38. «Το έθνος μας εδώ και 22 αιώνες βρίσκεται ουσιαστικά υπό ξένη κατοχή ... υπόδουλο στους τοποτηρητές ενός ξένου και εθνοκτόνου πολιτισμού».
Είναι περίεργη η συλλογιστική κάποιων ανθρώπων, που δηλώνουν και «Εθνικοί». «Ξένου» πολιτισμού˙ ξένου έπειτα από 20 αιώνες; Τι είναι ξένο μετά από 20 αιώνες; «Τοποτηρητές»˙ αυτό δεν οδηγεί στη συνωμοσιολογία, αφού θα πρέπει να ανακαλύπτουμε εδώ κι εκεί «τοποτηρητές»; «Ουσιαστικά υπό ξένη κατοχή»˙ πάλι η συνωμοσιολογία, με την προσθήκη του «ουσιαστικά», δηλαδή εμείς οι υπόλοιποι δεν ξέραμε ώς τώρα ότι είμασταν υπο ρωμαϊκή κατοχή, και το βρήκαν αυτοί και μας το ανακοινώνουν. Ευτυχώς, λοιπόν, που υπάρχουν και αυτοί, που κατάλαβαν τι παίζεται...
...είναι, όμως, περίεργο: αφού εδώ και 22 αιώνες κάνουν κουμάντο οι τοποτηρητές ενός «εθνοκτόνου πολιτισμού», γιατί δεν πέθανε το έθνος; Αν είναι εθνοκτόνος ο πολιτισμός, γιατί αργεί τόσο πολύ, 22 αιώνες, ο θάνατος; Μήπως δεν είναι «εθνοκτόνος»; Τις πταίει;
39. "Οι Χριστιανοί της Ελλάδας δεν είναι Έλληνες, γιατί δεν προτιμούσαν το όνομα Έλληνας, το οποίο επανήλθε με τον Πλήθωνα Γεμιστό που ήταν παγανιστής".
Απάντηση: Νεοπαγανιστικά Ψέμματα. Το όνομα Έλληνας με τη σημασία της εθνικής καταγωγής επανεμφανίζεται στα μέσα του 12ου αιώνα από τον Γεώργιο Τορνίκη, ήδη πρίν την Άλωση της Πόλης από τους Φράγκους στα 1204. Φυσικά ο Τορνίκης ήταν Χριστιανός, αυτό δεν τον κάνει καθόλου μη Έλληνα (A. Τoynbee, Οι Έλληνες και οι κληρονομιές τους, εκδ. Καρδαμίτσα, σ. 213). Επίσης χρησιμοποιείται με την ίδια έννοια, μετά το 1204, από τον θεολόγο Νικόλαο Καβασίλα, από τον Νικηφόρο Βλεμμύδη, από τον Θεόδωρο Μετοχίτη (που έχτισε τη μονή της Χώρας στην Πόλη) και από πολλούς άλλους Χριστιανούς διανοούμενους. «Η μόδα άρχισε στην Θεσσαλονίκη. Ο Νικόλαος Καβάσιλας [1290-1371], ο οποίος ήταν Θεσσαλονικιός, έγραψε για «την κοινότητά μας, της Ελλάδας». Αρκετοί από τους σύγχρονούς του ακολούθησαν το παράδειγμά του» (St. Runciman, The Fall of Constantinople, Cambridge University Press, σ. 15). Ο Θεόδωρος Μετοχίτης γράφει «...σε μας, οι οποίοι έχουμε την ίδια καταγωγή και την ίδια γλώσσα με εκείνους (τους Έλληνες) και είμαστε διάδοχοί τους» (ἡμῖν οἳ καὶ τοῦ γένους ἐσμὲν καὶ τῆς γλώσσης αὐτοῖς (τοῖς Ἕλλησι) κοινωνοὶ καὶ διάδοχοι» (Β. Σπανδάγου-Ρ. Σπανδάγου-Δ. Τραυλού, Οι θετικοί επιστήμονες της βυζαντινής εποχής, εκδ. Αίθρα, σ. 117). Όλοι αυτοί οι Βυζαντινοί προσδιόριζαν τον εαυτό τους ως Έλληνα, δίχως να ταυτίζουν το όνομα με τον παγανισμό. Το Έλληνας για όλους τους παραπάνω αναφερόταν στην εθνικότητα, όχι στη θρησκεία. Δεν ισχύει λοιπόν η άποψη των Νεοπαγανιστών της εποχής μας ότι το όνομα Έλληνας επανέκτησε την εθνική του σημασία (ο ανήκων στο ελληνικό γένος) με τον παγανιστή Πλήθωνα. Έτσι, ακόμη και η ελάχιστη διεκδίκηση της αποκλειστικής χρήσης της εθνικής ονομασίας Έλληνας από τους Νεοπαγανιστές, αποδεικνύεται αυθαίρετη και όχι σπάνια, δόλια.
«..πάλαι μὲν Ἑλλήνων, νῦν δὲ Γραικῶν καὶ Νέων Ρωμαίων διὰ τὴν Νέαν Ρώμην καλουμένων» γράφουν οι Ορθόδοξοι Πατριάρχες σε σύνοδο στα 1716, αναφέροντας τα εθνικά ονόματά μας. Ενώ ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Μελέτιος ο Πηγάς (1535-1602), δυο αιώνες πριν εμφανισθούν οι εκδυτικισμένοι αρχαιολάτρες κι αρχίσουν να αντιγράφουν την ψεύτικη αρχαιοπρέπεια της Δύσης, γράφει: «Εσείς είσθε το γένος εκείνο το περιφρονημένον των Ρωμαίων, το οποίον ποτέ εκυρίευσεν όλην την οικουμένην με την δύναμιν των αρμάτων. Η πρώτη μοναρχία των Περσών μετετέθη εις Αιγυπτίους, από τους Αιγυπτίους εις Μακεδόνας, οι οποίοι ήσαν Έλληνες το γνήσιον γένος σας. Από εκείνους δε εις τους Ρωμαίους, από τους οποίους εσείς και κρατάτε και λέγεσθε» (Ν.Β. Τωμαδάκη, «Μελέτιος ο Πηγάς και η εξάρτησις της Εκκλησίας Κρήτης εκ του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας», Tome commιmoratif du Millιnaire de la Bibliothθque d' Alexandrie, Αλεξάνδρεια 1953, σ. 37-46, στο Ορθοδοξία και Αρχαίος Ελληνισμός του Ι.Μ. Χατζηφώτη, σ. 105.)
Πηγή: Ενάντια στην αρχαιοπληξία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου