Σήμερα οι διωγμοί κι οι προσβολές αφορούν την αλήθεια, την πίστη του Χριστού; Διωγμοί και προσβολές υπάρχουν και σήμερα και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν ως τη συντέλεια του κόσμου. Γιατί για πολλούς ανθρώπους η βασιλεία του Θεού δεν ήρθε ακόμα «εν δυνάμει» και για μερικούς δεν έχει έρθει καθόλου. Ακόμα και στις χριστιανικές κοινωνίες η αδικία και το ψέμα επικρατούν. Ο σατανάς δεν έχει δεσμευτεί ακόμα. Κινείται ελεύθερα στη γη και διαπερνάει τους αιθέρες. Τώρα φαίνεται πως πραγματικά μαίνεται και λυσσά εναντίον εκείνων που κρατούν την ορθή πίστη, γιατί γνωρίζει «Ότι ολίγον καιρόν έχει» (Αποκ. ιβ’ 12), Η διαφορά είναι ότι στις μέρες μας δεν πολεμάει τους πιστούς με διωγμούς και βασανιστήρια αλλά με απιστία, με ψεύτικη πρόοδο, με ελευθεριότητα ή για να το πούμε πιο απλά: με σκεπτικισμό, με αυθάδη άρνηση της πίστης, με διασυρμό, χλευασμούς, βλασφημία, συκοφαντία, περιφρόνηση κλπ. Οι σημερινοί ευλαβείς άνθρωποι αποκαλούνται υποκριτές, αμόρφωτοι, στενόμυαλοι.
Η χριστιανική πίστη θεωρείται πίστη των απλοϊκών ανθρώπων. Η χριστιανική αγάπη λογαριάζεται αδυναμία, η ελεημοσύνη ανόητη σπατάλη. Η κοινή προσευχή θεωρείται υποκρισία. Η χαρά κι η ευφροσύνη στην προσευχή λογίζονται ηλιθιότητα και παράνοια.
Από την άλλη πλευρά όταν κάποιος είναι ακόλαστος και ικανοποιεί όλες τις αναρίθμητες σαρκικές επιθυμίες του θεωρείται φυσιολογικός, σύγχρονος και προοδευτικός. Τον χαρακτηρίζει η αποξένωση από την ατομική και την κοινή προσευχή, η εγκατάλειψη κάθε είδους ιεροτελεστίας κι η πορεία μιας ζωής που δεν ταιριάζει ούτε σε χριστιανούς μα ούτε σε ιουδαίους ή σε ειδωλολάτρες. Ζει σε μια μάλλον ζωώδη κατάσταση, απαλλαγμένη από κάθε υποχρέωση. Και όλα αυτά θεωρούνται κάποιο «στυλ» ζωής, τεκμήριο γνησιότητας του πραγματικά σύγχρονου ανθρώπου, του κοσμοπολίτη, που έχει όλο τον κόσμο πατρίδα, του ανήκουν τα πάντα, αλλά του λείπει η πίστη.
Θα συμφωνήσετε πως θα ήταν δυσάρεστο σ’ έναν πιστό να ζει ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους. Ευτυχής είναι εκείνος που ζει μακριά τους. Ο άνθρωπος όμως που ζει ανάμεσά τους κι υφίσταται διώξεις, χλευασμούς και καυστικά σχόλια ας μη μένει σιωπηλός. Πρέπει αντίθετα να είναι ικανός και έτοιμος να δίνει αμέσως απαντήσεις για να στηρίξει την πίστη και την ελπίδα του, ώστε η ατιμία να ντροπιαστεί. «Αποκρίνου άφρονι κατά την αφροσύνην αυτού, ίνα μη φαίνηται σοφός παρ’ εαυτώ» (Παρ. κστ’ 5).
Πώς αλλιώς κυνηγούν την αλήθεια και την ευσέβεια η ανομία κι η ατιμία; Με το ν’ αγνοούν τους αγώνες και την αξία των ευλαβών ανθρώπων που αγαπούν την αλήθεια· με το να προσπαθούν να τους στερήσουν την πρέπουσα τιμή κι ανταπόδοση. Κι από την άλλη μεριά η κολακεία κι η επιβράβευση της αδικίας προσπορίζει πλούσια δόξα, τιμές και πλούτη αυτού του κόσμου. Δεν είναι να θαυμάζει κανείς. Ό,τι επιδιώκεις, αυτό αποκτάς. Οι άνθρωποι που είναι πραγματικά ευλαβείς και δίκαιοι δεν επιδιώκουν τη δόξα των ανθρώπων, μ’ όλο που δεν την αποφεύγουν όταν αυτή τους πλησιάζει, αλλά τη δόξα του Θεού. Κι αυτό όμως για τη δόξα του Θεού και για ευφροσύνη εκείνων που φοβούνται το Θεό. Οι κοσμικοί άνθρωποι, που ο θησαυρός τους βρίσκεται εδώ στη γη, επιδιώκουν την κοσμική δόξα και την πετυχαίνουν. Οι χριστιανοί δίνουν πρόθυμα την περιουσία τους σ’ αυτούς που δεν έχουν κι έτσι δε γίνονται πλούσιοι. Οι κοσμικοί επιδιώκουν ασταμάτητα ν’ αυξάνουν τον πλούτο τους με δίκαιο ή με άδικο τρόπο. Έτσι πολλοί απ’ αυτούς γίνονται πλούσιοι.
«Χαίρετε καί άγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς». Στο βαθμό που οι δίκαιοι άνθρωποι υπομένουν προσβολές, διώξεις και στερήσεις στον κόσμο, η ανταπόδοσή τους θα είναι πολλή στους ουρανούς. Εδώ πολύ συχνά τα στερούνται όλα. Εκεί θα τα λάβουν όλα και μάλιστα εκ περισσού, πλούσια, όπως π.χ. άφθιτη δόξα, ανεξάντλητο θησαυρό, διαρκή ευφροσύνη και μια ατελεύτητη βασιλεία.
(Αγ. Ιωάννου Κρονστάνδης, «Οι Μακαρισμοί – Δέκα ερμηνευτικές ομιλίες», Αθήνα 2005)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου