45b Αρχαίοι μισέλληνες θεοί...
Απόλλων:
- Εννιά μέρες σαΐτευε τους Έλληνες (Ιλιάδας Α, 53).
- Εμψυχώνει τους Τρώες να πολεμήσουν, λέγοντάς τους ότι ο Αχιλλέας δεν παίρνει μέρος στις μάχες (Ιλιάδας Δ 507-513).
- Διασώζει τον Αινεία (Ιλιάδας Ε 344-346).
- Σώζει τον Έκτορα από σαϊτιά του Τεύκτρου, αλλάζοντάς της την πορεία (Ιλιάδας Θ 309-311).
- Χτυπά τον Πάτροκλο, ώστε αυτός να τα χάσει και να τον σαϊτέψει πρώτα ο Εύφορβος κι ύστερα να τον αποτελειώσει ο Έκτορας. (Ιλιάδας Π 788-792).
-Κάνει τα στραβά μάτια στην εισβολή των Περσών στην Ελλάδα, αφού ούτε το Μαντείο του στους Δελφούς δεν βγαίνει να υπερασπιστεί. Είναι εκπληκτικά απών.
-Παίρνει το μέρος της μιας πλευράς (Σπάρτη) στον αλληλοσπαραγμό των Ελλήνων, αντί, ως πανελλήνιος θεός, να κηρύξει την ενότητα και τη συμφιλίωση.
- Σώζει από βέβαιο θάνατο τον Τρώα Ιδαίο (Ιλιάδας Ε 22-23).
Θέμις
- Ζητά απ' το Δία να αφανίζει τους Έλληνες, ώστε να δοξαστεί ο θυμωμένος μαζί τους γιός της (Ιλιάδας Α 508-510). Πατριωτισμός πάνω απ' όλα.
Δίας
- Στέλνει τον Όνειρο στον Αγαμέμνονα, ώστε να εξαπατήσει τους Έλληνες, πείθοντάς τους να επιτεθούν, υποσχόμενος σ' αυτούς ότι τάχα ήρθε η ώρα να νικήσουν˙ στην πραγματικότητα, ετοιμάζει τον χαμό τους (Ιλιάδας Β 4-15).
- Δηλώνει ότι καμμιά άλλη πόλη δεν αγάπησε όπως την Τροία και το λαό της (Ιλιάδας Δ 46-49).
- Ρίχνει φλογερό αστροπελέκι στα άλογα του Διομήδη, ώστε να γλιτώσουν οι Τρώες που ο πρώτος κυνηγούσε (Ιλιάδας Θ 130-137).
- Δίνει ορμή στου Τρώες, που ενισχυμένοι κυνηγάν τους Έλληνες ώς το βαθύ χαντάκι του ελληνικού στρατοπέδου (Ιλιάδας Θ 334-335).
- Προφυλάσει και συμβουλεύει τον Έκτορα, πώς να σκοτώσει τον Αγαμέμνονα (Ιλιάδας Λ163-192).
-Φροντίζει για την αιώνια κυριαρχία των Ρωμαίων.
Αφροδίτη
- Γλιτώνει τον Πάρη από το Μενέλαο, από σίγουρο θάνατο (Ιλιάδας Γ 373-374).
- Γλιτώνει τον Τρώα Αινεία από βέβαιο θάνατο (Ιλιάδας Ε 311-312)
Άρης
- Τρέχει να εμψυχώσει τους Τρώες κατά των Ελλήνων (Ιλιάδας Ε 461).
- Βοηθά τον Έκτορα στη μάχη (Ιλιάδας Ε 595).
Πέραν αυτών, η Λητώ και η Άρτεμη βοηθάν τους Τρώες (Ιλιάδας Υ 38-40).
Οι θεοί ρίχνουν σε φουρτούνα τα καράβια του Μενέλαου, που φτάνει στην Αίγυπτο με πέντε μόνο πλοία. Ο Ποσειδώνας σκοτώνει τον Αίαντα και καταδιώκει τον Οδυσσέα. Φιλελληνισμός, θεωρία και πράξη. Μιλάνε ύστερα, οι αρχαιολάτρες, για τα «ανθελληνικά αποσπάσματα» της Π.Διαθήκης.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ως γνωστόν, κάθε αρχαία πόλη-κράτος είχε τη δική της θρησκεία, τους δικούς της πολιούχους θεούς, το δικό της τελετουργικό και το δικό της ημερολόγιο. «Η θρησκεία, η οποία σε άλλα πεδία της παγκόσμιας ιστορίας, στον Καθολικισμό ή στο Ισλάμ, συνδέει λαούς που τους χωρίζουν τεράστιες αποστάσεις, κρατούσε απεναντίας τους Έλληνες χωρισμένους, όχι μόνο επειδή κάθε πόλη είχε τις δικές της τελετουργίες και εορτές καθώς και το, σαφές προς τις παραπάνω, ιδιαίτερό της ημερολόγιο, αλλά επειδή η ευλάβεια και η κατάνυξη είχαν τεθή στην υπηρεσία του κράτους» (J. Burckhardt, Οι Έλληνες και οι θεοί τους, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, σ. 156).
«Μόνο οι Αργείοι είχαν δικαίωμα να εισέρχονται στο ναό της Ήρας του Άργους. Για να εισέλθει κάποιος μέσα στο ναό της Αθηνάς στην Αθήνα, έπρεπε να είναι Αθηναίος (Ηρόδοτος 5, 72˙ 7, 81) (...) Η Σπάρτη είχε Αθηνά και Ήρα, αλλά ο Σπαρτιάτης δεν μπορούσε να μπει στο ιερό της Αθηνάς πολιούχου των Αθηνών ή της Ήρας πολιούχου του Άργους» (Fustel De Coulanges, Η αρχαία Πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 232). Αυτό συνέβαινε, διότι άλλη θεά ήταν η Αθηνά των Αθηναίων κι άλλη η Αθηνά των Σπαρτιατών. Δηλαδή, ούτε τους ίδιους θεούς δεν λάτρευαν.
«Κάθε πόλη-κράτος είχε δικός της σώμα ιερέων, που ήταν ανεξάρτητο από κάθε ξένη ανώτερη αρχή. Ανάμεσα στους ιερείς δύο πόλεων δεν υπήρχε κανένας σύνδεσμος, καμία επικοινωνία, καμία ανταλλαγή απόψεων ή τελετουργιών. Πηγαίνοντας από τη μία πόλη στην άλλη, έβρισκε κανείς άλλους θεούς, άλλα δόγματα, άλλες τελετές. Οι Αρχαίοι είχαν τελετουργικά βιβλία, αλλά τα βιβλία μιας πόλεως δεν έμοιαζαν καθόλου με τα βιβλία της άλλης» (Fustel De Coulanges, Η αρχαία Πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 233). Ένας Έλληνας, το κράτος του οποίου λάτρευε τον ήρωα Αλάβανδο, είπε σε έναν άλλο Έλληνα που η πόλη του λάτρευε τον Ηρακλή: «Ο Αλάβανδος είναι θεός, ενώ ο Ηρακλής δεν είναι» (Κικέρωνα, De nat. Deorum, 3, 19). Ενώ η Ορθοδοξία όντας θρησκεία όλων των Ελλήνων, τους ενώνει, η αρχαία θρησκεία τους δίχαζε. Παρατηρούμε, επίσης, ότι οι Νεοπαγανιστές, έχοντας ενιαίες, πανελλήνιες τελετουργίες και θρησκευτικά τυπικά, αποδεικνύεται ότι συνιστούν μια νεοεποχίτικη θρησκεία κι όχι την αναβίωση της Αρχαίας Θρησκείας. Αν ήθελαν να αναβιώσουν την παλιά, σε κάθε πόλη και περιοχή θα είχαν κι από διαφορετικό τυπικό καθώς και διαφορετικά ημερολόγια. Ο σπαρτιάτης Νεοπαγανιστής δεν θα έπαιρνε το δικαίωμα από τον αθηναίο Νεοπαγανιστή να ανέβει στο ναό του Παρθενώνα.
Απόλλων:
- Εννιά μέρες σαΐτευε τους Έλληνες (Ιλιάδας Α, 53).
- Εμψυχώνει τους Τρώες να πολεμήσουν, λέγοντάς τους ότι ο Αχιλλέας δεν παίρνει μέρος στις μάχες (Ιλιάδας Δ 507-513).
- Διασώζει τον Αινεία (Ιλιάδας Ε 344-346).
- Σώζει τον Έκτορα από σαϊτιά του Τεύκτρου, αλλάζοντάς της την πορεία (Ιλιάδας Θ 309-311).
- Χτυπά τον Πάτροκλο, ώστε αυτός να τα χάσει και να τον σαϊτέψει πρώτα ο Εύφορβος κι ύστερα να τον αποτελειώσει ο Έκτορας. (Ιλιάδας Π 788-792).
-Κάνει τα στραβά μάτια στην εισβολή των Περσών στην Ελλάδα, αφού ούτε το Μαντείο του στους Δελφούς δεν βγαίνει να υπερασπιστεί. Είναι εκπληκτικά απών.
-Παίρνει το μέρος της μιας πλευράς (Σπάρτη) στον αλληλοσπαραγμό των Ελλήνων, αντί, ως πανελλήνιος θεός, να κηρύξει την ενότητα και τη συμφιλίωση.
Ήφαιστος
- Σώζει από βέβαιο θάνατο τον Τρώα Ιδαίο (Ιλιάδας Ε 22-23).
Θέμις
- Ζητά απ' το Δία να αφανίζει τους Έλληνες, ώστε να δοξαστεί ο θυμωμένος μαζί τους γιός της (Ιλιάδας Α 508-510). Πατριωτισμός πάνω απ' όλα.
Δίας
- Στέλνει τον Όνειρο στον Αγαμέμνονα, ώστε να εξαπατήσει τους Έλληνες, πείθοντάς τους να επιτεθούν, υποσχόμενος σ' αυτούς ότι τάχα ήρθε η ώρα να νικήσουν˙ στην πραγματικότητα, ετοιμάζει τον χαμό τους (Ιλιάδας Β 4-15).
- Δηλώνει ότι καμμιά άλλη πόλη δεν αγάπησε όπως την Τροία και το λαό της (Ιλιάδας Δ 46-49).
- Ρίχνει φλογερό αστροπελέκι στα άλογα του Διομήδη, ώστε να γλιτώσουν οι Τρώες που ο πρώτος κυνηγούσε (Ιλιάδας Θ 130-137).
- Δίνει ορμή στου Τρώες, που ενισχυμένοι κυνηγάν τους Έλληνες ώς το βαθύ χαντάκι του ελληνικού στρατοπέδου (Ιλιάδας Θ 334-335).
- Προφυλάσει και συμβουλεύει τον Έκτορα, πώς να σκοτώσει τον Αγαμέμνονα (Ιλιάδας Λ163-192).
-Φροντίζει για την αιώνια κυριαρχία των Ρωμαίων.
Αφροδίτη
- Γλιτώνει τον Πάρη από το Μενέλαο, από σίγουρο θάνατο (Ιλιάδας Γ 373-374).
- Γλιτώνει τον Τρώα Αινεία από βέβαιο θάνατο (Ιλιάδας Ε 311-312)
Άρης
- Τρέχει να εμψυχώσει τους Τρώες κατά των Ελλήνων (Ιλιάδας Ε 461).
- Βοηθά τον Έκτορα στη μάχη (Ιλιάδας Ε 595).
Πέραν αυτών, η Λητώ και η Άρτεμη βοηθάν τους Τρώες (Ιλιάδας Υ 38-40).
Οι θεοί ρίχνουν σε φουρτούνα τα καράβια του Μενέλαου, που φτάνει στην Αίγυπτο με πέντε μόνο πλοία. Ο Ποσειδώνας σκοτώνει τον Αίαντα και καταδιώκει τον Οδυσσέα. Φιλελληνισμός, θεωρία και πράξη. Μιλάνε ύστερα, οι αρχαιολάτρες, για τα «ανθελληνικά αποσπάσματα» της Π.Διαθήκης.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ως γνωστόν, κάθε αρχαία πόλη-κράτος είχε τη δική της θρησκεία, τους δικούς της πολιούχους θεούς, το δικό της τελετουργικό και το δικό της ημερολόγιο. «Η θρησκεία, η οποία σε άλλα πεδία της παγκόσμιας ιστορίας, στον Καθολικισμό ή στο Ισλάμ, συνδέει λαούς που τους χωρίζουν τεράστιες αποστάσεις, κρατούσε απεναντίας τους Έλληνες χωρισμένους, όχι μόνο επειδή κάθε πόλη είχε τις δικές της τελετουργίες και εορτές καθώς και το, σαφές προς τις παραπάνω, ιδιαίτερό της ημερολόγιο, αλλά επειδή η ευλάβεια και η κατάνυξη είχαν τεθή στην υπηρεσία του κράτους» (J. Burckhardt, Οι Έλληνες και οι θεοί τους, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, σ. 156).
«Μόνο οι Αργείοι είχαν δικαίωμα να εισέρχονται στο ναό της Ήρας του Άργους. Για να εισέλθει κάποιος μέσα στο ναό της Αθηνάς στην Αθήνα, έπρεπε να είναι Αθηναίος (Ηρόδοτος 5, 72˙ 7, 81) (...) Η Σπάρτη είχε Αθηνά και Ήρα, αλλά ο Σπαρτιάτης δεν μπορούσε να μπει στο ιερό της Αθηνάς πολιούχου των Αθηνών ή της Ήρας πολιούχου του Άργους» (Fustel De Coulanges, Η αρχαία Πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 232). Αυτό συνέβαινε, διότι άλλη θεά ήταν η Αθηνά των Αθηναίων κι άλλη η Αθηνά των Σπαρτιατών. Δηλαδή, ούτε τους ίδιους θεούς δεν λάτρευαν.
«Κάθε πόλη-κράτος είχε δικός της σώμα ιερέων, που ήταν ανεξάρτητο από κάθε ξένη ανώτερη αρχή. Ανάμεσα στους ιερείς δύο πόλεων δεν υπήρχε κανένας σύνδεσμος, καμία επικοινωνία, καμία ανταλλαγή απόψεων ή τελετουργιών. Πηγαίνοντας από τη μία πόλη στην άλλη, έβρισκε κανείς άλλους θεούς, άλλα δόγματα, άλλες τελετές. Οι Αρχαίοι είχαν τελετουργικά βιβλία, αλλά τα βιβλία μιας πόλεως δεν έμοιαζαν καθόλου με τα βιβλία της άλλης» (Fustel De Coulanges, Η αρχαία Πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 233). Ένας Έλληνας, το κράτος του οποίου λάτρευε τον ήρωα Αλάβανδο, είπε σε έναν άλλο Έλληνα που η πόλη του λάτρευε τον Ηρακλή: «Ο Αλάβανδος είναι θεός, ενώ ο Ηρακλής δεν είναι» (Κικέρωνα, De nat. Deorum, 3, 19). Ενώ η Ορθοδοξία όντας θρησκεία όλων των Ελλήνων, τους ενώνει, η αρχαία θρησκεία τους δίχαζε. Παρατηρούμε, επίσης, ότι οι Νεοπαγανιστές, έχοντας ενιαίες, πανελλήνιες τελετουργίες και θρησκευτικά τυπικά, αποδεικνύεται ότι συνιστούν μια νεοεποχίτικη θρησκεία κι όχι την αναβίωση της Αρχαίας Θρησκείας. Αν ήθελαν να αναβιώσουν την παλιά, σε κάθε πόλη και περιοχή θα είχαν κι από διαφορετικό τυπικό καθώς και διαφορετικά ημερολόγια. Ο σπαρτιάτης Νεοπαγανιστής δεν θα έπαιρνε το δικαίωμα από τον αθηναίο Νεοπαγανιστή να ανέβει στο ναό του Παρθενώνα.
Πηγή: Ενάντια στην αρχαιοπληξία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου