ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
23a ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΣΤΟΝ ΙΠΠΟΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΘΕΣ/ΚΗΣ
Αυτό το ψεύδος υπάρχει σε διάφορες εκδοχές. Άλλοι νεοπαγανιστές λένε ότι ο Θεοδόσιος ήθελε να επιβάλει ...τον νηπιοβαπτισμό. Ας ανοίξουν κανένα βιβλίο ιστορίας όσοι το πιστεύουν αυτό, για να μάθουν ότι η σφαγή έγινε επειδή οι Θεσσαλονικείς είχαν σκοτώσει τον διοικητή της φρουράς της πόλης, επειδή αυτός με την σειρά του είχε κλείσει στη φυλακή έναν αγαπημένο τους ηνίοχο λόγω ενός νόμου που απαγόρευε την ομοφυλοφιλία. Καμμία σχέση με... νηπιοβαπτισμούς ή διωγμό των παγανιστών. Και βέβαια στον Ιππόδρομο πήγαιναν πολλοί Χριστιανοί. Ας ανοίξουν κανένα κείμενο του Χρυσόστομου οι έχοντες αντίρρηση σ' αυτό. Άλλωστε, ο Θεοδόσιος, οργανώνοντας τη σφαγή, κάλεσε όλους τους Θεσσαλονικείς να συμμετάσχουν στις γιορτές του Ιπποδρόμου. Δεν κάλεσε μόνο τους εθνικούς, αλλά όλους τους κατοίκους.
Αυτή η κατηγορία πρωτοειπώθηκε από τους παγανιστές, που αναφέρουν πως η σφαγή των Θεσσαλονικέων από τον Θεοδόσιο έγινε επειδή «ο Γότθος στρατηγός Βοθέριχος, αρχηγός της Βυζαντινής φρουράς της Θεσ/νίκης προσπαΘεί να επιβάλλει τον εκχριστιανισμό των Ελλήνων κατοίκων της πόλεως. Αποτέλεσμα η εξέγερσις του λαού που προσπαΘούσε απεγνωσμένα να κρατήσει την εΘνική και Θρησκευτική του ταυτότητα», ενώ στην Ιστορία του Ελληνικού έθνους της Εκδοτικής Αθηνών ρητά αναφέρεται: «Την άνοιξη του 390 ο Θεοδόσιος δημοσίευσε ένα νόμο που τιμωρούσε με θάνατο την ομοφυλοφιλία. Βασιζόμενος στο κείμενο αυτό ο Βουθέριχος ... φυλάκισε έναν δημοφιλή ηνίοχο. Οργισμένος ο όχλος ... κατακρεούργησε τον στρατηγό. Ο θυμός που κατέλαβε τον Θεοδόσιο ... ήταν τρομερός ... και διέταξε να περικυκλώσει ο στρατός τον ιππόδρομο ... και να σφάξει όλους τους θεατές. Για την διαταγή μετανόησε, αλλά η ανάκλησή της έφτασε στη Θεσσαλονίκη αφού είχαν σφαγεί 7.000 πολίτες».
Πηγές για όσα λέει η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» είναι ο Σωζομενός (Εκκλ. Ιστ., 7, 25) και ο Θεοδώρητος Κύρου (Εκκλ. Ιστ., 5, 17). «Ο ηνίοχος συνελήφθη και οδηγήθηκε στη φυλακή. Αργότερα, γίνονταν αγώνες στον ιππόδρομο και ο λαός της Θεσσαλονίκης απαίτησε την απελευθέρωση του ηνίοχου, θεωρώντας τον απαραίτητο για τον εορτασμό των αγώνων. Επειδή το αίτημά τους απορρίφθηκε, εξεγέρθηκαν και έσφαξαν τον Βουθέριχο. Ακούγοντας γι' αυτή την πράξη ο αυτοκράτορας οργίστηκε πολύ και διέταξε ότι ένας αριθμός πολιτών θα εκτελούνταν. Η πόλη γέμισε με το αίμα πολλών αδίκως σφαγμένων. Και οι ξένοι που είχαν μόλις έρθει εκεί, θυσιάστηκαν μαζί με τους άλλους», γράφει ο Σωζομενός.
Σύμφωνα με τον Μαλάλα (Χρονογραφία, λόγος ιγ’, 42-43, P.G. 97 517 BC), που έζησε 2 αιώνες μετά τα γεγονότα (οι Θεοδώρητος και Σωζομενός ήταν σύγχρονοι των γεγονότων) η στρατιωτική διεύθυνση είχε επιτάξει πολλές κατοικίες των Θεσσαλονικέων για να τις χρησιμοποιήσουν ως κατάλυμμα των στρατευμάτων που παρεπηδημούσαν στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας, κατ' εφαρμογή του μέτρου του μετάτου (metatum) και το μέτρο αυτό προκάλεσε τη δυσφορία και αγανάκτηση των πολιτών. «Τοῦ στρατιωτικοῦ πλήθους διὰ μιτάτα ταράξαντα τὴν πόλιν, ἐστασίασαν καὶ ὕβρισαν τὸν βασιλέα οἱ Θεσσαλονικεῖς. Καὶ θεωρήσας ἱππικὸν ἐν τῇ αὐτῇ πόλει γέμοντος τοῦ Ἱππικοῦ ἐκέλευσε τοξευθῆναι καὶ ἀπώλετο πλῆθος χιλιάδων δεκαπέντε. Καὶ διὰ τοῦτο ἀγανακτῆσας κατ’ αὐτοῦ Ἀμβρόσιος ὁ ἐπίσκοπος ἐποίησεν αὐτὸν ὑπὸ κώλυμα», γράφει επί λέξει. Αυτή είναι μια δεύτερη πιθανή αιτία. Ο Θεοφάνης συνδυάζει τις δυο εκδοχές θεωρώντας τα μιτάτα αιτία και την φυλάκιση του ηνίοχου αφορμή: ἐταράχθη ἡ πόλις διὰ τὰ μιτάτα τοῦ στρατοῦ, καὶ διὰ πρόφασιν ἡνιόχου καὶ τοῦ παιδὸς τοῦ ὑπάρχου (Χρονογραφία, P. 339 C). Άρα η αιτία της εξέγερσης είχε «υλικές» αιτίες και διόλου θρησκευτικές διαφορές.
Καμμία απολύτως πηγή δεν αναφέρει απόπειρα βίαιου εκχριστιανισμού των (ήδη Χριστιανών άλλωστε) Θεσσαλονικέων από τα στρατεύματα ως τον λόγο της εξέγερσής τους. Οι Ν/Π λένε ψέμματα και σε αυτήν την περίπτωση. Και ισχυρίζονται δίχως πηγές, δίχως καμμιά απόδειξη τέτοιες τρομερές κατηγορίες. Η Θεσσαλονίκη ήταν χριστιανικότατη πόλη και δεν ισχύουν οι νεοπαγανιστικοί ισχυρισμοί πως η σφαγή έγινε επειδή οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες μισούσαν μια πόλη, η οποία αρνείτο να εκχριστιανιστεί. Προς Θεσσαλονικείς έγραψε δύο επιστολές ο Παύλος επαινώντας τους για τον χριστιανικότατο βίο τους. Η Θεσσαλονίκη είχε να παρουσιάσει έναν άγιο Δημήτριο. Ήταν από τα μεγαλύτερα χριστιανικά κέντρα, δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αυτοκρατορίας. Αν υπάρχει κάποια εξήγηση για τη συμπεριφορά του Θεοδόσιου αυτή είναι ότι ο Θεοδόσιος ήταν εξαρτημένος από τους Γότθους μισθοφόρους οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι (και) στην Θεσσαλονίκη, διότι ο στρατός ήταν μισθοφορικός και ο αυτοκράτορας είχε να αντιμετωπίσει πολέμους και διαμάχες. Δεν μπορούσε παρά να υποκύψει στον εκβιασμό τους να τιμωρηθούν αυτοί που έσφαξαν τους συστρατιώτες τους και τον διοικητή τους. Μη ξεχνάμε ότι η γυναίκα του Θεοδόσιου ήταν Θεσσαλονικέα, ότι ο Θεοδόσιος βαπτίστηκε (σε μεγάλη ηλικία) στη Θεσσαλονίκη κι ότι επί της βασιλείας του χτίστηκαν τα περίφημα τείχη της Θεσσαλονίκης. Κανένα εξ αρχής μίσος, λοιπόν, δεν προκύπτει από τα παραπάνω.
Ο Θεοδόσιος επιτιμήθηκε αυστηρά από την Εκκλησία με στέρηση της θείας κοινωνίας και απαγόρευση εισόδου στην εκκλησία, πράγμα φοβερό για έναν Χριστιανό, ειδικά στην εποχή εκείνη και ειδικότερα για έναν νεοβάπτιστο, όπως ο Θεοδόσιος, προτού ζητήσει δημόσια συγγνώμη. Πέρασαν οκτώ μήνες ώστε να του επιτραπούν αυτά, αφού πρώτα ζήτησε ο Θεοδόσιος δημόσια συγγνώμη. Είναι αφελές να θεωρήσουμε πως αυτό ήταν στημένο, να εξευτελίσει ο Αυτοκράτορας τον εαυτό του μπροστά σε όλους τους υπηκόους του, μόνο και μόνο για να... εκδικηθεί τους (δήθεν μη Χριστιανούς) Θεσσαλονικείς. Επομένως, η τιμωρία του Θεοδόσιου από την Εκκλησία δείχνει πως το κίνητρο για τη σφαγή δεν ήταν θρησκευτικό. Άλλωστε, ο Αμβρόσιος (επίσκοπος Μεδιολάνων) επέβαλε στον Θεοδόσιο να υπογράψει νόμο (C. Th., IX, 40, 13), ο οποίος διέταζε την καθυστέρηση της εκτέλεσης των νόμων για ένα μήνα από την έκδοσή τους.
Όταν τέτοια ψέμματα λέγονται για τόσο ξεκάθαρα ζητήματα (λ.χ. ο Βλ. Ρασσιάς ξεδιάντροπα γράφει για «λουτρό αίματος, όπως εκείνο της σφαγής της Θεσσαλονίκης, όπου είχαν κατασφαγεί δεκαπέντε χιλιάδες Έλληνες Εθνικοί» (Υπερ της των Ελλήνων νόσου, εκδ. Ανοιχτή Πόλη, τ. 3, σ.40)!), φαντάζεται κανείς τι ψέμματα λέγονται για πιο περίπλοκα. Τις ίδιες ανακρίβειες λένε μερικοί για την αιτία που ο Βασίλειος ο Β'’ ο Μακεδόνας, τύφλωσε 14 χιλιάδες Βούλγαρους αιχμαλώτους, αρχές του 11ου αι., δηλαδή δήθεν το έπραξε για να εκχριστιανίσει το βουλγαρικό έθνος. Η πραγματικότητα είναι ότι οι Βούλγαροι είχαν ήδη εκχριστιανιστεί προ αιώνων, αφετέρου ότι η ποινή της τύφλωσης εφαρμοζόταν σε στασιαστές κατά της Αυτοκρατορίας˙ ως τέτοιοι θεωρήθηκαν οι αιχμάλωτοι αυτοί από τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο (η Βουλγαρία ήταν επαρχία της Αυτοκρατορίας, και στασίασε), όπως άλλωστε έχουν επισημάνει διάφοροι ιστορικοί (Ζακυνθηνός κ.ά.), κι όχι ως αιχμάλωτοι πολέμου με άλλο κράτος (π.χ. με Άραβες).
23b ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΑΔΙΚΩΝ
Ένα ακόμη ψέμμα που διαδίδουν οι Ν/Π είναι ότι επί Λέοντα του Γ'’ (727 μ.Χ.) οι τάχα «Εθνικοί» της (νότιας) Ελλάδας και νησιών του Αιγαίου επαναστάτησαν κατά των τάχα «αλλοεθνών Βυζαντινών». Οι Ν/Π δε διστάζουν να παραποιούν τα ιστορικά στοιχεία. Οι ιστορικοί όμως λένε άλλα:
Νικηφόρου, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, Ιστορία σύντομος, εκδ. Κανάκη.
§ 60. «Από εκεί λοιπόν (ο βασιλιάς) στράφηκε κατά της ευσέβειας και μελετούσε την καθαίρεση των ιερών εικονισμάτων, κακώς πιστεύοντας ότι, τάχα, από την ύπαρξη και την προσκύνηση τους έγινε το παράδοξο γεγονός. Επιχειρούσε λοιπόν να διδάξει στο λαό το δικό του δόγμα και πολλοί θρηνούσαν για την ύβρη κατά της εκκλησίας. Γι'’ αυτό και οι κάτοικοι της Ελλάδας και των Κυκλάδων νήσων, διαφωνώντας με την ασέβεια, στασιάζουν κατά του αυτοκράτορα και, αφού συγκέντρωσαν πολύ στόλο, αναγορεύουν αυτοκράτορά τους κάποιον ονομαζόμενο Κοσμά. Και ήλθαν στη βασιλεύουσα και συγκρούστηκαν μ' αυτόν και τους πολέμησαν οι κάτοικοι της πόλεως, οι οποίοι πυρπόλησαν πολλά από τα πλοία του Κοσμά. Αυτοί μόλις είδαν την ήττα, προσέφυγαν στον αυτοκράτορα (...)». Ο δε ιστοριογράφος Θεοφάνης προσθέτει ότι οι επαναστάτες αυτοί ενεφορούντο από θείο ζήλο, δηλαδή από την ευσέβεια προς τις εικόνες (ἐν τούτοις οὖν θείῳ κινούμενοι ζήλῳ στασιάζουσι κατ’ αὐτοῦ μεγάλῃ ναυμαχίᾳ συμφωνήσαντες Ἑλλαδικοί τε καὶ οἱ τῶν Κυκλάδων νήσων. Χρονογραφία, P. 62 B). Αυτή είναι η αλήθεια. Οι εικονόφιλοι (=ορθοδοξότατοι) Χριστιανοί Έλληνες επαναστάτησαν κατά του εικονομάχου Έλληνα αυτοκράτορα, κι όχι τίποτε ανύπαρκτοι ειδωλολάτρες, όπως ψεύδονται οι νεοπαγανιστές. Τί γράφει όμως ο κ. Ρασσιάς; «Ελλαδικοί και νησιώτες Έλληνες, εστασίασαν στο πλευρό του «τουρμάχου» Αγαλλιανού κατά του εικονομάχου αρμενικής καταγωγής αυτοκράτορος Λέοντος και εξεστράτευσαν κατά της Κωνσταντινουπόλεως με μεγάλο στόλο, ο οποίος όμως κατεστράφη σε ναυμαχία υπό του «Υγρού Πυρός» των Βυζαντινών» (Επίτομος Ιστορία των Σπαρτιατών, για το έτος 727). Δεν θα ξανασχολιάσουμε τον αβάσιμη διάκριση μεταξύ «Ελλήνων» και «Βυζαντινών» εδώ. «Ξεχνάει» να πει ο κ. Ρασσιάς, φυσικά απλώς επειδή δεν βρήκε καμμία πηγή (είναι άλλωστε όλες τόσο αναξιόπιστες) η οποία να’ αναφέρει τα φρονήματα των επαναστατών, ότι οι Ελλαδικοί και Έλληνες επαναστάτες ήταν Ορθόδοξοι, δηλαδή εικονόφιλοι, δηλαδή ουδόλως «μή Βυζαντινοί» ή «αντιβυζαντινοί». Την υπόθεση ότι μέσα στα καράβια των επαναστατών κρύβονταν και κάποιοι «Εθνικοί» κωπηλάτες, οι οποίοι συνεννοούνταν μεταξύ τους συνθηματικά, θα την αφήσουμε σε άλλους, πιο ειδήμονες, να την ελέγξουν και να την υποστηρίξουν. Φυσικά ο κ. Ρασσιάς έχοντας ξεπεράσει κάθε όριο, κυριολεκτικά δεν ξέρει τι αντιγράφει, αφού αλλού (Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Β’, σ. 241-2) αναφέρει ότι οι Ελλαδικοί στασιάζουν «παρακινημένοι από τον πάπα Ρώμης που τους παρουσιάζει μία έκρηξη του ηφαιστίου της Θήρας σαν τάχα... "οργή Θεού" για τα μέτρα του Λέοντος κατά των εικόνων», ενώ ο Νικηφόρος, στην αμέσως προηγούμενη παράγραφο (59-60) της ιστορίας του, αναφέρει ότι ήταν ο Αυτοκράτορας Λέοντας που έγινε εικονομάχος θεωρώντας πως η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης οφείλεται στην οργή του Θεού. Όχι ότι ο πάπας της Ρώμης παρουσίασε στους Έλληνες την έκρηξη ως οργή Θεού κατά του εικονομάχου Λέοντα.
Πηγή: ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου