Εσωτερική Ευτυχία!

του Μ. Β. Κυριακάκη.

 

«Ευφραίνου εν Κυρίω και θέλει σοι δώσει τα ζητήματα της καρδίας σου...» Ψαλμ. 37:4

 
Το εδάφιό μας περιέχει μια προτροπή και μια υπόσχεση. Τόσο η προτροπή όσο και η υπόσχεση απευθύνονται στον πιστό άνθρωπο.

 
Η προτροπή είναι να ευφραίνεται «εν Κυρίω». Εκεί υπάρχει η εσωτερική ευτυχία του και η αγαλλίαση του πνεύματός του. Έμαθε να χαίρεται εν Κυρίω και προσμένει, ύστερα από αγώνες και παθήματα σ’ αυτόν τον κόσμο, προσμένει τελικά να απολαύσει τη χαρά του Κυρίου του. Ευφραίνου εν Κυρίω! Εκεί υπάρχει για σένα ευχαρίστηση και απόλαυση. Αν θέλεις να ξεχειλίσει η ζωή σου από χαρά, εκεί θα την αναζητήσεις: Στην πηγή, στον Κύριό σου. Ο άπιστος και ο τυπικός, ο κατ’ όνομα χριστιανός, δεν έχει ιδέα ότι υπάρχει μια τέτοια εσωτερική ευτυχία. Αλλού την αναζητά. Και την αναζητά μάταια. Γιατί δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθεί η ψυχή του άφρονα, που περιμένει από τα υλικά πράγματα λέγοντας όπως ο άνθρωπος της παραβολής του Χριστού: «ψυχή μου, έχεις πολλά αγαθά για πολλά χρόνια· φάγε, πίε, ευφραίνου!» Πώς να ευφρανθεί όταν μάλιστα είναι τόσο κοντά η πρόσκληση: «Αυτή τη νύχτα την ψυχή σου απαιτούν από σένα... Και όσα απέκτησες τίνος θα είναι;»

 
Υπάρχουν δυστυχώς και χριστιανοί, που με τη στάση τους, δίνουν επιχειρήματα στους ασεβείς ότι τάχα η πνευματική ζωή, η αφιερωμένη ζωή, δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένη. Είναι οι ολιγόπιστοι και κακομοίρηδες σαν τους ανθρώπους που έχουν κάτι το παθολογικό και ενώ έχουν όλα τα μέσα να ζήσουν άνετα, στερούν τον εαυτό τους ακόμη και από τα πιο απαραίτητα. Υπάρχουν χριστιανοί που ενώ έχουν στη διάθεσή τους όλον τον πλούτο του ουρανού, ζουν μια φτωχή και κακομοιριασμένη ζωή. Δεν ευφραίνονται εν Κυρίω. Ζουν κάτω από μια καταπίεση.

 

 

 

Ο πιστός έχει χαρές εσωτερικές που τίποτα δεν τις σβήνει. Τις έχει στο κρεβάτι της αρρώστειας του. Τις διατηρεί μέσα στον πόνο. Τις νοιώθει και μέσα στη φυλακή αν βρεθεί. Και προς τον τάφο καθώς προχωρεί, για να εναποθέσει το επίγειο σκήνωμά του, λάμπει από την ελπίδα και τη χαρά ότι θα απολαύσει τη χαρά του Κυρίου του. Ας τα χάσει όλα του κόσμου τα αγαθά. Αυτή την εσωτερική ευτυχία δεν την χάνει ποτέ του. Αυτή ήταν η θριαμβευτική πείρα του Αββακούμ (3:16-18): «Στην ημέρα της συμφοράς θα αναπαυθώ... Κι αν η συκιά μου δεν βλαστήσει ούτε τ’ αμπέλια θα μου δώσουν καρπό· όταν μάταια θα κοπιάσω φροντίζοντας τις εληές, και αν τα χωράφια δεν μου δώσουν τροφή· τα πρόβατά μου αν αφανισθούν στο μαντρί και δεν μείνει στο σταύλο ούτε αγελάδα· εγώ θα ευφραίνομαι εις τον Κύριον, θα χαίρομαι στο Θεό της σωτηρίας μου…»

 
Είχε βρει το μυστικό της εσωτερικής ευτυχίας. Κανένα εξωτερικό περιστατικό δεν την επηρέαζε. Ο Θεός είναι η ανεξάντλητη πηγή ευφροσύνης.

 
Αλλά ποιο είναι το περιεχόμενό της; Σε τι ακριβώς συνίσταται;

 
Δεν είναι εύκολο να την περιγράψεις. Τη γνωρίζει μονάχα εκείνος που την έχει γευθεί. Είναι χαρά. Αλλά κάτι περισσότερο, ξεχειλίζει μια ανεκλάλητη χαρά που δεν μπορεί να διατυπωθεί με λόγια. Είναι εσωτερική γαλήνη που όμως δεν φέρνει αδράνεια στην ψυχή, αλλά κινητοποίηση και ξύπνημα. Είναι σαν τη γαλήνη που απλώνεται στη φύση στο ήρεμο πρωινό. Ξυπνούν τα πάντα, αλλά η γαλήνη και η αρμονία βασιλεύουν. Όταν ευφραίνεσαι στο Θεό έχεις έντονη εμπιστοσύνη στην αγάπη Του, νοιώθεις αγάπη απεριόριστη προς Εκείνον και είσαι έτοιμος να κάμεις για το Θεό ο,τιδήποτε και να υποστείς ο,τιδήποτε. Ευφραίνου εν Κυρίω!

 
Ευφραίνου για την ύπαρξη του Θεού. Το ότι υπάρχει Θεός, και δεν είναι τυφλές δυνάμεις που κυβερνούν το σύμπαν, αυτό είναι αρκετό να με κάνει ευτυχισμένο. Τα πάντα μπορεί να σαλεύονται, να καταρρέουν. Μένει όμως Εκείνος που υπάρχει –ο Ών. Και έχει στα χέρια Του όλη την εξουσία γιατί είναι Παντοκράτωρ και Πάνσοφος. «Ο Κύριος βασιλεύει, ας αγάλλεται η γη!» Ό,τι και αν συμβεί Εκείνος είναι στο θρόνο με παντοδυναμία. Η αγαθή Του πρόνοια ρυθμίζει και κατευθύνει τα πάντα. Ευφραίνομαι σκεπτόμενος τη δύναμη και τη σοφία Του. Και πιο πολύ όταν συλλογισθώ τη χάρη Του και το έλεός Του που ξεχειλίζει. Με παραλαμβάνει από το λάκκο της ταλαιπωρίας και με ανεβάζει σε βράχο υψηλό. Τόσο με αγάπησε, ώστε έδωκε τον Υιό Του τον Μονογενή για να μη χαθώ, αλλά να έχω ζωή αιώνια. Πώς να μην ευφραίνομαι όταν σκέπτομαι ότι ο Χριστός πέθανε για μένα και αναστήθηκε για να ζει μέσα μου και μαζί μου;

 
Και ευφραίνομαι συλλογιζόμενος όχι μονάχα τι έκαμε και τι κάμνει, αλλά και τι επιφυλάσσει να κάμει στο μέλλον, όταν τα πάντα υποταχθούν σ’ Εκείνον και θα εγκαταστήσει νέους ουρανούς και νέα γη... Όταν η φυλαγμένη στους ουρανούς κληρονομιά, αιώνια, άφθαρτη και αμάραντη και αμίαντη, θα είναι δική μας και θα την απολαμβάνουμε. Όταν θα χορτάσουμε από εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, όσα ο Θεός ετοίμασε για όσους Τον αγαπούν... Όπως ξέρουμε η αναμονή ενός αγαθού ευφραίνει την καρδιά μας περισσότερο από το αγαθό που έχουμε τώρα στα χέρια μας.

 

Έρχεται τώρα και ένα άλλο ερώτημα: Πότε δοκιμάζουμε αυτή την ευφροσύνη; Πότε νοιώθουμε εσωτερικά ευτυχισμένοι; Δεν μας λέει από καιρού εις καιρόν, πότε πότε, σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Δεν έχει όρια χρόνου, είναι κάτι το συνεχές και παντοτεινό.

 
Φυσικά είναι πιο δύσκολο να ευφραίνεται κανείς στο Θεό όταν όλα πάνε καλά και ζούμε μεσα σε υλικές ανέσεις. Μερικοί νομίζουν ότι ευφραίνονται περισσότερο και είναι πιο ευτυχισμένοι όταν ζουν μέσα σε αφθονία υλικών αγαθών. Λάθος όμως. Ευφραίνονται μάλλον από τα δώρα του Θεού παρά από τον ίδιο. Ευφραίνονται και στηρίζουν την ευτυχία τους στην κτίση μάλλον παρά στον κτίσαντα. Γι’ αυτό τα υλικά πλούτη έχουν τους μεγαλύτερους πειρασμούς. Είναι πιο δύσκολο όταν αποκτάς πλούτο να λες: ''αυτός ο πλούτος δεν είναι δικός μου, είναι του Θεού, που μου τον εμπιστεύτηκε. Είμαι ένας διαχειριστής''. Ο άνθρωπος που απολαμβάνει άφθονες ευλογίες διατρέχει τον κίνδυνο να απολαμβάνει τις ευλογίες και να λησμονεί την πηγή τους, τον Θεό!

 
Ας έλθουμε τώρα στο δεύτερο σημείο του εδαφίου μας. Η προτροπή «ευφραίνου εν Κυρίω» συνοδεύεται από μια υπόσχεση: «Και θέλει σοι δώσει τα ζητήματα της καρδίας σου». Ό,τι επιθυμεί και ζητά η καρδιά σου, θα σου το δώσει ο Θεός! Η υπόσχεση αυτή είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την προτροπή. Για να εκπληρωθεί η υπόσχεση έχει σαν προϋπόθεση το πρώτο μέρος. Όταν ευφραίνεσαι εις τον Κύριον, βρίσκεις όλη σου την ευχαρίστηση και ευτυχία σ’ Εκείνον, τότε ο Θεός θα εκπληρώσει την υπόσχεσή Του να σου δώσει ό,τι επιθυμεί η καρδιά σου.

 
Είναι φανερό πως θα ήταν καταστρεπτικό για μας να ικανοποιούνται οι επιθυμίες μας ανεξάρτητα από τον Θεό. Γι’ αυτό ο Θεος αρνείται πολλές φορές να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες μας. Θέτει φραγμό, όπως οποιοσδήποτε επίγειος πατέρας θα έθετε κάποιο φραγμό για να εμποδίσει το παιδί του να πέσει στο βάραθρο.

 
Όταν όμως η ευφροσύνη του ανθρώπου είναι στον Θεό, τότε τέτοιες είναι οι επιθυμίες της καρδιάς του, ώστε αν πραγματοποιηθούν, αυτόν μεν τον ωφελούν και τον ικανοποιούν, δοξάζουν δε τον Θεό. Ξέρει και τί να ζητήσει και πώς να το μεταχειρισθεί όταν του το δώσει ο Θεός.

 
Η πρώτη και κύρια επιθυμία που ζητά η καρδιά του πιστού, του ανθρώπου που έμαθε να ευφραίνεται εν Κυρίω, είναι να τελειοποιηθεί, να απαλλαγεί από κάθε αμαρτία και ατέλεια. Να ελευθερωθεί από το παλαιό εγώ, από κάθε πειρασμό που τον απειλεί, από την αγάπη του κόσμου, από κάθε τι που έρχεται σε αντίθεση με το Λόγο του Θεού.

 
Ο πόθος της καρδιάς μου είναι να φανώ χρήσιμος· να κάμω κάτι για Εκείνον που αγαπώ· να οδηγήσω στα πόδια Του κάποια κουρασμένη ψυχή. Ευφραίνου εν Κυρίω και θα δεις ότι θα γίνει αυτό που επιθυμείς. Ίσως όχι ακριβώς με τον τρόπο που θέλεις. Αλλά ο Θεός θα σε χρησιμοποιήσει όπως Εκείνος ξέρει. Πιθανόν να θέλεις να κάμεις μεγάλα πράγματα ενώ ο Θεός θέλει να Τον τιμήσεις σε μικρά, σε πράγματα που φαίνονται ασήμαντα.

 
Προσπαθείς να ευφρανθείς μέσα στα πολλά υλικά αγαθά και ποτέ δεν είσαι ικανοποιημένος. Γιατί όσο αποκτάς τόσο περισσότερα θέλεις. Όταν όμως ευφραίνεσαι εν Κυρίω, δεν έχει σημασία αν έχεις πολλά ή λίγα ή αν δεν έχεις καθόλου. Έμαθα να περισσεύωμαι και να στερούμαι... Και να χορταίνω και να πεινώ. Εις πάντα είμαι δασκαλεμένος. Τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντος με Χριστού...

 
Τον ευχαριστώ για όλα και ευφραίνομαι, έχω εσωτερική ευτυχία γιατί έχω Εκείνον!

Πηγή: gec.gr