ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ 1821, 5ο.

65. "Οι Οθωμανοί επέτρεπαν στους Χριστιανούς να έχουν δικά τους σχολεία. Απόδειξη γι' αυτό οι πολλές σχολές σε Κωνσταντινούπολη, Ανδρο, Αγ. Όρος, Μοσχόπολη και αλλού. Το «Κρυφό Σχολειό» δεν είναι παρά ένα κατασκεύασμα της Εκκλησίας".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Αν και η Υψηλή Πύλη ποτέ δεν ανακατεύτηκε με την Πατριαρχική Ακαδημία στην Κωνσταντινούπολη, οι επαρχιακοί διοικητές μπορούσαν να είναι όσο πιο καταπιεστικοί ήθελαν. Και πολλοί από αυτούς θεωρούσαν την εκπαίδευση των μειονοτήτων ως το περισσότερο ανεπιθύμητο πράγμα» (Steven Runciman, The Great Church in Captivity, Cambridge University Press, 1968, σ. 218).

«Είναι απίθανο ότι οι Τούρκοι θα επέτρεπαν ποτέ στην Εκκλησία να μαζέψει αρκετά χρήματα για να ιδρύσουν πολλά σχολεία. Και, ακόμη κι αν βρίσκονταν χρήματα, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν οι τουρκικές αρχές στις επαρχίες θα επέτρεπαν σε ελληνικά σχολεία να λειτουργούν σε ευρεία κλίμακα. Δεν υπήρχε ποτέ επίσημη απαγόρευση. Αλλά τα σχολικά κτίρια μπορούσαν να δημευθούν και οι μαθητές να σταλούν σπίτια τους, έτσι ώστε στο τέλος δεν άξιζε να συντηρούν τα σχολεία» (Steven Runciman, The Great Church in Captivity, Cambridge University Press, 1968, σ. 224).

Έτσι περιγράφει την ζοφερή κατάσταση ο Ράνσιμαν. Όπως βλέπουμε, δεν ήταν ανάγκη να υπάρξει επίσημη απαγόρευση της κατώτερης εκπαίδευσης από τους Οθωμανούς. Αρκούσε ο φανατισμός των Τούρκων και των πασάδων, που δεν δέχονταν οι γκιαούρηδες να προοδεύουν, όπως δεν ανέχονταν και το κτίσιμο μεγαλοπρεπών εκκλησιών και σπιτιών, ούτε και έβλεπαν με καλό μάτι την μόρφωση.

Είναι άλλο πράγμα, λοιπόν, η ελεύθερη λειτουργία ανώτερων σχολών που, εκτός της Πατριαρχικής Ακαδημίας, βρίσκονταν σε μονές, δηλαδή μακριά από τους Τούρκους, ώστε να μην τούς προκαλούν, κι άλλο η λειτουργία δημοτικών σχολείων στην επαρχία, ανάμεσα σε πλήθος Οθωμανών. Γι' αυτό και υπήρχε ανάγκη για κατώτερη εκπαίδευση στα κρυφά. Άλλωστε, οι μεγάλες ανώτερες σχολές ιδρύθηκαν μετά τα μέσα του 17ου αιώνα. Πιο πριν τί γινόταν; Η ύπαρξη φανερών σχολείων σε μεγάλες πόλεις δεν αποκλείει τα κρυφά σε περιοχές όπου η τουρκική αυθαιρεσία καθόριζε ακόμη και την εκπαίδευση. Και αυτές οι περιοχές ήταν πολύ περισσότερες από τις λίγες πόλεις.

Ο Γάλλος δημοσιογράφος Ρενέ Πυώ στο βιβλίο του «Δυστυχισμένη Βόρειος Ήπειρος» (εκδ. Τροχαλία) αναφέρεται στο Κρυφό Σχολειό. Ο Πυώ επισκέφτηκε το Αργυρόκαστρο το 1913, ένα χρόνο μετά την απελευθέρωσή του. Εκεί, δεκάδες ελληνόπουλα του είπαν ότι έκαναν κρυφά μαθήματα, επειδή οι Τούρκοι απαγόρευαν την διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας. Αν αυτά γινόταν ως το 1912, μπορεί ο καθένας να υποθέσει τι γινόταν τον 16ο , τον 17ο, τον 18ο και τον 19ο αιώνα σε πολλές περιοχές. Αν υπήρχε κρυφό σχολειό στα 1912, μπορεί ο καθένας να υποθέσει, εάν αυτό υπήρχε και τους σκοτεινούς αιώνες της σκλαβιάς.

Η μεγαλύτερη απόδειξη για την ύπαρξη του Κρυφού Σχολειού είναι η ύπαρξη πάρα πολλών τοπωνυμιών «Κρυφό Σχολειό» σε διάφορα μέρη όπου ζούσαν Έλληνες. Στα Γιάννενα, στην Αρκαδία, στην Μάνη, στην Ίο, στην Κρήτη, στην Βοιωτία και αλλού, ακόμα και σήμερα δείχνουν οι ντόπιοι μοναστήρια ή σπηλιές με το όνομα Κρυφό Σχολειό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Μαντινεία: «Τοπωνύμια «Κρυφό Σχολειό», γράφει υπάρχουν εκτός από την μονή Φιλοσόφου, και στην Μονή Δίβρης (στην Ηλεία), στη Μονή Αγίων Αναργύρων (Λακωνίας), στη Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού (Κορινθίας) κ.ά. Χαρακτηριστικό είναι ότι το "Κρυφό Σχολειό" "ήταν διαμέρισμα αθέατον, αποκεκομμένον από τον ναόν, προσιτόν με κινητήν κλίμακα μακρυά από τα μάτια του κατακτητού" ή "θολωτό κρυφό διαμέρισμα πάνω από τον νάρθηκα της Μονής, όπως στη Μονή Φενεού". Στη Μονή Κηπιανών (Μαντινείας) ήταν σε θολωτό διαμέρισμα της καμάρας (Στοάς)» (Αθανάσιου Φ. Παπαγιάννη, Μαντινειακά Μοναστήρια, σελ. 378).

Να υποθέσουμε, όπως ίσως υποθέτουν οι «αρχαιολάτρες», ότι στους αμαθείς χωρικούς των περιοχών αυτών άρεσε τόσο πολύ η ονομασία «Κρυφό Σχολειό» (ήταν εύηχη), ώστε άρχισαν να ονομάζουν με αυτήν τις διάφορες τοποθεσίες; Ή μήπως να υποθέσουμε, αφού πάντα στη συνωμοσιολογία καταλήγουν οι εχθροί της Εκκλησίας, ότι τα τοπωνύμια αυτά εδόθησαν μετά (!) την προσάρτηση των περιοχών στο Ελληνικό Κράτος (Τερατώδες ψέμμα, βέβαια);

Μερικοί νεοπαγανιστές έχουν φτάσει στο σημείο να ισχυρίζονται ότι τα Κρυφά Σχολειά ήταν ειδωλολατρικά και σε αυτά διδασκόταν κρυφά από την Εκκλησία το αρχαίο πνεύμα! Προφανώς, γι' αυτούς, εντελώς τυχαία όλα τα τοπωνύμια «Κρυφό Σχολειό» βρίσκονται σε Εκκλησίες.

66. «Επειδή ο βυζαντινός κατακτητής είχε το ίδιο θρήσκευμα με τους παπάδες, αυτοί διδάσκουν ότι το βυζάντιο ήταν Ελληνική αυτοκρατορία. Τα ίδια θα μας έλεγαν και οι Έλληνες μουσουλμάνοι εάν είχε επικρατήσει ο Ισλαμισμός στην Ελλάδα για την Οθωμανική αυτοκρατορία. Ότι τάχα από το 1453 ως το 1821 δεν ήμασταν δούλοι στους Τούρκους αλλά ελεύθεροι. Οι Έλληνες που εξισλαμίσθηκαν βιαίως επί τουρκοκρατίας ήταν δούλοι ή ελεύθεροι; Φυσικά δούλοι, θα έλεγε ένας λογικός άνθρωπος, αλλά με τα μυαλά των χριστιανών δημαγωγών θεωρούνται ελεύθεροι. Οπότε για να συμπαρασταθούμε στην ανοησία και τον ραγιαδισμό που διαπερνά τους βυζαντινολάτρεις, εμείς οι Έλληνες Εθνικοί θα πρέπει να δηλώνουμε ότι από το –146 έως το +324 δεν ήμασταν δούλοι αλλά ελεύθεροι ...επειδή οι Ρωμαίοι εθνικοί πίστευαν στον Jupiter (Δία) και την Minerva (Αθηνά). Και να αρχίσουμε να ωρυώμαστε όπως οι χριστιανοί βυζαντινολάτρεις: «Ζήτω οι Καίσαρες μας». Το φαντάζεστε να κάναμε κάτι τέτοιο; όλοι θα γέλαγαν μαζί μας».

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όπου μια θρησκεία ή δόγμα δεν επικράτησε πλήρως (απόλυτα) στο σύνολο του πληθυσμού π.χ. στην Αλβανία όπου υπάρχουν και Μουσουλμάνοι αλλά και σημαντικό ποσοστό Χριστιανών, ή στην Γερμανία όπου υπάρχουν και Προτεστάντες αλλά και μεγάλο ποσοστό Ρωμαιοκαθολικών, εκεί η θρησκεία δεν είχε τον κύριο ρόλο στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης. Ούτε οι Γερμανοί ταυτίζουν την γερμανικότητα με τον Ρωμαιοκαθολικισμό ή τον Προτεσταντισμό ούτε οι Μουσουλμάνοι της Αλβανίας κατηγορούν τους Χριστιανούς της Αλβανίας ως «μη Αλβανούς» ή το αντίστροφο. Όπου όμως η θρησκεία επικράτησε πλήρως δέθηκε με την εθνική υπόσταση της χώρας.

Εάν η μουσουλμανική θρησκεία είχε επικρατήσει πλήρως στον ελλαδικό χώρο, αλλά δεν είχε χαθεί η ελληνική γλώσσα, τότε αυτή (η γλώσσα) κι όχι η θρησκεία θα ήταν το διαχωριστικό στοιχείο μεταξύ ελληνικού και τουρκικού έθνους. Εάν όμως είχε επικρατήσει πλήρως όχι μόνο το ισλάμ αλλά και η τουρκική γλώσσα, δεν θα υπήρχε διαφορά καμμία και οι κάτοικοι του ελλαδικού χώρου θα ενσωματώνονταν (δίχως να μετακινηθούν) στο τουρκικό έθνος και θα έλεγαν σήμερα πως είναι τμήμα του. Σήμερα δεν θα έλεγαν καν ότι «οι Έλληνες ήταν ελεύθεροι υπό τους Τούρκους» ή ότι «η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν ελληνική». Δε θα υπήρχαν καν Έλληνες να ισχυριστούν κάτι τέτοιο. Δεν θα έλεγαν καν ότι έχουν απογόνους τους αρχαίους Έλληνες ή τους Βυζαντινούς Έλληνες.

Για να υπάρχει συναίσθηση διαφορετικής εθνικότητας πρέπει να υπάρχει ένα ειδοποιό στοιχείο (είτε γλώσσα είτε θρησκεία) που να ξεχωρίζει τους κατακτητές πληθυσμούς από τους υπόδουλους πληθυσμούς. Αν δεν υπάρχει τότε παύει να υφίσταται διαχωρισμός. Οι «Βυζαντινοί» ούτε «βυζαντινά» μιλούσαν ούτε διαφορετική θρησκεία είχαν με τους ελληνόφωνους πληθυσμούς. Ο χριστιανισμός στην Ανατολική, ελληνόφωνη, Μεσόγειο είχε την μεγαλύτερη απήχηση. Άλλωστε, δεν υπήρξαν ποτέ «Βυζαντινοί». Σαρξ εκ της σαρκός των πληθυσμών της αυτοκρατορίας ήταν οι ηγεσίες της. Ήδη από τον 3ο μ.Χ. αιώνα οι αυτοκράτορες προέρχονταν από μη ιταλικές περιοχές.

Αν πάλι το ισλάμ (αλλά όχι και η τουρκική γλώσσα) είχε επικρατήσει μερικώς, και εάν οι μουσουλμάνοι ελληνόφωνοι κάτοικοι διατηρούσαν ελληνικά αισθήματα, τότε η θρησκεία (ισλάμ, χριστιανισμός, άλλη) δεν θα ήταν συνεκτικό και ουσιαστικό στοιχείο της εθνικής ταυτότητας. Όμως, νεοπαγανιστές δεν μας λένε ότι οι εξισλαμισμένοι, ασχέτως του αν κρατούσαν την ελληνική γλώσσα, σε 1-2 γενιές ταυτίζονταν πλήρως συναισθηματικά, πολιτισμικά, και εθνικά με τους κατακτητές, ότι ενσωματώνονταν στο τουρκικό έθνος και κυρίως πολεμούσαν στο πλευρό τους εναντίον των υπόλοιπων Ελλήνων κάθε φορά που αυτοί εξεγείρονταν, και ότι μετατρέπονταν μόνο δια του εξισλαμισμού από «ραγιάδες» δηλαδή υπόδουλοι, σε «ισλάμ» δηλαδή κυρίαρχοι. Η μετάβαση από την θέση του υπόδουλου στη θέση του κυρίαρχου, άρα και η ενσωμάτωση στο έθνος του κατακτητή, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία γινόταν μόνο δια εξισλαμισμού και όσοι εξισλαμίζονταν έπαυαν να είναι δούλοι και μέλη του υπόδουλου έθνους.

«Μα», θα πουν οι νεοπαγανιστές, «ισχυρίζεστε, ότι επειδή είναι 20 αιώνων η θρησκεία σας στον τόπο αυτόν, έγινε ελληνική; Δηλαδή, αν και το Ισλάμ είχε παρουσία 20 αιώνων στην Ελλάδα, θα ήταν ελληνική θρησκεία κι οι Τούρκοι θα ήταν Έλληνες;» Ναι, αν κάτι έχει τόσο μεγάλη διάρκεια ζωής, καθίσταται ελληνικό. Είκοσι αιώνες είναι περίπου η μισή ιστορία του ανθρωπίνου γένους (αναφορικά με το γραπτό λόγο). Οι Τούρκοι και το Ισλάμ ήταν στην Ελλάδα πέντε αιώνες. Αν ήταν είκοσι, ή θα είχαν αφομοιωθεί ή θα είχαν αφομοιώσει αυτοί την Ελλάδα: πάντως, είτε το ένα γινόταν είτε το άλλο, ούτε το Ισλάμ θα ήταν τότε ξένο πια στην Ελλάδα ούτε η Ελλάδα στο Ισλάμ. Απλή λογική. Αν οι Κρήτες δεν απελευθερώνονταν από το Νικηφόρο Φωκά, σήμερα θα ήταν οπωσδήποτε Μουσουλμάνοι Άραβες, όπως είναι Άραβες οι σημερινοί Αλεξανδρινοί και Αιγύπτιοι˙ δεν θα ήταν πια Έλληνες. Οι Έλληνες Ορθόδοξοι της Ν. Ιταλίας εκλατινίστηκαν, όταν η πατρίδα τους πέρασε από το Ρωμαίικο στην νορμανδική κατοχή. Οι Μικρασιάτες εξισλαμίστηκαν κι εκτουρκίστηκαν, έπειτα από επτά αιώνες τουρκοκρατίας. Τα πάντα ρει.

Είναι αξιοσημείωτο ότι τις συκοφαντίες κατά του Βυζαντίου και κατά του Χριστιανισμού που λένε οι νεοπαγανιστές, τις ίδιες ακριβώς απόψεις λέει και επαναλαμβάνει στο διαδίκτυο κι ένας βουλγαρόφρονας Έλληνας πολίτης, ο οποίος λυσσομανάει κατά της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας. Διότι ξέρει κι αυτός πως επιτιθέμενος στον εκχριστιανισμό των Βουλγάρων και στο Βυζάντιο, επιτίθεται στην ελληνική πολιτισμική επιρροή επί των Σλάβων και στην ελληνικότητα της Μακεδονίας κατά τους Μέσους Χρόνους αντίστοιχα.

Είναι επίσης αξιοσημείωτο, πως τα ίδια πράγματα που λένε οι Τούρκοι για το Βυζάντιο (ότι δεν ήταν ελληνικό, ότι άλλο πράγμα οι Έλληνες κι άλλο οι Ρωμηοί) στα σχολικά τους βιβλία, στην ξενάγηση που κάνουν στους ξένους στην Τουρκία, κ.ά., τα λένε και οι νεοειδωλολάτρες. Και είναι φυσικό: με αυτόν τον τρόπο οι Τούρκοι απαλλάσσονται από τον «συγγενή του φονευθέντος», πείθοντάς τον ότι δεν ήταν συγγενής του. Και τους Κύπριους τους λενε Ρωμηούς (έτσι αυτοαποκαλούνται πράγματι, διότι Ρωμηός είναι Έλλην), ακολουθώντας όμως την νεοπαγανιστική ερμηνεία του «Ρωμηός», να μην σημαίνει δηλαδή τον Έλληνα, ώστε να μην έχει σχέση ο χριστιανικός ορθόδοξος ελληνόφωνος πληθυσμός του νησιού με την Ελλάδα. Βέβαια, όταν ξεσπάνε, τότε γράφουν στα πανώ των γηπέδων «Istanbul since 1453», μόνο κατά τους αγώνες τουρκικών με Ελληνικές ομάδες. Γιατί άραγε; Γιατί οι Τούρκοι φίλαθλοι δεν αναρτούν τα πανώ “Istanbul since 1453” σε αγώνες με ιταλικές (=απόγονους των «Ρωμαίων») ομάδες;

Το πιο κωμικό απ' όλα είναι πως, επειδή οι νεοειδωλολάτρες πιστεύουν πως οι σημερινοί Τούρκοι είναι Έλληνες που εκτουρκίστηκαν επειδή τάχα η Εκκλησία απέκλειε από το ελληνικό έθνος τους Χριστιανούς που εξισλαμίζονταν, αλλά δήθεν παραμενουν κατά βάθος πάντα Έλληνες (η ουσιοκρατική αντίληψη περί έθνους και αναλλοίωτης εθνικής ιδιότητας των ατόμων. Δηλαδή όσοι νεοέλληνες τυχόν κατάγονται από Νορμανδούς του 12ου αιώνα παραμένουν κατά βάθος πάντα Νορμανδοί! Τέτοια αντίληψη περί έθνους έχουν οι νεοειδωλολάτρες), γι' αυτό και οι νεοειδωλολάτρες πιστεύουν πως αν υπάρξουν «Τούρκοι παγανιστές», αυτοί οι «Τούρκοι παγανιστές» θα διακηρύξουν την ελληνικότητά τους και θα ξαναγίνουν Έλληνες (τουρκόφωνοι), σαν τους Λατίνους παγανιστές.

Όπως γράφει το περιοδικό Δαυλός, τ. Σεπτεμβρίου 2004, στην Δ. Τουρκία έγινε τελετή υπέρ του Δία από Έλληνες και Τούρκους. Βέβαια, οι νεοπαγανιστές δεν αντιλαμβάνονται ότι προκειμένου να εμφανίσουν την Τουρκία ως κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και προκειμένου να φέρουν τουρίστες, οι Τούρκοι είναι ικανοί να παραστήσουν ακόμα και τους Χριστιανούς με μπούρκα. Αλλά είναι, τώ όντι, συγκινητική η κοινή λατρεία στον Δία. Θυμίζει ευτυχισμένους καιρούς, τότε που οι ειδωλολάτρες της Ιωνίας έγραφαν πως «Υπέρ της των κυρίων Ρωμαίων αιωνίου αρχής» μεριμνά ο Δίας, οι Αθηναίοι είχαν ναό της θεάς Ρώμης στην Ακρόπολη, και οι Σπαρτιάτες του Θεού Αύγουστου στη Σπάρτη. Μόνο που, αντί για Ρωμαίους, σήμερα ο Δίας θα μεριμνά υπέρ των ΗΠΑ.

 
Γι' αυτό άλλωστε ο Δ. Λάμπρου (Δαυλός, τ. 206, σ. 12897) αθωώνει ουσιαστικώς την Ισλαμική και Νεοτουρκική Τουρκία για την γενοκτονία των Ελλήνων καθ' όλη την Τουρκοκρατία και το 1922 και επιρρίπτει το έγκλημα στην... Ελλάδα: «επί των ημερών του [σημ.: του Ελληνικού κράτους] το ελληνικό έθνος συρρικνώθηκε οριστικά χάνοντας τις προαιώνιες εστίες του (Ιωνία, Κωνσταντινούπολη, Καππαδοκία, Πόντος, Κύπρος, Αν. Θράκη) – ένας ξεριζωμός που βεβαίως δεν προκάλεσαν οι Τούρκοι κ.λπ., αφού οι Έλληνες ζούσαν εκεί και ήκμαζαν οικονομικά και πολιτιστικά ανενόχλητοι πολλούς αιώνες κάτω από την κυριαρχία ξένων». Ώστε δεν προκάλεσαν την γενοκτονία του 1915-1918 (πολύ πριν πατήσει το πόδι του στη Σμύρνη ο ελληνικός στρατός) και 1920-1922 οι Τούρκοι... η Ελλάδα έσφαξε τους Μικρασιάτες˙ ούτε ζήτησαν οι Τούρκοι την Ανταλλαγή του 1923, αλλά οι Έλληνες. Οι σφαγές αιώνων (από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στη Μικρά Ασία οι Σελτζούκοι), οι βιασμοί, το παιδομάζωμα, ο πλήρης εκτουρκισμός-εξισλαμισμός της Μ. Ασίας από μια δράκα Σελτζούκων-Οθωμανών, αυτά, σύμφωνα με τον Δαυλό συνιστούν «ανενόχλητη διαβίωση των Ελλήνων», την οποία διετάραξε το Ελληνικό Κράτος. «Καθόλου τυχαία ο Δαυλός, ενώ σε χιλιάδες (κυριολεκτικώς), άρθρων και σχολίων επιτίθεται στην Ορθοδοξία, την "ρωμιοσύνη", το ελληνικό κράτος, τον εβραϊσμό... ως υπόστρωμα του χριστιανισμού, αφήνει συστηματικά στο απυρόβλητο την Τουρκία και τις δυτικές δυνάμεις» (Γ. Καραμπελιάς, Άρδην, τ. 52-53, σ. 44). Βλέπουμε (όπως στο ζήτημα της «παγκοσμιότητας»), πως ένας αρρωστημένου είδους αντικρατισμός, ψευδοαντιεξουσιασμός στην πράξη, αρνείται το αντικειμενικό γεγονός ότι αν δεν υπήρχε το ελληνικό κράτος (το οποίο μπορεί να είναι και χειρότερο απ' όσο κατηγορείται), θα ήμασταν σήμερα όπως οι δύστυχοι Κούρδοι, που μόλις πριν δέκα χρόνια απέκτησαν, 15 εκ. άνθρωποι–, το τρομερό δικαίωμα να μιλούν δημοσίως την γλώσσα τους και στην πράξη ταυτίζεται με το Σύστημα όσον αφορά την Κεμαλική Τουρκία. Βλέπουμε πόσο καλά οι «Ελληνόφρονες» τύπου Δαυλού, ενώ τάχα μαίνονται κατά του Συστήματος-Εξουσιασμού, προβάλλουν ως ελληνικότατες τις απόψεις ακριβώς του μεταμοντέρνου Συστήματος (των ΗΠΑ). Το κυρίαρχο Σύστημα έχει βρει καλά αρχαιοκεντρικά κορόιδα, που κηρύττουν πόσο ωραία ήταν η Τουρκοκρατία (ώστε να αμβλυνθούν οι τριβές εντός του ΝΑΤΟ), πόσο ανενόχλητη η διαβίωση των Ελλήνων τότε και πόσο άκακο το χιτλερικό Νεοτουρκικό-Κεμαλικό κράτος, που διέπραξε τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ελλήνων Μικρασιατών, όσο και το Τουρανικό Ισλάμ, που αφελλήνισε, τουρκοποίησε την βυζαντινή Μ. Ασία (μόνο γέλια προκαλεί, βέβαια, η παγανιστική άποψη ότι επί Βυζαντίου οι Έλληνες Μικρασιάτες... σφάζονταν, ενώ επί Οθωμανών ευημερούσαν ανενόχλητοι). Και, αφού το λέει ο Δαυλός, τέτοιες απόψεις περνούν ως «αντιεξουσιαστικές».

Ο νεοπαγανιστικός ισχυρισμός ότι «και οι Έλληνες μουσουλμάνοι, αν είχε επικρατήσει το Ισλάμ στην χώρα μας, θα έλεγαν ότι μεταξύ 1453 και 1821 δεν είμασταν δούλοι αλλά ελεύθεροι» δεν ευσταθεί. Για παράδειγμα, οι Αλβανοί μουσουλμάνοι σήμερα δεν λένε ότι μεταξύ 15ου και 20ου αιώνα οι Αλβανοί ήταν ελεύθεροι κι όχι δούλοι των Τούρκων. Εννοείται οι Αλβανοί μουσουλμάνοι που δεν εκτουρκίστηκαν, διότι όσοι εκτουρκίστηκαν ενσωματώθηκαν στο τουρκικό έθνος, είτε πήγαν στην Τουρκία είτε όχι. Ας μη ξεχνάται πως «αλβανική εθνική συνείδηση» μόλις στα τέλη του 19ου αι. αναπτύσσεται, οι δε μουσουλμάνοι της Αλβανίας (Τουρκαλβανοί) ήταν το στήριγμα της οθωμανικής εξουσίας, και μόνο μετά την ίδρυση του αλβανικού κράτους άρχισε η ανάπτυξη κοινής εθνικής αλβανικής συνείδησης σε Χριστιανούς ή μουσουλμάνους της Αλβανίας. Πάντως, οι μουσουλμάνοι ελληνικής καταγωγής δεν έλαβαν ποτέ μέρος στους απελευθερωτικούς αγώνες είτε μεταξύ 1821-1829, είτε στους πολέμους που το ελληνικό κράτος έκανε αργότερα.

Όσο για το δεύτερο, οι παγανιστές όχι μόνο ήταν ελεύθεροι και καλοπερνούσαν με τους ομοδόξους τους Λατίνους, μη κάνοντας και κυρίως μη λέγοντας τίποτα την ώρα που οι Ελληνες, Χριστιανοί στο θρήσκευμα συμπατριώτες τους σφαγιάζονταν, όχι μόνο την ίδια στιγμή δοξάζανε και θεοποιούσαν τους Καίσαρες και την ίδια την Ρώμη, αλλά αβίαστα τους έχτιζαν ναούς και τεμένη και τους λάτρευαν κι από πάνω, και έκαναν αγώνες προς τιμή τους, και τους κολάκευαν ξεδιάντροπα. Αυτοί λοιπόν έχουν σήμερα το θράσσος να παριστάνουν και τους εθνομάρτυρες και τους «υπεταγμένους» της εποχής από τον 1ο π.Χ αι. ώς το 324 μ.Χ.; Οι «Βυζαντινοί» ποτέ δεν έκτισαν, σαν κι αυτούς, ναούς της θεάς Ρώμης και οι Χριστιανοί δεν θυσίαζαν στους «θεούς» Αυτοκράτορες-κατακτητές της πατρίδας τους, ούτε αγιοποίησαν ποτέ κανέναν Οθωμανό Σουλτάνο.

Και τί μας λένε δηλαδή οι νεοπαγανιστές; Ότι θα αρχίσουν να ωρύονται για πλάκα «Ζήτω οι Καίσαρες μας»; Μας απειλούν κιόλας; Στο σπίτι του νεοπαγανιστή δεν μιλάνε για Καίσαρες:

-Φυσικά και ωρύονταν κι αυτοί κι ο Δίας τους «υπέρ της των Ρωμαίων αιωνίου αρχής».

-Φυσικά και κραύγαζαν «άβε Καίσαρ».

-Φυσικά και γελάει ο υπόλοιπος κόσμος μαζί τους, όπως τότε που θυσίαζαν στο θεό Νέρωνα και εξακολουθούμε να γελάμε και σήμερα. «Τραγουδήστε μου ένα μοιρολόι από κείνα που σάς άκουσα να τραγουδάτε σαν ήμουνα παληκάρι και πήγα στα χωριά της μαστίχας να μάθω τη λαλιά σας, τα ρωμαίικα. Ποιός ξέρει, μπορεί να με ξυπνήσετε άξαφνα ως και στον τάφο, τόσο τ' αγάπησα, τόσο βαθιά τα ’βαλα μέσα για μέσα στην καρδιά μου, τη ρωμαίική μου την καρδιά» (Στ. Ψυχάρης).

 

Πηγή: ierosolymitissa.org

ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ 1821, 4ο.

64b ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ ΚΑΙ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

Ένα άλλο ζήτημα που σχετίζεται με το αν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός όρκισε τους επαναστάτες την 25η Μαρτίου 1821 γίνεται αντικείμενο προπαγάνδας από αντιχριστιανούς και τους Ν/Π. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν βρισκόταν στην Λαύρα στις 25 Μαρτίου. Βρισκόταν στην Πάτρα. Εκεί, την ημέρα εκείνη όρκισε τους πατρινούς επαναστάτες στην πλατεία Αγίου Γεωργίου (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΙΒ’, σ. 86). Συνεπώς ο Π. Π. Γερμανός όρκισε επαναστάτες˙ όχι στην Λαύρα, αλλά στην Πάτρα. Πρέπει να τονιστεί, ώστε η αντίρρηση των αρχαιόπληκτων να πάψει, ότι η ιστορία της ορκωμοσίας των επαναστατών από τον Π. Π. Γερμανό στην Λαύρα δεν ήταν δημιούργημα, ούτε του Π. Π. Γερμανού ούτε κάποιου άλλου κληρικού. Ήταν μυθοπλασία του Γάλλου Πoκεβίλ˙ κι από αυτόν ξεκίνησε η ιστορία αυτή και διαδόθηκε ως αληθινή (Ι. Μ. Χατζηφώτη, Βυζάντιο και Εκκλησία, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, σ. 64). Όταν αποκαλύφθηκε η μυθοπλασία, είχε εδραιωθεί στη σκέψη των περισσότερων. Δεν είπε ψέμματα λοιπόν η Εκκλησία, ώστε να τονίσει τον εθνεγερτικό της ρόλο, ούτε όμως είναι αληθές πως ο Π. Π. Γερμανός δεν όρκισε κανέναν αγωνιστή. Όρκισε τους Πατρινούς, την ίδια ημέρα (25/3).

Όπως έχει αναφερθεί αλλού, ο Κολοκοτρώνης γράφει ότι ημέρα έναρξης της Επανάστασης ήταν η γιορτή του Ευαγγελισμού, στις 25 Μαρτίου. Δηλαδή, η μετέπειτα καθιέρωση από το κράτος της 25ης Μαρτίου ως εθνικής εορτής δεν αποτελεί τάχα προπαγάνδα της Εκκλησίας, ώστε να συμπίπτει εθνική και χριστιανική γιορτή, αλλά είναι ανάμνηση του γεγονότος ότι οι ίδιοι οι ήρωες του 1821 διάλεξαν αυτήν την μέρα, λόγω της θεοσέβειας τους. Άλλες ημερομηνίες που είχαν προταθεί ήταν η 23η Απριλίου (Αγίου Γεωργίου) και η 21η Μαΐου (Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης). Βλέπουμε ότι όλες οι προταθείσες ημερομηνίες σχετίζονταν με την Ορθοδοξία κι όχι με τον Δία ή τον Μωάμεθ.

64c ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ

Και μερικά σχόλια για την «Ελληνική Νομαρχία» ενός άγνωστου (Έλληνα; Γάλλου;) που προφανώς από δημοκρατικό φρόνημα διαπνεόμενος υποστηρίζει πως «και εις τας δύο αυτάς διοικήσεις, δημοκρατίαν και αριστοκρατίαν, σώζεται η ελευθερία. Αδιάφορος είναι η εκλογή». Φαίνεται πόσο άσχετος με τα της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ο αντιδημοκράτης συγγραφέας της Νομαρχίας και είναι πράγματι κωμική η φεουδαρχικής προέλευσης αγανάκτησή του για το ότι ακόμη και ταπεινής καταγωγής άνθρωποι μπορούν να φτάσουν μέχρι το αξίωμα του Πατριάρχη. Κωμικά είναι επίσης τα πλείστα λάθη που κάνει ο συγγραφέας περί της οργάνωσης και λειτουργίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, την οποία αντιλαμβάνεται όμοια με την Καθολική Εκκλησία, δείγμα πως μάλλον είναι Γάλλος. Αγνοών το συνοδικό σύστημα της Ορθοδοξίας, θεωρεί ότι οι πατριάρχες Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων υπόκεινται στον Οικουμενικό Πατριάρχη, για τον οποίο γράφει: «ο γελοιώδης τίτλος οικουμενικός φανερώνει... ότι οι άλλοι τρεις πατριάρχαι υπόκεινται εις αυτόν. Αυτός διαμοιράζει όλας τας επαρχίας του Οθωμανικού κράτους...». Ουδόλως ο κακόβουλος ή πανάσχετος συγγραφέας της Νομαρχίας υποπτεύεται ότι στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπάρχουν αυτοκέφαλες και αυτόνομες Εκκλησίες, κάθε μιά εκ των οποίων έχει την δική της σύνοδο προεδρευόμενη υπό πατριάρχου, μητροπολίτη ή αρχιεπισκόπου, αυτονόμως εκλέγουσα τους επισκόπους της.

Ισχυρίζεται ο Ανώνυμος της Νομαρχίας πως ο οικουμενικός πατριάρχης «πολλάκις πέμπει εις όλην την Οθωμανικήν επικράτειαν και εκεί οπού δεν είναι Χριστιανοί τόσας εκατοντάδας αρχιεπισκόπους, εξ ών ο καθείς έχει τέσσαρες ή πέντε επισκοπάς, εις τας οποίας πέμπει και αυτός τόσους επισκόπους». Ο Ανώνυμος νομίζει ότι μόνο η Κωνσταντινούπολη έχει σύνοδο, στην οποία ο πατριάρχης είναι δέσμιος, όπως ακριβώς εις την Curia ο πάπας της Ρώμης. Μιά φορά αναφέρει το όνομα «μητρόπολις» αλλά ουδέποτε «μητροπολίται», ενώ είναι γνωστό ότι κατ' εκείνη την εποχή ο μητροπολίτης προήδρευε συνήθως συνόδου, ο αρχιεπίσκοπος ως μέλος της συνόδου αυτής ήταν ο πρώτος κατά πρεσβεία επίσκοπος. Ο σύγχυση του Ανωνύμου Καθολικού Γάλλου συγγραφέα της Ελληνικής Νομαρχιας περί της Ορθόδοξης οργάνωσης μάλλον θα οφείλεται σε ελλειπή πληροφόρηση των Δυτικών της εποχής εκείνης για την οργάνωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ανώνυμος συγγραφέας ομιλεί για «κλάσιν (=τάξη) της ιερωσύνης», ακριβώς γιατί έχει κατά νου τη γαλλική φεουδαρχική παράδοση, σύμφωνα με την οποία ο κλήρος αποτελεί ξεχωριστή τάξη (classe) της οποίας ηγούνται Καθολικοί επίσκοποι, διαφορετική από την classe των ευγενών, και την τρίτη τάξη του λαού.

Ισχυρίζεται ότι ο ιερέας του χωριού αναγορεύεται σε αρχιμανδρίτη «με γρόσια», και με τον ίδιο τρόπο μπορεί να ανέλθη ώς τον πατριαρχικό θρόνο. Αγνοεί προφανώς ο Ανώνυμος ότι οι ιερείς των χωριών ήταν έγγαμοι και επομένως δεν προβιβάζονται στους βαθμούς (αν και το ορθόν είναι ότι το αρχιμανδρίτης είναι οφφίκιον και όχι βαθμός) του αρχιμανδρίτη, του πατριάρχη κλπ. Συγχέει τους παπάδες των χωριών με τους άγαμους κληρικούς και αγνοεί ότι μόνο οι άγαμοι αποκτούν τους παραπάνω βαθμούς ιεροσύνης.

Η προέλευση των μοναχών και των ανερχομένων και ως τη θέση του πατριάρχη κλπ από χωριά, τον οδηγεί στο λάθος συμπέρασμα ότι αυτοί είναι απαίδευτοι, και τούτο επειδή τότε, αντίθετα με ό,τι γινόταν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, στην δική του πατρίδα (την Γαλλία) μόνο οι αριστοκράτες κι όχι ο χωριάτης λαός σπούδαζαν σε ανώτερες σχολές ώστε να αποκτήσουν θέσεις στην Εκκλησία, μιας και είναι γνωστό πως τα αξιώματα της Δυτικής Καθολικής Εκκλησίας καταλαμβάνονταν από ευγενείς κι αριστοκράτες. Γι' αυτό και ο «δημοκράτης» συγγραφέας της ψευδοελληνικής Νομαρχίας, εκ γενετής αριστοκράτης μάλλον, δε μπορεί να κρύψει την φρίκη και την απέχθειά του που στην Ορθόδοξη Ανατολή, μη αριστοκρατικής καταγωγής καθίστανται πατριάρχες και επίσκοποι. Είναι δυνατόν να εμπιστευτεί και να δώσει κανείς σημασία σε ένα κείμενο που στρέφεται εναντίον της Ιεραρχίας, τη στιγμή που ο συντάκτης του έχει τερατώδη άγνοια γι' αυτήν και τους θεσμούς της; Αυτός ο συγγραφέας κάνει λάθη που μόνο Δυτικοί, άσχετοι με την ελληνική πραγματικότητα, θα διέπρατταν. Τόσο πολύ ανώνυμος «Έλλην» ήταν.

Ο συγγραφέας της Ελληνικής Νομαρχίας πάντως δεν είναι αντιχριστιανός. Αφού χαίρονται οι νεοπαγανιστές με τα κατά του Πατριάρχη λεγόμενα του, τί γνώμη έχουν γι’ αυτά τα λεγόμενα του «Ανώνυμου του Έλληνος»;

«Ω γλυκύτατε Ιησού! Ω δίκαιοι Απόστολοι! Ω φιλόσοφοι Πατέρες!» (Δ’, 40),

«Η θρησκεία, ωσαύτος το Ευαγγέλιον του Χριστού παραδείγματος χάριν, κατασταίνει τους οπαδούς του φιλευσπλάγχνους, φιλοξένους και συμπαθητικούς.» (Ε’ 27).

«ο Λόγος της Σοφίας, ο ηδύτατος Χριστός» (Δ’ 41)

«Ώ εχθροί της Αληθείας, τουτέστι του Χριστού!» (Δ’ 46)

Η Αλήθεια είναι ταυτόσημη με τον Χριστό, σύμφωνα με τον συγγραφέα της Ελληνικής Νομαρχίας. Ο Χριστός είναι ο Λόγος της Σοφίας. Δεν μας είπαν οι νεοειδωλολάτρες και οι αρχαιολάτρες τη γνώμη τους γι' αυτά τα αποσπάσματα της Ελληνικής Νομαρχίας.

Για να τελειώνουμε:

Ο Υψηλάντης, κι όχι «το παπαδαριό», όταν κηρύσσει την επανάσταση στη Μολδοβλαχία διακηρύσσει μεταξύ άλλων τα εξής: « (...) Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον τούτον ζυγόν, να ελευθερώσωμεν τήν Πατρίδα, να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον, δια να υψώσωμεν το σημείον δι' ού πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν, και ούτω να εκδικήσωμεν την Πατρίδα, και την ορθόδοξον ημών Πίστιν από την ασεβή των ασεβών καταφρόνησιν».

Οι οπλαρχηγοί Μάρκος Μπότσαρης και Κίτσος Τζαβέλας, κι όχι η «προπαγάνδα της Ορθόδοξης Εκκλησίας» γράφουν στις 28/6/1821 στους Πάργιους: «Ο όφις επατάχθη από τον Σταυρόν (...) Η ιερά σημαία του Σταυρού κυματίζει απανταχού της Ηπειρωτικής ακτής (...). Ελευθερία! Θρησκεία! Πατρίς! Ιδού το έμβλημα ήμών. Η ειρήνη έστω μεθ' υμών αδελφοί. Ημείς λέγομεν την αλήθειαν, άλλοι δ' εισίν εκείνοι οίτινες θέλουσι να εξαπατήσωσιν υμάς».

Όταν λοιπόν ορισμένοι γράφουν ότι «οι Χριστιανοί είναι (κι όχι η ιστορική πραγματικότητα) που ισχυρίζονται ότι οι ήρωες του 1821 πολέμησαν για του Χριστού την πίστη και της Πατρίδος την ελευθερία», το μόνο που δείχνουν είναι το ήθος τους. Άλλωστε, γι' αυτό την αναφέρουν συνεχώς τη ρήση αυτή. Τους πονάει πολύ, που την είπε ο Κολοκοτρώνης.

 

Πηγή: ierosolymitissa.org

ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ 1821, 3ο.

64. "Κάποτε πρέπει να τελειώσει το παραμύθι της εκκλησίας που έσωσε τον ελληνισμό στην τουρκοκρατία. Οι παπάδες είχαν προνόμια από τους Τούρκους, και δεν ήθελαν την επανάσταση, ο δε Πατριάρχης την αφόρισε. Η δε Φιλική εταιρία ήταν μασωνική και καμμιά σχέση δεν είχε με το χριστιανισμό".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

64a ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΙO Ε'

Ο Υψηλάντης που βρισκόταν στην Μολδοβλαχία την εποχή που έγινε ο αφορισμός της επανάστασης, όταν έμαθε για τον αφορισμό από τον Πατριάρχη, σε επιστολή προς τον Κολοκοτρώνη έγραψε: «Ο Πατριάρχης, βιαζόμενος υπό της Πόρτας, σας στέλλει αφοριστικά και Εξάρχους, παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρταν. Εσείς όμως να τα θεωρήτε αυτά ως άκυρα, καθότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ της θελήσεως του Πατριάρχου» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΙΒ', σ. 36).

Και πράγματι έτσι ήταν, γιατί υπήρχε η ρητή εκ μέρους του Σουλτάνου απειλή πως αν δεν αφόριζε την επανάσταση, θα διατασσόταν γενική σφαγή των ραγιάδων σε όλη την Τουρκία. Ούτε φυσικά έκανε τον αφορισμό επειδή ήθελε να σώσει τη ζωούλα του, αφού πάντα ήταν στο στόμα του λύκου οι Πατριάρχες, και όποτε ήθελαν οι Τούρκοι, τους έσφαζαν. Και όντως, τον κρέμασε ο Σουλτάνος τελικά, κατηγορώντας τον ως αρχηγό της επανάστασης των Ρωμηών. Ο Σουλτάνος έγραψε μεταξύ άλλων αυτά όταν τον κρέμασε: «Ο δόλιος Ρωμηός Πατριάρχης, καίτοι κατά το παρελθόν είχε δώσει πλαστά δείγματα αφοσιώσεως, όμως κατά την περίπτωσιν ταύτην, μη δυνάμενος να αγνοή την συνωμοσίαν της επαναστάσεως του έθνους του [...] γνωρίζων δέ ο ίδιος και υποχρεωμένος να γνωστοποιήση και εις όσους το ηγνόουν, ότι επρόκειτο περί επιχειρήσεως ματαίας, ήτις ουδέποτε θά επετύγχανε [...],όμως ένεκα της εμφύτου διαφθοράς της καρδίας του, ού μόνον δεν ειδοποίησε, ουδέ επετίμησε τους αφελείς [...], αλλά, κατά τα φαινόμενα, αυτός ο ίδιος, όπισθεν των παρασκηνίων, έδρα κρυφίως, ως αρχηγός της επαναστάσεως.… Είμεθα πληροφορημένοι ότι είναι συνένοχος όλων των αταξιών όσες οι ραγιάδες έπραξαν (...) δια τούτο εκρεμάσθη προς σωφρονισμό των άλλων» (10/4/1821).

Απλά, κάνοντας τον ελιγμό αυτόν, ο Γρηγόριος ο Ε' έσωσε τους υπόλοιπους Ρωμηούς, που ήταν κάτω από το σπαθί του Τούρκου, και όχι μακριά του, σε κάποια απόμακρη Πελοπόνησσο για να παριστάνουν τους έξυπνους. Ο Πατριάρχης, λίγο πριν εκτελεστεί, δέχθηκε πρόταση από δικούς του να δραπετεύσει και να γλιτώσει. Να τι τους απάντησε: «Με προτρέπετε εις φυγήν. Μαχαίρα θα διέλθη τας ρύμας της Κωνσταντινουπόλεως και των λοιπών πόλεων των Χριστιανικών επαρχιών. (...) Ο θάνατός μου ίσως επιφέρει μεγαλυτέραν ωφέλειαν παρά η ζωή μου (...)». Ορισμένοι παραθέτουν εξεπίτηδες μόνο το κείμενο του αφορισμού του Πατριάρχη, αλλά όχι και τα κείμενα του Σουλτάνου ή του Υψηλάντη. Γιατί; Μήπως επειδή προσπαθούν να «αποδείξουν» ότι ο Πατριάρχης ηθελημένα, κι όχι δια της βίας, αφόρισε την Επανάσταση, αλλά γνωρίζουν πως εάν παρέθεταν και τα άλλα κείμενα, θα αποτύγχανε η προσπάθειά τους;

Να τι γράφει η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της Εκδοτικής Αθηνών: «Επικρίθηκε ο Πατριάρχης και επικρίνεται ακόμα επειδή έστερξε στον αφορισμό. Οι επικριτές όμως δεν αναλογίζονται τί θα πάθαινε το Έθνος αν ο Πατριάρχης τηρούσε αρνητική στάση απέναντι στις αξιώσεις του Σουλτάνου. Αν δεν γινόταν ο αφορισμός ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα εξοντώνονταν εκατοντάδες χιλιάδων ορθόδοξων χριστιανών. Αν γινόταν, ήταν απλώς πιθανό να επέλθη αποθάρρυνση αλλά σε πολύ περιορισμένο βαθμό. Οι Έλληνες θα κατανοούσαν, πίστευε ο Πατριάρχης, ότι ο αφορισμός ήταν προϊόν βίας κι επομένως οι δυσμενείς συνέπειές του θα ήταν ασήμαντες» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΙΒ', σ. 36).

Είναι αβάσιμο και το επιχείρημα, ότι ο Σουλτάνος κρέμασε τον Πατριάρχη για τον ίδιο λόγο, για τον οποίο κρέμαγαν όσους Οθωμανούς αξιωματούχους αποτύγχαναν στην αποστολή τους, άρα δεν λέει τίποτε υπέρ του Πατριάρχη ο απαγχονισμός του. «Ξεχνάνε», όσοι ισχυρίζονται το παραπάνω, ότι ο ίδιος ο Σουλτάνος, ως λόγο για τον απαγχονισμό δεν έχει το ότι ο Γρηγόριος ο Ε' απέτυχε να πείσει τους Έλληνες να μην επαναστατήσουν, αλλά ρητά ισχυρίζεται, ότι ο Γρηγόριος ήταν συνένοχος και κρυφά δρούσε υπέρ αυτών, ίσως και ως αρχηγός τους. Όχι ως «αποτυχημένος στην αποστολή του οθωμανός αξιωματούχος», αλλά ως επαναστάτης, κρεμάστηκε ο Γρηγόριος ο Ε'. Αλλά φαίνεται πως δεν πρόσεξαν τι γράφει ο Σουλτάνος. Μόνο τον αφορισμό γνωρίζουν απ’ έξω. (Ο αφορισμός δεν ήταν πραγματικός αλλά εικονικός, ανυπόστατος και από ποιμαντικής απόψεως αναγκαίος προκειμένου να σωθεί ο ελληνικός πληθυσμός πέριξ της Κων/πόλεως και της Μικράς Ασίας, ασχέτως πως αυτό δεν επετεύχθη τελικώς. Το δε κείμενο είναι γραμμένο όχι σε γλώσσα οριστική αλλά ευχητική ευκτική. Επίσης δεν έγινε σύνοδος των επισκόπων του πατριαρχείου εν απαρτεία, οπότε ο αφορισμός ήταν από κανονικής πλευράς άκυρος. Βεβαίως ο σουλτάνος δεν γνώριζε την λόγια γλώσσα στην οποία έγραφε το πατριαρχείο τα επίσημα κείμενα του.

Όμως Έλληνες, για άλλη μία φορά, ενημέρωσαν τον σουλτάνο για το ότι το κείμενο δεν αφορίζει τους αγωνιστές και έτσι ο άγιος επίσκοπος και πατριάρχης μαρτύρησε με την κατηγορία πως δεν ενημέρωσε για την επανάσταση τον σουλτάνο, άρα κρίθηκε ως αρχηγός της επαναστάσεως και ένοχος για τις κακουργηματικές πράξεις εκείνων που εξεγέρθηκαν εναντίον της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Στην διαταγή εκτελέσεως του αγίου Γρηγορίου του Ε' αναφέρεται πώς δεν αφόρισε τους αγωνιστές αφού το κείμενο ήταν γραμμένο έτσι ώστε να μην αφορίζονται οι επαναστάτες Έλληνες. Δείτε όσα αποκαλύπτει ο οθωμανολόγος Σταθακόπουλος στην συνέντευξη του εδώ)
 

Ο αρχαιολάτρης Κοραής δηλαδή που αποκαλούσε την Επανάσταση «άωρον κίνημα» γιατί δεν χαρακτηρίζεται κι αυτός προδότης; Και μιας που αναφέρθηκε ο Κοραής, ας μάθουν οι αντορθόδοξοι «αρχαιολάτρες» που αναφέρουν τον άνθρωπο αυτόν ως αντιχριστιανό και πιθανόν ως κρυπτοπαγανιστή και τον καπηλεύονται, όπως καπηλεύονται τα πάντα, τι γνώμη είχε ο ίδιος ο Κοραής για τον Χριστιανισμό. Ο Κοραής λοιπόν έγραφε πως είχε αποφασίσει «να μένη πάντοτε εις τας σταθεράς και αμετακινήτους αρχάς της χριστιανικής πίστεως υπηγορευμένες από τον ορθόν λόγον και σφραγισθείσας από την αποκαλυφθείσαν θρησκείαν, και ο κόσμος όλος ήθελε κρίνει το εναντίον». Το 1825 γράφοντας προς τον Μητροπολίτη Ουγγαροβλαχίας Ιγνάτιον να μην παύσει να διδάσκει το Ευαγγέλιο πρόσθεσε «Μόνον του Ευαγγελίου η διδαχή μπορεί να σώσει την αυτονομίαν του Γένους. Η θρησκεία μας έχη τοσούτον εξαίρετον παρά τας λοιπάς θρησκείας χαρακτήραν θεότητος, ότι το βιβλίον είναι εν αυτώ χάρτης και της επίγειου και της ουρανίου πολιτείας, ζώντος και αποθανόντος μόνος ο χάρτης ούτος αρκεί να μας σώσει». Μπορεί να είχε επηρεαστεί πολύ από την προτεσταντική θρησκεία και τις ανιστόρητες αντιλήψεις περί Βυζαντίου ο Κοραής, αλλά αντιχριστιανός δεν ήταν.

Μόνο στα πρώτα 4 χρόνια της Επανάστασης αποκεφαλίστηκαν, απαγχονίστηκαν ή βασανίστηκαν εώς θανάτου (εκτός των 2 Πατριαρχών) μεταξύ άλλων: δύο Αρχιεπίσκοποι (Κύπρου Κυπριανός, Κρήτης Γεράσιμος), τέσσερεις Επίσκοποι (Μεθώνης Γρηγόριος, Κορώνης Γρηγόριος, Ρωγών Ιωσήφ, Σαλώνων Ησαΐας) και 15 Μητροπολίτες (Αγχιάλου Ευγένιος, Εφέσου Διονύσιος, Νικομηδείας Αθανάσιος, Θεσ/κης Ιωσήφ, Δέρκων Γρηγόριος, Μεσημβρίας Ιωσήφ, Αδριανουπόλεως Δωρόθεος, Μονεμβασίας Χρύσανθος, Χριστιανουπόλεως Γερμανός, Άργους Γρηγόριος, Κερύνειας Λαυρέντιος, Πάφου Χρύσανθος, Κιτίου Μελέτιος Β', Δημητσάνης Φιλόθεος, Χίου Πλάτων). Φαίνεται πως ήταν τόσο φιλότουρκη η κατώτερη και η ανώτερη Ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας που έπεφτε πρόθυμα στις κρεμάλες και τις χατζάρες των Οθωμανών, σωστά; Ο παραλογισμός όσων αρνούνται τη προσφορά της Ιεραρχίας φτάνει στο σημείο να χαρακτηρίζει όλους αυτούς του φόνους ως «γράψε λάθος» εκ μέρους των Τούρκων. Τέτοιο μίσος που τους διακατέχει, τέτοια πράγματα λένε.

Όσο για την προσφορά της εκκλησίας στην Τουρκοκρατία, αρκεί το γεγονός πως όπου οι κάτοικοι παρέμεναν Χριστιανοί, έστω κι αν έχαναν την ελληνική γλώσσα (π.χ. οι Καππαδόκες τουρκόφωνοι Ρωμηοί), παρέμειναν Έλληνες, ενώ όσοι εξισλαμίστηκαν, έγιναν Τούρκοι αργά ή γρήγορα, ακόμη κι αν διατήρησαν την ελληνική γλώσσα. Γι' αυτό κι ο Κολοκοτρώνης σχολιάζοντας το «υπέρ πίστεως και πατρίδος» είπε «πρώτα πολεμήσαμε υπέρ πίστεως, και μετά υπέρ πατρίδος». Και τέλος, είναι αστεία τα περί Φιλικής Εταιρίας. Στην Φιλική Εταιρία ήταν μυημένοι εκατονταδες κληρικοί και δεσποτάδες. Όλοι σχεδόν της Πελοποννήσου όπως παραδέχονται ακόμα και μαρξιστές σαν τον Σκαρίμπα. Μια αναφορά, τέλος, στην ποσοστιαία σύνθεση της Φιλικής δίνει τα στοιχεία: Έμποροι 54%, Επαγγελματίες (δάσκαλοι, φοιτητές, γιατροί, νομικοί κλπ) 13 %, Πρόκριτοι 12%, Κληρικοί 10 %, Πολεμιστές 9 %, Αγρότες 2% (Πηγή: Γιώργου Φράγκου «Η Φιλική Εταιρία»). Αν όλοι αυτοί που έκαναν την Επανάσταση του '21, διανοούμενοι και στρατιωτικοί, δεν παραδεχόντουσαν την στενή σχέση του νεοελληνικού έθνους με την ορθοδοξία, δεν θα έβαζαν ποτέ στα συντάγματα τους φράσεις όπως «Έλληνας είναι όποιος κάτοικος της Ελλάδας είναι χριστιανός». Διότι, σε όλες τις εθνοσυνελεύσεις των επαναστατημένων προγόνων μας, από το 1821 ώς και το 1832 (που ήρθε ο Όθωνας) αυτό διακηρύσσεται. Ο μόνος τρόπος να αρνηθεί κανείς την έντονη θρησκευτικότητα των προγόνων μας είναι να πει ότι με το ζόρι ή με τον εκφοβισμό της Εκκλησίας τα έλεγαν όλα αυτα. Όμως αυτό είναι σαν να λέει κανείς πως οι επαναστάτες του '21 ήταν άβουλες μαριονέτες, αχυράνθρωποι και ηλίθιοι που δεν μπορούσαν να αποφασίσουν για τον εαυτό τους.

Και εν πάσει περιπτώσει, πώς γίνεται οι Τούρκοι να δολοφόνησαν 7 Πατριάρχες (Κύριλλο Α', Κύριλλο Β', Παρθένιο Β', Παρθένιο Γ', Γαβριήλ Β', Γρηγόριο Ε', Κύριλλο ΣΤ', 8 μαζί με τον Ραφαήλ Β' που τον φόνευσαν εν εξορία) αν το Πατριαρχείο ήταν τουρκόφιλο; Πώς γίνεται οι Τούρκοι να δολοφονήσουν 100 περίπου επισκόπους, αφού σύμφωνα με κάποιους η ανώτερη Ιεραρχία της Εκκλησίας ήταν φιλότουρκη;

Αλλά τί να πει κανείς για την αμάθεια ανθρώπων που δεν αναφέρουν τον Χρυσόστομο Σμύρνης, τον Παπαφλέσσα, τον καλόγηρο Σαμουήλ, τον Αθανάσιο Διάκο, τον Μακάριο. Λένε για τον Ιγνάτιο Μολδοβλαχίας οι κακόβουλοι πολλά άσχημα πράγματα. Τότε γιατί η Γ' Εθνοσυνέλευση με την Νο 171 πράξη της (5/5/1827) απευθυνόμενη στον Ιγνάτιο λέει: «Το έθνος συνηγμένον εις Γ' Εθνικήν Συνέλευσιν κηρύττει δια του παρόντος επισήμου την προς την Πανιερότητά σας ευγνωμοσύνην του, δια τον οποίον δείξατε υπέρ αυτού ζήλον» (Ι.Μ. Χατζηφώτη, Βυζάντιο και Εκκλησία, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, σ. 87); Οι ίδιοι οι Τούρκοι ομολογούν από μόνοι τους πως οι παπάδες ήταν οι αρχηγοί του Έθνους και πως το ξεσήκωναν, και έρχονται οι νεοπαγανιστές να πουν τα αντίθετα.

Είναι βέβαια μεγάλη η ασυνέπεια τους: όταν τύχει ένας κληρικός να μην ήταν στο ύψος των περιστάσεων ή να συνεργάστηκε με τους Τούρκους, τότε ωρύονται «προδότες οι της Εκκλησίας!» Όταν πρόκειται για τις χιλιάδες σφαγμένων, γδαρμένων, αποκεφαλισμένων, παλουκωμένων, σουβλισμένων, πεταλωμένων, απαγχονισμένων από τους Τούρκους παπάδων (Έξι χιλιάδες τις υπολόγιζε αρχές του 19ου αι. ο Γάλλος Ποκεβίλ), επισκόπων, Πατριαρχών, κι αυτών που σκοτώθηκαν σε μάχες και επαναστάσεις, τότε σιωπούν. Γιατί άραγε, μήπως επειδή δεν τους συμφέρει να συγκρίνουν;

«Ο γενικός ρόλος της ορθόδοξης εκκλησίας δεν μπορεί να κριθεί σαν ανασταλτικός, κι αυτό γιατί θεμέλιο του μηχανισμού της ήταν ο κατώτερος κλήρος, σάρκα από την σάρκα του λαού, που ζει, τυραννιέται, πολεμά και σκοτώνεται δίπλα στο ποίμνιό του» γράφει ο ιστορικός Τ. Βουρνάς στον πρόλογο της ιστορίας του Φίνλεϋ.

Κάνουν μερικοί λόγο για τα προνόμια που έλαβε η Εκκλησία από τους Τούρκους και νομίζουν πως αυτό είναι επιχείρημα. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα στοιχειώδη προνόμια, με το αντάλλαγμα μιας (ψευτο)φιλήσυχης τακτικής του ανώτερου κλήρου, όλοι οι Έλληνες θα είχαν εξισλαμιστεί, αφού δεν θα υπήρχε Εκκλησία να τους συγκρατήσει από τον εθελούσιο ή αθέλητο εξισλαμισμό, και τότε η «αρχαία φιλοσοφία» θα ήταν τόσο διαδεδομένη και γνωστή όσο είναι διαδεδομένη και γνωστή ανάμεσα στους σημερινούς Τούρκους της Μικρασίας (που είναι κι αυτοί απόγονοι εξισλαμισμένων), δηλαδή καθόλου. Τότε θα τους βλέπαμε τους «τουρκόφωνους Έλληνες Εθνικούς» (!), τους «τουρκόφωνους αρχαιολάτρες» (!!), ποιον θα πρωτοδιαβάζανε, Όμηρο ή Μεβλανά Ρούμι. Δεν θα τον ήξεραν καν τον πρώτο, όπως και οι σημερινοί, εξισλαμισμένοι κάτοικοι της Τουρκίας δεν τον ξέρουν. Ή μήπως στους δερβίσικους τεκέδες (μουσουλμανικά μοναστήρια) αντέγραφαν τον Όμηρο οι «εξισλαμισμένοι Έλληνες» που τάχα «η Εκκλησία τους απέκοψε από την ελληνικότητά τους» (λες και μπορούσε να τους απαγορεύσει – τους εξισλαμισμένους – να μιλάνε ελληνικά ή να διαβάζουν ελληνικά!);

Τον απαγχονισμό του Πατριάρχη και τον ρόλο του ιδίου ως προς το 1821 τον είδαν στις σωστές τους διαστάσεις τόσο ο λαός όσο και οι διανοούμενοι της εποχής. Ένα δημοτικό τραγούδι από την Ήπειρο, που το διέσωσε ο ιστορικός Σάθας όπως του το είπε ο αγωνιστής Γ. Ζάκας, λέει:

«Ποιος είδε τέτοια συννεφιά, ποιος είδε τέτοια αντάρα/ που τούτ’ το χρόνο πλάκωσε ανατολή και δύσι/ Τον Πατριάρχη κρέμασαν, τον άγιο το Γρηγόρη, / Σα νά ‘τανε κατάδικος, στης εκκλησιάς την πόρτα./ Εκεί που ελειτούργαγε κι ευλόγαγε το Γένος,/ πλακώνουν οι Γιαννίτσαροι, κι οι Οβρηοί αντάμα./ Κόπιασ’ αφέντη δέσποτα και διάβασ’ τα φερμάνια,/ Που λεν να σε κρεμάσωμε στις εκκλησιάς την πόρτα./ Δε σ’ άρεσε να κάθεσαι στο θρόνο θρονιασμένος,/ Μα θέλησες Ρωμαίικο την Πόλη να την φτειάσεις». 

 

Κι ο εθνικός μας ποιητής, Διονύσιος Σολωμός, ο οποίος στον Ύμνο εις την Ελευθερία γράφει:

Όλοι κλαύστε! Αποθαμένος ο αρχηγός της Εκκλησιάς! / Κλαύστε! Κλαύστε! Κρεμασμένος, ωσάν νάτανε φονιάς;

«Πλησίον εις τον Ιερέα ήτον ο λαϊκός, καθήμενοι εις ένα σκαμνί, Πατριάρχης καί τζομπάνης, ναύτης καί γραμματισμένος, ιατροί, κλεφτοκαπεταναίοι, προεστοί και έμποροι» Θ. Κολοκοτρώνη, «Διήγησις συμβάντων ελληνικής φυλής», εκδ. Πάπυρος, Αθήναι, σ. 29.

«Φυσικά», για τους αρχαιόπληκτους καμμία σημασία δεν έχει η γνώμη του Υψηλάντη, του Σουλτάνου, του Σολωμού και του απλού λαού. Αυτοί που ζούσαν τότε ήταν παραπληροφορημένοι και ηλίθιοι, ενώ οι σημερινοί κατήγοροι της Εκκλησίας τα ξέρουν καλύτερα.

Όπως και να ‘χει, είναι γεγονός ότι οι επαναστατημένοι Έλληνες, παρά τον καταναγκαστικό, δηλαδή ουσιαστικά άκυρο αφορισμό τους από τον Πατριάρχη, συνέχισαν να εκδηλώνουν την πίστη τους στο Χριστιανισμό. Εάν οι Έλληνες ήταν αντιχριστιανοί και υπόδουλοι στο Ορθόδοξο Πατριαρχείο Κων/πόλεως, όπως ισχυρίζονται οι αρχαιόπληκτοι, τότε ο αφορισμός του Πατριάρχη θα τους έδινε την χρυσή ευκαιρία να κόψουν κάθε δεσμό με την χριστιανική θρησκεία. Όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο. Και γεγονός είναι ότι οι Έλληνες αντιλήφθηκαν τον αφορισμό όπως τον αντελήφθη ο Υψηλάντης˙ όχι ως ηθελημένο αφορισμό.

Είναι κωμικό να κατηγορούν την Εκκλησία, πως ούτε κατά βάθος, ανεξαρτήτως του τι δήλωνε, ήθελε την επανάσταση κατά των Τούρκων. Ποιοι τα λένε αυτά όμως; Ο Δαυλός, που γράφει (τ. 131, σ. 7540) «Ρωμαίικη κρατική-εδαφική επιδίωξη = Ελληνική εθνική απώλεια. 1821-1827: Απόπειρα κρατικιστικής εμπνεύσεως να "πάρουμε" τα (δικά μας, ελληνικότατα) μέρη, Πελοπόννησο, Ρούμελη, Ήπειρο, Θεσσαλία, Νησιά, κ.λπ. Αποτέλεσμα: αφού κατασφαχτήκαμε, τα χάσαμε όλα, η ναυμαχία του Ναυαρίνου και η Συνθήκη του Λονδίνου, που μας ελέησαν με κάποια ψίχουλα, δεν αποτελούν έργο του Ρωμαίικου»; Τουλάχιστον ο Δ. Λάμπρου παραδέχεται την αλήθεια, ότι αυτοί που θέλησαν να απελευθερωθούμε και έκαναν την Επανάσταση ήταν Ρωμηοί κι όχι παγανιστές, όπως λέει ο Ρασσιάς. Κι εφόσον είναι γνωστή τόσο η απέχθεια του Δαυλού για τον «κρατικισμό» και για το «ρωμαίικο εθνάριο» (το νεοελληνικό έθνος) όσο και η άποψή του ότι επί Τουρκοκρατίας ευημερούσαν οι ραγιάδες, προκύπτει το συμπέρασμα ότι κακώς έγινε η Επανάσταση του '21, κακώς προσπαθήσαμε να φτιάξουμε κράτος αποτινάζοντας τον τουρκικό ζυγό, κακώς θελήσαμε να απελευθερώσουμε (αρχικά) το Μωριά και τη Ρούμελη και (ύστερα) την Ήπειρο, την Μακεδονία, τη Θράκη, την Ιωνία – φυσικά "κακώς", αφού η ελληνικότητα ήταν και τότε «παγκόσμια» και δεν υπήρχε λόγος δημιουργίας κράτους για τη διάσωσή της. Αφού τόσο οι ραγιάδες ευημερούσαν (!) αλλά και η ελληνικότητα θριάμβευε παγκοσμίως, ποιος ο λόγος να ιδρυθεί νεοελληνικό κράτος; Αυτά μάς λέει ο Δ. Λάμπρου. Για δες ποιοι κατηγορούν για φιλοτουρκισμό τον Γρηγόριο τον Ε'...

 

Πηγή: ierosolymitissa.org

Σφαγή Χριστιανών στη Νιγηρία από τζιχαντιστές μουσουλμάνους.

Ο Επίτροπος της ΕΕ υποβαθμίζει τη σφαγή χριστιανών στη Νιγηρία λέγοντας ότι δεν «έχει σχέση με την θρησκεία»...

Κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης στις 8 Ιουνίου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που προκλήθηκε από τη σφαγή Χριστιανών στη Νιγηρία που συνέβη σε μια εκκλησία κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας την ημέρα της Πεντηκοστής, ο Επίτροπος Βάλντις Ντομπρόβσκις (φώτο) υποβάθμισε σοβαρά τις επιθέσεις αποδίδοντάς τες σε «υπόκρυφα αίτια πέρα ​​από την πίστη» όπως «περιορισμένους πόρους» και «κακή εκπαίδευση», «ανεργία», μεταξύ άλλων. Αυτές οι διαβεβαιώσεις αγνοούν ότι οι δράστες ανήκουν στην τζιχαντιστική τρομοκρατική οργάνωση Μπόκο Χαράμ. Τέτοιες δηλώσεις απομακρύνουν κάθε συζήτηση από το ζήτημα των τρομερών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της θρησκευτικής ελευθερίας στη Νιγηρία, οι οποίες έχουν ήδη στοιχίσει τη ζωή χιλιάδων Χριστιανών τα τελευταία χρόνια.

Ο Επίτροπος της ΕΕ Βάλντις Ντομπρόβσκις (Valdis Dombrovskis) είπε ότι «η συχνότητα και η κλίμακα της βίας στη Νιγηρία είναι συγκλονιστική». Αλλά στη συνέχεια είπε: «Ωστόσο, καθώς η βία στη Νιγηρία είναι αδιάκριτη, στοχεύει εξίσου χριστιανούς και μουσουλμάνους, με στόχο τη δημιουργία χάους όσο το δυνατόν, με σκοπό τη διαίρεση της κοινωνίας.

Οι βαθύτερες αιτίες της ανασφάλειας που επικρατεί στη Νιγηρία δεν έχουν τις ρίζες τους κυρίως στη θρησκεία. Αν και ορισμένες από τη βία μπορεί πράγματι να στοχεύουν σε θρησκευτική βάση, οι συχνές πράξεις βίας στη Νιγηρία οφείλονται κυρίως στις υποκείμενες συνθήκες πέρα ​​από την πίστη, όπως ο ανταγωνισμός για σπάνιους πόρους, η ενδημική φτώχεια και η ανισότητα, η κακή εκπαίδευση και η πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες, η ανεργία των νέων, τα εθνικά παράπονα και ένα γενικό αίσθημα αποκλεισμού».

Παρόμοιες δηλώσεις που υπονομεύουν το ζήτημα της θρησκευτικής ελευθερίας έκανε και ο Ιρλανδός πρόεδρος, Michael D. Higgins, μετά τη σφαγή στην καθολική εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου Ξαβιέ στο Owo στις 5 Ιουνίου.

Ο επίσκοπος Jude Ayodeji Arogundade του Ondo, ο οποίος ανήκει σε μια επισκοπή όπου τουλάχιστον 40 άνθρωποι δολοφονήθηκαν σε λειτουργία την Κυριακή της Πεντηκοστής, είπε ότι «η απόδοση βίας κατά των χριστιανών της Νιγηρίας στην κλιματική αλλαγή (!) είναι εσφαλμένη και τραβηγμένη», όπως αναφέρει το CNA.

Ο επίσκοπος πρόσθεσε επίσης: "Τα θύματα της τρομοκρατίας ανήκουν σε μια άλλη κατηγορία με την οποία τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί! Είναι πολύ σαφές σε όποιον παρακολουθεί στενά τα γεγονότα στη Νιγηρία τα τελευταία χρόνια ότι τα βασικά ζητήματα των τρομοκρατικών επιθέσεων, της ληστείας, και η αμείωτη επίθεση στη Νιγηρία και στην περιοχή του Σαχέλ και η κλιματική αλλαγή δεν έχουν τίποτα κοινό».

 Οι τζιχαντιστές μουσουλμάνοι της Μπόκο Χαράμ Οι οποίοι σκοτώνουν Χριστιανούς ανηλέως, απαγάγουν ανήλικα κορίτσια, και άλλα πολιτισμένα... εννοείται λόγω της κλιματικής αλλαγής, λόγω ανεργίας κλπ...

 

Το Aljazeera αναφέρει ότι ο υπουργός Πληροφοριών της Νιγηρίας, Λάι Μοχάμεντ, είπε στους δημοσιογράφους ότι ένοπλες συμμορίες και μαχητές που ανήκουν στη Μπόκο Χαράμ ευθύνονται για τις επιθέσεις. Είπε: «Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι υπάρχει ένα είδος ανίερης συνεργασίας μεταξύ ληστών και ανταρτών της Μπόκο Χαράμ».

Κατά τη διάρκεια της επίθεσης στην εκκλησία Owo κατά τη διάρκεια της Πεντηκοστής, τουλάχιστον 50 Χριστιανοί δολοφονήθηκαν και αρκετοί άλλοι απήχθησαν, σύμφωνα με τη ΜΚΟ Open Doors.

 Η Debora Samuel, επειδή ήταν Χριστιανή την σκότωσαν και την έκαψαν. Βλέπετε τις φωτογραφίες. Εννοείται ότι το έκαναν οι μουσουλμάνοι συνομήλικοί της της λόγω της κλιματικής αλλαγής κι αυτό το έγκλημα;

 

Ένα μήνα πριν, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε την πρόταση για συζήτηση μιας άλλης αντιχριστιανικής επίθεσης στη Νιγηρία, όπου η φοιτήτρια Debora Samuel σκοτώθηκε βάναυσα από τους συνομηλίκους της επειδή φέρεται να είχε εκφράσει «λόγια βλασφημίας». (OIDAC)

Πηγή: redskywarning.blogspot.com 

 

Σχόλιο Εγκολπίου: Το μίσος τους εναντίον του Χριστιανισμού είναι ολοφάνερο. Επειδή η σφαγή έγινε από ακραίους μουσουλμάνους εναντίον Χριστιανών το θέμα μετατίθεται στην αλλαγή του παγκόσμιου κλίματος... Πόσο γελοίο και ασύνδετο είναι όλο αυτό για να μην φανεί ανοικτά ότι η Μπόκο Χαράμ, μία ακραία μουσουλμανική ένοπλη οργάνωση σκοτώνει Χριστιανούς απλώς γιατί είναι Χριστιανοί... Ο επίτροπος είναι τραγελαφικός με όσα υποστηρίζει... ότι δήθεν η βία αφορά τόσο Χριστιανούς όσο και μουσουλμάνους. Θα μας δείξει κάποιος στη Νιγηρία πότε και πού οι Χριστιανοί έβαλαν βόμβα σε ισλαμικό τέμενος, ή έσφαξαν μουσουλμάνους ή απήγαγαν ανήλικα μουσουλμανάκια κορίτσια ή πυροβόλησαν ή έκαψαν μουσουλμάνους;

 

Η Χριστιανοφοβία είναι παγκόσμιο φαινόμενο αλλά όλοι σιωπούν γιατί ο Χριστός είναι η αλήθεια που καίει και καταργεί τον διάβολο. Τίποτα άλλο... Η πιο διωκώμενη πίστη παγκοσμίως είναι ο Χριστιανισμός αλλά τα αντικειμενικά μέσα ενημέρωσης πότε ανέλυσαν εις βάθος το ζήτημα αυτό, πότε το έθιξαν και άνοιξαν συζήτηση γι' αυτό σε πρέπουσα έκταση; Χιλιάδες θύματα, νεκρούς, έχουμε κάθε χρόνο γιατί απλώς είναι Χριστιανοί. Αλλά δύο χιλιάδες χρόνια πολεμείται ο Χριστός και οι εχθροί του αργά ή γρήγορα βλέπουν τα σχέδια τους να τα θάβει η πλήρης αποτυχία. Δεν μπορεί να παραγκωνιστεί ο ζωντανός Χριστός ακριβώς γιατί είναι ζωντανός.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ 1821, 2ο.

63. "Αυτή η ανόητη ταύτιση ελληνισμού και χριστιανισμού αποτέλεσε ένα μεγάλο εθνικό έγκλημα, γιατί έθεσε εκτός εθνικού κορμού εκατομμύρια Ελλήνων που έτυχε να έχουν άλλη θρησκεία".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Είναι αστεία και μόνο η σκέψη ότι ο Χριστιανισμός έθεσε εκτός Ελληνισμού τους αλλόδοξους Έλληνες. Κατά τον 4ο μ.Χ. και αργότερα, όλοι οι Έλληνες ήταν Ρωμαίοι πολίτες. Κατά την εισβολή των Τούρκων στην Μικρά Ασία τον 11ο αιώνα, όσοι εξισλαμίζονταν, πήγαιναν με το μέρος των Τούρκων, χωρίς να τους θέτει εκτός Ελληνισμού ο Χριστιανισμός, διότι εξισλαμιζόμενοι υποχρεούνταν να συμμετέχουν στις πολεμικές εκστρατείες των Τούρκων κατά των πρώην ομοεθνών τους. Όσο για την Τουρκοκρατία και την Επανάσταση του 1821, πάλι δεν έθεσε ο Χριστιανισμός κανέναν εκτός Ελληνισμού˙ μόνοι τους οι εξισλαμισμένοι προσχωρούσαν στο στρατόπεδο του κατακτητή. Στην επανάσταση του 1821 δεν έλαβαν μέρος ποτέ οι ελληνόφωνοι εξισλαμισμένοι της ηπειρωτικής Ελλάδας. Μόνο οι ορθόδοξοι. Αυτό δείχνει ποιοί ένοιωθαν τον εαυτό τους Έλληνα και ποιοι όχι. Άλλωστε η ίδια η σημασία της λέξης «τουρκεύω» ήταν «εξισλαμίζομαι». Δεν συναντάμε τη λέξη «εξισλαμίζομαι», αλλά «τουρκεύω» στα κείμενα της Τουρκοκρατίας. Σύμφωνα με το κριτήριο του νεοελληνικού λαού, λοιπόν, όποιος γινόταν μουσουλμάνος, είχε «τουρκέψει»˙ είχε γίνει Τούρκος. Είχε πάψει να είναι Έλληνας.

Οι νεοπαγανιστές και οι άθεοι αρχαιολάτρες ισχυρίζονται ότι στην Ελληνική Επανάσταση έλαβαν μέρος και μουσουλμάνοι. Φέρνουν ως παράδειγμα τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, και λένε «τί λέτε για χριστιανική ελληνική επανάσταση, αφού υπήρχαν Έλληνες Μουσουλμάνοι Αγωνιστές;» Οι Ν/Π φίλοι μας «ξεχνούν», ότι ο Οδυσσέας Ανδρούτσος βαπτίστηκε Χριστιανός στα παιδικά του χρόνια, έγινε μουσουλμάνος στα 18 του, στην αυλή του Αλή Πασά όπου είχε ανατραφεί μετά το θάνατο του (Χριστιανού και αγωνιστή) πατέρα του, αλλά σύντομα, με το ξέσπασμα της Επανάστασης απεκήρυξε το Ισλάμ και προσχώρησε ξανά στην Ορθοδοξία. Πολέμησε, δηλαδή, ως Χριστιανός κατά των μουσουλμάνων Τούρκων. Ο εξισλαμισμός του στην νεαρή ηλικία των 18 προφανώς έγινε υπό καθεστώς πιέσεων και υποσχέσεων για κοινωνική άνοδο. Ωστόσο ο Ανδρούτσος ήταν συνειδητά Χριστιανός. Απόδειξη, το γράμμα που έστειλε στους Γαλαξιδιώτες στις 22 Μαρτίου 1821:

«Ηγαπημένοι μου Γαλαξιδιώτες,

Ήτανε βέβαια από το Θεό γραμμένο να αδράξωμε τα άρματα μια ημέρα, και να χυθούμε κατά πάνου στους τυράννους μας (...). Οι εκκλησίαις μας γενήκανε τζαμιά και αχούρια των Τούρκων (...). Ο Θεός μάς έδωκε χέρια, γνώσι και νού˙ ας ρωτήσωμε την καρδιά μας και ό,τι μάς απαντυχαίνει άς το βάλωμε γρήγορα σε πράξι, και ας είμεθα, αδέρφια, βέβαιοι, το πως ο Χριστός μας ο πολυαγαπημένος θα βάλη το χέρι απάνου μας. (...) ας ωφεληθούμε την περίσταση, οπού ο Θεός ακούοντας τα δίκαια παράπονά μας, μάς έστειλε δια ελόγου μας. (....) στα άρματα, αδέρφια˙ και βέβαια καλύτερο θάνατο δεν μπορεί να προτιμήση κάθε χριστιανός και Έλληνας (...)» (Εγκυκλοπαίδεια Υδρία).

Αυτή είναι μια αποστομωτική απάντηση στον κάθε αρχαιόπληκτο. Επίσης, το γράμμα του Ανδρούτσου είναι κόλαφος για τους νεοπαγανιστές που ισχυρίζονται ότι το ήθος της Ορθοδοξίας καμμία σχέση δεν έχει με τους Αγωνιστές κι ότι αυτοί δεν βοηθήθηκαν σε τίποτε από αυτήν, ώστε να πάρουν τα άρματα. Ο «μουσουλμάνος Οδυσσέας Ανδρούτσος» γράφει πως ο Θεός έστειλε τις ευνοϊκές για κήρυξη Επανάστασης περιστάσεις˙ πως ήταν γραφτό από τον Θεό (προφανώς τον Χριστιανικό κι όχι από τον Δία) να πάρουν οι Αγωνιστές τα άρματα˙ πως ο πολυαγαπημένος Χριστός οπωσδήποτε θα βοηθήσει τους Έλληνες˙ πως οι «εκκλησίαις ΜΑΣ» βεβηλώθηκαν από τους αλλόδοξους εχθρούς Τούρκους. Τι ατυχία για τους αρχαιόπληκτους. Δεν πειράζει όμως˙ μπορεί παραποιώντας κανένα έγγραφο του '21, όπως τα κείμενα του Χρυσοστόμου, να βρουν άλλον «Μουσουλμάνο Αγωνιστή».

Κάνουν λόγο οι αρχαιολάτρες για «μουσουλμάνους αδερφικούς φίλους» διάφορων αγωνιστών του 1821. Αυτά αληθεύουν, αλλά με την τεράστια διαφορά ότι, αναφέρονται προ της Επανάστασης˙ πριν την Επανάσταση κι ο Κολοκοτρώνης ο ίδιος αρκετές φορές διοριζόταν από τις οθωμανικές αρχές στο αξίωμα του Αρματωλού. Τι θα πει αυτό; Ότι ήταν προδότης; Μετά την Επανάσταση κανείς «μουσουλμάνος αδερφικός φίλος» κανενός Αγωνιστή δεν συμμετείχε στον αγώνα.

Ο Κολοκοτρώνης γράφει: «έβαλα λόγο ότι «Πρέπει να νηστεύσωμεν όλοι δια δοξολογίαν εκείνης της ημέρας και να δοξάζεται αιώνας αιώνων έως ου στέκει το έθνος» (Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, εκδ. Αφών Τολίδη, σ. 157), και «Κινώντας εγώ, είχαν μίαν προθυμίαν οι Έλληνες, οπού όλοι με τας εικόνας έκαναν δεήσεις και ευχαριστήσεις. Μου ήρχετο τότε να κλαύσω... από την προθυμίαν οπού έβλεπα. Ιερείς έκαναν δέησι» (Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, εκδ. Αφών Τολίδη, σ.146).

«Ο ναός της Θεοτόκου ήτον χαλασμένος από την πρώτη Τουρκιά, κλαδιά δένδρων τον σκέπαζαν βοήθησέ με Παναγιά να ελευθερώσουμε την Πατρίδα και να σε φτιάσω μοναστήρι και εκκλησία καθώς ήσουν πρώτα. Τον δεύτερο χρόνο της επαναστάσεως έλυσα το τάμα μου» (Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, εκδ. Αφών Τολίδη, σ. 90).

Είναι εσφαλμένη πέρα ώς πέρα η θεωρία μερικών εθνικιστών αρχαιολατρών πως υπήρχαν και «μουσουλμάνοι Έλληνες»: ακριβώς και μόνο επειδή διατηρούσαν την χριστιανική τους πίστη οι κρυπτοχριστιανοί παρέμεναν Έλληνες, και όταν τους δινόταν η ευκαιρία έλεγαν πως είναι χριστιανοί αποκηρύσσοντας το Ισλάμ. Όσοι απ' αυτούς παρέμεναν κρυφοί χριστιανοί μπόρεσαν, όταν το επέτρεψαν οι συνθήκες, να επιστρέψουν στον Ελληνισμό. Αντίθετα, όσοι από τους κρυπτοχριστιανούς ξέχασαν σταδιακά ότι ήταν χριστιανοί, ή το πήραν απόφαση πως είναι μόνο μουσουλμάνοι και όχι κρυπτοχριστιανοί, αυτοί εκτουρκίστηκαν. Οι επιστρέφοντες στον Ελληνισμό κρυπτοχριστιανοί δεν έλεγαν «είμαστε Έλληνες αλλά παραμένουμε μουσουλμάνοι», όχι φυσικά επειδή τους το απαγόρευε κανείς, αλλά γιατί αυτά τα δύο δεν πήγαιναν ποτέ μαζί. Έλεγαν «αποκηρύσσω το Ισλάμ». Για να γίνουν ξανά Έλληνες επέστρεφαν στην ορθοδοξία φανερώνοντας το πραγματικό πιστεύω τους το οποίο τους διαφοροποιούσε απ' τους Τούρκους. Αυτό έγινε π.χ. στον Πόντο στα τέλη του 19ου αι. όταν λόγω σουλτανικού διατάγματος που έδινε ελευθερία θρησκείας, χιλίαδες «μουσουλμάνων» προσήλθαν στις αρχές να δηλώσουν χριστιανοί. Γι' αυτό άλλωστε ούτε γίνεται, ούτε έγινε ποτέ λόγος περί «κρυπτοελλήνων», αλλά μόνο περί «κρυπτοχριστιανών». Το ότι οι εξισλαμισμένοι διατηρούσαν την ελληνοφωνία τους στην ηπειρωτική Ελλάδα, μάλλον δεν λέει τίποτα: η γλώσσα δεν είναι κριτήριο εθνικής ταυτότητας, μια και υπήρχαν Τουρκόφωνοι και Βλαχόφωνοι και Σλαβόφωνοι Έλληνες, όπως υπάρχουν Ισπανόφωνοι Αμερικάνοι, Ελληνόφωνοι Ιταλοί, Γερμανόφωνοι Αυστριακοί, Γερμανόφωνοι Γάλλοι, Γαλλόφωνοι Καναδοί, Ιταλόφωνοι και Γαλλόφωνοι και Γερμανόφωνοι Ελβετοί κ.ο.κ.

Προβάλεται πως ο Κολοκοτρώνης συζήτησε το ενδεχόμενο δημιουργίας ελληνο-μουσουλμανικού κράτους με σημαία έχουσα και ημισέληνο και το σταυρό. Τότε γιατί ο ίδιος άνθρωπος είπε αργότερα «όταν πήραμε τα όπλα είπαμε πρώτα υπέρ (ορθόδοξης) πίστεως και μετά υπέρ πατρίδος»; Μήπως άλλαξε τόσο εύκολα γνώμη; Απλούστατα ήταν ευκαιριακή συμμαχία (που δεν πραγματοποιήθηκε άλλωστε ποτέ) ώστε να μην κινηθούν εναντίον μας και οι μουσουλμάνοι Αρβανίτες, όπως το έκαναν στα Ορλωφικά (1770) όταν τους το ζήτησε ο Σουλτανός, καταστέλοντας την επανάστασή μας. Γράφει στην αυτοβιογραφία του ο Κολοκοτρώνης: «Και ήλθαν όλοι οι Τούρκοι και Ρωμαίοι οι σημαντικοί και ωμίλησαν εις την Ζάκυνθο, να κάνωμε μια κυβέρνησι, συνθεμένη από 12 Τούρκους και 12 Έλληνας να κυβερνούν τον λαόν. Οι Τούρκοι επίσης να καταδικάζονται καθώς οι Έλληνες» (Είναι φανερό πως στη διήγηση αυτή Τούρκος σημαίνει εξισλαμισμένος του Μοριά, διότι αλλιώς θα σήμαινε Οθωμανός, δηλ. ο Κολοκοτρώνης. θα έκανε συγκυβέρνηση... με τον Σουλτάνο). Αυτή η συμφωνία δεν αναφερόταν σε «μελλοντικό Μωραϊτικο κράτος» «Ρωμαίων» και «Τούρκων» (=εξισλαμισμένων ντόπιων Μοραϊτών), αλλά, όπως διηγείται ο Κολοκοτρώνης «...να κάμωμεν αναφοραίς εις τον Σουλτάνον και να του λέγομεν, ότι ημείς δεν αποστατήσαμεν εναντίον του, πλην εναντίον του τυράννου του Βελή πασά..». Δεν είχε καθόλου σκοπό να κάνει τους μουσουλμάνους του Μωριά συμμέτοχους στο μελλοντικό ελληνικό κράτος, κι αυτό φαίνεται από τη συνέχεια της διήγησής του. Σχολιάζει ο Κολοκοτρώνης την παραπάνω συμφωνία μεταξύ Ελλήνων και «Τούρκων» του Μωριά, δηλαδή μουσουλμάνων στην αυτοβιογραφία του: «Ο μυστικός μου σκοπός, αφού εμβαίναμε και επιάναμε όλα τα φρούρια, τότε το εκάμναμε εθνικώτερον και εχαλούσαμεν τους Τούρκους. Αι περιστάσεις ήθελαν με οδηγήσει τι έμελλε να κάμω» (Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, εκδ. Αφών Τολίδη, σ. 136, 137). Δηλαδή ο Κολοκοτρώνης λέει πως αφού έμπαιναν στα φρούρια του Μωριά, θα παρασπονδούσαν κατά των μουσουλμάνων, και θα τους καθάριζαν. Όταν λέει «τότε το εκάμναμεν εθνικώτερον», υπονοεί πως για να γίνει εθνική η επανάσταση, θα έπρεπε να φύγουν απ' τη μέση οι ψευτοσύμμαχοι μουσουλμάνοι. Αν όμως θεωρούσε τους Μουσουλμάνους μέρος του Ελληνικού έθνους, δεν θα έλεγε ότι, για να αποκτήσει εθνικό χαρακτήρα η εξέγερση, θα έπρεπε αυτοί (ένα υποτιθέμενο τμήμα του ελλ. έθνους) να φύγουν από τη μέση. Άρα δεν τους θεωρούσε τμήμα του έθνους. Βλέπουμε, άλλωστε πως υπάρχουν «Τούρκοι» πριν και μετά τη δημιουργία κράτους, «Ρωμαίοι» πριν και «Έλληνες» μετά˙ συνεπώς, αφού οι Τούρκοι παραμένουν Τούρκοι, οι Ρωμαίοι είναι οι Έλληνες. Αυτή την συμφωνία, που ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης παραδέχεται πως ήταν ύπουλο τέχνασμα, κάθονται κάποιοι αρχαιολάτρες και το εκλαμβάνουν πως δήθεν ο Κολοκοτρώνης θεωρούσε τους Τούρκους του Μωριά ως Έλληνες.

Όπως λέει κι ο Μακρυγιάννης, συμφωνώντας με τον Κολοκοτρώνη: «Και ύστερα γεννήθη και το δικό μας το Ελληνικόν κ' εμείς το πηγαίναμε σκεπασμένο ότι δουλεύομε δια τον Αλήπασσα, τον αφέντη μας, να τον σώσωμε’ ότι αδίκως τον κατατρέχει ο Σουλτάνος. Αυτά βγαίναμε, να ελκύζωμε τους Τούρκους Αρβανίτες (...) Αυτά μιλήσαμεν με τους Τούρκους. Με τους Έλληνες μυστικώς μιλήσαμεν δια την ελευθερία της πατρίδος' και να βαστιέται πολλή μυστικότη να μην το μάθουν οι Τούρκοι (οι Τουρκαλβανοί και οι ελληνόφωνοι εξισλαμισμένοι της Πελοποννήσου) και τους πιάσωμεν οχτρούς. Και έχομεν την ανάγκη τους ν' αδυνατίζωμεν την δύναμη του Σουλτάνου» (Μακρυγιάννη, Απομνημονεύματα, εκδ. Πέλλα, σ. 116, 117 και 118). Ολοφάνερα ο Μακρυγιάννης λέει πως οι Έλληνες προσποιήθηκαν ότι συμμαχούν με τους Τουρκαλβανούς ώστε να αντιμετωπίσουν τις τουρκικές στρατιές που ήδη βρίσκονταν στην Ήπειρο πολεμώντας τον Αλή πασσά και ήταν έτοιμες να κατέβουν και στην επαναστατημένη Πελοπόννησο. Αν οι μουσουλμάνοι ελληνόφωνοι του Μωριά και Στερεάς ένοιωθαν την κοινή με τους χριστιανούς καταγωγή τους και ήταν Έλληνες, ποια ήταν η στάση τους έναντι της επανάστασης των Πελοποννησίων στα Ορλωφικά; Φυσικά την καταπολέμησαν, διότι δεν ήταν Έλληνες αλλά μουσουλμάνοι, ακριβώς όπως και οι ελληνόφωνοι εξισλαμισμένοι Κρήτες, οι λεγόμενοι Τουρκοκρητικοί που όποτε οι χριστιανοί του Νησιού επαναστατούσαν, αυτοί δεν τους βοηθούσαν αλλά κατέπνιγαν στο αίμα τον αγώνα τους για λευτεριά. Αυτό ήταν το ποιόν και η συμπεριφορά όσων προσχωρούσαν στο Ισλάμ. Και κάθονται μετά μερικοί ελληνοκεντριστές να ομιλούν περί «ελληνικής συνείδησης» κάποιου Ταχήρ Αμπατζή (ελληνικότατο όνομα, πράγματι) και άλλων τινών τσιρακίων (διότι υποτακτικοί του ήταν) του Αλή Πασσά. Αλλά αυτοί ακόμα και τον Αλή Πασά τον έχουν βγάλει φιλέλληνα, αυτόν που εξόντωσε το ηρωικό Σούλι, κι άς λέει ο Μακρυγιάννης: «λέγαμεν (σημείωση δική μου: έλεγαν οι Έλληνες στους Μουσουλμάνους του Μωριά και της Ηπείρου) να βγάλωμεν τον δίκαιον Αλήπασσα». Και συμπληρώνει μετά σε παρένθεση: «και αν έβγαινε αυτός ο σκύλος, ήμαστε χαμένοι, ότι όλη την Εταιρίαν μας την ήξερε, ότι την πρόδωσε ένας Επτανήσιος» (Μακρυγιάννη, Απομνημονεύματα, εκδ. Πέλλα, σ. 117. Βλ. και Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, εκδ. Αφών Τολίδη, σ.145). Ο δε Ταχήρ Αμπατζής και οι συν αυτώ, όταν κατάλαβε το κόλπο των επαναστατημένων Ελλήνων, ότι τους χρησιμοποίησαν κατά των άλλων Τούρκων με πρόσχημα την σωτηρία του Αλήπασσά, πήγε και ενώθηκε με τον στρατό του Ομέρ Πασά, επειδή «δια ένα παλιόγερο είπαν, δια τον Αλήπασσά, να μή χαθή η Τουρκιά» (Μακρυγιάννη, Απομνημονεύματα, εκδ. Πέλλα, σ. 127), γράφει ο Μακρυγιάννης.

Ένα παγανιστικό αρχαιολατρικό επιχείρημα είναι ότι όσοι επαναστατούσαν κατά των Τούρκων δεν δρούσαν σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα και γι' αυτό δεν πρέπει να αποδοθεί έπαινος στο χριστιανισμό για τις εξεγέρσεις αυτές. Γιατί τότε οι επαναστάτες διακήρυτταν πως ήθελαν να πεθάνουν Χριστιανοί και ελεύθεροι, παρά δούλοι; Γιατί διακήρυτταν πως αιτία της εξέγερσης ήταν ότι οι Τούρκοι δε σεβόντουσαν την ορθόδοξη θρησκεία τους; Γιατί ο Κολοκοτρώνης λέει πως πρώτα πολέμησαν υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος; Εξάλλου, στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει ολόκληρο βιβλίο που εξιστορεί τους αμυντικούς αγώνες των Εβραίων, συνεπώς η υπεράσπιση της Πατρίδας καθόλου δεν αντίκειται στη χριστιανική διδασκαλεία, εφόσον ο εξεγερμένος υπερασπίζεται τους αδικημένους και από αγάπη –για χάρη τους –θυσιάζεται. Στο Βυζάντιο δηλαδή, δεν ήταν χριστιανοί που πολεμούσαν για τη σωτηρία των δικών τους ενάντια σε κάθε εισβολέα, χριστιανό και μουσουλμάνο; Η ιστορία αποδεικνύει ότι η Ορθοδοξία διόλου δεν ήταν ανασχετικός παράγοντας στην άμυνα. «Ο Λέων ΣΤ’ στα «Τακτικά» του (PG 107) γράφει ότι οι στρατιώτες πολεμούν σαν στρατιώτες του Χριστού για τους γονείς, για τους φίλους, για την πατρίδα, για ολόκληρο το χριστιανικό έθνος. Γράφει επί λέξει «..να υπογραμμίζουν ότι η μάχη που θα δώσουν είναι για όλο το έθνος και πάνω απ' όλα για τα αδέρφια μας που βρίσκονται υπό το ζυγό των απίστων, για τα παιδιά μας και τις γυναίκες μας, για την πατρίδα μας. Να μην ξεχνούν να υπενθυμίζουν ότι η μνήμη εκείνων που έπεσαν για την ελευθερία των αδερφών μας είναι αιώνια» (Ε. Αρβελέρ, Η πολιτική ιδεολογία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, εκδ. Ψυχογιός, σ. 41).

Έχουμε δηλαδή χειροπιαστό παράδειγμα χριστιανικού Ρωμαίικου πατριωτισμού. Η Ρωμανία ήταν κοσμικό κράτος και η υπεράσπισή της δεν θεωρήθηκε ποτέ κάτι το αντίθετο προς το χριστιανισμό. Αυτό το παράδειγμα ακολούθησαν και οι Ρωμηοί Αγωνιστές του 1821. Είναι ολοφάνερο ότι οι Ρωμηοί, ο Ανδρούτσος, ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης, που υποτίθεται ότι δεν είχαν άλλο κατά νου εκτός από τη σωτηρία της ψυχής, και κατά συνέπεια δεν θα έπρεπε να τους απασχολεί η σωτηρία της πατρίδας ή των υπόδουλων αδελφών τους, ποτέ δεν ερμήνευσαν την χριστιανική πίστη όπως την ερμηνεύουν οι νεοπαγανιστές. Προφανώς οι τελευταίοι είναι καλλίτεροι ερμηνευτές της. Η αλήθεια είναι, πως οι Ορθόδοξοι εμπνεόμενοι από την Ορθοδοξία είχαν έντονη την συναίσθηση της αυτοθυσίας. Ποια είναι τα τρία ηπειρωτικά ευρωπαϊκά έθνη που πολέμησαν με μεγαλύτερο σθένος και περιφρόνηση του θανάτου τους Ναζί, ενώ οι λοιποί Ευρωπαίοι (πλην των κατοίκων του βρετανικού νησιού) έντρομοι υποτάσσονταν; Ρώσσοι, Έλληνες, Σέρβοι. Δηλαδοί λαοί που επί αιώνες και χιλιετίες διαπαιδαγωγήθηκαν με το ηρωικό πνεύμα της αυτοθυσίας και της εξέγερσης κατά της αδικίας, που κηρύττει η Ορθοδοξία.

Δεν μας εξηγεί κανείς εθνικιστής αρχαιολάτρης, γιατί όλες οι σημαίες των επαναστατών του 1821 έχουν το Σταυρό.

Του Διαφωτιστή Ρήγα Φερραίου είχε τον Σταυρό με τους άγιους Κωνσταντίνο και Ελένη και την αναγραφή "εν τούτω Νίκα". Τέτοια σημαία υψώθηκε από τον Υψηλάντη στις 26/2/1821 όταν κηρύχθηκε η Επανάσταση στη Μολδοβλαχία.

Ο Πετρόμπεης στις 17/3/1821 ύψωσε σημαία λευκή με γαλάζιο Σταυρό.

Ο Ανδρέας Λόντος που μπήκε στις 21/3/1821 στην Πάτρα είχε σημαία κόκκινη με μαύρο Σταυρό.

Η σημαία που ύψωσε ο Γεώργιος Σισίνης στην Ήλιδα επίσης είχε το Σταυρό στο κέντρο.

Η σημαία του Αθανάσιου Διάκου είχε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου.

Ο αγωνιστής Πλαπούτας είχε σημαία με Σταυρό στη μέση και τα τέσσερα γράμματα ΙΧΝΚ στις τέσσερις γωνίες της.

Οι Αγραφιώτες ύψωσαν σημαία λευκή με κόκκινο Σταυρό.

Οι Βερβιτσιώτες τη σημαία του Ρήγα (τρίχρωμη με κόκκινο, μαύρο και λευκό) με γαλάζιο Σταυρό.

Στην Κρήτη η οικογένεια των Καλλέργηδων ύψωσε σημαία με εννιά παράλληλες λευκές και γαλάζιες λωρίδες και με λευκό Σταυρό σε γαλάζιο φόντο, ενώ στο πάνω αριστερό μέρος έγραφε το "εν τούτω νίκα".

Η πολεμική σημαία των Σπετσών ήταν γαλάζια με κόκκινο Σταυρό που καταπατά την ημισέληνο η οποία είναι γυρισμένη και κοιτά προς τα κάτω (Αυτό το σχέδιο ήταν και στη σημαία του δήμου της Κωνσταντινούπολης στα χρόνια της Ρωμανίας).

Η σημαία των Ψαρών λευκή με κόκκινο Σταυρό.

Η σημαία της Ύδρας κόκκινο πλαίσιο με λευκό σταυρό να πατά αναποδογυρισμένο μισοφέγγαρο.

Η Σαμιώτικη γαλάζια με λευκό Σταυρό και τη φράση "ελευθερία ή θάνατος".

Η σημαία της Κρήτης κόκκινη με την εικόνα του αποστόλου Τίτου.

Η κυπριακή λευκό φόντο με γαλάζιο Σταυρό και την αναγραφή "σημεα ελληνικη πατρης κηπρου".

Ακόμη και η σημαία της επανάστασης του 1843 για Σύνταγμα ήταν η ρωμαίικη σημαία των Παλαιολόγων: χρυσός Σταυρός σε κόκκινο πλαίσιο.

Θα πουν οι αρχαιόπληκτοι ότι και τα πλοία των επαναστατών είχαν πολύ περισσότερα αρχαιοελληνικά ονόματα από χριστιανικά. Η απάντηση είναι απλή: εφόσον είδαν ότι παριστάνοντας τους απευθείας απόγονους του Περικλή, λάμβαναν παχυλή βοήθεια από την Ευρώπη, δεν είχαν λόγο να μην συνεχίσουν να τους παριστάνουν. Αλλά ούτε και η αρχαιολατρία των Επαναστατών συνεπαγόταν αντιχριστιανισμό, όπως συνεπάγεται η αρχαιολατρία των αρχαιόπληκτων. Οι αρχαιόπληκτοι πώς ερμηνεύουν το χριστιανικό σύμβολο του Σταυρού; Μήπως θα πουν, ότι είναι αρχαιοελληνικής προέλευσης; Ότι είναι ο σταυρός του Δία κι όχι του Χριστού; Είναι πρόθυμοι να υποστηρίξουν τέτοια ανοησία; Να πουν ότι οι αγράμματοι Έλληνες είχαν μελετήσει την μυθολογία και γνώριζαν ότι ο σταυρός δεν είναι Χριστιανικός αλλά του Δία; Μήπως έκαναν κι ανασκαφές; Αυτά τα πανανθρώπινα σύμβολα έχουν σε κάθε περίπτωση και σε κάθε εποχή την σημασία που επικρατεί τότε, εκείνη την εποχή, κι όχι την σημασία που επικρατούσε σε άλλες εποχές ή σε άλλους τόπους. Η σβάστιγκα του Θιβέτ στην κομμουνιστική σημαία της χώρας δεν υποδηλώνει ναζισμό ούτε και οι σβάστιγκες που βρέθηκαν στο Ισραήλ. Την χριστιανική συνείδηση, λοιπόν δήλωναν οι Έλληνες του 1821, με τη σημαία του σταυρού.

Κατηγορούν πολλοί την στάση της Εκκλησίας, που βάζει σε πρώτη μοίρα τη θρησκεία και σε δεύτερη την πατρίδα. Ισχυρίζονται πολλοί πως τέτοια αντίληψη αναπόφευκτα οδηγεί στον παραμερισμό της πατρίδας υπέρ της θρησκείας, άρα και στην προδοσία. Η στάση αυτή της Εκκλησίας όχι μόνο δεν θεωρούνταν προδοτική, όχι μόνο δεν κατηγόρησε την Εκκλησία γι' αυτήν την στάση ποτέ κανένας, αλλά την είχαν και οι Κολοκοτρώνης, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Ανδρούτσος, Υψηλάντης, Καποδίστριας, Μακρυγιάννης, όλες οι Εθνοσυνελεύσεις. Ήταν δηλαδή η αντίληψη που είχε ο νεοελληνικός πατριωτισμός εν τη γενέσει του (1204-1453) και ύστερα, το 1821, βάσει των λεγομένων υπό των γνησιότερων εκφραστών του. Αν κάποιοι είναι διαστρεβλωτές του νεοελληνικού πατριωτισμού, αυτοί είναι όχι οι της Εκκλησίας, αλλά οι νεοειδωλολάτρες, οι ελληνοκεντρικοί αρχαιόπληκτοι εθνικιστές, οι ακροδεξιοί φυλετιστές και ορισμένοι Διαφωτιστές, που πάνε να κάνουν το άσπρο μαύρο, κατηγορώντας την Εκκλησία. Δεν μας αρέσει καθόλου η χρήση του όρου «προδότες», αλλά αφού την πρωτοχρησιμοποίησαν οι αρχαιόπληκτοι, πρέπει να ξέρουν, πως όλοι αυτοί είναι οι εξωμότες του νεοελληνικού πατριωτισμού κι όχι οι δημιουργοί του. Αυτοί είναι οι διαστρεβλωτές κι όχι η Εκκλησία προδότης της πατρίδας. Να τι λέει ο Κολοκοτρώνης: «Όταν πιάσαμε τ' άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος» (στην εφημ. «Αιών» των Αθηνών, 13/11/1838).

Κι ο Κωνσταντίνος ο ΙΑ', 400 χρόνια πριν τα ίδια ακριβώς βάζει σε προτεραιότητα: «Ξέρετε καλά, αδελφοί, πως για τέσσερα πράγματα έχουμε κοινή υποχρέωση όλοι να προτιμήσουμε να πεθάνουμε, παρά να ζούμε. Πρώτο για την πίστη και την ευσέβειά μας, δεύτερον για την πατρίδα (...). Αν για τις δικές μου αμαρτίες ο Θεός παραχωρήσει την νίκη στους ασεβείς, ριχνόμαστε στον κίνδυνο για την πίστη μας την αγία, την οποία ο Χριστός μάς χάρισε με το δικό του αίμα˙ κι αυτό είναι το κυριότερο απ' όλα (...)» Χρονικό Αλώσεως, Γεωργίου Φραντζή.

Γιατί ο Κολοκοτρώνης και ο Παλαιολόγος είπαν αυτά; Μήπως τους απείλησαν; Θα ήταν αστείο και να το σκεφτεί κανείς. Ο Κολοκοτρώνης κι ο Παλαιολόγος ούτε ανθέλληνες, ούτε θρησκόληπτοι, ούτε παραπλανημένοι από τους χριστιανούς, ούτε τρομοκρατημένοι από τους χριστιανούς ήταν, που έβαζαν πρώτα την χριστιανική θρησκεία τους. Ο Παλαιολόγος, ο Κολοκοτρώνης, και οι Εθνοσυνελεύσεις του 1821 τα ίδια πράγματα λένε. Τουλάχιστον αυτούς δεν μπορούν να τους κατηγορήσουν για ιδιοτέλεια.

Αλλά μερικοί από τους νεοπαγανιστές, που φαίνεται ότι έχουν copyright στο όνομα Έλληνας, έχουν προσπαθήσει ακόμα και τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο να τον βγάλουν Δωδεκαθεϊστή, επειδή είπε την Κωνσταντινούπολη «χαρά των Ελλήνων». Το όνομα Έλληνας είχε πλέον την έννοια την εθνική, κι όχι τη θρησκευτική, και με αυτή την έννοια λέει αυτά ο Παλαιολόγος, που στο ίδιο κείμενο αποκαλεί το λαό του «απογόνους Ελλήνων και Ρωμαίων».

Μερικοί νεοδωδεκαθεϊστές ισχυρίζονται πως «η ορθοδοξία ξέρει ότι ουδείς Έλλην θα πολεμήσει για την σωτηρία των παπάδων ενώ όλοι θα πολεμήσουν για την Ελλάδα. Έξυπνα λοιπόν χρησιμοποιούν την εξίσωση: «επίθεση κατά της ορθοδοξίας=επίθεση κατά της Ελλάδος». Αγνοούν τα παρακάτω αποσπάσματα από τις διακηρύξεις και τα συντάγματα αυτών που πολέμησαν για την Ελλάδα. Για να διαπιστώσουν κάποτε όλοι πως αυτοί που πολέμησαν για την Ελλάδα, πραγματικά ταύτιζαν την Ορθοδοξία με αυτήν και συνεπώς, για τους Αγωνιστές του 1821 όποιος έβριζε την Ορθοδοξία ήταν προδότης. Αν αμφιβάλλουν, ας να ρίξουν μια ματιά εδώ:

Α' Εθνοσυνέλευση, Επίδαυρος, 1821: «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, ε ι σ ί ν Έλληνες,

Β' Εθνοσυνέλευση εν Άστρει, 1823: «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστον, ε ι σ ί ν Έλληνες

Η Γ' Εθνοσυνέλευση, στην Τροιζήνα, 1827: «Έλληνες είναι, α' Όσοι αυτόχθονες της Ελληνικής Επικρατείας, πιστεύουσιν εις Χριστον. β' Όσοι από τους υπό τον οθωμανικόν ζυγόν, πιστεύοντες εις Χριστόν

Τι διακηρύσσει η Γ' Εθνοσυνέλευση, Τροιζήνα 1827: «Ως Χριστιανοί ούτε ήτο, ούτε είναι δυνατόν να πειθαρχήσωμεν δεσποζόμενοι από τους θρησκομανείς Μωαμεθανούς, οι οποίοι κατεξέσχιζον και κατεπάτουν τας αγίας εικόνας, κατεδάφιζον τους ιερούς ναούς, κατεφρόνουν το Ιερατείον, υβρίζοντες το θείον όνομα του Ιησού, του Τιμίου Σταυρού˙ και μάς εβίαζον να γίνωμεν θύματα της μαχαίρας των, αποθνήσκοντες Χριστιανοί ή να ζήσωμεν Τούρκοι, αρνηταί του Χριστού και οπαδοί του Μωάμεθ. Πολεμούμεν προς τους εχθρούς του Κυρίου μας (...). Ο πόλεμός μας δεν είναι επιθετικός, είναι αμυντικός, είναι πόλεμος της Δικαιοσύνης κατά της αδικίας, της Χριστιανικής θρησκείας κατά του Κορανίου, του λογικού όντος κατά του αλόγου και θηριώδους τυράννου». (Κάποιοι φαντάζονται ότι η Επανάσταση του 1821 ήταν ταξική... Κόλαφος το παραπάνω κείμενο)

Ο πρώτος κυβερνήτης του ελληνικού κράτους, Ιωάννης Καποδίστριας έγραφε προς ξένους διπλωμάτες τα εξής: «Το Ελληνικόν Έθνος σύγκειται εκ των ανθρώπων, οίτινες από της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως δεν έπαυσαν ομολογούντες την Ορθόδοξον Πίστιν και την γλώσσαν των Πατέρων αυτών λαλούντες».

Η Ε' Εθνοσυνέλευση, Ναύπλιο, 1832: «Έλληνες είναι· α' Όσοι αυτόχθονες της Ελληνικής Επικρατείας πιστεύουσιν εις Χριστόν. β' Όσοι εις ξένας Επικρατείας εγεννήθησαν εκ γονέων αυτοχθόνων, ή εκ μόνου πατρός Έλληνος, και πρεσβεύουσι την πάτριον θρησκείαν (Ι. Ρωμανίδη, Ρωμηοσύνη Ρωμανία Ρούμελη, εκδ. Πουρναρά, σ. 195-197). (Πάτρια θρησκεία εννοούσαν οι Επανάστατες Έλληνες την Ορθοδοξία, όχι τον νεοπαγανισμό)

Όταν λοιπόν οι εθνικιστές αρχαιολάτρες και οι νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι η επανάσταση του '21 δεν έγινε «πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος», κατ' ουσίαν αποκαλούν ψεύτη τον Κολοκοτρώνη, που φυσικά δεν το είπε αυτό για λόγους συμβιβασμού, ώστε τάχα και οι θρήσκοι συμπατριώτες του να πεισθούν να λάβουν μέρος στην επανάσταση, αλλά διότι κι ο ίδιος και όλοι πίστευαν πραγματικά στον Χριστό, νηστεύοντας και κάνοντας τάματα στην Παναγία.

Στις 26 Μαρτίου 1821 το «Αχαϊκό Διευθυντήριο» στην Πάτρα διακηρύσσει προς τους πρόξενους των Μ. Δυνάμεων: «Ημείς το Ελληνικόν έθνος των Χριστιανών βλέποντες ότι μάς καταφρονεί το οθωμανικόν γένος και σκοπεύει όλεθρον εναντίον μας πότε μ' ένα και πότε μ' άλλον τρόπον, απεφασίσαμεν σταθερώς, ή να αποθάνωμεν όλοι, ή να ελευθερωθώμεν» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΙΒ’, σ. 86). Είναι το Ελληνικό έθνος των Χριστιανών που επαναστατεί κατά των Οθωμανών. Όχι οι... νεοπαγανιστές. Πέραν τούτων, αφού οι νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι υπήρχαν (κρυπτο)παγανιστές ακόμη και κατά την Τουρκοκρατία, ας προσπαθήσουν να κατονομάσουν έναν παγανιστή αγωνιστή της επανάστασης του 1821.

Φυσικά, δεν σημαίνουν τα παραπάνω πως σήμερα τα πράγματα είναι παρόμοια ή ολόιδια με την εποχή του 1821. Έλληνες σήμερα είναι και οι μη Ορθόδοξοι, ισάξιοι Έλληνες με τους (πλειοψηφούντες) Ορθόδοξους. Αλλά από το σημείο αυτό ώς το σημείο να βρίζεται τόσο χυδαία η πίστη των πιο πολλών, να υβρίζεται τόσο αναίσχυντα ή να αμφισβητείται από τον κάθε φανατικό η πίστη των απελευθερωτών Προγόνων μας, υπάρχει τεράστια απόσταση. Γι' αυτό και παρατέθηκαν τα ψηφίσματα των επαναστατημένων Ελλήνων. 

Πηγή: ierosolymitissa.org