65. "Οι Οθωμανοί επέτρεπαν στους Χριστιανούς να έχουν δικά τους σχολεία. Απόδειξη γι' αυτό οι πολλές σχολές σε Κωνσταντινούπολη, Ανδρο, Αγ. Όρος, Μοσχόπολη και αλλού. Το «Κρυφό Σχολειό» δεν είναι παρά ένα κατασκεύασμα της Εκκλησίας".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Αν και η Υψηλή Πύλη ποτέ δεν ανακατεύτηκε με την Πατριαρχική Ακαδημία στην Κωνσταντινούπολη, οι επαρχιακοί διοικητές μπορούσαν να είναι όσο πιο καταπιεστικοί ήθελαν. Και πολλοί από αυτούς θεωρούσαν την εκπαίδευση των μειονοτήτων ως το περισσότερο ανεπιθύμητο πράγμα» (Steven Runciman, The Great Church in Captivity, Cambridge University Press, 1968, σ. 218).
«Είναι απίθανο ότι οι Τούρκοι θα επέτρεπαν ποτέ στην Εκκλησία να μαζέψει αρκετά χρήματα για να ιδρύσουν πολλά σχολεία. Και, ακόμη κι αν βρίσκονταν χρήματα, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν οι τουρκικές αρχές στις επαρχίες θα επέτρεπαν σε ελληνικά σχολεία να λειτουργούν σε ευρεία κλίμακα. Δεν υπήρχε ποτέ επίσημη απαγόρευση. Αλλά τα σχολικά κτίρια μπορούσαν να δημευθούν και οι μαθητές να σταλούν σπίτια τους, έτσι ώστε στο τέλος δεν άξιζε να συντηρούν τα σχολεία» (Steven Runciman, The Great Church in Captivity, Cambridge University Press, 1968, σ. 224).
Έτσι περιγράφει την ζοφερή κατάσταση ο Ράνσιμαν. Όπως βλέπουμε, δεν ήταν ανάγκη να υπάρξει επίσημη απαγόρευση της κατώτερης εκπαίδευσης από τους Οθωμανούς. Αρκούσε ο φανατισμός των Τούρκων και των πασάδων, που δεν δέχονταν οι γκιαούρηδες να προοδεύουν, όπως δεν ανέχονταν και το κτίσιμο μεγαλοπρεπών εκκλησιών και σπιτιών, ούτε και έβλεπαν με καλό μάτι την μόρφωση.
Είναι άλλο πράγμα, λοιπόν, η ελεύθερη λειτουργία ανώτερων σχολών που, εκτός της Πατριαρχικής Ακαδημίας, βρίσκονταν σε μονές, δηλαδή μακριά από τους Τούρκους, ώστε να μην τούς προκαλούν, κι άλλο η λειτουργία δημοτικών σχολείων στην επαρχία, ανάμεσα σε πλήθος Οθωμανών. Γι' αυτό και υπήρχε ανάγκη για κατώτερη εκπαίδευση στα κρυφά. Άλλωστε, οι μεγάλες ανώτερες σχολές ιδρύθηκαν μετά τα μέσα του 17ου αιώνα. Πιο πριν τί γινόταν; Η ύπαρξη φανερών σχολείων σε μεγάλες πόλεις δεν αποκλείει τα κρυφά σε περιοχές όπου η τουρκική αυθαιρεσία καθόριζε ακόμη και την εκπαίδευση. Και αυτές οι περιοχές ήταν πολύ περισσότερες από τις λίγες πόλεις.
Ο Γάλλος δημοσιογράφος Ρενέ Πυώ στο βιβλίο του «Δυστυχισμένη Βόρειος Ήπειρος» (εκδ. Τροχαλία) αναφέρεται στο Κρυφό Σχολειό. Ο Πυώ επισκέφτηκε το Αργυρόκαστρο το 1913, ένα χρόνο μετά την απελευθέρωσή του. Εκεί, δεκάδες ελληνόπουλα του είπαν ότι έκαναν κρυφά μαθήματα, επειδή οι Τούρκοι απαγόρευαν την διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας. Αν αυτά γινόταν ως το 1912, μπορεί ο καθένας να υποθέσει τι γινόταν τον 16ο , τον 17ο, τον 18ο και τον 19ο αιώνα σε πολλές περιοχές. Αν υπήρχε κρυφό σχολειό στα 1912, μπορεί ο καθένας να υποθέσει, εάν αυτό υπήρχε και τους σκοτεινούς αιώνες της σκλαβιάς.
Η μεγαλύτερη απόδειξη για την ύπαρξη του Κρυφού Σχολειού είναι η ύπαρξη πάρα πολλών τοπωνυμιών «Κρυφό Σχολειό» σε διάφορα μέρη όπου ζούσαν Έλληνες. Στα Γιάννενα, στην Αρκαδία, στην Μάνη, στην Ίο, στην Κρήτη, στην Βοιωτία και αλλού, ακόμα και σήμερα δείχνουν οι ντόπιοι μοναστήρια ή σπηλιές με το όνομα Κρυφό Σχολειό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Μαντινεία: «Τοπωνύμια «Κρυφό Σχολειό», γράφει υπάρχουν εκτός από την μονή Φιλοσόφου, και στην Μονή Δίβρης (στην Ηλεία), στη Μονή Αγίων Αναργύρων (Λακωνίας), στη Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού (Κορινθίας) κ.ά. Χαρακτηριστικό είναι ότι το "Κρυφό Σχολειό" "ήταν διαμέρισμα αθέατον, αποκεκομμένον από τον ναόν, προσιτόν με κινητήν κλίμακα μακρυά από τα μάτια του κατακτητού" ή "θολωτό κρυφό διαμέρισμα πάνω από τον νάρθηκα της Μονής, όπως στη Μονή Φενεού". Στη Μονή Κηπιανών (Μαντινείας) ήταν σε θολωτό διαμέρισμα της καμάρας (Στοάς)» (Αθανάσιου Φ. Παπαγιάννη, Μαντινειακά Μοναστήρια, σελ. 378).
Να υποθέσουμε, όπως ίσως υποθέτουν οι «αρχαιολάτρες», ότι στους αμαθείς χωρικούς των περιοχών αυτών άρεσε τόσο πολύ η ονομασία «Κρυφό Σχολειό» (ήταν εύηχη), ώστε άρχισαν να ονομάζουν με αυτήν τις διάφορες τοποθεσίες; Ή μήπως να υποθέσουμε, αφού πάντα στη συνωμοσιολογία καταλήγουν οι εχθροί της Εκκλησίας, ότι τα τοπωνύμια αυτά εδόθησαν μετά (!) την προσάρτηση των περιοχών στο Ελληνικό Κράτος (Τερατώδες ψέμμα, βέβαια);
Μερικοί νεοπαγανιστές έχουν φτάσει στο σημείο να ισχυρίζονται ότι τα Κρυφά Σχολειά ήταν ειδωλολατρικά και σε αυτά διδασκόταν κρυφά από την Εκκλησία το αρχαίο πνεύμα! Προφανώς, γι' αυτούς, εντελώς τυχαία όλα τα τοπωνύμια «Κρυφό Σχολειό» βρίσκονται σε Εκκλησίες.
Έτσι περιγράφει την ζοφερή κατάσταση ο Ράνσιμαν. Όπως βλέπουμε, δεν ήταν ανάγκη να υπάρξει επίσημη απαγόρευση της κατώτερης εκπαίδευσης από τους Οθωμανούς. Αρκούσε ο φανατισμός των Τούρκων και των πασάδων, που δεν δέχονταν οι γκιαούρηδες να προοδεύουν, όπως δεν ανέχονταν και το κτίσιμο μεγαλοπρεπών εκκλησιών και σπιτιών, ούτε και έβλεπαν με καλό μάτι την μόρφωση.
Είναι άλλο πράγμα, λοιπόν, η ελεύθερη λειτουργία ανώτερων σχολών που, εκτός της Πατριαρχικής Ακαδημίας, βρίσκονταν σε μονές, δηλαδή μακριά από τους Τούρκους, ώστε να μην τούς προκαλούν, κι άλλο η λειτουργία δημοτικών σχολείων στην επαρχία, ανάμεσα σε πλήθος Οθωμανών. Γι' αυτό και υπήρχε ανάγκη για κατώτερη εκπαίδευση στα κρυφά. Άλλωστε, οι μεγάλες ανώτερες σχολές ιδρύθηκαν μετά τα μέσα του 17ου αιώνα. Πιο πριν τί γινόταν; Η ύπαρξη φανερών σχολείων σε μεγάλες πόλεις δεν αποκλείει τα κρυφά σε περιοχές όπου η τουρκική αυθαιρεσία καθόριζε ακόμη και την εκπαίδευση. Και αυτές οι περιοχές ήταν πολύ περισσότερες από τις λίγες πόλεις.
Ο Γάλλος δημοσιογράφος Ρενέ Πυώ στο βιβλίο του «Δυστυχισμένη Βόρειος Ήπειρος» (εκδ. Τροχαλία) αναφέρεται στο Κρυφό Σχολειό. Ο Πυώ επισκέφτηκε το Αργυρόκαστρο το 1913, ένα χρόνο μετά την απελευθέρωσή του. Εκεί, δεκάδες ελληνόπουλα του είπαν ότι έκαναν κρυφά μαθήματα, επειδή οι Τούρκοι απαγόρευαν την διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας. Αν αυτά γινόταν ως το 1912, μπορεί ο καθένας να υποθέσει τι γινόταν τον 16ο , τον 17ο, τον 18ο και τον 19ο αιώνα σε πολλές περιοχές. Αν υπήρχε κρυφό σχολειό στα 1912, μπορεί ο καθένας να υποθέσει, εάν αυτό υπήρχε και τους σκοτεινούς αιώνες της σκλαβιάς.
Η μεγαλύτερη απόδειξη για την ύπαρξη του Κρυφού Σχολειού είναι η ύπαρξη πάρα πολλών τοπωνυμιών «Κρυφό Σχολειό» σε διάφορα μέρη όπου ζούσαν Έλληνες. Στα Γιάννενα, στην Αρκαδία, στην Μάνη, στην Ίο, στην Κρήτη, στην Βοιωτία και αλλού, ακόμα και σήμερα δείχνουν οι ντόπιοι μοναστήρια ή σπηλιές με το όνομα Κρυφό Σχολειό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Μαντινεία: «Τοπωνύμια «Κρυφό Σχολειό», γράφει υπάρχουν εκτός από την μονή Φιλοσόφου, και στην Μονή Δίβρης (στην Ηλεία), στη Μονή Αγίων Αναργύρων (Λακωνίας), στη Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού (Κορινθίας) κ.ά. Χαρακτηριστικό είναι ότι το "Κρυφό Σχολειό" "ήταν διαμέρισμα αθέατον, αποκεκομμένον από τον ναόν, προσιτόν με κινητήν κλίμακα μακρυά από τα μάτια του κατακτητού" ή "θολωτό κρυφό διαμέρισμα πάνω από τον νάρθηκα της Μονής, όπως στη Μονή Φενεού". Στη Μονή Κηπιανών (Μαντινείας) ήταν σε θολωτό διαμέρισμα της καμάρας (Στοάς)» (Αθανάσιου Φ. Παπαγιάννη, Μαντινειακά Μοναστήρια, σελ. 378).
Να υποθέσουμε, όπως ίσως υποθέτουν οι «αρχαιολάτρες», ότι στους αμαθείς χωρικούς των περιοχών αυτών άρεσε τόσο πολύ η ονομασία «Κρυφό Σχολειό» (ήταν εύηχη), ώστε άρχισαν να ονομάζουν με αυτήν τις διάφορες τοποθεσίες; Ή μήπως να υποθέσουμε, αφού πάντα στη συνωμοσιολογία καταλήγουν οι εχθροί της Εκκλησίας, ότι τα τοπωνύμια αυτά εδόθησαν μετά (!) την προσάρτηση των περιοχών στο Ελληνικό Κράτος (Τερατώδες ψέμμα, βέβαια);
Μερικοί νεοπαγανιστές έχουν φτάσει στο σημείο να ισχυρίζονται ότι τα Κρυφά Σχολειά ήταν ειδωλολατρικά και σε αυτά διδασκόταν κρυφά από την Εκκλησία το αρχαίο πνεύμα! Προφανώς, γι' αυτούς, εντελώς τυχαία όλα τα τοπωνύμια «Κρυφό Σχολειό» βρίσκονται σε Εκκλησίες.
66. «Επειδή ο βυζαντινός κατακτητής είχε το ίδιο θρήσκευμα με τους παπάδες, αυτοί διδάσκουν ότι το βυζάντιο ήταν Ελληνική αυτοκρατορία. Τα ίδια θα μας έλεγαν και οι Έλληνες μουσουλμάνοι εάν είχε επικρατήσει ο Ισλαμισμός στην Ελλάδα για την Οθωμανική αυτοκρατορία. Ότι τάχα από το 1453 ως το 1821 δεν ήμασταν δούλοι στους Τούρκους αλλά ελεύθεροι. Οι Έλληνες που εξισλαμίσθηκαν βιαίως επί τουρκοκρατίας ήταν δούλοι ή ελεύθεροι; Φυσικά δούλοι, θα έλεγε ένας λογικός άνθρωπος, αλλά με τα μυαλά των χριστιανών δημαγωγών θεωρούνται ελεύθεροι. Οπότε για να συμπαρασταθούμε στην ανοησία και τον ραγιαδισμό που διαπερνά τους βυζαντινολάτρεις, εμείς οι Έλληνες Εθνικοί θα πρέπει να δηλώνουμε ότι από το –146 έως το +324 δεν ήμασταν δούλοι αλλά ελεύθεροι ...επειδή οι Ρωμαίοι εθνικοί πίστευαν στον Jupiter (Δία) και την Minerva (Αθηνά). Και να αρχίσουμε να ωρυώμαστε όπως οι χριστιανοί βυζαντινολάτρεις: «Ζήτω οι Καίσαρες μας». Το φαντάζεστε να κάναμε κάτι τέτοιο; όλοι θα γέλαγαν μαζί μας».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όπου μια θρησκεία ή δόγμα δεν επικράτησε πλήρως (απόλυτα) στο σύνολο του πληθυσμού π.χ. στην Αλβανία όπου υπάρχουν και Μουσουλμάνοι αλλά και σημαντικό ποσοστό Χριστιανών, ή στην Γερμανία όπου υπάρχουν και Προτεστάντες αλλά και μεγάλο ποσοστό Ρωμαιοκαθολικών, εκεί η θρησκεία δεν είχε τον κύριο ρόλο στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης. Ούτε οι Γερμανοί ταυτίζουν την γερμανικότητα με τον Ρωμαιοκαθολικισμό ή τον Προτεσταντισμό ούτε οι Μουσουλμάνοι της Αλβανίας κατηγορούν τους Χριστιανούς της Αλβανίας ως «μη Αλβανούς» ή το αντίστροφο. Όπου όμως η θρησκεία επικράτησε πλήρως δέθηκε με την εθνική υπόσταση της χώρας.
Εάν η μουσουλμανική θρησκεία είχε επικρατήσει πλήρως στον ελλαδικό χώρο, αλλά δεν είχε χαθεί η ελληνική γλώσσα, τότε αυτή (η γλώσσα) κι όχι η θρησκεία θα ήταν το διαχωριστικό στοιχείο μεταξύ ελληνικού και τουρκικού έθνους. Εάν όμως είχε επικρατήσει πλήρως όχι μόνο το ισλάμ αλλά και η τουρκική γλώσσα, δεν θα υπήρχε διαφορά καμμία και οι κάτοικοι του ελλαδικού χώρου θα ενσωματώνονταν (δίχως να μετακινηθούν) στο τουρκικό έθνος και θα έλεγαν σήμερα πως είναι τμήμα του. Σήμερα δεν θα έλεγαν καν ότι «οι Έλληνες ήταν ελεύθεροι υπό τους Τούρκους» ή ότι «η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν ελληνική». Δε θα υπήρχαν καν Έλληνες να ισχυριστούν κάτι τέτοιο. Δεν θα έλεγαν καν ότι έχουν απογόνους τους αρχαίους Έλληνες ή τους Βυζαντινούς Έλληνες.
Για να υπάρχει συναίσθηση διαφορετικής εθνικότητας πρέπει να υπάρχει ένα ειδοποιό στοιχείο (είτε γλώσσα είτε θρησκεία) που να ξεχωρίζει τους κατακτητές πληθυσμούς από τους υπόδουλους πληθυσμούς. Αν δεν υπάρχει τότε παύει να υφίσταται διαχωρισμός. Οι «Βυζαντινοί» ούτε «βυζαντινά» μιλούσαν ούτε διαφορετική θρησκεία είχαν με τους ελληνόφωνους πληθυσμούς. Ο χριστιανισμός στην Ανατολική, ελληνόφωνη, Μεσόγειο είχε την μεγαλύτερη απήχηση. Άλλωστε, δεν υπήρξαν ποτέ «Βυζαντινοί». Σαρξ εκ της σαρκός των πληθυσμών της αυτοκρατορίας ήταν οι ηγεσίες της. Ήδη από τον 3ο μ.Χ. αιώνα οι αυτοκράτορες προέρχονταν από μη ιταλικές περιοχές.
Αν πάλι το ισλάμ (αλλά όχι και η τουρκική γλώσσα) είχε επικρατήσει μερικώς, και εάν οι μουσουλμάνοι ελληνόφωνοι κάτοικοι διατηρούσαν ελληνικά αισθήματα, τότε η θρησκεία (ισλάμ, χριστιανισμός, άλλη) δεν θα ήταν συνεκτικό και ουσιαστικό στοιχείο της εθνικής ταυτότητας. Όμως, νεοπαγανιστές δεν μας λένε ότι οι εξισλαμισμένοι, ασχέτως του αν κρατούσαν την ελληνική γλώσσα, σε 1-2 γενιές ταυτίζονταν πλήρως συναισθηματικά, πολιτισμικά, και εθνικά με τους κατακτητές, ότι ενσωματώνονταν στο τουρκικό έθνος και κυρίως πολεμούσαν στο πλευρό τους εναντίον των υπόλοιπων Ελλήνων κάθε φορά που αυτοί εξεγείρονταν, και ότι μετατρέπονταν μόνο δια του εξισλαμισμού από «ραγιάδες» δηλαδή υπόδουλοι, σε «ισλάμ» δηλαδή κυρίαρχοι. Η μετάβαση από την θέση του υπόδουλου στη θέση του κυρίαρχου, άρα και η ενσωμάτωση στο έθνος του κατακτητή, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία γινόταν μόνο δια εξισλαμισμού και όσοι εξισλαμίζονταν έπαυαν να είναι δούλοι και μέλη του υπόδουλου έθνους.
«Μα», θα πουν οι νεοπαγανιστές, «ισχυρίζεστε, ότι επειδή είναι 20 αιώνων η θρησκεία σας στον τόπο αυτόν, έγινε ελληνική; Δηλαδή, αν και το Ισλάμ είχε παρουσία 20 αιώνων στην Ελλάδα, θα ήταν ελληνική θρησκεία κι οι Τούρκοι θα ήταν Έλληνες;» Ναι, αν κάτι έχει τόσο μεγάλη διάρκεια ζωής, καθίσταται ελληνικό. Είκοσι αιώνες είναι περίπου η μισή ιστορία του ανθρωπίνου γένους (αναφορικά με το γραπτό λόγο). Οι Τούρκοι και το Ισλάμ ήταν στην Ελλάδα πέντε αιώνες. Αν ήταν είκοσι, ή θα είχαν αφομοιωθεί ή θα είχαν αφομοιώσει αυτοί την Ελλάδα: πάντως, είτε το ένα γινόταν είτε το άλλο, ούτε το Ισλάμ θα ήταν τότε ξένο πια στην Ελλάδα ούτε η Ελλάδα στο Ισλάμ. Απλή λογική. Αν οι Κρήτες δεν απελευθερώνονταν από το Νικηφόρο Φωκά, σήμερα θα ήταν οπωσδήποτε Μουσουλμάνοι Άραβες, όπως είναι Άραβες οι σημερινοί Αλεξανδρινοί και Αιγύπτιοι˙ δεν θα ήταν πια Έλληνες. Οι Έλληνες Ορθόδοξοι της Ν. Ιταλίας εκλατινίστηκαν, όταν η πατρίδα τους πέρασε από το Ρωμαίικο στην νορμανδική κατοχή. Οι Μικρασιάτες εξισλαμίστηκαν κι εκτουρκίστηκαν, έπειτα από επτά αιώνες τουρκοκρατίας. Τα πάντα ρει.
Είναι αξιοσημείωτο ότι τις συκοφαντίες κατά του Βυζαντίου και κατά του Χριστιανισμού που λένε οι νεοπαγανιστές, τις ίδιες ακριβώς απόψεις λέει και επαναλαμβάνει στο διαδίκτυο κι ένας βουλγαρόφρονας Έλληνας πολίτης, ο οποίος λυσσομανάει κατά της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας. Διότι ξέρει κι αυτός πως επιτιθέμενος στον εκχριστιανισμό των Βουλγάρων και στο Βυζάντιο, επιτίθεται στην ελληνική πολιτισμική επιρροή επί των Σλάβων και στην ελληνικότητα της Μακεδονίας κατά τους Μέσους Χρόνους αντίστοιχα.
Είναι επίσης αξιοσημείωτο, πως τα ίδια πράγματα που λένε οι Τούρκοι για το Βυζάντιο (ότι δεν ήταν ελληνικό, ότι άλλο πράγμα οι Έλληνες κι άλλο οι Ρωμηοί) στα σχολικά τους βιβλία, στην ξενάγηση που κάνουν στους ξένους στην Τουρκία, κ.ά., τα λένε και οι νεοειδωλολάτρες. Και είναι φυσικό: με αυτόν τον τρόπο οι Τούρκοι απαλλάσσονται από τον «συγγενή του φονευθέντος», πείθοντάς τον ότι δεν ήταν συγγενής του. Και τους Κύπριους τους λενε Ρωμηούς (έτσι αυτοαποκαλούνται πράγματι, διότι Ρωμηός είναι Έλλην), ακολουθώντας όμως την νεοπαγανιστική ερμηνεία του «Ρωμηός», να μην σημαίνει δηλαδή τον Έλληνα, ώστε να μην έχει σχέση ο χριστιανικός ορθόδοξος ελληνόφωνος πληθυσμός του νησιού με την Ελλάδα. Βέβαια, όταν ξεσπάνε, τότε γράφουν στα πανώ των γηπέδων «Istanbul since 1453», μόνο κατά τους αγώνες τουρκικών με Ελληνικές ομάδες. Γιατί άραγε; Γιατί οι Τούρκοι φίλαθλοι δεν αναρτούν τα πανώ “Istanbul since 1453” σε αγώνες με ιταλικές (=απόγονους των «Ρωμαίων») ομάδες;
Το πιο κωμικό απ' όλα είναι πως, επειδή οι νεοειδωλολάτρες πιστεύουν πως οι σημερινοί Τούρκοι είναι Έλληνες που εκτουρκίστηκαν επειδή τάχα η Εκκλησία απέκλειε από το ελληνικό έθνος τους Χριστιανούς που εξισλαμίζονταν, αλλά δήθεν παραμενουν κατά βάθος πάντα Έλληνες (η ουσιοκρατική αντίληψη περί έθνους και αναλλοίωτης εθνικής ιδιότητας των ατόμων. Δηλαδή όσοι νεοέλληνες τυχόν κατάγονται από Νορμανδούς του 12ου αιώνα παραμένουν κατά βάθος πάντα Νορμανδοί! Τέτοια αντίληψη περί έθνους έχουν οι νεοειδωλολάτρες), γι' αυτό και οι νεοειδωλολάτρες πιστεύουν πως αν υπάρξουν «Τούρκοι παγανιστές», αυτοί οι «Τούρκοι παγανιστές» θα διακηρύξουν την ελληνικότητά τους και θα ξαναγίνουν Έλληνες (τουρκόφωνοι), σαν τους Λατίνους παγανιστές.
Όπως γράφει το περιοδικό Δαυλός, τ. Σεπτεμβρίου 2004, στην Δ. Τουρκία έγινε τελετή υπέρ του Δία από Έλληνες και Τούρκους. Βέβαια, οι νεοπαγανιστές δεν αντιλαμβάνονται ότι προκειμένου να εμφανίσουν την Τουρκία ως κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και προκειμένου να φέρουν τουρίστες, οι Τούρκοι είναι ικανοί να παραστήσουν ακόμα και τους Χριστιανούς με μπούρκα. Αλλά είναι, τώ όντι, συγκινητική η κοινή λατρεία στον Δία. Θυμίζει ευτυχισμένους καιρούς, τότε που οι ειδωλολάτρες της Ιωνίας έγραφαν πως «Υπέρ της των κυρίων Ρωμαίων αιωνίου αρχής» μεριμνά ο Δίας, οι Αθηναίοι είχαν ναό της θεάς Ρώμης στην Ακρόπολη, και οι Σπαρτιάτες του Θεού Αύγουστου στη Σπάρτη. Μόνο που, αντί για Ρωμαίους, σήμερα ο Δίας θα μεριμνά υπέρ των ΗΠΑ.
Για να υπάρχει συναίσθηση διαφορετικής εθνικότητας πρέπει να υπάρχει ένα ειδοποιό στοιχείο (είτε γλώσσα είτε θρησκεία) που να ξεχωρίζει τους κατακτητές πληθυσμούς από τους υπόδουλους πληθυσμούς. Αν δεν υπάρχει τότε παύει να υφίσταται διαχωρισμός. Οι «Βυζαντινοί» ούτε «βυζαντινά» μιλούσαν ούτε διαφορετική θρησκεία είχαν με τους ελληνόφωνους πληθυσμούς. Ο χριστιανισμός στην Ανατολική, ελληνόφωνη, Μεσόγειο είχε την μεγαλύτερη απήχηση. Άλλωστε, δεν υπήρξαν ποτέ «Βυζαντινοί». Σαρξ εκ της σαρκός των πληθυσμών της αυτοκρατορίας ήταν οι ηγεσίες της. Ήδη από τον 3ο μ.Χ. αιώνα οι αυτοκράτορες προέρχονταν από μη ιταλικές περιοχές.
Αν πάλι το ισλάμ (αλλά όχι και η τουρκική γλώσσα) είχε επικρατήσει μερικώς, και εάν οι μουσουλμάνοι ελληνόφωνοι κάτοικοι διατηρούσαν ελληνικά αισθήματα, τότε η θρησκεία (ισλάμ, χριστιανισμός, άλλη) δεν θα ήταν συνεκτικό και ουσιαστικό στοιχείο της εθνικής ταυτότητας. Όμως, νεοπαγανιστές δεν μας λένε ότι οι εξισλαμισμένοι, ασχέτως του αν κρατούσαν την ελληνική γλώσσα, σε 1-2 γενιές ταυτίζονταν πλήρως συναισθηματικά, πολιτισμικά, και εθνικά με τους κατακτητές, ότι ενσωματώνονταν στο τουρκικό έθνος και κυρίως πολεμούσαν στο πλευρό τους εναντίον των υπόλοιπων Ελλήνων κάθε φορά που αυτοί εξεγείρονταν, και ότι μετατρέπονταν μόνο δια του εξισλαμισμού από «ραγιάδες» δηλαδή υπόδουλοι, σε «ισλάμ» δηλαδή κυρίαρχοι. Η μετάβαση από την θέση του υπόδουλου στη θέση του κυρίαρχου, άρα και η ενσωμάτωση στο έθνος του κατακτητή, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία γινόταν μόνο δια εξισλαμισμού και όσοι εξισλαμίζονταν έπαυαν να είναι δούλοι και μέλη του υπόδουλου έθνους.
«Μα», θα πουν οι νεοπαγανιστές, «ισχυρίζεστε, ότι επειδή είναι 20 αιώνων η θρησκεία σας στον τόπο αυτόν, έγινε ελληνική; Δηλαδή, αν και το Ισλάμ είχε παρουσία 20 αιώνων στην Ελλάδα, θα ήταν ελληνική θρησκεία κι οι Τούρκοι θα ήταν Έλληνες;» Ναι, αν κάτι έχει τόσο μεγάλη διάρκεια ζωής, καθίσταται ελληνικό. Είκοσι αιώνες είναι περίπου η μισή ιστορία του ανθρωπίνου γένους (αναφορικά με το γραπτό λόγο). Οι Τούρκοι και το Ισλάμ ήταν στην Ελλάδα πέντε αιώνες. Αν ήταν είκοσι, ή θα είχαν αφομοιωθεί ή θα είχαν αφομοιώσει αυτοί την Ελλάδα: πάντως, είτε το ένα γινόταν είτε το άλλο, ούτε το Ισλάμ θα ήταν τότε ξένο πια στην Ελλάδα ούτε η Ελλάδα στο Ισλάμ. Απλή λογική. Αν οι Κρήτες δεν απελευθερώνονταν από το Νικηφόρο Φωκά, σήμερα θα ήταν οπωσδήποτε Μουσουλμάνοι Άραβες, όπως είναι Άραβες οι σημερινοί Αλεξανδρινοί και Αιγύπτιοι˙ δεν θα ήταν πια Έλληνες. Οι Έλληνες Ορθόδοξοι της Ν. Ιταλίας εκλατινίστηκαν, όταν η πατρίδα τους πέρασε από το Ρωμαίικο στην νορμανδική κατοχή. Οι Μικρασιάτες εξισλαμίστηκαν κι εκτουρκίστηκαν, έπειτα από επτά αιώνες τουρκοκρατίας. Τα πάντα ρει.
Είναι αξιοσημείωτο ότι τις συκοφαντίες κατά του Βυζαντίου και κατά του Χριστιανισμού που λένε οι νεοπαγανιστές, τις ίδιες ακριβώς απόψεις λέει και επαναλαμβάνει στο διαδίκτυο κι ένας βουλγαρόφρονας Έλληνας πολίτης, ο οποίος λυσσομανάει κατά της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας. Διότι ξέρει κι αυτός πως επιτιθέμενος στον εκχριστιανισμό των Βουλγάρων και στο Βυζάντιο, επιτίθεται στην ελληνική πολιτισμική επιρροή επί των Σλάβων και στην ελληνικότητα της Μακεδονίας κατά τους Μέσους Χρόνους αντίστοιχα.
Είναι επίσης αξιοσημείωτο, πως τα ίδια πράγματα που λένε οι Τούρκοι για το Βυζάντιο (ότι δεν ήταν ελληνικό, ότι άλλο πράγμα οι Έλληνες κι άλλο οι Ρωμηοί) στα σχολικά τους βιβλία, στην ξενάγηση που κάνουν στους ξένους στην Τουρκία, κ.ά., τα λένε και οι νεοειδωλολάτρες. Και είναι φυσικό: με αυτόν τον τρόπο οι Τούρκοι απαλλάσσονται από τον «συγγενή του φονευθέντος», πείθοντάς τον ότι δεν ήταν συγγενής του. Και τους Κύπριους τους λενε Ρωμηούς (έτσι αυτοαποκαλούνται πράγματι, διότι Ρωμηός είναι Έλλην), ακολουθώντας όμως την νεοπαγανιστική ερμηνεία του «Ρωμηός», να μην σημαίνει δηλαδή τον Έλληνα, ώστε να μην έχει σχέση ο χριστιανικός ορθόδοξος ελληνόφωνος πληθυσμός του νησιού με την Ελλάδα. Βέβαια, όταν ξεσπάνε, τότε γράφουν στα πανώ των γηπέδων «Istanbul since 1453», μόνο κατά τους αγώνες τουρκικών με Ελληνικές ομάδες. Γιατί άραγε; Γιατί οι Τούρκοι φίλαθλοι δεν αναρτούν τα πανώ “Istanbul since 1453” σε αγώνες με ιταλικές (=απόγονους των «Ρωμαίων») ομάδες;
Το πιο κωμικό απ' όλα είναι πως, επειδή οι νεοειδωλολάτρες πιστεύουν πως οι σημερινοί Τούρκοι είναι Έλληνες που εκτουρκίστηκαν επειδή τάχα η Εκκλησία απέκλειε από το ελληνικό έθνος τους Χριστιανούς που εξισλαμίζονταν, αλλά δήθεν παραμενουν κατά βάθος πάντα Έλληνες (η ουσιοκρατική αντίληψη περί έθνους και αναλλοίωτης εθνικής ιδιότητας των ατόμων. Δηλαδή όσοι νεοέλληνες τυχόν κατάγονται από Νορμανδούς του 12ου αιώνα παραμένουν κατά βάθος πάντα Νορμανδοί! Τέτοια αντίληψη περί έθνους έχουν οι νεοειδωλολάτρες), γι' αυτό και οι νεοειδωλολάτρες πιστεύουν πως αν υπάρξουν «Τούρκοι παγανιστές», αυτοί οι «Τούρκοι παγανιστές» θα διακηρύξουν την ελληνικότητά τους και θα ξαναγίνουν Έλληνες (τουρκόφωνοι), σαν τους Λατίνους παγανιστές.
Όπως γράφει το περιοδικό Δαυλός, τ. Σεπτεμβρίου 2004, στην Δ. Τουρκία έγινε τελετή υπέρ του Δία από Έλληνες και Τούρκους. Βέβαια, οι νεοπαγανιστές δεν αντιλαμβάνονται ότι προκειμένου να εμφανίσουν την Τουρκία ως κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και προκειμένου να φέρουν τουρίστες, οι Τούρκοι είναι ικανοί να παραστήσουν ακόμα και τους Χριστιανούς με μπούρκα. Αλλά είναι, τώ όντι, συγκινητική η κοινή λατρεία στον Δία. Θυμίζει ευτυχισμένους καιρούς, τότε που οι ειδωλολάτρες της Ιωνίας έγραφαν πως «Υπέρ της των κυρίων Ρωμαίων αιωνίου αρχής» μεριμνά ο Δίας, οι Αθηναίοι είχαν ναό της θεάς Ρώμης στην Ακρόπολη, και οι Σπαρτιάτες του Θεού Αύγουστου στη Σπάρτη. Μόνο που, αντί για Ρωμαίους, σήμερα ο Δίας θα μεριμνά υπέρ των ΗΠΑ.
Γι' αυτό άλλωστε ο Δ. Λάμπρου (Δαυλός, τ. 206, σ. 12897) αθωώνει ουσιαστικώς την Ισλαμική και Νεοτουρκική Τουρκία για την γενοκτονία των Ελλήνων καθ' όλη την Τουρκοκρατία και το 1922 και επιρρίπτει το έγκλημα στην... Ελλάδα: «επί των ημερών του [σημ.: του Ελληνικού κράτους] το ελληνικό έθνος συρρικνώθηκε οριστικά χάνοντας τις προαιώνιες εστίες του (Ιωνία, Κωνσταντινούπολη, Καππαδοκία, Πόντος, Κύπρος, Αν. Θράκη) – ένας ξεριζωμός που βεβαίως δεν προκάλεσαν οι Τούρκοι κ.λπ., αφού οι Έλληνες ζούσαν εκεί και ήκμαζαν οικονομικά και πολιτιστικά ανενόχλητοι πολλούς αιώνες κάτω από την κυριαρχία ξένων». Ώστε δεν προκάλεσαν την γενοκτονία του 1915-1918 (πολύ πριν πατήσει το πόδι του στη Σμύρνη ο ελληνικός στρατός) και 1920-1922 οι Τούρκοι... η Ελλάδα έσφαξε τους Μικρασιάτες˙ ούτε ζήτησαν οι Τούρκοι την Ανταλλαγή του 1923, αλλά οι Έλληνες. Οι σφαγές αιώνων (από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στη Μικρά Ασία οι Σελτζούκοι), οι βιασμοί, το παιδομάζωμα, ο πλήρης εκτουρκισμός-εξισλαμισμός της Μ. Ασίας από μια δράκα Σελτζούκων-Οθωμανών, αυτά, σύμφωνα με τον Δαυλό συνιστούν «ανενόχλητη διαβίωση των Ελλήνων», την οποία διετάραξε το Ελληνικό Κράτος. «Καθόλου τυχαία ο Δαυλός, ενώ σε χιλιάδες (κυριολεκτικώς), άρθρων και σχολίων επιτίθεται στην Ορθοδοξία, την "ρωμιοσύνη", το ελληνικό κράτος, τον εβραϊσμό... ως υπόστρωμα του χριστιανισμού, αφήνει συστηματικά στο απυρόβλητο την Τουρκία και τις δυτικές δυνάμεις» (Γ. Καραμπελιάς, Άρδην, τ. 52-53, σ. 44). Βλέπουμε (όπως στο ζήτημα της «παγκοσμιότητας»), πως ένας αρρωστημένου είδους αντικρατισμός, ψευδοαντιεξουσιασμός στην πράξη, αρνείται το αντικειμενικό γεγονός ότι αν δεν υπήρχε το ελληνικό κράτος (το οποίο μπορεί να είναι και χειρότερο απ' όσο κατηγορείται), θα ήμασταν σήμερα όπως οι δύστυχοι Κούρδοι, που μόλις πριν δέκα χρόνια απέκτησαν, 15 εκ. άνθρωποι–, το τρομερό δικαίωμα να μιλούν δημοσίως την γλώσσα τους και στην πράξη ταυτίζεται με το Σύστημα όσον αφορά την Κεμαλική Τουρκία. Βλέπουμε πόσο καλά οι «Ελληνόφρονες» τύπου Δαυλού, ενώ τάχα μαίνονται κατά του Συστήματος-Εξουσιασμού, προβάλλουν ως ελληνικότατες τις απόψεις ακριβώς του μεταμοντέρνου Συστήματος (των ΗΠΑ). Το κυρίαρχο Σύστημα έχει βρει καλά αρχαιοκεντρικά κορόιδα, που κηρύττουν πόσο ωραία ήταν η Τουρκοκρατία (ώστε να αμβλυνθούν οι τριβές εντός του ΝΑΤΟ), πόσο ανενόχλητη η διαβίωση των Ελλήνων τότε και πόσο άκακο το χιτλερικό Νεοτουρκικό-Κεμαλικό κράτος, που διέπραξε τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ελλήνων Μικρασιατών, όσο και το Τουρανικό Ισλάμ, που αφελλήνισε, τουρκοποίησε την βυζαντινή Μ. Ασία (μόνο γέλια προκαλεί, βέβαια, η παγανιστική άποψη ότι επί Βυζαντίου οι Έλληνες Μικρασιάτες... σφάζονταν, ενώ επί Οθωμανών ευημερούσαν ανενόχλητοι). Και, αφού το λέει ο Δαυλός, τέτοιες απόψεις περνούν ως «αντιεξουσιαστικές».
Ο νεοπαγανιστικός ισχυρισμός ότι «και οι Έλληνες μουσουλμάνοι, αν είχε επικρατήσει το Ισλάμ στην χώρα μας, θα έλεγαν ότι μεταξύ 1453 και 1821 δεν είμασταν δούλοι αλλά ελεύθεροι» δεν ευσταθεί. Για παράδειγμα, οι Αλβανοί μουσουλμάνοι σήμερα δεν λένε ότι μεταξύ 15ου και 20ου αιώνα οι Αλβανοί ήταν ελεύθεροι κι όχι δούλοι των Τούρκων. Εννοείται οι Αλβανοί μουσουλμάνοι που δεν εκτουρκίστηκαν, διότι όσοι εκτουρκίστηκαν ενσωματώθηκαν στο τουρκικό έθνος, είτε πήγαν στην Τουρκία είτε όχι. Ας μη ξεχνάται πως «αλβανική εθνική συνείδηση» μόλις στα τέλη του 19ου αι. αναπτύσσεται, οι δε μουσουλμάνοι της Αλβανίας (Τουρκαλβανοί) ήταν το στήριγμα της οθωμανικής εξουσίας, και μόνο μετά την ίδρυση του αλβανικού κράτους άρχισε η ανάπτυξη κοινής εθνικής αλβανικής συνείδησης σε Χριστιανούς ή μουσουλμάνους της Αλβανίας. Πάντως, οι μουσουλμάνοι ελληνικής καταγωγής δεν έλαβαν ποτέ μέρος στους απελευθερωτικούς αγώνες είτε μεταξύ 1821-1829, είτε στους πολέμους που το ελληνικό κράτος έκανε αργότερα.
Όσο για το δεύτερο, οι παγανιστές όχι μόνο ήταν ελεύθεροι και καλοπερνούσαν με τους ομοδόξους τους Λατίνους, μη κάνοντας και κυρίως μη λέγοντας τίποτα την ώρα που οι Ελληνες, Χριστιανοί στο θρήσκευμα συμπατριώτες τους σφαγιάζονταν, όχι μόνο την ίδια στιγμή δοξάζανε και θεοποιούσαν τους Καίσαρες και την ίδια την Ρώμη, αλλά αβίαστα τους έχτιζαν ναούς και τεμένη και τους λάτρευαν κι από πάνω, και έκαναν αγώνες προς τιμή τους, και τους κολάκευαν ξεδιάντροπα. Αυτοί λοιπόν έχουν σήμερα το θράσσος να παριστάνουν και τους εθνομάρτυρες και τους «υπεταγμένους» της εποχής από τον 1ο π.Χ αι. ώς το 324 μ.Χ.; Οι «Βυζαντινοί» ποτέ δεν έκτισαν, σαν κι αυτούς, ναούς της θεάς Ρώμης και οι Χριστιανοί δεν θυσίαζαν στους «θεούς» Αυτοκράτορες-κατακτητές της πατρίδας τους, ούτε αγιοποίησαν ποτέ κανέναν Οθωμανό Σουλτάνο.
Και τί μας λένε δηλαδή οι νεοπαγανιστές; Ότι θα αρχίσουν να ωρύονται για πλάκα «Ζήτω οι Καίσαρες μας»; Μας απειλούν κιόλας; Στο σπίτι του νεοπαγανιστή δεν μιλάνε για Καίσαρες:
-Φυσικά και ωρύονταν κι αυτοί κι ο Δίας τους «υπέρ της των Ρωμαίων αιωνίου αρχής».
-Φυσικά και κραύγαζαν «άβε Καίσαρ».
-Φυσικά και γελάει ο υπόλοιπος κόσμος μαζί τους, όπως τότε που θυσίαζαν στο θεό Νέρωνα και εξακολουθούμε να γελάμε και σήμερα. «Τραγουδήστε μου ένα μοιρολόι από κείνα που σάς άκουσα να τραγουδάτε σαν ήμουνα παληκάρι και πήγα στα χωριά της μαστίχας να μάθω τη λαλιά σας, τα ρωμαίικα. Ποιός ξέρει, μπορεί να με ξυπνήσετε άξαφνα ως και στον τάφο, τόσο τ' αγάπησα, τόσο βαθιά τα ’βαλα μέσα για μέσα στην καρδιά μου, τη ρωμαίική μου την καρδιά» (Στ. Ψυχάρης).
Πηγή: ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου