Traditional Handmade Incense by Monks. Παραδοσιακό χειροποίητο θυμίαμα από μοναχούς. Традиционални ручно прављени тамјан од монаха. Традиционно ръчно изработено тамян от монаси. Tămâie tradițională făcută manual de călugări!

Παραδοσιακό χειροποίητο θυμίαμα χωρίς την χρήση μηχανής σε κανένα στάδιο της παρασκευής του. Αγιορειτικές συνταγές για παραμονή του αρώματος στο χώρο.

Υψηλής ποιότητας πρώτη ύλη, λιβάνι, και διαλεγμένα αρώματα σε συνδυασμό με χειροποίητη εργασία. Αποτέλεσμα, ένα παραδοσιακό χειροποίητο θυμίαμα μοναδικής ποιότητας και ευωδίας.

Επειδή το θυμίαμα παρασκευάζεται εξ ολοκλήρου στο χέρι, απαιτεί χρόνο για να επιτευχθεί το ίδιο βάθος και άρωμα με τα θυμιάματα που έφτιαχναν οι μοναχοί των περασμένων αιώνων!

Τηλέφωνο επικοινωνίας: +30 693 103 55 59 και Viber. Για Βουλγαρία Ρουμανία και Σερβία, παρακαλούμε στείλτε μήνυμα στην αγγλική γλώσσα!

Αγγλικά

Traditional Handmade Incense by Monks! 

Traditional handmade incense, crafted entirely without the use of machines at any stage of production. Athonite recipes ensure the fragrance lingers beautifully in the space.

High-quality frankincense and carefully selected aromas, combined with meticulous handcrafting. The result is a traditional handmade incense of unique quality and fragrance.

Because the incense is prepared entirely by hand, it requires time to achieve the same depth and aroma as the incenses made by the monks of past centuries!

Contact phone: +30 693 103 55 59 (also available on Viber). For Bulgaria, Romania, and Serbia, please send your message in English.

 
Cръбски

Традиционални ручно прављени тамјан од монаха!

Традиционални ручно прављени тамјан, направљен без употребе машина у било којој фази производње. Светогорски рецепти обезбеђују да се мирис дуго задржи у простору.

Квалитетна сировина тамјана и пажљиво одабрани мириси, у комбинацији са ручним радом, дају резултат – традиционални тамјан јединственог квалитета и мириса.

Пошто се тамјан припрема без употребе машина, потребно је време да постигне исту дубину и мирис као некадашњи монашки тамјани старих векова!

Телефон: +30 693 103 55 59 и Viber. За Бугарску, Румунију и Србију, молимо пошаљите поруку на енглеском језику.

български

Традиционно ръчно изработено тамян от монаси!

Традиционен ръчно направен тамян, произведен без използване на машини на който и да е етап от производството. Светогорски рецепти, които запазват аромата дълго време в помещението.

Висококачествено тамянено вещество и подбрани аромати, съчетани с ръчна изработка. Резултатът е традиционен ръчно изработен тамян с уникално качество и благоухание.

Тъй като тамянът се приготвя изцяло на ръка, е необходимо време, за да придобие същата дълбочина и аромат като онези, които са правели старите монаси през миналите векове!

Телефон: +30 693 103 55 59 и Viber. За България, Румъния и Сърбия, моля изпратете съобщение на английски език.

Română

Tămâie tradițională făcută manual de călugări!

Tămâie tradițională, realizată complet manual, fără utilizarea mașinilor în niciun stadiu al producției. Rețete athonite care mențin parfumul plăcut în încăpere.

Materii prime de înaltă calitate și arome atent alese, combinate cu o muncă manuală migăloasă. Rezultatul este o tămâie tradițională, făcută manual, de calitate și aromă unică.

Deoarece tămâia este preparată fără ajutorul mașinilor, este nevoie de timp pentru a atinge aceeași profunzime și miros ca tămâile monahale din vechime!

Telefon: +30 693 103 55 59 și Viber. Pentru Bulgaria, România și Serbia, vă rugăm să trimiteți mesajul în limba engleză.

ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, 12ο. Αναίρεσις μύθων και βλασφημιών κατά της Καινής Διαθήκης και του Χριστού.

ιζ') "Η Παλαιά Διαθήκη είναι εβραϊκή. Πώς γίνεται να έχουν άδικο οι ραββίνοι και δίκαιο οι Χριστιανοί, όταν την ερμηνεύουν αυτοί;"

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Υπάρχει ο ισχυρισμός ότι μόνο οι Εβραίοι μπορούσαν να ερμηνεύσουν τα εδάφια σωστά, και συνεπώς, εάν αυτοί δεν τα ερμήνευσαν έτσι, τότε η χριστιανική ερμηνεία δεν στέκεται από μόνη της. Όμως κάνουν λάθος, γιατί η ερμηνεία των Φαρισαίων, των Σαδδουκαίων και των Γραμματέων (δηλαδή των αρχιερέων και ερμηνευτών Ιουδαίων της εποχής του Χριστού) για τον μωσαϊκό νόμο και τους προφήτες, μόνο σωστή δεν ήταν, και αυτό αποδείκνυε ο Χριστός κάθε φορά που συζητούσε μαζί τους.

 
Έτσι διαβάζουμε στο Κατά Ματθαίον 22: 41-46, «Ενώ δε, ήσαν μαζεμένοι οι Φαρισαίοι, τους ερώτησε ο Ιησούς, "Τί φρονείτε δια τον Χριστόν; Ποίου είναι υιός;". Λέγουν εις αυτόν, "Του Δαυίδ". Αυτός τους λέγει, "Πώς λοιπόν ο Δαυίδ, εμπνευσμένος από το Πνεύμα, τον ονομάζει Κύριον και λέγει, είπε ο Κύριος εις τον Κύριον μου, κάθησε εις τα δεξιά μου, έως ότου κάνω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδιών σου; Εάν λοιπόν ο Δαυίδ τον ονομάζει Κύριον, πώς είναι δυνατόν να είναι υιός του;". Και κανείς δεν ήτο εις θέσιν να του αποκριθή ένα λόγον, ούτε ετόλμησε κανείς από εκείνην την ημέραν να τον ερωτήσει πλέον». Φαίνεται πόσο οι δήθεν αυθεντικοί ερμηνευτές του μωσαϊκού νόμου τα έχασαν.
 

Επίσης ο Χριστός δείχνει την λανθασμένη ερμηνεία των γραμματέων και Φαρισαίων στο Κατά Ματθαίον 15: 3-6,  «Αυτός δε τους απεκρίθη, "Γιατί και εσείς παραβαίνετε την εντολήν του Θεού χάριν της παραδόσεώς σας; Ο Θεός είπε: Να τιμάς τον πατέρα σου και την μητέρα σου, και, εκείνος που υβρίζει πατέρα ή μητέρα οφείλει να θανατωθή. Σεις δε, λέγετε: "Εκείνος που θα πη εις τον πατέρα του ή την μητέρα του, Ό,τι έχεις να ωφεληθής από εμέ, αυτό δίδεται ως δώρον εις τον Θεόν, αυτός δεν έχει υποχρέωσιν να τιμήση τον πατέρα του ή την μητέρα του". Και ακυρώσατε την εντολήν του Θεού χάριν της παραδόσεως σας».
 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της έλλειψης αυθεντίας, Κατά Ματθαίον 21: 23-27, «Και όταν ήλθε εις τον ναόν, τον επλησίασαν, ενώ εδίδασκε, οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού, και του είπαν, "Με ποιαν εξουσίαν κάνεις αυτά, και ποιος σου έδωκε την εξουσίαν αυτήν;". Ο Ιησούς τους απεκρίθη, "Θα σας κάνω και εγώ μίαν ερώτησιν, και εάν μου απαντήσετε, θα σας πω και εγώ με ποιαν εξουσίαν κάνω αυτά. Το βάπτισμα του Ιωάννου από πού ήτο; Από τον ουρανό ή από τους ανθρώπους;". Αυτοί συζητούσαν μεταξύ τους και έλεγον, "Εάν πούμε, "Από τον ουρανό", θα μας πη, "Γιατί λοιπόν δεν επιστέψατε σε αυτόν;", εάν δε, πούμε "Από τους ανθρώπους", φοβούμεθα τον λαόν, διότι όλοι έχουν τον Ιωάννην για προφήτην". Και απεκρίθησαν εις τον Ιησούν, "Δεν γνωρίζομεν". Και αυτός τους είπε, "Ούτε και εγώ σας λέγω με ποιαν εξουσίαν κάνω αυτά".
 

Ο Χριστός αποστομώνει τους απεσταλμένους των Ηρωδιανών και των Φαρισαίων, όταν αυτοί προσπαθούν να τον παγιδέψουν για το ζήτημα της πληρωμής του φόρου στον Καίσαρα (Κατά Ματθαίον, 22: 16-22), λέγοντας τους το γνωστό «τα του Καίσαρος τώ Καίσαρι...». Οι απεσταλμένοι θαύμασαν κι έφυγαν.
 

Ο Χριστός, όταν οι Σαδδουκαίοι – που δεν πίστευαν στην ανάσταση νεκρών – πήγαν να τον πειράξουν ρωτώντας τον σχετικά, αυτός τους αποστόμωσε δείχνοντας την άγνοια τους σχετικά με την ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης, στο Κατά Ματθαίον 22: 24-33, «τον ερώτησαν, "Διδάσκαλε, ο Μωυσής είπεν, εάν ένας πεθάνη άτεκνος, τότε πρέπει ο αδελφός του να νυμφευθή την γυναίκα του και να φέρη απογόνους εις τον αδελφόν του. Ήσαν λοιπόν σε εμάς επτά αδελφοί. Ο πρώτος αφού ενυμφεύθη, πέθανε και επειδή δεν είχε απογόνους, άφησε την γυναίκα του εις τον αδελφόν του. Το ίδιο συνέβη και εις τον δεύτερον και εις τον τρίτον έως τον έβδομον. Τελευταία δε απ' όλους πέθανε η γυναίκα. Κατά την ανάστασιν λοιπόν, εις ποιον από τους επτά θα ανήκη η γυναίκα; Διότι όλοι την είχαν γυναίκα". Απεκρίθη ο Ιησούς, "Πλανάσθε, επειδή δεν γνωρίζετε τας γραφάς ούτε την δύναμιν του Θεού. Διότι κατά την ανάστασιν ούτε νυμφεύονται ούτε παντρεύονται, αλλά είναι όπως οι άγγελοι εις τον ουρανόν. Όσον αφορά δε, την ανάστασιν των νεκρών, δεν διαβάσατε εκείνο, το οποίον σας είπε ο Θεός, Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ; Δεν είναι ο Θεός, Θεός νεκρών αλλά ζώντων". Και όταν τα πλήθη άκουσαν αυτά, εξεπλάγησαν δια την διδασκαλίαν του».
 

Ο Χριστός κατακρίνει την παράδοση και ερμηνεία των Φαρισαίων και των γραμματέων, στο Κατά Ματθαίον 23: 16-20, «Αλλοίμονον σε εσάς, οδηγοί τυφλοί, που λέτε, "Εάν ορκισθή κανείς εις τον ναόν, αυτό δεν είναι τίποτε˙ εάν όμως ορκισθή εις τον χρυσόν του ναού, είναι υποχρεωμένος να τηρήση τον όρκον". Μωροί και τυφλοί, ποιο είναι μεγαλύτερον, ο χρυσός ή ο ναός, ο οποίος κάνει ιερόν τον χρυσόν; Και "Όποιος ορκισθή εις το θυσιαστήριον, αυτό δεν σημαίνει τίποτε˙ όποιος όμως ορκισθή εις το δώρον, το οποίον είναι επάνω του, είναι υποχρεωμένος να τηρήση τον όρκον του". Μωροί και τυφλοί, ποιο είναι μεγαλύτερον, το δώρον ή το θυσιαστήριον, το οποίον κάνει ιερόν το δώρον;»
 

Αλλού ο Χριστός αποδεικνύει πόσο αμαθείς και σκοτισμένοι ήταν οι Φαρισαίοι, που απέδιδαν τα θαύματά του κατά των δαιμόνων, σε βοήθεια του διαβόλου.

Συνεχώς ο Ιησούς αποδεικνύει πόσο ψευδής είναι η άποψη των νεοπαγανιστών ότι η ερμηνεία της Π.Δ. γίνεται από τους ραββίνους. Μόνο «αυθεντία» δεν μπορούσαν να θεωρήσουν τον εαυτό τους οι πνευματικοί ηγέτες του Ισραήλ της εποχής του Χριστού. Δεν ισχύει λοιπόν ο ισχυρισμός «μόνο οι ραββίνοι μπορούν να ερμηνεύσουν τις προφητείες και την Παλαιά Διαθήκη, όχι οι απόστολοι και οι ευγγελιστές». Είχαν καταντήσει τον 1ο μ.Χ. αιώνα οι ραββίνοι, Φαρισαίοι, Σαδδουκαίοι, Γραμματείς, όπως τα διεφθαρμένα ιουδαϊκά ιερατεία του νότιου και βόρειου βασιλείου (9ος-6ος π.Χ. αι.), τα οποία κατέκριναν οι προφήτες λέγοντας ότι διαστρέφουν την ερμηνεία του μωσαϊκού νόμου.

Δεν υπάρχει τίποτε πιο διασκεδαστικό βέβαια, απ' τους νεοπαγανιστές που ενώ συνέχεια βρίζουν τους Ορθόδοξους, πότε σαν δήθεν «Ιουδαιοχριστιανούς κατακτητές», πότε σκέτο σαν «Ιουδαιοχριστιανούς», και λένε πως Ιουδαϊσμός και Χριστιανισμός είναι το ένα και το αυτό, στην περίπτωση αυτήν – όπως και με τον πρώην Αρειανιστή Ιουλιανό, που χρηματοδοτούσε την ανέγερση του ιουδαϊκού ναού, μόνο και μόνο για να αποδείξει στους Χριστιανούς ότι η σχετική προφητεία του Χριστού ήταν λανθασμένη – γίνονται ιουδαϊκότεροι των Ιουδαίων, προκειμένου να αντιταχθούν στο Χριστιανισμό. Δεν πρέπει να παραξενεύει κανέναν αυτό. Άλλωστε, τόσο οι εθνικιστές Εβραίοι (Σιωνιστές και οι της εποχής του Χριστού) όσο και οι εθνικιστές, παγανιστές αρχαιολάτρες έχουν κοινό σημείο: τον εθνικισμό-σωβινισμό. Και οι δυο φτάνουν (έφτασαν, για τους Εβραίους) να θεωρούν ότι ο Θεός είναι εθνικό ζήτημα κι όχι ζήτημα αλήθειας. Αφού λοιπόν οι Εβραίοι είδαν τον Χριστό να μην είναι αυτό που ήθελαν, δηλαδή κοσμικός βασιλιάς και ηγέτης, και αφού οι νεοπαγανιστές κυριολεκτικά ζουν στον εθνικιστικό κόσμο τους, μη δεχόμενοι ότι ο Θεός είναι ένας για όλους, είναι ολοφάνερο πώς πραγματοποιούνται τέτοιες «συμμαχίες» από καιρό εις καιρού.

 

Πηγή: ierosolymitissa.org

ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, 11ο. Αναίρεσις μύθων και βλασφημιών κατά της Καινής Διαθήκης και του Χριστού.

ιε') "Γιατί ο Ιησούς συνιστά στους μαθητές του «όταν προσεύχεσθε, μη λέγετε πολλά και ανόητα, όπως κάνουν οι εθνικοί, που νομίζουν ότι με την πολυλογίαν τους θα εισακουσθούν» (Κατά Ματθαίον 6: 7), ενώ υπάρχουν πολλοί ύμνοι προς τους θεούς, του Πυθαγόρα και άλλων, που διακρίνονται για την λιτότητα και το μεστό νόημα τους;"

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ο Πυθαγόρας δεν ήταν ο κλασσικός τύπος πολυθεϊστή ούτε κι ο Ευριπίδης, αποσπάσματα των οποίων παραθέτει ο κ. Γ. Σιέττος και ο Δαυλός, για να μας αποδείξουν ότι δεν «βαττολογούσαν» (φλυαρούσαν) οι εθνικοί. Έχουμε αναφέρει το παρανοϊκό τυπικό των προσευχών που έκαναν οι ειδωλολάτρες, στο κεφάλαιο 57. Στριφογύριζαν, χοροπηδούσαν και έκαναν άλλα διασκεδαστικά κατά την ανάγνωση της προσευχής, για να τους προσέξουν οι «θεοί». Ίσως θα μπορούσαν, οι αρχαιολάτρες, να μας εξηγήσουν την σημασία της φράσης ΒΑΡΒΑΦΟΡΦΟΡΒΑΡΒΟΡΒΑΡ ΒΟΡΑ ΒΟΡΒΟΡ ΒΑΡΒΑ ΦΟΡΒΑΒΑΙΗ, η οποία βρέθηκε στην Ελλάδα, στην αθηναϊκή αρχαία Αγορά, σε ένα «κατάδεσμο», δηλαδή προσευχή προς χθόνιους ελληνικούς θεούς˙ και πώς αυτή η φράση δεν συνιστά «βαττολογία». «Ο Κικέρων (De legibus, 2, 15) παρατηρεί ότι οι ελληνικές πόλεις φρόντιζαν να διατηρούν τους αρχαίους ρυθμούς. (...) Ο Βάρρων αναφέρει ορισμένες λέξεις των ιερών βιβλίων που διατηρούνταν στην Αθήνα, των οποίων η γλώσσα ήταν αρχαϊκή (De lingua latina, 5, 97)» (Fustel De Coulanges, Η αρχαία πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 260-261). Για αυτό τον λόγο και ο συριακής καταγωγής εθνικός, Ιάβλιχος, κατηγορεί τους Έλληνες ότι αλλοιώνουν όσα μαθαίνουν από τους Ασιάτες εθνικούς. Μεταφράζοντας μια ασιατική προσευχή σε «θεό» ή μια «μαγική» ασιατική λέξη ή ένα όνομα ασιατικού «θεού» στα ελληνικά, αμέσως άλλαζε (έστω και ελαφρώς) η προφορά των λέξεων, οπότε προφέροντάς τις δεν μπορούσε να εξευμενίσει κανείς το «θεό». Αυτή είναι η φλυαρία˙ κι όχι οι λίγες εξαιρέσεις διάφορων αρχαίων, που μόνο ευσεβείς πολυθεϊστές και χαρακτηριστικά παραδείγματα εθνικών δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν.

ιστ') "Τα «θαύματα» του Ιησού είναι ελεγχόμενα, προετοιμασμένα. Ο Ιησούς πριν πάει σε κάποιο μέρος έστελνε πρώτα τους μαθητές του (όχι απαραίτητα τους δώδεκα, αλλά και τους εβδομήντα), οι οποίοι παρίσταναν τους χειροκροτητές, τους αρρώστους ή ίσως έπειθαν άλλους να κάνουν τους αρρώστους. Έπειτα ερχόταν ο Ιησούς και «γιάτρευε» τους μαθητές του ή αυτούς που οι μαθητές του είχαν πείσει να παραστήσουν τους «τυφλούς», τους «παράλυτους», τους «δαιμονισμένους» κ.ά., κι έτσι προβαλόταν ως «Μεσσίας». Ο Ιησούς προσχεδίαζε τον προορισμό του κάθε φορά. Το παράδειγμα της θεραπείας της πεθεράς του Σίμωνα (Πέτρου) είναι χαρακτηριστικό. Αφού την θεραπεύει στο σπίτι του Πέτρου, όταν μαζεύονται τα πλήθη της περιοχής για να τους γιατρεύσει, αυτός λέει ότι «πρέπει να φέρω το άγγελμα της βασιλείας του Θεού και σε άλλες πόλεις» και αποφεύγει να κάνει πραγματικά θαύματα".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Έχουμε να παρατηρήσουμε έξι πράγματα.

1. Οι Ευαγγελιστές και οι Απόστολοι δεν θα επέμεναν μέχρι θανάτου, ο καθένας τους, για την αλήθεια της πίστης τους, εάν ήξεραν για την υποτιθέμενη απάτη. Εάν γνώριζαν και είχαν λάβει μέρος σε αυτήν την απάτη, τότε με την πρώτη δυσκολία, θα απαρνούνταν τον Χριστό, ειδικά μετά την Ανάσταση. Δεν θα άρχιζαν τις περιοδείες με κίνδυνο την ίδια τους την ζωή, ούτε θα άφηναν εργασία και οικογένεια.

2. Αν οι μαθητές του είχαν τέτοιο ρόλο και εάν επρόκειτο περί απάτης, τότε οι συγγραφείς των Ευαγγελίων θα ήταν αρκετά έξυπνοι απατεώνες, ώστε να αποκρύψουν εντελώς, όχι μόνο τον ρόλο των μαθητών που έστελνε στις πόλεις και τα χωριά, αλλά και την ίδια την ύπαρξη των μαθητών αυτών, για να μην βγουν μια μέρα τίποτε «απομυθοποιητές» και τους ξεσκεπάσουν.

3. Η Παλαιστίνη ήταν μια μικρή περιοχή. Εάν υπήρχαν εβδομήντα άτομα (εκ των μαθητών του Ιησού) που «θεραπεύονται» ξανά και ξανά, τότε η πιθανότητα να τα δει κάποιος και να τα ξεσκεπάσει μπροστά στο πλήθος (π.χ. «Εσύ δεν ήσουν που θεραπεύτηκες προχτές στη Ναζαρέτ; Τώρα στην Τιβεριάδα, έγινες ξανά παράλυτος;») ήταν πολύ μεγάλος, και ο κίνδυνος αυτοί, οι απατεώνες μαθητές του, να λυντσαριστούν από το πλήθος που θα αντιλαμβανόταν την απάτη, ήταν πολύ μεγάλος. Δεν γινόταν να δημιουργηθεί η φήμη γύρω από το όνομα και το πρόσωπο του Ιησού με τέτοιο τρόπο σε τόσο μικρό τόπο, με ίδιους ανθρώπους που ακολουθούσαν τον Χριστό σε διάφορα χωριά και πόλεις όπου κήρυττε.

4. Οι πόλεις και τα χωριά εκείνη την εποχή ήταν πολύ μικρότερα των σημερινών. Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης, μπορεί να μην ήταν επιστήμονες, αλλά βλάκες δεν ήταν. Γνώριζαν ο ένας τον άλλον (όπως στα χωριά σήμερα), ήξεραν ποιος είναι υγιής και ποιος άρρωστος, ήξεραν ποιος ήταν ξένος και ποιος συμπολίτης ή συγχωριανός τους, και ασφαλώς δεν μπορούσαν να πειστούν από θαύματα που συνέβαιναν πάντοτε σε ξένους (οι οποίοι εμφανίζονταν από το πουθενά) και ποτέ σε συντοπίτες τους. Στη σημερινή εποχή, ασφαλώς είναι δυνατή η εξαπάτηση των ανθρώπων, διότι οι πόλεις είναι μεγάλες και τα πλήθη δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, και για αυτό είναι πολύ εύκολο για κάποιον «θαυματοποιό» να κάνει «θαύματα» χρησιμοποιώντας κάποιους συνεργάτες του ως «παράλυτους», «κουφούς» κλπ. και θεραπεύοντας τους. Στην εποχή του Ιησού όμως, σε τόσο μικρές πόλεις και χωριά, εύκολα τέτοιου είδους απάτη θα ανακαλυπτόταν.

5. Άλλωστε οι ίδιοι οι Ευαγγελιστές μας αναφέρουν ότι οι Φαρισαίοι, όταν τόσο καχύποπτοι, ώστε ερευνούσαν όλες τις περιπτώσεις, ακόμη και της απάτης, σχετικά με τα θαύματα του Ιησού. Ρωτούν τους γονείς του εκ γενετής τυφλού, αν ο θεραπευμένος είναι όντως γυιος τους (Κατά Ιωάννην 9: 19). Εφόσον λοιπόν, οι εχθροί του Χριστού εξέταζαν το ενδεχόμενο της απάτης, αλλά ούτε τότε ανακάλυψαν κάποια απάτη, ούτε αργότερα, (στο Ταλμούδ) ανέφεραν τέτοια εξαπάτηση, είναι προφανές ότι οι σύγχρονοι αρχαιολάτρες «απομυθοποιητές» ισχυρίζονται παραμύθια και κάνουν αναπόδεικτες ερμηνείες.

6. Το ότι ο Ιησούς είχε ένα σχέδιο από ποια πόλη θα περάσει πρώτα, πού θα πάει έπειτα, δεν είναι αρκετό, για να γίνουμε καχύποπτοι και να πούμε ότι πρόκειται περί απάτης. Ο καθένας, όταν βγαίνει από το σπίτι του έχει προσχεδιάσει πού θέλει να πάει, έτσι κι ο Θεός έχει σχέδιο, πρώτα να πάει στην Ναζαρέτ, έπειτα στην Καπερναούμ, έπειτα στα Γάδαρα κ.ο.κ.

Συμπέρασμα: Ψευδορθολογιστικές ερμηνείες υπάρχουν πολλές. Αλλά για να αποδειχτούν ως αληθείς, πρέπει να μην κλονίζονται από τον ορθό λόγο. Οι αρχαιολατρικοί ισχυρισμοί για τα θαύματα του Χριστού είναι τόσο σαθροί και γελοίοι, ώστε με μια πρόχειρη εξέταση καταρίπτονται.

Πηγή: ierosolymitissa.org

ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, 10ο. Αναίρεσις μύθων και βλασφημιών κατά της Καινής Διαθήκης και του Χριστού.

ιβ') "Ο Χριστός είναι ο κήρυκας της μισαλλοδοξίας: «Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου» (Κατά Ματθαίον, 12, 30). Αλλού λέει (Κατά Λουκάν, 22, 36) «όποιος δεν έχει μαχαίρι ας πωλήση τα ενδύματά του και ας αγοράση». Το μαχαίρι κάθε άλλο παρά έμεινε αχρησιμοποίητο: «του είπαν "Κύριε, να κτυπήσωμε με το μαχαίρι;". Και ένας από αυτούς [τους αποστόλους] εκτύπησε τον δούλον του αρχιερέως και του απέκοψε το δεξί αυτί» (Κατά Λουκάν, 22, 50). Αλλού λέει «Όσον για τους εχθρούς μου αυτούς, που δεν ήθελαν να είμαι βασιλεύς τους, φέρτε τους εδώ και σφάξτε τους μπροστά μου» (Κατά Λουκάν, 19, 27)".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: απαντάμε ένα-ένα στα εδάφια που αναφέρουν οι αρχαιολάτρες.

i) Το «όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου» δεν σημαίνει «όποιος δεν είναι μαζί μου, εγώ είμαι εναντίον του», όπως το διαστρεβλώνουν. Είναι προφανής η διαφορά: ο Χριστός δεν είναι εναντίον κανενός. Αυτοί που δεν τον ακολουθούν είναι εναντίον του. Διότι, αν λ.χ. ο Α μισεί τον Β, αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι «ο Β είναι εναντίον του Α», αλλά σίγουρα ότι «ο Α είναι εναντίον του Β». Εξ άλλου ο Χριστός λέει: «Εκείνος που δεν είναι εναντίον μας είναι με το μέρος μας» (Κατά Λουκάν, 9, 50). Ο συνδυασμός των δύο εδαφίων είναι αποκαλυπτικός: ο Χριστός δεν είναι εναντίον κανενός. Είναι ξεκάθαρο – κι οι αντιχριστιανοί αποδεικνύονται αδιάβαστοι – ότι αυτοί που είναι εναντίον του Χριστού, μόνο αυτοί είναι που τον πολεμούν (κι όχι αυτός εκείνους).

ii) Οι αρχαιολάτρες αναφέρουν τα Κατά Λουκάν 22: 36 και 22: 50, νομίζοντας ότι έτσι αποδεικνύουν πως ο Χριστός προστάζει τη σφαγή και τη δολοφονία των μη Χριστιανών. Δεν διάβασαν το αμέσως επόμενο του 22: 50 εδάφιο, το Κατά Λουκάν 22: 51, «Τότε ο Ιησούς είπε, "αφήστε τα πράγματα έως εδώ". Και άγγιξε το αυτί του δούλου και τον εθεράπευσε». Μόνη η θεραπεία του δούλου και η αποστροφή του Χριστού προς την φιλομαχία των αποστόλων αρκούν, για να δείξουν ότι ο Χριστός καμία σχέση με σφαγές και δολοφονίες μη Χριστιανών δεν έχει ούτε κηρύττει τέτοια πράγματα. Ο Ματθαίος, που – αντίθετα απ' τον Λουκά – ήταν αυτόπτης μάρτυς της σύλληψης του Ιησού, παραθέτει το ίδιο γεγονός ως εξής (Κατά Ματθαίον 26: 50-54), «Τότε επλησίασαν, έβαλαν τα χέρια επάνω εις τον Ιησούν και τον συνέλαβαν. Και ένας από εκείνους, που ήσαν με τον Ιησούν, άπλωσε το χέρι και έβγαλε το μαχαίρι του και εκτύπησε τον δούλον του αρχιερέως και του έκοψε το αυτί του. Τότε του λέγει ο Ιησούς, "Βάλε πάλιν το μαχαίρι σου εις την θήκην του, διότι όλοι όσοι κρατούν μαχαίρι, με μαχαίρι θα πεθάνουν. Ή νομίζεις ότι δεν μπορώ να παρακαλέσω τον Πατέρα μου και να βάλη αμέσως εις την διάθεσίν μου περισσότερες από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων; Πώς λοιπόν θα εκπληρωθούν αί γραφαί που λέγουν ότι έτσι πρέπει να γίνει"».

iii) Το εδάφιο που αναφέρουν, δε χρειάζεται και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς περί τίνος πρόκειται. Είναι το τέλος μιας παραβολής. Η παραβολή αυτή αναφέρεται στον ίδιο το Χριστό, αλλά αναφέρεται στη Δευτέρα Παρουσία κι όχι στο μεσοδιάστημα μεταξύ Ανάστασης και Δευτέρας Παρουσίας. Όσοι τότε (κι όχι στο μεσοδιάστημα) τον είχαν αρνηθεί, θα «σφαγούν». Έτσι, λοιπόν, ο ισχυρισμός των αντίχριστων που θέλουν τον Χριστό να ευλογεί τάχα τη σφαγή των εχθρών του (από τους οπαδούς του) είναι αβάσιμος. Όμως κάποιοι θα αναρωτηθούν, πώς ο Χριστός, που κηρύσσει την ανεξικακία, να προστάξει τη σφαγή των εχθρών του, έστω και στο τέλος. Υπάρχει η παραβολή του Κατά Ματθαίον 21: 33-41, όπου οι κακοί επιστάτες σφάζουν το γιο του κυρίου του αμπελιού, όταν αυτός αποστέλεται από τον κύριο του αμπελιού, αφού πρώτα είχε αποστείλει άλλους δούλους του – τους προφήτες, τους οποίους επίσης οι επιστάτες σκότωναν. Ρωτώντας ο Χριστός τους Φαρισαίους, τί πρέπει να κάνει ο κύριος του αμπελιού τους επιστάτες, αυτοί του απάντησαν «να τους σκοτώσει». Αλλά και πάλι, η παραβολή αυτή αναφέρεται στη Δευτέρα Παρουσία, στον τελικό πόλεμο Σατανά και πλανεμένων απ' αυτόν κατά της Εκκλησίας. Έναν πόλεμο που θα τον προκαλέσει ο ίδιος ο Σατανάς, όχι ο Χριστός (Αποκάλυψις Ιωάννου, κεφ. 20, στ. 8) και στον οποίο θα χάσει και θα σφαγούν. Εσχατολογικό είναι το περιεχόμενο της παραβολής και της προφητείας, λοιπόν. Με άλλα λόγια ο Χριστός δεν προκαλεί τη σφαγή των λαών κατά τη Δευτέρα Παρουσία, ούτε προτρέπει σε σφαγή των μη Χριστιανών κατά το μεσοδιάστημα μεταξύ Ανάστασης και Δευτέρας Παρουσίας. Και πώς να προέτρεπε τους Χριστιανούς σε κάτι τέτοιο, την στιγμή που προτρέπει: Κατά Ματθαίον, 5: 44-47, «Εγώ όμως σας λέγω, Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους, οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους, οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων, οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι, όπως γένησθε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Διότι εάν αγαπήσητε τους αγαπώντάς σας, ποίον μισθόν έχετε; Και οι τελώναι δεν κάμνουσι το αυτό; Και εάν ασπάσησθε τους αδελφούς σας μόνον, τί περισσότερον κάμνετε; Και οι τελώναι δεν κάμνουσιν ούτως;» και Κατά Ματθαίον 5: 39, «όποιος σε κτυπήσει εις το δεξί σαγόνι, να του στρέψης και το άλλο».

ιγ') "Ο Ιησούς κηρύσσει το μίσος προς τους ίδιους τους γονείς: «εἴ τις ἔρχεται πρός με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα καὶ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὰς ἀδελφάς, ἔτι δὲ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν, οὐ δύναταί μου μαθητὴς εἶναι. καὶ ὅστις οὐ βαστάζει τὸν σταυρὸν ἑαυτοῦ καὶ ἔρχεται ὀπίσω μου, οὐ δύναται εἶναί μου μαθητής.» (Κατά Λουκάν, 14, 26-27). Με άλλα λόγια ο Ιησούς προτρέπει τον κόσμο να μισεί τους γονείς του και την οικογένειά του, για να αγαπάει αυτόν! Η αγάπη προς τον Ιησού συνεπάγεται μίσος προς την ανθρωπότητα."

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: τί θέλει να πει εδώ ο Χριστός φαίνεται από ένα αντίστοιχο χωρίο του Κατά Ματθαίον κεφ. 10: 37-38, «῾Ο φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.» Ο Ματθαίος λέει «όποιος αγαπά τον πατέρα ή την μητέρα του περισσότερο απ’ ό,τι αγαπά εμένα, δεν μου είναι άξιος». Φαίνεται αμέσως ότι ο Λουκάς – που δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας – κατέγραψε διαφορετικά αυτό που ο Ματθαίος – που ήταν αυτόπτης μάρτυρας – άκουσε. Δηλαδή πρόκειται για τα ίδια λόγια του Χριστού, κι ο Ματθαίος τα παρέθεσε, όντας αυτόπτης μάρτυρας, πιστότερα. Όταν λοιπόν ο Λουκάς γράφει περί «μίσους προς τους γονείς» δεν εννοεί μίσος: εννοεί «η αγάπη προς τους γονείς να είναι μικρότερη απ' την αγάπη προς τον Χριστό»˙ απλά το λέει με άλλα λόγια. Χρησιμοποιεί μια πιο έντονα φορτισμένη λέξη («μίσος»), ώστε να δείξει την δέουσα διαφορά μεγέθους μεταξύ της αγάπης προς τον Θεό και της αγάπης προς τους γονείς. Όσο θα ήταν το να μισούσε κανείς τους γονείς του (ενώ αρχικά τους αγαπούσε), τόση θα πρέπει να είναι η διαφορά μεταξύ της αγάπης προς το Θεό και της αγάπης προς τους γονείς, αλλά αυτό δε συνεπάγεται άρνηση της αγάπης προς τους γονείς. Η τιμή και αγάπη προς τους γονείς είναι θεϊκή εντολή (Εξοδος 21:’ 12). Ωστόσο προηγείται η αγάπη προς τον δωρητή κάθε ζωής, δηλαδή τον Θεό, και έπεται η αγάπη προς τους δωρητές της προσωπικής ζωής, δηλαδή τους γονείς. Αυτό είναι το λογικό. Επιπλέον, δεν ισχύει κανένας αλληλοαποκλεισμός, όπως ισχυρίζονται οι αντιχριστιανοί, διαστρεβλώνοντας τα λόγια του Χριστού. Το «αγάπησε περισσότερο το Θεό από τους γονείς σου» δεν συνεπάγεται «μίσησε και μην αγαπάς τους γονείς σου». Ότι ο Λουκάς όταν γράφει για «μίσος» μιλά μεταφορικά, φαίνεται απ' το ότι κάνει λόγο για μίσος προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Φυσικά, δεν εννοεί πραγματικό μίσος, αλλιώς ποιο νόημα θα είχε να μιλάμε για σωτηρία;

ιδ') "Τι εννοεί ο Ιησούς όταν λέει «Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν. ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς· καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ.» (Κατά Ματθαίον, 10: 34-36) και «Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη! βάπτισμα δὲ ἔχω βαπτισθῆναι, καὶ πῶς συνέχομαι ἕως οὗ τελεσθῇ! δοκεῖτε ὅτι εἰρήνην παρεγενόμην δοῦναι ἐν τῇ γῇ; οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ᾿ ἢ διαμερισμόν. ἔσονται γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν πέντε ἐν οἴκῳ ἑνὶ διαμεμερισμένοι, τρεῖς ἐπὶ δυσὶ καὶ δύο ἐπὶ τρισί· διαμερισθήσονται πατὴρ ἐπὶ υἱῷ καὶ υἱὸς ἐπὶ πατρί, μήτηρ ἐπὶ θυγατρὶ καὶ θυγάτηρ ἐπὶ μητρί, πενθερὰ ἐπὶ τὴν νύμφην αὐτῆς καὶ νύμφη ἐπὶ τὴν πενθερὰν αὐτῆς.» (Κατά Λουκάν, 12: 49-53), εκτός απ' το να εκδηλώσει την θρησκευτική του μισαλλοδοξία και τον φανατισμό, που διαιρούν τους ανθρώπους; Ο ίδιος το λέει ότι δεν ήρθε να φέρει ειρήνη αλλά πόλεμο, όχι ειρήνη αλλά μάχαιρα˙ ότι εξαιτίας του θα διαχωριστούν οικογένειες, πατέρας κατά γιου κι αντίστροφα, μάνα κατά κόρης κι αντίστροφα, πεθερά κατά νύφης κι αντίστροφα».

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: καμία σχέση, φυσικά, δεν έχουν οι παραπάνω ισχυρισμοί με την αλήθεια. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος γράφει: «Επομένως ο πόλεμος δεν είναι έργον της προθέσεως του Κυρίου, αλλά προέρχεται από την γνώμην των ανθρώπων. Διότι ο Κύριος ήθελεν όλοι οι άνθρωποι να συμφωνούν ως προς την ευσέβειαν. Επειδή όμως εκείνοι στασιάζουν, γίνεται πόλεμος» (Ομιλία ΛΕ,’ Εις το Κατά Ματθαίον, 1). Ο Χριστός λέει ότι εξαιτίας του, οι άνθρωποι θα χωριστούν, από μόνοι τους, σε αυτούς που θα πιστέψουν και σε αυτούς που δεν θα πιστέψουν. Ώς εδώ, ποιο είναι το πρόβλημα; Όταν εμφανίζεται μια θεωρία ή μια πίστη, άλλοι την δέχονται, άλλοι την απορρίπτουν, και έτσι οι άνθρωποι διχάζονται, διαιρούνται σε δύο ομάδες. Αυτό όμως δεν λέει τίποτε αρνητικό για την θεωρία την ίδια˙ δεν συνεπάγεται πως η ίδια η θεωρία είναι κακή, απλώς επειδή κάποιοι την δέχτηκαν και κάποιοι άλλοι την απέρριψαν. Άμα ήταν έτσι, όλες οι απόψεις θα ήταν «επικίνδυνες», αφού εξ αντικειμένου «διχάζουν» τους ανθρώπους σε δύο (τουλάχιστον) ομάδες: όσους τις αποδέχονται και όσους τις απορρίπτουν. Είναι ολοφάνερη λοιπόν η πονηριά των νεοπαγανιστών, που κατηγορούν τον Χριστό ως αίτιο διχασμού. Κάνουν ωσάν ο Χριστός να οδηγεί στο διχασμό της ανθρωπότητας. Σε λίγο θα ισχυριστούν ότι μόνο όταν μια άποψη γίνεται αποδεκτή απ' όλους, είναι σωστή (διαφορετικά είναι κακό να υπάρχει και να διχάζει), δηλαδή θα δικαιώσουν το επιχείρημα της βίαιης επιβολής μιας άποψης. Αντίθετα, ο Χριστός, τονίζοντας ότι θα διχάσει τους ανθρώπους, σε πιστούς και άπιστους, αφήνει «χώρο» να σταθούν οι άπιστοι. Διαφορετικά δεν θα έλεγε ότι εξαιτίας του θα διαχωριστούν οι άνθρωποι (σε πιστούς και άπιστους): θα ‘λεγε ότι εξαιτίας του θα πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι.

Η «μάχαιρα» έχει το χαρακτηριστικό ότι τέμνει. Δεν αναφέρεται σε σφαγές ο Χριστός, αλλά στο γεγονός ότι η ύπαρξή του διαχωρίζει τους πιστούς από τους άπιστους˙ ο διαχωρισμός γίνεται όχι με τη βία, αλλά με την δική τους θέληση να είναι, είτε πιστοί είτε άπιστοι.

Ο διχασμός όμως, ανάμεσα και στα μέλη της οικογένειας, δεν οφείλεται απλώς στην διαφορετική τοποθέτηση του καθ' ενός έναντι του Χριστού, αλλά στο μίσος των απίστων προς τους Χριστιανούς. Ο Χριστός (ξανά) τονίζει ότι οι άπιστοι θα μισήσουν τους Χριστιανούς συγγενείς τους˙ δεν λέει ότι ο Χριστιανός θα μισήσει τους άπιστους συγγενείς του. Οι αρχαιολάτρες διαστρεβλώνουν τα λόγια του, σαν να σήμαινε το ένα το άλλο. Θα σύμφερε στους αρχαιολάτρες και τους λοιπούς αντιχριστιανούς να αποδείξουν ότι ο Χριστός ζητάει από τους Χριστιανούς να μισήσουν τους απίστους συγγενείς-συνανθρώπους τους. Όμως ο Χριστός απλώς προειδοποιεί τους Χριστιανούς ότι οι άπιστοι συγγενείς τους θα τους μισήσουν: «καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ». Όχι «και εχθρός [ο Χριστιανός] των οικιακών [άπιστων συγγενών] αυτού». Για τους Χριστιανούς ισχύει πάντοτε το Κατά Ματθαίον 5: 44-47. Η διαφορά είναι λεπτή, αλλά τεράστιας σημασίας. Οι αντιχριστιανοί είναι τεχνίτες στη διαστρέβλωση των λόγων της Αγίας Γραφής και στην παραποίηση του νοήματός της.

 

Πηγή: ierosolymitissa.org 

ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, 9ο. Αναίρεσις μύθων και βλασφημιών κατά της Καινής Διαθήκης και του Χριστού.

θ') "Πώς μπορείτε να ισχυρίζεστε ότι ο Αισχύλος στον Προμηθέα Δεσμώτη αναφέρεται στην έλευση του Χριστού; Ο Αισχύλος κάνει λόγο για τον Ηρακλή, ο οποίος θα απελευθερώσει από τα δεσμά του τον Προμηθέα και θα τον ανεβάσει στον Όλυμπο, για να συμφιλιωθεί με το Δία". 

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ακόμη κι αν πρόκεινται για τον Ηρακλή κι όχι για τον Χριστό οι στίχοι 1040-1043, υπάρχουν άλλοι στίχοι, οι οποίοι προλέγουν το τέλος της κυριαρχίας του Δία. Στ. 943-944: «Κι είναι να ελπίζεις πως ποτέ θα πέσει ο Δίας; - Κι άλλα, πιο αβάσταχτα απ’ αυτά, κακά θα πάθει». Στ. 952-953: «Ας κυβερνά κι ας κάνει της κεφαλής του, όσος καιρός τού μένει ακόμα˙ γιατί δε θα 'ναι των θεών κύριος για πάντα». Στ. 969-972: «μα εγώ δεν είδα δυο βασιλιάδες απ' αυτούς να γκρεμνιστούνε; Και τρίτον αυτόν [Δία] θα δω, που βασιλεύει τώρα, πολύ γρήγορα και άτιμα».

ι') "ο Ιησούς δηλώνει, μπροστά σε μια Χαναναία, ότι ήρθε μόνο για τους Ισραηλίτες (Κατά Ματθαίον 15, 24) κι αλλού λέει στους μαθητές του να μην κηρύττουν στους εθνικούς, αλλά μόνο στους Ισραηλίτες. Ο ίδιος λοιπόν δεν θα δεχόταν την παγκόσμια εξάπλωση του Χριστιανισμού".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αναφορικά με τη συνομιλία του Χριστού με τη Χαναναία: είναι ολοφάνερο ότι ο Χριστός, ως Θεός, ήξερε την πίστη της και θα τη θεράπευε, αλλά ήθελε να την δοκιμάσει μπροστά στους μαθητές του, ώστε να τους δείξει ότι η πίστη δεν έχει σύνορα, επειδή αυτοί του έλεγαν να τη διώξει. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει: «Δια τούτο ανέβαλλεν ο Χριστός: διότι εγνώριζεν ότι θα ωμιλούσεν [σημ.: η Χαναναία] έτσι. Δια τούτο ηρνείτο την δωρεάν, δια να φανερώση την όλην ευσέβειάν της. Διότι εάν δεν επρόκειτο να της δώση, ούτε και μετά από αυτά θα της έδιδεν, αλλά και ούτε πάλιν θα ήτο δυνατόν να την αποστομώση (...). Δια να κάνη φανερήν εις όλους την πίστιν της, και όπως ενήργησεν εις την περίπτωσιν της Σαμαρείτιδος, δια να δείξη πώς δεν απομακρύνεται ούτε και μετά τον έλεγχον που της έκανε το ίδιον κάνει και εις την περίπτωσιν αυτήν. διότι δεν ήθελε να μείνη κρυμμένη η τόσο μεγάλη αρετή της γυναικός. Ώστε δεν ήσαν λόγια προσβλητικά τα όσα της έλεγεν, αλλά λόγια προκλητικά με σκοπόν να αποκαλύψη τον κρυμμένον θησαυρόν» (Ομιλία νβ'’ εις το Κατά Ματθαίον, 

 

2). Αναφορικά με την προτροπή του προς τους μαθητές του: αυτή έγινε πριν την Ανάσταση, πριν το τελευταίο Πάσχα. Έπρεπε ο Χριστός να κηρύξει πρώτα στους Ισραηλίτες της εποχής του, ώστε αυτοί απορρίπτοντάς τον (ο Χριστός, φυσικά, όντας Θεός το ήξερε από πριν ότι θα τον απορρίψουν) να μην έχουν δικαιολογία ότι απευθύνθηκε πρώτα σε άλλους και αδιαφόρησε για τους ίδιους. Εξάλλου ο ίδιος ο Χριστός, και στο Κατά Ματθαίον και στο Κατά Λουκάν λέει στους μαθητές να κηρύξουν σε όλα τα έθνη. Άλλωστε ο ίδιος ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη δηλώνει, μέσω των προφητών του (δες κεφάλαιο 6), ότι θα έρθει η εποχή κατά την οποία θα λατρεύεται απ' όλους τους. Δεν λέει κάτι σε αντίθεση με την Π.Δ. ο Χριστός. Ο Χρυσόστομος γράφει: «δια να κλείση τα στόματα των Ιουδαίων και δια να προετοιμάσουν την οδόν εις το κήρυγμα των αποστόλων, δια να μη τους κατηγορούν πάλιν ότι ήλθαν να κηρύξουν προς ειδωλολάτρας και έτσι να δικαιολογούνται που τους αποφεύγουν και τους αποστρέφονται» (Ομιλία λβ'’, εις το Κατά Ματθαίον, 4). Αλλού ο Χρυσόστομος γράφει: «Δια τούτο και εις κατάλληλον στιγμήν εισάγει τον λόγον περί εθνικών˙ διότι λέγει [σημ.: ο Χριστός]: έχω και άλλα πρόβατα που δεν είναι από αυτήν την μάνδραν [=των Ιουδαίων]˙ πρέπει και εκείνα να τα οδηγήσω» (Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην, ομιλία ξ', 2’). Επιπλέον στο Κατά Ματθαίον 24, 14 ο Χριστός λέει, πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα, «και θα κηρυχθεί το ευαγγέλιο τούτο της σωτηρίας εις όλην την οικουμένην, προς μαρτυρία εις όλα τα έθνη».

Οι νεοπαγανιστές-αρχαιολάτρες, λοιπόν, οι οποίοι έγιναν από πάνω, εκτός των άλλων, και ερμηνευτές της Καινής Διαθήκης, σίγουρα θα γνωρίζουν να μας πουν την ερμηνεία των παραπάνω χωρίων (Κατά Ματθαίον 24, 14˙ Κατά Ιωάννη, 12, 23) καθώς και του παρακάτω λόγου του Χριστού προς τους Ιουδαίους:

Κατά Ματθαίον 21, 43 ''διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς· 44 καὶ ὁ πεσὼν ἐπὶ τὸν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται· ἐφ᾿ ὃν δ᾿ ἂν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν.''

(Δια τούτο σας λέγω, ότι θα αφαιρεθή από εσάς [τους Ιουδαίους] η βασιλεία του Θεού και θα δοθή εις έθνος, το οποίον θα αποφέρει τους καρπούς της, και εκείνος, που θα πέση επάνω σ’ αυτόν τον λίθον, θα συντριβή, και εκείνον εις τον οποίον θα πέση, θα τον κάνη κομμάτια).

ια') «(ΜΘ. 8, 11-12). Στο ίδιο όμως Ευαγγέλιο διαβάζουμε πως ο Ιησούς έδωσε εντολή στους μαθητές του πρώτα να κηρύξουν το Ευαγγέλιο στα απολωλότα πρόβατα του οίκου Ισραήλ (ΜΘ. 10, 6-7). Και αλλού πάλι τονίζει: "οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα τοῦ Ἰσραήλ" (ΜΘ. 15, 24). Είναι φανερό πως ο Ναζωραίος ήξερε τι έλεγε και τι δίδασκε. Για τους αλλόφυλους ποτέ δεν του πέρασε η ιδέα πως μπορούσαν να γίνουν οπαδοί του. Τα όσα βάζουν στο στόμα του τα Ευαγγέλια είναι προσθήκες μεταγενέστερες. Οι παυλιανιστές, πλαστογραφώντας την ιστορική αλήθεια και θέλοντας να παρουσιάσουν τον Ιησού διεθνιστή, τον παρουσιάζουν να έχει κοσμοπολίτικες ιδέες κι ακόμα να μισεί τους συμπατριώτες του. Επειδή όμως ακόμα στο Β' αιώνα ήταν ισχυρή η αντιπαυλιανική παράταξη, οι διασκευαστές των Ευαγγελίων προσθέσανε τέτοια διεθνιστικά κηρύγματα, δε σβήσανε όμως και όλες τις αντίθετες περικοπές που υπήρχαν στα Ευαγγέλια˙ έτσι παρουσιάζεται ο Ιησούς τη μια φορά να μισεί και να απειλεί τους Ιουδαίους και να είναι διεθνιστής και την άλλη φανατικός ιουδαίος και εχτρός των εθνικών» (Γ. Κορδάτου, Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, εκδ. Μπουκουμάνη, τ. α’ σ. 439).

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: αυτή η ερώτηση είναι η συνέχεια του προηγούμενου ερωτήματος, θα λέγαμε. Παρατηρούμε τα εξής:

1) Έχουμε αναφερθεί στο Ματθαίον 15, 24. Δεν πρόκειται περί άρνησης του Ιησού, αλλά περί τακτικής ώστε, μπροστά στους ακόμη τότε εθνικιστές μαθητές του, να αποσπάσει την ομολογία πίστης μιας ξένης, κι έτσι να καταρρίψει τον εθνικό εγωισμό τους.

2) Όπως έχουμε δει, έχουμε Ευαγγέλια σε παπύρους απ' τις αρχές του Β' αιώνα. Το περιεχόμενό τους είναι απαράλλαχτο με το σημερινό. Έτσι η άποψη ότι οι «παυλιανιστές» (τέτοια φράξια ποτέ δεν υπήρξε˙ είναι εφεύρεση των οπαδών της αρνητικής κριτικής του 19ου αι.) πλαστογράφησαν τα Ευαγγέλια είναι προϊόν αμάθειας. Επιπλέον υποδηλώνει ότι όσοι το υποστηρίζουν αυτό κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια, ωσάν να ήταν κάποια ομάδα ο Χριστιανισμός, που πλαστογραφούσε κείμενα για να κατατροπώνει τους ενδοκομματικούς αντιπάλους. Αλλά η αλήθεια αποδεικνύει το αντίθετο.

3) Υπό το φως της αλήθειας αυτής θα ήταν ανούσιο να ασχοληθούμε με απόψεις τύπου «πλαστογράφησαν προσθέτοντας κείμενα, αλλά δεν αφαίρεσαν, από φόβο». Πέρα απ' το ότι τέτοια άποψη είναι αναπόδεικτη (το «από φόβο»), θα μπορούσαν αργότερα οι «παυλιανιστές», όταν είχαν επικρατήσει (μετά τα μέσα του Β' αιώνα, όπως λέει ο Κορδάτος) να ξαναπλαστογραφήσουν τα κείμενα, αφού τότε δεν θα φοβόντουσαν κανέναν. Εάν το είχαν πράξει μια φορά, θα το έπρατταν και δεύτερη. Όχι ότι κάτι τέτοιο έγινε, αλλά θέλουμε να δείξουμε πως η εκδοχή της «μερικής πλαστογράφησης» όχι μόνο καταρρίφθηκε από την αρχαιολογία, αλλά και στερείται λογικής. 4) Συνεπώς ο Χριστός ήξερε τι έλεγε τότε: πρώτα θα κηρύττονταν το Ευαγγέλιο στους Εβραίους και ύστερα στους Εθνικούς. Όχι ταυτόχρονα και στους δύο. Ήταν θέμα μεθόδου και όχι «μεταγενέστερη πλαστογράφηση» των λόγων του Χριστού. Τέλος, ο Χριστός ούτε τους Εθνικούς ούτε τους Εβραίους μισεί.

 

Πηγή: ierosolymitissa.org