64b ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ ΚΑΙ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821
Ένα άλλο ζήτημα που σχετίζεται με το αν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός όρκισε τους επαναστάτες την 25η Μαρτίου 1821 γίνεται αντικείμενο προπαγάνδας από αντιχριστιανούς και τους Ν/Π. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν βρισκόταν στην Λαύρα στις 25 Μαρτίου. Βρισκόταν στην Πάτρα. Εκεί, την ημέρα εκείνη όρκισε τους πατρινούς επαναστάτες στην πλατεία Αγίου Γεωργίου (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΙΒ’, σ. 86). Συνεπώς ο Π. Π. Γερμανός όρκισε επαναστάτες˙ όχι στην Λαύρα, αλλά στην Πάτρα. Πρέπει να τονιστεί, ώστε η αντίρρηση των αρχαιόπληκτων να πάψει, ότι η ιστορία της ορκωμοσίας των επαναστατών από τον Π. Π. Γερμανό στην Λαύρα δεν ήταν δημιούργημα, ούτε του Π. Π. Γερμανού ούτε κάποιου άλλου κληρικού. Ήταν μυθοπλασία του Γάλλου Πoκεβίλ˙ κι από αυτόν ξεκίνησε η ιστορία αυτή και διαδόθηκε ως αληθινή (Ι. Μ. Χατζηφώτη, Βυζάντιο και Εκκλησία, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, σ. 64). Όταν αποκαλύφθηκε η μυθοπλασία, είχε εδραιωθεί στη σκέψη των περισσότερων. Δεν είπε ψέμματα λοιπόν η Εκκλησία, ώστε να τονίσει τον εθνεγερτικό της ρόλο, ούτε όμως είναι αληθές πως ο Π. Π. Γερμανός δεν όρκισε κανέναν αγωνιστή. Όρκισε τους Πατρινούς, την ίδια ημέρα (25/3).
Όπως έχει αναφερθεί αλλού, ο Κολοκοτρώνης γράφει ότι ημέρα έναρξης της Επανάστασης ήταν η γιορτή του Ευαγγελισμού, στις 25 Μαρτίου. Δηλαδή, η μετέπειτα καθιέρωση από το κράτος της 25ης Μαρτίου ως εθνικής εορτής δεν αποτελεί τάχα προπαγάνδα της Εκκλησίας, ώστε να συμπίπτει εθνική και χριστιανική γιορτή, αλλά είναι ανάμνηση του γεγονότος ότι οι ίδιοι οι ήρωες του 1821 διάλεξαν αυτήν την μέρα, λόγω της θεοσέβειας τους. Άλλες ημερομηνίες που είχαν προταθεί ήταν η 23η Απριλίου (Αγίου Γεωργίου) και η 21η Μαΐου (Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης). Βλέπουμε ότι όλες οι προταθείσες ημερομηνίες σχετίζονταν με την Ορθοδοξία κι όχι με τον Δία ή τον Μωάμεθ.
64c ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ
Και μερικά σχόλια για την «Ελληνική Νομαρχία» ενός άγνωστου (Έλληνα; Γάλλου;) που προφανώς από δημοκρατικό φρόνημα διαπνεόμενος υποστηρίζει πως «και εις τας δύο αυτάς διοικήσεις, δημοκρατίαν και αριστοκρατίαν, σώζεται η ελευθερία. Αδιάφορος είναι η εκλογή». Φαίνεται πόσο άσχετος με τα της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ο αντιδημοκράτης συγγραφέας της Νομαρχίας και είναι πράγματι κωμική η φεουδαρχικής προέλευσης αγανάκτησή του για το ότι ακόμη και ταπεινής καταγωγής άνθρωποι μπορούν να φτάσουν μέχρι το αξίωμα του Πατριάρχη. Κωμικά είναι επίσης τα πλείστα λάθη που κάνει ο συγγραφέας περί της οργάνωσης και λειτουργίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, την οποία αντιλαμβάνεται όμοια με την Καθολική Εκκλησία, δείγμα πως μάλλον είναι Γάλλος. Αγνοών το συνοδικό σύστημα της Ορθοδοξίας, θεωρεί ότι οι πατριάρχες Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων υπόκεινται στον Οικουμενικό Πατριάρχη, για τον οποίο γράφει: «ο γελοιώδης τίτλος οικουμενικός φανερώνει... ότι οι άλλοι τρεις πατριάρχαι υπόκεινται εις αυτόν. Αυτός διαμοιράζει όλας τας επαρχίας του Οθωμανικού κράτους...». Ουδόλως ο κακόβουλος ή πανάσχετος συγγραφέας της Νομαρχίας υποπτεύεται ότι στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπάρχουν αυτοκέφαλες και αυτόνομες Εκκλησίες, κάθε μιά εκ των οποίων έχει την δική της σύνοδο προεδρευόμενη υπό πατριάρχου, μητροπολίτη ή αρχιεπισκόπου, αυτονόμως εκλέγουσα τους επισκόπους της.
Ισχυρίζεται ο Ανώνυμος της Νομαρχίας πως ο οικουμενικός πατριάρχης «πολλάκις πέμπει εις όλην την Οθωμανικήν επικράτειαν και εκεί οπού δεν είναι Χριστιανοί τόσας εκατοντάδας αρχιεπισκόπους, εξ ών ο καθείς έχει τέσσαρες ή πέντε επισκοπάς, εις τας οποίας πέμπει και αυτός τόσους επισκόπους». Ο Ανώνυμος νομίζει ότι μόνο η Κωνσταντινούπολη έχει σύνοδο, στην οποία ο πατριάρχης είναι δέσμιος, όπως ακριβώς εις την Curia ο πάπας της Ρώμης. Μιά φορά αναφέρει το όνομα «μητρόπολις» αλλά ουδέποτε «μητροπολίται», ενώ είναι γνωστό ότι κατ' εκείνη την εποχή ο μητροπολίτης προήδρευε συνήθως συνόδου, ο αρχιεπίσκοπος ως μέλος της συνόδου αυτής ήταν ο πρώτος κατά πρεσβεία επίσκοπος. Ο σύγχυση του Ανωνύμου Καθολικού Γάλλου συγγραφέα της Ελληνικής Νομαρχιας περί της Ορθόδοξης οργάνωσης μάλλον θα οφείλεται σε ελλειπή πληροφόρηση των Δυτικών της εποχής εκείνης για την οργάνωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ανώνυμος συγγραφέας ομιλεί για «κλάσιν (=τάξη) της ιερωσύνης», ακριβώς γιατί έχει κατά νου τη γαλλική φεουδαρχική παράδοση, σύμφωνα με την οποία ο κλήρος αποτελεί ξεχωριστή τάξη (classe) της οποίας ηγούνται Καθολικοί επίσκοποι, διαφορετική από την classe των ευγενών, και την τρίτη τάξη του λαού.
Ισχυρίζεται ότι ο ιερέας του χωριού αναγορεύεται σε αρχιμανδρίτη «με γρόσια», και με τον ίδιο τρόπο μπορεί να ανέλθη ώς τον πατριαρχικό θρόνο. Αγνοεί προφανώς ο Ανώνυμος ότι οι ιερείς των χωριών ήταν έγγαμοι και επομένως δεν προβιβάζονται στους βαθμούς (αν και το ορθόν είναι ότι το αρχιμανδρίτης είναι οφφίκιον και όχι βαθμός) του αρχιμανδρίτη, του πατριάρχη κλπ. Συγχέει τους παπάδες των χωριών με τους άγαμους κληρικούς και αγνοεί ότι μόνο οι άγαμοι αποκτούν τους παραπάνω βαθμούς ιεροσύνης.
Η προέλευση των μοναχών και των ανερχομένων και ως τη θέση του πατριάρχη κλπ από χωριά, τον οδηγεί στο λάθος συμπέρασμα ότι αυτοί είναι απαίδευτοι, και τούτο επειδή τότε, αντίθετα με ό,τι γινόταν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, στην δική του πατρίδα (την Γαλλία) μόνο οι αριστοκράτες κι όχι ο χωριάτης λαός σπούδαζαν σε ανώτερες σχολές ώστε να αποκτήσουν θέσεις στην Εκκλησία, μιας και είναι γνωστό πως τα αξιώματα της Δυτικής Καθολικής Εκκλησίας καταλαμβάνονταν από ευγενείς κι αριστοκράτες. Γι' αυτό και ο «δημοκράτης» συγγραφέας της ψευδοελληνικής Νομαρχίας, εκ γενετής αριστοκράτης μάλλον, δε μπορεί να κρύψει την φρίκη και την απέχθειά του που στην Ορθόδοξη Ανατολή, μη αριστοκρατικής καταγωγής καθίστανται πατριάρχες και επίσκοποι. Είναι δυνατόν να εμπιστευτεί και να δώσει κανείς σημασία σε ένα κείμενο που στρέφεται εναντίον της Ιεραρχίας, τη στιγμή που ο συντάκτης του έχει τερατώδη άγνοια γι' αυτήν και τους θεσμούς της; Αυτός ο συγγραφέας κάνει λάθη που μόνο Δυτικοί, άσχετοι με την ελληνική πραγματικότητα, θα διέπρατταν. Τόσο πολύ ανώνυμος «Έλλην» ήταν.
Ο συγγραφέας της Ελληνικής Νομαρχίας πάντως δεν είναι αντιχριστιανός. Αφού χαίρονται οι νεοπαγανιστές με τα κατά του Πατριάρχη λεγόμενα του, τί γνώμη έχουν γι’ αυτά τα λεγόμενα του «Ανώνυμου του Έλληνος»;
«Ω γλυκύτατε Ιησού! Ω δίκαιοι Απόστολοι! Ω φιλόσοφοι Πατέρες!» (Δ’, 40),
«Η θρησκεία, ωσαύτος το Ευαγγέλιον του Χριστού παραδείγματος χάριν, κατασταίνει τους οπαδούς του φιλευσπλάγχνους, φιλοξένους και συμπαθητικούς.» (Ε’ 27).
«ο Λόγος της Σοφίας, ο ηδύτατος Χριστός» (Δ’ 41)
«Ώ εχθροί της Αληθείας, τουτέστι του Χριστού!» (Δ’ 46)
Η Αλήθεια είναι ταυτόσημη με τον Χριστό, σύμφωνα με τον συγγραφέα της Ελληνικής Νομαρχίας. Ο Χριστός είναι ο Λόγος της Σοφίας. Δεν μας είπαν οι νεοειδωλολάτρες και οι αρχαιολάτρες τη γνώμη τους γι' αυτά τα αποσπάσματα της Ελληνικής Νομαρχίας.
Για να τελειώνουμε:
Ο Υψηλάντης, κι όχι «το παπαδαριό», όταν κηρύσσει την επανάσταση στη Μολδοβλαχία διακηρύσσει μεταξύ άλλων τα εξής: « (...) Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον τούτον ζυγόν, να ελευθερώσωμεν τήν Πατρίδα, να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον, δια να υψώσωμεν το σημείον δι' ού πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν, και ούτω να εκδικήσωμεν την Πατρίδα, και την ορθόδοξον ημών Πίστιν από την ασεβή των ασεβών καταφρόνησιν».
Οι οπλαρχηγοί Μάρκος Μπότσαρης και Κίτσος Τζαβέλας, κι όχι η «προπαγάνδα της Ορθόδοξης Εκκλησίας» γράφουν στις 28/6/1821 στους Πάργιους: «Ο όφις επατάχθη από τον Σταυρόν (...) Η ιερά σημαία του Σταυρού κυματίζει απανταχού της Ηπειρωτικής ακτής (...). Ελευθερία! Θρησκεία! Πατρίς! Ιδού το έμβλημα ήμών. Η ειρήνη έστω μεθ' υμών αδελφοί. Ημείς λέγομεν την αλήθειαν, άλλοι δ' εισίν εκείνοι οίτινες θέλουσι να εξαπατήσωσιν υμάς».
Όταν λοιπόν ορισμένοι γράφουν ότι «οι Χριστιανοί είναι (κι όχι η ιστορική πραγματικότητα) που ισχυρίζονται ότι οι ήρωες του 1821 πολέμησαν για του Χριστού την πίστη και της Πατρίδος την ελευθερία», το μόνο που δείχνουν είναι το ήθος τους. Άλλωστε, γι' αυτό την αναφέρουν συνεχώς τη ρήση αυτή. Τους πονάει πολύ, που την είπε ο Κολοκοτρώνης.
Όπως έχει αναφερθεί αλλού, ο Κολοκοτρώνης γράφει ότι ημέρα έναρξης της Επανάστασης ήταν η γιορτή του Ευαγγελισμού, στις 25 Μαρτίου. Δηλαδή, η μετέπειτα καθιέρωση από το κράτος της 25ης Μαρτίου ως εθνικής εορτής δεν αποτελεί τάχα προπαγάνδα της Εκκλησίας, ώστε να συμπίπτει εθνική και χριστιανική γιορτή, αλλά είναι ανάμνηση του γεγονότος ότι οι ίδιοι οι ήρωες του 1821 διάλεξαν αυτήν την μέρα, λόγω της θεοσέβειας τους. Άλλες ημερομηνίες που είχαν προταθεί ήταν η 23η Απριλίου (Αγίου Γεωργίου) και η 21η Μαΐου (Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης). Βλέπουμε ότι όλες οι προταθείσες ημερομηνίες σχετίζονταν με την Ορθοδοξία κι όχι με τον Δία ή τον Μωάμεθ.
64c ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ
Και μερικά σχόλια για την «Ελληνική Νομαρχία» ενός άγνωστου (Έλληνα; Γάλλου;) που προφανώς από δημοκρατικό φρόνημα διαπνεόμενος υποστηρίζει πως «και εις τας δύο αυτάς διοικήσεις, δημοκρατίαν και αριστοκρατίαν, σώζεται η ελευθερία. Αδιάφορος είναι η εκλογή». Φαίνεται πόσο άσχετος με τα της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ο αντιδημοκράτης συγγραφέας της Νομαρχίας και είναι πράγματι κωμική η φεουδαρχικής προέλευσης αγανάκτησή του για το ότι ακόμη και ταπεινής καταγωγής άνθρωποι μπορούν να φτάσουν μέχρι το αξίωμα του Πατριάρχη. Κωμικά είναι επίσης τα πλείστα λάθη που κάνει ο συγγραφέας περί της οργάνωσης και λειτουργίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, την οποία αντιλαμβάνεται όμοια με την Καθολική Εκκλησία, δείγμα πως μάλλον είναι Γάλλος. Αγνοών το συνοδικό σύστημα της Ορθοδοξίας, θεωρεί ότι οι πατριάρχες Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων υπόκεινται στον Οικουμενικό Πατριάρχη, για τον οποίο γράφει: «ο γελοιώδης τίτλος οικουμενικός φανερώνει... ότι οι άλλοι τρεις πατριάρχαι υπόκεινται εις αυτόν. Αυτός διαμοιράζει όλας τας επαρχίας του Οθωμανικού κράτους...». Ουδόλως ο κακόβουλος ή πανάσχετος συγγραφέας της Νομαρχίας υποπτεύεται ότι στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπάρχουν αυτοκέφαλες και αυτόνομες Εκκλησίες, κάθε μιά εκ των οποίων έχει την δική της σύνοδο προεδρευόμενη υπό πατριάρχου, μητροπολίτη ή αρχιεπισκόπου, αυτονόμως εκλέγουσα τους επισκόπους της.
Ισχυρίζεται ο Ανώνυμος της Νομαρχίας πως ο οικουμενικός πατριάρχης «πολλάκις πέμπει εις όλην την Οθωμανικήν επικράτειαν και εκεί οπού δεν είναι Χριστιανοί τόσας εκατοντάδας αρχιεπισκόπους, εξ ών ο καθείς έχει τέσσαρες ή πέντε επισκοπάς, εις τας οποίας πέμπει και αυτός τόσους επισκόπους». Ο Ανώνυμος νομίζει ότι μόνο η Κωνσταντινούπολη έχει σύνοδο, στην οποία ο πατριάρχης είναι δέσμιος, όπως ακριβώς εις την Curia ο πάπας της Ρώμης. Μιά φορά αναφέρει το όνομα «μητρόπολις» αλλά ουδέποτε «μητροπολίται», ενώ είναι γνωστό ότι κατ' εκείνη την εποχή ο μητροπολίτης προήδρευε συνήθως συνόδου, ο αρχιεπίσκοπος ως μέλος της συνόδου αυτής ήταν ο πρώτος κατά πρεσβεία επίσκοπος. Ο σύγχυση του Ανωνύμου Καθολικού Γάλλου συγγραφέα της Ελληνικής Νομαρχιας περί της Ορθόδοξης οργάνωσης μάλλον θα οφείλεται σε ελλειπή πληροφόρηση των Δυτικών της εποχής εκείνης για την οργάνωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ανώνυμος συγγραφέας ομιλεί για «κλάσιν (=τάξη) της ιερωσύνης», ακριβώς γιατί έχει κατά νου τη γαλλική φεουδαρχική παράδοση, σύμφωνα με την οποία ο κλήρος αποτελεί ξεχωριστή τάξη (classe) της οποίας ηγούνται Καθολικοί επίσκοποι, διαφορετική από την classe των ευγενών, και την τρίτη τάξη του λαού.
Ισχυρίζεται ότι ο ιερέας του χωριού αναγορεύεται σε αρχιμανδρίτη «με γρόσια», και με τον ίδιο τρόπο μπορεί να ανέλθη ώς τον πατριαρχικό θρόνο. Αγνοεί προφανώς ο Ανώνυμος ότι οι ιερείς των χωριών ήταν έγγαμοι και επομένως δεν προβιβάζονται στους βαθμούς (αν και το ορθόν είναι ότι το αρχιμανδρίτης είναι οφφίκιον και όχι βαθμός) του αρχιμανδρίτη, του πατριάρχη κλπ. Συγχέει τους παπάδες των χωριών με τους άγαμους κληρικούς και αγνοεί ότι μόνο οι άγαμοι αποκτούν τους παραπάνω βαθμούς ιεροσύνης.
Η προέλευση των μοναχών και των ανερχομένων και ως τη θέση του πατριάρχη κλπ από χωριά, τον οδηγεί στο λάθος συμπέρασμα ότι αυτοί είναι απαίδευτοι, και τούτο επειδή τότε, αντίθετα με ό,τι γινόταν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, στην δική του πατρίδα (την Γαλλία) μόνο οι αριστοκράτες κι όχι ο χωριάτης λαός σπούδαζαν σε ανώτερες σχολές ώστε να αποκτήσουν θέσεις στην Εκκλησία, μιας και είναι γνωστό πως τα αξιώματα της Δυτικής Καθολικής Εκκλησίας καταλαμβάνονταν από ευγενείς κι αριστοκράτες. Γι' αυτό και ο «δημοκράτης» συγγραφέας της ψευδοελληνικής Νομαρχίας, εκ γενετής αριστοκράτης μάλλον, δε μπορεί να κρύψει την φρίκη και την απέχθειά του που στην Ορθόδοξη Ανατολή, μη αριστοκρατικής καταγωγής καθίστανται πατριάρχες και επίσκοποι. Είναι δυνατόν να εμπιστευτεί και να δώσει κανείς σημασία σε ένα κείμενο που στρέφεται εναντίον της Ιεραρχίας, τη στιγμή που ο συντάκτης του έχει τερατώδη άγνοια γι' αυτήν και τους θεσμούς της; Αυτός ο συγγραφέας κάνει λάθη που μόνο Δυτικοί, άσχετοι με την ελληνική πραγματικότητα, θα διέπρατταν. Τόσο πολύ ανώνυμος «Έλλην» ήταν.
Ο συγγραφέας της Ελληνικής Νομαρχίας πάντως δεν είναι αντιχριστιανός. Αφού χαίρονται οι νεοπαγανιστές με τα κατά του Πατριάρχη λεγόμενα του, τί γνώμη έχουν γι’ αυτά τα λεγόμενα του «Ανώνυμου του Έλληνος»;
«Ω γλυκύτατε Ιησού! Ω δίκαιοι Απόστολοι! Ω φιλόσοφοι Πατέρες!» (Δ’, 40),
«Η θρησκεία, ωσαύτος το Ευαγγέλιον του Χριστού παραδείγματος χάριν, κατασταίνει τους οπαδούς του φιλευσπλάγχνους, φιλοξένους και συμπαθητικούς.» (Ε’ 27).
«ο Λόγος της Σοφίας, ο ηδύτατος Χριστός» (Δ’ 41)
«Ώ εχθροί της Αληθείας, τουτέστι του Χριστού!» (Δ’ 46)
Η Αλήθεια είναι ταυτόσημη με τον Χριστό, σύμφωνα με τον συγγραφέα της Ελληνικής Νομαρχίας. Ο Χριστός είναι ο Λόγος της Σοφίας. Δεν μας είπαν οι νεοειδωλολάτρες και οι αρχαιολάτρες τη γνώμη τους γι' αυτά τα αποσπάσματα της Ελληνικής Νομαρχίας.
Για να τελειώνουμε:
Ο Υψηλάντης, κι όχι «το παπαδαριό», όταν κηρύσσει την επανάσταση στη Μολδοβλαχία διακηρύσσει μεταξύ άλλων τα εξής: « (...) Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον τούτον ζυγόν, να ελευθερώσωμεν τήν Πατρίδα, να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον, δια να υψώσωμεν το σημείον δι' ού πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν, και ούτω να εκδικήσωμεν την Πατρίδα, και την ορθόδοξον ημών Πίστιν από την ασεβή των ασεβών καταφρόνησιν».
Οι οπλαρχηγοί Μάρκος Μπότσαρης και Κίτσος Τζαβέλας, κι όχι η «προπαγάνδα της Ορθόδοξης Εκκλησίας» γράφουν στις 28/6/1821 στους Πάργιους: «Ο όφις επατάχθη από τον Σταυρόν (...) Η ιερά σημαία του Σταυρού κυματίζει απανταχού της Ηπειρωτικής ακτής (...). Ελευθερία! Θρησκεία! Πατρίς! Ιδού το έμβλημα ήμών. Η ειρήνη έστω μεθ' υμών αδελφοί. Ημείς λέγομεν την αλήθειαν, άλλοι δ' εισίν εκείνοι οίτινες θέλουσι να εξαπατήσωσιν υμάς».
Όταν λοιπόν ορισμένοι γράφουν ότι «οι Χριστιανοί είναι (κι όχι η ιστορική πραγματικότητα) που ισχυρίζονται ότι οι ήρωες του 1821 πολέμησαν για του Χριστού την πίστη και της Πατρίδος την ελευθερία», το μόνο που δείχνουν είναι το ήθος τους. Άλλωστε, γι' αυτό την αναφέρουν συνεχώς τη ρήση αυτή. Τους πονάει πολύ, που την είπε ο Κολοκοτρώνης.
Πηγή: ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου