Όλες οι θρησκείες και τα φιλοσοφικά συστήματα σκέψης, δύνανται να σταθούν άνευ των ιδρυτών αυτών. Ο Όρθοδοξος χριστιανισμός όμως, άνευ της υπάρξεως Του Ιδρυτή της, θα έμοιαζε μ' ένα σύστημα στυγνό που απαιτητικά αναμένει συνεχείς υπερβάσεις, σ' ένα κόσμο ηθικής πτώσης και αποσύνθεσης. Τί κατέστησε λοιπόν την "θρησκεία'' αυτή, σε τόσο δυσμενείς ιστορικές συγκυρίες, ανθεκτική εδώ και 2.000 έτη; H απάντηση βρίσκεται στις τρείς αυτές λέξεις... Κύριος Ιησούς Χριστός, (Κ.Ι.Χ.).
Αποδεδειγμένα, εκ των αρχαίων πηγών, ιστορικό πρόσωπο (βλ. Πλίνιος, Τάκιτος, Σουητώνιος, Ιώσηπος) που έζησε προ 2.000 ετών και έδρασε στα όρια της σημερινής Παλαιστίνης και του Ισραήλ. Για την ιστορικότητα Του υπάρχουν μαρτυρίες και στα εβραϊκά βιβλία Ταλμούδ και Τολεδώθ Ιεσούα, γραμμένα ως και 12 αιώνες αργότερα απο την εποχή Του Κ.Ι.Χ.!!! Εκεί ομολογούν οι αρνητές Της Θεότητος του Κ.Ι.Χ. τα γεγονότα των ευαγγελίων ως αληθή, αλλά τα αποδίδουν σε άλλα αίτια. Τα βλασφημούν, τα ερμηνεύουν στρεβλώς και εν τέλει τα απαξιώνουν...
Την πληρέστερη και αντικειμενικότερη παράθεση των ιστορικών γεγονότων για Τον Κύριο και Θεό μας, την έχουμε απο τα Θεία και Ιερά Ευαγγέλια, τις Επιστολές, τις Πράξεις, και την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Τα κείμενα αυτά, Θεόπνευστα κατά την αγία μας Παράδοση, έχουν επιπλέον ισχυρό ιστορικό κύρος, λόγω του οτι σώζονται σε 2.500 κώδικες, οι οποίοι περιέχουν όλη την Παλαιά και την Καινή Διάθηκη (Κ.Δ.) και σε 25.000 κώδικες που εμπεριέχουν μεγάλα αποσπάσματα από όλη Την Αγία Γραφή (Α.Γ.) περισσότερο απο την Κ.Δ. όμως. 'Ετσι από πλεύρας Κωδίκων η Α.Γ. υπερτερεί σε σχέση με όλα τα αρχαία χειρόγραφα, αφού το αμέσως επόμενο στην παγκόσμια κατάταξη είναι η ΄Ιλιαδα του Ομήρου, η οποία αριθμεί 643 Κώδικες, όλοι γραμμένοι μετά το 1.200 μ.Χ. Η διαφορά ετών μεταξύ συγγραφής του πρωτοτύπου και του αρχαιοτέρου αντιγράφου σε Κώδικα, αριθμεί πάνω από 1.800 έτη!!! Αντιθέτως ο αντίστοιχος αριθμός για την Κ.Δ. είναι λιγότερα από 200 έτη... Αφού οι αρχαιότεροι Κώδικες εγράφησαν γύρω στο 250 μ.Χ. και ως έχει αποδειχθεί από την ιστορική έρευνα τα πρωτόλεια εγράφησαν απο το 45 ως το 95 μ.Χ.!!! Η Ποιητική του μεγάλου φιλοσόφου μας Αριστοτέλους, εγράφη το 343 π.Χ. Το αρχαιότερο αντίγραφο σε Κώδικα που έχουμε είναι του 1.100 μ.Χ. Δηλαδή απόσταση χρονική 1.400 ετη!!! Κι όμως ουδείς ποτέ αμφισβήτησε την ιστορικότητα και εγκυρότητα των κειμένων αυτών. Αμφίσβητησαν όμως πολλοί άθεοι και στερούμενοι σοβαρότητος, τα περισσότερο έγκυρα κείμενα της Ιστορίας. Τα της Αγίας Γραφής. Από τους αριθμούς εξάγεται το ασφαλές συμπέρασμα πως αυτό θα το έπραττε μόνο ο διακείμενος αρνητικά έναντι των κειμένων αυτών και όχι ο υπηρετών την αντικειμενική και επιστημονική Ιστορική έρευνα...
Ως έγκυρα θεωρούν τα αντίγραφα που έχουμε στα χεριά μας και οι αρχαιολόγοι Ουίλιαμ Όλμπραιτ, Φρέντερικ Κένυον, Τζον Γκρήνλη (βλ. ''Η αρχαιολογία της Παλαιστίνης'', Παρίσι, 1955, σελ. 259-260. ''Βίβλος και αρχαιολογία'', Νέα Υόρκη, 1940, σελ. 288-289. ''Εισαγωγή στα κείμενα της Καινής Διαθήκης'', Λονδίνο, σελ. 16.)
Επιπλέον οι αρχαιόλογοι διεθνούς κύρους και εμβελείας, Τζόζεφ Φρη, Φρέντερικ Μπρους, Σέργουιν Γουάιτ, Μίλλαρ Μπάροουζ, και ο αναγνωρισμένος διεθνώς ως ο μέγιστος των αρχαιολόγων Σερ Γουίλιαμ Ράμσεη, συμφωνούν σ' ένα συμπέρασμα, οτι τα γεγονότα της Κ.Δ. είναι αληθή και γραμμένα αντικειμενικά πέραν κάθε αμφιβόλιας!!!
Έκείνοι που επιμένουν να εμφανίζουν Τον Κ.Ι.Χ. ως κάτι άλλο, διαφορετικό, από εκείνο που ο ίδιος κήρυξε για Τον Εαυτό Του, απλώς υπηρετούν τις σκοπιμότητες τους, το ψεύδος, του οποίου πατέρας είναι ο διάβολος, την προπαγάνδα τους, ή και την εμμονή τους σε ιδέες οικονομικές, μαρξιστικές, (βλ. Ο Χριστός ήταν ο πρώτος κομμουνιστής!!!), ακόμα και ιδέες επιστημονικής φαντασίας (βλ. Ο Χριστός ήταν εξωγήινος...). Ο κίνδυνος σήμερα ελλοχεύει σε ιδέες καββαλιστικές, νέοεποχίτικες, που έχουν ευρεία διάδοση μέσω της αιρετικής κίνησης του Οικουμενισμού, εμφανίζοντας έναν Χριστό, άνθρωπο ψιλό, προφήτη (βλ. Μάρτυρες Του Ιεχωβά), Μύστη (βλ. Θεοσοφία, Τεκτονισμός). Δικαστή και Τιμωρό (βλ. Παπική Εκκλησία), Μετενσάρκωση κάποιας θεότητας (βλ. Ινδουιστικά και Βουδιστικά μορφώματα εισαγώμενα από Η.Π.Α. και Ινδία), και ο κατάλογος τέλος δεν έχει...
Τώρα ας εισέλθουμε στα Ιερά μας κείμενα ώστε να δούμε τί λέει Ο Ίδιος Ο Κ.Ι.Χ. για Τον Εαυτό Του! Και οι μαθητές του ως αυτόπτες μάρτυρες!
Ως προς την Ανθρώπινη Φύση Του:
Πείνασε στο Μτθ.4,2
Δίψασε στο Ιω.4,7 και 19,28
Κουράστηκε στο Ιω.4,6
Κοιμήθηκε στο Μρκ.4,38
Προσευχήθηκε στο Μρκ.6,46
'Ιδρωσε στο Λκ.22,44
Δάκρυσε στο Ιω.11,35
Επειράχθη στο Μτθ. 4.3,6,9. Και στο Εβρ.2,18
Ονόμαζε Τον Πατέρα Του μεγαλύτερο και Θεό στο Ιω.14,28 και 20,17
Δίψασε στο Ιω.4,7 και 19,28
Κουράστηκε στο Ιω.4,6
Κοιμήθηκε στο Μρκ.4,38
Προσευχήθηκε στο Μρκ.6,46
'Ιδρωσε στο Λκ.22,44
Δάκρυσε στο Ιω.11,35
Επειράχθη στο Μτθ. 4.3,6,9. Και στο Εβρ.2,18
Ονόμαζε Τον Πατέρα Του μεγαλύτερο και Θεό στο Ιω.14,28 και 20,17
Ως προς Την Θεία Του Φύση:
Είναι Αναμάρτητος στο Ιω.8,46 και Α' Πέτρου.2,22
Συγχωρεί αμάρτιες στο Μρκ.2,5-10
Είναι πανταχού Παρών στο Μτθ.18,20
Είναι 'Ισος με Τον Πατέρα στο Ιω.5,18
Είναι 'Αναρχος και Προαίωνιος στο Ιω.8,58
Είναι Παντογνώστης στο Λκ.9,47
Συγχωρεί αμάρτιες στο Μρκ.2,5-10
Είναι πανταχού Παρών στο Μτθ.18,20
Είναι 'Ισος με Τον Πατέρα στο Ιω.5,18
Είναι 'Αναρχος και Προαίωνιος στο Ιω.8,58
Είναι Παντογνώστης στο Λκ.9,47
Τα παραπάνω εδάφια της Κ.Δ. αποδεικνύουν ότι Ο Κ.Ι.Χ. ήταν Θεάνθρωπος! 'Οχι απλώς ένας άνθρωπος, όπως πιστεύουν διάφορες πεντηκοστιανικές ομάδες που συμμετέχουν στo Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.). Ούτε Θεός που έλαβε κατά φαντασίαν την ανθρώπινη φύση!!! Οπως πρεσβεύουν οι Μονοφύσιτες, Κόπτες και λοιποί Αντιχαλκιδώνιοι που επίσης συμμετέχουν στο Π.Σ.Ε. ομού με τα αιρετικά πατριαρχεία και τις εκκλησίες, Έλλαδος, Κύπρου, και λοιπές αιρετικές, αυτοαποκαλούμενες ορθόδοξες , παραφυάδες...
Ο όρος της Δ' Οικουμενικής Συνόδου στην Χαλκηδώνα (451 μ.Χ.) λέγει:
Πιστεύουμε και διακηρύττουμε, Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι Ένας. Τέλειος ως Θεός και τέλειος ως Άνθρωπος. Αληθινός Θεός και αληθινός Άνθρωπος, με ψυχή λογική και σώμα. Ομοούσιος με Τον Πατέρα κατά την Θεότητα, ομοούσιος με μας κατά την ανθρώπινη Φύση Του. Σε όλα όμοιος με εμάς εκτός της αμαρτίας.
Ο Χριστός είναι Ένας και σ' Αυτόν ενεργούν δύο Φύσεις, η Θεία και η Ανθρώπινη. Που ενώθηκαν ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως. Και συναποτελούν ένα πρόσωπο, μία υποστάση. Τον ΄Ενα Μονογενή Θεό Λόγο. Τον 'Ενα Κύριο Ιησού Χριστό.
Αυτά ομολόγησαν οι Άγιοι Πάτερες τότε. Διάφορα αντ' αυτών ομολογούν οι σημερινοί οικουμενιστές, θεολόγοι, ρασοφόροι, υπάλληλοι...΄Οσο κι αν προσπαθούν όμως να διαβάλλουν οι ψευδορθόδοξοι της σήμερον, το Θείο Ευαγγέλιο, την εγκυρότητα του, την διδασκάλια Του ίδιου Του Θεού Λόγου! Και την πίστη που επέδειξαν οι Άγιοι Απόστολοι και οι Γνήσιοι Διάδοχοι τους, η επιστήμη πιστοποιεί, η Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία δε νικάται, αντιθέτως κηρύττει όπου Γης το Γνήσιο Ευαγγέλιο, Τον Αληθινό Κύριο Ιησού Χριστό και όχι το ευαγγέλιο και τον Χριστό που διαμόρφωσαν στα μέτρα τους οι σημερινοί τάγοι των αιρέσεων του Π.Σ.Ε.
Ο ουμανιστικής συλλήψεως ανύπαρκτος Χριστος τους, δεν λυτρώνει τον άνθρωπο απο την φθορά και τον θάνατο, σωματικό και πνευματικό, αλλά κινείται στα ενδοκοσμικά πλαίσια της αδιέξοδης δραστηριότητας, εξ αφορμής της πείνας, των πολέμων και της γενικής Ηθικής έλλειψης κατά τον ενεστώτα χρόνο... Ο Κ.Ι.Χ. των ευαγγελίων όμως, εξυψώνει τον άνθρωπο στην προπτωτική του κατάσταση, αποκαθιστώντας τον στο αρχαίο Κάλλος! Αυτος είναι Ο Κύριος μας! Αυτόν πρεσβεύουμε!
Τον Κύριο Ιησού Χριστό της Ιστορίας!
Ο ουμανισμός ως στάση ζωής είναι εξ αρχής καταδικασμένος, εφόσον αντικατέστησε τον τέλειο και αιώνιο Χριστό και Θεό μας με τον ατελή και πεπερασμένο άνθρωπο .Γνωρίζοντας πως ο άνθρωπος μεγαλουργούσε στο ιστορικό παρελθόν θέτοντας στόχους υψηλούς,τέλειους,ευγενικούς,αιώνιους,ας ανυψώσουμε λοιπόν τον Θεάνθρωπο Χριστό, ως στόχο εκεί, που του αρμόζει,για να έχουμε εξασφαλισμένη την επιτυχία του αγώνα μας. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε λίγες μέρες. Σε λίγες ώρες οι δείκτες των ρολογιών, τα φύλλα των ημερολογίων, μα πάνω απ’ όλα η ύπαρξη μας θα μετρήσει την αλλαγή, το πέρασμα, την φεύγα ενός ακόμη χρόνου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνός χρόνου που κύλησε πάνω στις μέρες και τις ώρες, μα περισσότερος απαιτητικός κύλησε πάνω στην ψυχή και τα κορμιά μας.
Άφησε σημάδια. Σμίλεψε εμπειρίες. Ζωγράφισε λευκά και σκοτεινά τοπία. Σάρκωσε επιθυμίες, απέρριψε όνειρα. Ματαίωσε πόθους, αποκαθήλωσε μύθους, σταύρωσε και ανέστησε την ύπαρξη μας.
Πολλές φορές πονέσαμε αλλά στο τέλος χαρήκαμε. Αρκετές διερωτηθήκαμε το "γιατί", μα λίγο πριν την ολική απόγνωση, βρήκαμε το χαμένο νόημα. Ανακαλύψαμε ότι πίσω από τον Σταυρό ανατέλλει η Ανάσταση.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάναμε λάθη. Αποτύχαμε στο ιδανικό και τέλειο της φαντασίας μας. Όμως κατανοήσαμε ότι σημασία έχει το μονοπάτι. Η προσπάθεια. Εκείνη που μας κάνει έμπειρους, σοφούς, αγίους, ικανούς για την ζωή και την περιπέτεια της ύπαρξης.
Αρκετές φορές είπαμε «αχ Θεέ μου γιατί να πονώ;..» Αλλά μέσα μας ξέραμε. Γνωρίζαμε. Ότι αυτός ο πόνος της ψυχής μας. Αυτές οι οδύνες θα γέννησουν την γνώση. Στην ζωή ο πόνος μας έκανε σοφούς, έμπειρους, ανθρώπινους και θεϊκούς.
Είπαμε " δεν μπορώ άλλο". Ομολογήσαμε συντετριμμένοι «κουράστηκα». Ναι, το είπαμε πολλές φορές. Μέσα στην δοκιμασία, την ώρα της εσωτερικής ερήμωσης. Έπειτα όμως όταν πέρασε η μπόρα, κι ήρθαν οι καλύτερες μέρες, ανακάλυψες ότι μπορούσες πολλά περισσότερα. Ότι ο Θεός είχε βάλει μέσα σου πολλές μεγαλύτερες δυνάμεις από αυτές που νόμιζες ότι είχες. Αυτές που ίσως φοβόσουν να ανακαλύψεις ότι διαθέτεις, γιατί σε άγχωνε η διαχείριση τους.
Άλλες φορές αισθανθήκαμε μέσα μας μια αντίφαση. Νιώσαμε να υπάρχει το καλό αλλά και το κακό. Αντίθετες δυνάμεις και θελήσεις πάλευαν στα σωθηκά μας. Εγδερναν και μάτωναν τα όνειρα μας. Μονάχα όμως όταν αποδεχθήκαμε φιλικά, δίχως τρόμο και ενοχές το παράδοξο της υπάρξεως μας, μπορέσαμε να μεταμορφώσουμε με την Χάρι Του Θεού το σκοτάδι σε φως.
Ήρθαν στιγμές που δεν αντέξαμε και πέσαμε. Αμαρτήσαμε. Αστοχήσαμε. Και αυτό μας πλήγωσε. Χάλασε την αυτοεικόνα μας. Γέμισε ενοχές το προσωπικό μας τοπίο. Αλλά με τον καιρό κατανοήσαμε ότι πολλές φορές μια πτώση, μια αμαρτία μας ανοίγει στην χάρη και το έλεος πολύ περισσότερο από την αλαζονεία της αρετής. Άλλωστε ο Χριστός προτιμά έναν αμαρτωλό πάρα έναν ενάρετο αλαζόνα.
Πολλές φορές υποδυθήκαμε ρόλους που δεν μας ανήκαν, αλλά μονάχα όταν επιτρέψαμε να είμαστε ο πραγματικός εαυτός μας, νιώσαμε την χαρά.
Ψάξαμε την χαρά στα μεγάλα, στα σχεδιασμένα και αριστα προγραμματισμένα. Αλλα με την ματαίωση μάθαμε οτι η χαρά βρίσκεται στα απλά και καθημερινά. Δίπλα μας, μεσα μας. Απλά πρέπει να τις επιτρέψουμε να υπάρξει στην ζωή μας.
Τέλος στο χρόνο που έφυγε ήρθαν και απώλειες. Μάχαιρα δίστομος στα στήθη. Κορμί και ψυχή σε θλίψη. Βηματισμός στα όρια της απόγνωσης. Πείνα και δίψα για νόημα και ελπίδα. Όμως μονάχα εμπιστευόμενοι Εκείνον. Αισθανόμενοι και όχι γνωρίζοντας ότι μας αγαπάει. Ψηλαφώντας το άρρητο μυστήριο του, ανοίξαμε την ύπαρξη μας και πλατύναμε τις καρδιές και τον ορίζοντα μας στο αλλιώς της ζωής. Στο επέκεινα του "τέλους".
Πονέσαμε για την έλλειψη και την απουσία. Την ορφάνια του βλέμματος μας. Την ερήμωση της καρδιάς μας. Αλλά κρατήσαμε την πίστη και την ελπίδα. Το βίωμα της ζωής που δεν γνωρίζει θάνατο.
Ζητούμενο το νέο χρόνο να ζήσουμε την ζωή που μας ανήκει. Με τον τρόπο που μας αποκαλύψε το Χριστός. Μια ζωη γεμάτη νόημα και υπαρξιακή πληρότητα. Εμείς και όχι άλλοι στη θέση μας. Για μας και όχι για τις προσδοκίες των άλλων. Μαζί με τους άλλους όχι όμως για τους άλλους. Χωρίς ενοχές για αυτό που υπήρξαμε. Δίχως φόβο για αυτό που είμαστε. Με ελπίδα και όνειρο για εκείνο που μπορεί να γίνουμε.
Εύχομαι σε όλους Χρόνια καλά και ευλογημένα!!!!
π. Λίβυος
Αναρτήθηκε από π. ΛίΒυος στις 10:34 π.μ.
Μέγας Αθανάσιος: Γιατί οι άνθρωποι πίστευσαν ότι ο Χριστός είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί οι άνθρωποι πίστευσαν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, ενώ τον έβλεπαν σαν άνθρωπο; Μια σύντομη απάντηση δίνει ο Μέγας Αθανάσιος στο έργο του Περί Ενανθρωπήσεως, παραγ. 15:
«Επειδή οι άνθρωποι απεμακρύνθησαν από την ορθήν αντίληψιν περί Θεού και είχον εστραμμένα προς τα κάτω τα μάτια, σαν να είχον βυθισθεί εις βυθόν, ανεζήτουν τον Θεόν εις την δημιουργίαν και τα αισθητά, κατεσκεύασαν ως θεούς των ανθρώπους θνητούς και δαίμονας˙ διά τούτο ο φιλάνθρωπος και κοινός Σωτήρ όλων, ο Λόγος του Θεού, λαμβάνει διά τον εαυτόν του σώμα, και με τους ανθρώπους ως άνθρωπος συναναστρέφεται και βοηθεί τας αισθήσεις όλων.
Έτσι και εκείνοι που σκέπτονται ότι ο Θεός είναι σωματικός, διά των έργων τα οποία ο Κύριος κάνει με το σώμα, δι’ αυτών να εννοήσουν την αλήθειαν και δι’ αυτού να σκεφτούν τον Πατέρα.
Επειδή δε ήσαν άνθρωποι και έβλεπον τα πάντα ως άνθρωποι, όσα και αν υπέπιπτον εις τας αισθήσεις των, έβλεπον να βοηθούνται δια των αισθήσεων, ώστε με όλα να διδάσκονται την αλήθειαν.
Είτε ελάτρευον με φόβον την κτίσιν, όμως την έβλεπον να ομολογή Κύριον τον Χριστόν.
Είτε ήτο η διάνοιά των προκατειλημμένη από ανθρώπους, ώστε να τους θεωρή θεούς, από τα έργα όμως του Σωτήρος, που ήσαν μοναδικά συγκρινόμενα προς πάντα, απεδεικνύετο μεταξύ των ανθρώπων ο Σωτήρ μόνον Υιός του Θεού, διότι οι άνθρωποι δεν έκαναν τόσο σπουδαία έργα, σαν αυτά που έκανεν ο Λόγος του Θεού.
Αν και ήσαν προκατειλημμένοι και με τους δαίμονας, βλέποντες όμως να διώκωνται αυτοί υπό του Κυρίου, αντελαμβάνοντο ότι μόνον αυτός είνε ο Λόγος του Θεού και ότι οι δαίμονες δεν είνε θεοί.
Αν και είχε κυριευθή ο νους των από νεκρούς, ώστε να λατρεύουν τους ήρωας και τους θεούς που αναφέρουν οι ποιηταί, βλέποντες την ανάστασιν του Σωτήρος, ωμολογούν ότι εκείνοι είνε ψευδείς και μόνον ο Κύριος είνε αληθινός, ο Λόγος του Πατρός, ο οποίος κυριαρχεί και επί του θανάτου».
Και στην παράγραφο 19 συμπληρώνει:
«Έκρινε ο Σωτήρ ότι καλόν ήτο να τα κάνη όλα αυτά, ώστε οι άνθρωποι, αφού ηγνόησαν την περί πάντων πρόνοιάν του και δεν κατενόησαν διά της κτίσεως την Θεότητά του, να αναβλέψουν έστω και εκ των έργων τα οποία διά του σώματος εξετέλει, και δι’ αυτού να εννοήσουν τον Πατέρα, αναλογιζόμενοι, όπως, προηγουμένως είπον, την πρόνοιαν αυτού δι’ όλα.
Διότι, ποιος αφού είδε την εξουσίαν του έναντι των δαιμόνων, ή είδε τους δαίμονας να ομολογούν ότι αυτός είνε Κύριός των, θα έχη ακόμη αμφιβόλους λογισμούς εάν αυτός είνε ο Υιός του Θεού και η σοφία και η δύναμις;»
(μετ. Στέργιου Σάκκου, Μεγ. Αθανασίου Έργα, εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 1973, τομ. 1 σσ.265-6 & 275).
Αν και τα κανονικά ευαγγέλια δεν παρέχουν ουδεμία περιγραφή της φυσικής όψης του Χριστού εντούτοις μας παραδίδουν τόσες πληροφορίες σχετικά με την ζωή Του ώστε μπορούμε να σχηματίσουμε πλήρη εικόνα για την προσωπικότητα ή τον χαραχτήρα Του. Κατά τον Γερμανό φιλόσοφο R. Euken «Κατά την συνολική εντύπωση είναι ο Ιησούς σαφέστερος και οικειότερος οποιουδήποτε άλλου ήρωα της παγκόσμιας ιστορίας….όταν όμως θέλουμε να αναλύσουμε και να τον ερμηνεύσουμε παρουσιάζονται πάρα πολλά προβλήματα».
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα Ευαγγέλια η μορφή του Χριστού, κατά την γενική ομολογία ορθολογιστών κριτικών, τελείως εξαιρετικού μεγαλείου τέτοιου που δεν γνώρισε άλλον η ιστορία. Θαυμαστή είναι η παρατηρούμενη τέλεια αρμονία των πνευματικών δυνάμεών Του προς τις άλλες. Έχει υπεράνθρωπη διάνοια και σοφία χωρίς να είναι άκρατος νοησιαρχικός (intellectualist), έχει εξαιρετικά τρυφερή καρδιά χωρίς να πάσχει από παθολογική αισθηματικότητα και κατέχει εξαιρετικά ισχυρή θέληση χωρίς όμως να είναι τυφλή.
Υπήρξε ο μοναδικός άνθρωπος του οποίου ήταν σε πλήρη συμφωνία οι πράξεις και οι σκοποί, ήταν απαλλαγμένος από κάθε μονομέρεια και αποκλειστικότητα, κοσμούνταν από ακτινοβολούσα αγνότητα, αλλά δεν απέφευγε την συναναστροφή με αμαρτωλούς, περιφρονούσε τους πειρασμούς του κόσμου και δεν τους φοβόταν, αγαπούσε την μοναχικότητα και ζούσε συνήθως μεταξύ των ανθρώπων, συνδύαζε την αρμονική συνείδηση της υπερκόσμιας υπεροχής του με τρυφερότατη αγάπη και συγκινητικής επιείκειας, άφταστη ταπεινοφροσύνη με μεγαλειώδη αξιοπρέπεια, απλότητα τρόπων με υπερκόσμια ευγένεια, σοβαρότητα με μειλιχιότητα, ηρεμία-πραότητα και αγάπη μέχρι αυτοθυσίας και οργής επί της εμφάνισης του ψεύδους υπό οποιασδήποτε μορφής.
Ακόμη και σήμερα ο Ιησούς των Ευαγγελίων προκαλεί θαυμασμό στον αναγνώστη ανάλογη με εκείνη που προκαλούσε στην εποχή Του τόσο στους οπαδούς όσο και στους εχθρούς Του (Μάρκος ε’ 33, θ’ 31) - (Ιωάν. Ζ’ 44, ή 9). Η σοβαρή μελέτη επίσης των Ευαγγελίων φέρνει σε κοινή παραδοχή στους σοβαρούς μελετητές ότι ο Χριστός δεν είναι ούτε άνθρωπος, ούτε θεός αλλά θεάνθρωπος.
ΥΠΑΡΚΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ σπηλιά του Ιωάννη του Προδρόμου (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 42, σελίδα 6)
Μια μοναδικής σημασίας αρχαιολογική ανακάλυψη έκανε πρόσφατα μια διεθνής ομάδα αρχαιολόγων με επικεφαλής τον Βρεττανό Σάιμον Γκίμπσον. Η ομάδα ισχυρίζεται ότι εντόπισε τη σπηλιά στην οποία ο Ιωάννης ο Βαπτιστής βάπτιζε τους πρώτους Χριστιανούς. Η ανακάλυψη θεωρείται κορυφαία, καθώς επιβεβαιώνεται ότι ο άνθρωπος που βάπτισε ακόμη και τον Θεάνθρωπο υπήρξε ιστορικό πρόσωπο.
Η σπηλιά εντοπίσθηκε στην Δυτική Ιερουσαλήμ, πολύ κοντά στο χωριό Αλιν Καρίμ, όπου σύμφωνα με πληροφορίες των πρώτων Χριστιανών γεννήθηκε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος. Η σπηλιά 9διαστάσεων 24 χ 3.5 μ.) έχει στο εσωτερικό της βραχογραφίες στις οποίες απεικονίζονται σκηνές από την ζωή και το έργο του Ιωάννη. Επιπλέον, υπάρχουν 28 σκαλιά που οδηγούν σε μια υπόγεια λιμνούλα, μέσα στην οποία εικάζεται ότι βάπτιζε τους Χριστιανούς. Μάλιστα, στο εσωτερι΄κό της σπηλιάς βρέθηκαν και 250.000 κομμάτια από σπασμένες στάμνες, με τις οποίες πιθανολογείται ότι μετέφεραν το νερό της λίμνης για το τελετουργικό της βάπτισης.
Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 42, σελίδα 6
2. Εξ άλλου στο Ταλμούδ, γίνεται λόγος περί θαυμαστών ιάσεων επί ονόματος Ιησού Χριστού και που πραγματοποίησε Χριστιανός που ονομάζονταν Ιάκωβος τον οποίο γνώριζε ο ραβίνος Ελιέζερ (90-110 μ.Χ.) καθώς και για ορισμένους λόγους του Ιησού που μαρτύρησε Χριστιανός δικαστής στον Γαμαλιήλ τον Β’ (130 μ.Χ.). Ακόμη το Ταλμούδ αναφέρεται στην σταύρωση Του, μόνο που για χώρο της σταύρωσις αναφέρει την Λύδδη που βρίσκεται στα ΝΔ της Παλαιστίνης
ΑπάντησηΔιαγραφή3. Από τους Εθνικούς ο συγγραφεύς ο Τάκιτος στα «Χρονικά του» 115 - 177 μ.Χ. μιλώντας για την πυρκαγιά της ρώμης από τον Νέρωνα 30 μόλις χρόνια μ.Χ. μας λέει ότι οι Χριστιανοί πήραν το όνομά τους από τον ιδρυτή τους Χριστό ο οποίος θανατώθηκε επί αυτοκράτορα Τιβερίου και του πραίτορα Ποντίου Πιλάτου. «Ο Νέρων υπέβαλλε σε έκτακτες τιμωρίες εκείνους που για τα αισχρά έργα τους εμισούντο και ο λαός αποκαλούσε Χριστιανούς. Ο Χριστός από τον οποίο προήλθε το όνομά θανατώθηκε επί Τιβερίου αυτοκράτορα και Ποντίου Πιλάτου επάρχου» (Tacit. Annal. XV, 38, 44)
4. ο δε Σουετώνιος ( Vita Claud. XXV) μας λέει για τις καθημερινές έριδες και ταραχές εξ αιτίας του Χριστού (Chresto) επί Κλαύδιου και η οποία αναφορά επικυρώνεται στις «Πράξεις» όπου περιγράφεται και με τα κατάλληλα χωρία ποιος είναι ο Χριστός.
5. Η επιστολή του Πλινίου εις τον Τραϊανό (Epist. X, XCVI) επιβεβαιώνει όχι μόνο την τρομερή διάδοση του Χριστιανισμού αλλά και την φοβερή πίστη των ανθρώπων εις τον Χριστό τα πρώτα εκείνα χρόνια της διαδόσεως της νέας πίστης.
6. Ο Αλεξανδρινός Ιουδαίος Φίλων αναφέρει όχι τον Χριστό αλλά πλήθος περιστατικών της Καινής Διαθήκης.
πηγή Apologitis.com
Η υπόθεση της αποπλανήσεως των μαθητών και δηλαδή ότι ο Χριστός στον Σταυρό δεν πέθανε αλλά λιποθύμησε και έπεσε σε βαρύ λήθαργο ώστε να ξυπνήσει μετά στον Τάφο Του από την υγρασία, το κρύο και την ευωδιά των αρωμάτων. Βλέποντάς τον Χριστό οι μαθητές πίστευαν ότι Αναστήθηκε. (υπόθεση εκ των Paulus, Herder, Schleiermacher, Hase κ.α.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ υπόθεση αυτή καταρρέει όταν σκεφτεί κανείς ότι:
1. Το χτύπημα του στρατιώτη με την λόγχη αποτελεί αυτό που σήμερα είναι η χαριστική βολή. Από μόνη της αυτή η βολή μπορούσε κάλλιστα να επιφέρει τον θάνατο.
2. Ο καθηλωμένος από του σταυρού δεν είναι εύκολο να ξεφύγει τον θάνατο έστω και αν ζει
3. Δεν είναι δυνατόν άνθρωπος μισοπεθαμένος που βγαίνει από τον τάφο να δίνει στους μαθητές την εντύπωση του νικητή και του θριαμβευτή επί του θανάτου.
4. Δεν εξηγείται ότι ο Χριστός ενεφανίσθη στους μαθητές πολλές φορές. Πού βρίσκονταν και τι έκανε ο Ιησούς στα ενδιάμεσα διαστήματα που δεν εμφανίζονταν; Και τι απέγινε μετά την 40στή μέρα όπου και δεν εμφανίσθηκε πλέον;
Οι εμφανίσεις του Ιησού αποτελούν φαντασιοπληξίες των μαθητών και αποτελούν εσωτερικές τους οπτασίες δημιουργούμενες από του πόθου και των συνεχών αναμνήσεως των μαθητών (υπόθεση των Strauss, Ewald, Haustrath, Holsten, Phleiderer, Renan κ.α.)
Η υπόθεση αυτή δεν συμβιβάζεται
1. με τις παροιμιώδεις δυσπιστίες των μαθητών προς τα πρώτα μηνύματα της ανάστασις
2. με το χαραχτήρα των εμφανίσεων. Οι απόστολοι δεν βλέπουν απλώς μετέωρη την εικόνα του Χριστού αλλά τον ψηλάφισαν και έφαγαν και μαζί Του.
3. με τις ευάριθμες εμφανίσεις του Ιησού. Αν όντως οι εμφανίσεις ήταν φαντασία του παροξυσμού των μαθητών, όπως λέει ο Renan, τότε πώς από τον παθολογικό τούτο παροξυσμό προήλθαν τόσο λίγες εμφανίσεις;
4. με την μετέπειτα δράση των Αποστόλων. Οι φαντασιόπληκτοι είναι συνήθως και ανισόρροποι, ενώ η δράση του Παύλου είναι μεγαλεπήβολη, του Πέτρου ώριμη και του Ιωάννη έξοχα ήρεμη.
Η αδυναμία των υποθέσεων της μη ανάστασις του Χριστού, επιβεβαιώνουν περισσότερο το γεγονός και στηρίζουν περισσότερο την πίστη προς αυτήν.πηγή apologitis.com