Θεοσοφία και Καμπάλα...

Νικόλαος Ι. Σταυριανίδης

ΘΕΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΚΑΜΠΑΛΑ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ Ι. ΣΤΑΥΡΙΑΝΙΔΗ, ΠΡΩΤΟΔΙΚΗ Δ.Δ – DEA ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ, DEA ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

Η Μπλαβάτσκυ αναφέρεται συχνά στην Καμπάλα την οποία μοιάζει να κατέχει πολύ καλά. Την θεωρεί αυθεντία αν και προ­τιμά να επικρίνη σε ορισμένα σημεία τους Καμπαλιστές, γιατί η ίδια διδάσκει την «εσωτερική Καμπάλα». Αυτό όμως δεν την εμποδίζει να υιοθετή μια βλάσφημη αντίληψη για την άσπιλο σύλληψη, που κατά την Θεοσοφία υπήρχε σε χίλιες δυο άλλες παραδόσεις ειδωλολατρείας και «η Χριστιανική Εκκλησία, θεώρησε σαρκικά» και όχι πνευματικά την άσπιλο σύλληψη. Εγγύ­ηση, «αγία γραφή» και σημείο αναφοράς για την εκτίμηση αυτή, είναι για την Θεοσοφία η.... Καμπάλα! (τ.Α, σ. 59,61).

Αλλά οι βλασφημίες της Θεοσοφίας δεν σταματούν εδώ. Πολλοί υποτίθεται, είναι οι «Υιοί του Θεού» που γεννώνται με άσπιλο σύλληψη, ο Θεός ο ίδιος είναι, υποτίθεται, ανδρόγυνος (τ.Α, σ.61), τα σύμβολα του αυγού και του φιδιού παραπέ­μπουν στην αιώνια σοφία, στην αναγέννηση και την ανανέωση (τ.Α, σ.65), το αυγό-παρθένος ταυτίζεται με την Παναγία (τ. Α, σ. 65), το φως προέρχεται από το σκότος που είναι η μόνη πραγματικά ενεργός δύναμις(τ.Α, σ.70), ο δαίμων είναι ανάποδος Θεός (τ. Α, σ.70), ο Εωσφόρος είναι ανώτερος από τον Ιεχωβά και η Εκκλησία διέστρεψε τα πράγματα θυσιάζο­ντας την αλήθεια στο νέο δόγμα (τ. Α, σ. 70-71), οι «αδαείς πατέρες της χριστιανωσύνης» πήραν τον διάβολο από τους Ζωροαστριστές και διάβολος κατά την αυθαίρετη ετυμολογία της Μπλαβάτσκυ σημαίνει «από το κακό» (D' Evil), εξ ου devil, diable, diavolo, Teufel (τ.Α, σ.73), τα ζώα της αποκαλύψεως θα μας πει η Καμπάλα τι σημαίνουν (τ.Α, σ.92), ύμνος της Μπλα­βάτσκυ στον σατανά (τ.Α, σ.198) κ.ο.κ.

Μέσα από τον κύκλο του σκότους, λέει η Μπλαβάτσκυ, κά­θεται ο Μύστης και κυττάζει τον πυρήνα του φωτός, το οποίο όμως δεν θα το διαβεί. Γιατί κάθεται εκεί; Μα για να βοηθήση όλους τους «προσκυνητές» να γυρίσουν στο σπίτι τους, αποφεύ­γοντας την ψευδαίσθηση του κόσμου, γιατί «θυσίασε τον εαυτό του για χάρη της ανθρωπότητας, παρ' όλο που μόνο λίγοι εκλε­κτοί θα μπορέσουν να επωφεληθούν από την Μεγάλη Θυσία», (τ.Α,σ.208). Αντίθετα από ό,τι θα μπορούσε κανείς να υποθέση, με βάση την διδαχή αυτοσωτηρίας της Θεοσοφίας και της νέας εποχής, το δόγμα της θυσίας είναι κεντρικό, αλλά θυσία για έναν ανώτερο σκοπό αποκρυφιστικής «τελειώσεως» μέχρις αφανισμού του ανθρωπίνου προσώπου, συχνά χάριν τυφλής εκτελέσεως εντολών της όποιας παραθρησκείας. Και αυτό που παραπάνω περιγράφει η Μπλαβάτσκυ και που για κάθε χριστια­νό είναι κάτι σκοτεινό και κακό, για την Θεοσοφία είναι ο «χριστός» της.

Έχοντας τέτοια ηθικώς αντίστροφα δόγματα η θεοσοφία και οι όμοιές της οργανώσεις, οι μη γνωστές θρησκείες, άρα έχοντας και ανάλογα βλάσφημες διδασκαλίες και τελετές, επόμενο είναι να κλείνουν τις πόρτες για να μην βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι όσα ακατονόμαστα και βλάσφημα λένε ή υπονοούν σε τελετές μυήσεως και σε απόκρυφες, εκθειαστικές του σατανά, διδασκα­λίες. Στους οπαδούς τους διδάσκουν φυσικά, μαζί με την έπαρ­ση, ότι οι άλλοι, οι βέβηλοι, δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν όσα βλάσφημα και ακατονόμαστα λέγονται ή και γίνονται με τελετές (τ. Β σ. 451) πίσω από κλειστές πόρτες.

Και ο νόμος της σιωπής διατυπώνεται από την Μπλαβάτσκυ: «Πριν από 15 χρόνια, η συγγραφέας ήταν η πρώτη που επαναλάμβανε, ακολουθώντας τους Καμπαλιστές, τις Σοφές Εντολές της Εσωτερικής Κατηχήσεως: "Κλείσε το στόμα σου, μήπως και μιλήσης γι' αυτό (το μυστήριο), και κλείσε την καρδιά σου μήπως και σκεφτής φωναχτά· και αν η καρδιά σου σου ξέφυγε, φέρτην πίσω στην θέση της, γιατί γι' αυτό συμμαχήσαμε" (Σεφέρ Πεζιρέχ, Βιβλίο Δημιουργίας) Και πάλι: "Αυτό είναι μυστι­κό που φέρνει θάνατο: κλείσε το στόμα σου μήπως και το απο­καλύψης στον χυδαίο· συμπίεσε το κεφάλι σου μήπως και κάτι ξεφύγη από αυτό και πέση έξω" (Κανόνες Μυήσεως). Λίγα χρό­νια πριν, μια γωνία από το πέπλο της Ίσιδος έπρεπε να σηκωθή˙ και τώρα ένα μεγαλύτερο άνοιγμα γίνεται. Αλλά, παλαιά και τιμημένα λάθη - όπως αυτά που καθίστανται κάθε μέρα πιο λαμπερά και αυταπόδεικτα - στέκονται τώρα παρατεταγμένα σε θέση μάχης, όπως και τότε. Οδηγούμενοι από τυφλό συντηρη­τισμό, προσωπική ματαιοδοξία και προκατάληψη, σταθερά επι­βλέπουν, έτοιμοι να στραγγαλίσουν κάθε αλήθεια που αφυπνι­σμένη από μακραίωνο ύπνο συμβαίνει να ζητά παραδοχή. Αυτό συνέβαινε από τότε που ο άνθρωπος ήταν ζώο. Το ότι αυτό φέρ­νει πάντα ηθικό θάνατο σε όσους αποκαλύπτουν, σε όσους φέρ­νουν στο φως, κάποια από αυτές τις παληές-παληές αλήθειες, είναι βέβαιο, όπως επίσης είναι βέβαιο ότι δίνει ζωή και ανα­νέωση σε εκείνους που είναι ικανοί να επωφεληθούν ακόμη και από το λίγο που τώρα τους αποκαλύπτεται» (τ. Α, σ. 299).

Βλέπουμε δηλαδή ότι η Μπλαβάτσκυ αναφέρεται στον νόμο της σιωπής της Καμπάλα. Ότι για κάποιον λόγο θεωρεί ότι δεν δεσμεύεται πλέον από αυτόν. Και ότι η ανάγκη να γίνη η «εσω­τερική Καμπάλα» ευρύτερη ιδεολογία πρέπει να γίνη αντιληπτή από όσους Καμπαλιστές θέλουν, από ματαιοδοξία, προκαταλήψεις και συντηρητισμό, να την κρατήσουν για έναν στενό Εβραϊκό κύκλο. Το πρώτο βήμα αποκαλύψεων περί του (αντιχριστιανικού) μηνύματος της Καμπάλα, το έκανε με το βιβλίο της Isis Un­veiled. Τώρα προχωράει με την «Μυστική Διδασκαλία» σε πε­ρισσότερες αποκαλύψεις ως προς την κρυφή διδασκαλία της Κα­μπάλα. Και είναι πλέον καιρός, να επεκταθή η διδασκαλία και το φρόνημα της Καμπάλα σε ευρύτερο κύκλο ανθρώπων, κατ ουσίαν σε όποιον θέλει να πολεμήσει τον χριστιανισμό.

Επομένως, το ότι στο Isis Unveiled δεν γίνεται λόγος για κάρμα και μετενσάρκωση, αλλά μόνο για πνευματισμό και επι­κοινωνία με πνεύματα αποθανόντων, δεν οφείλεται τόσο στο ότι οι καταβολές της Μπλαβάτσκυ ήσαν ο πνευματισμός και ο μεντιουμισμός, όσο σε συνειδητή τακτική της Μπλαβάτσκυ να εδραιώσει στους οπαδούς της και σε όσο γίνεται περισσότερους άλλους, την αντιστροφή στην ερμηνεία τού χριστιανισμού, ώστε μετά από τις πνευματιστικές εμπειρίες, να περάσουν στον σατανιστικό αποκρυφισμό της «εσωτερικής» Καμπάλλα. Πράγματι, η Μπλαβάτσκυ δεν φαίνεται να έχη πρόβλημα με κανέναν άλλο νόμο σιωπής, πλην αυτού της Καμπάλα. Παρ' όλο που λέει ότι το βιβλίο της στηρίζεται σε απόκρυφα κείμενα καλά φυλαγμέ­να σε σπηληές της Ινδίας κλπ, πουθενά δεν δείχνει να δεσμεύ­εται από κάποιο βουδδιστικό ή ινδουιστικό νόμο σιωπής που να της επετράπη να μην τον τηρήση. Αποκαλύπτει άνετα τόσα πραγματικά ή φανταστικά απόκρυφα κείμενα και διδασκαλίες τού δήθεν βουδδισμού και δήθεν ινδουισμού της. Εκεί που έχει να δώση λόγο, γιατί δεν τηρεί τον νόμο σιωπής, είναι μόνο η Καμπάλα, δηλαδή οι Καμπαλιστές.

Για να το πούμε ευθέως: Ανεξαρτήτως του εάν η Μπλαβά­τσκυ ήταν ή όχι εβραία, φαίνεται από την προαναφερθείσα αυτοαποκάλυψη της Μπλαβάτσκυ, ότι στόχος της και στόχος της Θεοσοφικής Εταιρείας είναι η διάδοση της διδασκαλίας της «εσωτερικής» Καμπάλα στον χριστιανικό κόσμο, η αντιστροφή στο φρόνημα του χριστιανικού κόσμου, με ένδυμα βουδδιστικό και ινδουιστικό. Το ένδυμα αυτό στις χώρες της Ινδίας και της τότε Κίνας, στόχο είχε το σταμάτημα της διεισδύσεως του χρι­στιανισμού και την τόνωση της αποκρυφιστικής δηλαδή αντί­στροφης ερμηνείας, έναντι του χριστιανισμού, και αυτών τούτων των βουδδισμού και ινδουισμού. Αλλά η Θεοσοφία (και συνεπώς η «νέα εποχή») δεν ανάγεται πράγματι στον βουδδισμό και στον ινδουισμό, ούτε στον γνωστικισμό, ανάγεται και στηρίζεται στην Καμπάλα, γι' αυτό και οι βλασφημίες κατά του Χριστού και της Εκκλησίας του και η φανερή προσπάθεια υποσκάψεως όλου του χριστιανικού, ιδιαιτέρως δε του ορθοδόξου χριστιανικού κόσμου.

Το αν υπήρξε κάποιο κεντρικό σχέδιο ή το αν η Μπλαβάτσκυ ενήργησε μόνη της ή σε συνεργασία με ορισμένους εκ των καμπαλιστικών κύκλων, είναι πράγματα που ίσως τα φωτίσει κά­ποια μέρα η ιστορική έρευνα.

Όπως προκύπτει από τα ανωτέρω, το βέβαιο είναι ότι η συμμετοχή χριστιανών και δη ορθοδόξων χριστιανών στην Θεο­σοφία και τις θυγατρικές ή ομόφρονές της οργανώσεις, όπως η μασωνία, όχι μόνο είναι πράξη προδοσίας της χριστιανικής πί­στεως αλλά είναι και πράξη προδοσίας κατά της πατρίδος, αφού η Θεοσοφία είχε και έχει, όπως τονίσθηκε παραπάνω, σα­φείς και αντικειμενικούς δικούς της (ή «δικούς της»;) πολιτικούς και πολιτικο-θρησκευτικούς στόχους.

Ωστόσο, πρέπει να τονισθή ότι η Μπλαβάτσκυ παίρνει κά­ποιες αποστάσεις από τον τότε «ορθόδοξο» Σιωνισμό, όταν δη­λώνει ότι ο Ναός του Σολομώντος αλλά και ο ίδιος ο βασιλεύς Σολομών δεν υπήρξαν ποτέ, αλλά έχουν μόνο αλληγορική σημα­σία (τ. Α, σ. 314). Ομοίως, λέει για τον «άγιο» της μασωνίας Χιράμ Αμπίφ, ότι και αυτός έχει μόνο αλληγορική σημασία και δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο πρόσωπο (τ. Α, σ. 314). Αυτά όμως όπως και οι όποιες αποστάσεις της από την «εξωτερική» Κα­μπάλλα, δεν είναι ουσιώδη, καθώς η Μπλαβάτσκυ που ταυτίζει την Παλαιά Διαθήκη με όλες τις παγανιστικές θρησκείες (τ. Β, σ. 774-775), αφ' ενός υπερασπίζεται με ζήλο την αξία της «εσω­τερικής» Καμπάλλα και των «κλειδιών» της έναντι επιστημο­νικής ή και ραββινικής κριτικής (τ. Β, σ. 461-462) ως και ένα­ντι της Εκκλησίας (τ. Β, σ. 508), αφ' ετέρου, όπως τονίσθηκε στην αρχή της παρούσης εργασίας, στόχος της ήταν να ετοιμάση η Θεοσοφία το έδαφος του αντιχριστιανισμού για το τέλος του εικοστού αιώνος, οπότε η εξωτερική Καμπάλα καθίσταται άχρη­στη ως περιοριστική της εμβέλειας των ιδεών της «εσωτερικής Καμπάλα» ή, ήδη, «νέας εποχής».

Δεν μπορεί να έχη καμία σχέση με τον γνωστικισμό, τον βουδδισμό και τον ινδουισμό ούτε με τον πνευματισμό και τον μεντιουμισμό, το ότι η Θεοσοφία βλέπει στον σταυρό ένα φαλ­λικό σύμβολο, ιδίως όταν έχει επάνω του έναν άνθρωπο (τ. Α, 321, τ. Β σ. 561), ούτε το ότι οι στέγες των χριστιανικών ναών με τους στρογγυλούς ή πολύγωνους τρούλλους, οι γοτθι­κοί πυργίσκοι και τα καμπαναριά των εκκλησιών (μας), σημαί­νουν κατά την Θεοσοφία το λίνγκαμ, τον σηκωμένο -ψηλά και λατρευόμενο φαλλό (τ. Β, σ. 85).

Ούτε έχει καμία σχέση με τον βουδδισμό και τον ινδουισμό ούτε με τον πνευματισμό και τον μεντιουμισμό, η διδασκαλία της Μπλαβάτσκυ ότι ο Εωσφόρος ή σατανάς είναι ο άγγελος πού έμεινε ελεύθερος και δεν ακολούθησε την εντολή που του δόθηκε από την πρώτη αρχή να δημιουργήση, δεν δημιούργησε, και αυτή του η ανταρσία κατά της ανάγκης συνιστά την πρά­ξη ελευθερίας, που μετά θέλησε να μεταδώση και στους ανθρώ­πους για να τους ανυψώση σε υψηλώτερες πνευματικές σφαίρες, όπως έκανε και ο Προμηθέας (τ. Β σ. 525-526). Έτσι, ταυτίζει η Μπλαβάτσκυ όχι μόνο τον Μπελ, Βαάλ, Σίβα, Κρόνο με τον Ιεχωβά Σαβαώθ, όχι μόνο τον Σατανά με τον Αρχάγγελο Μι­χαήλ αλλά και τον Όφι με την θεία σοφία και με τον Χριστό [τ. Α, σ. 411, 458-459, βλ. και τ. Β, σ. 505, 540).

Αυτά είναι καθαρά, συνειδητή αντιστροφή του περιεχομένου της Αγίας Γραφής, φανατικός και αδίστακτος ιδεολογικός σατανισμός, όχι απλή γνωστική πλάνη, ούτε πνευματιστικές πομφόλυγες.

Πηγή: Aκτίνες