ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, 2ο. Αναίρεσις μύθων και βλασφημιών.

74. "Αντίθετα από ό,τι ισχυρίζονται οι Χριστιανοί, υπάρχουν δεκαπέντε προχριστιανικοί εθνικοί θεοί, οι οποίοι σταυρώνονται και δεινοπαθούν. Σύμφωνα με το βιβλίο «15 Εσταυρωμένοι & Αναστημένοι σωτήρες», του Γεώργιου Γρηγορομιχελάκη, υπάρχουν τουλάχιστον 15 τέτοιοι: α’) ο Κρίσνα: «Ο Γάλλος συγγραφέας του έργου «Η Θρησκεία των αρχαίων» Γκινιάν, μιλά για την σταύρωση του θεού αυτού και αναφέρει πώς καρφώθηκε σε ένα δέντρο» (σελ. 88). β') ο ινδός θεός Σακία: «ένας από αυτούς που αναφέρεται ξεκάθαρα είναι ο Σακία, Βούδας Σακία ή Σάκι Μούνι» (σελ. 93) «σε κάποιες χώρες λέγεται πως ο θεός σταυρώθηκε από ένα βέλος που διαπέρασε το σώμα του και τον κάρφωσε σε ένα δένδρο» (σελ. 93). γ') ο θεός Ταμούζ της Συρίας: «αναστήθηκε από τους νεκρούς για να σώσει τον κόσμο» (σελ. 98): «Σύμφωνα με τις δυτικές ιστορίες οι οποίες απέκρυψαν την ιστορία της σταύρωσης, ζούσε στην γη και τραυματίστηκε από αγριόχοιρο, πέθανε και γκρεμίστηκε στα σκοτεινά δώματα της Αλλατού, της θεάς του θανάτου» (σελ. 99). «Η Ιστάρ (θεά Αστάρτη) πέτυχε να τον αναστήσει ραντίζοντάς τον με κρύο νερό και αλείφοντάς τον με αρώματα. Έτσι τον επαναφέρει στην ζωή μόνο σε ορισμένη ώρα του έτους» (σελ. 99), δ΄) ο θεός Βιττόμπα του Τελιγκονέζε (6ος αι π.Χ.): «Παρουσιάζεται στην ιστορία του με οπές από καρφιά στα χέρια και στα πόδια. Τα καρφιά, τα σφυριά και οι τανάλιες αναπαριστώνται διαρκώς στην σταύρωση του και είναι αντικείμενα λατρείας από τους οπαδούς του» (σελ. 99). «Το σιδηρούν στέμμα της Λομβαρδίας έχει ένα καρφί, το οποίο ισχυρίζονται πως είναι ο πραγματικός και γνήσιος σταυρός του και γι αυτό λατρεύεται στο όνομά του» (σελ. 99), ε’) ο θεός Ιάω του Νεπάλ (7ος π.Χ. αι.): «Για τον σωτήρα αυτό γνωρίζουμε πως σταυρώθηκε σε ένα δένδρο στο Νεπάλ» (σελ. 99). «Το όνομα του ενσαρκωμένου αυτού θεού και του ανατολίτη σωτήρα εμφανίζεται στα βιβλία των άλλων χωρών» (σελ. 99). Στ’) ο θεός Χεσούς των Κελτών (9ος αι. π.Χ.): «Οι Κέλτες Δρυίδες αναπαριστούσαν τον θεό τους Χεσούς εσταυρωμένο με ένα πρόβατο στη μια πλευρά και ένα ελέφαντα στην άλλη» (σελ. 100). «Ο ελέφαντας ως το μεγαλύτερο γνωστό ζώο επιλέχθηκε για να αναπαραστήσει το μέγεθος των αμαρτιών του κόσμου, ενώ το πρόβατο για να αναπαραστήσει την αθωότητα του θύματος» (σελ. 100), ζ’) ο θεός Κετσατκοάτλ στο Μεξικό (6ος αι. π.Χ.): «Η ιστορική ύπαρξη του θεού αυτού είναι αναμφισβήτητη και δεν μπορεί να εξαφανιστεί» (σελ. 100). «Ο Μεξικανός αυτός θεός εκτελέστηκε πάνω σε σταυρό και θυσιάστηκε για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας» (σελ. 100). «Οι αποδείξεις για την ύπαρξή του βρίσκονται χαραγμένες στο χάλυβα και σε μεταλλικές πλάκες. Μία από τις πλάκες αυτές τον παρουσιάζει εσταυρωμένο πάνω σ’ ένα βουνό, όπως γράφει ο Ιουστίνος για τον Ιησού» (σελ. 100). «Σύμφωνα με άλλο συγγραφέα παρουσιάζεται εσταυρωμένος σε έναν σταυρό και σε μια άλλη αναφορά κρεμασμένος με ένα σταυρό στο χέρι» (σελ. 100), η’) ο θεός Κουιρίνους της Ρώμης (6ος αι. π.Χ.): «Κατά τον θάνατό του ολόκληρη η γη σκοτείνιασε όπως και στην περίπτωση του Ιησού, του Κρίσνα και του Προμηθέα» (σελ. 101), θ’) ο Προμηθέας του Αισχύλου, ι’) ο Θούλις της Αιγύπτου (1700 π.Χ.): «Ο Θούλις τη Αιγύπτου πέθανε πάνω στο σταυρό…» (σελ. 102), ια’) ο Ίντρα στο Θιβέτ (8ος π.Χ. αι.): «Για την σταύρωση αυτού του θεού και σωτήρα δεν έχουμε παρά μια σύντομη αναφορά το Thibetinum Alphabetum σελ. 230. Στο έργο αυτό βρίσκουμε εικόνες που αναπαριστούν τον Θιβετιανό αυτό σωτήρα εσταυρωμένο» (σελ. 103), ιβ’) ο Άττις της Φρυγίας: «Ο Άττις λατρεύονταν μαζί με την Κυβέλλη ως υιός και εραστής της» (σελ. 103). «Ο Παυσανίας VII 7 γράφει πως ο Δίας αγανάκτησε εναντίων του Άττι και έστειλε ένα αγριογούρουνο για να καταστρέψει τις σοδιές των Λυδών. Τότε ο Άττις και οι Λυδοί σκοτώθηκαν από το αγριογούρουνο, γι αυτό και οι Γαλάτες της Πεσσινούντας δεν αγγίζουν χοιρινό κρέας» (σελ. 103). «Ο Άττις είναι ένας από τους θεούς που πεθαίνουν και ανασταίνονται. Στην ιστορία του υπάρχει η λατινική φράση Suspensus Lingo» που δείχνει τον τρόπο του θανάτου του: Κρεμάστηκε σε ένα δέντρο, σταυρώθηκε, τάφηκε και αναστήθηκε. Στις κάρτες του Ταρώ ο Άττις παρουσιάζεται με την μορφή του Κρεμασμένου» (σελ. 104), ιγ’) ο Κριτέ της Χαλδαίας: «Ήταν γνωστός ως Λυτρωτής, ευλογημένος Υιός του Θεού, σωτήρας της φυλής, ο προσφέρων την λύτρωση σε ένα θυμωμένο θεό, Όλα αυτά καταγράφονται σύμφωνα με τον Χίγκινς, στα ιερά βιβλία των Χαλδαίων, όπου αναφέρεται και η σταύρωση του θεού. Όταν πέθανε η γη και ο ουρανός κλονίστηκαν» (σελ. 105), ιδ’) ο θεός Μπάλι της Ορίσσα: «Από τα βιβλία της Ανατολής μαθαίνουμε πως στην Ορίσσα, μια Ασιατική περιοχή, υπήρχε ένας εσταυρωμένος θεός» (σελ. 105). «ονομάζονταν και «Δεύτερος Κύριος», ως αναφορά σε ένα δεύτερο πρόσωπο ή το δεύτερο μέλος μια τριάδος, αφού οι περισσότεροι εσταυρωμένοι θεοί κατέχουν την θέση αυτή σε μια τριάδα θεοτήτων» (σελ. 105) και ιε’) ο Μίθρας της Περσίας: «Ο Πέρσης αυτός θεός, σύμφωνα με τον Χίγκινς, «σφαγιάσθηκε στο σταυρό για να λυτρώσει την ανθρωπότητα από τα αμαρτήματά της»» (σελ. 105). «Λέγεται πως γεννήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου και σταυρώθηκε σε ένα δένδρο» (σελ. 105). Οι Χριστιανοί το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να αντιγράψουν τις παραπάνω ιστορίες και να τις παρουσιάσουν ως κάτι τάχα καινούργιο".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος βασίζεται σε δύο άξονες-ερωτήματα: 1) δανείστηκαν οι Χριστιανοί και οι Απόστολοι από αυτές τις μυθολογίες στοιχεία, ώστε να τα συνενώσουν στο πρόσωπο του Ιησού; και 2) Πληρούν οι θεοί αυτοί τα κριτήρια που εκπληρώνει ο Ιησούς, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη;

Για το πρώτο σκέλος, είναι κάτι παραπάνω από αφελές να ισχυριστεί κανείς ότι οι 12 αμαθείς ψαράδες Απόστολοι, που ξεκίνησαν την διάδοση του Χριστιανισμού γνώριζαν το σύνολο των μυθολογιών αυτών. Άνθρωποι που δεν ήξεραν τίποτε για τον κόσμο πέρα από την περιοχή όπου ψάρευαν, θα ήταν αδύνατο να γνωρίζουν όλες αυτές πληροφορίες, ώστε μετά, σε δεύτερο στάδιο, να καθίσουν και να επιλέξουν αυτές που τους χρειαζόταν για να «φτιάξουν» την προσωπικότητα του Χριστού, και σε τρίτο στάδιο να δεχθούν να βασανιστούν και να θανατωθούν πρόθυμα, για χάρη ενός ψέμματος, το οποίο σχεδίασαν με κάθε ακρίβεια. Μήπως ταξίδεψαν στο Μεξικό, το Θιβέτ, την Ινδία, στους Κέλτες, στην Μικρά Ασία, ώστε να συλλέξουν πληροφορίες; Ή κατέγραφαν στη μικρή γωνιά του κόσμου τις πληροφορίες που ξένοι τούς έδιναν; Αλλά και πάλι, πότε πρόλαβαν οι δώδεκα αγράμματοι ψαράδες μεταξύ της Σταύρωσης και της συγγραφής των Ευαγγελίων α’) να συλλέξουν τόσες πληροφορίες, β’) να τις επεξεργαστούν, εν μέσω διωγμών από τους συμπατριώτες τους; γ’) Δεν ήταν ευκολότερο γι' αυτούς να καταγράψουν ό,τι είδαν και άκουσαν οι ίδιοι για τον Χριστό, αντί να καταγράψουν τις μυθολογίες 15 ξένων, άγνωστων γι' αυτούς θεών από μακρινές ή πολύ μακρινές χώρες;

Για το δεύτερο σκέλος, αρκεί η παράθεση των διαφορών μεταξύ του Χριστού και των ψευδοθεοτήτων, δεδομένου ότι οι απαντήσεις στα ερωτήματα α' και β'’ είναι αρνητικές, ενώ στο γ' είναι καταφατική.

α') ο θεός Κρίσνα, θεός του ινδικού πανθέου, 8η ενσάρκωση του θεού Βισνού, φόνευσε τον βασιλιά και διώκτη του Κάσνα. Ήταν εραστής της βοσκοπούλας Ράδα. Φονεύτηκε με βέλος, όταν – σύμφωνα με την Μαχαβαράτα – μεταμορφώθηκε σε αντιλόπη. 

 

Συνεπώς: 

 

1) αντίθετα από τον Χριστό ο Κρίσνα ανήκει σε πανθεϊστικό σύστημα και δεν είναι Υιός μονογενής του Ενός Θεού, 

 

2) αντίθετα από το Χριστό, ο Κρίσνα έχει ερωτικές σχέσεις, 

 

3) αντίθετα από τον Χριστό, ο Κρίσνα δεν σταυρώνεται αλλά φονεύεται με βέλος, 

 

4) αντίθετα με τον Χριστό δεν αναστήθηκε σωματικά ή αλλιώς, 

 

5) αντίθετα από τον Χριστό, ο Κρίσνα δεν γεννήθηκε από παρθένο.

β') ο θεός Σακία, που δεν είναι θεός, διότι είναι ενσάρκωση του Βούδδα, δηλαδή απλός άνθρωπος, άγιος μεν (κατ' αυτούς), αλλά άνθρωπος. 

 

1) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σακία είναι άνθρωπος, 

 

2) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σακία δεν σταυρώνεται με καρφιά, αλλά τοξεύεται, 

 

3) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σακία καρφώνεται σε δέντρο και όχι σε σταυρό, 

 

4) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι αναστήθηκε, σωματικά ή άλλως, 

 

5) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σακία δεν γεννήθηκε από παρθένα, πατέρας του ήταν ο Σουδοντάνα, ένας ευγενής. Οι μετέπειτα θρύλοι λέγουν πως εισήλθε στην βασίλισσα Μαγιά πριν γεννηθεί, με την μορφή λευκού ελέφαντα (πιθανόν στον ύπνο της).

γ') ο θεός Ταμούζ της Συρίας, σύζυγος της Ιστάρ, πληγώθηκε θανάσιμα από Κάπρο, απεσπάσθη από τον Άδη από αυτήν. 

 

1) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ είχε σύζυγο, 

 

2) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ σκοτώθηκε από κάπρο και δεν πέθανε στο σταυρό, 

 

3) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ αναστήθηκε με τη βοήθεια της γυναίκας του, ενώ ο Χριστός ήταν Θεός και ανεστήθη μόνος του, 

 

4) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ ανεστήθη με τη βοήθεια κρύου νερού, 

 

5) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ ανασταίνεται μόνο συγκεκριμένες στιγμές το χρόνο, ενώ ο Χριστός ανεστήθη σαρκικώς μια για πάντα, 

 

6) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννήθηκε από παρθένο, 

 

7) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα.

δ') ο θεός Βιττόμπα, 

 

1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται να γεννήθηκε από παρθένο, 

 

2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν σταυρώθηκε, αλλά απλώς καρφώθηκε, 

 

3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται να ανεστήθη.

ε') ο θεός Ιάω, 

 

1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται να γεννήθηκε από παρθένο, 

 

2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν σταυρώθηκε σε σταυρό, αλλά σε δένδρο, 

 

3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη.

στ') ο θεός Χεσούς, 

 

1) αντίθετα από τον Χριστό, παριστάνεται σταυρωμένος με έναν ελέφαντα από τη μια και ένα πρόβατο στην άλλη, 

 

2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο, 

 

3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη, 

 

4) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ως μονογενής Υιός του ενός Θεού, διότι ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα, των Δρουΐδων.

ζ') ο «θεός» Κετσατκοάτλ, 

 

1) αντίθετα από τον Χριστό, ήταν άνθρωπος και δεν θεωρήθηκε θεάνθρωπος, 

 

2) αντίθετα από τον Χριστό, ήταν υιός του βασιλέα Τοτεπένχ Καμάντι της Τολάν, ο οποίος δολοφονήθηκε, 

 

3) αντίθετα από τον Χριστό, έγινε βασιλιάς κράτους των Τολτέκων, 

 

4) αντίθετα με τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα των προκολομβιανών θρησκειών, 

 

5) αντίθετα με τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη, 

 

6) αντίθετα με τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο.

η') ο θεός Κουιρίνους, 

 

1) αντίθετα με τον Χριστό, είναι ο συνιδρυτής της Ρώμης Ρωμύλος, που έλαβε αυτό το όνομα από τους Ρωμαίους μετά θάνατον, θεωρούμενος υιός του Άρη, 

 

2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννήθηκε από παρθένο, 

 

3) αντίθετα από τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα και δεν είναι Υιός του ενός Θεού μονογενής, 

 

4) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη σωματικά ή άλλως, 

 

5) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται εάν πέθανε στο σταυρό ή αλλιώς.

θ') ο θεός Προμηθέας, 

 

1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννήθηκε από παρθένο, αλλά από την Κλυμένη που ξάπλωσε σε κοινό κρεβάτι με τον Ιαπετό (Ησ. Θεογ. Στιχ. 507), 

 

2) αντίθετα από τον Χριστό δεν είναι Υιός μονογενής του ενός Θεού, 

 

3) αντίθετα από τον Χριστό ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα, 

 

4) αντίθετα από τον Χριστό, δεν σταυρώθηκε, αλλά δέθηκε με αλυσίδες στον βράχο ενός βουνού, του Καυκάσου, 

 

5) αντίθετα από τον Χριστό, δεν ανεστήθη, εφόσον δεν πέθανε καν, αλλά διεσώθη από τον Ηρακλή.

ι') ο θεός Θούλις της Αιγύπτου, 

 

1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν ήταν θεός, αλλά πραγματικό πρόσωπο, Φαραώ της Αιγύπτου, θεοποιημένος εν ζωή, όπως οι παγανιστές καίσαρες, 

 

2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο, 

 

3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι πεθαίνοντας ανεστήθη σωματικά ή άλλως, 

 

4) αντίθετα από τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα.

ια’) ο θεός Ίντρα, 

 

1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ήταν Υιός μονογενής του ενός Θεού, 

 

2) αντίθετα από τον Χριστό δεν αναφέρεται σε μονοθεϊστικό σύστημα, 

 

3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται γεννημένος από παρθένο, 

 

4) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη σαρκικώς για πάντα.

ιβ') ο θεός Άττις, 

 

1) αντίθετα από τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα, 

 

2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννιέται από παρθένο γυναίκα άνθρωπο, 

 

3) αντίθετα από τον Χριστό, έχει σεξουαλικές σχέσεις με την μητέρα του, 

 

4) αντίθετα από τον Χριστό, σκοτώθηκε από αγριογούρουνο σταλμένο από το Δία, 

 

5) αντίθετα από τον Χριστό, δεν σταυρώθηκε σε σταυρό, 

 

6) αντίθετα από τον Χριστό, δεν ανεστήθη ούτε σαρκικώς ούτε εξ άπαντος.

ιγ') ο θεός Κριτέ, 

 

1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν ανήκει σε μονοθεϊστικό σύστημα, ώστε να είναι Υιός του Θεού μονογενής, 

 

2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται να γεννήθηκε από παρθένο, 

 

3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται να ανεστήθη σαρκικώς και εξ άπαντος. Ποια είναι αυτά τα «ιερά βίβλία» των Χαλδαίων, που ομιλούν γι’ αυτόν;

ιδ') ο θεός Μπάλι, 

 

1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο, 

 

2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι είναι μονογενής Υιός του ενός Θεού, δηλαδή, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα, 

 

3) σε αντίθεση με τον Χριστό, ονομάζεται «δεύτερος Κύριος», 

 

4) σε αντίθεση με τον Χριστό, δεν αναφέρεται εάν ανεστήθη σαρκικά εξ άπαντος ή εάν ενσαρκώθηκε ώστε να πεθάνει, 

 

5) αντίθετα από τον Χριστό, είναι θεός του βασιλείου των νεκρών, κάτι αντίστοιχο του Πλούτωνα. Γιατί δεν κατονομάζονται τα «βιβλία της Ανατολής», τα οποία μιλούν γι' αυτόν; Άτιτλα είναι; Πώς μπορεί να αποδειχθεί τριάδα βάσει απλής παράθεσης του «Δεύτερου Κυρίου»; Είναι απαραίτητο να υπάρχει και «Τρίτος Κύριος», εάν απλώς υπάρχει Δεύτερος; Ποιος είναι αυτός, αν υπάρχει, στη θρησκεία του Μπάλι;

ιδ') ο θεός Μίθρας  

 

1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννήθηκε από παρθένο γυναίκα, αλλά σύμφωνα με τη μυθολογία από ένα αυγό.

 

2) αντίθετα από τον Χριστό δεν ανεστήθη σαρκικώς και εξ άπαντος, 

 

3) αντίθετα από τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα και δεν είναι μονογενής Υιός του ενός Θεού.

Αλλά και ο Διόνυσος, που τον ξέχασαν, μέσα στην τρελή χαρά τους («αφού βρήκαμε δεκαπέντε παγανιστικούς Χριστούς, τί δεκαπέντε τί δεκάξι») ως ακόμη έναν «αναστημένο θεό», είχε μητέρα, την Σέμελη, την οποία διακόρευσε ο ύπατος Greek Lover Ζευς - και ήταν και εξαμηνίτικος (Απολ. Βιβλ. Γ', IV, 3)! Αλλά ειδικότερα, στο ζήτημα της παρθενίας των μητέρων των «θεών» αυτών, ακόμη και για τις μετενσαρκώσεις, όπου απλώς εισέρχεται στην κοιλία της μητέρας ο θεός-πνεύμα, οι μητέρες αυτές έχουν ήδη άντρα και συνεπώς δεν είναι παρθένες, ακόμη κι αν δεν διακορεύτηκαν από τον θεό για να γεννηθεί ένας γιος-θεός. 

 

Ο Χριστός είναι 

 

1) γεννημένος από την παρθένο Μαριάμ, 

 

2) μονογενής Υιός ενός Θεού, 

 

3) σταυρώνεται σε σταυρό, 

 

4) ανασταίνεται σαρκικώς εξ άπαντος. 

 

Οι «θεοί» που οι Ν/Π παρουσιάζουν:

 

1) συχνά δεν είναι θεοί, αλλά πραγματικοί άνθρωποι μετά θάνατον θεοποιηθέντες ή κατά τη διάρκεια της εξουσίας τους, 

 

2) δεν γεννώνται από παρθένα, 

 

3) δεν είναι μονογενείς Υιοί ενός μοναδικού Θεού, 

 

4) πολλές φορές δεν σταυρώνονται, αλλά τοξεύονται ή φονεύονται αλλιώς, 

 

5) έχουν σεξουαλικές σχέσεις με γυναίκες, ακόμη και με τη μάνα τους, 

 

6) πολλές φορές δεν ενσαρκώνονται καν, 

 

7) δεν ανασταίνονται σαρκικώς, 

 

8) δεν ανασταίνονται ούτε σαρκικώς ούτε μια και για πάντα, 

 

9) ανασταίνονται με μαγικά μέσα, νερό, αρώματα – με βοήθεια άλλων θεών, 

 

10) ανήκουν σε πολυθεϊστικά θρησκευτικά συστήματα.

Οι διαφορές είναι όχι απλώς προφανείς, όχι απλώς πολλές, αλλά τεράστιες και βαρυσήμαντες. Κανείς από τους «15 σταυρωμένους και αναστημένους θεούς» δεν έχει ούτε τις μισές ιδιότητες του Χριστού. Όλοι οι θεοί έχουν τουλάχιστον τις μισές ιδιότητες από τις δέκα παραπάνω. Τόσες διαφορές, τόσο σημαντικές, αποκλείουν δίχως δεύτερη σκέψη την πιθανότητα οι τρομοκρατημένοι, καταδιωκόμενοι, αμαθείς Ευαγγελιστές να κάτσουν και να συνδυάσουν ένα πρόσωπο με τις ιδιότητες του Ιησού βάσει των ιδιοτήτων των θεών, ώστε μετά να αρχίσουν απέραντα ταξίδια προκειμένου να διδάξουν και να πεθάνουν με σκληρό θάνατο, για χάρη ενός ψέμματος.

Ασφαλώς, ουδέποτε ο Χριστιανισμός είπε ότι δεν υπάρχουν σε αυτές προτυπώσεις του ερχομού του Χριστού. Ισχυρίστηκε ότι αυτός κατέχει ολόκληρη την αλήθεια (κι όποιος θέλει το δέχεται αυτό), όχι ότι οι άλλοι δεν κατέχουν κανένα μέρος της αλήθειας (σπερματικός λόγος) άποψη του αγίου Ιουστίνου του Φιλοσόφου και μάρτυρος, όχι καθολική θέση της εκκλησίας.

Αλλά υπάρχει και μία τρίτη απόδειξη ότι δεν είναι αντιγραφή η ιστορία του Χριστού με τις μυθολογίες. Οι διηγήσεις για τους θεούς αυτούς παραμένουν απλές διηγήσεις, μύθοι, δίχως κάποιο θεολογικό νόημα να ενυπάρχει σε αυτούς. Ποτέ δηλαδή δεν ανέπτυξε καμμία άλλη θρησκεία που είχε ως κεντρικά πρόσωπα τον Μαρντούκ ή τον Μίθρα ή άλλους, τέτοια σωτηριολογία σαν τη χριστιανική. Γιατί; Διότι απλώς τα «γεγονότα» της ζωής των θεών τους τα έβλεπαν ως απλούς μύθους-μοτίβα. Το πολύ πολύ να θεωρηθούν οι μύθοι ως συμβολισμοί φυσικών διαδικασιών (πράγμα αδύνατο για όλους τους μύθους). Από τί πράγμα (εννοείται, κακό) προσπάθησαν όλοι αυτοί οι παγανιστικοί θεοί να σώσουν τον άνθρωπο και τον κόσμο, ώστε να σταυρωθούν; Και γιατί να είναι έτσι αυτός ο κόσμος, ώστε να χρειαστεί η επέμβασή τους; Δεν υπάρχουν τέτοιες απαντήσεις στις θρησκείες αυτές, διότι πίσω από τα «γεγονότα» δεν υπάρχει καμμία πρόθεση για θεολογία, και καμμία θεολογική προϋπόθεση. Στο Χριστιανισμό όμως υπάρχει το θεολογικό υπόβαθρο: ο Χριστός σταυρώνεται για να σώσει τους ανθρώπους από κάτι συγκεκριμένο (αμαρτία), που υπάρχει στον κόσμο λόγω συγκεκριμένης αιτίας. Δεν έχουμε στο Χριστιανισμό παραμύθια κι ωραίες, αναίτιες ιστοριούλες. Οι οπαδοί των Μίθρα, Σακία κ.ο.κ. επικεντρώνονται στη θεότητα και θεωρούσαν τα γεγονότα αυτά ως μύθους, το πολύ πολύ συμβολικούς της αλληλουχίας των εποχών. Θεολογικές ή κοσμολογικές προϋποθέσεις και επεξηγήσεις των – αντίστοιχων του Χριστού – παθημάτων των παγανιστικών θεών δεν υπάρχουν στους παγανιστικούς μύθους (είτε αυτοί είναι γεγονότα είτε συμβολικοί).

Αλλά και άν όντως ο Ορφέας ή ο Άδωνις προσπάθησε να σώσει από την αμαρτία ή τη φθορά ή το κακό, τον άνθρωπο, γιατί υπάρχουν η αμαρτία και η φθορά στον κόσμο; Δίνουν οι μυθολογίες των θεών τέτοια εξήγηση; Σχεδόν καμμία. Αν οι ορφικοί απαντήσουν ότι το κακό, η φθορά κ.λπ. υπάρχουν λόγω της κακής ύλης, αυτό είναι το άκρως αντίθετο από την διδασκαλία του Χριστιανισμού. Καμμία σχέση δεν έχουν κάτι τέτοιες αντιλήψεις με το Χριστιανισμό. Ο Χριστιανισμός θεωρεί αίρεση την άποψη ότι η ύλη είναι φύσει κακή, διότι τότε θα θεωρούσε και τον δημιουργό που την δημιουργεί, τον Θεό, κακό.

Με άλλα λόγια, η τεράστια διαφορά μεταξύ Χριστιανισμού και Ορφισμού (του μόνου από τους παγανιστικούς θεούς, του οποίου η θρησκεία είναι κάτι παραπάνω από μια απλή εξιστόρηση της τύχης του θεού), είναι ότι ο Χριστιανισμός την ύλη δεν την βλέπει ούτε κατώτερη (τιτάνεια) ούτε κακής ποιότητας ούτε της δίνει άλλο κανένα υποτιμητικό - άρα δαιμονικής προέλευσης - χαρακτηρισμό για το δημιούργημα του Θεού (δηλαδή την ύλη), διότι μόνο ο Χριστιανισμός σέβεται τόσο το σώμα του ανθρώπου, ώστε να διακηρύσσει ότι αυτό θα αναστηθεί-αφθαρτοποιηθεί. Όσους λοιπόν παγανιστικούς σταυρωμένους και αναστημένους «θεούς»-μύθους κι αν φέρνουν οι νεοπαγανιστές εναντίον του Χριστιανισμού, την τεράστια διαφορά μεταξύ αυτών και του Χριστιανισμού δεν θα μπορέσουν να την εξηγήσουν, εκτός αν φορέσουν τις παρωπίδες του εθνικισμού και του ρατσισμού.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, αντιγραφή των παγανιστικών μύθων από τον Χριστιανισμό, όπως ισχυρίζονται οι φιλοχριστιανοί (όταν προσπαθούν να βρουν ομοιότητες και αντιγραφή εκ μέρους του Χριστιανισμού, ώστε να τον θεωρήσουν ελληνικό και να τον αποδεχτούν) ή οι αντιχριστιανοί (όταν προσπαθούν να βρουν ομοιότητες, ώστε να κατηγορήσουν τον Χριστιανισμό ότι «τις έκλεψε») εθνικιστές (νεο-ορφικοί και μή) ή οι παγανιστές, διότι μόνο στον Χριστιανισμό υπάρχει βαθύ και διαφορετικό από τους άλλους μύθους νόημα των γεγονότων αυτών, και διότι μόνο στο Χριστιανισμό υπάρχουν οι θεολογικές, κοσμολογικές κ.ά. προϋποθέσεις, οι οποίες κάνουν επιτακτική την σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού. Πέραν ότι οι παγανιστικοί μύθοι ήταν αλληγορικοί, ενώ οι Χριστιανοί ουδέποτε είπαν ότι οι εξιστορήσεις για τον Χριστό ήταν αλληγορικές κι όχι γεγονότα, εάν ο Χριστιανισμός αντέγραψε τους μύθους αυτούς, τότε θα έπρεπε και στους μύθους, στις θρησκείες αυτές να υπάρχει αντίστοιχο περιεχόμενο και μεταφυσικό νόημα και κοσμολογικές προϋποθέσεις. Τέτοια ομοιότητα όμως στο νόημα ή στις προϋποθέσεις δεν βρίσκεται μεταξύ Χριστιανισμού και μυθολογιών.

Ορισμένοι νεοπαγανιστές λένε πως οι μύθοι των ανατολικών αυτών θεών δεν είχαν καμμία ιδέα της «αμαρτίας» και «σωτηρίας από την αμαρτία», αλλά, ως εθνικοί που είναι, κρίνουν το αληθές-ψευδές της ιδέας της αντίληψης περί «αμαρτίας» με βάση το αν οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν αντίληψη περί «αμαρτίας» κι όχι αν δικαιολογείται τέτοια άποψη. Είναι φυσικό, για την εθνικιστική αντίληψη αυτών των νεοπαγανιστών είτε ν' απορρίπτει ο,τιδήποτε δεν είναι αρχαιοελληνικής προέλευσης είτε να το «ελληνοποιεί» κατά τρόπο επιπόλαιο, προκειμένου να το πιστέψει.

 

Πηγή: ierosolymitissa.org

ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, 1ο. Αναίρεσις μύθων και βλασφημιών.

73. "Ο Ιησούς των Χριστιανών δεν έχει καμμία σχέση με τον εβραϊκό Μεσσία. Οι ίδιοι οι Εβραίοι, οι κατεξοχήν γνώστες του θέματος και της Π.Δ. αρνούνται ότι υπάρχουν τρείς υποστάσεις στο Θεό τους, και έρχονται έπειτα οι Χριστιανοί να ισχυριστούν ότι υπάρχουν".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Υπάρχει η εντολή στο ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ ΣΤ’, 4: «Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστὶ», δηλαδή, «ο Κύριος ο Θεός μας είναι ένας».

Υπάρχουν δύο λέξεις στα βιβλικά εβραϊκά για την ελληνική λέξη «ένας». Η μία είναι η “echad”, που σημαίνει «ένας», «μόνο» και «ενότητα των επί μέρους τμημάτων», ενώ η άλλη είναι η “yadidh”, που σημαίνει «μοναδικότητα» ή «ένας στο είδος του», «μοναδικός που να έχει την ποιότητα αυτή». Στο παραπάνω εδάφιο χρησιμοποιείται η πρώτη εβραϊκή λέξη, που επιτρέπει την πολλαπλότητα εντός της ενότητας. Παράδειγμα χρήσης της λέξης echad είναι τα παρακάτω εδάφια:

ΓΕΝΕΣΙΣ Β’, 24 «...καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν (echad)».

ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΑ’, 6 «καὶ εἶπε Κύριος· ἰδοὺ γένος ἓν (echad) καὶ χεῖλος ἓν».

ΕΞΟΔΟΣ ΚΔ’, 3 «..ἀπεκρίθη δὲ πᾶς ὁ λαὸς φωνῇ μιᾷ (echad) λέγοντες».

ΕΞΟΔΟΣ ΚΣΤ’, 11 «καὶ ποιήσεις κρίκους χαλκοῦς πεντήκοντα. καὶ συνάψεις τοὺς κρίκους ἐκ τῶν ἀγκυλῶν, καὶ συνάψεις τὰς δέρρεις, καὶ ἔσται ἕν (echad)».

ΙΗΣΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑΥΗ Θ’, 2 «συνήλθοσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἐκπολεμῆσαι ᾿Ιησοῦν καὶ ᾿Ισραὴλ ἅμα πάντες (echad)».

Β’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Β’, 25 «καὶ συναθροίζονται οἱ υἱοὶ Βενιαμὶν οἱ ὀπίσω ᾿Αβεννὴρ καὶ ἐγενήθησαν εἰς συνάντησιν μίαν καὶ ἔστησαν ἐπὶ κεφαλὴν βουνοῦ ἑνός (echad)».

Η χρήση του echad υποδηλώνει ενότητα εντός της πολλαπλότητας. Άντρας και γυναίκα είναι μια ενότητα, αλλά και πολλαπλότητα. Το γένος είναι ένα, αλλά αποτελείται από δύο φυλές. Ο λαός αποκρίνεται με πολλές φωνές, αλλά σαν να ήταν ένας με μία φωνή. Αυτή η πολλαπλότητα εντός της ενότητας υπάρχει και στο εδάφιο που λέει ότι ο Θεός είναι ένας. Δηλαδή το εδάφιο που αναφέρει ότι ο Θεός είναι Ένας, αναφέρεται στην «σύνθετη ενότητα».

Η Π.Δ. συνήθως χρησιμοποιεί για τον Γιαχβέ την λέξη Elohim, που είναι ο πληθυντικός της λέξης Eloah (= θεός). Συνήθως νομίζεται εσφαλμένα ότι το Elohim είναι ο πληθυντικός του El. Ο πραγματικός πληθυντικός του El είναι Elim και χρησιμοποιείται από την Π.Δ. για τους «θεούς» των άλλων λαών, αν και αυτό συμβαίνει και με το Elohim (π.χ. στην Α' ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Ε', 7) - με σκοπό να δείξει στους Ισραηλίτες ότι για τους άλλους λαούς η θεότητα Δαγών ήταν όπως για τους Ισραηλίτες ο Ελοχίμ. Πάντως, για τον Γιαχβέ η Π.Δ. χρησιμοποιεί πάντα ρήματα ενικού, λ.χ. «οι θεοί λέει αυτά».

Βέβαια, έχει υποτεθεί ότι και εκτός από τους Εβραίους, άλλοι λαοί αποκαλούσαν τον έναν κάθε φορά θεό (από τους πολλούς θεούς τους) σαν να ήταν πολλοί. Αυτό όμως, σε αντίθεση με την Π.Δ. δεν συμβαίνει συνέχεια, διότι στην Π.Δ. το κύριο όνομα για τον Γιαχβέ είναι στη συντριπτική πλειοψηφία (2.500 περίπου φορές) το Elohim, ενώ στις άλλες θρησκευτικές παραδόσεις ο πληθυντικός δεν χρησιμοποιείται πάντα – π.χ. για πέντε χρήσεις πληθυντικού για έναν θεό αντιστοιχούν είκοσι χρήσεις ενικού για τον ίδιο θεό – απλώς συναντάται περιοδικά, και είναι «πληθυντικός μεγαλοπρέπειας». Αντίθετα, ακριβώς επειδή η λέξη Elohim συναντάται χιλιάδες φορές και είναι το κύριο όνομα του Γιαχβέ στην Π.Δ., ο πληθυντικός της δεν συνιστά «πληθυντικό μεγαλοπρέπειας». Περιπτώσεις όπου ο «άγγελος Κυρίου» αποκαλείται από την Π.Δ. «Θεός»:

ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΣΤ,’ 7, ''Εὗρε δὲ αὐτὴν ἄγγελος Κυρίου ἐπὶ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἐπὶ τῆς πηγῆς ἐν τῇ ὁδῷ Σούρ. 8 καὶ εἶπεν αὐτῇ ὁ ἄγγελος Κυρίου. ῎Αγαρ, παιδίσκη Σάρας, πόθεν ἔρχῃ καὶ ποῦ πορεύῃ; καὶ εἶπεν· ἀπὸ προσώπου Σάρας τῆς κυρίας μου ἐγὼ ἀποδιδράσκω. 10 καὶ εἶπεν αὐτῇ ὁ ἄγγελος Κυρίου· πληθύνων πληθυνῶ τὸ σπέρμα σου, καὶ οὐκ ἀριθμηθήσεται ὑπὸ τοῦ πλήθους. 11 καί εἶπεν αὐτῇ ὁ ἄγγελος Κυρίου· ἰδού, σὺ ἐν γαστρί ἔχεις καὶ τέξῃ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ισμαήλ, ὅτι ἐπήκουσε Κύριος τῇ ταπεινώσει σου. 13 καὶ ἐκάλεσεν ῎Αγαρ τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ λαλοῦντος πρὸς αὐτήν· σὺ ὁ Θεὸς ὁ ἐπιδών με, ὅτι εἶπε· καὶ γὰρ ἐνώπιον εἶδον ὀφθέντα μοι.''

Ο «άγγελος Κυρίου» που συνομιλεί με την Άγαρ αποκαλείται Θεός («Κυρίου τοῦ λαλοῦντος πρὸς αὐτήν») από τον συγγραφέα, αποκαλείται Θεός από την Άγαρ («ἐνώπιον εἶδον ὀφθέντα [το Θεό] μοι»), μιλά για το Θεό στο γ’ πρόσωπο («ἐπήκουσε Κύριος») και υπόσχεται να πληθύνει τους απογόνους της˙ υπόσχεση που μόνο ο Θεός κάνει. Έχουμε ένα πρόσωπο που δρα ως Θεός και καλείται Θεός κι όμως αναφέρεται στο Θεό, στον εαυτό του, σε γ' πρόσωπο. Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί το εδάφιο, εκτός αν υποτεθεί μια πολλαπλότητα εντός της ενότητας του Θεού της Π.Δ.; Φυσικά δεν ισχύει η ραββινική άποψη ότι ο άγγελος-απεσταλμένος λέγεται «Θεός» επειδή μιλά εκ μέρους του Θεού˙ για παράδειγμα, κανένας προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης δεν αποκαλείται από την Π.Δ. ή τους συγχρόνους του «Θεός», απλώς επειδή μεταφέρει σ’ αυτούς τα λόγια του Θεού. Μόνο ο Θεός αποκαλείται YHWH. Η αντίθετη άποψη θα σήμαινε ειδωλολατρία.

ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΒ’, 11, ''και άγγελος Κυρίου από τον ουρανό τον κάλεσε και του είπε «Αβραάμ, Αβραάμ!» Εκείνος απάντησε «Να μαι» 12 είπε σ' αυτόν ο άγγελος. «Μην απλώσεις το οπλισμένο χέρι σου πάνω στο παιδί και μην κάνεις σ' αυτό κανέναν κακό˙ διότι κατάλαβα τώρα καλά ότι εσύ σέβεσαι και λατρεύεις το Θεό, αφού για χάρη μου δεν λυπήθηκες τον αγαπητό σου γιο».

Ο «άγγελος Κυρίου» μιλά στον Θεό στο γ’ πρόσωπο, αλλά λέει ότι «για χάρη μου δεν λυπήθηκες». Δεν διέταξε κανένας άγγελος τον Αβραάμ να θυσιάσει τον Ισαάκ και δεν θα μπορούσε ένας άγγελος να πει «για χάρη μου». Δηλαδή ταυτίζεται με το Θεό.

ΓΕΝΕΣΙΣ ΛΑ’, 11, ''καὶ εἶπέ μοι ὁ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ καθ᾿ ὕπνον· ᾿Ιακώβ· ἐγὼ δὲ εἶπα· τί ἐστι; 13 ἐγώ εἰμι ὁ Θεὸς ὁ ὀφθείς σοι ἐν τόπῳ Θεοῦ.''

Ο «άγγελος του Θεού» που εμφανίζεται στον ύπνο του Ιακώβ αποκαλεί τον εαυτό του Θεό.

ΕΞΟΔΟΣ Γ’, 2, ''ὤφθη δὲ αὐτῷ ἄγγελος Κυρίου ἐν πυρὶ φλογὸς ἐκ τοῦ βάτου... 4 .. ἐκάλεσεν αὐτὸν ὁ Κύριος ἐκ τοῦ βάτου λέγων· Μωυσῆ, Μωυσῆ. 6 καὶ εἶπεν· ἐγώ εἰμι ὁ Θεὸς τοῦ πατρός σου, Θεὸς ῾Αβραὰμ καὶ Θεὸς ᾿Ισαὰκ καὶ Θεὸς ᾿Ιακώβ.''

Ο «άγγελος Κυρίου» αυτοαποκαλείται Θεός. Αναφορικά με τον Μεσσία που θα έστελνε ο Θεός της Π.Δ.

ΓΕΝΕΣΙΣ ΜΘ’, 10, ''Δεν θα λείψει άρχοντας από τη φυλή Ιούδα και αρχηγός από τους απογόνους του, μέχρις ότου έρθει εκείνος, στα χέρια του οποίου απόκεινται οι εξουσίες, «και αυτός προσδοκία εθνών».''

ΨΑΛΜΟΣ ΡΘ’ (ΡΙ’), 1, ''ΕΙΠΕΝ ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου· 3 ἐκ γαστρὸς πρὸ ἑωσφόρου ἐγέννησά σε.''

Δηλαδή, πρόκειται για έναν "προ αιώνων" Μεσσία, αφού γεννήθηκε πριν τη δημιουργία των άστρων και. του κόσμου, και μάλιστα εκ της ίδιας θεϊκής ουσίας "εκ γαστρός". Υπάρχουν αρκετά σημεία στην Παλαιά Διαθήκη όπου φαίνεται η τριαδικότητα που φανερώνεται στην Καινή Διαθήκη.

ΓΕΝΕΣΙΣ Α’, 26, «καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν....»

Από τη μια υπάρχει το α’' πρόσωπο ενικό (είπεν ο Θεός) και από την άλλη το α’' πρόσωπο πληθυντικό (ποιήσουμε).

ΓΕΝΕΣΙΣ Γ’, 22, «καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἰδοὺ ᾿Αδὰμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν, τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν·...»

Εδώ ειδικά, όχι απλώς υπάρχει το α' πρόσωπο πληθυντικό, αλλά ο ένας Θεός λέει ότι ο Αδάμ έγινε «όπως ένας από εμάς». Αυτό αποκλείει και την ιδέα ότι ο Θεός μιλά στον εαυτό του σε α' πληθυντικό «μεγαλειότητας». Το «ένας από εμάς» υποννοεί ότι υπάρχουν πολλοί˙ ενώ αν γραφόταν π.χ. «έγινε σαν κι εμάς», κάποιος θα μπορούσε να το θεωρήσει ως πληθυντικό «μεγαλειότητας». Αλλά, αν υποτεθεί – όπως ισχυρίζονται οι ραββίνοι – πως ο Θεός, όταν λέει «εις εξ ημών» εννοεί τον εαυτό του μαζί με τους άγγελους που τον υπηρετούν, και έτσι είναι σαν να θεωρεί τον εαυτό του και αυτούς ως μια ενότητα («ημών»), τότε γιατί η Π.Δ. λέει ότι με τον Θεό δεν υπάρχει όμοιος κανείς σε τίποτα;

Α’ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΩΝ, ΙΖ’, 20, ''Κύριε, οὐκ ἔστιν ὅμοιός σοι, καὶ οὐκ ἔστι Θεὸς πλὴν σοῦ κατὰ πάντα, ὅσα ἠκούσαμεν ἐν ὠσὶν ἡμῶν.''

ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΑ’, 7, «δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν,...»

Πάλι υπάρχει ο α' πληθυντικός.

ΗΣΑΐΑΣ ΣΤ’, 8, «τότε άκουσα τη φωνή του Κυρίου να λέει «ποιον να στείλω; Και ποιος θα πάει για μάς;»

Αλλά αυτά, φυσικά, τα αποσπάσματα δεν λένε εάν ο Θεός της Π.Δ. είναι τρία ή τέσσερα ή δέκα πρόσωπα. Αυτό φανερώνεται αλλού:

ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΗ’, 1, ''ΩΦΘΗ δὲ αὐτῷ [στον Αβραάμ] ὁ Θεὸς πρὸς τῇ δρυΐ τῇ Μαμβρῇ, καθημένου αὐτοῦ [Αβραάμ] ἐπὶ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ μεσημβρίας. 2 ἀναβλέψας δέ [ο Αβραάμ] τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ εἶδε, καὶ ἰδοὺ τρεῖς ἄνδρες εἱστήκεισαν ἐπάνω αὐτοῦ· καὶ ἰδὼν προσέδραμεν εἰς συνάντησιν αὐτοῖς ἀπὸ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ τὴν γῆν. 3 καὶ εἶπε· κύριε, εἰ ἄρα εὗρον χάριν ἐναντίον σου, μὴ παρέλθῃς τὸν παῖδά σου·''

Φαίνεται ότι οι τρεις άνδρες που ο Αβραάμ είδε ήταν ο Θεός (ώφθη=εμφανίστηκε ο Θεός), και βλέποντάς τους τρεις άνδρες, τους αποκαλεί «κύριε», ωσάν να ήταν ένας. Για τον Λόγο λέει ο Δαυίδ:

ΨΑΛΜΟΙ ΡΙΗ’ (118), 89, «Εἰς τὸν αἰῶνα, Κύριε, ὁ λόγος σου διαμένει ἐν τῷ οὐρανῷ.»

ΨΑΛΜΟΙ ΡΣΤ’ (106), 20, «ἀπέστειλε τὸν λόγον αὐτοῦ καὶ ἰάσατο αὐτοὺς...»

Όμως ο προφορικός λόγος δεν στέλνεται ούτε παραμένει στους αιώνες στον ουρανό. Για το Πνεύμα λέει ο Δαυίδ πάλι:

ΨΑΛΜΟΙ ΡΓ’(103), 30, «ἐξαποστελεῖς τὸ πνεῦμά σου, καὶ κτισθήσονται»

ΨΑΛΜΟΙ, ΛΒ’, 6, «τῷ λόγῳ τοῦ Κυρίου οἱ οὐρανοὶ ἐστερεώθησαν καὶ τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ πᾶσα ἡ δύναμις αὐτῶν·»

ΙΩΒ ΛΓ’, 4, «πνεῦμα θεῖον τὸ ποιῆσάν με, πνοὴ δὲ Παντοκράτορος ἡ διδάσκουσά με.»

Όμως το πνεύμα που στέλνεται και δημιουργεί και στερεώνει και συνέχει δεν είναι φύσημα που χάνεται, όπως και το στόμα του Θεού δεν μπορεί να είναι σωματικό μέλος (Ι. Δαμασκηνού, Έκδοσις..., 1, 7). Αν το «πνεύμα Θεού» είναι Θεός, πρόσωπο κι όχι απρόσωπη ενέργεια του Θεού, τότε θα πρέπει να έχει αφενός τις ιδιότητες που έχει ένα πρόσωπο, αφετέρου τις ιδιότητες του Θεού: Το Πνεύμα συνετίζει:

ΝΕΕΜΙΑΣ Θ’, 20, ''καὶ τὸ πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ἔδωκας συνετίσαι αὐτοὺς.''

Το Πνεύμα είναι πανταχού παρόν, είτε ο άνθρωπος ανεβεί στον ουρανό είτε κατέβει στον Άδη:

ΨΑΛΜΟΙ ΡΛΗ,’ 7, ''ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω; 8 ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, σὺ ἐκεῖ εἶ, ἐὰν καταβῶ εἰς τὸν ᾅδην, πάρει·''

Το Πνεύμα είναι δημιουργός του κόσμου (ΓΕΝ. Α’, 2), (ΙΩΒ ΛΓ’, 4)

Εάν το "πνεύμα Θεού" είναι απλώς μια εκδήλωση της ενέργειας του Θεού, τότε δεν μπορεί να λέγεται ότι είναι δημιουργός ή ότι είναι πανταχού παρόν. Είναι σαν να λέμε πως "το χέρι του εργάτη χτίζει" αντί του σωστού "ο εργάτης κτίζει". 

 

Μερικοί θα πουν πως δεν εκπληρώνει ο Ιησούς κανένα από τα υποσχόμενα του Θεού της Π.Δ. ΓΕΝΕΣΙΣ Γ' 15, ''Θα θέσω άσβεστη έχθρα μεταξύ σου και της γυναικός, μεταξύ των απογόνων σου και των απογόνων της. Ένας απόγονος της γυναίκας αυτής θα σου συντρίψει την κεφαλή και συ θα κεντήσεις την φτέρνα σου.''

1) Θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ (Μιχαίας 5:12). 

 

2) Θα προερχόταν από τη φυλή Ιούδα (Γένεση 49:10). 

 

3) Θα γεννιόταν από Παρθένο (Ησαΐας 7:14). 

 

4) Θα έκανε τη θριαμβευτική Του είσοδο στην Ιερουσαλήμ καβάλα πάνω σε ένα γαϊδουράκι (Ζαχαρίας 9:9). 

 

5) Θα προδιδόταν για 30 αργύρια (Ζαχαρίας. 11:12). 

 

6) Πού θα χρησιμοποιούνταν τα αργύρια της προδοσίας (Ζαχαρίας 11:13). 

 

7) Θα τραυματιζόταν, θα ταλαιπωριόταν και θα δερνόταν (Ησαΐας 53:4-5). 

 

8) Θα πέθαινε με θάνατο σταυρικό (Ψαλμός 22:16). 

 

9) Θα του προσφερόταν να πιει ξύδι (Ψαλμός 69:21). 

 

10) Θα τα έβαζαν τα ρούχα του σε κλήρο (Ψαλμός 22:18). 

 

11) Κανένα από τα οστά Του δεν θα έσπαζε (Ψαλμός 34:20). 

 

12) Θα ενταφιαζόταν με τον πλούσιο (Ησαΐας 53:9). 

 

13) Θα ανασταινόταν από τους νεκρούς (Ψαλμός 16:10).

Πηγή: ierosolymitissa.org