Πάπας Φραγκίσκος και ιμάμης Αχμέτ Αλ Ταγιέμπ.

Ο Πάπας υπέγραψε έγγραφο για την "Ανθρώπινη Αδελφοσύνη" με ιμάμη που πιστεύει στο θάνατο των μουσουλμάνων που γίνονται χριστιανοί.

Με την ευκαιρία του πρόσφατου ταξιδιού του Φραγκίσκου στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το οποίο ονομάστηκε "Αποστολικό Ταξίδι της Αυτού Αγιότητας Πάπα Φραγκίσκου στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα", το Βατικανό εξέδωσε ένα «Έγγραφο» ("Document").

Ονομάζεται "Έγγραφο για την Ανθρώπινη Αδελφότητα για την Παγκόσμια Ειρήνη και την Κοινή Ζωή" ("A Document on Human Fraternity for World Peace and Living Together") και υπογράφεται από κοινού από τον Πάπα Φραγκίσκο και τον "Μεγάλο Ιμάμη του Αλ-Αζάρ, Αχμέτ Αλ-Ταγιέμπ".

Ως ο μεγάλος ιμάμης του Πανεπιστημίου Al-Azhar στο Κάιρο, ο Σείχης Αλ-Ταγιέμπ είναι αναμφίβολα ο κορυφαίος μουσουλμάνος λόγιος του κόσμου.

Είναι επίσης αυτός που έχει δηλώσει ότι αποδέχεται την τιμωρία του θανάτου για όσους «αποστατούν» από το Ισλάμ.

Συγκεκριμένα, το «Έγγραφο» λέει:

«Η ελευθερία είναι δικαίωμα κάθε ατόμου: κάθε άτομο απολαμβάνει την ελευθερία της πίστης, της σκέψης, της έκφρασης και της δράσης. Ο πλουραλισμός και η ποικιλομορφία των θρησκειών, του χρώματος, του φύλου, της φυλής και της γλώσσας είναι θέλημα του Θεού μέσα στη σοφία Του, μέσω της οποίας δημιούργησε τα ανθρώπινα όντα. Αυτή η θεϊκή σοφία είναι η πηγή από την οποία απορρέει το δικαίωμα στην ελευθερία της πίστης και στην ελευθερία της διαφορετικότητας. Ως εκ τούτου, το γεγονός ότι οι άνθρωποι εκβιάζονται να προσχωρήσουν σε μια συγκεκριμένη θρησκεία ή κουλτούρα πρέπει να απορριφθεί, καθώς και η επιβολή ενός πολιτιστικού τρόπου ζωής που άλλοι δεν αποδέχονται».

Μάλιστα. Μήπως άλλαξε γνώμη ο Al-Tayyeb; Δεν πιστεύει τώρα στον θάνατο των «αποστατών», αν και τον επιβεβαίωσε δημόσια τουλάχιστον πριν από τρία χρόνια;

Το Mahound's Paradise είχε γράψει για το θέμα αυτό το 2016:

Κορυφαίος μουσουλμάνος σύμμαχος του Πάπα Φραγκίσκου επιβεβαιώνει ότι ένας μουσουλμάνος που μεταστρέφεται στον Χριστιανισμό πρέπει να θανατώνεται.

Πριν από δύο μήνες, ο Πάπας Φραγκίσκος υποδέχτηκε τον Σεΐχη Ahmed el-Tayeb, τον Μεγάλο Ιμάμη του Πανεπιστημίου Al-Azhar στο Κάιρο και την ανώτατη επιστημονική εξουσία του Σουνιτικού Ισλάμ στο Βατικανό.

Και πριν από μία εβδομάδα, ο Πάπας έστειλε έναν εκπρόσωπο στο Al-Azhar ως συνέχεια και για "επανεκκίνηση του διαλόγου".

 

Η αρχική συνάντηση, η οποία περιελάμβανε συνομιλίες μεταξύ μεγαλύτερων αντιπροσωπειών από το Αλ-Αζχάρ και το Βατικανό, χαρακτηρίστηκε ως εξαιρετικά φιλική - ένα είδος "επαναπροσδιορισμού" των σχέσεων Καθολικών-Μουσουλμάνων μετά από την «παγωμάρα» που φέρεται να προήλθε από τις παρατηρήσεις του Πάπα Βενέδικτου στο Ρέγκενσμπουργκ το 2006.

Στη συζήτησή τους επικεντρώθηκαν κυρίως στο θέμα της κοινής δέσμευσης των αρχών και της πίστης των μεγάλων θρησκειών για την ειρήνη στον κόσμο, την απόρριψη της βίας και της τρομοκρατίας, την κατάσταση των χριστιανών στο πλαίσιο των συγκρούσεων και των εντάσεων στη Μέση Ανατολή και την προστασία τους. Αφού αντάλλαξαν δώρα «αγκαλιάστηκαν αυθόρμητα».

Ο el-Tayeb περιγράφεται συχνά ως "μετριοπαθής". Φαίνεται λογικός και συνετός, χωρίς το τρελό χαμόγελο του φανατικού. Υποστήριξε τον el-Sisi κατά της μουσουλμανικής αδελφότητας στην Αίγυπτο και έχει προβεί σε διάφορες δημόσιες δηλώσεις κατά του βίαιου εξτρεμισμού και υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εν γένει.

Λίγους μήνες πριν τη συνάντηση του Πάπα δήλωσε μπροστά στο γερμανικό κοινοβούλιο ότι το Κοράνι «εγγυάται τη θρησκευτική ελευθερία».

Ωστόσο, όπως επεσήμανε πρόσφατα το Ινστιτούτο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Καΐρου (όπως επισημαίνεται από τον Raymond Ibrahim σε πρόσφατο δοκίμιο), ο el-Tayeb έχει ένα ιστορικό άλλα να λέει στα δυτικά ακροατήρια και άλλα στα αραβικά ή μουσουλμανικά.

Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια του προηγούμενου Ραμαζανιού, ο el-Tayeb επιβεβαίωσε στην τηλεοπτική του εκπομπή ότι το Ισλάμ επιβάλλει τον θάνατο για αποστάτες:

«Η σημερινή αποστασία παρουσιάζεται με το πρόσχημα των εγκλημάτων, των επιθέσεων και της μεγάλης προδοσίας, γι’ αυτό το αντιμετωπίζουμε τώρα ως έγκλημα που πρέπει να αντιμετωπισθεί και να τιμωρηθεί .... Εκείνοι που μαθητεύουν στο Ισλάμ [al-fuqaha] και οι ιμάμηδες των τεσσάρων σχολών του δικαίου θεωρούν την αποστασία έγκλημα και συμφωνούν ότι ο αποστάτης πρέπει είτε να απαρνηθεί την αποστασία του είτε και να θανατωθεί».

Το Ινστιτούτο έκανε μια δημόσια δήλωση που τον κάλεσε να αποκηρύξει αυτή την θέση, κάνοντας επίσης τη γενική παρατήρηση ότι το Al Azhar υιοθετεί δύο αντιφατικές ομιλίες: η μία είναι ανοικτή και κατευθύνεται στο εξωτερικό, ενώ η άλλη υποστηρίζει τον βίαιο εξτρεμισμό και κατευθύνεται στο εσωτερικό.

Γνωρίζει ο Francis ότι ο νέος μουσουλμάνος φίλος του φαίνεται να πιστεύει ότι θα πρέπει να σκοτώνονται οι «αποστάτες» από το Ισλάμ; Πώς συμβαδίζει αυτό με την "προστασία" των χριστιανών στην περιοχή; Ή ίσως ο Πάπας, στην προσπάθειά του απορρίψει τον «προσηλυτισμό», δεν πιστεύει ότι οι μουσουλμάνοι που γίνονται χριστιανοί αξίζουν προστασία ή δεν πρέπει καν να θεωρούνται "χριστιανοί". Ίσως ανήκουν σε κάποια άλλη κατηγορία.

Άλλωστε όσοι μουσουλμάνοι μεταστρέφονται στον χριστιανισμό τείνουν να είναι κάπως «συντηρητικοί» και ίσως αυτό ενοχλεί τον «προοδευτικό» Francis.

Για να είμαστε δίκαιοι, ο el-Tayeb, ως ο υψηλότερος σουνίτης μουσουλμάνος λόγιος στον κόσμο, θα ήταν δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να δηλώσει μπροστά σε μουσουλμανικό κοινό ότι οι αποστάτες δεν θα πρέπει να θανατωθούν, όπως αναφέρεται σαφώς στο Κοράνι, την Hadith και την μουσουλμανική ιστορία και παράδοση. Στο πλαίσιο αυτό, η υποστήριξη της θανατικής ποινής για τους αποστάτες δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη ή ακραία θέση. Πράγματι, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι στην Αίγυπτο την υποστηρίζουν.

Πηγή: redskywarning.blogspot.com

Η χριστιανοφοβία αυξάνεται δραματικά, αλλά κανείς δεν ασχολείται.

Το 2019 μπήκε με δραματικά αυξημένα τα ποσοστά διώξεων των χριστιανών και τον φόβο επιστροφής των θρησκευτικών πολέμων.

Πρόσφατη έρευνα της Βρετανικής Κυβέρνησης έδειξε ότι οι Χριστιανοί διώκονται σήμερα και εκατομμύρια πιστοί ανά τον κόσμο βρίσκονται αντιμέτωποι με τον εκφοβισμό και τη βία.

 

Σύμφωνα με την έρευνα που φέρνει στο φως της δημοσιότητας το ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE, πάνω από 215 εκατομμύρια χριστιανοί διώχθηκαν πέρυσι ενώ γυναίκες και παιδιά βιώνουν ακόμα και σεξουαλική κακοποίηση για την πίστη τους στον Ιησού Χριστό.

Μόλις πέρυσι, 250 χριστιανοί σκοτώνονταν κάθε μήνα για την πίστη τους.

Από την άλλη ο εορτασμός των Χριστουγέννων και του Νέου Έτους απαγορεύεται στο Ιράκ, την Ινδία και την Κίνα, επειδή θεωρούνται "ξένοι" εορτασμοί. Όπως γράφει ο Bernardo Cervellera στην καθολική σελίδα AsiaNews, ο χριστιανισμός για πολλούς συνδέεται με τη Δύση, η θρησκευτική αντιπολίτευση έχει πολιτικά κίνητρα και στη Δύση, οι ΗΠΑ έχουν παραδώσει όπλα που έχουν καταλήξει στα χέρια ισλαμιστών φονταμενταλιστών στη Συρία και στην Ιταλία, ορισμένοι πολιτικοί προειδοποίησαν για την «ισλαμική εισβολή», αλλά απέτυχαν να υιοθετήσουν πολιτικές που βοηθούν τις οικογένειες και ενισχύουν τη γεννητικότητα. Με βάση το πώς τελείωσε το 2018, πολλοί φοβούνται ότι οι θρησκευτικοί πόλεμοι θα επιστρέψουν το 2019. Μερικά από τα σημάδια είναι τα παρακάτω.

Ο Μεγάλος Μουφτής του Ιράκ Abdul-Mehdi al-Sumaidaie εξέδωσε fatwa και σε κήρυγμά του την Παρασκευή απαγόρευσε σε όλους τους μουσουλμάνους να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα με τους Χριστιανούς και το Νέο Έτος, διότι αυτό σημαίνει ότι «πιστεύουν στη θρησκευτική θεωρία των Χριστιανών».

Αλλά δεν ήταν μόνο ο Μουφτής του Ιράκ. Αρκετοί ιμάμηδες στη Γαλλία απαγορεύουν στους μουσουλμάνους να εύχονται «Καλά Χριστούγεννα» ή «Ευτυχισμένο το Νέο Έτος».

Η ίδια στάση επαναλαμβάνεται στην Ινδία από τον ινδουιστική Janajagruti Samiti, μια οργάνωση που εδρεύει στη Γκόα, η οποία πριν από δύο ημέρες κάλεσε όλους τους Ινδούς να μην γιορτάζουν το «χριστιανικό νέο έτος», διότι οδηγεί σε «διαστρέβλωση» τους νέους.

Η στάση της οργάνωσης είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ινδουιστικές φονταμενταλιστικές ομάδες έχουν επιτεθεί εναντίον χριστιανικών σχολείων, εκκλησιών, ιερέων, θεολογικών σεμιναρίων, καθώς και τζαμιών και ιμάμηδων, προκειμένου να εφαρμόσουν στην πράξη την Hindutva, την ιδεολογία σύμφωνα με την οποία η Ινδία μπορεί να είναι μόνο ινδουιστική.

Στην Κίνα οι μαθητές των δημοτικών και των γυμνασίων υποχρεούνται να ορκίζονται ότι ποτέ δεν θα γιορτάσουν τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά επειδή είναι «μια επίθεση εναντίον του κινεζικού πολιτισμού».

Για να γίνει ακόμα πιο αποτελεσματική η απαγόρευση, χριστουγεννιάτικα διακοσμητικά, χριστουγεννιάτικα δέντρα και χριστουγεννιάτικα πάρτυ έχουν απαγορευτεί σε διάφορες πόλεις, οι εκκλησίες έχουν κλείσει και οι συναντήσεις των φοιτητών έχουν τεθεί υπό στενή εποπτεία του κράτους.

 

Σε πολλές χώρες συνδέουν την αντιπολίτευση με την θρησκεία, και όχι με τις ενστάσεις για την οικονομία ή τα δεινά της παγκοσμιοποίησης. Αυτή είναι μια σαφής περίπτωση όπου ο θρησκευτικός ανταγωνισμός χρησιμοποιείται για πολιτικούς λόγους. Όλες οι ομιλίες για την «ξένη εισβολή» χρησιμεύουν για να αναζωογονήσουν τα βαθύτερα συναισθήματα των μαζών και να υποστηρίξουν τις πολιτικές ελίτ, οι οποίες απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τα προβλήματα του απλού λαού.

Αυτό είναι εμφανές στο Ιράκ, όπου οι πολίτες διαμαρτύρονται για την αποτυχία των πολιτικών αναδιανομής, στην Ινδία, όπου μια ταχέως αναπτυσσόμενη οικονομία έχει αφήσει πίσω της εκατομμύρια φτωχών και στην Κίνα, όπου η οικονομία παρουσιάζει σημεία αδυναμίας, με την αύξηση της ανεργίας. Η στόχευση ενός εξωτερικού εχθρού, ενός θρησκευτικού εχθρού, ως αιτία όλου του κακού είναι πολύ εύκολη. Πυροδοτεί την οργή στις καρδιές των ανθρώπων και ευνοεί τις επιθέσεις εναντίον μεμονωμένων Χριστιανών οι οποίοι είναι συνήθως μη βίαιοι και εύκολα θύματα. 

 

 

Αλλά και στη Δύση υπάρχει ο κίνδυνος η θρησκεία να χρησιμοποιηθεί για πολιτικούς σκοπούς. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, κορυφαίοι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Trump, όπως ο αντιπρόεδρος Mike Pence και ο υπουργός Εξωτερικών Mike Pompeo, μίλησαν για την υπεράσπιση των διωκόμενων χριστιανών της Μέσης Ανατολής και της Κίνας. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο υπουργός Εξωτερικών Jeremy Hunt ανακοίνωσε σχέδια για την κατάρτιση ενός χάρτη για τη δίωξη που υφίστανται οι Χριστιανοί και για την υπεράσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας στον κόσμο. Ακόμη και στην Ιταλία, ορισμένοι πολιτικοί προσπάθησαν να κινητοποιήσουν τους Χριστιανούς στην υπεράσπιση του ευρωπαϊκού πολιτισμού ενάντια σε μια «μουσουλμανική εισβολή».

Για τους πρώτους θα έλεγα, λέει ο Bernardo Cervellera, ότι εάν θέλουν να υπερασπιστούν τους Χριστιανούς στη Μέση Ανατολή, θα ήταν προτιμότερο να σταματήσουν να προμηθεύουν όπλα στη Σαουδική Αραβία και στα Εμιράτα, τα οποία τα τελευταία χρόνια υποστήριξαν φονταμενταλιστικές ομάδες στη Συρία ενάντια στους χριστιανούς Σύριους, ενώ για τους δεύτερους, θα ήθελα να επισημάνω ότι "η μουσουλμανική εισβολή" μπορεί να αντιμετωπιστεί με πολιτικές που ευνοούν τις οικογένειες και τα παιδιά.

Πάντως, όλα αυτά δείχνουν ότι η θρησκεία, που θεωρείτο νεκρή δεκαετίες πριν, είναι και πάλι στο προσκήνιο.

 

Την ίδια ώρα στην χώρα μας σημειώθηκαν περισσότερες από 556 περιστατικά βίας σε χώρους θρησκευτικής σημασίας το 2017, όπως προκύπτει από τη σχετική έκθεση που δημοσίευσε για τρίτο συνεχές έτος, το Τμήμα Θρησκευτικών Ελευθεριών και Διαθρησκευτικών Σχέσεων της Γενικής Γραμματείας Θρησκευμάτων του υπουργείου Παιδείας. Πρόκειται για μία αύξηση της τάξεως του 159% καθώς το 2016 κατεγράφησαν 218 περιστατικά. Από αυτά τα περιστατικά, το 94%, δηλαδή τα 525, αφορούν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ενώ ορισμένα φέρουν χαρακτηριστικά θρησκευτικής μισαλλοδοξίας. 

Πηγή:  redskywarning.blogspot.com

Τσέχοι πολιτικοί και ισλάμ.

Τσέχοι πολιτικοί θέλουν να απαγορευθεί πλήρως το Ισλάμ καθώς είναι "βίαιη ιδεολογία" και "αποικίζει την κοινωνία".

Πολιτικοί ηγέτες στην Τσεχική Δημοκρατία έχουν ήδη καταδικάσει έντονα το Ισλάμ. Τώρα, πολιτικοί στο Τσεχικό Κοινοβούλιο συζητούν την πλήρη απαγόρευση της μωαμεθανικής θρησκείας.

Αν κάποιος ζητάει τη δολοφονία των «άπιστων» και των Εβραίων, τότε δεν είναι θρησκεία ειρήνης, λέει ο βουλευτής Jiri Kobza.

Ο ίδιος και το κόμμα του Ελευθερία και Άμεση Δημοκρατία, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα στο κοινοβούλιο, πιστεύουν ότι το Ισλάμ δεν είναι απλά μια θρησκεία αλλά και μια βίαιη ιδεολογία που πρέπει να απαγορευτεί.

Έχουμε προτείνει να απαγορευτούν όλες οι ιδεολογίες που προωθούν το μίσος και τη βία και μία από τις ιδεολογίες αυτές είναι το Ισλάμ.

Επισημαίνει ότι οι μουσουλμάνοι δεν θέλουν ούτε θα ενταχθούν σε μη μουσουλμανικές κοινωνίες. Δεν είναι μετανάστευση - είναι αποικισμός.

Μια ισχυρή δυσπιστία του Ισλάμ υπάρχει σε όλο το πολιτικό φάσμα στην Τσεχική Δημοκρατία, όπου μόνο το 0,5% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι.

Δεν θέλουμε περισσότερους μουσουλμάνους στην Τσεχική Δημοκρατία, όπως σημείωσε ο Σοσιαλδημοκράτης πρώην πρωθυπουργός Bohuslav Sobotka σε συνέντευξή του πέρυσι.

Ακόμη και ο πρόεδρος της Τσεχίας Μίλος Ζέμαν, ο οποίος είναι επίσης σοσιαλδημοκράτης, καταδίκασε έντονα τη θρησκεία από την Μέση Ανατολή.

Μεταξύ άλλων, έχει πει ότι το Ισλάμ απλά δεν ανήκει στην Ευρώπη.

Σε σχέση με το χάος του ασύλου το 2015, ο Zeman σημείωσε κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης κατά του ισλάμ ότι οι μουσουλμάνοι μετανάστες που κατέφθασαν στην Ευρώπη προέρχονταν από μια «κουλτούρα δολοφόνων και θρησκευτικού μίσους».

Πηγή: redskywarning.blogspot.com

Πως κατάλαβα τον πόλεμο εναντίον των λευκών γυναικών. Μια μαρτυρία.

Της Laura Towler

Το 2006 είχα μετακομίσει από το ήσυχο χωριό μου στο Γιορκσάιρ της βόρειας Αγγλίας, στο Μπράντφορντ, μια πόλη που το 2001 ο πληθυσμός της ήταν 76% "λευκοί βρετανοί", δέκα χρόνια μετά, το 2011 ήταν 63%, και είναι πιθανό σήμερα να είναι περίπου 50% λευκοί Βρετανοί.
Πριν μετακομίσω εκεί, θα περιέγραφα τον εαυτό μου ως ένα άτομο ανεκτικό και με «ανοιχτό μυαλό». Παρόλο που δεν ήμουν ποτέ ενθουσιώδης με τα «ανοιχτά σύνορα», έκρινα τους ανθρώπους ως άτομα και επέλεξα να βλέπω μόνο το καλό σε όλους τους ανθρώπους που θα συναντούσα. Η σχολική αναφορά μου όταν ήμουν 11 ετών έλεγε:

«Αυτό το τρίμηνο, η Laura επικεντρώθηκε στη μουσουλμανική πίστη, μαθαίνοντας πολλά για τον τρόπο ζωής των μουσουλμάνων. Η Λάουρα βλέπει με συμπάθεια τις διαφορετικές θρησκείες του κόσμου και αισθάνεται ότι το να είσαι ευγενικός και χρήσιμος στους άλλους είναι ο σημαντικότερος παράγοντας της ζωής».

Το να μεταφερθώ σε μια πόλη, για μένα σήμαινε να εγκαταλείψω την ομοιογενή, ασφαλή και οικεία κοινότητά μου για να βρεθώ σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή, αποτελούμενη σχεδόν εξ ολοκλήρου από πακιστανούς μουσουλμάνους (περίπου τα τρία τέταρτα του πληθυσμού) και την λευκή εργατική τάξη. Δεν είχα κανένα πρόβλημα τότε. Υπήρχαν μερικές Πακιστανές κοπέλες στο παλιό μου σχολείο που, εκτός από την εμφάνισή τους, ήταν ακριβώς όπως εγώ και οι φίλες μου. Επίσης κατά τη διάρκεια της επίσημης εκπαίδευσης μου διδάχθηκα ότι η κοινωνική τάξη είχε πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο στη δυναμική της ομάδας από ό, τι η φυλή και η εθνικότητα. Το είχα αποδεχθεί αυτό οπότε δεν περίμενα να δω μεγάλες αλλαγές από μια κοινότητα της εργατικής τάξης σε μια άλλη.

Έκανα λάθος. Τα επόμενα δύο χρόνια που έζησα στο Μπράντφορντ ήταν ικανά να φυτεύσουν στο κεφάλι μου ένα σπόρο, ο οποίος στη συνέχεια αναπτύχθηκε και με έκανε να συνειδητοποιήσω και να κατανοήσω τον πόλεμο κατά της Δύσης.

Το πρώτο κιόλας βράδυ που ζούσα στη νέα μου πόλη, βγήκα με την συγκάτοικό μου έξω να εξερευνήσουμε την πόλη για να εντοπίσουμε τα κοντινά καταστήματα. Από εκείνο το πρώτο βράδυ και για πολλά βράδια μετά, δεχθήκαμε προσβολές, αγγίγματα, εκφοβισμό, λεκτική κακοποίηση, από Πακιστανούς όλων των ηλικιών, μερικοί από τους οποίους μας ακολουθούσαν ενώ περπατούσαμε. Σύντομα μάθαμε ότι δεν ήταν ασφαλές να βγαίνουμε έξω μέσα στο σκοτάδι μόνες και δεν ήταν ασφαλές να πηγαίνουμε σε ορισμένες περιοχές. Αυτό ήταν ένα σοκ για μένα και κάτι πολύ ξένο για την κοινότητα μέσα στην οποία μεγάλωσα.

Θα μπορούσα να αφιερώσω πολύ χρόνο περιγράφοντας λεπτομερώς τις εμπειρίες μου από τη ζωή στο Μπράντφορντ. Σε μια περίπτωση, η φίλη μου και εγώ έπρεπε να μπούμε σε ένα κατάστημα για ασφάλεια, επειδή μας ακολουθούσε μια ομάδα ανδρών. Τηλεφωνήσαμε στην αστυνομία, η οποία έφτασε, πήρε μια δήλωση από εμάς και μας οδήγησε στο σπίτι. Υπήρχαν πολλές περιπτώσεις όπου μου είπαν να φύγω από μια περιοχή επειδή υπήρχαν Πακιστανοί άνδρες και επειδή ήμουν λευκή και δεν ήμουν ευπρόσδεκτη εκεί. Υπήρχαν επίσης στιγμές που μου προσφέρθηκαν χρήματα για σεξ στο φως της ημέρας. Ήμουν μόνο μια έφηβη την εποχή εκείνη.

Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι οι Πακιστανοί, ως ομάδα, δεν αντιμετωπίζουν τις γυναίκες με το ίδιο επίπεδο αξιοπρέπειας και σεβασμού που κάνουν οι λευκοί. Φαντάζομαι ότι αν μια φεμινίστρια το διαβάσει αυτό, θα πει ότι μεροληπτώ και ότι έχω ανακριβείς προκαταλήψεις για μια ολόκληρη εθνοτική ομάδα. Εγώ θα πω ότι αυτό λέγεται να είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τις τάσεις που βασίζονται σε χιλιάδες επαφές.

Αργότερα, έμαθα ότι ορισμένα κορίτσια με τα οποία πήγαινα στο ίδιο σχολείο τα είχαν «ψαρέψει» και τα είχαν βιάσει Πακιστανοί άνδρες. Εκτιμάται ότι εκατοντάδες χιλιάδες βρετανικά κορίτσια υπέφεραν στα χέρια κυρίως πακιστανών μουσουλμάνων – ορισμένα ακόμη βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν – αλλά οι αστυνομικές αρχές και οι κοινωνικές υπηρεσίες κάλυπταν την υπόθεση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επέλεξαν να αγνοούν το θέμα και όποιος επιχειρούσε να το φέρει στο φως δεχόταν επίθεση και τις γνωστές ταμπέλες («ρατσιστής» κλπ) από το κράτος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, έτσι ώστε ο κόσμος είτε να μην τον παίρνει πλέον στα σοβαρά είτε να μάθει να σιωπά.

Η εμπειρία μου από την πολυπολιτισμικότητα μου έμαθε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Έμαθα ότι η εθνικότητα επηρεάζει την κουλτούρα και τον πολιτισμό και οι πολιτισμοί είναι συχνά μεταξύ τους ασυμβίβαστοι. Στη συνέχεια προχώρησα πιο βαθιά και είδα «τι παίζεται» με την μαζική μετανάστευση, τη λογοκρισία του "λόγου μίσους", την κρατική επιβολή της λευκής ενοχής και την ανάμειξη χρηματοδοτών, μέχρι που έφτασα στο συμπέρασμα που εξακολουθώ να υποστηρίζω σήμερα: ο εθνικισμός δεν είναι μόνο υγιής, είναι απαραίτητος για την επιβίωση του λαού μας.

Ο πόλεμος κατά των λευκών γυναικών

 

Θεωρώ ότι η δημογραφική αντικατάσταση των Ευρωπαίων είναι το πιο σημαντικό θέμα που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Σε πολλά έθνη στη Δύση, είμαστε μόνο λίγες δεκαετίες μακριά από το να γίνουμε πληθυσμοί μειονοτήτων στη δική μας γη. Αυτό, φυσικά, είναι εντελώς αφύσικο και έχει ενορχηστρωθεί από μια ξένη κλίκα διεθνών επιχειρηματιών. Αυτό σημαίνει ότι η αντικατάστασή μας δεν εκτελείται στην ύπαιθρο. Αν και περιλαμβάνει τη μαζική εισαγωγή μη λευκών στις χώρες μας, η μείωση των λευκών πραγματοποιείται με λιγότερο άμεσο τρόπο. Τα ποσοστά γονιμότητας των γηγενών στις λευκές χώρες μειώνονται λόγω της συνεχιζόμενης προώθησης του φεμινισμού, της άμβλωσης, των περιστασιακών σχέσεων και των μικτών (διαφυλετικών) σχέσεων. Όλα αυτά προσφέρουν μια προσωρινή ανακούφιση ή συγκίνηση για τη λευκή γυναίκα και παραγνωρίζεται η μακροχρόνια ζημία που ακολουθεί και τα αισθήματα ανεκπλήρωσης, στις περισσότερες περιπτώσεις.

Την ίδια στιγμή, οι φυλετικοί μας δεσμοί αποδυναμώνονται με το σβήσιμο και ξαναγράψιμο της ιστορίας μας και την δημοφιλή πλέον αντίληψη ότι εάν ζητάς το καλό των λευκών είσαι «ρατσιστής». Για τη λευκή γυναίκα, αυτό μπορεί να δημιουργεί σύγχυση. Γιατί οι γυναίκες συμπεριλαμβάνονται συχνά κάτω από την ομπρέλα των μειονοτήτων, αλλά μόνο όταν αυτό ταιριάζει με τη κατεστημένη αφήγηση. Εάν μια λευκή γυναίκα είναι εναντίον του νούμερο εχθρού - του λευκού άνδρα - σε περίπτωση σεξουαλικής κακοποίησης, για παράδειγμα, τότε απεικονίζεται ως θύμα. Το ευάλωτο πλάσμα που υποφέρει από την “straight”, λευκή πατριαρχία. Ωστόσο, εάν παίρνουμε μια θέση που είναι αντίθετη με την κατεστημένη (για παράδειγμα, λευκές γυναίκες ψηφίζουν για Trump, ή δεν είναι αρκετά «διατομεακές» ή «διαθεματικές» φεμινίστριες (“intersectional” feminism: ο φεμινισμός που ενδιαφέρεται και για τις άλλες «καταπιεσμένες ομάδες», π.χ. μαύρες γυναίκες, τρανς), τότε, υπό αυτές τις συνθήκες θα ταυτίζονται με τους «καταπιεστές» και στιγματίζονται ως «προδότριες». Από ότι φαίνεται ως λευκή γυναίκα, μπορώ να ζήσω τη ζωή μου ατομικιστικά, όπως μου αρέσει, και να χορτάσω όσο εκφυλισμό, ναρκισσισμό ή καταναλωτισμό μου αρέσει, αλλά αν θέλω να ζήσω ως συλλογικότητα η μόνη επιλογή που υπάρχει είναι να πρόκειται για μια μη λευκή συλλογικότητα. Για να το εμπεδώσουμε: “black lives matter” (οι ζωές των μαύρων αξίζουν) και πρέπει να σταματήσουμε τη δυσφήμηση του εβραϊκού λαού. Ωστόσο, “it is not okay to be white”….

 

Ανέφερα την προώθηση του φεμινισμού, της άμβλωσης, της άστατης σεξουαλικής ζωής και των φυλετικά μικτών σχέσεων παραπάνω. Αυτά τα τέσσερα εργαλεία, τα οποία χρησιμοποιούνται για την επιτάχυνση της δημογραφικής μας αντικατάστασης, έχουν επίσης επιζήμια αποτελέσματα στην ευημερία των λευκών γυναικών.

Ο φεμινισμός, μεταμφιεσμένος ως κίνημα βασισμένο στην αποκαλούμενη "ισότητα", υπαγορεύει στις γυναίκες να σκέφτονται ότι μπορούμε και πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας σαν άνδρες. Όλα μου φαίνονται κάπως ανούσια, επειδή οι φεμινίστριες εκστρατεύουν για την ελευθερία να κάνουν πράγματα που πραγματικά δεν θέλουν να κάνουν. Η σημερινή φεμινιστική σταυροφορία στη Βρετανία είναι να μπουν στην πολιτική περισσότερες γυναίκες, ώστε να αντανακλούν το γεγονός ότι ο πληθυσμός μας είναι μισός αρσενικός και μισός θηλυκός, αλλά μελέτες δείχνουν ότι υπάρχει έλλειψη εκπροσώπησης των γυναικών στην πολιτική επειδή υπάρχει έλλειψη γυναικών υποψηφίων, λόγω της έλλειψης γυναικών που επιδιώκουν μια πολιτική καριέρα. Ως γυναίκα που ενδιαφέρεται για την πολιτική, σας διαβεβαιώνω ότι αγωνίζομαι πολύ να βρω άλλες γυναίκες να ασχοληθούν με αυτό το θέμα. Γιατί λοιπόν, πρέπει να αναρωτηθούμε, το εξαναγκάζουμε;

Πιστεύω ότι αυτό συσχετίζεται με άλλους τομείς της απελευθέρωσης των γυναικών, όπως είναι το συναίσθημα και το σεξ χωρίς συνέπειες, η κατάργηση των παραδοσιακών ρόλων των φύλων στο σπίτι και η σφαιρική συντριβή της πατριαρχίας: Οι γυναίκες υποθέτουν ότι είναι "ίσες", πρέπει να είμαστε το ίδιο. Αυτή η προσέγγιση υπονομεύει τόσο την επιστήμη όσο και την ευτυχία. Δεν μπορούμε να μιμηθούμε τους άνδρες, διότι, ειλικρινά, είμαστε διαφορετικές από τους άνδρες, τόσο γενετικά όσο και πολιτιστικά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι εξετάσεις γυμναστικής στο βρετανικό στρατό και την αστυνομία είναι ευκολότερες για τις γυναίκες, οι χρόνοι εξετάσεων αυξάνονται στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, έτσι ώστε οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να περάσουν και οι ποσοστώσεις για την ποικιλομορφία που έχουν τεθεί σε ισχύ στη Βρετανία, οδηγούν στο να επιλέγεται ένα άτομο για το φύλο του και όχι για τις δεξιότητές του. Με το να ορίζουμε τον εαυτό μας για μια ζωή που θα ζούμε - όπως το θέτει ο Francis Parker Yockey – ως «κατώτεροι άντρες», δεν θέτουμε μόνο τον εαυτό μας σε μια οδό αποτυχίας, αλλά θέτουμε τον εαυτό μας σε μια ζωή δυστυχίας.

Οι γυναίκες δεν είχαν ποτέ τα δικαιώματα που έχουμε σήμερα, αλλά η ευτυχία μας μειώνεται. Ο Richard Houck το αναφέρει αυτό στη μελέτη του "Ο πόλεμος κατά των λευκών γυναικών" (“The War Against White Women”), αλλά θα ήθελα να το επαναλάβω για άλλη μια φορά. Οι οικονομολόγοι Betsey Stevenson και Justin Wolfers ανέλυσαν τις τάσεις ευτυχίας των Αμερικανών πολιτών μεταξύ των ετών 1970 και 2005. Ανακάλυψαν ότι οι γυναίκες βαθμολόγησαν τη γενική ικανοποίηση τους ως προς τη ζωή υψηλότερα από τους άνδρες το 1970. Ωστόσο, αυτό έχει σταδιακά μειωθεί με την πάροδο των ετών. Μέχρι τη δεκαετία του 1990, οι γυναίκες ήταν λιγότερο ικανοποιημένες από τους άντρες για πρώτη φορά. Μια μεγάλη έρευνα που έγινε από την Girlguiding στη Βρετανία φέτος διαπίστωσε επίσης ότι τα κορίτσια και οι νέες γυναίκες ηλικίας 7-21 ετών είναι περισσότερο δυσαρεστημένες από ό, τι ήταν όταν η ίδια έρευνα διεξήχθη πριν από μια δεκαετία. Το είκοσι πέντε τοις εκατό των κοριτσιών που συμμετείχαν δήλωσαν ότι ήταν "πολύ χαρούμενα", σε σύγκριση με το σαράντα ένα τοις εκατό που δήλωσε το ίδιο το 2009.

 

Είναι επίσης ενδιαφέρον να παρακολουθήσετε τις τάσεις στην ποπ κουλτούρα. Η Adele, (Adele Laurie Blue Adkins, Αγγλίδα τραγουδίστρια, στιχουργός και συνθέτης. Ονομάστηκε από τα social media "Βασίλισσα της Ποπ") η οποία έχει σπάσει έναν τεράστιο αριθμό ρεκόρ με τα τραγούδια της σχετικά με τη γυναικεία θλίψη, τη μοναξιά, την απελπισία και το άγχος, είναι μια από τις μεγαλύτερες γυναίκες μουσικούς της εποχής μας. Όπως έγραψε ο Morgoth το 2017:

Η πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση δεν είναι "γιατί η Adele είναι τόσο δημοφιλής;" αλλά μάλλον, "γιατί το πηγάδι της θηλυκής σκοτεινιάς είναι τόσο βαθύ;".

Άλλωστε, "η σύγχρονη γυναίκα" δεν τα έχει πάρει όλα; Η σύγχρονη λευκή γυναίκα στην Ευρώπη ή τη Βόρεια Αμερική, σήμερα, κατοικεί σε έναν πολιτισμό και μια κοινωνία που δεν θέτει καθόλου περιορισμούς στη συμπεριφορά της καθόλου! Και παρόλα αυτά ο αλκοολισμός στις γυναίκες είναι σε υψηλά επίπεδα, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν προβλήματα ψυχικής υγείας: το 20% των γυναικών στη Βρετανία είναι κλινικά καταθλιπτικές, παίρνουν χάπια για τα νεύρα τους, χάπια για την αϋπνία τους, χάπια για τη ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα) είναι μια πραγματική έκρηξη για τη φαρμακευτική αγορά.

Είδα ένα άρθρο στο δημοφιλέστερο γυναικείο περιοδικό το Cosmopolitan την περασμένη εβδομάδα, στο οποίο διαφήμιζαν ένα ποτήρι κρασιού για τις γυναίκες το οποίο μπορείτε να χρησιμοποιήσετε στο ντους. Γυναίκες και νεαρά κορίτσια κάτω από το άρθρο και έλεγαν πόσο χρειάζονταν αυτό το ποτήρι. Αυτό μου θύμισε ορισμένα άρθρα που είδα κατά την κυκλοφορία του τελευταίου άλμπουμ της Adele, στο οποίο πολλοί θλιμμένοι και γεμάτοι θλίψη δημοσιογράφοι ενημέρωναν τις γυναίκες ότι ήρθε η ώρα να ανοίξουν ένα κρασί και να κλάψουν γερά. Γιατί να κλαις με ένα ποτήρι κρασί είναι το νέο “cool” και το νέο πρότυπο; Και γιατί οι λευκές γυναίκες γίνονται λιγότερο χαρούμενες καθώς περνούν τα χρόνια; Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ευτυχισμένες σε απλούστερους καιρούς, να ζούσαμε κάτω από τη φυσική αξιοπρέπεια και την αρετή του φύλου μας, ενσωματώνοντας χαρακτηριστικά και αναλαμβάνοντας ρόλους που ήρθαν οργανικά και ενστικτωδώς σε εμάς εδώ και χιλιάδες χρόνια;

Οι λευκές γυναίκες ενθαρρύνονται να είναι αυτάρκεις και ανεξάρτητες, αλλά πόσες από εμάς θέλουμε βαθιά μέσα μας πραγματικά αυτό; Και δεν εννοώ πόσες από εμάς λέμε ότι το θέλουμε, εννοώ πόσες από εμάς επιθυμούμε πραγματικά μια ζωή ατομικιστικής αυτοδιοίκησης και μοναξιάς; Κάθε ισχυρή γυναίκα που γνωρίζω - ακόμα και εκείνες που λένε ότι απολαμβάνουν σεξουαλικές σχέσεις χωρίς δεσμεύσεις - θέλει κρυφά να στηριχθεί πάνω στον ώμο ενός κυρίαρχου άλφα άνδρα και να ζήσει μια ζωή προστασίας και άνεσης. Δεν είναι μυστικό ότι οι γυναίκες προτιμούν τον παραδοσιακό αρρενωπό άντρα. Ωστόσο, η κοινωνική πίεση μας λέει ότι αν θέλουμε να οικοδομήσουμε ένα σπίτι και να μεγαλώσουμε παιδιά, τότε είμαστε βαρετές και αδύναμες. Στη συνέχεια, ενθαρρύνεται η αδιαλλαξία, που σημαίνει ότι ο φεμινισμός και ο προοδευτισμός ενθαρρύνουν με ακρίβεια κάποιες γυναίκες να συμπεριφέρονται με τρόπους που δεν ανταποκρίνονται στους μακροπρόθεσμους στόχους μας και δεν μας γεμίζουν πέρα ​​από το βραχυπρόθεσμο.

Παρά το ότι τα mainstream μέσα ενημέρωσης μας συμβουλεύουν συνεχώς ότι η «ζωή χωρίς παιδιά» είναι αυτό που θα μας κάνει πιο ευτυχισμένες, οι μελέτες έχουν δείξει ότι η ύπαρξη γονέα οδηγεί σε συναισθήματα ολοκλήρωσης και νοήματος στη ζωή κάποιου. Ανεξάρτητα από αυτό, η μέση ηλικία κατά την οποία μια γυναίκα έχει το πρώτο της παιδί έχει αυξηθεί και ο αριθμός των αμβλώσεων που έχουν πραγματοποιηθεί είναι σταθερά σε άνοδο από τη δεκαετία του 1970. Στη Βρετανία, για παράδειγμα, περίπου πέντε γυναίκες στις χίλιες είχαν υποβληθεί σε έκτρωση το 1970. Το 2017 ο αριθμός είχε αυξηθεί σε 16,5 γυναίκες ανά χίλιες. Είναι δύσκολο να προσδιοριστεί πόσες γυναίκες μετάνιωσαν που προχώρησαν σε άμβλωση. Αν και υπάρχουν αναφορές για γυναίκες που υποφέρουν από θλίψη και ενοχή, οι φεμινίστριες - μια μικρή αλλά λαλίστατη μειονότητα - είναι επιρρεπείς στο να καυχώνται για τις εμπειρίες τους και να υπερηφανεύονται φορώντας κονκάρδες που γράφουν "I love abortion".

 

Δεν πιστεύω ούτε για μια στιγμή ότι η χρήση της άμβλωσης ως μορφή αντισύλληψης, όπως κάνουν συχνά οι λευκές γυναίκες το 2018, έχει μηδενικές ψυχικές συνέπειες για την υγεία μας, αλλά η σημασία της υποβαθμίζεται από την κυρίαρχη αφήγηση. Η ψυχική ευημερία της λευκής γυναίκας είναι ένα μικρό τίμημα που πρέπει να πληρώσει για τη μείωση των γηγενών ποσοστών γονιμότητας. Στην πραγματικότητα, ορισμένοι μπορεί να ισχυρίζονται ακόμη ότι οι δυσαρεστημένοι λευκοί άνθρωποι, σε κάθε περίπτωση, κάνουν καλύτερους καταναλωτές.

Η αναφορά μου στον πόλεμο στις λευκές γυναίκες δεν θα είναι πλήρης εάν δεν ασχοληθώ με τη μαζική εμπορία των διαφυλετικών σχέσεων που βλέπουμε σήμερα στη Δύση. Όπως έχει συζητηθεί αρκετές φορές προηγουμένως, οι πληθυσμοί των δυτικών εθνών δέχονται κυριολεκτικά καταιγισμό εικόνων διαφυλετικών σχέσεων στις διαφημίσεις. Συνήθως η κυρίαρχη εικόνα είναι αυτή ενός μαύρου άνδρα με μια λευκή γυναίκα. Στη Βρετανία, έχει καταντήσει αστείο -αν μπορείς να το αποκαλέσεις έτσι - ότι οι διαφημίσεις των Χριστουγέννων στα μεγαλύτερα καταστήματά μας περιλαμβάνουν πάντα μικτές φυλετικά οικογένειες ή ζευγάρια. Αυτό σε μια χώρα που ήταν 87% "λευκή βρετανική" κατά την ημερομηνία της τελευταίας επίσημης απογραφής μας. Αυτό συμβαίνει επίσης και σε μια χώρα όπου το 96% των λευκών Βρετανών επιλέγει μέχρι σήμερα κάποιον από την δική του εθνοτική ομάδα.

Ο σαφής στόχος εδώ είναι να εξομαλυνθούν ορισμένες συμπεριφορές και να επηρεαστεί η συμπεριφορά του κοινού. Όσο περισσότερες λευκές γυναίκες ζευγαρώνουν με μη λευκούς άνδρες, τόσο λιγότεροι λευκοί άνθρωποι θα υπάρχουν στην επόμενη γενιά.

Πριν από μερικά χρόνια μου ζητήθηκε από μια κοπέλα στην εργασία μου - μπροστά σε ένα ακροατήριο περίπου δέκα ανθρώπων - αν βρίσκω ελκυστικό τον Anthony Joshua, έναν μαύρο μποξέρ στη Βρετανία. Απάντησα όχι. Τότε ρωτήθηκα γιατί. "Είναι ψηλός, μυώδης", πρόσθεσε η συνάδελφός μου, "τι δεν σου αρέσει;". Δίστασα λίγο, σκεπτόμενη αν είναι αποδεκτό να παραδεχτώ ότι με ενδιαφέρουν μόνο οι λευκοί άντρες. Σκέφτηκα να αποφύγω την άβολη κουβέντα γιατί ήξερα μετά τι θα ακολουθούσε, αλλά δεν το έκανα. Γιατί να μην μπορώ να παραδεχτώ ότι ενδιαφέρομαι μόνο για τους λευκούς; Είναι ένας απόλυτα φυσικός και υγιεινός τρόπος σκέψης. Όταν απάντησα με ειλικρίνεια, λέγοντας ότι δεν με ελκύουν οι μαύροι άνδρες και ότι θα ήθελα να συνδεθώ με έναν λευκό άντρα επειδή θέλω να κάνω λευκά παιδιά, με αντιμετώπισαν με έκπληξη και αηδία. Αυτό που κατάλαβα ήταν το εξής: Αν εγώ, ως ανοιχτά εθνικίστρια, έπρεπε να κοντοσταθώ λίγο για να μην δεχθώ την επίθεση που ακολούθησε, πόσο άβολα πρέπει να νιώθουν μπροστά σε αυτά τα ερωτήματα οι απολιτίκ γυναίκες;

Όπως γνωρίζουμε, όσο περνάει ο καιρός, οι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να δηλώσουν ότι είναι «ανοικτοί» να ζευγαρώσουν με ανθρώπους άλλων φυλών, αλλά η συμπεριφορά τους δείχνει μια διαφορετική εικόνα. Αυτό δηλώνει ότι οι άνθρωποι αναζητούν την κοινωνική έγκριση για αυτό που κάνουν και είναι λιγότερο πρόθυμοι να παραδεχτούν κάτι αν πιστεύουν ότι αυτό πηγαίνει ενάντια στο ρεύμα. Για μια γυναίκα - το πιο ευαίσθητο από τα δύο φύλα - αυτό μπορεί να είναι ένα δύσκολο έργο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι είναι σημαντικό να οδηγήσουμε με το παράδειγμά μας. Χρειαζόμαστε γενναίες γυναίκες να παραδεχθούν ότι κάνουν μια συνειδητή απόφαση μέχρι σήμερα μέσα στην εθνοτική τους ομάδα, έτσι ώστε και άλλες γυναίκες να ακολουθήσουν.

Οι διαφυλετικές σχέσεις είναι επικίνδυνες για τη λευκή γυναίκα με αρκετούς τρόπους. Από την άποψη της ασφάλειας, από όσο γνωρίζουμε, οι μαύροι άντρες είναι πιο πιθανό να διαπράξουν βίαιο έγκλημα και υπερεκπροσωπούνται στους πληθυσμούς των φυλακών στη Δύση. Στο Λονδίνο, για να δώσουμε μόνο ένα παράδειγμα, οι Αφρικανοί της Καραϊβικής υπερεκπροσωπούνται σε επιθέσεις με οξύ από ένα τεράστιο ποσοστό 287% ! Επιπλέον, οι λευκές γυναίκες με παιδιά μικτών φυλών είναι πιο πιθανό να καταλήξουν ανύπαντρες μητέρες (με ένα τεράστιο ποσοστό) και τα παιδιά μικτής φυλής διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο όταν πρόκειται για ζητήματα υγείας, σχολικής εμπειρίας, εθισμού στο τσιγάρο και στο ποτό, μεταξύ άλλων κινδύνων.

 

 

Συμπέρασμα

Τα εργαλεία που έχουν τεθεί σε κίνηση για τη δημογραφική αντικατάσταση των ανθρώπων ευρωπαϊκής καταγωγής έχουν αναμφίβολα εξαιρετικά αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία, την ευημερία και την ευτυχία των λευκών γυναικών. Ο πιο προφανής παράγοντας είναι, φυσικά, η μαζική εισαγωγή (συχνά βίαιων) μη λευκών αντρών στα έθνη μας και η επακόλουθη ανταπόκριση των mainstream μέσων, που οδηγούν τις λευκές γυναίκες σε κίνδυνο σκοπίμως, γεμίζοντας τες με ενοχές εάν σκεφτούν ότι έχουν λόγους να τους φοβούνται.

Πιστεύω πραγματικά ότι η απάντηση είναι ο εθνικισμός. Αυτός όχι μόνο θα μας κρατήσει ασφαλείς σε φυσικό επίπεδο και θα μας επιτρέψει να ζήσουμε σε πιο ομοιογενή και ασφαλή περιβάλλοντα, αλλά θα μας επιτρέψει επίσης να γνωρίσουμε την τοπική μας κοινότητα, τις υγιείς παραδόσεις και τη φυσική τάξη, όλα αυτά που μπορούν να επιτευχθούν, ως επί το πλείστον, μεταξύ των δικών μας ανθρώπων.

Η Laura Towler είναι εκδότρια και συγγραφέας στο Defend Europa.

Πηγή: redskywarning.blogspot.com

Οι πιο απλοί και οι πιο σοφοί.

 

 

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, προσκυνήθηκε (λατρεύτηκε) αρχικά από βοσκούς και σοφούς (που μελετούσαν τα αστέρια) από την ανατολή – τους πιο απλούς και τους πιο σοφούς του κόσμου. Ακόμα και σήμερα, όσοι λατρεύουν ειλικρινά τον Κύριο Ιησού ως Θεό και Σωτήρα είναι οι πιο απλοί και οι πιο σοφοί άνθρωποι του κόσμου. Η διεστραμμένη απλότητα και η ημιμάθεια ήταν πάντα οι εχθροί της θεότητας του Χριστού και του Ευαγγελίου.

Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος.

Πηγή: redskywarning.blogspot.com

Μήνυση και οι απειλές θανάτου κατά χριστιανών ηγετών.

ΟΛΛΑΝΔΙΑ: Xριστιανοί ηγέτες δήλωσαν ότι υπερασπίζονται τον γάμο μεταξύ άνδρα και γυναίκας και αμέσως τα media τους κήρυξαν τον πόλεμο και μετά ήρθαν οι μηνύσεις και οι απειλές θανάτου.

 

Και ξαφνικά τα media στην «προοδευτική» Ολλανδία κήρυξαν τον πόλεμο σε ποιους άλλους, σε χριστιανούς. Και συγκεκριμένα σε εκατοντάδες χριστιανούς ηγέτες. Το έγκλημά τους; Είχαν υπογράψει μια δήλωση που δήλωνε την πίστη τους στον μονογαμικό γάμο μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας καθώς και στην χριστιανική σεξουαλική ηθική. Γνωστή ως Δήλωση του Νάσβιλ (Nashville Statement), το έγγραφο είχε ήδη συγκεντρώσει εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μόλις έγινε γνωστό ότι και Ολλανδοί την υπέγραψαν, άρχισαν οι παρενοχλήσεις τόσο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όσο και από τα άτομα που προχώρησαν ακόμα και σε απειλές θανάτου. 

 

 

Τον Αύγουστο του 2017, χριστιανοί ηγέτες στις Ηνωμένες Πολιτείες εξέδωσαν τη Δήλωση του Νάσβιλ, μια δήλωση που υποστηρίζει την παραδοσιακή χριστιανική σεξουαλική ηθική και τη δέσμευσή τους ότι ο γάμος είναι μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Πάνω από 22.000 ηγέτες υπέγραψαν τη δήλωση και η Δήλωση του Νάσβιλ κατέληξε να είναι, σε μια εποχή μεγάλης σύγχυσης σε θέματα σεξουαλικότητας, μια γραμμή που χωρίζει πολλές σύγχρονες λίμπεραλ εκκλησίες και την παραδοσιακή αγιογραφική διδασκαλία.

 

Την Δήλωση υπέγραψαν 250 Ολλανδοί λειτουργοί και θεολόγοι από διαμαρτυρόμενες εκκλησίες και διάφορες άλλες χριστιανικές ομολογίες και οργανώσεις και αρκετοί εν ενεργεία και συνταξιούχοι πάστορες της ευρέως πλέον λίμπεραλ προτεσταντικής εκκλησίας της Ολλανδίας. Ως «απάντηση», κάποιες εκκλησίες ύψωσαν την σημαία του ουράνιου τόξου, ενώ ο εκπρόσωπος της γενικής συνόδου αυτής της εκκλησίας ονόμασε την Δήλωση «μονόπλευρη, κλειστή και ανεύθυνη». Ωστόσο, πρωταρχικός στόχος της ολλανδικής έκδοσης της Δήλωσης ήταν να μιλήσει με σαφήνεια για σύγχρονα θέματα, καθώς και να δώσει τις κατευθυντήριες γραμμές για την αλήθεια και την αγάπη μέσα στην χριστιανική εκκλησία.

Κάποιοι δεν το αντιλαμβάνονται με αυτόν τον τρόπο. Στις 28 Απριλίου 2018 δύο θεολόγοι του Θεολογικού Πανεπιστημίου Apeldoorn έγραψαν στην εκκλησιαστική τους εφημερίδα, ότι η Δήλωση απέτυχε να εμφανίσει τον απαραίτητο ποιμαντικό τόνο για εκείνους που αγωνίζονται με τη σεξουαλικότητά τους και ότι θα προκαλέσει διαίρεση σε μια ήδη χωρισμένη εκκλησία.

Ύστερα ήρθαν τα κυριότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης της χώρας που ανέδειξαν την ιστορία και εξερράγησαν, ειδικά όταν αποκαλύφθηκε ότι ανάμεσα στα ονόματα εκείνων που υπέγραψαν ήταν τόσο του ηγέτη του μεταρρυθμισμένου πολιτικού κόμματος του SGP (και βουλευτή) Kees van der Staaij όσο και του γερουσιαστή του SGP Diederik van Dijk.

Ολλανδοί ΛΟΑΤ "ακτιβιστές" προχώρησαν αμέσως στην επίθεση, καταδικάζοντας τη δήλωση ως «μίσος». Η εισαγγελία εξετάζει τώρα κατά πόσον η δήλωση παραβιάζει τον ολλανδικό νόμο και μια τραγουδίστρια όπερας υπέρμαχος των ΛΟΑΤ, η Francis van Broekhuizen υπέβαλε μήνυση κατά του Kees van der Staaij, χαρακτηρίζοντας την Δήλωση ως «έκκληση για διακρίσεις εις βάρος των [LGBT] ανθρώπων».

Ο van der Staaij δήλωσε ότι με την Δήλωση του Νάσβιλ θέλαμε να ομολογήσουμε τι λέει ο Λόγος του Θεού και να αρνηθούμε αυτό που είναι ενάντια στον Λόγο του Θεού, αλλά και να επικεντρωθούμε στο ποιμαντικό έργο.

 

Ως Χριστιανοί στην Ολλανδία, συνέχισε ο van der Staaij, δεν έχουμε μιλήσει πάντα σαφώς και δημοσίως, ειδικά με μία φωνή, και είμαστε συνυπεύθυνοι για τη σύγχυση στην κοινωνία μας. Δεν έχουμε επίσης κοσμήσει τις αρχές μας με το παράδειγμα της ζωής μας. Οι χριστιανικοί γάμοι συχνά δεν έχουν δείξει την εικόνα του πώς ο Χριστός συμπεριφέρεται στη νύφη Του. Οι ηγέτες των εκκλησιών είναι μερικές φορές συνυπεύθυνοι για την κάλυψη περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησης. Υπάρχει ανάγκη για ποιμαντική φροντίδα των μελών στις εκκλησίες μας.

Έχουμε μεγάλη ευθύνη. Χρειαζόμαστε το στόμα ενός προφήτη, αλλά και την καρδιά ενός ποιμένα. Όσοι αναγνωρίζουν ότι νιώθουν έλξη για άτομα του ίδιου φύλου ή έχουν αγώνα με το φύλο τους, μπορεί να γνωρίζουν ότι έχουν σίγουρα μια θέση στη χριστιανική εκκλησία. Κανείς, άλλωστε, δεν μπορεί να προσποιηθεί ότι έχει κάτι καλό από μόνος του, αλλά όλοι πρέπει να ζουν με χάρη. Ο Ιησούς Χριστός δεν έχει έρθει για τους δίκαιους αλλά να καλέσει αμαρτωλούς σε μετάνοια και να τους σώσει.

Αυτό ορίζει τη χριστιανική ζωή. Η ταυτότητά μας δεν είναι στη σεξουαλικότητά μας, αλλά στη σχέση μας με τον Χριστό. Γνωρίζουμε ότι εδώ στη γη η μεγαλύτερη χαρά βρίσκεται σε μια ζωή που είναι σύμφωνη με το Λόγο του Θεού και στην κοινωνία μαζί Του, αλλά επίσης ότι αυτό θα είναι μόνο εν μέρει. Η νίκη επί της αμαρτωλής μας παλιάς φύσης θα είναι πλήρης όταν όλοι οι αληθινοί πιστοί θα είναι αιώνια μαζί με τον Χριστό.

Ενώ η Ολλανδία είναι γνωστή ως η γενέτειρα της θρησκευτικής ανοχής, φαίνεται ότι αυτή η ανοχή δεν αποτελεί μέρος του νέου κοσμικού καθεστώτος. "Έχω ακούσει νέους ανθρώπους που λένε σήμερα:" Φαίνεται σαν να έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε και να σκεφτόμαστε ότι θέλουμε στην Ολλανδία", συνεχίζει ο Kees van der Staaij, "εκτός από να ομολογούμε τις παραδοσιακές χριστιανικές αξίες - Τότε ο κόσμος είναι πολύ μικρός".

 

Πηγή: redskywarning.blogspot.com

Στη φυλακή άλλος ένας χριστιανός.

ΗΠΑ: Στην φυλακή χριστιανός που βοήθησε μητέρα να φύγει από τις ΗΠΑ για να μην επικοινωνεί η ανήλικη κόρη της με την πρώην λεσβία σύντροφό της.

LifeSiteNews / ΚΟ

Ο 61χρονος ελληνικής καταγωγής χριστιανός επιχειρηματίας Philip Zodhiates (Φίλιππος Ζωδιάτης) από το Waynesboro της Virginia, είναι πρόεδρος μιας direct mail εταιρείας με το όνομα ‘Response Unlimited’, η οποία βοηθά συντηρητικές οργανώσεις να συγκεντρώνουν χρήματα για τους σκοπούς τους. Είναι επίσης πατέρας έξι υιοθετημένων παιδιών από την Κεντρική Αμερική. (Είναι γιος του Σπύρου Ζωδιάτη, γνωστού ευαγγελικού ιεροκήρυκα και ιδρυτή της κίνησης AMG, “Adνancing Ministries of the Gospel” που γεννήθηκε στην Κύπρο και μετανάστευσε στιις ΗΠΑ το 1946).

 

Ο Ζωδιάτης (στην φώτο με την σύζυγό του) άρχισε να εκτίει τριετή ποινή φυλετικής τον περασμένο μήνα μετά τη ποινική δίωξή του από την κυβέρνηση Ομπάμα, επειδή οδήγησε την Lisa Miller και την κόρη της Ιζαμπέλα στα καναδικά σύνορα το 2009. Η Miller, χριστιανή και πρώην λεσβία, έφυγε από τις Ηνωμένες Πολιτείες για να αποφύγει τις επιβαλλόμενες από αμερικανικό δικαστήριο επισκέψεις της Janet Jenkins, πρώην συντρόφου της που το δικαστήριο αναγνώρισε ως δεύτερη "μητέρα" του κοριτσιού, παρά το γεγονός ότι δεν έχει καμία βιολογική σχέση μαζί του.

Ο χριστιανός επιχειρηματίας βρίσκεται στις φυλακές Ashland του Κεντάκυ, καταδικασμένος για το έγκλημα της «διεθνούς απαγωγής γονέα». 

 

 

Η Lisa Miller, υπήρξε λεσβία μέχρι την μεταστροφή της στον Χριστό και για την υπόθεση αυτή είχε γράψει ο ΚΟ από το 2008! Δικαστήριο του Βερμόντ των ΗΠΑ, κλήθηκε να ασχοληθεί με μια πρωτοφανή υπόθεση επιμέλειας τέκνου, εξετάζοντας αν ήταν «ακατάλληλη» η Miller να μεγαλώσει το παιδί της, εξαιτίας της χριστιανικής της πίστης, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της λεσβίας πρώην συμβίας της, Janet Jenkins. Η Miller και η Jenkins, είχαν ενωθεί με μία «αστική ένωση» (civil union) το 2000, και ζούσαν σαν ζευγάρι κάτω μάλιστα, από το ίδιο επίθετο. Τον Απρίλιο του 2002, η Jenkins έκοψε τον ομφάλιο λώρο της Lisa Miller-Jenkins η οποία γέννησε ένα κοριτσάκι, το οποίο είχε συλλάβει με την μέθοδο της τεχνητής γονιμοποίησης, (από άγνωστο δότη σπέρματος). Η μικρή Ισαβέλλα μεγάλωνε με τις δύο γυναίκες οι οποίες την έμαθαν να φωνάζει την μητέρα της Lisa "mommy" (μαμάκα) και την Janet "mama" (μαμά). Όλα αυτά μέχρι που η Miller έγινε χριστιανή, εγκατέλειψε τον ομοφυλοφιλικό τρόπο ζωής και διέκοψε κάθε σχέση με την Jenkins. Τότε εκείνη στράφηκε εναντίον της διεκδικώντας την κηδεμονία του παιδιού από την βιολογική μητέρα, με τον ισχυρισμό ότι η Miller δεν είναι πλέον κατάλληλη για μητέρα λόγω της «χριστιανικής ανατροφής» με την οποία θέλει να μεγαλώσει το παιδί.

Τελικά το δικαστήριο του Βερμόντ έδωσε την πλήρη κηδεμονία της μικρής Ισαβέλλας στην Miller, αλλά όρισε τις ημέρες που θα μπορεί η Jekins - την οποία ονόμασε το δικαστήριο «άλλη μητέρα» της Isabella - να επικοινωνεί μόνη της με το παιδί. Η Miller επιχείρησε να εγκαταλείψει τις ΗΠΑ, καθώς διαπίστωσε (όπως και άλλοι) ότι η μικρή Isabella εμφανίζονταν τραυματισμένη μετά από τις επισκέψεις της Jenkins, πλην όμως το δικαστήριο αρνήθηκε να ακυρώσει την απόφαση για τις επισκέψεις. Στη συνέχεια, η Miller εγκατέλειψε τις Η.Π.Α. με την κόρη της το 2009, με τη βοήθεια του Ζωδιάτη, ο οποίος φέρεται να την οδήγησε στα καναδικά σύνορα. Από τον Καναδά, η Λίζα και η Ιζαμπέλα πέταξαν για τη Νικαράγουα. Το που μένουν σήμερα είναι άγνωστο.

Στο δικαστήριο ο Ζωδιάτης δήλωσε ότι το κίνητρό του ήταν η επιθυμία που είχε ως χριστιανός να προστατεύσει την Ιζαμπέλα από σεξουαλική κακοποίηση.

"Το 2009, υπήρχαν δημοσιεύματα εφημερίδων ότι το παιδί της Λίζας ήταν θύμα σεξουαλικής κακοποίησης", δήλωσε. "Όταν οι άνθρωποι υποφέρουν από κακοποίηση, φτώχεια ή αδικία και μου ζητείται να βοηθήσω, το κάνω. Έτσι, το φυσικό ένστικτό μου ήταν να βοηθήσω την κόρη της να απαλλαγεί από την κακοποίηση. Το να βοηθώ άλλους ανθρώπους είναι πάντα ένα δυνατό κίνητρο για μένα, ειδικά όταν εμπλέκονται παιδιά».

Αφού οι ομοσπονδιακοί εφέτες δικαστές αρνήθηκαν να συζητήσουν την τελευταία αίτηση του Ζωδιάτη τον Οκτώβριο του τρέχοντος έτους, οι δικηγόροι του άρχισαν να προετοιμάζουν μια προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ζητώντας από το δικαστήριο την διακοπή της ποινής εν αναμονή της τελικής απόφασης του δικαστηρίου.

 

Παρόλο που η δικαστής Ruth Bader Ginsburg (αριστερά) απέρριψε το αίτημα για διακοπή της ποινής, ο πρώτος δικαστικός υποψήφιος του προέδρου Donald Trump, Neil Gorsuch (δεξιά), της έδωσε ημερομηνία συζήτησης σε ιδιωτική διάσκεψη (4 Ιανουαρίου). Μέχρι τότε ο Ζωδιάτης θα παραμείνει στην ομοσπονδιακή φυλακή.

Το LifeSiteNews συγκέντρωσε περισσότερες από 12.000 υπογραφές και κάλεσε το δικαστήριο να δεχτεί την αίτηση, με μια αναφορά στην οποία υποστηρίζει ότι "θα πρέπει να επιτραπεί στον κ. Zodhiates να απευθύνει την υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστήριο - για να μπορέσει να εξαντλήσει όλα τα ένδικα μέσα που έχει στη διάθεσή του» και ότι «το να παραμένει στη φυλακή όλο αυτό το διάστημα είναι ένα δυσβάσταχτο βάρος».

Ο Ζωδιάτης θεωρεί τον εαυτό του ως στόχο μιας πολιτικής ποινικής δίωξης που χρησίμευε για την προώθηση της ατζέντας των LGBT την οποία ολόθερμα δέχθηκε και προώθησε η κυβέρνηση Ομπάμα. Υποστηρίζει ότι δεν παρέβη κανένα νόμο βοηθώντας τη Λίζα και την Ισαβέλλα να εγκαταλείψουν τη χώρα και ότι οι ομοσπονδιακοί εισαγγελείς χειρίστηκαν την υπόθεση με τέτοιον τρόπο ώστε να καταλήξουν σε μια ετυμηγορία εναντίον του και να αποκλείσουν τα στοιχεία εκείνα που έδειχναν κακοποίηση της Isabella από την Jenkins.

«Η Lisa Miller είχε την πλήρη επιμέλεια της κόρης της όταν έφυγε από τη χώρα", δήλωσε ο Ζωδιάτης στο LifeSiteNews λίγες μέρες πριν τη φυλάκισή του. "Δεν είχαν ταξιδιωτικούς περιορισμούς και είχαν νόμιμα διαβατήρια. Κανένας νόμος δεν παραβιάστηκε από κανέναν, εκτός από τη Janet Jenkins, που κακοποιούσε σεξουαλικά ένα πολύ μικρό παιδί». 

 

 

Η ίδια η Miller είχε δηλώσει στο LifeSiteNews το 2008 ότι είχε διαλύσει την αστική της ένωση με τη Jenkins (φώτο) επειδή η Jenkins της φερόταν βίαια και η Isabella άρχισε να εμφανίζει σημάδια κακοποίησης μετά από επισκέψεις μαζί της. Το κορίτσι άρχισε να δείχνει άγχος για τις επισκέψεις της Jenkins, διαμαρτυρήθηκε ότι έμενε γυμνό μαζί της, άρχισε να αυνανίζεται ανοιχτά για πρώτη φορά αφότου άρχισαν οι επισκέψεις της Jenkins και σε κάποιο σημείο εξέφραζε ακόμη την επιθυμία να αυτοκτονήσει.

Μια κλινική θεραπεύτρια που ασχολήθηκε με την Isabella, μια κοινωνική εργαζόμενη που την παρακολούθησε, και μια φίλη που την φρόντιζε, όλες τους, υπέγραψαν ένορκες βεβαιώσεις ότι οι επισκέψεις με την Jenkins είχαν τραυματίσει το κοριτσάκι. Ωστόσο, ο δικαστής του Βερμόντ Ρίτσαρντ Κοέν επικύρωσε τη συνέχιση των επισκέψεων.

"Τα δικαστήρια του Βερμόντ αρνήθηκαν να αποδεχθούν τις ένορκες βεβαιώσεις των κοινωνικών λειτουργών που κατέθεσαν ότι η Isabella Miller κακοποιήθηκε από τη Janet Jenkins και έθαψαν τα πολύ σημαντικά στοιχεία της σεξουαλικής κακοποίησης επειδή είχαν μια πολιτική ατζέντα που επίτασσε να ακυρώσουν τις πολλές νομοθεσίες περί γάμου τόσων πολλών πολιτειών και τον ομοσπονδιακό νόμο περί υπεράσπισης του γάμου", δήλωσε ο Ζωδιάτης.

«Τα δικαστήρια αρνήθηκαν να επιβάλουν ποινές για τη παιδική σεξουαλική κακοποίηση, προκειμένου να προωθήσουν μια άγρια ​​πολιτική ατζέντα. Αυτοί πρέπει να οδηγηθούν στην φυλακή».

 

Ο Ζωδιάτης δήλωσε ότι αρνήθηκε τις συμφωνίες που του προσέφεραν οι εισαγγελείς επειδή «θα έπρεπε να δηλώσω ένοχος για διεθνή απαγωγή γονέα, όταν δεν υπήρχε καμία απαγωγή. Δεν θα μπορούσα να εγκαταλείψω το Λόγο του Χριστού είτε αυτό σήμαινε φυλακή είτε όχι», δήλωσε. «Δεν πειράζει που είμαι στην φυλακή. Πρέπει να τα περιμένουμε όλα και να μην χάνουμε την χαρά μας. Ο Θεός μας είπε ότι πρέπει να περάσουμε μέσα από δοκιμασίες και θλίψεις, και πρέπει να πω, ότι αυτή η δοκιμασία με έφερε πιο κοντά στον Κύριο. Θέλει να μας φέρει στο σημείο να είμαστε απόλυτα εξαρτημένοι από Αυτόν, στο σημείο όπου οτιδήποτε και να κάνουμε δεν μπορεί να κάνει καμιά διαφορά».

 

Ο Ζωδιάτης είναι ο τρίτος που οδηγείται στην φυλακή για την παροχή βοήθειας στην Lisa και την Isabella. Δύο Μενονίτες (προτεσταντική ομάδα γνωστή για τον απομωνοτισμό των μελών της και τον υπερσυντηρητικό τρόπο ζωής και εμφάνισής τους-φώτο), έχουν φυλακιστεί επίσης για τον ρόλο τους στη διαφυγή και την άρνησή τους να καταθέσουν ονόματα και άλλων που συμμετείχαν στην "απαγωγή". 

Πηγή: redskywarning.blogspot.com