψωμα τοῦ Λιθόστρωτου καὶ ἀπευθυνόμενος στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ τὸν ὄχλο «λέγει αὐτοῖς. Ἴδε ὁ ἄνθρωπος. Ὅτε οὖν εἶδον αὐτὸν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ὑπηρέται, ἐκραύγασαν λέγοντες. Σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν. Λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλάτος. Λάβετε αὐτὸν ὑμεῖς καὶ σταυρώσατε. Ἐγὼ γὰρ οὐχ εὑρίσκω ἐν αὐτῶ αἰτίαν. Ἀπεκρίθησαν αὐτῶ οἱ Ἰουδαῖοι: ἡμεῖς νόμον ἔχομεν, κατὰ τὸν νόμον ἡμῶν ὀφείλει ἀποθανεῖν, ὅτι ἑαυτὸν Θεοῦ υἱὸν ἐποίησεν.» (Ἰω.ΙΘ’ 6-7) Ὁ Πιλάτος ἀθώωσε τὸ Χριστὸ γιὰ ἄλλη μία φορά, ἀλλὰ πάλι δὲν τὸν ἀπέλυσε. Καὶ οἱ Ἰουδαῖοι παραδέχθηκαν ὅτι ὁ κατηγορούμενος βρέθηκε ἀπὸ τὸ Μέγα Συνέδριο ἔνοχος θανάτου κατὰ τὸ Μωσαϊκὸ δῆθεν Νόμο γιατί ἀπεκάλεσε τὸν ἑαυτὸ του υἱὸ Θεοῦ, πράγμα ποὺ ἀπέκρυψαν ἀπὸ τὸν Πιλάτο μέχρι τὴ στιγμὴ αὐτή. Ὁ Πιλάτος παρέβη τὴ βασικὴ νομικὴ ἀρχὴ τοῦ Ρωμαϊκοῦ Δικαίου «non bis in idem» (ὄχι δὶς ἐπὶ τῆς αὐτῆς ὑποθέσεως) καὶ ξαναμπῆκε στὸ Πραιτώριο γιὰ νὰ ἀνακρίνει καὶ πάλι τὸν Ἰησοῦν. Ἡ νέα ἀπροσδόκητη κατηγορία ὅτι «ἑαυτὸν υἱὸν Θεοῦ ἐποίησε», ἡ ἐπιβλητικὴ προσωπικότητα τοῦ Κυρίου, ἡ γαλήνη ποὺ ἀκτινοβολοῦσε, τὸ μήνυμα τῆς γυναίκας τοῦ Πιλάτου καὶ ὁ θρησκευτικὸς φανατισμὸς τῶν Ἰουδαίων συγκλόνισαν καὶ σύγχισαν τὸν Πιλάτο. Ὁ Πιλάτος συνομίλησε πάλι μὲ τὸν Κύριο. Ὁ κατηγορούμενος δὲν ἤτανε συνηθισμένος ἄνθρωπος καὶ μιλοῦσε σὰν νὰ εἶχε θεϊκὴ ἐξουσία. Ὁ κατηγορούμενος ἤτανε ἀνώτερος ἀπὸ τὸ δικαστή του. «Ἐκ τούτου ἐζήτει ὁ Πιλάτος ἀπολύσαι αὐτόν.» (Ἰω. ΙΘ’ 13) Ξανακάθησε ὁ Πιλάτος στὴ δικαστικὴ ἕδρα καὶ ἄνοιξε νέα συζήτηση μὲ τὸν ὄχλο σὲ μία τελευταία προσπάθεια νὰ ἀποφύγει τὴ σταύρωση τοῦ Ἰησοῦ. «οἱ δὲ Ἰουδαῖοι ἔκραζον λέγοντες. ἐὰν τοῦτον ἀπολύσης οὐκ εἶ φίλος τοῦ Καίσαρος. πᾶς ὁ βασιλέα ἑαυτὸν ποιῶν ἀντιλέγει τὸ Καίσαρι» (Ἰω.ΙΘ’ 13). Τὸ τελευταῖο τέχνασμα τῶν ἑβραίων συγκλόνισε τὸν Πιλάτο γιατί βρισκόταν σὲ κάποια δυσμένεια τοῦ αὐτοκράτορα Τιβερίου (Ἰωσήπου Lib. XIII, Cap. III, p.1) καὶ ἀποφάσισε ἀμέσως νὰ σώσει τὸ τομάρι του παρὰ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴ δικαιοσύνη. Γιὰ νὰ ἀποφύγει τὸ βάρος τῆς ἄδικης καταδίκης δὲν ἐξέδωσε δική του ἀπόφαση ἀλλὰ “λαβὼν ὕδωρ ἀπενίψατο τὰς χείρας ἀπέναντι τοῦ ὄχλου λέγων. Ἀθῶος εἰμὶ ἀπὸ τοῦ αἵματος τοῦ δικαίου τούτου. Ὑμεῖς ὄψεσθε. Καὶ ἀποκριθεὶς πᾶς ὁ λαὸς εἶπε. ''Τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ’ ἠμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ὑμῶν.'' Τότε ἀπέλυσεν αὐτοῖς τὸν Βαρραβᾶν, τὸν δὲ Ἰησοῦν φραγγελλώσας παρέδωκεν ἵνα σταυρωθῆ.» (Ματθ. ΚΖ’ 24) Ἐὰν θεωρηθεῖ ὅτι ἡ πράξη τοῦ Πιλάτου νὰ νήψει τὰ χέρια του καὶ νὰ ἐπιτρέψει στοὺς Ἑβραίους νὰ σταυρώσουν τὸ Χριστὸ ἰσοδυναμεῖ μὲ θανατικὴ καταδίκη τότε πρέπει νὰ θεωρήσουμε ὅτι κατεδικάσθη ὁ Ἰησοῦς σὲ θάνατο ἐπὶ ἐσχάτῃ προδοσίᾳ ἐπειδὴ παρουσιαζόταν σὰν βασιλέας, πράξη ἀντίθετη πρὸς τὴν Lex Julia Majestatis καὶ τὰ Crimina Imminutae Majestatis. Καὶ ἀκολούθησε ἡ ἐκτέλεση. Οἱ ἄνθρωποι σταύρωσαν τὸν ἴδιο τὸ Θεό τους. Καὶ στάθηκαν οἱ Ἑβραῖοι ἀπέναντι ἀπὸ τὸν Σταυρὸ καὶ ἔβριζαν καὶ κοροΐδευαν. (Μάρκον ΙΕ΄ 31) «Ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἀρχιερεῖς ἐμπαίζοντες πρὸς ἀλλήλους μετὰ τῶν γραμματέων ἔλεγον ἄλλους ἔσωσεν, ἑαυτὸν οὐ δύναται σῶσαι.» Παραδεχόταν δηλαδὴ καὶ ἐνώπιον τοῦ Σταυροῦ ὅτι ὁ Χριστὸς ἔκανε θαύματα καὶ ἔσωσε ἄλλους. Σταυρώθηκε λοιπὸν ὁ Χριστὸς καὶ ἀπέθανε καὶ τὴν τρίτη ἡμέρα ἀνεστήθη. Τί ἀπέγιναν ὅμως οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἦταν ὑπόλογοι γιὰ τὴν ἄδικη καταδίκη Του; Ὁ προδότης Ἰούδας ἐπέστρεψε στὸν Ναό, ἔριξε πίσω τὰ τριάκοντα ἀργύρια καὶ κρεμάστηκε σὲ δένδρο ἔξω ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ αὐτοκτόνησε. Στὸ βίο τῆς Ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς (Μέγας Συναξαριστής, Ἔκδοση ε΄, Τόμος 7ος, σελ. 425) ἀναφέρεται ὅτι πῆγε στὴ Ρώμη καὶ κατήγγειλε στὸν Τιβέριο Καίσαρα τὸν Πόντιο Πιλάτο καὶ τοὺς ἀρχιερεῖς. Ὁ Καίσαρας ἀκούοντας γιὰ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ καὶ γνωρίζοντας ὅτι κατὰ τὸν χρόνο τῆς σταύρωσης, ἔγινε σκότος σὲ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη διέταξε τὴν προσαγωγὴ τοῦ Πιλάτου, τοῦ Ἄννα καὶ τοῦ Καϊάφα στὴ Ρώμη. Ὁ Καϊάφας πέθανε κατὰ τὸ ταξίδι καὶ ὁ Ἄννας ἐκτελέστηκε στὴ Ρώμη. Ὁ Πιλάτος φυλακίστηκε ἔξω ἀπὸ τὴ Ρώμη καὶ πέθανε στὴν φυλακή. Ἀντίθετα στὰ «χρονικὰ» τοῦ Ζωναρᾶ, βιβλίο Στ’, γράφεται ὅτι ὁ διάδοχος τοῦ Τιβερίου ὁ Καλλιγούλας ἐξόρισε τὸν Πιλάτο στὴν Γαλλία καὶ στὸ Γ’ βιβλίο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας τοῦ Εὐσεβίου γράφεται ὅτι ὁ Πιλάτος ὅταν ἦταν ἐξόριστος στὴν Γαλλία ἦρθε σὲ ἀπόγνωση καὶ αὐτοκτόνησε. Αὐτὰ λοιπὸν γιὰ τὴ δίκη τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ τὴ δίκη τῶν δικαστῶν Του, στὴν ὁποία ὁ Αὐτοκράτορας κατεδίκασε τοὺς δικαστὲς καὶ κατὰ συνέπεια αὐτὴ ἡ ἀπόφαση ἀποτελεῖ τὴν ἕβδομη καὶ τελικὴ ἀθώωση τοῦ Χριστοῦ. Στὴν ἑβραϊκὴ δίκη τοῦ Μεγάλου Συνεδρίου σημειώσαμε 16 ἀπὸ τὶς παραβάσεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Στὴ δίκη τοῦ Πιλάτου σημειώσαμε ἄλλες 16 σοβαρὲς παραβάσεις τοῦ Ρωμαϊκοῦ Δικαίου. Ἡ ὅλη ὅμως διεξαγωγὴ τῶν δικῶν, ἀπὸ τὴ βραδινὴ σύλληψη μέχρι τὴν μεσημβρινὴ Σταύρωση, οἱ ψευδεῖς καὶ ἐναλλασσόμενες κατηγορίες, ἡ συνεχὴς ἐναλλαγὴ τῆς δίκης καὶ τῆς ἀνάκρισης, ἡ μεταφορὰ τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰ σπίτια τῶν ἀρχιερέων στὸ Πραιτώριο, στὸ λιθόστρωτο, στὸν Ἡρώδη, οἱ βασανισμοὶ τοῦ κατηγορουμένου καὶ ἡ Σταύρωσή Του ἐνῶ βρέθηκε 6 φορὲς ἀθῶος ἀπὸ τὸν Πιλάτο καὶ τὸν Ἡρώδη, δὲν μποροῦν νὰ χαρακτηριστοῦν σὰν δίκη, οὔτε σὰν παρωδία δίκης ἀλλὰ σὰν τὸ μεγαλύτερο κακούργημα τῆς ἀνθρωπότητας καὶ τὴν αἰώνια ντροπὴ ποὺ βαρύνει τὸν κόσμο ὅλο. Μεγαλύτερο ἔγκλημα δὲ μποροῦσε νὰ διαπράξει ὁ ἄνθρωπος. Καὶ ὅμως τὸν Σταυρὸ τοῦ θανάτου μετέτρεψε ὁ Κύριος σὲ ξύλο τῆς ζωῆς καὶ τὸ μέγα ἔγκλημα τὸ μετέτρεψε σὲ Θεῖο Σχέδιο Σωτηρίας γιά μᾶς, τοὺς δημίους Του. Τίποτε ἀντάξιο τῆς θυσίας Του δὲν ἔχουμε νὰ τοῦ ἀντιπροσφέρουμε καὶ περιοριζόμαστε στὸ μυστήριο τῆς Θείας Μεταλήψεως. Τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι «ἐφ’ ὑμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν» ἀλλὰ μᾶς προσφέρεται γιὰ νὰ σωθοῦμε ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας ……. Εὐχόμαστε ἡ Σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου μας νὰ σώσει ἐμᾶς ἀπὸ τὴν δικαία καταδίκη.  πηγή:agiazoni