ΚΟΙΝΟΤΟΠΑ ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ, 9o.

34c ΑΡΧΑΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΠΟΥ «ΣΠΟΥΔΑΣΑΝ» ΣΕ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΑΣΙΑ

Αντί οι εθνικιστές αρχαιολάτρες να χρησιμοποιούν κείμενα του 2ου π.Χ. αιώνα, μερικοί ερευνητές ισχυρίζονται πως αυτά είναι του 2ου μ.Χ. αιώνα («μια σειρά πραγματειών που είχαν συντεθεί στη διάρκεια του πρώτου μ.Χ. αιώνα από Έλληνες της Αιγύπτου με τη μορφή μιας αποκάλυψης του Αιγυπτίου θεού Θωθ» R.T. Wallis, Νεοπλατωνισμός, εκδ. Αρχέτυπο, σ. 59), οπότε ο Ε.Τ. αντέγραψε το Χριστιανισμό – προκειμένου να αποδειχθεί αντιγραφή ο Χριστιανισμός από διάφορα αιγυπτιακά κι ανατολίτικα συστήματα, αν διάβαζαν τον Διογένη Λαέρτιο, που αναφέρει, έχοντας άλλους παλαιότερους ως πηγή, ότι πολλοί αρχαίοι έλληνες φιλόσοφοι σπούδασαν στην Αίγυπτο και την Βαβυλώνα, προτού επανέλθουν στην Ελλάδα.

Ο Πύρρων: «(...) μετά συνδέθηκε με τον Ανάξαρχο, τον οποίο συνόδευσε στα ταξίδια του παντού, έτσι ώστε συνάντησε τους Ινδούς Γυμνοσοφιστές και τους Πέρσες Μάγους» (Διογένης Λαέρτιος, IX, 61).

Ο Πλάτων: «(...) εν συνεχεία πήγε στην Αίγυπτο, στους προφήτες, (...). Προσέτι ακολουθώντας τον Όμηρο, είπε ότι οι Αιγύπτιοι υπερέχουν όλων στην ιατρική. Ο Πλάτων ήθελε να ανταμώσει και τους Μάγους» (Διογένης Λαέρτιος, III, 6-7). «Υπάρχει και άλλη παράδοση, που λέει πως πήγε και στη Φοινίκη, όπου από τους εκεί Πέρσες λόγιους διδάχτηκε τις γύρω στον Ζωροάστρη περσικές αντιλήψεις και διδασκαλίες. Την παράδοση αυτή την μνημονεύει κάποιος ανώνυμος βιογράφος του (βλ. Βίος Πλάτωνος, εκδ. Westermann, στο παράρτημα της έκδ. του Διογένη Λαέρτιου από τον Cobet στο Didot, σ. 7)» (Γιάννη Κορδάτου, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας, εκδ. Μπουκουμάνη, σ. 290, 2).

Ο Δημόκριτος: «ήταν μαθητής ορισμένων μάγων και Χαλδαίων» (Διογένης Λαέρτιος, IX, 34), «Ο Δημήτριος στους Ομωνύμους και ο Αντισθένης στις Διαδοχές λένε ότι ταξίδεψε στην Αίγυπτο για να μάθει γεωμετρία από τους ιερείς και επίσης πήγε στην Περσία να επισκεφθεί τους Χαλδαίους καθώς και στην Ερυθρά Θάλασσα. Μερικοί λένε ότι συναναστράφηκε με τους Γυμνοσοφιστές στην Ινδία και πήγε στην Αιθιοπία» (Διογένης Λαέρτιος, IX, 35).

Ο Θαλής: «Κατά την Παμφίλη, αφού έμαθε γεωμετρία από τους Αιγύπτιους, πρώτος ενέγραψε ορθογώνιο τρίγωνο σε κύκλο» (Διογένης Λαέρτιος, I, 24). «Κανένας δεν υπήρξε δάσκαλος του, εκτός ότι πήγε στην Αίγυπτο και έμεινε εκεί αρκετό καιρό με τους ιερείς» (Διογένης Λαέρτιος, I, 27). «Οἴονται δε καὶ Ὅμηρον ὥσπερ Θαλῆ μαθόντα παρ’ Αἰγυπτίων ἀρχὴν ἁπάντων» (Πλουτάρχου, Περί Ίσιδος και Οσίριδος, 34). Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Θαλής ήταν μισός Έλληνας, μισός Φοίνικας («Ἦν τοίνυν ὁ Θαλῆς, ὡς μὲν Ἡρόδοτος (i. 170, 3) καὶ Δοῦρις (FGrH 76 F 74) καὶ Δημόκριτός (DK 68 B 115a) φασι, πατρὸς μὲν Ἐξαμύου, μητρὸς δὲ Κλεοβουλίνης, ἐκ τῶν Θηλιδῶν, οἵ εἰσι Φοίνικες», Διογένης Λαέρτιος, I, 22). Άλλοι το αμφισβητούν αυτό, λέγοντας ότι ο Ηρόδοτος, επειδή η μητέρα του Θαλή ήταν από το γένος του Κάδμου, απλώς έκανε το λάθος να πει πως ο Θαλής ήταν Φοίνικας λόγω της μυθικής φοινικικής καταγωγής του Κάδμου. Ο Ηρόδοτος, όμως, λέει επιπλέον ότι οι Μιλήσιοι άποικοι δεν είχαν φέρει γυναίκες από την Ελλάδα, αλλά αναμίχθηκαν με ντόπιες Ασιάτισσες: «Και όσοι από αυτούς [τους Ίωνες άποικιστές] ξεκίνησαν απ' το πρυτανείο της Αθήνας και θεωρούσαν τους εαυτούς τους τους πιο καθαρόαιμους Ίωνες, αυτοί δεν πήραν μαζί τους στις αποικίες συζύγους, αλλά παντρεύτηκαν γυναίκες από την Καρία, αφού τους σκότωσαν πρώτα τους γονείς. (...) Αυτά γίνονταν στη Μίλητο» (1, 146). Άρα, όπως όλοι οι Μιλήσιοι, ο Θαλής δεν ήταν καθαρόαιμος Έλληνας.

Ο Πυθαγόρας: «ενώ ήταν νέος, τόσο φιλομαθής ήταν ώστε άφησε την πατρίδα του και μυήθηκε σε όλες τις ελληνικές και βαρβαρικές τελετές. Ήταν στην Αίγυπτο, όταν ο Πολυκράτης του έστειλε συστατική επιστολή στον Άμαση. Έμαθε την αιγυπτιακή γλώσσα, έτσι μαθαίνουμε από τον Αντιφώντα, στο βιβλίο ''Περί των εν αρετή πρωτευσάντων'', και επίσης ταξίδεψε στους Χαλδαίους και στους Μάγους (...) Εισήλθε στα Αιγυπτιακά ιερά και του είπαν τις μυστικές παραδόσεις περί θεών» (Διογένης Λαέρτιος VIII, 2-3). «Πυθαγόρας ὁ Σάμιος (...) ἀφικόμενος εἰς Αἴγυπτον καὶ μαθητὴς ἐκείνων γενόμενος τὴν τ' ἄλλην φιλοσοφίαν πρῶτος εἰς τοὺς Ἕλληνας ἐκόμισε καὶ τὰ περὶ τὰς θυσίας καὶ τὰς ἀγιστείας τὰς ἐν τοῖς ἱεροῖς ἐπιφανέστερον τῶν ἄλλων ἐσπούδασεν ἡγούμενος..» (Ισοκράτη, Βούσιρις, 28). «Κατόπιν, ο Πυθαγόρας ήρθε κοντά στους Αιγυπτίους, τους Άραβες, τους Χαλδαίους και Εβραίους από τους οποίους εξακρίβωσε την γνώση την σχετική με τα όνειρα (Πορφύριου, Πυθαγόρου βίος, 11). Ο Κλήμης ο Αλεξανδρέας μάς αναφέρει ότι ο Πυθαγόρας έκανε περιτομή, προκειμένου να παρακολουθήσει τα αιγυπτιακά μυστήρια: «Θαλῆς (...) τοῖς Αἰγυπτίων προφήταις συμβεβληκέναι εἴρηται, καθάπερ καὶ ὁ Πυθαγόρας αὐτοῖς γε τούτοις δι’ οὓς καὶ περιετέμνετο, ἵνα δὴ καὶ εἰς τὰ ἄδυτα κατελθὼν τὴν μυστικὴν παρὰ Αἰγυπτίων ἐκμάθοι φιλοσοφίαν» (Στρωματείς, 1, 66).

Ο Πρωταγόρας: «Ο Πρωταγόρας από τα Άβδηρα, ο σοφιστής, άκουσε στην πατρίδα του τον Δημόκριτο και μαθήτευσε και στους μάγους από την Περσία, τον καιρό που ο Ξέρξης έκανε την εκστρατεία στην Ελλάδα. Γιατί, ο πατέρας του, ο Μαιάνδριος, από τους πιο πλούσιους στην Θράκη, με τις περιποιήσεις στο σπίτι και με τα δώρα που έκανε στον Ξέρξη πέτυχε από αυτόν να πάει ο γιος του μαθητής στους μάγους. Οι Πέρσες μάγοι δεν δέχονται ξένους για μαθητές τους, εκτός αν τους το έχει ζητήσει ο βασιλιάς» (Φιλόστρατου, Βίοι Σοφιστών, 1, 10, 1).

Ο Κλεόβουλος, «ήταν ο γιος του Ευαγόρα του Λίνδιου, ο Δούρις όμως (FGrH 76 F 77) λέει ότι ήταν από την Καρία (...) σπούδασε φιλοσοφία στην Αίγυπτο» (Διογένης Λαέρτιος, I, 89).

Ο Λυκούργος: «Οι Αιγύπτιοι νομίζουν, ότι ο Λυκούργος επεσκέφθη και την ιδικήν των χώραν και ότι θαυμάσας όλως ιδιαιτέρως τον διαχωρισμόν της τάξεως των πολεμιστών από τας άλλας τάξεις (ο οποίος επεκράτει εις την Αίγυπτον) τον εισήγαγεν εις την Σπάρτην και αποχωρίσας τους ασκούντας διαφόρους τέχνας και τους χειρώνακτας κατέστησε πράγματι το πολίτευμα της Σπάρτης αστικόν και καθαρόν. Αυτά τα υπό των Αιγυπτίων λεγόμενα περί του Λυκούργου τα επιβεβαιώνουν και μερικοί από τους Έλληνας συγγραφείς. Ότι όμως ο Λυκούργος περιήλθε και την Λυβικήν και την Ιβηρίαν και ότι περιοδεύσας εις την Ινδικήν ήλθεν εις επαφήν προς τους Γυμνοσοφιστάς, περί τούτων γνωρίζομεν, ότι ουδείς άλλος τα έγραψεν ειμή μόνον ο Σπαρτιάτης Αριστοκράτης, ο υιός του Ιππάρχου». (Πλούταρχου, Λυκούργος, 4)

Ο Σόλων: «Μερικοί έγραψαν, ότι ο Σόλων ετράπη εις εμπορικάς επιχειρήσεις δια τον λόγον, ότι κατείχετο περισσότερον από την αγάπην, ταξιδεύων εις ξένας χώρας, να πλουτίση την πείραν του και από φιλομάθειαν παρά από την διάθεσιν να αποκτήση χρήματα. (...) η εμπορική δραστηριότης παρείχε και δόξαν, διότι επετυγχάνετο δι' αυτής η καλλιέργεια εγκαρδίων σχέσεων προς τους ξένους λαούς και ανεπτύσσετο στενή φιλία προς τους βασιλείς άλλων χωρών, ακόμη δε εβοήθει η άσκησις του εμπορίου και εις την απόκτησιν πολλών γνώσεων περί διαφόρων πραγμάτων» (Πλουτάρχου, Σόλων, 2).

Ο Εύδοξος: «πήγε στην Αίγυπτο μαζί με τον Χρύσιππο τον ιατρό έχοντας συστατικά γράμματα από τον Αγησίλαο στον Νεκτάναβι, ο οποίος τον σύστησε στους ιερείς» (Διογένης Λαέρτιος, VIII, 87)

Ο Διόδωρος Σικελιώτης γράφει «Οι ιερείς των Αιγυπτίων ιστορούν από τις καταγραφές στα ιερά τους βιβλία ότι τους επισκέφτηκαν τα παλαιά χρόνια ο Ορφέας, ο Μουσαίος, ο Μελάμπους και ο Δαίδαλος, καθώς και ο ποιητής Όμηρος και ο Λυκούργος ο Σπαρτιάτης, ο Σόλων ο Αθηναίος και ο φιλόσοφος Πλάτων, ήλθε επίσης ο Πυθαγόρας ο Σάμιος και ο μαθηματικός Εύδοξος, καθώς επίσης ο Δημόκριτος ο Αβδηρίτης και ο Οινοπίδης ο Χίος. Τεκμήρια της επίσκεψης όλων ετούτων δείχνουν για άλλους τα αγάλματά τους και για άλλους τοποθεσίες ή κτίρια που φέρουν το’ όνομά τους. (...) Αλλά και για τον Λυκούργο και για τον Πλάτωνα καθώς και για τον Σόλωνα λένε πως ενσωμάτωσαν στη νομοθεσία τους πολλά από τα αιγυπτιακά έθιμα. Ο Πυθαγόρας έμαθε από τους Αιγυπτίους τις ιερές διδασκαλίες, τα θεωρήματα της γεωμετρίας και την θεωρία των αριθμών, καθώς και για την μετάβαση της ψυχής σε κάθε ζωντανό πλάσμα. Επίσης βεβαιώνουν πως και ο Δημόκριτος έμεινε κοντά τους πέντε χρόνια και διδάχτηκε πολλά για την αστρολογία. Το ίδιο και ο Οινοπίδης, που έμεινε κοντά στους ιερείς και τους αστρολόγους κι έμαθε, μεταξύ άλλων, για τη λοξή τροχιά του ήλιου και για την κίνηση του, που έχει αντίθετη φορά από τα άλλα άστρα. Από τους αρχαίους αγαλματοποιούς επίσης, οι πιο ξακουστοί έμειναν ένα διάστημα κοντά τους, όπως ο Τηλεκλής και ο Θεόδωρος, οι γιοι του Ροίκου, που κατασκεύασαν για τους Σαμίους ένα ξόανο του Πύθιου Απόλλωνα. Γιατί το ένα ήμισυ του αγάλματος έγινε από τον Τηλεκλή στη Σάμο, ενώ το άλλο ήμισυ ολοκληρώθηκε στην Έφεσο από τον αδελφό του, Θεόδωρο (...) τούτο όμως το είδος της εργασίας δεν γίνεται πουθενά στην Ελλάδα, ενώ οι Αιγύπτιοι το κάνουν κατά κανόνα. (...) Το ξόανο, λοιπόν, της Σάμου, είναι κομμένο, σύμφωνα με την μέθοδο των Αιγυπτίων, στα δύο» (Βιβλιοθήκης Ιστορικής Βίβλος Πρώτη, 96, 2-3 και 98, 1-7 και 9). Και επίσης γράφει «Μερικοί μάλιστα λένε πως και ο Δαίδαλος ήρθε στην Αίγυπτο, θαύμασε την τέχνη του κτίσματος και μετά κατασκεύσασε για τον βασιλιά της Κρήτης Μίνωα, λαβύρινθο όμοιο με της Αιγύπτου, όπου βρισκόταν κατά τον μύθο ο λεγόμενος Μινώταυρος. Αλλά ο λαβύρινθος στην Κρήτη εξαφανίστηκε τελείως, είτε επειδή τον γκρέμισε κάποιος δυνάστης είτε από το καταστροφικό έργο του χρόνου, ενώ στην Αίγυπτο διατηρήθηκε στο ακέραιο η όλη κατασκευή μέχρι των ημερών μας» (Βιβλιοθήκης Ιστορικής Βίβλος Πρώτη 61, 3-4).

Ο Πλούταρχος γράφει (Περί Ίσιδος και Οσίριδος, 10, 354ef και 354f): «Και ο μέν Εύδοξος λέγουν ότι έμαθε πολλά από τον Μεμφίτην Χόνουφιν, ο δε Σόλων από τον εκ της Σάϊος Σόγχιτον, ο δε Πυθαγόρας από τον εξ Ηλιουπόλεως Οίνουφιν. Προ πάντων δε ούτος, πλήρης θαυμασμού δια τους ιερείς αυτούς, εμιμήθη την συμβολικήν και αινιγματώδη γλώσσαν των και εκάλυψε τα δόγματά του με το πέπλον της αλληγορίας. (...) Νομίζω δε εγώ τουλάχιστον ότι οι Πυθαγόρειοι ονομάσαντες την μονάδα Απόλλωνα, την δυάδα Άρτεμιν, την εβδομάδα Αθηνάν, Ποσειδώνα δε τον πρώτον κύβον, ηθέλησαν να μιμηθούν εκείνα, τα οποία είναι παραστάσεις εις τους ναούς της Αιγύπτου».

Για να μην αναφερθούμε στον Καρχηδόνιο Κλειτόμαχο-Ασδρούβα, μαθητή του Καρνεάδη («Κλειτόμαχος Καρχηδόνιος. οὗτος ἐκαλεῖτο μὲν Ἀσδρούβας καὶ τῇ ἰδίᾳ φωνῇ κατὰ τὴν πατρίδα ἐφιλοσόφει. ἐλθὼν δ' εἰς Ἀθήνας ἤδη τετταράκοντ' ἔτη γεγονὼς ἤκουσε Καρνεάδου˙» Διογένης Λαέρτιος, IV, 67), τον Σκυθο-Έλληνα Ανάχαρσι («Ἀνάχαρσις ὁ Σκύθης Γνούρου μὲν ἦν υἱός, ἀδελφὸς δὲ Καδουίδα τοῦ Σκυθῶν βασιλέως, μητρὸς δὲ Ἑλληνίδος· διὸ καὶ δίγλωττος ἦν» Διογένης Λαέρτιος, I, 101), τον Σύριο Φερεκύδη («Φερεκύδης Βάβυος Σύριος, καθά φησίν Ἀλέξανδρος ἐν Διαδοχαῖς (FGrH 273 F 85)» Διογένης Λαέρτιος, I, 116), τον Φοίνικα («Φοινικίδιον» τον έλεγαν) Ζήνωνα («Ζήνων Μνασέου [Manash] ἢ Δημέου, Κιτιεὺς ἀπὸ Κύπρου, πολίσματος Ἑλληνικοῦ Φοίνικας ἐποίκους ἐσχηκότος» Διογένης Λαέρτιος, VII, 1), τον Πυθαγόρα («άλλοι λένε ότι αυτός ήταν Σάμιος, ο Νεάνθης όμως στο πέμπτο βιβλίο των Μυθικών λέει ότι ήταν Σύρος από την Τύρο της Συρίας. (...) Μας αναφέρει δε ο Νεάνθης ότι υπήρξαν και άλλοι που πιστεύουν πως ο πατέρας του είναι τυρρηνός, από εκείνους που αποίκησαν την Λήμνο» (Πορφύριου, Πυθαγόρου βίος 1, 2), τον Φοίνικα κυνικό Μένιππο (Διογένης Λαέρτιος, VI, 99), τον Συρο-Εβραίο Μάλχο Πορφύριο, τον Σύριο Ιάμβλιχο, κ.ά. Όχι ότι πιστεύουμε στις φυλετικές θεωρίες, πως η καταγωγή παίζει ρόλο, αλλά είναι πραγματικά γελοίο οι νεοπαγανιστές, ύστερα απ'’ όλα αυτά να κάνουν νύξεις για τη μη ελληνική καταγωγή μερικών ελληνόφωνων ή ελληνομαθών Πατέρων της Εκκλησίας, λες και κατορθώνουν τίποτε, εκτός από το να αποδείξουν ότι είναι ρατσιστές.

Δίχως να εννοούμε ότι η αρχαιοελληνική φιλοσοφία είναι ολόκληρη ασιατική ή αιγυπτιακή, αφού μόνο, και είμαστε περήφανοι γι' αυτό, οι αρχαίοι Έλληνες έκαναν όλα όσα έκαναν, και αποφεύγοντας κάθε γελοίο Αφροκεντρισμό που π.χ. κατηγορεί τον Αριστοτέλη ότι έκλεψε τις θεωρίες του από την ανύπαρκτη τότε Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας (είναι όμως άστοχο το επιχείρημα, πως επειδή δεν διαθέτουμε ονόματα αιγυπτίων ή ασιατών σοφών, δεν ήταν αυτοί δάσκαλοι των πρώτων αρχαίων Ελλήνων σοφών. Αυτή ήταν η γενικότερη αντίληψη των Ασιατών, να μην αποδίδουν το επίτευγμα στο άτομο˙ γι'’ αυτό δεν διέσωζαν τα ονόματα των σοφών ή των εφευρετών.) τα παραπάνω αποσπάσματα δείχνουν ότι δεν υπήρχαν τα πολιτισμικά στεγανά μεταξύ των λαών, μεταξύ αρχαίων Ελλήνων και «Βαρβάρων», όπως ισχυρίζονται οι ρατσιστές νεοπαγανιστές, οι οποίοι – αντίθετα από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, μισούν και περιφρονούν την Ασία, μιλώντας με απέχθεια για τους «Ασιάτες», τους «Σημίτες» και τους «ανατολίτες». Είναι φυσιολογικό, αφού οι νεοπαγανιστές μισούν τον ασιατικό πολιτισμό, να μην μπορούν να έχουν την άποψη των αρχαίων Ελλήνων, δηλαδή αυτών, τους οποίους τάχα υπερασπίζονται από «την χριστιανική απειλή». Οι πρώτοι αρχαίοι Έλληνες σοφοί και νομοθέτες είχαν συνείδηση ότι η σοφία και η επιστήμη των Ασιατών και Αιγυπτίων εκείνης της εποχής ήταν ανώτερη της Ελληνικής, γι'’ αυτό πρόθυμα πήγαν εκεί να μάθουν, να σπουδάσουν, δίχως καμμιά εθνικιστική προκατάληψη κατά των «ανατολιτών». Το ότι γρήγορα οι αρχαίοι Έλληνες τους ξεπέρασαν, δεν αναιρεί τα παραπάνω. Γι' αυτό κι ο Πλάτωνας, που πήγε στην Αίγυπτο και στη Φοινίκη, γράφει «ὅ,τιπερ ἂν Ἕλληνες Βαρβάρων παραλάβωσι, κάλλιον τοῦτο εἰς τέλος ἀπεργάζονται» (Επινομίς, 10, 987de). Έτσι, αποδεικνύεται ότι οι νεοπαγανιστές διαστρεβλώνουν την αρχαιοελληνική αντίληψη, την οποία σκίζονται για να την... υπερασπιστούν. 

Πηγή: ierosolymitissa.org

ΚΟΙΝΟΤΟΠΑ ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ, 8o.

34. "Όλες οι διδασκαλίες του Χριστιανισμού και της Παλαιάς Διαθήκης είναι παρμένες από πανάρχαια ελληνικά κείμενα του Ορφέα και του Ερμή Τρισμέγιστου".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Φοβερό επιχείρημα αυτό. Ότι δηλαδή όλα τα είπαν οι Έλληνες, ότι οι Έλληνες προϋπήρξαν πριν από όλους, ότι πήγαν παντού, ότι όλοι οι αρχαίοι λαοί (π.χ. Μάγιας, Ίνκας, Φοίνικες, Αιγύπτιοι, Πέρσες, Πελασγοί, Ινδοί) του κόσμου είταν κατά βάθος Έλληνες, ή έκανε ο Δίας γκάλοπ (Είναι άξιο απορίας, πώς την «γλίτωσαν» οι Κινέζοι και δεν ήταν Έλληνες κι αυτοί, μέσα σε τέτοια ελληνική κοσμοπλημμύρα. Αλλά πού θα πάνε, στο τέλος θα προκύψουν κι αυτοί ελληνικής καταγωγής. Δε θα μας τη γλιτώσουν τόσο εύκολα οι... ''παλιο''κινέζοι), ότι οι Ελληνες πριν τον Κατακλυσμό είχαν ρομπότ και διαστημόπλοια. Βέβαια, οι υμνητές της πανάρχαιας τεχνολογίας των Ελλήνων δεν μας έφεραν ώς τώρα κανένα απομεινάρι ρομπότ ή αρχαίου ψυγείου ή διαστημόπλοιου αρχαιοελληνικού. Γιατί; Από ζάχαρη ήταν όλα αυτά κι έλειωσαν κατά τον Κατακλυσμό ή τα κατέστρεψαν κι αυτά οι κακοί Χριστιανοί (διότι εκεί καταλήγει η ιστορία αυτή); Το μόνο που απομένει είναι να πει κανείς πως οι Ελληνες ήρθαν από τον αστερισμό της Ανδρομέδας! (ο αναδημοσιεύων την παρούσα μελέτη έχει συνομιλήσει με κάποιον ο οποίος υποστήριζε πως οι Έλληνες προέρχονται από τον αστερισμό του Λαγού... αυτά...) Και κάνοντας Έλληνα τον Ερμή τον Τρισμέγιστο (που ήταν ο αιγυπτιακός θεός Thaut, δηλαδή ακόμα ένα ανύπαρκτο προσωπο), αφού πρώτα τον ρώτησαν αν έχει ελληνική εθνική συνείδηση και DNA, ησυχάζουν. Όμως δεν έχουν καμμιά ιδέα για τη διαφορά μεταξύ Χριστιανισμού και όλων αυτών των γνωστικιστικών και πανθεϊστικών δοξασιών.

Ο Χριστιανισμός δεν αποδέχεται ότι ο θεός ανακαλύπτεται ή ότι ο άνθρωπος μπορεί δια της εξάσκησης να ανυψωθεί μόνος του ώς το θεό, αλλά ότι ο θεός αποκαλύπτεται. Δεν πιστεύει σε πανθεϊστικές δοξασίες ότι όλα είναι το ίδιο, ότι όλα είναι ένα, και ότι απλώς ο δρόμος προς την κορυφή διαφέρει. Δεν περιφρονεί την ύλη, χάριν του πνεύματος, αφού και τα δύο είναι δημιουργήματα του ίδιου Θεού. Δεν πιστεύει σε μετεμψυχώσεις κι άλλες μορφές περιφρόνησης προς την μοναδικότητα του ανθρώπου, διότι ως «άνθρωπο» θεωρεί όχι την «συνείδηση» του ανθρώπου μόνη, αλλά την συνείδηση μαζί με το σώμα, και συνεπώς εάν θεωρούσε ως άνθρωπο την ψυχή μόνο, τότε θα έλεγε κι αυτός πως η ψυχή μπαίνει σε καλούπι-σώμα κάθε φορά. Ο Χριστιανισμός δεν πιστεύει ούτε ότι η ψυχή είναι φύσει αθάνατη ούτε ότι προϋπάρχει του σώματος, αλλά ούτε κι ότι με τον θάνατο εξαφανίζεται η ψυχή, διότι είναι ο Θεός που δεν το επιθυμεί αυτό. Δεν κάνει διάκριση μεταξύ ύλης και πνεύματος όπως κάνουν οι αρχαίοι φιλόσοφοι και οι αποκρυφιστές, αλλά μεταξύ κτιστού (υλικού και άυλου κόσμου και όντων) και Άκτιστου (Θεού). Τα περί ενανθρώπισης του Θεού, και Ανάστασης του Χριστού δεν τα θεωρεί μύθους ή αλληγορίες-σύμβολα αναγέννησης και θανάτου της Φύσης (όπως συμβαίνει με τους θεούς), αλλά ιστορικά γεγονότα, και πιστεύει πως στην εμπειρία αυτών των ιστορικών γεγονότων βασίζεται ώς τα τώρα η ύπαρξή του. Ο Χριστιανισμός δεν πιστεύει σε καμμιά κυκλικότητα της ιστορίας, όπως οι αρχαίες θρησκείες, αλλά στην γραμμική εξέλιξή της. Ο Χριστιανισμός δεν πιστεύει σε καμμία ειμαρμένη η οποία καθορίζεται από τις «Μοίρες» και η οποία εξουσιάζει και τον Θεό ακόμη, αλλά δεχόμενος την παντοδυναμία του Θεού και την έλλειψη οποιασδήποτε Ανάγκης ή καταναγκασμού επ' αυτού, δέχεται ταυτόχρονα την συνεργία. Ο Χριστιανισμός δεν έχει όμοιό του στην διδασκαλία περί διάκρισης ουσίας-υπόστασης, περί διάκρισης θείας ουσίας και θείων ενεργειών, περί του ακατάληπτου της θείας ουσίας, και κοινωνίας των θείων ενεργειών από τον άνθρωπο. Όλα αυτά σε κανέναν Ερμή δεν υπάρχουν. Ούτε ως σκοπό του ανθρώπου θέτει κάποια φιλοσοφική ενατένιση του «Αγαθού-Θεού» χάριν ατομικής ευδαιμονίας, ούτε και κάποια μυστικιστική ένωση-απορρόφηση του με τη θεία ουσία, πράγμα βλάσφημο για τον Χριστιανισμό αφού η θεία ουσία μένει ακατάληπτη πάντα. Οι νεοπαγανιστές ισχυρίζονται πως ο Χριστιανισμός ζητά την «σωτηρία της ψυχής» αρνούμενος το σώμα ή τον κόσμο αυτόν. Για τον Χριστιανισμό όμως η σωτηρία της ψυχής δεν συνίσταται στην απαλλαγή της ψυχής από το σώμα και στην φυγή της από την ζωή. Η άποψη κατά την οποία πρέπει κατά την πορεία της σωτηρίας να φύγη η ψυχή από το σώμα, «τό έξω τον νουν του σώματος ποιείν... δαιμόνων εύρημα και παίδευμα» (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς).

34a ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΡΜΗ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Οι διαφορές μεταξύ του Ερμή Τρισμέγιστου και του Χριστιανισμού είναι κάτι παραπάνω από τρισμέγιστες:

1) Ο Ερμής Τρισμέγιστος (εφεξής Ε.Τ.) λέει ότι ο θεός είναι «αρσενοθηλυκός» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 19). Ειδωλολατρική αντίληψη περί θεού, την οποία ο Χριστιανισμός καταδικάζει.

2) Ο Ε.Τ. λέει ότι ο άνθρωπος είναι «ουσιωδώς αθάνατος» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 20). Ο Χριστιανισμός πιστεύει ότι ο άνθρωπος γίνεται κατά χάρη θεός και δεν είναι εκ φύσεως αθάνατος.

3) Ο Ε.Τ. λέει ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε «από ζωή και φως» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 20). Στην Π.Δ. δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. (Ο άνθρωπος δημιουργήθη εκ Θεού από το μηδέν, χώμα και πνοή ζωής που του ενεφύσησε ο τριαδικός Θεός που υπάρχει. Γιαχβέ σημαίνει στην αρχαία εβραϊκή γλώσσα της εποχής του Μωυσέως επί λέξει, ''εγώ είμαι που εγώ είμαι'', νοηματικώς στην ελληνική αποδίδεται ως, ''εγώ είμαι που υπάρχω''. Διότι ο Θεός αυτό είπε στον Μωυσή, εγώ είμαι που εγώ είμαι, γιατί εκτός εμού δεν υπάρχει, δεν είναι άλλος θεός. Από ερευνητές της αρχαίας εβραϊκής έχει ειπωθεί πως ο Θεός όταν τον ρώτησε ο Μωυσής τί όνομα έχει για να το πει στους εβραίους οι οποίοι θα τον ρωτούσαν οπωσδήποτε, διότι για τους εβραίους το όνομα κάποιου ήταν σχεδόν ταυτόσημο με εκείνον που το έφερε, ο Θεός του είπε στην εβραϊκή ''αέχ γιαέχ ασαέρ αέχ γιαέχ''.)

4) Ο Ε.Τ. λέει ότι όποιος είναι άτεκνος «καταδικάζεται να μην ενσαρκωθεί σε ανθρώπινο σώμα γυναίκας και άνδρα» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 30). Καμμία σχέση με το Χριστιανισμό, που ούτε τιμωρεί μεταθανάτια την ατεκνία ούτε πιστεύει στην μετενσάρκωση.

5) Ο Ε.Τ. λέει για τη Δημιουργία ότι «όλοι οι θεοί άρχισαν να επιμελούνται την ένσπορο φύση» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 31). Στον Χριστιανισμό δεν υπάρχουν άλλοι θεοί. (Εκτός του ενός αληθινού και μόνου Θεού που απεκαλύφθη στους προπάτορες της Παλαιάς Διαθήκης και δεν έχει καμία ομοιότητα με άλλους φερόμενους θεούς, επινοήσεις ανθρώπων.)

6) Ο Ε.Τ. διδάσκει ότι πρέπει να μισήσεις το σώμα σου (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 34). Ο Χριστιανισμός δεν διδάσκει το μίσος προς το σώμα, αλλά προς το σαρκικό φρόνημα. Τεράστια διαφορά, αφού για τον Ε.Τ. το σώμα είναι κακό.

7) Ο Ε.Τ. θεωρεί τον ήλιο θεό (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 38). Ακόμη μια απόδειξη παιδαριώδους ειδωλολατρίας. Ο Χριστιανισμός και μάλιστα η Π.Δ. τον ήλιο τον θεωρεί... δοχείο φωτός και λάμπα. (Πολύ κοντά η Π.Δ. στην επιστημονική αλήθεια. Απλώς διατυπωμένη με απλά λόγια διότι η Αγία Γραφή δεν είναι επιστημονικό εγχειρίδιο, αλλά η αποκάλυψη του αληθινού Θεού στον άνθρωπο.)

8) Ο Ε.Τ. θεωρεί τον Θεό «πολυσώματο και παντοσώματο» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 40). Ο Χριστιανισμός δεν δέχεται κάτι τέτοιο. (Αντιθέτως η αλήθεια εκ της Αγίας Γραφής είναι πως μόνο ο Θεός είναι το απολύτως άυλο και άκτιστο, δηλ. δεν έχει ίχνος υλικότητος και δεν έχει χρονική αρχή, ούτε τροπή, δηλ. είναι άτρεπτος. Ακριβώς αντίθετες θεολογικές αλήθειες εν αντιθέσει με τις ειδωλολατρικές παιδικές αντιλήψεις περί θείου.)

9) Ο Ε.Τ. λέει ότι «η ουσία του Θεού είναι το να θέλει να είναι πάντοτε» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 51). Ο Χριστιανισμός θεωρεί ύψιστη βλασφημία να λέει κάποιος ότι γνωρίζει την ουσία του Θεού. (Η ουσία του Θεού είναι απολύτως αμέθεκτη από τον άνθρωπο, ο άνθρωπος ενώνεται με τον Θεό μέσω των ακτίστων ενεργειών του, δεν ενώνεται με την ουσία του Θεού διότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, αφού ο Θεός είναι φύσει Θεός, ενώ ο άνθρωπος μπορεί να γίνει θεός κατά χάρην, δεν είναι κατά φύσην.)

10) Ο Ε.Τ. λέει ότι «όλες οι ψυχές του κόσμου προέρχονται από μία και μόνο ψυχή, από την ψυχή του σύμπαντος» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 52) και ότι οι ψυχές «ερπετώδεις στην αρχή μεταβάλλονται σε ένυδρες, οι ένυδρες σε χερσαίες κι οι χερσαίες σε πετεινές σε αέριες, σε ανθρώπους, οι δε ανθρώπινες σε δαίμονες» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 53). Πού είδαν κάτι αντίστοιχο στη διδασκαλία του Χριστιανισμού για τη ψυχή; Ούτε κοκοράκια ούτε πετεινούς θεωρεί τις ανθρώπινες ψυχές. (Το σύμπαν είναι κτιστό, δημιούργημα δηλ. υλικό εκ του μηδενός από τον Θεό, με χρονική αρχή και τρεπτό. Κάποια στιγμή δε, θα λάβει πνευματική και ένδοξη μορφή μετά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου Ιησού, όπως περιγράφεται στην θεόπνευστη Αποκάλυψη του ευαγγελιστού Ιωάννου.)

11) Ο Ε.Τ. λέει ότι «καταδίκη της κακής ψυχής είναι η αγνωσία» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 53). Ο Χριστιανισμός δεν δέχεται κάτι τέτοιο. (Αντιθέτως η επιλογή της αγνωσίας του ανθρώπου για τον Θεό και το ευαγγέλιο του είναι η αιτία της απομακρύνσεως του εκ της Ζωής, του Φωτός, της Αληθείας, της Αναστάσεως, της Οδού, δηλ. όσα λέει ο Ιησούς Χριστός ότι είναι. Ο Χριστός στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο μιλά καθαρώς για τόν εαυτό του και λέει ότι όποιος πιστεύει σε αυτόν και εμπιστεύεται αυτόν ακόμη κι αν πεθάνει θα ζήσει, δηλ. ακόμη κι αν τον βρει σωματικός θάνατος θα ζει αιωνίως μέσα στη δόξα του, δηλ. στην μέθεξη των ακτίστων ενεργειών του, μέσα στο φώς του.)

12) Ο Ε.Τ. λέει ότι η ασεβής ψυχή «ζητά μετά την έξοδό της από το σώμα να ενσαρκωθεί σε νέο ανθρώπινο σώμα κι όχι σε σώμα άλλου ζώου» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 56). Οι γνωστές αιγυπτιακές αστειότητες που δεν έχουν καμμία σχέση με τη διδασκαλία του Χριστιανισμού για την ψυχή. (Ο Κύριος στο ευαγγέλιο του λέει πολλές φορές για ανθρώπους που κοιμήθηκαν σωματικώς και είτε πήγαν στην κόλαση είτε στην βασιλεία του, δηλ. μέσα στο φως του, δεν μπήκαν σε άλλο σώμα ανθρώπου ή ζώου. Κόλαση είναι η μή μέθεξη της ψυχής του ανθρώπου με τις άκτιστες ενέργειες του τριαδικού Θεού, η απόλυτη απουσία ακτίστου ενεργείας στην ψυχή του αμετανοήτου κεκοιμημένου. Η απόλυτη μη εκδήλωση της παρουσίας του Θεού στην ψυχή του αμετανοήτου κεκοιμημένου λόγω της επιλογής του ανθρώπου, όταν η ψυχή του ήταν ενωμένη με το σώμα του πρό της σωματικής κοιμήσεως του, να γνωρίσει και να ακολουθήσει την μόνη πηγή της αληθινής ζωής, τον Χριστό. Ο Χριστός ονομάζει αληθινή ζωή την μετά τον σωματικό θάνατο ζωή, εφόσον η ψυχή ζει μέσα στο φώς της τριαδικής Θεότητος.)

13) Ο Ε.Τ. αποκαλεί «τον άνθρωπο επίγειο θνητό θεό, τον επουράνιο θεό αθάνατο άνθρωπο» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 58). Ο Χριστιανισμός τονίζει την αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Δεν είναι απλώς η θνητότητα, αλά και η διαφορά μεταξύ Κτιστού και Ακτίστου.

14) Ο Ε.Τ. λέει ότι «και ο Θεός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να δημιουργεί αγαθά έργα» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 62). Ο Χριστιανισμός τονίζει ότι ο Θεός δεν έχει ανάγκη κανενός πράγματος και φυσικά δεν είχε ανάγκη να δημιουργήσει τίποτε. (Όσα δημιούργησε ο τριαδικός Θεός τα δημιούργησε από την άπειρη αγάπη του, όχι διότι τα είχε ανάγκη αφού Εκείνος είναι το Τέλειο, το Απόλυτο.)

15) Ο Ε.Τ. λέει ότι ο άνθρωπος είναι της ίδιας ουσίας με το Θεό (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 70). Ο Χριστιανισμός δεν δέχεται κάτι τέτοιο.

16) Ο Ε.Τ. λέει ότι τα αγάλματα «είναι προικισμένα με ψυχή˙ και ζωική πνοή˙ και κάνουν θαύματα˙ και προλέγουν το μέλλον» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 92). Καμμία σχέση με το Χριστιανισμό. (Γι' αυτό ακριβώς ονομάζονται οι νεοπαγανιστές, ειδωλολάτρες, διότι οι πνευματικοί τους πρόγονοι πίστευαν και αν και οι νεοπαγανιστές θέλουν να εμφανίζονται συνεχιστές των αρχαίων ειδωλολατρών, είναι αναμενόμενο να πιστεύουν ότι μέσα στα αγάλματα κατοικούν ψυχές, έχουν ζωή και γι' αυτό προλέγουν το μέλλον. Είναι δηλ. λάτρεις των ειδώλων, είδωλο είναι κάτι που δεν υπάρχει, πχ όταν καθόμαστε στον καθρέπτη βλέπουμε τον εαυτό μας αλλά αυτό που βλέπουμε δεν υπάρχει, γι' αυτό λέμε, βλέπω το είδωλο μου στον καθρέπτη. Αν ισχυριστεί κάποιος ότι κι εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε τις εικόνες, κάνει άκυρη σύγκριση διότι εμείς δεν πιστεύουμε ότι μέσα στην εικόνα κατοικεί ψυχή, ότι η εικόνα έχει πνοή ζωής και προλέγει το μέλλον. Δεν πιστεύουμε ότι μέσα στην εικόνα της Παναγίας μας κατοικεί η Παναγία, στου Χριστού ο Χριστός, στου Αγίου Γεωργίου ο Άγιος Γεώργιος κλπ. Το ότι ασπαζόμεθα τις εικόνες δεν συνεπάγεται ότι τις λατρεύουμε όπως έκαναν οι αρχαίοι λαοί με τα αγάλματα τους ή τις εικόνες των φαραώ και των βασιλέων τους, τις προτομές αυτών κοκ. Ασπαζόμεθα τις εικόνες μόνο τιμητικώς και με αγάπη μόνο προς το εικονιζόμενο πρόσωπο, δεν ασπαζόμεθα το ξύλο, το χρώμα, την ύλη. Όπως όταν ένας πατέρας ασπάζεται την φωτογραφία των παιδιών του, δεν ασπάζεται το χαρτί και την χρωματική ύλη της φωτογραφίας, αλλά ασπάζεται νοερώς μέσω της φωτογραφίας τα παιδιά του. Γι' αυτό και οι αιρετικοί διαμαρτυρόμενοι που μας κατηγορούν για ειδωλολατρεία δεν ξέρουν τί λέγουν όπως επίσης και όσοι εκ των νεοπαγανιστών κάνουν άστοχη σύγκριση με τον σεβασμό που δείχνουμε μόνο προς το εικονιζόμενο πρόσωπο της εικόνας, εν αντιθέσει με τους ειδωλολάτρες της αρχαιότητος οι οποίοι λάτρευαν αυτό καθ' αυτό το άγαλμα γιατί πίστευαν ότι μέσα σε αυτό κατοικεί ψυχή δηλ. το άγαλμα ήταν ζωντανό!!!)

17) Ο Ε.Τ. λέει ότι «ο κόσμος είναι αιώνιος» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 96). Φυσικά όσοι ισχυρίζονται ότι ο Χριστιανισμός αντέγραψε τον Ε.Τ. δεν έχουν ιδέα περί Χριστιανισμού και της διδασκαλίας του για μη αιωνιότητα του κόσμου.

18) Ο Ε.Τ. λέει ότι «όλα στον κόσμο είναι πλάνη και ψευτιά» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 106), ότι «κάθε αλλοιούμενο πράγμα είναι ψεύτικο» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 107). Αντίθετα, ο Χριστιανισμός την αλλοίωση δεν τη θεωρεί ένδειξη πλάνης. Ο κόσμος είναι τρεπτός (μεταβαλλόμενος-αλλοιούμενος), αλλά οπωσδήποτε υπαρκτός, σύμφωνα με το Χριστιανισμό.

19) Ο Ε.Τ. λέει ότι η «ψυχή είναι αθάνατη» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 110). Ο Χριστιανισμός δεν δέχεται κάτι τέτοιο. (Πιο συγκεκριμένα ο Χριστιανισμός βάσει των αληθειών που αποκαλύπτονται στην Αγία Γραφή, μας λέγει ότι η ψυχή είναι αθάνατη προς το μέλλον, όχι αθάνατη όπως την εννοεί ο Ερμής, δηλ. χωρίς χρονική αρχή. Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι η ψυχή έχει χρονική αρχή, την δημιουργία της εκ του μηδενός από τον Θεό, αλλά δεν έχει χρονικό τέλος.)

20) Ο Ε.Τ. λέει ότι «ο πρώτος Θεός δημιούργησε από πρώτη ουσία, ο δε δεύτερος Θεός δημιούργησε εμάς από γενόμενη σωμάτωση» (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 115). Ο Χριστιανισμός απλώς λέει ότι ο Θεός δημιούργησε εκ του μη όντος και φυσικά δεν δέχεται όλη αυτή την ειδωλολατρική... γκάμα θεών.

21) Ο Ε.Τ. λέει ότι «ο άνθρωπος πλάστηκε από κακή ύλη» και γι' αυτό περιπίπτει σε πλάνες (Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον, σ. 120). Ο Χριστιανισμός θεωρεί βλασφημία κατά του Θεού την άποψη ότι η ύλη είναι κακή, διαβολική κλπ. Για τους ειδωλολάτρες καλό είναι μόνο ο νους, ενώ για το Χριστιανισμό είναι καλό ό,τι έκανε ο Θεός, σωματικό και ασώματο. (Ο άνθρωπος περιπίπτει σε πλάνες όχι διότι επλάσθη από κακή ύλη! Αλλά γιατί επλάσθη από τον τριαδικό Δημιουργό ελεύθερος να ασκήσει το αυτεξούσιο του όπως εκείνος θελήσει. Ο Θεός ως απολύτως Άγιος δεν βιάζει το πλάσμα του, τον άνθρωπο, να είναι καλός και απλανής με την βία. Αυτό δεν θα είχε άλλωστε υπόσταση αρετής. Ενάρετος και απλανής είναι εκείνος που επιλέγει την ευαγγελική αρετή και πίστη ως τρόπο ζωής.)

Αυτές είναι οι «ελάχιστες λεπτομέρειες», που κάποιοι τις θεωρούν και ανύπαρκτες και ταυτίζουν τη διδασκαλία της Π.Δ. και της Κ.Δ. με τέτοιες ειδωλολατρικές, μισόκοσμες, πανθεϊστικές αντιλήψεις του Ε.Τ. Μόνο όσοι αγνοούν το Χριστιανισμό και τον Ε.Τ. θα έλεγαν ότι ταυτίζεται ο Χριστιανισμός με τα όσα λέει ο Ε.Τ.

34b ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΡΦΕΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Ένα από τα πιο αγαπημένα παραδείγματα που φέρνουν οι αρχαιοκεντρικοί αυτοί είναι μια σκαλιστή πέτρα του 3ου μ.Χ. αιώνα, όπου ο Ορφέας παρουσιάζεται σταυρωμένως πάνω σε σταυρό στο κάτω μέρος του οποίου είναι μια άγκυρα. Και δείχνουν αντίστοιχα πρωτοχριστιανικά σύμβολα, με το σταυρό και την άγκυρα. Όμως η χριστιανική άγκυρα παραπέμπει στην «κιβωτό της σωτηρίας» Α' Πέτρου 3, 20-21. Η άγκυρα στον Ορφισμό τί συμβολίζει; Αλλά αυτό είναι λιγότερο σημαντικό σχετικά με το παρακάτω. Το εύρημα με τον Ορφέα χρονολογείται 200 με 300 χρόνια μετά Χριστόν, είναι κλοπή δηλαδή του Χριστιανικού συμβολισμού. Πιθανότατα κάποιοι Ορφικοί θα είδαν στο πρόσωπο του Χριστού τον Ορφέα.

Και μερικά πράγματα για τα Ορφικά, τον Ορφισμό και τον λεγόμενο μονοθεϊσμό του Ορφέα:

«Ο Αριστοτέλης στο ''Περί Ψυχής'', 410 b 31, κάνει λόγο για «τα λεγόμενα Ορφικά έπη». Διαφωτιστική είναι η μαρτυρία από ένα απόσπασμα (24 στην έκδοση του Blumenthal) του Ίωνος του Χίου (5ος π.Χ. αι.): ο Πυθαγόρας είχε συνθέσει ποιήματα που τα παρουσίαζε υπό το όνομα του Ορφέα. Και ο Επιγένης, Αλεξανδρινός φιλόλογος που είχε ειδικά ασχοληθεί με τα «Ορφικά», επαναλαμβάνει την μαρτυρία αυτή και για άλλους Πυθαγόρειους (Διογένης Λαέρτιος, VII, 8)» (Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λάρους Μπριτάννικα).

«Ο αγέραστος Χρόνος ήταν η αρχή που γέννησε το Χάος, τον Αιθέρα και το Έρεβος. Ο Χρόνος άφησε στον Αιθέρα ένα αυγό, από το οποίο βγήκε ο Φάνης (Έρωτας). Ο άνθρωπος κατά τους ορφικούς έχει καθήκον να απελευθερώσει την ψυχή του από το σώμα, για να απαλλαγεί από τα τιτανικά του στοιχεία. Η ψυχή επανέρχεται στο σώμα με την μετενσάρκωση ή μετεμψύχωση, μετά τις βαριές κυρώσεις που υφίσταται στον Άδη, όπου και αποκαθαίρεται» (Εγκυκλοπαίδεια Υδρία).

«Πίστευαν ότι το σώμα ήταν φυλακή της ψυχής και ότι αναγκάστηκε να κλειστεί σε αυτό, γιατί είχε διαπράξει κάποιο αμάρτημα, για το οποίο έπρεπε να τιμωρηθεί» (Εγκυκλοπαίδεια Παιδεία).

Τί σχέση έχουν όλα αυτά με τον βιβλικό μονοθεϊσμό; Καμμία απολύτως. Ποιος Χρόνος και ποια Νύχτα; Ποια μετεμψύχωση; Καμμία σχέση με την Π.Δ. και την Κ.Δ. δεν έχουν αυτές οι αντιλήψεις. Ο χρόνος έχει αρχή σύμφωνα με το Χριστιανισμό.

Στους «ορφικούς ύμνους» η Νύχτα είναι η «γενέτειρα θεών και ανθρώπων», ο Ουρανός είναι «παγγενήτορας», ο Ήλιος είναι «πατέρας του χρόνου», ο Κρόνος είναι «πατέρας μακάριων θεών και ανθρώπων», η Ρέα είναι «μητέρα των θεών και των θνητών», ο Δίας είναι «αρχή των πάντων», η Γη είναι «των μακαρίων μητέρα και των θνητών», η Μήτηρ των Θεών είναι μητέρα επίσης «των αθανάτων θεών και του γένους των θνητών», και τέλος, η Δηώ-Δήμητρα είναι η «παμμητέρα θεά».

Πού τον είδαν τον μονοθεϊσμό; Και τί συμβαίνει επί τέλους; Ο Ουρανός ή η Γαία ή η Νύχτα ή η Ρέα, ή ο Δίας ή ο Κρόνος είναι ο «γενήτορας θεών και θνητών»; Θα μας πει κανείς τί συμβαίνει; Και συγκρίνοντας με τα όσα οι εγκυκλοπαίδειες αναφέρουν για την ορφική θεογονία, πώς γίνεται ο Ήλιος να είναι πατέρας του Χρόνου, αφού ο Χρόνος είναι αιώνιος (αγέραστος) και αυτός δημιουργεί τα πάντα; Όταν τα ξεκαθαρίσουν αυτά, τότε να πουν ότι ο λεγόμενος Ορφέας ίδρυσε ...μονοθεϊστική θρησκεία, την οποία αντέγραψε ο Χριστιανισμός. 

 

Πηγή: ierosolymitissa.org

Jehovah's Witness BIBLE Exposed by SAM SHAMOUN

ΚΟΙΝΟΤΟΠΑ ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ, 7o.

31. "Η θεοποίηση ανθρώπων δεν ήταν αρχαιοελληνικό φαινόμενο. Την έφερε από την Ασία ο Αλέξανδρος. Δεν είναι κάτι, για το οποίο πρέπει να κατηγορηθεί η κοσμοαντίληψη των Εθνικών της αρχαίας Ελλάδας. Ειδικότερα, ο Αλέξανδρος είναι ηθικά υπόλογος, διότι ουσιαστικά εξασιάτισε την Ελλάδα (και δεν εξελληνίστηκε η Ασία), αφού με τη θεοποίηση του οδήγησε στο φαινόμενο οι μετέπειτα μονάρχες αλλά και ο λαός να θεωρούν φυσιολογικό ο μονάρχης να είναι ζώντας θεός".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Είναι γεγονός ότι η αυτοθεοποίηση του Μέγα Αλεξάνδρου είναι κάτι το αρνητικό και από αυτόν πρωτοάρχισαν να θεοποιούνται οι ελληνιστικοί βασιλείς και μετά οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες. Είναι το μόνο αρνητικό ίσως που μπορεί να αποδοθεί στον Μεγαλέξανδρο, και είναι αυτός που «εγκαινίασε» το έθιμο αυτό. Όμως τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα, απ' όσο πιστεύουν οι νεοπαγανιστές:

Στην ειδωλολατρική αρχαιότητα ως γνωστόν η έννοια του «θεού» και του «θείου» δεν προσδιορίζονταν από το «απόλυτο» ή το «άπειρο», όπως στον Χριστιανισμό. Οι ειδωλολατρικοί μυθολογικοί θεοί δεν ήταν «τέλειοι» ούτε ήταν το Απόλυτο. Ήταν ατελείς, και αυτό που τους χαρακτήριζε, πέραν της αθανασίας, ήταν ότι το «θείο» σήμαινε απλώς το «πάνω από τον άνθρωπο» και τα ανθρώπινα μέτρα και δυνάμεις. Ο Δίας π.χ. δεν ήταν πάνσοφος, δηλαδή τέλειος, αλλά ήταν απλώς σοφότερος από τους ανθρώπους. Έτσι, ο «θεός» για τους ειδωλολάτρες ήταν κάτι απλώς πέρα από τον άνθρωπο, κι όχι «το» τέλειο. Υπό αυτήν την αντίληψη για το θείον, η λατρεία κάποιων ανθρώπων ως θεών δεν φαντάζει παράξενη ή καταδικαστέα. Έτσι κι αλλιώς οι βασιλείς ήταν κατά κάποιον τρόπο «πάνω από τους (υπόλοιπους) ανθρώπους»˙ πιο δυνατοί. Μπορούσαν έτσι να θεοποιηθούν. Αθάνατοι δεν ήταν βέβαια, αλλά με λίγες ειδωλολατρικές θεωρίες περί μετενσάρκωσης, και με λίγη αρχαία φιλοσοφική σάλτσα, όλα λυνόταν. Δεν υπήρχε πρόβλημα για τον υπόλοιπο κόσμο. Απλώς έπρεπε να αποδεικνύουν (π.χ. στους πολέμους) ότι ήταν θεοί, δηλαδή ανίκητοι. Το αν ο «θεός» κατέχει την τελειότητα ή όχι, κάνει τη διαφορά που επιτρέπει ή απαγορεύει την θεοποίηση ανθρώπων. Βλέπουμε δηλαδή, πως η παγανιστική αντίληψη ότι ο «θεός» δεν είναι «τέλειος», οδηγεί σε θεοποίηση των πιο ισχυρών, των πιο δυνατών ανθρώπων.

Από το «θεός = ανώτερο από τους ανθρώπους ον (αλλά όχι τέλειο)» ώς το «θεός = ανώτερο από τους κοινούς ανθρώπους ον» η απόσταση είναι πολύ μικρή. Αυτό απεδείχθη στην πράξη, και αυτή η απόδειξη της Ιστορίας κάνει περιττή οποιανδήποτε άλλη.

Δεν διέπραξε ο Μεγαλέξανδρος κάτι εξωφρενικό, αν κρίνουμε τη θεοποίησή του από παγανιστική οπτική. Αλλά από Χριστιανική είναι παράλογο, αφού μόνο ο Θεός είναι Τέλειος και Απόλυτο και του αποδίδεται ο χαρακτηρισμός θεός. Κάτι που πάντα ξεχνούν οι νεοπαγανιστές που κατακρίνουν τον Μεγαλέξανδρο είναι πως μόνο οι Χριστιανοί τόλμησαν έμπρακτα (κι όχι με φιλοσοφικά υποννοούμενα και αστειάκια) να αρνηθούν στους αυτοκράτορες το «δικαίωμα» να λέγονται θεοί. Οι ειδωλολάτρες, με την απαράδεκτη ιδέα ότι ο θεός, ή οι θεοί, δεν είναι τέλειος, ούτε που σκέφτηκαν να πράξουν ό,τι οι Χριστιανοί.

Η σχετική κραυγή των φιλάθλων ή άλλων προς τα αθλητικά και όχι μόνο είδωλα τους «είσαι θεός» αποδεικνύει πόσο εύκολα κάποιος άνθρωπος που είναι ασυναγώνιστα ανώτερος από τους κοινούς θνητούς σε κάτι, μπορεί να λάβει το χαρακτηρισμό «θεός». Μόνο που σήμερα δεν κυριολεκτούν, διότι «θεός» σημαίνει το τέλειο ον˙ ενώ στην παγανιστική αρχαιότητα το εννοούσαν, επειδή το θεός σήμαινε απλώς το «παραπάνω από τους (κοινούς ή τους περισσότερους) ανθρώπους» ον, η παρένθεση υπονοείται. ΟΧΙ το "τέλειο".

«Ότι η ελληνιστική προσωπολατρία ήταν πάντοτε ανειλικρινής –ότι ήταν ένα πολιτικό κόλπο και τίποτε περισσότερο, κανένας, νομίζω δεν θα το πιστέψει από αυτούς που παρατηρούν στην εποχή μας να αυξάνει συνεχώς η μαζική κολακεία προς τους δικτάτορες, τους βασιλιάδες, κι όταν αυτοί ελλείπουν, στους αθλητές» (E.R. Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα, σ. 152).

Όπως και να ‘χει, είναι ανιστόρητο επιχείρημα, οι νεοπαγανιστές να ισχυρίζονται πως η θεοποίηση του ηγεμόνα δεν είναι αρχαιοελληνικό και παγανιστικό έθιμο. Το τι είναι ή τι δεν είναι αρχαιοελληνικό, δε θα μας το πουν δυο τρεις «Νεοπαγανιστές», που εμφανίστηκαν ως νεοπαγανιστές την δεκαετία του 1990, αλλά η αρχαία ελληνική ιστορία. Θεοποιήσεις γίνονταν στον αρχαίο ελληνικό κόσμο από τον 4ο π.Χ. αιώνα ώς τον 4ο μ.Χ. αιώνα, δηλαδή επί 700 περίπου χρόνια. «Μικρό διάστημα», βεβαίως! Ουδόλως αντιπροσωπευτικό του αρχαίου ήθους και πολιτισμού! «Λεπτομέρειες»! Τέτοια λένε οι Ν/Π για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και τα προφανή. Ωστόσο, η θεοποίηση του ηγεμόνα είναι καθαρώς ειδωλολατρικό φαινόμενο και, εφόσον γινόταν επί 700 έτη περίπου στον αρχαιοελληνικό κόσμο, είναι αρχαιοελληνικότατο, ακόμη και αν δεν έχει αρχαιοελληνική προέλευση. Δεν χρειάζεται μια παράδοση να έχει μυκηναϊκή ή αρχαϊκή προέλευση, για να είναι αρχαιοελληνική. Αφού οι ειδωλολάτρες της Αρχαιότητας το δέχτηκαν και κανείς δεν αντέδρασε, είναι αντιφατικό να εμφανίζονται έπειτα από 20 αιώνες κάποιοι, που θέλουν να είναι συνεχιστές των αρχαίων ειδωλολατρών και ταυτόχρονα να είναι ενάντιοι στην ειδωλολατρική παράδοση της αρχαιότητας. Άλλωστε και πριν τον Αλέξανδρο θεοποιούνταν (απλώς μεταθανάτια μόνο) οι ολυμπιονίκες και άλλοι. Από πού κι ώς πού πεθαμένοι ανακηρύσσονταν «φυσικές δυνάμεις»;

Όσο για τον Μέγα Αλέξανδρο, τον οποίο συκοφαντούν και βρίζουν ορισμένοι νεοπαγανιστές, αναφορικά με τη θεοποίηση του, θα πούμε πως όταν αυτός είχε γίνει κοσμοκράτορας και τον κολάκευαν στην Ασία και τον έλεγαν θεό, έλεγε στους Έλληνες του περιβάλλοντος του με κάποια αστειότητα, ότι από δύο τεκμήρια είναι σίγουρος ότι δεν είναι θεός˙ από το ότι κοιμάται και το ότι συνουσιάζεται (Πλούταρχου Αλέξανδρος 22, 6). Έδειξε έτσι ο Αλέξανδρος πόσο περιφρονούσε τους θεούς (που συνουσιάζονταν και κοιμούνταν, όπως οι θνητοί) τους οποίους θέλουν να επαναφέρουν οι νεοπαγανιστές, αλλά και την υψηλότατη (αν και προχριστιανική) θεολογία του (θα τον είχε διδάξει, ασφαλώς, αυτά ο Αριστοτέλης). Επίσης έδειξε πόσο σοβαρά πίστευε τα περί θεοποιήσεως του.

32. "Η αρχαία Ελλάδα ήταν θρησκευτικώς ανεκτική, ενώ το Βυζάντιο και οι Χριστιανοί, ως μονοθεϊστές, ήταν μη ανεκτικοί".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αφού οι αρχαίοι Έλληνες ήταν θρησκευτικώς ανεκτικοί, γιατί οι δούλοι έπρεπε να έχουν την θρησκεία των κυρίων τους (αλλάζοντας υποχρεωτικά θεούς και λατρεία κάθε φορά που πωλούνταν σε άλλο κύριο); Αφού οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ανεκτικοί θρησκευτικώς, γιατί δεν μπορούσε μια θεότητα ξένη, δηλαδή όχι θεότητα της πόλης-κράτους, να έχει ναό κτισμένο, αλλά έπρεπε ειδική επιτροπή της πόλεως να συνεδριάσει πρώτα για να συζητήσει άν έπρεπε να επιτραπεί χτίσιμο ναού ξένης θεότητας; Αφού η αρχαία Ελλάδα ήταν θρησκευτικώς ανεκτική, γιατί τιμωρούνταν βαρύτατα όσοι πολίτες αμελούσαν τα λατρευτικά τους καθήκοντα προς τους θεσμοθετημένους θεούς της πόλης όπου ζούσαν; Γιατί υπήρχαν τόσο αυστηροί νόμοι λοιπόν κατά ξένων λατρειών, αφού οι αρχαίοι ήταν πολυθεϊστές και (δήθεν) συνεπώς ανεκτικοί;

Σε κανέναν αρχαιολάτρη δεν θα άρεσε να τιμωρείται από το κράτος όποιος δεν πηγαίνει στην εκκλησία τις Κυριακές. Γιατί τότε δεν αναγνωρίζει πως η αρχαία εποχή που επέβαλε τιμωρίες σε όποιον δεν θυσιάζε στους θεούς της πόλης του, ήταν θρησκευτικώς μη ανεκτική; «Η αθηναϊκή νομοθεσία προέβλεπε ποινές για όσους αρνούνταν να τιμήσουν θρησκευτικά μια εθνική εορτή (Πολυδεύκης, 8, 46 – Ουλπιανός, Σχολ. στο Δημοσθένη, Κατά Μειδίου)» (Fustel De Coulanges, Η αρχαία Πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 349).

Και απ' αυτή την περίπτωση αποδεικνύεται πως οι νεοπαγανιστές και πολλοί εκδυτικισμένοι αρχαιολάτρες συγχέουν την ύπαρξη πολλών θεών με το δικαίωμα να λατρεύει κάποιος τους μη θεσμοθετημένους από την πόλη του, θεούς, ή με το δικαίωμα να αρνείται να λατρέψει τους θεούς που όρισε η πόλη. Η ύπαρξη πολλών θεών δεν σχετιζόταν με το δικαίωμα να απορρίπτεις τον θεό της πόλης χάριν κάποιου άλλου θεού. Τέτοια δικαιώματα δεν δίνονταν από την αρχαία πόλη. Ουδέποτε είχε το δικαίωμα κανείς να αρνηθεί τον θεό της πόλης και να διαλέξει κάποιον άλλον από τους υπόλοιπους επτακόσιους. Αμέσως καταδικαζόταν από τα δικαστήρια.

Ο κάθε πολίτης «έπρεπε να πιστεύει και να υποτάσσεται στη θρησκεία της πόλης. Μπορούσαν, ωστόσο, να περιφρονούν ή να μισούν τους θεούς της γειτονικής πόλης (...) δεν έχουν δικαίωμα όμως ούτε να σκεφτούν ακόμη την αμφισβήτηση της Πολιούχου Αθηνάς ή του Ερεχθέα ή του Κέκροπα. Η ελευθερία της σκέψης σχετικά με τη θρησκεία ήταν κάτι εντελώς άγνωστο στους Αρχαίους» (Fustel De Coulanges, Η αρχαία Πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 349). Γι' αυτό άλλωστε, ο Σωκράτης κατηγορήθηκε πως δεν λογάριαζε για θεούς, τους θεούς που δεχόταν η Αθήνα («Ἀδικεῖ Σωκράτης οὕς ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων», Ξενοφώντα, Απομνημονεύματα, 1, 1). Τρομερό έγκλημα διέπραξε ο Σωκράτης! Αυτή ήταν η τεράστια θρησκευτική ελευθερία που έδινε ο πολυθεϊσμός σχετικά με τον μονοθεϊσμό (Δεν έχει σημασία, φυσικά, αν ο Σωκράτης πίστευε ή δεν πίστευε στους θεούς˙ σημασία έχει ότι ο αθηναϊκός νόμος θεωρούσε νομικό αδίκημα την απιστία στην επίσημη κρατική θρησκεία του πολυθεϊσμού.).

«Η ιδέα λοιπόν ότι κάθε επιμέρους όψη της πραγματικότητας πρέπει να εξουσιάζεται από ένα θείο ον προκαλεί την ισαριθμία τέτοιων όψεων και θεοτήτων και συνεπώς τον πολυθεϊσμό. Από τη βασική αυτή στον πολυθεϊσμό ιδέα, της ισαριθμίας, προέρχεται και η λεγόμενη ανοχή του πολυθεϊσμού: στο ήδη υπάρχον πάνθεον μπορούν να μπουν όσες θεότητες αντιστοιχούν σε νέες ή μη ακόμα εξουσιαζόμενες από κάποια θεότητα όψεις της πραγματικότητας. Όμως κάποια που ήδη εξουσιάζεται αλλάζει θεότητα μόνο με ανατροπή της παλιάς. Έτσι η ανοχή συνυπάρχει με αυτήν την ιδιάζουσα στον πολυθεϊσμό, αποκλειστικότητα. Κάτι επίσης που πρέπει να προστεθεί σχετικά με την ανοχή , είναι ότι αυτή αφορά μόνο θεότητες. Με άλλα λόγια ένα πολυθεϊστικό σύστημα απορροφά από άλλες θρησκείες μόνο θεία όντα, τα οποία προσθέτει στα ήδη υπάρχοντα δικά του, και κατά κανόνα όχι την ίδια την άλλη θρησκεία, εφόσον αυτή υπηρετεί διαφορετικό σκοπό από την προαγωγή διάφορων εγκοσμίων πραγματικοτήτων, που είναι ο συνηθέστερος , κύριος σκοπός του πολυθεϊσμού. (...) Συνεπώς η ονομαζόμενη ανοχή του πολυθεϊσμού αποτελεί απλώς μια διαδικασία απορρόφησης και προσθήκης νέων θεοτήτων και όχι θρησκειών. Με άλλα λόγια μια επέκταση της ήδη υπάρχουσας βασικής του ιδέας, των πολλών θείων όντων, και όχι μια πρόσληψη του πραγματικά διαφορετικού. Υπό το ίδιο φως πρέπει να θεωρηθεί και η αντιπαράθεση, στη σύγχρονη συζήτηση, του μονοθεϊσμού ως μερικής αλήθειας και του πολυθεϊσμού ως περιεκτικής» (Σ. Παπαλεξανδρόπουλου, «Πολυθεϊσμός και Μονοθεϊσμός: δύο τύποι θρησκείας», Σύναξη, τόμος 84). Με άλλα λόγια η δήθεν «ανεκτικότητα» του πολυθεϊσμού δεν αφορά την ανοχή προς άλλες θρησκείες˙ απόδειξη είναι οι διωγμοί κατά του Χριστιανισμού. Η «ανεκτικότητα» αυτή αφορά την ταύτιση παλιών με νέες θεότητες, ή την τοποθέτησή τους «εκεί» που πιστεύεται ότι έχουν εξουσία. Διαφορετικά, υπάρχει αμείλικτος διωγμός.

Ακόμη και η αυθαίρετη εισαγωγή στην πόλη μιας ξένης θρησκείας από μερικούς πολίτες της, απαγορευόταν αυστηρά. Όχι τίποτε άλλο, αλλά το αναφέρουμε, για να πάψει η προπαγάνδα των νεοπαγανιστών, ότι το κακό Ελληνικό κράτος δεν τους αναγνωρίζει, ενώ η Αρχαιότητα επέτρεπε στους πολίτες να θρησκεύονται όπως αυτοί ήθελαν. «Καταδικάστηκε σε θάνατο κάποια ιέρεια που ονομαζόταν Νίνος. Το κύριο αδίκημα της φαίνεται ότι υπήρξε μια απόπειρα να συγκροτήσει μια νέα θρησκευτική αίρεση ή μια τελετουργία προς τιμήν κάποιας νέας θεότητας (Δημοσθένους 19, 281)» (Douglas M. MacDowell, Το δίκαιο στην Αθήνα των κλασικών χρόνων, εκδ. Παπαδήμα, σ. 304).

Επιπλέον ακόμη και η έννοια της ασέβειας ήταν τόσο ασαφής, που ο καθένας κινδύνευε για το παραμικρό να καταδικαστεί σε θάνατο ή πρόστιμο. «Ο Ανδοκίδης είχε επισύρει κάποια ποινή θέτοντας «ικετηρία» στο βωμό του Ελευσινίου κατά τη διάρκεια των Μυστηρίων, χωρίς να γνωρίζει ότι υπήρχε νόμος που το απαγόρευε αυτό (Ανδ. 1, 113). (...) Ο Ανδοκίδης αποτελεί πιο αξιόπιστη πηγή απ'’ ό,τι το σχετικό με τον Αισχύλο ανέκδοτο, και είναι προτιμότερο να δεχθούμε ότι στο αθηναϊκό δίκαιο μια πράξη μπορούσε να θεωρηθεί ως ασεβής, ακόμη κι αν ο δράστης δεν γνώριζε, όταν τη διέπραττε, ότι ήταν ασεβής. (...) Φαίνεται απίθανο να είχαν ασπαστεί οι Αθηναίοι την άποψη ότι μια πράξη δεν μπορούσε να είναι ασεβής, αν κανείς νομοθέτης δεν είχε σκεφθεί να την απαγορεύσει» (Douglas M. MacDowell, Το δίκαιο στην Αθήνα των κλασικών χρόνων, εκδ. Παπαδήμα, σ. 306-307).

Αυτά ασφαλώς δεν ήταν μεμονωμένα φαινόμενα: ο Τιβέριος «απαγόρευσε τις ξένες λατρείες ιδιαίτερα τις αιγυπτιακές και εβραϊκές τελετουργίες, και εξανάγκασε εκείνους που είχαν σχέση με αυτές να κάψουν τα θρησκευτικά ενδύματα και εξαρτήματα τους» (Σουετώνιου, Τιβέριος, 36). Ο Κλαύδιος «εξαφάνισε εντελώς από τη Γαλατία τη σκληρή και απάνθρωπη θρησκεία των Δρυιδών, που στα χρόνια του Αυγούστου είχε απαγορευτεί για τους Ρωμαίους πολίτες» (Σουετώνιου, Κλαύδιος, 24). Γενικότερα, ήταν παράβαση νόμου η εισαγωγή ξένης θρησκείας που δεν εγκρίθηκε από τη ρωμαϊκή Γερουσία, όπως αναφέρει ο Κικέρων (De legibus, II, 8: nemo habesset deos sive novow dive advenas nissi publice adsvitos), και ο παραβάτης τιμωρούνταν με θάνατο. Παρατηρούμε ότι οι νεοπαγανιστές ψεύδονται, όταν μιλούν για θρησκευτική ανοχή, διότι τόσο οι Έλληνες όσο και οι Λατίνοι δεν ήταν ανεκτικοί. Για ποιο λόγο ο Πλάτων έγραφε «χρειάζεται ένας γενικός νόμος, που δε θα επιτρέπει παράνομες πράξεις λατρείας» (Νόμοι, 909d); Είναι προφανές πόσο υποκριτές είναι αυτοί που ωρύονται για τους νόμους του Θεοδόσιου, αλλά σιωπούν για την «ανεξίθρησκη» στοχοθεσία και νομοθεσία των Αρχαίων ειδωλολατρών.

«Στη Ρώμη και στην Αθήνα δεν επιτρεπόταν στον ξένο να αποκτήσει ιδιοκτησία, δεν μπορούσε να παντρευτεί, και αν παντρευόταν ο γάμος δεν είχε ισχύ και τα παιδιά του θεωρούνταν νόθα. Δεν μπορούσε να υπογράψει συμβόλαιο με έναν πολίτη, διότι ο νόμος σε καμία περίπτωση δεν αναγνώριζε την εγκυρότητα του συμβολαίου. Αρχικά, δεν του επιτρεπόταν να συμμετέχει ούτε στο εμπόριο. Αν διέπραττε έγκλημα τον μεταχειρίζονταν ως σκλάβο και τον τιμωρούσαν χωρίς δικαστική απόφαση, εφόσον η πόλη δεν ήταν υποχρεωμένη να του παράσχει νομική προστασία. Ο Δημοσθένης μάς αποκαλύπτει τα πραγματικά κίνητρα και σκέψεις των Αθηναίων: «Έπρεπε να διατηρήσουν την αγνότητα των θυσιών» και με τον αποκλεισμό του ξένου «προστάτευαν την ιερή τελετή». Οι άνθρωποι της αρχαίας πόλης γνώριζαν ότι οι θεοί της πόλης αποστρέφονταν τους ξένους και ότι η παρουσία των νεοφερμένων θα καθιστούσε πιθανότατα τη θυσία ανώφελη. Κανείς δεν μπορούσε να ασπάζεται συγχρόνως δύο θρησκείες». Τάδε έφη Γκυστάβ Ντε Φουλάνς στο «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΣ». Όμως η πανεπιστημιακός Μ. Τζανή υποστηρίζει (Δαυλός, τ. 226): «Δεν μπορούν οι Έλληνες να έχουν ως θεό τους το ρατσιστή Γιαχβέ». Τα σχόλια είναι περιττά.

33. "Γιατί να απορρίπτεις τους δικούς μας Ελληνικούς θεούς για χάρη του Εβραίου Γιαχβέ; Γιατί ένας θεός αντί πολλών;" 

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Γιατί οι Ν/Π να είναι τόσο εθνικιστές, ώστε το τι θα πιστέψουν να εξαρτάται από την εθνικότητα και την προέλευσή του; 

 

Όσο για το γιατί ένας θεός κι όχι πολλοί: «Το θείον είναι τέλειο και δεν έχει καμμιά έλλειψη στην αγαθότητα και στη σοφία και στη δύναμη, άναρχο, αΐδιο, απερίγραπτο, και για να μιλήσουμε απλά, τέλειο σε όλα. Αν λοιπόν παραδεχτούμε πολλούς θεούς, είναι ανάγκη να επισημάνουμε κάποιες διαφορές ανάμεσα στους πολλούς. Γιατί αν δεν υπάρχει καμμιά διαφορά σ' αυτούς, μάλλον θα είναι ένας κι όχι πολλοί. Αν πάλι υπάρχει διαφορά σ' αυτούς, πού είναι η τελειότητα; Γιατί αν κάποιος είτε κατά την αγαθότητα, είτε κατά τη δύναμη, είτε κατά τη σοφία, είτε κατά τον χρόνο, είτε κατά τον τόπο δεν φτάνει την τελειότητα, δεν θα μπορούσε να είναι θεός. Έτσι η μία ταυτότητα όλων αποδεικνύει μάλλον έναν κι όχι πολλούς θεούς. Έπειτα πώς, αν είναι πολλοί, θα διατηρηθεί το απερίγραπτο; Γιατί, όπου θα ήταν ο ένας, δε θα βρισκόταν ο άλλος. Πώς επίσης θα κυβερνηθεί ο κόσμος από πολλούς χωρίς να διαλυθεί και να καταστραφεί, αφού θα παρουσιαστούν αντιθέσεις στους κυβερνήτες; Γιατί η διαφορά δημιουργεί εναντιώσεις. Κι αν ισχυριστεί κανείς πως ο καθένας κυβερνά ένα μέρος, ποιό είναι αυτό που έβαλε τάξη και έκανε σ' αυτούς την διανομή; Εκείνο λοιπόν θα ήταν μάλλον ο Θεός. Κατά συνέπεια ένας είναι ο Θεός, τέλειος, απερίγραπτος, δημιουργός του σύμπαντος, αυτός που συνέχει τα πάντα και τα κυβερνά, πέρα από κάθε όριο δυνατότητας και πηγή της τελειότητας. Επιπλέον είναι φυσική ανάγκη η μονάδα να αποτελεί την αρχή της δυάδας» (Ιωάννη Δαμασκηνού, Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, 1, 5).

Πηγή: ierosolymitissa.org

Are There Hadiths That Say Aisha Had Reached Puberty?

DEBATE: Trinity vs. Oneness w. Sam Shamoun & Roger Perkins | Part 2 | IsHeARealOne Radio

DEBATE: Trinity vs. Oneness w. Sam Shamoun & Roger Perkins | Part 1 | IsHeARealOne

Is Jesus God? Answering Muslim Objections (David Wood & Sam Shamoun)

New Testament Scholar DESTROYS Zakir Naik's LIES about Jesus' Crucifixion and Resurrection!

Βόρεια Κορέα: «Βασανίζουν χριστιανούς κρατουμένους αναγκάζοντάς τους να πίνουν νερό με ανθρώπινες στάχτες»

Πρώην τρόφιμος φυλακών καταγγέλλει την κόλαση που έζησε στη χώρα του Κιμ.

 

Όποιος κλειστεί σε φυλακή της Βόρειας Κορέας επειδή είναι πιστός του χριστιανισμού ή είδε τηλεοπτική παραγωγή ξένης χώρας θα περάσει τα πάνδεινα.

Η ανατριχιαστική καθημερινότητα αποκαλύφθηκε πρόσφατα σε έκθεση αμερικανικής οργάνωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τρόφιμοι φυλακών για πράγματα όπως η κατοχή της Βίβλου (Αγίας Γραφής) ή η παρακολούθηση σαπουνόπερας χώρας του εξωτερικού αντιμετωπίζουν ένα ιδιαίτερο βασανιστήριο: τους αναγκάζουν να πιουν νερό από το ποτάμι που σκορπίζουν τις στάχτες των νεκρών κρατουμένων.

Αυτό είπαν όσοι έζησαν τον εφιάλτη του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Chongori της Βόρειας Κορέας, ένα τρομακτικό κέντρο κράτησης που μπορεί να βρεθείς για αδικήματα όπως η προσωπική πίστη ή ένα τηλεοπτικό προϊόν που προέρχεται από τη Νότια Κορέα.

«Κάθε Δευτέρα καίγαμε τα πτώματα», ανακαλεί ένας πρώην τρόφιμος του κολαστηρίου, «μετά την καύση, μαζεύαμε τις στάχτες δίπλα στο κρεματόριο. Οι στάχτες χρησιμοποιούνται για λίπασμα στις φάρμες. (Αντιγραφή των μεθόδων του Χίτλερ που έκαιγε ανθρώπους στους φούρνους, κομμουνισμός και ναζισμός σε πορείες παράλληλες)

(Ο ψυχασθενής ηγέτης της κομμουνιστικής δικτατορίας στην Βόρεια Κορέα, Κίμ Γιόνκ Ούν. Ο παππούς του, ο πατέρας του, οι οποίοι έχουν πεθάνει, και ο ίδιος λατρεύονται σαν θεοί. Οι πολίτες της χώρας είναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν στα δύο αγάλματα του παππού και του πατέρα και να κάνουν υπόκλιση 45 μοιρών. Τους έχουν ταριχεύσει και τους έχουν για να περνούν οι πολίτες και να τιμούν με υποκλίσεις, τα πτώματα αυτών που όταν κυβερνούσαν, βασάνιζαν και σκότωναν όποιον θεωρούσαν εχθρό... εν ονόματι πάντα του λαού και των εργατών... Κομμουνιστική αθεΐα με θεούς αγάλματα και ταριχευμένα πτώματα! Δείτε εδώ)

 

«Όταν έβρεχε, οι στάχτες κατέληγαν στο ποτάμι και οι φυλακισμένοι έπιναν το νερό του ποταμού και το χρησιμοποιούσαν για να κάνουν μπάνιο».

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Chongori, Κέντρο Επανεκπαίδευσης Kyo-hwa-so No. 12 , όπως το λένε επισήμως, είναι διαβόητο για τον υψηλό δείκτη θνησιμότητας εξαιτίας ασθενειών, τραυμάτων και σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης.

Ένας πρώην τρόφιμος των φυλακών που κατάφερε να το σκάσει από τη Βόρεια Κορέα -και δεν κατονομάζεται για λόγους ασφαλείας- ήταν αυτός που έκανε την ανατριχιαστική αποκάλυψη στην αμερικανική οργάνωση Committee for Human Rights in North Korea (HRNK).

Η HRNK χρησιμοποίησε δορυφορικά δεδομένα για να καταδείξει το στρατόπεδο και τα κτίσματά του, αλλά και τους χώρους της καταναγκαστικής εργασίας.

«Ξέρουμε ότι οι άνθρωποι υποφέρουν εκεί πέρα από κάθε φαντασία», δήλωσε ο Joseph Bermudez, επικεφαλής της ομάδας που συνέταξε την έκθεση, «οι θηριωδίες που γίνονται στο τεράστιο σύστημα των άδικων φυλακίσεων της Βόρειας Κορέας απαιτούν την άμεση προσοχή της διεθνούς κοινότητας».

Ο Greg Scarlatoiu, διευθυντής της HRNK, αποκάλυψε και τη φύση των εγκλημάτων για τα οποία στέλνεται εκεί ο κόσμος:

«Συμπεριφορές που είναι απόλυτα φυσιολογικές στις περισσότερες χώρες ποινικοποιούνται στη Βόρεια Κορέα. Αυτό περιλαμβάνει τη θρησκευτική πρακτική, κυρίως τον χριστιανισμό, και την κατοχή της Βίβλου και την πρόσβαση σε πληροφορίες από τον έξω κόσμο, ειδικά κάθε υλικό από τη Νότια Κορέα, όπως σαπουνόπερες.

Περιλαμβάνεται ακόμα και η κακομεταχείριση φύλλου εφημερίδας που περιέχει τη φωτογραφία του ηγέτη της Βόρειας Κορέας ή του πατέρα του ή του παππού του».

Οι φυλακές είναι πολύ κοντά στα σύνορα με την Κίνα και το 60% των 5.000 τροφίμων είναι άνθρωποι που προσπάθησαν να διαφύγουν από τη χώρα.

Το άλλο 40% αποτελείται ωστόσο από ανθρώπους που υπέπεσαν σε αδικήματα όπως η παρακολούθηση σαπουνόπερας...

 

Πηγή: newsbeast.gr

Πηγή φωτογραφιών: protothema.gr, clickatlife.gr

Φυλακές κολαστήρια στην κομμουνιστική Βόρεια Κορέα.

Βόρεια Κορέα: Η ανατριχιαστική αφήγηση πρώην κρατουμένων - Τι λένε για τα όσα βίωναν στις φυλακές κολαστήρια.

 

Πρώην κρατούμενες σε φυλακές της Βόρειας Κορέας περιέγραψαν με τα πιο μελανά χρώματα τα όσα βίωναν, στο BBC. Το «έγκλημά» τους; Προσπάθησαν να φύγουν από τη χώρα, ψάχνοντας μια καλύτερη ζωή. Δεν τα κατάφεραν όμως και οδηγήθηκαν σε φυλακές που αν μη τι άλλο μπορούν να χαρακτηριστούν ως «κολαστήρια».

Βόρεια Κορέα, η συγκλονιστική αφήγηση πρώην κρατούμενης.

Αφού σύρθηκε στο κελί της, η Lee Young-joo διατάχθηκε να καθίσει σταυροπόδι με τα χέρια στα γόνατά της. Δεν της επιτρεπόταν να κινείται για έως και 12 ώρες την ημέρα. Ένα μικρό κούνημα ή ένας σιγανός ψίθυρος προς τους συγκρατούμενούς της τιμωρούνταν αυστηρά.

Είχε περιορισμένη πρόσβαση σε νερό και της έδιναν μόνο λίγες αλεσμένες φλούδες καλαμποκιού για να φάει. «Ένιωθα σαν ζώο, όχι σαν άνθρωπος», είπε. Είπε στο BBC ότι πέρασε ώρες ανακρίσεων επειδή έκανε κάτι που πολλοί από εμάς θεωρούν δεδομένο - να εγκαταλείψει τη χώρα της. Προσπαθούσε να δραπετεύσει από τη Βόρεια Κορέα το 2007, συνελήφθη στην Κίνα και στάλθηκε πίσω.

Πέρασε τρεις μήνες στο κέντρο κράτησης Onsong στη Βόρεια Κορέα, κοντά στα κινεζικά σύνορα, περιμένοντας να καταδικαστεί. Καθώς καθόταν στο κελί της, άκουγε τους ήχους από τις μεταλλικές μύτες των παπουτσιών του φρουρού που περιπολούσε έξω. Πήγαινε μπρος και πίσω. Καθώς ο ήχος απομακρυνόταν, η Young-joo πήρε την ευκαιρία και ψιθύρισε σε έναν από τους συγκρατούμενούς της. «Συζητούσαμε για σχέδια για άλλη μια αποστασία, σχέδια για συναντήσεις με μεσίτες, αυτές ήταν μυστικές συζητήσεις».

Η φυλακή υποτίθεται ότι απέτρεπε τους ανθρώπους από το να δραπετεύσουν από τη Βόρεια Κορέα - είναι προφανές ότι δεν λειτούργησε στη Young-joo ή στους συγκρατούμενούς της. Οι περισσότεροι περίμεναν να καταδικαστούν για απόπειρα εξόδου από τη χώρα. Αλλά τα σχέδια της Young joo τελικά έγιναν γνωστά.

«Ο φύλακας μου ζητούσε να έρθω στα κάγκελα του κελιού και να απλώσω τα χέρια μου, και μετά άρχισε να χτυπάει τα χέρια μου με ένα μπρελόκ μέχρι που φούσκωσαν και έγιναν μπλε. Δεν ήθελα να κλάψω από υπερηφάνεια. Αυτοί οι φρουροί θεωρούν προδότες όσους από εμάς προσπάθησαν να φύγουν από τη Βόρεια Κορέα. Μπορούσες να ακούσεις ξυλοδαρμούς σε άλλα κελιά, πιο μακρινά. Εγώ ήμουν στο κελί τρία αλλά άκουγα τους ξυλοδαρμούς από το κελί 10».

Ένα σύστημα καταστολής.

Η Young-joo είναι μία από τους περισσότερους από 200 ανθρώπους που συνέβαλαν σε μια λεπτομερή έρευνα του Korea Future σχετικά με τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου στο σωφρονιστικό σύστημα της Βόρειας Κορέας.

Η μη κερδοσκοπική οργάνωση εντόπισε 597 δράστες που συνδέονται με 5.181 παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν σε βάρος 785 κρατουμένων σε 148 σωφρονιστικά καταστήματα. Τα αποδεικτικά στοιχεία έχουν συγκεντρωθεί και τοποθετηθεί σε μια βάση δεδομένων με την ελπίδα ότι μια μέρα οι υπεύθυνοι θα μπορέσουν να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη.

Η Βόρεια Κορέα ανέκαθεν αρνιόταν τους ισχυρισμούς για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το BBC προσπάθησε να επικοινωνήσει με εκπρόσωπο της Βόρειας Κορέας για να απαντήσει στην έρευνα αυτή, αλλά δεν έλαβε καμία απάντηση.

Η ομάδα δημιούργησε επίσης ένα τρισδιάστατο μοντέλο του κέντρου κράτησης Onsong για να μπορέσει ο κόσμος να δει τις συνθήκες με τα μάτια του. Ο συνδιευθυντής του Korea Future στη Σεούλ, Suyeon Yoo, δήλωσε στο BBC ότι το σύστημα φυλακών και η βία στο εσωτερικό του χρησιμοποιείται για την «καταστολή ενός πληθυσμού 25 εκατομμυρίων ανθρώπων».

«Σε κάθε συνέντευξη που διεξάγουμε, γινόμαστε μάρτυρες του πώς αυτό έχει επηρεάσει τις ανθρώπινες ζωές. Μια συνεντευξιαζόμενη έκλαιγε καθώς εξιστορούσε ότι έγινε μάρτυρας της δολοφονίας ενός νεογέννητου μωρού».

Πολλαπλές καταγγελίες για καταχρήσεις.

Η Βόρεια Κορέα είναι σήμερα πιο απομονωμένη από τον κόσμο από ποτέ. Η χώρα κυβερνάται από την οικογένεια Κιμ εδώ και τρεις γενιές και οι πολίτες της οφείλουν να δείχνουν πλήρη αφοσίωση στην οικογένεια και στον σημερινό ηγέτη της, τον Κιμ Γιονγκ Ουν.

Η πανδημία κορονοϊού έχει φέρει ακόμη πιο αυστηρούς ελέγχους τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στα σύνορα. Αυστηρότερες ποινές φυλάκισης έχουν επιβληθεί σε όσους προσπαθούν να ρίξουν μια ματιά στον έξω κόσμο - συμπεριλαμβανομένων εκείνων που παρακολουθούν ξένα δράματα ή ταινίες. Το μοτίβο της βίας εντός του συστήματος επαναλαμβάνεται στη μία μαρτυρία μετά την άλλη και στη μία φυλακή μετά την άλλη.

Υπάρχουν πολλαπλές καταγγελίες για βιασμούς και άλλες μορφές σεξουαλικής επίθεσης. Επιζώντες δήλωσαν επίσης στην οργάνωση ότι εξαναγκάστηκαν να υποβληθούν σε αμβλώσεις. Σε μια περίπτωση στο κέντρο κράτησης της επαρχίας Hamgyong, ένας ερωτώμενος είδε μια συγκρατούμενή του να εξαναγκάζεται σε έκτρωση ενώ ήταν οκτώ μηνών έγκυος. Ισχυρίζεται ότι το μωρό επέζησε, αλλά πνίγηκε σε μια λεκάνη με νερό.

Ένα βήμα πιο κοντά στη δικαιοσύνη.

Η Young-joo καταδικάστηκε τελικά σε τρεισήμισι χρόνια φυλάκισης. «Ανησυχούσα αν θα ήμουν ακόμα ζωντανή όταν θα τελείωνε η ποινή μου», δήλωσε. «Όταν πηγαίνεις σε αυτά τα μέρη, πρέπει να εγκαταλείψεις την ανθρώπινη υπόσταση για να αντέξεις και να επιβιώσεις», λέει.

Η Saerom ήταν επίσης στο κέντρο κράτησης Onsong το 2007, αλλά θυμάται ότι οι ξυλοδαρμοί στις φυλακές της Κρατικής Ασφάλειας ήταν χειρότεροι. «Σε χτυπούσαν στο μηρό με ένα ξύλινο ραβδί. Μπαίνεις μέσα αλλά βγαίνεις συρόμενος. Δεν μπορούσα να κοιτάξω άλλους ανθρώπους που ξυλοκοπούνταν και αν έστρεφα το κεφάλι μου αλλού με ανάγκαζαν να το κοιτάξω. Σου σκοτώνουν το πνεύμα».

Πηγή: ethnos.gr

ΚΟΙΝΟΤΟΠΑ ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ, 6o.

30. "Η αρχαία εποχή δεν είχε θρησκευτικούς πολέμους, σε αντίθεση με την χριστιανική. Αυτό δείχνει και την ανωτερότητα του πολυθεϊσμού."

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μα πώς να γίνονταν θρησκευτικοί πόλεμοι στην αρχαία Ελλάδα, αφού όλοι πίστευαν στην ίδια θρησκεία, στο ίδιο πάνθεον; Όταν όμως οι Πέρσες ήρθαν στην Ελλάδα, έκαψαν τους ναούς των ξένων (για αυτούς) θεών. Το ίδιο έκαναν και σε άλλες χώρες κατακτημένες, όπου καταπίεζαν τη θρησκεία τους. Το ίδιο έκαναν και τα ελληνιστικά κράτη που προσπάθησαν να κάνουν τους Εβραίους να απαρνηθούν τη θρησκεία τους για χάρη του εθνισμού, με αποτέλεσμα αιματηρούς πολέμους. Εξάλλου, οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν αυτοί που θέλησαν να κάνουν τους Ιουδαίους με τη βία εθνικούς, απαγορεύοντας με βασιλικό διάταγμα (Αντίοχος Δ', 168 π.Χ.) επί ποινή θανάτου την ιουδαϊκή θρησκεία. Πιο πριν ο Πτολεμαίος Δ' έσφαξε 30 χιλιάδες Εβραίους μη φειδόμενος τα γυναικόπαιδα. Αυτό δεν είναι θρησκευτικός πόλεμος; Ούτε είναι γενικό χαρακτηριστικό του πολυθεϊσμού η ανεκτικότητα: στην Ινδία λόγου χάρη, όπου υπάρχουν ένα σωρό θεοί, κάθε τόσο σφάζονται οι αντίπαλοι πιστοί.

Και για να έρθουμε στα δικά μας, στους νεοπαγανιστές και τους αρχαιο-εθνικιστές δε φαίνεται να λέει τίποτα ο όρος «Ιεροί Πόλεμοι»˙ ίσως λόγω έλλειψης ιστοριογνωσίας.

Ο Πρώτος Ιερός Πόλεμος έγινε μεταξύ 590-589 π.Χ. όταν οι Δελφοί βρήκαν πρόφαση ότι οι Κιρραίοι φορολογούσαν τους προσκυνητές˙ το συμβούλιο των Αμφικτυόνων κήρυξε ιερό πόλεμο εναντίον των Κιρραίων ως ασεβών, και άρχισε φοβερός και καταστρεπτικός πόλεμος, με αποτέλεσμα αυτοί να καταστραφούν. Οι Κιρραίοι εξανδραποδίστηκαν, η χώρα τους πέρασε από φωτιά και σίδηρο, οι γαίες τους αφιερώθηκαν στον Απόλλωνα, στη Λητώ και στην Αθηνά Πρόνοια.

Ο Δεύτερος Ιερός Πόλεμος, το 447 π.Χ. κηρύχθηκε από τους Δελφούς κατά των Φωκαέων, υπό την καθοδήγηση των Σπαρτιατών. Αυτόν το Δεύτερο Ιερό Πόλεμο τον προκάλεσαν οι Φωκαείς που ήθελαν το ιερό του Απόλλωνα να ανήκει σε όλους τους Φωκαείς κι όχι μόνο στην πόλη των Δελφών. Όταν οι Φωκαείς κατέλαβαν το ιερό, οι Δελφοί ζήτησαν την επέμβαση των Σπαρτιατών. Οι Σπαρτιάτες έσπευσαν να αποκαταστήσουν τους Δελφούς στα κυριαρχικά τους δικαιώματα επί του ιερού. Αμέσως όμως μόλις ο σπαρτιατικός στρατός αποχώρησε απ' τους Δελφούς, ο Περικλής εξεστράτευσε με Αθηναίους και παρέδωσε το ιερό πάλι στους Φωκαείς.

Ο Τρίτος Ιερός Πόλεμος, το 356-346 π.Χ. άρχισε όταν οι Φωκαείς κατέλαβαν το μαντείο από την πόλη των Δελφών, οπότε οι Λοκροί, οι Θηβαίοι, οι Θεσσαλοί κήρυξαν Ιερό πόλεμο κατά των ιερόσυλων Φωκαέων οι οποίοι νικήθηκαν, διαλύθηκαν, εξαναγκάστηκαν να ζούν σε χωριά και να πληρώνουν 60 τάλαντα ανά έτος. Ο αρχηγός των Φωκαέων, Ονόμαχος, σταυρώθηκε ως ιερόσυλος (Διόδωρος, 16, 53) και οι αιχμάλωτοι Φωκαείς στρατιώτες καταποντίστηκαν στον Παγασητικό, επίσης ως ιερόσυλοι. Οι όροι της συνθήκης ήταν: Όλοι οι Φωκαείς αποκλείστηκαν από τους ιερούς χώρους των Δελφών, από θυσίες, τελετές κ.λ.π. Το φωκαϊκό «έθνος» έπαψε να αποτελεί μέρος της αμφικτυονίας. Όλες οι φωκαϊκές πόλεις καταστράφηκαν. Κανένας οικισμός δεν επιτρεπόταν να είναι άνω των 50 οικογενειών ή να βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη των 10 σταδίων από έναν άλλον. Τα όπλα των Φωκαέων καταστράφηκαν, τα άλογα τους εκποιήθηκαν υπέρ του Ιερού, και οι Φωκαείς υποχρεώθηκαν να καταβάλουν 10 χιλιάδες τάλαντα στο Μαντείο, 30 τάλαντα ανά εξαμηνία, δηλαδή να εξοφλήσουν το ποσό σε 167 περίπου χρόνια. Ώς τότε, σύμφωνα με τη συνθήκη δεν θα μπορούσαν να αποκτήσουν όπλα κι άλογα.

Ο Τέταρτος Ιερός Πόλεμος, το 339 π.Χ. άρχισε όταν οι Λοκροί της Άμφισσας αυτή τη φορά καταπάτησαν τη γη του μαντείου. Εναντίον τους κηρύχθηκε Ιερός Πόλεμος, και η Άμφισσα καταστράφηκε.

Τέλος, ως αιτία της Πανελλήνιας εκστρατείας κατά των Περσών, ο Φίλιππος ανέφερε την τιμωρία των Περσών για τις καταστροφές ελληνικών ιερών από τον Ξέρξη (Διόδωρος, 16, 89, 2: καὶ λαβεῖν παρ’ αὐτῶν δίκας ὑπὲρ τῆς εἰς ἱερὰ γενομένης παρανομίας).

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων να τονιστεί ότι ο όρος «Ιεροί» Πόλεμοι για τους προαναφερθέντες πολέμους δεν πρωτοχρησιμοποιήθηκε από χριστιανούς, αλλά από τους ίδιους τους αρχαίους Έλληνες, τόσο της κλασσικής εποχής, όσο και της ρωμαϊκής (π.χ. Καλλισθένη, Παυσανία). Δίχως άλλο, δεν υπήρξε Ιερός Πόλεμος στην Αρχαία Ελλάδα. Για να το λένε οι νεοπαγανιστές, κάτι παραπάνω θα ξέρουν.

Ορισμένοι θα ισχυριστούν, ότι οι παραπάνω πόλεμοι δεν ήταν ούτε ιεροί, ούτε θρησκευτικοί, διότι ήταν απλώς διαμάχες πόλεων-κρατών κι όχι θρησκευτικές σταυροφορίες, σε αντίθεση με τους χριστιανικούς πολέμους. Κατ' αρχήν, όσον αφορά τον μόνο αληθινό Χριστιανισμό, την Ορθοδοξία, δεν υπήρξε κανείς θρησκευτικός πόλεμος.

Ο πατριάρχης Κων/πόλεως επί βασιλείας Νικηφόρου Φωκά αρνήθηκε να ανακηρύξει αγίους όσους σκοτώνονταν στις μάχες που έδινε ο βυζαντινός στρατός λέγοντας πως «κανένας πόλεμος δεν είναι ιερός». Το ορθόδοξο Βυζάντιο – στο βαθμό που πραγμάτωνε την Ορθοδοξία ποτέ δεν πολέμησε κατά των Αράβων ή των Περσών λόγω θρησκευτικών αιτιών. Οι Πέρσες κατέλαβαν την Αίγυπτο και την Μ. Ανατολή από το Βυζάντιο, με αποτέλεσμα αυτό να εκστρατεύσει με σκοπό την ανακατάληψη των χαμένων επαρχιών του. Φυσικά, οι Πέρσες είχαν πάρει τον Τίμιο Σταυρό, αλλά δεν ήταν αυτή η κλοπή αιτία των εκστρατειών του Ηρακλείου. Και με τους Άραβες, το Βυζάντιο δεν επεδίωξε θρησκευτικό πόλεμο. Υπήρξαν μεγάλες χρονικές περίοδοι ειρήνης μεταξύ Ορθοδόξων και Μουσουλμάνων. Ούτε οι εκστρατείες του Ιωάννη Τσιμισκή και Νικηφόρου Φωκά θεωρούνται «σταυροφορίες» και «ιεροί πόλεμοι», αφού ο σκοπός τους ήταν να απελευθερώσουν από την αραβική κατοχή την Μ. Ανατολή και την Ανατολική Μ. Ασία. Εάν το Βυζάντιο βρισκόταν σε «ιερό πόλεμο» κατά του Ισλάμ, τότε αυτή θα ήταν διαρκής κατάσταση, το Βυζάντιο δεν θα επέτρεπε ποτέ χτίσιμο τζαμιών στην Κωνσταντινούπολη τον 8ο και 10ο αιώνα, για χάρη των μουσουλμάνων επισκεπτών της. Το Βυζάντιο πολεμούσε τους Άραβες χαλίφηδες ως κράτος εναντίον κράτους, όχι ως Ορθοδοξία κατά Ισλάμ. Κατά τον ίδιο τρόπο, το Βυζάντιο πολεμούσε τους Βουλγάρους ως κράτος εναντίον κράτους κι όχι ως... Ορθοδοξία κατά Ορθοδοξίας.

Ακόμη κι οι αιρετικές Σταυροφορίες, σκοπό δεν είχαν να εκχριστιανίσουν τους μουσουλμάνους κατοίκους της Μ. Ανατολής, αλλά να εκδιώξουν τους Άραβες από την Παλαιστίνη. Δεν έγιναν αυτοί οι θρησκευτικοί πόλεμοι λόγω θεολογικών διαφορών μεταξύ Δυτικών και Αράβων, αλλά επειδή οι προσκυνητές στους Αγίους Τόπους καταπιέζονταν. Το ζήτημα βεβαίως δεν αφορά την Ορθοδοξία.

Οι διαμάχες μεταξύ παπικών και προτεσταντών δεν αφορούν την Ορθοδοξία. Στο Βυζάντιο δεν υπήρξε εμφύλιος πόλεμος λόγω της Εικονομαχίας. Αρνούνταν βεβαίως οι εικονόφιλοι να αποδεχτούν τα διατάγματα των εικονομάχων Αυτοκρατόρων, αλλά δεν χωρίστηκε το κράτος σε δύο τμήματα.

Αν συγκρίναμε τους αιρετικούς πολέμους και τις σταυροφορίες με τους αρχαιοελληνικούς ιερούς πολέμους, οι σταυροφορίες είναι εγγύτερα στους «Ιερούς Πολέμους», διότι έγιναν για την κατοχή του ιερού εδάφους των Δελφών. 

Πηγή: ierosolymitissa.org

Live Debate with Jehovah's Witnesses, Q&A, And Judas' Salvation

ΚΟΙΝΟΤΟΠΑ ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ, 5o.

29. "Το ελληνικό πνεύμα είναι ενιαίο και αδιαίρετο, παρά όλες τις επιφανειακές του διαφοροποιήσεις. Οι φιλόσοφοι που το εξέφραζαν ήταν της ίδιας κοσμοαντίληψης όλοι. Η ελληνική θρησκεία είναι μια και αδιαίρετη σε όλες τις φάσεις της αρχαιοελληνικής ιστορίας".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι εθνικιστές «αρχαιολάτρες» και «Έλληνες Εθνικοί» τα λένε αυτά διαστρεβλώνοντας την ιστορική αλήθεια κι έχοντας σκοπό να συκοφαντήσουν τον Χριστιανισμό. Σκέφτονται, πως εάν πείσουν ότι υπήρξε ένα και αδιαίρετο ελληνικό πνεύμα και σκέψη, θα είναι πολύ πιο εύκολο να το στρέψουν κατά του Χριστιανισμού. Η αλήθεια είναι διαφορετική.

- Ο Πλάτων έλεγε «πας μη Έλλην βάρβαρος», ο Αριστοτέλης ότι οι Έλληνες είναι ανώτεροι από τους Ασιάτες, ο Αντισθένης κι ο Διογένης ήταν κοσμοπολίτες και έλεγαν πως δεν έχουν πατρίδα. Τώρα πού την βλέπουν την ταυτότητα απόψεων, είναι άλλο ζήτημα.

- Οι Στωικοί παραδέχονται την ύπαρξη Θείας Πρόνοιας. Οι Επικούρειοι την απορρίπτουν απόλυτα.

- Οι Σκεπτικοί «επέχουν» από την εκφορά γνώμης και αμφιβάλλουν για την δυνατότητα γνώσης. Αντίθετα οι δογματικοί φιλόσοφοι (Πλάτων, Αριστοτέλης, Επίκουρος κ.ά. πολλοί) πιστεύουν στη δυνατότητα γνώσης.

- Ο Επίκουρος ισχυρίζεται πως οι θεοί κατοικούν στα "Μετακόσμια", δηλαδή εκτός των πολλών κόσμων, ενώ σύμφωνα με άλλους οι θεοί κατοικούν στη φύση, εντός του κόσμου. Γιατί αυτή η διαφορά;

- Οι Κυνικοί απορρίπτουν θεούς και πατρίδες. Αντίθετα οι συντηρητικοί φιλόσοφοι τονίζουν τις ιδέες αυτές.

- Οι Σοφιστές και οι Ορθολογιστές δεν παραδέχονται «μυστήρια» και παγανιστικά μάγια. Αντίθετα, οι Εμπεδοκλής, Πρόκλος, Πυθαγόρας δίδασκαν και εφάρμοζαν τον μυστικισμό και τη «θεουργία»-μαγεία, νεκρομαντεία και τη θαυματοποιία.

- Ο Πρωταγόρας έλεγε πως δεν ξέρει αν υπάρχουν θεοί. Οι Εθνικοί του 5ου αι. πίστευαν, και τον εξόρισαν, ακριβώς επειδή προσέβαλε έτσι την θρησκεία τους.

- Ο Πρωταγόρας έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι μέτρο των πραγμάτων, ενώ ο Πλάτωνας ότι ο θεός είναι το μέτρο των πραγμάτων. «Κατά την άποψή μας ο θεός ειναι το βασικό μέτρο των πραγμάτων, πολύ περισσότερο από τον άνθρωπο, όπως υποστηρίζουν μερικοί» (Νόμοι, 716c).

- Ο Πλάτωνας πίστευε το άκρως αντίθετο από αυτό που πίστευαν οι σοφιστές και προσωκρατικοί, και μάλιστα τους χρεώνει όλα τα κακά της νεολαίας. Αυτοί, ότι το δίκαιο είναι μια σύμβαση, εκείνος ότι το δίκαιο είναι ένα: «Ισχυρίζονται μάλιστα ότι τα καλά της φύσης και τα καλά του νόμου είναι δύο διαφορετικά πράγματα, ενώ το δίκαιο δεν προέρχεται από τη φύση, αλλά, αντίθετα, αποτελεί αντικείμενο ατελείωτων συζητήσεων και μεταβολών, αφού και απόλυτα τεχνητή και δε βασίζεται στη φύση. Όλα αυτά, φίλοι μου, είναι λόγια σοφών ανθρώπων που με τα γραπτά και τα ποιήματά τους απευθύνονται στους νέους και υποστηρίζουν ότι το δίκαιο βρίσκεται εκεί που επικρατεί η βία. Αυτός είναι ο λόγος που οι νέοι γίνονται ασεβείς» (Νόμοι, 889e-890a)

- Ο Πλάτωνας θεωρεί ότι οι τραγικοί ποιητές (Αισχύλος, Ευριπίδης, Σοφοκλής) «εξυμνούν τους τυράννους» και «προσελκύουν τα πλήθη υπέρ των τυραννίδων» (Πολιτεία 568b-c) και γι' αυτό απαγορεύει στους τραγωδούς να έρχονται στην ιδανική πολιτεία του, αν δεν δέχονται να λογοκρίνονται τα ποιήματά τους από τις κρατικές αρχές (Νόμοι, 817ab-d).

- Ο Αριστοτέλης εκθέτει τις πολυπληθείς διαφορές των φιλοσόφων περί ψυχής. «Διαφωνούν όμως [οι φιλόσοφοι] περί των αρχών [της ψυχής]˙ ποιες και πόσες είναι αυτές. Μάλιστα αυτοί που θεωρούν τις αρχές αυτές σωματικές, διαφωνούν με όσους τις θεωρούν ασώματες. Προς αυτούς διαφωνούν εκείνοι, οι οποίοι συνδύασαν αυτά και είπαν ότι οι αρχές είναι εξ αμφοτέρων, σωματικές και ασώματες. Διαφορά όμως τους χωρίζει και ως προς το πλήθος [των αρχών]. Γιατί άλλοι θέτουν μία αρχή και άλλοι περισσότερες και αναλόγως προς αυτά εξηγούν την ψυχή» (Αριστοτέλη, Περί Ψυχής, 404b 31 - 405a 3).

- Ο Αριστοτέλης διαφωνεί με τους Στωικούς, οι οποίοι δέχονται την αυτοκτονία: «το να προτιμά κανείς το θάνατο για να αποφύγει τη φτώχεια ή κάτι άλλο λυπηρό δεν είναι ίδιον του ανδρείου αλλά μάλλον του δειλού» (Ηθικά Νικομάχεια, Γ' 8, 1116a 12-14).

- Ο Αριστοτέλης διαφωνεί με τον Πλάτωνα, ότι η κακία είναι κάτι ακούσιο ή αποτέλεσμα ελλειπούς γνώσης: «το λεγόμενο ότι κανείς δεν είναι με τη θέληση του κακός είναι ψευδές» (Ηθικά Νικομάχεια, Γ' 5, 1113b, 16-17).

- Ο Αριστοτέλης διαφωνεί με τον Πλάτωνα σχετικά με τη δυνατότητα των πολλών να κρίνουν σωστά. Ο Αριστοτέλης αποδέχεται την αντίληψη της δημοκρατικής Αθήνας: «οι πολλοί κρίνουν καλύτερα τα μουσικά έργα και τα έργα των ποιητών, γιατί ο ένας κρίνει ένα μέρος, ο άλλος άλλο και όλοι μαζί κρίνουν ολόκληρο το έργο» (Πολιτικά, Β’, 1281b, 7-9). Αντίθετα ο Πλάτων είναι ελιτιστής στο ζήτημα αυτό, απορρίπτοντας τα κριτήρια της πατρίδας του: «οι θεατές, που ήταν μέχρι τότε σιωπηλοί, έγιναν φωνακλάδες, νομίζοντας ότι έμαθαν τι είναι καλό στις συνθέσεις και τι όχι. Τη μουσική αριστοκρατία διαδέχτηκε ένα είδος ελεεινής θεατροκρατίας» (Νόμοι, 701a).

- Ο Όμηρος διδάσκει ότι το «σώμα» είναι ο καθεαυτό άνθρωπος και η ψυχή είναι μια ωχρή σκιά χωρίς αξία. Αντίθετα, οι Ορφικοί θεωρούσαν την ψυχή αθάνατη, και το σώμα φυλακή της (Πλάτων, Κρατύλος, 400).

- Διαφορετική αντίληψη περί ψυχής είχαν οι Έλληνες στην αρχαϊκή εποχή, όπου σώμα και πνεύμα θεωρούνταν ταυτόσημα, με την μετέπειτα αντίληψη ότι η ψυχή είναι άυλη και μετά το θάνατο πάει στον Άδη ή στους ουρανούς: «Όταν ο αρχαϊκός Έλληνας έχυνε υγρά με ένα σωλήνα στις πελιδνές σιαγόνες ενός αποσυνθέμενου πτώματος, το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι (...) πως αγνοούσε τη διάκριση ανάμεσα στο πτώμα και στο φάντασμα, τα μεταχειριζόταν ως "ομοούσια"» (E.R. Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα, σ. 96).

- Ενώ στην αρχαϊκή και κλασσική εποχή οι ειδωλολάτρες πίστευαν ότι η ψυχή του πεθαμένου πάει στον Άδη, στα βάθη της γης, στην ύστερη Αρχαιότητα πίστευαν ότι ενώνεται με τα άστρα, ανεβαίνει δηλαδή στον ουρανό.

- Μεταξύ Ορφικών και οπαδών του Διόνυσου υπήρχε μεγάλη έχθρα κατά την αρχαιότητα, καθότι οι διδασκαλίες τους ήταν εντελώς αντίθετες, η μια κήρυττε την ηθική κάθαρση για την μεταθανάτια ψυχή, ενώ οι του Διόνυσου ήταν γλεντζέδες.

- Ο Σαλούστιος δέχεται τις θυσίες ζώων. Ο Πορφύριος τις απορρίπτει. Πώς γίνεται να διαφωνούν άνθρωποι που πιστεύουν στην ίδια ακριβώς θρησκεία; Μήπως ο καθένας είχε κατά νου και διαφορετική θρησκεία και συνεπώς η άποψη ότι οι Αρχαίοι είχαν «κοινή κοσμοαντίληψη» είναι παραμύθι; Και πώς νοείται «κοινή θρησκεία», όταν κατά τον Ηρόδοτο οι θυσίες πρέπει να είναι κοινές, αυτό είναι άλλο ζήτημα.

- Ο Ηράκλειτος αποδοκιμάζει την λατρεία και χρήση των αγαλμάτων, ενώ ο Πορφύριος την επιδοκιμάζει και την δικαιολογεί.

- Ο Πλούταρχος πιστεύει στην μαντεία, ο Ξενοφάνης όχι.

- Την παρατήρηση του Πορφυρίου ότι η μαντεία είναι καθαρά ψυχολογικό φαινόμενο, ο Ιάμβλιχος τη θεωρεί παραπλανητική και ισχυρίζεται ότι για την πρόγνωση είναι απαραίτητη πρώτα η θεία χάρη, ενώ η ψυχολογική διάθεση είναι περισσότερο βοηθητική αιτία (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 458).

- Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Ιάμβλιχος πιστεύει ότι η μετενσωμάτωση είναι δυνατή μόνο από ανθρώπινο σε ανθρώπινο σώμα, όχι από σώμα ανθρώπου σε σώμα ζώου ή φυτού (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 458). Αντίθετα, ο Ξενοφάνης ειρωνευόταν τους οπαδούς της μετενσάρκωσης. Πώς δικαιολογείται αυτή η αντίθεση; Επειδή ήταν «σκεπτόμενοι, ανεξάρτητοι και ελεύθεροι άνθρωποι οι παγανιστές;» Ναι, αλλά τότε καταρρίπτεται η άποψη περί «ενιαίας ελληνικής σκέψης» στην οποία αντιτίθεται ο Χριστιανισμός.

- Ο Πλάτων μιλούσε για Ιδέες. Ο Αριστοτέλης διαφωνούσε.

- Στους Προσωκρατικούς, άλλος έλεγε ότι πρώτη αιτία είναι ο αέρας, άλλος το νερό, άλλος η φωτιά, άλλος η γη, άλλος το άπειρο.

- Άλλοι φιλόσοφοι θεωρούσαν σκοπό της ζωής τη Γνώση, άλλοι την Αρετή, άλλη την Ηδονή, άλλοι την απουσία πόνου, άλλοι την απαλλαγή από το σώμα.

- Ο Αρίστων δεν δεχόταν πως υπάρχουν πολλές αρετές, όπως ο Ζήνων, ούτε πως είναι μία, που της αποδίδονται πολλά ονόματα, όπως οι Μεγαρικοί, αλλά πως η αρετή έχει να κάνει με το σχετικό (Διογένης Λαέρτιος, VII, 161).

- Οι Στωικοί θεωρούσαν ότι δεν υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ αρετής και κακίας, ενώ οι Αριστοτελικοί ότι υπάρχει, κι αυτό είναι η πρόοδος. («Ἀρέσκει δ' αὐτοῖς μηδὲν μεταξὺ εἶναι ἀρετῆς καὶ κακίας, τῶν Περιπατητικῶν μεταξὺ ἀρετῆς καὶ κακίας εἶναι λεγόντων τὴν προκοπήν·» Διογένης Λαέρτιος, VII, 127).

- Ο Διογένης δεν ασχολήθηκε με την γεωμετρία, την μουσική, την αστρονομία και τα παρόμοια, διότι θεωρούσε πως όλα αυτά είναι άχρηστα και μη αναγκαία (Διογένης Λαέρτιος, VI, 73). Αντίθετα, ο Επίκουρος θεωρούσε χρήσιμη την αστρονομία, ώστε να απαλλαγούν οι άνθρωποι από το φόβο της αστρολογίας και των προλήψεων: «Αν δεν μας παίδευαν οι ανησυχίες για τα ουράνια φαινόμενα και για το θάνατο, μήπως τυχόν έχουν κάποια σχέση με μας, τότε δεν θα χρειαζόμασταν τη μελέτη της φύσης» (Κύριαι Δόξαι, 142 XI).

- Μερικοί, όπως ο Πλάτων, έλεγαν ότι η Δικαιοσύνη και οι νόμοι πηγάζουν από τα αιώνια πρότυπα, τις Ιδέες, ενώ άλλοι, όπως οι σοφιστές ή ο Επίκουρος, ότι η δικαιοσύνη δεν είναι παρά μια σύμβαση ανάμεσα στους ανθρώπους κι επομένως δεν είναι απόλυτη, αλλά σχετική.

- «Ο Πλάτων κοροϊδεύει τους μαθητές του Ορφέα, που λένε ότι όσους έζησαν καλά τους περιμένει στον Άδη, ως βραβείο, η αιώνια μέθη» (Πλούταρχου, Σύγκρ. Κίμ. -Λευκ., 1). «Γιατί ο Πλάτων παντού παρωδεί τις θεωρίες του Ορφέα. Γι' αυτό και στη συνέχεια αναφέρει έναν στίχο του: "πολλοί οι ναρθηκοφόροι και σπάνιοι οι βάκχοι"» (Ολυμπιόδωρου, Εις Πλάτωνος Φαίδωνα, 7, 10).

- Ο Ησίοδος (Θεογονία, στ. 120) λέει ότι ο Έρωτας κατάγεται από το Χάος, ενώ ο Ορφέας ότι «τον Έρωτα και όλα τα πνεύματα ο Χρόνος εγέννησε» (Σχόλια εις Απολλόδωρου Ρόδιου Αργοναυτικά, 3, 26).

- Ο ποιητής Αλκαίος λέει ότι ο Έρωτας γεννήθηκε από την Ίριδα όταν αυτή έσμιξε με τον Ζέφυρο, αντίθετα από όσα λένε ο Ησίοδος κι ο Ορφέας. Όμως «οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν τον Έρωτα γιο της Αφροδίτης. Ο λύκιος Ώλην, ο οποίος έκανε τους πιο αρχαίους ύμνους για τους Έλληνες, λέει πως μητέρα του Έρωτα ήταν η Ειλείθυια» λέει ο Παυσανίας (Ελλάδος Περιήγησις, 9, 26, 5).

- «Ο Μακεδόνας Πιέριος εισήγαγε εννιά μούσες μεταβάλλοντας και τα ονόματά τους στα τωρινά» (Παυσανίας, 9, 29, 3). Άρα αρχικά δεν ήταν εννιά ούτε είχαν τα γνωστά ονόματα. Δηλαδή όποιος ήθελε έγραφε ένα ποίημα και άλλαζε τα πάντα. Αυτό είναι η «αμετάβλητη θρησκεία» και οι αρχαίοι «θεοί» που υπάρχουν ανεξάρτητα των ποιητών. 

 

- «Ξέρουν [οι Βοιωτοί] πως [ο Ετεοκλής] είχε ορίσει τον αριθμό των χαρίτων σε τρεις, δεν διατηρούν όμως την ανάμνηση των ονομάτων που είχε δώσει σε’ αυτές· οι Λακεδαιμόνιοι έχουν την παράδοση πως οι χάριτες είναι δύο και πως τις είχε ορίσει ο Λακεδαίμων (...) δίνοντας τους και τα ονόματα Κλητά και Φαέννα. Γιατί και οι Αθηναίοι τιμούν από παλιά τις Χάριτες Αυξώ και Ηγεμόνη» (Παυσανίας, 9, 35, 1-2). Δηλαδή ο καθένας όριζε ό,τι ήθελε. Πού είναι η «κοινή θρησκεία»; «Είναι γνωστό πως ο Πάμφως πρώτος έκανε άσμα για τις χάριτες, ούτε όμως τον αριθμό τους, ούτε τα ονόματά τους ανέφερε στο ποίημά του» (Παυσανίας, 9, 35, 4). Ενώ ο Ησίοδος (Θεογονία, 907-909) λέει πως οι χάριτες είναι κόρες του Δία και της Ευρυνόμης, «ο Αντίμαχος [περ. 400 π.Χ.] λέει πως είναι κόρες της Αίγλης και του Ήλιου» (Παυσανίας, 9, 35, 5).

- Ο Διογένης, όταν τον κατηγόρησαν ότι ψευδοφιλοσοφεί, απάντησε ότι ακόμη και παριστάνοντας τον φιλόσοφο, φιλοσοφεί. Ο Επίκουρος, όμως, έλεγε ότι «δεν πρέπει να προσποιούμαστε ότι φιλοσοφούμε, αλλά να φιλοσοφούμε πραγματικά» (Επίκουρου προσφώνησις, 54).

- Ορισμένοι, όπως ο Επίκoυρος θεωρούσαν ως ηδονή την απουσία πόνου, ενώ άλλοι, όπως ο Αρίστιππος, θεωρούσαν ως «ηδονή» όχι την απουσία πόνου, αλλά τις ηδονές καθεαυτές, όπως τις εννοούμε: «[Ο Επίκουρος] διαφωνεί με τους Κυρηναϊκούς για την ηδονή. Αυτοί δεν αποδέχονται την καταστηματική ηδονή παρά μόνο την κινητική. Ενώ ο Επίκουρος δέχεται και τις δύο» (Διογένης Λαέρτιος, X, 136-137).

- Ο Ηρόδοτος υποστηρίζει στις αρχές του 5ο π.Χ. αι. ότι οι «θεοί» είναι φθονεροί εναντίον των ανθρώπων και τους αρέσει να αναποδογυρίζουν τις ζωές των τελευταίων (Ηρόδοτος, 1, 32, ''τὸ θεῖον πᾶν ἐὸν φθονερόν τε καὶ ταραχῶδες''), ενώ στα μέσα του 4ου π.Χ. αι. ο Αριστοτέλης (Μεταφυσικά, I, 2) διαφωνεί και γράφει: «ούτε το θείον είναι φθονερό, αλλά κατά την παροιμία οι αοιδοί ψεύδονται πολλά». Φυσικά ο Ηρόδοτος εκφράζει την γνήσια, αρχική πολυθεϊστική άποψη, ενώ ο Αριστοτέλης ήταν ένας αποστασιοποιημένος από τον πολυθεϊστικό όχλο διανοούμενος μεταγενέστερης εποχής.

Οκτακόσιες απόψεις είχανε για το ποια ήταν η πρωταρχική ουσία του κόσμου. Και καμμιά δεκαριά ακόμη για το αν αυτή ήταν το κενό ή το άπειρο ή το άτομο ή άλλο. Ίδια η ελληνική σκέψη που έλεγε πως ο κόσμος είναι αιώνιος, με την ελληνική σκέψη που έλεγε ότι φτιάχτηκε κατά τύχη ή αυτήν που έλεγε ότι ο θεός ή οι ιδέες έφτιαξαν τον κόσμο όπως τον βλέπουμε; Ίδια ήταν η ελληνική σκέψη που έλεγε ότι οι μύθοι είναι απάτη, με την ελληνική σκέψη που έλεγε ότι οι μύθοι είναι συμβολικοί ή προϊστορία;

Ακόμα και για την ύπαρξη του κόσμου και τη γένεση του ανθρώπου υπήρχε διχογνωμία. «Οι μεν, που θεωρούν αγέννητο και άφθαρτο τον κόσμο, υποστηρίζουν ότι και το ανθρώπινο γένος υπάρχει από πάντοτε και πως ποτέ δεν υπήρξε εποχή κατά την οποία να γεννήθηκε ο πρώτος άνθρωπος. Ενώ οι άλλοι, που θεωρούν ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε και είναι φθαρτός, υποστηρίζουν πως και οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν, όπως αυτός, κάποτε σε συγκεκριμένο χρόνο» (Διόδωρου Σικελιώτη, Βιβλιοθήκης Ιστορικής Βίβλος πρώτη, 6, 3).

Πλούτο τεράστιο και ποικιλία απόψεων είχε η αρχαιοελληνική φιλοσοφία. Πολύ όμορφο αυτό. Αλλά όχι και ενιαίο το αρχαιοελληνικό πνεύμα˙ όχι «ασήμαντες λεπτομέρειες» οι διαφορές αυτές. Δημοκρατικότατα οι νεοπαγανιστές, επιλέγουν ό,τι τους αρέσει και ό,τι τους συμφέρει από τις χιλιάδες αρχαιοελληνικές απόψεις. Έπειτα, αυτό που επέλεξαν το ονομάζουν, δημοκρατικότατα επίσης, «ελληνική σκέψη». Κόψε ράψε δηλαδή. Ό,τι τους αρέσει από τις ελληνικές σκέψεις, αυτό είναι η «μία ενιαία ελληνική σκέψη». Τα υπόλοιπα; Κόψε, ράψε, ξήλωνε.

Συνεπώς, όταν οι νεοπαγανιστές, χρησιμοποιώντας το αγαπημένο τους σοφιστικό επιχείρημα, ρωτάνε «μα είναι δυνατόν, οι Έλληνες που ήταν το υπόδειγμα στη φιλοσοφία, στην τέχνη, να έχουν τόσο άδικο στην θρησκεία τους;», πρέπει πρώτα να μας απαντήσουν στο ερώτημα: «ποια από όλες τις θρησκείες εννοείτε με το όνομα Αρχαία Θρησκεία; Διότι καθένας είχε και διαφορετική αντίληψη περί θρησκείας και συνεπώς κοινότητα αντιλήψεων, δηλαδή μία Αρχαία Ελληνική Θρησκεία, δέν υπάρχει». Αν λοιπόν εννοούν κάποια από τις θρησκείες: των σοφιστών, του καθενός εκ των φιλοσόφων, των μάντεων, του λαού, των νεοπλατωνικών, των θεουργών, να μας το πούνε. Αν τις εννοούν όλες μαζί, είναι απόδειξη πως δεν ξέρουν τι λένε. Ρωτάν, προς απάντηση των παραπάνω, μερικοί Ν/Π, αν μπορεί κανείς να αποδείξει καμμιά αλλαγή στο τελετουργικό των θυσιών και της λατρείας της «Ελληνικής Θρησκείας» από την κλασσική εποχή ως τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Η απάντηση είναι απλή: μπορεί το τελετουργικό να μεταβλήθηκε, μπορεί και όχι˙ δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι από τον 3ο π.Χ. αιώνα και μετά, οι αρχαίοι Έλληνες, πλην των παλιών, λάτρευαν και πλήθος ξένων θεών, όχι μόνο στα ελληνιστικά κράτη, αλλά και στην νότια Ελλάδα. Αυτό δεν είναι «αλλαγή της θρησκείας»; Δεν είναι μεταβολή του θρησκεύεσθαι και της «Θρησκείας των Ελλήνων»; Είναι, αλλά αποσιωπάται. Θα πουν οι νεοπαγανιστές πως όλες αυτές οι θρησκείες από την μινωική Κρήτη ως τον Ιουλιανό είναι στην πραγματικότητα όψεις της ίδιας «πατρώας θρησκείας»˙ πράγμα παράλογο, δεδομένων των τόσων διαφορών, που μόλις αναφέραμε. Αλλά ακόμη κι αν ήταν έτσι, δηλαδή η κάθε φάση να είναι ταυτόχρονα η ίδια θρησκεία, τότε θα έπρεπε να επιστρέψουν οι νεοπαγανιστές όχι στην ομηρική-κλασσική θρησκεία του 6ου π.Χ. αι., η οποία ξεπεράστηκε και απορρίφθηκε από τους ίδιους τους Ελληνες, αλλά στην νεοπλατωνική του 3ου-4ου μ.Χ. με μάγια, τσαρλατανισμό κ.λ.π., η οποία άλλωστε ήταν η τελευταία χρονικά. Γιατί, το λογικό θα ήταν να επιστρέψουν στο τελευταίο στάδιο, εκεί όπου σταμάτησαν οι ίδιοι οι αρχαίοι, κι όχι σε κάποιο ενδιάμεσο στάδιο, το οποίο απορρίφθηκε από τους ίδιους τους Αρχαίους, αιώνες προ του χριστιανισμού. Είναι παράλογο να θέλουν οι Ν/Π να επιστρέψουν σε κάτι, που απέρριψαν οι κλασσικοί Έλληνες, των οποίων οι Ν/Π ισχυρίζονται ότι αποτελούν συνεχιστή. Αλλά, επιπλέον πριν το Χριστιανισμό, οι φιλόσοφοι Έλληνες μίλησαν κατά της λαϊκής, της μόνης δηλαδή υπαρκτής, αρχαιοελληνικής θρησκείας, εκφράζοντας την περιφρόνησή τους. Δεν είναι λοιπόν, ο Χριστιανισμός μόνο, που εκφράζει το τάχα παράδοξο επιχείρημα, ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν πολύ καλές επιδόσεις στις τέχνες και τον πολιτισμό, αλλά είχαν κακή θρησκεία. Είναι κι οι ίδιοι οι προ Χριστού Έλληνες, οι οποίοι συμφωνούν μαζί του. Ας αφήσουν κατά μέρους τέτοιες σοφιστείες, οι νεοπαγανιστές. Καλή επίδοση σε ένα ή σε πολλούς τομείς δε συνεπάγεται απαραίτητα την καλή επίδοση σε όλους τους υπόλοιπους τομείς.

Αφού λοιπόν εκλέγουν μέρη της ελληνικής αρχαίας παράδοσης, θρησκευτικής αλλά και φιλοσοφικής, απορρίπτοντας τα υπόλοιπα, τότε να μιλούν μόνο εξ ονόματος του μέρους εκείνου που επέλεξαν, κι όχι εξ ονόματος ολόκληρου του «ελληνικού πνεύματος». Και το κυριώτερο, να μην λένε ότι μόνο το τμήμα που διάλεξαν αυτοί είναι το αυθεντικά ελληνικό, ενώ όλα τα υπόλοιπα (τμήματα της αρχαιότητας, ούτε καν της μετα-παγανιστικής εποχής ούτε καν χριστιανικά!) είναι μη ελληνικά. Η «ελληνικότητα» που οι νεοπαγανιστές αντιπαραθέτουν στον Χριστιανισμό είναι ένα ελάχιστο, μηδαμινό τμήμα του ελληνικού πνεύματος. Διότι, αν π.χ. είναι Στωικοί, δεν θα έπρεπε να αντιπαρατεθούν μόνο στους Χριστιανούς (τώρα, για τα κοινά μεταξύ Χριστιανισμού-Στωικισμού ή Χριστιανισμού και άλλων σχολών, έχουν μιλήσει άλλοι, αλλά αυτά είναι άγνωστα στους νεοπαγανιστές, οπότε δεν πειράζει), αλλά και σε κάθε άλλη αρχαιοελληνική φιλοσοφία με την οποία οι αρχαίοι Στωικοί είχαν διαφορές και έχθρα. Επομένως, αν δεν το κάνουν αυτό, παραποιούν την έννοια της ελληνικότητας. Γιατί, εκτός κι αν υποτεθεί ότι είναι παράλογοι, οι νεοπαγανιστές δεν μπορούν να είναι ταυτόχρονα και Πλατωνικοί και Αριστοτελικοί, και Επικούρειοι και Σκεπτικοί, και Κυνικοί και Νεοπλατωνικοί! Αφού διαλέγουν το ένα, πρέπει να απορρίψουν τα άλλα ως λανθασμένα. Να δεις και ποιοι άλλοι το έκαναν αυτό... ποιοι άραγε... εδώ τό ‘χουμε.

Ένα χαρακτηριστικό της Νέας Εποχής είναι ότι προσπαθεί να δείξει ότι όλες οι θρησκείες και όλες οι φιλοσοφίες, λένε κατά βάθος το ίδιο πράγμα και ότι στο τέλος φτάνεις στον ίδιο στόχο, όποια φιλοσοφία ή θρησκεία κι αν διαλέξεις. Οι νεοπαγανιστές αντιστοίχως έχουν βάλει σκοπό να αποδείξουν πως όλοι οι αρχαίοι φιλόσοφοι έλεγαν το ίδιο πράγμα, δηλαδή αυτό που λένε σήμερα οι Ν/Π, για να το αντιπαραθέσουν στον Χριστιανισμό. Αυτό που θα αποδειχθεί είναι η επιπολαιότητά τους.

Οι νεοπαγανιστές λένε ότι το αρχαιοελληνικό πνεύμα είναι Ένα και διαφορετικό από το χριστιανικό. Και, όταν βλέπουν τις τόσες αντιφάσεις των φιλοσόφων και τις διενέξεις τους με άλλους φιλόσοφους, τότε βρίσκουν άλλο τέχνασμα κι αρχίζουν να μιλούν για ενιαία κοσμοθέαση, για τη Δημοκρατία, για το Διάλογο, για κριτική σκέψη και τα γνωστά. Ούτε κι αυτά όμως αποτελούν κοινό τόπο για όλη την αρχαία Ελλάδα. Η Δημοκρατία, η Ισηγορία, ο ελεύθερος διάλογος είναι κατακτήσεις και επιτεύγματα της αρχαίας Αθήνας, την οποία και γι' αυτό εκτιμούμε. Δεν ήταν όμως πανελλήνια επιτεύγματα. Ειδικότερα δε, για παράδειγμα, στην αρχαία Σπάρτη, για την οποία τόσο φωνάζουν οι νεοπαγανιστές, ότι αδικείται από τους ιστορικούς, ο διάλογος και η δημοκρατία δεν υπήρχαν. Τι συμβαίνει δηλαδή; Δεν είναι η Σπάρτη κι ο πολιτισμός της, τμήμα του δήθεν ενιαίου αρχαιοελληνικού πνεύματος; Φυσικά και είναι. Συνεπώς, φυσικά και υπάρχουν αντιφάσεις στην μη ενιαία αρχαιοελληνική κοσμοαντίληψη. Δεν υπάρχει ενιαία κοσμοαντίληψη (π.χ. περί διαλόγου και ισηγορίας στην αρχαία Πόλη) και συνεπώς, εμείς δεχόμαστε μόνο τα καλά του αρχαίου πνεύματος. Καταρρίπτεται έτσι η νεοπαγανιστική θεωρία ότι υπάρχει ενιαία αρχαιοελληνική κοσμοθέαση.

«...όταν το πλήθος συναθροιζόταν, σε κανέναν εκ των άλλων δεν επέτρεπε να εκφράσει γνώμη, αλλά ο λαός είχε την εξουσία να αποφασίζει επί της γνώμης, την οποία πρότειναν οι γέροντες και οι βασιλείς. Βραδύτερον όμως, επειδή ο λαός με προσθήκες και αφαιρέσεις διέστρεφε και παραβίαζε τις προτάσεις, οι βασιλείς Πολύδωρος και Θεόπομπος (βασίλευσαν το 742 π.Χ.) πρόσθεσαν τα εξής στην ρήτρα: «Αν ο λαός εκλέξει κακή γνώμη, οι γερουσιαστές και οι βασιλείς να ανθίστανται», τουτέστι, να μην την επικυρώνουν, αλλά να την αποσύρουν εντελώς και να διαλύουν την εκκλησία, διότι ο λαός παραμορφώνει και μεταβάλλει την πρόταση παρά το συμφέρον. Επεισαν αυτοί την πόλη, ότι δήθεν ο θεός διέτασσε αυτά, καθώς αναφέρει κάπου ο Τυρταίος (Ευνομία) λέγων τα εξής:

Ακούγοντας τον Φοίβο έφεραν στην πατρίδα εκ του Πύθωνα

Μαντεύματα του θεού και βέβαιες προρρήσεις˙

Πρώτοι να εκφέρουν γνώμη οι θεοτίμητοι βασιλείς

Οι οποίοι φροντίζουν για την αγαπητή πόλη της Σπάρτης,

Κατόπιν οι πρεσβύται γερουσιαστές, και έπειτα

Οι άνδρες της Σπάρτης» (Πλούταρχου, Λυκούργος, 6).

Δηλαδή, τί θέλουν να κάνουν οι εθνικιστές νεοπαγανιστές; Το άσπρο μαύρο; Να πουν ότι υπήρχε διάλογος και ισηγορία στην Σπάρτη;! Αντίθετα λοιπόν από ό,τι έντεχνα ισχυρίζονται, στην Σπάρτη δεν υπήρχε ισηγορία μεταξύ των ελευθέρων πολιτών, όπως στην Αθήνα. Ας μην κάνουν λόγο οι αρχαιολάτρες για την «ισηγορία» των ελεύθερων «Ομοίων» – που ήταν «ελεύθεροι» ως προς τους είλωτες, αλλά ποτέ «ελεύθεροι» όπως εννοούμε την ελευθερία για τους αρχαίους Αθηναίους, διότι δικαίωμα τέτοιο δεν είχαν. Υπάκουαν στις αποφάσεις των εφόρων. Ενιαίο και αδιαίρετο αρχαίο πνεύμα υπάρχει μόνο στη φαντασία των αρχαιόπληκτων, οι οποίοι, αφού πρώτα επιλέξουν ένα μόνο κομμάτι της αρχαιότητας, το οποίο τους ελκύει τρομερά, το απολυτοποιούν, ώστε να ταυτίσουν το μέρος με το σύνολο και να βρουν «το αρχαίο πνεύμα».

Φυσικά, άμεση συνέπεια των παραπάνω είναι, ότι δεν έχει νόημα να κατηγορούνται οι χριστιανικές απόψεις ως μη ελληνικές (ή να επαινούνται ως αποκλειστικά ελληνικές). Την στιγμή που οι Έλληνες εξέφεραν τόσο την μία άποψη όσο και την εντελώς αντίθετη της, είτε θα οδηγηθούμε στον παραλογισμό ότι μόνο οι μισοί από τους Έλληνες είχαν ελληνικές απόψεις, είτε θα πάψουμε να ορίζουμε ανύπαρκτες, δήθεν ενιαίες «ελληνικότητες». 

 

Πηγή: ierosolymitissa.org