Για τις κατηγορίες εναντίον του Όσιου Νίκωνα:
i) Ψευδής κατηγορία εναντίον του Οσίου Νίκωνα, ότι δολοφόνησε τον δούκα Αντίοχο, ο οποίος είχε «την δουκικήν αρχήν της των εθνικών χώρας» κι ο οποίος τάχα ήταν παγανιστής ο ίδιος.
Ας δούμε πρώτα ποιος ήταν ο Αντίοχος αυτός. Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος γράφει ρητά στο Προς ιδίον υιόν Ρωμανόν (κεφ. 50, σ. 232, στ. 31) ότι στους Μιληγγούς και Εζερίτες στέλνονταν άρχοντες διορισμένοι από την Κωνσταντινούπολη, εκπρόσωποι της βυζαντινής εξουσίας.
Ο γερμανός ιστορικός Hopf γράφει: «πλην αυτών [Αράβων επιδρομέων] φθείρουσι την χώραν [Λακωνία] και άγριοι γείτονες, οι Σλάβοι Μιληγγοί, οίτινες, καίπερ τασσόμενοι υπό δούκα διοριζόμενου υπό του αυτοκράτορος, οίος ο υπό τον βιογράφον του Νίκωνος αναφερόμενος Αντίοχος, διατηρώσι την τε ειδωλολατρείαν και ποιαν τινα ανεξαρτησία, επιχειρούντεα αυθαίρετας ληστρικάς επιδρομάς εναντίον των ποιμνίων των Λακεδαιμονίων, ληστεύουσι ειρηνικούς οδοιπόρους και προάγουσι ως μαχαιροβγάλται τους πλεονεκτικούς σκοπούς των επιχωρίων αρχόντων».
Συμπέρασμα: ο δούκας Αντίοχος δεν ήταν Ειδωλολάτρης, όπως κακώς ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές, αφού ήταν διορισμένος από τον ίδιο τον Βυζαντινό Ορθόδοξο Αυτοκράτορα. Μόνο Ορθόδοξοι γίνονταν άρχοντες στο Βυζάντιο. Απλώς διοικούσε την χώρα των Σλάβων Παγανιστών. Οι Νεοπαγανιστές ωστόσο, αποκαλούν (Δελτίο τύπου ΥΣΕΕ #28) τον Αντίοχο παγανιστή "αρχιερέα"! Από πού κι ώς πού αυτό; Από την πολυθεϊστική φαντασιοπληξία;
Τι λέει ο βίος του Οσίου (156β):
[Στην διαθήκη του Οσίου, πληροφορούμαστε, ότι το μοναστήρι του είχε και δυο μετόχια, ένα στο Σκλαβοχώριο, και άλλο στο Παρώριο, τα οποία υπάγονταν στην κυρίαρχη μονή και τα οποία είχαν αποκτήσει περιουχία μεγάλη, από δωρεές ευσεβών Χριστιανών.] ««Ας συνεχίση και πάλι ο λόγος τη διήγηση των θαυμάτων και άς αναφέρει δι' ολίγον και τα σχετικά με τον αλαζόνα εκείνον Αντίοχον, ο οποίος διακυβερνούσε ως δούκας την χώρα των εθνικών. Επειδή έφτασε σε εσχάτη εξαχρείωσι, ήταν ευχάριστο σε αυτόν να θεωρεί ασήμαντα και όσα ο Μέγας [=ο όσιος] διέταξε με την έγγραφη διαθήκη του. Λοιπόν, αφού επήγε με πολύ θράσος στο μετόχιο της μονής που συνώρευε με την τοποθεσία των εθνικών, διέτασσε να γίνη ο τόπος κατάλυμά του. Όταν δε, οι παρόντες εκεί μοναχοί, τον ικέτευαν να αποφύγη να πραγματοποιήση τέτοια βουλή, προβάλλοντες και την έγγραφη διαθήκη του μάκαρος, εκείνος ήταν σαν όνος, κατά την παροιμία, που ήκουε άσματα. (...) Μετά τούτο, λοιπόν, εκπληρώνοντας την επιθυμία του, ο φιλοδαίμονας εκείνος και αθεράπευτος κατά την κακία, ετοποθέτησε εκεί την αυλαία και την σκηνή του, και περιέφραξε τον τόπο κυκλικώς επιδιώκοντας να τον βεβηλώση. (...) Εκείνος μεν, ζώντας τον τρυφηλό και χαλαρό βίο του δουλεύοντας στις αισχρές και κτηνώδεις πράξεις των ακάθαρτων ηδονών, και με γυναίκες ασελγείς και μανιακές μέσα στην σκηνή συναναστρεφόταν. Επιπλέον δε, και σε ακατανόμαστες πράξεις και σε άλλα μυσαρά έργα και εναγή, η αναίσχυντος εκείνη ψυχή ήταν παραδομένη, μη απαρνούμενος καθόλου τα κρυπτά της αισχύνης. (...) αφού εφανερώθη ο Μέγας την νύκτα, πρώτα μεν με μεγάλα φόβητρα εφαίνετο ότι εκφοβίζει τον τολμητία, έπειτα δε, αφού τον έπληξε στο πλευρό και με την σταυροφόρο ράβδο, του προκάλεσε καίρια οδύνη. Όταν δε αυτός εξύπνησε από τον σφοδρό πόνο, γεμάτος από φρίκη και φόβο, έβλεπε αισθητώς αυτόν που τον έπληξε να εξέρχεται από την σκηνή˙ τον οποίον, με θρηνώδη φωνή, διέτασσε τους υπηρέτες του να συλλάβουν. Επειδή δε, δεν ήτο σε αυτούς θεατός ο Όσιος, τότε κατάλαβε, ο δείλαιος, από πού του ήλθε το δεινό αυτό, και ότι, αμέτρως παρανόμησε, ήτο αυτός ο Όσιος, που εφάνη και τον έπληξε, αποδιώκοντάς τον, ως ανόσιον, από τα δικά του. Αμέσως, λοιπόν, αφού επιβιβάστηκε στο όχημά του, έφυγε για τη Σπάρτη. Επειδή δε, ήτο αφόρητος ο πόνος, δεν διήνυσε περισσότερον από τριάντα στάδια, κραυγάζοντας και θρηνώντας και μη δυνάμενος να προχωρήσει περαιτέρω. Και αφού κατέβη από τον ίππο, στην μέση της λεωφόρου, αθλίως τελείωσε την ζωή του, ξεψυχώντας στα χέρια των υπηρετών του. (...) Το δε ελεεινόν εκείνου σώμα, όταν την επομένη νύκτα μετεφέρθη στην Σπάρτη, όπως πολύς περί τούτου γίνεται λόγος, φωτιά, δεν γνωρίζω από πού προερχόμενη, κατέκαυσε το φέρετρο, μαζί με το σώμα του αθλίου, και το έκαμε στάχτη».
Η «διένεξη» μεταξύ Αντίοχου και Νίκωνα δεν ήταν λοιπόν για θρησκευτικούς λόγους (Χριστιανοί κατά Εθνικών), διότι:
1) ο Αντίοχος ήταν, όπως είπαμε Βυζαντινός άρχοντας διορισμένος από τον Αυτοκράτορα κι όχι εθνικός.
2) η διαμάχη αφορά γαίες, κτήματα, κι όχι προσπάθεια εκχριστιανισμού των Σλάβων ή άλλων παγανιστών.
3) Μετά θάνατον δεν υπάρχει φόνος, δυστυχώς για τους Νεοπαγανιστές, που θέλουν να μάς πείσουν ότι ο Νίκων δολοφόνησε (...εν ζωή φυσικά) τον Αντίοχο. Υπάρχει μόνο θαύμα. Το ότι ο Αντίοχος διέπραξε αυτά τα έργα και πέθανε, αφού είχε ήδη προ πολλού πεθάνει ο όσιος Νίκωνας, αποδεικνύεται στο συγκεκριμένο κεφάλαιο του βίου. Σε αυτό διαβάζουμε για τη διαθήκη του όσιου Νίκωνα, η οποία ασφαλώς ανοίχτηκε και εφαρμόστηκε μετά θάνατον. Επιπλέον, οι υπηρέτες δεν έβλεπαν στη σκηνή του Αντίοχου τον Όσιο. Συνεπώς, είτε οι παγανιστές θα δεχτούν ότι ο Νίκωνας ήταν όσιος και έκανε μεταθανάτια θαύματα είτε θα πάψουν να ψεύδονται αισχρά και ξεδιάντροπα ισχυριζόμενοι ότι ο όσιος Νίκων εν ζωή σκότωσε τον Αντίοχο. (Εάν ήταν «σκεπτικιστές ορθολογιστές», τότε θα έπρεπε να ισχυριστούν είτε ότι το συγκεκριμένο θαυματουργό συμβάν δεν συνέβη, είτε ότι ο θάνατος του Αντίοχου, που βεβαίως συνέβη μετά την κοίμηση του οσίου Νίκωνα, εσφαλμένα αποδόθηκε από τον βιογράφο σε θαύμα του τελευταίου). Βέβαια, τί άλλο να περιμένει κανείς, από ανθρώπους που δέχονται μόνο ό,τι τους συμφέρει από τα γραφόμενα του βίου; Δέχονται αυτό που ο βίος λέει, ότι ο Αντίοχος τιμωρήθηκε από τον Νίκωνα, αλλά αρνούνται δίχως καμμία απόδειξη περί του αντιθέτου τα γραφόμενα ότι επρόκειτο για μεταθανάτιο θαύμα. Ώς πότε θα πιστεύουν σε συνωμοσίες και πράσινα ανθρωπάκια, οι Νεοπαγανιστές; Γιατί δέχονται ό,τι τους συμφέρει διαστρεβλώνοντας τα πατερικά κείμενα;
ii) Ψευδής κατηγορία εναντίον του Οσίου Νίκωνα, ότι έσφαξε τους Σλάβους Παγανιστές του Ταϋγέτου.
Τι γράφει ο βίος (162α):
«Κάποιοι πονηροί και βάσκανοι δαίμονες παρεκίνησαν κάποτε μερικούς που κατοικούσαν στη χώρα των εθνικών, και τους οποίους συνήθιζαν οι εγχώριοι να ονομάζουν Μηλιγγούς («Τελχῖνές τινες καὶ βάσκανοι δαίμονες ἐξώρμηςάν ποτε ἐνίους τῶν τὴν χώραν λαχόντων τῶν ἐθνικῶν, οὓς δὴ καὶ Μιλιγγοὺς καλεῖν εἰώιασιν οἱ ἐγχώριοι»), άνδρες αιμοχαρείς και με φονικές διαθέσεις, και οι οποίοι είχαν πόδια που έτρεχαν στην κακία και τίποτε άλλο δεν εγνώριζαν, παρά μόνον να ληστεύουν πάντοτε και άπληστα να αρπάζουν τα ξένα πράγματα. Γι'’ αυτόν τον λόγο ήθελαν να κατέλθουν στο μνημονευθέν μετόχιο της μονής, και να διαρπάσουν τα εκεί υπάρχοντα θρέμματα της μόνης. (...) Και ήταν πλήθος ανάμικτο, και νέου και ακάθεκτοι στην ορμή, οι οποίοι αφού ήλθαν οπλισμένοι με λόγχες στις στάνες και τα κοπάδια, όσο μπορούσαν έφεραν εις πέρας την πονηρή τους σκέψι και, αφού άρπαξαν ληστρικώς τα θρέμματα, τα επήγαν στη χώρα τους σαν άγρια θηρία. (...) όταν εκείνοι έφθασαν στην χώρα τους μαζί με τα θρέμματα, εφανέρωσε τα συνηθισμένα του σημεία και εδώ ο μέγας. Διότι, αφού εμφανίσθηκε γρήγορα στον ύπνο τους, ενώ εκείνοι οι κακόσχολοι εκοιμώντο, φάνηκε σαν να οδηγή εμπρός τους, δύο σκύλους ισχυρούς και στην δύναμη ακαταμάχητους (...). Και πρώτα μεν, πληγές κατά των παρειών επιφέρει στους μιαρούς. Έπειτα, φάνηκε να εξορμούν εναντίον τους και οι σκύλοι, από τα δαγκώματα των οποίων αφού φοβερά εμωλωπίσθησαν και εξύπνησαν σύντρομοι και καταφοβισμένοι, άλλοι μεν είχαν τα πρόσωπα και τα μάτια παραμορφωμένα, άλλων δε τα μελανιάσματα και τα οιδήματα ήταν ολοφάνερα στο σώμα (...). Και έτσι, όσα συνέβησαν στον ύπνο τους δεν ήσαν ανύπαρκτο θέαμα, αλλά και στην πραγματικότητα εφαίνοντο και εθαυμάζοντο (...). Αφού, λοιπόν, έγιναν αμέσως θερμοί στην μετάνοια και επλήγησαν ισχυρώς στην καρδία, ομολογούσαν την αμαρτία. Έπειτα, και τους εαυτούς των ταλανίζοντες, «Ελεεινοί είμεθα», έλεγαν, «για την κακοβουλία μας, και άθλιοι για την τόλμη και την πολλή μοχθηρία μας». Επί πλέον δε, παρακαλούσαν θερμώς και αυτούς τους συγγενείς των να μεταβούν γρήγορα στο ιερό μοναστήριον, και να προσφέρουν θερμή ικεσία υπέρ αυτών στον Όσιο, και να συμφωνήσουν καθαρά ότι θα επαναφέρουν στις στάνες και τα μανδριά τους όσα ληστρικώς αφήρεσαν, και ότι καθόλου δεν θα τολμούν πλέον να ιδιοποιούνται τίποτε απ' αυτά. Αφού, λοιπόν, έγινε αυτό, και τις δοθείσες υποσχέσεις ακολούθησε η επιστροφή των θρεμμάτων, αμέσως επανήλθαν στην πρώτη υγεία και εκείνοι που υπεβλήθησαν σε τόσα δεινά. (...) Δέος, λοιπόν, έκτοτε μεγάλο κατέλαβε από το παράδειγμα αυτό, όλα τα μέλη της φυλής και τους συμπατριώτες. Και από τον φόβο αυτόν, η βάρβαρη και ατίθαση εκείνη φύσι, αφού ελησμόνησε την οικεία και φυσική αγριότητα, έθεσε όρους και ορκίσθηκε να μην επεμβαίνει στα ζητήματα της μονής».
Στο αρχαίο κείμενο, του ενός (Κουτλουμουσίου) από τους δυο κώδικες του βίου του Νίκωνος, γράφει: «...Τελχίνες τινε και βάσκανοι δαίμονες εξώρμησαν ποτε ενίους των την χώραν λαχόντων των Αθρικών, ούς δη και Μιληγγούς καλείν ειώθασιν....», ενώ στο δεύτερο κώδικα αντί για «Αθρικών» γράφει: «Εθνικών»: «...των Εθνικών ην δη και και Μιληγγούς καλείν..». Όπως και να έχει, ο βίος αναφέρεται σε Σλάβους παγανιστές, «Εθνικούς που τους καλούσαν Μιληγγούς». Όχι σε «Εθνικούς Μανιάτες». Δηλαδή είναι οι Μιληγγοί, που εν τέλει εκχριστιανιστηκαν έπειτα από μεταθανάτιο θαύμα του οσίου, κι όχι ζώντος αυτού ούτε με την απειλή χρήσης βίας από τον αυτοκρατορικό στρατό. Λάκωνες Εθνικοί σε κανένα μέρος του βίου τού οσίου Νίκωνα δεν αναφέρονται, ούτε έμμεσα ούτε άμεσα.
Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι ο Όσιος Νίκων έσφαξε τους Μιληγγούς. Αυτό είναι ψέμμα, όπως αποδεικνύεται από το βίο του Οσίου. Μετά θάνατον θαύμα δεν λογαριάζεται ως «φόνος». Κανείς δεν έσφαξε κανέναν, το αντίθετο μάλιστα έγινε. Όταν οι Μιληγγοί συμφώνησαν να επιστρέψουν τα κλαπέντα ζώα, ο Όσιος προκάλεσε και δεύτερο θαύμα θεραπεύοντάς τους από τις πληγές. Απλώς, λοιπόν, οι Νεοπαγανιστές διαστρεβλώνουν τον βίο του Οσίου Νίκωνος, και κάθε θαύμα του μεταθανάτιο το παρουσιάζουν ως εν ζωή φόνο. Δίχως αποδείξεις. Δίχως στοιχεία. Δίχως, έστω, κάποιες ενδείξεις.
Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι οι Βυζαντινοί αποκαλούσαν τους Σλάβους παγανιστές «Τελχινούς», δηλαδή δαίμονες, «σε μια προσπάθεια δαιμονοποιήσεώς τους». Δηλαδή, για να τους παρουσιάσουν ως κακούς και επικίνδυνους, εξ αιτίας του παγανισμού τους. Αποκρύπτουν (ή αγνοούν) οι Νεοπαγανιστές ότι οι παγανιστές αυτοί Σλάβοι ήταν βάρβαροι ληστές˙ όπως γράφει κι ο Γερμανός ιστορικός Hopf (το κείμενο είναι παραπάνω), αυτοί οι σύμφωνα με τους Νεοπαγανιστές «φιλήσυχοι αγαθοί Σλάβοι παγανιστές» επιχειρούσαν τακτικά ληστρικές επιδρομές κατά των κοπαδιών των Λακώνων, λήστευαν και σκότωναν ειρηνικούς οδοιπόρους και, τέλος, αυτά τα παγανιστικά αγγελούδια χρησίμευαν ως έμμισθοι μαχαιροβγάλτες στην υπηρεσία τοπικών «αρχόντων». Δεν υπήρξε προσπάθεια δαιμονοποίησής τους: μόνοι τους, με τα έργα τους οι Ειδωλολάτρες Σλάβοι κέρδιζαν επάξια τέτοιους χαρακτηρισμούς όπως «βάρβαροι».
Πολύ σωστά οι Νεοπαγανιστές αποκαλούν τους Μιληγγούς «ανεπίδεκτους εκχριστιανισμού». Όσο πιο βαρβαρικός και αιμοχαρής ήταν κάποιος λαός, τόσο πιο ανεπίδεκτος εκχριστιανισμού ήταν, τόσο πιο πολύ αργούσε να εκχριστιανιστεί. Βέβαια, οι Νεοπαγανιστές είναι τόσο πορωμένοι κατά του Χριστιανισμού, ώστε φτάνουν να συμπαθούν τους βάρβαρους Σλάβους παγανιστές και τους βάρβαρους Σαρακηνούς κατακτητές της Κρήτης, που έκαναν επιδρομές στη Λακωνία και το Αιγαίο αντίστοιχα.
Βέβαια, με μια καλή ανάγνωση του κειμένου καταλαβαίνει κανείς ότι δεν αποκαλεί ο βιογράφος «Τελχίνες» τους Μηλιγγούς, αλλά τους δαίμονες οι οποίοι παρακίνησαν τους Μηλιγγούς να αρπάξουν ζώα από την Μονή. Όταν βέβαια, οι παγανιστές «ερευνητές» δεν ξέρουν τι διαβάζουν, αν διάβασαν ποτέ τον βίο του Οσίου, επόμενο είναι να διαστρεβλώσουν τη βιογραφία και να ισχυρίζονται πως οι Βυζαντινοί αποκαλούσαν «Τελχίνες» (δαίμονες) τούς βάρβαρους Σλάβους παγανιστές, αντί του σωστού ότι οι δαίμονες («Τελχίνες») παρακίνησαν τους Μιληγγούς να κλέψουν την Μονή.
Να ολοκληρώσουμε παρατηρώντας ότι οι ίδιοι οι κλέφτες Μιληγγοί έστειλαν τους Μιληγγούς συγγενείς τους να μεταβούν στη Μονή και να ικετεύσουν τον Όσιο.
iii) Ψευδείς κατηγορίες κατά του Οσίου Νίκωνα ότι έσφαξε τους Ιουδαίους της Σπάρτης.
Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται πως ο Όσιος Νίκων κατέσφαξε τους Ιουδαίους της Λακεδαιμονίας. Αυτό είναι αναληθές. Να τι γράφει ο βίος (130α κ.ε.):
«..ακολουθούσε το δρόμο που φέρει προς το Αμύκλιον. Όταν δε άκουσαν οι κάτοικοι της Λακεδαιμονίας την άφιξη του στις Αμύκλες, με όλη την προθυμία και τον ζήλο, και οι άρχοντες και ο υπόλοιπος λαός, έτρεχαν απνευστί εκεί (...) και ολόθερμα τον ικέτευαν να έλθη μέχρι τη Σπάρτη. Και ακόμη διότι, επιδημική νόσος, και δεινώς εμάστιζε τους κατοίκους της (...). Εξαιτίας αυτού, ικέτευαν τον Άγιον να μεταβή στην πατρίδα τους για να τους σώση από τον κίνδυνο (...) Και ευχαρίστως απεδέχθη την παράκλησι και συμφωνούσε, υποσχόμενος και την απαλλαγή από τον κίνδυνο, εάν βεβαίως, και αυτοί έδιωχναν έξω από την πόλι τους τους διαμένοντες εκεί Ιουδαίους, για να μην την καταμολύνουν με τα βδελυρά τους ήθη και μιάσματα της δικής τους θρησκείας («εἴ γε καὶ αὐτοὶ τὸ προσοικοῦν αὐτοῖς ἰουδαϊκὸν φῦλον ἔξω τῆς αὐτῶν πόλεως ἀπελάσαιεν, ἵνα μὴ καταχραῖνον εἴη αὐτοὺς τοῖς βδελυροῖς ἤθεσι καὶ μιάσμασι τῆς ἰδίας θρησκείας»). Αυτοί δε (...) υπεσχέθησαν ενόρκως να εκπληρώσουν όλα όσα τους εζήτησε (...). Με την παρουσία δε αυτού, και η νόσος απομακρύνθηκε και οι Ιουδαίοι έξω της πόλεως αποικίσθησαν («καὶ οἱ Ἰουδαῖοι ἔξω τῆς πόλεως ἀπῳκίζοντο»).
Πού είδαν οι Νεοπαγανιστές ότι ο Νίκων έσφαξε τους Ιουδαίους; Στον ύπνο τους; Δεν γνωρίζουν ελληνικά; «Απωκίζοντο» γράφει ο βίος. Όχι «εφονεύοντο». Δεν έχουν καθόλου ντροπή; Τους Νεοπαγανιστές δεν τους ενδιαφέρει όμως τι γράφει ο βίος. Τους ενδιαφέρει να γράφουν ότι τους συμφέρει.
iv) Ψευδείς κατηγορίες εναντίον του Οσίου Νίκωνος, ότι προέτρεψε τους κατοίκους των Αμυκλών να καταστρέψουν Παγανιστικά ιερά και να κυνηγήσουν τους τελευταίους Εθνικούς.
Ας δούμε πρώτα ποιος ήταν ο Αντίοχος αυτός. Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος γράφει ρητά στο Προς ιδίον υιόν Ρωμανόν (κεφ. 50, σ. 232, στ. 31) ότι στους Μιληγγούς και Εζερίτες στέλνονταν άρχοντες διορισμένοι από την Κωνσταντινούπολη, εκπρόσωποι της βυζαντινής εξουσίας.
Ο γερμανός ιστορικός Hopf γράφει: «πλην αυτών [Αράβων επιδρομέων] φθείρουσι την χώραν [Λακωνία] και άγριοι γείτονες, οι Σλάβοι Μιληγγοί, οίτινες, καίπερ τασσόμενοι υπό δούκα διοριζόμενου υπό του αυτοκράτορος, οίος ο υπό τον βιογράφον του Νίκωνος αναφερόμενος Αντίοχος, διατηρώσι την τε ειδωλολατρείαν και ποιαν τινα ανεξαρτησία, επιχειρούντεα αυθαίρετας ληστρικάς επιδρομάς εναντίον των ποιμνίων των Λακεδαιμονίων, ληστεύουσι ειρηνικούς οδοιπόρους και προάγουσι ως μαχαιροβγάλται τους πλεονεκτικούς σκοπούς των επιχωρίων αρχόντων».
Συμπέρασμα: ο δούκας Αντίοχος δεν ήταν Ειδωλολάτρης, όπως κακώς ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές, αφού ήταν διορισμένος από τον ίδιο τον Βυζαντινό Ορθόδοξο Αυτοκράτορα. Μόνο Ορθόδοξοι γίνονταν άρχοντες στο Βυζάντιο. Απλώς διοικούσε την χώρα των Σλάβων Παγανιστών. Οι Νεοπαγανιστές ωστόσο, αποκαλούν (Δελτίο τύπου ΥΣΕΕ #28) τον Αντίοχο παγανιστή "αρχιερέα"! Από πού κι ώς πού αυτό; Από την πολυθεϊστική φαντασιοπληξία;
Τι λέει ο βίος του Οσίου (156β):
[Στην διαθήκη του Οσίου, πληροφορούμαστε, ότι το μοναστήρι του είχε και δυο μετόχια, ένα στο Σκλαβοχώριο, και άλλο στο Παρώριο, τα οποία υπάγονταν στην κυρίαρχη μονή και τα οποία είχαν αποκτήσει περιουχία μεγάλη, από δωρεές ευσεβών Χριστιανών.] ««Ας συνεχίση και πάλι ο λόγος τη διήγηση των θαυμάτων και άς αναφέρει δι' ολίγον και τα σχετικά με τον αλαζόνα εκείνον Αντίοχον, ο οποίος διακυβερνούσε ως δούκας την χώρα των εθνικών. Επειδή έφτασε σε εσχάτη εξαχρείωσι, ήταν ευχάριστο σε αυτόν να θεωρεί ασήμαντα και όσα ο Μέγας [=ο όσιος] διέταξε με την έγγραφη διαθήκη του. Λοιπόν, αφού επήγε με πολύ θράσος στο μετόχιο της μονής που συνώρευε με την τοποθεσία των εθνικών, διέτασσε να γίνη ο τόπος κατάλυμά του. Όταν δε, οι παρόντες εκεί μοναχοί, τον ικέτευαν να αποφύγη να πραγματοποιήση τέτοια βουλή, προβάλλοντες και την έγγραφη διαθήκη του μάκαρος, εκείνος ήταν σαν όνος, κατά την παροιμία, που ήκουε άσματα. (...) Μετά τούτο, λοιπόν, εκπληρώνοντας την επιθυμία του, ο φιλοδαίμονας εκείνος και αθεράπευτος κατά την κακία, ετοποθέτησε εκεί την αυλαία και την σκηνή του, και περιέφραξε τον τόπο κυκλικώς επιδιώκοντας να τον βεβηλώση. (...) Εκείνος μεν, ζώντας τον τρυφηλό και χαλαρό βίο του δουλεύοντας στις αισχρές και κτηνώδεις πράξεις των ακάθαρτων ηδονών, και με γυναίκες ασελγείς και μανιακές μέσα στην σκηνή συναναστρεφόταν. Επιπλέον δε, και σε ακατανόμαστες πράξεις και σε άλλα μυσαρά έργα και εναγή, η αναίσχυντος εκείνη ψυχή ήταν παραδομένη, μη απαρνούμενος καθόλου τα κρυπτά της αισχύνης. (...) αφού εφανερώθη ο Μέγας την νύκτα, πρώτα μεν με μεγάλα φόβητρα εφαίνετο ότι εκφοβίζει τον τολμητία, έπειτα δε, αφού τον έπληξε στο πλευρό και με την σταυροφόρο ράβδο, του προκάλεσε καίρια οδύνη. Όταν δε αυτός εξύπνησε από τον σφοδρό πόνο, γεμάτος από φρίκη και φόβο, έβλεπε αισθητώς αυτόν που τον έπληξε να εξέρχεται από την σκηνή˙ τον οποίον, με θρηνώδη φωνή, διέτασσε τους υπηρέτες του να συλλάβουν. Επειδή δε, δεν ήτο σε αυτούς θεατός ο Όσιος, τότε κατάλαβε, ο δείλαιος, από πού του ήλθε το δεινό αυτό, και ότι, αμέτρως παρανόμησε, ήτο αυτός ο Όσιος, που εφάνη και τον έπληξε, αποδιώκοντάς τον, ως ανόσιον, από τα δικά του. Αμέσως, λοιπόν, αφού επιβιβάστηκε στο όχημά του, έφυγε για τη Σπάρτη. Επειδή δε, ήτο αφόρητος ο πόνος, δεν διήνυσε περισσότερον από τριάντα στάδια, κραυγάζοντας και θρηνώντας και μη δυνάμενος να προχωρήσει περαιτέρω. Και αφού κατέβη από τον ίππο, στην μέση της λεωφόρου, αθλίως τελείωσε την ζωή του, ξεψυχώντας στα χέρια των υπηρετών του. (...) Το δε ελεεινόν εκείνου σώμα, όταν την επομένη νύκτα μετεφέρθη στην Σπάρτη, όπως πολύς περί τούτου γίνεται λόγος, φωτιά, δεν γνωρίζω από πού προερχόμενη, κατέκαυσε το φέρετρο, μαζί με το σώμα του αθλίου, και το έκαμε στάχτη».
Η «διένεξη» μεταξύ Αντίοχου και Νίκωνα δεν ήταν λοιπόν για θρησκευτικούς λόγους (Χριστιανοί κατά Εθνικών), διότι:
1) ο Αντίοχος ήταν, όπως είπαμε Βυζαντινός άρχοντας διορισμένος από τον Αυτοκράτορα κι όχι εθνικός.
2) η διαμάχη αφορά γαίες, κτήματα, κι όχι προσπάθεια εκχριστιανισμού των Σλάβων ή άλλων παγανιστών.
3) Μετά θάνατον δεν υπάρχει φόνος, δυστυχώς για τους Νεοπαγανιστές, που θέλουν να μάς πείσουν ότι ο Νίκων δολοφόνησε (...εν ζωή φυσικά) τον Αντίοχο. Υπάρχει μόνο θαύμα. Το ότι ο Αντίοχος διέπραξε αυτά τα έργα και πέθανε, αφού είχε ήδη προ πολλού πεθάνει ο όσιος Νίκωνας, αποδεικνύεται στο συγκεκριμένο κεφάλαιο του βίου. Σε αυτό διαβάζουμε για τη διαθήκη του όσιου Νίκωνα, η οποία ασφαλώς ανοίχτηκε και εφαρμόστηκε μετά θάνατον. Επιπλέον, οι υπηρέτες δεν έβλεπαν στη σκηνή του Αντίοχου τον Όσιο. Συνεπώς, είτε οι παγανιστές θα δεχτούν ότι ο Νίκωνας ήταν όσιος και έκανε μεταθανάτια θαύματα είτε θα πάψουν να ψεύδονται αισχρά και ξεδιάντροπα ισχυριζόμενοι ότι ο όσιος Νίκων εν ζωή σκότωσε τον Αντίοχο. (Εάν ήταν «σκεπτικιστές ορθολογιστές», τότε θα έπρεπε να ισχυριστούν είτε ότι το συγκεκριμένο θαυματουργό συμβάν δεν συνέβη, είτε ότι ο θάνατος του Αντίοχου, που βεβαίως συνέβη μετά την κοίμηση του οσίου Νίκωνα, εσφαλμένα αποδόθηκε από τον βιογράφο σε θαύμα του τελευταίου). Βέβαια, τί άλλο να περιμένει κανείς, από ανθρώπους που δέχονται μόνο ό,τι τους συμφέρει από τα γραφόμενα του βίου; Δέχονται αυτό που ο βίος λέει, ότι ο Αντίοχος τιμωρήθηκε από τον Νίκωνα, αλλά αρνούνται δίχως καμμία απόδειξη περί του αντιθέτου τα γραφόμενα ότι επρόκειτο για μεταθανάτιο θαύμα. Ώς πότε θα πιστεύουν σε συνωμοσίες και πράσινα ανθρωπάκια, οι Νεοπαγανιστές; Γιατί δέχονται ό,τι τους συμφέρει διαστρεβλώνοντας τα πατερικά κείμενα;
ii) Ψευδής κατηγορία εναντίον του Οσίου Νίκωνα, ότι έσφαξε τους Σλάβους Παγανιστές του Ταϋγέτου.
Τι γράφει ο βίος (162α):
«Κάποιοι πονηροί και βάσκανοι δαίμονες παρεκίνησαν κάποτε μερικούς που κατοικούσαν στη χώρα των εθνικών, και τους οποίους συνήθιζαν οι εγχώριοι να ονομάζουν Μηλιγγούς («Τελχῖνές τινες καὶ βάσκανοι δαίμονες ἐξώρμηςάν ποτε ἐνίους τῶν τὴν χώραν λαχόντων τῶν ἐθνικῶν, οὓς δὴ καὶ Μιλιγγοὺς καλεῖν εἰώιασιν οἱ ἐγχώριοι»), άνδρες αιμοχαρείς και με φονικές διαθέσεις, και οι οποίοι είχαν πόδια που έτρεχαν στην κακία και τίποτε άλλο δεν εγνώριζαν, παρά μόνον να ληστεύουν πάντοτε και άπληστα να αρπάζουν τα ξένα πράγματα. Γι'’ αυτόν τον λόγο ήθελαν να κατέλθουν στο μνημονευθέν μετόχιο της μονής, και να διαρπάσουν τα εκεί υπάρχοντα θρέμματα της μόνης. (...) Και ήταν πλήθος ανάμικτο, και νέου και ακάθεκτοι στην ορμή, οι οποίοι αφού ήλθαν οπλισμένοι με λόγχες στις στάνες και τα κοπάδια, όσο μπορούσαν έφεραν εις πέρας την πονηρή τους σκέψι και, αφού άρπαξαν ληστρικώς τα θρέμματα, τα επήγαν στη χώρα τους σαν άγρια θηρία. (...) όταν εκείνοι έφθασαν στην χώρα τους μαζί με τα θρέμματα, εφανέρωσε τα συνηθισμένα του σημεία και εδώ ο μέγας. Διότι, αφού εμφανίσθηκε γρήγορα στον ύπνο τους, ενώ εκείνοι οι κακόσχολοι εκοιμώντο, φάνηκε σαν να οδηγή εμπρός τους, δύο σκύλους ισχυρούς και στην δύναμη ακαταμάχητους (...). Και πρώτα μεν, πληγές κατά των παρειών επιφέρει στους μιαρούς. Έπειτα, φάνηκε να εξορμούν εναντίον τους και οι σκύλοι, από τα δαγκώματα των οποίων αφού φοβερά εμωλωπίσθησαν και εξύπνησαν σύντρομοι και καταφοβισμένοι, άλλοι μεν είχαν τα πρόσωπα και τα μάτια παραμορφωμένα, άλλων δε τα μελανιάσματα και τα οιδήματα ήταν ολοφάνερα στο σώμα (...). Και έτσι, όσα συνέβησαν στον ύπνο τους δεν ήσαν ανύπαρκτο θέαμα, αλλά και στην πραγματικότητα εφαίνοντο και εθαυμάζοντο (...). Αφού, λοιπόν, έγιναν αμέσως θερμοί στην μετάνοια και επλήγησαν ισχυρώς στην καρδία, ομολογούσαν την αμαρτία. Έπειτα, και τους εαυτούς των ταλανίζοντες, «Ελεεινοί είμεθα», έλεγαν, «για την κακοβουλία μας, και άθλιοι για την τόλμη και την πολλή μοχθηρία μας». Επί πλέον δε, παρακαλούσαν θερμώς και αυτούς τους συγγενείς των να μεταβούν γρήγορα στο ιερό μοναστήριον, και να προσφέρουν θερμή ικεσία υπέρ αυτών στον Όσιο, και να συμφωνήσουν καθαρά ότι θα επαναφέρουν στις στάνες και τα μανδριά τους όσα ληστρικώς αφήρεσαν, και ότι καθόλου δεν θα τολμούν πλέον να ιδιοποιούνται τίποτε απ' αυτά. Αφού, λοιπόν, έγινε αυτό, και τις δοθείσες υποσχέσεις ακολούθησε η επιστροφή των θρεμμάτων, αμέσως επανήλθαν στην πρώτη υγεία και εκείνοι που υπεβλήθησαν σε τόσα δεινά. (...) Δέος, λοιπόν, έκτοτε μεγάλο κατέλαβε από το παράδειγμα αυτό, όλα τα μέλη της φυλής και τους συμπατριώτες. Και από τον φόβο αυτόν, η βάρβαρη και ατίθαση εκείνη φύσι, αφού ελησμόνησε την οικεία και φυσική αγριότητα, έθεσε όρους και ορκίσθηκε να μην επεμβαίνει στα ζητήματα της μονής».
Στο αρχαίο κείμενο, του ενός (Κουτλουμουσίου) από τους δυο κώδικες του βίου του Νίκωνος, γράφει: «...Τελχίνες τινε και βάσκανοι δαίμονες εξώρμησαν ποτε ενίους των την χώραν λαχόντων των Αθρικών, ούς δη και Μιληγγούς καλείν ειώθασιν....», ενώ στο δεύτερο κώδικα αντί για «Αθρικών» γράφει: «Εθνικών»: «...των Εθνικών ην δη και και Μιληγγούς καλείν..». Όπως και να έχει, ο βίος αναφέρεται σε Σλάβους παγανιστές, «Εθνικούς που τους καλούσαν Μιληγγούς». Όχι σε «Εθνικούς Μανιάτες». Δηλαδή είναι οι Μιληγγοί, που εν τέλει εκχριστιανιστηκαν έπειτα από μεταθανάτιο θαύμα του οσίου, κι όχι ζώντος αυτού ούτε με την απειλή χρήσης βίας από τον αυτοκρατορικό στρατό. Λάκωνες Εθνικοί σε κανένα μέρος του βίου τού οσίου Νίκωνα δεν αναφέρονται, ούτε έμμεσα ούτε άμεσα.
Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι ο Όσιος Νίκων έσφαξε τους Μιληγγούς. Αυτό είναι ψέμμα, όπως αποδεικνύεται από το βίο του Οσίου. Μετά θάνατον θαύμα δεν λογαριάζεται ως «φόνος». Κανείς δεν έσφαξε κανέναν, το αντίθετο μάλιστα έγινε. Όταν οι Μιληγγοί συμφώνησαν να επιστρέψουν τα κλαπέντα ζώα, ο Όσιος προκάλεσε και δεύτερο θαύμα θεραπεύοντάς τους από τις πληγές. Απλώς, λοιπόν, οι Νεοπαγανιστές διαστρεβλώνουν τον βίο του Οσίου Νίκωνος, και κάθε θαύμα του μεταθανάτιο το παρουσιάζουν ως εν ζωή φόνο. Δίχως αποδείξεις. Δίχως στοιχεία. Δίχως, έστω, κάποιες ενδείξεις.
Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι οι Βυζαντινοί αποκαλούσαν τους Σλάβους παγανιστές «Τελχινούς», δηλαδή δαίμονες, «σε μια προσπάθεια δαιμονοποιήσεώς τους». Δηλαδή, για να τους παρουσιάσουν ως κακούς και επικίνδυνους, εξ αιτίας του παγανισμού τους. Αποκρύπτουν (ή αγνοούν) οι Νεοπαγανιστές ότι οι παγανιστές αυτοί Σλάβοι ήταν βάρβαροι ληστές˙ όπως γράφει κι ο Γερμανός ιστορικός Hopf (το κείμενο είναι παραπάνω), αυτοί οι σύμφωνα με τους Νεοπαγανιστές «φιλήσυχοι αγαθοί Σλάβοι παγανιστές» επιχειρούσαν τακτικά ληστρικές επιδρομές κατά των κοπαδιών των Λακώνων, λήστευαν και σκότωναν ειρηνικούς οδοιπόρους και, τέλος, αυτά τα παγανιστικά αγγελούδια χρησίμευαν ως έμμισθοι μαχαιροβγάλτες στην υπηρεσία τοπικών «αρχόντων». Δεν υπήρξε προσπάθεια δαιμονοποίησής τους: μόνοι τους, με τα έργα τους οι Ειδωλολάτρες Σλάβοι κέρδιζαν επάξια τέτοιους χαρακτηρισμούς όπως «βάρβαροι».
Πολύ σωστά οι Νεοπαγανιστές αποκαλούν τους Μιληγγούς «ανεπίδεκτους εκχριστιανισμού». Όσο πιο βαρβαρικός και αιμοχαρής ήταν κάποιος λαός, τόσο πιο ανεπίδεκτος εκχριστιανισμού ήταν, τόσο πιο πολύ αργούσε να εκχριστιανιστεί. Βέβαια, οι Νεοπαγανιστές είναι τόσο πορωμένοι κατά του Χριστιανισμού, ώστε φτάνουν να συμπαθούν τους βάρβαρους Σλάβους παγανιστές και τους βάρβαρους Σαρακηνούς κατακτητές της Κρήτης, που έκαναν επιδρομές στη Λακωνία και το Αιγαίο αντίστοιχα.
Βέβαια, με μια καλή ανάγνωση του κειμένου καταλαβαίνει κανείς ότι δεν αποκαλεί ο βιογράφος «Τελχίνες» τους Μηλιγγούς, αλλά τους δαίμονες οι οποίοι παρακίνησαν τους Μηλιγγούς να αρπάξουν ζώα από την Μονή. Όταν βέβαια, οι παγανιστές «ερευνητές» δεν ξέρουν τι διαβάζουν, αν διάβασαν ποτέ τον βίο του Οσίου, επόμενο είναι να διαστρεβλώσουν τη βιογραφία και να ισχυρίζονται πως οι Βυζαντινοί αποκαλούσαν «Τελχίνες» (δαίμονες) τούς βάρβαρους Σλάβους παγανιστές, αντί του σωστού ότι οι δαίμονες («Τελχίνες») παρακίνησαν τους Μιληγγούς να κλέψουν την Μονή.
Να ολοκληρώσουμε παρατηρώντας ότι οι ίδιοι οι κλέφτες Μιληγγοί έστειλαν τους Μιληγγούς συγγενείς τους να μεταβούν στη Μονή και να ικετεύσουν τον Όσιο.
iii) Ψευδείς κατηγορίες κατά του Οσίου Νίκωνα ότι έσφαξε τους Ιουδαίους της Σπάρτης.
Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται πως ο Όσιος Νίκων κατέσφαξε τους Ιουδαίους της Λακεδαιμονίας. Αυτό είναι αναληθές. Να τι γράφει ο βίος (130α κ.ε.):
«..ακολουθούσε το δρόμο που φέρει προς το Αμύκλιον. Όταν δε άκουσαν οι κάτοικοι της Λακεδαιμονίας την άφιξη του στις Αμύκλες, με όλη την προθυμία και τον ζήλο, και οι άρχοντες και ο υπόλοιπος λαός, έτρεχαν απνευστί εκεί (...) και ολόθερμα τον ικέτευαν να έλθη μέχρι τη Σπάρτη. Και ακόμη διότι, επιδημική νόσος, και δεινώς εμάστιζε τους κατοίκους της (...). Εξαιτίας αυτού, ικέτευαν τον Άγιον να μεταβή στην πατρίδα τους για να τους σώση από τον κίνδυνο (...) Και ευχαρίστως απεδέχθη την παράκλησι και συμφωνούσε, υποσχόμενος και την απαλλαγή από τον κίνδυνο, εάν βεβαίως, και αυτοί έδιωχναν έξω από την πόλι τους τους διαμένοντες εκεί Ιουδαίους, για να μην την καταμολύνουν με τα βδελυρά τους ήθη και μιάσματα της δικής τους θρησκείας («εἴ γε καὶ αὐτοὶ τὸ προσοικοῦν αὐτοῖς ἰουδαϊκὸν φῦλον ἔξω τῆς αὐτῶν πόλεως ἀπελάσαιεν, ἵνα μὴ καταχραῖνον εἴη αὐτοὺς τοῖς βδελυροῖς ἤθεσι καὶ μιάσμασι τῆς ἰδίας θρησκείας»). Αυτοί δε (...) υπεσχέθησαν ενόρκως να εκπληρώσουν όλα όσα τους εζήτησε (...). Με την παρουσία δε αυτού, και η νόσος απομακρύνθηκε και οι Ιουδαίοι έξω της πόλεως αποικίσθησαν («καὶ οἱ Ἰουδαῖοι ἔξω τῆς πόλεως ἀπῳκίζοντο»).
Πού είδαν οι Νεοπαγανιστές ότι ο Νίκων έσφαξε τους Ιουδαίους; Στον ύπνο τους; Δεν γνωρίζουν ελληνικά; «Απωκίζοντο» γράφει ο βίος. Όχι «εφονεύοντο». Δεν έχουν καθόλου ντροπή; Τους Νεοπαγανιστές δεν τους ενδιαφέρει όμως τι γράφει ο βίος. Τους ενδιαφέρει να γράφουν ότι τους συμφέρει.
iv) Ψευδείς κατηγορίες εναντίον του Οσίου Νίκωνος, ότι προέτρεψε τους κατοίκους των Αμυκλών να καταστρέψουν Παγανιστικά ιερά και να κυνηγήσουν τους τελευταίους Εθνικούς.
Είναι αναληθές επίσης είναι ότι ο Όσιος Νίκων τάχα παρεκίνησε τους κατοίκους των Αμυκλών να καταστρέψουν τα τελευταία παγανιστικά ιερά και να κυνηγήσουν τους τελευταίους Εθνικούς. Χρησιμοποιούν οι Νεοπαγανιστές προς ψευτο-«απόδειξη» τα λόγια του Οσίου: «(Τότε δε εσυμμαζώχθησαν οι άρχοντες της Λακεδαιμονίας, εις την Εκκλησίαν της αγίας Βαρβάρας, και είπόν μου, πώς εις την Λακεδαιμονίαν έπεσε τόσον θανατικόν, ώς τε οπού εμείς δεν ημπορούμεν να θάπτωμεν τους νεκρούς. Το λοιπόν κάμε να έλθης και ατός σου μετ'’ εμάς, αλλέως τρόπου μισεύομεν και ημείς απ' εκεί.) Εις τους οποίους εγώ απεκρίθηκα ότι επειδή και η οργή είναι θεϊκή, εσείς δεν έχετε πού να φύγετε, διατί ο Θεός όπου κατοικά εις τους ουρανούς κυριεύει και την Ανατολήν και την Δύσιν, και εις οποίον τόπον εσείς θέλετε υπάγη, ευρίσκει σας. Όμως εσείς κάμετέ μου μίαν ομολογίαν ιδιόχειρον, ότι να μου υπακούσετε εις εκείνα οπού μέλλω να κάμω. Το οποίον είναι τούτο: να ευγάλω τους Εβραίους από μέσα από την χώραν, να υπάγουν έξω. Και τα μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον να τα χαλάσουν...».
Τα «μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον», τα οποία προέτρεψε ο Όσιος Νίκων να τα χαλάσουν, δεν είναι τα «πτωχικά ιερά» των «τελευταίων εθνικών», όπως ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές, αλλά σφαγεία και αγορές που έκαναν οι Ιουδαίοι μπροστά στην εκκλησία του αγίου Επιφάνειου (Βίος, Πολιτεία, Εικονογραφία, θαύματα και ασματική Ακολουθία του Οσίου και θεοφόρου πατέρος ημών Νίκωνος του «Μετανοείτε», εν Αθήναις 1933, τύποις Ιωάνν. & Αριστ. Γ. Παπανικολάου, σελ. 22 και 210). Οι Νεοπαγανιστές «ξεχνάν» να αναφέρουν τι λέει παρακάτω η φράση «Και τα μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον να τα χαλάσουν...». Λέει: «και να σφάζουν το Σάββατον και να εορτάζουν την Κυριακήν». Οι Ιουδαίοι γιόρταζαν τα Σάββατα, και τις Κυριακές έκαναν αγορά προσβάλοντας έτσι την ιερή χριστιανική μέρα, αφού συμπαρέσυραν έμμεσα και τους Χριστιανούς ζωέμπορες ή αγοραστές να σφάζουν ή να πηγαίνουν, αντίστοιχα, στην αγορά τις Κυριακές, και δη μπροστά από την εκκλησία, παραμελώντας τον εκκλησιασμό τους. Έτσι ο όσιος Νίκωνας αναγκάστηκε να προτρέψει τους άρχοντες να εμποδίσουν την εμπορία σφαγίων από τους Ιουδαίους κατά τις Κυριακές και να την μεταθέσουν τα Σάββατα, μεταφέροντας αλλού – όχι μπροστά στην εκκλησία την κρεαταγορά (τα «μακελιά»). Καμμία σχέση με «παγανιστικά ιερά» των «τελευταίων Εθνικών». Μόνο στη φαντασία των Νεοπαγανιστών υπάρχουν τέτοια ιερά στον άγιο Επιφάνειο, σύμφωνα με τον βίο του Οσίου Νίκωνα. Όσο για τον «το εντελώς άσχετο τρίτο πληθυντικό πρόσωπο που χρησιμοποιείται στο «να τα χαλάσουν», αυτό δεν είναι καμμία αναφορά σε εθνικούς που πρέπει να χαλάσουν τους ναούς τους, όπως οι ευφάνταστοι Νεοπαγανιστές διατείνονται. Ο Όσιος απευθύνεται στους Χριστιανούς, είτε άρχοντες (διότι και παραπάνω διαβάζουμε «Εις τους οποίους [=τους άρχοντες] εγώ απεκρίθηκα», δηλαδή μας μεταφέρει τα λόγια που είπε προς τους Λάκωνες άρχοντες) είτε απλούς Χριστιανούς που πήγαιναν στην αγορά της Κυριακής.
Όσο για την αναφορά του κειμένου του Βίου σε «εποίκους» (130α), η οποία σύμφωνα με τον Ρασσιά (βλ. αρχή κεφαλαίου) συνεπάγεται ότι οι Βυζαντινοί είχαν εγκαταστήσει αλλοεθνείς Χριστιανούς στη Σπάρτη, προκειμένου να εκχριστιανιστούν οι Έλληνες εθνικοί της Λακωνίας, στο Λεξικό της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους γραμματείας (Θεσσαλονίκη 1978) του Εμ. Κριαρά διαβάζουμε ότι «έποικος» σημαίνει τον «κάτοικο», όχι τον έποικο. Δυο παραδείγματα που φέρνει ο Κριαράς: 1ο «οφειλόντων και των εποίκων πάντων του τοιούτου κάστρου έχεις προς αυτόν την οφειλομένην υπακοήν και τιμήν...» και 2ο «...και ουδέν ευρίσκωσι δι ενόχλησιν... μήτε παρά των εποίκων του κάστρου Ρεντίνης μήτε παρ’ άλλου τινός», όπου φαίνεται η ορθότητα της μετάφρασης του «έποικος»=«κάτοικος» (και όχι έποικος). Τα ίδια λένε για τη λέξη «έποικος» και οι Ι. Ν. Καζάζης και Τ. Α. Καραναστάσης στην Επιτομή του λεξικού της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (Θεσσαλονίκη 2001). Άρα ορθώς μεταφράζεται σε (αυτόχθονες) κατοίκους της Σπάρτης και όχι σε «φερμένους εποίκους στη Σπάρτη» το «έποικοι» του κειμένου του Βίου.
Πηγή: ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου