Απέλαση οικογένειας χριστιανών Γερμανών που ζητούν άσυλο.

Η.Π.Α.: Η κυβέρνηση Ομπάμα ζητάει την απέλαση οικογένειας χριστιανών Γερμανών που ζητούν άσυλο, γιατί στη Γερμανία τους απαγορεύουν να διδάσκουν τα παιδιά τους κατ’ οίκον.

 

Η κυβέρνηση Ομπάμα ζητάει από το ομοσπονδιακό δικαστήριο να διατάξει την απέλαση μιας οικογένειας από τη Γερμανία που παρέχουν στα παιδιά τους διδασκαλία κατ’ οίκον, το λεγόμενο ''homeschooling'', την ώρα που η οικογένεια ισχυρίζεται ότι υφίσταται διώξεις για θρησκευτικούς λόγους. Η γερμανική κυβέρνηση εμπόδισε τον Uwe και την Hannelore Romeike, που είναι ευαγγελικοί χριστιανοί, να διδάσκουν τα πέντε παιδιά τους στο σπίτι αντί να τα στέλνουν στα κρατικά σχολεία, επιβάλλοντάς τους πρόστιμα και απειλώντας τους με διώξεις αν δεν υπακούσουν.

 

 

 

Όταν αποφάσισαν να πάρουν τα τρία μεγαλύτερα παιδιά τους από το σχολείο, το 2006, η αστυνομία εμφανίστηκε στο σπίτι τους μέσα σε 24 ώρες, και έφυγε μόνο όταν εμφανίστηκε μια ομάδα υποστηρικτών που άρχισαν να διαμαρτύρονται.

 
Αλλά αυτή ήταν η αφετηρία των προβλημάτων τους με το νόμο. Το κράτος τους επέβαλε πρόστιμα που έφτασαν πάνω από 7.000 ευρώ.

 
Αφού η οικογένεια Romeike εγκατέλειψε την χώρα τους για τις Ηνωμένες Πολιτείες το 2010, αρχικά τους χορηγήθηκε πολιτικό άσυλο και βρήκαν ένα σπίτι στο Τενεσί. Έκαναν ένα έκτο παιδί. Αλλά τότε αμερικανική υπηρεσία Μετανάστευσης και Τελωνείων (ICE) άσκησε έφεση κατά της απόφασης ασύλου το 2012.

 
Το ομοσπονδιακό Συμβούλιο Εφέσεων για θέματα Μετανάστευσης τάχθηκε με την κυβέρνηση, παρά την ύπαρξη μιας πολιτικής του 2011 που δίνει στην κυβέρνηση ευρεία διακριτική ευχέρεια να επεμβαίνει μόνο σε υψηλής προτεραιότητας περιπτώσεις.

 
Η ICE δεν έδωσε λεπτομέρειες σχετικά με την υπόθεση, ή τους λόγους που η κυβέρνηση Ομπάμα επιδιώκει την απέλαση των Romeikes.

 
«Δεν κάνουμε σχόλια για εκκρεμείς δίκες», είπε ο αξιωματικός Brandon Montgomery της ICE.

 

 

Η οργάνωση ''Home School Legal Defense Association'' μήνυσε το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ επειδή ένας δικαστής στο Εκτελεστικό Γραφείο του εν λόγω οργανισμού για την Αναθεώρηση της Μετανάστευσης ήταν υπεύθυνος για την απόφαση.

 
Η δίκη ήταν προγραμματισμένη να διεξαχθεί ενώπιον τριμελούς επιτροπής στις 23 Απριλίου.

 

 

Ο Michael Farris, ιδρυτής και πρόεδρος της εν λόγω οργάνωσης, είπε στην MailOnline σε τηλεφωνική συνέντευξη ότι ακόμα και αν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν πιστεύει στην εκπαίδευσης στο σπίτι, είναι ένα θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων που πληροί τις προϋποθέσεις για τη χορήγηση πολιτικού ασύλου, και μπορεί να αφήσει την οικογένεια να παραμείνει στις ΗΠΑ και να διδάσκουν στο σπίτι τα παιδιά τους.

 
«Ο γενικός εισαγγελέας έχει απολύτως τη διακριτική ευχέρεια να αφήσει αυτούς τους ανθρώπους να μείνουν εδώ», είπε ο Farris.

 
«Πραγματικά αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί στους Προσκυνητές (''Pilgrims'': χριστιανοί διαμαρτυρόμενοι που ήρθαν στην Αμερική από τις χώρες τη βόρειας Ευρώπης τον 16ο και 17ο αιώνα) αν υπήρχε αυτή η κυβέρνηση», είπε πρόσφατα στο κανάλι Fox News.

 

 

Ο Farris έχει ξεκινήσει μια on line αίτηση (petition) για να πιέσει τον Λευκό Οίκο να αφήσει την οικογένεια να παραμείνει στη χώρα. Έχει προσελκύσει πάνω από 21.000 υπογραφές με στόχο να φτάσει τις 100.000, για να προκαλέσει μια απάντηση από την κυβέρνηση Ομπάμα.

 
«Κάθε πολιτεία στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αναγνωρίζει το δικαίωμα για homeschool και οι ΗΠΑ έχουν την μεγαλύτερη και πιο ζωντανή homeschool κοινότητα στον κόσμο. Δυστυχώς, αυτή η οικογένεια αντιμετωπίζει τον ενδεχόμενο της απέλασης παρά το διωγμό που θα υποφέρει στη Γερμανία», γράφει η αίτηση.

 
Περίπου 2 εκατομμύρια παιδιά στις ΗΠΑ εκπαιδεύονται στο σπίτι.

 
Όμως, η πρακτική αυτή είναι παράνομη στη Γερμανία. Εκτιμάται ότι 200 ​​οικογένειες διδάσκουν τα παιδιά τους στη Γερμανία ούτως ή άλλως, ακόμη και με κίνδυνο των προστίμων, ποινικής δίωξης και, σε ορισμένες περιπτώσεις, την απώλεια της επιμέλειας των παιδιών τους.

 

 

Στη Γερμανία η φοίτηση στο σχολείο έγινε υποχρεωτική το 1918. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εποχής, ο νόμος αυτός έγινε ακόμη πιο περιοριστικός για να εξασφαλιστεί ότι οι νέοι Γερμανοί θα κατηχηθούν σύμφωνα με την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία.

 
Το δικαστήριο αποφάνθηκε το 2007 ότι οι γονείς που παρέχουν στα παιδιά τους διδασκαλία στο σπίτι μπορεί τα δικαιώματα επιμέλειας τους να περιοριστούν ή να εξαλειφθούν τελείως.

 
Δύο οικογένειες Γερμανών έχουν καταφύγει στον Καναδά και τη Νέα Ζηλανδία τα τελευταία χρόνια, επικαλούμενες τους ίδιους λόγους όπως οι Romeikes. Και στις δύο περιπτώσεις δεν έγιναν δεκτοί οι ισχυρισμοί τους.

 
Η ομοσπονδιακή νομοθεσία επιτρέπει στους πρόσφυγες να παραμείνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνιμα εάν μπορούν να αποδείξουν ότι διώκονται για λόγους που έχουν σχέση με τη θρησκεία τους ή με τη συμμετοχή τους σε μια «ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα».

 
Όμως, στην περίπτωση των Romeikes, η υπηρεσία μετανάστευσης και τελωνείων θεωρεί «άμορφους» τους home schoolers ως προς τα κριτήρια αυτά.

 
«Θα μπορούσε να πει κανείς είναι ότι η κυβέρνηση είναι απλώς κατά του homeschooling, ή κατά της θρησκευτική ελευθερίας», είπε ο Farris είπε. «Ή ίσως έχουν συμφωνήσει με τη γερμανική κυβέρνηση.

 
«Δεν ξέρω τι από τα δύο συμβαίνει, αλλά τίποτα από τα δυο δεν είναι ωραίο».

 

 

Δεν δικαιούνται άσυλο.

 

 

Δικαιούνται άσυλο.

 

Πηγή: Κόκκινος ουρανός

Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

«Την άλλη μέρα, το μεγάλο πλήθος που είχε έρθει για τη γιορτή του Πάσχα, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλαδιά φοινικιάς, και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν, και κραύγαζαν: «Δόξα στο Θεό! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ»(Ιωάν. ιβ, 12-13). Την επόμενη μέρα του δείπνου της Βηθανίας, ο Κύριος ξεκίνησε για τα Ιεροσόλυμα, την πόλη που θανάτωσε τους προφήτες.

 
«Την άλλη μέρα, το μεγάλο πλήθος που είχε έρθει για τη γιορτή του Πάσχα, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλαδιά φοινικιάς, και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν, και κραύγαζαν: «Δόξα στο Θεό! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ»(Ιωάν. ιβ, 12-13). Την επόμενη μέρα του δείπνου της Βηθανίας, ο Κύριος ξεκίνησε για τα Ιεροσόλυμα, την πόλη που θανάτωσε τους προφήτες.

 
Η Ιερουσαλήμ δεν ήταν τόπος όπου κατοικούσαν μόνο οι στενόμυαλοι φαρισαίοι, οι αλαζόνες γραμματείς και οι θεομίσητοι αρχιερείς. Ήταν και μια μυρμηγκοφωλιά της ανθρωπότητας. Ήταν ένας τεράστιος τόπος όπου μαζεύονταν απ’ όλα τα μέρη προσκυνητές, καθώς και αφοσιωμένοι άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες. Την εποχή του Πάσχα η Ιερουσαλήμ είχε τόσους κατοίκους όσους περίπου και η Ρώμη, που τότε ήταν πρωτεύουσα του κόσμου. Αυτό το τεράστιο πλήθος ανθρώπων συγκεντρωνόταν στην Ιερουσαλήμ για να πλησιάσει περισσότερο το Θεό. Την ημέρα αυτή είχαν την αντίληψη κάποιας μυστηριώδους προσέγγισης του Θεού και στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού είδαν τον από πολλού αναμενόμενο Βασιλιά του Οίκου Δαβίδ. Έτσι, σαν είδαν τον Κύριο να κατεβαίνει από το Όρος των Ελαιών, oι άνθρωποι αυτοί έτρεξαν να τον προϋπαντήσουν. Μερικοί έστρωσαν τα ρούχα τους στο δρόμο μπροστά Του, άλλοι έκοβαν κλαδιά από τις φοινικιές και μ’ αυτά στόλιζαν το δρόμο. Όλοι τους έκραζαν με χαρά: «Δόξα στον Υιό του Δαβίδ· ευλογημένος και δοξασμένος να είναι Εκείνος που έρχεται στο όνομα του Κυρίου, ο Βασιλιάς του Ισραήλ».

 
Οι άνθρωποι πίστευαν πως ο Θεός θα έκανε κάποιο θαύμα που θ’ άλλαζε την αφόρητη κατάστασή τους. Κι αυτό παρά τη σιδερένια γροθιά της Ρώμης που τους δυνάστευε και σε πείσμα της διαφθοράς και της μικροψυχίας των πρεσβυτέρων. Ένιωθαν πως η πηγή του θαύματος ήταν ο Ιησούς Χριστός και γι’ αυτό του επιφύλαξαν τέτοια υποδοχή. Το πώς θ’ αντιδρούσε ο ίδιος στην θεμελιακή αυτή μεταβολή της ροής των γεγονότων, ο κόσμος δεν το ήξερε. Είχαν μάθει να περιμένουν έναν μόνο αποτελεσματικό τρόπο. Κι αυτός ήταν η βοήθεια κάποιου βασιλιά από τον οίκο Δαβίδ, που θα βασίλευε στην Ιερουσαλήμ, στο θρόνο του Δαβίδ. Οι άνθρωποι είδαν έτσι τον Ιησού σαν βασιλιά και τον υποδέχτηκαν με χαρά κι ελπίδα. Πίστεψαν πως τώρα θα βασιλέψει στην Ιερουσαλήμ και θ’ αντισταθεί τόσο στη Ρώμη όσο και στην εξουσία της Ιερουσαλήμ των ημερών εκείνων.

 
Η πεποίθηση αυτή των ανθρώπων όμως προκάλεσε φόβο στους φαρισαίους. Η χαρά του κόσμου ξεσήκωσε την οργή τους. Μερικοί απ’ αυτούς ειδοποίησαν το Χριστό να τους σταματήσει από τις επευφημίες αυτές. Ο ταπεινός Κύριος όμως, που γνώριζε πως η δύναμη Του ήταν ακαταμάχητη, τους απάντησε: «Σας λέγω , ότι εάν αυτοί σιωπήσουν, θα φωνάξουν οι πέτρες» (Λουκά. ιθ’, 40). Αυτή είναι η απάντηση του βασιλιά των βασιλιάδων, που ήταν ντυμένος σαν φτωχός άνθρωπος και καβαλούσε ένα γαϊδουράκι, όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής:

 
Ο Ιησούς είχε βρει ένα γαϊδουράκι και κάθισε πάνω του, όπως λέει η Γραφή: «Μη φοβάσαι θυγατέρα μου, πόλη Σιών· να που έρχεται σ’ εσένα ο βασιλιάς σου, σε γαϊδουράκι πάνω καθισμένος» (Ιωάν. ιβ’,14-15). Οι άλλοι ευαγγελιστές περιγράφουν με λεπτομέρειες πως ο Κύριος, που ήταν φτωχός και δεν είχε τίποτα στη κατοχή Του, απόκτησε γαϊδουράκι. Γι’ αυτό κι ο ευαγγελιστής Ιωάννης το προσπερνάει αυτό, με τη σιγουριά πως είναι γνωστό, και λέει μόνο πως βρήκε ένα γαϊδουράκι. Ο Λουκάς, που είναι ο πιο περιγραφικός από τους ευαγγελιστές, διηγείται τη θαυματουργική προορατικότητα του Χρίστου στον τρόπο που βρήκε το γαϊδουράκι: «Πηγαίνετε στο απέναντι χωριό και, μόλις μπείτε σ’ αυτό, θα βρείτε ένα πουλάρι δεμένο, στο οποίο κανένας άνθρωπος ως τώρα δεν κάθισε. Λύστε το και φέρτε το» (Λουκά. ιθ. 30).

 
Οι μαθητές Του ξεκίνησαν να εκτελέσουν την εντολή Του και τα βρήκαν όλα όπως τους τα είπε. Μαζί με το ονάριο ήταν κι η μητέρα του. Γιατί ο Κύριος δεν ανέβηκε στη μητέρα του οναρίου αλλά στο μικρό πουλάρι της, όπου κανένας δεν είχε ανεβεί ως τότε; Γιατί η μητέρα δε θ’ άφηνε κάποιον ν’ ανεβεί πάνω της ή να την οδηγήσει. Η μητέρα του γαϊδάρου αντιπροσωπεύει τον ισραηλιτικό λαό και το μικρό γαϊδουράκι τον ειδωλολατρικό κόσμο. Αυτή την ερμηνεία δίνουν οι άγιοι πατέρες και η ερμηνεία τους είναι αναμφίβολα σωστή. Ο Ισραήλ θ’ αρνηθεί το Χριστό, ενώ οι ειδωλολάτρες θα τον δεχτούν. Οι περισσότεροι από τους ειδωλολάτρες θα γίνουν φορείς του Χριστού ανά τους αιώνες και θα μπουν μαζί Του στην άνω Ιερουσαλήμ, στη Βασιλεία των Ουρανών.

 
«Αυτά στην αρχή δεν τα κατάλαβαν οι μαθητές του· όταν όμως ο Ιησούς ανυψώθηκε στη θεία δόξα, τότε τα θυμήθηκαν. Ό,τι είχε γράψει για κείνον η Γραφή, αυτά και του έκαναν» (Ιωάν. ιβ’,16). Γενικά οι μαθητές Του καταλάβαιναν πολύ λίγα απ’ όλα αυτά που συνέβαιναν στο Διδάσκαλό τους, ωσότου «τους φώτισε το νου» (Λουκά. κδ’45), ωσότου το Πνεύμα του Θεοί τους φώτισε με τις πύρινες γλώσσες. Μόνο τότε κατάλαβαν και θυμήθηκαν όλα αυτά που είχαν γίνει.

 
«Όλοι, λοιπόν, εκείνοι που ήταν μαζί με τον Ιησού, όταν φώναξε το Λάζαρο από τον τάφο και τον ανέστησε από τους νεκρούς, διηγούνταν όσα είχαν δει» (Ιωάν. ιβ’,17-18).

Εδώ αναφέρονται δύο ομάδες ανθρώπων: η μια ομάδα ήταν εκείνοι που βρίσκονταν μπροστά στο θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου στη Βηθανία και το ομολογούσαν η άλλη ομάδα ήταν οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ, οι επισκέπτες, που είχαν ακούσει από τους πρώτους το θαύμα της νεκρανάστασης του Λαζάρου. Οι πρώτοι ήταν μάρτυρες του θαύματος· οι δεύτεροι ήρθαν να συναντήσουν τον Ιησού, επειδή άκουσαν τη μαρτυρία των πρώτων. Την ώρα λοιπόν που ο καπνός από τις θυσίες ανέβαινε από το ναό του Σολομώντος· την ώρα που οι γραμματείς ερευνούσαν εξονυχιστικά το νόμο του Μωυσή· την ώρα που οι ασυγκίνητοι ιερείς ρύθμιζαν αλαζονικά το πρόγραμμα της γιορτής και οι πρεσβύτεροι του λαού προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να πείσουν τους προσκυνητές πως όλο αυτό το μεγάλο πλήθος είχε μαζευτεί εκεί για χάρη τους· την ώρα που οι Λευίτες μοίραζαν σχολαστικά το μερίδιο των θυσιών που τους ανήκε, οι απλοί άνθρωποι ακολουθούσαν το θαύμα και το Θαυματουργό.

 
Υπήρχαν μεγάλα κύματα ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο που είχαν γυρίσει την πλάτη τους στο ναό του Σολομώντος, στους ιερείς και σ’ εκείνους που έκαναν τις θυσίες, καθώς και σ’ ολόκληρο το μηχανισμό της κοινωνίας αγοράς που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει. Όλα αυτά τα κύματα των ανθρώπων τους είχαν στρέψει τα νώτα κι είχαν γυρίσει τα μάτια τους προς το Όρος των Ελαιών, απ’ όπου ερχόταν ο Θαυματουργός, ο Μεσσίας. Τί άξια είχαν οι νεκροί πύργοι της Ιερουσαλήμ με τους ζωντανούς νεκρούς μέσα τους, μπροστά στις πεινασμένες και διψασμένες ψυχές του λαού που αναζητούσαν ένα παράθυρο στους κλειστούς ουρανούς, για να δουν λίγο το ζωντανό Θεό; Κι οι δυό όψεις της υπερηφάνειας (εκείνης των Ρωμαίων και της άλλης των φαρισαίων) που είχαν κατακλύσει την Ιερουσαλήμ, ήταν αδύνατες να κάνουν έστω και μια τρίχα από άσπρη μαύρη. Και να, μπροστά τους κατέβαινε από το Όρος των Ελαιών Εκείνος που με τη φωνή Του κάλεσε από τον τάφο τον τετραήμερο Λάζαρο, τον ανάστησε και τον απάλλαξε από τη φθορά του θανάτου.

 
Αχ, πότε θ’ απομακρύνουμε και μείς το νου μας από τους υπερήφανους και ισχυρούς μηχανισμούς αυτού του κόσμου και θα τον στρέψουμε προς το ουράνιο Όρος, προς το Βασιλιά Χριστό; Πότε θ’ αναθέσουμε κάθε ελπίδα μας σ’ Εκείνον; Η ψυχή μας αναζητά το Νικητή της αμαρτίας και του θανάτου, προβλήματα που η οικουμένη ολόκληρη δεν μπορεί να ξεπεράσει από μόνη της. Νικητής είναι ο Χριστός. Η ψυχή μας πεινάει και διψά για τον ταπεινό μα ισχυρό Βασιλιά, που είναι ταπεινός στην ισχύ Του, ισχυρός στην ταπείνωσή Του. Η ψυχή μας πεινάει και διψάει για το Βασιλιά που είναι φίλος του καθενός από μας, για το Βασιλιά που η Βασιλεία Του είναι αιώνια και άπειρη, που η αγάπη Του για τον άνθρωπο είναι απροσμέτρητη. Τέτοιος Βασιλιάς είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός! Σ’ Εκείνον λοιπόν κραυγάζουμε όλοι μας: Ωσαννά! Ωσαννά!

 
Σ’ Εκείνον πρέπει η δόξα κι ο ύμνος, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

 
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Καιρός Μετανοίας»)

Πηγή: alopsis.gr

Για τοὺς χιτῶνες τοῦ Κυρίου.

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

Μὲ ῥωτᾶς, σεβαστὴ ἀδελφή, γιά τοὺς τρεῖς χιτῶνες μὲ τοὺς ὁποίους ἦταν ντυμένος καὶ σκεπασμένος ὁ Κύριος κατά τὸ διάστημα ἀρκετῶν ὡρῶν τή Μεγάλη Παρασκευή. Γιατὶ ὁ Πιλᾶτος τὸν ἔντυσε μὲ πορφυρὸ χρῶμα; Γιατὶ ὁ Ἡρώδης τὸν ἔντυσε μὲ λευκὸ χρῶμα; Καὶ γιατὶ οἱ ἐκτελεστὲς ἐπίσης λίγο πρὶν Τὸν θανατώσουν Τὸν ἔντυσαν πάλι μὲ τὸν δικὸ Του χιτῶνα;

 
Ὅλα ὅσα συνέβησαν κατά τή διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Χριστοῦ ἔχουν μεγάλη σημασία, ὅλα ἀποκαλύπτουν κάποια ἀλήθεια καὶ χρησιμεύουν ὡς δίδαγμα στούς ἀνθρώπους. Κάποια ἀπὸ αὐτὰ τὰ διδάγματα εἶναι ἄμεσα καὶ ἐμφανῶς ἀντιληπτά, ἐνῶ κάποια ἄλλα εἶναι ἔμμεσα καὶ μὲ παραστάσεις πού χρήζουν ἑρμηνείας. Τὸ σκέπασμα τοῦ Χριστοῦ μὲ τρεῖς χιτῶνες ἀνήκει σ’ αὐτὴν τή δεύτερη κατηγορία διδαγμάτων.

 
Ὁ Πορφυρὸς χιτῶνας εἶναι ὁ χιτῶνας τοῦ Ῥωμαίου αὐτοκράτορα. Ὅταν ὁ Κύριος εἶπε στόν Πιλάτο ὅτι τὸ βασίλειό Του «οὔκ ἐστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰωά. 18, 36) αὐτὸ φάνηκε στό ὑλιστικὸ πνεῦμα τοῦ Ῥωμαίου ἀξιωματούχου ὡς ἀνοησία καὶ ὡς ἐμπαιγμὸς τῆς αὐτοκρατορικῆς ἀξιοπρέπειας. Γι’ αὐτὸ οἱ στρατιῶτες τοῦ Πιλάτου ἔντυσαν τὸν Χριστὸ μὲ πορφυρὸ χιτῶνα ‒δηλαδή μὲ τὸν πιὸ εὐτελῆ πού μποροῦσαν νά βροῦν‒ γιά νά τὸν χλευάσουν ἀποκαλώντας Τον βασιλιά. Ἀλλὰ καὶ μόνον αὐτὸς ὁ χιτῶνας αὐτοκρατορικοῦ χρώματος μαρτυρεῖ γιά τὸν Κύριο, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι πράγματι Βασιλιάς. Οἱ παλικαράδες τοῦ Πιλάτου, λοιπόν, κοροϊδεύοντας στήν πραγματικότητα ἀνακήρυξαν τὸν Κύριο σ’ αὐτό πού πράγματι ἦταν! Κανεὶς ἀπ’ ὅλους αὐτοὺς δέν μποροῦσε νά διανοηθεῖ ὅτι τὸ βασίλειο τοῦ Χριστοῦ θὰ κυριαρχήσει πάνω στή Ῥωμαϊκὴ αὐτοκρατορία καὶ σὲ κάθε ἄλλη αὐτοκρατορία τοῦ κόσμου.

 
Ὁ βρώμικος βασιλιὰς Ἡρώδης, περίμενε πώς ὁ Χριστὸς θὰ κάνει κάποιο θαῦμα μπροστὰ του. Δέν ἐπιθυμοῦσε, βέβαια, κάποιο χρήσιμο καὶ φιλάνθρωπο θαῦμα, ἀλλὰ ἕνα βάρβαρο θαῦμα τὸ ὁποῖο θὰ χρησίμευε μόνο γιά τὴν ἱκανοποίηση τῶν ὀφθαλμῶν του. Ἐν τῷ μεταξύ, μπροστὰ του στεκόταν τὸ μεγαλύτερο θαῦμα τοῦ κόσμου: ἄνθρωπος καθαρὸς καὶ ἀναμάρτητος. Ἡ ἀκριβὴς ἀντίθεση τοῦ βασιλιᾶ τῆς γενοκτονίας καὶ τοῦ δολοφόνου τοῦ Ἰωάννη τοῦ προδρόμου. Ἐγὼ κρατῶ ὅτι αὐτὸς ὁ νέος ἀκάθαρτος ἀπόγονος τοῦ Ἠσαῦ μποροῦσε νά πιστέψει σὲ ὅλα τὰ θαύματα τοῦ κόσμου, ἀλλὰ μὲ τίποτα καί ποτέ στό θαῦμα τῆς ἁγνότητας καὶ τοῦ ἀναμάρτητου ἑνὸς ἀνθρώπου. Καὶ ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ μέγιστο καὶ σπάνιο θαῦμα στάθηκε μπροστὰ του.

 
Ἀλλὰ αὐτὸς βρώμικος στή ψυχὴ δέν μποροῦσε νά τὸ δεῖ. Ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὶς προσδοκίες του ὁ Ἡρώδης ἔντυσε μὲ λευκὸ χιτῶνα τὸν Χριστό. Τὸ λευκὸ εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς καθαρότητας καὶ τῆς ἀθωότητας. Θὰ διάβασε, βέβαια, ὅτι οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ ἐμφανίζονται μὲ λευκοὺς χιτῶνες. Κι ἔτσι λοιπόν, ὁ ἀκάθαρτος Ἡρώδης πού σκέφτηκε ὅτι ὁ Χριστὸς δεν εἶναι καθαρὸς ὅπως καὶ αὐτὸς καὶ οἱ ἄλλοι, Τοῦ φόρεσε λευκὸ χιτῶνα, σύμβολο τῆς καθαρότητας καὶ τῆς ἁγνότητας. Αὐτὸ ἀποτελεῖ καὶ στίς δύο περιπτώσεις ἀναγνώριση τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς Του, ἔστω κι ἂν αὐτὸ ἔγινε ἄθελά τους καὶ ἀσυνείδητα. Τέλος, μόνο πρὶν τή σταύρωση ὁ Κύριος ντύθηκε μὲ τὸν δικὸ Του χιτῶνα. Ἦταν ὁ χιτῶνας πού τοῦ εἶχε ὑφάνει ἡ δικὴ Του Ἁγία Μητέρα, ἡ Θεοτόκος. Εἶναι ὁ ἴδιος χιτῶνας μὲ τὸν ὁποῖο περπάτησε στή γῆ καί πάνω στόν ὁποῖο οἱ στρατιῶτες στόν Γολγοθᾶ ῥίχνουν τὰ ζάρια. Ἀλλὰ δέν βλέπεις σ’ ὅλα αὐτὰ ἕνα μεγάλο δίδαγμα γιά μᾶς; Οἱ ἄνθρωποι συχνὰ ἀποφαίνονται γιά τὸ ἂν εἴμαστε καλοὶ ἢ κακοί. Ἀνάλογα μὲ τὴν ἀπόφασή τους μᾶς ἐκτιμοῦν, μᾶς θαυμάζουν ἢ μᾶς κατακρίνουν. Οἱ διάφορες κρίσεις τῶν ἀνθρώπων δέν μοιάζουν γιά μᾶς μὲ χιτῶνες; τή μία μᾶς ντύνουν μὲ τὸν χιτῶνα τοῦ σοφοῦ, τὴν ἄλλη μὲ τὸν μαδνύα τοῦ τρελλοῦ. Τή μία μᾶς περιβάλλουν μὲ τὸν μανδύα τῆς ἀνδρείας, τὴν ἄλλη μᾶς σκεπάζουν μὲ τὰ κουρέλια τῆς ἀπαξίωσης. Ἀλλὰ ὅλοι οἱ χιτῶνες γρήγορα βγαίνουν κι ἀλλάζουν, ἀνάλογα μὲ τὶς ἀσταθεῖς καί συχνὰ ἐναλλασσόμενες κρίσεις τῶν ἀνθρώπων. Ὅμως, ἐν τέλει, τὴν ὥρα τοῦ θανάτου ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς θὰ φανεῖ μὲ τὸ δικὸ του χρῶμα, μὲ τὸν δικὸ του χιτῶνα.

Πηγή: alopsis.gr

Για σεξουαλικοποίηση μικρών κοριτσιών κατηγορείται η Gwyneth Paltrow...

Για σεξουαλικοποίηση μικρών κοριτσιών κατηγορείται η Gwyneth Paltrow με τα μαγιό που σχεδίασε για τετράχρονα...

 

Την κατακραυγή των ακτιβιστών και των οργανώσεων που υπερασπίζονται τα παιδιά φαίνεται πως αντιμετωπίζει η ηθοποιός Gwyneth Paltrow, εξαιτίας της νέας παιδικής σειράς μαγιό που σχεδίασε και πουλά αποκλειστικά στο site της.

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, η νέα συλλογή με μαγιό που απευθύνεται σε τετράχρονα κοριτσάκια, έχει ως στόχο να κάνει τις μικρές κυρίες να μοιάζουν με τις μαμάδες τους.

Δημιουργώντας έτσι μπικίνι με βολάν και άλλα σχέδια που απευθύνονται κυρίως σε ενήλικες, η Paltrow κατηγορήθηκε πως προσπαθεί να κάνει τα κοριτσάκια να μεγαλώσουν πριν από την ώρα τους και να αναπτύξουν πρόωρα τη σεξουαλικότητά τους, μιμούμενα τις μεγαλύτερες γυναίκες.

Τα μαγιό που προωθεί απευθύνονται σε κορίτσια τεσσάρων, έξι και οκτώ χρόνων και αναμένεται να γίνουν sold out.

Η Claude Knight, της βρετανικής φιλανθρωπικής οργάνωσης ‘Kidscape’, λέει: ''Είμαστε πλήρως αντίθετοι με τη σεξουαλικοποίηση των παιδιών και της παιδικής ηλικίας γενικότερα. Οι κίνδυνοι είναι γνωστοί και έχουν συζητηθεί εκτενώς, γι’ αυτό είναι πολύ κρίμα που αυτές οι τάσεις συνεχίζονται και μάλιστα από celebrities".

H Kristan Dooley, Διευθύνoυσα Σύμβουλος του Φόρουμ Γυναικών Αυστραλίας, δήλωσε: «Τα μικρά κορίτσια θέλουν φυσικά να μιμηθούν τις μητέρες τους και να ντύνονται σαν κι αυτές, αυτό είναι φυσιολογικό. Ωστόσο, τα νεαρά κορίτσια έχουν μικρή κατανόηση για το τι σημαίνει να είναι ‘σέξι’ και δεν καταλαβαίνουν την σεξουαλική συμπεριφορά ή τις συνέπειες του να ντύνονται με τρόπο που να τραβά ακατάλληλη προσοχή στο σώμα τους. Είναι σημαντικό οι μητέρες και οι υπόλοιποι ενήλικες να αποδεχθούν την ευθύνη της προστασίας των θυγατέρων τους και να σιγουρευτούν ότι ντύνονται με τρόπους που είναι κατάλληλοι για την ηλικία τους και την αθωότητα τους».

Η 40χρονη Paltrow, ψηφίστηκε η πιο μισητή διασημότητα στο Χόλιγουντ στην ετήσια δημοσκόπηση του περιοδικού Star.

Η Paltrow επικρίθηκε τον περασμένο μήνα μετά την αποκάλυψη ότι έχει επιβάλει μια αυστηρή δίαιτα στην οικογένειά της ώστε τα παιδιά της να νιώθουν "πείνα".

Η Paltrow με την κόρη της και τον γνωστό Εβραιο-Αμερικάνο μεγαλοπαραγωγό ταινιών του Hollywood, Steven Spielberg...

Η Γκουίνεθ Πάλτροου που γεννήθηκε το 1972, έγινε γνωστή για την ερμηνεία της στο ‘Shakespeare in Love’ (1998) που της χάρισε βραβείο όσκαρ.

Η Paltrow γεννήθηκε στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια. Είναι η κόρη της ηθοποιού Blythe Danner και του κινηματογραφικού παραγωγού / σκηνοθέτη Bruce Paltrow. Ο πατέρας της ήταν Εβραίος Εσκενάζι με καταγωγή από την Λευκορωσία. Ο παππούς του πατέρα της ονομαζόταν ‘Paltrowicz’ και ήταν ραβίνος στο Nowogród της Πολωνίας. Η Paltrow είναι ξαδέλφη της Εβραιο-Αμερικάνας Γερουσιαστή Gabrielle Giffords, η οποία επέζησε από δολοφονική επίθεση τον Ιανουάριο του 2011 στο Τουσόν της Αριζόνας.

Η Paltrow είναι παντρεμένη με τον Βρετανό Chris Martin του συγκροτήματος ‘Coldplay’. Το ζευγάρι έχει δύο παιδιά : την Apple Blythe Alison Martin (γεν. 2004) και τον Moses (Μωυσή) Bruce Anthony Martin (γεν. 2006). Η Paltrow είπε ότι όταν ανακάλυψε ότι η οικογένεια του πατέρα της έχει μια μακρά σειρά από σημαίνοντες ραβίνους της Ανατολικής Ευρώπης, «εμπνεύστηκε» να μεγαλώσει τα παιδιά της σε ένα "εβραϊκό περιβάλλον".

Σε δήλωσή της χαρακτήρισε τον εαυτόν της ως την «γνήσια Εβραία μητέρα». Κάποιος ειδικός στη γενεαλογία έχει εξήγησε ότι η θρησκεία περνά μέσα από την μητριαρχική γραμμή.

Ενώ έχει δηλώσει ότι «δεν πιστεύει στη θρησκεία», η Πάλτροου – η οποία «σπουδάζει» την Καμπάλα – είπε ότι πιστεύει στην «πνευματικότητα». «Δεν πιστεύω στη θρησκεία», είπε. «Πιστεύω στην πνευματικότητα. Η θρησκεία είναι η αιτία όλων των προβλημάτων στον κόσμο»

Πηγή: Κόκκινος ουρανός

Οι εξήντα ιερομάρτυρες του Ιρκούτσκ...

 

Κατα τα έτη 1930, 1931 και 1932 ταξίδεψα σ' ολόκληρη την Σιβηρία με μία επιστημονική αποστολή*. Τό 1933 τα τα­ξίδια μας οδήγησαν στο Ιρκούτσκ, στο Νίζνιε-Ουντίνσκ και μετά στο Μπαλαγκάνσκ. Η πόλη Κατσούγκ βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Λένα, 140 μίλια από το Ιρκούτσκ. Από την Κατσούγκ υπήρχε δρόμος για το Νίζνιε-Ούντινσκ και το Μπαλαγ­κάνσκ, που περνούσε εξ ολοκλήρου μέσα α­πό την τάϊγκα (ζώνη των δασών). Δεν υπήρχαν κάτοικοι· μόνο κρατούμενοι, που δούλευαν στην κα­τασκευή κάποιου έργου. Στους καταυλισμούς γύρω από την Κατσούγκ κυριαρχούσε τότε ανήκουστη βαναυσότητα. Χωρίς κανέ­ναν απολύτως λόγο πυροβολούσαν, χτυ­πούσαν και μαστίγωναν τους ανθρώπους. Οι συνθήκες διαβιώσεως ήταν φρικτές. Εξήντα έως ογδόντα άνθρωποι στοιβάζονταν σ' ένα κοιτώνα, με δύο σειρές σανίδες για κρεβάτια. Σε περίπτωση που κάποιος από τους κρατουμένους δεν ολοκλήρωνε την ημερήσια εργασία που του ανετίθετο, οι φύλακες του καταυλισμού είχαν το δικαίωμα να του κάνουν ό,τι ήθελαν. Άφηναν τους κρατουμένους για τιμωρία μία εβδομάδα στο ύπαιθρο. Οι άνθρωποι πέθαιναν από την πείνα και το κρύο.

 

 

 Ο ''πατερούλης'' Στάλιν, ο απανταχού της Γης πατέρας των αμετανόητων εβραιομαρξιστών... Υπάρχουν ακόμα στην ευλογημένη πατρίδα μας απολιθώματα του σκοτεινού και αιματοβαμένου κομμουνιστικού παρελθόντος... Και κάποιοι ''Έλληνες'' χωρίς αιδώ, δηλώνουν θαυμαστές του...

 

Ταξιδέψαμε από το Ιρκούτσκ ως το Νίζνιε-Ούντινσκ με το ατμόπλοιο Μπουριάτ. Από το Νίζνιε-Ουντίνσκ προχωρήσαμε με άμαξες κατά μήκος του δρόμου της Κατσούγκ, ακολουθώντας για περισσότερο από εβδομήντα μίλια την δεξιά όχθη του ποταμού Άγκερ προς την κατεύθυνση του Κατσούγκ. Την περίοδο εκείνη δούλευα ως υδρομετρικός παρατηρητής.

 
Από τις 8 ως τις 22 Ιουλίου 1933 η επιστημονική μας ομάδα σταμάτησε για μερικές μέρες κοντά σ’ ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Στην περιοχή εκείνη το έδαφος ήταν καταλληλότερο για την γεωργία και υπήρχαν ήδη σχέδια για ένα κρατικό συλλογικό αγρόκτημα (κολεκτίβα) εκεί. Ο καιρός είχε γίνει αρκετά ευχάριστος. Μετά το δείπνο, καθίσαμε μέχρι αργά το βράδυ κοντά στη φωτιά. Κάθε τόσο ακούγαμε κάποιες κραυγές, που αντηχούσαν στην τάϊγκα. Δεν ξέραμε ακόμη τι είδους κραυγές ήταν αυτές. Ήταν μία ξάστερη και ήσυχη νύχτα. Ο καθαρός αέρας της Σιβηρίας ανέδιδε το γλυκό άρωμα των λου­λουδιών της τάϊγκα μέσα στην κοιλάδα. Όσο ζω δεν θα ξεχάσω εκείνη την κοιλάδα· θα την θυμάμαι παντοτινά! Ο γλυκός πρωινός μας ύπνος διακόπηκε από ένα πένθιμο ανθρώπινο βογκητό. Σηκωθήκαμε γρήγορα. Ο επικεφαλής της ομάδας μας, ντόπιος από το Ιρκούτσκ, πήρε γρήγορα ένα ζευγάρι κιάλια και οι άλλοι στήσαμε δυο τοπογραφικά όργανα και ασχολού­μασταν με την εργασία μας, όταν παρατη­ρήσαμε ένα πλήθος να έρχεται προς την κατεύθυνσή μας. Εξ αιτίας των θάμνων ήταν δύσκολο να καταλάβουμε τι συνέβαινε.

 
Ήταν εξήντα κρατούμενοι και όσο πλησίαζαν μπορούσαμε καθαρότερα να δούμε πως ήταν όλοι εξαντλημένοι από την πείνα και την πολλή δουλειά. Τι βλέπαμε; Όλοι κρατούσαν ένα σχοινί στους ώμους τους. Τρα­βούσαν ένα έλκηθρο (ένα έλκηθρο Ιούλιο μήνα!) Πάνω στο έλκηθρο υπήρχε ένα βαρέλι με ανθρώπινα περιττώματα!

 
Οι φρουροί που τους συνό­δευαν προφανώς δεν γνώριζαν ότι υπήρχε μία επιστημονική αποστολή στην περιοχή του στρατοπέδου συγκεντρώσεως. Ακούσαμε ακριβώς τις λέξεις της διαταγής των φρουρών: «Ξαπλώστε κάτω και μη κινήστε». Ένας φρουρός έτρεξε πίσω στο στρατόπεδο -προφανώς μας θεώρησαν υπόπτους. Κάποιος από την ομάδα μας εκτίμησε κάπως γρήγορα την κατάσταση των κρατουμένων και είπε: «Παρατείναμε την ζωή τους για λίγα ακόμη λεπτά». Κατ' αρχάς δεν καταλάβαμε αυτά του τα λόγια. Σε 15 όμως με 20 λεπτά είχαμε περικυκλωθεί από μία διμοιρία φρουρών του στρατοπέδου, που μας πλησίασαν κρατώντας τουφέκια έτοιμα για μά­χη, σαν να επρόκειτο να επιτεθούν με τις ξιφολόγχες. Ο επικεφαλής της διμοιρίας και ο πολιτικός κομισάριος μας πλησίασαν και ζήτησαν τα χαρτιά μας. Όταν τα εξέ­τασαν μας εξήγησαν πώς αυτοί οι εξήντα άνδρες είχαν καταδικαστεί να εκτελεστούν, ως στοιχείο αλλότριο προς τη σοβιετική εξουσία.

 

 

Ένα χαντάκι είχε ήδη ετοιμασθεί για τους εξήντα. Ο πολιτικός κομισάριος μας ζήτησε να μπούμε στις σκηνές μας, πράγμα που κάναμε. Οι εξήντα μάρτυρες ήταν Ιε­ρείς. Στο ήσυχο πρωινό του Ιουλίου οι αδύ­ναμες φωνές πολλών Ιερέων ακουγόταν ξεκάθαρα. Ένας απ' τους δημίους ρωτούσε έναν-έναν τους Ιερείς, που τώρα στεκόταν κοντά στο χαντάκι: «Είναι η τελευταία σου πνοή· πες μας, υπάρχει Θεός η όχι;» Η απάντηση των αγίων μαρτύρων ήταν σταθερή και σίγουρη: «Ναι, υ­πάρχει Θεός!» Ακούστηκε ο πρώτος πυροβολισμός. Καθό­μασταν στις σκη­νές και η καρ­διά μας πήγαι­νε να σπάσει... Ένας δεύτερος πυροβολισμός αντήχησε, ένας τρίτος και μετά περισσότεροι. Οι ιερείς οδηγούντο ο ένας μετά τον άλλο μπροστά στο χαντάκι -οι δήμιοι, στο χείλος του χαντα­κιού, ρωτούσαν κάθε Ιερέα: «Υπάρχει Θεός;» Η απάντηση ήταν η ίδια: «Ναι, υπάρχει Θεός!».

 
Είμαστε αυτόπτες μάρτυρες, είδαμε με τα μάτια μας και ακούσαμε με τα αυτιά μας πώς τόσοι άνθρωποι μπροστά στον θάνατο ομολόγησαν την πίστη τους στον Θεό.

 
Ίσως περάσουν ακόμη χρόνια, δεκαετίες. Όμως αυτός ο τάφος πάνω στον δρόμο Κατσούγκ-Νίζνιε-Οϋντίνσκ πρέπει να βρεθεί. Κανείς Ορθόδοξος Χριστιανός, πουθενά, δεν πρέπει να ξεχάσει αυτούς τους αγίους μάρτυρες, που έδωσαν την ζωή τους για την πίστη τους.

 

 

 

* Πρόκειται για αυθεντική μαρτυρία γραμμένη από αυτόπτη μάρτυρα και δημοσιευμένη στο βι­βλίο του πρωθιερέως Μιχαήλ Πόλσκυ (Archpriest Michael Polsky) “The New Martyrs of Russia”, Jordanvllle, N.Y., τόμ. 2, σελ. 214-6.

 

Πηγή: Αγιορείτικη Μαρτυρία, τριμηνιαία έκδοση Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου, τεύχος 1.

 
Σχετικά με τον συγγραφέα

 
Ο Πατέρας Μιχαήλ γεννήθηκε σε μια πιστή οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν ψάλτης στο (κοζάκικο) χωριό Novo-Troitskaya στην επαρχία Κουμπάν στη Ρωσία. Οι πρόγονοί του ήταν αναγνώστες και ψάλτες. Οι συγγενείς από την πλευρά της μητέρας του στρατιωτικοί. Ο θείος του ήταν Κοζάκος ο οποίος έφτασε στο βαθμό του στρατηγού και αργότερα πέθανε στη Γιουγκοσλαβία ως πολιτικός πρόσφυγας.

 
Με την έναρξη της Επανάστασης των Μπολσεβίκων, η Εκκλησία στη Ρωσία εισήλθε σε μια φοβερή, αποκαλυπτική περίοδο. Ο πατέρας Μιχαήλ χειροτονήθηκε το 1920, όταν είχαν εξαπλωθεί οι διωγμοί στη Ρωσία. Από εμπειρία γνώρισε το κακό του κομμουνισμού και κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν οι απολογητές του συστήματος ήταν παντού, ποτέ δεν άλλαξε τις απόψεις του. Σπάνια μιλούσε για τη Σοβιετική Ένωση χωρίς να μιλάει για φρίκη, εφιάλτη ή τρελοκομείο.

 
Συναντήθηκε με τον Πατριάρχη Τύχωνα και έλαβε πρόσκληση να μείνει στην κατοικία του. Ο πατέρας Polskys, η γυναίκα του και η κόρη του έμειναν στη νότια Ρωσία με τους συγγενείς. Στη Μόσχα, ο πατήρ Μιχαήλ συνέχισε να κηρύττει τον Χριστό. Μιλούσε κατά του αθεϊσμού σε διάφορα βιομηχανικά κέντρα και πάντα άγγιζε την καρδιά της εργατικής τάξης. Οι δημόσιες αυτές ομιλίες έδωσαν χαρά στο νεαρό ιεραπόστολο που έβλεπε έναν θρίαμβο της Ορθοδοξίας μεταξύ του λεγόμενου προλεταριάτου. Οι διωγμοί συνεχίστηκαν και γρήγορα διατάχθηκε η σύλληψή του.

 
Καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση στη πρώην Μονή Solovki στο βόρειο τμήμα της Ρωσίας που είχε μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εδώ συνάντησε πολλούς ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα που είχαν φυλακιστεί για το ίδιο «έγκλημα» ... επειδή πίστευαν στο Θεό.

 

 

Το 1927, στάλθηκε για τρία χρόνια εξορία στην Αυτόνομη Περιφέρεια των Κόμι, και σε μια περιοχή στον Βορρά, η οποία κατοικείται από μια φυλή φινλανδικής προέλευσης που ονομάζεται Zyriani. Στην εξορία έμαθαν για τη δήλωση του Μητροπολίτη Σέργιου (που μεταξύ άλλων δήλωσε ότι «οι χαρές και οι λύπες του σοβιετικού καθεστώτος, ήταν οι χαρές και οι λύπες της Εκκλησίας του Χριστού») και αποφάσισε να μην αποδεχθεί την ηγεσία του για την Εκκλησία. Τότε άρχισε να λειτουργεί σε μια μυστική εκκλησία σε ένα ιδιωτικό διαμέρισμα. Υπηρέτησε με αυτόν τον τρόπο για τρία χρόνια. Πρόσεχε να μην αποκαλυφθούν πολλές λεπτομέρειες σχετικά με αυτές τις μυστικές λειτουργίες, προκειμένου να προστατευθεί η ταυτότητα αυτών που συμμετείχαν σε παρόμοιες δραστηριότητες στη Ρωσία.

 
Κατάφερε και έφυγε από τον τόπο της εξορίας του και έκτοτε ζούσε σε κατάσταση παρανομίας. Ήταν 1929, το έτος της κολεκτιβοποίησης, όταν εκατοντάδες χιλιάδες αγροτικές οικογένειες κουλάκων (αγρότες της Ουκρανίας) είχαν βίαια οδηγηθεί στη Σιβηρία.

 
Κατά την περίοδο της κολεκτιβοποίησης είχε την ευκαιρία να συναντήσει ανθρώπους που ήταν έτοιμοι να θυσιαστούν για την πίστη τους. Δεν φοβούνταν ούτε την φυλακή ούτε τον ίδιο το θάνατο. Εντυπωσιάστηκε με τη δύναμη της πίστης, όπως και το υψηλό πνευματικό επίπεδο του ρωσικού λαού.

 

 

 

Το 1930, φτάνοντας στο Τουρκμενιστάν, ήρθε σε επαφή με τον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ (Zvezdinsky), ο οποίος αργότερα δολοφονήθηκε. Έλαβε την ευλογία του, για να διασχίσει τα σύνορα παράνομα, προκειμένου να μιλήσει στο δυτικό κόσμο για την πραγματική κατάσταση της Ρωσικής Εκκλησίας και για την μυστική Εκκλησία που δεν δέχονταν κανένα συμβιβασμό με την κυβέρνηση των Μπολσεβίκων.

 
Ο πατέρας Μιχαήλ κατάφερε να περάσει τα σύνορα και να περάσει στην Περσία, στις 25 Μαρτίου του 1930. Από την Περσία πήγε στην Ιερουσαλήμ, όπου γνωρίστηκε με τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, ο οποίος ήταν τότε επικεφαλής της ρωσικής εκκλησιαστικής αποστολής στην Ιερουσαλήμ. Έμεινε στην ενορία στη Βηρυτό μέχρι το 1938. Εκείνο το έτος έδωσε την αναφορά του στη Σύνοδο των ιεραρχών για τα δεινά της Ρωσίας μέσα από τις δικές του εμπειρίες ... Ο π. Μιχαήλ κοιμήθηκε το 1956 στο Σαν Φρανσίσκο.

 

Πηγή: Κόκκινος ουρανός

Η αλήθεια για τις Εικόνες.

 

Οι σύγχρονοι εικονομάχοι και εχθροί της χριστιανικής πίστης, ισχυρίζονται ότι οι εικόνες είναι αντίθετες με το θέλημα του Θεού, και δεν διστάζουν να αποκαλέσουν ειδωλολάτρες και αποστάτες όποιους αποδίδουν τιμή σε αυτές. Βέβαια, η τιμή δεν πάει στο υλικό, αλλά όπως αναφέρει και ο Μ. Βασίλειος «η γαρ της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει», κάτι που διαβάστηκε στην δ' συνεδρία της Ζ' οικουνενικής συνόδου (Mansi 13, 69 D).

 
Ο ναός όπως τον ξέρουμε σήμερα δεν υπήρχε από την αρχή γιατί οι χριστιανοί βρισκόταν σε διωγμό. Τους πρώτους Ναούς έχουμε το +250.

Μέχρι το 250 δεν έχουμε φορητές εικόνες, έχουμε όμως τοιχογραφίες, όπως αποκάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη.

 
Για παράδειγμα, στην Δούρα κοντά στον Ευφράτη, βρέθηκε ολόκληρος χριστιανικός ναός με τοιχογραφίες που χρονολογούνται το 235 μ.Χ. Ή στο Ριχάμπ στην Ιορδανία, όπου βρέθηκε καταφύγιο χριστιανών του πρώτου αιώνα, όπου υπάρχουν μωσαϊκές απεικονίσεις.

 
Οι χριστιανοί είχαν τις κατακόμβες και μέσα σε αυτές υπήρχαν ζωγραφιές και τοιχογραφίες όπου και η αναπαράσταση του Ιησού ως αμνού.

 

Κατακόμβες της Μήλου.

 
Ο κανόνας 82 της 6ης Οικουμενικής συνόδου, αναφέρει…. «Ἔν τισι τῶν σεπτῶν εἰκόνων γραφαῖς, ἀμνὸς δακτύλῳ τοῦ Προδρόμου δεικνύμενος ἐγχαράττεται, ὃς εἰς τύπον παρελήφθη τῆς χάριτος, τὸν ἀληθινὸν ἡμῖν διὰ νόμου προϋποφαίνων ἀμνὸν Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν. Τοὺς οὖν παλαιοὺς τύπους, καὶ τάς σκιάς, ὡς τῆς ἀληθείας σύμβολά τε καὶ προχαράγματα, τῇ ἐκκλησὶᾳ παραδεδομένους κατασπαζόμενοι, τὴν χάριν προτιμῶμεν, καὶ τὴν ἀλήθειαν, ὡς πλήρωμα νόμου ταύτην ὑποδεξάμενοι. Ὡς ἂν οὖν τὸ τέλειον κἀν ταῖς χρωματουργίαις, ἐν ταῖς ἁπάντων ὄψεσιν ὑπογράφηται, τόν τοῦ αἴροντος τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου ἀμνοῦ, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, κατὰ τὸν ἀνθρώπινον χαρακτῆρα καὶ ἐν ταῖς εἰκόσιν ἀπὸ τοῦ νῦν, ἀντὶ τοῦ παλαιοῦ ἀμνοῦ, ἀναστηλοῦσθαι ὁρίζομεν δι’ αὐτοῦ τὸ τῆς ταπεινώσεως ὕψος τοῦ Θεοῦ Λόγου κατανοοῦντες, καὶ πρὸς μνήμην τῆς ἐν σαρκὶ πολιτείας, τοῦ τε πάθους αὐτοῦ καὶ τοῦ σωτηρίου θανάτου, χειραγωγούμενοι, καὶ τῆς ἐντεῦθεν γενομένης τῷ κόσμῳ ἀπολυτρώσεως».

 
Οι προτεστάντες ισχυρίζονται όσα ισχυρίζονταν και οι εικονομάχοι την ίδια εποχή, πράγματα απαντημένα ήδη από την εποχή εκείνη. Για παράδειγμα, φέρουν αποσπάσματα από το Mansi με πατερικά χωρία, άλλα παρερμηνεύοντάς τα και άλλα νόθα. Όμως, η σύνοδος τα είχε λάβει όλα αυτά υπόψη της και είχε δώσει απαντήσεις ήδη από τότε.

 

 

Συγκεκριμένα, αναφέρουν τον Επιφάνιο Κύπρου και το απόσπασμα…. «Και να θυμάστε, αγαπητά μου τέκνα, να μη φέρνετε εικόνες στις εκκλησίες ή στα νεκροταφεία των αγίων ή σε ιδιωτικά σπίτια. Στις καρδιές σας να διατηρείτε την ανάμνηση του Θεού» (Mansi 13:292)».

 
Δεν αναφέρουν όμως και τα παρακάτω που αναφέρονται στο Mansi. Στο Μansi, λοιπόν, λίγο παρακάτω (293), αναφέρεται· «…εκ γαρ αυτών των χρήσεων, ων εις μαρτυρίαν προφέρονται οι της κενοφωνίας εισηγηταί... ο γαρ Επιφάνιος εν τοις χρόνοις ην Θεοδοσίου και Αρκαδίου. Παρεκτείνονται οιω έτη εως της νυνι αιρέσεως ωσεί τεξακόσια. Και τας βίβλους τας κατά των εικόνων ουδείς των χριστιανών εδέξατο, ει μη οι της νυνί κενοφωνίας ...και εάν τα τοσαύτα έτη εν τη εκκλησία ουκ εδέχθησαν, ουδέ νυνί αποδεχθήσονται, δια το μηδετω αυτάς δεδέχθαι. Ην γαρ επιστολήν τινές αυτών προφέρονται ψευδώς επιγεγραμμένω του αυτού αγίου Επιφανίου του της Κυπρίων προέδρου προς Θεοδόσιον τον βασιλέα... τω τέλει της επιστολής έμφασιν τοιάδε περιέχουσαν· ότι πολλάκις λαλήσας τοις συλλειτουργοίς μου, περιαιρεθήναι τας εικόνας, ουκ εδέχθιω παρ’ αυτών, ουδέ προς βραχύ ακούσαι της εμής φωνής ανέχοντο. Σκοπήσωμεν ουν, τινές ησαν εν τοις χρόνοις του μνημονευθέντος πατρός ημων Επιφανίου εν τη εκκλησία αοίδιμοι διδάσκαλοι και περίβολοι αρραγείς της εκκλησίας· Βασίλειος ο μέγας εν έργω και λόγω, Γρηγόριος ο της θεολογίας επώνυμος…..».

 
Το κείμενο του Επιφανίου είναι πλαστογραφημένο, κατά το κείμενο στο Mansi। Το έγραψαν κάποιοι άλλοι στο όνομα του Επιφανίου.

 
Και αφού αναφέρει μεγάλους πατέρες της εποχής του Επιφανίου, συνεχίζει το κείμενο στο Mansi, αναφέροντας και άλλα περί νοθείας (296)…

 
«…δύο ή τρείς βίβλοι ανα πάσαν οικουμένη, ει μη νεωστί εγράφησαν, και ει ησαν γνώριμοι εν τη καθολική εκκλησία, ώσπερ η λεγομένη Αγκυρωτός του αγίου Επιφανίου, εν πάσαις ταις εκκλησίαις πεπλάτυνται, ούτως και αύται αν επλατώθησαν, αλλ’ ως ξέναι και αλλότριαι και παρέγραπτοι, ουδέπω εν τη καθολική εκκλησία εδέχθησαν, αλλ΄ουδέ ενεφανιάθησαν… τω αγίω Επιφανίω εναντιώνονται οι αποδεχόμενοι την αρχαίαν θεσμοθεσίαν της καθολικής εκκλησίας, ουδαμώς· το μεν γαρ σύγγραμμα αποβαλλόμεθα, τον δε άγιον πατέρα διδάσκαλον της καθολικής εκκλησίας γινώσκομεν»

 
Και τελειώνει η αναφορά με την εικόνα του αγίου Επιφανίου… (296)

«…γαρ ναόν ανεδείμαντο εν τη Κυπρίων νήσω οι αυτού μαθηταί, ονομάσαντες αυτόν το αυτού πατρός, και με πολλών εικονικών στηλογραφιών και αυτού εικόνα εν τω ναώ ανέθηκαν».

«Ουτως ουν ταύτα τα ψευδήγορα συγγράμματα κατά των σεπτών εικόνων λέγονται μεν παρά τινων, του αγίου Επιφανείου, ουδαμή δε ουδαμώς εισίν, ως δέδεικται (Μansi 13, 29 D)

 
Άλλωστε, ο Επιφάνιος καταδίκαζε την απεικόνιση του Χριστού με μακριά μαλλιά. Αν ήταν ενάντιος στις εικόνες, θα τον ενοχλούσαν οι ίδιες οι εικόνες και όχι αν ο Χριστός θα απεικονίζονταν με μακριά μαλλιά.

 
«μα δε και ψεύδονται εξ ιδίας αυτών εννοίας μορφάς των αγίων και άλλως ανατυπούντες….κόμη γαρ έχοντα τον Σωτήρα γράφουσιν εξ υπονοίας δια το Ναζωραίον αυτόν καλείσθαι, επείπερ οι Ναζωραίοι κόμας έχουσι. Σφάλλονται δε οι τους τύπους αυτώ συνάπτειν πειρώμενοι…» (Επιστολή προς Θεοδόσιο, Ostrogorsky)

 
Άλλον πατέρα που αναφέρουν είναι ο Αμφιλόχιος. «Αυτός δίδαξε ότι «δεν χρειαζόμαστε τα σαρκικά πρόσωπα των αγίων να ζωγραφίζονται με χρώματα πάνω σε πίνακες, αλλά με την αρετή να μιμούμαστε την πολιτεία τους»। (Mansi 13:301).

 
Την συνέχεια δεν την βάζουν όμως (άλλωστε δεν διαθέτουν όλοι τα κείμενα του Mansi για να ελέγξουν).

 
Και συνεχίζει… «Αιρετικών ουν ιδίον εστί το περικεκομμβίας εκβάλλει τας χρήσεις. Επει ει τις φιλοπόνως ερευνήσει, ουδαμώς την έννοιαν του πατρός ρήσει απαγορεύουσα την των σεπτών εικόνων ανατύπωσιν αλλ΄ εγκωμιάζων την ανδρείαν και στερρότητα της ψυχικής διαθέσεως των αγίων….ταύτα φησί ο πατήρ, και ινα προς μιμησιν ημας αναγάγη της αυτών πολιτείας. Ου γαρ δια σαρκικήν φιλίαν αυτούς εγκωμιάζομεν, ουδέ αναστηλογραφουμεν· αλλά προς μίμησιν θέλοντες έχειν τας αυτών αρετάς, και εν βίβλοις τους βίους ανιστορουμεν, και εικονική γραφή αυτούς αναζωγραφούμεν…όλου γαρ ο χαρακτήρ του λόγου ταυτην την έννοια παρίστησι… ει γαρ φάσκει, ου χρώμασι τοις πίναξι τα σαρκικά αυτώ πρόσωπα επιμελές ημίν εντυπούν, δια τον σκοπόν της αρετής ταύτα παρ’ αυτού λέλεκται».

 
Ενώ, λίγο παρακάτω (304), αναφέρεται… «Τούτο γαρ εστί μαρτύρων εγκώμιον η προς αρετή παράκλησις ως ο μέγας έφη Βασίλειος εν τοις ηθικοίς αυτού λόγοις। Συν τούτοις δε, καθα είρηται, και το ναούς εγείρην και εικόνας ανατυπούν και ιερά σκεύη τω θεώ προσφέρειν…».

 
Έναν ακόμα πατέρα που επικαλούνται είναι και ο Αστέριος «Ο Αστέριος, εκφράζει την αγανάκτησή του για μερικούς, που είναι «της ματαιότητος ερασταί» και δεν σταμάτησαν στα συνηθισμένα όρια της «μωράς επινοίας», αλλά προχώρησαν και στα ρούχα τους ακόμα να υφαίνουν τις εικόνες και όταν φορούν «της μυρίοις ειδώλοις πεποικιλμένην έσθητα» παρουσιάζονται σ’ αυτούς, που τους συναντούν, «ως τοίχοι γεγραμμένοι». Και αν θέλουν, προσθέτει, να δεχθούν μια συμβουλή, που έχω να τους δώσω, να πάνε να πουλήσουν αυτά τα ρούχα, «επί δε της ψυχής σου βαστάζων νοητώς τον ασώματον Λόγον περιέφερε» («Ομιλία περί Πλούσιου και Λαζάρου», Migne, 40:165-168)».

 
Αναφέρεται στο Mansi (305)

«…τουτέστιν, ουκ αρέσκον Χριστώ τω Θεώ ημών, δια κοσμικής προσπαθείας φιλαργυρίας εμφάνεσθαι τα της οικονομίας αυτού μυστήρια ουδέ γαρ ευσεβές εστι ή αποδεκτόν ενώπιον αυτού, αναμνήσεως ένεκεν υλίω πλούτου θησαυρίζειν, και προφασίζεσθαι προφάσεις εν αμαρτίαις · πτωχών δε καταφρονείν….».

 
Ο λόγος του Αστερίου είναι για την πλεονεξία και καυτηριάζει την συνήθεια μερικών με πρόφαση την ύφανση εικόνων στα πολυτελή ρούχα τους, να ζουν πλεονεκτώντας και πλουτίζωντας και καταφρονώντας τους μη έχοντας.

 
Λίγο παρακάτω, αναφέρεται ότι έκαναν και μνημείο στον Αστέριο…

«Επειδή Αστερίω μνημίω εποιησάμεθα, φέρε τοις αυτού χρησάμενοι, την των σεπτών εικόνων παράδοσιν αρχαίαν…».

 

 

Και τέλος, τον Θεόδοτο… «Ο Θεόδοτος ήταν αυστηρότερος από τον Αμφιλόχιο: «Εμείς δεν παραλάβαμε από τους πατέρες μας να μορφώνουμε τις ιδέες των αγίων από εικόνες με υλικά χρώματα, αλλά διδαχτήκαμε να εγκολπωνόμαστε τις αρετές τους σαν έμψυχες εικόνες, όπως αυτές εκτίθενται στις Γραφές. Ας μας πουν αυτοί, που αναστηλώνουν τις μορφές τους, ποια ωφέλεια έχουν απολαύσει. Αλλά είναι προφανές πόσο μάταια είναι αυτή η επίνοια και το διαβολικής μεθοδείας εύρημα» (Mansi 13:309-312)»

 
Η σύνοδος ξεσκέπασε άλλη μία απάτη. Το χωρίο αυτό είναι ψεύτικο. Αναφέρεται στο Mansi (312) «…αλλά θέλοντες εαυτούς ικανούς και περιφανείς αποδείξαι, κενά τινά λαρυγγίζουσι, και ψευδής αποδεικνύεται ο καλάμος της γραφής αυτών, και προφανώς παραχαράκται της αληθείας βρίσκονται. Πολλοί γαρ μεθ' ημων εκζητήσαντες, ειτα τε και ερευνήσαντες εν τοις λόγοις του αυτού Θεοδότου περί του προκειμείου ρητού, ει γαρ εγγέγραπται τι των τοιούτων… προφανώς γαρ δέδεικται, ότι ου Θεοδότου η χρήσις εστί….».

 
Όπως βλέπουμε, οι προτεστάντες (κατά την συνηθισμένη τακτική τους), χρησιμοποιούν μισά χωρία τα οποία ήταν γνωστά στην Ζ' οικουμενική και στα οποία απάντησε ήδη από τότε.

«..ο μεν Άγιος Βασίλειος λέγων· η της εικόνος τιμή επι το πρωτότυπο διαβαίνει. Αθανάσιος δε · ο προσκυνών την εικόνα, εν αυτή προσκυνεί τον Βασιλέα. Ομοίως δε ο Χρυσόστομος· ουκ οίδας, ότι εάν εικόνα βασιλέως υβρίσης, εις το πρωτότυπο της αξίας φέρεις την ύβριν; Και αυτοί μεν οι πατέρες τη φύση των πραγμάτων κατηκολούθησαν…» (Mansi 325).

 
O Χρυσόστομος αναφέρει…. «εγώ και την κηρόχυτον ηγάπησα γραφίω ασεβείας ένεκεν. Είδον φαρ άγγελον εν εικόνι ελακύοντα βαρβάρων στίφη…..» (Mansi 300).

 
O M Bασίλειος ολοκληρώνει…. «...διότι η της εικόνος τιμή επι το πρωτότυπον διαβαίνει. Ο ουν εστιν ενταυθα μιμητικώς η εικών, τούτο εκεί φυσικώς ο Υιός.» (ΒΕΠ 52,269,7-23)

 

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr