Ἀπό γονεῖς Ὀρθοδόξους καί εὐσεβεῖς, Ρουμανικῆς καταγωγῆς, τόν Ἀντώνιο καί τήν Ἀνθῆ, γεννήθηκε ὁ ἔπειτα Ἱεράρχης Καλλίνικος, τήν 7η Ὀκτωβρίου 1787, στό Βουκουρέστι, στήν Ἐνορία τοῦ ἁγ. Βησσαρίωνος. Κατά τό Ἅγιο Βάπτισμα ὀνομάσθηκε Κωνσταντῖνος.
Ὁ νεαρός Κωνσταντῖνος πῆρε ἀπό μικρός μία σπάνια πνευματική διαπαιδαγώγηση καί ἔμαθε καί τήν Ἑλληνική γλῶσσα. Κατά τήν ἐφηβεία καί τήν νεότητά του συνήθιζε νά ἐπισκέπτεται τήν Μονή Τσερνίκας. Τότε Ἡγούμενος ἦταν ὁ Ὅσιος Στάρετς Γεώργιος, μαθητής τοῦ ὁσ. Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ, φορέας τοῦ Ἁγιορειτικοῦ μοναστικοῦ πνεύματος καί τῆς Φιλοκαλικῆς πνευματικῆς παραδόσεως. Στήν Μονή αὐτή ὁ Κωνστανῖνος, σέ ἡλικία 20 ἐτῶν, ἀσπάσθηκε τόν μοναχικό βίο τό 1807 καί ὑποτάχθηκε στόν Ἡγούμενο Στάρετς Τιμόθεο.
Ἡ ἐξέλιξη τοῦ νεαροῦ Κωνσταντίνου ἐπηρέασε τήν ζωή τόσο τῆς μητέρας, ὅσο καί τοῦ πρεσβύτερου ἀδελφοῦ του. Ἡ μητέρα του ἀσπάσθηκε καί αὐτή τόν μοναχικό βίο καί κοιμήθηκε στήν Μονή Πασάρεα, ὡς Μεγαλόσχημη Φιλοθέη. Ὁ ἀδελφός του χειροτονήθηκε Ἱερεύς καί ἀργότερα ἔγινε Μοναχός (μνημονεύεται ὡς Ἱερομόναχος Ἀκάκιος).
Κατά τό "Ρουμανικό Γεροντικό", ὁ Στάρετς Τιμόθεος "τόν ἐμπιστεύθηκε ὡς κειμήλιο μεγάλης πνευματικῆς ἀξίας στόν Πνευματικό Ποιμένα, ἐπειδή ἦταν ξακουστός Γέροντας τοῦ Μοναχισμοῦ καί ἀπό τούς πρώτους μαθητές τοῦ Στάρετς Γεωργίου, ἄνθρωπος μέ ὑψηλή ζωή". Κάτω ἀπό τήν ἐπίβλεψη τοῦ ἔμπειρου αὐτοῦ Πνευματικοῦ Πατέρα, ὁ νεαρός δόκιμος προχώρησε στήν μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατερικῶν ἔργων, ὅπως προέβλεπε ἡ μοναστική τάξις τοῦ ὁσ. Παϊσίου. Ταυτόχρονα ἐργαζόταν στό ξυλουργεῖο τῆς Μονῆς, ὅπου κατασκεύαζε ξύλινους σταυρούς εὐλογίας, γιά τίς ἀνάγκες τῶν μοναχῶν καί τῶν προσκυνητῶν.
Δύο χρόνια μετά τήν εἴσοδό του στήν ἀδελφότητα τῆς Τσερνίκας, ὁ Δόκιμος Κωνσταντῖνος δέχθηκε τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα μέ τό ὄνομα Καλλίνικος. Ὁ Γέροντάς του Πνευματικός Ποιμένας ζήτησε τήν κουρά του ἀπό τόν Ἡγούμενο Τιμόθεο, λόγῳ τῆς γρήγορης πνευματικῆς προκοπῆς τοῦ νέου. Ἡ κουρά ἔγινε τήν 9η Νοεμβρίου 1808. Τήν 3η Δεκεμβρίου τοῦ ἴδιου χρόνου ὁ Μοναχός Καλλίνικος χειροτονήθηκε Διάκονος.
Τό 1813 μία ἐπιδημία πανώλους ἀποδεκάτισε τήν ἀδελφότητα τῆς Τσερνίκας. Τότε ὁ Ἱεροδιάκονος Καλλίνικος πιεζόμενος ἀπό τόν Ἡγούμενο Τιμόθεο χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καί ἀνέλαβε ἐφημεριακά καθήκοντα στήν Μονή.
Τήν 20ή Σεπτεμβρίου 1815 ὁ Ἱερομόναχος Καλλίνικος δέχθηκε τό ἀξίωμα τῆς πνευματικῆς πατρότητας ἀπό τόν Μητροπ. Βλαχίας Νεκτάριο. Τό 1812 ὁ Ἱερομόναχος Καλλίνικος μαζί μέ τόν Γέροντά του Πνευματικό Ποιμένα, περιηγήθηκαν ὅλη τήν Μολδαβία, συλλέγοντες συνδρομές γιά τήν ἀνέγερση τοῦ νέου Ναοῦ τοῦ ἁγ. Νικολάου, στό ὁμώνυμο νησί τῆς νησιωτικῆς μοναστικῆς πολιτείας τῆς Τσερνίκας. Ἐπιστρέφοντας ἀπό τήν περιοδεία αὐτή ὁ Πνευματικός Ποιμένας ζήτησε καί πῆρε εὐλογία νά ἀναχωρήσει γιά τό Ἅγιο Ὄρος, γιά περισσότερη ἄσκηση καί ἡσυχία, καθώς καί μαθητεία στούς ἐκεῖ ἀσκουμένους Ἡσυχαστές. Τότε ὁ Ἱερομόναχος Καλλίνικος ὑποτάχθηκε στόν διακριτικό Στάρετς Δωρόθεο.
Τήν 3η Μαρτίου 1816 κοιμήθηκε ὁ Ἡγούμενος Τιμόθεος καί ἡ ψῆφος τῶν ἀδελφῶν ἀνέδειξε Ἡγούμενο τῆς Τσερνίκας τόν Στάρετς Δωρόθεο, ὅμως πραγματικός Ἡγούμενος τῆς Μονῆς ἦταν ὁ ὑποτακτικός του Ἱερομόναχος Καλλίνικος, ἀφοῦ ὁ Ἡγούμενος Δωρόθεος λόγῳ ἡλικίας καί κακῆς ὑγείας, μεταβίβασε τίς εὐθύνες τοῦ ἀξιώματός του στόν προσοντοῦχο ὑποτακτικό του.
Τό 1817 ὁ Ἡγούμενος Δωρόθεος καί ἡ Γεροντία τῆς Μονῆς, ἔστειλαν στόν Ἄθωνα τόν Ἱερομόναχο Καλλίνικο καί τόν Μοναχό Διονύσιο πού γνώριζε τήν Τουρκική γλῶσσα, γιά νά καλέσουν τόν Πνευματικό Ποιμένα νά ἐπιστρέψει στήν Μονή καί νά ἀναλάβει τήν ἡγουμενεία. Στό Ἅγιο Ὄρος ὁ Ἱερομόναχος Καλλίνικος μελέτησε τήν τάξη τῶν Μονῶν καί τό Τυπικό τῶν Ἀκολουθιῶν, γνώρισε ἤθη, ἔθιμα καί συνήθειες, προσκύνησε θαυματουργές Εἰκόνες καί Ἅγια Λείψανα, πῆρε τήν εὐλογία Ὁσίων Γερόντων, ἔπεισε τόν γ. Ποιμένα νά ἐπιστρέψει καί ἀφοῦ γιόρτασε στόν Ἄθωνα τήν Κοίμηση τῆς Παναγίας, ἐπέστρεψε μαζί μέ τήν συνοδεία στήν Βλαχία.
Ὁ Ἡγούμενος Δωρόθεος κοιμήθηκε τήν 13η Δεκεμβρίου 1818, ἀλλά ἡ ψῆφος τῶν ἀδελφῶν ἀνέδειξε Ἡγούμενο τόν Ἱερομόναχο Καλλίνικο, ἀντί τοῦ γ. Ποιμένος. Ἡ ἀνάδειξις τοῦ ὑποτακτικοῦ του δέν σκανδάλισε τόν διακριτικό Γέροντα. Ἀντιθέτως, ὁ Στάρετς Ποιμήν ἔμεινε Πνευματικός τοῦ νέου Ἡγουμένου, τῆς ἀδελφότητος καί τῶν προσκυνητῶν καί ἐγκαταβίωσε γιά περισσότερη ἡσυχία στό νησί τοῦ ἁγ. Νικολάου.
Τήν 9η Ἀπρίλίου 1820 ὁ Μητροπολίτης Διονύσιος (Λούπου), χειροθέτησε τόν Ἡγούμενο Καλλίνικο Ἀρχιμανδρίτη. Ἔτσι ὁλοκληρώθηκε ἡ πρώτη περίοδος τῆς μοναστικῆς ζωῆς τοῦ ἁγ. Καλλινίκου, διαρκείας μόλις 11 ἐτῶν, κατά τήν ὁποία ὁ Ἅγιος ἐπέδειξε πνευματική ὡριμότητα πολύ μεγαλύτερη τῆς ἡλικίας του. Μεγαλόσχημος καί Διάκονος στό 22ο ἔτος, Ἱερεύς στό 26ο, Πνευματικός στό 28ο καί Ἡγούμενος στό 30ό. Ἡ κρίσιμη περίοδος τῆς μεγάλης Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, βρῆκε τήν Τσερνίκα ἀκμάζουσα, μέ ἱκανό διοικητή, τόν Ἡγούμενο Καλλίνικο.
Πέραν τῆς Μονῆς Τσερνίκας στόν Ἡγούμενο Καλλίνικο ἀνατέθηκε καί ἡ πνευματική ἐπιστασία τῶν Μονῶν Πασάρεα, Καλνταρουσάνι, Σναγκώβ, Τσιοροτζίλα καί Μεγάλη Ποϊάνα.
Ἐπί Ἡγεμόνος Ἀλεξάνδρου Γκίκα, ἔγιναν πολλές προτάσεις στόν Ἡγούμενο Καλλίνικο νά ἀναλάβει τόν Μητροπολιτικό Θρόνο τῆς Βλαχίας, αὐτός ὅμως δέν δέχθηκε. Ὁ Θεός ὅμως τόν προώθησε στήν Ἀρχιερωσύνη μέ ἕναν τρόπο θαυμαστό καί παράδοξο. Τό 1847 κάποιος δαιμονιζόμενος μοναχός τοῦ ἔδωσε δηλητήριο! Προαισθανόμενος ὁ Ἅγιος τόν θάνατό του, ζήτησε ἀπό τούς ἀδελφούς νά ἐκλέξουν ἄλλο Ἡγούμενο. Ἐξελέγη τότε ὁ ἀρχιμ. Βενιαμίν Κατοῦλος. Ὁ Ἅγιος περιμένοντας τόν θάνατο στό κελλί του, προσευχήθηκε στόν Θεό λέγοντας: "Κύριε, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, δέν πίστευα καί δέν ἐπιθυμοῦσα νά πεθάνω ἀπό δηλητήριο". Τότε μία ὑπερκόσμια φωνή τοῦ ἀπάντησε: "Δέν θά πεθάνεις ἀπό τό δηλητήριο. Σήκω, εἶσαι ὑγιής. Σέ λίγο καιρό θά γίνεις Ἐπίσκοπος στό Ρίμνικ, ὅπου θά ἀνωρθώσεις τήν Ἐκκλησία καί τόν Κλῆρο, πού εἶναι σέ πνευματικό μαρασμό"! Μετά τήν οὐράνια αὐτή πληροφορία ὁ Ἅγιος σηκώθηκε ὑγιής καί πῆγε στόν ναό, ὅπου οἱ Πατέρες ἔψαλλαν τό Μεσονυκτικό.
Τρία χρόνια ἀργότερα, τήν 14η Σεπτεμβρίου 1850, ὁ Ἅγιος ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Ρίμνικ Βίλτσεα. Ὁ Ἅγιος ἀποδέχθηκε τήν ἐκλογή μέ πολύ λύπη, γιά νά μήν παρακούσει στήν Γεροντία τῆς Μονῆς καί γιά νά μήν λυπήσει τόν Ἡγεμόνα Δημήτριo Στίρμπα, πού ἦταν πνευματικό του τέκνο. Ἔτσι ἐγκατέλειψε σωματικά τήν Τσερνίκα, μετά ἀπό 43 χρόνια μοναχικῆς ζωῆς, ἀπό τά ὁποῖα τά 32 ἦταν Ἡγούμενος, ἀφήνοντας πίσω του 350 Μοναχούς καί ἕνα λαμπρό πνευματικό, διοικητικό καί οἰκοδομικό ἔργο.
Ὡς Ἐπίσκοπος ἔδωσε μεγάλο βάρος στήν πνευματική καλλιέργεια τοῦ ποιμνίου του. Προσπάθησε νά περιορίσει τά φαινόμενα τῶν ἀστεφάνωτων ζευγαριῶν καί τοῦ χρηματισμοῦ τῶν Κληρικῶν. Ἀπό τούς νέους Ἱερεῖς ἀπαιτοῦσε νά μήν παίρνουν "τυχερά" ἀπό τά Μυστήρια, καλύπτοντας ὁ ἴδιος τά ἔξοδα μετακινήσεώς τους καί δίδοντάς τους δωρεάν βιβλία καί διάφορα εἴδη.
Μετά τήν ἀναχώρηση τοῦ Γέροντος Ποιμένος γιά τό Ἅγιο Ὄρος (τό 1812), ὁ ἅγ. Καλλίνικος (τότε Ἱεροδιάκονος), ἐπιδόθηκε σέ μεγαλύτερες ἀσκήσεις. Ὅλη τήν ἑβδομάδα δέν ἔτρωγε μαγειρευμένο φαγητό, παρά μόνο ψωμί καί νερό μετά τήν δύση τοῦ ἡλίου, ἐνῶ μέ ἐγκράτεια συμμετεῖχε στήν κοινή τράπεζα τῶν μοναχῶν κάθε Σάββατο καί Κυριακή.
Τό 1817 (ἤδη Ἱερομόναχος), μαζί μέ τόν Πνευματικό Ἰγνάτιο καί ἕναν Μοναχό, μέ εὐλογία τοῦ Ἡγουμένου Στάρετς Δωροθέου, ἀποφάσισαν νά νηστέψουν τελείως κατά τήν Μεγ. Τεσσαρακοστή. Ἀπό τούς τρεῖς ὁ μοναχός δέν μπόρεσε νά νηστεύσει καθόλου. Ὁ Πνευματικός Ἰγνάτιος νήστεψε τίς πρώτες ἑβδομάδες καί μετά διέκοψε λόγῳ ἀσθενείας. Ὁ Ἱερομόναχος Καλλίνικος ἔμεινε ἄσιτος μέχρι τήν Πέμπτη τοῦ Μεγάλου Κανόνος, ὁπότε ἔφαγε μισό παξιμάδι! Θέλοντας ὅμως νά συμπληρώσει τόν ἀριθμό τῶν 40 ἡμερῶν πού νήστεψε ὁ Κύριος, συνέχισε τήν προσπάθειά του φθάνοντας σέ μεγάλη ἐξάντληση, ὥστε μέχρι τήν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ δέν τον αναγνώριζε κανένας!
Ἡ ἐξέλιξη αὐτή τῆς νηστείας τοῦ Ἱερομονάχου Καλλινίκου, ὑποχρέωσε τόν Ἡγούμενο Δωρόθεο νά θεσπίσει τήν ὑποχρεωτική συμμετοχή τῶν μοναχῶν στήν κοινή τράπεζα. Στό ἐξής ὁ Ἱερομόναχος Καλλίνικος, γιά νά μήν παραβεῖ τήν ἐντολή τοῦ Ἡγουμένου, ἐπινόησε ἕναν ἄλλο τρόπο ἀσκήσεως. Γιά 40 ἡμέρες δέν ἔτρωγε μαγειρευμένο φαγητό, παρά μόνον φροῦτα μετά τήν δύση τοῦ ἡλίου. Ἀκόμη, ἀπό ἕνα τυχαῖο γεγονός σκανδαλισμοῦ ἑνός ἀδελφοῦ, ὁ νηστευτής Ἱερομόναχος Καλλίνικος δέν γεύθηκε ψάρι μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του.
Παρά τήν αὐστηρότητα πρός τόν ἑαυτό του, ὁ Ἅγιος ἦταν ἰδιαιτέρως ἐπιεικής πρός τούς ἄλλους. Ὡς Ἡγούμενος θεωροῦσε ἀπαραίτητη τήν συμμετοχή ὅλων τῶν μοναχῶν στήν κοινή τράπεζα κι ἐκεῖ ὅμως, σέ πολλές περιπτώσεις, τό φαγητό ἦταν σκέτο ψωμί, προσφορά τῶν ἁπλῶν Χριστιανῶν. Ὁ Ἅγιος ἔστελνε κατά καιρούς ἕνα κάρο στό Βουκουρέστι καί ὅποιος πιστός ἤθελε, ἔριχνε στό κάρο ψωμί, ἐλεημοσύνη γιά τούς μοναχούς. Ὅταν τό κάρο ἐπέστρεφε στό μοναστήρι, τό ψωμί - ξερό πιά - ὡς ἀγάπη τῶν λαϊκῶν, κατέλειγε στήν τράπεζα τῶν πατέρων.
Σύμφωνα μέ μαρτυρία τοῦ Μοναχοῦ Χαρίτωνος, ὁ Ἅγιος ὡς Ἱερομόναχος - ἀκόμη καί ὡς Ἡγούμενος καί Ἐπίσκοπος - κοιμόταν μόνον τρεῖς ὧρες τό ἡμερονύκτιο κι αὐτές καθισμένος στό σκαμνί τοῦ κελλιοῦ του! Ἀπό τίς πολλές ἀγρυπνίες τό πρόσωπό του ἦταν χλωμό καί τά μάτια του βαθειά στίς κόγχες τους! Ὁ ἀργότερα μαθητής του ἀρχιμ. Ἀναστάσιος Μπαλτοβίν μαρτυρεῖ, ὅτι συνήθως σκεπάζοταν μέ μία προβειά! Τήν νύκτα (κατά τήν διάρκεια τῆς προσευχῆς στό κελλί του), ἀλλά καί τήν ἡμέρα (κατά τήν διάρκεια τῆς πνευματικῆς του ἐργασίας), γιά νά μήν τόν κυριεύει ὁ ὕπνος, τοποθετοῦσε τό βιβλίο του πάνω σέ ἕνα μεταλλικό δοχεῖο. Μόλις τόν ἔπαιρνε ὁ ὕπνος, τό βιβλίο ἔπεφτε καί ἀνέτρεπε τό δοχεῖο καί ὁ κρότος τόν ξυπνοῦσε γιά νά συνεχίσει τήν προσευχή ἤ τήν ἐργασία του.
Ἐπιεικής πρός τούς ἄλλους ὁ Ἅγιος εἶχε θεσπίσει στίς Μονές του φιλανθρωπότερη σειρά. Οἱ μοναχοί μποροῦσαν νά ἀναπαυθοῦν ἕξη ὧρες τό ἡμερονύκτιο, τόν χειμῶνα ἕξη ὧρες τήν νύκτα, τό καλοκαίρι τέσσερεις ὥρες τήν νύκτα καί δύο τό μεσημέρι.
Ὅπως μαρτυροῦν οἱ Γέροντες τῆς Τσερνίκας, ἀπό τήν ἀρχή τῆς δοκιμασίας του μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του, ὁ προσωπικός του κανόνας προσευχῆς ἦταν 2.000 προσκυνητές μετάνοιες καί 300 ἐδαφιαίες, πέραν τοῦ καθιερωμένου μοναχικοῦ κανόνος καί τῆς συμμετοχῆς στίς καθημερινές κοινές Ἀκολουθίες.
Ἀγωνιζόμενος μέ τέτοιο τρόπο ὁ Ἅγιος, ἀξιώθηκε οὐρανίων δωρεῶν καί χαρισμάτων (τῆς προοράσεως καί προφητείας, τῆς διδασκαλίας καί καθοδηγήσεως, καθώς καί τῶν ἰάσεων). Δέχθηκε ἀκόμη τήν ἐμφάνιση τῶν Ἁγίων Νικολάου ἐπισκόπου Μύρων καί Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου (τόν Ἰούνιο τοῦ 1829), οἱ ὁποῖοι τοῦ ζήτησαν τήν ἀνέγερση ναοῦ πρός τιμήν τους στή Μονή Τσερνίκας.
Ὁ ἅγ. Καλλίνικος ποίμανε τήν Ἐπισκοπή του θεοφιλῶς γιά 17 χρόνια. Τό 1867, σέ ἡλικία 80 ἐτῶν, ἐπέστρεψε στήν μονή τῆς μετανοίας του, στήν Τσερνίκα. Στό μοναστήρι ἔφθασε τήν 24η Μαρτίου 1867, Πέμπτη τῆς Ἀναλήψεως. Τήν ἑπομένη πῆγε στό Καθολικό καί παρακολούθησε τήν Θεία Λειτουργία. Κατόπιν ἔδωσε τό ἀντίδωρο καί τήν εὐχή του στούς μοναχούς καί ἐπέστρεψε στό κελλί του, ὅπου ἔμεινε ἔγκλειστος μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του. Κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 11η Ἀπριλίου 1868 καί ἐνταφιάσθηκε στήν Τσερνίκα.
Τά τίμια Λείψανά του ἀνακομίσθηκαν εὐωδιάζοντα τό 1875, ὅπως εἶχε προφητεύσει ὁ Ἅγιος, γιά νά ἐνταφιαστεῖ στόν τάφο του ὁ Μητροπ. Νήφων. Ἔκτοτε φυλάσσονται στήν Μονή Τσερνίκας, στόν Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου, σέ πολυτελέστατη λάρνακα, ἐνδεδυμένα τά ἀρχιερατικά ἄμφια. Ἐκεῖ δέχονται τόν σεβασμό καί τήν τιμητική προσκύνηση τῶν Ρουμάνων καί τῶν ἀπανταχοῦ Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι συρρέουν στήν Μονή ἐλκυόμενοι ἀπό τήν φήμη τῶν θαυμάτων του.
Ἡ ἁγιότητά του διακηρύχθηκε Συνοδικά ἀπό τό Πατριαρχεῖο Ρουμανίας τό 1955 καί ἡ ἡμέρα μνήμης του εἶναι ἡ 11η Ἀπριλίου.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ Ἱεράρχα Καλλίνικε, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν.
Ἡ ἐξέλιξη τοῦ νεαροῦ Κωνσταντίνου ἐπηρέασε τήν ζωή τόσο τῆς μητέρας, ὅσο καί τοῦ πρεσβύτερου ἀδελφοῦ του. Ἡ μητέρα του ἀσπάσθηκε καί αὐτή τόν μοναχικό βίο καί κοιμήθηκε στήν Μονή Πασάρεα, ὡς Μεγαλόσχημη Φιλοθέη. Ὁ ἀδελφός του χειροτονήθηκε Ἱερεύς καί ἀργότερα ἔγινε Μοναχός (μνημονεύεται ὡς Ἱερομόναχος Ἀκάκιος).
Κατά τό "Ρουμανικό Γεροντικό", ὁ Στάρετς Τιμόθεος "τόν ἐμπιστεύθηκε ὡς κειμήλιο μεγάλης πνευματικῆς ἀξίας στόν Πνευματικό Ποιμένα, ἐπειδή ἦταν ξακουστός Γέροντας τοῦ Μοναχισμοῦ καί ἀπό τούς πρώτους μαθητές τοῦ Στάρετς Γεωργίου, ἄνθρωπος μέ ὑψηλή ζωή". Κάτω ἀπό τήν ἐπίβλεψη τοῦ ἔμπειρου αὐτοῦ Πνευματικοῦ Πατέρα, ὁ νεαρός δόκιμος προχώρησε στήν μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατερικῶν ἔργων, ὅπως προέβλεπε ἡ μοναστική τάξις τοῦ ὁσ. Παϊσίου. Ταυτόχρονα ἐργαζόταν στό ξυλουργεῖο τῆς Μονῆς, ὅπου κατασκεύαζε ξύλινους σταυρούς εὐλογίας, γιά τίς ἀνάγκες τῶν μοναχῶν καί τῶν προσκυνητῶν.
Δύο χρόνια μετά τήν εἴσοδό του στήν ἀδελφότητα τῆς Τσερνίκας, ὁ Δόκιμος Κωνσταντῖνος δέχθηκε τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα μέ τό ὄνομα Καλλίνικος. Ὁ Γέροντάς του Πνευματικός Ποιμένας ζήτησε τήν κουρά του ἀπό τόν Ἡγούμενο Τιμόθεο, λόγῳ τῆς γρήγορης πνευματικῆς προκοπῆς τοῦ νέου. Ἡ κουρά ἔγινε τήν 9η Νοεμβρίου 1808. Τήν 3η Δεκεμβρίου τοῦ ἴδιου χρόνου ὁ Μοναχός Καλλίνικος χειροτονήθηκε Διάκονος.
Τό 1813 μία ἐπιδημία πανώλους ἀποδεκάτισε τήν ἀδελφότητα τῆς Τσερνίκας. Τότε ὁ Ἱεροδιάκονος Καλλίνικος πιεζόμενος ἀπό τόν Ἡγούμενο Τιμόθεο χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καί ἀνέλαβε ἐφημεριακά καθήκοντα στήν Μονή.
Τήν 20ή Σεπτεμβρίου 1815 ὁ Ἱερομόναχος Καλλίνικος δέχθηκε τό ἀξίωμα τῆς πνευματικῆς πατρότητας ἀπό τόν Μητροπ. Βλαχίας Νεκτάριο. Τό 1812 ὁ Ἱερομόναχος Καλλίνικος μαζί μέ τόν Γέροντά του Πνευματικό Ποιμένα, περιηγήθηκαν ὅλη τήν Μολδαβία, συλλέγοντες συνδρομές γιά τήν ἀνέγερση τοῦ νέου Ναοῦ τοῦ ἁγ. Νικολάου, στό ὁμώνυμο νησί τῆς νησιωτικῆς μοναστικῆς πολιτείας τῆς Τσερνίκας. Ἐπιστρέφοντας ἀπό τήν περιοδεία αὐτή ὁ Πνευματικός Ποιμένας ζήτησε καί πῆρε εὐλογία νά ἀναχωρήσει γιά τό Ἅγιο Ὄρος, γιά περισσότερη ἄσκηση καί ἡσυχία, καθώς καί μαθητεία στούς ἐκεῖ ἀσκουμένους Ἡσυχαστές. Τότε ὁ Ἱερομόναχος Καλλίνικος ὑποτάχθηκε στόν διακριτικό Στάρετς Δωρόθεο.
Τήν 3η Μαρτίου 1816 κοιμήθηκε ὁ Ἡγούμενος Τιμόθεος καί ἡ ψῆφος τῶν ἀδελφῶν ἀνέδειξε Ἡγούμενο τῆς Τσερνίκας τόν Στάρετς Δωρόθεο, ὅμως πραγματικός Ἡγούμενος τῆς Μονῆς ἦταν ὁ ὑποτακτικός του Ἱερομόναχος Καλλίνικος, ἀφοῦ ὁ Ἡγούμενος Δωρόθεος λόγῳ ἡλικίας καί κακῆς ὑγείας, μεταβίβασε τίς εὐθύνες τοῦ ἀξιώματός του στόν προσοντοῦχο ὑποτακτικό του.
Τό 1817 ὁ Ἡγούμενος Δωρόθεος καί ἡ Γεροντία τῆς Μονῆς, ἔστειλαν στόν Ἄθωνα τόν Ἱερομόναχο Καλλίνικο καί τόν Μοναχό Διονύσιο πού γνώριζε τήν Τουρκική γλῶσσα, γιά νά καλέσουν τόν Πνευματικό Ποιμένα νά ἐπιστρέψει στήν Μονή καί νά ἀναλάβει τήν ἡγουμενεία. Στό Ἅγιο Ὄρος ὁ Ἱερομόναχος Καλλίνικος μελέτησε τήν τάξη τῶν Μονῶν καί τό Τυπικό τῶν Ἀκολουθιῶν, γνώρισε ἤθη, ἔθιμα καί συνήθειες, προσκύνησε θαυματουργές Εἰκόνες καί Ἅγια Λείψανα, πῆρε τήν εὐλογία Ὁσίων Γερόντων, ἔπεισε τόν γ. Ποιμένα νά ἐπιστρέψει καί ἀφοῦ γιόρτασε στόν Ἄθωνα τήν Κοίμηση τῆς Παναγίας, ἐπέστρεψε μαζί μέ τήν συνοδεία στήν Βλαχία.
Ὁ Ἡγούμενος Δωρόθεος κοιμήθηκε τήν 13η Δεκεμβρίου 1818, ἀλλά ἡ ψῆφος τῶν ἀδελφῶν ἀνέδειξε Ἡγούμενο τόν Ἱερομόναχο Καλλίνικο, ἀντί τοῦ γ. Ποιμένος. Ἡ ἀνάδειξις τοῦ ὑποτακτικοῦ του δέν σκανδάλισε τόν διακριτικό Γέροντα. Ἀντιθέτως, ὁ Στάρετς Ποιμήν ἔμεινε Πνευματικός τοῦ νέου Ἡγουμένου, τῆς ἀδελφότητος καί τῶν προσκυνητῶν καί ἐγκαταβίωσε γιά περισσότερη ἡσυχία στό νησί τοῦ ἁγ. Νικολάου.
Τήν 9η Ἀπρίλίου 1820 ὁ Μητροπολίτης Διονύσιος (Λούπου), χειροθέτησε τόν Ἡγούμενο Καλλίνικο Ἀρχιμανδρίτη. Ἔτσι ὁλοκληρώθηκε ἡ πρώτη περίοδος τῆς μοναστικῆς ζωῆς τοῦ ἁγ. Καλλινίκου, διαρκείας μόλις 11 ἐτῶν, κατά τήν ὁποία ὁ Ἅγιος ἐπέδειξε πνευματική ὡριμότητα πολύ μεγαλύτερη τῆς ἡλικίας του. Μεγαλόσχημος καί Διάκονος στό 22ο ἔτος, Ἱερεύς στό 26ο, Πνευματικός στό 28ο καί Ἡγούμενος στό 30ό. Ἡ κρίσιμη περίοδος τῆς μεγάλης Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, βρῆκε τήν Τσερνίκα ἀκμάζουσα, μέ ἱκανό διοικητή, τόν Ἡγούμενο Καλλίνικο.
Πέραν τῆς Μονῆς Τσερνίκας στόν Ἡγούμενο Καλλίνικο ἀνατέθηκε καί ἡ πνευματική ἐπιστασία τῶν Μονῶν Πασάρεα, Καλνταρουσάνι, Σναγκώβ, Τσιοροτζίλα καί Μεγάλη Ποϊάνα.
Ἐπί Ἡγεμόνος Ἀλεξάνδρου Γκίκα, ἔγιναν πολλές προτάσεις στόν Ἡγούμενο Καλλίνικο νά ἀναλάβει τόν Μητροπολιτικό Θρόνο τῆς Βλαχίας, αὐτός ὅμως δέν δέχθηκε. Ὁ Θεός ὅμως τόν προώθησε στήν Ἀρχιερωσύνη μέ ἕναν τρόπο θαυμαστό καί παράδοξο. Τό 1847 κάποιος δαιμονιζόμενος μοναχός τοῦ ἔδωσε δηλητήριο! Προαισθανόμενος ὁ Ἅγιος τόν θάνατό του, ζήτησε ἀπό τούς ἀδελφούς νά ἐκλέξουν ἄλλο Ἡγούμενο. Ἐξελέγη τότε ὁ ἀρχιμ. Βενιαμίν Κατοῦλος. Ὁ Ἅγιος περιμένοντας τόν θάνατο στό κελλί του, προσευχήθηκε στόν Θεό λέγοντας: "Κύριε, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, δέν πίστευα καί δέν ἐπιθυμοῦσα νά πεθάνω ἀπό δηλητήριο". Τότε μία ὑπερκόσμια φωνή τοῦ ἀπάντησε: "Δέν θά πεθάνεις ἀπό τό δηλητήριο. Σήκω, εἶσαι ὑγιής. Σέ λίγο καιρό θά γίνεις Ἐπίσκοπος στό Ρίμνικ, ὅπου θά ἀνωρθώσεις τήν Ἐκκλησία καί τόν Κλῆρο, πού εἶναι σέ πνευματικό μαρασμό"! Μετά τήν οὐράνια αὐτή πληροφορία ὁ Ἅγιος σηκώθηκε ὑγιής καί πῆγε στόν ναό, ὅπου οἱ Πατέρες ἔψαλλαν τό Μεσονυκτικό.
Τρία χρόνια ἀργότερα, τήν 14η Σεπτεμβρίου 1850, ὁ Ἅγιος ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Ρίμνικ Βίλτσεα. Ὁ Ἅγιος ἀποδέχθηκε τήν ἐκλογή μέ πολύ λύπη, γιά νά μήν παρακούσει στήν Γεροντία τῆς Μονῆς καί γιά νά μήν λυπήσει τόν Ἡγεμόνα Δημήτριo Στίρμπα, πού ἦταν πνευματικό του τέκνο. Ἔτσι ἐγκατέλειψε σωματικά τήν Τσερνίκα, μετά ἀπό 43 χρόνια μοναχικῆς ζωῆς, ἀπό τά ὁποῖα τά 32 ἦταν Ἡγούμενος, ἀφήνοντας πίσω του 350 Μοναχούς καί ἕνα λαμπρό πνευματικό, διοικητικό καί οἰκοδομικό ἔργο.
Ὡς Ἐπίσκοπος ἔδωσε μεγάλο βάρος στήν πνευματική καλλιέργεια τοῦ ποιμνίου του. Προσπάθησε νά περιορίσει τά φαινόμενα τῶν ἀστεφάνωτων ζευγαριῶν καί τοῦ χρηματισμοῦ τῶν Κληρικῶν. Ἀπό τούς νέους Ἱερεῖς ἀπαιτοῦσε νά μήν παίρνουν "τυχερά" ἀπό τά Μυστήρια, καλύπτοντας ὁ ἴδιος τά ἔξοδα μετακινήσεώς τους καί δίδοντάς τους δωρεάν βιβλία καί διάφορα εἴδη.
Μετά τήν ἀναχώρηση τοῦ Γέροντος Ποιμένος γιά τό Ἅγιο Ὄρος (τό 1812), ὁ ἅγ. Καλλίνικος (τότε Ἱεροδιάκονος), ἐπιδόθηκε σέ μεγαλύτερες ἀσκήσεις. Ὅλη τήν ἑβδομάδα δέν ἔτρωγε μαγειρευμένο φαγητό, παρά μόνο ψωμί καί νερό μετά τήν δύση τοῦ ἡλίου, ἐνῶ μέ ἐγκράτεια συμμετεῖχε στήν κοινή τράπεζα τῶν μοναχῶν κάθε Σάββατο καί Κυριακή.
Τό 1817 (ἤδη Ἱερομόναχος), μαζί μέ τόν Πνευματικό Ἰγνάτιο καί ἕναν Μοναχό, μέ εὐλογία τοῦ Ἡγουμένου Στάρετς Δωροθέου, ἀποφάσισαν νά νηστέψουν τελείως κατά τήν Μεγ. Τεσσαρακοστή. Ἀπό τούς τρεῖς ὁ μοναχός δέν μπόρεσε νά νηστεύσει καθόλου. Ὁ Πνευματικός Ἰγνάτιος νήστεψε τίς πρώτες ἑβδομάδες καί μετά διέκοψε λόγῳ ἀσθενείας. Ὁ Ἱερομόναχος Καλλίνικος ἔμεινε ἄσιτος μέχρι τήν Πέμπτη τοῦ Μεγάλου Κανόνος, ὁπότε ἔφαγε μισό παξιμάδι! Θέλοντας ὅμως νά συμπληρώσει τόν ἀριθμό τῶν 40 ἡμερῶν πού νήστεψε ὁ Κύριος, συνέχισε τήν προσπάθειά του φθάνοντας σέ μεγάλη ἐξάντληση, ὥστε μέχρι τήν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ δέν τον αναγνώριζε κανένας!
Ἡ ἐξέλιξη αὐτή τῆς νηστείας τοῦ Ἱερομονάχου Καλλινίκου, ὑποχρέωσε τόν Ἡγούμενο Δωρόθεο νά θεσπίσει τήν ὑποχρεωτική συμμετοχή τῶν μοναχῶν στήν κοινή τράπεζα. Στό ἐξής ὁ Ἱερομόναχος Καλλίνικος, γιά νά μήν παραβεῖ τήν ἐντολή τοῦ Ἡγουμένου, ἐπινόησε ἕναν ἄλλο τρόπο ἀσκήσεως. Γιά 40 ἡμέρες δέν ἔτρωγε μαγειρευμένο φαγητό, παρά μόνον φροῦτα μετά τήν δύση τοῦ ἡλίου. Ἀκόμη, ἀπό ἕνα τυχαῖο γεγονός σκανδαλισμοῦ ἑνός ἀδελφοῦ, ὁ νηστευτής Ἱερομόναχος Καλλίνικος δέν γεύθηκε ψάρι μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του.
Παρά τήν αὐστηρότητα πρός τόν ἑαυτό του, ὁ Ἅγιος ἦταν ἰδιαιτέρως ἐπιεικής πρός τούς ἄλλους. Ὡς Ἡγούμενος θεωροῦσε ἀπαραίτητη τήν συμμετοχή ὅλων τῶν μοναχῶν στήν κοινή τράπεζα κι ἐκεῖ ὅμως, σέ πολλές περιπτώσεις, τό φαγητό ἦταν σκέτο ψωμί, προσφορά τῶν ἁπλῶν Χριστιανῶν. Ὁ Ἅγιος ἔστελνε κατά καιρούς ἕνα κάρο στό Βουκουρέστι καί ὅποιος πιστός ἤθελε, ἔριχνε στό κάρο ψωμί, ἐλεημοσύνη γιά τούς μοναχούς. Ὅταν τό κάρο ἐπέστρεφε στό μοναστήρι, τό ψωμί - ξερό πιά - ὡς ἀγάπη τῶν λαϊκῶν, κατέλειγε στήν τράπεζα τῶν πατέρων.
Σύμφωνα μέ μαρτυρία τοῦ Μοναχοῦ Χαρίτωνος, ὁ Ἅγιος ὡς Ἱερομόναχος - ἀκόμη καί ὡς Ἡγούμενος καί Ἐπίσκοπος - κοιμόταν μόνον τρεῖς ὧρες τό ἡμερονύκτιο κι αὐτές καθισμένος στό σκαμνί τοῦ κελλιοῦ του! Ἀπό τίς πολλές ἀγρυπνίες τό πρόσωπό του ἦταν χλωμό καί τά μάτια του βαθειά στίς κόγχες τους! Ὁ ἀργότερα μαθητής του ἀρχιμ. Ἀναστάσιος Μπαλτοβίν μαρτυρεῖ, ὅτι συνήθως σκεπάζοταν μέ μία προβειά! Τήν νύκτα (κατά τήν διάρκεια τῆς προσευχῆς στό κελλί του), ἀλλά καί τήν ἡμέρα (κατά τήν διάρκεια τῆς πνευματικῆς του ἐργασίας), γιά νά μήν τόν κυριεύει ὁ ὕπνος, τοποθετοῦσε τό βιβλίο του πάνω σέ ἕνα μεταλλικό δοχεῖο. Μόλις τόν ἔπαιρνε ὁ ὕπνος, τό βιβλίο ἔπεφτε καί ἀνέτρεπε τό δοχεῖο καί ὁ κρότος τόν ξυπνοῦσε γιά νά συνεχίσει τήν προσευχή ἤ τήν ἐργασία του.
Ἐπιεικής πρός τούς ἄλλους ὁ Ἅγιος εἶχε θεσπίσει στίς Μονές του φιλανθρωπότερη σειρά. Οἱ μοναχοί μποροῦσαν νά ἀναπαυθοῦν ἕξη ὧρες τό ἡμερονύκτιο, τόν χειμῶνα ἕξη ὧρες τήν νύκτα, τό καλοκαίρι τέσσερεις ὥρες τήν νύκτα καί δύο τό μεσημέρι.
Ὅπως μαρτυροῦν οἱ Γέροντες τῆς Τσερνίκας, ἀπό τήν ἀρχή τῆς δοκιμασίας του μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του, ὁ προσωπικός του κανόνας προσευχῆς ἦταν 2.000 προσκυνητές μετάνοιες καί 300 ἐδαφιαίες, πέραν τοῦ καθιερωμένου μοναχικοῦ κανόνος καί τῆς συμμετοχῆς στίς καθημερινές κοινές Ἀκολουθίες.
Ἀγωνιζόμενος μέ τέτοιο τρόπο ὁ Ἅγιος, ἀξιώθηκε οὐρανίων δωρεῶν καί χαρισμάτων (τῆς προοράσεως καί προφητείας, τῆς διδασκαλίας καί καθοδηγήσεως, καθώς καί τῶν ἰάσεων). Δέχθηκε ἀκόμη τήν ἐμφάνιση τῶν Ἁγίων Νικολάου ἐπισκόπου Μύρων καί Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου (τόν Ἰούνιο τοῦ 1829), οἱ ὁποῖοι τοῦ ζήτησαν τήν ἀνέγερση ναοῦ πρός τιμήν τους στή Μονή Τσερνίκας.
Ὁ ἅγ. Καλλίνικος ποίμανε τήν Ἐπισκοπή του θεοφιλῶς γιά 17 χρόνια. Τό 1867, σέ ἡλικία 80 ἐτῶν, ἐπέστρεψε στήν μονή τῆς μετανοίας του, στήν Τσερνίκα. Στό μοναστήρι ἔφθασε τήν 24η Μαρτίου 1867, Πέμπτη τῆς Ἀναλήψεως. Τήν ἑπομένη πῆγε στό Καθολικό καί παρακολούθησε τήν Θεία Λειτουργία. Κατόπιν ἔδωσε τό ἀντίδωρο καί τήν εὐχή του στούς μοναχούς καί ἐπέστρεψε στό κελλί του, ὅπου ἔμεινε ἔγκλειστος μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του. Κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 11η Ἀπριλίου 1868 καί ἐνταφιάσθηκε στήν Τσερνίκα.
Τά τίμια Λείψανά του ἀνακομίσθηκαν εὐωδιάζοντα τό 1875, ὅπως εἶχε προφητεύσει ὁ Ἅγιος, γιά νά ἐνταφιαστεῖ στόν τάφο του ὁ Μητροπ. Νήφων. Ἔκτοτε φυλάσσονται στήν Μονή Τσερνίκας, στόν Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου, σέ πολυτελέστατη λάρνακα, ἐνδεδυμένα τά ἀρχιερατικά ἄμφια. Ἐκεῖ δέχονται τόν σεβασμό καί τήν τιμητική προσκύνηση τῶν Ρουμάνων καί τῶν ἀπανταχοῦ Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι συρρέουν στήν Μονή ἐλκυόμενοι ἀπό τήν φήμη τῶν θαυμάτων του.
Ἡ ἁγιότητά του διακηρύχθηκε Συνοδικά ἀπό τό Πατριαρχεῖο Ρουμανίας τό 1955 καί ἡ ἡμέρα μνήμης του εἶναι ἡ 11η Ἀπριλίου.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ Ἱεράρχα Καλλίνικε, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν.
πηγή:churchsynaxarion.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου