Γιώργος Θεοτοκάς
«Από τα πρώτα μου νιάτα με κυριεύει συχνά αύτη ή εμμονή ιδέα πώς, αν κλονίζεται ό τόπος μου, αν κινδυνεύει όλος αυτός ό κόσμος ό πνευματικός, ηθικός, συναισθηματικός, γλωσσικός, πού λέγεται Ελληνισμός, εγώ είμαι υπεύθυνος, πού δεν αγωνίζομαι να τον σώσω. Πασχίζω τότε να κάμω κάτι. Ολη μου τη ζωή, νομίζω, θα προσπαθώ. Φυσικά, δεν γελιούμαι για τη σημασία πού μπορούνε να έχουν οι προσπάθειες μου. Ξέρω καλά τα όριά τους.
Μα συλλογίζομαι πώς ή αδιάκοπη παρουσία κάμποσων ανθρώπων πού έχουν τούτη τη λόξα της ευθύνης για τον τόπο, τη γλώσσα, τους νέους, ανθρώπων πού δεν διαλαλούν τη διάθεση τους σαν πατριδοκάπηλοι, μα δουλεύουν μοναχικά καί επίμονα, στερεώνοντας ολοένα ορισμένα κοτρώνια, ορισμένους ακρογωνιαίους λίθους της ελληνικής διάρκειας, ή ύπαρξη αυτής της αθόρυβης Φιλικής Εταιρείας είναι ίσως ή καλύτερη εγγύηση για κάποια μελλούμενα...».
«Μες στην Ευρώπη έχουμε την ιδιοτυπία μας καί τίς πνευματικές μας παραδόσεις, πού δίνουν αξία καί βάθος στην εθνική μας ύπαρξη. Οι παραδόσεις αυτές είναι ή κλασική ελληνική παιδεία, το φιλελεύθερο καί δημοκρατικό πνεύμα του Εικοσιένα, ή Όρθοδοξία...
Ή Όρθοδοξία, ως ή γνησιότερη καί θερμότερη έκφραση του χριστιανικού πνεύματος, συνυφάνθηκε τόσο πολύ με τη γλώσσα μας, με την κλασική παιδεία μας καί με όλη την εθνική μας πορεία, ώστε, αν τη χάναμε ποτέ, θα χάναμε τον ίδιο τον εαυτό μας...».
Πηγή: proskynitis.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου