Τα σημάδια της αγάπης προς τον Θεό!

Άγιος Τύχων, αρχιεπίσκοπος Βορονέζ και Ζαντόνσκ

Ἀλλά ἄς δοῦμε ποιά εἶναι τά σημάδια τῆς ἀγάπης μας πρός τόν Θεό, γιά νά μήν ἔχουμε ψεύτικη ἰδέα γιά τήν ἀγάπη αὐτή. Γιατί σέ τίποτε ἄλλο δέν ἀπατᾶται ὁ ἄνθρωπος, ὅσο στό θέμα τῆς ἀγάπης. Τά σημάδια τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης εἶναι τά ἑξῆς:

Α' Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του

Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος καθορίζει καί λέει: «Ὁ ἔχων τάς ἐντολάς Μου καί τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνος ἐστιν ὁ ἀγαπῶν Με» (Ἰω. 14 : 21). Ὅποιος ἀγαπάει εἰλικρινά τόν Θεό, προσπαθεῖ νά φυλάγεται ἀπ᾿ ὅσα δέν ἀρέσουν σ᾿ Ἐκεῖνον καί ἀγωνίζεται νά ἐφαρμόζει ὅσα Ἐκεῖνος ἀγαπάει. Γι᾿ αὐτό ἐκτελεῖ τίς ἅγιες ἐντολές τοῦ Κυρίου. Ἑπόμενο εἶναι λοιπόν νά μήν ἔχουν ἀγάπη πρός τόν Θεό ὅσοι χριστιανοί δέν δείχνουν ἐνδιαφέρον γιά τίς ἐντολές Του. Σ᾿ αὐτούς συγκαταλέγονται καί οἱ κακοποιοί, ὅσοι βλάπτουν τούς ἄλλους μέ ποικίλους τρόπους, οἱ ἄσωτοι, οἱ μοιχοί, οἱ αἰσχροί, οἱ κλέφτες, οἱ ἅρπαγες, οἱ ληστές, οἱ ἄδικοι…

Σ᾿ αὐτούς συγκαταλέγονται οἱ πονηροί, οἱ δόλιοι, οἱ γόητες, οἱ ἀπατεῶνες καί οἱ ὑποκριτές. Σ᾿ αὐτούς συγκαταλέγονται ἀκόμα οἱ μάγοι κι᾿ ἐκεῖνοι πού τούς φωνάζουν στά σπίτια τους καί γενικά ὅλοι οἱ παράνομοι. Αὐτοί, ὅπως δέν ἀγαποῦν τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ἔτσι δέν ἀγαποῦν κι᾿ Αὐτόν τόν Ἴδιο. Αὐτοί ἀγαποῦν τόν ἑαυτό τους καί τά πάθη τους, καί ὄχι τόν Θεό καί τόν ἅγιο νόμο Του.

Β' Ἡ πνευματική χαρά

Φανερό δεῖγμα τῆς ἀγάπης μας πρός τόν Θεό εἶναι καί ἡ χαρά τῆς καρδιᾶς μας. Γιατί εἶναι φυσικό νά αἰσθανόμαστε χαρά γιά ὅ,τι ἀγαπᾶμε. Ἔτσι καί ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Θεό, χωρίς τή χαρά δέν μπορεῖ νά νοηθεῖ. Ὅσες φορές ὁ ἄνθρωπος νιώθει στήν καρδιά του τή γλυκύτητα τῆς ἀγάπης γιά τόν Θεό, τόσες φορές καί πλημμυρίζει ἀπό χαρά. Ὅπως τό μέλι εὐφραίνει τή γεύση μας, ἔτσι καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ χαροποιεῖ τήν καρδιά μας, γιατί γευόμαστε καί βλέπουμε «ὅτι χρηστός ὁ Κύριος» (Ψαλμ. 33 : 9). Αὐτή ἡ χαρά γιά τόν Θεό φαίνεται σέ πολλά σημεῖα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί πολύ περισσότερο στούς ἱερούς ψαλμούς. Αὐτή ἡ πνευματική, ἡ οὐράνια χαρά εἶναι ἡ πρόγευση τῆς χαρᾶς πού θ᾿ ἀπολαύσουμε στήν αἰώνια ζωή.

Γ' Ἡ ἀποταγή τοῦ κόσμου

Ὁποῖος ἀγαπάει ἀληθινά τόν Θεό μόνο πρός Αὐτόν στρέφεται, καί ἀποστρέφεται τόν κόσμο καί ὅλα τά τοῦ κόσμου. Τήν τιμή, τήν δόξα, τόν πλοῦτο καί ὅλες τίς ἀναπαύσεις του, πού τά ἐπιζητοῦν οἱ «υἱοί τοῦ αἰῶνος τούτου», τά λογαριάζει γιά ἕνα μηδενικό. Αὐτόν τόν ἱκανοποιεῖ ὁ Ἕνας, ὁ Θεός, τό ἄκτιστο ἀγαπημένο Του Ἀγαθό. Μόνο στόν Θεό βρίσκει ἀπόλυτη τιμή, δόξα, πλοῦτο καί ἀνάπαυση. Γι᾿ αὐτόν ὁ Θεός εἶναι ὁ πολυτιμότερος μαργαρίτης, μπροστά στόν Ὁποῖο ὅλα τά ἄλλα ἔχουν μικρή ἀξία. Αὐτός τίποτα δέν ἐπιθυμεῖ, οὔτε στόν οὐρανό οὔτε στή γῆ, παρά μόνο τόν Θεό. Τέτοιου εἴδους ἀγάπη ἐκφράζουν τά λόγια τοῦ ψαλμοῦ: «Τί γάρ μοι ὑπάρχει ἐν τῷ οὐρανῷ καί παρά Σοῦ τί ἠθέλησα ἐπί τῆς γῆς; Ἐξέλιπεν ἡ καρδία μου καί ἡ σάρξ μου, ὁ Θεός τῆς καρδίας μου καί ἡ μερίς μου ὁ Θεός εἰς τόν αἰῶνα» (Ψαλμ. 72 : 25-26). Τήν τροφή, τό ποτό, τά ροῦχα τά χρησιμοποιεῖ γιά τίς ἀνάγκες του μόνο καί ὄχι γιά ἡδονή. Ὁποῖος ἀγαπάει τόν κόσμο δέν ἀγαπάει τό Θεό, σύμφωνα μέ τή μαρτυρία τοῦ Ἀποστόλου: «Ἐάν τίς ἀγαπᾶ τόν κόσμον, οὐκ ἐστιν ἡ ἀγάπη τοῦ Πατρός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰω. 2 : 15). Τέτοιοι εἶναι ὅσοι θέλουν νά ζοῦν στή ζωή αὐτή μέ πολυτέλεια, νά κατοικοῦν σέ βίλες, νά περνοῦν μέ πλούσιες ἅμαξες, νά ντύνονται μέ βαρύτιμα ροῦχα, νά δοξάζονται καί νά τιμοῦνται ἀπ᾿ ὅλους. Αὐτοί ἔχουν σαρκικό φρόνιμα, φιλοδοξία καί ἐγωισμό, δηλαδή ὅ,τι ἐχθρεύεται ὁ Θεός.

Δ' Ἡ μνήμη Θεοῦ

Ὁποῖος ἀγαπάει πραγματικά τόν Θεό, Τόν ἔχει ἀδιάκοπα στή μνήμη του· Αὐτόν, τήν ἀγάπη Του καί τίς εὐεργεσίες Του. Τό βλέπουμε καί στήν ἀγάπη μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Τόν ἄνθρωπο πού ἀγαπᾶμε, τόν σκεφτόμαστε συχνά. Παρόμοια συμβαίνει καί μέ τήν ἀγάπη μας πρός τόν Θεό. Ὅποιος Τόν ἀγαπάει, Τόν σκέφτεται συχνά, ἀναπαύεται κοντά Του καί σ᾿ Αὐτόν στρέφεται μέ θαυμασμό. Γιατί ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός του, ἐκεῖ εἶναι καί ἡ καρδία του (Ματθ. 6, 21). Γι᾿ αὐτόν ὁ ἀτίμητος καί πολυαγαπημένος του θησαυρός εἶναι ὁ Θεός. Ἔτσι καί ἡ καρδιά του βρίσκεται πάντα κοντά στόν Κύριο. Καί ἡ καρδιά, πού εἶναι ξέχειλη ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό, φανερώνει καί ἐξωτερικά τά σημεῖα τῆς ἀγάπης της. Ὅσοι ξεχνοῦν τόν Θεό, δέν Τόν ἀγαποῦν. Ἡ λησμοσύνη εἶναι φανερή ἀπόδειξη ὅτι λείπει ἡ ἀγάπη. Ὅποιος ἀγαπάει, δέν μπορεῖ νά ξεχάσει αὐτόν πού ἀγαπάει.

Ε' Τό μαρτυρικό πνεῦμα

Δύο πρόσωπα πού ἀγαπιοῦνται, θέλουν νά βρίσκονται παντοτινά ἀχώριστα. Πολλοί βέβαια χριστιανοί ἐπιθυμοῦν νά εἶναι μαζί μέ τόν Χριστό δοξασμένοι, ἀλλά δέν θέλουν νά εἶναι μαζί Του καί στήν ἀτίμωση καί στό σταυρό. Προσεύχονται νά κληρονομήσουν τή βασιλεία Του, ἀλλά δέν θέλουν νά ὑποφέρουν μαζί Του. Ἔτσι φανερώνουν ὅτι ἡ καρδιά τους δέν εἶναι εἰλικρινής καί ὅτι δέν ἀγαποῦν ἀληθινά τόν Χριστό. Καί, γιά νά ποῦμε τήν ἀλήθεια, ἀγαποῦν περισσότερο τόν ἑαυτό τους παρά τόν Χριστό. Γι᾿ αὐτό ὁ Κύριος λέει: «Καί ὅς οὐ λαμβάνει τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθεῖ ὀπίσω Μου οὐκ ἐστι Μου ἄξιος» (Ματθ. 10 :38). Ὁ πραγματικός φίλος μας φαίνεται στή δυστυχία μας. Ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος πού ἀγαπάει πραγματικά τό Χριστό: Στόν κόσμο αὐτό συμπορεύεται μέ τό Χριστό. Ἡ καρδιά του προσκολλᾶται σ᾿ Αὐτόν. Ὑπομένει μαζί Του ἀγόγγυστα τά πάθη καί τό σταυρό. Καί θά εἶναι στήν αἰωνιότητα ἀχώριστα πιά κοντά Του. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός λέει ἀπ᾿ τήν καρδιά του: «Ἐμοί δέ τό προσκολλᾶσθαι τῷ Θεῷ ἀγαθόν ἐστι» (Ψαλμ. 72 : 28).

ΣΤ' Ἡ ἀγάπη στόν πλησίον

Δεῖγμα τῆς ἀγάπης μας πρός τόν Θεό εἶναι ἡ ἀγάπη μας πρός τόν πλησίον. Ὅποιος ἀγαπάει εἰλικρινά τόν Θεό, αὐτός ἀγαπάει καί τόν πλησίον του. Ὅποιος ἀγαπάει πολύ ἕνα πρόσωπο, ἀγαπάει καί ἐκεῖνον πού συνδέεται μ᾿ αὐτό. Ἡ πηγή τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τό Θεό. Καί ἀντίστροφα, ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό φαίνεται ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον. Εἶναι φανερό λοιπόν ὅτι ὅποιος δέν ἀγαπάει τόν πλησίον του, δέν ἀγαπάει καί τόν Θεό, ὅπως διδάσκει ὁ Ἀπόστολος: «Ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τόν Θεόν, καί τόν ἀδελφόν αὐτοῦ μισεῖ, ψεύστης ἐστιν· ὁ γάρ μή ἀγαπῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ ὅν ἑώρακε, τόν Θεόν, ὅν οὐχ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν; Καί ταύτην τήν ἐντολήν ἔχομεν ἀπ᾿ Αὐτοῦ, ἵνα ὁ ἀγαπῶν τόν Θεόν ἀγαπᾶ καί τόν ἀδελφόν αὐτοῦ» (Α΄ Ἰω. Δ΄: 20-21).

Αὐτά εἶναι τά σημάδια τῆς ἀγάπης μας πρός τό Θεό.

Ἀγαπητοί χριστιανοί, ἄς ἀποστραφοῦμε τή ματαιότητα τοῦ κόσμου. Ἄς καθαρίσουμε τήν καρδιά μας μέ τή μετάνοια καί τή συντριβή, γιά νά κατοικήσει μέσα μας ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α’ Ἰω. Δ΄: 16).

Ὁ Θεός εἶναι τό ὕψιστο Ἀγαθό, ἀπό τό ὁποῖο πηγάζουν ὅλα τά ἀγαθά καί ἡ μακαριότητα.

Χωρίς τόν Θεό κάθε εὐτυχία εἶναι καταραμένη καί φτωχή, ἡ ζωή θάνατος, ἡ χαρά καί ἡ γλυκύτητα πίκρα. Μέ τόν Θεό καί ἡ δυστυχία εἶναι εὐτυχία, ἡ φτώχεια πλοῦτος, ἡ ἀδοξία δόξα, ἡ ἀτιμία τιμή, οἱ δοκιμασίες γεμάτες παρηγοριά. Χωρίς τόν Θεό δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξει ἀληθινή ἀνάπαυση, εἰρήνη καί παρηγοριά.

Γι᾿ αὐτό, νά Τόν ἀγαπᾶς σάν τό πιό μεγάλο σου ἀγαθό καί τήν πραγματική σου μακαριότητα.

Νά Τόν ἀγαπᾶς πάνω ἀπό κάθε δημιούργημα. Περισσότερο ἀπό τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου, τή γυναίκα καί τά παιδιά σου. Πάνω καί ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό σου. Σ᾿ Αὐτόν καί μόνο νά δώσεις τήν καρδιά σου, καί πιό πολύ ἀπό κάθε τί, Αὐτόν μόνο νά ἐπιθυμεῖς καί νά ποθεῖς. Γιατί ὁ Θεός εἶναι ἡ αἰώνια εὐτυχία σου, τό αἰώνιο ἀγαθό σου. Χωρίς Αὐτόν οὔτε στόν παρόντα κόσμο οὔτε στό μέλλοντα ὑπάρχει ζωή καί εὐτυχία.

Κάθε δημιούργημα τοῦ Θεοῦ εἶναι καλό, ἀλλά ὁ Δημιουργός εἶναι ἀσύγκριτα καλύτερος. Ἀγάπα λοιπόν καί ζήτα αὐτό τό ἴδιο Ἀγαθό, τό μόνο αὐθύπαρκτο, ἄναρχο, αἰώνιο, πανταχοῦ παρόν καί ἀναλλοίωτο, ἀπό τό ὁποῖο πλάστηκαν ἀριστοτεχνικά ὅλα τά δημιουργήματα.

(Ἀπό τό βιβλίο: “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”, Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ὠρωπός Ἀττική) 

Πηγή: alopsis.gr

Τί λέει το ιουδαϊκό Ταλμούδ για τον Χριστό μας;

Ο πόλεμος κατά των Χριστουγέννων...

13χρονη Ρωσίδα στο Βερολίνο απήχθη και βιάζονταν για 30 ώρες από 3 "πρόσφυγες"...

Ολλανδία: Έφηβος Αφρικανός πρόσφυγας δίνει μαθήματα πολυπολιτισμού σε καθηγητή του με σπασμένο χέρι.

Ο έφηβος πιάστηκε στα χέρια με τον καθηγητή του, οι άλλοι βιντεοσκοπούν και γελάνε, επίσης κάποιος φωνάζει στον έφηβο, ''τέλειωσε τον''... Κανείς δεν υπερασπίζεται τον καθηγητή που έχει ένα σπασμένο χέρι, κανείς δεν παρεμβαίνει να σώσει τον καθηγητή.

Ρουμάνοι γέροντες προειδοποιούν για την παναίρεση του Οικουμενισμού.

Απόψεις και θέσεις Ρουμάνων Γερόντων για τον οικουμενισμό!

ΤΟ ΟΛΟΚΑΎΤΩΜΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 1917-87 ΚΑΙ Ο ΘΡΊΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!

Έργα και ημέρες του κομμουνιστικού κόμματος σοβιετικής ένωσης. Διωγμοί, σφαγές, βιασμοί, μαρτύρια, πνιγμοί, Επισκόπων, Ιερέων Διακόνων, Μοναχών και Μοναζουσών, αντρών, γυναικών και παιδιών ακόμη που ομολογούσαν την πίστη τους στον Κύριο μας Ιησού Χριστό. 

Τελικώς οι πατερούληδες των εργατών, Λένιν, Στάλιν, Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Καμένεφ, πέθαναν, έγιναν σκόνη και σκουλήκια, αλλά η ένδοξη και Μαρτυρική Ορθοδοξία έλαμψε και πάλι και οι Ρώσοι βρίσκουν και πάλι τον πολύτιμο μαργαρίτη που 70 χρόνια κομμουνιστικών διωγμών δεν κατάφεραν να τον βγάλουν από την ρωσική ψυχή.

Τι είναι ο Πολιτιστικός Μαρξισμός.

Ένα ενδιαφέρον ντοκυμανταίρ με το οποίο το ιστολόγιο μας δεν συμφωνει απαραίτητα ως προς την μετάφραση των υποτίτλων του, αλλά το παρουσιάζει για συζήτηση και προβληματισμό.

Κραυγή απόγνωσης από 16χρονη Γερμανίδα: "Σας παρακαλώ προστατέψτε τις γυναίκες και τα παιδιά''.

Περί των Ψαλμών-Μεγάλου Βασιλείου.

 

 

Το βιβλίο των Ψαλμών προφητεύει τα μέλλοντα∙ υπενθυμίζει τα παρελθόντα∙ θεσπίζει νόμους για τη ζωή∙ υποδεικνύει όσα πρέπει να πράξουμε και με ένα λόγο είναι κοινό ταμείο καλών διδαγμάτων που προμηθεύει στον καθένα το κατάλληλο σύμφωνα με τη σπουδή του.

Διότι και τα παλαιά τραύματα των ψυχών θεραπεύει και στο νεοτραυματισθέντα αποδίδει γρήγορα τη θεραπεία∙ και το άρρωστο περιποιείται και το υγειές προφυλάσσει και γενικώς ξεριζώνει, όσο είναι δυνατό, τα πάθη, τα οποία κατατυραννούν ποικιλοτρόπως στη ζωή τις ψυχές των ανθρώπων∙ και τούτο με κάποια μελωδική ψυχαγωγία και ευχαρίστηση που γεννά αγνή σκέψη.

Τι έκανε λοιπόν το Πνεύμα το άγιο βλέποντας ότι το ανθρώπινο γένος δύσκολα οδηγείται προς την αρετή, και ότι εμείς εξ αιτίας της ροπής προς την ηδονή παραμελούμε τον ορθό βίο; Ανέμιξε με τις αλήθειες της πίστεως την τέρψη της μελωδίας, ώστε να δεχόμαστε χωρίς αντίδραση την ωφέλεια των λόγων που θα ακούονται γλυκά και απαλά.

Έτσι και οι σοφοί ιατροί προσφέρουν και τα πικρότερα φάρμακα να τα πιούν δύσκολοι ασθενείς αλείφοντες πολλάκις το ποτήρι ολόγυρα με μέλι.

 

Γι’ αυτό επινοήθησαν τα αρμονικά αυτά άσματα των Ψαλμών, ώστε και τα παιδιά, ή γενικώς και οι ανώριμοι στο ήθος να φαίνονται μεν ότι ψάλλουν, στην πραγματικότητα όμως να μορφώνονται ψυχικώς (…) Και ένα κανείς, από εκείνους που γίνονται θηρία ανήμερα από το θυμό, αρχίσει να λέγει τους ψαλμούς, αμέσως φεύγει η αγριότητα από την ψυχή του, διότι την αποκοίμισε με τη μελωδία.

 

 

 

Ο Ψαλμός γαληνεύει τις ψυχές, τις βραβεύει με ειρήνη, καθησυχάζει τους θορύβους και τα κύματα των λογισμών . Μαλακώνει την τάση της ψυχής για θυμό και σωφρονίζει την ακολασία της. Ο Ψαλμός συσφίγγει τη φιλία∙ ενώνει τα χωρισμένα∙ συμφιλιώνει τους εχθρούς. Διότι ποιός δύναται ακόμη να θεωρεί εχθρό εκείνον με τον οποίο ύψωσε την ίδια φωνή προς το Θεό; Ώστε η ψαλμωδία χορηγεί και το μέγιστο αγαθό, την αγάπη, διότι επινόησε ως συνδετικό κρίκο για την ένωση την από κοινού ψαλμωδία και συναρμόζει το λαό στη συμφωνία ενός χορού.

Ο ψαλμός πρέπει σε φυγή τους δαίμονες, επιφέρει τη βοήθεια των αγγέλων∙ είναι όπλο στους φόβους της νύχτας και ανάπαυση στους κόπους της ημέρας∙ ασφάλεια για τα νήπια∙ κόσμημα για τους ακμαίους στην ηλικία άνδρες∙ παρηγοριά για τους πρεσβυτέρους∙ στολίδι πάρα πολύ ταιριαστό για τις γυναίκες. Κατοικίζει τις ερήμους, σωφρονίζει τις συγκεντρώσεις∙ είναι βάση για τους αρχαρίους, αύξηση αυτών που προκόπτουν, στήριγμα των τελείων, φωνή της Εκκλησίας. Αυτός λαμπρύνει τις εορτές, αυτός προξενεί την κατά Θεό λύπη. Διότι ο Ψαλμός εξάγει δάκρυ και από πέτρινη καρδιά.

Ο Ψαλμός είναι το έργο των αγγέλων, το ουράνιο πολίτευμα, το πνευματικό θυμίαμα. Ω τι σοφή επινόηση του διδασκάλου, ο οποίος επινόησε να ψάλλουμε και συγχρόνως να μαθαίνουμε τα ωφέλιμα!
 

Για το λόγο αυτόν και κάπως βαθύτερα εγχαράσσονται τα διδάγματα στις ψυχές. Διότι μάθημα που έγινε με βία δεν είναι δυνατό να παραμείνει, όσα όμως εισέρχονται με ευχαρίστηση και χάρη, κάπως σταθερότατα κατοικούν στις ψυχές μας. Διότι τι δέ δύνασαι να μάθεις από εδώ; Δεν μαθαίνεις τη μεγαλοπρέπεια της ανδρείας; την ακρίβεια της δικαιοσύνης; τη σεμνότητα της σωφροσύνης; την τελειότητα της φρονήσεως; τον τρόπο της μετανοίας; τα μέτρα της υπομονής; και οτιδήποτε πείς από τα αγαθά;

 

Εδώ ενυπάρχει τέλεια θεολογία∙ πρόρρηση της ενανθρωπίσεως του Χριστού∙ απειλή της κρίσεως∙ η ελπίδα της Αναστάσεως∙ ο φόβος της κολάσεως∙ οι υποσχέσεις για τη δόξα∙ αποκαλύψεις μυστηρίων. ‘Ολα είναι αποθησαυρισμένα στο βιβλίο των Ψαλμών ως σε κάποιο μεγάλο και κοινό θησαυροφυλάκιο.

Αποσπάσματα από την Ομιλία εις τον πρώτον Ψαλμόν,σε νεοελληνική απόδοση(ΒΕΠΕΣ,τόμ, 52,σελ.11-12 Μigne.PG.τομ. 29,στ. 212-213)

Από το βιβλιαράκι: ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙ, ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr

Αββά, τι να κάνω που χάνεται η ψυχή μου;

Ευεργετινός (ήτοι Συναγωγή των θεοφθόγγων ρημάτων και διδασκαλιών των Θεοφόρων και Αγίων Πατέρων)

 

Ένας αδελφός πήγε στο όρος της Φέρμης, στον μεγάλο γέροντα, και του είπε: «Αββά, τι να κάνω που χάνεται η ψυχή μου;».

«Γιατί, παιδί μου;» τον ρώτησε ο γέροντας.

Ο αδελφός αποκρίθηκε: «Όταν ήμουν στον κόσμο, έκανα στ’ αλήθεια πολλές νηστείες και αγρυπνίες και είχα μέσα μου πολλή κατάνυξη και θέρμη. Τώρα όμως (εννοεί τώρα, που έγινα μοναχός) δεν βλέπω μέσα μου κανένα καλό».

«Πίστεψέ με, παιδί μου», του είπε ο γέροντας, «όσα έκανες όταν ήσουν στον κόσμο, τα έκανες επειδή η κενοδοξία και ο έπαινος των ανθρώπων έβαζαν μέσα σου αυτή την προθυμία, ο Θεός όμως δεν τα δεχόταν. Γι’ αυτό ούτε ο σατανάς σε πολεμούσε, γιατί δεν τον ένοιαζε να κόψει την προθυμία σου, αφού δεν είχες καμία ωφέλεια από αυτήν...

Τώρα όμως, που είδε ότι έγινες στρατιώτης του Χριστού και βγήκες να τον πολεμήσεις, πήρε και αυτός τα όπλα εναντίον σου. Πλην όμως στον Θεό αρέσει ο ένας ψαλμός που λες τώρα με κατάνυξη, παρά οι χίλιοι που έλεγες στον κόσμο· και δέχεται ο Θεός τη λίγη τωρινή νηστεία σου περισσότερο από τις εβδομάδες που νήστευες στον κόσμο...».
 

Ο αδελφός απάντησε: «Καθόλου δεν νηστεύω τώρα, αλλά όλα τα καλά που είχα στον κόσμο έφυγαν από εμένα».

 

Και ο γέροντας του είπε: «Αδελφέ, σου φτάνει αυτό που έχεις. Μόνο κάνε υπομονή, και καλά είσαι».

Καθώς όμως ο αδελφός επέμενε και έλεγε: «Αλήθεια, αββά, χάνεται η ψυχή μου», ο γέροντας του είπε:
 

«Πίστεψε, αδελφέ, δεν ήθελα να σου το πω, για να μη βλαφτεί ο λογισμός σου. Επειδή όμως βλέπω ότι ο σατανάς σε έριξε σε αποθάρρυνση, σου λέω:
 

Το ότι νομίζεις πως όταν ήσουν στον κόσμο έκανες καλά και είχες καλή ζωή, είναι υπερηφάνεια. Έτσι νόμιζε και ο Φαρισαίος και έχασε όλα τα καλά που είχε κάνει.
 

Επίσης, το ότι τώρα πιστεύεις πως τίποτε καλό δεν κάνεις, σου φτάνει, αδελφέ, για να σωθείς, γιατί είναι ταπείνωση. Έτσι δικαιώθηκε και ο τελώνης, χωρίς να κάνει κανένα καλό.
 

Γιατί στον Θεό είναι πιο αρεστός ένας άνθρωπος αμαρτωλός και αμελής με συντριβή καρδιάς και ταπείνωση, παρά εκείνος που κάνει πολλά καλά και έχει την ιδέα ότι γενικά κάνει κάτι καλό».
 

Ο αδελφός ωφελήθηκε πάρα πολύ και έβαλε μετάνοια στον γέροντα λέγοντας:
 

«Σήμερα, αββά, σώθηκε η ψυχή μου με τη βοήθειά σου».

Ευεργετινός, "Η ταπεινοφροσύνη είναι εντελώς ανίκητη από τους δαίμονες", υπ. 44, τόμος Α΄, Το Περιβόλι της Παναγίας.

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr

Υπατία, Σκυθόπολη, Ιππόδρομος.

Η φιλόσοφος Υπατία.

Ο Π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ.

Μαχαίρωσε 22 ετών κοπέλα.

Αναστάτωση στην σουηδική πόλη Molndal, των 60.000 κατοίκων, κοντά στο Γκέτεμποργκ, μετά την δολοφονία της 22χρονης Alexandra Mezher, που ήταν εργαζόμενη σε κέντρο φιλοξενίας προσφύγων, από 15χρονο πρόσφυγα.

Ένας 15χρονος πρόσφυγας, που διέμενε προσωρινά σε κέντρο φιλοξενίας στην πόλη Molndal στη Σουηδία, μαχαίρωσε μέχρι θανάτου την 22χρονη εργαζόμενη Alexandra Mezher. Το περιστατικό συνέβη λίγο πριν τις 8:00 το πρωί (τοπική ώρα) της Δευτέρας και η άτυχη κοπέλα μεταφέρθηκε αμέσως σε νοσοκομείο του Γκέτεμποργκ, αλλά, τελικά υπέκυψε.

Ο 15χρονος πρόσφυγας συνελήφθη, ενώ σύμφωνα με δηλώσεις εκπροσώπου της τοπικής αστυνομίας, δύο αγόρια, που επίσης φιλοξενούνται στο ίδιο κέντρο, τον ακινητοποίησαν προτού επιτεθεί και σε άλλα άτομα.

Η νεαρή κοπέλα, με καταγωγή από τον Λίβανο και με σουηδική υπηκοότητα, ζούσε με την οικογένειά της στην πόλη και εργαζόταν μόλις λίγους μήνες στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στο οποίο διαμένουν δέκα ανήλικα παιδιά ηλικίας 14 μέχρι 17 ετών, που έχουν φτάσει στην χώρα χωρίς τους γονείς τους ή κάποιον ενήλικα συνοδό και έχουν καταθέσει αιτήσεις χορήγησης ασύλου.

Η δολοφονία της νεαρής κοπέλας έγινε σε μια χρονική στιγμή που ο αρχηγός της αστυνομίας στη χώρα Dan Eliasson έχει κάνει έκκληση για επιπλέον 4.100 αστυνομικούς και για αύξηση των οικονομικών πόρων, καθώς ισχυρίζεται ότι έχουν αυξηθεί οι εντάσεις στα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων. Σύμφωνα με το Γραφείο Μετανάστευσης στη Σουηδία οι απειλές και τα περιστατικά βίας σε κέντρα φιλοξενίας προσφύγων έχουν διπλασιαστεί μέσα σε ένα χρόνο.

Η αστυνομία της Στοκχόλμης έχει προειδοποιήσει για συμμορίες που αποτελούνται, κυρίως, από νεαρούς Μαροκινούς και δρουν σε σιδηροδρομικούς σταθμούς της πρωτεύουσας. Τα άτομα αυτά κλέβουν τους περαστικούς και παρενοχλούν σεξουαλικά νεαρά κορίτσια ενώ συχνά έχουν αναφερθεί επιθέσεις και σε φρουρούς ασφαλείας.

Το 2014 καταγράφηκαν 148 περιστατικά βίας σε καταυλισμούς προσφύγων σε όλη την Σουηδία ενώ το 2015 τα περιστατικά αυτά αυξήθηκαν σε 322!

Η Σουηδία με πληθυσμό 9,8 εκατομμύρια κατοίκους, μόνο το 2015 υποδέχτηκε 160.000 πρόσφυγες και έχει κάνει πιο αυστηρή την σχετική νομοθεσία σε μια προσπάθεια να περιορίσει την ροή προσφύγων στην χώρα.

Πηγή: stoxos.gr

Ομιλία του πατρός Γ.Μεταλληνού περί του παλαιού ημερολογίου και του οικουμενισμού.

Μία ενδιαφέρουσα ομιλία του π. Γεωργίου Μεταλληνού. Ακούστε προσεκτικά τί λέει...

Ένα μήνυμα για όλους μας.

Μία κοπέλα μας διδάσκει αυτά που που θα έπρεπε να ακούμε από τους ποιμένες... Κι όμως αυτά που μας λέει τα έχει πει πιο παλιά... ο απόστολος Παύλος! Εμείς οι υπερορθόδοξοι σίγουρα δεν έχουμε ανοίξει την Αγία Γραφή για να το ξέρουμε αυτό, οπότε αυτό το βίντεο ίσως μας κάνει να την ανοίξουμε τώρα.

ΚΟΠΕΛΕΣ ΜΕΤΑΝΟΟΥΝ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ.

NEOMAΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ.

ΘΕΟΣΗΜΕΙΑ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΟΖΕΒΙΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΟΥ.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΟΖΕΒΙΤΗΣ, ΙΕΡΕΣ ΑΠΟΔΗΜΙΕΣ.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χοζεβίτης ήταν ένας ευαίσθητος Ιερομόναχος στα θέματα ορθοδόξου πίστεως. Έτσι λόγω των οικουμενιστικών ανοιγμάτων του Πατριαρχείου Ιερουσαλήμ διέκοψε εκκλησιαστική κοινωνία μετ' αυτού και κοιμήθηκε οσιακώς εν τη ορθοδόξω ομολογία.

Αιώνιο παράδειγμα ομολογίας και ταπεινώσεως!

 

 

Διάλογος με τον Θεοδόσιο, τον επίσκοπο Καισαρείας Βιθυνίας, κατά την πρώτη του εξορία στο φρούριο της Βιζύης της Θράκης. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, μέγας θεολόγος και Πατήρ της Εκκλησίας, ωμολόγησε την Ορθόδο­ξο Πίστι σε μία εποχή που παρουσιάζει πολλές ο­μοιότητες με την ιδική μας. Η πολιτική των τότε αυ­τοκρατόρων απέβλεπε σε πολιτικοκοινωνικές ενοποιήσεις σαν τις σημερινές. Ως πρόσφορο μέσον για την πραγματοποίησί τους θεωρήθηκε η υποστήριξις της αιρέσεως του Μονοθελητισμού. Είχαν χρησιμοποιη­θή και εκκλησιαστικοί άνδρες, οι οποίοι υποστήριζαν την αίρεσι χάριν των κοσμικών αυτών σκοπιμοτήτων. Είχαν πιστεύσει ότι ασκούν τάχα κάποια εκκλησια­στική οικονομία. 

 

Δυστυχώς, όλοι σχεδόν οι πατριαρ­χικοί θρόνοι είχαν πέσει στην αίρεσι του Μονοθελη­τισμού. Η Ορθόδοξος Πίστις ζούσε μόνο στην συνεί­δησι του πιστού λαού και εκφραζόταν με το στόμα των ελαχίστων Ομολογητών, οι οποίοι την εστερέω­σαν με το μαρτύριό τους. Την εποχή αυτή ο άγιος Μάξιμος είχε διαδραμα­τίσει πρωτεύοντα ρόλο για την συγκρότησι της ορθο­δόξου τοπικής Συνόδου της Ρώμης (649), η οποία κα­τεδίκασε τον Μονοθελητισμό. Για τον λόγο αυτό ευρίσκεται εξόριστος στην Βιζύη της Θράκης. Έχει διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία με τους πα­τριαρχικούς θρόνους της Ανατολής, επειδή έχουν εκ­πέσει στην αίρεσι. Η αναφορά του είναι στην ορθο­δοξούσα τότε Ρώμη και στον Ομολογητή άγιο, Πάπα Μαρτίνο. Με σκοπό να μεταβάλλουν την γνώμη του και να τον προσεταιρισθούν, ο επίσκοπος Θεοδόσιος και οι αυτοκρατορικοί απεσταλμένοι τον επισκέπτονται στην Βιζύη και διεξάγουν τον κατωτέρω διάλογο.

Ο Άγιος με αταλάντευτη σταθερότητα διακρίνει την αλήθεια από την αίρεσι, το φως από το σκότος, και με γνώμονα την διδασκαλία των αγίων Αποστόλων και Πατέρων ανασκευάζει τα επιχειρήματα των μονοθελητών συνομιλητών του. Είναι συγκινητική η ταπείνω­σις του Αγίου που συνοδεύει όλες τους τις εκφράσεις και κινήσεις, ακόμη και την ώρα που η αδικία εναντίον του είναι κατάφωρη. Προφανώς, ο φόβος του Θεού, η σταθερή ομολογία και η αληθινή ταπείνωσις συνιστούν το ιερό τρίπτυχο που χαρακτηρίζει κάθε Ορθόδοξο ομολογία. 

 

 

 

Ο διάλογος του αγίου Μαξίμου στον τόπο της εξορίας του με τους συγκλητικούς άρχοντες και με τους επισκόπους της Κωνσταντινουπόλεως είναι ένα κλασικό πλέον κείμενο, στο οποίο φανερώνει τις γνή­σια Ορθόδοξες και εκκλησιαστικές προϋποθέσεις του Αγίου και τις αιρετικές και κοσμικές αντίστοιχα των συνομιλητών του. Παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από αυτόν τον διάλογο, επειδή πιστεύουμε ότι θα βοηθή­ση τον λαό του Θεού να αντιληφθή ποιοι είναι σε κά­θε εποχή οι εκφρασταί της Πίστεώς του, αλλά και να δώσουμε αφορμές θεολογικής αυτοκριτικής σε όσους λόγω της εκκλησιαστικής τους ευθύνης ευρίσκονται μπροστά σε προφανή κίνδυνο να αθετήσουν και σήμε­ρα την ακρίβεια της αγίας Ορθοδόξου Πίστεως λόγω άλλων σκοπιμοτήτων. 

 

Στις 24 του μηνός Αυγούστου, της 14ης επινεμή­σεως που μόλις τώρα πέρασε, επισκέφθηκε τον αββά Μάξιμο στον τόπο της εξορίας του, δηλαδή στο κά­στρο της Βιζύης, ο προρρηθείς επίσκοπος Θεοδόσιος, σταλμένος όπως είπε από τον ίδιο τον πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως Πέτρο. Και μαζί του οι ύπατοι Παύλος και Θεοδόσιος, σταλμένοι όπως είπαν κι αυ­τοί από τον βασιλέα. Είχαν μαζί τους, καθώς φαίνε­ται, και τον επίσκοπο Βιζύης. Και λέγει ο Θεοδόσιος ο Επίσκοπος: 

 

ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ: Παρακαλούν μέσω ημών ο βασι­λεύς και ο πατριάρχης, να μάθουν από σένα ποια εί­ναι η αιτία που δεν έχεις κοινωνία με τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Γνωρίζετε τις καινοτομίες που έγιναν από την επινέμησι του περασμένου κύκλου, οι οποίες άρχισαν από την Αλεξάνδρεια με τα εννέα κεφάλαια που εξέθεσε ο Κύρος, αυτός που δεν ξέρω πως έγινε πατριάρχης της πόλεως εκείνης, και που επικυρώθηκαν από τον θρόνο της Κων/πόλεως. Γνωρίζετε επίσης και τις άλλες αλλοιώσεις, τις προσθήκες και τις αφαιρέσεις, που έγιναν συνοδικά από τους προεδρεύσαντας στην Εκκλησία των Βυζαντινών. Εν­νοώ τον Σέργιο, τον Πύρρο και τον Παύλο. Και αυτές τις καινοτομίες τις γνωρίζει όλη η οικουμένη. Γι' αυ­τήν την αιτία δεν έχω κοινωνία, ο δούλος σας, με την Εκκλησία της Κων/πόλεως. Ας αρθούν τα εμπόδια που μπήκαν από τους παραπάνω άνδρες, και μαζί μ' αυτά κι αυτοί που τά 'βαλαν, όπως είπε ο Θεός: «και τους λίθους εκ της οδού διαρρίψατε» (Ιερεμ. 50, 26). Έτσι, βρίσκοντας την οδό του Ευαγγελίου όπως ήταν πρώτα, λεία και ομαλή και ελεύθερη από κάθε α­κανθώδη αιρετική κακία, θα την βαδίζω χωρίς να μου χρειάζεται καμμία ανθρώπινη προτροπή. Μέχρις ότου όμως οι πατριάρχαι της Κων/πόλεως καυχώ­νται για τα τεθέντα εμπόδια και γι' αυτούς που τα έβα­λαν, δεν υπάρχει κανένας λόγος ή τρόπος που να με πείση να έχω κοινωνία με αυτούς. 

 

ΘΕΟΔ.: Μα τι κακό λοιπόν ομολογούμε, ώστε να χωρισθής από την κοινωνία μαζί μας; 

 

 

 

Τμήμα του ιερού λειψάνου εκ της αγίας χειρός, του αγίου Μαξίμου του ομολογητού. Αυτήν την χείρα του έκοψαν με μαχαίρι διότι υποστήριξε, γράφοντας, την Χριστιανική αλήθεια.

ΜΑΞΙΜΟΣ: Επειδή λέγετε ότι ο Θεός και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός έχει μία ενέργεια της Θεότητος και ανθρωπότητός του. Έτσι συγχέετε τον λόγο της θεολογίας με τον λόγο της οικονομίας. Και πάλι, υιοθετώντας άλλη καινοτομία, αφαιρεί­τε εξ ολοκλήρου όλα τα γνωριστικά και συστατικά (στοιχεία) της θεότητος και ανθρωπότητος του Χρι­στού, θεσπίζοντας με νόμους και τύπους, ότι δεν πρέ­πει να λέγεται γι' Αυτόν, ούτε μία ούτε δύο θελήσεις ή ενέργειες. Αυτό είναι πράγμα ανυπόστατο, διότι οι άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν μεγαλοφώνως ότι: «Αυτό που δεν έχει καμμιά δύναμι, ούτε υπάρχει ούτε είναι κάτι ούτε έχει καμμία εντελώς θέσι». 

 

ΘΕΟΔ.: Μη παίρνης σαν κύριο δόγμα, αυτό που γίνεται από οικονομία. 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Αν δεν είναι κύριο δόγμα για όσους το δέ­χονται, για ποιο λόγο με παραδώσατε ανέντιμα σε βάρβαρα και άθεα έθνη; Για ποιο λόγο καταδικάσθη­κα να μένω στη Βιζύη, και οι σύνδουλοί μου, ο ένας στην Πέρβερι κι ο άλλος στην Μεσήμβρια; Και ποιος πιστός δέχεται την οικονομία που κάνει να σιγήσουν τα λόγια, τα οποία οικονόμησε ο των όλων Θεός να ειπωθούν από τους αποστόλους και τους προφήτας και διδασκάλους; 

 

Κι ας ιδούμε, μεγάλε κύ­ριε, σε ποιο κακό καταλήγει το θέμα αυτό, αν το καλο­εξετάσουμε. Διότι ο Θεός έβαλε στην Εκκλησία, πρώ­τον μεν τους αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, για να καταρτίζωνται οι πιστοί, λέγοντας στο Ευαγγέλιο προς τους αποστόλους και μέσω αυτών προς τους μεταγενεστέρους «Ο υμίν λέγω, πάσι λέ­γω», και πάλι «ο δεχόμενος υμάς εμέ δέχεται, και ο α­θετών υμάς, εμέ αθετεί». Είναι λοιπόν φανερό και ανα­ντίρρητο, ότι αυτός που δεν δέχεται τους αποστόλους και τους προφήτας και διδασκάλους και δεν υπολογί­ζει τα λόγια τους, δεν υπολογίζει τον ίδιο το Χριστό. Ας εξετάσουμε δε και κάτι άλλο. Ο Θεός διάλεξε και κατέστησε αποστόλους, προφήτας και διδασκά­λους, προς τον καταρτισμό των πιστών. Αντίθετα, ο διάβολος διάλεξε και ξεσήκωσε ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκάλους, για να πολεμηθή και ο παλαιός νόμος και ο ευαγγελικός. Μοναδικούς δε ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκάλους εννοώ τους αιρετικούς, των οποίων είναι διεστραμμένοι οι λόγοι και οι λογισμοί. 

 

Όπως ακριβώς λοιπόν αυτός που δέχεται τους αληθι­νούς αποστόλους και προφήτας και διδασκάλους, δέ­χεται τον Θεό, έτσι και αυτός που δέχεται τους ψευδα­ποστόλους και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκά­λους, δέχεται τον διάβολο. Αυτός λοιπόν που βάζει τους αγίους μαζί με τους βδελυρούς και ακαθάρτους αιρετικούς (δεχθήτε τα λόγια μου, λέγω την αλήθεια), προφανώς βάζει στην ίδια μοίρα τον Θεό μαζί με τον διάβολο. 

 

Αν λοιπόν εξετάζοντας τις καινοτομίες που έγι­ναν τώρα στα χρόνια μας, τις βρίσκουμε να έχουν κα­ταντήσει σ' αυτό το πιο ακραίο κακό, προσέξτε μή­πως, ενώ προφασιζόμαστε την ειρήνη, βρεθούμε να νοσούμε και να κηρύττουμε την αποστασία, η οποία θα είναι, κατά τον θείο απόστολο, πρόδρομος της πα­ρουσίας του Αντιχρίστου. Αυτά σας τα είπα χωρίς κανένα δισταγμό, κύριοί μου, για να λυπηθήτε τους ε­αυτούς σας κι εμάς. 

 

Με συμβουλεύετε επίσης να έλθω να κοινωνήσω με την Εκκλησία στην οποία τέτοια κηρύσσονται, ε­νώ έχω άλλα γραμμένα στο βιβλίο της καρδιάς μου, και να γίνω κοινωνός μ' αυτούς που νομίζουν ότι στρέφονται εναντίον του διαβόλου με την βοήθεια του Θεού, ενώ στην πραγματικότητα στρέφονται ενα­ντίον του Θεού; Να μη δώση Ο Θεός, που γεννήθηκε για μένα χωρίς αμαρτία! Και αφού τους έβαλε μετάνοια, είπε: 

 

 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Οτιδήποτε έχετε διαταγή να κάνετε στο δούλο σας, σας λέγω κάμετέ το. Εγώ πάντως ουδέπο­τε θα γίνω συγκοινωνός μ' αυτούς που δέχονται αυτές τις καινοτομίες. Μόλις τα άκουσαν εκείνοι αυτά, πάγωσαν. Έβαλαν κάτω τα κεφάλια τους και εσιώπησαν για αρκετή ώρα. Σήκωσε κάποια στιγμή το κεφάλι του ο επίσκοπος Θεοδόσιος, κύτταξε προς τον αββά Μάξιμο και είπε: 

 

ΘΕΟΔ.: Σου λέμε λοιπόν εμείς πως, εάν εσύ κοι­νωνήσης, ο δεσπότης μας ο βασιλεύς θα ελαφρύνη τον Τύπο. 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Η απόστασις που μας χωρίζει είναι ακόμη μεγάλη. Τι θα κάνουμε με το δόγμα του ενός θελήμα­τος που επικυρώθηκε συνοδικά από τον Σέργιο και τον Πύρρο για την αναίρεσι κάθε ενέργειας; 

 

ΘΕΟΔ.: Εκείνο το χαρτί καταστράφηκε και αχρη­στεύθηκε. 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Το έσβησαν από τους πέτρινους τοίχους, όχι όμως κι από τις νοερές ψυχές. Ας δεχθούν την καταδίκη του που έγινε συνοδικά στην Ρώμη με ευσε­βή δόγματα και κανόνες, και τότε θα λυθή το μεσότοι­χο και δεν θάχουμε ανάγκη από συμβουλές. 

 

ΘΕΟΔ.: Δεν έχει ισχύ η σύνοδος της Ρώμης, γιατί έγινε χωρίς την διαταγή του βασιλέως. 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Αν οι διαταγές των βασιλέων δίνουν κύ­ρος στις προγενέστερες συνόδους και όχι η ευσεβής πίστις, ας δεχθούν και τις συνόδους που έγιναν ενα­ντίον του ομοουσίου, μια και έγιναν με εντολή των βασιλέων. Και ποιος κανόνας ορίζει να είναι έγκυρες μόνο εκείνες οι σύνοδοι που συνεκλήθησαν με εντολή βασιλέως ή οπωσδήποτε όλες οι σύνοδοι να συγ­καλούνται κατόπιν βασιλικής διαταγής; Ο ευσεβής κανών της Εκκλησίας γνωρίζει ως άγιες και έγκυρες εκείνες τις συνόδους, τις οποίες διακρίνει η ορθότης των δογμάτων. 

 

ΘΕΟΔ.: Όπως τα λες είναι, η ορθότης των δογμά­των δίνει κύρος στις συνόδους. Τι λοιπόν; Δεν πρέπει καθόλου να λέμε μία ενέργεια στον Χριστό; 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Σύμφωνα με την αγία Γραφή και τους α­γίους Πατέρας τίποτα τέτοιο δεν παρελάβαμε να λέμε. Αλλά, όπως ακριβώς παρελάβαμε να πιστεύωμε για το Χριστό δύο φύσεις, αυτές από τις οποίες απαρτίζε­ται, έτσι μας επετράπη να πιστεύω με και να ομολογούμε και τις φυσικές Του θελήσεις και ενέργειες που υπάρχουν καταλλήλως σ' αυτόν, αφού αυτός ο ίδιος είναι εκ φύσεως Θεός μαζί και άνθρωπος. 

 

 

 

ΘΕΟΔ.: Πράγματι, κύριε, και εμείς ομολογούμε και τις φύσεις και τις διάφορες ενέργειες, δηλαδή και την θεία και την ανθρωπίνη. και ότι η θεότης του εί­ναι θελητική και η ανθρωπότης του θελητική. επειδή η ψυχή του δεν ήταν χωρίς θέλησι. Αλλά για να μη χάνουμε τον καιρό μας εδώ, ό,τι κι αν είπαν οι Πατέ­ρες το ομολογώ, και μάλιστα το κάνω και εγγράφως (δηλαδή), δύο φύσεις και δύο θελήματα και δύο ενέρ­γειες. Έλα λοιπόν να κοινωνήσης μαζί μας και να γί­νη η ένωσις. 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Δέσποτα, δεν τολμώ να δεχθώ εγώ έγγρα­φη συγκατάθεσι από σας γι' αυτό το πράγμα, διότι εί­μαι απλός μοναχός. Αν όμως ο Θεός σας έφερε σε κα­τάνυξι, ώστε να δεχθήτε τους λόγους των αγίων Πατέ­ρων, να ενεργήσετε όπως απαιτούν οι κανόνες. Να στείλετε, δηλαδή, περί τούτου έγγραφο προς τον επί­σκοπο Ρώμης, ο βασιλεύς και ο Πατριάρχης και η πε­ρί αυτόν σύνοδος. Εγώ πάντως ούτε κι αν γίνουν αυ­τά θα κοινωνήσω, επειδή οι αναθεματισθέντες αναφέ­ρονται στην αγία αναφορά. Διότι φοβάμαι το κατά­κριμα του αναθέματος. 

 

ΘΕΟΔ.: Ο Θεός γνωρίζει ότι δεν σε κατηγορώ που φοβάσαι, αλλά ούτε και κανένας άλλος. Για το ό­νομα όμως του Κυρίου, πες μας την γνώμη σου, εάν είναι δυνατόν να γίνη αυτό (δηλ. να αρθή το ανάθεμα ήδη αποθανόντος αιρετικού). 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Ποια γνώμη μπορώ να σας δώσω γι' αυτό; Πηγαίνετε, ψάξτε να βρήτε αν ποτέ έχει γίνει κάτι τέ­τοιο και ελευθερώθηκε κανείς μετά θάνατον από το έγκλημα για την πίστι, κι από το κατάκριμα που έχει εξαγορευθή εναντίον του. Πρέπει να καταδεχθούν ο βασιλεύς και ο Πατριάρχης να μιμηθούν την συγκα­τάβασι του Θεού. και ο μεν να κάνει παρακλητική κέ­λευσι, ο δε συνοδική δέησι προς τον πάπα της Ρώμης. Χωρίς αμφιβολία, αν βρεθή κάποιος τρόπος εκκλη­σιαστικός που να το επιτρέπη αυτό για την σωστή ομολογία της πίστεως, θα συμφωνήση περί αυτού μαζί σας. 

 

ΘΕΟΔ.: Αυτό θα γίνη οπωσδήποτε, αλλά δος μου τον λόγο σου ότι, εάν στείλουν εμένα, θα έλθης μαζί μου.

 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Δέσποτα, σου είναι πιο συμφέρον να πά­ρης μαζί σου τον σύνδουλο μου που είναι στη Μεσημβρία, παρά εμένα. Εκείνος και την γλώσσα γνωρίζει και τον σέβονται πολύ, μια και τόσα χρόνια τιμωρεί­ται για τον Θεό και για την ορθή πίστι που κρατεί ο θρόνος τους. 

 

ΘΕΟΔ.: Έχουμε μεταξύ μας κάτι μικροδιαφορές, και δεν μου είναι τόσο ευχάριστο να πάω μαζί του. 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Δέσποτα, αφού νομίζετε ότι πρέπει να γίνη αυτό, ας γίνη όπως αποφασίζετε. εγώ σας ακολουθώ όπου θέλετε. Μετά από αυτό σηκώθηκαν όλοι επάνω χα­ρούμενοι και με δάκρυα στα μάτια. Έβαλαν με­τάνοια και έγινε προσευχή. Και κάθε ένας τους ασπάσθηκε τα άγια Ευαγγέλια, και τον Τίμιο Σταυρό, και την εικόνα του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, και της Δεσποίνης ημών Παναγίας Θεοτόκου της Μητέρας Του, αφού έ­βαλαν επάνω και τα χέρια τους προς βεβαίωσι των συμφωνηθέντων. Αφού ειπώθηκαν αυτά, ό­ταν ασπάζονταν μεταξύ τους είπε ο ύπατος Θεο­δόσιος: 

 

ΘΕΟΔ.: Να λοιπόν, έγιναν όλα καλά. Άρα γε θα καταδεχθή ο βασιλεύς να κάνη παρακλητική κέλευσι; 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Οπωσδήποτε θα κάνη, εάν θέλη να είναι μιμητής του Θεού και να ταπεινωθή μαζί Του για την κοινή σωτηρία όλων μας. Ας αναλογισθή ότι, αφού ο Θεός που φύσει σώζει, δεν μας έσωσε παρά αφού με την θέλησί Του ταπεινώθηκε, πώς ο φύσει σωζόμενος άνθρωπος θα σωθή ή θα σώση χωρίς να ταπεινωθή; 

 

Μετά δε την αναχώρησι των παραπάνω αν­δρών, στις 8 του μηνός Σεπτεμβρίου της παρού­σης 15ης ινδικτιώνος, πήγε πάλι ο ύπατος Παύ­λος στη Βιζύη προς τον αββά Μάξιμο, έχοντας μαζί του διαταγή που έλεγε τα εξής: 

 

«Παραγγέ­λομε στην ενδοξότητά σου να πας στη Βιζύη και να φέρης τον Μοναχό Μάξιμο με πολλή τιμή και περιποίησι, λόγω της μεγάλης του ηλικίας και της ασθενείας του, και διότι αυτός ανήκει στους προγόνους μας και τους έχει τιμήσει. Και να τον βάλης στο λαμπρό μοναστήρι του Αγίου Θεοδώρου, που βρίσκεται δίπλα στο Βασιλικό παλάτι». Αφού λοιπόν ο ύπατος τον πήρε και τον έβαλε στο προειρημένο μοναστήρι, πήγε να δώση ειδοποίησι. Την επομένη ημέρα πήγαν προς αυτόν οι πα­τρίκιοι Επιφάνιος και Τρώιλος, με λαμπρό ντύ­σιμο και ύφος, καθώς και ο επίσκοπος Θεοδό­σιος. Συναντήθηκαν με αυτόν στο κατηχουμενείο της Εκκλησίας του ιδίου μοναστηριού. Αφού έγινε ο συνηθισμένος ασπασμός κάθησαν, υπο­χρεώνοντας κι αυτόν να καθήση. Και αρχίζοντας τον λόγο μαζί του ο Τρώιλος είπε: 

 

 

 

ΤΡΩΙΛΟΣ: Ο αυτοκράτωρ μας διέταξε να έρθουμε και να σου ανακοινώσουμε την γνώμη που έχει η θεο­στήρικτη βασιλεία του. Αλλά πρώτα πες μας, θα κά­νης την διαταγή του βασιλέως ή δεν θα την κάνης; Ο Μάξιμος είπε: 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Κύριε, να ακούσω τι διέταξε η ευσεβής του δύναμις και θά αποκριθώ κατάλληλα. γιατί προς κάτι το άγνωστο ποια απάντησι μπορώ να δώσω; Ο Τρώιλος επέμενε λέγοντας:

 

ΤΡΩΙΛ.: Δεν πρόκειται να πούμε τίποτε, εάν δεν μας πης πρώτα, αν θα κάνης ή όχι την διαταγή του βασιλέως. Και όταν τους είδε να αντιστέκωνται και λό­γω της καθυστερήσεώς του να βλέπουν πιο σκληρά και μαζί με τους συνακόλουθούς τους να αποκρίνωνται πιο άγρια, ενώ φάνταζαν τα περή­φανα στολίδια των αξιωμάτων τους, απαντώντας ο αββάς Μάξιμος είπε: 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Αφού δεν θέλετε να πήτε στον δούλο σας την απόφασι του κυρίου και βασιλέως μας, να λοιπόν σας λέω, κι ακούει ο Θεός και οι άγιοι άγγελοι και όλοι εσείς: οτιδήποτε με διατάξη για κάθε πράγμα που καταλύεται και καταστρέφεται σ' αυτόν τον αιώνα, με προθυμία το κάνω. Και αμέσως ο Τρώιλος είπε: 

 

ΤΡΩΙΛ.: Συγχωρέστε με, αλλά εγώ φεύγω. γιατί αυτός τίποτε δεν πρόκειται να κάνη. Και αφού έγινε πάρα πολύς θόρυβος και μεγάλη ταραχή και σύγχυσι, τους είπε ο επίσκοπος Θεοδόσιος: 

 

ΘΕΟΔ.: Πείτε του την διαταγή και θα μάθετε την απάντησί του. Διότι, δεν είναι λογικό να φύγουμε, χω­ρίς να πούμε και να ακούσουμε τίποτε. Τότε ο πατρίκιος Επιφάνιος είπε: 

 

ΕΠΙΦ.: Αυτό σου δηλώνει με μας ο βασιλεύς: «Ε­πειδή η Δύσις και όσοι διαστρέφουν (τα πράγματα) στην Ανατολή αποβλέπουν σε σένα, κι όλοι εξ αιτίας σου ξεσηκώνονται μη θέλοντας να συμφωνήσουν μαζί μας για την πίστι, είθε να σε κατανύξη ο Θεός να κοινωνήσης μαζί μας βάσει του Τύπου που εκθέσαμε. Θα βγούμε τότε εμείς οι ίδιοι στη Χαλκή (πύλη) και θα σε ασπασθούμε, θα σου δώσουμε το χέρι και με κάθε τιμή και δόξα θα σε βάλουμε στην μεγάλη Εκκλησία. Θα στέκεσαι μαζί μας στο μέρος που συνηθίζουν να στέκωνται οι βασιλείς. Θα κάνουμε τότε και την σύ­ναξι (Θ. Λειτουργία) και θα κοινωνήσουμε τα άχρα­ντα και ζωοποιά μυστήρια, το ζωοποιό σώμα και αίμα του Χριστού. Θα σε ανακηρύξουμε πατέρα μας. και θα γίνη χαρά όχι μόνο στην φιλόχριστη και βασιλική μας πόλι, αλλά και σ' όλη την οικουμένη. Γιατί γνω­ρίζουμε πολύ καλά ότι, εάν εσύ κοινωνήσης με τον ε­δώ άγιο θρόνο, όλοι θα ενωθούν μαζί μας, αυτοί που εξ αιτίας σου και εξ αιτίας της διδασκαλίας σου απο­σχίσθηκαν από την κοινωνία με μας». Γυρίζοντας τότε προς τον επίσκοπο ο αββάς Μάξιμος του είπε με δάκρυα στα μάτια: 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Μεγάλε κύριε, όλοι περιμένουμε ημέρα κρίσεως. Αληθινά, ούτε όλη η δύναμι των ουρανών δεν θα με πείση να το κάνω αυτό. Γιατί, τι θα έχω να απολογηθώ -δεν λέω στο Θεό, αλλά στην συνείδησί μου-, αν για την δόξα των ανθρώπων, που μόνη της δεν έχει καμμιά οντότητα, γίνω εξωμότης της πίστεως που σώζει αυτούς που την υπερασπίζονται; Όταν άκουσαν τα λόγια αυτά, σηκώθηκαν ό­λοι επάνω και γεμάτοι θυμό τον έσπρωξαν, τον τράβηξαν και τον έρριξαν κάτω. Τον γέμισαν μά­λιστα από το κεφάλι ως τα νύχια με φτυσίματα, που η δυσωδία τους παρέμεινε μέχρις ότου πλύ­θηκαν τα ρούχα του. Σηκώθηκε τότε και ο επί­σκοπος και είπε: 

 

ΘΕΟΔ.: Δεν έπρεπε να το κάνετε αυτό. Έπρεπε να ακούσωμε μόνο την απάντησί του και να την αναφέ­ρωμε στον αγαθό μας βασιλέα. Μόλις τους έπεισε ο επίσκοπος να ησυχά­σουν, κάθησαν πάλι. Με θυμό όμως και αγριότη­τα του είπαν μύριες βρισιές και ακατανόμαστες κατάρες. Τότε του είπε ο Επιφάνιος: 

 

ΕΠΙΦ.: Πες μας λοιπόν κάκιστε λαίμαργε γέρο, μας είπες αυτά τα λόγια θεωρώντας ως αιρετικούς ε­μάς και την πόλι μας και τον βασιλέα; Αληθινά, είμα­στε περισσότερο Χριστιανοί και ορθόδοξοι από σένα. Και ομολογούμε ότι ο Κύριός μας και Θεός έχει και θεϊκή και ανθρώπινη θέλησι και νοερή ψυχή, και ότι κάθε νοερή φύσι οπωσδήποτε έχει εκ φύσεως το θέ­λειν και το ενεργείν, επειδή ίδιον της ζωής είναι η κί­νησις και ίδιον του νοός η θέλησις. Και γνωρίζουμε ότι είναι θελητικός, όχι μόνο κατά την θεότητα, αλλά και κατά την ανθρωπότητα. Δεν αρνούμαστε επίσης και τις δύο θελήσεις του και ενέργειες. Και απαντώντας ο αββάς Μάξιμος είπε: 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Εάν πιστεύετε έτσι, όπως πιστεύουν οι νοερές φύσεις και η Εκκλησία του Θεού, πώς εσείς με αναγκάζετε να κοινωνήσω με τον Τύπο, που μόνο την αναίρεσι αυτών έχει; 

 

ΕΠΙΦ.: Αυτό έγινε για οικονομία, για να μη ζημιωθούν οι λαοί μας με τέτοιες λεπτολογίες. Και απαντώντας ο αββάς Μάξιμος είπε: 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Συμβαίνει το αντίθετο, κάθε άνθρωπος αγιάζεται με την ακριβή ομολογία της πίστεως, και όχι με την αναίρεσι που βρίσκεται στον Τύπο. Και είπε ο Τρώιλος: 

 

ΤΡΩΙΛ.: Και στο παλάτι σου είπαμε, ότι (ο Τύ­πος) δεν ανήρεσε τίποτε, αλλά διέταξε να κατασιγά­σουν (οι διϊστάμενες απόψεις) για να ειρηνεύσουμε ό­λοι. Και απαντώντας πάλι ο αββάς Μάξιμος είπε: 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Η σιωπή των λόγων είναι αναίρεσις των λόγων. Λέγει το Άγιον Πνεύμα μέσω του Προφήτου Δαβίδ: «Ουκ εισί λαλιαί, ουδέ λόγοι, ων ουχί ακούονται αι φωναί αυτών». Άρα λοιπόν ο λόγος που δεν λέγεται, δεν είναι καν λόγος. Και είπε ο Τρώιλος:

 

 

 

ΤΡΩΙΛ.: Στην καρδιά σου να έχης ό,τι θέλεις, δεν σε εμποδίζει κανείς. Ο αββάς Μάξιμος απήντησε: 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Ο Θεός δεν περιώρισε στην καρδιά όλη την σωτηρία, αλλά είπε: «Ο ομολογών με έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω αυτόν έμπροσθεν του Πα­τρός μου του εν ουρανοίς». Και ο θείος Απόστολος διδάσκει ως εξής: «Kαρδία μεν πιστεύεται εις δικαιο­σύνην. στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν». Αν λοιπόν ο Θεός και οι προφήται και οι απόστολοι του Θεού προτρέπουν να ομολογήται με τους λόγους των Αγίων το μυστήριο, το μεγάλο και φρικτό και σωτή­ριο για όλο τον κόσμο, δεν πρέπει να σιωπήση με κα­νένα τρόπο η φωνή που κηρύττει αυτό, για να μη κιν­δυνεύση η σωτηρία των σιωπώντων. Και απαντώντας ο Επιφάνιος με πολύ άγριο τρόπο είπε: 

 

ΕΠΙΦ.: Υπέγραψες στον λίβελλο; Και είπε ο αββάς Μάξιμος: 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Ναι υπέγραψα. 

 

ΕΠΙΦ.: Και πώς τόλμησες να υπογράψης και να αναθεματίσης αυτούς που ομολογούν και πιστεύουν ό­πως οι νοερές φύσεις και η καθολική Εκκλησία; Α­ληθινά με δική μου πρότασι θα σε πάμε στην πόλι, θα σε στήσουμε δεμένο στην αγορά και θα φέρουμε τους μίμους, άνδρες και γυναίκες, και τις πιο διάσημες πόρνες και όλο το λαό, για να χτυπήση και φτύση κα­θένας και καθεμιά τους το πρόσωπό σου. Απαντώντας σ' αυτά ο αββάς Μάξιμος είπε: 

 

ΜΑΞΙΜΟΣ: Ας γίνη όπως είπατε, εάν αναθεματίσαμε αυτούς που ομολογούν ότι ο Κύριος έχει δύο φύσεις, και τις κατάλληλες σ' αυτόν δύο φυσικές θελήσεις και ενέργειες, και ότι είναι εκ φύσεως αληθινός Θεός και άνθρωπος. Διάβασε, δέσποτα, τα πρακτικά και τον λίβελλο, και εάν βρήτε αυτά που είπατε, κάμετε ό,τι σκέπτεσθε. Μετά από αυτά τον ωδήγησαν στην Κωνσταντι­νούπολι και έβγαλαν απόφασι εναντίον τους. Ανεθε­μάτισαν και κατεδίκασαν τον εν αγίοις Μάξιμο, τον μακάριο μαθητή του Αναστάσιο, τον αγιώτατο πάπα Μαρτίνο, τον άγιο Σωφρόνιο πατριάρχη Ιεροσολύ­μων, και όλους τους ορθοδόξους και ομοφρονούντας μ' αυτούς.

 

 

Έπειτα έφεραν και τον άλλο μακάριο Αναστάσιο. Αφού χρησιμοποίησαν και γι' αυτόν τα ίδια αναθέματα και βρισιές, τους παρέδωσαν στους άρχο­ντες λέγοντας: Αποφασίζουμε να σας παραλάβη αμέ­σως ο πανεύφημος έπαρχός μας, που είναι δω, στο πο­λυάνθρωπο ανάκτορό του. Να σας χτυπήση με νεύρα στα μετάφρενα (τον Μάξιμο, Αναστάσιο και Αναστάσιο), και να αποκόψη από την ρίζα το όργανο της ακολασίας σας, δηλαδή την βλάσφημη γλώσσα σας, του Μαξίμου, Αναστασίου και Αναστασίου. Στη συνέχεια να κόψη με σιδερένιο μαχαίρι και την ταραχώδη δεξιά που υπηρέτησε τον βλάσφημο λογισμό σας. Μόλις δε σας αποστερήσουν αυτά τα βδελυκτά μέλη, να τα κρεμάσουν πάνω σας και να σας περιφέρουν στα δώδεκα τμήματα της βασιλίδος των πόλεων. Κατόπιν να σας παραδώση σε ισόβια εξoρία και ταυτόχρονα συνεχή φρούρησι, έτσι που συνεχώς και για όλο το χρόνο της ζωής σας να οδύρεσθε για τα βλάσφημα σφάλματά σας. Γιατί η κατάρα που εφεύρατε εναντίον μας, επέπεσε πάνω στα κεφάλια σας. Τότε λοιπόν τους πήρε ο έπαρχος και τους τιμώρησε κόβοντας τα μέλη τους. Τέλος τους περιέφερε σ' όλη την πόλι και τους εξώρισε στην Λαζική...

 

Πηγή: 353agios.blogspot.gr

(Σχόλιο Εγκολπίου: Αλήθεια, ένα αξιόλογο κείμενο που διασώζει την ταπείνωση, το Ευαγγελικό ήθος, την βασιλική οδό της ομολογίας, του αγίου πατέρα μας Μαξίμου του Ομολογητού. Χωρίς ακρότητες που οδηγούν σε διάλυση συνόδων λόγω επηρμένης ψευδοακριβολογίας, αλλά και χωρίς κοσμική σκέψη που οδηγεί σε ενώσεις για λόγους εξωχριστιανικής σκοπιμότητος και όχι για λόγους πίστεως. 

Η σημερινή πραγματικότητα δείχνει ξεκάθαρα μία γενική παρακμή του λεγομένου χώρου των ''ΓΟΧ''. Διασπάσεις χωρίς λόγο, ενώσεις χωρίς Θεό.

 

Από την μία, πλάνες ακριβολογίες υπεράνω ακόμη και απ' όσα μας υποδεικνύουν οι άγιοι πατέρες, με συνέπεια βεβαίως την εκκλησιαστική αυτοκαταστροφή όσων ακολουθούν αυτήν την υπερήφανη ατραπό, αλλά κι απ' την άλλη συμβιβασμοί με τον καίσαρα για επίγεια αναγνώριση και εγκόσμια καθιέρωση κατά μίμηση της κρατούσης εκκλησίας.

Εξαιρέσεις διακρίσεως, ταπεινώσεως, ορθής πίστεως, εδώ κι εκεί, επιβεβαιώνουν τον κανόνα, τόσο της εν γένει εκκλησιαστικής πορείας των οικουμενιστών ''ΓΟΧ'', που απέχει έτη πνευματικού φωτός, από το ''ναι'' και το ''όχι'' που μας διδάσκει ο Κύριος στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο του, όσο επίσης και από άλλους ακραίους αποκαλουμένους ''ΓΟΧ'', οι οποίοι πλανώνται και πλανούν, εσχατολογικώς, νομικιστικώς και σφραγισματικώς. 

Οι οπαδοί, όπου και όσοι είναι, διαβιούν ανωδύνως μέσα στο εγωκεντρικό τους θρησκευτικό στέγασμα, δικαιολογώντας τα εκκλησιαστικώς παράνομα, διαγράφοντας ερωτήσεις και απαντήσεις που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν λόγω της αληθείας αυτών και απαντώντας αόριστα όταν δεν απαντούν. 

Στους εκτός, προπαγανδίζουν την συνοδική γη της επαγγελίας τους, αλλά μεταξύ τους μιλούν για τον υφιστάμενο έσωθεν φθόνο κατά του μοναδικού ίσως χαρισματικού αρχιποιμένα που διαθέτουν. Επίσης κοινοποιούν και τις προσωπικές τους απογοητεύσεις από το καρδιναλικό ιερατείο, αλλά μόνο εν οίκω και ουχί εν δήμω, και αυτό είναι κατανοητό και σεβαστό ως ένα βαθμό.

 

Καλούμεθα όλοι, σε αυτές τις τραγικές ιστορικές στιγμές για την Πατρίδα και την Πίστη μας, να αναγεννηθούμε πνευματικώς, έξω απ' τις ατομικές μας εκκλησιαστικές, κανονολατρικές, συνοδολατρικές και γεροντολατρικές αναφορές, ώστε να μπορέσουμε, όσοι διαθέτουμε πνευματική ανδρεία, να αποτινάξουμε κάθε προσωποληψία και να εμέσουμε το μασημένο σανό. Μόνο έτσι θα δούμε με την όραση που πρέπει την πραγματικότητα και τότε ίσως αλλάξουμε κάτι. Αν δεν αναγεννηθούμε πνευματικώς μέσω αυτής της διαδικασίας, Ευαγγελικώ τω τρόπω, θα συνεχίσουμε να βιώνουμε έναν ψευδοχριστιανισμό, πλαισίων ανθρωπίνου επινοήσεως και ουδεμία σχέση έχοντος με την διδαχή του Χριστού μας. Μία ωραία μέρα θ' αποδημήσουμε εκ του ματαίου τούτου αιώνος, νομίζοντας πως είμασταν Χριστιανοί, λόγω του γέροντος θεού στον οποίον κάναμε υποκλίσεις ή λόγω της εκκλησίας στην οποίαν ανήκαμε, κι ας είχε το όνομα αλλά όχι την χάρη. 

Δεν μας λείπουν τα εφόδια του πνεύματος, εκεί είναι και μας αναμένουν. Μας λείπουν άνδρες και γυναίκες πνευματοφόροι, ικανοί να εξέλθουν από τις αυταπάτες τους. Να πληρώσουν το τίμημα της αρνήσεως στην σχεδόν καθολική παρακμή. Μας λείπουν οι Ήρωες του Ευαγγελίου, οι αγωνιστές που θα τολμήσουν να μην είναι μέτριοι, παθητικοί, τυπικοί ορθόδοξοι, του κότσου και του μύστακα, των τύπων και του πηδαλίου, της εμπαθείας και της ολισθήσεως. 

 

Μας λείπουν εκείνοι που όσο και αν πονούν για το κατάντημα της ενεστώσης καταστάσεως συνεχίζουν να μην συνηθίζουν την μυρωδιά της ψυχικής σαπίλας κι ας ακούν γύρωθεν τους, ''δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, παράτα τα''. Μας λείπουν αυτοί που ακόμη έχουν στη ματιά τους το συναίσθημα της δικαίας οργής, συνοδευομένης όμως από τον οίκτο για την πώρωση της καρδίας αυτών. Μας λείπουν οι αληθεύοντες εν αγάπη και οι αγαπώντες εν αληθεία. Μας λείπουν Χριστιανοί.)

Περί David Bowie και ''Μαύρου Αστεριού''...

Για τον Bowie, που είχε αδυναμία στον αποκρυφισμό και ιδιαίτερα στην ιουδαϊκή Καμπάλα, ο ΚΟ έχει γράψει το : Η κρυφή εβραϊκή ιστορία του David Bowie

Έγραψε επίσης σχετικά με το βίντεο του τραγουδιού του «The Next Day», όπου έβριθε αντιχριστιανικών και εμετικών εικόνων το : Νέες αντιχριστιανικές αηδίες. Η σειρά του David Bowie

Κάποτε ο Bowie είχε πει:

«Το rock ήταν πάντα η μουσική του διαβόλου. Δεν μπορείς να με πείσεις ότι δεν είναι. Ειλικρινά πιστεύω ότι το rock and roll είναι επικίνδυνο. ... Νιώθω ότι απλά προαναγγέλλουμε κάτι ακόμα πιο σκοτεινό από τους ίδιους μας τους εαυτούς». (Rolling Stone, 12 Φεβρουαρίου 1976, σελ. 83).

Πίσω στην δεκαετία του 1970, ο Bowie ζούσε μια ζωή σκοτεινή και αλλόκοτη: «Φίλοι που επισκέφθηκαν τον Bowie στο Λος Άντζελες ανέφεραν ότι ζούσε σε ένα δωμάτιο με τις κουρτίνες μόνιμα κλειστές, ένα μπολ κοκαΐνης σε περίοπτη θέση στο τραπέζι και διάσπαρτα στο πάτωμα βιβλία αποκρυφισμού και μυστικισμού. Στους τοίχους είχε σχηματίσει πεντάλφες για προστασία από κατάρες που πίστευε ότι είχαν ειπωθεί εναντίον του. Τόσο σίγουρος ήταν ότι ‘μαύροι’ μάγοι σχεδίαζαν να τον καταστρέψουν, που είχε προσλάβει μια ‘λευκή’ μάγισσα για να τελέσει εξορκισμό, καίγοντας μπλε και λευκά κεριά» (Steve Turner, Hungry for Heaven, σ. 93).

Ο Bowie πέθανε, ακριβώς δύο ημέρες μετά την κυκλοφορία του τελευταίου του άλμπουμ. Στο άλμπουμ αυτό υπάρχει το τραγούδι “Lazarus” (Λάζαρος) και το τραγούδι "Black Star" (Μαύρο Αστέρι).

Ακόμη και οι Times του Λονδίνου παραδέχθηκαν ότι το "Black Star ίσως είναι η πιο περίεργη δουλειά του Bowie".

Το "Black Star παρουσιάζεται με ένα 10λεπτο βίντεο με πολύ παράξενους συμβολισμούς. Το τραγούδι αυτό, όπως και το “Lazarus” έχει πολύ ισχυρές θρησκευτικές αποχρώσεις, με χρώμα φυσικά, αποκρυφιστικό. Το Black Star ξεκινά να μιλά για "τη βίλα του Ormen". Μια απλή έρευνα στο Google οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η λέξη "Ormen" σημαίνει φίδι ή δράκος στα νορβηγικά. Υπάρχει και μια ιστοσελίδα με το ίδιο όνομα ("βίλα του Ormen") με σκοτεινές φωτογραφίες που παραπέμπουν σε αποκρυφισμό.

Το βίντεο (που παρουσιάζει τον Bowie να τραγουδάει ενώ πίσω του τρία άτομα στέκονται με ‘άδειο’ βλέμμα κάνοντας σπασμούς σαν δαιμονισμένοι) δείχνει μια γυναίκα με ουρά να πηγαίνει σε ένα νεκρό αστροναύτη, ο οποίος προφανώς ήταν νεκρός για μεγάλο χρονικό διάστημα, και όταν του ανοίγει το κράνος βλέπουμε το αρχαίο διακοσμημένο κρανίο του (προφανώς μη γήινος). Μετά το τραγούδι μιλά για "την ημέρα της εκτέλεσης", όπου οι γυναίκες γονάτισαν... και τότε βλέπουμε ένα χωράφι όπου τρία "σκιάχτρα" κρέμονται από τρεις σταυρούς. Και τα σκιάχτρα κουνιούνται σπαστικά. Το τραγούδι λέει:

"Κάτι συνέβη την ημέρα που πέθανε… Κάποιος άλλος πήρε τη θέση του, και φώναξε θαρραλέα (Είμαι ένα μαύρο αστέρι, είμαι ένα μαύρο αστέρι)"…

Ο Bowie κρατάει κάτι που μοιάζει με Βίβλο και το περιφέρει σαν «ιερό βιβλίο», αλλά έχει ένα μεγάλο μαύρο αστέρι (ή πεντάλφα) στο εξώφυλλο. Βλέπουμε μετά σε κοντινό πλάνο ένα γενειοφόρο άνδρα (σκιάχτρο) να σπαρταράει πάνω στον σταυρό του. Το τραγούδι μιλάει συνεχώς για το κερί "στο κέντρο όλων". Το διακοσμημένο κρανίο το φέρνει με τιμή μία γυναίκα ντυμένη στα μαύρα (σαν ιέρεια) σε μια ομάδα γυναικών που είναι ντυμένες σεμνά (σαν παραδοσιακές χριστιανές) που κι αυτές μόλις το βλέπουν, κλίνουν με σεβασμό το κεφάλι τους και αρχίζουν να κάνουν σπασμωδικές συσπάσεις. Σηκώνουν τα χέρια τους, χορεύουν, γονατίζουν με τα πρόσωπά τους μπροστά του. Συνεχώς σε όλο το βίντεο άνδρες και γυναίκες παρουσιάζονται να έχουν σπασμούς ανεξέλεγκτα, σαν κάτι να έχουν καταληφθεί από κάτι.

 Ο σατανιστής Άλιστερ Κρόουλυ, εφευρέτης της ''θεληματουργίας'', μίας λέξης ακόμα ώστε να κρυφτεί η λατρεία στο σατανά που για τον Άλιστερ συνεπαγόταν, όργια, κτηνοβασία, κοπρολαγνεία και όσα δυσώδη και σιχαμένα μπορεί να κατεβάσει διαμονισμένος νούς... Μετά την εμφάνιση ενός ''πανέμορφου αγγέλου'', όπως τον περιέγραψαν ο Άλιστερ και η γυναίκα του, άρχισε και η βιολογική τους καταστροφή. Η γυναίκα του πέθανε σχεδόν τρελλή, και ο ίδιος μόνος, καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα, ανήμπορος, σ' ένα γηροκομείο φωνάζοντας, ''τί έκανα Θεέ μου, τί έκανα'';

 

Ο David Bowie, όπως και τόσοι άλλοι διάσημοι αστέρες της ροκ, ήταν θαυμαστής του διάσημου αποκρυφιστή/ σατανιστή Άλιστερ Κρόουλυ, γνωστού και ως «το θηρίο». Ο Bowie αναφέρθηκε στον Crowley στο τραγούδι του “Quicksand” από το άλμπουμ "The Man Who Sold the World". Το 1975 ο βιογράφος του Henry Edwards περιγράφει τον Bowie να έχει εμμονή με τις Κροουλιανές τελετουργίες και μάντρα, και φύλαγε τα ούρα του στο ψυγείο λόγω της συμβουλής του Crowley. Τελικά, ο Bowie βρήκε δύο μάγισσες να του κάνουν τελετές εξορκισμού για να «ελευθερωθεί» από τα κακά πνεύματα που ένιωθε ότι έλεγχαν την ζωή του. (Stardust The David Bowie Story, (McGraw-Hill Book Co., 1986), Henry Edwards and Tony Zanetta).

Ο παραγωγός του βίντεο Black Star ήταν ο Johan Renck, ο οποίος είναι επίσης «ένας τεράστιος οπαδός του Crowley» που είπε ότι είχε «δοκιμάσει να κάνει μια ταινία για τη ζωή του Κρόουλι πριν από μερικά χρόνια» (Behind "Blackstar": An Interview With Johan Renck, Justin Joffe, Nov. 19 2015).

Ο Aleister Crowley είχε μια μεγάλη επιρροή σε πολλούς σταρ του ροκ, όπως ήταν ο Jimmy Page των Led Zeppelin, ο Ozzy Osbourne, ο Jim Morrison των Doors, ο τραγουδιστής των Iron Maiden Bruce Dickinson, ο Sting, ο Marilyn Manson, ο Μικ Τζάγκερ και οι Beatles.

Ο ίδιος ο Bowie παραδέχτηκε κάποτε, «πάντα ένιωθα ότι ήμουν το όχημα για κάτι άλλο, αλλά ποτέ πραγματικά δεν κατάλαβα ποιο ήταν αυτό το άλλο» (Bowie on Bowie, pg. 31).

Σε μια συνέντευξή του το 1972, Bowie ισχυρίστηκε ότι ήταν ομοφυλόφιλος, ενώ είχε αφήσει βλάσφημα υπονοούμενα για τον Χριστό (Hit Parader, June 19, 1975).

Το TV Guide τον χαρακτήρισε ηγέτη των “gender- benders” (αυτοί που ‘παίζουν’ με το φύλο τους). Σε μια δημοσκόπηση κάποτε στη Βρετανία, είχε ψηφιστεί ως ο νούμερο ένα τραγουδιστής και ως η νούμερο τρία τραγουδίστρια. Η πρώην σύζυγος του Bowie, Angela Barnett, (γεννήθηκε στην Κύπρο από Αμερικάνους γονείς) διώχτηκε από ένα κολέγιο του Κονέκτικατ λόγω ομοφυλοφιλικής σχέσης που είχε αναπτύξει. Οι δυο τους συναντήθηκαν ενώ συνδέονταν με τον ίδιο άντρα. Τις νύχτες της Πέμπτης, κατά τη διάρκεια του γάμου τους, ο David επισκέπτονταν γκέι μπαρ, ενώ η Angela επισκέπτονταν λεσβιακά κλαμπ, και έφερναν στο σπίτι άτομα που γνώριζαν εκεί (Time, July 18, 1983, p. 58).

Αυτός που "εκτελέστηκε" και "μόνο γυναίκες" τον προσκύνησαν, υπονοείται προφανώς, ότι είναι ο Χριστός, και αυτός που τον αντικατάστησε «με γενναιότητα» και είναι «ένα μαύρο αστέρι», ο διάβολος. Ο επόμενος στίχος μάλιστα, λέει ότι αυτό το «μαύρο αστέρι» πάτησε «σε ιερό έδαφος, και φώναξε δυνατά μέσα στο πλήθος» και καταλήγει δηλώνοντας, “I’M THE GREAT I AM (I’m a blackstar)” ("Είμαι το μεγάλο ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ή ο Μέγας ΩΝ" – Είμαι ένα μαύρο αστέρι). Είναι σαφής η υπόνοια ότι ο «αντικαταστάτης» του «Χριστού» είναι ο Εωσφόρος, ο εκπεσών άγγελος, που ήθελε να σταθεί στο ιερό έδαφος - μπροστά από τον θρόνο του Θεού - και να γίνει «όμοιος με τον Θεό» (Ησαίας 13: 11-15).

Αξίζει να σημειωθεί εδώ, ότι οι άγγελοι ονομάζονται και «αστέρια» στην Αγία Γραφή. Στην Αποκάλυψη (κεφάλαιο 12) αναφέρει ότι «ο δράκων ο μέγας, ο κόκκινος», με την ουρά του έσυρε «το τρίτον των αστέρων του ουρανού και έρριψεν αυτούς εις την γην».

 

Πηγή: redskywarning.blogspot.gr