Άσεμνες απεικονίσεις Της Παναγίας μας.

Η αισθητική προδίδει την ψυχή του δημιουργού της.

Οι ανώτεροι.

Βίαζαν ανήλικες κοπέλες στο όνομα του αλλάχ τους.

Η 15χρονη Άρια, περιγράφει λεπτό προς λεπτό τις στιγμές φρίκης που έζησε ως αιχμάλωτη των τζιχαντιστών.

Σύμφωνα με την ίδια, πριν από έξι περίπου εβδομάδες η οικογένειά της μαζί με γείτονες εγκατέλειψαν ξαφνικά τα σπίτια τους στη Sinjar όταν άκουσαν ότι έρχονται τζιχαντιστές. Στάθηκαν όμως άτυχοι αφού μαχητές της ISIS κρατώντας μαύρες σημαίες, αφού τους έκλεισαν το δρόμο, τους έβγαλαν από τα αυτοκίνητα και χώρισαν γυναίκες από άντρες.

Απήγαγαν κάποια κορίτσια μαζί με εκείνη βάζοντάς τες σε ένα βανάκι. Τις οδήγησαν 120 χλμ μακριά από τη Μοσούλη, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ που έχει καταληφθεί από τζιχαντιστές και τις κλείδωσαν σε ένα σπίτι μαζί με δεκάδες άλλες έφηβες.

"Προσπάθησαν να μας αλλάξουν τη θρησκεία. Μας έιπαν 'διαβάστε το Κοράνι'. Κάποια κορίτσια απάντησαν ότι δεν έχουν πάει σχολείο και δε ξέρουν να διαβάζουν. Δε μπορούσα να καταλάβω το Κοράνι" είπε η Άρια η οποία έμεινε αιχμάλωτη των τζιχαντιστών, σε άθλιες συνθήκες για περισσότερες από τρεις εβδομάδες. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της ένα σεϊχης πήγε και πήρε περίπου 20 κορίτσια, μεταξύ των οποίων και την 14χρονη ξαδέρφη της Άρια.

"Την βίασε. Ήμουν τόσο φοβισμένη. Πολλές από τις φίλες μου βιάστηκαν. Είναι τόσο δύσκολο να μιλάω γι΄αυτό" ανέφερε η Άρια ενώ όταν ρωτήθηκε για τον an βίασαν και την ίδια, η 15χρονη κούνησε το κεφάλι και πρόσθεσε "βλέπω τα πρόσωπά τους όλη την ώρα. Έχω συνέχεια εφιάλτες. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πώς εκτονώνονταν σεξουαλικά στα κορίτσια. Έχω δει και έχω περάσει πάρα πολλά".

Στη συνέχεια δυο στρατιώτες της ISIS πήραν την Άρια και μια φίλη της στην πόλη Fallujah. "Ήταν πολύ ψηλοί και μεγαλόσωμοι με μούσι. Ακόμα και άντρες θα τους φοβόντουσαν. Μας ανάγκασαν να τους παντρευτούμε, με την απειλή ότι θα μας κάνουν κακό αν δεν δεχόμασταν. Μας έδωσαν ένα τηλέφωνο για να καλέσουμε τις οικογένειές μας και να τους πούμε ότι αλλαξοπιστήσαμε" είπε η 15χρονη.

Από αυτό το τηλέφωνο, κάλεσαν μυστικά το θείο μιας φίλης τους που είχε γνωστούς σε αυτή την πόλη και οι οποίοι τις βοήθησαν. Όταν οι τζιχαντιστές έφυγαν από το σπίτι, έσπασαν την πόρτα και δραπέτευσαν. Αφού περπάτησαν για μία περίπου ώρα, συνάντησαν τους γνωστούς οι οποίοι τις μετέφεραν σε ένα ασφαλές μέρος. "Στην αρχή σκεφτήκαμε να αυτοκτονήσουμε" ισχυρίστηκε η Άρια.

Όταν η Άρια επέστρεψε στην οικογένειά της την περίμενε μία τραγική είδηση. Ο αδερφός τηε ήταν νεκρός.

 

Πηγή: CNN - enikos.gr - stoxos.gr

Αυτοκαταστροφική δημοκρατία...

Μαρτυρία σοκ: Είμαι τζιχαντιστής, θα έκοβα κεφάλια.

Όταν μιλούν κάποιοι είναι νεοναζί και φασίστες...

Προφητεία Στάρετς Ανατολίου.

Πόσο ταιριάζει στην εποχή μας η προφητεία του φωτισμένου π. Ανατολίου. Πόσες ενώσεις βλέπουμε σήμερον εν ονόματι δήθεν της αγάπης και της ειρήνης και πόσα σχίσματα εν ονόματι τς αλήθειας!
 
Άλλοι θα νομίζουν εαυτούς ορθοδόξους και άλλοι ΓΟΧ. Οι λίγοι εναπομείναντες Χριστιανοί θα λοιδορούνται υπό των αιρετικών για τον μικρό αριθμό τους και την ανυπαρξία οργάνωσης. 

Θα προβάλουν οι εχθροι Του Χριστού ως επιχείρημα, ότι αυτοί θα 'χουν πολλούς Αρχιερείς και Ιερείς στις περιφορές τους. Λαμπροστολισμένους με ακριβές στολές, όταν οι λαοί θα πεινούν... 

Ο Κύριος μας ενθαρρύνει στο Ευαγγέλιο του λέγοντας ''μη φοβασαι εσύ το μικρό ποίμνο''. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς γράφει σε μία επιστολή του πως θα φτάσουν καιροί που η Εκκλησία δεν θα έχει την μορφή και την οργάνωση που είχε στην εποχή του.

Ηχητικό απόσπασμα από τον Άγιο Ιγνάτιο. Μέρος δεύτερο.

Συνιστούμε στους πιστούς να κατεβάσουν στο σκληρό τους δίσκο, το βίντεο με την ομιλια του Αγίου Ιγνατίου, διότι δεν υπάρχει άλλη τέτοια ηχητική εγγραφή από τη διδασκαλία του Αγίου πατέρα μας Ιγνατίου.

Ηχητικό απόσπασμα από τον Άγιο Ιγνάτιο. Μέρος πρώτο.

Λόγιος, ησυχαστής καί αγωνιστής Κληρικός. Πειραϊκής καταγωγής, σπούδασε Ιατρική καί χειροτονήθηκε Ιερεύς στήν Αγγλία, στήν εκεί Αρχιεπισκοπή του Πατριαρχείου Κων/πόλεως, από τόν οικουμενιστή Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων καί Μεγάλης Βρεττανίας Αθηναγόρα Κοκκινάκη. Στήν Γνησία Ορθόδοξο Εκκλησία προσχώρησε τό 1959, μετά από συστηματική μελέτη του θέματος του Νεοημερολογιτισμού-Οικουμενισμού, αλλά καί θαυμαστής ἐμφανίσεως πρός αυτόν του Ιδίου του Κυρίου, ο Οποίος οδήγησε τά βήματά στήν Μία καί Μοναδική Εκκλησία Του, δίνοντας του εντολή να ταξιδεύσει στην Ελλάδα και να ζητήσει τον Επίσκοπο Αντρέα στη γυναικεία Μονή Παναγίας στη Κερατέα!

 

Χωρίς μόνιμη έδρα καί ενορία, περιώδευε ιεραποστολικά κυρίως τίς ακριτικές περιοχές (Ξάνθη, Σάμο, Κάλυμνο, Κρήτη) καί εξυπηρετούσε τίς πνευματικές καί λειτουργικές ανάγκες τών πιστών, θέτοντας τήν σφραγίδα της πνευματικής του προσωπικότητος καί του αγίου βίου του.
 

Τό 1961 διορίστηκε Α’ Γραμματέας της Ιεράς Συνόδου (μέ Ἀρχιγραμματέα τόν Πρωτοσύγκελλο Πρωθιερέα Ευγένιο Τόμπρο καί Β’ Γραμματέα τόν Ιερομόναχο Ματθαίο Μακρή). Υπήρξε πρώτος εκδότης του Περιοδικού «Ὀρθόδοξη Πνοή» καί συγγραφέας σημαντικών γιά τήν ἐποχή του έργων, όπως της «Μικρῆς Φιλοκαλίας» καί του απολογητικού βιβλίου «Βρεσθένης Ματθαῖος – Οἱ χειροτονίες του»).
 

Κοιμήθηκε εἰρηνικά τό 1971, στήν ακμή της ηλικίας του, στό Σανατόριο Ασβεστοχωρίου Θεσσαλονίκης, καταπονημένος από τίς μεγάλες ασκήσεις καί κακοπάθειες στίς οποίες υπέβαλε τόν εαυτό του. Ενταφιάστηκε από τούς Ζηλωτές Πατέρες στό Κελλί του Αγίου Δημητρίου της Αθωνικής ερήμου, όπου εἶχε αποσυρθεί κατά τά τελευταῖα χρόνια της ζωής του.
 

Κατέλειπε μνήμη εναρέτου καί χαρισματικού κληρικού. Υπάρχουν μαρτυρίες γιά μετά θάνατον θαυμαστές επεμβάσεις καί θεραπείες διά πρεσβειών του. Μεταξύ τών πιστών, πού έχουν ευεργετηθεί δι’ ευχῶν του, αποκαλείται «Νέος Παντελεήμων»! Η Κάρα του φυλάσσεται στό Κελλί Γεννήσεως Χριστού Κατουνακίων Αγίου Όρους καί η δεξιά του σέ πνευματικό του τέκνο στή Ξάνθη. Αποτμήματα υπάρχουν στην κατοχή ιδιωτών που ευλαβούνται τον Άγιο Ιγνάτιο τον Νέο Παντελεήμονα.
 

Τόν βίο του έγραψε καί εξέδωσε ο Θεολόγος Σωτ. Χρυσανθακόπουλος, πνευματικό του τέκνο από τήν Θεσσαλονίκη.

Αντιφάσεις Νεοπαγανιστών στις συκοφαντίες περί δήθεν διωγμών κατά Εθνικών.

  Γιάννης Τ.

 

1. Περί δήθεν διωγμού των "τελευταίων" Παγανιστών Στρατιωτικών

Α') Το κείμενο λέει:

1) «365 Έδικτο της 17ης Νοεμβρίου απαγορεύει στους εθνικούς αξιωματικούς να διατάσσουν χριστιανούς στρατιώτες».

2) «416 Στις 7 Δεκεμβρίου, καθαιρούνται όλοι οι μη χριστιανοί στρατιωτικοί, αυλικοί, δημόσιοι υπάλληλοι και δικαστικοί».

3) «486 Δολοφονούνται διάφοροι εθνικοί στρατιωτικοί, όπως λ.χ. ο νικητής των Βανδάλων στρατηγός Μαρκελλίνος».

Πρώτη αντίφαση: πώς γίνεται (τουλάχιστον) ως τα 486 να υπάρχουν – σύμφωνα με το ίδιο κείμενο – «εθνικοί στρατιωτικοί» και μάλιστα διάσημοι και νικηφόροι στρατηγοί, αφού «όλοι οι εθνικοί αξιωματικοί» καθαιρέθηκαν 70 χρόνια πριν (στα 416); Δεύτερη αντιφάση: Και πώς γίνεται να υπάρχουν στα 486 μ.Χ. και στα 416 μ.Χ. παγανιστές αξιωματικοί, αφού ήδη από τα 365 μ.Χ. (εκατόν είκοσι ένα χρόνια πριν!) απαγορεύεται στους παγανιστές αξιωματικούς να διατάσσουν χριστιανούς στρατιώτες; Αφού από το 365 μ.Χ. απαγορεύτηκε οι παγανιστές αξιωματικοί να δίδουν διαταγές, τί δουλειά έκαναν οι παγανιστές αξιωματικοί στο στράτευμα επί 121 χρόνια μετά την απαγόρευση αυτή; Αξιωματικοί («νικηφόροι» σύμφωνα με το κείμενο) άνευ στρατιωτών ήταν; Η εξήγηση για τις αντιφάσεις αυτές είναι απλή: οι νομοθετικές αυτές διατάξεις περί καθαίρεσης κλπ δεν εφαρμόζονταν. Άλλωστε, πρώτος που συνέταξε τέτοιου είδους νόμους ήταν ο Παγανιστής Ιουλιανός, με νόμο του που επέβαλε σε κάθε στρατιώτη να προσφέρει θυσίες στους θεούς (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Ζ', σ. 341). Τι διαμαρτύρονται οι Νεο-Παγανιστές λοιπόν;

Και πώς γίνεται να «καθαιρούνται οι παγανιστές δημόσιοι υπάλληλοι» στα 416 μ.Χ., ενώ ο φανερά παγανιστής (ώς το τέλος (545 μ.Χ.) της ζωής του) Τριβωνιανός, νομοδιδάσκαλος και παντοτινός νομικός σύμβουλος του Ιουστινιανού, κατείχε – μαζί με πολλούς άλλους παγανιστές – δημόσια αξιώματα, 1,5 αιώνα μετά την καθαίρεση των παγανιστών υπαλλήλων; Ο παγανιστής Κύρος έπαρχος της Πόλης και του πραιτωρίου της Ανατολής (439-441), ύπατος το 441; Ο παγανιστής ρήτορας Θεμίστιος, παιδαγωγός των γιών του Θεοδόσιου του Μεγάλου, ο οποίος του έστησε και δύο χάλκινους αδριάντες; Ο παγανιστής έπαρχος Οπτάτος, στα 404 μ.Χ.; Πώς γίνεται ο Θεοδόσιος Α΄ το 391 μ.Χ. να διορίζει έπαρχο Ιλλυρικού, Ιταλίας και Αφρικής τον εθνικό Νικομάχο Φλαμιανό, να διορίζει ύπατους της Δύσης τους εθνικούς Σύμμαχο και Τατιανό, και να διορίζει έπαρχο Ρώμης τον εθνικό Ρούφιο Αλβίνο, αφού υποτίθεται πως εδίωξε τους εθνικούς από τα δημόσια αξιώματα με βάση δικούς του νόμους;

2. Περί δήθεν διωγμού των "τελευταίων" Παγανιστών Ιερέων

Β') Το κείμενο λέει:

1) «396 Οι τελευταίοι εθνικοί ιερείς και ιεροφάντες καθαιρούνται και φυλακίζονται».

2) «398 Ο εκχριστιανισμένος Βάνδαλος στρατηγός Στηλίχων πρωτοστατεί σε (..) σφαγές ιερέων και θρησκευτών».

3) «399 Στη Βόρειο Αφρική οι διωγμήτες Ιόβιος και Γαυδέντιος θανατώνουν τους ιερείς».

4) «415 έδικτο απαιτεί να συλλαμβάνονται και να σταυρώνονται ή καίγονται ζωντανοί όλοι οι εθνικοί ιερείς της Βορείου Αφρικής».

Καλά, ακόμη υπήρχαν το 415 οι «τελευταίοι εθνικοί ιερείς» στην Βόρεια Αφρική; Δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους οι «διωγμήτες» Ιόβιος και Γαυδέντιος το 399; Τι πήγαν να κάνουν εκεί, διακοπές; Δεκαέξι ολόκληρα χρόνια (399-415) και δεν τους αφάνισαν τους παγανιστές ιερείς. Είναι διασκεδαστική η αυτοαναίρεση των νεοπαγανιστικών ισχυρισμών.

Φαίνεται πως οι αιμοχαρείς διωγμήτες (sic) Γαυδέντιος και Ιόβιος το 399 θανάτωσαν τους βορειοαφρικάνους ιερείς, αλλά μετά τους επανέφεραν στη ζωή, για να τους ξανασκοτώσουν!

Φαίνεται πως το 396 μ.Χ. οι τελευταίοι ιερείς φυλακίζονται και καθαιρούνται˙ αλλά μετά από δύο χρόνια οι Χριστιανοί διορίζουν κι άλλους παγανιστές ιερείς, ώστε να τους βρει και να πρωτοστατήσει στους φόνους τους ο Στηλίχωνας!

3. Περί δήθεν καταστροφής "τελευταίων" Παγανιστικών ναών

Γ') Το κείμενο λέει:

1) «397 Νέος νόμος του Αρκαδίου απαιτεί την ισοπέδωση όλων των εθνικών Ναών της Ανατολικής Αυτοκρατορίας που τυχόν στέκουν ακόμη όρθιοι».

2) «399 Νέος νόμος (13 Ιουλίου) του αυτοκράτορος Αρκαδίου απαιτεί την ισοπέδωση και των ελαχίστων πλέον Ναών των εθνικών».

Ο νέος νόμος του Αρκάδιου, το 399 (13 Ιουλίου), απαιτεί ή επαιτεί την ισοπέδωση των ναών; Διότι, αν την απαιτεί, τότε γιατί νόμος του ίδιου έτους (Ιουστινιανός Κώδικας I.11.3 και Θεοδοσιανός Κώδικας XVI.10.18 της 20ης Αυγούστου 399) απαγορεύει την καταστροφή των ναών;

4. Περί δήθεν καταστροφής των "τελευταίων" Μιθραίων

Δ') Το κείμενο λέει:

1) «378 με νόμο (...) τα ανά την Αυτοκρατορία “Μιθραία” κατεστρέφονται από τους χριστιανούς με φωτιά και παραχώνονται».

2) «389 (..) Ο Θεόφιλος (...) πυρπολεί το Μιθραίο(...)».

3) «395 (...) ιερείς των Μυστηρίων τα οποία είχαν αναβιώσει από τους Μιθραϊστές».

Εφαρμόστηκε ή δεν εφαρμόστηκε ο νόμος του 378; Δεν εφαρμόστηκε, αφού ήταν «ανάγκη» να καταστραφεί το Μιθραίο που λειτουργούσε 11 χρόνια μετά την καταστροφή όλων των Μιθραίων της Αυτοκρατορίας.

Εξαφανίστηκε κι απαγορεύτηκε ο Μιθραϊσμός το 378 ή όχι; Φαίνεται πως όχι, γιατί 18 χρόνια μετά την υποτιθέμενη καταστροφή των Μιθραίων υπάρχουν μιθραϊστές ιερείς, προφανώς όχι ανενεργοί επί 18 χρόνια.

5. Όλο δήθεν "τελευταίοι", κι όλο... αυγατίζουν!

Ε') Το κείμενο λέει:

1) «375 Ο “Άγιος” Μαρτίνος εσάρωσε όλα σχεδόν τα ιερά της Γαλατίας και έκτισε πάνω τους μοναστήρια».

2) «392 (...) Στη Γαλατία κατάσχονται οι περιουσίες όλων των εθνικών Ναών που στη συνέχεια πυρπολούνται κι εκθεμελιώνονται».

Πότε καταστράφηκαν ΟΛΟΙ οι γαλατικοί Εθνικοί ναοί; Άν καταστράφηκαν το 375 μ.Χ., τότε γιατί ξαναγράφεται ότι καταστρέφονται το 392 μ.Χ.; Αν πάλι καταστράφηκαν το 392 μ.Χ., τότε γιατί γράφεται ότι οι ναοί καταστράφηκαν το 375 μ.Χ.;

ΣΤ') Το κείμενο λέει:

«388 Ο γηραιός ρήτωρ Λιβάνιος δικάζεται μαζί με άλλους εθνικούς για.. “μαγεία” αλλά αθωώνεται από τον εθνικό δικαστή Τατιανό».

Αφού οι Εθνικοί εκείνη την εποχή ήταν υπό σκληρό διωγμό, οι νόμοι εναντίον τους δημοσιεύονταν ο ένας μετά τον άλλο, σφάζονταν ανηλεώς κ.λπ. ...πώς ένας Εθνικός ήταν δικαστής εκείνη την εποχή; Και πώς γίνεται να τον βάλανε (οι Χριστιανοί, που τον κράτησαν στη θέση του δικαστή) να δικάζει όχι έναν τυχαίο, και μη Εθνικό, αλλά έναν άλλο ομόθρησκό του Εθνικό; Ύποπτο λιγάκι, αφού υποτίθεται ότι οι Εθνικοί ήταν υπό διωγμό;

Ζ') Στα 556 μ.Χ. αναφέρονται «οι τελευταίοι εθνικοί της Αντιόχειας», ενώ λίγο αργότερα, στα 580 μ.Χ. γίνεται λόγος πάλι για «τελευταίους εθνικούς» της Αντιόχειας. Το ερώτημα προς τους Νεοπαγανιστές είναι – όπως και με τους παγανιστές ιερείς – σαφές, αναπάντητο και η ζαλάδα σίγουρη: ποιοι και πότε είναι «τελευταίοι εθνικοί» της Αντιόχειας: «οι τελευταίοι εθνικοί» του 556 μ.Χ. ή «οι τελευταίοι εθνικοί» του 580 μ.Χ. ;

Η') Το κείμενο λέει:

«367 Ο εθνικός Βέττιος Αγόριος Πραιτεξτάτος αναστηλώνει στη Ρώμη, με δικά του έξοδα και παρά τις διαμαρτυρίες του Πάπα, το Ιερό των Δώδεκα Ολυμπίων Θεών».

Μα καλά, υποτίθεται ότι στα 367 μ.Χ. οι Εθνικοί σφάζονταν, ότι δημοσιεύονταν συνέχεια νόμοι που διέταζαν την καταστροφή των ναών και των βωμών τους κ.ο.κ.. Πώς τα κατάφερε ο Εθνικός αυτός να αναστηλώσει ναό των 12 «θεών» μέσα στη Ρώμη; Δεν εφαρμόζονταν μήπως οι αντιπαγανιστικοί νόμοι; Και δεν εφαρμόζονταν ούτε καν μέσα στη δεύτερη μεγαλυτερη πόλη της Αυτοκρατορίας; Κι αν δεν εφαρμόζονταν, τότε γιατί μιλάνε οι Ν/Π για διωγμούς;

-Η ίδια λογική χαρακτηρίζει κάθε περιγραφή όλων των μεμονωμένων γεγονότων από τους Νεοπαγανιστές. «Οι τελευταίοι εθνικοί σφάζονται», μετά όμως από ένα διάστημα ξαναεμφανίζονται «τελευταίοι εθνικοί», δια μαγείας. Η θυσία και η επίσκεψη σε παγανιστικά ιερά απαγορεύεται (381 μ.Χ.), αλλά μετά από ένα διάστημα (395 μ.Χ.) οι θυσίες γίνονται (π.χ. Ελευσίνια) απρόσκοπτα. Τα «τελευταία» βιβλία συνεχώς καίγονται, και φαίνεται μένουν κι άλλα... «τελευταιότερα» των τελευταίων, για να καούν κι αυτά 5 αιώνες μετά. «Ο τάδε Πατριάρχης καίει το Χ αρχαίο χειρόγραφο» του δείνα αρχαίου συγγραφέα, άρα (!) όλα τα αντίτυπά του καίγονται απ' όλους σε όλη την Αυτοκρατορία. Όλο «σφάζονται» τη μια στιγμή Εθνικοί και συνέχεια ολοκληρώνεται η ξεθεμελίωση όλων των αρχαίων ναών, κι όλο ξεπηδούν κι άλλοι Εθνικοί, και νέοι παγανιστικοί ναοί είναι έτοιμοι προς κατεδάφιση. Και η ψύχωση με το «τελευταίοι ιερείς/ τελευταία βιβλία/ τελευταίοι ναοί/ τελευταίοι εθνικοί» δεν έχει όρια, καθότι αυτό δημιουργεί την ψευδαίσθηση της «ύστατης καταστροφής». Το γνωστό παιχνίδι της δημιουργίας εντυπώσεων.

Πόσο εύπιστος, πόσο παράλογος, πόσο κακόπιστος, και πόσο φανατικός πρέπει να είναι κάποιος, ώστε να δεχθεί ως αλήθεια, ένα τόσο αντιφατικό, αστήρικτο από πηγές, και εμφανώς ψευδές κείμενο;

Ναι, τέτοιοι άνθρωποι είναι αυτοί που πολεμούν την Εκκλησία του Χριστού, στο όνομα μιας δήθεν "αναβίωσης" των αρχαίων δαιμόνων. Γι' αυτό και εξομοιώνονται με τους δαιμονικούς θεούς τους στο ψεύδος. 

 

Πηγή: oodegr.com

O άγιος Πορφύριος Γάζας και η καταστροφή των ναών της πόλης.

Στη Γάζα πριν τον Πορφύριο (Βίος αγίου Πορφυρίου, 64) και, επομένως, επί Θεοδόσιου Α’ και Αρκάδιου, υπήρχαν τουλάχιστον οκτώ μεγάλοι εθνικοί ναοί και η λατρεία σε αυτούς επιτρεπόταν ελεύθερα παρά την ύπαρξη νόμων των παραπάνω αυτοκρατόρων που την απαγόρευαν, δείγμα του βαθμού εφαρμογής των νόμων αυτών ακόμη και μετά τον Θεοδόσιο Α’, ακόμη και σε μια όχι μικρή ούτε απόμακρη πόλη της Αυτοκρατορίας.

Υπήρχαν Εθνικοί άρχοντες, «δημέκδικοι», «ειρήναρχοι» και «βουλευτές» (Βίος αγίου Πορφυρίου, 21, 25), ακόμη και μετά την καταστροφή των εθνικών ναών της πόλης (Βίος αγίου Πορφυρίου, 95). Το κείμενο του Βίου αγίου Πορφυρίου Γάζης, θεωρείται από τους Νεοπαγανιστές ως η απόδειξη της ύπαρξης συστηματικών αντιπαγανιστικών διώξεων κατά τον 5ο αι.˙ όμως αυτή είναι η μισή και μάλιστα η παραποιημένη αλήθεια. Δεν είναι γνωστό ότι το ίδιο κείμενο δίνει πολλά στοιχεία για τη συμπεριφορά των απλών Εθνικών προς τους απλούς Χριστιανούς σε καιρό κατά τον οποίο βασίλευαν Χριστιανοί. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι οι αντιχριστιανικοί διωγμοί στη Γάζα συνεχίζονταν και μάλιστα άνευ λόγου, δίχως την εφαρμογή αντιπαγανιστικών νόμων ως πρόφαση, επί Αρκαδίου.

Οι επιθέσεις που υπέμενε ο άγιος Πορφύριος άρχισαν όταν εκείνος με τη συνοδεία του πορεύονταν προς τη Γάζα, και οι Εθνικοί των γύρω της πόλης χωριών αναίτια σκόρπισαν στους δρόμους διάφορα εμπόδια, έβαλαν φωτιές στο δρόμο, για να παρεμποδίσουν την άφιξή του (Βίος αγίου Πορφυρίου, 17). Αργότερα κατηγόρησαν τον Πορφύριο για μία ξηρασία που διήρκεσε δυο μήνες (Βίος αγίου Πορφυρίου, 19), κατηγορία που σήμερα φαντάζει αφελής, ωστόσο την εποχή εκείνη, με την διαδεδομένη πίστη των δεισιδαιμόνων Παγανιστών στην αστρολογία-μαγεία, ισοδυναμούσε με κατηγορία φυσικής εξόντωσης της κοινότητας.

Οι Εθνικοί Γαζαίοι αναίτια απαγόρευσαν την επάνοδο στην πόλη στους Γαζαίους Χριστιανούς που επέστρεφαν από λιτανεία έξω από τα τείχη της Γάζας (Βίος αγίου Πορφυρίου, 20). Οι Γαζαίοι Εθνικοί «όταν κέρδιζαν με το μέρος τους κανέναν ειδωλολάτρη άρχοντα, πήγαιναν κρυφά προς αυτόν και είτε με χρήματα, είτε επ’ ονόματι της άθεης θρησκείας τους, ζητούσαν να κακοποιήσουν τους Χριστιανούς» (Βίος αγίου Πορφυρίου, 21)˙ επιτίθονταν αναίτια και οργάνωναν ξυλοδαρμούς των συνεργατών του Πορφύριου, Βαροχά και Κορνήλιου καθώς και απλών Χριστιανών (Βίος αγίου Πορφυρίου, 22-23), πολύ πριν την αίτηση του Πορφύριου για κλείσιμο και καταστροφή των ναών τους.

Αναίτια οι Εθνικοί δεν επέτρεπαν στους Χριστιανούς «να αναλαμβάνουν πολιτικά αξιώματα, αλλά τους μεταχειρίζονταν σαν κακούς δούλους» (Βίος αγίου Πορφυρίου, 32). Συγκεκριμένα «δεν τους επέτρεπαν να λαμβάνουν πολιτικά αξιώματα, ούτε τους αφήνουν να καλλιεργούν τα χωράφια τους, από τα έσοδα των οποίων πληρώνουν τους δημόσιους φόρους» (Βίος αγίου Πορφυρίου, 40). Ο επίσκοπος Πορφύριος τότε ζήτησε από τον αυτοκράτορα Αρκάδιο το κλείσιμο των εθνικών ναών της Γάζας «βλέποντας τις αδικίες που γινόταν από τους ειδωλολάτρες κάθε ημέρα στη Γάζα» (Βίος αγίου Πορφυρίου, 26).

Πράγματι ο Βίος του Πορφύριου δεν δίνει βάση στην υπόθεση ότι ο άγιος Πορφύριος είχε δήθεν εξαρχής καταστρώσει σχέδιο καταστροφής των εθνικών ναών, γιατί τονίζεται ως μοναδική αιτία αίτησης καταστροφής των εθνικών ναών η αναίτια συμπεριφορά των Εθνικών κι όχι λ.χ. η ανάγκη εφαρμογής των νόμων. Ο Πορφύριος ζήτησε την καταστροφή των ναών αργότερα, σε δεύτερη παράκλησή του, επειδή οι Εθνικοί συνέχιζαν να κακομεταχειρίζονται τους Χριστιανούς συμπολίτες τους (Βίος αγίου Πορφυρίου, 32-33).

Ότι η Γάζα ήταν ακραιφνώς αρχαιόθρησκη πόλη ήταν γνωστό στους αυτοκράτορες (Βίος αγίου Πορφυρίου, 41) και οι Χριστιανοί εκεί ήταν ελάχιστοι, ωστόσο υφίσταντο διώξεις δίχως αιτία. Η καταστροφή των ναών της Γάζας δεν οφείλεται τόσο στην εφαρμογή των παλαιότερων αντιπαγανιστικών νόμων, όσο στο γεγονός ότι οι Εθνικοί έκαναν το βίο αβίωτο στους χριστιανούς συμπολίτες τους. Οι Γαζαίοι Χριστιανοί υφίσταντο διώξεις από τους συμπολίτες τους Εθνικούς επί Ιουλιανού και Διοκλητιανού (Θεοδώρητου, Εκκλ. Ιστ., 3, 3˙ Σωζομενού, Εκκλ. Ιστ., 5, 9˙ Θεόδωρου Αναγνώστου, Εκκλ. Ιστ., 58-9). Αν έτσι φέρονταν οι Εθνικοί τον καιρό της «απόλυτης» επικράτησης του Χριστιανισμού, μπορεί κανείς να φανταστεί την συμπεριφορά τους τον καιρό των διωγμών του Διοκλητιανού ή επί βασιλείας Ιουλιανού.

Ο Deschner αναφέρει την σχετική ιστορία (Η εγκληματική ιστορία του Χριστιανισμού, τ. 4, σ. 349-53), ωστόσο δεν λέει τίποτα για την άνευ λόγου καταπίεση των Χριστιανών Γαζαίων, παρουσιάζοντας τα γεγονότα αυτά ως μία απροσδόκητη και άνευ λόγου βίαιη συμπεριφορά των Χριστιανών. Διαστρεβλώσεις των γεγονότων συνιστούν οι ισχυρισμοί ότι ο Πορφύριος έκαψε φιλοσοφικά αρχαιοελληνικά βιβλία˙ ότι συνέβησαν σφαγές Εθνικών˙ ότι οι Γαζαίοι ήταν ελληνικής καταγωγής και η θρησκεία τους η αρχαιοελληνική (επειδή οι θεοί των οκτώ ναών αναφέρονται οι Ολύμπιοι)˙ και ότι ο Πορφύριος πλιατσικολόγησε τους ναούς.

Τα βιβλία που κάηκαν ήταν σύμφωνα με το Βίο (κεφ. 71) μαγικά ή όσα θεωρούνταν «ιερά» από τους Εθνικούς και όχι φιλοσοφικά. Η γνωστή υπόθεση ότι οι Χριστιανοί εσκεμμένα χαρακτήριζαν κάθε βιβλίο μαγικό προκειμένου να το καταστρέψουν αντίκειται σε εσκεμμένες καταστροφές «μαγικών» βιβλίων από Εθνικούς αυτοκράτορες (Διοκλητιανός, Αύγουστος), πριν τον Μ. Κωνσταντίνο, και γενικά δείχνει άγνοια των τότε αντιλήψεων, χριστιανικών και προχριστιανικών, για τη μαγεία. Ενδεχομένως στην Γάζα να καταστράφηκαν και άλλα βιβλία˙ όμως αυτό ούτε στην πρόθεση των οπαδών του Πορφύριου φαίνεται από τον Βίο να ήταν ούτε ο Βίος το αναφέρει ούτε κάτι τέτοιο μπορεί να θεωρηθεί καταστροφή της αρχαιοελληνικής γραμματείας, όπως και οι καταστροφές «μαγικών» βιβλίων από τους παραπάνω Εθνικούς αυτοκράτορες ενδεχομένως να προκάλεσαν την «παράπλευρη» καταστροφή και ορισμένων μη «μαγικών» βιβλίων, χωρίς αυτοί να κατηγορηθούν ως τέτοιοι καταστροφείς. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στη Γάζα ως τον έκτο αιώνα ακόμα λειτουργούσαν περίφημες σχολές ρητορικής και φιλοσοφίας, όπου μελετούνταν και διδάσκονταν τα υποτιθέμενα... καμένα αρχαία φιλοσοφικά συγγράμματα.

Σφαγές Εθνικών από την εξουσία ή την ασήμαντη μειονότητα των Γαζαίων Χριστιανών, σύμφωνα πάντα με τον Βίο, δεν υπήρξαν˙ αντίθετα, συνέβαιναν ξυλοδαρμοί (Βίος αγίου Πορφυρίου, 22, 23, 95) και φόνοι (Βίος αγίου Πορφυρίου, 95) Χριστιανών.

Ο Βίος αναφέρει ναούς θεών με ελληνικά ονόματα, ωστόσο αυτό δεν συνεπάγεται τη διατήρηση της κλασσικής ελληνικής λατρείας, παρά είναι η γνωστή τακτική βασισμένη στην αντίληψη πως οι θεοί του ενός λαού αντιστοιχούν στους θεούς ενός άλλου («ο Μαρνάς είναι ο Δίας», αναφέρει επί λέξει ο συγγραφέας του Βίου, στο κεφ. 19). Οι βυζαντινοί χρονογράφοι αναφέρουν τους Τούρκους ως «Πέρσες» και τους Ρώσσους ως «Σκύθες»˙ με την ίδια λογική ο Δίας και η Αφροδίτη του Βίου δεν είναι παρά οι μη αρχαιοελληνικοί τοπικοί ανατολίτικοι θεοί, που χάριν συνεννοήσεως μεταξύ των ελληνομαθών λογίων καλούνται με τα ελληνικά ονόματα των αντίστοιχων αρχαιοελληνικών θεών.

Η ελληνική καταγωγή των Γαζαίων δεν αποδεικνύεται από το ψηφιδωτό-χάρτη της Μαδηβά (σελ. 442 των εκδ. Ζήτρος), το οποίο δείχνει τα χωριά πέριξ της Γάζας με τα ονόματά τους. Σε αυτό διακρίνονται οι ονομασίες Σωβιλά, Σεανά, Βεθαγιδέα, Μαδεβήν, Τοκαΐν, Εδραΐν, Συκομαζών, Θαυαθά, Ρινοκορούρα˙ είναι γνωστό ότι οι εξελληνισμένες περιοχές της ελληνιστικής Μ. Ανατολής είχαν ελληνικά ονόματα (π.χ. Δεκάπολις).

Αναφορικά με την συνεχώς επαναλαμβανόμενη κατηγορία ότι η Εκκλησία επεδίωκε τον πλουτισμό του κλήρου έχοντας ως πρόφαση τον εκχριστιανισμό, ο Βίος αναφέρει ότι ο άγιος Πορφύριος «είχε αναθεματίσει κάθε Χριστιανό πολίτη που θα έπαιρνε οτιδήποτε από τα ειδωλολατρικά ιερά για προσωπικό του κέρδος˙ πράγματι κανείς από τους πιστούς πολίτες δεν έπαιρνε τίποτε, παρά μόνον οι στρατιώτες (…) Τουναντίον μάλιστα ευλαβείς κληρικοί μαζί με τους λαϊκούς, καθώς και ο ίδιος ο όσιος επίσκοπος Πορφύριος, τριγύριζαν στους ναούς και τους εμπόδιζαν να αρπάζουν» (Βίος αγίου Πορφυρίου, 65).

Άλλα σημείο του Βίου που δεν του δίνεται η κατάλληλη προσοχή είναι ο προσυλητισμός στο Χριστιανισμό των Εθνικών πριν τις καταστροφές των ναών (Βίος αγίου Πορφυρίου, 21˙ 31, 62) καθώς και η λαϊκή τάση για απόρριψη της αρχαίας λατρείας (Βίος αγίου Πορφυρίου, 19 και 60), όπου οι Εθνικοί «αφού επέμεναν επί επτά ημέρες να αναπέμπουν ύμνους [στον θεό Μαρνά, για την κατάπαυση της ανομβρίας στη Γάζα] σε έναν τόπο, λιποψύχισαν και επανήλθαν στις εργασίες τους» και «μερικοί από τους ειδωλολάτρες, μην υποφέροντας τις συμφορές των αποτυχημένων συνοικεσίων που έγιναν με την προσταγή του δαίμονα της Αφροδίτης, ομολόγησαν αγανακτισμένοι την απάτη» αντίστοιχα.

Για μια φορά ακόμα, η συκοφαντία και η Νεοπαγανιστική απάτη και αδικία (αρχαία και νέα), εκτίθεται από τις αρχαίες πηγές σε όλο της το μεγαλείο. Για μια φορά ακόμα, στους Νεοπαγανιστές της εποχής μας, που συκοφαντούν τους Χριστιανούς αντί να δουν τα ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ, κάνει επίκαιρη την παροιμία: "Φωνάζει ο κλέφτης..."!!!

Γιάννης Τ.

 

Πηγή: oodegr.com

Το παγανιστικό παραμύθι τής σφαγής τής Κρήτης.

Ο Νικηφόρος Φωκάς, ήταν ο απελευθερωτής τής Κρήτης από τους Άραβες. Για τους Νεοπαγανιστές όμως, ήταν διώκτης τών... (ανύπαρκτων τότε στην Κρήτη) ειδωλολατρών, τους οποίους επιμένουν να ονομάζουν: "έλληνες", λες και ο Ρωμαίικος στρατός ήταν κάτι άλλο!

Στη συνέχεια, θα δώσουμε πρώτα μια εικόνα τών επιτευγμάτων τού μεγάλου αυτού αυτοκράτορα, και τής απελευθέρωσης τής Κρήτης από τους Άραβες, και μετά θα παρουσιάσουμε το Νεοπαγανιστικό παραμύθι, για να γελάσει ο κάθε πικραμένος.

Τα παρακάτω, είναι παρμένα από τη διεύθυνση: http://11dim-kaval.kav.sch.gr/main/roads/fokas.htm


Ο Νικηφόρος Φωκάς και η απελευθέρωση τής Κρήτης.

Ο Νικηφόρος Φωκάς καταγόταν από τη μεγάλη οικογένεια των Φωκάδων της Καππαδοκίας. Ο πατέρας του Βάρδας Φωκάς ήταν στρατηγός του θέματος των Ανατολικών.

Από πολύ νεαρή ηλικία απέκτησε πλούσια εμπειρία από τους πολέμους των Βυζαντινών εναντίον των Αράβων.

Ακολούθησε στρατιωτική σταδιοδρομία και ως νεαρός Πατρίκιος διακρίθηκε στην εκστρατεία του πατέρα του εναντίον των Αράβων. Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ζ΄ ο Πορφυρογέννητος τον διόρισε αρχηγό του Βυζαντινού στρατού στην Ανατολή. Ο Ρωμανός Β΄ (959 μ.Χ-963 μ.Χ.) τον τίμησε με τον τίτλο του Μάγιστρου και τον διόρισε πάλι Δομεστίνο των σχολών της Ανατολής, ενώ το 960 του ανέθεσε την αρχηγεία της εκστρατείας για την απελευθέρωση της Κρήτης από τους ΄Αραβες.

Ο θάνατος του Αυτοκράτορα Ρωμανού Β΄(15 Μαρτίου 963) δημιούργησε σοβαρά προβλήματα, αφού η αυτοκράτειρα Θεοφανώ ήταν μόλις 20 ετών, οι δε γιοι του Βασίλειος και Κωνσταντίνος έξι και τριών ετών αντίστοιχα. Η άσκηση της εξουσίας θα περιερχόταν στον ευνούχο Ιωσήφ Φρίγγα, ο οποίος συνωμοτούσε εναντίον του ενδόξου στρατηγού. Ο Νικηφόρος Φωκάς είχε πλήρη γνώση της κατάστασης. Απέκτησε σιγά σιγά και το θαυμασμό της νεαρής Αυτοκράτειρας, η οποία δεν συμφωνούσε με τον τρόπο άσκησης της εξουσίας από παρακοιμώμενο ευνούχο. Τελικά ο Νικηφόρος Φωκάς πείστηκε να επιδιώξει την άνοδό του στον θρόνο της Aυτοκρατορίας παρά τη ροπή του προς το ασκητικό ιδεώδες, την οποία του την είχε εμφυσήσει ο φίλος του Αθανάσιος ο Αθωνίτης.

Η δύναμή του ήταν τέτοια που η χήρα του Αυτοκράτορα, η Θεοφανώ, ήρθε σε συνεννόηση μαζί του και, αφού στέφθηκε αυτοκράτορας από το στρατό το 963 στην Καισάρεια, τον νυμφεύτηκε στη μεγάλη εκκλησία της Πρωτεύουσας, την Αγία Σοφία.

Μέλος της μεγάλης στρατιωτικής οικογένειας των Φωκάδων, ο Νικηφόρος είναι ιδιότυπη περίπτωση αυτοκράτορα, που συνδυάζει την τραχύτητα του στρατιωτικού με τη θρησκευτική απλότητα του μοναχού. Μακριά από κάθε πολυτέλεια, ζει στα ανάκτορα όπως και στο στρατόπεδο χωρίς όμως να αδιαφορεί για τα συμφέροντα των αριστοκρατών, στους οποίους ανήκει. Με τη νομοθεσία του, ενώ καλυτερεύει τη θέση των μεγαλογαιοκτημόνων απέναντι στους μικροϊδιοκτήτες, προστατεύει ιδιαίτερα τη στρατιωτική ιδιοκτησία, θεωρώντας πρωταρχικής σημασίας την οικονομική ενίσχυση του στρατού. Παράλληλα σταματά τον πολλαπλασιασμό των μοναστηριών - επιτρέπει την ίδρυση νέων μόνο σε έρημα μέρη, όπως είναι το Άγιο Όρος - και εκδίδει διάταγμα (964) εναντίον της αύξησης της εκκλησιαστικής περιουσίας καθώς πίστευε πως ο πλούτος δεν ταίριαζε με την πνευματική φύση της και τον ασκητικό τρόπο ζωής των μοναχών. Περιόρισε επίσης την αρχή της προτιμήσεως για γαίες δυνατών ή φτωχών στα μέλη των αντίστοιχων τάξεων και φρόντισε να ενισχύσει την τάξη των στρατιωτών, ορίζοντας ως αναπαλλοτρίωτο όριο στρατιωτικών κτημάτων εκτάσεις αξίας 12 νομισμάτων. Με τον τρόπο αυτόν οι στρατιώτες μπορούσαν να καλύπτουν τα έξοδα του εξοπλισμού τους.

Έκανε πολλούς πολέμους και εκτίναξε τα σύνορα της Aυτοκρατορίας πέρα από τον Ευφράτη. Ακόμα έδειξε περισσότερο ενδιαφέρον για τα Βυζαντινά συμφέροντα στις επαρχίες της Νότιας Ιταλίας και της Σικελίας. Αντιμετώπιζε με μεγάλη επιτυχία τα προβλήματα στα βόρεια σύνορα της Αυτοκρατορίας. Ακόμα απελευθέρωσε πολλές πόλεις με θριαμβευτικές νίκες, ανακατέλαβε την Κύπρο και επιβεβαίωσε την Βυζαντινή κυριαρχία στη Μεσόγειο.

Βασική κατεύθυνση της πολιτικής του Αυτοκράτορα υπήρξε η συνέχιση των αγώνων εναντίον των Αράβων στην Ανατολή.

Πράγματι ο Νικηφόρος αφού συγκέντρωνε τον Βυζαντινό στρατό στα Φύγολα της Μικράς Ασίας εκμεταλευόμενος την απουσία του αραβικού στόλου από την Κρήτη κατέπλευσε στον κολπίσκο πλησίον του Χάνδακα και άρχισε τις επιχειρήσεις εναντίον του συγκεντρωμένου στρατού. Οι επιχειρήσεις συνεχίστηκαν ολόκληρο το χειμώνα. Στις 7 Μαρτίου του 961 μ.Χ. κατέλαβε το Χάνδακα και εκκαθάρισε το νησί από τα υπολείμματα των Αράβων, ενώ άφησε αξιόλογη τη φρουρά για τη προστασία του νησιού από νέες αραβικές επιδρομές.

Κατά την επιστροφή του στην Κωνσταντινούπολη τέλεσε θρίαμβο ενώπιον του Αυτοκράτορα Ρωμανού Β΄ και μεγάλου πλήθους, οι οποίοι εντυπωσιάστηκαν από τον μεγάλο αριθμό των αιχμαλώτων καθώς και τον ΄Αραβα Εμίρη της Κρήτης Αμπντ-Αλ-Αμιζ.

Μετά την επιστροφή του στην Ανατολή οργάνωσε συστηματικά τον αγώνα των Αράβων.

Νίκησε σε επανηλειμμένες αναμετρήσεις τον χαλίφη των Αράβων Σαιφ-αλ Ντάου Λαχ, κατέλαβε 60 σημαντικά φρούρια και την πρωτεύουσα του κράτους του Χαλεπίου στη Βόρεια Συρία (Δεκέμβριος 962 μ.Χ.). Οι νίκες εναντίον των Αράβων σε όλα τα πεδία ανύψωσαν το γόητρο της Aυτοκρατορίας και την προσωπική ακτινοβολία του μεγάλου βυζαντινού αρχηγού.

Τα πρώτα δύο έτη της βασιλείας του απομάκρυνε τους ΄Αραβες από την Κιλικία. Οι πόλεις Τάρας, Άδανα, Μονεστία και άλλες απελευθερώθηκαν με θριαμβευτικές νίκες του βυζαντινού στρατού. Το 966 μ.Χ. ο Νικηφόρος πολιόρκησε χωρίς επιτυχία την Αντιόχεια αλλά προσάρτησε μεγάλο τμήμα της Συρίας. Το 967 μ.Χ. οργάνωσε νέα εκστρατεία στη Συρία, κινήθηκε κατά μήκος της παραλιακής ζώνης, απελευθέρωσε πολλές πόλεις και τελικά αποφάσισε την πολιορκία της Αντιόχειας. Κατέλαβε την ΄Εδεσσα, στην οποία βρήκε την αχειροποίητη εικόνα του Χριστού, προχώρησε μέχρι την Τρίπολη του όρους Λιβάνου, κατέλαβε είκοσι περίπου οχυρά φρούρια και επέβαλε νέα πολιορκία στην Αντιόχεια. Η πολιορκία ανατέθηκε στους στρατηγούς Πέτρο Φωκά και Μιχαήλ Βούρτζη οι οποίοι τελικά κατόρθωσαν να καταλάβουν την Πόλη (29 Οκτωβρίου 969 μ.Χ). Σύντομα καλύφθηκε και το Χαλέπι και ο Άραβας εμίρης του Χαλεπίου αναγνώρισε τη βυζαντινή κυριαρχία. Οι επιτυχίες του Νικηφόρου στην Ανατολή εξουδετέρωσαν πλήρως την αραβική απειλή για πολλές δεκαετίες ενώ παράλληλα αποκατέστησαν την βυζαντινή παρουσία μέχρι τη Μεσοποταμία.

Η τόσο σημαντική αύξηση δύναμης και αίγλης του Βυζαντίου υπαγορεύει στον Νικηφόρο την αγέρωχη στάση του απέναντι στους Βουλγάρους, όταν αντιπρόσωποί τους ζητούν την πληρωμή φόρων που πληρώνονταν από παλαιά. Η μυστική συνεννόηση Βουλγάρων και Ούγγρων, που έδινε τη δυνατότητα στους τελευταίους να κάνουν επιδρομές στη Θράκη περνώντας από βουλγαρικό έδαφος, προκαλεί τον Νικηφόρο να στρέψει τους Ρώσους εναντίον των Βουλγάρων, γεγονός επικίνδυνο για το ίδιο το Βυζάντιο, κυρίως ύστερα από τη ρωσική κατάληψη της Βουλγαρίας. Συναίσθηση υπεροχής, αλλά και παράδοση αιώνων, δημιουργεί τη δυσμενή αντίδραση του Νικηφόρου, όταν επανιδρύεται στη Δύση η Αυτοκρατορία, αυτή τη φορά από Γερμανό ηγεμόνα, τον Όθωνα Α' (962), ο οποίος μονοπωλεί τον τίτλο του Αυτοκράτορα των Ρωμαίων.

Η ισχυρή αντίδραση του Νικηφόρου για την ανεπίτρεπτη στάση του Γερμανού ηγεμόνα εκδηλώνεται και με τη δυσμενή υποδοχή, που επιφυλάσσει στον πρέσβη του Όθωνα, Λιουτπράνδο (968).

Η συνεχής πολεμική δραστηριότητα των Βυζαντινών για μια ολόκληρη εξαετία (963 μ.Χ.-969 μ.Χ.) είχε κουράσει τον Βυζαντινό στρατό και είχε προκαλέσει τη δυσφορία του λαού από τις επαχθείς φορολογικές επιβαρύνσεις. Ο ανιψιός του, Ιωάννης Τσιμισκής εκμεταλεύτηκε αυτή τη δυσφορία και σε συνεργασία με την αυτοκράτειρα Θεοφανώ, συγκρούστηκε με το Νικηφόρο και οργάνωσε συνομωσία για την εκθρόνισή του, η οποία συντελέστηκε με τη δολοφονία του ηρωικού Αυτοκράτορα τη νύχτα της 10ης Οκτωβρίου το 969 μ.Χ. Αυτό ήταν το άδικο τέλος του Νικηφόρου Φωκά, ενός από τους σημαντικότερους Αυτοκράτορες του Βυζαντίου.

Ο Νικηφόρος Φωκάς υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Αυτοκράτορες του Βυζαντίου και μεγαλόπνοος οραματιστής της παγκόσμιας ακτινοβολίας της Αυτοκρατορίας. Φύση ιδιόρυθμη και δυναμική, αισθανόταν ιδιαίτερη ικανοποίηση στο πεδίο των μαχών και στην εμπειρία της ασκητικής ησυχίας. Οι στρατιωτικές και στρατηγικές του ικανότητες είχαν αναπτυχθεί στο έπακρο όπως φαίνεται και από τα στρατιωτικά του έργα. Αδάμαστος πολεμιστής και μεγαλόπνοος ηγέτης, αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στο πεδίο των μαχών και στην πνευματική άσκηση.

Το αισχρό παραμύθι τών Νεοπαγανιστών:

Η Γενοκτονία 270.000 Ελλήνων το 961 από τους βυζαντινούς κατακτητές

Καθ’ όλη την διάρκεια της χιλιετούς βυζαντινής αυτοκρατορίας η Κρήτη ήταν το κόκκινο πανί για τους βυζαντινούς κατακτητές. Γι’ αυτό την αιματοκύλησαν πολλές φορές.

Το 727 οι Κρητικοί όχι μόνον συμμετέχουν μαζί με όλους τους Έλληνες στην Μεγάλη Επανάσταση κατά των βυζαντινών, αλλά επιπλέον ετοιμάζουν πανστρατιά και επιτίθενται κατά της Κωνσταντινουπόλεως για να εκθρονίσουν(!!!) τον αυτοκράτορα Λέοντα Γ’ τον Ίσαυρο.

Αρχηγό τους είχαν έναν Κρητικό ονόματι Κοσμά, ο οποίος ήταν μεγαλοπρεπής, ωραίος και γενναίος. Και παραλίγο να κατάφερναν να κυριαρχήσουν σε όλη την Μεσόγειο, όπως αναφέρει στην «Ιστορία των Σφακίων» ο ηγούμενος Γρηγόριος Παπαδοπετράκης.

Όμως οι λογαριασμοί βυζαντινών και Κρητικών παρέμεναν από αιώνες ανοικτοί και δεν έκλεισαν ποτέ. Ο Αλέξιος Κομνηνός, δια του υιού του Ισαακίου, το 1192, στέλνει απειλητική επιστολή προς το νησί της Κρήτης. Απειλούσε ότι αν δεν υποταχθούν στο βυζάντιο οι Κρητικοί, θα εξολοθρεύσει όλους τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά, όπως έπραξαν στο παρελθόν, έγραφε η επιστολή, ο Βελισσάριος, ο Ιουστινιανός, ο Νικηφόρος Φωκάς και ο Βάρδας ο θαλασσινός.

Οι βυζαντινοί είχαν υποστεί αναρίθμητες ήττες από τους Κρητικούς, που ήταν πολύ γενναίοι μαχητές και θεοσεβείς. Οι Κρητικοί ουδέποτε πρόδωσαν τους Πατρώους Θεούς και τα Πάτρια ειωθότα. Το παράδειγμά τους έδινε θάρρος στους άλλους Έλληνες να διατηρήσουν τον Ελληνισμό τους και την Πατρώα Ελληνική Θρησκεία. Γι’ αυτό ήθελαν να τους αφανίσουν οι βυζαντινοί κατακτητές.

Οι μνήμες από την τελευταία ήττα, ήταν ακόμη νωπές. Το 949 ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Ζ’ υπέστη πανωλεθρία από τους γενναίους Κρητικούς καθώς όλο το βυζαντινό στράτευμα που έστειλε για να κατακτήσει το ηρωικό Νησί κατεσφάγη, όπως μας πληροφορεί ο Λέων Διάκονος.

Τα Κρητικά πλοία περήφανα έπλεαν στην Μεσόγειο αψηφώντας τον βυζαντινό στόλο. Και όποτε είχαν ευκαιρία έκαναν τολμηρές επιδρομές και κατέστρεφαν ολοσχερώς τον βυζαντινό στόλο. Ο Λέων Διάκονος γράφει για την «των Κρητών δυναστείαν, τραχηλιώσαν και κατά Ρωμαίων φονικόν πνέουσαν». Δηλαδή έσπερναν τον θάνατο στους βυζαντινούς οι σκληροτράχηλοι Κρητικοί, γράφει ο Λέων Διάκονος στην Ιστορία του.

Οι Κρητικοί ήταν ακατάβλητοι κυρίως για δύο λόγους, γράφει ο Συνεχιστής του Θεοφάνους: Πρώτον διότι είχαν διατηρήσει αλώβητο το Ελληνικό Ιερατείο τους, το οποίο προΐστατο στους Απελευθερωτικούς Αγώνες, και δεύτερον διότι ήταν φοβεροί έμποροι, κάτι που τους προσπόριζε τα αναγκαία χρήματα για τους πολέμους κατά των βυζαντινών.

Το μίσος των βυζαντινών κατά των Ελλήνων της Κρήτης αποτυπώνεται ανάγλυφα από τον παρακοιμώμενο Ιωσήφ Βρίγγα ο οποίος προσπαθεί να διεγείρει το βυζαντινό συμβούλιο κατά των Κρητικών. Ο Συνεχιστής του Θεοφάνους καταγράφει τα λόγια του Ιωσήφ: «Είναι τόσα τα δεινά που υπέστησαν οι Ρωμαίοι από τους αρνητές του Χριστού, σφαγές και καταστροφές εκκλησιών και αρπαγές περιουσιών και αιχμαλωσίες. Πρέπει να αγωνισθούμε υπέρ των Χριστιανών και να μην δειλιάσουμε από την απόσταση της θαλάσσης ούτε από τις φήμες».

Πράγματι οι γενναίοι Κρητικοί απελευθέρωναν τα παράλια της Ιωνίας από τους βυζαντινούς κατακτητές και κατέστρεφαν χριστιανικές εκκλησίες και έπιαναν χριστιανούς αιχμαλώτους για να τους ανταλλάξουν με Έλληνες.

Το 960 ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Ρωμανός Β’ και ο παρακοιμώμενος Ιωσήφ Βρίγγας ανέθεσαν στον Αρμένιο στρατηγό Νικηφόρο Φωκά τον αφανισμό της Κρήτης και των Κρητικών. Ο τεράστιος βυζαντινός στόλος ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη στις 5 Ιουλίου 960. Αποτελείτο από 3300 πλοία που μετέφεραν στρατό και εφόδια. Οι βυζαντινοί είχαν στρατολογήσει βάρβαρα στίφη Σλαύων, Αρμενίων και Ρώσων, για να κατασφάξουν τους Έλληνες της Κρήτης.

Ο M. Canard, στο Byzance et les Arabes μας πληροφορεί ότι οι Έλληνες διέθεταν μόλις 240 πλοία και ζήτησαν από τους Άραβες πολεμοφόδια και στρατό. Εκείνο τον καιρό οι Άραβες με επικεφαλής τον Χαμβδά πολεμούσαν στο μέτωπο της Μικράς Ασίας τους βυζαντινούς κατακτητές, και έτσι δεν μπόρεσαν να τους στείλουν παρά μικρές ποσότητες πολεμοφοδίων, αλλά καθόλου στρατό. Έτσι οι γενναίοι Κρητικοί μαχητές αντιμετώπισαν μόνοι τους τον τεράστιο βυζαντινό στόλο που μετέφερε 500.000 βυζαντινούς κατακτητές στο ηρωικό Νησί.

Οι Έλληνες γρήγορα έμαθαν τα νέα και άρχισαν να οχυρώνωνται. Η ιστορία έχει καταγράψει ως επικεφαλή της ηρωικής αντιστάσεως την Κρητικοπούλα Ιέρεια της Αρτέμιδος Κλεαγέτη.

Ο Πρίσκος στην χρονογραφία του μας πληροφορεί ότι ήταν μόλις 25 ετών το 960, και αμέσως άρχισε να εμψυχώνει τους Κρητικούς περιδιαβαίνουσα όλα τα οχυρά. Η Κλεαγέτη ήταν πολύ μορφωμένη και γόνος Ιερατικής οικογενείας. Η μητέρα της λεγόταν Ζηνόκλεια, ήταν Ιέρεια της Ήρας, και είχε πάρει μέρος στην μάχη της Κρήτης κατά των βυζαντινών το 949. Με το τόξο της είχε σκοτώσει 50 βυζαντινούς κατακτητές. Η Ζηνόκλεια τελούσε τα Ελληνικά Μυστήρια και είχε διδάξει από μικρή την θυγατέρα της Κλεαγέτη το πώς να πολεμά τους βυζαντινούς κατακτητές.

Ο Λέων Διάκονος στην Ιστορία του αναφέρει την Κλεαγέτη με υβριστικούς όρους. Την αποκαλεί «γύναιον εταιρικόν», «αναιδές», και ότι τάχα έκανε μαγγανείες. Όμως της αναγνωρίζει, αν και με υβριστικό τόνο, ότι ήταν μάντισσα και ότι ήταν ατρόμητη, καθώς πλησίαζε μόνη της μέχρι τα φυλάκια των βυζαντινών και τους προκαλούσε σε πόλεμο.

Οι Κρητικοί Ιερείς και Ιέρειες μόλις αντίκρισαν του πρώτους βυζαντινούς στρατιώτες έκαναν καθαρμό σε όλο το Νησί για να φύγει το χριστιανικό μίασμα.

Ο Νικηφόρος Φωκάς αμέσως μετά την απόβαση αρχίζει γενική επίθεση. Σφάζει αρκετούς Κρητικούς τις πρώτες ημέρες. Νοιώθοντας ότι η νίκη του θα είναι εύκολη εξ αιτίας του τεραστίου όγκου του στρατεύματός του, δίνει 10.000 βυζαντινούς στρατιώτες στον στρατηγό Νικηφόρο Παστιλά και τον διατάσσει να εισβάλει στην ενδοχώρα του Νησιού και να κατασκοπεύσει τους Κρητικούς.

Η ατρόμητη Ιέρεια Κλεαγέτη απαντά με ανταρτοπόλεμο. Βάζει τις Κρητικοπούλες να δίνουν κρασί στους βυζαντινούς στρατιώτες, να τους μεθούν και να αποσπούν πληροφορίες. Αφού τους διέλυσαν την πειθαρχία η Κλεαγέτη διέταξε τους 400 Κρητικούς που είχε υπό τις διαταγές της να λάβουν θέσεις μάχης στα βουνά.

Μόλις οι Κρητικοί είδαν τους βυζαντινούς αποδιοργανωμένους ξεκίνησαν επίθεση με επικεφαλής την ηρωική Ιέρεια της Αρτέμιδος. Οι βυζαντινοί αντιστάθηκαν με σθένος. Η Κλεαγέτη σημάδεψε με το τόξο της τον βυζαντινό στρατηγό Νικηφόρο Παστιλά, κτύπησε το άλογό του και τον ανάγκασε να ξεκαβαλικέψει. Αμέσως χύμηξε πάνω του με το τσεκούρι της και τον σκότωσε.

Οι βυζαντινοί σε αυτή την δεύτερη φάση του αγώνος τράπηκαν σε φυγή αλλά οι Κρητικοί τους πήραν στο κυνήγι. Ελάχιστοι από τους στρατιώτες του Νικηφόρου Παστιλά κατόρθωσαν να επιστρέψουν ζωντανοί στο στρατόπεδο του Νικηφόρου Φωκά.

Ο Φωκάς, ωσάν να κτυπήθηκε από κεραυνό, μόλις άκουσε τα νέα άρχισε να ετοιμάζει ενέδρες. Άρχισε να πολιορκεί τον Χάνδακα (Ηράκλειο).

Ο Πρίσκος, έχει καταγράψει το πώς απευθύνθηκε στους στρατιώτες του λέγων ότι «Δεν νομίζω να αγνοεί κανείς σας την επιθετικότητα και το θράσος των απογόνων της Αριάδνης, τις τόσες διαρπαγές και τα φονικά που έχουν διαπράξει κατά των Ρωμαίων. Δεν ανέχεται η εκκλησία του Χριστού να λυμαίνωνται το χριστεπώνυμο πλήθος οι ειδωλολάτρες.

Μην εξοκείλετε στην απειθαρχία και την καλοπέραση διότι θα πάθετε ότι και οι στρατιώτες του Νικηφόρου Παστιλά. Ας μην σπαταλάμε τον καιρό μας με οκνηρία και μέθη, αλλά παραμένοντας Ρωμαίοι ας επιδείξουμε στον πόλεμο κατά των ειδωλολατρών το γενναίο μας φρόνημα».

Μετά πήρε τον στρατό του και άρχισε επίθεση καθώς είχε πληροφορίες ότι 40.000 Κρητικοί ετοιμάζονταν να του επιτεθούν αιφνιδιαστικά και να τον εκδιώξουν από το Νησί. Ο Νικηφόρος Φωκάς περίμενε να νυκτώσει και επιτέθηκε το βράδυ στους Κρητικούς, οι οποίοι δεν άκουσαν την Κλεαγέτη και έκαναν το λάθος να κατασκηνώσουν σε πεδιάδα.

Εκεί ο Νικηφόρος Φωκάς τους έπιασε στον ύπνο, απροετοίμαστους, και τους έσφαξε όλους. Ο Νικηφόρος Φωκάς, για να αποδείξει το πόσο βάρβαρος ήταν και το πόσο μισούσε τους Έλληνες, διέταξε τους στρατιώτες του να κόψουν τα κεφάλια των Ελλήνων και να τα μαζέψουν σε σακκιά.

Ύστερα διέταξε να τα καρφώσουν σε κοντάρια και να τα τοποθετήσουν μπροστά στο κάστρο του Χάνδακος. Μετά, όπως διασώζει ο Λέων Διάκονος, ο Φωκάς διέταξε όσα κεφάλια Κρητικών περίσσεψαν να τα εκσφενδονίζουν με τις βαλλίστρες μέσα στα τείχη του κάστρου...

Οι Κρητικοί μόλις ανεγνώρισαν τους ομοφύλους των, ξέσπασαν σε οιμωγές. Ακούστηκαν κλάματα. Τρόμος κατέλαβε το στρατόπεδο των Κρητικών. Ακούστηκαν κραυγές και θρήνοι ωσαν η πόλη να είχε ήδη κατακτηθεί. Μολονότι δεν είχαν καμμία διάθεση για ειρήνη με τους βυζαντινούς, τώρα είχαν χάσει το θάρρος τους. Εκείνη την δύσκολη στιγμή εμφανίστηκε στα τείχη η νεαρή Ιέρεια Κλεαγέτη. Το πρόσωπό της έλαμπε από ζωντάνια όταν ενθάρρυνε τους Κρητικούς.

Ο Πρίσκος διέσωσε τα λόγια της: «Γενναίοι άνδρες και γυναίκες, αιώνες τώρα πολεμούμε τους Ρωμαίους. Οι Θεοί δεν μας εγκατέλειψαν, πάντα στέκονται στο πλευρό μας. Μόλις κατατροπώσαμε τους Ρωμαίους του Παστιλά. Τώρα θα λιποψυχήσουμε μπροστά σ’ έναν ασεβή Ρωμαίο; Εμπρός! Τραβήξτε τα σπαθιά. Ακονίσατε τους πελέκεις. Τεντώσατε τα βέλη. Θάνατος στους Ρωμαίους κατακτητές. Βοήθησέ μας Τοξόκλυτη Θεά. Ίσιωσε τα θανατηφόρα βέλη μας να βρουν τον στόχο τους».

Η νεαρή Ιέρεια αμέσως διατάζει επίθεση. Εμψυχωμένοι από την ατρόμητη Ιέρειά τους που όρμησε πρώτη, 35.000 Κρητικοί, μαζί και γυναικόπαιδα, εφορμούν εναντίον των βυζαντινών κατακτητών. Ο Νικηφόρος Φωκάς ταράζεται από την ξαφνική αντεπίθεση. Αλλά πριν προλάβει να συνέλθει καταμετρά 90.000 χιλιάδες νεκρούς, οι περισσότεροι από τα επίλεκτα βυζαντινά σώματα των Αρμενίων.

Ο Νικηφόρος Φωκάς αναγκάζεται να σαλπίσει υποχώρηση. Έβλεπε πιά ότι ήταν πολύ δύσκολο να κατατροπώσει τους Κρητικούς και μάλιστα με τέτοια οχυρά. Αποφάσισε, γράφει ο Λέων Διάκονος, να πολιορκήσει τον Χάνδακα(Ηράκλειο). Αποφάσισε να λιμοκτονήσει τους Κρητικούς μέχρις ότου κατασκευάσει νέες πολιορκητικές μηχανές. Έτσι τελείωσε ο χειμώνας του 960-961.

Κατά την διάρκεια του χειμώνος δεν έπαυσαν τελείως οι εχθροπραξίες. Ομάδες καταδρομών των Κρητικών κτυπούσαν συνεχώς τους βυζαντινούς κατακτητές. Οι απώλειες των Κρητικών έφτασαν τις 30.000 νεκρούς και των βυζαντινών τις 110.000 νεκρούς, αναφέρει ο M. Canard στο Byzance et les Arabes.

Στο τέλος Φεβρουαρίου του 961, ο Νικηφόρος Φωκάς άρχισε πάλι τον πόλεμο με νέο στρατό και εφόδια που παρέλαβε από την Κωνσταντινούπολη. Αντιθέτως η θέση των Κρητικών γινόταν όλο και πιό δύσκολη καθώς τα τρόφιμα λιγόστευαν και ο ναυτικός αποκλεισμός του Νησιού δεν επέτρεπε τον ανεφοδιασμό.

Οι στρατιωτικοί αρχηγοί των Κρητικών, Ναύκλος και Ανεμάς, έκαναν συμβούλιο και αποφάσισαν να περιμένουν, μέσα στην πόλη, βοήθεια από τους Άραβες. Όμως η Κλεαγέτη τους είπε να συνεχίσουν τον ανταρτοπόλεμο στα βουνά και να μην πολεμήσουν μέσα στην πόλη διότι το κάστρο ίσως να μην αντέξει την πολιορκία. Τελικά υπερίσχυσε η γνώμη του Ανεμά, η οποία δυστυχώς απεδείχθη μοιραία.

Οι βυζαντινοί κατακτητές άρχισαν την πολιορκία σκάβοντας κάτω από την τάφρο και άρχισαν να ξεκολλούν πέτρες από το τείχος. Πρόσθεσαν ξύλα στα υποστηρίγματα και τους έβαλαν φωτιά. Σε λίγο η φωτιά απανθράκωσε τα υποστηρίγματα και δύο επάλξεις του κεντρικού τείχους κατέρρευσαν. Αμέσως όρμησαν στην πόλη τα βυζαντινά στίφη και άρχισαν γενική σφαγή χωρίς να κάνουν διάκριση αμάχου και μαχομένου πληθυσμού. Τα γυναικόπαιδα έτρεχαν να κρυφτούν στα σοκάκια αλλά οι βυζαντινοί τους εξολόθρευαν ανηλεώς. Για τρεις ολόκληρες ημέρες δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να σφάζουν άμαχο πληθυσμό.

Η κατάκτηση της Κρήτης ολοκληρώθηκε στις 7 Μαρτίου 961. Οι πηγές κατέγραψαν 200.000 νεκρούς Κρητικούς, μαζί με τα γυναικόπαιδα, που γενοκτόνησαν οι βυζαντινοί υπάνθρωποι. Μαζί με τους ήδη νεκρούς Κρητικούς στα πεδία των μαχών, το Ολοκαύτωμα της Κρήτης αριθμεί 270.000 νεκρούς, σφαγιασθέντες από τα βυζαντινά στίφη του Νικηφόρου Φωκά.

Ο Νικηφόρος Φωκάς, χωρίς κανένα ίχνος θεοσέβειας, ανδρείας και πολιτισμού, ζήτησε να βρουν το πτώμα της Ιέρειας Κλεαγέτης. Μόλις οι βυζαντινοί το βρήκαν, ο βάρβαρος Αρμένιος στρατηγός διέταξε να της κόψουν το κεφάλι και να το καρφώσουν σε ένα κοντάρι. Αφού το έφτυσε, το περιέφερε πάνω στο άλογό του ως τρόπαιο...

Ο Νικηφόρος Φωκάς για να ολοκληρώσει την καταστροφή της Κρήτης διατάσσει την φυλετική αλλοίωση του Κρητικού λαού. Εγκαθιστά στο ηρωικό Νησί βαρβάρους Σλαύους, Ρώσους και Αρμένιους. Επιπλέον διατάσσει τους μοναχούς των χριστιανών να εκχριστιανίσουν βιαίως τον Κρητικό λαό. Ο Νίκων ο «Μετανοείτε» αποβιβάζεται στην Κρήτη με προστασία βυζαντινής φρουράς και αρχίζει νέες σφαγές.

Παρά την τρομακτική γενοκτονία, οι Κρητικοί ανένηψαν και συνέχισαν τον Ιερό Αγώνα για Ελευθερία, κάτι που αποδεικνύεται με την απειλητική επιστολή που έστειλε ο Αλέξιος Κομνηνός το 1192, όπως αναφέραμε και στην αρχή του άρθρου μας.

Η Γενοκτονία 270.000 Κρητικών από τους βυζαντινούς κατακτητές το 961 έχει χαραχθεί βαθιά στην μνήμη όλων των Ελλήνων παρά τις προσπάθειες των νεοβυζαντινών κατακτητών να την διαγράψουν.

Ξεπερνώντας κάθε όριο θράσους, ο «πατριάρχης» των χριστιανών Βαρθολομαίος, πριν από δύο χρόνια, έστησε τον ...ανδριάντα(!) του Νικηφόρου Φωκά στην Κρήτη(!!!).

Όπως δείχνουν τα γεγονότα υπάρχουν ακόμη ανοικτοί λογαριασμοί μεταξύ Ελλήνων και βυζαντινών...

Πηγές:

Λέων Διάκονος, Ιστορία

M. Canard, Byzance et les Arabes

Πρίσκος, Κρητικά, στην συλλογή Jus Graeco-Romanum

Γρηγορίου Παπαδοπετράκη, Ιστορία των Σφακίων, Αθήνα 1971

Ισίδωρος Ηλιάκης

_____________________________________________________
Πρίσκος

Επειδή γνωρίζουμε τις Νεοπαγανιστικές απάτες, και ότι δεν μπορεί κάποιος να εμπιστεύεται ΤΙΠΟΤΑ από όσα λένε τέτοιοι άνθρωποι, αναζητήσαμε εν συντομία στο Ίντερνετ τη λέξη: "Πρίσκος", για να βρούμε πληροφορίες γι αυτόν, και να δούμε αν ήταν υπαρκτό πρόσωπο, ή παραμύθι σαν τα όσα λένε. Αυτόν δεν τον βρήκαμε. Βρήκαμε άλλους Πρίσκους, από διαφορετικές εποχές. Βρήκαμε τους παρακάτω "Πρίσκους":

"Εις τους κατά τους μεσαιωνικούς προπάτορας ημών, είπον, αποδίδεται συχνάκις το όνομα των Βυζαντινών, αυτοί όμως ούτοι ουδέποτε ωνόμασαν εαυτούς Βυζαντινούς. Αληθεύει τωόντι, ότι εν τη 5η εκατονταετηρίδι, κτά Γουίδων και Φώτιον, ο μεν Πρίσκος έγραψεν ¨Ιστορία Βυζαντινήν¨, ο δε Μάλχος ¨Βυζαντιακά¨, αλλ΄εκ των τοιούτων επιγραφών των προκειμένων ιστοριών συνάγεται, ότι εν αυτοίς εγένετο λόγος περί της πόλεως του Βυζαντίου μάλλον παρά περί όλου του βυζαντινού κράτους".

"Πρίσκος: 1. Βυζαντινός ιστορικός (5ος αι. μ.Χ.). 2. Βυζαντινός στρατηγός (6ος - 7ος αι μ.Χ.)".

"Η μέχρι του Ίστρου Θράκη κατά τους Δ΄ -Ζ΄ αιώνας μ.Χ. δεν ήτο αόριστος, αλλά πραγματική γεωγραφική και διοικητική έννοια. Τούτο δεικνύουσι σαφώς όχι μόνον η κατά την Notitiam διοικητική διαίρεσις, αλλά και πολλά χωρία Βυζαντινών ιστορικών του Ε΄ και Στ΄ αιώνος. Ο Ολυμπιόδωρος (του Ε΄ αιώνος) διακρίνει τας προς Ν. του Δανουβίου Βορείας χώρας απλώς εις Ιλλυρικόν και Θράκην. Ο σύγχρονος με αυτόν Πρίσκος αναφέρει Ρωμαίον (Βυζαντινόν) στρατηγόν, ο οποίος «είχε τήν πρός τω Θρακίω μέρει του ποταμου (του Ίστρου) φυλακήν»".

"Την ίδια εποχή με τον Βάρρωνα και ο Βιργίλιος γράφει τα "Γεωργικά" του, ενω τους ακολουθούν και ο Τρόγος Πομπηίος (Περί ζώων και φυτών) το 20 π.Χ., ο Ιούβας Β' που έγραψε για τα Ευφόρβια12, ο Ετρούσκος Ταρκίτιος Πρίσκος που συνέθεσε ενα έργο για τα άνθη και τα χρώματα των φυτών, οι Sisennae (πατέρας και γιός) που έγραψαν "περι Γεωργίας", ο Γάϊος Τρεμέλλιος Σκρόφας, ο Μανίλιος Σούρας και ο Αφρικανός Τουράνιος Cracilis (περι Ζωολογίας και Βοτανικής)".

"Με την ονομασία Τουρουλός ή Τζουρουλός στα βυζαντινά χρόνια, ήταν έδρα ιππικών μονάδων και αποτελούσε ισχυρό φρούριο - προμαχώνα της Κωνσταντινούπολης, στο οποίο κλείστηκε υποχωρώντας προ των Αβάρων, ο στρατηγός Πρίσκος, ενώ το 1237 μετά το Χριστό κατέφυγε σ' αυτή ο Πετραλοίφας, πολιορκημένος από τους Βούλγαρους και τους Φράγκους".

"Πρίσκος: (μεταξύ 410 και 420-περίπου 472). Βυζαντινός ιστορικός και σοφιστής από το Πάνιο της Θράκης. Το κυριότερο έργο του είναι μια ιστορία της εποχής του, που έμεινε γνωστή ως "Ιστορία βυζαντιακή και τα κατ' Αττίλαν". Σε αυτήν πραγματευόταν τα γεγονότα των ετών 441-472".

Στα παραπάνω παρατηρούμε ότι όλοι αυτοί οι "Πρίσκοι", δεν έχουν καμία σχέση με την εποχή που κακοποιούν οι Νεοπαγανιστές.

Βρήκαμε όμως άλλον έναν "Πρίσκο", τον οποίο θα αναφέρουμε όμως σε ξεχωριστό αρχείο, επειδή η αφήγηση δείχνει την πραγματικότητα, και φανερώνει ποιοι ήταν οι διώκτες και ποια τα θύματα. Σας καλούμε λοιπόν να δείτε το αρχείο αυτό, με θέμα: Μαρτύριο Αγίας Ευφημίας.

Πηγή: oodegr.com

Έλληνας τζιχαντιστής στην Συρία!

Σοκ και ανατριχίλα μόνο μπορεί να προκαλέσει η πληροφορία την οποία έδωσαν η CIA και άλλες μυστικές υπηρεσίες, στην ΕΥΠ σχετικά με έναν Έλληνα στα χαρτιά, ο οποίος πολεμάει υπέρ του Ισλαμικού Κράτους!

Οπως αποκαλύπτει "Το Βήμα της Κυριακής", οι ελληνικές αρχές έχουν συγκεντρώσει στοιχεία από τη CIA και άλλες μυστικές υπηρεσίες για το ότι ένας 27χρονος βρίσκεται από τον περασμένο Ιούλιο σε στρατόπεδο τζιχαντιστών στη Συρία και φέρεται να πολεμά για το "Ισλαμικό Χαλιφάτο".

Είναι η πρώτη φορά που διαπιστώνεται ότι έλληνας υπήκοος -πήρε την ελληνική ιθαγένεια το 2001- πολεμά για το Ισλαμικό Κράτος. Το γεγονός έχει προκαλέσει κινητοποίηση και στις ελληνικές υπηρεσίες αφού βλέπουν ότι και η χώρα μας μπαίνει στο κάδρο του πολέμου και των αγριοτήτων με τους φανατικούς ισλαμιστές στη Μέση Ανατολή.

Η έρευνα των αρχών, σύμφωνα με το δημοσίευμα, γίνεται πιο ιδιόμορφη αφού έχει διαπιστωθεί ότι η συριακής καταγωγής μητέρα του 27χρονου προχωρεί σε αναρτήσεις στο διαδίκτυο με "ύμνους" για τη δράση και τις βαρβαρότητες του ISIS. Με αυτά τα δεδομένα οι ελληνικές και οι ευρωπαϊκές αρχές προσπαθούν να βρουν τρόπους να παρεμποδίσουν την επιστροφή των τζιχαντιστών και ανάμεσα στα άλλα μελετάται η αφαίρεση της ιθαγένειας σε όσους Ευρωπαίους υπηκόους μεταβαίνουν στην εμπόλεμη ζώνη με ασαφείς "στόχους". Παράλληλα, τα τελευταία 24ωρα υπήρξε πρόταση της Γαλλίας να παρεμποδίσουν οι χώρες της Ευρώπης την πρόσβαση σε ιστοσελίδες φανατικών τζιχαντιστών ώστε να αποφεύγονται στρατολογήσεις πολιτών της ΕΕ.

Η περίπτωση του "Έλληνα" τζιχαντιστή θεωρείται κορυφαία για τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες αφού φέρεται να υπάρχει συνεχής πληροφόρηση αλλά και "πίεση" από τη CIA σχετικά με τις ενέργειές του στη Μέση Ανατολή αλλά και τον χειρισμό της υπόθεσης.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί, ο 27χρονος διέμενε στην Αθήνα και έφυγε για τη Συρία προ τριμήνου χωρίς τη συγκατάθεση του πατέρα του. Η μητέρα φέρεται να διαμένει το τελευταίο διάστημα στη Συρία και οι αξιωματούχοι στην Ελλάδα και το εξωτερικό την παρακολουθούν στενά σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και αλλού όπου εμφανίζεται "κήρυκας του μίσους του Ισλαμικού Κράτους". Τα στελέχη των ελληνικών υπηρεσιών εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο η μητέρα του να ήταν αυτή που τον προσκάλεσε να ενταχθεί στο ISIS και να πολεμήσει για το Ισλαμικό Χαλιφάτο.

Τέλος, όπως αναφέρει το δημοσίευμα, οι Αμερικανοί φέρεται να έχουν ενημερώσει την ΕΥΠ για ένα δραστήριο μέλος του ISIS με παρουσία σε μια "σκληρή" ομάδα τζιχαντιστών ανταρτών που δρα στη Συρία. Δεν παρέχουν ωστόσο περισσότερες λεπτομέρειες για την "ιδιαιτερότητα" αυτής της υπόθεσης.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα της ανθελληνικής πολιτικής με τις νομιμοποιήσεις των ξένων στην Ελλάδα!

 

Πηγή: Κόκκινος ουρανός

Gustave Le Bon: Πως οι πολιτισμοί παρακμάζουν και χάνονται...

 

Όπως τα ανατομικά χαρακτηριστικά, έτσι και τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά, δεν είναι αιώνια. Οι συνθήκες του περιβάλλοντος, οι οποίες διατηρούν την μονιμότητα των χαρακτηριστικών αυτών, ούτε αυτές υπάρχουν για πάντα. Εάν δε συμβεί, να μεταβληθεί το περιβάλλον αυτό, τα στοιχεία της πνευματικής ιδιοσυστασίας, κάτω από την επίδραση του περιβάλλοντος, υφίστανται οπισθοδρομικές μεταμορφώσεις που τα οδηγούν στην εξαφάνιση. Σύμφωνα με τους βιολογικούς νόμους, εφαρμόσιμους τόσο στα εγκεφαλικά κύτταρα όσο και στα κύτταρα του υπολοίπου σώματος και οι οποίοι παρατηρούνται σ’ όλα τα ζώα, τα όργανα δαπανούν πολύ λιγότερο χρόνο για να εξαφανισθούν, απ’ ότι τους χρειάζεται για να διαμορφωθούν. Κάθε όργανο, που πέφτει σε αχρησία, όχι πολύ μετά, αδυνατεί να λειτουργήσει.

Η πνευματική ιδιοσύνθεση των όντων δεν είναι δυνατόν να ξεφύγει από τους βιολογικούς νόμους. Το εγκεφαλικό κύτταρο που ασκείται, παύει να λειτουργεί και διανοητικές διαθέσεις που χρειάσθηκαν αιώνες ολόκληρους για να διαμορφωθούν, μπορεί πολύ γρήγορα να χαθούν. Η ανδρεία, η πρωτοβουλία, η ενεργητικότητα, το επιχειρηματικό πνεύμα και διάφορες άλλες χαρακτηριστικές ιδιότητες, όταν δεν τους παρουσιάζεται η ευκαιρία να εξασκηθούν-έστω κι αν ο χρόνος αποκτήσεως είναι ελάχιστος - είναι δυνατόν να εξαλειφθούν πολύ γρήγορα.

 

 

Έτσι εξηγείται γιατί ένας λαός χρειάζεται πάντοτε πολύ μεγάλο χρόνο για να ανυψωθεί σε μεγάλο βαθμό ηθικής μορφώσεως και μερικές φορές απαιτείται τόσο ελάχιστος χρόνος για να καταπέσει στο βάραθρο της παρακμής.

Όταν μελετήσει κανείς τα αίτια που αλληλοδιαδόχως οδήγησαν στην καταστροφή διαφόρους λαούς, όπως οι Πέρσες και οι Ρωμαίοι, για τους οποίους μας διηγείται η Ιστορία, ανακαλύπτει ότι ο θεμελιώδης παράγων που οδήγησε στην πτώση τους, ήταν πάντοτε κάποια μεταβολή της ψυχικής τους ιδιοσυνθέσεως, η όποια προήλθε από την ταπείνωση του χαρακτήρα τους. Κανένας από τους λαούς αυτούς δεν εξαφανίστηκε, λόγω ελαττώσεως της ιδιοφυίας του. Ο μηχανισμός της αποσυνθέσεως όλων των πολιτισμών του παρελθόντος υπήρξε πανομοιότυπος και μάλιστα τόσο πανομοιότυπος, ώστε να μας εξαναγκάσει να διερωτηθούμε, όπως ο ποιητής, που αναρωτιόταν αν η ιστορία, που αποτελείται από τόσα βιβλία, δεν αποτελείται παρά μόνον από μια σελίδα.

Ένας λαός, όταν φθάνει σ' έναν ορισμένο βαθμό πολιτισμού και δυνάμεως, πείθεται πλέον, ότι δεν θα προσβληθεί από τους γείτονές του και αρχίζει να απολαμβάνει τα ευεργετήματα της ειρήνης και της ευημερίας, τα οποία παρέχει ο πλούτος. Οι στρατιωτικές του αρετές όμως εξαφανίζονται, εξ αιτίας της υπερβολικής αναπτύξεως του πολιτισμού, ο οποίος δημιουργεί καινούριες ανάγκες και αναπτύσσει την φιλαυτία. Οι δε πολίτες, μη έχοντας άλλο ιδανικό εκτός από την πρώιμη απόλαυση των γρήγορα αποκτηθέντων αγαθών, εγκαταλείπουν την διοίκηση των δημοσίων υποθέσεων στο κράτος και έτσι όχι πολύ μετά χάνουν τις πρώην ιδιότητες, με τις όποιες δημιούργησαν το μεγαλείο τους.

 

 

Τότε γειτονικά βαρβαρικά φύλα, πού έχουν ελάχιστες ανάγκες, αλλά ισχυρότατα ιδανικά, εισβάλλουν στην χώρα του αρκετά πολιτισμένου λαού και διαμορφώνουν νέο πολιτισμό, από τα απομεινάρια εκείνου που κατέστρεψαν. Έτσι, παρ’ όλη την ισχυρή οργάνωση των Ρωμαίων και των Περσών, οι μεν βάρβαροι κατέστρεψαν την αυτοκρατορία των πρώτων, οι δε Άραβες την των δευτέρων. Και δεν ήταν βέβαια η ευφυΐα που έλλειπε στους ηττηθέντες λαούς. Από την άποψη αυτή δεν είναι δυνατή καμιά σύγκριση ανάμεσα στους κατακτηθέντες και στους κατακτητές.

 
Οι Ρωμαίοι των παλαιών χρόνων είχαν ασθενέστατες ανάγκες και ισχυρότατο ιδανικό. Το ιδανικό - το μεγαλείο της Ρώμης - δέσποζε απολύτως στις ψυχές τους και κάθε πολίτης ήταν έτοιμος να θυσιάσει σ’ αυτό την οικογένεια, την περιουσία και την ζωή του. Όταν η Ρώμη έγινε το κέντρο του κόσμου, κατελήφθη από ξένους που έφθασαν από παντού και στους οποίους έδωσε επιπλέον τα δικαιώματα του Ρωμαίου πολίτη. Αναζητώντας μόνον απολαύσεις και πολυτέλειες, οι ξένοι ελάχιστα ενδιαφέρονταν για την δόξα της. Η μεγάλη πόλις έγινε τότε ένας απέραντος ξενώνας, αλλά δεν ήταν πια η Ρώμη. Η πόλις φαινόταν ζωηρότατη ακόμη, αλλά η ψυχή της ήταν από πολλά χρόνια πεθαμένη.

 
Οφείλομε να αναγνωρίσουμε ότι τα μεγαλύτερα Ευρωπαϊκά έθνη απειλούνται, όσον αφορά την ζωτικότητά τους, από μια καταφανέστατη και σημαντική παρακμή.

 

Κάθε μέρα χάνουν την πρωτοβουλία τους, την ενεργητικότητα και την θέλησή τους, καθώς και την ικανότητα προς δράση. Η ικανοποίηση των υλικών τους αναγκών, που αυξάνονται καθημερινώς, τείνει να γίνει το μοναδικό τους ιδανικό. Η οικογένεια διαλύεται, τα κοινωνικά υποστηρίγματα τρίζουν επικίνδυνα. Η δυσαρέσκεια και η καχεξία εξαπλώνονται και φωλιάζουν σ’ όλες τις τάξεις, από τις πιο πλούσιες μέχρι και τις πιο φτωχές. Κι’ όπως το πλοίο που έχασε την πυξίδα του χτυπιέται και σύρεται από τους ανέμους εδώ και εκεί, έτσι και ο άνθρωπος της σημερινής εποχής πλανάται στο διάστημα, έτσι στην τύχη, εκεί πού κάποτε κατοικούσαν οι θεοί και που σήμερα είναι έρημα, εξ αιτίας της επιστήμης. Αυτός που έχασε την πίστη, έχασε και την ελπίδα. Και ο όχλος έγινε ευερέθιστος και ξεσηκώνεται πολύ εύκολα, κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να τον σταματήσει και φαίνεται καταδικασμένος να ταλαντεύεται, ανάμεσα στην μανιασμένη αναρχία και στον βαρύτατο δεσποτισμό….Τον ξεσηκώνουν με λέξεις δίχως νόημα…πείθονται τυφλά στους πιο άσημους πολιτικάντηδες και στους πιο ηλίθιους δεσπότες…. Η νεολαία παραιτείται όλο και πιο πολύ, από τα επαγγέλματα τα όποια απαιτούν κρίση, πρωτοβουλία, ενεργητικότητα, προσωπικές προσπάθειες και προπάντων θέληση. Οι ελάχιστες ευθύνες την κατατρομάζουν. Ο σκοτεινός ορίζοντας των έμμισθων λειτουργών του Κράτους της φθάνει.

 

 

Η ενεργητικότητα και η δραστηριότητα αντικαταστάθηκαν στο μεν κράτος με συζητήσεις κενές περιεχομένου μεταξύ των πολιτικών ανδρών, στην δε μάζα με καθημερινές διαφωνίες και ενθουσιασμούς και, τέλος στην τάξη των διανοουμένων, με κάποιο είδος κλαψιάρικης αισθηματικότητας, τελείως αδύναμης και αμφίβολης και με ωχρές διαλέξεις για τις ταλαιπωρίες και τα βάσανα τής ζωής. Παντού καλλιεργείται ένας απεριόριστος φιλοτομαρισμός. Οι συνειδήσεις συνθηκολογούν, η δε ηθικότητα σιγά-σιγά πέφτει και χάνεται. Ο άνθρωπος έχασε την εξουσία που έχει πάνω στον ίδιο τον εαυτό του. Δεν ξέρει πια να διαφεντεύει την ψυχή του. Κι’ αυτός που δεν ξέρει να αυτοεξουσιάζεται, είναι καταδικασμένος να διαφεντεύεται από άλλους.

 

Πηγή: Κόκκινος ουρανός