Σύντομη ανασκευή της περί αζύμων πλάνης και λοιπών κακοδοξιών.

Χρήστος Σαλταούρας

 

Σε πολλές αιρετικές ομάδες επικρατεί η γνώμη ότι ο Ιησούς στο τελευταίο του δείπνο με τους μαθητές του έκανε χρήση αζύμου άρτου ! Η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία ανέκαθεν έκανε χρήση ζυμωτού Άρτου στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Παλαιοί αιρετικοί όπως οι ιουδαΐζοντες Εβιωνίτες και οι Απολλιναριστές χρησιμοποιούσαν άζυμα. Οι Απολλιναριστές μάλιστα δια της χρήσεως αζύμου άρτου δήλωναν την πλάνη τους ότι ο Ιησούς Χριστός ως άνθρωπος δεν είχε ανθρώπινη λογική ψυχή αλλά μόνο ανθρώπινο σώμα !!! Με άλλα λόγια πίστευαν ότι ο Υιός του Θεού δεν προσέλαβε όλη την ανθρώπινη φύση αλλά μέρος αυτής (το σώμα)! Αυτό βέβαια είναι μεγάλη πλάνη διότι σημαίνει ότι ο Ιησούς δεν έσωσε τον άνθρωπο στην ολότητά του (ψυχή- σώμα) !

Εκτός από τους παλαιούς αιρετικούς που διαφοροποιήθηκαν από την Εκκλησία, υπάρχουν σήμερα αιρετικοί που επίσης είναι αζυμίτες. Αυτοί είναι οι Παπικοί, η πλειονότητα των Προτεσταντών και οι Μονοφυσίτες.
 

Η ΠΛΑΝΗ ΤΩΝ ΑΖΥΜΩΝ
 

Οι ποικίλοι αιρετικοίθεωρούν ότι ο Ιησούς Χριστός στο τελευταίο του δείπνο έφαγε Νομικό Πάσχα και συνεπώς έκανε χρήση αζύμου άρτου όπως προέβλεπε ο Μωσαϊκός Νόμος. Επίσης οι αιρετικοί θεωρούν ότι η ζύμη συμβολίζει στην Γραφή την αμαρτία και την μόλυνση.
 

Η ΖΥΜΗ ΩΣ ΣΥΜΒΟΛΟ
 

«῎Αλλην παραβολὴν ἐλάλησεν αὐτοῖς· ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ζύμῃ, ἣν λαβοῦσα γυνὴ ἐνέκρυψεν εἰς ἀλεύρου σάτα τρία, ἕως οὗ ἐζυμώθη ὅλον» Ματθαίος 13:33
 

Η Βασιλεία των Ουρανών δεν είναι αμαρτία ούτε μόλυνση κύριοι αιρετικοί ! Να μην μελετάτε αποσπασματικά την Γραφή ούτε να την παρερμηνεύετε.
 

«Οὐ καλὸν τὸ καύχημα ὑμῶν. οὐκ οἴδατε ὅτι μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ; ἐκκαθάρατε οὖν τὴν παλαιὰν ζύμην, ἵνα ἦτε νέον φύραμα, καθώς ἐστε ἄζυμοι. καὶ γὰρ τὸ πάσχα ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστός· ὥστε ἑορτάζωμεν μὴ ἐν ζύμῃ παλαιᾷ, μηδὲ ἐν ζύμῃ κακίας καὶ πονηρίας, ἀλλ᾿ ἐν ἀζύμοις εἰλικρινείας καὶ ἀληθείας» Α Κορινθίους 5: 6-8
 

Το παρόν χωρίο παρερμηνεύεται δεινώς υπό των αιρετικών αζυμιτών. Νομίζουν οι πλανεμένοι ότι ο Παύλος συνιστά την χρήση αζύμου άρτου !!!Δεν κατανοούν τον συμβολικό χαρακτήρα των λέξεων ΖΥΜΗ και ΑΖΥΜΑ. Όπως στο Ματθαίος 13:33 η «Βασιλεία των Ουρανών» δεν είναι πραγματική εν κυριολεξία ζύμη, έτσι και η «υποκρισία» και η «κακία» δεν είναι πραγματική εν κυριολεξία ζύμη ούτε η «ειλικρίνεια» και η «αλήθεια» είναι πραγματικά εν κυριολεξία άζυμα ! Δεν συστήνει ο Απόστολος την χρήση κατά κυριολεξία αζύμων αλλά μεταφορικών αζύμων (ἀζύμοις εἰλικρινείας καὶ ἀληθείας).
 

«ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ὁρᾶτε καὶ προσέχετε ἀπὸ τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων. οἱ δὲ διελογίζοντο ἐν ἑαυτοῖς λέγοντες ὅτι ἄρτους οὐκ ἐλάβομεν. γνοὺς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· τί διαλογίζεσθε ἐν ἑαυτοῖς, ὀλιγόπιστοι, ὅτι ἄρτους οὐκ ἐλάβατε; οὔπω νοεῖτε, οὐδὲ μνημονεύετε τοὺς πέντε ἄρτους τῶν πεντακισχιλίων καὶ πόσους κοφίνους ἐλάβετε; οὐδὲ τοὺς ἑπτὰ ἄρτους τῶν τετρακισχιλίων καὶ πόσας σπυρίδας ἐλάβετε; πῶς οὐ νοεῖτε, ὅτι οὐ περὶ ἄρτου εἶπον ὑμῖν προσέχειν ἀπὸ τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων; τότε συνῆκαν ὅτι οὐκ εἶπε προσέχειν ἀπὸ τῆς ζύμης τοῦ ἄρτου, ἀλλ᾿ ἀπὸ τῆς διδαχῆς τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων» Ματθαίος 16: 6-12.
 

Οι αιρετικοί του σήμερα ομοιάζουν με τους μαθητές του Ιησού προ της Πεντηκοστής που είχαν αρχικώς εσφαλμένη αντίληψη των λόγων του Χριστού. Ο Χριστός ομιλούσε για ζύμη μεταφορικώς (όπως ο Απόστολος Παύλος στο χωρίο που παραθέσαμε) και οι μαθητές νόμιζαν ότι εννοούσε πραγματικό ένζυμο άρτο !!! Τελικώς όμως οι μαθητές «συνῆκαν ὅτι οὐκ εἶπε προσέχειν ἀπὸ τῆς ζύμης τοῦ ἄρτου, ἀλλ᾿ ἀπὸ τῆς διδαχῆς τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων» αλλά οι αιρετικοί αζυμίτες της σήμερον ημέρας «ουκ ηβουλήθησαν συνιέναι» !!!
 

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ
 

Η διάρκεια μίας ημέρας κατά τον Εβραϊκό τρόπο υπολογισμού αρχίζει με την Δύση του Ηλίου και τελειώνει με την επόμενη Δύση.
 

«ἀπὸ ἑσπέρας ἕως ἑσπέρας σαββατιεῖτε τὰ σάββατα ὑμῶν» Λευϊτικόν 23: 32.
 

Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑΛΙΟΥ ΑΜΝΟΥ
 

Ο Πασχάλιος Αμνός θυσιάζονταν την 14η Νισάν.
«ἐν τῷ πρώτῳ μηνὶ ἐν τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνός, ἀνὰ μέσον τῶν ἑσπερινῶν πάσχα τῷ Κυρίῳ» Λευϊτικόν 23:5
 

«καὶ ἔσται ὑμῖν διατετηρημένον ἕως τῆς τεσσαρεσκαιδεκάτης τοῦ μηνὸς τούτου, καὶ σφάξουσιν αὐτὸ πᾶν τὸ πλῆθος συναγωγῆς υἱῶν ᾿Ισραὴλ πρὸς ἑσπέραν» Έξοδος 12:6.
 

Ο Αμνός σφάζονταν «πρὸς ἑσπέραν» της 14ης Νισάν δηλαδή προς το τέλος της ημέρας και τρώγονταν την νύχτα που ακολουθούσε, δηλαδή στην αρχή της 15ης Νισάν. Δηλαδή δεν σφάζονταν και τρώγονταν την ίδια ημέρα όπως πολλοί αιρετικοί νομίζουν !
 

Η φράση «πρὸς ἑσπέραν» των Εβδομήκοντα του εδαφίου Έξοδος 12:6 στο Εβραϊκό είναι« ανάμεσα στα βράδια» (βλέπε και Λευϊτικόν 23:5 κατά τους Εβδομήκοντα και κατά το Εβραϊκό).
 

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΒΡΑΔΙΑ
 

Πως προσδιορίζεται το διάστημα της ημέρας που σφάζονταν ο Πασχάλιος Αμνός και που ονομάζει η Γραφή ως «ἀνὰ μέσον τῶν ἑσπερινῶν» (ανάμεσα στα βράδια) ;
 

«Καὶ ταῦτά ἐστιν, ἃ ποιήσεις ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου· ἀμνοὺς ἐνιαυσίους ἀμώμους δύο τὴν ἡμέραν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον ἐνδελεχῶς, κάρπωμα ἐνδελεχισμοῦ. τὸν ἀμνὸν τὸν ἕνα ποιήσεις τὸ πρωΐ καὶ τὸν ἀμνὸν τὸν δεύτερον ποιήσεις τὸ δειλινόν (δειλινόν =ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΒΡΑΔΙΑ κατά το Εβραϊκό)» Έξοδος 29: 38-39
 

Το χωρίο αυτό τα λέει όλα ! Ως ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ορίζεται το τελείωμα της ημέρας – το απόγευμα -κατά το οποίο ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ αμνός θυσιάζοντανΜΕΤΑ τον ΠΡΩΤΟ που θυσιάζονταν το ΠΡΩΙ !
 

Όπως λοιπόν η ΔΕΥΤΕΡΗ θυσία ΜΕΤΑ την πρωϊνή ελάμβανε χώρα «ανάμεσα στα βράδια» προς το τέλος της ημέρας, έτσι και η θυσία του Πασχάλιου Αμνού γίνονταν προς το τέλος της 14ης Νισάν και όχι στην αρχήτης όπως λέγουν οι πλανεμένοι αζυμίτες !!!
 

ΠΟΤΕ ΕΤΡΩΓΑΝ ΤΑ ΑΖΥΜΑ ;
 

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή η επταήμερη εορτή των αζύμων κατά την οποία έτρωγαν άζυμα οι Ιουδαίοι διαρκούσε από την 15η Νισάν έως την 21η Νισάν.
 

«καὶ ἐν τῇ πεντεκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνὸς τούτου ἑορτὴ τῶν ἀζύμων τῷ Κυρίῳ· ἑπτὰ ἡμέρας ἄζυμα ἔδεσθε» Λευϊτικόν 23:6
 

«ἐναρχόμενοι τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνὸς τοῦ πρώτου ἀφ᾿ ἑσπέρας ἔδεσθε ἄζυμα ἕως ἡμέρας μιᾶς καὶ εἰκάδος τοῦ μηνός, ἕως ἑσπέρας. ἑπτὰ ἡμέρας ζύμη οὐχ εὑρεθήσεται ἐν ταῖς οἰκίαις ὑμῶν» Έξοδος 12:18-19
Η φράση «ἐναρχόμενοι τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνὸς τοῦ πρώτου ἀφ᾿ ἑσπέρας ἔδεσθε ἄζυμα» δεν σημαίνει ότι την 14η ημέρα έτρωγαν Άζυμα. Διότι τα Άζυμα τα έτρωγαν «ἀφ᾿ ἑσπέρας» από την Δύση δηλαδή του Ηλίου που σήμαινε την έναρξη της 15ης ημέρας. Η φράση δηλαδή είναι όμοια με την φράση από την περιγραφή της εορτής του Εξιλασμού : «ἀπὸ ἐνάτης τοῦ μηνός, ἀπὸ ἑσπέρας ἕως ἑσπέρας σαββατιεῖτε τὰ σάββατα ὑμῶν» -Λευϊτικόν 23:32 που αφορά την ημέρα του Εξιλασμού (10η ημέρα του Εβδόμου μηνός). Το ειδικό Σάββατο του Εξιλασμού ήταν ΜΙΑ ημέρα – η 10η ημέρα του Έβδομου μηνός- Λευϊτικόν 23: 27 «καὶ τῇ δεκάτῃ τοῦ μηνὸς τοῦ ἑβδόμου τούτου ἡμέρα ἐξιλασμοῦ», η οποία άρχιζε «ἀπὸ ἑσπέρας» της 9ης ημέρας του Εβδόμου μηνός. Έτσι και η ΕΠΤΑΗΜΕΡΗ εορτή των Αζύμων άρχιζε την 15η ημέρα του Πρώτου μηνός «ἀφ᾿ ἑσπέρας» της 14ης ημέρας και έληγε την εσπέρα της 21ης ημέρας του Πρώτου μηνός. Τα Άζυμα τα έτρωγαν 7 ημέρες (15-21 του πρώτου μηνός) όχι 8 ημέρες (14-21 του Πρώτου μηνός)- «ἑπτὰ ἡμέρας ἄζυμα ἔδεσθε». Αυτό σημαίνει με άλλα λόγια ότι η εσπέρα από την οποία άρχιζε η βρώση των Αζύμων –« ἀφ᾿ ἑσπέρας ἔδεσθε ἄζυμα»- είναι η εσπέρα με την οποία τελείωνε η 14η ημέρα και όχι η εσπέρα με την οποία άρχιζε!
 

Η Γραφή δηλαδή σαφέστατα ορίζει την αρχή της επταήμερης περιόδου κατανάλωσης αζύμων στο τέλος της 14ης Νισάν . Δεν διαχωρίζει η Γραφή την επταήμερη περίοδο κατανάλωσης των αζύμων (15-21) Νισάν από μία δήθεν άλλη κατανάλωση αζύμων στα πλάισια της 14ης Νισάν. Αν η επταήμερη κατανάλωση αζύμων διακρίνονταν από την κατανάλωση αζύμων στα πλαίσια μίας δήθεν ξεχωριστής κατανάλωσης στα πλαίσια του Πάσχα – 14η Νισάν, δεν θα άρχιζε η Γραφή την μέτρηση των 7 ημερών «ἀφ᾿ ἑσπέρας» της 14ης Νισάν. Αυτό επαναλαμβάνουμε ότι σημαίνει το εξής : Ότι η εσπέρα από την οποία άρχιζε η βρώση των Αζύμων –« ἀφ᾿ ἑσπέρας ἔδεσθε ἄζυμα»- είναι η εσπέρα με την οποία τελείωνε η 14η ημέρα και όχι η εσπέρα με την οποία άρχιζε !
 

«καὶ θύσεις τὸ πάσχα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου πρόβατα καὶ βόας ἐν τῷ τόπῳ, ᾧ ἐὰν ἐκλέξηται Κύριος ὁ Θεός σου αὐτὸν ἐπικληθῆναι τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐκεῖ. οὐ φαγῇ ἐπ᾿ αὐτοῦ ζύμην· ἑπτὰ ἡμέρας φαγῇ ἐπ᾿ αὐτοῦ ἄζυμα, ἄρτον κακώσεως» Δευτερονόμιον 16:2-3
 

ΟΙ ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΒΡΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΖΥΜΩΝ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΒΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑΛΙΟΥ ΑΜΝΟΥ –« ἑπτὰ ἡμέρας φαγῇ ΕΠ᾿ ΑΥΤΟΥ ἄζυμα» . ΑΡΑ ΟΙ 7 ΗΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΑΖΥΜΩΝ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΕΣΠΕΡΑΣ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η 14η ΝΙΣΑΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟ ΕΣΠΕΡΑΣ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ !
 

«ἐν τῷ πρώτῳ μηνὶ ἐν τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνός, ἀνὰ μέσον τῶν ἑσπερινῶν πάσχα τῷ Κυρίῳ. καὶ ἐν τῇ πεντεκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνὸς τούτου ἑορτὴ τῶν ἀζύμων τῷ Κυρίῳ· ἑπτὰ ἡμέρας ἄζυμα ἔδεσθε. καὶ ἡμέρα ἡ πρώτη κλητὴ ἁγία ἔσται ὑμῖν, πᾶν ἔργον λατρευτὸν οὐ ποιήσετε· καὶ προσάξετε ὁλοκαυτώματα τῷ Κυρίῳ ἑπτὰ ἡμέρας· καὶ ἡ ἡμέρα ἡ ἑβδόμη κλητὴ ἁγία ἔσται ὑμῖν, πᾶν ἔργον λατρευτὸν οὐ ποιήσετε» Λευϊτικό 23: 5-8
 

Αφού η 21η Νισάν περιλαμβάνεται στη επταήμερη εορτή των αζύμων και αφού από 14-21 Νισάν έχουμε 8 ημέρες και όχι 7…αυτό σημαίνει ότι η εσπέρα της 14ης Νισάν με την οποία αρχίζει η βρώση των αζύμων, είναι επαναλαμβάνω η εσπέρα με την οποία τελειώνει η 14η Νισάν και όχι η εσπέρα με την οποία αρχίζει όπως νομίζουν οι αζυμίτες αιρετικοί !
 

ΠΟΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΣΦΑΞΑΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΑΣΧΑ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ, ΠΟΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟ ΕΦΑΓΑΝ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΗΜΕΡΑ ΒΓΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ
 

«πρόβατον τέλειον, ἄρσεν, ἐνιαύσιον ἔσται ὑμῖν· ἀπὸ τῶν ἀρνῶν καὶ τῶν ἐρίφων λήψεσθε. καὶ ἔσται ὑμῖν διατετηρημένον ἕως τῆς τεσσαρεσκαιδεκάτης τοῦ μηνὸς τούτου, καὶ σφάξουσιν αὐτὸ πᾶν τὸ πλῆθος συναγωγῆς υἱῶν ᾿Ισραὴλ πρὸς ἑσπέραν. καὶ λήψονται ἀπὸ τοῦ αἵματος καὶ θήσουσιν ἐπὶ τῶν δύο σταθμῶν καὶ ἐπὶ τὴν φλιὰν ἐν τοῖς οἴκοις, ἐν οἷς ἐὰν φάγωσιν αὐτὰ ἐν αὐτοῖς, καὶ φάγονται τὰ κρέα τῇ νυκτὶ ταύτῃ· ὀπτὰ πυρὶ καὶ ἄζυμα ἐπὶ πικρίδων ἔδονται. οὐκ ἔδεσθε ἀπ᾿ αὐτῶν ὠμὸν οὐδὲ ἡψημένον ἐν ὕδατι, ἀλλ᾿ ἢ ὀπτὰ πυρί, κεφαλὴν σὺν τοῖς ποσὶ καὶ τοῖς ἐνδοσθίοις. οὐκ ἀπολείψετε ἀπ᾿ αὐτοῦ ἕως πρωΐ καὶ ὀστοῦν οὐ συντρίψετε ἀπ᾿ αὐτοῦ· τὰ δὲ καταλειπόμενα ἀπ᾿ αὐτοῦ ἕως πρωΐ ἐν πυρὶ κατακαύσετε. οὕτω δὲ φάγεσθε αὐτό· αἱ ὀσφύες ὑμῶν περιεζωσμέναι, καὶ τὰ ὑποδήματα ἐν τοῖς ποσὶν ὑμῶν, καὶ αἱ βακτηρίαι ἐν ταῖς χερσὶν ὑμῶν· καὶ ἔδεσθε αὐτὸ μετὰ σπουδῆς· πάσχα ἐστὶ Κυρίῳ. καί διελεύσομαι ἐν γῇ Αἰγύπτῳ ἐν τῇ νυκτὶ ταύτῃ καὶ πατάξω πᾶν πρωτότοκον ἐν γῇ Αἰγύπτῳ ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους καὶ ἐν πᾶσι τοῖς θεοῖς τῶν Αἰγυπτίων ποιήσω τὴν ἐκδίκησιν· ἐγὼ Κύριος. καὶ ἔσται τὸ αἷμα ὑμῖν ἐν σημείῳ ἐπὶ τῶν οἰκιῶν, ἐν αἷς ὑμεῖς ἐστε ἐκεῖ, καὶ ὄψομαι τὸ αἷμα καὶ σκεπάσω ὑμᾶς, καὶ οὐκ ἔσται ἐν ὑμῖν πληγὴ τοῦ ἐκτριβῆναι, ὅταν παίω ἐν γῇ Αἰγύπτῳ. καὶ ἔσται ἡ ἡμέρα ὑμῖν αὕτη μνημόσυνον· καὶ ἑορτάσετε αὐτὴν ἑορτὴν Κυρίῳ εἰς πάσας τὰς γενεὰς ὑμῶν· νόμιμον αἰώνιον ἑορτάσετε αὐτήν. ἑπτὰ ἡμέρας ἄζυμα ἔδεσθε, ἀπὸ δὲ τῆς ἡμέρας τῆς πρώτης ἀφανιεῖτε ζύμην ἐκ τῶν οἰκιῶν ὑμῶν· πᾶς ὃς ἂν φάγῃ ζύμην, ἐξολοθρευθήσεται ἡ ψυχὴ ἐκείνη ἐξ ᾿Ισραὴλ ἀπὸ τῆς ἡμέρας τῆς πρώτης ἕως τῆς ἡμέρας τῆς ἑβδόμης. καὶ ἡ ἡμέρα ἡ πρώτη κληθήσεται ἁγία, καὶ ἡ ἡμέρα ἡ ἑβδόμη κλητὴ ἁγία ἔσται ὑμῖν· πᾶν ἔργον λατρευτὸν οὐ ποιήσετε ἐν αὐταῖς, πλὴν ὅσα ποιηθήσεται πάσῃ ψυχῇ, τοῦτο μόνον ποιηθήσεται ὑμῖν. καὶ φυλάξετε τὴν ἐντολὴν ταύτην· ἐν γὰρ τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ ἐξάξω τὴν δύναμιν ὑμῶν ἐκ γῆς Αἰγύπτου, καὶ ποιήσετε τὴν ἡμέραν ταύτην εἰς γενεὰς ὑμῶν νόμιμον αἰώνιον. ἐναρχόμενοι τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνὸς τοῦ πρώτου ἀφ᾿ ἑσπέρας ἔδεσθε ἄζυμα ἕως ἡμέρας μιᾶς καὶ εἰκάδος τοῦ μηνός, ἕως ἑσπέρας. ἑπτὰ ἡμέρας ζύμη οὐχ εὑρεθήσεται ἐν ταῖς οἰκίαις ὑμῶν· πᾶς ὃς ἂν φάγῃ ζυμωτόν, ἐξολοθρευθήσεται ἡ ψυχὴ ἐκείνη ἐκ συναγωγῆς ᾿Ισραήλ, ἔν τε τοῖς γειώραις καὶ αὐτόχθοσι τῆς γῆς· πᾶν ζυμωτὸν οὐκ ἔδεσθε, ἐν παντὶ δὲ κατοικητηρίῳ ὑμῶν ἔδεσθε ἄζυμα» Έξοδος 12: 5 -20.
 

«ἀπῇραν ἐκ Ραμεσσῆ τῷ μηνὶ τῷ πρώτῳ τῇ πεντεκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνὸς τοῦ πρώτου· τῇ ἐπαύριον τοῦ πάσχα ἐξῆλθον οἱ υἱοὶ ᾿Ισραὴλ ἐν χειρὶ ὑψηλῇ ἐναντίον πάντων τῶν Αἰγυπτίων, καὶ οἱ Αἰγύπτιοι ἔθαπτον ἐξ αὐτῶν τοὺς τεθνηκότας πάντας, οὓς ἐπάταξε Κύριος, πᾶν πρωτότοκον ἐν γῇ Αἰγύπτῳ» Αριθμοί 33: 3-4
 

Οι Εβραίοι έσφαξαν τον Πασχάλιο Αμνό το απόγευμα της 14ης Νισάν και τον έφαγαν γρήγορα την νύχτα που ακολουθούσε μετά την Δύση του Ηλίου και τον ερχομό πλέον της 15ης Νισάν με Άζυμα. Τον έφαγαν γρήγορα με τα ραβδιά στα χέρια και τα υποδήματα στα πόδια έτοιμοι για φυγή ! Η φυγή έγινε την 15η Νισάν σύμφωνα με το Αριθμοί 33:4.
 

Αν οι Εβραίοι είχαν φάει τον Αμνό την νύχτα της 14ης Νισάν (όπως νομίζουν οι αιρετικοί) γιατί περίμεναν με τα ραβδιά στα χέρια και τα υποδήματα στα πόδια έτοιμοι για φυγή μέχρι να έρθει η 15η Νισάν για να φύγουν ;;; Η ημέρα άλλαζε όπως ανέφερα με την Δύση του Ηλίου. Δηλαδή ανάμεσα στην νύχτα της 14ης Νισάν που υποθέτουν οι πλανεμένοι ότι έφαγαν τον Αμνό οι Εβραίοι μέχρι την έναρξη της 15ης Νισάν έχουμε ένα ολόκληρο διάστημα ημέρας μέχρι την Δύση ! Σε αυτό το διάστημα οι Εβραίοι περίμεναν με τα ραβδιά στα χέρια και τα υποδήματα στα πόδια έτοιμοι για φυγή χωρίς να φεύγουν ;;;
 

Επίσης αν η σφαγή των Πρωτοτόκων της Αιγύπτου έλαβε χώρα την νύχτα της 14ης Νισάν (που υποθέτουν οι πλανεμένοι ότι έφαγαν τον Αμνό οι Εβραίοι), ΓΙΑΤΙ οι Αιγύπτιοι δεν έθαψαν τα Πρωτότοκα την ημέρα που ακολούθησε την νύχτα της 14ης Νισάν- δηλαδή διαρκούσης της 14ης Νισάν – και περίμεναν να τα θάψουν την άλλη ημέρα 15η Νισάν που αναφέρει το βιβλίο των Αριθμών ;;;
 

Η Γραφή είναι σαφής αγαπητοί αναγνώστες: Τον Πασχάλιο Αμνό τον έσφαξαν προς το τέλος της 14η Νισάν:
 

«ἐν τῷ πρώτῳ μηνὶ ἐν τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνός, ἀνὰ μέσον τῶν ἑσπερινῶν πάσχα τῷ Κυρίῳ» Λευϊτικόν 23:5
 

«καὶ ἔσται ὑμῖν διατετηρημένον ἕως τῆς τεσσαρεσκαιδεκάτης τοῦ μηνὸς τούτου, καὶ σφάξουσιν αὐτὸ πᾶν τὸ πλῆθος συναγωγῆς υἱῶν ᾿Ισραὴλ πρὸς ἑσπέραν(= ἀνὰ μέσον τῶν ἑσπερινῶν)» Έξοδος 12:6.
 

Τον Πασχάλιο Αμνό τον έφαγαν την ημέρα που βγήκαν από την Αίγυπτο δηλαδή την 15η Νισάν.
 

«οὕτω δὲ φάγεσθε αὐτό· αἱ ὀσφύες ὑμῶν περιεζωσμέναι, καὶ τὰ ὑποδήματα ἐν τοῖς ποσὶν ὑμῶν, καὶ αἱ βακτηρίαι ἐν ταῖς χερσὶν ὑμῶν· καὶ ἔδεσθε αὐτὸ μετὰ σπουδῆς·πάσχα ἐστὶ Κυρίῳ. καί διελεύσομαι ἐν γῇ Αἰγύπτῳ ἐν τῇ νυκτὶ ταύτῃ καὶ πατάξω πᾶν πρωτότοκον ἐν γῇ Αἰγύπτῳ……ἐν γὰρ τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ ἐξάξω τὴν δύναμιν ὑμῶν ἐκ γῆς Αἰγύπτου, καὶ ποιήσετε τὴν ἡμέραν ταύτην εἰς γενεὰς ὑμῶν νόμιμον αἰώνιον» Έξοδος 12:11- 17
 

«ἀπῇραν ἐκ Ραμεσσῆ τῷ μηνὶ τῷ πρώτῳ τῇ πεντεκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνὸς τοῦ πρώτου· τῇ ἐπαύριον τοῦ πάσχα ἐξῆλθον οἱ υἱοὶ ᾿Ισραὴλ ἐν χειρὶ ὑψηλῇ ἐναντίον πάντων τῶν Αἰγυπτίων» Αριθμοί 33:3
 

Η επταήμερη περίοδος βρώσεως των αζύμων άρχιζε με την βρώση του Πασχαλίου Αμνού την νύχτα της 15ης Νισάν.
 

«καὶ θύσεις τὸ πάσχα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου πρόβατα καὶ βόας ἐν τῷ τόπῳ, ᾧ ἐὰν ἐκλέξηται Κύριος ὁ Θεός σου αὐτὸν ἐπικληθῆναι τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐκεῖ. οὐ φαγῇ ἐπ᾿ αὐτοῦ ζύμην· ἑπτὰ ἡμέρας φαγῇ ἐπ᾿ αὐτοῦ ἄζυμα, ἄρτον κακώσεως» Δευτερονόμιον 16:2-3
 

ΠΟΤΕ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ;
 

Οι αιρετικοί παραδέχονται ότι ο Ιησούς σταυρώθηκε την 14η Νισάν. Αυτό λέγει και η Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτό λέγει και η Γραφή :
 

«ἦν δὲ παρασκευὴ τοῦ πάσχα, ὥρα δὲ ὡσεὶ ἕκτη· καὶ λέγει τοῖς ᾿Ιουδαίοις· ἴδε ὁ βασιλεὺς ὑμῶν. οἱ δὲ ἐκραύγασαν· ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν» Ιωάννης 19:14-15
 

«Οἱ οὖν ᾿Ιουδαῖοι, ἵνα μὴ μείνῃ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ τὰ σώματα ἐν τῷ σαββάτῳ, ἐπεὶ παρασκευὴ ἦν· ἦν γὰρ μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνη τοῦ σαββάτου· ἠρώτησαν τὸν Πιλᾶτον ἵνα κατεαγῶσιν αὐτῶν τὰ σκέλη, καὶ ἀρθῶσιν» Ιωάννης 19:31
 

Ο Ιησούς πέθανε στις 14 Νισάν παραμονή του Ειδικού Σαββάτου της 15ης Νισάν – « ἐν τῷ πρώτῳ μηνὶ ἐν τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνός, ἀνὰ μέσον τῶν ἑσπερινῶν πάσχα τῷ Κυρίῳ. καὶ ἐν τῇ πεντεκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνὸς τούτου ἑορτὴ τῶν ἀζύμων τῷ Κυρίῳ· ἑπτὰ ἡμέρας ἄζυμα ἔδεσθε. καὶ ἡμέρα ἡ πρώτη κλητὴ ἁγία ἔσται ὑμῖν, πᾶν ἔργον λατρευτὸν οὐ ποιήσετε· καὶ προσάξετε ὁλοκαυτώματα τῷ Κυρίῳ ἑπτὰ ἡμέρας· καὶ ἡ ἡμέρα ἡ ἑβδόμη κλητὴ ἁγία ἔσται ὑμῖν, πᾶν ἔργον λατρευτὸν οὐ ποιήσετε» Λευϊτικό 23: 5-8
 

Οι Αζυμίτες όμως αιρετικοί διδάσκουν ψευδώς ότι δήθεν ο Ιησούς την νύχτα πριν τον θάνατό του έκανε χρήση αζύμων άρτων στα πλαίσια του εορτασμού του Νομικού Πάσχα !!! Πιστεύουν δηλαδή οι αιρετικοί αυτοί ότι η βρώση του Πασχάλιου Αμνού γίνονταν την νύχτα της 14ης Νισάν και όχι την νύχτα της 15ης Νισάν !!! Τα εδάφια που προαναφέραμε και δείχνουν ότι η επταήμερη εορτή των αζύμων (15-21 Νισάν) ξεκινά με την βρώση του Πασχαλίου Αμνού και άρα την 14η Νισάν δεν έτρωγαν άζυμα, τους αφήνουν παγερά αδιάφορους. Ούτε το εδάφιο Ιωάννης 18:28 - «῎Αγουσιν οὖν τὸν ᾿Ιησοῦν ἀπὸ τοῦ Καϊάφα εἰς τὸ πραιτώριον· ἦν δὲ πρωΐ· καὶ αὐτοὶ οὐκ εἰσῆλθον εἰς τὸ πραιτώριον, ἵνα μὴ μιανθῶσιν, ἀλλ' ἵνα φάγωσι τὸ πάσχα» , τους συνετίζει !!!
 

Υποστηρίζουν ότι η επταήμερη βρώση αζύμων άρτων (15-21 Νισάν) δεν πρέπει να συγχέεται με την βρώση αζύμων την προηγούμενη ημέρα (14η Νισάν), δεν περιλαμβάνεται σε αυτήν γιατί είναι ΑΛΛΗ εορτή και δεν πρέπει να μετράμε τις 7 ημέρες βρώσεως των αζύμων από το Πασχάλιο γεύμα…
 

Ο λόγος δηλαδή που διδάσκουν οι πλανεμένοι ότι ο Ιησούς εόρτασε το Νομικό Πάσχα στην αρχή της 14ης Νισάν είναι για να στηρίξουν την αντιβιβλική χρήση αζύμου άρτου που κάνουν κατά την ψευτοκοινωνία τους !
 

Η Γραφή βέβαια είναι σαφής, η επταήμερη περίοδος βρώσεως των αζύμων άρχιζε με την βρώση του Πασχαλίου Αμνού: « καὶ θύσεις τὸ πάσχα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου πρόβατα καὶ βόας ἐν τῷ τόπῳ, ᾧ ἐὰν ἐκλέξηται Κύριος ὁ Θεός σου αὐτὸν ἐπικληθῆναι τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐκεῖ. οὐ φαγῇ ἐπ᾿ αὐτοῦ ζύμην· ἑπτὰ ἡμέρας φαγῇ ἐπ᾿ αὐτοῦ ἄζυμα, ἄρτον κακώσεως» Δευτερονόμιον 16:2-3
Η Ορθόδοξη Εκκλησία διδάσκει ότι ο Ιησούς (ο Αμνός του Θεού), πέθανε την 14η Νισάν, την ώρα που στον Ναό του Σολομώντα σφαγιάζονταν οι Πασχάλιοι Αμνοί. Στο τελευταίο του δείπνο δεν έφαγε Νομικό Πάσχα (άρα δεν υπήρχαν άζυμα) αλλά συνέστησε το ΚΑΙΝΟ ΠΑΣΧΑ- το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας !
 

ΚΡΙΣΙΜΟ ΣΗΜΕΙΟ
 

Επειδή ο Πασχάλιος Αμνός που σφάζονταν την 14η ημέρα (Ημέρα του Πάσχα) τον έτρωγαν την αμέσως επόμενη ημέρα 15η – πρώτη ημέρα από τις επτά ημέρες εορτής και βρώσεως των Αζύμων- οι δύο εορτές, (Πάσχα- Άζυμα), έγιναν ΜΙΑ εορτή ! Δηλαδή το διάστημα των 8 ημερών (14-21 του Πρώτου μηνός) θεωρήθηκε μία ενιαία εορταστική περίοδος που ονομαζόνταν ΠΑΣΧΑ ή ΑΖΥΜΑ.
 

«Τῇ δὲ πρώτῃ τῶν ἀζύμων προσῆλθον οἱ μαθηταὶ τῷ ᾿Ιησοῦ λέγοντες αὐτῷ· ποῦ θέλεις ἑτοιμάσωμέν σοι φαγεῖν τὸ πάσχα;» Ματθαίος 26:17
 

«Καὶ τῇ πρώτῃ ἡμέρᾳ τῶν ἀζύμων, ὅτε τὸ πάσχα ἔθυον, λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· ποῦ θέλεις ἀπελθόντες ἑτοιμάσωμεν ἵνα φάγῃς τὸ πάσχα;» Μάρκος 14:12
 

«Ηγγιζε δὲ ἡ ἑορτὴ τῶν ἀζύμων ἡ λεγομένη πάσχα» Λουκάς 22:1
 

«῏Ηλθε δὲ ἡ ἡμέρα τῶν ἀζύμων, ἐν ᾗ ἔδει θύεσθαι τὸ πάσχα» Λουκάς 22:7
 

Όπως βλέπουμε ως «πρώτῃ ἡμέρᾳ τῶν ἀζύμων» και «ἡμέρα τῶν ἀζύμων» ονομάζεται η ημέρα κατά την οποία «τὸ πάσχα ἔθυον». Το Πάσχα όμως εθύετο την 14η ημέρα «προς εσπέραν» και όχι την 15η ημέρα. Δηλαδή η φράση «πρώτῃ ἡμέρᾳ τῶν ἀζύμων, ὅτε τὸ πάσχα ἔθυον» αναφέρεται όχι στην πρώτη ημέρα βρώσης των Αζύμων (15η του μηνός Νισάν) αλλά στην πρώτη ημέρα της ενιαίας εορταστικής περιόδου του Πάσχα και των Αζύμων, δηλαδή στην 14η ημέρα του μηνός Νισάν προς το εσπέρας της οποίας «τὸ πάσχα ἔθυον»! Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο της παρερμηνείας των αιρετικών. Ο λόγος επαναλαμβάνω, που οι δύο εορτές (Πάσχα- Άζυμα), θεωρούνταν την εποχή του Χριστού ως ενιαία εορτή, είναι το ότι την ημέρα του Πάσχα (14η Νισάν), εθύετο ο Πασχάλιος Αμνός, ΠΡΙΝ την Δύση του Ηλίου και την ΝΥΧΤΑ που ακολουθούσε την Δύση, δηλαδή στην αρχή της 15ης Νισάν έτρωγαν τον Αμνό μαζί με Άζυμα.
 

«καὶ μετὰ τὸ ψωμίον τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς. λέγει οὖν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ὃ ποιεῖς, ποίησον τάχιον. τοῦτο δὲ οὐδεὶς ἔγνω τῶν ἀνακειμένων πρὸς τί εἶπεν αὐτῷ· τινὲς γὰρ ἐδόκουν, ἐπεὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχεν ὁ ᾿Ιούδας, ὅτι λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς, ΑΓΟΡΑΣΟΝ ὧν χρείαν ἔχομεν ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ, ἢ τοῖς πτωχοῖς ἵνα τι δῶ» Ιωάννης 13:27-30
 

Ο Ιησούς δεν έφαγε Νομικό Πάσχα στο τελευταίο Δείπνο με τους Μαθητές του. Συνεπώς ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΑΖΥΜΟ ΑΡΤΟ ΑΛΛΑ ΕΝΖΥΜΟ. Κατά την νύχτα της βρώσεως του Νομικού Πάσχα δεν γίνονταν αγοραπωλησίες γιατί ήταν Ειδικό Σάββατο. Όμως οι Μαθητές νόμιζαν ότι ο Ιούδας θα πήγαινε για να αγοράσει πράγματα για την Εορτή. Άρα η Εορτή δεν είχε αρχίσει ακόμη. Οι αγορές για μία εορτή γίνονται πριν την εορτή, όχι όταν το δείπνο έχει τελειώσει και τα μαγαζιά είναι κλειστά λόγω Ειδικού Σαββάτου. ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΕΚΕΙΝΗ ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΑΝ ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΑΣΧΑ ΑΡΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΑΖΥΜΑ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ – ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΥΟΝΤΑΝ Ο ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΑΜΝΟΣ- « ὁ οὖν Πιλᾶτος ἀκούσας τοῦτον τὸν λόγον ἤγαγεν ἔξω τὸν ᾿Ιησοῦν, καὶ ἐκάθισεν ἐπὶ τοῦ βήματος εἰς τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον, ἑβραϊστὶ δὲ Γαββαθᾶ· ἦν δὲ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, ὥρα δὲ ὡσεὶ ἕκτη· καὶ λέγει τοῖς ᾿Ιουδαίοις· ἴδε ὁ βασιλεὺς ὑμῶν» Ιωάννης 19:13-14
 

«ΠΡΟ δὲ τῆς ἑορτῆς τοῦ πάσχα εἰδὼς ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐλήλυθεν αὐτοῦ ἡ ὥρα ἵνα μεταβῇ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου πρὸς τὸν πατέρα, ἀγαπήσας τοὺς ἰδίους τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ, εἰς τέλος ἠγάπησεν αὐτούς. καὶ δείπνου γενομένου, τοῦ διαβόλου ἤδη βεβληκότος εἰς τὴν καρδίαν ᾿Ιούδα Σίμωνος ᾿Ισκαριώτου ἵνα αὐτὸν παραδῷ» Ιωάννης 13:1-2

 

Ο Μυστικός Δείπνος έγινε ΠΡΟ της εορτής του Πάσχα. Πού λοιπόν βρήκε τα άζυμα ο Χριστός;;;
 

«Καὶ ἀγγαρεύουσι παράγοντά τινα Σίμωνα Κυρηναῖον, ἐρχόμενον ἀπ᾿ ἀγροῦ, τὸν πατέρα ᾿Αλεξάνδρου καὶ Ρούφου, ἵνα ἄρῃ τὸν σταυρὸν αὐτοῦ» Μάρκος 15:21
 

Ο Σίμων ο Κυρηναίος όταν τον αγγάρευσαν οι Ρωμαίοι να σηκώσει τον Σταυρό του Ιησού επέστρεφε από τον αγρό ! Άρα η ημέρα της Σταύρωσης δεν ήταν η ημέρα της 15ης Νισάν που είναι Ειδικό Σάββατο κατά το οποίο απαγορεύονται οι αγροτικές εργασίες. Το Νομικό Πάχα όπως δείξαμε, το έτρωγαν στην αρχή της 15ης Νισάν – την νύχτα πριν το ξημερωμα.
 

«καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ» Μάρκος 15:46
 

Ο Ιωσήφ ο Αριμαθαίος αγόρασε σινδόνα για να ενταφιάσει τον Ιησού. Πράγμα που δεν θα μπορούσε να κάνει αν η ημέρα του θανάτου του Ιησού Χριστού ήταν η 15η Νισάν (Ειδικό Σάββατο- αργία – απαγόρευση αγορών και πωλήσεων) .
 

«Κατακολουθήσασαι δὲ αἱ γυναῖκες, αἵτινες ἦσαν συνεληλυθυῖαι αὐτῷ ἐκ τῆς Γαλιλαίας, ἐθεάσαντο τὸ μνημεῖον καὶ ὡς ἐτέθη τὸ σῶμα αὐτοῦ, ὑποστρέψασαι δὲ ἡτοίμασαν ἀρώματα καὶ μύρα. καὶ τὸ μὲν σάββατον ἡσύχασαν κατὰ τὴν ἐντολήν» Λουκάς 23:55-56
 

Η Γραφή λέγει ότι οι γυναίκες ετοίμασαν πρώτα τα αρώματα και κατόπιν «τὸ μὲν σάββατον ἡσύχασαν κατὰ τὴν ἐντολήν». Αυτό επίσης δείχνει ότι οι γυναίκες την ημέρα της Σταύρωσης δεν ησύχαζαν (άρα δεν ήταν αργία – Ειδικό Σάββατο 15ης Νισάν). Οι απαγορεύσεις για τα Ειδικά και τα Εβδομαδιαία Σάββατα ήταν οι ίδιες, όχι διαφορετικές. Οι γυναίκες σέβονταν τον Νόμο και ησύχασαν το Εβδομαδιαίο και Ειδικό ταυτόχρονα Σάββατο που ακολουθούσε την ημέρα της Σταύρωσης. Δεν ησύχαζαν την ημέρα της Σταύρωσης διότι η ημέρα αυτή δεν ήταν ούτε εβδομαδιαίο ούτε Ειδικό Σάββατο- 15η Νισάν.
 

«῎Αγουσιν οὖν τὸν ᾿Ιησοῦν ἀπὸ τοῦ Καϊάφα εἰς τὸ πραιτώριον· ἦν δὲ πρωΐ· καὶ αὐτοὶ οὐκ εἰσῆλθον εἰς τὸ πραιτώριον, ἵνα μὴ μιανθῶσιν, ἀλλ' ἵνα φάγωσι τὸ πάσχα» Ιωάννης 18:28Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, το πρωΐ μετά τον Δείπνο, ο Ιησούς μεταφέρθηκε στον Πιλάτο. Όμως οι κατήγοροι του Χριστού Αρχιερείς δεν εισήλθαν προς τον Πιλάτο για να μην μιανθούν αλλά να μπορέσουν να φάνε το Πάσχα.Άρα ο Ιησούς δείπνησε με τους μαθητές του μία νύχτα πριν το Πασχάλιο δείπνο, άρα δεν υπήρχαν Άζυμοι άρτοι για να χρησιμοποιήσει !
 

Μερικοί πονηροί αιρετικοί, παρερμηνεύουν ως εξής το εδάφιο αυτό προκειμένου να υποστηρίξουν ότι ο Ιησούς έφαγε Νομικό Πάσχα και συνεπώς έκανε χρήση Άζυμου άρτου. Ισχυρίζονται ότι η φράση «ἵνα μὴ μιανθῶσιν, ἀλλ' ἵνα φάγωσι τὸ πάσχα» δεν αφορά την βρώση του Πασχάλιου Αμνού η οποία είχε δήθεν γίνει τη παρελθούσα νύχτα, αλλά αφορά την βρώση της θυσίας του Πάσχα που γίνονταν όταν είχε ξημερώσει η 15η Νισάν μετά την νυχτερινή βρώση του Πασχαλίου Αμνού. Η θυσία αυτή είναι γνωστή με το όνομα Chagigah !!! Αυτή η άποψη ανατρέπεται εύκολα και αυτό διότι αν οι Ιουδαίοι ομιλούσαν για την Chagigah και όχι τον Πασχάλιο Αμνό, με δεδομένο ότι ο Ιησούς έφαγε (όπως λέγουν οι αιρετικοί) Νομικό Πάσχα, καταλήγουμε και πάλι στην άτοπη ημερομηνία Σταύρωσης της 15ης Νισάν (που οι Ιουδαίοι θα έτρωγαν την Chagigah) που είναι ειδικό Σάββατο – αργία όπου τα αναφερόμενα περιστατικά της αγοράς σινδόνας, επιστροφής του Σίμωνα του Κυρηναίου από τον αγρό και της ετοιμασίας των αρωμάτων δεν θα μπορούσαν να γίνουν…!
 

Ο Ιησούς Χριστός δεν έφαγε Νομικό Πάσχα, συνεπώς δεν έκανε χρήση Αζύμων. Σταυρώθηκε την 14η Νισάν. Ο Αμνός του Θεού πέθανε την ώρα που στον Ναό σφαγιάζονταν οι Πασχάλιοι Αμνοί.

 

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΠΟΛΕΜΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΤΩΝ ΑΖΥΜΩΝ;
 

Ο λόγος είναι απλός. Αυτοί που παρουσιάζουν τον Ιησού να χρησιμοποιεί άζυμο άρτο στο τελευταίο του δείπνο, δηλαδή να εορτάζει Νομικό Πάσχα, παρουσιάζουν στην ουσία την Αγία Γραφή να αντιφάσκει με τον εαυτό της, άρα να μην είναι θεόπνευστη !!!
 

Διότι αν ο Ιησούς έφαγε Νομικό Πάσχα στο τελευταίο του δείπνο τότε οι Ευαγγελιστές δεν ξέρουν τι γράφουν και αντιφάσκουν με τον εαυτό τους αλλά και ο ένας με τον άλλο!!!
 

Αν ο Ιησούς έφαγε Νομικό Πάσχα τότε ο Ιωάννης που γράφει« ῎Αγουσιν οὖν τὸν ᾿Ιησοῦν ἀπὸ τοῦ Καϊάφα εἰς τὸ πραιτώριον· ἦν δὲ πρωΐ· καὶ αὐτοὶ οὐκ εἰσῆλθον εἰς τὸ πραιτώριον, ἵνα μὴ μιανθῶσιν, ἀλλ' ἵνα φάγωσι τὸ πάσχα» Ιωάννης 18:28 είναι λάθος !!!
 

Αν ο Ιησούς έφαγε Νομικό Πάσχα στο τελευταίο του δείπνο τότε τα αναφερόμενα περιστατικά της αγοράς σινδόνας, επιστροφής του Σίμωνα του Κυρηναίου από τον αγρό και της ετοιμασίας των αρωμάτων δεν θα μπορούσαν να γίνουν σε ημέρα αργίας (15η Νισάν /Ειδικό Σάββατο) !!!
 

Βασικό επιχείρημα των χριστιανομάχων Μουσουλμάνων, Νεοπαγανιστών και Αθέων είναι ότι υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στους Συνοπτικούς Ευαγγελιστές (Ματθαίος- Μάρκος- Λουκάς) με τον Ευαγγελιστή Ιωάννη!!! Δηλαδή ότι οι τρείς Ευαγγελιστές παρουσιάζουν τον Ιησού να εορτάζει Νομικό Πάσχα ενώ ο τέταρτος Ευαγγελιστής τον παρουσιάζει να μην εορτάζει Νομικό Πάσχα!!!
 

Οι αζυμίτες αιρετικοί ρίχνουν νερό στον μύλο της αντιχριστιανικής προπαγάνδας !
 

Αζυμίτες Παπικοί, Προτεστάντες και Μονοφυσίτες συμμαχούν με τους υβριστές της θεοπνευστίας της Βίβλου- με τους υβριστές του Αγίου Πνεύματος !
 

Και ενώ συμβαίνει αυτό το σκάνδαλο... έρχονται οι Οικουμενιστές προδότες της Ορθοδοξίας, να δώσουν «Εκκλησιαστικό» κύρος στις αιρετικές παρασυναγωγές !!! Αναγνωρίζουν αυτές ως «αδελφές Εκκλησίες» και ως «κλάδους», ως «αναδενδράδες», ως «πνεύμονες» της Εκκλησίας! Τολμούν να ονομάζουν «Ανατολικούς Ορθοδόξους» τους αιρετικούς Αντιχαλκηδονίους Μονοφυσίτες!!! Πράγματι έσχατοι καιροί... ο Αντίχριστος προ των πυλών!
 

Ο Ιησούς Χριστός έκανε χρήση ζυμωτού Άρτου τον οποίον μετέβαλε σε Σώμα του και Οίνου τον οποίον μετέβαλε σε Αίμα του.
 

Οι Προτεστάντες με τους οποίους οι Οικουμενιστές αρέσκονται να συναγελάζονται, υποστηρίζουν ότι ο Άρτος και ο Οίνος δεν γίνονται Σώμα και Αίμα Χριστού αλλά παραμένουν ως έχουν και είναι σύμβολα-εμβλήματα!
 

ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΕΛΑΒΑΝ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΟΧΙ ΣΥΜΒΟΛΑ
 

«καὶ δεξάμενος τὸ ποτήριον εὐχαριστήσας εἶπε· λάβετε τοῦτο καὶ διαμερίσατε ἑαυτοῖς· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐ μὴ πίω ἀπὸ τοῦ γενήματος τῆς ἀμπέλου ἕως ὅτου ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἔλθῃ. καὶ λαβὼν ἄρτον εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου τὸ ὑπὲρ ὑμῶν διδόμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. ὡσαύτως καὶ τὸ ποτήριον μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐν τῷ αἵματί μου, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν ἐκχυνόμενον» Λουκάς 22:17-20
 

Ο ακριβής Λουκάς διευκρινίζει ότι την φράση «οὐ μὴ πίω ἀπὸ τοῦ γενήματος τῆς ἀμπέλου» ο Ιησούς την είπε για τον οίνο κατά την διάρκεια του Δείπνου και όχι για εκείνον τον οίνο που μετέβαλλε σε Αίμα του «μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐν τῷ αἵματί μου, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν ἐκχυνόμενον». Αυτό το τονίζουμε διότι οι αιρετικοί προσπαθούν να πουν ότι ο Ιησούς δεν έδωσε το Αίμα του στους μαθητές αλλά «γέννημα αμπέλου»!!! Να διαβάζουν προσεκτικότερα την Βίβλο οι αιρετικοί. Ο Ιησούς κατά τον Δείπνο εδωσε γέννημα αμπέλου και «μετὰ τὸ δειπνῆσαι» έδωσε Αίμα.

 

«ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις. ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ. καθὼς ἀπέστειλέ με ὁ ζῶν πατὴρ κἀγὼ ζῶ διὰ τὸν πατέρα, καὶ ὁ τρώγων με κἀκεῖνος ζήσεται δι' ἐμέ» Ιωάννης 6:55-57
 

Αυτό είναι ένα πολύ σπουδαίο χωρίο στο οποίο συντρίβεται η αίρεση η διδάσκουσα ότι ο Ιησούς Χριστός έδωσε σύμβολα στους μαθητές του. Ο ίδιος ο Ιησούς λέγει ότι η σάρκα του είναι ΑΛΗΘΙΝΗ ΤΡΟΦΗ και το αίμα του ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΟΤΟ. Αυτό σημαίνει ότι η σάρκα του τρώγεται αληθινά και το αίμα του πίνεται αληθινά όχι με συμβολική έννοια ! Καμία αληθινή τροφή και κανένα αληθινό ποτό δεν το τρώμε και το πίνουμε συμβολικά αλλά αληθινά. Αν μία τροφή δεν τρώγεται αληθινά τότε δεν είναι αληθινή τροφή αλλά συμβολική. Το Σώμα όμως του Ιησού και το τίμιο Αίμα του είναι αληθώς βρώσις και πόσις ! Μάλιστα ο Ιησούς Χριστός προσθέτει την φράση «ὁ τρώγων με», δείχνοντας και με αυτή την φράση ότι πράγματι το Σώμα και το Αίμα του τρώγονται. Επιπλέον η φράση «ὁ τρώγων με» δείχνει και κάτι άλλο. Μας δείχνει ότι τρώγοντας την σάρκα και πίνοντας το αίμα του Ιησού κοινωνούμε όχι απλώς με την σάρκα και το αίμα του Θεανθρώπου, αλλά με ολόκληρο τον Θεάνθρωπο. Και αυτή η κοινωνία, η θεία κοινωνία είναι σωτήρια. Διότι το σώμα και το αίμα του Χριστού είναι ενωμένα με την θεία φύση του. Γιαυτό ο Ιησούς είπε: «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» Ιωάννης 6:53-54.
 

Αυτή ακριβώς η υποστατική ένωση της θείας και της ανθρώπινης φύσης εν τω προσώπω του Ιησού Χριστού είναι που μας ωφελεί όταν τρώμε την σάρκα και πίνουμε το αίμα του Χριστού. Διαφορετικά δεν θα είχε νόημα να την φάμε την σάρκα και να πιούμε το αίμα, αν ήταν σκέτο αίμα και σκέτη σάρκα. Θα ήταν κανιβαλισμός. Οι κανίβαλοι τρώνε αδιακρίτως σκέτη σάρκα και σκέτο αίμα ανθρώπων. Εμείς οι Ορθόδοξοι τρώμε σάρκα και αίμα υποστατικώς ενωμένα με την Θεότητα.

 

«τὸ πνεῦμά ἐστι τὸ ζωοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν» Ιωάννης 6:63. 

 

Η σάρκα του Χριστού από μόνη της, όπως κάθε άλλη ανθρώπινη σάρκα δεν ωφελεί, δεν σώζει. Η σάρκα του Χριστού η υποστατικώς ενωμένη με την Θεότητά του, σώζει - « εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς» Ιωάννης 6:53.
 

Το να έχει κανείς ζωή εν εαυτώ είναι ασφαλώς ωφέλεια. Αφού λοιπόν «ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν» τότε πώς όταν την τρώμε θα έχουμε «ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς»;

 

Θα έχουμε ζωή όχι εξ αιτίας αυτής καθ’ εαυτής της σάρκας μόνης, αλλά δια της θείας φύσεως της ενωμένης με την σάρκα. Και ας αφήσουν οι αιρετικοί την αποσπασματική παράθεση εδαφίων της Γραφής!
 

«λάβετε φάγετε· τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν» Α Κορινθίους 11:24
 

Ο Χριστός λέγει τούτο «ἐστι» (είναι) το σώμα μου, όχι τούτο «συμβολίζει» το σώμα μου. Άλλωστε πως είναι δυνατόν ο άρτος που τεμαχίζεται, να συμβολίζει το σώμα του Ιησού το οποίο δεν τεμαχίστηκε στον Σταυρό ; - « ἐγένετο γὰρ ταῦτα, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ, ὀστοῦν οὐ συντριβήσεται αὐτοῦ» Ιωάννης 19:36.
 

« ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ὁ ἄρτος δὲ ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν, ἣν ἐγὼ δώσω ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς» Ιωάννης 6:51
 

Ο Ιησούς λέγει ότι ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΑΡΚΑ ΤΟΥ. Πρόκειται για ταυτολογία και όχι για συμβολισμό !  

 

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΣ ΘΥΣΙΑ
 

Οι αιρετικοί λέγουν ότι η κοινωνία του σώματος και του αίματος του Ιησού δεν είναι θυσία αλλά ΑΝΑΜΝΗΣΗ θυσίας! Επιστρατεύουν μάλιστα τα εξής εδάφια τα οποία παρερμηνεύουν φρικτά, «καὶ λαβὼν ἄρτον εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου τὸ ὑπὲρ ὑμῶν διδόμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν» Λουκάς 22:19, «αὐτὸς δὲ μίαν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν προσενέγκας θυσίαν εἰς τὸ διηνεκὲς ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ» Εβραίους 10:12
 

Η Θεία Κοινωνία είναι ασφαλώς ανάμνηση αλλά είναι και Θυσία. Το ότι είναι και ανάμνηση δεν σημαίνει ότι δεν είναι Θυσία. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

 

Για την ΘΥΣΙΑ του Πασχάλιου Αμνού λέγει η Γραφή: «καὶ ἔσται ἡ ἡμέρα ὑμῖν αὕτη μνημόσυνον· καὶ ἑορτάσετε αὐτὴν ἑορτὴν Κυρίῳ εἰς πάσας τὰς γενεὰς ὑμῶν· νόμιμον αἰώνιον ἑορτάσετε αὐτήν» Έξοδος 12:14
Το ότι η Θυσία του Αμνού ονομάζεται «μνημόσυνον», ανάμνηση δηλαδή, δεν σημαίνει ότι δεν ήταν θυσία επαναλαμβανόμενη κάθε έτος.
 

Οι αιρετικοί συκοφαντούν εμάς τους Ορθοδόξους ότι δήθεν επαναλαμβάνουμε την Θυσία του Χριστού ή μάλλον ότι διδάσκουμε την επανάληψη της Θυσίας του Χριστού με το να ομιλούμε για την Θυσία του Σώματος και του Αίματος που λαμβάνει χώρα στην Αγία Τράπεζα – στο Θυσιαστήριο δηλαδή της Εκκλησίας!
 

Ουδέν ψευδέστερον του αιρετικού αυτού ισχυρισμού! Διότι η Ορθοδοξία δεν διδάσκει επανάληψη της αιματηρής Θυσίας του Ιησού που έγινε στον Γολγοθά. Ο Ιησούς ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ.

 

Η ΑΝΑΙΜΑΚΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

«ἔχομεν θυσιαστήριον ἐξ οὗ φαγεῖν οὐκ ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ τῇ σκηνῇ λατρεύοντες» Εβραίους 13:10

 

Ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι ΕΧΟΥΜΕ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ από το οποίο οι λατρεύοντες στον Ιουδαϊκό Ναό δεν μπορούν να ΦΑΓΟΥΝ ενώ εμείς οι Χριστιανοί που ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ μπορούμε να ΤΡΩΜΕ από αυτό. Δεν λέγει ο Παύλος ότι ΘΑ έχουμε θυσιαστήριο (στο μέλλον) αλλά ότι ΕΧΟΥΜΕ ΤΩΡΑ θυσιαστήριο ! Και φυσικά αγαπητοί Προτεστάντες όπου Θυσιαστήριο εκεί και Ειδικός Ιερέας, όπως όπου Σχολείο εκεί και Δάσκαλος !
 

Το Θυσιαστήριο που έχουμε και από το οποίο ΤΡΩΜΕ δεν είναι ουράνιο αλλά επίγειο. Δεν μπορούμε αφού είμαστε στην γη και όχι στον ουρανό να τρώμε από ουράνιο θυσιαστήριο.
 

Η Θυσία που προσφέρεται στο Θυσιαστήριο που έχουμε δεν είναι οι προσευχές μας γιατί αυτές δεν τρώγονται ! Οι προσευχές είναι και αυτές θυσίες αλλά άλλης μορφής – δεν τρώγονται. Ο Παύλος αναφερόμενος σε Θυσιαστήριο από το οποίο ΤΡΩΜΕ εννοεί την Αγία Τράπεζα της Εκκλησίας στην οποία τελείται η αναίμακτος Θυσία του Σώματος και Αίματος του Χριστού, «καὶ προσφέρειν σοι τὴν φοβερὰν ταύτην καὶ ἀναίμακτον θυσίαν» (Ευχή Θείας Λειτουργίας).
 

Εάν οι αιρετικοί μελετούσαν τις Ευχές της Ορθοδόξου Εκκλησίας που ομιλούν για ΑΝΑΙΜΑΚΤΗ ΘΥΣΙΑ, δεν θα την συκοφαντούσαν ως δήθεν διδάσκουσα την επανάληψη της Θυσίας του Ιησού. Η Θυσία του Γολγοθά δεν ήταν αναίμακτη, ήταν αιματηρότατη ! Οι συκοφαντίες των αιρετικών δείχνουν ποίος είναι ο πατέρας τους- ο Διάβολος.
 

Θα εξηγήσω όσο απλούστερα γίνεται την αναίμακτη Θυσία του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου που τελεί η Εκκλησία στο ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ που έχουμε.
 

Ας πάρουμε για παράδειγμα την θυσία ενός αρνίου στα πλαίσια του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης. Το αρνίο πριν θυσιασθεί, πριν δηλαδή πάνω στο θυσιαστήριο ο Ιερέας του κόψει τον λαιμό, είναι ένα απλό συνηθισμένο αρνίο. Μετά το κόψιμο του λαιμού το αρνίο γίνεται θύμα, αφιερωμένο στον Γιαχβέ. Δεν είναι πλέον ένα απλό αρνίο. Δηλαδή η θυσία έχει την έννοια της ΜΕΤΑΒΟΛΗΣ. Το αρνίο δια του κοψίματος του λαιμού του από τον Ιερέα γίνεται θύμα –αφιέρωμα στον Θεό.
 

Ομοίως κατά την αναίμακτη Θυσία- Μεταβολή που γίνεται στο Ορθόδοξο Θυσιαστήριο, ο ένζυμος Άρτος και ο Οίνος, δια των ευχών του Ιερέα γίνονται Σώμα και Αίμα Χριστού. Γίνονται το Σώμα το ίδιο που Σταυρώθηκε στον Γολγοθά και το Αίμα το ίδιο που χύθηκε τότε, (όχι τώρα), στον Γολγοθά. Δεν χύνεται εκ νέου κατά την τέλεση της θυσίας πάνω στην Αγία Τράπεζα το αίμα του Ιησού. Η έκχυση του Αίματος έγινε μία φορά και για πάντα στον Γολγοθά. Ο Οίνος γίνεται πραγματικά αυτό το αίμα που χύθηκε τότε. Γι' αυτό η Θυσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας λέγεται ΑΝΑΙΜΑΚΤΗ. Δεν αποτελεί επανάληψη της αιματηρής θυσίας του Γολγοθά, ούτε απλή ανάμνηση αυτής. Αποτελεί ΜΕΤΑΒΟΛΗ, «οὗτός ἐστιν ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων, ἵνα τις ἐξ αὐτοῦ φάγῃ καὶ μὴ ἀποθάνῃ. ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ὁ ἄρτος δὲ ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν, ἣν ἐγὼ δώσω ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς» Ιωάννης 6:50-51

 

Ο Ιησούς δεν είναι απλώς ο «καταβάς» αλλά και ο «καταβαίνων» άρτος - αυτός που διαρκώς κατεβαίνει!

 

ΟΙ ΑΖΥΜΙΤΕΣ ΨΕΥΔΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΚΑΙ Η ΚΑΚΟΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ
 

Οι επίσης θιασώτες του Αζύμου άρτου ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά διδάσκουν πλανεμένα ότι δήθεν ο Ιούδας είχε αποχωρήσει από το δείπνο όταν ο Ιησούς παρέδωσε στους μαθητές του το Σώμα και το Αίμα του. Πιστεύουν ότι ο Ιούδας είχε φύγει και δεν έλαβε από τα «εμβλήματα» όπως τα ονομάζουν γιατί δεν ανήκει στους 144.000 χρισμένους που μόνο αυτοί έχουν υποτίθεται το δικαίωμα να λάβουν από τα «εμβλήματα»!!! Τι λέγει όμως η Γραφή; «καὶ λαβὼν ἄρτον εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου τὸ ὑπὲρ ὑμῶν διδόμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. ὡσαύτως καὶ τὸ ποτήριον μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐν τῷ αἵματί μου, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν ἐκχυνόμενον. πλὴν ἰδοὺ ἡ χεὶρ τοῦ παραδιδόντος με μετ᾿ ἐμοῦ ἐπὶ τῆς τραπέζης» Λουκάς 22:19-21, «καὶ λαβὼν τὸ ποτήριον καὶ εὐχαριστήσας ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν.» Ματθαίος 26:27-28  

«καὶ λαβὼν τὸ ποτήριον εὐχαριστήσας ἔδωκεν αὐτοῖς, καὶ ἔπιον ἐξ αὐτοῦ πάντες» Μάρκος 14:23
 

Ο ίδιος ο Ιησούς λέγει ότι ο Ιούδας ήταν παρών! Εκτός αν οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν στα σοβαρά ότι ο Ιούδας είχε όντως φύγει και είχε ξεχάσει το χέρι του πάνω στο τραπέζι !!!

Πηγή: aktines.blogspot.gr

Η αίρεση της Σωματειοποιήσεως στο χώρο των ''ΓΟΧ''.

 

Ως γνωστόν η Σύνοδος του Αρχιεπισκόπου Καλλινίκου (βλέπε άνω φωτογραφία) είναι Σωματείον με τίτλο ''ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΟΧ ΕΛΛΑΔΟΣ''. Για λεπτομέρειες του ιστορικού της σωματειοποιήσεως δείτε εδώ.

Ο καθηγητής Δογματικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Χρήστος Ανδρούτσος, 1869-1935, στο σύγγραμα του με τίτλο ''Εκκλησία εξ απόψεως ορθοδόξου'', σελ. 33-34 γράφει τα εξής σημαντικά, ''Οι αρχαιότεροι διαμαρτυρόμενοι - Προτεστάνται - απεδέχοντο την περί Εκκλησίας ορθόδοξον έννοιαν, ότι αύτη είναι ίδρυμα θεοσύστατον επί σωτηρία των ανθρώπων ιδρυθέν, υφιστάμενον δε δια τους ανθρώπους, όχι όμως και εκ των ανθρώπων την σύστασιν λαμβάνον. Τουναντίον παρά τοις νεωτέροις διαμαρτυρομένοις ήρξατο υπολαμβάνηται η Εκκλησία ως κοινωνία ανθρωπίνη, ως σωματείον οία και τα άλλα, διαφέρον αυτών κατά τον υπερκόσμιον αυτής σκοπόν. Όπως οι άνθρωποι σχηματίζουν Συλλόγους, ούτω και έχοντες τας αυτάς θρησκευτικάς ανάγκας συνενωθέντες αποτελούν την καλουμένην Εκκλησίαν. Η Εκκλησία γυμνούται ούτω του υπερφυούς αυτής χαρακτήρος, ούσα ουχί πλέον το επί γης σώμα και νύμφη του Χριστού, αλλά κοινωνία ανθρώπων, αι δε άμεσοι ακολουθίαι της τοιαύτης εκδοχής είναι ότι υπάρχουσι πολλαί Εκκλησιαστικαί κοινωνίαι, έχουσαι το αυτό υπάρξεως δικαίωμα...'' Βλέπε στο παρακάτω αναφερθέν βιβλίο στη σελ. 57.

Για την πράξη της αυτή η Σωματειακή πλέον Σύνοδος έπεσε σε αίρεση σύμφωνα με τον Φλωριναίο Αγιορείτη Γέροντα Αυγουστίνο, τον Αγιοβασιλειάτη. Στο βιβλίο του με τίτλο, ''Η ΣΩΜΑΤΕΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΣ Η ΑΙΡΕΣΙΣ;'' ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2006, ο εν λόγω Γέροντας αναφέρει στη σελ. 58, ''Συμπερασματικώς αποφαινόμεθα ότι η Σωματειοποίησις της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος 1995 είναι: α) Νεωτερισμός πολυκέφαλος, εμφανιζόμενος το πρώτον το έτος (1995), επισήμως εις τους Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς και β) Εκκλησιολογική αίρεσις αιρέσεων, πρωτογενής μεν εις την Δύσιν από του έτους 1848, δευτερογενής εις τους Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς από της 1ης Σεπτεμβρίου 1995. 

Αυτά έγραφε τότε στο βιβλίο του ο Φλωριναίος Γέροντας Αγιορείτης π. Αυγουστίνος ο οποίος χαίρει σεβασμού από όλες σχεδόν τις παρατάξεις των ΓΟΧ, δεν τα γράφει κάποιος ακραίος Ματθαιϊκός... 

Κάποιοι σήμερον λέγουν ότι το Σωματείο τροποποιήθηκε και άλλαξε. Όμως η ουσία είναι η τροποποίηση του Σωματείου που φέρει τον τίτλο ''Εκκλησία...'' ή το σκεπτικό κάποιων ότι δύναται να ταυτιστεί Η Εκκλησία, με ένα απλό σωματείο το οποίο ίδρυσαν άνθρωποι; Την Εκκλησία Του Ο Κύριος την ίδρυσε για την σωτηρία των ανθρώπων. Είναι η σωτήρια κιβωτός η οποία έχει κεφαλή Της Τον Κύριο Ιησού, και θεμέλια τους Προφήτες και Αποστόλους. Δεν είναι όμιλος, σύλλογος, εταιρεία ή σωματείο με πρόεδρο, αντιπρόεδρο και ιδρυτικά μέλη, όπως φαίνεται στην φωτογραφία του Πρακτικού της ιδρύσεως σωματείου στο βιβλίο του Αγιορείτου Μοναχού π. Αυγουστίνου στη σελ. 73. Εκεί διαβάζουμε τα εξής πρωτάκουστα, ''Ιδρύομεν σωματείον υπό την επωνυμίαν ''ΕΚΚΛΗΣΙΑ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ,, ...

Να επισημάνουμε ότι ο ίδιος, ο σεβαστός από πολλούς Γέροντας Αυγουστίνος, από όσο γνωρίζουμε, πρεσβεύει ακόμη και σήμερον την άποψη ότι η τροποποίηση δεν είναι το ορθόν, αλλά η πλήρης κατάργηση του Σωματείου. Όμως όσες αντιδράσεις κι αν υπήρξαν κατά το παρελθόν και παρ' όλο το θόρυβο που έγινε γύρω από το θέμα, η εν λόγω Σύνοδος και επί Αρχ/που Χρυσοστόμου Κιούση και επί του νυν Αρχ/που Καλλινίκου, ουδεμία διάθεση δείχνει προς κατάργηση της Σωματειοεκκλησίας που ίδρυσε. Επιπροσθέτως μάλιστα επιθυμεί την υπαγωγή της στο νόμο περί θρησκευτικών κοινοτήτων. Όμως Η Εκκλησία δεν είναι κοινότητα που χρειάζεται αναγνώριση. Δεν μπορεί κάποιος να φανταστεί τον απόστολο Παύλο να επιζητεί αναγνώριση από τον Καίσαρα. Ο Κύριος διαχώρησε τα πράγματα, ''τα του καίσαρος τω καίσαρι και τα Του Θεού Τω Θεώ''. 

Οι Φλωριναίοι ''ΓΟΧ'', βγάζουν στην επιφάνεια μία εγκοσμιοκρατική αντίληψη για Την Εκκλησία, την οποία δεν συναντάμε σε κανέναν Πατέρα, είτε απολογητή είτε Κανονολόγο. Η ιδέα και μόνο ότι μπορεί κάποιος να συγχέει Το Σώμα Του Χριστού με το σωματείο του, κατά την άποψη μας αποτελεί βλασφήμια. Πώς νιώθουν οι Ιερείς της Συνόδου αυτής άραγε; Αναπαύονται στην ιδέα ότι υπάγονται σε ένα σωματείο με τον τίτλο Εκκλησία; Κάποιος λαϊκός δεν βρέθηκε να ελέγξει τους ταγούς του για την εκκλησιαστική πτώση τους; 

Δυστυχώς στον χώρο των Φλωριναίων ''ΓΟΧ'', υφίσταται η ιδία πνευματική τύφλωση που βλέπουμε και στον οικουμενισμό. Όλα δικαιολογούνται. Θλιβερή έκπτωση πίστεως για Ορθοδόξους Χριστιανούς και μάλιστα Γνησίους να γίνονται ανεχτά τέτοια αιρετικά φαινόμενα. Ευχόμεθα να ανανήψουν οι αδελφοί μας από τον κατήφορο του ιδιότυπου ελληνικού παλαιοημερολογιτικού Γοχισμού.

Ευάγριου του Ποντικού, Κεφάλαια περί διακρίσεως παθών και λογισμών.

1. Πρώτοι δαίμονες που αντιστέκονται και πολεμούν στην πρακτική άσκηση της αρετής είναι οι δαίμονες εκείνοι που τους έχει ανατεθεί να πειράζουν τους ανθρώπους στην γαστριμαργία και τη φιλαργυρία κι εκείνοι που παρακινούν στην φιλοδοξία.

Οι άλλοι δαίμονες έρχονται πίσω τους και παραλαμβάνουν εκείνους που προσβάλλουν οι πρώτοι. Γιατί δεν μπορεί να πέσει κανείς στα χέρια του δαίμονα της πορνείας, αν δεν πέσει πρωτύτερα στη γαστριμαργία. Και δεν μπορεί να τον ταράξει ο θυμός, αν αυτός δεν πολεμά πρώτα για φαγητά, ή χρήματα, ή δόξα. Και δεν μπορεί να περιπέσει κανείς στον δαίμονα της λύπης, αν δεν υποστεί πρωτύτερα τη στέρηση όλων αυτών. Ούτε θα διαφύγει κανείς την υπερηφάνεια, που είναι το πρώτο γέννημα του διαβόλου, αν δεν εξορίσει τη ρίζα όλων των κακών, τη φιλαργυρία, αφού κατά τον Σολομώντα, «η φτώχεια κάνει τον άνθρωπο ταπεινό»(1). Και γενικά, δεν μπορεί να περιπέσει ο άνθρωπος σε δαίμονα αν δεν καταπληγωθεί από τους παραπάνω πρωτοστάτες και αρχηγούς δαίμονες, δηλ. της γαστριμαργίας, της φιλαργυρίας και της φιλοδοξίας.

Γι' αυτό και ο διάβολος με αυτούς τους τρεις λογισμούς πολέμησε τότε τον Σωτήρα στην έρημο. Πρώτα Του πρότεινε να μεταβάλει τις πέτρες σε ψωμιά. Έπειτα, Του υποσχέθηκε τον κόσμο αν έπεφτε και τον προσκυνούσε. και τρίτο, Του είπε ότι αν τον ακούσει, θα δοξαστεί επειδή δεν θα πάθει τίποτε από το πέσιμο(2). Ο Κύριος αναδείχτηκε ανώτερος σε όλα και διέταξε το διάβολο να φύγει πίσω. διδάσκοντας με αυτά ότι δεν είναι δυνατό να αποκρούσομε το διάβολο, αν δεν καταφρονήσομε τους τρεις αυτούς λογισμούς.

2. Όλοι οι δαιμονικοί λογισμοί εισάγουν στην ψυχή ιδέες των αισθητών πραγμάτων, τις οποίες ο νους, αφού δώσει μορφή τις στριφογυρίζει μέσα του. Και από αυτό γνωρίζει το δαίμονα που τον πλησίασε. Παραδείγματος χάρη, αν έρθει στο νου μου το πρόσωπο εκείνου που με ζημίωσε ή με έβρισε, τότε είναι φανερό πως ήρθε ο λογισμός της μνησικακίας. Αν πάλι μας γίνει κάποια υπόμνηση χρημάτων ή δόξας, από αυτό γίνεται γνωστός ο δαίμονας που μας στενοχωρεί. Και στους άλλους λογισμούς επίσης από το πράγμα που σου υποβάλλει στο νου θα καταλάβεις ποιος δαίμονας βρίσκεται δίπλα σου και σου υποβάλλει το λογισμό.

Αλλά δεν λέω ότι όλες οι μνήμες των πραγμάτων αυτών προέρχονται από τους δαίμονες. Επειδή και ο ίδιος ο νους όταν μπαίνει σε κίνηση από τον άνθρωπο ξαναφέρνει τις παραστάσεις των γεγονότων. Αλλά όσες μνήμες τραβούν μαζί τους θυμό ή επιθυμία έξω από τις φυσικές ανάγκες, εκείνες είναι οπωσδήποτε από τους δαίμονες. Γιατί από την ταραχή που προκαλούν αυτές οι δυνάμεις, ο νους αμαρτάνει με τη διάνοια και πολεμά επειδή δεν μπορεί να δεχτεί τη φαντασία του νομοθέτη Θεού. Επειδή αυτή η λαμπρότητα παρουσιάζεται στο λογικό κατά τον καιρό της προσευχής, όταν απουσιάζουν τα νοήματα των υλικων πραγμάτων.

3. Δεν θα μπορέσει ο άνθρωπος να απομακρύνει τις εμπαθείς ενθυμήσεις, αν δεν φροντίσει να απαλλαγεί από την επιθυμία και το θυμό. Και την επιθυμία θα την εξαντλήσεις με νηστείες, αγρυπνίες και χαμαικοιτίες. Ενώ τον θυμό θα τον εξημερώσεις με μακροθυμίες, ανεξικακίες, αμνησικακίες και ελεημοσύνες. Γιατί από αυτά τα δύο πάθη αποτελούνται όλοι σχεδόν οι δαιμονικοί λογισμοί, οι οποίοι ρίχνουν τον νου στον όλεθρο και την απώλεια. Και είναι αδύνατο να νικήσει κανείς αυτά τα πάθη, αν δε γίνει ανώτερος από φαγητά και χρήματα και δόξα και αν δεν περιφρονήσει αυτά, και δεν περιφρονήσει ακόμα και το σώμα του, μη αντιστεκόμενος σε κείνους που επιχειρούν πολλές φορές να το ραπίσουν.

Είναι πολύ αναγκαίο να μιμηθούμε εκείνους που κινδυνεύουν στη θάλασσα και πετούν τα σκεύη στο πέλαγος λόγω της βίας των ανέμων και των κυμάτων. Αλλά σ' αυτό ας προσέξομε μήπως πετάξομε τα σκεύη για να μας δουν οι άνθρωποι (και μας επαινέσουν), επειδή έτσι στερούμαστε το μισθό μας. Και θα πάθομε άλλο ναυάγιο χειρότερο από το προηγούμενο, από το δαιμονικό άνεμο της κενοδοξίας. Γι' αυτό το λόγο ο Κύριός μας στα Ευαγγέλια, διδάσκοντας τον κυβερνήτη νου, λέει: «Προσέχετε να μην κάνετε την ελεημοσύνη σας μπροστά στους ανθρώπους, με σκοπό να σας δουν. Αν την κάνετε έτσι, δεν έχετε μισθό από τον επουράνιο Πατέρα σας». Και πάλι: «Όταν προσεύχεστε, δεν θα είστε όπως οι υποκριτές. Αυτοί αγαπούν να προσεύχονται στις συναγωγές και στις πλατείες, για να φανούν στους ανθρώπους. Σας λέω, ναι, έχουν λάβει το μισθό τους. Και όταν νηστεύετε, μη γίνεστε σκυθρωποί καθώς οι υποκριτές. Αφανίζουν τα πρόσωπά τους για να φανούν στους ανθρώπους ότι νηστεύουν. Σας λέω, ναι, έχουν λάβει το μισθό τους»(3). Αλλά πρέπει να προσέξομε εδώ το Γιατρό των ψυχών, πως με την ελεημοσύνη θεραπεύει το θυμό και με την προσευχή καθαρίζει το νου, ενώ με τη νηστεία καταμαραίνει την επιθυμία. Από αυτά αποκτά ύπαρξη ο νέος Αδάμ, ο Αδάμ που ξανακαινουργώνεται και γίνεται όμοιος με την εικόνα του δημιουργού του, του Χριστού, στον οποίο λόγω της απάθειας δεν υπάρχει διάκριση αρσενικού ή θηλυκού, και εξαιτίας της μιας πίστεως στο Χριστό, δεν υπάρχει ειδωλολάτρης και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος και ελεύθερος. Αλλά όλα και σε όλα ο Χριστός(4).

4. Ας εξετάσομε με ποιο τρόπο στον ύπνο μας οι δαίμονες σχηματίζουν και αποτυπώνουν στο νου μας διάφορες φαντασίες. Αυτό κανονικά συμβαίνει στο νου ή με το να βλέπει με τα μάτια, ή με το ν' ακούει με τ' αυτιά, ή με οιαδήποτε άλλη αίσθηση, ή δια μέσου της μνήμης η οποία αποτυπώνει στο νου ανακινώντας όσα έλαβε μέσω του σώματος. Μου φαίνεται λοιπόν ότι οι δαίμονες θέτουν σε κίνηση τη μνήμη και παρουσιάζουν μορφές στο λογικό του ανθρώπου. Γιατί βέβαια το σώμα είναι ανενέργητο στον ύπνο. Πως λοιπόν κινούν την μνήμη, θέλομε να μάθομε. Μάλλον δια μέσου των παθών. Και αυτό γίνεται φανερό από το ότι οι καθαροί και απαθείς δεν παθαίνουν τέτοιο πράγμα. Υπάρχει όμως και κάποια κίνηση της μνήμης φυσική που κινείται από εμάς, ή από τις άγιες (αγγελικές) δυνάμεις, κατά την οποία συναντιόμαστε και συναναστρεφόμαστε με αγίους. Αλλά ας προσέξομε, επειδή εκείνες τις εικόνες που δέχεται η ψυχή μαζί με το σώμα, αυτές κινεί η μνήμη χωρίς το σώμα. Και αυτό είναι φανερό από το ότι πολλές φορές το παθαίνομε αυτό στον ύπνο, όπου το σώμα είναι ήρεμο. Γιατί όπως μπορούμε να βάλομε στο νου μας νερό και με δίψα και χωρίς δίψα, έτσι μπορούμε να βάλομε στο νου μας χρυσό με πλεονεξία και χωρίς πλεονεξία. Και στα άλλα ισχύει το ίδιο. Να βρίσκομε όμως τέτοιες ή τέτοιες διαφορές φαντασιών είναι γνώρισμα της πανουργίας των δαιμόνων. Αλλά ακόμη και τούτο ας γνωρίζομε, ότι και τα εξωτερικά πράγματα χρησιμοποιούν οι δαίμονες στα όνειρα, όπως τον ήχο των κυμάτων όταν ταξιδεύει κανείς.

5. Πολύ βοηθάει στους σκοπούς των δαιμόνων ο θυμός μας όταν κινείται αντίθετα προς τη φύση, και είναι χρησιμότατος σ' αυτούς για κάθε πανουργία και εφεύρεση κακού. Γι' αυτό δεν παύουν οι δαίμονες να αναταράζουν τον θυμό ημέρα και νύχτα. Αλλά όταν δουν ότι δεσμεύσαμε το θυμό με την πραότητα, τότε τον εξαπολύουν με ευλογοφανείς δικαιολογίες. Έτσι τον κάνουν οξύτατο για να τον χρησιμοποιήσουν για τους θηριώδεις λογισμούς τους. Γι' αυτό είναι ανάγκη να μην τον ερεθίζομε μήτε για δίκαιες μήτε για άδικες υποθέσεις και να μη δίνομε κακό ξίφος στους δαίμονες. πράγμα που γνωρίζω ότι πολλοί κάνουν, και ανάβουν από θυμό για μικρές και μηδαμινές αφορμές. Πες μου, για ποιο πράγμα τόσο γρήγορα φιλονεικείς, αφού περιφρόνησες και φαγητά και χρήματα και δόξα; Και γιατί τρέφεις το σκύλο (θυμό), αφού υποσχέθηκες ότι δεν θα έχεις τίποτα; Αν αυτός γαυγίζει και επιτίθεται κατά των ανθρώπων, είναι φανερό ότι κάτι κατέχει και το φυλάει. Αλλά εγώ είμαι πεπεισμένος ότι ένας τέτοιος άνθρωπος είναι μακριά από την καθαρή προσευχή, γιατί γνωρίζω ότι ο θυμός είναι αφανιστής του είδους αυτού της προσευχής. Εκτός από αυτό, θαυμάζω ότι ο θυμώδης λησμονεί τους αγίους που συμβουλεύουν σχετικά. Ο Δαβίδ, λόγου χάρη, λέει: «Πάψε να οργίζεσαι και άφησε το θυμό»(5). Ο Εκκλησιαστής πάλι παραγγέλει: «Απομάκρυνε το θυμό από την καρδιά σου και βγάλε την κακία από πάνω σου»(6). Και ο Απόστολος προστάζει: «Να υψώνεις σε προσευχή κάθε στιγμή και σε κάθε τόπο καθαρά χέρια, χωρίς οργή και κακές σκέψεις»(7). Γιατί δεν διδασκόμαστε από την παλιά και συμβολική συνήθεια των ανθρώπων, που διώχνουν τους σκύλους από τα σπίτια τους κατά την ώρα της προσευχής; Αυτό φανερώνει ότι δεν πρέπει όσοι προσεύχονται να έχουν στην ψυχή τους το θυμό. Και (είναι γραμμένο): «Το κρασί τους είναι σαν τον θυμό των δρακόντων»(8). Οι Ναζιραίοι όμως δεν έπιναν κρασί.

Για το θέμα του να μη μεριμνούμε για ενδύματα και φαγητά, περιττό νομίζω να γράφω, γιατί ο ίδιος ο Σωτήρας στα Ευαγγέλια το απαγορεύει λέγοντας: «Μην αφήσετε την ψυχή σας να απασχοληθεί με το τι θα φάτε ή τι θα πιείτε ή τι θα φορέσετε»(9). Γιατί αυτό είναι των εθνικών και των απίστων και εκείνων που δεν έχουν εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Κυρίου και αρνούνται το Δημιουργό. Και είναι τελείως ξένο για Χριστιανούς, αφού πιστεύουν ότι και τα δύο σπουργίτια που πουλιούνται ένα ασσάριο(10) βρίσκονται κάτω από την επιστασία των αγίων αγγέλων. Αλλά κι αυτό είναι συνήθεια των δαιμόνων: μετά τους ακάθαρτους λογισμούς να εισάγουν στο πνεύμα μας και τις σκέψεις για ανήσυχη φροντίδα, για να απομακρυνθεί ο Ιησούς, από τη συρροή του όχλου(11) των σκέψεων στον τόπο της διάνοιας, και να μείνει χωρίς καρπό ο λόγος, πνιγμένος μέσα στις σκέψεις της ανήσυχης φροντίδας. Αφού λοιπόν απορρίψομε αυτούς τους λογισμούς, όλη τη φροντίδα για την συντήρησή μας ας την αναθέσομε στον Κύριο(12), αρκούμενοι στα παρόντα. και ζώντας φτωχική ζωή και φορώντας πενιχρή ενδυμασία, ας ξεντυθούμε όλα όσα μας οδηγούν στην κενοδοξία. Κι αν κανείς νομίζει ότι είναι άσχημο το να φορά πενιχρά ρούχα, ας παρατηρεί τον Απόστολο Παύλο, πώς υποφέροντας με λιγοστά ρούχα στην παγωνιά(13), περίμενε το στεφάνι της δικαιοσύνης(14). Αλλά επειδή ο Απόστολος ονόμασε αυτόν τον κόσμο θέατρο και στάδιο(15), ας δούμε αν είναι δυνατόν, γεμάτος με λογισμούς ανήσυχης φροντίδας, να τρέξει κανείς γοργά για να πάρει το βραβείο για το οποίο μας καλεί από ψηλά ο Θεός(16), ή να παλέψει με τις αρχές, με τις εξουσίες, με τους κοσμοκράτορες του σκότους του κόσμου τούτου(17). Εγώ δεν το γνωρίζω αυτό, παραδειγματιζόμενος κι από αυτή τη χειροπιαστή εικόνα. δηλαδή ο δρομέας θα εμποδιστεί αν φορά χιτώνα και θα περιτυλιχτεί, όπως ο νους από τους λογισμούς της μέριμνας, αν είναι αληθινός και ο λόγος που λέει ότι ο νους μένει κοντά στο θησαυρό του. «Όπου -λέει- είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας»(18).

6. Οι λογισμοί, άλλοι διακόπτουν και άλλοι διακόπτονται. Διακόπτουν οι πονηροί λογισμοί τους αγαθούς. Και διακόπτονται από τους αγαθούς, οι πονηροί λογισμοί. Λοιπόν, το Άγιο Πνεύμα προσέχει στον λογισμό που θα κυριαρχήσει και σύμφωνα μ' εκείνον μας κατακρίνει ή μας δέχεται. Για παράδειγμα. έχω ένα λογισμό φιλοξενίας για τον Κύριο, αλλά ο λογισμός αυτός με την επέμβαση του διαβόλου διακόπτεται, γιατί ο πονηρός μου υποβάλλει να φιλοξενήσω για χάρη της φιλοδοξίας. Αντίθετα, έχω λογισμό φιλοξενίας για να επιδειχθώ στους ανθρώπους. Αλλά έρχεται καλύτερος λογισμός και τον διακόπτει κατευθύνοντας την αρετή της φιλοξενίας στον Κύριο, χωρίς να με αναγκάζει να φιλοξενώ για χάρη των ανθρώπων.

7. Οι διαφορές μεταξύ των αγγελικών, των ανθρωπίνων και των δαιμονικών λογισμών, αφού μελετήσαμε πολύ και παρατηρήσαμε, καταλάβαμε ότι είναι οι εξής: Οι αγγελικοί εξετάζουν τις φύσεις των πραγμάτων και ερευνούν και εξιχνιάζουν τους πνευματικούς λόγους τους. Για παράδειγμα. για ποιο λόγο έγινε ο χρυσός και γιατί είναι σπαρμένος σας άμμος βαθιά μέσα στη γη και βρίσκεται με πολύ κόπο. Και πως, αφού βρεθεί πλένεται με νερό, μπαίνει στη φωτιά και τότε παραδίνεται στους τεχνίτες για να κατασκευάσουν τη λυχνία της σκηνής του μαρτυρίου και το θυμιατήριο και τα μικρά θυμιατήρια και τις κούπες(19), από τις οποίες μετά τη χάρη του Σωτήρα σ' εμάς, δεν πίνει πλέον ο βασιλιάς της Βαβυλώνας(20). Ενώ του Κλεόπα η καρδιά καίγεται από αυτά τα μυστήρια(21).

Ο δαιμονικός λογισμός ούτε τα γνωρίζει αυτά, ούτε τα καταλαβαίνει. Φέρνει με αναίδεια στο νου μόνη την απόκτηση του χρυσού και προλέγει την τροφή και τη δόξα που θα προκύψει από αυτόν. Ο ανθρώπινος πάλι λογισμός ούτε την απόκτηση του χρυσού ζητάει, ούτε εξετάζει τίνος σύμβολο είναι ο χρυσός, αλλά απλώς φέρνει στο νου τη μορφή του, χωρίς πάθος και πλεονεξία. Το ίδιο συμβαίνει και με τα άλλα πράγματα, όπου το λογικό, σύμφωνα με αυτόν τον κανόνα, γυμνάζεται μυστικά.

8. Υπάρχει ένας δαίμονας που λέγεται πλάνος και που έρχεται στους αδελφούς κατά την αυγή. Αυτός περιπλανά το νου από πόλη σε πόλη και από χωριό σε χωριό και από σπίτι σε σπίτι, για να κάνει αθώες τάχα συναντήσεις. Με κάποιους γνώριμους κάνει συναπαντήματα μακρότερα και καταστρέφει την πνευματική του κατάσταση εξαιτίας αυτών που συναντά. Και λίγο λίγο ο νους απομακρύνεται από τη γνώση του Θεού και φτάνει σε λησμοσύνη της αρετής και της μοναχικής υποσχέσεως. Πρέπει λοιπόν ο αναχωρητής να παρατηρεί αυτόν τον δαίμονα από που έρχεται και που καταλήγει. Γιατί βέβαια δεν κάνει μάταια ούτε τυχαία το μεγάλο αυτό κύκλο, αλλά με σκοπό να καταστρέψει την πνευματική κατάσταση του αναχωρητή, και αφού πάρει φωτιά ο νους και μεθύσει από τις πολλές φανταστικές συναντήσεις, να πέσει κατευθείαν στον δαίμονα της πορνείας ή της οργής ή της λύπης, οι οποίοι καταστρέφουν τελείως την λαμπρότητα της πνευματικής του καταστάσεως.

Εμείς όμως, αν έχομε σκοπό να μάθομε λεπτομερώς την πανουργία αυτού του δαίμονα, ας μην του αποκριθούμε αμέσως, ούτε να του αναγγείλομε ότι γνωρίζομε τους σκοπούς του, πως κανονίζει διανοητικά τις συναντήσεις αυτές και με ποιο τρόπο οδηγεί σιγά σιγά τον νου προς τον πνευματικό θάνατο, επειδή θα φύγει από μας. Δεν καταδέχεται να κάνει τις πανουργίες του ενώ εμείς γνωρίζομε περί τίνος πρόκειται. Και δε θα μάθομε τίποτε από εκείνα που θέλαμε να μάθομε. Αλλά να τον αφήσομε και άλλη μία ημέρα ή και δεύτερη ακόμη, για να ολοκληρώσει τη σκευωρία του, για να μάθομε καλά την πανουργία του και ύστερα αφού τον ελέγξομε με λογικά επιχειρήματα, να τον αναγκάσομε να φύγει. Επειδή όμως στον καιρό του πειρασμού συμβαίνει να είναι θολός ο νους και να μη βλέπει με ακρίβεια όσα γίνονται, ας γίνει τούτο μετά την ανάχωρηση του δαίμονα. Αφού καθίσεις, θυμήσου μόνος σου τι σου συνέβη, από που άρχισες και που πήγες, σε ποιον τόπο σε συνέλαβε το πνεύμα της πορνείας ή της λύπης ή της οργής και πάλι πως συνέβησαν αυτά. Μάθε τα καλά αυτά και παράδωσέ τα στη μνήμη σου, για να έχεις υλικό να τον ελέγχεις όταν σε πλησιάζει, και κατηγόρησε τον κρυφό σκοπό του, και δεν θα τον ακολουθήσεις του λοιπού. Αν θέλεις να τον φέρεις σε κατάσταση μανίας, έλεγξέ τον ευθύς μόλις έρθει και φανέρωσέ του με λόγια και τον πρώτο τόπο που μπήκες και το δεύτερο και τον τρίτο. Γιατί πολύ οργίζεται, μη υποφέροντας την ντροπή. Κι ας είναι απόδειξη ότι του μίλησες όπως πρέπει, το ότι έφυγε από σένα ο λογισμός. Γιατί είναι αδύνατο να σταθεί όταν ελέγχεται φανερά. Κι αφού νικηθεί αυτός ο δαίμονας, τότε έρχεται ύπνος πολύ βαρύς και νέκρωση με μεγάλη ψυχρότητα των βλεφάρων και πάρα πολλά χασμουρητά και βάρος στους ώμους, τα οποία όλα διαλύει με συνεχή και δυνατή προσευχή το Πνεύμα το Άγιο.

9. Πάρα πολύ βοηθά το μίσος κατά των δαιμόνων στη σωτηρία μας και είναι κατάλληλο για την εργασία της αρετής. Κι όμως αυτό το μίσος, δεν μπορούμε να το ανατρέφομε και να το αυξάνομε μέσα μας σαν ένα καλό γέννημα, επειδή τα φιλήδονα πονηρά πνεύματα το διασκορπίζουν και προσκαλούν πάλι τη ψυχή σε φιλία και οικειότητα μαζί τους. Αλλά αυτή τη φιλία ή μάλλον τη δυσκολοθεράπευτη γάγγραινα, ο Γιατρός των ψυχών τη θεραπεύει με την εγκατάλειψη. επιτρέπει να πάθομε κάτι φοβερό από αυτούς νύχτα και ημέρα. Και έπειτα η ψυχή ξαναγυρίζει στο αρχικό μίσος κατά των δαιμόνων, μαθαίνοντας να λέει προς τον Κύριο όπως ο Δαβίδ: «Τους μισούσα με μίσος τέλειο, έγιναν εχθροί μου»(22). Γιατί μισεί με τέλειο μίσος τους δαίμονες, εκείνος ο οποίος μήτε με πράξη μήτε με τη διάνοια αμαρτάνει, και αυτό είναι αλάνθαστο γνώρισμα της μέγιστης και πρώτου βαθμού απάθειας.

10. Όσον αφορά στο δαίμονα εκείνο που κάνει την ψυχή αναίσθητη στα πνευματικά, τι να πω; Εγώ φοβούμαι να γράφω γι' αυτόν: Πώς η ψυχή βγαίνει έξω από την πνευματική της κατάσταση όταν έρχεται ο δαίμονας αυτός, και ξεντύνεται τον φόβο του Κυρίου και την ευλάβεια. Και την αμαρτία δεν την λογαριάζει για αμαρτία, και την παρανομία δεν τη νομίζει παρανομία, και την κόλαση και την αιώνια κρίση και καταδίκη τα θυμάται σαν απλά λόγια, και γελά περιφρονητικά όταν ακούει για το αιώνιο πυρ. Και τάχα ομολογεί το Θεό, τις εντολές Του όμως δεν τις γνωρίζει. Όταν παρακινείται η ψυχή στην αμαρτία, χτυπάς τα στήθη σου, αλλ' αυτή δεν το αισθάνεται. Της ομιλείς από τις Άγιες Γραφές, και αυτή έχει πωρωθεί και δεν ακούει. Της παριστάνεις πόσο ντροπή είναι η αμαρτία μπροστά στους ανθρώπους και αυτή δεν το λογαριάζει, σαν το χοίρο που έκλεισε τα μάτια και έσπασε το φραγμό.

Τον δαίμονα αυτόν της αναισθησίας τον φέρνουν λογισμοί κενοδοξίας που πολυκαίρισαν στην ψυχή. Του οποίου αν δε λιγόστευε ο αριθμός των ημερών, δεν θα σωζόταν κανένας άνθρωπος(23). γιατί είναι από εκείνους που έρχονται σπάνια στους αδελφούς. Και η αιτία είναι φανερή. Γιατί στις συμφορές των άλλων και στα βάσανά τους από ασθένειες ή στις ταλαιπωρίες όσων είναι στις φυλακές ή στον αιφνίδιο θάνατο άλλων, εξορίζεται ο δαίμονας αυτός της αναισθησίας. γιατί η ψυχή συγκινείται και κατανύγεται σιγά – σιγά και έρχεται σε συμπάθεια, και διαλύεται το πέτρωμα της ψυχής που επιφέρει αυτό το δαιμόνιο. Αυτά τα πράγματα εμείς δεν τα έχομε, εξαιτίας της ερήμου και της σπανιότητας των ασθενών από ανάμεσά μας. Αυτόν τον δαίμονα θέλοντας να εξορίσει ο Κύριος, διέταξε στα Ευαγγέλια να επισκεπτόμαστε τους ασθενείς και τους φυλακισμένους: «Ήμουν άρρωστος, λέει, και ήρθατε σε μένα»(24). Όμως ας γνωρίζομε και τούτο: Όποιος αναχωρητής έπεσε σ' αυτόν τον δαίμονα και όμως δεν δέχτηκε λογισμούς πορνείας, ούτε εγκατέλειψε το κελί του από ακηδία, αυτός δέχτηκε υπομονή και σωφροσύνη από τον ουρανό και είναι μακάριος για την απάθεια αυτή. Όσοι υποσχέθηκαν να ασκούν την θεοσέβεια, και επιθυμούν να συναναστρέφονται με κοσμικούς, ας φυλάγονται από αυτόν το δαίμονα της αναισθησίας. Γιατί εγώ ντρέπομαι και τους ανθρώπους, να λέω και να γράφω γι' αυτόν περισσότερα.

11. Όλοι οι δαίμονες διδάσκουν στην ψυχή τη φιληδονία και μόνο ο δαίμονας της λύπης δεν καταδέχεται να το κάνει αυτό, αλλά σ' όσους μπαίνει, διαφθείρει τους λογισμούς τους, κόβοντας κάθε ηδονή της ψυχής και ξεραίνοντάς την με την λύπη, αφού του ανθρώπου του λυπημένου ξεραίνονται τα οστά(25). Και όταν τον πολεμά μέτρια, κάνει τον αναχωρητή δόκιμο και άξιο, γιατί τον πείθει να μην πλησιάζει κανένα πράγμα του κόσμου και να αποφεύγει κάθε ηδονή. Όταν επιμείνει πολύ αυτός ο δαίμονας γεννά λογισμούς που συμβουλεύουν την αυτοκτονία ή αναγκάζουν σε φυγή μακριά από τον τόπο που βρίσκεται κανείς. Πράγμα που νομίζω έπαθε ο άγιος Ιώβ, όταν τον ενοχλούσε ο δαίμονας αυτός, γιατί λέει: «Μακάρι να μπορούσα να φονεύσω τον εαυτό μου ή να παρακαλέσω άλλον να το κάνει αυτό(26). Αυτού του δαίμονα σύμβολο είναι η οχιά, της οποίας το δηλητήριο όταν δίνεται με μέτρο γίνεται αντίδοτο στα δηλητήρια των άλλων θηρίων, όταν όμως δίνεται πολύ φονεύει και το ίδιο το ζώο. Σ' αυτό το δαιμόνιο παρέδωσε ο Παύλος αυτόν που αμάρτησε στην Κόρινθο. Γι' αυτό ξαναγράφει λέγοντας στους Κορίνθιους να δείξουν σ' αυτόν αγάπη, μήπως από την υπερβολική λύπη τον καταπιεί ο διάβολος(27). Αλλά και ωφέλιμη μετάνοια προξενεί αυτό το πνεύμα με το να θλίβει τους ανθρώπους. Γι' αυτό και ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, εκείνους που τους κεντούσε αυτό το πνεύμα και κατέφευγαν στον Θεό, τους ονόμαζε «γεννήματα εχιδνών» και έλεγε: «Ποιος σας έδειξε να ξεφύγετε από την μελλοντική οργή; Δώστε λοιπόν καρποφορία άξια της μετάνοιας και μη θαρρέψετε λέγοντας, πατέρας μας είναι ο Αβραάμ»(28). Όμως ο καθένας που μιμήθηκε τον Αβραάμ και έφυγε μακριά από την πατρίδα του και από τους συγγενείς του(29), αυτός έγινε δυνατότερος και από αυτόν τον δαίμονα της λύπης.

12. Όποιος νίκησε το θυμό, αυτός νίκησε τους δαίμονες. Όποιος είναι δούλος του θυμού, αυτός είναι ξένος από το μοναχικό βίο και από τους δρόμους του Σωτήρα μας, αφού αυτός ο Κύριος, όπως λέει η Γραφή, «διδάσκει στους πράους ανθρώπους τους δρόμους Του»(30). Γι' αυτό και δύσκολα κυριεύεται ο νους των αναχωρητών όταν καταφεύγει στην πεδιάδα της πραότητας, επειδή καμιά αρετή σχεδόν δεν φοβούνται οι δαίμονες, όσο την πραότητα. Αυτή την αρετή την είχε ο μέγας Μωυσής και ονομάστηκε «πράος περισσότερο από όλους τους ανθρώπους»(31). Και ο άγιος Δαβίδ έκρινε ότι η πραότητα είναι άξια να την θυμάται και ο Θεός. «Θυμήσου, έλεγε, το Δαβίδ και όλη την πραότητά του»(32). Αλλά και αυτός ο Σωτήρας μας διέταξε να γίνομε μιμητές της πραότητάς Του, λέγοντας: «Μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός και θα βρείτε ανάπαυση στην ψυχή σας»(33). Όποιος νηστεύει από φαγητά και ποτά, ερεθίζει όμως τον θυμό με πονηρούς λογισμούς, αυτός είναι όμοιος με πλοίο που ταξιδεύει στο πέλαγος και έχει δαίμονα για πλοίαρχο. Γι' αυτό ας προσέξομε τον σκύλο μας, δηλαδή το θυμό, και ας τον διδάξομε να σκοτώνει μόνο τους λύκους και όχι να τρώει τα πρόβατα, αλλά να δείχνει πραότητα προς όλους τους ανθρώπους.

13. Απ' όλους τους λογισμούς, μόνο ο λογισμός της κενοδοξίας έχει αφθονία υλικού και περιλαμβάνει ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο και ανοίγει κρυφά τις πόρτες σ' όλους τους δαίμονες, σαν πονηρός προδότης κάποιας πόλεως. Γι' αυτό και πολύ εξευτελίζει το νου του αναχωρητή γεμίζοντάς τον με πολλά λόγια και ασχολίες και καταστρέφει τις προσευχές του με τις οποίες προσπαθεί να θεραπεύσει τα τραύματα της ψυχής του. Αυτόν τον λογισμό τον μεγαλώνουν με την ήττα τους όλοι μαζί οι δαίμονες και μέσω αυτού εισέρχονται και πάλι στις ψυχές, κι έτσι κάνουν την τελευταία κατάσταση χειρότερη από την πρώτη(34). Από αυτόν τον λογισμό γεννιέται και ο λογισμός της υπερηφάνειας, ο λογισμός που κατακρήμνισε από τον ουρανό στη γη τον σατανά που είχε πριν την σφραγίδα της ομοιώσεως με τον Θεό και το στεφάνι της ομορφιάς. Να ξεφύγεις λοιπόν από αυτόν τον λογισμό της κενοδοξίας και να μην αργοπορήσεις, για να μην παραδώσομε τη ζωή μας σε άλλους και το βίο μας σ' αυτούς που δεν έχουν έλεος(35), δηλ. στους δαίμονες. Αυτόν τον δαίμονα τον διώχνει η επίμονη προσευχή και το να μην κάνει κανείς θεληματικά ή να λέει τίποτε από εκείνα που βοηθούν στην καταραμένη κενοδοξία.

14. Μόλις ο νους του αναχωρητή νιώσει λίγη απάθεια, τότε αποκτώντας άλογο κενοδοξίας τρέχει με αυτό στις πόλεις κουβαλώντας μέσα του καθαρή επιθυμία για δόξα και έπαινο. Τότε, κατά θεία οικονομία, αφού επιτεθεί εναντίον του το πνεύμα της πορνείας και αφού τον αποκλείσει σε μία μάντρα των χοίρων, τον μαθαίνει να μην αφήνει το κρεβάτι του πριν από την τέλεια υγεία, ούτε να μιμείται τους άτακτους αρρώστους, οι οποίοι ενώ έχουν ακόμα υπολείμματα της ασθένειάς τους, βγαίνουν στο δρόμο και πηγαίνουν παράκαιρα σε λουτρά και παθαίνουν υποτροπή της ασθένειάς τους. Γι' αυτό ας καθόμαστε στο κελί μας και ας προσέχομε τους εαυτούς μας μάλλον, για να προκόβομε στην αρετή και να γινόμαστε δυσκίνητοι προς την κακία. Και ασχολούμενοι με τη γνώση των θείων, να δεχόμαστε πλήθος ιερών σκέψεων. Και καθώς θ' ανυψωνόμαστε πάλι, ν' αξιωνόμαστε να βλέπομε καθαρότερα το φως του Σωτήρα μας.

15. Δεν μπορώ να γράφω όλες τις κακουργίες των δαιμόνων. Και όσα κακά μηχανεύονται, ντρέπομαι να τα διηγηθώ λεπτομερώς, επειδή φοβούμαι να μην υποστούν βλάβη οι πιο άδολοι και άκακοι που θα τα διαβάσουν. Πλην όμως θα διηγηθώ τις πανουργίες του δαίμονα της πόρνειας και άκουσέ τις. Όταν κανείς αποκτήσει την απάθεια του επιθυμητικού μέρους της ψυχής του και οι αισχροί λογισμοί γίνουν ψυχρότεροι, τότε παρουσιάζει άνδρες και γυναίκες να παίζουν μεταξύ τους και κάνει τον αναχωρητή να γίνει θεατής αισχρών πραγμάτων και σχημάτων. Αλλ' αυτός ο πειρασμός δεν είναι από εκείνους που πολυκαιρίζουν. Επειδή η επίμονη προσευχή και ο πολύ πειρορισμένος τρόπος ζωής με νηστεία, αγρυπνία και γύμναση σε πνευματικές θεωρίες, διώχνουν αυτόν τον πειρασμό σαν άνυδρο σύννεφο. Συμβαίνει ακόμη και αγγίζει τις σάρκες για να τις ξεσηκώσει στην παράλογη διέγερση, και άλλα πάρα πολλά επινοεί αυτός ο πονηρός, τα οποία δεν είναι ανάγκη να τα φανερώσομε και να τα γράψομε. Πολύ βοηθάει εναντίον των λογισμών αυτών ο υπερβολικός θυμός εναντίον αυτού του δαίμονα. Αυτόν το θυμό τον φοβάται πολύ όταν ξεσηκώνεται σφοδρός εναντίον των λογισμών και καταστρέφει τα σχέδιά του. Και αυτό σημαίνει το «να θυμώνετε, αλλά να μην αμαρτάνετε»(36). Αυτός ο θυμός είναι χρήσιμο φάρμακο στη ψυχή κατά των πειρασμών.

Μιμείται αυτόν το δαίμονα και ο δαίμονας της οργής, με το να δημιουργεί πλαστές φαντασίες για γονείς ή φίλους ή συγγενείς ότι βρίζονται από ανάξια πρόσωπα, και ξεσηκώνει το θυμό του αναχωρητή να πει ή να κάνει κάτι κακό εναντίον τους. Σ' αυτά πρέπει να προσέχομε, και ν' απομακρύνομε γρήγορα τον νου μας από τις φαντασίες αυτές, για να μην πολυκαιρίσουν και γίνουν αναμμένος δαυλός στην ώρα της προσευχής. Σ' αυτούς τους πειρασμούς πέφτουν περισσότερο οι θυμώδεις και ευέξαπτοι, οι οποίοι είναι μακριά από την καθαρή προσευχή και την γνώση του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού.

16. Τα νοήματα αυτού του αιώνα, ο Κύριος, όπως τα πρόβατα στον καλό βοσκό, τα παρέδωσε στον άνθρωπο. Και είναι γραμμένο: «Έδωσε σε κάθε άνθρωπο το νόημα μέσα στο νου του»(37), αφού ένωσε με τον άνθρωπο την επιθυμία και την οργή για βοήθειά του, για να εξορίζει με το θυμό τα νοήματα των λύκων δαιμόνων, και με την επιθυμία να αγαπά τα πρόβατα αν και πολλές φορές τον χτυπούν βροχές και άνεμοι. Του έδωσε ακόμη ο Κύριος και νομή για να βόσκει τα πρόβατα, και τόπο χλόης και νερό αναπαύσεως(38), και άρπα και κιθάρα και ραβδί και στήριγμα, για να τραφεί και να ντυθεί από αυτό το νοητό ποίμνιο και να μαζέψει χορτάρι του βουνού. Γιατί λέει: «Ποιος βόσκει ένα κοπάδι και δεν τρώει από το γάλα του;»(39).

Πρέπει λοιπόν ο αναχωρητής να φυλάγει νύχτα και ημέρα αυτό το ποίμνιο, μήπως κανένα πρόβατο το φάνε τα θηρία ή πέσει στους ληστές. Κι αν συμβεί τίποτε τέτοιο στο δασώδες φαράγγι, ευθύς να το αρπάξει από το στόμα του λιονταριού και της αρκούδας(40). Και τρώγεται από τα θηρία η σκέψη για τον αδελφό μας, αν βόσκει μέσα μας με μίσος. και η σκέψη της γυναίκας, αν γυρίζει στο μυαλό με αισχρή επιθυμία. και η σκέψη του ασημιού και του χρυσαφιού, αν κατοικεί μέσα μας ενωμένη με τη πλεονεξία. και τα νοήματα των θείων χαρισμάτων, αν βόσκουν στη διάνοιά μας ενωμένα με την κενοδοξία. Και στα υπόλοιπα νοήματα το ίδιο θα συμβεί, όταν κλέβονται από τα πάθη. Και δεν πρέπει να φυλάγομε τους λογισμούς μας μόνο την ημέρα, αλλά και τη νύχτα, αγρυπνώντας. Γιατί μπορεί με την αισχρή και πονηρή φαντασία να χάσεις το πρόβατο. Και αυτό εννοούν τα λόγια του αγίου Ιακώβ: «Δεν σου έφερα πρόβατο σκοτωμένο από θηρία. Εγώ αναπλήρωνα τα κλεμμένα της ημέρας και τα κλεμμένα της νύχτας. Και κατάντησα να με καίει ο ήλιος την ημέρα και να υποφέρω την παγωνιά της νύχτας. Κι έφευγε ο ύπνος από τα μάτια μου(41). Αν τώρα από τον πολύ κόπο έρθει ακηδία, τότε ας πάμε λίγο στην πέτρα της θείας γνώσεως, ας πάρομε την άρπα κι ας χτυπήσομε με τις αρετές τις χορδές της γνώσεως. Ας βοσκήσομε πάλι τα πρόβατα κάτω από το όρος Σινά, για να μας καλέσει κι εμάς ο Θεός των πατέρων μας από τη βάτο(42) και να μας αποκαλύψει τη γνώση των υπερφυσικών Του ενεργειών.

17. Τη λογική φύση που θανατώθηκε από την κακία, την ανασταίνει ο Χριστός με τη θεωρία της αιωνιότητας. Και ο Πατέρας Του, την ψυχή που πέθανε το θάνατο του Χριστού, την ανασταίνει δια μέσου της γνώσεώς Του. Και αυτό εννοεί ο Παύλος, λέγοντας: «Αν έχομε πεθάνει μαζί με τον Χριστό, πιστεύομε ότι και θα ζήσομε μαζί Του»(43).

18. Όταν ο νους ξεντυθεί τον παλαιό άνθρωπο και ντυθεί τον άνθρωπο της χάρης, τότε θα δει και την κατάστασή του κατά τον καιρό της προσευχής όμοια με σάπφειρο ή με ουράνιο χρώμα. Αυτή την κατάσταση την ονομάζει η Γραφή «τόπο Θεού» που τον είδαν οι πρεσβύτεροι πάνω στο όρος Σινά(44).

19. Οι ακάθαρτοι δαίμονες, άλλοι πειράζουν τον άνθρωπο ως άνθρωπο. άλλοι τον πειράζουν σαν άλογο ζώο. Οι πρώτοι έρχονται και μας βάζουν σκέψεις κενοδοξίας ή υπερηφάνειας ή φθόνου ή κατηγορίας, οι οποίες δεν ενοχλούν τα ζώα. Ενώ οι δεύτεροι μας κινούν παρά φύση το θυμό και την επιθυμία. Αυτά τα πάθη είναι κοινά σ' εμάς και τ' άλογα ζώα και τα καλύπτει η λογική φύση μας. Γι' αυτό λέει το Άγιο Πνεύμα προς τους λογισμούς που συμβαίνουν στους ανθρώπους: «Εγώ είπα, είστε θεοί και όλοι σας γιοι του Υψίστου. εσείς πεθαίνετε σαν άνθρωποι και πέφτετε σαν ένας από τους άρχοντες»(45). Προς τους λογισμούς που κινούνται παράλογα τι λέει; «Μη γίνεστε σαν το άλογο και τον ημίονο, που δεν έχουν καμιά σύνεση. Με γκέμια και χαλινάρι θα σφίξεις τα σαγόνια αυτών που δε σε πλησιάζουν»(46). Αν τώρα η ψυχή που αμαρτάνει πρέπει να πεθάνει(47), φανερό είναι ότι οι άνθρωποι ως άνθρωποι πεθαίνουν και από ανθρώπους θάβονται, ενώ οι άλογοι, όταν θανατωθούν, δηλ. καταπέσουν, θα φαγωθούν από γύπες και κοράκια. Τα νεογέννητα αυτών, άλλα επικαλούνται τον Κύριο(48), άλλα ανακατώνονται μέσα στο αίμα των πτωμάτων(49). Εκείνος που έχει αυτιά για να ακούει ας ακούει.

20. Όταν ο εχθρός σε πλησιάσει και σε πληγώσει και θέλεις, όπως λέει η Γραφή, να γυρίσεις το μαχαίρι στην καρδιά του(50), κάνε ως εξής. ανάλυσε μέσα σου το λογισμό που σου υπέβαλε, ποιος είναι, από τι αποτελείται και ποιο είναι εκείνο το σημείο που στενοχωρεί περισσότερο το νου. Και εξηγούμαι. Ας υποθέσομε ότι σου ήρθε λογισμός φιλαργυρίας. Διαίρεσε αυτόν τον λογισμό σε τέσερα μέρη: στο νου που δέχτηκε το λογισμό, στην έννοια του χρυσού, στον ίδιο το χρυσό και στο φιλάργυρο πάθος. Και τότε ρώτησε: Ποιο απ' όλα αυτά είναι αμαρτία; Ο νους; Μα αυτός είναι εικόνα του Θεού. Η έννοια του χρυσού; Κανείς που έχει νου δε θα πει τέτοιο πράγμα. Ο χρυσός; Και τότε γιατί έγινε; Έπεται λοιπόν ότι αιτία της αμαρτίας είναι το φιλάργυρο πάθος, το οποίο στην ουσία του δεν υπάρχει, ούτε έννοια πράγματος είναι, αλλά είναι μια μισάνθρωπη ηδονή που γεννιέται από το αυτεξούσιο και αναγκάζει το νου να κάνει κακή χρήση των κτισμάτων του Θεού. την ηδονή αυτή ο νόμος του Θεού προστάζει να την αποκόπτομε. Και με την έρευνά σου αυτή θα καταστραφεί ο λογισμός, καθώς θα αναλύεται στη θεωρητική του βάση, αλλά θα φύγει από σένα και το δαιμόνιο, αφού θα υψωθεί η διάνοιά σου από τη γνώση αυτή.

Αν δε θέλεις να μεταχειριστείς το δικό του μαχαίρι εναντίον του και έχεις πόθο να τον καθυποτάξεις με τη δική σου σφεντόνα, τότε πάρε πέτρα μέσα από το τσομπάνικο σακούλι σου και εξέταζε τη θεωρία του λογισμού αυτού. Πώς δηλαδή άγγελοι και δαίμονες πλησιάζουν το δικό μας κόσμο, ενώ εμείς δεν πλησιάζομε στους κόσμους τους; Γιατί ούτε τους αγγέλους μπορούμε να ενώσομε με το Θεό περισσότερο από ότι είναι ενωμένοι, ούτε τους δαίμονες θέλομε να τους κάνομε πιο ακάθαρτους απ' ότι είναι. Και πώς ξέπεσε από τον ουρανό ο εωσφόρος που ανατέλλει το πρωί και τσακίστηκε στη γη(51); Αυτός θεώρησε τη θάλασσα σα λεκάνη και τον τάρταρο της αβύσσου σαν αιχμάλωτό του. αναβράζει την άβυσσο όπως το φυσερό τη φωτιά στο χαλκουργείο(52), και ταράζει όλους από την κακία του θέλοντας να εξουσιάζει τα πάντα. Η θεωρία αυτών των πραγμάτων πληγώνει πάρα πολύ το δαίμονα και τρέπει σε φυγή το στράτευμά του. Αλλά αυτά συμβαίνουν σ' εκείνους που έχουν ήρεμα καθαριστεί από τα πάθη τους και βλέπουν σ' ένα βαθμό τις αιτίες και τους λόγους των γεγονότων. Οι ακάθαρτοι όμως δεν γνωρίζουν τη θεωρία αυτή, ούτε και αν τη μάθουν από άλλους και τη λένε και την ξαναλένε θ' ακουστούν, εξαιτίας της σκόνης και του θορύβου που δημιουργείται από τα πάθη τους κατά τον πόλεμο των δαιμόνων. Γιατί πρέπει το στράτευμα των αλλοφύλων να ηρεμήσει, για να βγει μόνος ο Γολιάθ και να συμπλακεί με το Δαβίδ μας(53). Παρόμοια ας χρησιμοποιήσομε και τη διαίρεση του πολέμου και την τακτική για όλους τους ακάθαρτους λογισμούς.

21. Όταν οι ακάθαρτοι λογισμοί φυγαδευτούν γρήγορα, ας αναζητήσομε την αιτία, από που δηλαδή προέρχεται αυτό. Ποιο από τα δύο συμβαίνει. επειδή σπανίζει το αντικείμενο του ακάθαρτου λογισμού και είναι δύσκολο να προμηθευτούμε το υλικό, ή εξαιτίας της απάθειάς μας δεν υπερίσχυσε ο εχθρός; Παράδειγμα: αν κανένας αναχωρητής βάλει στο νου του να γίνει επίσκοπος, δεν φαντάζεται πολύ καιρό αυτόν το λογισμό (γιατί είναι απραγματοποίητος), και είναι φανερό ότι συμβαίνει το πρώτο. Αν όμως κάποιος γίνει επίσκοπος μιας τυχαίας πόλεως και εξακολουθεί να σκέφτεται όπως πριν, αυτός είναι μακάριος για την απάθειά του. Αν εξετάσομε και για τους άλλους λογισμούς, θα δούμε ότι ο τρόπος αυτός έχει όμοια εφαρμογή. Αυτά είναι ανάγκη να τα γνωρίζομε, για να έχομε προθυμία και δύναμη. για να ξέρομε αν διαπεράσαμε τον Ιορδάνη(54) και είμαστε κοντά στοις φοινικιές ή μήπως είμαστε ακόμα στην έρημο και μας χτυπούν οι αλλόφυλοι.

Πολύ πανούργος μου φαίνεται ο δαίμονας της φιλαργυρίας και δεινός στο να εξαπατά τους ανθρώπους. Όταν από την τέλεια απάρνηση του κόσμου (εκ μέρους του μοναχού) βρεθεί στα στενά, υποκρίνεται αμέσως τον οικονόμο και φίλο των φτωχών. υποδέχεται με τη γνησιότερη φιλοξενία τους ξένους, που ποτέ δεν τον επισκέπτονται, στέλνει βοήθεια σε άλλους που έχουν ανάγκη, επισκέπτεται τις φυλακές της πόλεως και εξαγοράζει δήθεν εκείνους που πουλήθηκαν ως δούλοι. υποδεικνύει επίσης την προσκόλληση σε πλούσιες γυναίκες. Άλλους πάλι τους συμβουλεύει να υποταχθούν σε κάποιους που έχουν γεμάτο πουγγί. Και έτσι αφού εξαπατήσει λίγο-λίγο την ψυχή, την τυλίγει με τους λογισμούς της φιλαργυρίας και την παραδίνει στον δαίμονα της κενοδοξίας. Αυτός φέρνει τότε στο νου ένα πλήθος ανθρώπων που δοξάζουν τον Κύριο για τα καλά αυτά έργα που (κατά φαντασία) έγιναν, και μετά από λίγο του παρουσιάζει και άλλους να συνομιλούν ότι πρέπει αυτός να δεχτεί την ιερωσύνη. Του προμαντεύει ότι αυτός που είναι ιερέας θα πεθάνει και δεν θα ξεφύγει τον θάνατο ό,τι και να κάνει. Κι έτσι ο ταλαίπωρος νους αφού δεθεί μέσα σε τέτοιους λογισμούς, φιλονεικεί μ' εκείνους που δεν τον παραδέχονται. ενώ σ' εκείνους που τον παραδέχονται, χαρίζει δώρα με προθυμία και τους δέχεται με ευγνωμοσύνη. Μερικούς άλλους που διαφωνούν, τους παραδίνει στους δικαστές και παραγγέλει να εξοριστούν από την πόλη. Όταν λοιπόν μπουν και αρχίσουν να στριφογυρίζουν στο μυαλό του όλοι αυτοί οι λογισμοί, ευθύς παρουσιάζεται ο δαίμονας της υπερηφάνειας, ο οποίος στέλνει εναντίον του αστραπές συνεχείς στον αέρα του κελιού και φτερωτά θηρία και τελευταία προξενεί στέρηση του λογικού. Εμείς όμως αφού παρακαλέσομε να λείψουν και να χαθούν αυτοί οι λογισμοί, ας ζήσομε φτωχικά με ευχαριστία. Γιατί τίποτε δε φέραμε στον κόσμο κι είναι φανερό ότι ούτε να πάρομε τίποτε μαζί μας μπορούμε. Κι όταν έχομε τροφή και σκεπάσματα, σ' αυτά ας αρκεστούμε(55). κι ας θυμόμαστε τον Παύλο που λέει: «Ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία»(56).

22. Όλοι οι ακάθαρτοι λογισμοί όταν πολυκαιρίσουν εξαιτίας των παθών μέσα μας, ρίχνουν το νου στην καταστροφή και τον αφανισμό. Όπως η σκέψη του ψωμιού πολυκαιρίζει μέσα στο μυαλό του πεινασμένου λόγω της πείνας του και η σκέψη του νερού στον διψασμένο λόγω της δίψας του, έτσι και οι σκέψεις των χρημάτων ή των αισχρών λογισμών που γεννιούνται από τα φαγητά, χρονίζουν στο μυαλό του ανθρώπου εξαιτίας της εμπάθειάς του. Το ίδιο συμβαίνει και όσον αφορά στις σκέψεις της κενοδοξίας και τις διάφορες άλλες. Και δεν είναι δυνατόν όταν ο νους πνίγεται μέσα σε εμπαθείς σκέψεις, να παρασταθεί ενώπιον του Θεού και να στεφανωθεί με το στεφάνι της δικαιοσύνης. Γιατί από αυτούς τους λογισμούς παρασυρμένος ο τρισάθλιος νους, παραιτήθηκε από το δείπνο της γνώσεως του Θεού, όπως εκείνος που αναφέρεται στα Ευαγγέλια(57). Και πάλι εκείνος που δέθηκε χέρια και πόδια και ρίχτηκε στο σκότος το εξώτερο(58), από τέτοιους λογισμούς είχε υφασμένο το ένδυμά του. και γι' αυτό εκείνος ο Βασιλιάς που τον κάλεσε, έκρινε ότι δεν ήταν άξιος να γίνει δεκτός στο γάμο. Λοιπόν, ένδυμα γάμου είναι η απάθεια της ψυχής, η οποία αρνήθηκε τις κοσμικές επιθυμίες. Ποια είναι τώρα η αιτία από την οποία τα νοήματα των αισθητών πραγμάτων, όταν πολυκαιρίσουν, διαφθείρουν την πνευματική γνώση, το έχομε πει στα κεφάλαια περί προσευχής.

23. Από τους δαίμονες που αντιστέκονται στην πρακτική άσκηση των αρετών, τρεις είναι αρχηγοί, τους οποίους ακολουθεί η στρατιά των αλλοφύλων, δηλ. των δαιμόνων. και αυτοί οι τρεις, πρώτοι κάνουν πόλεμο και με ακάθαρτους λογισμούς διεγείρουν την ψυχή στην κακία. Αυτοί είναι οι δαίμονες της γαστριμαργίας, της φιλαργυρίας και της φιλοδοξίας. Αν λοιπόν επιθυμείς καθαρή προσευχή, κράτησε το θυμό. Και αν αγαπάς τη σωφροσύνη, κράτησε την κοιλιά σου και μην της δώσεις ψωμί μέχρι τον τέλειο χορτασμό και βασάνιζέ την με την δίψα. Αγρύπνα στην προσευχή και διώξε μακριά σου τη μνησικακία. Λόγια του Αγίου Πνεύματος να μη λείπουν από το στόμα σου, και κτύπα τις πόρτες των Γραφών με τα χέρια των αρετών. Τότε θα ανατείλει η απάθεια της καρδιάς και θα δεις το νου σου στην προσευχή σου σαν αστέρι, δηλαδή γεμάτον από θείο φως.

_____________________________

Παραπομπές.

 

1. Παροιμ. 10, 4.
2. Ματθ. 4, 1-10.
3. Ματθ. 6, 1-18.
4. Κολ. 3, 10-11.
5. Ψαλμ. 36, 8.
6. Εκκλ. 11, 10.
7. Α΄ Τιμ. 2, 8.
8. Δευτ. 32, 33.
9. Ματθ. 6, 25,31,32.
10. Ματθ. 10, 29.
11. Ιω. 5, 13.
12. Α΄ Πέτρ. 5, 7.
13. Β΄ Κορ. 11, 27.
14. Β΄ Τιμ. 4, 8.
15. Α΄ Κορ. 9, 24.
16. Φιλιπ. 3, 14.
17. Εφ. 6, 12.
18. Ματθ. 6, 21.
19. Εξ. 24, 22-39.
20. Δαν. 5, 23.
21. Λουκ. 24, 32.
22. Ψαλμ. 138, 22.
23. Ματθ. 24, 22.
24. Ματθ. 25, 36.
25. Παροιμ. 17, 26.
26. Ιώβ 30, 24.
27. Β΄ Κορ. 2, 7.
28. Ματθ. 3, 8.
29. Γεν. 12, 1.
30. Ψαλμ. 24, 9.
31. Αριθ. 12, 3.
32. Ψαλμ. 131, 1.
33. Ματθ. 11, 29.
34. Ματθ. 12, 45.
35. Παροιμ. 5, 9.
36. Ψαλμ. 4, 5.
37. Εβρ. 10, 16.
38. Ψαλμ. 22, 2.
39. Α΄ Κορ. 9, 7.
40. Α΄ Βασ. 17, 35.
41. Γεν. 31, 39.
42. Γεν. 3.
43. Β΄ Τιμ. 2, 11.
44. Εξ. 24, 10.
45. Ψαλμ. 81, 6.
46. Ψαλμ. 31, 9.
47. Ιεζ. 18, 9.
48. Ψαλμ. 146, 9.
49. Ιώβ 39, 30.
50. Ψαλμ. 36, 15.
51. Ησ. 14, 12.
52. Ιώβ 41, 23.
53. Α΄ Βασ. 17.
54. Ι. Ναυή 3.
55. Α΄ Τιμ. 6, 7-8.
56. Α΄ Τιμ. 6, 10.
57. Λουκ. 14, 18.
58. Ματθ. 22, 13.

 

_______________________________________________________

πηγή: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, α΄τόμος, σελ. 73-86).

Πηγή: paterikakeimena.blogspot.gr