Αγιογραφικοί λόγοι, που δείχνουν ότι οι Διαμαρτυρόμενοι, (Ευαγγελικοί, Πεντηκοστιανοί, Καλβινιστές, Λουθηρανιστές και πλήθος άλλων) πλανώνται στο θέμα της προσκύνησης των αγίων Εικόνων.
1. Άλλο "Λατρεία" και άλλο "Προσκύνηση"
Ευθύς εξ' αρχής, πρέπει να διαχωρήσουμε τις δύο αυτές λέξεις.
Η προσκύνηση, δεν είναι πάντοτε λατρεία! Μπορεί να είναι λατρεία, μπορεί όμως να είναι και τιμητική υπόκλιση. Όταν σ' ένα ξενοδοχείο ο πορτιέρης υποκλίνεται στον επισκέπτη, φυσικά δεν τον λατρεύει! Απλά, τον τιμάει με μία τιμητική υπόκλιση. Όταν όμως υποκλίνεται κάποιος στον Θεό, τότε η προσκύνηση αυτή, είναι και λατρευτική επίσης.
Όταν ένας Χριστιανός υποκλινεται μπροστά σε έναν άνθρωπο τού Θεού, δεν τον λατρεύει, αλλά τον τιμά ως άνθρωπο τού Θεού. Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν υποκλίνεται μπροστά σε μία εικόνα ενός Αγίου, δεν λατρεύει την εικόνα, αλλά τιμά το εικονιζόμενο πρόσωπο.
Εάν η εικόνα είναι τού Κυρίου Ιησού Χριστού, τότε μόνο το εικονιζόμενο πρόσωπο λατρεύεται. ΄Οχι η εικόνα, αλλά το πρόσωπο.
2. Ποια προσκύνηση απαγορεύει η Αγία Γραφή;
Ας δούμε όμως μερικά χωρία τής Αγίας Γραφής, τα οποία χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι εικονομάχοι, για να μας πείσουν ότι η προσκύνηση είναι λατρεία. Αναφέρονται στις Πράξεις 14/ιδ΄ 11-15. Εκεί, όταν οι όχλοι νόμισαν ότι ο Παύλος και ο Βαρνάβας ήταν οι θεοί Δίας και Ερμής, επεχείρησαν να τους προσφέρουν θυσία, όμως οι δύο Χριστιανοί αρνήθηκαν.
Εδώ, η θυσία που θα προσφερόταν, ήταν λατρευτική, μια και τους εξέλαβαν για θεούς. Δεν πρόκειται περί τιμητικής προσκύνησης, κι έτσι, φυσικό ήταν να αρνηθούν κάτι που αρμόζει μόνο στο Θεό.
Στην Έξοδο 20/κ΄ 4,5, σε μία από τις 10 εντολές, λέει για τα ομοιώματα όσων βρίσκονταν στον ουρανό ή στη γη, ή στη θάλασσα: "μη προσκυνήσεις αυτά μηδέ λατρέψεις αυτά".
Έχουμε λοιπόν να παρατηρήσουμε τα εξής: Κατ' αρχήν, (ακόμα κι αν ήταν ακόμα σε ισχύ οι 10 εντολές), και πάλι μιλάει εδώ για λατρευτική προσκύνηση, και όχι για τιμητική. Αυτό φαίνεται στο Δευτερονόμιο 4/δ΄ 12-19. Εκεί, φαίνεται πως πρόκειται περί ομοιώματος θεού, κι όχι κτισμάτων. Συνεπώς, μιλάει για λατρευτική προσκύνηση, κι αυτήν απαγορεύει. Δεν απαγορεύει την τιμή. Κατά τον ίδιο τρόπο, μιλάει για λατρευτική προσκύνηση όπου αναφέρεται σε ομοίωμα θεών. (π.χ. Ησαϊας 44/μδ΄ 9-20).
Η φράση: "μη προσκυνήσεις αυτά μηδέ λατρέψεις αυτά", είναι Εβραϊσμός. Είναι ένα γλωσσικό ιδίωμα τών Εβραίων, να επαναλαμβάνουν το ίδιο σχεδόν πράγμα, με διαφορετικές λέξεις, που έχουν ελαφρώς διαφορετική σημασία. Εδώ η λέξη "προσκύνηση", συνδυάζεται με τη λέξη "λατρεία", και συνεπώς πρόκειται για λατρευτική προσκύνηση.
Ένας παρόμοιος Εβραϊσμός, υπάρχει και στα γνωστά λόγια τής μητέρας τού Κυρίου, όταν προφήτευε μαζί με την Ελισσάβετ, στο Λουκάς 1/α΄ 46, 47: "Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, και ηγαλλίασεν το πνεύμά μου επί τω Θεώ τω σωτήρί μου". Επίσης, το ίδιο βλέπουμε στην προς Εβραίους επιστολή, 13/ιγ΄ 5: "Δεν θα σ' αφήσω, ούτε θα σ' εγκαταλείψω". Και τα παραδείγματα, είναι πολλά ακόμα.
Τα εδάφια τής που είδαμε λοιπόν, δεν απαγορεύουν την οποιαδήποτε προσκύνηση, αλλά αυτή που γίνεται μαζί με τη λατρεία. Απαγορεύουν τη λατρευτική προσκύνηση.
Στις 13 Ιουνίου του 1525 ο πρώην μοναχός Μαρτίνος νυμφεύεται την πρώην μοναχή Αικατερίνα φον Μπόρα και αποκτούν 6 παιδιά. Πίνακας του Λούκας Κράναχ του πρεσβύτερου, του 1529.
Στις 13 Ιουνίου 1525, ο Λούθηρος παντρεύεται την πρώην μοναχή Καταρίνα φον Μπόρα, με την οποία αποκτά έξι παιδιά. Πηγή: www.lifo.gr
Στις 13 Ιουνίου 1525, ο Λούθηρος παντρεύεται την πρώην μοναχή Καταρίνα φον Μπόρα, με την οποία αποκτά έξι παιδιά. Πηγή: www.lifo.gr
Στις 13 Ιουνίου 1525, ο Λούθηρος παντρεύεται την πρώην μοναχή Καταρίνα φον Μπόρα, με την οποία αποκτά έξι παιδιά. Πηγή: www.lifo.gr
Στις 13 Ιουνίου 1525, ο Λούθηρος παντρεύεται την πρώην μοναχή Καταρίνα φον Μπόρα, με την οποία αποκτά έξι παιδιά. Πηγή: www.lifo.gr
3. Ποια προσκύνηση πλασμάτων απαγορεύεται;
"Μα τότε, γιατί αρνήθηκε ο άγγελος να τον προσκυνήσει ο Ιωάννης, στην Αποκάλυψη 19/ιθ΄ 10; " ίσως ρωτήσει κάποιος.
Κατ' αρχήν, πρέπει να πούμε πως ο Ιωάννης, παρά την αντίσταση τού αγγέλου, επεχείρησε και δεύτερη φορά να τον προσκυνήσει, στο 22/κβ΄ 8,9. Και πάλι όμως, ο άγγελος δεν τον άφησε. Αν η προσκύνηση ισοδυναμούσε με λατρεία, άραγε ο απόστολος Ιωάννης, ήθελε να λατρέψει τον άγγελο ασεβώντας προς τον Θεό; Άραγε, οι σημερινοί αρνητές τής προσκύνησης, ξέρουν καλύτερα από τον απόστολο Ιωάννη τι απαγορεύεται και τι επιτρέπεται; Και αν ακόμα υποθέσουμε ότι ο Ιωάννης ήθελε (από άγνοια ίσως) να λατρέψει τον άγγελο, όταν ο άγγελος τον εμπόδισε, γιατί το ξαναέκανε; Τόσο αμετανόητος ειδωλολάτρης ήταν "ο μαθητής εκείνος τον οποίον αγαπούσε ο Κύριος";
Φυσικά, αποκλείεται να μην ήξερε ο απόστολος ότι μόνο ο Θεός λατρεύεται. Συνεπώς, η προσκύνησή του, δεν ήταν λατρευτική, αλλά τιμητική! Και ο άγγελος αρνήθηκε, όχι επειδή ήταν αυτό αμαρτία, αλλά από ταπεινότητα δεν δέχτηκε προσκύνηση από έναν απόστολο. Και ο απόστολος όμως, θεωρούσε πρέπον, παρά τις αντιρρήσεις τού αγγέλου, να επιχειρήσει κατ' επανάληψιν να τον προσκυνήσει, μια και κάτι τέτοιο δεν ήταν αμαρτία.
Αντιθέτως, ο άγγελος που αναφέρεται ως Αρχιστράτηγος τής δυνάμεως τού Κυρίου, δέχτηκε την προσκύνηση τού Ιησού τού Ναυή, όπως αναφέρεται στο Ιησούς τού Ναυή 5/ε΄ 13-15: "Και έπεσεν ο Ιησούς επί την γην, κατά πρόσωπον αυτού, και προσεκύνησε".
Για να μη μείνει όμως οποιαδήποτε αμφιβολία ότι η προσκύνηση τών Αγίων επιτρέπεται τιμητικά, ας δούμε τη γνώμη τού ιδίου τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Βρίσκεται στην Αποκάλυψη 3/γ΄ 7-10. Εκεί, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, μιλάει προς τον "άγγελο" τής Εκκλησίας τής Φιλαδελφείας. Πρόκειται για τον Επίσκοπο τής τοπικής Εκκλησίας, και όχι για ουράνιο άγγελο, όπως φαίνεται από το εδάφιο 10, που τον τοποθετεί μεταξύ τών "κατοικούντων επί τής γης". Εφ' όσον κατοικούσε στη γη ήταν άνθρωπος!
Αφού ο Κύριος τον παινεύει για τα έργα του, τού λέει το εξής σημαντικό: "ιδού διδώ εκ τής συναγωγής τού Σατανά τών λεγόντων εαυτούς Ιουδαίους είναι, και ουκ εισίν αλλά ψεύδονται. Ιδού ποιήσω αυτούς ίνα ήξουσιν και προσκυνήσουσιν ενώπιον τών ποδών σου, και γνώσιν ότι εγώ ηγάπησά σε".
Προσέξτε! ο ίδιος ο Κύριος, δηλώνει ότι θα κάνει ανθρώπους να προσκυνήσουν μπροστά στα πόδια τού Επισκόπου τής Εκκλησίας τής Φιλαδελφείας, επειδή τον αγαπάει. Μήπως ο Κύριος δεν θα το ήξερε αν αυτό ήταν αμαρτία; Μήπως θα τους έκανε να προσκυνήσουν τον Επίσκοπό του ως θεό; Φυσικά όχι, επειδή δήλώνει, πως θα τον προσκυνήσουν, και θα γνωρίσουν ότι ο Κύριος τον αγάπησε. Συνεπώς, θα τον προσκυνούσαν τιμητικά, ως δούλο τού Θεού, και όχι ως θεό.
Αν λοιπόν αυτοί που μας επικρίνουν πιστεύουν ότι γνωρίζουν καλύτερα από τον Κύριο, ας συνεχίσουν να επικρίνουν την τιμητική προσκύνηση που αποδίδουμε στους δούλους τού Θεού.
4. Υπάρχουν νεκροί άγιοι;
"Μα ο Κύριος μιλούσε για ζωντανό άνθρωπό, και όχι για νεκρούς! Εσείς προσκυνάτε εικόνες νεκρών Αγίων!" θα πει κάποιος.
Μήπως όμως αυτός που το λέει προσκυνάει έστω και ζωντανούς; Ή θεωρεί ειδωλολατρεία ακόμα κι αυτό; Εμείς δεν κάνουμε διάκριση μεταξύ ζωντανών και "νεκρών" Αγίων, επειδή δεν υπάρχουν νεκροί Άγιοι!
Αν υπάρχουν νεκροί Άγιοι, ο Κύριος είπε ψέματα στην αδελφή τού Λαζάρου, ότι "όποιος ζει και πιστεύει σ' εμένα, δεν θα πεθάνει στον αιώνα". (Ιωάννης 11/ια΄ 26). "Επειδή όλοι ζούν στον Θεό", και "δεν είναι ο Θεός νεκρών, αλλά ζώντων". (Λουκάς 20/κ΄ 38). Και ο απόστολος Ιωάννης, δείχνει πως όλοι οι πιστοί, ζουν και παρακολουθούν και προσεύχονται στον ουρανό. (Αποκάλυψις 6/ς΄ 9-11. 18/ιη΄ 20. 19/ιθ΄ 1,4,6. 20/κ΄ 4-6 κλπ).
Το ότι πέθανε το σώμα τους, δε σημαίνει πως και αυτοί είναι νεκροί! "...εάν η επίγειος ημών οικία τού σκήνους καταλυθεί, οικοδομήν εκ Θεού ΕΧΩΜΕΝ (από τώρα που ζούμε στη γη, πόσω μάλλον στους ουρανούς), οικίαν αχειροποίητον αιώνιον εν τοις ουρανοίς. (Β΄ Κορινθίους 5/ε΄ 1-4).
Πράγματι, οι άγιοι ζουν! Και αν τα παραδείγματα τής Αγίας Γραφής που αναφέραμε μιλούν για προσκυνήσεις ζώντων αγίων, πολύ περισσότερο αρμόζει η προσκύνηση σε κεκοιμημένους (όχι πεθαμένους) αγίους. Αυτοί στάθηκαν "πιστοί έως θανάτου", και έλαβαν "τον στέφανο τής ζωής". (Αποκάλυψις 2/β΄ 10). Κι αν λέγονται "κεκοιμημένοι", η λέξη αναφέρεται στο σώμα τους, που κοιμήθηκε ως την ανάστασή του, κι όχι στην ψυχή. Αυτοί σήμερα είναι "βασιλείς και ιερείς τού Κυρίου" (Αποκάλυψις 20/κ΄ 4-6), και τους αρμόζει η ανάλογη τιμή.
Στην Αποκάλυψη 6/ς΄ 9-11, φαίνεται πως οι κεκοιμημένοι (σωματικά) άγιοι, στην πραγματικότητα παρακολουθούν άγρυπνα από τον ουρανό τι συμβαίνει στη γη, και προσεύχονται γι' αυτό. Όσο για το Θεό, εισακούγοντας αυτές τις προσευχές τους, "κρίνει την κρίση τους", ( Αποκάλυψις 18/ιη΄ 20,21), και ενεργεί σύμφωνα με τις προσευχές τους. (Αποκάλυψις 8/η΄ 3-5). Εκεί φαίνεται, πως η φωτιά που ανάβει στο ουράνιο θυσιαστήριο, και τα όσα γίνονται στη γη, είναι αποτέλεσμα αυτών τών προσευχών.
Όλα αυτά, είναι σαφής απόδειξη πως οι άγιοι ζούν και βασιλεύουν με τον Κύριο.
5. Οι προσευχές τών αγίων
"Μα μόνο ο Ιησούς είναι μεσίτης Θεού και ανθρώπων! Πώς προσεύχεστε στους Αγίους;" Θα επιμείνει ίσως κάποιος συνομιλητής μας.
Ας σκεφθεί όμως: Άραγε δεν ζητάμε συχνά τις προσευχές τών αδελφών μας;
Αν και δεχόμαστε πως μόνο ο Ιησούς είναι μεσίτης, πώς ζητάμε από τους ζώντες αδελφούς μας, να προσευχηθούν για εμάς; Δεν είναι αυτή μία σχετική μεσιτεία; Δεν τους ζητάμε να σταθούν απέναντι στο Θεό για χάρη μας;
Και ο απόστολος Παύλος συνήθιζε να ζητάει τις προσευχές τών Χριστιανών. (Α΄ Θεσσαλονικείς 5/ε΄ 25). Αν λοιπόν ζητούμε και δεχόμαστε να σταθούν στην προσευχή μπροστά στο Θεό οι αδελφοί μας που δεν απεδείχθησαν ακόμα πιστοί έως θανάτου, δεν θα ζητήσουμε να προσευχηθούν για εμάς πολύ περισσότερο οι κεκοιμημένοι αδελφοί μας, που απεδείχθησαν Άγιοι μέχρι θανάτου; Δεν ακούει αυτούς ο Κύριος πολύ περισσότερο;
6. Η τιμή τών αγίων λειψάνων.
"Και γιατί τιμάτε τα λείψανά τους;" ίσως πει ο δύσπιστος αναγνώστης.
Επειδή υπήρξαν "ναός τού Θεού", (Α΄ Κορινθίους 3/γ΄ 16), όπως το σώμα κάθε αγίου.
Τα λείψανα αυτά, παραμένουν φορείς τής Χάριτος, όπως υπήρξε το λείψανο τού προφήτη Ελισσαιέ, που όταν κάποιος νεκρός ακούμπησε τα κόκκαλά του, αναστήθηκε! (Β΄ Βασιλέων 13/ιγ΄ 21). Αυτό, συμβαίνει πολύ περισσότερο τώρα στη Νέα Διαθήκη.
Και ας μην αναρωτηθεί κανείς γιατί τιμούμε τα αντικείμενα τών αγίων που έφθασαν ως τις ημέρες μας. Το ίδιο έκαναν οι Χριστιανοί και στον καιρό τών αποστόλων, όταν έφερναν αντικείμενα τών αποστόλων για τη γιατρειά τών αρρώστων, ή χρησιμοποιούσαν ακόμα και τη σκιά τους!!! (Πόσο μάλλον την εικόνα τους). (Πράξεις 5/ε΄ 15. 19/ιθ΄ 11,12). Τόσο τα σώματα τών Αγίων λοιπόν, όσο και τα αντικείμενά τους, είναι φορείς τής Θείας Χάριτος, γι' αυτό τα τιμούμε. (Δεν τα λατρεύουμε όμως).
Τέλος, επισημαίνουμε, ότι ο Θεός σε κάθε εποχή φροντίζει δια θαυματουργικών σημείων και αποκαλύψεων, να μας πληροφορεί ποιούς αγίους επιθυμεί να μας κάνει γνωστούς, ώστε να τους καλούμε σαν βοηθούς στη θλίψη μας και τις δυσκολίες μας. Δεν επιλέγουμε αυθαίρετα το ποιούς θα τιμήσουμε ως αγίους. Η προσευχή μας όμως, απευθύνεται πρώτα στο Θεό, και μετά σ' αυτούς. Κι όπως εμείς ζητούμε τις προσευχές τους, προσευχόμαστε με τη σειρά μας γι' αυτούς, καθώς μας ενώνει ο ίδιος Κύριος και η ίδια Εκκλησία, είτε στον ουρανό βρισκόμαστε, είτε στη γη.
Ν. Μ.
Πηγές:
oodegr.co
pateras.wordpress.com
(Σχόλιο Εγκολπίου: Ας δούμε κάποιους από τους κυρίους πρωταγωνιστές της μεταρρύθμισης, του θρησκευτικού κινήματος που γέννησε τις Διαμαρτυρόμενες εκκλησίες, ως αντίδραση στις παπικές υπερβολές, πλάνες, πορνοκρατίες και λοιπά τραγικά φαινόμενα της παπικής αίρεσης.
Οι Διαμαρτυρόμενοι απέρριψαν τον Κλήρο, την Παρθενία που εφαρμόζεται στα Μοναχικά Τάγματα, την Αειπαρθενία της Θεοτόκου, την τιμητική προσκύνηση των ιερών εικόνων και των ιερών λειψάνων καθώς και πολλά άλλα.
Πρέπει να πούμε ότι ούτε ο Λούθηρος, ούτε ο Καλβίνος φαντάζονταν ποτέ σε ποιά παρακμή θα έφτανε το θρησκευτικό τους κίνημα, εξ αιτίας της υπ' αυτών απορρίψεως τις ιεράς παραδόσεως. Παραδείγματα κάποια είναι τα εξής, οι ακραίες Πεντηκοστιανικές ομάδες, οι οποίες εσχατολογούν ορίζοντας χρόνια και καιρούς εμφανίσεως του αντιχρίστου ενώ ο ίδιος ο Κύριος μας λέει ξεκάθαρα στο Ευαγγέλιο του ότι κανείς δεν γνωρίζει την ώρα που θα έρθει ''κρίναι ζώντας και νεκρούς'', άλλες ομάδες απορρίπτουν την Αγία Τριάδα, άλλες πιστεύουν ότι ο Θεός δεν γνωρίζει τα πάντα, άλλες πιστεύουν ότι ο Θεός κολάζει ανθρώπους επειδή έτσι αποφάσισε! Κάποιοι Ευαγγελικοί νομίζουν ότι όταν ο Κύριος ενηνθρώπισε ήταν απλός ψιλός άνθρωπος και μετά την Ανάληψη του ξαναπήρε την θεότητα του! Πολλές στρεβλωμένες εικόνες του Θεού, πολλοί χριστιανισμοί καμία σχέση έχοντες με τον Χριστό μας! Ας δούμε ποιά είναι τα θρησκευτικά πρότυπα των πολλών Διαμαρτυρομένων στην Πατρίδα μας.
Πρώτος ο Μαρτίνος Λούθηρος...
Καθολικός Ιερομόναχος, ηγέτης της μεταρρύθμισης ο οποίος αφού γλίτωσε την πυρά της παπικής ιεράς εξετάσεως, έδωσε ίσως το ηθικό άλλοθι να εξοντωθούν οι εξεγερμένοι αγρότες από τους ευγενείς.
Πιο συγκεκριμένα, το έτος 1524, καλοκαίρι, στη νότια Γερμανία ξεκινά η αγροτική εξέγερση, στην αρχή ως απλή απεργία, εξαιτίας του ότι σ' ένα ρέμα απαγόρευσαν κάποιοι επιστάτες ευγενών, να ψαρέψουν μερικοί αγρότες. Οι φτωχοί αγρότες ξεσηκώθηκαν, ο ξεσηκωμός έλαβε μεγάλες διαστάσεις και ειρηνικά ζητούσαν να μπορούν να ψαρεύουν και να κυνηγούν όπου θέλουν, επίσης είχαν και άλλα αιτήματα σχετικά με την καλύτερη οικονομική τους διαβίωση. Ήταν καθεστώς να μην έχουν το δικαίωμα, οι φτωχοί και απόκληροι της κοινωνίας, να κυνηγούν και να ψαρεύουν όπου και όποτε θέλουν αλλά μόνο όπου και όποτε τους έδιναν άδεια οι φεουδάρχες μεγαλογαιοκτήμονες.
Όμως ενώ αρχικώς οι αγρότες εμπνευσμένοι από το ριζοσπαστικό κήρυγμα του Λουθήρου ξεκίνησαν για μία πιο καλή ζωή, το κίνημα ξέφυγε από τα ειρηνικά πλαίσια του και κάτω από την επίδραση τινών ακραίων, μεταξύ αυτών και του Θωμά Μάινστερ, άρχισαν οι λεηλασίες και οι φόνοι κάποιων αντιπάλων. Το κίνημα αυτό γνωστό ως ''πόλεμος των αγροτών'' ήταν η μεγαλύτερη εξέγερση πριν την Γαλλική επανάσταση. Παρέσυρε και εργάτες από τα μεγάλα ή και μικρά αστικά κέντρα. Τον Μάρτιο του 1525 το κίνημα εξέδωσε μία διακήρυξη που έμεινε γνωστή ως ''Δώδεκα άρθρα του Μέμινγκεν''. Σε κάποιες πόλεις οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν ζητώντας θρησκευτικές αλλαγές, ενώ άλλες πόλεις ήταν υπό την πολιορκία των πεινασμένων αγροτών. Στο κείμενο αυτό απαιτούσαν οι αγρότες να έχουν το δικαίωμα οι κοινότητες, να δέχονται και να απολύουν τους πάστορες
Ο Λούθηρος ίσως έδωσε το ηθικό δικαίωμα στους ευγενείς, που τον είχαν σώσει άλλωστε από την μεταφορά του και την δίκη του στη Ρώμη, να απαντήσουν βιαίως στον αγροτικό ξεσηκωμό γράφοντας ότι έχουν δικαίωμα να υποστηρίξουν τις περιουσίες τους. Αποτέλεσμα ήταν 120.000 ως 160.000 άνθρωποι να κολυμπήσουν στο αίμα τους, ο αριθμός δεν μπορεί να οριστεί με ακρίβεια, άλλοι μιλούν για 70.000.
Τον Μάιο του 1525 αιχμαλωτίστηκε, βασανίστηκε και εκτελέστηκε στο Mühlhausen, ένας από τους κύριους ηγέτες του κινήματος που το οδήγησε στα βίαια μονοπάτια, ο Θωμάς Μάινστερ.
Άγαλμα του Μάινστερ στο Mühlhausen
Ο Λούθηρος συνέχισε την ζωή του, αυτοαποσχηματιζόμενος και κάνοντας έναν γάμο και 6 παιδιά. Το ιστορικό δεδομένο είναι πως ένας θρησκευτικός επαναστάτης είχε εμπλακεί στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα, παίζοντας ρόλο στον θάνατο ανθρώπων που παλέψαν για το ψωμί τους. Εξυπακούεται ότι μας βρίσκει κάθετα αντίθετους η βίαιη τροπή που έλαβε η επανάσταση τους.
Δεύτερος πρωταγωνιστής της θρησκευτικής μεταρρύθμισης που προσέδωσε με τις ακραίες του θέσεις τρομοκρατικό κλίμα στον χώρο των Διαμαρτυρομένων της εποχής του ήταν ο Ιωάννης Καλβίνος...
Ο διαμαρτυρόμενος Καθολικός Ιωάννης Καλβίνος, έτερος ηγέτης της μεταρρύθμισης, ήρθε σε ρήξη με την παπική εκκλησία αλλά εφάρμοσε και αυτός θεοκρατία στη Γενεύη με νόμους που προέβλεπαν ακόμη και τον θάνατο.
Το να εκφρασθεί κανείς ανευλαβώς περί του Καλβίνου ή περί του κλήρου ήταν έγκλημα. Μία πρώτη παράβαση των διατάξεων αυτών τιμωρείτο με επίπληξη, περαιτέρω παράβαση με πρόστιμο, εμμονή στην παράβαση, με φυλάκιση ή εξορία.
Η εξώγαμος συνουσία τιμωρείτο με εξορία ή πνιγμό, η μοιχεία, η βλασφημία και η ειδωλολατρία, με θάνατον.
Σε μία εξαιρετική περίπτωση ένα παιδί αποκεφαλίσθηκε διότι κτύπησε τους γονείς του.
Το επιτρεπόμενο χρώμα, η ποσότητα των ενδυμάτων και ο αριθμός των φαγητών τα οποία επιτρεπόντουσαν σε κάθε γεύμα, καθορίζονταν δια νόμου.
Τα κοσμήματα και οι δαντέλες επέσυραν δυσμενείς επικρίσεις. Μία γυναίκα φυλακίσθηκε διότι είχε κτενίσει την κόμη της εις ανήθικο ύψος. Οι θεατρικές παραστάσεις περιορίσθηκαν σε θρησκευτικά δράματα και έπειτα απαγορεύθηκαν και αυτά ακόμη.
Τα παιδιά έπρεπε να βαπτίζονται όχι με ονόματα του καθολικού ημερολογίου, αλλά κατά προτίμηση να λαμβάνουν ονόματα προσώπων της Παλαιάς Διαθήκης. Ένας ισχυρογνώμων πατέρας φυλακίσθηκε επί τετραήμερο διότι επέμενε να ονομασθεί ο υιός του Κλαύδιος αντί Αβραάμ.
Το κυρίαρχο σημείο στη Θεολογία του Καλβίνου είναι το Δόγμα του Απόλυτου Προορισμού τον οποίο τον καθορίζει ως εξής:
''Ονομάζουμε απόλυτο προορισμό το προαιώνιο σχέδιο του θεού, που μ' αυτό καθόρισε την τύχη του κάθε ανθρώπου. Γιατί δε δημιουργεί όλους τους ανθρώπους κάτω από τις ίδιες συνθήκες, αλλά άλλους τους προορίζει για την αιώνια ζωή και άλλους για την αιώνια καταδίκη. Έτσι, ανάλογα με το σχέδιο του Θεού, τονίζουμε ότι άλλοι άνθρωποι είναι πλασμένοι για τη ζωή και άλλοι για το θάνατο... Αυτούς που ο θεός καλεί στη σωτηρία, τους καλεί από δική του ευσπλαχνία, και όχι επειδή το αξίζουν. Αντίθετα κανείς από αυτούς που προορίζονται για την αιώνια καταδίκη δεν μπορεί να σωθεί. Αυτό το έχει κρίνει η κρυφή και ανεξιχνίαστη δικαιοσύνη του θεού.
Χριστιανική Διδασκαλία, VII: Ο άνθρωπος υπάρχει για τη Δόξα του Θεού. Με τη πτώση του, εξαιτίας του προπατορικού αμαρτήματος, έχασε κάθε ηθική και βουτήχτηκε στα κακά της πτώσης, όπως είναι η ανηθικότητα, η αλαζονεία, η ασέβεια, η εγκληματικότητα και άλλα πολλά. Ο άνθρωπος λοιπόν, καταδικάστηκε στην αιώνια τιμωρία. Ο μόνος τρόπος να γνωρίσει το Λόγο του Θεού είναι η μελέτη της Παλαιάς και της Νέας Διαθήκης, η λεγόμενη Αγία Γραφή στην οποία παρουσιάζονται όλα όσα πρέπει να ξέρει και να κάνει ο άνθρωπος καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Ο Θεός ''προ καταβολής'' του κόσμου αποφάσισε αμετάκλητα ποιοι θα καταδικαστούν στην αιώνια τιμωρία και ποιοι θα σωθούν με τη θεία χάρη του, γι' αυτούς που αποφάσισε να σωθούν – και μόνο γι’ αυτούς- έστειλε στο κόσμο τον Χριστό για να τους σώσει από την αμαρτίας τους και για να πεθάνει για χάρη τους πάνω στο σταυρό. Να ξεπληρώσει δηλαδή την σωτηρία αυτών των ανθρώπων με το δικό του θάνατο.''
Αυτή ήταν η βλάσφημη θεολογία του Καλβίνου για το σωτήριο σχέδιο του Κυρίου για την ανθρωπότητα. Ήταν τόσο μεγάλος θεολόγος για κάποιους οπαδούς του που ακόμη και σήμερα κάποιοι, την άδικη και βλάσφημη θεωρία ότι ο Χριστός δεν σταυρώθηκε για όλους την υποστηρίζουν και νομίζουν ότι είναι χριστιανοί της Βίβλου.
Αν μελετήσει κάποιος με ταπείνωση και προσοχή την περικοπή του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου κ. 3, στ. 14-21 θα δει ότι ο απόστολος και μαθητής του Κυρίου μεταφέρει τα λόγια του Κυρίου Ιησού για ελευθέρα επιλογή του ανθρώπου μεταξύ Χριστού και πονηρών έργων, και όχι για προεπιλεγμένους ανθρώπους που σώζωνται γιατί το επιβάλει ο Θεός ή κολάζονται γιατί έτσι θέλει ο Θεός. Πιο συγκεκριμένα γράφει στο στ. 17, ''Γιατί ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι' αυτού.'' Άρα η σωτηρία αφορά όλον τον κόσμον και όχι κάποιους από τον κόσμο γιατί θα το έλεγε ο Χριστός μας, αντιθέτως διαβάζουμε να μιλά για τον κόσμο και όχι για επιλεγμένα πρόσωπα εκ του κόσμου. Στο εδάφιο της προς Τίτον επιστολής κ. 2, στ. 11 γράφει ο Παύλος στον Τίτο, ''Ο Θεός φανέρωσε την χάρη του για να σώσει ΌΛΟΥΣ τους ανρώπους.'' Τόσο δύσκολο ήταν να καταλάβει ο Καλβίνος την έκφραση ''για να σώσει όλους τους ανθρώπους'';
Αυτά τα αποτελέσματα έχει η ατομική προσπάθεια ερμηνείας της Αγίας Γραφής, χωρίς την βοήθεια των αγίων πατέρων. Οι οποίοι θα πρέπει να χρησιμοποιούνται έντιμα και όχι ό οποιος θέλει να κόβει και να ράβει αποσπάσματα από τα κείμενα τους, διότι τότε αντιμετωπίζουμε το θλιβερό φαινόμενο ο καθείς να έχει την δική του ορθοδοξία στο μυαλό του και όχι την ορθοδοξία των πατέρων, όπως συμβαίνει σήμερα σχεδόν παγκοσμίως εκτός ελαχίστων σπανίων εξαιρέσεων.
Ο Μαρτίνος Λούθηρος έχει απήχηση εν γένει στον χώρο των ευαγγελικών εκκλησιών, ενώ ο Ιωάννης Καλβίνος είναι μέγας θεολόγος για πολλούς του χώρου εκκλησιών των Ελλήνων Ευαγγελικών.
Πηγή: el.wikipedia.org, χρησιμοποιήσαμε και άλλη μία πηγή την οποία χάσαμε, αν την εντοπίσει κάποιος παρακαλούμε να μας την στείλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου