ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ, 12o.

61. "Οι Χριστιανοί αποκαλούν δαίμονες τους δώδεκα ελληνικούς θεούς, υποστηρίζοντας την παράλογη αντίληψη ότι πίσω από αυτούς κρύβεται... ο Διάβολος. Δηλαδή ο Έρωτας π.χ., σύμφωνα με τους Χριστιανούς, είναι διαβολικό κατασκεύασμα, για να ξεγελώνται οι άνθρωποι! Και εκτός αυτού, οι Χριστιανοί έτσι υποτιμούν διπλά την φύση, από την μια «διαβολοποιώντας» την, εν σχέσει με τον «ένα Θεό», και υποτιμώντας την ούτως ή άλλως εν σχέσει με το εξωκοσμικό. Είχαμε δηλαδή... δώδεκα διαβολοθεούς!"

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: 

 

61a. Αφού δεν υπάρχει κανένας άλλος Θεός, αποτελεί μεγάλη ανοησία να εντοπίζεται σε οποιοδήποτε ειδωλικό ομοίωμα κάποια δύναμη που είναι κυρίαρχη μέσα στον κόσμο. Καμμιά άλλη δύναμη, εκτός από τον Θεό, μέσα σε ολόκληρο το σύμπαν (κι ούτε φυσικά το ίδιο το σύμπαν, που είναι φθαρτό, μεταβλητό και έχει αρχή άρα και τέλος) δεν μπορεί να απομονωθεί, να ειδωλοποιηθεί και επομένως να λατρευτεί. Το πράγμα, όσο απλό και ίσως παιδαριώδες κι αν φαίνεται στα ειδωλολατρικά κι αγύμναστα φιλοσοφικώς μυαλά, είναι προφανές για τη μεγάλη του σοβαρότητα:

«Αν ο,τιδήποτε από τη φυσική και την ιστορική πραγματικότητα ειδωλοποιηθεί και θεοποιηθεί, τότε αναπτύσσονται οι μεγάλες καταστροφικές δυνάμεις για κυριαρχία, για κατακτήσεις και για απόκτηση απεριόριστης δύναμης. Υπάρχουν έτσι προνομιούχες δυνάμεις, που σπεύδει αμέσως ο κάθε άνθρωπος να τις σφετεριστεί. Ο φοβισμένος και κατατρυχόμενος από άμεσες ανάγκες άνθρωπος μπορεί να ικετεύει τότε τις φυσικές δυνάμεις, ακόμα και κυρίως τις ανθρώπινες, που είναι εξουσιαστικές και κατεστημένες, επιδιώκοντας να εκμαιεύσει τις ευνοϊκές προσφορές αποκρούοντας συνάμα τις επιβλαβείς επιρροές.

Κάθε θεοποίηση και επομένως ειδωλοποίηση μιας οποιασδήποτε κτιστής περιοχής, μέρους (που λ.χ. προσωποποιείται με μια θεότητα) ή ολοκλήρου του σύμπαντος γίνεται κέντρο αγώνων και πολέμων μιας βίαιας κυριαρχικότητας για ατομικιστικό όφελος και για συμφεροντολογική χρήση» (Ν.Α. Ματσούκα, Δογματική και συμβολική Θεολογία, τ. Α’: εισαγωγή στη θεολογική γνωσιολογία, εκδ. Πουρναρά, σ. 26, 27).

Με αυτή την λογική οι Χριστιανοί κατηγορούν ως διαβολική την απόδοση θεϊκών τιμών σε ψευδοθεότητες, οι οποίες δήθεν ελέγχουν τμήματα της φύσης και της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ο έρωτας, π.χ. δεν είναι, από χριστιανικής άποψης κακό καθ' εαυτό: το αντίθετο, αφού δημιουργήθηκε από τον Θεό. Η θεοποίησή του όμως και συνεπώς η λατρεία του συνιστά μετάθεση του Απολύτου από τον δημιουργό στα δημιουργήματα. Κι αυτό είναι παραλογισμός. Με κανέναν τρόπο δεν υπάρχει ο διαχωρισμός «κακό σύμπαν και ύλη» από την μια και «καλός Θεός» από την άλλη, τον οποίο φαντάζονται με τα μυαλά που έχουν οι νεοέλληνες πρωτεργάτες του νεοπαγανισμού. Το σύμπαν, η ύλη κ.λ.π. όπως πλάστηκε αρχικά, είναι καλό, διότι πλάστηκε από τον Θεό. Όμως, το ότι το σύμπαν-ύλη είναι «πολύ καλό» κι όχι «κακό», δεν συνεπάγεται κι ότι ολόκληρο ή τμήμα του είναι και θεός. Η απολυτοποίηση-θεοποίηση είναι το κακό, από Χριστιανικής άποψης.

Οι χριστιανοί, λέει ο Πορφύριος, τους ονομάζουν αγγέλους˙ εμείς τους ονομάζουμε θεούς, επειδή βρίσκονται κοντά στο Θεό. Όμως γιατί να μαλώνουμε για ένα όνομα; (E.R. Doods, Εθνικοί και Χριστιανοί σε μια εποχή αγωνίας, εκδ. Αλεξάνδρεια, σ. 185) Εκείνη την εποχή υπήρχε στον παγανιστικό κόσμο η πεποίθηση αρκετών ότι υπάρχουν μεσολαβητές «θεοί», άγγελοι του ανώτερου θεού, που μεσολαβούν μεταξύ αυτού και του κόσμου. Ο Χριστιανοί όμως είχαν τη διδασκαλία περί πτώσης κάποιων αγγέλων, επειδή προσπάθησαν να θεοποιήσουν τον εαυτό τους. Κι ενώ τους δεχόντουσαν ως (πεπτωκότες) αγγέλους του Θεού, καταλάβαιναν ότι η προσπάθεια των αγγέλων αυτών να αυτοθεοποιηθούν και να κάνουν τους ανθρώπους να τους θεωρήσουν θεούς είναι ακριβώς η ειδωλολατρία, η απολυτοποίηση κτιστών όντων (αγγέλων που αποστάτησαν˙ κτιστή είναι και η άυλη πραγματικότητα, πλην Θεού φυσικά), ακριβώς δηλαδή το κύριο γνώρισμα του χριστιανικού Διαβόλου. Γι' αυτό και η θεοποίηση τμημάτων της φύσης και της ανθρώπινης δραστηριότητας (αν οι «θεοί» είναι απλώς προσωποποίηση αυτών) χαρακτηρίζεται ειδωλολατρία, και οι «θεοί» (εάν είναι προσωπικές υπάρξεις) είναι δαίμονες: διότι αφενός απολυτοποιούν τμήματα της Κτίσης, αφετέρου διότι είναι ένα ψέμμα κατά του ενός Θεού.

Δηλαδή, σύμφωνα τον Χριστιανισμό, οι δαίμονες εκμεταλλεύονται την φυσιολογική εκτίμηση του ανθρώπου για την σοφία, για τον έρωτα κ.ο.κ. και προσποιούμενοι ότι είναι οι αίτιοι και οι προστάτες της σοφίας κ.λ.π. (ενώ δεν είναι ούτε οι αίτιοί της ούτε οι προστάτες της) πετυχαίνουν μέσω της θεοποίησης αυτών των πραγμάτων να μεταθέσουν την λατρεία από τον πραγματικό αίτιο της σοφίας, τον Θεό, στους εαυτούς τους. Οι παγανιστές νομίζουν πως, αν δεν θεωρούμε την σοφία ή τον έρωτα θεά και θεό αντίστοιχα, δεν τα εκτιμούμε. Τελείως λανθασμένη αντίληψη, φυσικά, για το τι πιστεύει ο Χριστιανισμός. Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να θεοποιείς κάτι, για να το εκτιμάς και να το σέβεσαι. Και μόνο που είναι δημιούργημα του Θεού, κερδίζει τον σεβασμό και την εκτίμηση.

Διαμαρτύρονται οι νεοπαγανιστές, επειδή, σύμφωνα με την γνώμη τους, ο Χριστιανισμός άδικα και επίτηδες διαδίδει ότι ο νεοπαγανισμός είναι μια μορφή σατανισμού. Ως επιχείρημα, οι νεοπαγανιστές λένε ότι στον παγανισμό δεν υπάρχει ούτε Σατανάς, ούτε άλλος «θεός του Κακού», οπότε δεν τίθεται θέμα ταύτισης παγανισμού και σατανισμού.

Όμως το αληθινό ζητούμενο δεν είναι εάν υπάρχει Σατανάς στην παγανιστική θρησκεία – υπάρχουν όμως κακοί δαίμονες και κακοί μικροί θεοί. Το ζητούμενο είναι να παρατηρήσουμε, εάν οι παγανιστικοί «θεοί» και οι χριστιανικοί δαίμονες έχουν την ίδια συμπεριφορά και ζητούν την ίδια λατρεία. 

Παρατηρούμε αμέσως ότι:

I. Όπως και οι δαίμονες, έτσι και οι «θεοί» είναι α’) ατελή όντα, β’) μη πανταχού παρόντες (π.χ. ο Δίας απουσιάζει μαζί με τους άλλους θεούς στην Αιθιοπία, απ' όπου θα επιστρέψει στον Όλυμπο έπειτα από δώδεκα μέρες (Ιλιάδας Α 423-424). Ο Άρης που βρίσκεται στον Όλυμπο δεν γνωρίζει ότι ο γιος του, ο Ασκάλαφος, σκοτώθηκε (Ιλιάδας Ν 521-523.), γ’) όχι παντογνώστες.

Οι δαίμονες δεν μπορούν, σύμφωνα με τον Χριστιανισμό, να γνωρίζουν το μέλλον. Αυτό μόνο ο Θεός το γνωρίζει. Μπορούν όμως είτε να πιθανολογήσουν είτε να γνωστοποιήσουν γεγονότα σύγχρονα που λαμβάνουν χώρα σε άλλα σημεία της γης. Τα ίδια πράγματα, περιέργως, μπορούν και οι «θεοί». Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στους χρησμούς του μαντείου των Δελφών. Η Πυθία ως μέντιουμ του «θεού» Απόλλωνα, μπορούσε να καθοδηγήσει τους Έλληνες εποικιστές στις διάφορες περιοχές της Μεσογείου, διότι αυτό δεν απαιτούσε πρόγνωση του μέλλοντος. Δεν μπορούσε όμως να πει στον στρατιώτη αν θα ζήσει ή όχι και γι' αυτό του είπε «ήξεις αφίξεις ουκ εν τω πολέμω θνήξεις», ώστε να φανεί ότι γνωρίζει το μέλλον. Εδώ φαίνεται και η εξαπάτηση του ανθρώπου από τους «θεούς», όπως κι από τους δαίμονες – που ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν το μέλλον, ενώ δεν το γνωρίζουν. Φυσικά, δεν πρόκειται περί «σημαινόμενου» αντί «λεγόμενου», δηλαδή ότι ο «θεός» δεν λέγει κάτι ξεκάθαρα, αλλά το εννοεί πλαγίως (το «σημαίνει»), διότι ο παραπάνω χρησμός δεν σημαίνει απολύτως τίποτε άγνωστο. Σημαίνει «ή θα σκοτωθείς ή θα ζήσεις», δηλαδή δεν συνιστά απάντηση σε κάτι που δεν γνωρίζαμε. Σκοπός της εξαπάτησης είναι να συνεχίσει ο άνθρωπος να πιστεύει ότι ο Απόλλων είναι «θεός» κι όχι άλλου είδους οντότητα, η οποία παρουσιάζει τον εαυτό της ως θεό. Κατ' αντιστοιχία, ο «θεός» Απόλλων δεν θα ήθελε συνεχώς να εξαπατά τους πιστούς του, γιατί γνώριζε πως αν έπραττε έτσι, αυτοί θα έπαυαν να τον λατρεύουν. Γι' αυτό και πότε πότε εμφανιζόταν ως καλός θεός.

II. Όπως και οι δαίμονες, έτσι και οι «θεοί», εμφανίζουν βίαιη, μισάνθρωπη και αιμοχαρή συμπεριφορά, και προκαλούν στους ανθρώπους αντίστοιχες συμπεριφορές. Συγκεκριμένα, η συμπεριφορά των δαιμονισμένων κατά τον εξορκισμό τους σε χριστιανικούς ναούς είναι παραπλήσια με τον μαιναδισμό και παραπλήσια με το παρακάτω γεγονός που αναφέρει ο Παυσανίας, Λακωνικά, 16, 9: «Υπάρχει και μια άλλη μαρτυρία ότι η Ορθία θεά των Λακεδαιμονίων είναι ξόανο που προήλθε από τους βαρβάρους. Ο Αστράβακος και ο Αλώκεπος, γιοι του Ίρβο, γιου του Αμφισθένη, γιου του Αμφικλή, γιου του Άγη, τρελλάθηκαν αμέσως μόλις βρήκαν αυτό το άγαλμα. Όταν οι Λιμνάτες Σπαρτιάτες και οι Κυνοσουρείς και αυτοί από τη Μεσόα και την Πιτάνη προσέροντας θυσία στην Άρτεμη κατέληξαν σε διαμάχες και έφθασαν σε φόνους και πολλοί πέθαναν στο βωμό, ενώ κάποια αρρώστεια σκότωσε τους υπόλοιπους».

Έχουμε αναφέρει αλλού τα αρχαία κείμενα, όπου η Άρτεμη ζητά φόνους και μαστιγώσεις έως θανάτου. Η «θεά» Άρτεμη, που προκαλεί τρέλλα, όπως κι ο Πάνας κι ο Διόνυσος κι η Ήρα, σε αθώους ανθρώπους, που ζητά να ρέει οπωσδήποτε ανθρώπινο αίμα στο βωμό της, όπως άλλοι «θεοί», θα έλεγε κανείς ότι έχει τα χαρακτηριστικά που αποδίδει ο Χριστιανισμός στους δαίμονες. Είναι κι αυτή μισάνθρωπη, πώς δικαιολογούνται αλλιώς όλα αυτά; – και ζητά λατρεία όπως και άλλοι «θεοί» – που είναι ακριβώς η αντίθετη από αυτήν που θα περίμενε από ένα θεϊκό, δηλαδή καλό όν.

Η «θεά» Κυβέλη ζητά από τους πιστούς της αυτοευνουχισμό, δηλαδή να βλάψουν τον εαυτό τους. Αυτό θα το περίμενε κανείς, περιέργως, και από τους χριστιανικούς δαίμονες, οι οποίοι είναι μισάνθρωποι κι ευχαριστιούνται μόνο με το κακό του ανθρώπου.

Ο «θεός» Βάαλ ζητά από τους λάτρεις του να θυσιάζουν τα μικρά παιδιά τους στη φωτιά. Πράγμα που ταιριάζει απολύτως με την εικόνα του Χριστιανισμού περί μισάνθρωπων και μισόκαλων δαιμόνων, που παριστάνουν τους «θεούς».

Ο Απόλλων ζητά ανθρωποθυσίες όχι για τον εαυτό του, αλλά για χάρη άλλων «θεών»! Δηλαδή, είναι σαν να ζητούν όλοι οι «θεοί» την αφαίρεση της ζωής των ανθρώπων.

Ο Απόλλων, όχι απλώς κοροϊδεύει με σοφιστικά κόλπα «ήξεις αφίξεις» τους αφελείς πείθοντάς τους ότι ξέρει το μέλλον, αλλά και στην περίπτωση που «υποπτεύεται» και έχει πιθανολογήσει την έκβαση των γεγονότων, αρνείται να δώσει συγκεκριμένο χρησμό, ώστε όσο δυνατόν περισσότεροι θνητοί που τον ακούσουν να μπερδεύτούν και να χαθούν, όπως συνέβη με τον χρησμό των «ξύλινων τειχών» κατά την κάθοδο των Περσών στην Αθήνα (Ηρόδοτος, 7, 140-142), τα οποία πολλοί εξέλαβαν ως την Ακρόπολη, όπου οχυρώθηκαν και χάθηκαν˙ μια υπερφυσική καλή οντότητα θα ήταν πιο σαφής, προκειμένου να μη χαθεί κανένας λάτρης της παρερμηνεύοντας τους χρησμούς της, ενώ μια δαιμονική, μισάνθρωπη οντότητα θα άφηνε να χαθούν, ακόμη κι αν ήξερε ότι οι Αθηναίοι θα νικήσουν.

Ο «θεός» Απόλλωνας λέει στον Οιδίποδα να μην επιστρέψει στην πατρίδα του, γιατί θα σκοτώσει τους γονείς του, αλλά δεν του λέει ότι οι Κορίνθιοι γονείς του δεν είναι οι πραγματικοί˙ παρά μόνο τον παραπλανά επίτηδες, κι αυτός δεν ξαναγυρνά στην Κόρινθο πηγαίνει στη Θήβα, στους πραγματικούς γονείς του. Πώς μπορεί αυτό να εξηγηθεί παρά μόνο ότι ο Απόλλων θέλει να υποφέρει ο Οιδίποδας; Ο Απόλλων δεν εξηγεί με σαφήνεια στον Κροίσο, ότι αν εκστρατεύσει κατά των Περσών, θα ηττηθεί. Ως δικαιολογία φέρνει ότι η «Μοίρα» τον εμπόδιζε να σώσει τον Κροίσο κι ότι «ήταν γραφτό» να πάθει ό,τι έπαθε... Στη «Μοίρα», βέβαια, δηλαδή στο «ό,τι είναι να γίνει θα γίνει», πιστεύουν μόνο αφελείς. Τίποτε, καμμία «Μοίρα», φυσικά, δεν εμπόδιζε τον Απόλλων να πει στον Κροίσο ότι αν εκστρατεύσει, θα ηττηθεί˙ η δικαιολογία του Απόλλωνα γίνεται πιστευτή από ιδεοληπτικούς ειδωλολάτρες μόνο. Εάν ο Απόλλων ήταν αγαθός θεός κι έδινε σωστό χρησμό, ο Κροίσος θα σωζόταν. Όχι, λοιπόν, ότι τον εμπόδιζε τον Απόλλωνα κάποια «Μοίρα», αλλά αυτός ήθελε το χαμό του Κροίσου. Γι' αυτό, αντί να υποδείξει με σαφήνεια το αποτέλεσμα, λέει «ένα μεγάλο βασίλειο θα χαθεί»˙ πράγμα προφανές ούτως ή άλλως: ούτως ή άλλως ένα από τα δύο κράτη θα καταστρεφόταν. Δεν αποκάλυψε τίποτε άγνωστο και μελλοντικό, λοιπόν, ο Απόλλων. Απλώς, είτε κορόιδευε τον Κροίσο είτε εργαζόταν για το χαμό του.

Ορισμένοι θα αναρωτηθούν: «αφού λέτε πως οι θεοί είναι δαίμονες, τότε πώς εξηγείτε τις θεομαχίες των μύθων; Αφού η χριστιανική δαιμονολογία δεν αναφέρει «εμφύλιες» διαμάχες μεταξύ δαιμόνων, πώς εξηγούνται οι θεομαχίες;» Οι μύθοι δεν είναι απαραίτητα δαιμονικής έμπνευσης, αλλά προϊόν μεταξύ άλλων και της φαντασίας των ανθρώπων. Για τα απλά ιστορικά ή προϊστορικά γεγονότα ή τα παλιά έθιμα οι σχετικοί μύθοι δεν είναι «προϊόν» δαιμονικής έμπνευσης˙ ωστόσο, όσα κατακρίνουν οι φιλόσοφοι και οι Πατέρες είναι ασφαλώς τέτοιας έμπνευσης, των «θεών»˙ διότι ήξεραν οι «θεότητες»-δαίμονες, πως ο αρχαίος άνθρωπος είχε αυτή την συνήθεια: έπραττε και θεωρούσε σωστό και δίκαιο ό,τι έπρατταν κι οι θεοί του. Συνεπώς, η προσθήκη μοιχειών, φόνων, πατροκτονιών, θεομαχιών, ηθικής παρακμής στους μύθους των Αρχαίων, με την μορφή της «θεϊκής» (διάβαζε σατανικής) έμπνευσης, θα ήταν κάτι πολύ ευχάριστο για τις «θεότητες» αυτές, αφού έτσι θα έπρατταν τα ίδια και οι θνητοί, με λιγότερη ντροπή. Έτσι, βλέπουμε τους «θεούς», εκτός από βίαιοι που είναι στους μύθους,

Α') από τη μια να εξαπατούν τους ανθρώπους είτε

1) εμφανιζόμενοι ως δημιουργοί και προστάτες των τεχνών και της σοφίας, είτε

2) δίνοντάς τους ασαφείς χρησμούς,

Β') κι από την άλλη να εκδηλώνουν πιο φανερά εν σχέσει με τους ασαφείς χρησμούς το μίσος τους για τους ανθρώπους είτε με το

3) να ζητούν αίμα, αυτοευνουχισμούς και ανθρωποθυσίες, είτε με το

4) να δίνουν επίτηδες ψευδείς χρησμούς.

Σε τί τέλος πάντων διαφέρει ο χριστιανικός Σατανάς και οι δαίμονες από τους «θεούς»;

1) Μήπως κι αυτοί δεν ζητάνε ανθρώπινο αίμα, είτε λίγο και συμβολικό είτε με φόνο, σημάδι μίσους για τον άνθρωπο;

2) Μήπως δεν παραπλανούν, είτε γνωρίζουν είτε όχι το μέλλον, σκόπιμα μέσω των «χρησμών» τους; (αστρολογία, χαρτιά)

3) Μήπως δεν προκαλούν τρέλλα, δαιμονισμό, όπως και οι «θεοί»;

4) Μήπως δεν ζητά ο Σατανάς αναγνώριση «στάτους» θεού, όπως και οι παγανιστικοί «θεοί»;

Μπορεί κάποιοι να μην παραδέχονται την ύπαρξη υπερφυσικών όντων και, φυσικά, δαιμόνων. Άλλο πράγμα είναι αυτό, από εκείνο το οποίο ισχυριζόμαστε σε αυτό το κεφάλαιο. Η ομοιότητα στη συμπεριφορά των ειδωλολατρικών «θεών» και των χριστιανικών «δαιμόνων» είναι ολοφάνερη.

61b ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ-ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ

Κοινή είναι, επίσης, η αντίληψη των σατανιστών και των Ελλήνων νεοπαγανιστών σχετικά με το αν ο «θεός» είναι απρόσωπος ή προσωπικός. Έχουμε αναφέρει παραπάνω τις αντιλήψεις των «Ελλήνων Εθνικών» περί «απρόσωπων θεών». Η Σατανική Βίβλος του A. La Vey γράφει (σ. 40): «Για τον Σατανιστή, ο «Θεός» – με όποιο όνομα κι αν αποκαλείται ή με κανένα – θεωρείται ως ο εξισορροπιστικός παράγων στη Φύση, όχι ως ένα ον που ασχολείται με τον πόνο. Αυτή η πανίσχυρη δύναμη, η οποία διαποτίζει και εξισορροπεί το σύμπαν, είναι πολύ απρόσωπη ώστε να ενδιαφέρεται για την ευτυχία ή τη δυστυχία των ζωντανών πλασμάτων». Όπως ισχύει για τους «Έλληνες Εθνικούς», έτσι και για την «Εκκλησία του Σατανά», ο «θεός» δεν είναι πρόσωπο αλλά απρόσωπη δύναμη. Σύμπτωση; Ίσως.

Επίσης, η αποδοχή της μαγείας από το νεοσατανισμό και της θεουργίας από τους πολυθεϊστές. Ειδικότερα, και ο σατανισμός και ο πολυθεϊσμός προσπαθούν να αποενοχοποιήσουν-εξορθολογικοποιήσουν την χρήση της μαγείας-της θεουργίας, αρνούμενοι ότι πρόκειται για «υπερφυσικό φαινόμενο». Την ίδια στιγμή, για να πείσουν περί της «ορθολογικότητας» της μαγείας-θεουργίας τους, ισχυρίζονται και οι δύο τα ίδια πράγματα: οι μεν σατανιστές, πως η σατανική μαγεία βασίζεται σε «άγνωστα (σημ. ως τώρα, εννοούν) επιστημονικά πορίσματα» και δεν είναι «τίποτε άλλο παρά εφαρμοσμένη ψυχολογία και επιστημονικά δεδομένα» και «αλλαγή καταστάσεων ή γεγονότων εν συμφωνία με τη θέληση κάποιου, τα οποία χρησιμοποιώντας συνηθισμένες μεθόδους, δεν θα άλλαζαν» (Σατανική Βίβλος, σ. 110)˙ οι δε υπερασπιστές της ειδωλολατρικής πολυθεϊστικής θεουργίας (όπως είδαμε στο κεφάλαιο περί πολυθεϊστικού ανορθολογισμού) ότι η θεουργία βασίζεται σε φυσικούς νόμους, στη θεωρία του αρχέτυπου καθρέφτη κλπ. Φυσικά, αυτά είναι γελοία παραμύθια πλασμένα από σοφιστές, διότι τέτοιοι φυσικοί νόμοι ουδέποτε ανακαλύφτηκαν και ουδέποτε αποδείχτηκαν. Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ, είναι ότι ο σατανισμός και οι Έλληνες νεοπαγανιστές (και οι δυο αυτοαποκαλούνται «ορθολογιστές») χρησιμοποιούν τα ίδια ανορθολογικά επιχειρήματα, για να δικαιολογήσουν την χρήση υπερφυσικής μαγείας και θεουργίας. Σύμπτωση; Ίσως. Βέβαια, το «περιοδικό πρωτοποριακής έρευνας» Δαυλός, έχει στο εξώφυλλο του τεύχους 62 τη φράση «Μαντική: η πανάρχαια επιστήμη των προβλέψεων». Ώστε επιστήμη η μαντική. Γιατί όχι και η μαγεία;

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του συγχρόνου σατανισμού είναι η αντίληψη πως δεν υπάρχει Καλό και Κακό. Βλέπουμε πως οι «θεοί» είναι κυριολεκτικώς «πέρα από το καλό και το κακό», δεν δρουν βάσει αυτών. Γι' αυτό είναι ανήθικοι, φονιάδες, πόρνες, μοιχοί, παιδεραστές, κοινοί εγκληματίες. Βασικό αξίωμα του σατανισμού είναι το «κάνε ό,τι θέλεις» και η απουσία διάκρισης μεταξύ Καλού-Κακού. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν νόμοι, δεν υπάρχει δίκαιο ή άδικο, καλό ή κακό. Καλό είναι ό,τι θέλει ο καθένας για τον εαυτό του. Τα πάντα επιτρέπονται, όχι απλώς στην πράξη, όπως τώρα, αλλά δικαιολογούνται και στη θεωρία. Όμως, όλα αυτά έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το εκλεκτότερο τμήμα της Αρχαιότητας, τους φιλοσόφους, οι οποίοι σαφέστατα κάνουν διάκριση μεταξύ καλού και κακού, αρετής, η οποία επαινείται και κακίας, η οποία στηλιτεύεται, αγαθού και μη αγαθού.

Στον αντίποδα των φιλοσόφων, οι νεοπαγανιστές, γράφουν:

«Ο πολυθεϊσμός απελευθερώνει τον άνθρωπο απ’ οποιδήποτε ηθικό νόμο» (περιοδικό Ένα, 5/5/124).

«Η προσπάθειά μας είναι να ξεφύγουν για πάντα (οι Έλληνες) από την διπολικότητα των εννοιών «Καλό» και «Κακό».» (Διιπετές, 6/94, 9-30).

«Καταρρίψτε τα ταμπού του παρελθόντος, ζήστε ελεύθερη ζωή, με σεξ, βία και μαγεία» (περ. Διάλογος τ. Ιαν-Μάρ. 1999, σ. 11).

Δηλαδή, οι «θεοί» δεν θέλουν αυτό που αναζήτησαν οι φιλόσοφοι. Δεν τους ενδιαφέρει το καλό και το κακό. Θέλουν να μην έχουμε κανέναν ηθικό φραγμό ή νόμο. Και ακριβώς η αδιαφορία προς το Καλό και το Κακό συνιστά Κακό. Μόνο δαιμονικοί «θεοί», ζητούν να αδιαφορεί ο άνθρωπος για τη διάκριση Καλού-Κακού, ώστε να πράττει το κακό με ευχαρίστηση και δίχως τύψεις. Οι «θεοί» θέλουν οι πολυθεϊστές Έλληνες που ξέφυγαν από τη διπολικότητα «Καλού» και «Κακού», να κάνουν το κακό χωρίς να το θεωρούν κακό. Αφού δεν υπάρχει ηθικός νόμος, καλό και κακό, όλα αυτά δεν είναι καθόλου παράνομα. Είναι επιβαλλόμενα, διότι όπως λένε άλλοι νεοπαγανιστές «οι θεοί μας είναι οι παιδαγωγοί μας». Μα, ακριβώς αυτά δεν ζητάει κι ο Σατανάς των Χριστιανών; Σε τί τέλος πάντων διαφέρει αυτό από τον Σατανισμό;

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για συκοφαντία των Χριστιανών ότι οι ειδωλολάτρες λατρεύουν κατ' ουσίαν δαίμονες και τον Σατανά, αφού δεν υπάρχει Σατανάς στο ειδωλολατρικό πάνθεο. Δεν είναι ζήτημα ύπαρξης ή ανυπαρξίας του ονόματος «Σατανάς» στο ειδωλολατρικό πάνθεο. Είναι ζήτημα ομοιότητας στις απαιτήσεις, στην συμπεριφορά και στα δόγματα ύπαρξης των θεών. Ό,τι ζητά ο Σατανάς κι ο Σατανισμός, τα ίδια ζητούν και πράττουν οι ειδωλολατρικοί θεοί. Μόνο κατ' όνομα υπάρχει διαφορά.

Να συμπληρώσουμε, ότι η παγανιστική θεωρία περί καλών «θεών», που έδωσαν στους ανθρώπους την επιστήμη, τις τέχνες κ.ο.κ. κρίνεται αβάσιμη, βάσει των παραπάνω. Όχι μόνο, διότι οντότητες μοχθηρές δεν μπορεί να έχουν δώσει κάτι καλό στους ανθρώπους, αλλά διότι οι «θεοί» δεν έπλασαν τον άνθρωπο (το τελευταίο γένος του Ησίοδου δεν το έπλασε κανείς). Κι αφού δεν τον έπλασαν, δεν έχουν καμμία σχέση με την πρόοδο του.

Οι νεοπαγανιστές θα ανακαλύψουν πως κι αυτοί έχουν έναν «άγνωστο θεό». Άλλωστε κι αυτοί, αιωνίως φάσκουν κι αντιφάσκουν, από τη μια θεωρώντας τους «θεούς» τους καλούς, δίκαιους, σοφούς, «παιδαγωγούς» τους κ.λπ., ενώ από την άλλη δικαιολογούν αυτές τις σατανικές πράξεις τους και ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει Καλό και Κακό. Δηλαδή, από τη μια μιλούν για τους θεούς-προσωποποιήσεις του Καλού ενώ από την άλλη υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει καλό και κακό.

ΨΑΛΜΟΙ 95, 5 «ὅτι πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια, ὁ δὲ Κύριος τοὺς οὐρανοὺς ἐποίησεν».

 

Πηγή: ierosolymitissa.org