v) Ψευδείς κατηγορίες εναντίον του Οσίου Νίκωνα, ότι δολοφόνησε κάποιον που δήθεν ήταν εθνικός, επειδή αντιστέκονταν στην κατασκευή ναού.
Οι Νεοπαγανιστές ή δεν ξέρουν τι λένε ή δεν έχουν διαβάσει τον βίο του Οσίου Νίκωνα. Σε κανένα τμήμα του βίου δεν αναφέρεται πως ο άνθρωπος που εμπόδιζε τον Νίκωνα να κτίσει την εκκλησία ήταν παγανιστής. Το αντίθετο μάλιστα. Ο άνθρωπος αυτός ονομαζόταν Ιωάννης Άρατος, και ήταν ευπατρίδης Λακεδαιμόνιος.
Ο βίος του οσίου γράφει (132β κ.ε.): «... ενώ όλοι οι άνθρωποι τον βοηθούσαν, πλην ενός. Εκείνος ήτο ο Ιωάννης, που είχε το επώνυμο Άρατος («πάντων ὑπακουόντων αὐτῷ τῶν τῆς πόλεως συναιρομένων, πλὴν ἑνός. Ἰωάννης ἦν ἐκεῖνος ὧ Ἄρατος τὸ ἐπώνυμον»). Διότι μόνος αυτός, αφού πληγώθηκε από το κεντρί του φθόνου και κυριεύθηκε ολοσχερώς από το πάθος της βασκανίας (...) λυσσούσε κατά του Οσίου, λογαριάζοντας σαν δική του ζημιά την κατασκευή του θείου έργου». Δεν είναι γνωστός κανένας εθνικός της εποχής εκείνης που να είχε εβραϊκό όνομα. Εθνικός και να έχει εβραϊκό όνομα, είναι πρωτάκουστο. Συνεπώς, ο Ιωάννης Άρατος, που όντως παρεμπόδιζε τον Όσιο Νίκωνα, δεν ήταν εθνικός, αλλά Ορθόδοξος.
Οι Νεοπαγανιστές υπαινίσσονται («μυστηριωδώς») ότι κι αυτόν τον έσφαξε ο Όσιος Νίκων. Χωρίς στοιχεία. Χωρίς αποδείξεις. Χωρίς ενδείξεις. Με την παγανηστική εξαγωγή συμπερασμάτων. Το κείμενο μιλά για θαυματουργικό θάνατο-τιμωρία εκ Θεού. Ο Ιωάννης Άρατος έβριζε, διέβαλε και απειλούσε τον Όσιο Νίκωνα. Την επόμενη νύχτα είδε στον ύπνο του ότι δυο άντρες τον επιτημούσαν που έβρισε και απείλησε τον Όσιο. Την άλλη μέρα ξύπνησε με σφοδρό πυρετό και άρρωστος. Αντιλαμβανόμενος ότι έφταιξε, ζήτησε να του φέρουν τον Όσιο Νίκωνα, από τον οποίο ζήτησε συγγνώμη. Ο Όσιος τού είπε: «τα όσα έπραξες σε μένα, αδελφέ, όσον εξαρτάται από εμέ, ας είναι συγχωρεμένα˙ επειδή, όμως, το τέλος του βίου έχει ορισθή άνωθεν, οὐδεὶς ἔσται τοῦ λοιποῦ, καθώς λέγει ο προφήτης, ὁ δυνάμενος βουλὴν Θεοῦ διασκεδᾶσαι («Ὁ δὲ μακάριος˙ "τὰ ἐπ’ ἐμοί", εἶπε, "πραχθέντα σοι, ἀδελφέ, ὅσον τὸ εἰς ἐμὲ ἧκον, συγχωρετέα σοι".»). Ο Άρατος πέθανε μετά από τρεις μέρες από την αρρώστεια.
Παρατηρούμε ότι ο χριστιανός Νίκων αποκαλεί «αδελφέ» τον Ιωάννη Άρατο. Ένας χριστιανός δεν αποκαλεί αδελφό έναν εθνικό, ειδικά εκείνα τα χρόνια. Αφού τον αποκαλεί «αδελφέ» κι αφού ο Άρατος έχει χριστιανικό όνομα, συμπεραίνουμε λογικώς ότι δεν ήταν εθνικός, όπως πασχίζουν οι Νεοπαγανιστές να τον βγάλουν.
Φυσικά, ο βίος του οσίου δίνει τον ακριβή λόγο που ο Ιωάννης Άρατος διέβαλε τον όσιο Νίκωνα. Ο λόγος δεν ήταν, βέβαια, η... ειδωλολατρική πίστη του Αράτου, αφού πουθενά στο κείμενο δεν μας δίνεται αφορμή για να δεχτούμε τον ισχυρισμό αυτό, αλλά τα οικονομικά συμφέροντα. Να τι γράφει ο βίος (133α): «Διότι καθόλου δεν συμφωνούσε με τους άλλους Λάκωνες, αλλά συμπεριφερόταν αντιθέτως προς τα θελήματα αυτών. Γι' αυτό και, για την μετοίκησι των Ιουδαίων έξω της πόλεως, ισχυρίζετο ότι δεν έγινε ούτε ορθά, ούτε δικαιολογημένα και δεν κοκκίνιζε να κατηγορεί τους Λάκωνες γι'’ αυτήν την αιτία. (...) με πρόφασι κάποιας εργασίας με την οποία συνήθιζε να καθαρίζει τα υφάσματα, έβαλε μέσα στην πόλι, ο τολμητίας και θρασυκάρδιος εκείνος, έναν απ'’ αυτούς τους Ιουδαίους (...)». Ώστε ο Άρατος είχε εργαστήριο επεξεργασίας υφασμάτων, χρησιμοποιούσε για τις ανάγκες του εργαστηρίου του, Ιουδαίους τεχνίτες και αντιπαθούσε τον όσιο Νίκωνα, απλώς επειδή ο τελευταίος τού στέρησε το εβραϊκό εργατικό δυναμικό διώχνοντας τους Ιουδαίους. Τα υπόλοιπα, είναι οι συνήθεις ψευτιές και ανακρίβειες.
vi) Κατηγορίες κατά Βυζαντινών «οι Βυζαντινοί ολοένα έφερναν και εγκαθιστούσαν στη Λακωνική κατά ομάδες επήλυδες χριστιανούς, για να αλλοιώσουν την εθνική σύνθεση των εντοπίων».
Οι Νεοπαγανιστές δεν γνωρίζουν ότι ύστερα από τις επιδρομές των Αβάρων και των Σλάβων, μεταξύ 6ου και 8ου αιώνα ο πληθυσμός της Ελλάδας είχε αραιώσει, και χρειάζονταν εποικισμοί, για να αφομοιωθούν όχι οι ντόπιοι Έλληνες, αλλά οι εγκατεστημένοι Σλάβοι. Οι έποικοι αυτοί ήταν Μικρασιάτες, δηλαδή Έλληνες. Όσο Έλληνες ήταν οι πρόσφυγες Μικρασιάτες του 1922, άλλο τόσο ήταν και οι Έλληνες έποικοι που αφομοίωσαν τους Σλάβους της ηπειρωτικής Ελλάδας.
«Με τη μετακίνηση σλαβικού πληθυσμού στη Μ. Ασία η βυζαντινή εξουσία επιτύγχανε δύο πράγματα: από τη μια αποδυνάμωνε αριθμητικά το σλαβικό στοιχείο του ελλαδικού χώρου και από την άλλη διευκόλυνε το έργο της αφομοίωσής τους, καθώς οι Σλάβοι που μεταφέρθηκαν στη Μικρά Ασία βρέθηκαν ανάμεσα σε έναν ισχυρό ελληνικό πληθυσμό και υπό τον άμεσο έλεγχο του κράτους. Αλλά το δημογραφικό αυτό μέτρο εφαρμόστηκε και αντίστροφα, δηλαδή μεταφέρθηκαν ελληνικοί πληθυσμοί της Μ. Ασίας «επί τας Σκλαβηνίας», για να ενισχύσουν το ελληνικό στοιχείο σε αυτές τις περιοχές. Έτσι γνωρίζουμε ότι ο Νικηφόρος μετά την αποκατάσταση της βυζαντινής εξουσίας στην Πελοπόννησο προχώρησε συστηματικά στην ενίσχυση του ελληνικού και χριστιανικού πληθυσμού, διευκολύνοντας την επιστροφή των παλαιών κατοίκων και μεταφέροντας πληθυσμό από την Μ. Ασία. Ο Νικηφόρος πριν από την εκστρατεία εναντίον των Βουλγάρων το 809-810, εφάρμοσε το ίδιο μέτρο και στις Σκλαβηνίες του βορειοελλαδικού χώρου, όπου εγκατέστησε πληθυσμούς που μετέφερε «εκ παντός θέματος της Μ. Ασίας» (Θεοφάνης, Α’, σ. 486, 10-12 κ.ε.)» (Μαρίας Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, Βυζάντιο και Σλάβοι – Ελλάδα και Βαλκάνια, 6ος-20ος αι., εκδ. Βάνιας, σ. 91).
Δηλαδή, οι Ρωμηοί Αυτοκράτορες, «αποκαθάριζαν» την νότια Ελλάδα από τους Σλάβους επιδρομείς, μεταφέροντάς τους στην Μικρασία, ώστε να εξελληνιστούν ανάμεσα στους ελληνικούς πληθυσμούς της, ενώ ταυτόχρονα, για να πυκνώσει ο ελληνικός πληθυσμός της Ν. Ελλάδας, έφερναν Έλληνες Μικρασιάτες στην Πελοπόννησο. Τόσο ανθέλληνες ήταν. Το πιο παράξενο είναι, ότι εν τέλει οι Νεοπαγανιστές αποδέχονται τους (αποδεδειγμένα ξένους και βάρβαρους) Σλάβους της Λακωνίας, αλλά απορρίπτουν τους (κατά μεγάλη πιθανότητα) Έλληνες Ορθόδοξους εκ Μικρασίας.
Οι Νεοπαγανιστές γράφοντας για την Λακωνία της βυζαντινής περιόδου διαπράττουν πλήθος λαθών, τα οποία οφείλονται τόσο στην εμπάθειά τους όσο και στην άγνοιά τους. Ισχυρίζονται πως οι βυζαντινοί ιστοριογράφοι είναι «παντελώς αναξιόπιστοι». Ταυτόχρονα, όμως, αντλούν από αυτούς πλήθος στοιχείων. Για την ακρίβεια, αντλούν από αυτούς ΟΛΑ τα στοιχεία τους. Άξιο απορίας είναι, αφού οι Βυζαντινοί ιστοριογράφοι είναι οι μόνοι που έγραψαν για τη Λακωνία της εποχής εκείνης και είναι ταυτόχρονα παντελώς αναξιόπιστοι, από ποιες πηγές βρίσκουν οι Νεοπαγανιστές τα στοιχεία που παραθέτουν; «Οι Χριστιανοί επήλυδες χτίζουν τις παλαιοχριστιανικές βασιλικές», λένε οι Νεοπαγανιστές. Δίχως, φυσικά, καμμία απόδειξη. Γιατί απορρίπτουν την πιθανότητα οι ντόπιοι Λάκωνες να έκτισαν κάποιους, έστω, από τους ναούς αυτούς; Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι η ανυπαρξία βυζαντινών νομισμάτων για ένα διάστημα συνιστά... εγκατάλειψη της Λακωνίας από τους Χριστιανούς κατοίκους της. Προφανώς ήταν εκεί οι ίδιοι, ώστε να γνωρίζουν ότι μόνο οι Χριστιανοί (!) την εγκατέλειψαν, ενώ η απουσία νομισμάτων απλώς υποδηλώνει την προσωρινή κατάλυση της εξουσίας και την αποδιοργάνωση της οικονομικής ζωής της Λακωνίας από Σλάβους επιδρομείς. Φαίνεται ότι οι Σλάβοι επιδράμοντας έσφαζαν μόνο Χριστιανούς και δη «επήλυδες», αφού μόνο (!) οι έποικοι ήταν Χριστιανοί.
Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται: 1) Οι Βυζαντινοί στέλνουν εποίκους στη Λακωνία 2) Εξαιτίας επιδημίας στην Πόλη και μείωσης του πληθυσμού της, οι Βυζαντινοί «αποσύρουν» τους «Βυζαντινούς εποίκους», για να τους μεταφέρουν στην Πόλη, και στη Λακωνία μένουν μόνο οι Σλάβοι παγανιστές, οι Ιουδαίοι και οι Λάκωνες εθνικοί. Δηλαδή, οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι οι αυτόχθονες Λάκωνες ήταν μόνο Εθνικοί, ενώ όλοι οι Χριστιανοί ήταν «επήλυδες» Πώς το γνωρίζουν αυτό; Μήπως το λένε οι «παντελώς αναξιόπιστοι» βυζαντινοί ιστοριογράφοι; Δεν το λένε ούτε αυτοί, να η αλήθεια. Το ότι ο Χριστιανός βιογράφος του οσίου Νίκωνα ρητά αναφέρει ότι στην πόλη της Σπάρτης, επί όσιου Νίκωνος, υπήρχαν (προφανώς Έλληνες) Χριστιανοί και Ιουδαίοι, αλλά όχι (ούτε εκεί ούτε πουθενά αλλού στα βουνά) Έλληνες που ήταν «εθνικοί», αυτό φυσικά είναι «ασήμαντη λεπτομέρεια» για τους Νεοπαγανιστές που ισχυρίζονται όλα αυτά. Επίσης η παρουσία τόσων αγίων στην Πελοπόννησο μόνο τους ισχυρισμούς των Νεοπαγανιστών δεν αποδεικνύει. Η ύπαρξη εποίκων δεν σημαίνει σε καμμία περίπτωση ότι μόνο αυτοί ήταν Χριστιανοί. Ο βίος του Οσίου αναφέρει π.χ. ότι στην κατασκευή μιας εκκλησίας της Σπάρτης όλοι συμμετείχαν πρόθυμα στην ανέγερσή της.
Μήπως, επειδή οι Έλληνες Νεοπαγανιστές που αρνούνται ό,τι τους συμφέρει πιστεύουν στην μετεμψύχωση, συνεπάγεται πως ήταν τότε εκεί αυτόπτες μάρτυρες, οπότε οφείλουμε να τους πιστέψουμε αυτούς και όχι τους Βυζαντινούς βιογράφους; Τέτοιες ασυναρτησίες, όπως π.χ. ότι κάθε λογής κατάπνιξη επαναστάσεων των Σλάβων της Πελοποννήσου (απαραιτήτως) συνιστά... διωγμό κατά επαναστατημένων Ελλήνων (ανύπαρκτων εθνικών) δείχνουν το επίπεδο του Νεοπαγανιστικού κινήματος: να ισχυρίζεται ό,τι θέλει κι ό,τι του καπνίσει δίχως απολύτως καμμία απόδειξη, διαστρεβλώνοντας τις πηγές.
vii) Και άλλοι νεοπαγανιστικοί ισχυρισμοί.
1) Ισχυρίζονται πως οι Βυζαντινοί ιστοριογράφοι είναι «παντελώς αναξιόπιστοι». Ταυτόχρονα, όμως, αντλούν από αυτούς πλήθος στοιχείων. Για την ακρίβεια, αντλούν από αυτούς όλα τα στοιχεία τους. Άξιο απορίας είναι, αφού οι Βυζαντινοί ιστοριογράφοι είναι οι μόνοι που έγραψαν για τη Λακωνία της εποχής εκείνης και είναι ταυτόχρονα παντελώς αναξιόπιστοι, από ποιες πηγές βρίσκουν οι Νεοπαγανιστές τα στοιχεία που παραθέτουν; Απάντηση: από τους Βυζαντινούς ιστοριογράφους· μόνο που διαστρέφουν τα λεγόμενά τους.
2) «Οι Χριστιανοί επήλυδες χτίζουν τις παλαιοχριστιανικές βασιλικές», λένε οι Νεοπαγανιστές. Δίχως, φυσικά, καμμία απόδειξη. Γιατί απορρίπτουν την πιθανότητα οι ντόπιοι Λάκωνες να έκτισαν κάποιους, έστω, από τους ναούς αυτούς ειδικά εφόσον γνωρίζουμε ότι παντού στην Ελλάδα χτίστηκαν παλαιοχριστιανικές βασιλικές, και μάλιστα ήδη από τον τέταρτο και πέμπτο αιώνα (θα έπρεπε οι Νεοπαγανιστές να ισχυριστούν ότι παντού στην Ελλάδα τις παλαιοχριστιανικές βασιλικές τις έκτισαν... επήλυδες!); Και πόσο μπορεί να στέκει ο ισχυρισμός ότι έγιναν την εποχή εκείνη (4ος-5ος αι.) εποικισμοί στην Μάνη (και τη Λακωνία) τη στιγμή που α’) σαφέστατα οι εποικισμοί ως μέθοδος ελέγχου περιοχών αρχίζουν πολύ αργότερα και β’) η Μάνη όντας i) μικρής έκτασης, ii) άγονη και iii) πετρώδης περιοχή θα ήταν ο τελευταίος τόπος όπου θα έστελναν οι Αυτοκράτορες (και μάλιστα «από τον 5ο αιώνα») εποίκους για να την κατοικήσουν, και μάλιστα για λόγους προσηλυτισμού... Άρα οι παλαιοχριστιανικές βασιλικές κτίζονται από τους Έλληνες κατοίκους της Λακωνίας, και με αυτές επιβεβαιώνεται ο εκχριστιανισμός των Ελλήνων ήδη από εκείνη την εποχή. Η αλήθεια είναι ότι η Σπάρτη ήταν έδρα επισκόπου από τα μέσα του 5ου μ.Χ. αι. (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, λ. Λακεδαιμονία), και φυσικά δεν γινόταν να υπάρχει επισκοπή δίχως Χριστιανούς. Επιπλέον, ήδη πριν τον άγιο Κωνσταντίνο μαθαίνουμε ότι κοινότητες Χριστιανών στη Ν. Ελλάδα υπήρχαν, εκτός από την Κόρινθο, την Αθήνα, τα Μέγαρα, την Πάτρα, τη Λάρισα, τη Γορτύνη, τη Μήλο, την Τήνο, την Πάρο, την Θήρα, την Αστυπάλαια, την Κάλυμνο, την Τένεδο, τη Λέρο, την Χίο, και στην Σπάρτη.
3) «Οι Χριστιανοί εγκαταλείπουν γύρω στα 600 τη Λακωνία, στην οποία επανεμφανίζοναι οι εθνικοί»! Εδώ μιλάμε για σενάριο επιστημονικής φαντασίας, όπου καθώς φαίνεται οι Νεοπαγανιστές καταλήγουν (μελετώντας, φυσικά, τους «πλήρως αναξιόπιστους Βυζαντινούς ιστοριογράφους»!) ότι για «αδιευκρίνιστους» λόγους μόνο(!) οι Χριστιανοί φεύγουν, οι εκκλησίες ερημώνουν και (πάλι για «αδιευκρίνιστους» λόγους) μένουν οι εθνικοί. Βέβαια, αν η αρχαιολογία κατέληξε ότι την εποχή που δήθεν εγκαταλείπουν τη Λακωνία οι Χριστιανοί έχουμε επιγραφές ή παγανιστικούς ναούς νεόκτιστους, θα είχαν δίκαιο – αλλά δεν συμβαίνει τίποτε τέτοιο! Ίσως λοιπόν οι εθνικοί αρρώσταιναν λιγότερο από τις επιδημίες απ' ό,τι οι Χριστιανοί συμπατριώτες τους (πράγμα προφανές, αφού τους γιάτρευε... ο Δίας). Όσο για τις εκκλησίες, είναι λογικό να ερημώσουν, έπειτα από τις επιδρομές Σλάβων. Εάν οι Χριστιανοί είχαν φύγει στα 600, τότε ο επίσκοπος Λακεδαιμονίας (Σπάρτης) δεν θα συμμετείχε, μαζί με τους επισκόπους Κορίνθου, Αθηνών και Άργους στις Συνόδους του 680 (ΣΤ’ Οικουμενική) και 690/92 ούτε σε Σύνοδο του 878 θα συμμετείχαν οι επίσκοποι Μεσσηνίας και Μονεμβασίας. Μόνο στη Μάνη έχουν διασωθεί 25 εκκλησίες της μεσοβυζαντινής εποχής. Τον 9ο αιώνα ασκήτευσε στη Λακεδαιμονία ο μετέπειτα επίσκοπος της πόλης Θεόκλητος – σε μια εποχή όπου υποτίθεται, κατά τους Νεοπαγανιστές, δεν υπήρχαν Χριστιανοί στην Σπάρτη.
4) Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι η ανυπαρξία βυζαντινών νομισμάτων για ένα διάστημα συνιστά... εγκατάλειψη της Λακωνίας από τους Χριστιανούς κατοίκους της. Βεβαίως τα βυζαντινά νομίσματα τα χρησιμοποιούσαν όλοι οι κάτοικοι της Λακωνίας, όχι μόνο οι Χριστιανοί αλλά και οι εθνικοί (εάν υπήρχαν τέτοιοι). Επομένως η ανυπαρξία νομισμάτων εκείνη την εποχή (μετά το 600) δεν υποδηλώνει «φυγή των Χριστιανών», όπως θέλουν να μας πουν οι Νεοπαγανιστές εμπαίζοντας την κοινή λογική, αλλά ότι οι επιδρομές των «υπέροχων, πτωχικών, φιλήσυχων Σλάβων παγανιστών» δεν ήταν «ειρηνικές εγκαταστάσεις» (όπως θέλουν να μας πουν οι Νεοπαγανιστές), αλλά καταστροφική εισβολή που κλόνισε την οικονομία του τόπου. «Κατά τον 9ον αιώνα στασιάζουν [οι Σλάβοι της Λακωνίας] και χτυπημένοι από τη βυζαντινή εξουσία ανεβαίνουν στον Ταΰγετο» (Ανάργυρου Ι. Κουτσιλιέρη, Ιστορία της Μάνης, εκδ. Παπαδήμα, σ. 191). Άλλωστε για την συγκεκριμένη περίοδο έχουμε (συγκριτικά με άλλες περιόδους) πολύ λίγα στοιχεία για όλη τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και ειδικά για την νότια Ελλάδα. Αυτό προφανώς δεν σημαίνει ότι συνέβη κάποια... κάθοδος εθνικών «από τα βουνά όπου κρύβονταν». «Εις τινάς εποχάς η νομισματική κυκλοφορία, ως διακριβούται μάλιστα εκ των ανασκαφών της Αγοράς των Αθηνών και της Κορίνθου, είναι ανύπαρκτος. Ουδέν ή σχεδόν ουδέν μνημείον της χριστιανικής λατρείας, ιδρυθέν κατά το χρονικόν τούτο διάστημα, περιήλθεν εις ημάς ή απεκαλύφθη δι' ανασκαφών» (Ζακυνθηνού Δ., Η βυζαντινή Ελλάς 392-1453, Αθήναι 1965, σ. 37). Τί συνεπάγεται η ανυπαρξία νομιμάτων στην Αθήνα; Ότι οι Χριστιανοί εγκατέλειψαν την Αθήνα μεταξύ 700-800; Όχι βέβαια! Αυτό λένε οι Νεοπαγανιστές όμως ότι έγινε με τους Χριστιανούς Σπαρτιάτες! Δυστυχώς για τους Νεοπαγανιστές ο Βίος δεν αναφέρει κανέναν Έλληνα εθνικό («Λάκωνες εθνικοί»), αλλά μόνο για Σλάβους (Μηλιγγούς κι Εζερίτες) εθνικούς. Η προσπάθεια δημιουργίας «Ελλήνων εθνικών» δια του βίου του Οσίου είναι διασκεδαστική πλην αποτυχημένη απόπειρα.
5) Σύμφωνα με τους Νεοπαγανιστές, στα 746-7, ένας διετής μεγάλος λιμός που έκανε θραύση στα Βαλκάνια και στη Λακωνική είχε χαρακτηριστικό του τα «περισσότερα θύματα ωστόσο στους επήλυδες Βυζαντινούς». Όπου... αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά βεβαίως ότι οι «θεοί» προστατεύουν τους εθνικούς. Αλλιώς δεν εξηγείται το «γεγονός». Ίσως «με τελετουργικούς χορούς και ταμ ταμ» τους βοήθησαν. Πώς λέμε «Νεοπαγανισμός και Ορθολογισμός»;
6) Το 755 «Για να πυκνώσει τον αποδεκατισθέντα υπό του μεγάλου λοιμού, πληθυσμό της Νέας Ρώμης (Κωνσταντινουπόλεως), ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος, επανέφερε μεγάλα πλήθη Βυζαντινών εποίκων και έτσι αδυνάτισε επί πολλές δεκαετίες η Βυζαντινή παρουσία στους τόπους των Ελλήνων, ιδιαιτέρως δε στην Πελοπόννησο και την Λακωνική». Δυστυχώς όμως για τους Νεοπαγανιστές δεν υπήρξε ποτέ «Βυζαντινό έθνος», αλλά μόνο Έλληνες· επιπλέον οι Έλληνες είχαν εκχριστιανιστεί προ πολλού· κατά τρίτον, οι μεταφερθέντες στην Κωνσταντινούπολη ήταν απλώς κάτοικοι των περιοχών που μας ενδιαφέρουν και όχι «Βυζαντινοί χριστιανοί έποικοι» των περιοχών αυτών, και συνεπώς η μετεγκατάσταση στην Πόλη δεν έγινε με το κριτήριο που οι Νεοπαγανιστές αξιώνουν ότι έγινε (θα ήταν άλλωστε παράλογο από την πλευρά του Αυτοκράτορα και της εξουσίας, αν υποθέσουμε ότι στέλνονται έποικοι σε έναν τόπο με συγκεκριμένο σκοπό, για να ξαναμεταφερθούν αργότερα πάλι οι ίδιοι). Οι Λάκωνες και δη οι Μανιάτες όχι απλώς ήταν Χριστιανοί αλλά και έδρασαν ως Ακρίτες (οι Τσάκωνες και οι Μανιάτες) υπερασπιζόμενοι τα σύνορα της Αυτοκρατορίας τους, συμμετέχοντας στα ακριτικά σώματα, μαζί με Πόντιους, Μακεδόνες και Καππαδόκες.
7) Ξέροντας ότι δεν μπορούν να μιλούν (λ.χ. από τον 8ο αιώνα κ.ε.) για «επαναστάσεις εθνικών της Πελοποννήσου» (εννοείται ότι ούτε και για τους προηγούμενους αιώνες μπορούν να ανακαλύψουν «επαναστάσεις εθνικών») οι Νεοπαγανιστές κάνουν λόγο για «εξεγέρσεις μη χριστιανών». Μόνο που «ξεχνούν» ότι οι μόνοι μη Χριστιανοί ήταν οι «φιλειρηνικοί και πτωχικοί» Σλάβοι παγανιστές, σύμφωνα βεβαίως με τα «εντελώς αναξιόπιστα χρονικά των Βυζαντινών». Αλλά τί ανάγκη έχουν οι Νεοπαγανιστές ερευνητές από ψευδείς πληροφορίες αναξιόπιστων συγγραφέων; Η αλήθεια άλλωστε είναι ολοφάνερη. Όλα αυτά δείχνουν το πνευματικό επίπεδο του Νεοπαγανιστικού κινήματος: ισχυρίζεται ό,τι θέλει κι ό,τι «νομίζει», δίχως απολύτως καμμία απόδειξη, διαστρεβλώνοντας τις πηγές. 8) Ο Ρασσιάς ισχυρίζεται ότι οι Χριστιανοί άλλαξαν ακόμη και το όνομα της Σπάρτης ώστε να προσπαθήσουν να σβήσουν την αρχαία δόξα της: «...μέσα στην πόλη της "Λακεδαιμονίας" (όπως έχουν μετονομάσει την ένδοξη Σπάρτη οι χριστιανοί)» (Ρασσιά, Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Γ’, σ. 9). Εδώ εμείς απαντάμε ότι ο Ρασσιάς αγνοεί σε μεγάλο βαθμό τόσο τον Βίο του όσιου Νίκωνα όσο και τον Όμηρο. Ας αρχίσουμε από’ τον δεύτερο. Ο Ρασσιάς θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η Σπάρτη ονομάζεται και «Λακεδαίμων» ήδη στον Όμηρο, όπως φαίνεται από τον τυπικό στίχο της Οδύσσειας ε 20 «Πύλος ἠγαθέην, ἠδ’ ἐς Λακεδαίμονα δῖαν». Αλλά κι ο Παυσανίας γράφει (Λακωνικά, 11, 1): «Προχωρώντας κανείς, μετά τον Θόρνακα έχει την πόλη που ονομαζόταν στην αρχή Σπάρτη, με τον καιρό όμως πήρε η ίδια και το όνομα Λακεδαίμων που πριν ήταν το όνομα της χώρας». Ώστε ήδη από την αρχαία εποχή η Σπάρτη λεγόταν και «Λακεδαίμων», πολύ πριν τάχα οι Χριστιανοί την μετονομάσουν επίτηδες σε «Λακεδαιμονία».
Ο βίος του οσίου γράφει (132β κ.ε.): «... ενώ όλοι οι άνθρωποι τον βοηθούσαν, πλην ενός. Εκείνος ήτο ο Ιωάννης, που είχε το επώνυμο Άρατος («πάντων ὑπακουόντων αὐτῷ τῶν τῆς πόλεως συναιρομένων, πλὴν ἑνός. Ἰωάννης ἦν ἐκεῖνος ὧ Ἄρατος τὸ ἐπώνυμον»). Διότι μόνος αυτός, αφού πληγώθηκε από το κεντρί του φθόνου και κυριεύθηκε ολοσχερώς από το πάθος της βασκανίας (...) λυσσούσε κατά του Οσίου, λογαριάζοντας σαν δική του ζημιά την κατασκευή του θείου έργου». Δεν είναι γνωστός κανένας εθνικός της εποχής εκείνης που να είχε εβραϊκό όνομα. Εθνικός και να έχει εβραϊκό όνομα, είναι πρωτάκουστο. Συνεπώς, ο Ιωάννης Άρατος, που όντως παρεμπόδιζε τον Όσιο Νίκωνα, δεν ήταν εθνικός, αλλά Ορθόδοξος.
Οι Νεοπαγανιστές υπαινίσσονται («μυστηριωδώς») ότι κι αυτόν τον έσφαξε ο Όσιος Νίκων. Χωρίς στοιχεία. Χωρίς αποδείξεις. Χωρίς ενδείξεις. Με την παγανηστική εξαγωγή συμπερασμάτων. Το κείμενο μιλά για θαυματουργικό θάνατο-τιμωρία εκ Θεού. Ο Ιωάννης Άρατος έβριζε, διέβαλε και απειλούσε τον Όσιο Νίκωνα. Την επόμενη νύχτα είδε στον ύπνο του ότι δυο άντρες τον επιτημούσαν που έβρισε και απείλησε τον Όσιο. Την άλλη μέρα ξύπνησε με σφοδρό πυρετό και άρρωστος. Αντιλαμβανόμενος ότι έφταιξε, ζήτησε να του φέρουν τον Όσιο Νίκωνα, από τον οποίο ζήτησε συγγνώμη. Ο Όσιος τού είπε: «τα όσα έπραξες σε μένα, αδελφέ, όσον εξαρτάται από εμέ, ας είναι συγχωρεμένα˙ επειδή, όμως, το τέλος του βίου έχει ορισθή άνωθεν, οὐδεὶς ἔσται τοῦ λοιποῦ, καθώς λέγει ο προφήτης, ὁ δυνάμενος βουλὴν Θεοῦ διασκεδᾶσαι («Ὁ δὲ μακάριος˙ "τὰ ἐπ’ ἐμοί", εἶπε, "πραχθέντα σοι, ἀδελφέ, ὅσον τὸ εἰς ἐμὲ ἧκον, συγχωρετέα σοι".»). Ο Άρατος πέθανε μετά από τρεις μέρες από την αρρώστεια.
Παρατηρούμε ότι ο χριστιανός Νίκων αποκαλεί «αδελφέ» τον Ιωάννη Άρατο. Ένας χριστιανός δεν αποκαλεί αδελφό έναν εθνικό, ειδικά εκείνα τα χρόνια. Αφού τον αποκαλεί «αδελφέ» κι αφού ο Άρατος έχει χριστιανικό όνομα, συμπεραίνουμε λογικώς ότι δεν ήταν εθνικός, όπως πασχίζουν οι Νεοπαγανιστές να τον βγάλουν.
Φυσικά, ο βίος του οσίου δίνει τον ακριβή λόγο που ο Ιωάννης Άρατος διέβαλε τον όσιο Νίκωνα. Ο λόγος δεν ήταν, βέβαια, η... ειδωλολατρική πίστη του Αράτου, αφού πουθενά στο κείμενο δεν μας δίνεται αφορμή για να δεχτούμε τον ισχυρισμό αυτό, αλλά τα οικονομικά συμφέροντα. Να τι γράφει ο βίος (133α): «Διότι καθόλου δεν συμφωνούσε με τους άλλους Λάκωνες, αλλά συμπεριφερόταν αντιθέτως προς τα θελήματα αυτών. Γι' αυτό και, για την μετοίκησι των Ιουδαίων έξω της πόλεως, ισχυρίζετο ότι δεν έγινε ούτε ορθά, ούτε δικαιολογημένα και δεν κοκκίνιζε να κατηγορεί τους Λάκωνες γι'’ αυτήν την αιτία. (...) με πρόφασι κάποιας εργασίας με την οποία συνήθιζε να καθαρίζει τα υφάσματα, έβαλε μέσα στην πόλι, ο τολμητίας και θρασυκάρδιος εκείνος, έναν απ'’ αυτούς τους Ιουδαίους (...)». Ώστε ο Άρατος είχε εργαστήριο επεξεργασίας υφασμάτων, χρησιμοποιούσε για τις ανάγκες του εργαστηρίου του, Ιουδαίους τεχνίτες και αντιπαθούσε τον όσιο Νίκωνα, απλώς επειδή ο τελευταίος τού στέρησε το εβραϊκό εργατικό δυναμικό διώχνοντας τους Ιουδαίους. Τα υπόλοιπα, είναι οι συνήθεις ψευτιές και ανακρίβειες.
vi) Κατηγορίες κατά Βυζαντινών «οι Βυζαντινοί ολοένα έφερναν και εγκαθιστούσαν στη Λακωνική κατά ομάδες επήλυδες χριστιανούς, για να αλλοιώσουν την εθνική σύνθεση των εντοπίων».
Οι Νεοπαγανιστές δεν γνωρίζουν ότι ύστερα από τις επιδρομές των Αβάρων και των Σλάβων, μεταξύ 6ου και 8ου αιώνα ο πληθυσμός της Ελλάδας είχε αραιώσει, και χρειάζονταν εποικισμοί, για να αφομοιωθούν όχι οι ντόπιοι Έλληνες, αλλά οι εγκατεστημένοι Σλάβοι. Οι έποικοι αυτοί ήταν Μικρασιάτες, δηλαδή Έλληνες. Όσο Έλληνες ήταν οι πρόσφυγες Μικρασιάτες του 1922, άλλο τόσο ήταν και οι Έλληνες έποικοι που αφομοίωσαν τους Σλάβους της ηπειρωτικής Ελλάδας.
«Με τη μετακίνηση σλαβικού πληθυσμού στη Μ. Ασία η βυζαντινή εξουσία επιτύγχανε δύο πράγματα: από τη μια αποδυνάμωνε αριθμητικά το σλαβικό στοιχείο του ελλαδικού χώρου και από την άλλη διευκόλυνε το έργο της αφομοίωσής τους, καθώς οι Σλάβοι που μεταφέρθηκαν στη Μικρά Ασία βρέθηκαν ανάμεσα σε έναν ισχυρό ελληνικό πληθυσμό και υπό τον άμεσο έλεγχο του κράτους. Αλλά το δημογραφικό αυτό μέτρο εφαρμόστηκε και αντίστροφα, δηλαδή μεταφέρθηκαν ελληνικοί πληθυσμοί της Μ. Ασίας «επί τας Σκλαβηνίας», για να ενισχύσουν το ελληνικό στοιχείο σε αυτές τις περιοχές. Έτσι γνωρίζουμε ότι ο Νικηφόρος μετά την αποκατάσταση της βυζαντινής εξουσίας στην Πελοπόννησο προχώρησε συστηματικά στην ενίσχυση του ελληνικού και χριστιανικού πληθυσμού, διευκολύνοντας την επιστροφή των παλαιών κατοίκων και μεταφέροντας πληθυσμό από την Μ. Ασία. Ο Νικηφόρος πριν από την εκστρατεία εναντίον των Βουλγάρων το 809-810, εφάρμοσε το ίδιο μέτρο και στις Σκλαβηνίες του βορειοελλαδικού χώρου, όπου εγκατέστησε πληθυσμούς που μετέφερε «εκ παντός θέματος της Μ. Ασίας» (Θεοφάνης, Α’, σ. 486, 10-12 κ.ε.)» (Μαρίας Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, Βυζάντιο και Σλάβοι – Ελλάδα και Βαλκάνια, 6ος-20ος αι., εκδ. Βάνιας, σ. 91).
Δηλαδή, οι Ρωμηοί Αυτοκράτορες, «αποκαθάριζαν» την νότια Ελλάδα από τους Σλάβους επιδρομείς, μεταφέροντάς τους στην Μικρασία, ώστε να εξελληνιστούν ανάμεσα στους ελληνικούς πληθυσμούς της, ενώ ταυτόχρονα, για να πυκνώσει ο ελληνικός πληθυσμός της Ν. Ελλάδας, έφερναν Έλληνες Μικρασιάτες στην Πελοπόννησο. Τόσο ανθέλληνες ήταν. Το πιο παράξενο είναι, ότι εν τέλει οι Νεοπαγανιστές αποδέχονται τους (αποδεδειγμένα ξένους και βάρβαρους) Σλάβους της Λακωνίας, αλλά απορρίπτουν τους (κατά μεγάλη πιθανότητα) Έλληνες Ορθόδοξους εκ Μικρασίας.
Οι Νεοπαγανιστές γράφοντας για την Λακωνία της βυζαντινής περιόδου διαπράττουν πλήθος λαθών, τα οποία οφείλονται τόσο στην εμπάθειά τους όσο και στην άγνοιά τους. Ισχυρίζονται πως οι βυζαντινοί ιστοριογράφοι είναι «παντελώς αναξιόπιστοι». Ταυτόχρονα, όμως, αντλούν από αυτούς πλήθος στοιχείων. Για την ακρίβεια, αντλούν από αυτούς ΟΛΑ τα στοιχεία τους. Άξιο απορίας είναι, αφού οι Βυζαντινοί ιστοριογράφοι είναι οι μόνοι που έγραψαν για τη Λακωνία της εποχής εκείνης και είναι ταυτόχρονα παντελώς αναξιόπιστοι, από ποιες πηγές βρίσκουν οι Νεοπαγανιστές τα στοιχεία που παραθέτουν; «Οι Χριστιανοί επήλυδες χτίζουν τις παλαιοχριστιανικές βασιλικές», λένε οι Νεοπαγανιστές. Δίχως, φυσικά, καμμία απόδειξη. Γιατί απορρίπτουν την πιθανότητα οι ντόπιοι Λάκωνες να έκτισαν κάποιους, έστω, από τους ναούς αυτούς; Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι η ανυπαρξία βυζαντινών νομισμάτων για ένα διάστημα συνιστά... εγκατάλειψη της Λακωνίας από τους Χριστιανούς κατοίκους της. Προφανώς ήταν εκεί οι ίδιοι, ώστε να γνωρίζουν ότι μόνο οι Χριστιανοί (!) την εγκατέλειψαν, ενώ η απουσία νομισμάτων απλώς υποδηλώνει την προσωρινή κατάλυση της εξουσίας και την αποδιοργάνωση της οικονομικής ζωής της Λακωνίας από Σλάβους επιδρομείς. Φαίνεται ότι οι Σλάβοι επιδράμοντας έσφαζαν μόνο Χριστιανούς και δη «επήλυδες», αφού μόνο (!) οι έποικοι ήταν Χριστιανοί.
Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται: 1) Οι Βυζαντινοί στέλνουν εποίκους στη Λακωνία 2) Εξαιτίας επιδημίας στην Πόλη και μείωσης του πληθυσμού της, οι Βυζαντινοί «αποσύρουν» τους «Βυζαντινούς εποίκους», για να τους μεταφέρουν στην Πόλη, και στη Λακωνία μένουν μόνο οι Σλάβοι παγανιστές, οι Ιουδαίοι και οι Λάκωνες εθνικοί. Δηλαδή, οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι οι αυτόχθονες Λάκωνες ήταν μόνο Εθνικοί, ενώ όλοι οι Χριστιανοί ήταν «επήλυδες» Πώς το γνωρίζουν αυτό; Μήπως το λένε οι «παντελώς αναξιόπιστοι» βυζαντινοί ιστοριογράφοι; Δεν το λένε ούτε αυτοί, να η αλήθεια. Το ότι ο Χριστιανός βιογράφος του οσίου Νίκωνα ρητά αναφέρει ότι στην πόλη της Σπάρτης, επί όσιου Νίκωνος, υπήρχαν (προφανώς Έλληνες) Χριστιανοί και Ιουδαίοι, αλλά όχι (ούτε εκεί ούτε πουθενά αλλού στα βουνά) Έλληνες που ήταν «εθνικοί», αυτό φυσικά είναι «ασήμαντη λεπτομέρεια» για τους Νεοπαγανιστές που ισχυρίζονται όλα αυτά. Επίσης η παρουσία τόσων αγίων στην Πελοπόννησο μόνο τους ισχυρισμούς των Νεοπαγανιστών δεν αποδεικνύει. Η ύπαρξη εποίκων δεν σημαίνει σε καμμία περίπτωση ότι μόνο αυτοί ήταν Χριστιανοί. Ο βίος του Οσίου αναφέρει π.χ. ότι στην κατασκευή μιας εκκλησίας της Σπάρτης όλοι συμμετείχαν πρόθυμα στην ανέγερσή της.
Μήπως, επειδή οι Έλληνες Νεοπαγανιστές που αρνούνται ό,τι τους συμφέρει πιστεύουν στην μετεμψύχωση, συνεπάγεται πως ήταν τότε εκεί αυτόπτες μάρτυρες, οπότε οφείλουμε να τους πιστέψουμε αυτούς και όχι τους Βυζαντινούς βιογράφους; Τέτοιες ασυναρτησίες, όπως π.χ. ότι κάθε λογής κατάπνιξη επαναστάσεων των Σλάβων της Πελοποννήσου (απαραιτήτως) συνιστά... διωγμό κατά επαναστατημένων Ελλήνων (ανύπαρκτων εθνικών) δείχνουν το επίπεδο του Νεοπαγανιστικού κινήματος: να ισχυρίζεται ό,τι θέλει κι ό,τι του καπνίσει δίχως απολύτως καμμία απόδειξη, διαστρεβλώνοντας τις πηγές.
vii) Και άλλοι νεοπαγανιστικοί ισχυρισμοί.
1) Ισχυρίζονται πως οι Βυζαντινοί ιστοριογράφοι είναι «παντελώς αναξιόπιστοι». Ταυτόχρονα, όμως, αντλούν από αυτούς πλήθος στοιχείων. Για την ακρίβεια, αντλούν από αυτούς όλα τα στοιχεία τους. Άξιο απορίας είναι, αφού οι Βυζαντινοί ιστοριογράφοι είναι οι μόνοι που έγραψαν για τη Λακωνία της εποχής εκείνης και είναι ταυτόχρονα παντελώς αναξιόπιστοι, από ποιες πηγές βρίσκουν οι Νεοπαγανιστές τα στοιχεία που παραθέτουν; Απάντηση: από τους Βυζαντινούς ιστοριογράφους· μόνο που διαστρέφουν τα λεγόμενά τους.
2) «Οι Χριστιανοί επήλυδες χτίζουν τις παλαιοχριστιανικές βασιλικές», λένε οι Νεοπαγανιστές. Δίχως, φυσικά, καμμία απόδειξη. Γιατί απορρίπτουν την πιθανότητα οι ντόπιοι Λάκωνες να έκτισαν κάποιους, έστω, από τους ναούς αυτούς ειδικά εφόσον γνωρίζουμε ότι παντού στην Ελλάδα χτίστηκαν παλαιοχριστιανικές βασιλικές, και μάλιστα ήδη από τον τέταρτο και πέμπτο αιώνα (θα έπρεπε οι Νεοπαγανιστές να ισχυριστούν ότι παντού στην Ελλάδα τις παλαιοχριστιανικές βασιλικές τις έκτισαν... επήλυδες!); Και πόσο μπορεί να στέκει ο ισχυρισμός ότι έγιναν την εποχή εκείνη (4ος-5ος αι.) εποικισμοί στην Μάνη (και τη Λακωνία) τη στιγμή που α’) σαφέστατα οι εποικισμοί ως μέθοδος ελέγχου περιοχών αρχίζουν πολύ αργότερα και β’) η Μάνη όντας i) μικρής έκτασης, ii) άγονη και iii) πετρώδης περιοχή θα ήταν ο τελευταίος τόπος όπου θα έστελναν οι Αυτοκράτορες (και μάλιστα «από τον 5ο αιώνα») εποίκους για να την κατοικήσουν, και μάλιστα για λόγους προσηλυτισμού... Άρα οι παλαιοχριστιανικές βασιλικές κτίζονται από τους Έλληνες κατοίκους της Λακωνίας, και με αυτές επιβεβαιώνεται ο εκχριστιανισμός των Ελλήνων ήδη από εκείνη την εποχή. Η αλήθεια είναι ότι η Σπάρτη ήταν έδρα επισκόπου από τα μέσα του 5ου μ.Χ. αι. (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, λ. Λακεδαιμονία), και φυσικά δεν γινόταν να υπάρχει επισκοπή δίχως Χριστιανούς. Επιπλέον, ήδη πριν τον άγιο Κωνσταντίνο μαθαίνουμε ότι κοινότητες Χριστιανών στη Ν. Ελλάδα υπήρχαν, εκτός από την Κόρινθο, την Αθήνα, τα Μέγαρα, την Πάτρα, τη Λάρισα, τη Γορτύνη, τη Μήλο, την Τήνο, την Πάρο, την Θήρα, την Αστυπάλαια, την Κάλυμνο, την Τένεδο, τη Λέρο, την Χίο, και στην Σπάρτη.
3) «Οι Χριστιανοί εγκαταλείπουν γύρω στα 600 τη Λακωνία, στην οποία επανεμφανίζοναι οι εθνικοί»! Εδώ μιλάμε για σενάριο επιστημονικής φαντασίας, όπου καθώς φαίνεται οι Νεοπαγανιστές καταλήγουν (μελετώντας, φυσικά, τους «πλήρως αναξιόπιστους Βυζαντινούς ιστοριογράφους»!) ότι για «αδιευκρίνιστους» λόγους μόνο(!) οι Χριστιανοί φεύγουν, οι εκκλησίες ερημώνουν και (πάλι για «αδιευκρίνιστους» λόγους) μένουν οι εθνικοί. Βέβαια, αν η αρχαιολογία κατέληξε ότι την εποχή που δήθεν εγκαταλείπουν τη Λακωνία οι Χριστιανοί έχουμε επιγραφές ή παγανιστικούς ναούς νεόκτιστους, θα είχαν δίκαιο – αλλά δεν συμβαίνει τίποτε τέτοιο! Ίσως λοιπόν οι εθνικοί αρρώσταιναν λιγότερο από τις επιδημίες απ' ό,τι οι Χριστιανοί συμπατριώτες τους (πράγμα προφανές, αφού τους γιάτρευε... ο Δίας). Όσο για τις εκκλησίες, είναι λογικό να ερημώσουν, έπειτα από τις επιδρομές Σλάβων. Εάν οι Χριστιανοί είχαν φύγει στα 600, τότε ο επίσκοπος Λακεδαιμονίας (Σπάρτης) δεν θα συμμετείχε, μαζί με τους επισκόπους Κορίνθου, Αθηνών και Άργους στις Συνόδους του 680 (ΣΤ’ Οικουμενική) και 690/92 ούτε σε Σύνοδο του 878 θα συμμετείχαν οι επίσκοποι Μεσσηνίας και Μονεμβασίας. Μόνο στη Μάνη έχουν διασωθεί 25 εκκλησίες της μεσοβυζαντινής εποχής. Τον 9ο αιώνα ασκήτευσε στη Λακεδαιμονία ο μετέπειτα επίσκοπος της πόλης Θεόκλητος – σε μια εποχή όπου υποτίθεται, κατά τους Νεοπαγανιστές, δεν υπήρχαν Χριστιανοί στην Σπάρτη.
4) Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι η ανυπαρξία βυζαντινών νομισμάτων για ένα διάστημα συνιστά... εγκατάλειψη της Λακωνίας από τους Χριστιανούς κατοίκους της. Βεβαίως τα βυζαντινά νομίσματα τα χρησιμοποιούσαν όλοι οι κάτοικοι της Λακωνίας, όχι μόνο οι Χριστιανοί αλλά και οι εθνικοί (εάν υπήρχαν τέτοιοι). Επομένως η ανυπαρξία νομισμάτων εκείνη την εποχή (μετά το 600) δεν υποδηλώνει «φυγή των Χριστιανών», όπως θέλουν να μας πουν οι Νεοπαγανιστές εμπαίζοντας την κοινή λογική, αλλά ότι οι επιδρομές των «υπέροχων, πτωχικών, φιλήσυχων Σλάβων παγανιστών» δεν ήταν «ειρηνικές εγκαταστάσεις» (όπως θέλουν να μας πουν οι Νεοπαγανιστές), αλλά καταστροφική εισβολή που κλόνισε την οικονομία του τόπου. «Κατά τον 9ον αιώνα στασιάζουν [οι Σλάβοι της Λακωνίας] και χτυπημένοι από τη βυζαντινή εξουσία ανεβαίνουν στον Ταΰγετο» (Ανάργυρου Ι. Κουτσιλιέρη, Ιστορία της Μάνης, εκδ. Παπαδήμα, σ. 191). Άλλωστε για την συγκεκριμένη περίοδο έχουμε (συγκριτικά με άλλες περιόδους) πολύ λίγα στοιχεία για όλη τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και ειδικά για την νότια Ελλάδα. Αυτό προφανώς δεν σημαίνει ότι συνέβη κάποια... κάθοδος εθνικών «από τα βουνά όπου κρύβονταν». «Εις τινάς εποχάς η νομισματική κυκλοφορία, ως διακριβούται μάλιστα εκ των ανασκαφών της Αγοράς των Αθηνών και της Κορίνθου, είναι ανύπαρκτος. Ουδέν ή σχεδόν ουδέν μνημείον της χριστιανικής λατρείας, ιδρυθέν κατά το χρονικόν τούτο διάστημα, περιήλθεν εις ημάς ή απεκαλύφθη δι' ανασκαφών» (Ζακυνθηνού Δ., Η βυζαντινή Ελλάς 392-1453, Αθήναι 1965, σ. 37). Τί συνεπάγεται η ανυπαρξία νομιμάτων στην Αθήνα; Ότι οι Χριστιανοί εγκατέλειψαν την Αθήνα μεταξύ 700-800; Όχι βέβαια! Αυτό λένε οι Νεοπαγανιστές όμως ότι έγινε με τους Χριστιανούς Σπαρτιάτες! Δυστυχώς για τους Νεοπαγανιστές ο Βίος δεν αναφέρει κανέναν Έλληνα εθνικό («Λάκωνες εθνικοί»), αλλά μόνο για Σλάβους (Μηλιγγούς κι Εζερίτες) εθνικούς. Η προσπάθεια δημιουργίας «Ελλήνων εθνικών» δια του βίου του Οσίου είναι διασκεδαστική πλην αποτυχημένη απόπειρα.
5) Σύμφωνα με τους Νεοπαγανιστές, στα 746-7, ένας διετής μεγάλος λιμός που έκανε θραύση στα Βαλκάνια και στη Λακωνική είχε χαρακτηριστικό του τα «περισσότερα θύματα ωστόσο στους επήλυδες Βυζαντινούς». Όπου... αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά βεβαίως ότι οι «θεοί» προστατεύουν τους εθνικούς. Αλλιώς δεν εξηγείται το «γεγονός». Ίσως «με τελετουργικούς χορούς και ταμ ταμ» τους βοήθησαν. Πώς λέμε «Νεοπαγανισμός και Ορθολογισμός»;
6) Το 755 «Για να πυκνώσει τον αποδεκατισθέντα υπό του μεγάλου λοιμού, πληθυσμό της Νέας Ρώμης (Κωνσταντινουπόλεως), ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος, επανέφερε μεγάλα πλήθη Βυζαντινών εποίκων και έτσι αδυνάτισε επί πολλές δεκαετίες η Βυζαντινή παρουσία στους τόπους των Ελλήνων, ιδιαιτέρως δε στην Πελοπόννησο και την Λακωνική». Δυστυχώς όμως για τους Νεοπαγανιστές δεν υπήρξε ποτέ «Βυζαντινό έθνος», αλλά μόνο Έλληνες· επιπλέον οι Έλληνες είχαν εκχριστιανιστεί προ πολλού· κατά τρίτον, οι μεταφερθέντες στην Κωνσταντινούπολη ήταν απλώς κάτοικοι των περιοχών που μας ενδιαφέρουν και όχι «Βυζαντινοί χριστιανοί έποικοι» των περιοχών αυτών, και συνεπώς η μετεγκατάσταση στην Πόλη δεν έγινε με το κριτήριο που οι Νεοπαγανιστές αξιώνουν ότι έγινε (θα ήταν άλλωστε παράλογο από την πλευρά του Αυτοκράτορα και της εξουσίας, αν υποθέσουμε ότι στέλνονται έποικοι σε έναν τόπο με συγκεκριμένο σκοπό, για να ξαναμεταφερθούν αργότερα πάλι οι ίδιοι). Οι Λάκωνες και δη οι Μανιάτες όχι απλώς ήταν Χριστιανοί αλλά και έδρασαν ως Ακρίτες (οι Τσάκωνες και οι Μανιάτες) υπερασπιζόμενοι τα σύνορα της Αυτοκρατορίας τους, συμμετέχοντας στα ακριτικά σώματα, μαζί με Πόντιους, Μακεδόνες και Καππαδόκες.
7) Ξέροντας ότι δεν μπορούν να μιλούν (λ.χ. από τον 8ο αιώνα κ.ε.) για «επαναστάσεις εθνικών της Πελοποννήσου» (εννοείται ότι ούτε και για τους προηγούμενους αιώνες μπορούν να ανακαλύψουν «επαναστάσεις εθνικών») οι Νεοπαγανιστές κάνουν λόγο για «εξεγέρσεις μη χριστιανών». Μόνο που «ξεχνούν» ότι οι μόνοι μη Χριστιανοί ήταν οι «φιλειρηνικοί και πτωχικοί» Σλάβοι παγανιστές, σύμφωνα βεβαίως με τα «εντελώς αναξιόπιστα χρονικά των Βυζαντινών». Αλλά τί ανάγκη έχουν οι Νεοπαγανιστές ερευνητές από ψευδείς πληροφορίες αναξιόπιστων συγγραφέων; Η αλήθεια άλλωστε είναι ολοφάνερη. Όλα αυτά δείχνουν το πνευματικό επίπεδο του Νεοπαγανιστικού κινήματος: ισχυρίζεται ό,τι θέλει κι ό,τι «νομίζει», δίχως απολύτως καμμία απόδειξη, διαστρεβλώνοντας τις πηγές. 8) Ο Ρασσιάς ισχυρίζεται ότι οι Χριστιανοί άλλαξαν ακόμη και το όνομα της Σπάρτης ώστε να προσπαθήσουν να σβήσουν την αρχαία δόξα της: «...μέσα στην πόλη της "Λακεδαιμονίας" (όπως έχουν μετονομάσει την ένδοξη Σπάρτη οι χριστιανοί)» (Ρασσιά, Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Γ’, σ. 9). Εδώ εμείς απαντάμε ότι ο Ρασσιάς αγνοεί σε μεγάλο βαθμό τόσο τον Βίο του όσιου Νίκωνα όσο και τον Όμηρο. Ας αρχίσουμε από’ τον δεύτερο. Ο Ρασσιάς θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η Σπάρτη ονομάζεται και «Λακεδαίμων» ήδη στον Όμηρο, όπως φαίνεται από τον τυπικό στίχο της Οδύσσειας ε 20 «Πύλος ἠγαθέην, ἠδ’ ἐς Λακεδαίμονα δῖαν». Αλλά κι ο Παυσανίας γράφει (Λακωνικά, 11, 1): «Προχωρώντας κανείς, μετά τον Θόρνακα έχει την πόλη που ονομαζόταν στην αρχή Σπάρτη, με τον καιρό όμως πήρε η ίδια και το όνομα Λακεδαίμων που πριν ήταν το όνομα της χώρας». Ώστε ήδη από την αρχαία εποχή η Σπάρτη λεγόταν και «Λακεδαίμων», πολύ πριν τάχα οι Χριστιανοί την μετονομάσουν επίτηδες σε «Λακεδαιμονία».
Ο Ρασσιάς δεν θα πρόσεξε επίσης ότι στον Βίο του όσιου Νίκωνα, αναφέρεται τόσο η ονομασία «Λακεδαίμων-Λακεδαιμόνιοι» (π.χ. στα 130α, 131α, 131β, 140β, 142α, 146β κ.ο.κ.) όσο και η ονομασία «Σπάρτη» (π.χ. 130α, 130β, 134β, 141α κ.ο.κ.), δηλαδή καμμία χριστιανική συνωμοσία κατά της Σπάρτης δεν υφίσταται. Έτσι, οι Βυζαντινοί συναξαριστές απλώς συνέχισαν να χρησιμοποιούν, παράλληλα με το «Σπάρτη», το αρχαιοελληνικό «Λακεδαίμονα (Λακεδαίμων)»... Ούτε καν το «Λακεδαιμονία», όπως γράφει ο Ρασσιάς και ουδόλως επιχείρησαν να αλλάξουν το όνομα της πόλης. Συμπέρασμα: ο Ρασσιάς δεν έχει διαβάσει ούτε Όμηρο ούτε Παυσανία, για να ξέρει τι γράφει. Τρομερή ιστοριογνωσία. Τι ανυπέρβλητο εύρος γνώσεων, κύριε Ρασσιά! Και οι θεοί το ζηλεύουν!
Και κάτι τελευταίο:
Η καταγωγή του Οσίου Νίκωνα ήταν, σύμφωνα με τον βίο του (107α), «ἡ παρὰ τὸ θέμα τὸ Ἀρμενιακὸν κείμενη Πολεμωνιακὴ χώρα», η οποία αντιστοιχεί προς την αρχαία Παφλαγονία και ταυτίζεται με τον Πολεμωνιακό Πόντο. Περιλαμβάνει αυτή η χώρα τις προς ανατολάς χώρες του Αρμενικού Θέματος του αρχαίου βασιλείου του Πόντου: Από τον Θερμώδοντα ποταμό μέχρι την Τραπεζούντα. Κατά τη λατινική έκδοση της Πατρολογίας του Migne, πατρίδα του Όσιου Νίκωνα είναι ο Πολεμωνιακός Πόντος.
Ο Πολεμωνιακός Πόντος, όπως φαίνεται στο χάρτη στον τόμο Ζ’, σελ. 440 της «Ιστορίας του Ελλ. Εθνους» της Εκδοτικής Αθηνών, περιελάμβανε την παραθαλάσσια λωρίδα γης μεταξύ Αμισού και Τραπεζούντας. Περιελάμβανε την Τραπεζούντα, όχι την Αμισό, την Κερασούντα και την Νεοκαισάρεια. Πρόκειται δηλαδή για το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής που σήμερα όλοι έχουμε κατά νου ως «Πόντο». Ειδικά κατά τον 10ο αι., κατά τον οποίο έζησε ο όσιος Νίκων, το «θέμα Αρμενιακών» περιλαμβάνει την περιοχή μεταξύ Σινώπης, Αμισού, Αμάσειας και Νεοκαισάρειας (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Η', σ. 171-172 ). Δηλαδή είναι ο δυτικός Πόντος. Από τον Πόντο λοιπόν κι όχι από την Αρμενία καταγόταν ο Όσιος Νίκων.
Και κάτι τελευταίο:
Η καταγωγή του Οσίου Νίκωνα ήταν, σύμφωνα με τον βίο του (107α), «ἡ παρὰ τὸ θέμα τὸ Ἀρμενιακὸν κείμενη Πολεμωνιακὴ χώρα», η οποία αντιστοιχεί προς την αρχαία Παφλαγονία και ταυτίζεται με τον Πολεμωνιακό Πόντο. Περιλαμβάνει αυτή η χώρα τις προς ανατολάς χώρες του Αρμενικού Θέματος του αρχαίου βασιλείου του Πόντου: Από τον Θερμώδοντα ποταμό μέχρι την Τραπεζούντα. Κατά τη λατινική έκδοση της Πατρολογίας του Migne, πατρίδα του Όσιου Νίκωνα είναι ο Πολεμωνιακός Πόντος.
Ο Πολεμωνιακός Πόντος, όπως φαίνεται στο χάρτη στον τόμο Ζ’, σελ. 440 της «Ιστορίας του Ελλ. Εθνους» της Εκδοτικής Αθηνών, περιελάμβανε την παραθαλάσσια λωρίδα γης μεταξύ Αμισού και Τραπεζούντας. Περιελάμβανε την Τραπεζούντα, όχι την Αμισό, την Κερασούντα και την Νεοκαισάρεια. Πρόκειται δηλαδή για το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής που σήμερα όλοι έχουμε κατά νου ως «Πόντο». Ειδικά κατά τον 10ο αι., κατά τον οποίο έζησε ο όσιος Νίκων, το «θέμα Αρμενιακών» περιλαμβάνει την περιοχή μεταξύ Σινώπης, Αμισού, Αμάσειας και Νεοκαισάρειας (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Η', σ. 171-172 ). Δηλαδή είναι ο δυτικός Πόντος. Από τον Πόντο λοιπόν κι όχι από την Αρμενία καταγόταν ο Όσιος Νίκων.
Άρα ο Όσιος Νίκων ήταν Πόντιος Έλληνας (εξάλλου, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι υπήρχε τότε ανάμιξη αρμενικών πληθυσμών στον Πόντο, το βέβαιο είναι ότι η σιγουριά με την οποία αποκαλείται ο Όσιος «Αρμένιος» είναι πέρα για πέρα αβάσιμη). Άλλο Αρμενία, άλλο Αρμενιακό Θέμα. Τα γραφόμενα από τον Νικόδημο τον Αγιορείτη ότι «οὔτος ἐκ τῆς τῶν Ἀρμενίων ὥρμητο χώρας» (Μηναίον έκδοσις Ανδρέως Σπινέλου εν Ενετία, 1551) ή ότι «κατήγετο ἐξ Ἀρμενίας» (Μέγα ωρολόγιον, έκδοσις εις Βενετία, 1870) είναι λανθασμένα. Συνεπώς, προκαλείται η εξής απορία στον καθένα: αφού οι Νεοπαγανιστές που εξαπέλυσαν όλες αυτές τις κατηγορίες κατά του οσίου Νίκωνα, υποτίθεται ότι διάβασαν το βίο του Οσίου Νίκωνος, πώς μπορούν να ισχυρίζονται γι'’ αυτόν ότι ήταν Αρμένιος;
1) Δεν διάβασαν στον βίο του αυτό το «Πολεμωνιακή»; Διάβασαν το βίο;
2) Μήπως δεν το πρόσεξαν;
3) Ή το πρόσεξαν, αλλά δεν έψαξαν να βρουν πού βρίσκεται αυτή η Πολεμωνιακή χώρα;
4) Μήπως το πρόσεξαν και το έψαξαν, αλλά τότε μοχθηρά σκέφτηκαν «ας πούμε επίτηδες ότι ήταν Αρμένιος, για να κινήσουμε εναντίον του Όσιου Νίκωνα τους εθνικιστές», οι οποίοι κρίνουν τους ανθρώπους βάσει της εθνικότητάς τους κι όχι των πράξεών τους; Τί απ' όλα αυτά ισχύει; Μήπως δεν διάβασαν το βίο και εμπιστεύτηκαν ως τυφλοσούρτη ξένα κείμενα;
Και τέλος πάντων, οι Νεοπαγανιστές αυτοαναιρούνται, αποκαλώντας τον Όσιο Νίκωνα «Αρμένιο»: Αφού τους ελληνικής καταγωγής Χριστιανούς δεν τους αποκαλούν ποτέ «Έλληνες», αλλά πάντα «Χριστιανούς», τότε, εάν ο όσιος Νίκωνας ήταν αρμενικής καταγωγής Χριστιανός, κατ' αντιστοιχίαν με τους Έλληνες Χριστιανούς, δεν θα έπρεπε να τον ονομάζουν «Αρμένιο», αλλά μόνο «Χριστιανό», γιατί προφανώς «Αρμένιοι» είναι μόνο οι παγανιστές Αρμένιοι˙ οι Χριστιανοί Αρμένιοι είναι σκέτο «Χριστιανοί» (όπως οι Έλληνες Χριστιανοί είναι σκέτο «Χριστιανοί» κι όχι «Έλληνες»). Αλλά οι Παγανιστές, δεν τον ονομάζουν «Χριστιανό», όπως θα ήταν σύμφωνα με την νεοπαγανιστική ορολογία, αλλά «Αρμένιο». Για να επηρεάσουν τους εθνικιστές παγανιστές και τους αρχαιοκεντρικούς εθνικιστές τα κάνουν αυτά όλα; Μολαταύτα, δεν τους βγήκε ούτε αυτό σε καλό. Ο όσιος Νίκων είναι Πόντιος Έλληνας κι όχι «σκληρός Αρμένιος προσηλυτιστής».
Βεβαίως, δεν έχει σημασία τι εθνικότητας ήταν ο Όσιος Νίκων. Οι πράξεις του εξετάστηκαν και αποδείχτηκε ότι οι κατηγορίες είναι ψευδείς. Οι Νεοπαγανιστές, που από τη μιά εξοργίζονται με τους Αρμένιους και από την άλλη συμπαθούν τους Σλάβους παγανιστές ληστές, το μόνο που καταφέρνουν είναι να φανερώσουν την άγνοιά τους.
1) Δεν διάβασαν στον βίο του αυτό το «Πολεμωνιακή»; Διάβασαν το βίο;
2) Μήπως δεν το πρόσεξαν;
3) Ή το πρόσεξαν, αλλά δεν έψαξαν να βρουν πού βρίσκεται αυτή η Πολεμωνιακή χώρα;
4) Μήπως το πρόσεξαν και το έψαξαν, αλλά τότε μοχθηρά σκέφτηκαν «ας πούμε επίτηδες ότι ήταν Αρμένιος, για να κινήσουμε εναντίον του Όσιου Νίκωνα τους εθνικιστές», οι οποίοι κρίνουν τους ανθρώπους βάσει της εθνικότητάς τους κι όχι των πράξεών τους; Τί απ' όλα αυτά ισχύει; Μήπως δεν διάβασαν το βίο και εμπιστεύτηκαν ως τυφλοσούρτη ξένα κείμενα;
Και τέλος πάντων, οι Νεοπαγανιστές αυτοαναιρούνται, αποκαλώντας τον Όσιο Νίκωνα «Αρμένιο»: Αφού τους ελληνικής καταγωγής Χριστιανούς δεν τους αποκαλούν ποτέ «Έλληνες», αλλά πάντα «Χριστιανούς», τότε, εάν ο όσιος Νίκωνας ήταν αρμενικής καταγωγής Χριστιανός, κατ' αντιστοιχίαν με τους Έλληνες Χριστιανούς, δεν θα έπρεπε να τον ονομάζουν «Αρμένιο», αλλά μόνο «Χριστιανό», γιατί προφανώς «Αρμένιοι» είναι μόνο οι παγανιστές Αρμένιοι˙ οι Χριστιανοί Αρμένιοι είναι σκέτο «Χριστιανοί» (όπως οι Έλληνες Χριστιανοί είναι σκέτο «Χριστιανοί» κι όχι «Έλληνες»). Αλλά οι Παγανιστές, δεν τον ονομάζουν «Χριστιανό», όπως θα ήταν σύμφωνα με την νεοπαγανιστική ορολογία, αλλά «Αρμένιο». Για να επηρεάσουν τους εθνικιστές παγανιστές και τους αρχαιοκεντρικούς εθνικιστές τα κάνουν αυτά όλα; Μολαταύτα, δεν τους βγήκε ούτε αυτό σε καλό. Ο όσιος Νίκων είναι Πόντιος Έλληνας κι όχι «σκληρός Αρμένιος προσηλυτιστής».
Βεβαίως, δεν έχει σημασία τι εθνικότητας ήταν ο Όσιος Νίκων. Οι πράξεις του εξετάστηκαν και αποδείχτηκε ότι οι κατηγορίες είναι ψευδείς. Οι Νεοπαγανιστές, που από τη μιά εξοργίζονται με τους Αρμένιους και από την άλλη συμπαθούν τους Σλάβους παγανιστές ληστές, το μόνο που καταφέρνουν είναι να φανερώσουν την άγνοιά τους.
Πηγή: ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου