Εμπειρίες πρώην πεντηκοστιανού...

Ο Γιώργος, κάτοικος Κερατσινίου, ανήκε κάποτε για λίγο χρονικό διάστημα, σε μία από τις πολλές εκκλησίες των πεντηκοστιανών, μας παρουσίασε τις εμπειρίες που είχε και τις παραθέτουμε όπως μας τις διηγήθηκε.

Η μητέρα μου μετά τον θάνατο του πατέρα μου άρχισε να ψάχνεται... Πήγαινε από εκκλησία σε εκκλησία και τελειωμό δεν είχε. Εγω την άφηνα να κάνει ό,τι θέλει, σκέφτηκα πως θα την βοηθάει να ξεχνά τον πατέρα μου.

Κάποια μέρα μου έφερε στο σπίτι κάτι νέα παιδιά που την είχαν πλησιάσει στο δρόμο και της είπαν ότι θέλουν να της γνωρίσουν Τον Χριστό... Της λέω ρε μάνα, αντίχριστοι είμαστε και θα γνωρίσουμε Tον Xριστό τώρα; Μου λέει καλά παιδιά είναι κάτσε να τα πούμε όλοι παρέα. Τελικά πήγαμε στο σαλόνι και κάτσαμε... Όλοι γελαστοί, με τ'αστεία τους, την Γραφή στο χέρι συνέχεια, καλά παιδιά ήταν όντως... 

Μη τα πολυλογώ η μάνα μου βαπτίστηκε μετά από καιρό στην εκκλησία τους και πήγαινα και γώ παρεα μαζί της γιατί υπήρχε πολύ δυνατή ενέργεια μέσα στο χώρο κι αυτό μου έδινε δύναμη. Φώναζε ο καθένας σε ότι γλώσσα ήθελε κι όλοι μαζί δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα περίεργη αλλά και γεμάτη ηλεκτρισμό.

 Ήθελα κι εγώ να μιλήσω ξένες γλώσσες αλλά μου είπαν μόνο αν βαπτιστώ με το πνεύμα θα γίνει αυτό... Και πως θα βαπτιστώ; ρώτησα. Πρώτα με νερό και μετά με πνεύμα. Λέω θέλω κι εγώ να βαπτιστώ στο νερό! Και έτσι έγινε κι αυτό. Περνούσε ο καιρός και δεν έβλεπα κάποια διαφορά, δεν μιλούσα καμία γλώσσα. Μου είπαν πως έπρεπε να ξεκινήσω μόνος μου να μιλάω και θα έρθει μόνο του. Μα τί να λέω αφού δεν γνωρίζω κάποια γλώσσα; Moυ είπαν πάλι το ίδιο... Έτσι κι εγώ άρχισα να λέω διάφορα ασυνάρτητα ελπίζοντας πως θα έρθει και το πνεύμα... Απ'ό,τι κατάλαβα πολλοί έκαναν το ίδιο με μένα για να μη φανούν ότι δεν έχουν το πνεύμα... Αλλά αυτό μου φάνηκε θέατρο κυριολεκτικά... Άλλοι φώναζαν, άλλοι τραγουδούσαν αυτοσχέδιους ύμνους σε πολύ άσχημο ρυθμό και άλλοι που τραγουδούσαν παράφωνα μου δημιουργούσαν την διάθεση να γελάσω... Η μητέρα μου με παρατηρούσε για την στάση μου, αλλά όταν την ρώτησα εκείνη αν μιλάει γλώσσες πραγματικά, μου ομολόγησε πως όχι αλλά θα έρθει κι αυτό σιγά σιγά...

Τελικά έφυγα από την εκκλησία τους γιατί όλα μου έμοιαζαν ένα θέατρο που όλοι γνωρίζουμε ότι τέτοιο είναι αλλά δεν το λέμε ούτε μεταξύ μας... Θυμήθηκα τα λόγια Του Κυρίου μας, αλλοίμονο σας υποκριτές...  

Βεβαίως μετά από αυτό κόπηκαν οι σχέσεις με τα υπόλοιπα μέλη της εκκλησίας... Και εγώ κατάλαβα πως καλά τα παιδιά που ήρθαν στο σπίτι τότε, αλλά άλλο καλός άνθρωπος, κι άλλο καλός μαθητής Του Χριστού μας και του Ευαγγελίου...