36. "Εγώ προτιμώ την αρχαία Ελλάδα, παρά τον εβραιοχριστιανισμό που μας μόλυνε με τη διδασκαλία του. Εγώ είμαι απόγονος των Μαραθωνομάχων, των ηρώων, του Λεωνίδα, των φιλοσόφων, όχι των Εβραίων Αβραάμ, Αββακούμ, Μωυσή και δε συμμαζεύεται".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι νεοπαγανιστές και εθνικιστές αρχαιολάτρες κάνουν λες και οι Χριστιανοί δεν θέλουν να κατάγονται βιολογικά από τους αρχαίους Έλληνες. Και νεοπαγανιστές και Χριστιανοί, όντας Έλληνες κατάγονται (ώς ένα βαθμό) από τους αρχαίους Έλληνες. Ποτέ δεν έκαναν λόγο οι Χριστιανοί για βιολογική καταγωγή τους από τον Αβραάμ ή το Μωυσή. Τους Ορθόδοξους (Έλληνες) δεν τους ενδιαφέρει η βιολογική καταγωγή από τον Αβραάμ. Ενδιαφέρονται για τους Προφήτες, για τους Δίκαιους της Π.Δ. κι όχι για φυλετική συγγένεια με αυτούς ή για πνευματική συγγένεια με τους Εβραίους γενικά κι αόριστα. Άλλωστε, υπάρχουν Δίκαιοι της Π.Δ., που δεν είναι Εβραίοι. Οι εθνικιστές νεοπαγανιστές δεν καταλαβαίνουν τίποτα από αυτά και συκοφαντούν.
Ο Ηρόδοτος γράφει για τους κατοίκους της Ελλάδας: «Ποια γλώσσα μιλούσαν οι Πελασγοί δεν μπορώ ακριβώς να πω. Αν όμως πρέπει, μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα απ' τους Πελασγούς, που ζουν ακόμη τώρα. Οι πρώτοι κατοικούν στην πόλη Κρηστώνα, πάνω από τους Τυρρήνους, κι ήταν κάποτε γείτονες με αυτούς, που σήμερα λέγονται Δωριείς (τότε κατοικούσαν στην περιοχή, που τώρα λέγεται Θεσσαλιώτιδα -προς Δ. Ολύμπου και Όσσης, εκαλείτο και Πελασγιώτις). Οι δεύτεροι έχτισαν στον Ελλήσποντο τις πόλεις Πλακία και Σκυλάκη μαζί με τους Αθηναίους. Τέλος μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα απ' όσες Πελασγικές πόλεις άλλαξαν όνομα. Αν λοιπόν πρέπει να μιλήσουμε σχετικά χρησιμοποιώντας για τεκμήρια τούτα – δω, οι Πελασγοί μιλούσαν βαρβαρική γλώσσα. Αν όλοι οι Πελασγοί ήταν τέτοιοι, οι Πελασγοί της Αττικής, μαζί με τη μεταβολή τους σε Έλληνες, άλλαξαν και τη γλώσσα τους. Ούτε οι Κρηστωνιάτες μιλούν γλώσσα ίδια με τους τωρινούς τους γείτονες, ούτε οι Πλακιανοί. (…...) Η Ελληνική όμως φυλή χρησμοποιεί πάντα την ίδια γλώσσα, από τότε που υπάρχει, καθώς μου φαίνεται». (1, 58)
«Οι Αθηναίοι έδιωξαν από την Αττική τους Πελασγούς» (Ηρόδοτος, 6, 137). «Οι Φοίνικες ήρθαν με τον Θάσο, γιο του Φοίνικα να εποικήσουν το νησί, το οποίο πήρε το όνομά του» (Ηρόδοτος, 6, 74). Επίσης «πρώτα τη Σαμοθράκη την κατοικούσαν οι Πελασγοί. Από τούτους τους Πελασγούς παρέλαβαν οι κάτοικοι της Σαμοθράκης τις τελετουργίες.» (Ηρόδοτος, 2, 51). Ο Ηρόδοτος επίσης λέει: «την Κρήτη ολόκληρη την είχαν παλιά οι βάρβαροι» (1, 173).
«Απομένει να μιλήσουμε για τα έθνη τα οποία ήρθαν σε επιμειξία με τους Κρήτες. Ότι οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήταν οι ονομαζόμενοι Ετεοκρήτες, που θεωρούνται αυτόχθονες, το είπαμε παραπάνω. Μετά απ' αυτούς και πολλές γενιές αργότερα, Πελασγοί, που περιπλανιόνταν ένεκα συνεχών εκστρατειών και μεταναστεύσεων, έφτασαν στην Κρήτη και εγκαταστάθηκαν σε ένα μέρος του νησιού. Τρίτο ήταν, λένε, το γένος των Δωριέων που έφτασε στο νησί με αρχηγό τον Τέκταμο, τον γιο του Δώρου [...]. Τέταρτο γένος που ανακατεύτηκε με τους κατοίκους της Κρήτης ήταν, λένε, ένα συνονθύλευμα βαρβάρων που με τα χρόνια εξομοιώθηκαν στη γλώσσα με τους Έλληνες κατοίκους. Μετά απ' αυτά, επικράτησαν ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς και συνένωσαν τα έθνη του νησιού σε ενιαίο σύνολο [...]» (Διόδωρος Σικελιώτης, 5, 80).
«Τον παλιό καιρό το μεγαλύτερο μέρος της λεγόμενης σήμερα Ελλάδας το κατοικούσαν βάρβαροι», ισχυρίζεται ο Παυσανίας (Αττικά, 41, 8). Ενώ ο Θουκιδίδης γράφει «Φαίνεται δηλαδή πως ο χώρος που λέγεται σήμερα Ελλάδα δεν κατοικιόταν μόνιμα απ’ την παλιά εποχή, μα πως συμβαίνανε πρωτύτερα μετακινήσεις κι εύκολα οι πληθυσμοί εγκαταλείπανε τον τόπο τους, όποτε πιέζονταν απ'’ άλλους» (1, 2).
Ο Θουκιδίδης επίσης γράφει «Ο Μίνωας (...) διαφέντευσε τα νησιά των Κυκλάδων και ίδρυσε μάλιστα πρώτος αποικίες στα περισσότερά τους, αφού έδιωξε απ'’ αυτά τους Κάρες (...)» (1, 4) και «όταν σε τούτο τον [Πελοποννησιακό] πόλεμο γινόταν ο καθαρμός της Δήλου απ' τους Αθηναίους και σηκώθηκαν να μετακομιστούν τα κιβούρια των νεκρών στο νησί, πάνω από μισοί νεκροί βρέθηκαν Κάρες, που αναγνωρίστηκαν απ' το είδος των θαμμένων μαζί τους όπλων κι απ' τον τρόπο της ταφής που ώς τώρα συνηθίζουν» (1,8). Δηλαδή, οι Κυκλάδες κατοικούνταν από τους Κάρες.
Οι κάτοικοι της νήσου Σκύρου ήταν μη Έλληνες, οι αποκαλούμενοι Δόλοπες: «έπειτα [οι Αθηναίοι], εξανδραπόδισαν το νησί του Αιγαίου, Σκύρο, που το κατοικούσαν οι Δόλοπες, κι εγκατέστησαν εκεί δικούς τους κατοίκους» (Θουκιδίδης, 1, 98). Κατά τον Πλούταρχο, οι Δόλοπες ήταν βάρβαροι και ζούσαν από την πειρατεία.
Οι κάτοικοι του Αμφιλοχικού Άργους (στη σημερινή Αμφιλοχία) δεν μιλούσαν Ελληνικά. «Πολλές γενιές υστερότερα, κάτω από την πίεση των συμφορών που τους βρήκαν, οι κάτοικοι του νέου Άργους προσκάλεσαν τους γείτονες της αμφιλοχικής χώρας Αμβρακιώτες να συγκατοικήσουν μαζί τους, οπότε και πρωτόμαθαν την ελληνική γλώσσα που μιλούν σήμερα από τους συνοίκους τους Αμβρακιώτες, ενώ οι άλλοι Αμφιλόχιοι είναι βάρβαροι» (Θουκιδίδης, 2, 68, 5).
Πολλοί κάτοικοι της Ηπείρου (π.χ. οι Χάονες) αποκαλούνται «βάρβαροι» (Θουκιδίδης 2, 80, 5), αλλά και το κράτος του Θρακός βασιλιά Σιτάλκη, που περιελάμβανε την ανατολική Βαλκανική αποκαλείται «βαρβαρική χώρα» (Θουκιδίδης, 2, 97, 3).
Οι Ευρυτάνες, «που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των Αιτωλών, μιλούν γλώσσα ολότελα ακατάληπτη και τρώνε, κατά πως λένε, ωμό κρέας» (Θουκιδίδης, 3, 94, 5).
Στο σημείο όπου αρχίζει η χερσόνησος του Αγίου Όρους, υπήρχαν οι πόλεις «Θυσσός, οι Κλεωνές, το Ακρόθωο, ο Ολόφυξος και το Δίο, που κατοικούνται από ανάμικτα έθνη δίγλωσσων βαρβάρων, που εκτός από τη δική τους μιλούσαν δηλαδή και την ελληνική. Υπάρχει, επίσης, ανάμεσα στον πληθυσμό τους και ολιγάριθμο χαλκιδικό στοιχείο, η πλειοψηφία τους όμως, είναι Πελασγοί, από τους Τυρρηνούς που εγκαταστάθηκαν κάποτε στη Λήμνο και την Αθήνα, Βισαλτοί και Κρηστωναίοι και Ηδώνες, σκόρπιοι όλοι τούτοι σε μικρές πόλεις» (Θουκιδίδης, 4, 109, 3-5). Φυσικά, ο Ηρόδοτος κι ο Θουκιδίδης, όταν γράφουν ότι οι Πελασγοί δεν είναι Έλληνες, αλλά βάρβαροι, δεν το ισχυρίζονται αυθαίρετα, δίχως στοιχεία για το παρελθόν, αλλά συγκρίνοντας τους Έλληνες με όσους Πελασγούς είχαν απομείνει στην εποχή τους και ζούσαν σε διάφορα μέρη του ελλαδικού χώρου.
«Και η περιοχή ολόκληρος, η οποία καλείται σήμερον Ιωνία, κατοικείτο υπό Κάρων και Λελέγων, εκδιώξαντες δε τούτους οι Ίωνες κατέλαβον την χώραν. (...) Ότι οι Λέλεγες υπήρξαν βάρβαροι, το μόνον γεγονός της αναμίξεώς των με τους Κάρας θα ήτο αρκετόν να το αποδείξη, ότι δε έζων βίον πλάνητα από παλαιά και με τον λαόν εκείνον και μόνοι των, τούτο αποδεικνύεται και εκ των πολιτειών του Αριστοτέλους. Ούτως εις μεν την πολιτείαν των Ακαρνών ο Αριστοτέλης λέγει ότι εν μεν μέρος ταύτην κατώκουν οι Κουρήτες, το δε άλλο μέρος, το δυτικόν, κατείχετο από τους Λέλεγας κατ' αρχάς» (Στράβωνα, Γεωγραφικά, 7, 2, c 321).
«Ο Εκαταίος λοιπόν ο Μιλήσιος λέγει περί της Πελοποννήσου, ότι προτού καταλάβουν ταύτην οι Έλληνες, είχε καταληφθεί υπό των βαρβάρων. Σχεδόν δε ολόκληρος η Ελλάδα υπήρξε παλαιά κατοικία των βαρβάρων, αν κρίνωμεν από τας μαρτυρίας των ιδίων αυτής χρονικών. Ούτως ο μεν Πέλοψ έφερεν λαόν εκ της Φρυγίας και τον εγκατέστησεν εις την κληθείσαν απ' αυτόν Πελοπόννησον, ο δε Δαναός εξ Αιγύπτου, οι δε Δρύοπες, οι Καύκωνες, οι Πελασγοί, οι Λέλεγες και άλλοι τοιούτοι λαοί κατέλαβον τα εντεύθεν και πέραν του Ισθμού μέρη˙ διότι την μεν Αττικήν κατέλαβον οι μετά τον Εύμολπον Θράκες, την δε Δαυλίδα της Φωκίδος ο Τηρεύς, την Καδμείαν οι μετά του Κάδμου Φοίνικες, την δε κυρίως καλουμένην Βοιωτίαν οι Άονες, Τέμμικες και Ύαντες˙ η βαρβαρική άλλως τε καταγωγή των λαών τούτων καταφαίνεται από μερικά ονόματα, ως Κέκροψ, Κόδρος, Αίκλος, Κόθος, Δρύμας, Κρίνακος. Και σήμερον η Ελλάδα έχει ακόμη τους Θράκας, τους Ιλλυρίους και Ηπειρώτας εις τα πλευρά της˙ αλλά πρέπει η γειτνίαση αυτή άλλοτε να ήτο πολύ πλησιεστέρα, αφού μέγα τμήμα της Ελλάδος αναντιλέκτως κατέχεται και σήμερον από βαρβάρους, ως μαρτυρούν οι Θράκες, τους οποίους συναντώμεν εις την Μακεδονίαν, και ωρισμένα μέρη της Θεσσαλίας, οι Θεσπρωτοί, οι Κασσωπαίοι, οι Αμφίλοχοι, οι Μολοττοί και οι Αθαμάνες, όλοι λαοί ηπειρωτικοί, οι οποίοι κατέχουν τα μέρη της Ακαρνανίας και της Αιτωλίας» (Στράβωνα, Γεωγραφικά, 7, c321).
Δεν έχει επίσης νόημα να μιλούμε για αυτόχθονες κατοίκους οποιουδήποτε τόπου. Έχουν γίνει τόσες χιλιάδες μετακινήσεις, βίαιες συνήθως, που σχεδόν κανείς δεν είναι «αυτόχθονας». Για παράδειγμα, οι αρχαίοι Μακεδόνες, που αρχικά ήταν ένα ηπειρωτικό φύλο και είχαν κατέβει στη Δ. Μακεδονία, ήδη ώς τα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου είχαν διώξει τους αρχαίους κατοίκους της σημερινής κεντρικής και ανατολικής Μακεδονίας: «τη σημερινή, όμως, παραθαλάσσια Μακεδονία κατέκτησαν κι έγιναν βασιλάδες της (...) αφού έδιωξαν από την Πιερία τους Πιέριους, που έχτισαν και κατοίκησαν, αργότερα, τη Φάγρητα κι άλλα μέρη στους πρόποδες του Παγγαίου πέρα από το Στρυμόνα, κι απ'’ τη χώρα που λέγεται Βοττία τους Βοττιαίους, (...) κι ύστερα, αφού έδιωξαν τους Ηδώνες, πήραν και νέμονται από τότε τη χώρα πέρα από τον Αξιό ώς το Στρυμόνα που λέγεται Μυγδονία. Έδιωξαν, ακόμα, κι από την Εορδία, τους Εορδούς, που οι περισσότεροι τους σκοτώθηκαν (...) καθώς κι απ' την Αλμωπία τους Άλμωπες (...)» (Θουκιδίδης, 2, 99). Οι Μεσσήνιοι είχαν εγκαταστηθεί στην Ναύπακτο, μετά από την παράδοση της Ιθώμης (Θουκιδίδης, 1, 103). «Ανάγκασαν οι Αθηναίοι τους Αιγινήτες να σηκωθούν να φύγουν από την Αίγινα, κι αυτοί και οι γυναίκες τους και τα παιδιά τους (..) έστειλαν ύστερα από λίγο τους νέους κατοίκους. (...) Όσο για τους πρόσφυγες Αιγινήτες, οι Λακεδαιμόνιοι τους έδωσαν τη Θυρέα να μένουν και να νέμονται (..) στη μεθόριο ανάμεσα Αργολίδα και Λακωνική φτάνοντας ώς κάτω στη θάλασσα. Άλλοι, από τους Αιγινήτες κατοίκησαν εκεί κι άλλοι σκόρπισαν στην υπόλοιπη Ελλάδα» (Θουκιδίδης 2, 27). Οι αρχαίοι Πλαταιείς σφάχτηκαν και οι γυναίκες με τα παιδιά τους πουλήθηκαν ως δούλοι κι η πόλη ισοπεδώθηκε (Θουκιδίδης, 3, 68, 2). Αμέσως μετά τη μάχη της Πύδνας, το 168 π.Χ., οι Ρωμαίοι κατέστρεψαν 70 ηπειρωτικές πόλεις και πούλησαν τους αυτόχθονες Ηπειρώτες κατοίκους ως δούλους. Τον 7ο αι. μ.Χ., σύμφωνα με τα «Θαύματα του Αγίου Δημητρίου», που αναφέρονται σε γεγονότα του 614-618, βρίσκουμε σλαβικά φύλα, τους Δραγουβίτες, το πιο πολυάριθμο φύλο που τοποθετείται στη ΒΔ Μακεδονία, στην περιοχή ανάμεσα στη Βέροια και το Μοναστήρι, τους Σαγουδάτους στα νότια των Δραγουβίτων, τους Βελεγεζήτες στη Θεσσαλία και τους Βαϊουνίτες ίσως στην Ήπειρο. Στα τέλη του 7ου (676-8) μνημονεύονται δύο ακόμη σλαβικά φύλα: οι Ρηγχίνοι, πιθανότατα στη Χαλκιδική, και οι Στρυμονίτες, στην κοιλάδα του Στρυμόνα. Δύο αιώνες αργότερα μαρτυρούνται οι Σμολεάνοι κοντά στο Νέστο» (Μ. Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, Βυζάντιο και Σλάβοι – Ελλάδα και Βαλκάνια (6ος-20ος αι.), εκδ. Βάνιας, σ. 83). Επίσης, υπάρχουν οι Εζερίτες και οι Μηλιγγοί στη Λακωνία, τον 9ο αι. Είπατε τίποτε για «απευθείας καταγωγή» όσων κατοικούν σε μια περιοχή από τους αρχέγονους κατοίκους της ίδιας περιοχής;
Οι νεοπαγανιστές μιλούν για πραγματικούς Έλληνες. Πώς, όμως, γνωρίζουν ότι οι ίδιοι είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων; Έχουν κάνει εξέταση DNA; Ακόμη και στην περίπτωση, όπου το μεγαλύτερο τμήμα των Νεοελλήνων είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, θα υπάρχει ένα ποσοστό, μεγαλύτερο ή μικρότερο, Νεοελλήνων που δεν είναι ελληνικής καταγωγής. Πώς γνωρίζουν οι νεοπαγανιστές, ότι δεν είναι απόγονοι εκχριστιανισμένων, εξελληνισμένων Εβραίων του ελλαδικού χώρου; Πώς είναι τόσο σίγουροι ότι κατάγονται από το Λεωνίδα κι όχι από τους Είλωτες ή τους βάρβαρους Εζερίτες; Πώς είναι τόσο σίγουροι ότι δεν είναι μακρινοί απόγονοι Νορμανδών, Φράγκων, Τούρκων, Βουλγάρων, Αλβανών, Βησιγότθων; Μπορεί αυτό το δέκα τοις εκατό του «βαρβαρικού» αίματος διανεμημένο στον ελληνικό λαό, σε αυτούς να είναι είκοσι ή σαράντα τοις εκατό. Πού το ξέρουν; Έχουν αποδείξεις για το γενεαλογικό τους δέντρο; Αν ήταν σίγουροι, θα έπρεπε να έχουν κάνει εξετάσεις. Αφού δεν είναι σίγουροι, μη έχοντας κάνει «φυλετικές» εξετάσεις, ας μην βασίζουν τον νεοελληνικό πατριωτισμό τόσο πολύ στη φυλή.
Θα αναφερθούμε εδώ στη θεωρία του Άρη Πουλιανού και του γιου του Νικόλαου Πουλιανού, ότι ο άνθρωπος των Πετραλώνων είναι ηλικίας 800.000 ετών και ότι ο πρώτος άνθρωπος έζησε στην Ελλάδα πριν από 11.000.000 χρόνια (όπως το ισχυρίζεται στον Δαυλό τ. 230). Θα αρχίσουμε από το δεύτερο θέμα. «Η γενετική ανάλυση τοποθετεί την εμφάνιση των πρώτων ανθρωπιδών πριν από περίπου 6,5 εκατ. έτη. Την επιστημονική θεωρία επιβεβαίωσε η πλέον πρόσφατη ανακάλυψη, τον Ιούλιο του 2002, του προγόνου μας που έζησε στο Τσαντ πριν 6,5 ή 7 εκατομμύρια χρόνια, του Sahelanthropus Tchadensis (βλ. και R. Leaky, The origins of Mankind, Phoenix, Λονδινο 1999 και K. Wong, Meave Leaky et. al., in “New Look at Human Evolution”, Scientific American, Special Edition, τόμ. 13, αρ. 2, 25 Αυγούστου 2003). Απολιθώματα και ευρήματα που χρονολογούνται μέχρι πριν 2 εκ. χρόνια εντοπίζονται αποκλειστικά στην Αφρική και κυρίως στην Ανατολική. (...) [Ο Πουλιανός] πάει ακόμη πιο πίσω: «ο άνθρωπος πρωτοεμφανίζεται εδώ... πριν από 11 ή 12 εκατομμύρια χρόνια». Ο πρώτος μαθητής του γυμνασίου γνωρίζει ή τουλάχιστον είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει, πως πριν 11 ή 12 εκατομμύρια χρόνια όχι μόνο δεν έχει εμφανιστεί δείγμα ανθρωπιδών αλλά δεν είχαν καν δημιουργηθεί οι σύγχρονες κατηγορίες των πιθήκων, ενώ τα απολιθώματα των πρωτευόντων (primates) που διασώζονται ανήκουν σε είδη που δεν απαντώνται σήμερα.
Ο υποφαινόμενος έχει μια προσωπική εμπειρία για τον τρόπο που ο κ. Πουλιανός κατασκευάζει την ανθρωπολογική του θεωρία(!). Σε διάλεξή του στο «Πνευματικό Κέντρο» του Δήμου Αθηναίων, το 2001, ρωτήθηκε από τον συγγραφέα αυτού του κειμένου σε τι στηρίζει την άποψή του, πως ο άνθρωπος εμφανίστηκε πριν 8 εκατ. χρόνια στην Ελλάδα, τη στιγμή που όλη η διεθνής βιβλιογραφία μιλούσε για 6 εκατ. το πολύ, και μάλιστα στην Αφρική και μόνο. Η απάντησή του στο ερώτημά μου ήταν απολύτως χαρακτηριστική: "Πριν από μερικές δεκάδες χρόνια, όταν είχε ανακαλυφθεί η "Λούσυ", μιλούσαν για 3,5 εκατ. χρόνια. Τώρα έφθασαν στα έξι. Άρα κάποτε θα φτάσουν και στα επτά οκτώ που λέω εγώ". Στο μεταξύ, τα οκτώ τα έκανε ένδεκα και ούτω καθ' εξής. Και όμως την ίδια ακριβώς στιγμή που δίνεται η συνέντευξη του Άρη Πουλιανού στον Δαυλό (τ. 230), σε άρθρο του έτερου ανθρωπολόγου, του Νίκου Πουλιανού, στην Ελληνική Αγωγή, αναφέρονται τα εξής: "Σήμερα η Μοριακή Βιολογία δίνει ηλικία διαχωρισμού του ανθρώπου από τον κλάδο των Πριμάτων (primates) περί τα 6 εκατ. χρόνια. Εμείς θα επιμείνουμε στα συν-πλην 1 εκατ. χρόνια" (Ελλ. Αγωγή τ. 48). Έτσι την ίδια ακριβώς στιγμή, το 2001, ο Άρης Πουλιανός υποστήριζε σε διάλεξη τη θεωρία των οκτώ εκατομμυρίων ετών, όπως ακριβώς αποκάλυπτε ο Νικόλαος Πουλιανός στην Ελληνική Αγωγή, και παράλληλα, στον Δαυλό, ο πρώτος «ανέβαινε» στα ένδεκα εκατ. χρόνια! Τι είναι όμως τρία ή τέσσερα εκατομμύρια χρόνια για τους Έλληνες «ανθρωπολόγους»;» (Γ. Καραμπελιά, «Το περιοδικό Δαυλός από την ελληνοκεντρικότητα στον αρχάνθρωπο», Άρδην, τ. 52-53, σ. 42, 43).
Αντίστοιχα, για το θέμα της χρονολόγησης του ανθρώπου των Πετραλώνων, το οποίο δείχνει τις μεθόδους του Πουλιανού και των ελληνοκεντρικών τύπου Δαυλού, ισχύουν τα εξής: «Προς στιγμή φάνηκε ότι οι χρονολογήσεις του Πουλιανού [σημ.: ότι ο άνθρωπος των Πετραλώνων ήταν 800.000 ετών, ο αρχαιότερος της Ευρώπης] αντανακλούσαν μια γεωφυσική πραγματικότητα. Οφείλουμε επιστημονική ευγνωμοσύνη στην ομάδα των Γερμανών ραδιοχρονολογητών του κ. Henning, η οποία αντιλήφθηκε έγκαιρα ότι παραπλανήθηκε από τον κ. Πουλιανό χρονολογώντας δείγματα από βαθύτερα στρώματα, τα οποία τους τα εμφάνιζε ως επιφανειακά.
Η χρονολόγηση του σταλαγμιτικού υλικού που περιβάλλει το κρανίο των Πετραλώνων από την ίδια ομάδα και η δημοσίευση των αποτελεσμάτων στο περιοδικό Nature έλυσε οριστικά το πρόβλημα των απίθανα υψηλών χρονολογήσεων. Ο κ. Πουλιανός δεν μπόρεσε να απαντήσει πειστικά. Αλλά η ομάδα του κ. Henning προχώρησε και σε άλλες αποκαλύψεις, ότι π.χ. τα λεγόμενα ίχνη φωτιάς, ηλικίας 1.000.000 χρόνων, και άρα τα αρχαιότερα της Ευρώπης, δεν είναι τίποτε άλλο από μία συσσωμάτωση αλάτων μαγγανίου. Ο δε καθηγητής M. Day, με άρθρο του στο περιοδικό Nature, χαρακτηρίζει τα περί σκελετών που «εντοπίσθηκαν» στο σπήλαιο ως «Ελληνικά Πυροτεχνήματα» και αποδεικνύει ότι πρόκειται για οστά ζώων.
Ανάλογες καταστάσεις παρατηρήθηκαν και στο συνέδριο Παλαιοανθρωπολογίας στη Νίκαια, όπου παρουσιάσθηκαν και «λίθινα εργαλεία» από το σπήλαιο Πετραλώνων, τα οποία όμως είχαν ήδη δημοσιευθεί νωρίτερα ως προερχόμενα από την Εύβοια.
Η μεγαλύτερη όμως «παρανόηση» αφορά τα λεγόμενα οστά του Homo erectus trigliensis, ηλικίας 11-12.000.000 χρόνων. Είναι προφανές ότι η ονομασία είναι συνειδητά λανθασμένη και παραπειστική διότι, με τα σημερινά γνωστά δεδομένα, η εμφάνιση του Homo erectus χρονολογείται περίπου στα 2.000.000 χρόνια, η δε διαφοροποίηση του αρχικού κοινού προγόνου των εξελικτικών γραμμών πιθήκων και ανθρώπου δεν υπερβαίνει τα 6.000.000.
Ανάλογες επεμβάσεις στην εξελικτική ιστορία έγιναν και με τον εξωτικό Helladopithecus semierectus που, όπως αποδείχθηκε σε άρθρο μου στην εφημερίδα Καθημερινή, αποτελούσε τερατούργημα φαντασίας αλλά αποδείκνυε ότι ο κ. Πουλιανός αγνοούσε ή δεν κατείχε στοιχειώδεις ανατομικές γνώσεις» (Νίκου Ξυροτύρη, καθηγητή της Ανθρωπολογίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, «Η καταγωγή των Ελλήνων», Άρδην, τ. 52-53, σ. 54). Τα σχόλια είναι περιττά.
Όσο κι αν ένα τμήμα των νεοπαγανιστών αρνείται οποιαδήποτε σχέση με τον φυλετισμό και τις θεωρίες της αμόλυντης ράτσας, εκεί καταλήγει αναπόφευκτα η ιδέα του νεοπαγανισμού περί «επιστροφής στο αμόλυντο ελληνικό παρελθόν». Διότι οι άνθρωποι αυτοί, εθνικιστές αρχαιολάτρες και παρελθοντολάγνοι, χρειάζονται μία «αντικειμενική», εκατό τοις εκατό σίγουρη απόδειξη πως ο καθένας τους προσωπικά είναι απευθείας απόγονος των Σαλαμινομάχων και του Αγαμέμνονα. Αυτή η απόδειξη είναι αναγκαστικά σε τελική ανάλυση τα κρανία, τα κόκκαλα και τα DNA. Έτσι άλλωστε (έχοντας δηλαδή μια τέτοια «απόδειξη») θα μπορούν αργότερα άνετα να υβρίζουν ως «ύποπτης εθνικής καταγωγής» κι ως «ανθέλληνα» όποιον συμπατριώτη τους διαφωνεί με τις ιδέες τους.
Όλοι από κάπου καταγόμαστε. Μας κάνει ανώτερους η δόξα του πατέρα μας; Κατ' ουσίαν πρόκειται για μία νοοτροπία αγέλης («καταγώμαστε βιολογικά από τον Χ άρα πρέπει να είμαστε σαν κι αυτόν, το κοπάδι του») που δεν αφήνει χώρο για δημιουργία και πνευματική ελευθερία στους «απογόνους». Αν οι Έλληνες της κλασσικής εποχής διακατέχονταν από τέτοια προγονοπληξία, θα απομιμούνταν τους Μυκηναίους και τους Μινωίτες προγόνους τους και δεν θα αποτολμούσαν να δημιουργήσουν ανεξάρτητα και αυτόνομα.
Δεν έχει νόημα επίσης η προσπάθεια των απόψεων περί (εξίσου εθνικιστικού) «παγκόσμιου ελληνισμού». Μερικές φορές, οι καρποί αυτών των απόψεων είναι να ετυμολογούνται οι γλώσσες των Ιαπώνων, των Τούρκων, των Εβραίων, των Λατίνων, των Πολυνήσιων κ.ά. από αρχαίες ελληνικές, ώστε να αποδειχτεί ότι οι λαοί αυτοί έχουν μακρινή ελληνική καταγωγή. Αυτή η προσπάθεια, εκτός του ότι προκαλεί γέλια στους γλωσσολόγους, θυμίζει δύο παρόμοιες απόπειρες. Μια του Έλληνα πατέρα της πρωταγωνίστριας της αμερικανικής ταινίας Γάμος αλά ελληνικά, ο οποίος ισχυριζόταν ότι η ιαπωνική λέξη κιμονό προέρχεται από την ελληνική χειμώνας, επειδή το κιμονό φοριέται το χειμώνα. Η άλλη απόπειρα – στα σοβαρά αυτή τη φορά – είναι του πρωην Τούρκου πρωθυπουργού Οζάλ, ο οποίος σε ένα βιβλίο του ισχυριζόταν ότι το όνομα Αγαμέμνων προέρχεται από την τουρκική λέξη Aga Memnun, αγάς Μεμνούν˙ κι ότι το Αιγαίο προέρχεται από την τουρκική λέξη Ege, που σημαίνει αφέντης.
Ο Ηρόδοτος γράφει για τους κατοίκους της Ελλάδας: «Ποια γλώσσα μιλούσαν οι Πελασγοί δεν μπορώ ακριβώς να πω. Αν όμως πρέπει, μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα απ' τους Πελασγούς, που ζουν ακόμη τώρα. Οι πρώτοι κατοικούν στην πόλη Κρηστώνα, πάνω από τους Τυρρήνους, κι ήταν κάποτε γείτονες με αυτούς, που σήμερα λέγονται Δωριείς (τότε κατοικούσαν στην περιοχή, που τώρα λέγεται Θεσσαλιώτιδα -προς Δ. Ολύμπου και Όσσης, εκαλείτο και Πελασγιώτις). Οι δεύτεροι έχτισαν στον Ελλήσποντο τις πόλεις Πλακία και Σκυλάκη μαζί με τους Αθηναίους. Τέλος μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα απ' όσες Πελασγικές πόλεις άλλαξαν όνομα. Αν λοιπόν πρέπει να μιλήσουμε σχετικά χρησιμοποιώντας για τεκμήρια τούτα – δω, οι Πελασγοί μιλούσαν βαρβαρική γλώσσα. Αν όλοι οι Πελασγοί ήταν τέτοιοι, οι Πελασγοί της Αττικής, μαζί με τη μεταβολή τους σε Έλληνες, άλλαξαν και τη γλώσσα τους. Ούτε οι Κρηστωνιάτες μιλούν γλώσσα ίδια με τους τωρινούς τους γείτονες, ούτε οι Πλακιανοί. (…...) Η Ελληνική όμως φυλή χρησμοποιεί πάντα την ίδια γλώσσα, από τότε που υπάρχει, καθώς μου φαίνεται». (1, 58)
«Οι Αθηναίοι έδιωξαν από την Αττική τους Πελασγούς» (Ηρόδοτος, 6, 137). «Οι Φοίνικες ήρθαν με τον Θάσο, γιο του Φοίνικα να εποικήσουν το νησί, το οποίο πήρε το όνομά του» (Ηρόδοτος, 6, 74). Επίσης «πρώτα τη Σαμοθράκη την κατοικούσαν οι Πελασγοί. Από τούτους τους Πελασγούς παρέλαβαν οι κάτοικοι της Σαμοθράκης τις τελετουργίες.» (Ηρόδοτος, 2, 51). Ο Ηρόδοτος επίσης λέει: «την Κρήτη ολόκληρη την είχαν παλιά οι βάρβαροι» (1, 173).
«Απομένει να μιλήσουμε για τα έθνη τα οποία ήρθαν σε επιμειξία με τους Κρήτες. Ότι οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήταν οι ονομαζόμενοι Ετεοκρήτες, που θεωρούνται αυτόχθονες, το είπαμε παραπάνω. Μετά απ' αυτούς και πολλές γενιές αργότερα, Πελασγοί, που περιπλανιόνταν ένεκα συνεχών εκστρατειών και μεταναστεύσεων, έφτασαν στην Κρήτη και εγκαταστάθηκαν σε ένα μέρος του νησιού. Τρίτο ήταν, λένε, το γένος των Δωριέων που έφτασε στο νησί με αρχηγό τον Τέκταμο, τον γιο του Δώρου [...]. Τέταρτο γένος που ανακατεύτηκε με τους κατοίκους της Κρήτης ήταν, λένε, ένα συνονθύλευμα βαρβάρων που με τα χρόνια εξομοιώθηκαν στη γλώσσα με τους Έλληνες κατοίκους. Μετά απ' αυτά, επικράτησαν ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς και συνένωσαν τα έθνη του νησιού σε ενιαίο σύνολο [...]» (Διόδωρος Σικελιώτης, 5, 80).
«Τον παλιό καιρό το μεγαλύτερο μέρος της λεγόμενης σήμερα Ελλάδας το κατοικούσαν βάρβαροι», ισχυρίζεται ο Παυσανίας (Αττικά, 41, 8). Ενώ ο Θουκιδίδης γράφει «Φαίνεται δηλαδή πως ο χώρος που λέγεται σήμερα Ελλάδα δεν κατοικιόταν μόνιμα απ’ την παλιά εποχή, μα πως συμβαίνανε πρωτύτερα μετακινήσεις κι εύκολα οι πληθυσμοί εγκαταλείπανε τον τόπο τους, όποτε πιέζονταν απ'’ άλλους» (1, 2).
Ο Θουκιδίδης επίσης γράφει «Ο Μίνωας (...) διαφέντευσε τα νησιά των Κυκλάδων και ίδρυσε μάλιστα πρώτος αποικίες στα περισσότερά τους, αφού έδιωξε απ'’ αυτά τους Κάρες (...)» (1, 4) και «όταν σε τούτο τον [Πελοποννησιακό] πόλεμο γινόταν ο καθαρμός της Δήλου απ' τους Αθηναίους και σηκώθηκαν να μετακομιστούν τα κιβούρια των νεκρών στο νησί, πάνω από μισοί νεκροί βρέθηκαν Κάρες, που αναγνωρίστηκαν απ' το είδος των θαμμένων μαζί τους όπλων κι απ' τον τρόπο της ταφής που ώς τώρα συνηθίζουν» (1,8). Δηλαδή, οι Κυκλάδες κατοικούνταν από τους Κάρες.
Οι κάτοικοι της νήσου Σκύρου ήταν μη Έλληνες, οι αποκαλούμενοι Δόλοπες: «έπειτα [οι Αθηναίοι], εξανδραπόδισαν το νησί του Αιγαίου, Σκύρο, που το κατοικούσαν οι Δόλοπες, κι εγκατέστησαν εκεί δικούς τους κατοίκους» (Θουκιδίδης, 1, 98). Κατά τον Πλούταρχο, οι Δόλοπες ήταν βάρβαροι και ζούσαν από την πειρατεία.
Οι κάτοικοι του Αμφιλοχικού Άργους (στη σημερινή Αμφιλοχία) δεν μιλούσαν Ελληνικά. «Πολλές γενιές υστερότερα, κάτω από την πίεση των συμφορών που τους βρήκαν, οι κάτοικοι του νέου Άργους προσκάλεσαν τους γείτονες της αμφιλοχικής χώρας Αμβρακιώτες να συγκατοικήσουν μαζί τους, οπότε και πρωτόμαθαν την ελληνική γλώσσα που μιλούν σήμερα από τους συνοίκους τους Αμβρακιώτες, ενώ οι άλλοι Αμφιλόχιοι είναι βάρβαροι» (Θουκιδίδης, 2, 68, 5).
Πολλοί κάτοικοι της Ηπείρου (π.χ. οι Χάονες) αποκαλούνται «βάρβαροι» (Θουκιδίδης 2, 80, 5), αλλά και το κράτος του Θρακός βασιλιά Σιτάλκη, που περιελάμβανε την ανατολική Βαλκανική αποκαλείται «βαρβαρική χώρα» (Θουκιδίδης, 2, 97, 3).
Οι Ευρυτάνες, «που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των Αιτωλών, μιλούν γλώσσα ολότελα ακατάληπτη και τρώνε, κατά πως λένε, ωμό κρέας» (Θουκιδίδης, 3, 94, 5).
Στο σημείο όπου αρχίζει η χερσόνησος του Αγίου Όρους, υπήρχαν οι πόλεις «Θυσσός, οι Κλεωνές, το Ακρόθωο, ο Ολόφυξος και το Δίο, που κατοικούνται από ανάμικτα έθνη δίγλωσσων βαρβάρων, που εκτός από τη δική τους μιλούσαν δηλαδή και την ελληνική. Υπάρχει, επίσης, ανάμεσα στον πληθυσμό τους και ολιγάριθμο χαλκιδικό στοιχείο, η πλειοψηφία τους όμως, είναι Πελασγοί, από τους Τυρρηνούς που εγκαταστάθηκαν κάποτε στη Λήμνο και την Αθήνα, Βισαλτοί και Κρηστωναίοι και Ηδώνες, σκόρπιοι όλοι τούτοι σε μικρές πόλεις» (Θουκιδίδης, 4, 109, 3-5). Φυσικά, ο Ηρόδοτος κι ο Θουκιδίδης, όταν γράφουν ότι οι Πελασγοί δεν είναι Έλληνες, αλλά βάρβαροι, δεν το ισχυρίζονται αυθαίρετα, δίχως στοιχεία για το παρελθόν, αλλά συγκρίνοντας τους Έλληνες με όσους Πελασγούς είχαν απομείνει στην εποχή τους και ζούσαν σε διάφορα μέρη του ελλαδικού χώρου.
«Και η περιοχή ολόκληρος, η οποία καλείται σήμερον Ιωνία, κατοικείτο υπό Κάρων και Λελέγων, εκδιώξαντες δε τούτους οι Ίωνες κατέλαβον την χώραν. (...) Ότι οι Λέλεγες υπήρξαν βάρβαροι, το μόνον γεγονός της αναμίξεώς των με τους Κάρας θα ήτο αρκετόν να το αποδείξη, ότι δε έζων βίον πλάνητα από παλαιά και με τον λαόν εκείνον και μόνοι των, τούτο αποδεικνύεται και εκ των πολιτειών του Αριστοτέλους. Ούτως εις μεν την πολιτείαν των Ακαρνών ο Αριστοτέλης λέγει ότι εν μεν μέρος ταύτην κατώκουν οι Κουρήτες, το δε άλλο μέρος, το δυτικόν, κατείχετο από τους Λέλεγας κατ' αρχάς» (Στράβωνα, Γεωγραφικά, 7, 2, c 321).
«Ο Εκαταίος λοιπόν ο Μιλήσιος λέγει περί της Πελοποννήσου, ότι προτού καταλάβουν ταύτην οι Έλληνες, είχε καταληφθεί υπό των βαρβάρων. Σχεδόν δε ολόκληρος η Ελλάδα υπήρξε παλαιά κατοικία των βαρβάρων, αν κρίνωμεν από τας μαρτυρίας των ιδίων αυτής χρονικών. Ούτως ο μεν Πέλοψ έφερεν λαόν εκ της Φρυγίας και τον εγκατέστησεν εις την κληθείσαν απ' αυτόν Πελοπόννησον, ο δε Δαναός εξ Αιγύπτου, οι δε Δρύοπες, οι Καύκωνες, οι Πελασγοί, οι Λέλεγες και άλλοι τοιούτοι λαοί κατέλαβον τα εντεύθεν και πέραν του Ισθμού μέρη˙ διότι την μεν Αττικήν κατέλαβον οι μετά τον Εύμολπον Θράκες, την δε Δαυλίδα της Φωκίδος ο Τηρεύς, την Καδμείαν οι μετά του Κάδμου Φοίνικες, την δε κυρίως καλουμένην Βοιωτίαν οι Άονες, Τέμμικες και Ύαντες˙ η βαρβαρική άλλως τε καταγωγή των λαών τούτων καταφαίνεται από μερικά ονόματα, ως Κέκροψ, Κόδρος, Αίκλος, Κόθος, Δρύμας, Κρίνακος. Και σήμερον η Ελλάδα έχει ακόμη τους Θράκας, τους Ιλλυρίους και Ηπειρώτας εις τα πλευρά της˙ αλλά πρέπει η γειτνίαση αυτή άλλοτε να ήτο πολύ πλησιεστέρα, αφού μέγα τμήμα της Ελλάδος αναντιλέκτως κατέχεται και σήμερον από βαρβάρους, ως μαρτυρούν οι Θράκες, τους οποίους συναντώμεν εις την Μακεδονίαν, και ωρισμένα μέρη της Θεσσαλίας, οι Θεσπρωτοί, οι Κασσωπαίοι, οι Αμφίλοχοι, οι Μολοττοί και οι Αθαμάνες, όλοι λαοί ηπειρωτικοί, οι οποίοι κατέχουν τα μέρη της Ακαρνανίας και της Αιτωλίας» (Στράβωνα, Γεωγραφικά, 7, c321).
Δεν έχει επίσης νόημα να μιλούμε για αυτόχθονες κατοίκους οποιουδήποτε τόπου. Έχουν γίνει τόσες χιλιάδες μετακινήσεις, βίαιες συνήθως, που σχεδόν κανείς δεν είναι «αυτόχθονας». Για παράδειγμα, οι αρχαίοι Μακεδόνες, που αρχικά ήταν ένα ηπειρωτικό φύλο και είχαν κατέβει στη Δ. Μακεδονία, ήδη ώς τα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου είχαν διώξει τους αρχαίους κατοίκους της σημερινής κεντρικής και ανατολικής Μακεδονίας: «τη σημερινή, όμως, παραθαλάσσια Μακεδονία κατέκτησαν κι έγιναν βασιλάδες της (...) αφού έδιωξαν από την Πιερία τους Πιέριους, που έχτισαν και κατοίκησαν, αργότερα, τη Φάγρητα κι άλλα μέρη στους πρόποδες του Παγγαίου πέρα από το Στρυμόνα, κι απ'’ τη χώρα που λέγεται Βοττία τους Βοττιαίους, (...) κι ύστερα, αφού έδιωξαν τους Ηδώνες, πήραν και νέμονται από τότε τη χώρα πέρα από τον Αξιό ώς το Στρυμόνα που λέγεται Μυγδονία. Έδιωξαν, ακόμα, κι από την Εορδία, τους Εορδούς, που οι περισσότεροι τους σκοτώθηκαν (...) καθώς κι απ' την Αλμωπία τους Άλμωπες (...)» (Θουκιδίδης, 2, 99). Οι Μεσσήνιοι είχαν εγκαταστηθεί στην Ναύπακτο, μετά από την παράδοση της Ιθώμης (Θουκιδίδης, 1, 103). «Ανάγκασαν οι Αθηναίοι τους Αιγινήτες να σηκωθούν να φύγουν από την Αίγινα, κι αυτοί και οι γυναίκες τους και τα παιδιά τους (..) έστειλαν ύστερα από λίγο τους νέους κατοίκους. (...) Όσο για τους πρόσφυγες Αιγινήτες, οι Λακεδαιμόνιοι τους έδωσαν τη Θυρέα να μένουν και να νέμονται (..) στη μεθόριο ανάμεσα Αργολίδα και Λακωνική φτάνοντας ώς κάτω στη θάλασσα. Άλλοι, από τους Αιγινήτες κατοίκησαν εκεί κι άλλοι σκόρπισαν στην υπόλοιπη Ελλάδα» (Θουκιδίδης 2, 27). Οι αρχαίοι Πλαταιείς σφάχτηκαν και οι γυναίκες με τα παιδιά τους πουλήθηκαν ως δούλοι κι η πόλη ισοπεδώθηκε (Θουκιδίδης, 3, 68, 2). Αμέσως μετά τη μάχη της Πύδνας, το 168 π.Χ., οι Ρωμαίοι κατέστρεψαν 70 ηπειρωτικές πόλεις και πούλησαν τους αυτόχθονες Ηπειρώτες κατοίκους ως δούλους. Τον 7ο αι. μ.Χ., σύμφωνα με τα «Θαύματα του Αγίου Δημητρίου», που αναφέρονται σε γεγονότα του 614-618, βρίσκουμε σλαβικά φύλα, τους Δραγουβίτες, το πιο πολυάριθμο φύλο που τοποθετείται στη ΒΔ Μακεδονία, στην περιοχή ανάμεσα στη Βέροια και το Μοναστήρι, τους Σαγουδάτους στα νότια των Δραγουβίτων, τους Βελεγεζήτες στη Θεσσαλία και τους Βαϊουνίτες ίσως στην Ήπειρο. Στα τέλη του 7ου (676-8) μνημονεύονται δύο ακόμη σλαβικά φύλα: οι Ρηγχίνοι, πιθανότατα στη Χαλκιδική, και οι Στρυμονίτες, στην κοιλάδα του Στρυμόνα. Δύο αιώνες αργότερα μαρτυρούνται οι Σμολεάνοι κοντά στο Νέστο» (Μ. Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, Βυζάντιο και Σλάβοι – Ελλάδα και Βαλκάνια (6ος-20ος αι.), εκδ. Βάνιας, σ. 83). Επίσης, υπάρχουν οι Εζερίτες και οι Μηλιγγοί στη Λακωνία, τον 9ο αι. Είπατε τίποτε για «απευθείας καταγωγή» όσων κατοικούν σε μια περιοχή από τους αρχέγονους κατοίκους της ίδιας περιοχής;
Οι νεοπαγανιστές μιλούν για πραγματικούς Έλληνες. Πώς, όμως, γνωρίζουν ότι οι ίδιοι είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων; Έχουν κάνει εξέταση DNA; Ακόμη και στην περίπτωση, όπου το μεγαλύτερο τμήμα των Νεοελλήνων είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, θα υπάρχει ένα ποσοστό, μεγαλύτερο ή μικρότερο, Νεοελλήνων που δεν είναι ελληνικής καταγωγής. Πώς γνωρίζουν οι νεοπαγανιστές, ότι δεν είναι απόγονοι εκχριστιανισμένων, εξελληνισμένων Εβραίων του ελλαδικού χώρου; Πώς είναι τόσο σίγουροι ότι κατάγονται από το Λεωνίδα κι όχι από τους Είλωτες ή τους βάρβαρους Εζερίτες; Πώς είναι τόσο σίγουροι ότι δεν είναι μακρινοί απόγονοι Νορμανδών, Φράγκων, Τούρκων, Βουλγάρων, Αλβανών, Βησιγότθων; Μπορεί αυτό το δέκα τοις εκατό του «βαρβαρικού» αίματος διανεμημένο στον ελληνικό λαό, σε αυτούς να είναι είκοσι ή σαράντα τοις εκατό. Πού το ξέρουν; Έχουν αποδείξεις για το γενεαλογικό τους δέντρο; Αν ήταν σίγουροι, θα έπρεπε να έχουν κάνει εξετάσεις. Αφού δεν είναι σίγουροι, μη έχοντας κάνει «φυλετικές» εξετάσεις, ας μην βασίζουν τον νεοελληνικό πατριωτισμό τόσο πολύ στη φυλή.
Θα αναφερθούμε εδώ στη θεωρία του Άρη Πουλιανού και του γιου του Νικόλαου Πουλιανού, ότι ο άνθρωπος των Πετραλώνων είναι ηλικίας 800.000 ετών και ότι ο πρώτος άνθρωπος έζησε στην Ελλάδα πριν από 11.000.000 χρόνια (όπως το ισχυρίζεται στον Δαυλό τ. 230). Θα αρχίσουμε από το δεύτερο θέμα. «Η γενετική ανάλυση τοποθετεί την εμφάνιση των πρώτων ανθρωπιδών πριν από περίπου 6,5 εκατ. έτη. Την επιστημονική θεωρία επιβεβαίωσε η πλέον πρόσφατη ανακάλυψη, τον Ιούλιο του 2002, του προγόνου μας που έζησε στο Τσαντ πριν 6,5 ή 7 εκατομμύρια χρόνια, του Sahelanthropus Tchadensis (βλ. και R. Leaky, The origins of Mankind, Phoenix, Λονδινο 1999 και K. Wong, Meave Leaky et. al., in “New Look at Human Evolution”, Scientific American, Special Edition, τόμ. 13, αρ. 2, 25 Αυγούστου 2003). Απολιθώματα και ευρήματα που χρονολογούνται μέχρι πριν 2 εκ. χρόνια εντοπίζονται αποκλειστικά στην Αφρική και κυρίως στην Ανατολική. (...) [Ο Πουλιανός] πάει ακόμη πιο πίσω: «ο άνθρωπος πρωτοεμφανίζεται εδώ... πριν από 11 ή 12 εκατομμύρια χρόνια». Ο πρώτος μαθητής του γυμνασίου γνωρίζει ή τουλάχιστον είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει, πως πριν 11 ή 12 εκατομμύρια χρόνια όχι μόνο δεν έχει εμφανιστεί δείγμα ανθρωπιδών αλλά δεν είχαν καν δημιουργηθεί οι σύγχρονες κατηγορίες των πιθήκων, ενώ τα απολιθώματα των πρωτευόντων (primates) που διασώζονται ανήκουν σε είδη που δεν απαντώνται σήμερα.
Ο υποφαινόμενος έχει μια προσωπική εμπειρία για τον τρόπο που ο κ. Πουλιανός κατασκευάζει την ανθρωπολογική του θεωρία(!). Σε διάλεξή του στο «Πνευματικό Κέντρο» του Δήμου Αθηναίων, το 2001, ρωτήθηκε από τον συγγραφέα αυτού του κειμένου σε τι στηρίζει την άποψή του, πως ο άνθρωπος εμφανίστηκε πριν 8 εκατ. χρόνια στην Ελλάδα, τη στιγμή που όλη η διεθνής βιβλιογραφία μιλούσε για 6 εκατ. το πολύ, και μάλιστα στην Αφρική και μόνο. Η απάντησή του στο ερώτημά μου ήταν απολύτως χαρακτηριστική: "Πριν από μερικές δεκάδες χρόνια, όταν είχε ανακαλυφθεί η "Λούσυ", μιλούσαν για 3,5 εκατ. χρόνια. Τώρα έφθασαν στα έξι. Άρα κάποτε θα φτάσουν και στα επτά οκτώ που λέω εγώ". Στο μεταξύ, τα οκτώ τα έκανε ένδεκα και ούτω καθ' εξής. Και όμως την ίδια ακριβώς στιγμή που δίνεται η συνέντευξη του Άρη Πουλιανού στον Δαυλό (τ. 230), σε άρθρο του έτερου ανθρωπολόγου, του Νίκου Πουλιανού, στην Ελληνική Αγωγή, αναφέρονται τα εξής: "Σήμερα η Μοριακή Βιολογία δίνει ηλικία διαχωρισμού του ανθρώπου από τον κλάδο των Πριμάτων (primates) περί τα 6 εκατ. χρόνια. Εμείς θα επιμείνουμε στα συν-πλην 1 εκατ. χρόνια" (Ελλ. Αγωγή τ. 48). Έτσι την ίδια ακριβώς στιγμή, το 2001, ο Άρης Πουλιανός υποστήριζε σε διάλεξη τη θεωρία των οκτώ εκατομμυρίων ετών, όπως ακριβώς αποκάλυπτε ο Νικόλαος Πουλιανός στην Ελληνική Αγωγή, και παράλληλα, στον Δαυλό, ο πρώτος «ανέβαινε» στα ένδεκα εκατ. χρόνια! Τι είναι όμως τρία ή τέσσερα εκατομμύρια χρόνια για τους Έλληνες «ανθρωπολόγους»;» (Γ. Καραμπελιά, «Το περιοδικό Δαυλός από την ελληνοκεντρικότητα στον αρχάνθρωπο», Άρδην, τ. 52-53, σ. 42, 43).
Αντίστοιχα, για το θέμα της χρονολόγησης του ανθρώπου των Πετραλώνων, το οποίο δείχνει τις μεθόδους του Πουλιανού και των ελληνοκεντρικών τύπου Δαυλού, ισχύουν τα εξής: «Προς στιγμή φάνηκε ότι οι χρονολογήσεις του Πουλιανού [σημ.: ότι ο άνθρωπος των Πετραλώνων ήταν 800.000 ετών, ο αρχαιότερος της Ευρώπης] αντανακλούσαν μια γεωφυσική πραγματικότητα. Οφείλουμε επιστημονική ευγνωμοσύνη στην ομάδα των Γερμανών ραδιοχρονολογητών του κ. Henning, η οποία αντιλήφθηκε έγκαιρα ότι παραπλανήθηκε από τον κ. Πουλιανό χρονολογώντας δείγματα από βαθύτερα στρώματα, τα οποία τους τα εμφάνιζε ως επιφανειακά.
Η χρονολόγηση του σταλαγμιτικού υλικού που περιβάλλει το κρανίο των Πετραλώνων από την ίδια ομάδα και η δημοσίευση των αποτελεσμάτων στο περιοδικό Nature έλυσε οριστικά το πρόβλημα των απίθανα υψηλών χρονολογήσεων. Ο κ. Πουλιανός δεν μπόρεσε να απαντήσει πειστικά. Αλλά η ομάδα του κ. Henning προχώρησε και σε άλλες αποκαλύψεις, ότι π.χ. τα λεγόμενα ίχνη φωτιάς, ηλικίας 1.000.000 χρόνων, και άρα τα αρχαιότερα της Ευρώπης, δεν είναι τίποτε άλλο από μία συσσωμάτωση αλάτων μαγγανίου. Ο δε καθηγητής M. Day, με άρθρο του στο περιοδικό Nature, χαρακτηρίζει τα περί σκελετών που «εντοπίσθηκαν» στο σπήλαιο ως «Ελληνικά Πυροτεχνήματα» και αποδεικνύει ότι πρόκειται για οστά ζώων.
Ανάλογες καταστάσεις παρατηρήθηκαν και στο συνέδριο Παλαιοανθρωπολογίας στη Νίκαια, όπου παρουσιάσθηκαν και «λίθινα εργαλεία» από το σπήλαιο Πετραλώνων, τα οποία όμως είχαν ήδη δημοσιευθεί νωρίτερα ως προερχόμενα από την Εύβοια.
Η μεγαλύτερη όμως «παρανόηση» αφορά τα λεγόμενα οστά του Homo erectus trigliensis, ηλικίας 11-12.000.000 χρόνων. Είναι προφανές ότι η ονομασία είναι συνειδητά λανθασμένη και παραπειστική διότι, με τα σημερινά γνωστά δεδομένα, η εμφάνιση του Homo erectus χρονολογείται περίπου στα 2.000.000 χρόνια, η δε διαφοροποίηση του αρχικού κοινού προγόνου των εξελικτικών γραμμών πιθήκων και ανθρώπου δεν υπερβαίνει τα 6.000.000.
Ανάλογες επεμβάσεις στην εξελικτική ιστορία έγιναν και με τον εξωτικό Helladopithecus semierectus που, όπως αποδείχθηκε σε άρθρο μου στην εφημερίδα Καθημερινή, αποτελούσε τερατούργημα φαντασίας αλλά αποδείκνυε ότι ο κ. Πουλιανός αγνοούσε ή δεν κατείχε στοιχειώδεις ανατομικές γνώσεις» (Νίκου Ξυροτύρη, καθηγητή της Ανθρωπολογίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, «Η καταγωγή των Ελλήνων», Άρδην, τ. 52-53, σ. 54). Τα σχόλια είναι περιττά.
Όσο κι αν ένα τμήμα των νεοπαγανιστών αρνείται οποιαδήποτε σχέση με τον φυλετισμό και τις θεωρίες της αμόλυντης ράτσας, εκεί καταλήγει αναπόφευκτα η ιδέα του νεοπαγανισμού περί «επιστροφής στο αμόλυντο ελληνικό παρελθόν». Διότι οι άνθρωποι αυτοί, εθνικιστές αρχαιολάτρες και παρελθοντολάγνοι, χρειάζονται μία «αντικειμενική», εκατό τοις εκατό σίγουρη απόδειξη πως ο καθένας τους προσωπικά είναι απευθείας απόγονος των Σαλαμινομάχων και του Αγαμέμνονα. Αυτή η απόδειξη είναι αναγκαστικά σε τελική ανάλυση τα κρανία, τα κόκκαλα και τα DNA. Έτσι άλλωστε (έχοντας δηλαδή μια τέτοια «απόδειξη») θα μπορούν αργότερα άνετα να υβρίζουν ως «ύποπτης εθνικής καταγωγής» κι ως «ανθέλληνα» όποιον συμπατριώτη τους διαφωνεί με τις ιδέες τους.
Όλοι από κάπου καταγόμαστε. Μας κάνει ανώτερους η δόξα του πατέρα μας; Κατ' ουσίαν πρόκειται για μία νοοτροπία αγέλης («καταγώμαστε βιολογικά από τον Χ άρα πρέπει να είμαστε σαν κι αυτόν, το κοπάδι του») που δεν αφήνει χώρο για δημιουργία και πνευματική ελευθερία στους «απογόνους». Αν οι Έλληνες της κλασσικής εποχής διακατέχονταν από τέτοια προγονοπληξία, θα απομιμούνταν τους Μυκηναίους και τους Μινωίτες προγόνους τους και δεν θα αποτολμούσαν να δημιουργήσουν ανεξάρτητα και αυτόνομα.
Δεν έχει νόημα επίσης η προσπάθεια των απόψεων περί (εξίσου εθνικιστικού) «παγκόσμιου ελληνισμού». Μερικές φορές, οι καρποί αυτών των απόψεων είναι να ετυμολογούνται οι γλώσσες των Ιαπώνων, των Τούρκων, των Εβραίων, των Λατίνων, των Πολυνήσιων κ.ά. από αρχαίες ελληνικές, ώστε να αποδειχτεί ότι οι λαοί αυτοί έχουν μακρινή ελληνική καταγωγή. Αυτή η προσπάθεια, εκτός του ότι προκαλεί γέλια στους γλωσσολόγους, θυμίζει δύο παρόμοιες απόπειρες. Μια του Έλληνα πατέρα της πρωταγωνίστριας της αμερικανικής ταινίας Γάμος αλά ελληνικά, ο οποίος ισχυριζόταν ότι η ιαπωνική λέξη κιμονό προέρχεται από την ελληνική χειμώνας, επειδή το κιμονό φοριέται το χειμώνα. Η άλλη απόπειρα – στα σοβαρά αυτή τη φορά – είναι του πρωην Τούρκου πρωθυπουργού Οζάλ, ο οποίος σε ένα βιβλίο του ισχυριζόταν ότι το όνομα Αγαμέμνων προέρχεται από την τουρκική λέξη Aga Memnun, αγάς Μεμνούν˙ κι ότι το Αιγαίο προέρχεται από την τουρκική λέξη Ege, που σημαίνει αφέντης.
(Εγκόλπιον: Εμείς ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν αποδεχόμεθα τις θεωρίες περί εξελίξεως του ανθρώπου δήθεν από ανθρωπίδες ή άλλα είδη, διότι η ραδιοχρονολόγηση είναι προβληματική και το παραδέχονται και οι ίδιοι οι οποίοι την πρότειναν ως γενικευμένο εργαλείο χρονολόγησης, αλλά και η Αγία Γραφή στο πρώτο βιβλίο της, την Γένεση, περιγράφει την δημιουργία των ζώων και μετά του ανθρώπου. Διαχωρίζεται στο θεόπνευστο κείμενο η υπόλοιπη κτίση από την κτίση του πρώτου ανθρώπου.
Επιπλέον οι παλαιοντολόγοι ομολογούν ότι δεν έχουν εντοπίσει τον ''χαμένο κρίκο'', δηλ. τον σκελετό εκείνο ή μέρη του, ο οποίος θα συνέδεε και θα απεδείκνυε την συνέχεια μεταξύ των διαφόρων αυθαιρέτως αποκαλουμένων Homo, δηλ. άνθρωπος, homo erectus, homo habilis, homo ergaster, με εμάς.
Υπάρχουν πολλές μελέτες που αποδεικνύουν ότι πολλοί επιστήμονες κάνουν λάθη, εμφανίζουν διαφορετικές απόψεις μεταξύ τους. Μελέτες, βιβλία και άρθρα του Γεωπόνου εξιδεικευμένου στη Φυτοκομία, διδάκτωρ φιλοσοφίας DON BATTEN, του καθηγητού φυσικοχημείας ΚΕΝ ΗΑΜ, και οι δύο συνεργάστηκαν με την οργάνωση, Answers in Genesis, τoυ φυσικοχημικού με διδακτορικό στη φυσική και χημεία JONATHAN SAFARTI, του ιατρού CARL WEILAND, του Dr. WILLEM OUWENEEL, του καθηγητού φυσικών επιστημών JOHN MOORE, του Dr, W. CRISWELL και πάρα πολλών άλλων, αποδεικνύουν πόσο σαθρά είναι τα επιχειρήματα και οι ερμηνείες πάνω στα απολιθώματα οστών και εργαλείων που παρουσιάζουν οι εξελικτικοί επιστήμονες.
Να επισημάνουμε ότι η θεωρία της εξελίξεως είτε είναι αθεϊστική, είτε θεϊστική είναι βασισμένη σε υποθέσεις ερμηνείες-εικασίες και όχι αποδείξεις. Δεν υπάρχουν γεγονότα, αποδείξεις, ούτε ενδείξεις, οτι είμαστε δήθεν απόγονοι πιθήκων. Αυτό το αφήγημα, η εικασία, είναι μία ιδέα στηριγμένη στο τίποτα και δυστυχώς κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι ορθολογιστές την ασπάζονται. Στην αγγλική γλώσσα υπάρχει πολύ υλικό πάνω στην ψευδή θεωρία της εξελίξεως. Στην ελληνική υπάρχει το βιβλίο ''Το μεγάλο ψέμα'', του Dr. W. CRISWELL, το ''Δημιουργία ή εξέλιξη'', του Dr. WILLEM OUWENEEL, το ''Απαντήσεις σε 4 κρίσιμα ερωτήματα'' και άλλα.)
Πηγή: ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου