ιε') "Γιατί ο Ιησούς συνιστά στους μαθητές του «όταν προσεύχεσθε, μη λέγετε πολλά και ανόητα, όπως κάνουν οι εθνικοί, που νομίζουν ότι με την πολυλογίαν τους θα εισακουσθούν» (Κατά Ματθαίον 6: 7), ενώ υπάρχουν πολλοί ύμνοι προς τους θεούς, του Πυθαγόρα και άλλων, που διακρίνονται για την λιτότητα και το μεστό νόημα τους;"
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ο Πυθαγόρας δεν ήταν ο κλασσικός τύπος πολυθεϊστή ούτε κι ο Ευριπίδης, αποσπάσματα των οποίων παραθέτει ο κ. Γ. Σιέττος και ο Δαυλός, για να μας αποδείξουν ότι δεν «βαττολογούσαν» (φλυαρούσαν) οι εθνικοί. Έχουμε αναφέρει το παρανοϊκό τυπικό των προσευχών που έκαναν οι ειδωλολάτρες, στο κεφάλαιο 57. Στριφογύριζαν, χοροπηδούσαν και έκαναν άλλα διασκεδαστικά κατά την ανάγνωση της προσευχής, για να τους προσέξουν οι «θεοί». Ίσως θα μπορούσαν, οι αρχαιολάτρες, να μας εξηγήσουν την σημασία της φράσης ΒΑΡΒΑΦΟΡΦΟΡΒΑΡΒΟΡΒΑΡ ΒΟΡΑ ΒΟΡΒΟΡ ΒΑΡΒΑ ΦΟΡΒΑΒΑΙΗ, η οποία βρέθηκε στην Ελλάδα, στην αθηναϊκή αρχαία Αγορά, σε ένα «κατάδεσμο», δηλαδή προσευχή προς χθόνιους ελληνικούς θεούς˙ και πώς αυτή η φράση δεν συνιστά «βαττολογία». «Ο Κικέρων (De legibus, 2, 15) παρατηρεί ότι οι ελληνικές πόλεις φρόντιζαν να διατηρούν τους αρχαίους ρυθμούς. (...) Ο Βάρρων αναφέρει ορισμένες λέξεις των ιερών βιβλίων που διατηρούνταν στην Αθήνα, των οποίων η γλώσσα ήταν αρχαϊκή (De lingua latina, 5, 97)» (Fustel De Coulanges, Η αρχαία πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 260-261). Για αυτό τον λόγο και ο συριακής καταγωγής εθνικός, Ιάβλιχος, κατηγορεί τους Έλληνες ότι αλλοιώνουν όσα μαθαίνουν από τους Ασιάτες εθνικούς. Μεταφράζοντας μια ασιατική προσευχή σε «θεό» ή μια «μαγική» ασιατική λέξη ή ένα όνομα ασιατικού «θεού» στα ελληνικά, αμέσως άλλαζε (έστω και ελαφρώς) η προφορά των λέξεων, οπότε προφέροντάς τις δεν μπορούσε να εξευμενίσει κανείς το «θεό». Αυτή είναι η φλυαρία˙ κι όχι οι λίγες εξαιρέσεις διάφορων αρχαίων, που μόνο ευσεβείς πολυθεϊστές και χαρακτηριστικά παραδείγματα εθνικών δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν.
ιστ') "Τα «θαύματα» του Ιησού είναι ελεγχόμενα, προετοιμασμένα. Ο Ιησούς πριν πάει σε κάποιο μέρος έστελνε πρώτα τους μαθητές του (όχι απαραίτητα τους δώδεκα, αλλά και τους εβδομήντα), οι οποίοι παρίσταναν τους χειροκροτητές, τους αρρώστους ή ίσως έπειθαν άλλους να κάνουν τους αρρώστους. Έπειτα ερχόταν ο Ιησούς και «γιάτρευε» τους μαθητές του ή αυτούς που οι μαθητές του είχαν πείσει να παραστήσουν τους «τυφλούς», τους «παράλυτους», τους «δαιμονισμένους» κ.ά., κι έτσι προβαλόταν ως «Μεσσίας». Ο Ιησούς προσχεδίαζε τον προορισμό του κάθε φορά. Το παράδειγμα της θεραπείας της πεθεράς του Σίμωνα (Πέτρου) είναι χαρακτηριστικό. Αφού την θεραπεύει στο σπίτι του Πέτρου, όταν μαζεύονται τα πλήθη της περιοχής για να τους γιατρεύσει, αυτός λέει ότι «πρέπει να φέρω το άγγελμα της βασιλείας του Θεού και σε άλλες πόλεις» και αποφεύγει να κάνει πραγματικά θαύματα".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Έχουμε να παρατηρήσουμε έξι πράγματα.
1. Οι Ευαγγελιστές και οι Απόστολοι δεν θα επέμεναν μέχρι θανάτου, ο καθένας τους, για την αλήθεια της πίστης τους, εάν ήξεραν για την υποτιθέμενη απάτη. Εάν γνώριζαν και είχαν λάβει μέρος σε αυτήν την απάτη, τότε με την πρώτη δυσκολία, θα απαρνούνταν τον Χριστό, ειδικά μετά την Ανάσταση. Δεν θα άρχιζαν τις περιοδείες με κίνδυνο την ίδια τους την ζωή, ούτε θα άφηναν εργασία και οικογένεια.
2. Αν οι μαθητές του είχαν τέτοιο ρόλο και εάν επρόκειτο περί απάτης, τότε οι συγγραφείς των Ευαγγελίων θα ήταν αρκετά έξυπνοι απατεώνες, ώστε να αποκρύψουν εντελώς, όχι μόνο τον ρόλο των μαθητών που έστελνε στις πόλεις και τα χωριά, αλλά και την ίδια την ύπαρξη των μαθητών αυτών, για να μην βγουν μια μέρα τίποτε «απομυθοποιητές» και τους ξεσκεπάσουν.
3. Η Παλαιστίνη ήταν μια μικρή περιοχή. Εάν υπήρχαν εβδομήντα άτομα (εκ των μαθητών του Ιησού) που «θεραπεύονται» ξανά και ξανά, τότε η πιθανότητα να τα δει κάποιος και να τα ξεσκεπάσει μπροστά στο πλήθος (π.χ. «Εσύ δεν ήσουν που θεραπεύτηκες προχτές στη Ναζαρέτ; Τώρα στην Τιβεριάδα, έγινες ξανά παράλυτος;») ήταν πολύ μεγάλος, και ο κίνδυνος αυτοί, οι απατεώνες μαθητές του, να λυντσαριστούν από το πλήθος που θα αντιλαμβανόταν την απάτη, ήταν πολύ μεγάλος. Δεν γινόταν να δημιουργηθεί η φήμη γύρω από το όνομα και το πρόσωπο του Ιησού με τέτοιο τρόπο σε τόσο μικρό τόπο, με ίδιους ανθρώπους που ακολουθούσαν τον Χριστό σε διάφορα χωριά και πόλεις όπου κήρυττε.
4. Οι πόλεις και τα χωριά εκείνη την εποχή ήταν πολύ μικρότερα των σημερινών. Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης, μπορεί να μην ήταν επιστήμονες, αλλά βλάκες δεν ήταν. Γνώριζαν ο ένας τον άλλον (όπως στα χωριά σήμερα), ήξεραν ποιος είναι υγιής και ποιος άρρωστος, ήξεραν ποιος ήταν ξένος και ποιος συμπολίτης ή συγχωριανός τους, και ασφαλώς δεν μπορούσαν να πειστούν από θαύματα που συνέβαιναν πάντοτε σε ξένους (οι οποίοι εμφανίζονταν από το πουθενά) και ποτέ σε συντοπίτες τους. Στη σημερινή εποχή, ασφαλώς είναι δυνατή η εξαπάτηση των ανθρώπων, διότι οι πόλεις είναι μεγάλες και τα πλήθη δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, και για αυτό είναι πολύ εύκολο για κάποιον «θαυματοποιό» να κάνει «θαύματα» χρησιμοποιώντας κάποιους συνεργάτες του ως «παράλυτους», «κουφούς» κλπ. και θεραπεύοντας τους. Στην εποχή του Ιησού όμως, σε τόσο μικρές πόλεις και χωριά, εύκολα τέτοιου είδους απάτη θα ανακαλυπτόταν.
5. Άλλωστε οι ίδιοι οι Ευαγγελιστές μας αναφέρουν ότι οι Φαρισαίοι, όταν τόσο καχύποπτοι, ώστε ερευνούσαν όλες τις περιπτώσεις, ακόμη και της απάτης, σχετικά με τα θαύματα του Ιησού. Ρωτούν τους γονείς του εκ γενετής τυφλού, αν ο θεραπευμένος είναι όντως γυιος τους (Κατά Ιωάννην 9: 19). Εφόσον λοιπόν, οι εχθροί του Χριστού εξέταζαν το ενδεχόμενο της απάτης, αλλά ούτε τότε ανακάλυψαν κάποια απάτη, ούτε αργότερα, (στο Ταλμούδ) ανέφεραν τέτοια εξαπάτηση, είναι προφανές ότι οι σύγχρονοι αρχαιολάτρες «απομυθοποιητές» ισχυρίζονται παραμύθια και κάνουν αναπόδεικτες ερμηνείες.
6. Το ότι ο Ιησούς είχε ένα σχέδιο από ποια πόλη θα περάσει πρώτα, πού θα πάει έπειτα, δεν είναι αρκετό, για να γίνουμε καχύποπτοι και να πούμε ότι πρόκειται περί απάτης. Ο καθένας, όταν βγαίνει από το σπίτι του έχει προσχεδιάσει πού θέλει να πάει, έτσι κι ο Θεός έχει σχέδιο, πρώτα να πάει στην Ναζαρέτ, έπειτα στην Καπερναούμ, έπειτα στα Γάδαρα κ.ο.κ.
Συμπέρασμα: Ψευδορθολογιστικές ερμηνείες υπάρχουν πολλές. Αλλά για να αποδειχτούν ως αληθείς, πρέπει να μην κλονίζονται από τον ορθό λόγο. Οι αρχαιολατρικοί ισχυρισμοί για τα θαύματα του Χριστού είναι τόσο σαθροί και γελοίοι, ώστε με μια πρόχειρη εξέταση καταρίπτονται.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ο Πυθαγόρας δεν ήταν ο κλασσικός τύπος πολυθεϊστή ούτε κι ο Ευριπίδης, αποσπάσματα των οποίων παραθέτει ο κ. Γ. Σιέττος και ο Δαυλός, για να μας αποδείξουν ότι δεν «βαττολογούσαν» (φλυαρούσαν) οι εθνικοί. Έχουμε αναφέρει το παρανοϊκό τυπικό των προσευχών που έκαναν οι ειδωλολάτρες, στο κεφάλαιο 57. Στριφογύριζαν, χοροπηδούσαν και έκαναν άλλα διασκεδαστικά κατά την ανάγνωση της προσευχής, για να τους προσέξουν οι «θεοί». Ίσως θα μπορούσαν, οι αρχαιολάτρες, να μας εξηγήσουν την σημασία της φράσης ΒΑΡΒΑΦΟΡΦΟΡΒΑΡΒΟΡΒΑΡ ΒΟΡΑ ΒΟΡΒΟΡ ΒΑΡΒΑ ΦΟΡΒΑΒΑΙΗ, η οποία βρέθηκε στην Ελλάδα, στην αθηναϊκή αρχαία Αγορά, σε ένα «κατάδεσμο», δηλαδή προσευχή προς χθόνιους ελληνικούς θεούς˙ και πώς αυτή η φράση δεν συνιστά «βαττολογία». «Ο Κικέρων (De legibus, 2, 15) παρατηρεί ότι οι ελληνικές πόλεις φρόντιζαν να διατηρούν τους αρχαίους ρυθμούς. (...) Ο Βάρρων αναφέρει ορισμένες λέξεις των ιερών βιβλίων που διατηρούνταν στην Αθήνα, των οποίων η γλώσσα ήταν αρχαϊκή (De lingua latina, 5, 97)» (Fustel De Coulanges, Η αρχαία πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 260-261). Για αυτό τον λόγο και ο συριακής καταγωγής εθνικός, Ιάβλιχος, κατηγορεί τους Έλληνες ότι αλλοιώνουν όσα μαθαίνουν από τους Ασιάτες εθνικούς. Μεταφράζοντας μια ασιατική προσευχή σε «θεό» ή μια «μαγική» ασιατική λέξη ή ένα όνομα ασιατικού «θεού» στα ελληνικά, αμέσως άλλαζε (έστω και ελαφρώς) η προφορά των λέξεων, οπότε προφέροντάς τις δεν μπορούσε να εξευμενίσει κανείς το «θεό». Αυτή είναι η φλυαρία˙ κι όχι οι λίγες εξαιρέσεις διάφορων αρχαίων, που μόνο ευσεβείς πολυθεϊστές και χαρακτηριστικά παραδείγματα εθνικών δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν.
ιστ') "Τα «θαύματα» του Ιησού είναι ελεγχόμενα, προετοιμασμένα. Ο Ιησούς πριν πάει σε κάποιο μέρος έστελνε πρώτα τους μαθητές του (όχι απαραίτητα τους δώδεκα, αλλά και τους εβδομήντα), οι οποίοι παρίσταναν τους χειροκροτητές, τους αρρώστους ή ίσως έπειθαν άλλους να κάνουν τους αρρώστους. Έπειτα ερχόταν ο Ιησούς και «γιάτρευε» τους μαθητές του ή αυτούς που οι μαθητές του είχαν πείσει να παραστήσουν τους «τυφλούς», τους «παράλυτους», τους «δαιμονισμένους» κ.ά., κι έτσι προβαλόταν ως «Μεσσίας». Ο Ιησούς προσχεδίαζε τον προορισμό του κάθε φορά. Το παράδειγμα της θεραπείας της πεθεράς του Σίμωνα (Πέτρου) είναι χαρακτηριστικό. Αφού την θεραπεύει στο σπίτι του Πέτρου, όταν μαζεύονται τα πλήθη της περιοχής για να τους γιατρεύσει, αυτός λέει ότι «πρέπει να φέρω το άγγελμα της βασιλείας του Θεού και σε άλλες πόλεις» και αποφεύγει να κάνει πραγματικά θαύματα".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Έχουμε να παρατηρήσουμε έξι πράγματα.
1. Οι Ευαγγελιστές και οι Απόστολοι δεν θα επέμεναν μέχρι θανάτου, ο καθένας τους, για την αλήθεια της πίστης τους, εάν ήξεραν για την υποτιθέμενη απάτη. Εάν γνώριζαν και είχαν λάβει μέρος σε αυτήν την απάτη, τότε με την πρώτη δυσκολία, θα απαρνούνταν τον Χριστό, ειδικά μετά την Ανάσταση. Δεν θα άρχιζαν τις περιοδείες με κίνδυνο την ίδια τους την ζωή, ούτε θα άφηναν εργασία και οικογένεια.
2. Αν οι μαθητές του είχαν τέτοιο ρόλο και εάν επρόκειτο περί απάτης, τότε οι συγγραφείς των Ευαγγελίων θα ήταν αρκετά έξυπνοι απατεώνες, ώστε να αποκρύψουν εντελώς, όχι μόνο τον ρόλο των μαθητών που έστελνε στις πόλεις και τα χωριά, αλλά και την ίδια την ύπαρξη των μαθητών αυτών, για να μην βγουν μια μέρα τίποτε «απομυθοποιητές» και τους ξεσκεπάσουν.
3. Η Παλαιστίνη ήταν μια μικρή περιοχή. Εάν υπήρχαν εβδομήντα άτομα (εκ των μαθητών του Ιησού) που «θεραπεύονται» ξανά και ξανά, τότε η πιθανότητα να τα δει κάποιος και να τα ξεσκεπάσει μπροστά στο πλήθος (π.χ. «Εσύ δεν ήσουν που θεραπεύτηκες προχτές στη Ναζαρέτ; Τώρα στην Τιβεριάδα, έγινες ξανά παράλυτος;») ήταν πολύ μεγάλος, και ο κίνδυνος αυτοί, οι απατεώνες μαθητές του, να λυντσαριστούν από το πλήθος που θα αντιλαμβανόταν την απάτη, ήταν πολύ μεγάλος. Δεν γινόταν να δημιουργηθεί η φήμη γύρω από το όνομα και το πρόσωπο του Ιησού με τέτοιο τρόπο σε τόσο μικρό τόπο, με ίδιους ανθρώπους που ακολουθούσαν τον Χριστό σε διάφορα χωριά και πόλεις όπου κήρυττε.
4. Οι πόλεις και τα χωριά εκείνη την εποχή ήταν πολύ μικρότερα των σημερινών. Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης, μπορεί να μην ήταν επιστήμονες, αλλά βλάκες δεν ήταν. Γνώριζαν ο ένας τον άλλον (όπως στα χωριά σήμερα), ήξεραν ποιος είναι υγιής και ποιος άρρωστος, ήξεραν ποιος ήταν ξένος και ποιος συμπολίτης ή συγχωριανός τους, και ασφαλώς δεν μπορούσαν να πειστούν από θαύματα που συνέβαιναν πάντοτε σε ξένους (οι οποίοι εμφανίζονταν από το πουθενά) και ποτέ σε συντοπίτες τους. Στη σημερινή εποχή, ασφαλώς είναι δυνατή η εξαπάτηση των ανθρώπων, διότι οι πόλεις είναι μεγάλες και τα πλήθη δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, και για αυτό είναι πολύ εύκολο για κάποιον «θαυματοποιό» να κάνει «θαύματα» χρησιμοποιώντας κάποιους συνεργάτες του ως «παράλυτους», «κουφούς» κλπ. και θεραπεύοντας τους. Στην εποχή του Ιησού όμως, σε τόσο μικρές πόλεις και χωριά, εύκολα τέτοιου είδους απάτη θα ανακαλυπτόταν.
5. Άλλωστε οι ίδιοι οι Ευαγγελιστές μας αναφέρουν ότι οι Φαρισαίοι, όταν τόσο καχύποπτοι, ώστε ερευνούσαν όλες τις περιπτώσεις, ακόμη και της απάτης, σχετικά με τα θαύματα του Ιησού. Ρωτούν τους γονείς του εκ γενετής τυφλού, αν ο θεραπευμένος είναι όντως γυιος τους (Κατά Ιωάννην 9: 19). Εφόσον λοιπόν, οι εχθροί του Χριστού εξέταζαν το ενδεχόμενο της απάτης, αλλά ούτε τότε ανακάλυψαν κάποια απάτη, ούτε αργότερα, (στο Ταλμούδ) ανέφεραν τέτοια εξαπάτηση, είναι προφανές ότι οι σύγχρονοι αρχαιολάτρες «απομυθοποιητές» ισχυρίζονται παραμύθια και κάνουν αναπόδεικτες ερμηνείες.
6. Το ότι ο Ιησούς είχε ένα σχέδιο από ποια πόλη θα περάσει πρώτα, πού θα πάει έπειτα, δεν είναι αρκετό, για να γίνουμε καχύποπτοι και να πούμε ότι πρόκειται περί απάτης. Ο καθένας, όταν βγαίνει από το σπίτι του έχει προσχεδιάσει πού θέλει να πάει, έτσι κι ο Θεός έχει σχέδιο, πρώτα να πάει στην Ναζαρέτ, έπειτα στην Καπερναούμ, έπειτα στα Γάδαρα κ.ο.κ.
Συμπέρασμα: Ψευδορθολογιστικές ερμηνείες υπάρχουν πολλές. Αλλά για να αποδειχτούν ως αληθείς, πρέπει να μην κλονίζονται από τον ορθό λόγο. Οι αρχαιολατρικοί ισχυρισμοί για τα θαύματα του Χριστού είναι τόσο σαθροί και γελοίοι, ώστε με μια πρόχειρη εξέταση καταρίπτονται.
Πηγή: ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου