Κ.ΦΑΡΣΑΛΙΝΟΣ:"ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ TON ... || 29/10/21

ΦΑΡΣΑΛΙΝΟΣ ΓΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ:"ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ!!" || 29/10/2021

ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΘΑΝΑΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

Η βάπτιση και ο γάμος στη Γαλλική Επανάσταση.

 

Ο βουλευτής και κομισάριος Ζαν-Μπατίστ Καριέ, ήταν ο άνθρωπος που είχε διατάξει τις περισσότερες σφαγές και εκτελέσεις στην πόλη της Νάντης και τη γύρω περιοχή. Δική του υπήρξε η περιβόητη φράση, «θα προτιμήσουμε να κάνουμε τη Γαλλία ένα νεκροταφείο από το να μην την αναγεννήσουμε με τον δικό μας τρόπο».

Μία από τις προσφιλείς πρακτικές του βουλευτή Καριέ ήταν να διασκεδάζει κατα κρεουργώντας παιδάκια των βασιλικών, τα οποία αποκαλούσε «κουταβάκια» και «μικρές οχιές».

Ενθουσιαζόταν τόσο πολύ στο θέαμα, λένε οι μαρτυρίες, που έφτανε να κυλιέται κάτω, ουρλιάζοντας από χαρά.

Στην Νάντη, η μαζικότερη θανάτωση του «ασυμμόρφωτου» λαού οργανώθηκε μέσω της μεθόδου των τρομακτικών ομαδικών πνιγμών στον Λίγηρα. Μαζικοί πνιγμοί βέβαια δεν έγιναν μόνο από τον Καριέ, στη Νάντη, αλλά και στην πόλη της Λυών.

Οι σαδιστικές επινοήσεις των Ιακωβίνων είχαν πάντα ως στόχο όχι μόνο τον θάνατο αλλά και την καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ο Καριέ έδενε έναν άντρα κι ένα κορίτσι, γυμνούς, πλάτη με πλάτη, κι αφού τους άφηνε για μια ώρα μπροστά στον αφιονισμένο από τις Ιακωβινικές «αρετές» όχλο, που τους χλεύαζε και τους απειλούσε, τους πέταγε στον Λίγηρα, χτυπημένους με μια σπαθιά στο κεφάλι.

Καθώς ο κυνισμός των Ιακωβίνων συναγωνιζόταν τον σαδισμό τους, ο Καριέ είχε βαφτίσει την επινόηση του ρεπουμπλικανικό γάμο! Τους πνιγμούς που μαζικά εκτελούσαν τους είχε βαφτίσει ρεπουμπλικανική βάπτιση, ή κάθετους εξορισμούς, ενώ τον ποταμό Λίγηρα, όπου χιλιάδες άνθρωποι μαρτύρησαν, τον ονόμαζε εθνική μπανιέρα. Οι αναφορές στον γάμο και στη βάπτιση γινόταν βέβαια για να χλευάσουν τα χριστιανικά Μυστήρια...

Πηγή: Μνήμη Ολοκαυτώματος

Η Γενοκτονία της επαρχίας Βανδέα, (Vendee).

Οι κάτοικοι της Βανδέας αποφάσισαν να αντισταθούν στις "Δημοκρατικές Φάλαγγες" των Ιακωβίνων Επαναστατών που επέβαλλαν τον αποχριστιανισμό της Γαλλίας.

Οι Ιακωβίνοι εξοργίστηκαν και με δημοκρατικές διαδικασίες αποφάσισαν να εξαφανίσουν την Βανδέα και το λαό της, χαρακτηρίζοντάς τον ως ακάθαρτη ράτσα! (Δηλ. βρώμικη φυλή)

Και τι εννοούμε "δημοκρατικές διαδικασίες"; Αποφάσισαν μέσω της Εθνοσυνέλευσης που έλεγχαν πλήρως μέσω της "Τρομοκρατίας" να ψηφίσουν την Γενοκτονία των κατοίκων της Βανδέας. (Τρομοκρατία ονομάστηκε διότι όποιος εθεωρείτο εχθρός της γαλλικής επαναναστάσεως, καταδικάζετο σε αποκεφαλισμό στην γνωστή γκιλοτίνα. Χιλιάδες αποκεφαλίστησαν, αναμέσον αυτών και πολλοί επαναστάτες ιακωβίνοι! Ο οποιοσδήποτε ήταν υποψήφιος να αποκεφαλιστεί αν ο γείτονας ή όποιος άλλος τον κατέδιδε ως εχθρό της επαναναστάσεως).

 

Οι Ιακωβίνοι κατάφεραν να εξολοθρεύσουν το ένα τρίτο περίπου απ' τους 800.000 κατοίκους της μεγάλης αυτής επαρχίας!

 

Μετά την καθοριστική μάχη της Σαβεναί, ο στρατηγός Westermann υπέβαλε στην Εθνοσυνέλευση μια έκθεση η οποία αποτελεί μια από τις πιο ανατριχιαστικές «απολογίες» Γενοκτονίας στην Ιστορία.

Εγραφε εκεί:

«Δεν υπάρχει πλέον Βανδέα. Πέθανε κάτω από το ελεύθερο σπαθί μας μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά της. Δεν υπάρχει πλέον Βανδέα, ρεπουμπλικάνοι πολίτες, μόλις την έθαψα στους βάλτους και στα δάση της Σαβεναί, συμφωνά με τις διαταγές που μου δώσατε [...] Συνέθλιψα τα παιδιά κάτω από τις οπλές των αλόγων, έσφαξα τις γυναίκες, που, τουλάχιστον αυτές, δεν θα γεννήσουν ξανά συμμορίτες [...] εξολόθρευσα τα πάντα»!

Πράγματι, ωστόσο, όπως φρόντιζε να το υπενθυμίζει ο Westermann, βρισκόταν σε απόλυτη αρμονία με τις διαταγές που είχε.

Ο συντάκτης του Διατάγματος της 1ης Αυγούστου 1793, που ήταν η απαρχή της Γενοκτονίας, ο διαβόητος Μπαρέρ, το είχε παρουσιάσει στην Εθνοσυνέλευση με τα εξής λόγια, που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας:

«Η Επιτροπή, σύμφωνα με την άδεια σας, ετοίμασε τα μέτρα για την εξόντωση αυτής της απειθάρχητης ράτσας [...]»

Σήμερα στις δυτικές δημοκρατίες όποιες απόψεις δεν θεωρούνται απ' τις κυβερνήσεις "ορθές" ψηφίζουν νόμους και τις απαγορεύουν δημοκρατικά πάντα μέσα απ' τα κοινοβούλια. Μπορεί να μην υπάρχει πλέον η γκιλοτίνα, αλλά υπάρχουν οι πολιτικοί κρατούμενοι, υπάρχει η μαζική δυσφήμιση απ' τα ΜΜΕ, υπάρχουν τα διάφορα προοδευτικά "τάγματα εφόδου" που τσακίζουν όποιον αμφισβητεί το "πολίτευμα" και υπάρχει το χειρότερο απ' όλα τα δημοκρατικά μέσα καταστολής: η απομόνωση! oικονομική, κοινωνική κλπ. Σε ωθούν στην απομόνωση. Στην ανεργία. Δημοκρατικά!

Άρα ανέκαθεν στις Δημοκρατίες, απ' τη Γαλλική Επανάσταση και μετά, ποινικοποιούνταν με διάφορους τρόπους εξόντωσης η αντίθετη άποψη που αμφισβητούσε την κυρίαρχη ιδεολογία!

Ιακωβινικός μισανθρωπισμός! Έτσι θέλει η Δημοκρατία να ψήσει το ψωμί της! Με ανθρώπους για καύσιμη ύλη!

Η φρίκη των σαδιστικών τους εγκλημάτων υπήρξε ασύλληπτη:

Έγκυες γυναίκες οδηγούνταν σε πρέσες (!) οινοποιείων όπου συνθλίβονταν για να βγάλουν τους «μικρούς συμμορίτες» (από μέσα τους, δηλ. τα έμβρυά τους). Άλλες, αφού βιάζονταν, κρεμάζονταν ανάποδα και κόβονταν στα δύο ως τον λαιμό, άλλες ριχνόταν από τα παράθυρο πάνω σε κάθετα στημένες ξιφολόγχες, ή γινόταν «ανθρώπινα πυροτεχνήματα», αφού έχωναν μέσα τους φυσίγγια, τα οποία και άναβαν.

Οι Ρεπουμπλικάνοι εκτελούσαν επίσης συστηματικά και όλους τους αιχμαλώτους από τα πεδία των μαχών -κατά κανόνα με τις πιο σαδιστικές μεθόδους- κι αυτό παρά το γεγονός ότι οι Βανδεανοί, από την πλευρά τους, συστηματικά απελευθέρωναν τους σφαγείς των οικογενειών τους.

Είναι τρομερή η μαρτυρία, τον Ιανουάριο του 1794, του αξιωματικού της Αστυνομίας Gannet, ο οποίος συνέταξε μια έκθεση προς τους ανωτέρους του, διαμαρτυρόμενος επειδή το δεξί χέρι του Turreau, ο αντιστράτηγος Francois-Pierre Amey, δεν μπορούσε να σταματήσει να εγκληματεί, ακόμα και όταν είχε «τελειώσει» με της γυναίκες και τα παιδιά των αντιπάλων τους. Είχε γράψει τότε ο Gannet:

«Ο Amey ανάβει φούρνους και όταν πυρώσουν πετάει μέσα γυναίκες και παιδιά. Του υποβάλαμε διαμαρτυρίες μας απάντησε ότι έτσι θέλει η Δημοκρατία να ψήνει το ψωμί της. Αρχικά είχαν καταδικαστεί σε αυτού του είδους τη θανάτωση οι γυναίκες των συμμοριτών, και τότε δεν είπαμε τίποτα- όμως σήμερα οι κραυγές αυτών των δύστυχων έχουν τόσο πολύ διασκεδάσει τους στρατιώτες και τον Tureau, που θέλησαν να συνεχίσουν με αυτήν την ικανοποίηση. Καθώς έλειψαν τα θηλυκά (sic) των βασιλικών, στρέφονται στις γυναίκες των αληθινών πατριωτών. Ήδη, είκοσιτρεις υπέστησαν αυτό το φοβερό μαρτύριο [...]».

Ανέφερε μάλιστα στο τέλος της επιστολής και τα ονόματα από χήρες δικών τους ανθρώπων που είχαν αυτήν την τύχη, για να ικανοποιήσουν την έξη που εν τώ μεταξύ είχαν αποκτήσει ο Turreau και οι στρατιώτες του.

Την έκθεση του Gannet επιβεβαιώνει και σωζόμενη επιστολή των κομισάριων Morel και Carpenty, στις 24 Μαρτίου 1794, όπου γράφουν ότι, «ο Amey ρίχνει σε φούρνους γυναίκες και παιδιά, στο Montournais, στις Epesses και σε πολλά (!) άλλα μέρη...»

 

Πηγή: Μνήμη ολοκαυτώματος

 

(Εγκόλπιον: Συμμορίτες ονόμαζαν οι Γάλλοι επαναστάτες όσους αντιστέκοντο στην επανάσταση και όσα πρέσβευε. Η επαρχία Vendee, Βανδέα, δεν δέκτηκε την πίστη σε ένα ακαθόριστο θείο όν, όπως απαιτούσαν οι επαναστάτες, οι οποίοι με νόμο απαγόρευαν την χριστιανική πίστη και λατρεία. Προστάτευαν τους ιερείς τους και είχαν ως σημαία τους την καρδιά με τον Τίμιο Σταυρό που έγραφε από κάτω την έκφραση: Θεός ο Βασιλεύς.) Υπάρχουν ιστορικές αναφορές, όχι αποδεδειγμένες, πως οι Γάλλοι επαναστάτες οι οποίοι είχαν σύνθημα τους το ''Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη'', εκτός του ότι έψηναν σε φούρνους γυναικόπαιδα, είχαν προβεί και σε ανθρωποφαγία αυτών. 

 

Η γαλλική επανάσταση ήταν μία ολέθρια εμφύλια διαμάχη μεταξύ Γάλλων, την οποίαν ξεκίνησαν εκείνοι που ήθελαν την πλήρη αναδιάρθρωση της γαλλικής κοινωνίας με δέλεαρ την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη, τα οποία δεν αφήρμοσαν ούτε μεταξύ τους, αφού κατέληξαν οι επαναστάτες να αλληλοδολοφονούνται.)

ΗΠΑ: Ακόμα και ομοφυλόφιλοι ιστορικοί παραδέχονται ότι κανένας δεν «γεννιέται ομοφυλόφιλος».

Είτε πρόκειται για το "Same Love" του Macklemore (“τραγούδι που θεωρείται ύμνος των gay”) ή το "Born This Way" της Lady Γκα-γκά, η κουλτούρα του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου έχει «πειστεί» ότι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι το εγγενές από τη γέννηση ενός ανθρώπου.

Αλλά, όπως αποδεικνύεται, εκείνοι που βρίσκονται μέσα στο LGBT (ομοφυλοφιλικό) κίνημα δεν είναι οι ίδιοι τόσο πεπεισμένοι.

 

 

 

Σε ένα άρθρο του στην ‘Daily Caller’, ο εβραϊκής καταγωγής ομοφυλόφιλος συγγραφέας David Benkof παρουσιάζει έναν ικανό αριθμό ιστορικών – πολλοί εκ των οποίων ανήκουν επίσης στην LGBT κοινότητα - οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός της ομοφυλοφιλίας δεν υπήρχε μέχρι περίπου πριν από 150 χρόνια.

Ενώ οι σχέσεις ατόμων του ίδιου φύλου και η ομοφυλοφιλική συμπεριφορά έχει συμβεί κατά καιρούς σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, LGBT επιστημονικές μελέτες δείχνουν μηδέν στοιχεία οποιουδήποτε πολιτισμού με άτομα που δηλώνουν «ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό» σε οποιοδήποτε σημείο της ιστορίας.

Ένα βουνό επιστημονικής έρευνας συνεχίζει επίσης να αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει κάποιο «ομοφυλοφιλικό γονίδιο» που να αντιπροσωπεύει τον σεξουαλικό προσανατολισμό κάποιου ατόμου από τη γέννησή του.

Η βάση των ισχυρισμών αυτών είναι ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός, ως μέρος της ταυτότητας ενός ατόμου, είναι εντελώς μια σύγχρονη εφεύρεση. Ακόμη και στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, όπου είναι γνωστό ότι υπήρχε η ομοφυλοφιλική συμπεριφορά, η συλλογιστική λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει ότι ακόμη και μια μειοψηφία ατόμων αναγνωρίσθηκαν ως «ομοφυλόφιλοι» ή “gay” με οποιονδήποτε τρόπο. Αντίθετα, η ομοφυλοφιλία θεωρείτο συμπλήρωμα σε κανονικές ετεροφυλόφιλες σχέσεις σε κάποια άτομα.

ΚΟ: Όσον αφορά τα τις διαδεδομένες απόψεις έως και μυθεύματα περί ομοφυλοφιλίας και αρχαίων Έλληνων αναλυτικό είναι το βιβλίο του Α. Γεωργιάδη "Ομοφυλοφυλία στην Αρχαία Ελλάδα. Ο Μύθος Καταρρέει".

Το σκεπτικό αυτών των ιστορικών αποκαλύπτει επίσης ότι δεν υπήρχε κανένας «ετεροφυλόφιλος προσανατολισμός» στους πολιτισμούς του παρελθόντος. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε κανείς να ελκύεται από το αντίθετο φύλο (!), αλλά ότι η ιδέα της ετεροφυλοφιλίας ως ένα αναγνωριστικό δεν μπορούσε να υπάρξει σε έναν κόσμο που ούτε η ομοφυλοφιλία (ως ταυτότητα) υπήρχε. (Τα ψάρια δεν ξέρουν ότι είναι βρεγμένα).

Λέει συγκεκριμένα ο Benkof : «Δεν υπήρχαν ούτε οι “straight”. Μόνο η κοινωνία μας πιστεύει ότι οι άνθρωποι είναι προσανατολισμένοι σε μία μόνο κατεύθυνση, όπως εξηγεί στο βιβλίο του “Η εφεύρεση της ετεροφυλοφιλίας” (“The Invention of Heterosexuality”) ο πρωτοπόρος της ‘gay ιστορίας’ JonathanNed Katz (φωτο), που έχει διδάξει στο Yale, και είναι ο εμπνευστής και διευθυντής του ‘OutHistory.org’, ενός site αφιερωμένο στην “ιστορία των λεσβιών, γκέι, αμφισεξουαλικών, τρανσεξουαλικών, queer, (LGBTQ) και ετεροφυλόφιλων”».

Και: «Για παράδειγμα, ο ιστορικός Δρ Martin Duberman, ιδρυτής του ‘Center for Lesbian and Gay Studies’, δήλωσε: “καμία καλή επιστημονική εργασία δεν αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι γεννιούνται gay ή straight”. Και ο πολιτιστικός ανθρωπολόγος Δρ Esther Newton (University of Michigan) ονόμασε μια μελέτη που συνέδεε τον γενετήσιο προσανατολισμό με τα βιολογικά χαρακτηριστικά “γελοία”: “Κάθε ανθρωπολόγος ο οποίος εξέτασε διαπολιτισμικά (ξέρει) ότι είναι αδύνατο να είναι αυτό αλήθεια, γιατί η σεξουαλικότητα είναι δομημένη σε τόσο διαφορετικούς τρόπους σε τόσους διαφορετικούς πολιτισμούς».

Με άλλα λόγια, ο "σεξουαλικός προσανατολισμός" δεν είναι ένα βασικό αναγνωριστικό όπως η φυλή ή το φύλο, όπως θέλουν να μας περάσουν. Είναι πλήρως ένα κοινωνικό κατασκεύασμα. Και όμως σήμερα όποιος δεν δέχεται ότι δεν γεννιέται κάποιος “gay” κατηγορείται ότι έχει «μίσος» και στιγματίζεται ως «ομοφοβικός».

Πάντως ο Benkof υποστηρίζει στο τέλος, ότι ο σκοπός του LGBT κινήματος μπορεί να επιβιώσει παρά αυτές τις διαπιστώσεις...

Πηγή: redskywarning.blogspot.com/2014/04/blog-post_16.html

Της είπαν να βγάλει τον σταυρό της... Για να μην ξεχάσουμε πώς φτάσαμε στο σήμερα.

Δευτέρα, 12 Απριλίου 2010

 

 

 

Στη διάρκεια της Μεγ. Εβδομάδας πραγματοποιήθηκε ένα Εργατικό Δικαστήριο (Employment Tribunal) στην Αγγλία.

Η νοσοκόμα Shirley Chaplin αντιμετώπισε στο δικαστήριο αυτό τους εργοδότες της, γιατί πριν από λίγο καιρό της ζήτησαν να βγάλει τον επιστήθιο σταυρό που φορούσε κι εκείνη αρνήθηκε.

Το νοσοκομείο στο Έξετερ, όπου εργαζόταν η εν λόγω νοσοκόμα την υποχρέωσε να πάψει να εργάζεται στους θαλάμους των ασθενών, γιατί φορώντας τον σταυρό παραβίαζε τους κανονισμούς υγείας και ασφάλειας του νοσοκομείου.

Την μετέθεσαν δε σε γραφειοκρατική εργασία.

Εκείνη θεώρησε πως η συμπεριφορά αυτή των εργοδοτών της ήταν στην ουσία απαράδεκτη και επιθετική ενάντια στην χριστιανική της ταυτότητα. Έτσι, κατήγγειλε το Εθνικό Σύστημα Υγείας και προχώρησε σε ένδικα μέσα.

 

Η νοσοκόμα είχε τον σταυρό αυτό στο λαιμό της από την ημέρα του χρίσματός της και τον φορούσε στην εργασία της για 31 ολόκληρα χρόνια, μέχρι που πριν λίγο καιρό της ζητήθηκε να τον βγάλει.

Η ίδια ερμήνευσε την εντολή του νοσοκομείου ως επίθεση ενάντια στην χριστιανική της πίστη. Αντέδρασε μάλιστα αναφέροντάς πως δύο μουσουλμάνες ιατροί που εργάζονταν στο ίδιο νοσοκομείο φορούσαν μαντήλες στο κεφάλι χωρίς να ενοχλείται το νοσοκομειακό κατεστημένο.

 

Όταν ξεκίνησε η δίκη οι δικαστές ζήτησαν από την κατηγορουμένη «να προσκομίσει αποδείξεις ότι οι χριστιανοί φορούν επιστήθιο σταυρό, ο οποίος είναι ορατός από τους άλλους ανθρώπους»!!!

Όταν το διάβασα στις καθημερινές εφημερίδες της Αγγλίας αναρωτήθηκα από ποιό πλανήτη άραγε να ήλθαν οι δικαστές αυτοί στην Αγγλία, για να εκδικάσουν την υπόθεση αυτή.

 

Τελικά το δικαστήριο έβγαλε προχθές την απόφασή του, σύμφωνα με την οποία το νοσοκομείο έκανε καλά που απαίτησε από τη νοσοκόμα να μην φορά το σταυρό στο λαιμό της. Σύμφωνα με τη νομική ορολογία η νοσοκόμα «έχασε την υπόθεση της θρησκευτικής διάκρισης».

Το δικαστήριο αποφάσισε επίσης πως το να φορά κανείς το σταυρό του δεν είναι απαίτηση της χριστιανικής πίστης (wearing the inch-long symbol was not a “mandatory requirement” of Shirley Chaplin’s faith).

 

Ο Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος του Κάντερμπουρυ μίλησε για το θέμα αυτό στο Πασχαλινό του κήρυγμα, και χαρακτήρισε την στάση των εργοδοτών της νοσοκόμας ως «ξυλοκέφαλη γραφειοκρατική ανοησία».

Η ίδια η κα. Chaplin, χρησιμοποιώντας μάλιστα και επίκαιρη ορολογία, ανέφερε χαρακτηριστικά πως αισθάνεται ότι «σταυρώθηκε από το σύστημα», πως «οι χριστιανοί θα φοβούνται από δω και πέρα να αναφέρονται στον εργασιακό τους χώρο σε θέματα της πίστης τους» και πως το αποτέλεσμα της δίκης σημαίνει μια «πολύ κακή ημέρα για τον Χριστιανισμό».

Πηγή: redskywarning.blogspot.com/2010/04/blog-post_12.html

Β.Πούτιν: «Αυτό που συμβαίνει στη Δύση είναι παλαβό - Είναι ρατσισμός αλλά από την αντίθετη πλευρά»

Οι Χριστιανοί εδίωξαν τους Έλληνες; 10o.

-Για το έτος 542 μ.Χ. γράφεται: «542 Ο Γιουτπράδα-Ιουστινιανός αναθέτει καθήκοντα αυτοκρατορικού προσηλυτιστού (“επισκόπου τιτουλαρίου”) στον Ιωάννη Ασιακό. Επί 35 ολόκληρα χρόνια ο τελευταίος εφαρμόζει μαζικούς και βιαίους εκχριστιανισμούς των εθνικών της Φρυγίας, Καρίας και Λυδίας και κτίζει 99 εκκλησίες και 12 μοναστήρια πάνω στα συντρίμμια των εθνικών Ιερών».

Για το όνομα «Γιουτπράδα» μιλάμε στην παράγραφο περί Ακαδημίας των Αθηνών. Πηγή για την ιστορία είναι ο ίδιος ο Ιωάννης Ασιακός που έγραψε την «Ιστορία της Εκκλησίας».

1) Όντως αυτές οι τακτικές δε συμβαδίζουν με τη Χριστιανική πίστη και είναι απάνθρωπες με τα σημερινά δεδομένα.

2) Συμβαίνουν όμως γύρω στα 542-577 (αν όντως ήταν επί 35 χρόνια), δηλαδή για πρώτη φορά σε 2,5 αιώνες από την απαρχή της παροχής βοήθειας των Αυτοκρατόρων προς τον Χριστιανισμό. Και δεν υπάρχει άλλη περίπτωση αναγκαστικού εκχριστιανισμού τέτοιου είδους. Είναι ένα μεμονωμένο γεγονός.

3) Ένα μεμονωμένο γεγονός που αφορά τη βάφτιση, όλων κι όλων, 70 χιλιάδων εθνικών σε 35 χρόνια. Δηλαδή, σε σύνολο 7-8 εκατομμυρίων της Μικράς Ασίας, μόνο 70 χιλιάδες, μόνο το 1% του μικρασιατικού πληθυσμού δεν είχε εκχριστιανιστεί. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα μέτρα αυτά του Ιουστινιανού ήταν ουσιαστικώς περιττά, γιατί χωρίς βία, πολύ πριν τον Ιουστινιανό, είχε εκχριστιανιστεί το 99%. Επίσης φανερώνεται η προσπάθεια μεγαλοποίησης των χρονικά επόμενων «διωγμών» και γενικότερα των διωγμών αυτού του τύπου, διότι:

4) ο Ιω. Ασιακός δεν ενδιαφερόταν να σφάξει τους εθνικούς, αλλά να τους εκχριστιανίσει.

5) Οι πηγές είναι κατά κύριο λόγο του ίδιου του προσηλυτιστή. Δεν υπάρχει λόγος να μην πιστέψουμε, ότι ο Ιωάννης Ασιακός στην πραγματικότητα αυτοπαινεύεται φουσκώνοντας τους αριθμούς. Τόσοι και τόσοι το έκαναν, γράφοντας για άλλους. Γιατί να μη το κάνει κι ο ίδιος γράφοντας για τον εαυτό του;

6) Ο ίδιος λέει ότι έκτισε 99 εκκλησίες και 12 μοναστήρια σε 35 χρόνια. Αν ισχύει αυτό, τότε έκτιζε 3 περίπου εκκλησίες (ή γκρέμιζε 3 ναούς) το χρόνο σε μια έκταση τριπλάσια ή τετραπλάσια της σημερινής Ελλάδας. Δεν είναι και τίποτε σπουδαίο αυτό. Περισσότερες εκκλησίες χτίζονται σήμερα στην Ελλάδα, παρά επί του «διωγμού» του Ιωάννη Ασιακού!

7) Όσο για το γκρέμισμα διάφορων αρχαίων ναών, εφόσον οι παγανιστές ήταν ελάχιστοι στην Μ. Ασία (στο σύνολο των 7-8 εκατομμυρίων Χριστιανών της Μικράς Ασίας), οι (περισσότεροι τουλάχιστον) εθνικοί ναοί ήταν ουσιαστικώς εγκαταλελλειμένοι. Δεν ήταν λοιπόν τόσο τρομερή πράξη το γκρέμισμα άδειων και αχρησιμοποίητων ναών.

8) Ο Ιω. Ασιακός ήταν Μονοφυσίτης και όχι Ορθόδοξος.

-Για το έτος 590 μ.Χ. γράφεται «590 Στον παπικό θρόνο ανεβαίνει ο Πάπας Γρηγόριος ο λεγόμενος “Μέγας” (590- 604), που θα κάψει σε λίγο την Βιβλιοθήκη του Παλατίνου Απόλλωνος “για να μη στερήσει τους πιστούς η θύραθεν σοφία της από την Βασιλεία των Ουρανών».

Η πρώτη αναφορά ότι ο Πάπας Γρηγόριος ο Μέγας έκαψε την βιβλιοθήκη του Παλατίνου είναι από τον Ιωάννη του Salisbury (Αγγλία) τον 13ο αιώνα. Αυτός γράφει στο έργο του Policraticus ότι: 

«Επίσης, αυτός ο άνδρας, ο Γρηγόριος, που ενέπνευσε όλη την εκκλησία, όχι μόνο διέταξε τα μαγικά έργα να πεταχτούν έξω από το παλάτι του, αλλά, όπως οι πρόγονοί μας λεν, έκαψε απαγορευμένα γραπτά ο,τιδήποτε περιεχόταν στο ναό του Απόλλωνα στο Παλατίνο, έργα που περιείχαν διδασκαλίες οι οποίες φαίνεται να αποκάλυπταν στους ανθρώπους το νου του ουρανού και υπερφυσικές προφητείες»

Από τον 13ο ώς τον 7ο αιώνα μεσολαβούν 600 χρόνια. Εάν πρόκειται να πιστέψουμε κάτι που πρωτοειπώθηκε 600 χρόνια μετά από το γεγονός αυτό, γιατί να μην πιστέψουμε επίσης και τον άραβα του 12ου αιώνα που αναφέρει ότι οι Άραβες έκαψαν τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας; Όμως όλα αυτά είναι φήμες, διότι ο Αύγουστος, κατά τον Σουητώνιο έκαψε 2000 προφητικά βιβλία και άφησε μόνο τα συβιλλικά βιβλία, τα οποία κλείδωσε στο ναό του Απόλλωνα στο Παλατίνο, για να μη τα συμβουλεύεται κανείς εκτός από εκείνους που ήταν έμπιστοι να δώσουν επίσημη επεξήγηση. Επίσης, ο Ρουτίλιος Ναματιανός στο έργο του Περί της επανόδου μου, 2, 52, αναφέρει ότι ο Στιλίχων, στα τέλη του 4ου αι «έκαψε τις προφητείες που είχαν ειπωθεί από τη Σύβιλλα». Επομένως, ό,τι «μαγικό» και «προφητικό» υπήρχε στη βιβλιοθήκη του Παλατίνο είχε καεί αιώνες πριν. Όσο για την υποτιθέμενη αιτιολόγηση του φημολογούμενου εμπρησμού από τον Γρηγόριο, την «για να μη στερήσει τους πιστούς η θύραθεν σοφία της από τη βασιλεία των Ουρανών», αυτή είναι ακόμη ένα νεοπαγανιστικό κατασκεύασμα.

-Και τώρα ακολουθεί η κριτική των Ν/Π για τα όσα ισχυρίζονται σχετικά με τη Σκυθόπολη.

Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι: «359. Στη Σκυθόπολη της Συρίας στήνονται τα πρώτα "στρατόπεδα θανάτου", οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως των εθνικών.» και «Στη Σκυθόπολη της Συρίας, τόπο που, όπως είδαμε, πρωτοκαθιέρωσε το 359 ως κέντρο βασανισμών κι εκτελέσεων "ειδωλολατρών" ο Κωνστάντιος, οργανώνεται τώρα [σημ.: για τα έτη 385-388] ειδικό "στρατόπεδο θανάτου" μπροστά στο οποίο φαίνονται ασήμαντα τα ναζιστικά αντίστοιχα του αιώνος μας. Να πώς ο Αμμιανός Μαρκελλίνος (ΙΘ, 12) περιγράφει αυτό το Ελληνικό Ολοκαύτωμα (...) "Και από τα πιό απομακρυσμένα σημεία της Αυτοκρατορίας σέρνονταν δεμένοι με αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξεως. Και από αυτούς πολλοί πέθαιναν στη διαδρομή ή στις ανά τόπους φυλακές. Και όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν στη Σκυθόπολη, μία απόκεντρη πόλη της Παλαιστίνης, όπου είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων" γράφει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος» (Βλάση Ρασσιά, Υπέρ Της Των Ελλήνων Νόσου, β' έκδοση, εκδ. Ανοιχτή πόλη, 2000, τ. 3, σ. 37).

Όπως έχουμε πει, οι Νεοπαγανιστές δεν λένε την αλήθεια, όταν παραθέτουν κείμενο του Αμμιανού Μαρκελλίνου για τα έτη 385-388, διότι, όπως αποδείξαμε παραπάνω, ο Αμμιανός Μαρκελλίνος δεν έγραψε για τα έτη 385-388. Επιπλέον, ο υπεύθυνος για τις δίκες που διεξάγονταν στη Σκυθόπολη, ο Παύλος, που –όπως θα δούμε – είχε διορισθεί από τον Κωνστάντιο Β’, θανατώθηκε δια της πυράς από τον Ιουλιανό, αμέσως μόλις αυτός ανέλαβε την εξουσία, το 361 (Ammianus Marcellinus, XXII, 3, 11). Συνεπώς, αυτός είναι ένας δεύτερος λόγος που συνηγορεί ότι οι δίκες στη Σκυθόπολη σταμάτησαν οριστικά το 361, και αποτελεί φαντασία η εικασία ότι γίνονταν το 385-388. Επίσης οι Νεοπαγανιστές δεν λένε την αλήθεια, διότι ο Αμμιανός Μαρκελλίνος δεν γράφει πουθενά στην ιστορία του ότι «στη Σκυθόπολη είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων», όπως φαίνεται στο παραποιημένο παραπάνω απόσπασμα του Α.Μ. Παραθέτουμε ολόκληρο το επίμαχο κείμενο του Rerum Gestarum του Αμμιανού Μαρκελλίνου (XIX, 12, 3-15 και 17), και το σχολιάζουμε λεπτομερώς αμέσως μετά.

3. Επιπλέον, ένα μικρό και ασήμαντο γεγονός τού έδωσε την ευκαιρία να επεκτείνει τις έρευνές του κατά τρόπο ανεξέλεγκτο. Υπάρχει μια πόλη ονόματι Άβυδος, στο πιο απόμακρο μέρος της Θηβαίδας˙ εκεί το μαντείο ενός θεού που στα μέρη εκείνα τον λένε Besa αποκάλυπτε το μέλλον και ήταν συνήθειο να τιμάται στις αρχαίες τελετές των παρακείμενων περιοχών.

4. Και, μια που, μερικοί αυτοπροσώπως, ενώ ένα μέρος μέσω άλλων, στέλνοντας μια γραπτή λίστα με τις επιθυμίες τους, ρωτούσαν για τη θέληση των θεοτήτων, έχοντας αναφέρει ρητά τις επιθυμίες τους, τα έγγραφα αυτά που περιείχαν τις αιτήσεις τους και τις λίστες με τις επιθυμίες τους παρέμεναν, καμμιά φορά, στον ναό του μαντείου, ακόμη κι όταν οι απαντήσεις του θεού είχαν δοθεί.

5. Μερικές από αυτές τις γραπτές λίστες με επιθυμίες στάλθηκαν, με κακό σκοπό, στον αυτοκράτορα, ο οποίος, παρόλο που κώφευε σε άλλα πολύ σοβαρά ζητήματα, στο σημείο αυτό ήταν «μαλακότερος από λοβό αυτιού», όπως λέει η παροιμία, και όντας ύποπτος και στενόμυαλος, άρχισε να μαίνεται. Αμέσως φώναξε τον Παύλο να έρθει στην Ανατολή, δίνοντάς του, σα να ήταν ηγέτης διάσημος για την εμπειρία του, την εξουσία να διεξάγει δίκες σύμφωνα με το κέφι του.

6. Άδεια τέτοια δόθηκε επίσης στον Μόδεστο (εκείνη την εποχή κόμη στην Ανατολή), άνθρωπο που ήταν κατάλληλος για τέτοια ζητήματα. Διότι ο Ερμογένης του Πόντου, πραιτοριανός έπαρχος εκείνη την εποχή, απορρίφθηκε ως πολύ ήπιος στον χαρακτήρα.

7. Εφυγε, όπως διετάχθη, ο Παύλος, με βιασύνη και όντας γεμάτος από θανατηφόρα μανία, και δεδομένου ότι η συκοφαντία ήταν ανεξέλεγκτη, άνθρωποι, ευγενείς καθώς και άσημοι, μεταφέρθηκαν από σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο. Και μερικοί εξ αυτών σύρθηκαν υπό το βάρος των αλυσίδων˙ άλλοι αδυνάτισαν από την αγωνία της φυλάκισης.

8. Καθώς διαλέχθηκε το θέατρο των βασανιστηρίων και του θανάτου, η Σκυθόπολη, μια πόλη της Παλαιστίνης, η οποία για δύο λόγους φάνηκε πιο κατάλληλη από οποιαδήποτε άλλη: επειδή είναι απομονωμένη και επειδή βρίσκεται στη μέση μεταξύ της Αντιόχειας και της Αλεξάνδρειας, των πόλεων εκ των οποίων προέρχονταν οι περισσότεροι άνθρωποι που κλήθηκαν να δικαστούν.

9. Από τους πρώτους, τότε, που έφεραν, ήταν ο Σιμπλίκιος, ο γιος του Φιλίππου, πρώην Έπαρχος και Ύπατος, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι (όπως ελέχθη) είχε ζητήσει να μάθει από το μαντείο, για να κερδίσει το αυτοκρατορικό αξίωμα. Και από μια σημείωση του αυτοκράτορα, που σε τέτοιες περιπτώσεις δεν συγχωρούσε κανένα λάθος λόγω της αφοσιωμένης υπηρεσίας, διετάχθη να τον βασανίσουν. Αλλά προστατευμένος από καλή τύχη, εξορίστηκε.

10. Μετά, ο Παρνάσιος (πρώην Έπαρχος της Αιγύπτου), άνθρωπος με απλό χαρακτήρα, βρέθηκε σε τέτοιο κίνδυνο που δικάστηκε για τη ζωή του, αλλά κι αυτός εξορίστηκε. Είχε, αρκετά πριν από αυτά τα συμβάντα, συχνά ακουστεί πως έλεγε, ότι όταν, προκειμένου να αποκτήσει κάποιο αξίωμα, εγκατέλειψε την Πάτρα, μια πόλη της Αχαΐας όπου είχε γεννηθεί και ζούσε, είχε ονειρευτεί πολλές σκιώδεις οπτασίες που τον συνόδευαν με τραγική ενδυμασία.

11. Αργότερα, ο Ανδρόνικος, γνωστός για τις ελευθέριες σπουδές του και τη φήμη των ποιημάτων του, σύρθηκε στο δικαστήριο. Αλλά επειδή είχε καθαρή συνείδηση, δεν ήταν καθόλου ύποπτος, και με βεβαιότητα πιστοποίησε την αθωότητά του, αφέθηκε ελεύθερος.

12. Επίσης ο Δημήτριος, ο επωνομαζόμενος Κυθράς, ένας μεγάλης ηλικίας φιλόσοφος, πράγματι, αλλά με σκληραγωγημένο σώμα και νου, κατηγορούμενος ότι προσέφερε θυσία αρκετές φορές, δεν μπόρεσε να το αρνηθεί. Ωστόσο, διακήρυξε ότι έτσι έκανε από την νεότητά του με σκοπό να εξευμενίσει τη θεότητα [το Besa], κι όχι για να αποκτήσει υψηλότερο αξίωμα. Διότι, δεν ήξερε κανέναν που είχε τέτοιες φιλοδοξίες. Γι’ αυτό, αφού βασανίστηκε πολύ καιρό, βοηθούμενος από την αμετάβλητη συνείδησή του, άφοβα απολογήθηκε το ίδιο, χωρίς να επιβεβαιωθεί η κατηγορία. Και τότε του επετράπη να επιστρέψει, χωρίς καμμιά επιπλέον βλάβη στην γενέτειρα του πόλη, την Αλεξάνδρεια.

13. Αυτούς και μερικούς άλλους η δίκαιη τύχη μαζί με την αλήθεια, τους έσωσαν από τον επικείμενο κίνδυνο. Αλλά καθώς αυτές οι κατηγορίες εκτείνονταν περισσότερο με την εμπλοκή παγίδων και δολομάτων, μερικοί πέθαναν από την παραμόρφωση των κορμιών τους, άλλοι καταδικάστηκαν σε επιπλέον τιμωρία και δημεύθηκαν οι περιουσίες τους, ενώ ο Παύλος ήταν ο παρακινητής αυτών των σκηνών σκληρότητας, παρέχοντας, σαν από κανένα μαγαζί, κάθε είδος εξαπάτησης και σκληρότητας˙ και από το νεύμα του (σχεδόν, μπορώ να πω) εξαρτόταν η ζωή όλων όσοι περπατούν τη γη.

14. Διότι, αν κάποιος φορούσε στο λαιμό φυλακτό κατά του τεταρταίου ελώδη πυρετού ή οποιασδήποτε άλλης αρρώστειας, ή αν κατηγορούνταν βάσει της μαρτυρίας των κακώς διακείμενων ότι περνούσε από έναν τάφο το απόγευμα, επειδή ήταν έμπορος στα δηλητήρια ή ότι συγκέντρωνε όλα τα φρικτά των τάφων και τις μάταιες παραισθήσεις των φαντασμάτων που περπατούν εκεί, καταδικαζόταν σε αποκεφαλισμό και έτσι χανόταν.

15. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα αντιμετωπίστηκε ακριβώς σαν να είχαν πολλοί άνθρωποι ζητήσει από το μαντείο του Κλάρου, από τις βελανιδιές της Δωδώνης και το διάσημο κάποτε μαντείο των Δελφών, το θάνατο του αυτοκράτορα. (...)

17. Το να γίνεται αυστηρή έρευνα δεν το θεωρεί λανθασμένο κανείς σωστός άνθρωπος. Διότι, δεν διαφωνούμε πως η ασφάλεια ενός νόμιμου ηγεμόνα, του προστάτη και του υπερασπιστή των καλών ανθρώπων, από τον οποίο βασίζεται η ασφάλεια των υπολοίπων, πρέπει να διασφαλίζεται από την κοινή επιμέλεια όλων μας. Και, προκειμένου αυτός να υποστηριχθεί εντονότερα, όταν υπερασπίζεται η παραβιασμένη μεγαλειότητά του, οι Κορνήλιοι νόμοι δεν απαλλάτουν κανέναν, αδιακρίτως τάξης, από ανάκριση με βασανιστήρια, ακόμη και από το χύσιμο αίματος.

 

Πηγή: ierosolymitissa.org

Οι Χριστιανοί εδίωξαν τους Έλληνες; 9o.

Για το έτος 448 μ.Χ. γράφεται: «448 Ο Θεοδόσιος διατάσσει να παραδοθούν στις φλόγες όλα τα “αντιχριστιανικά” βιβλία. Ανάμεσά τους καταστρέφονται και τα βιβλία του νεοπλατωνικού Πορφυρίου που βήμα προς βήμα ξεσκέπαζαν την αληθινή φύση του Χριστιανισμού».

Το αντίθετο συνέβη. Ο Θεοδόσιος B', όπως φαίνεται από τον Θεοδοσιανό Κώδικα, έβγαλε νόμο για την ίδρυση σχολείου στην Κων/πολη όπου η παγανιστική γραμματεία θα μελετώνταν. Πολλά από τα βιβλία του Πορφύριου υπάρχουν και σήμερα, με φθορές και απώλειες που δεν είναι ασυνήθιστες για πολλούς άλλους Χριστιανούς συγγραφείς, σύχρονους του Πορφύριου. Και βέβαια, το ''Κατά Χριστιανών'' του Πορφύριου, που υποτίθεται ότι όλα τα αντίτυπά του ακόμη και οι χριστιανικές απαντήσεις σε αυτό, διότι δεν ικανοποιούσαν τον Θεοδόσιο B' κάηκαν το 448 μ.Χ. υπάρχει ώς σήμερα και μπορεί κανείς να το διαβάσει.

Όπως και να έχει, ο Θεοδόσιος Β’ θέλησε να κάψει ένα βιβλίο που συκοφαντούσε και έβριζε τους Χριστιανούς, ενω οι Παγανιστές αυτοκράτορες (π.χ. ο Διοκλητιανός) διέταζαν να καούν οι Γραφές. Εάν ο Θεοδόσιος έπραττε κατ’ αντιστοιχία με τους Παγανιστές βασιλείς, θα έπρεπε να είχε διατάξει το κάψιμο λ.χ. του Τίμαιου ή των Χαλδαϊκών λόγων, δηλαδή των «ιερών βιβλίων» της νεοπλατωνικής θρησκείας. Μόνο τα σφόδρα αντιχριστιανικά βιβλία διέταξε να καούν, κι όχι εκείνα που ήταν ο πυρήνας των παγανιστικών δοξασιών. Αναρωτάται κανείς, γιατί διασώθηκαν τα βιβλία του Ιουλιανού ''Μισοπώγων'' και ''Κατά Γαλιλαίων''; Δεν έπρεπε να καούν, βάσει του νόμου; Αφού υποτίθεται πως όλοι αυτοί οι νόμοι εφαρμόζονταν, γιατί σήμερα μπορεί κάποιος να διαβάσει Ιουλιανό; Κανονικά θα έπρεπε να καούν. Αλλά δεν κάηκαν, γιατί δεν εφαρμόζονταν οι νόμοι.

Ας δούμε, όμως, πόσα βιβλία του αντιχριστιανού Πορφύριου καήκαν. Δίνουμε τον κατάλογο των βιβλίων του Πορφύριου, τα οποία διασώθηκαν αντεγραφόμενα από Χριστιανούς επί 16 αιώνες (δεν συνυπολογίζουμε όσα υπήρχαν κατά τη βυζαντινή εποχή, αλλά καταστράφηκαν από άλλα αίτια π.χ. βαρβαρικές εισβολές). Σε παρένθεση ο τόπος και το έτος έκδοσης, όσων από αυτά εξεδόθησαν: 1) Περί του εν Οδυσσεία των Νυμφών άνδρου (Leipzig 1886), 2) Περί αποχής εμψύχων (Leipzig 1886), 3) Εισαγωγή εις τας Αριστοτέλους Κατηγορίας (Berlin 1895), 4) Προς Μαρκέλλαν (Leipzig 1886), 5) Εις τας Αριστοτέλους Κατηγορίας κατά πεύσιν και απόκρισιν (Berlin 1895), 6) Περί Πλωτίνου βίου και της τάξεως των βιβλίων αυτού (Paris 1951), 7) Εις τινα των βιβλίων Υπομνήματα, 8) Αφορμαί προς τα νοητά (Paris 1855), 8) Φιλόσοφος ιστορία εν βιβλίοις δ’ (Lipsiae 1886), 9) Πυθαγόρου βίος (Lipsiae 1886), 10) Φιλολόγου ιστορίας βιβλία ε’, 11) Φιλόλογος ακρόασις, 12) Προς τους από τον νου χωρίζοντας το νοητόν, 13) Περί αρχών, 14) Περί ύλης, 15) Περί ψυχής προς Βόηθον ε’, 16) Περί των της ψυχής δυνάμεων, 17) Περί αισθήσεως, (Leipzig 1904), 18) Προς Γαύρον και πώς εμψυχούται τα έμβρυα, (Berlin 1895), 19) Περί ύπνου και εγρηγόρσεως, 20) Περί του εφ’ ημίν, 21) Περί του γνώθι σαυτόν, 22) Προς Νημέρτιον, 23) Περί της εκ λογίων φιλοσοφίας (Berlin 1866), 24) Περί αγαλμάτων (Hildescheim 1964), 25) Περί θείων ονομάτων, 26) Προς ανεβώ επιστολή (Berlin 1857), 27) Εις τα Ιουλιανού του Χαλδαίου, 28) Περί της Ομήρου φιλοσοφίας, 29) Περί της εξ Ομήρου ωφελείας των βασιλέων βιβλία ι’, 30) Περί Στυγός, 31) Κατά Χριστιανών λόγοι ιε’, 32) Ομηρικά ζητήματα (Leipzig 1882), 33) Περί των παραλελειμμένων τω ποιητή ονομάτων, 34) Γραμματικαί απορίαι, 35) Περί των κατά Πινδάρου του Νείλου πηγών, 36) Εις το Θουκιδίδην προοίμιον, 37) Προς Αριστείδην, 38) Εις την Μινουκιανού τέχνην, 39) Η περί των στάσεων τέχνη, 40) Συναγωγή των ρητορικών ζητημάτων, 41) Εις τα αρμονικά Πτολεμαίου υπόμνημα (Goeteborg 1932), 42) Εισαγωγή εις την αποτελεσματικήν του Πτολεμαίου (Bruessel 1933), 43) Εισαγωγή αστρονομουμένων εν βίβλοις τρισί, 44) Στοχεία, 45) «Όσα των αριθμών ήρταται», 46) Συμμίκτων ζητημάτων, 47) Περί αγνού βίου (Leipzig 1915), 48) Σχόλια εις Κρατύλον (Berlin 1821), 48) Σχόλια εις Παρμενίδην, 49) Σχόλια εις Φαίδωνα, 50) Σχόλια εις Τίμαιον (Leipzig 1904), 51) Σχόλια εις τας Κατηγορίας, 52) Introductio in categorias syllogismos, 53) Σχόλια εις Περί Ερμηνείας, 54) Σχόλια εις Φυσικά, 55) Σχόλια εις Λ’ των Μεταφυσικών, 56) Σχόλια εις Ηθικά, 57) Σχόλια εις Περί Ψυχής, 58) Περί καταφάσεως και Αποφάσεως, 59) Περί του μίαν είναι την Πλάτωνος και Αριστοτέλους αίρεσιν, 60) Περί διαστάσεως Πλάτωνος και Αριστοτέλους. Αυτά όλα, τα αντέγραφαν επί αιώνες οι Χριστιανοί. Θα μπορούσαν άνετα να τα κάψουν, «για εκδίκηση».

-Το κείμενο αναφέρει τι λέει «ο γνωστός συγγραφέας McCabe»: «Από το 500 έως το 1100 σχεδόν κανένα βιβλίο δεν παρήχθη, τουλάχιστον σημαντικό ώστε να διαβάζεται και σήμερα, σχεδόν κανένα ζωγραφικό έργο ή γλυπτό ή οικοδόμημα που να είναι σήμερα αξιοθέατο. (...) Από το 500 έως το 1100 δεν υπήρχαν πάνω από 600 τόμοι σε ολόκληρη την Ευρώπη..».

«Ο γνωστός συγγραφέας McCabe» (Ένας πρώην φραγκισκανός αμερικάνος καλόγηρος του 19ου αι. που έγινε μετά “freethinker” και έγραψε, μεταξύ άλλων, και «Ιστορία του Σατανισμού». Τέτοιου είδους, «αντικειμενικές», πηγές χρησιμοποιούν οι Νεοπαγανιστές) ξεστομίζει απαίσια ψέμματα. Στην Κωνσταντινούπολη του 1453, δηλαδή σε μια πόλη ερειπωμένη και παρακμάζουσα, υπήρχαν, σύμφωνα με τον καθολικό καρδινάλιο Ισίδωρο, περί τις εκατόν είκοσι χιλιάδες τόμοι βιβλίων˙ και φαντάζεται κανείς πόσα εκατομμύρια τόμοι θα υπήρχαν κατά τον 9ο ή τον 12ο αιώνα, όταν η Πόλη ήκμαζε, προτού οι πρόγονοι του McCabe την κάψουν στα 1204. «Κανένα οικοδόμημα» που να είναι αξιοθέατο. Ας πούμε, δηλαδή, η Αγία Σοφία. Που κανείς δε συρρέει από Αμερική κι Ευρώπη να τη θαυμάσει. «Κανένα οικοδόμημα», ας πούμε τα βυζαντινά μοναστήρια με τη θαυμαστή αρχιτεκτονική. «Κανένα βιβλίο» που να διαβάζεται ακόμη. Αν, επειδή δεν τα διαβάζουν οι Παγανιστές, συνεπάγεται ότι δεν τα διαβάζει κανείς, τότε οι Ν/Π έχουν όντως δίκιο. Κανένα βιβλίο του Μεσαίωνα δε διαβάζεται. «Κανένα γλυπτό ή έργο ζωγραφικής». Φυσικά, αφού τα κατέστρεψαν οι Τούρκοι επιδρομείς, αφού τα σοβάτισαν, αφού τα έλειωσαν οι Σταυροφόροι, τι να απομείνει;

-Για τα έτη της βασιλείας του Λέοντος Α’ και του Ζήνωνα (457-491) γράφεται ότι «εδολοφονήθη ο Εθνικός ιατρός Ιάκωβος» κι ότι «στους διωγμούς αυτούς ήλθαν αντιμέτωποι με το χριστιανικό μίσος οι τελευταίοι των "Ελλήνων" δημοσίων ανδρών. όπως ο φιλόσοφος Σεβηριανός, ο Ζώσιμος, κ.ά., ενώ αρκετοί από αυτούς –οι πλέον άτυχοι, όπως λ.χ. ο Γέσσιος έχασαν τη ζωή τους πάνω στην πυρά ή κάτω από τη σπάθα του δημίου». Νεοπαγανιστικές μυθοπλασίες και σε ’αυτήν την περίπτωση. Ο Ιάκωβος ήταν προσωπικός ιατρός του Λέοντα. Αν και Παγανιστής, δεχόταν μεγάλες τιμές από τον Λέοντα. Τόσο μεγάλος ήταν ο σεβασμός στο πρόσωπό του, ώστε είχαν στηθεί προτομές του στην Κωνσταντινούπολη, στο Ζεύξιππο (δίπλα στις προτομές των σοφών κι ένδοξων ανδρών της αρχαιότητας) και την Αθήνα. Εντελώς αβάσιμο, λοιπόν, είναι να θεωρηθεί η δολοφονία του «θρησκευτικός διωγμός». Ο Σεβηριανός είχε το αξίωμα του δικαστή. Αναμίχτηκε σε μια συνωμοσία κατά του Ζήνωνα, αλλά κατάφερε να γλιτώσει. Ο Γέσσιος, εθνικός ρήτορας, είχε λάβει κι αυτός μέρος στη συνωμοσία, και εκτελέστηκε. Ο Παγανιστής Παλλαδάς ειρωνεύεται τον Γέσσιο και γι’ αυτό το περιστατικό, γράφοντας ειδικά γι’ αυτόν πάνω από δέκα επιγράμματα. Ο Ζώσιμος έγραψε ιστορία της εποχής του, στην οποία κατασυκοφαντεί τον Χριστιανισμό και αποδίδει – όπως και οι σύγχρονοι παραληρούντες Νεοπαγανιστές – όλα τα κακά κι όλες τις συμφορές της Αυτοκρατορίας σε αυτόν. Σε ανταπόδωση, οι κακοί Χριστιανοί καλόγεροι κι άλλοι αντιγραφείς διέσωσαν το έργο του. Βλέπουμε ότι καμμία σχέση με θρησκευτικούς διωγμούς δεν έχουν τα γεγονότα. Φαίνεται ότι οι Νεοπαγανιστές θεωρούν αυτονόητο το δικαίωμα ενός Ειδωλολάτρη να συνωμοτήσει κατά του νόμιμου Αυτοκράτορα. Αν οι Χριστιανοί κατά τη διάρκεια των διωγμών του Διοκλητιανού ή του Δέκιου συνωμοτούσαν, αυτοί θα κατακρίνονταν. Δύο μέτρα και δύο σταθμά.

-Για το έτος 486 μ.Χ. γράφεται «486 Δολοφονούνται διάφοροι εθνικοί στρατιωτικοί, όπως λ.χ. ο νικητής των Βανδάλων στρατηγός Μαρκελλίνος». Η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική από τα νεοπαγανιστικά παραληρήματα. «Η δολοφονία του Μαρκελλίνου μπορεί να αποδοθεί στην ίδια την εξουσία και αυτονομία που είχε κατακτήσει, και όχι στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Ο διάδοχος και ανηψιός του Νέπως ήταν Χριστιανός, ενώ ο δολοφόνος του φαίνεται πως έκλινε προς τον παγανισμό» (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 146). Καμμία σχέση δεν είχε, λοιπόν, η θρησκεία με τη δολοφονία. Αλλά οι Νεοπαγανιστές ουδόλως ενδιαφέρονται για την ιστορική αλήθεια. Το ζήτημα είναι να συκοφαντήσουν το Χριστιανισμό με ενέργειες λίγων, τις οποίες συχνά διαστρεβλώνουν.

-Για το έτος 500 μ.Χ. γράφεται: «Η ανθρωπότητα πέφτει σε ακόμη μεγαλύτερη αποκτήνωση. Εξαφανίζονται παντελώς η αποχέτευση των οικιών, η ρωμαϊκή κεντρική θέρμανση και τα κρεβάτια».

Από τους πλέον ψευδείς ισχυρισμούς των Νεοπαγανιστών:

-η πρόοδος της μηχανικής των χριστιανών πια Ρωμαίων ήταν τόση που υπάρχουν δεκάδες γραπτές μαρτυρίες από τον 4ο ώς τον 14ο αιώνα (π.χ. Χρυσόστομος, PG 58, 522. Θεοφάνης, 172, 9 Έ 265, 3. Τζέτζη, Χιλιάδες, χιλ. 5, ιστορ. 17, στιχ. 618. Άννας Κομνηνής, Αλεξιάς, 2, 377, 16. Αρμενόπουλου, Εξάβιβλος, 2, 4, 28) για τριόροφες, τετραόροφες και πενταόροφες οικοδομές, ιδιωτικές και πολυκατοικίες. Νόμοι του 5ου αιώνα απαγόρευαν το ύψος των ιδιωτικών οικοδομών να υπερβαίνει τα 25 περίπου μέτρα.

-Είναι παμμέγιστη νεοπαγανιστική ψευτιά ο ισχυρισμός ότι έπαψε η αποχέτευση στη χριστιανική εποχή. Υπάρχουν δεκάδες νόμοι περί υδρορροών και οικιακής αποχέτευσης (Για παράδειγμα: Πανδέκτες 8, 2, 18˙ 19, 1, 37, 2. Πρόχειρος Νόμος 37, 38). Νόμοι επέβαλαν οι σωλήνες των προς απομάκρυνση αφοδευμάτων, που άρχιζαν από τις οικειακές τουαλέτες να συναντώνται με τους αντίστοιχους σωλήνες των παρακείμενων σπιτιών και ο ιδιοκτήτης να επιδιορθώνει τις όποιες βλάβες υπήρχαν στους σωλήνες μέχρι του σημείου της συναντήσεως. (Πρόχειρος Νόμος, 37,38. Επανεισαγωγή, 35, 22).

-Στην χριστιανική Ρωμανία κι όχι στη παγανιστική Ρώμη πρωτοάρχισε ο δημόσιος φωτισμός των πόλεων τις νύχτες. Την Κωνσταντινούπολη έκανε πρώτη πόλη του φωτός ο έπαρχός της Κύρος (Πασχάλιον Χρονικόν, 588, 11). Το ίδιο συνέβαινε και στην Αντιόχεια (Λιβάνιου, Προς Θεοδόσιον κατά Τισαμενού, 37), στην Καισάρεια (Ευάγριου, Εκκλ. Ιστ. PG 86, 2867) και συνεχίστηκε καθ’ όλη την «σκοτεινή εποχή αποκτήνωσης».

-Στην Κωνσταντινούπολη επί Θεοδόσιου Β’ υπήρχαν οκτώ μεγάλα δημόσια λουτρά και 153 ιδιωτικά σε οικoίες, φιλανθρωπικούς οίκους και μοναστήρια. Τα μεγαλύτερα (που είχαν ονόματα όπως Ζεύξιππος, Αχιλλεύς, Καμίνια) μπορούσαν να εξυπηρετήσουν ώς και 2.000 λουόμενους. Τα ιδιωτικά λουτρά χτίζονταν ακόμη και στη στέγη των πλουσίων σπιτιών, οπότε με σωλήνες (απόδειξη ανεπτυγμένης υδραυλικής) ανερχόταν το προς λούσιμο νερό (Ιωάννη Λυδού, Περί Αρχών, 186, 89)

-Στην Χριστιανική Ρωμανία κι όχι στον παγανιστικό κόσμο, για την ασφάλεια των πολιτών κατά τη νύχτα και την δίωξη των συμμοριών, συστάθηκε αστυνομικό σώμα υπό τον νυχτέπαρχο (Βασιλικά, 6,5,2. Μαλάλας 479,8).

-Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για... «την εξαφάνιση των κρεββατιών».

Αυτή ήταν η «εποχή αποκτήνωσης». Αυτό ήταν το επίπεδο του εκχριστιανισμένου αστικού ρωμαϊκού κόσμου.

-Οι Νεοδωδεκαθεϊστές φτάνουν στο σημείο να κατηγορούν τους Χριστιανούς ακόμη και για την αλλαγή του κλίματος και των φυσικών συνθηκών στην Ελλάδα, επειδή δήθεν οι Χριστιανοί έκοβαν τα δάση! Προφανώς (πέρα από την απόδοση παντός κακού – κατά το συνήθη τους μανιχαϊσμό στο Χριστιανισμό) δεν ξέρουν τίποτε για τις δενδροτομήσεις ολόκληρων περιοχών, ήδη από την κλασσική εποχή, της Επιδαύρου (Θουκιδίδης 2, 56, 5), της Αττικής (Θουκιδίδης 2, 55, 1) ή της Μεγαρίδας (Θουκιδίδης 1, 108, 2) ή της Αττικής κάθε έτος επί 27 έτη. Αναφέρουμε αυτά τα ελάχιστα παραδείγματα, για να δείξουμε, μέχρι πού μπορεί να οδηγήσει τους Νεοπαγανιστές το μίσος τους προς κάθε τι χριστιανικό.

-«540 Ο Πέρσης βασιλιάς Χοσρόης σαρώνει τις χριστιανικές πόλεις της Συρίας. Την μόνη πόλη που δεν καταστρέφει ή λεηλατεί είναι η Χαρράν (ελληνιστί Κάρρες), της οποίας οι κάτοικοι είχαν παραμείνει πεισματικά εθνικοί».

Παλαιόθεν φιλέλληνες οι Πέρσες! Παλαιόθεν μηδίζοντες οι Ειδωλολάτρες! Στην πραγματικότητα, οι Πέρσες ήταν πάντοτε φίλοι των εχθρών των Ρωμαίων. 

 

Πηγή: ierosolymitissa.org

Οι Χριστιανοί εδίωξαν τους Έλληνες; 8o.

-Για το έτος 392 μ.Χ. γράφεται: «392 Στην Κύπρο, ο εβραϊκής καταγωγής επίσκοπος (“Άγιος”) Επιφάνειος και ο “Άγιος” Τύχων εκχριστιανίζουν μαζικά και με την απειλή του φασγάνου και της πυράς χιλιάδες εθνικούς και καταστρέφουν όλα τα Ιερά της νήσου. Παύουν οριστικά τα κυπριακά Μυστήρια της Αφροδίτης. Το σχετικό διάταγμα του Θεοδοσίου δηλώνει κυνικά: “όποιος δεν υπακούσει στον πατέρα Επιφάνειο δεν έχει θέση πάνω στο νησί”».

Καμμία εκκλησιαστική πηγή δεν αναφέρει ότι ο εκχριστιανισμός έγινε «με την απειλή του φάσγανου και της πυράς». Αυτά είναι οι συνηθισμένες νεοπαγανιστικές προσθήκες εκ του πονηρού, ώστε να σπιλώνονται οι άγιοι της Εκκλησίας. Ο Άγιος Επιφάνειος δεν κατέστρεψε κανέναν αρχαίο ναό, σύμφωνα με τον Συναξαριστή. Πρόκειται για ακόμη μια συκοφαντία. Ο Άγιος Τύχων όντως κατέστρεψε πολλά μέρη της δεισιδαιμονίας, όπως αναφέρει ο Συναξαριστής, αλλά όχι όλα, όπως ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές.

Κανείς δε λυπάται βέβαια, που επαύθησαν τα πορνομυστήρια της θεάς Αφροδίτης, «θεάς» του αγνού (!) και ειλικρινούς έρωτα, σύμφωνα με τους «Έλληνες Εθνικούς». Στη λατρεία της εκπορνεύτηκαν σε όλη την αρχαιότητα εκατοντάδες χιλιάδες ανήλικα κορίτσια, δια της βίας πολλές φορές (βλ. κεφάλαια περί γυναικών και περί δούλων), όπως βεβαιώνουν πολλοί αρχαίοι συγγραφείς. Τίποτε το αρνητικό δεν υπάρχει στην απαγόρευσή τους.

Όσο για το διάταγμα του Θεοδόσιου, αυτό δεν είναι καθόλου «σχετικό» με τη λατρεία της Αφροδίτης, όπως γράφουν οι Ν/Π. Το υποτιθέμενο διάταγμα του Θεοδόσιου, είναι απλώς η απάντησή του σε γράμμα του Αγίου Επιφάνειου. Να τι γράφει ο Συναξαριστής: «(..) Ήσαν δε και άλλοι πολλοί αιρετικοί εις την Κύπρον, ήτοι Σαβελλιανοί, Νικολαΐται, Βασιλειδιανοί, Καρποκρατιανοί, δια τους οποίους έγραψεν ο Άγιος εις τον βασιλέα να εκδιώξει τούτους από την Κύπρον. Διότι ήσαν τινές εξ αυτών πλούσιοι και ηγόραζον δημοσίας επιστασίας και έβλαπτον πολύ τους Ορθοδόξους. Λαβών δε ο βασιλεύς τα γράμματα του αγίου, έγραψε γράμμα προστακτικόν, με τούτους τους λόγους. «Όστις εκ των αιρετικών δεν υπακούσει εις τον Άγιον Επιφάνειον, και εις τους θείους λόγους αυτού, να αναχωρή από την νήσον Κύπρον και να κατοική όπου θέλη»(...)» (Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Έκδοσις Α’, 1946, μετάφρασις εις το απλούν από τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη).

Το «διάταγμα» του Θεοδόσιου αφορά αιρετικούς κι όχι Ειδωλολάτρες˙ αλλά ούτε και γι’ αυτούς υπάρχει απειλή θανατικής ποινής. Και αντίθετα από ό,τι ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές, δεν διατάζει κανέναν Ειδωλολάτρη να εκχριστιανιστεί με την απειλή του θανάτου. Απλώς οι Νεοπαγανιστές αφαιρούν από το κείμενο του Θεοδόσιου την «μαγική» φράση «εκ των αιρετικών», ώστε να φαίνεται ότι διατάζονται οι Εθνικοί να απελαθούν. Ο Άγιος Επιφάνειος ζήτησε εκδίωξη των αιρετικών, όχι των Ειδωλολατρών. Όπως θα δούμε παρακάτω, οι Νεοπαγανιστές έχουν κάνει κι άλλες πολλές παραποιήσεις χριστιανικών κειμένων.

Όσο για την εβραϊκή καταγωγή του άγιου Επιφάνειου, αν αυτός ήταν ελληνικής καταγωγής (και Χριστιανός), θα τον συγχωρούσαν οι Νεοπαγανιστές; Μάλλον όχι, αλλά τότε γιατί τονίζουν την καταγωγή του; Αυτό είναι και η απόδειξη του αντισημιτισμού τους. Ή κάνουμε λάθος, αφού αυτοί «δεν είναι αντιεβραίοι»;

-Για το έτος 402 μ.Χ. γράφεται: «402 Ο στρατηγός Στηλίχων καίει στη Ρώμη τα περίφημα Σιβυλλικά Βιβλία».

Ο Στηλίχων ολοκλήρωσε το έργο που άρχισε ο Αύγουστος: «Αναλαμβάνοντας το αξίωμα του Αρχιερέα, ο Αύγουστος συγκέντρωσε όλα τα προφητικά βιβλία, ελληνικά και λατινικά, που κυκλοφορούσαν τότε είτε ανώνυμα είτε ως έργα μικρών συγγραφέων και έκαψε πάνω από δύο χιλιάδες βιβλία˙ κράτησε μόνο τους Σιβυλλικούς χρησμούς κάνοντας ακόμη και σ’ αυτούς επιλογή, πριν τους καταθέσει μέσα σε δύο επίχρυσες θήκες κάτω από το βάθρο του αγάλματος του Παλατίνου Απόλλωνα» (Σουετώνιου, Αύγουστος, 31). Ο Αύγουστος προφανώς ήθελε μόνο οι εγκεκριμένοι οιωνοσκόποι να έχουν πρόσβαση στους χρησμούς, ώστε να τους ερμηνεύουν κατά τη θέληση του κράτους κι όχι επαναστατών κ.ά. Παρατηρούμε ότι ο Αύγουστος έκαψε και τμήμα των Σιβυλλικών βιβλίων.

Επειδή μερικοί οδύρονται για το κάψιμο των σιβυλλικών βιβλίων, θα πρέπει να μάθουν ποιο ήταν το περιεχόμενό τους, σύμφωνα με τον Πλούταρχο: «και οι ίδιοι [οι Ρωμαίοι], όχι πολλά χρόνια νωρίτερα είχαν θάψει ζωντανούς δύο άντρες και δύο γυναίκες, δύο Έλληνες και δύο Γαλάτες, στην επονομαζόμενη αγορά των βοών. (...) Εκείνες [οι Εστιάδες] κρίθηκαν ένοχες και τιμωρήθηκαν˙ επειδή όμως η πράξη τους [είχαν εραστές] θεωρήθηκε φοβερή, αποφασίστηκε να συμβουλευτούν οι ιερείς τα Σιβύλλεια βιβλία. Αναφέρεται λοιπόν ότι βρέθηκαν χρησμοί που προέβλεπαν τα γεγονότα αυτά, λέγοντας ότι θα συμβούν για κακό, και πρόσταζαν, για ν’ αποτραπούν τα επερχόμενα δεινά, να θυσιάσουν σε κάποιες παράδοξες και ξένες θεότητες, δύο Έλληνες και δύο Γαλάτες, θάβοντάς τους ζωντανούς στο μέρος εκείνο» (Πλούταρχου, Αίτια Ρωμαϊκά, 83, 283f και 284b). Αυτά δίδασκαν τα «περίφημα»(!) σιβυλλικά βιβλία. Ανθρωποθυσίες. Όχι επιστημονικές γνώσεις.

«Αν ο Στηλίχων ήταν εχθρικός προς τα Σιβυλλικά βιβλία, αυτό οφειλόταν μάλλον στο αποκαλυπτικό και για έναν πολιτικό άνδρα – ηττοπαθές περιεχόμενό τους, παρά σε καθαρά θρησκευτικούς λόγους. Με την ίδια λογική μάλλον, σεβάστηκε το άγαλμα της Νίκης στην Κουρία (το άγαλμα, όχι το βωμό, που είχε αφαιρεθεί δεκαπέντε με είκοσι χρόνια νωρίτερα). Ο Ευνάπιος, όπως και οι περισσότεροι σύγχρονοί του συγγραφείς, του επιτέθηκε βίαια, ενώ ο Ολυμπιόδωρος τον εκθείασε. Ο πιο ένθερμος υμνητής του ήταν ο Εθνικός Κλαύδιος» (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 103).

-Για το έτος 410 μ.Χ. γράφεται: «410 Στις 24 Αυγούστου, ο Αλάριχος καταλαμβάνει μετά από προδοσία χριστιανών την Ρώμη και επί τρείς ημέρες λεηλατεί τους θησαυρούς της, καταστρέφει τα έργα τέχνης και τα βιβλία των εθνικών και κατασφάζει τους κατοίκους της “Αιωνίας Πόλεως”», με την προσθήκη ότι οι Εθνικοί σφαγιάστηκαν, ενώ οι Χριστιανοί (αρειανοί και ορθόδοξοι) σώθηκαν μπαίνοντας στις εκκλησίες, επειδή τάχα ο Πάπας είχε συννενοηθεί.

Ο Προκόπιος δίνει μια πολύ διαφορετική εκδοχή από την συνωμοσιολογία των «Ελλήνων Εθνικών»: «Διάλεξε [ο Αλάριχος] από το στρατό του τριακόσιους νέους που δεν είχαν βγάλει ακόμη γένια, αλλά είχαν ενηλικιωθεί (...) και μυστικά τους είπε ότι θα τους έκανε δώρο σε κάποιους πατρίκιους Ρωμαίους ως δήθεν δούλους: και τους συμβούλευσε, όταν θα έμπαιναν στα σπίτια αυτών των ανθρώπων να φέρονται με ευγένεια, ηρεμία και σωφροσύνη και να εκτελούν τις διαταγές των αφεντικών τους. Και ύστερα από κάποιο διάστημα σε μια ορισμένη μέρα, όταν τα αφεντικά τους θα έπεφταν για ύπνο, μετά το μεσημεριανό γεύμα, θα έπρεπε όλοι να ορμήσουν στη λεγόμενη Σαλάρια πύλη και αιφνιδιαστικά να πέσουν πάνω στους φύλακες και να τους σκοτώσουν στα γρήγορα και να ανοίξουν την πύλη. (...) Όλοι οι νέοι την ορισμένη μέρα και ώρα όρμησαν στην πύλη, αιφνιδίασαν τη σκοπιά και αφού σκότωσαν τους φύλακες, άνοιξαν την πύλη και δέχτηκαν τον Αλάριχο και το στρατό του μέσα στην πόλη. (...) Μερικοί λένε ότι ο Αλάριχος δεν κυρίεψε την Ρώμη με τον τρόπο που περιέγραψα. Διηγούνται ότι η Πρόβη, γυναίκα επιφανέστατη για τον πλούτο και τη δόξα της ανάμεσα στους πατρίκιους, λυπήθηκε τους Ρωμαίους που αφανίζονταν από την πείνα και τις κακουχίες, αφού έφτασαν στο σημείο να τρώνε και ανθρώπινες σάρκες και βλέποντας ότι είχε χαθεί κάθε ελπίδα γι’ αυτούς, αφού και το ποτάμι και το λιμάνι ήταν στα χέρια του εχθρού, λένε ότι αυτή έδωσε εντολή στους υπηρέτες της να ανοίξουν τις πύλες στη διάρκεια της νύχτας» (Ιστορία των Πολέμων, Γ’, ii, 15-27). Ούτε στην τελευταία ούτε στην πρώτη φυσικά, διήγηση υπάρχει νύξη για προδοσία. Και ειδικότερα, είναι τελείως αφελές το επιχείρημα ότι οι ίδιοι οι Χριστιανοί κάτοικοι της Ρώμης θα ήταν τόσο ανόητοι, ώστε να προκαλέσουν τη σφαγή τους και τη λεηλασία των περιουσιών τους.

Ο Αλάριχος, ως γνωστόν, ήταν Αρειανός, δηλ. αιρετικός. Ποιοί «Χριστιανοί» πρόδωσαν τη Ρώμη, αν δεχτούμε ότι υπήρξε προδοσία; Απλούστατα, αρειανοί, δηλαδή μη-χριστιανοί. Άρα δεν αφορά τους Χριστιανούς. Και περιμένουν οι Νεοπαγανιστές να πιστέψουμε την απίστευτη ανοησία, ότι τα έξαλλα και φανατισμένα (τόσο κατά εθνικών όσο και κατά ορθοδόξων) στρατεύματα του Αλάριχου κατά την είσοδό τους στην πόλη ούτε τους ορθόδοξους που πετύχαιναν μπροστά τους έσφαζαν, ούτε τις περιουσίες τους και τα βιβλία τους κατέστρεφαν και λήστευαν.

«Τι θα πει Αρειανιστές και μη Αρειανιστές, όλοι Χριστιανοί ήταν», θα πουν οι Νεοπαγανιστές. Εκτός από την άγνοιά τους για την χριστιανική θεολογία, γίνεται φανερό, ότι με τέτοια φόρα που πήραν, αποκαλώντας «Χριστιανούς» ακόμη και τους αρνητές της θεότητας του Ιησού Χριστού, τους Αρειανιστές δηλαδή, σε λίγο θα αποδώσουν στους Ορθόδοξους την ευθύνη ακόμη και για το αλάθητο του Πάπα και για τις δυτικές σταυροφορίες, μπορεί και για την Δ' Σταυροφορία! Τέτοια είναι η άγνοιά τους για τον Χριστιανισμό. -Ο Ευνάπιος (Βίος Μαξίμου, εκδ. Boissonade σ. 52) κατενόησε την καταστροφή της Ελευσίνας κατά την επιδρομή του Αλάριχου ως τιμωρία των θεών (!), επειδή ιεροφάντης είχε αναλάβει, παρανόμως σύμφωνα με τον Ευνάπιο, ένας ιερέας του Μίθρα. Αφού οι «θεοί» τιμώρησαν τους Εθνικούς, γιατί κλαίγονται οι Ν/Π;

 

Πηγή: ierosolymitissa.org

Ο ΓΙΑΤΡΟΣ Δ.ΓΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΕΥΘ. ΚΛΙΝ. ΦΑΡΜΑΚΟΛΟΓΙΑΣ Δ.ΚΟΥΒΕΛΑΣ ΣΤΟ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ || 14/10/21

Οι Χριστιανοί εδίωξαν τους Έλληνες; 7o.

-Για το 335 μ.Χ. γράφεται: «335 Εγκαίνια της Εκκλησίας του... “Αγίου Τάφου”, ο οποίος κτίσθηκε στη θέση του Ναού της Θεάς Αφροδίτης που ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε το 326-327».

Μα έπρεπε να αφήσουμε ένα πορνείο να στέκεται στο πιο ιερό μέρος της Χριστιανοσύνης; Έπρεπε να αφήσουμε πόρνες και μαστρωπούς να κάνουν σιχαμερά αφροδίσια όργια στον τόπο όπου ο Χριστός αφού θυσιάστηκε, ετάφη και ανεστήθη; Η πράξη αυτή της αγίας Ελένης είναι απόλυτα δικαιολογημένη, όχι μόνον από χριστιανική σκοπιά. Δηλαδή αν πάμε και χτίσουμε ενα πορνείο στο μέρος όπου ο Βούδδας ''βρήκε τη φώτιση'', θα έχουν άδικο οι Βουδιστές που θα το γκρεμίσουν; Όχι βέβαια. Και εν πάσει περιπτώσει: ο ναός της «θεάς» Αφροδίτης έστεκε στην Ιερουσαλήμ. Τι δουλειά είχε εκεί;

-Για το έτος 354 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων: «354 (...) Σε όλη την Αυτοκρατορία στήνονται ασβεστοκάμινα δίπλα στα εθνικά Ιερά όπου μετατρέπεται σε ασβέστη η γλυπτική και αρχιτεκτονική των “ειδωλολατρών”».

Τότε γιατί εξεδόθησαν νόμοι όπως αυτός του 349 μ.Χ. (Θεοδ. Κώδ. IX, 17, 2) στρέφεται κατά των ασβεστεργατών και των εμπόρων οικοδομικών υλικών από δεύτερο χέρι ή όπως αυτός του 342 μ.Χ. (Θεοδ. Κώδ., XVI, 10, 3) που απαγορεύει την καταστροφή ιερών εκτός των τειχών, με την αιτιολογία ότι ορισμένα συνδέονταν με τις απαρχές των ρωμαϊκών θεαμάτων;

-Για τα έτη 361-363 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων: «361-363 Κήρυξη πλήρους ανεξιθρησκίας από τον αυτοκράτορα Ιουλιανό».

 
Άργησε λιγάκι ο Ιουλιανός, δε νομίζουν οι Νεοπαγανιστές; Τον είχε προλάβει πενήντα χρόνια πριν ο Κωνσταντίνος, το 313 με το διάταγμα των Μεδιολάνων, που μαζί με άλλους, διακήρυξαν ανεξιθρησκεία για όλους. Απλώς τους ομόθρησκούς του βόλεψε ο Ιουλιανός, μια που τότε είχαν μεταβληθεί αυτοί σε μειονότητα. Αλλά σημασία έχει ότι ήρθε δεύτερος. Για τη φρίκη και τους διωγμούς που συνεπαγόταν η ειδωλολατρική «ανεξιθρησκεία» των Ιουλιανών που φαίνεται δεν είχαν χορτάσει χριστιανικό αίμα με τους διωγμούς του Διοκλητιανού μισό αιώνα πριν, γίνεται λόγος σε ειδικό κεφάλαιο.

-Ο χρησμός που το μαντείο των Δελφών έστειλε στον Ιουλιανό κατά τη σύντομη βασιλεία του θεωρείται πλαστό από τους Ν/Π, διότι, υποστηρίζουν οι Ν/Π, ο πρώτος που το αναφέρει είναι ο ιστορικός Κεδρηνός τον 11ο αιώνα. Δεν είναι δυνατόν, λένε, ένας χρησμός που πρωτοαναφέρεται 700 χρόνια μετά από ένα συμβάν, να είναι αληθής. Λένε οι Νεοπαγανιστές: «η ιστορική αλήθεια για τον «χρησμό» είναι βεβαίως πολύ διαφορετική. Ο «χρησμός» εφευρέθηκε και καταγράφηκε από τον Βυζαντινό χρονογράφο Γεώργιο Κεδρηνό τον 11ο αιώνα, δηλαδή 700 χρόνια αργότερα!!!» Δυστυχώς όμως για τους Νεοπαγανιστές, o χρησμός αυτός δεν αναφέρεται για πρώτη φορά τον 11ο αιώνα, όπως θα ήθελαν. O Κεδρηνός δεν είναι ο πρώτος που αναφέρει τον χρησμό αυτόν˙ αντιγράφει επί λέξει τον χρησμό από τον εκκλησιαστικό συγγραφέα Φιλοστόργιο (Εκκλησιαστική Ιστορία, 77, 20-26), ο οποίος έζησε τέλη 4ου με μέσα 5ου αι., δηλαδή ήταν κοντά χρονικά στα γεγονότα. Ούτε η τυχόν διακοπή προ της βασιλείας του Ιουλιανού της λειτουργίας του μαντείου είναι επιχείρημα˙ μπορεί να ανασυστάθηκε, για λίγο, ή για να απαντήσει στον Ιουλιανό. Διότι, η λειτουργία του μαντείου επί Ιουλιανού φαίνεται τόσο από τον Θεοδώρητο (β'’ μισό του 5ου αι.) στην Εκκλησιαστική Ιστορία (3, 21) του, που γράφει ότι πριν εκστρατεύσει κατά των Περσών, ζήτησε χρησμούς από τους Δελφούς, τη Δήλο και την Δωδώνη, όσο και από τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο (Κατά Ιουλιανού 2, 32) που αναφέρει «πάλιν η Κασταλία σεσίγαται», δηλαδή ότι ξανασώπασε το μαντείο. Δηλαδή λειτουργούσε επί Ιουλιανού. Και βέβαια, επειδή οι Ν/Π προκαλούν λέγοντας «ακόμη κι αν ο χρησμός αυτός είναι αληθινός, αφού εσείς δεν αποδέχεστε την προφητική δύναμη του Φοίβου και τους χρησμούς του γενικά, πώς πιστεύετε στην αλήθεια του συγκεκριμένου χρησμού αυτού; Άρα ο Φοίβος έχει μαντική πηγή για σας.», απαντούμε στις σοφιστείες τους ότι για τους Χριστιανούς, είτε είναι αληθινός είτε όχι ο συγκεκριμένος χρησμός, ο Φοίβος όντας ψευτοθεός και οντότητα μη θεϊκή, που εξαπατά ανόητους παριστάνοντας τον θεό, δεν έχει προφητική δύναμη. Μόνο ο Θεός γνωρίζει πλήρως όλο το μέλλον. Οι δαίμονες απλώς μπορούν να «πιθανολογήσουν», λόγω της εμπειρίας τους στο πόλεμο κατά των ανθρώπων. Κάποιες πιθανολογίες τους επαληθεύονται. Γι' αυτό και επαληθεύτηκε ο χρησμός αυτός. Οι Ν/Π είναι που οφείλουν να τον αποδεχτούν, αφού παραδέχονται την αλήθεια του κάθε χρησμού.

-Οι Νεοπαγανιστές δε σταματούν σε τίποτα: όσο βασιλεύει ο Ιουλιανός ή άλλοι ειδωλολάτρες αυτοκράτορες, ο Ρωμαϊκός στρατός αποκαλείται απλώς «ρωμαϊκός στρατός». Μόλις σκοτωθεί ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ιουλιανός και ανακηρυχθεί Αυτοκράτωρ ο Ιοβιανός, ο ίδιος Ρωμαϊκός στρατός μετατρέπεται σε «βυζαντινές αρχές κατοχής»! Ενώ, όσο βασίλευε ο Ιουλιανός, φαίνεται ότι δεν ήταν ρωμαϊκός «στρατός κατοχής», αλλά οι ίδιες οι «Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις». Φαινόμενα σχεδόν «θεουργικά», που μόνο οι Νεοπαγανιστές μπορούν να εξηγήσουν πώς συνέβησαν.

-Ό,τι και να λένε οι Ν/Π για την Σκυθόπολη, (Αγίου Ιερωνύμου, De Viris Illustribus, 96˙ Βαρονίου Annales Ecclesiastici, ad ann. 356, n. 97) η πόλη αυτή ήταν τόπος εξορίας Ορθόδοξων επισκόπων επί Αρειανού αυτοκράτορα Κωνσταντίου Β', ο οποίος εξόρισε τον Άγιο Ευσέβιο που ήταν επίσκοπος στο Vercelli της Σαρδηνίας, επειδή αρνήθηκε να προδώσει την ορθόδοξη πίστη του. «Ευσέβιος, Σάρδος στην εθνικότητα, επίσκοπος Βερκέλλης, εξωρίστηκε από τον αυτοκράτορα Κωνστάνιο για την ομολογία της πίστεως στη Σκυθόπολη κι από εκεί στην Καππαδοκία» (Αγίου Ιερώνυμου, De viris illustribus, 96). Ο Ιερώνυμος χρησιμοποιεί πηγές σύγχρονες του Κωνστάντιου και του Ευσέβιου: Hilarius Pictavorum, Ad Constantium 1, 8˙ 2, 2˙ PL 10, 562b-564a˙ Historia adv. Valentem et Ursacium, frgm. 6, 11˙ PL 10, 686b και PL 10, 687b-8a˙ 713b-4b, καθώς και τον Αμβρόσιο, Epist. 63, 2˙ 66˙ 67, 71˙ PL 16, 1240c˙ 1258bc˙ 1260c. Επιφάνειος, Πανάρ. 30, 5˙ GCS 1, 339.

-Για το έτος 370 μ.Χ. γράφεται «το 370 ο Βαλεντιανός παρακινημένος από τον συμπατριώτη του Μαξιμίνο οργανώνει ομοίως «κυνήγι μαγισσών» που καταλήγει σε μαζικές συλλήψεις προσωπικοτήτων – ακόμη και συγκλητικών – και σκληρά βασανιστήρια για αποσπάσεις «ομολογιών», που τελικά απέδωσαν δεκάδες εκτελέσεις κι εκατοντάδες εξορίες «ειδωλολατρών» Ρωμαίων ευγενών» (Βλάση Ρασσιά, Υπέρ Της Των Ελλήνων Νόσου, β' έκδοση, εκδ. Ανοιχτή πόλη, σ. 30).

Η ιστορία βρίσκεται στην διήγηση του Αμμιανού Μαρκελλίνου, βιβλίο XXVIII, 1, 10 έως 29. Σε αυτήν διαβάζουμε ότι κάποιος κατηγορήθηκε ότι προσπάθησε με μαγεία να κερδίσει κάποια γυναίκα (13), ένας συγκλητικός για μοιχεία (16), ένας γιος πρώην επάρχου για συγγραφή βιβλίου μαύρης μαγείας (26), δυο συγκλητικοί για φαρμακεία (27) αλλά αθωώθηκαν, μια γυναίκα για μοιχεία (28) κι ένας συγκλητικός για φαρμακεία (29). Ο εθνικός Αμμιανός Μαρκελλίνος, όντας τίμιος κι όχι δόλιος, καθόλου δεν αναφέρει ότι οι παραπάνω κατηγορήθηκαν επειδή ήταν εθνικοί, ούτε καν μάς αναφέρει το θρήσκευμα των κατηγορουμένων. Δεν πρόκειται συνεπώς για διωγμό κατά των ειδωλολατρών. Κανείς από τους κατηγορούμενους δε διώχθηκε για λατρεία των «θεών». Η μαύρη μαγεία και η φαρμακεία διώκονταν ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ. στην Αθήνα.

-Για το 370 μ.Χ. γράφεται: «370 Ο αυτοκράτωρ Βάλης εξαπολύει μεγάλο διωγμό κατά των εθνικών σε ολόκληρη την Ανατολική Αυτοκρατορία με κέντρο την Αντιόχεια (όπου μαρτυρούν ο πρώην κυβερνήτης Φιδούστιος, οι ιερείς Ιλάριος και Πατρίκιος κ.ά.). Σωροί βιβλίων καίγονται στις πλατείες και θανατώνονται ή βασανίζονται χιλιάδες αθώοι άνθρωποι που απλώς αρνούνται να προδώσουν την λατρεία των προγόνων τους. Στα θύματα του διωγμού συμπεριλαμβάνονται και όλοι οι επιφανείς συνεργάτες του Ιουλιανού (Ορειβάσιος, Σαλλούστιος, Πηγάσιος, κ.ά). Μετά από φρικτά βασανιστήρια καίγεται ζωντανός ο φιλόσοφος Σιμωνίδης και αποκεφαλίζεται, στις 12 Μαρτίου, ο φιλόσοφος Μάξιμος».

Η εξιστόρηση των γεγονότων βρίσκεται στη διήγηση του Αμμιανού Μαρκελλίνου XXIX, 1, 5 έως 44. Και πάλι ο τίμιος εθνικός Αμμιανός Μαρκελλίνος παρουσιάζει τα φρικτά γεγονότα δίχως προσπάθεια να παραπληροφορήσει τις επόμενες γενιές. Αποτελεί ιταμό ψέμμα ο νεοπαγανιστικός ισχυρισμός, ότι άνθρωποι βασανίστηκαν ή θανατώθηκαν, επειδή αρνήθηκαν να προδώσουν την παγανιστική λατρεία στους «θεούς» τους. Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος πουθενά δεν γράφει ούτε υπονοεί ότι ο Βάλης «κήρυξε διωγμό κατά των εθνικών της Ανατολικής Αυτοκρατορίας»˙ ούτε σε κάποιο τμήμα της διήγησής του λέει το απίστευτο ψέμμα των Νεοπαγανιστών ότι κάποιοι κακόπαθαν λόγω της θρησκείας τους.

Αφορμή για τη θανάτωση και τις προγραφές ενός μεγάλου αριθμού στρατιωτικών ή αυλικών ήταν η αποκάλυψη μιας συνωμοσίας εναντίον του Βάλεντα. Κάποιοι είχαν προσπαθήσει με μαντικές μεθόδους να βρούν ποιος θα ήταν ο διάδοχος του Βάλεντα. Όταν αποκαλύφθηκαν όλα, ο αυτοκράτορας που ήταν φιλύποπτος και αγροίκος και είχε ήδη απειληθεί δύο φορές με απόπειρα εναντίον του (το αναφέρει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος στα βιβλία XXVI, 5, 5 και XXIX, 1, 15 και 16) άρχισε «δίκες» ή μάλλον παρωδίες δικών κατά όλων όσοι του φαίνονταν ύποπτοι ή μάλλον κατά αυτών που διάφοροι μυστικοσύμβουλοι του έλεγαν πως συνωμοτούσαν. Και λέμε παρωδίες, γιατί ο ίδιος αποφάσιζε, πριν καν απολογηθούν όλοι οι ένοχοι. Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος γράφει (XXIX, 1, 16) ότι «Ο Βάλεντας αξίζει συγχώρεσης που έπαιρνε κάθε μέτρο για τη σωτηρία της ζωής του. Αλλά ήταν ασυγχώρητο ότι δίωξε ένοχους και αθώους, χωρίς να κάνει κανέναν διαχωρισμό». Δηλαδή αυτό που ο εθνικός Α.Μ. κατηγορεί τον Βάλεντα δεν ήταν ότι έκανε δίκες κατά όσων τον επιβουλεύονταν ούτε φυσικά τον κατηγορεί ότι διέπραττε (ο Βάλεντας) διωγμό βάσει της θρησκείας, αλλά ότι μέσα στον ασυγκράτητο θυμό του φόνευε αθώους. «Κι ακόμη κι αν όλα αυτά ήταν δίκαια, ωστόσο οι υπερβολές από μόνες τους ήταν απαιχθείς» (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 22). Αυτό αληθεύει.

Ο Βάλεντας ήταν αγροίκος, αλλά επιπλέον είχε ήδη αντιμετωπίσει δύο τουλάχιστον απόπειρες εναντίον της εξουσίας του. Αυτός ο συνδυασμός τον οδήγησε να θανατώνει όποιον του φαινόταν ύποπτος. Ο λόγος που εδιώχθησαν τόσοι πολλοί αυλικοί αντί μόνο όσοι είχαν λάβει μέρος στη συνωμοσία, δεν ήταν μόνο ο Βάλεντας, αλλά και η συνήθης σε τέτοιες περιπτώσεις κατάδοση από κάποιους κατηγορούμενους πολλών άλλων υποτιθέμενων συνεργατών τους: «Ο Περγάμιος, προδομένος από τον Παλλάδιο (...) φώναξε δυνατά μια ατελείωτη λίστα ανθρώπων ως συνεργατών» (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 25). Ο Σιμωνίδης καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή, όπως ομολόγησε, παρόλο που άκουσε για το γεγονός, κράτησε το μυστικό (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 37). Ο θεουργός-μάντης Μάξιμος, στενός φίλος του Ιουλιανού, είχε με απόφαση του αυτοκράτορα Ιοβιανού διατηρήσει όλες τις τιμές που απολάμβανε κατά τη βασιλεία του Ιουλιανού (Vita Maximi, p. 28, εκδ. Boissonade), αλλά ο Βάλεντας τον καταδίκασε κι αυτόν σε θάνατο, όχι λόγω της θρησκείας του, αλλά επειδή, όπως ο ίδιος ομολόγησε, παρόλο που έμαθε για το χρησμό περί του διαδόχου του Βάλεντα, δεν είπε τίποτα (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 42). Δε θα έπρεπε να περιμένουμε καλλίτερη τύχη για κάποιον που παραδέχεται την ενοχή του. Το σίγουρο είναι ότι κι ο Σιμωνίδης κι ο Μάξιμος δεν εκτελέστηκαν λόγω της θρησκείας τους, όπως ψευδώς ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές. Όπως και να ‘χει, η όλη ιστορία δεν είναι καθόλου ιστορία διωγμού των εθνικών, όπως έντεχνα την παρουσιάζουν οι Νεοπαγανιστές. Είναι η περίπτωση ενός φιλύποπτου αυτοκράτορα που βλέπει παντού συνωμοσίες.

-Για το έτος 372 μ.Χ. γράφεται «372 Ο κατεχόμενος από υστερικό φόβο προς την μαγεία αυτοκράτωρ Βάλης, εξουσιοδοτεί τον ανθύπατο Ασίας Φήστο να αφανίσει όλους τους εθνικούς και τα έργα τους. Έντρομοι οι άνθρωποι αρχίζουν και καίνε μόνοι τους τις βιβλιοθήκες τους για να γλυτώσουν».

Πράγματι κάηκαν «αμέτρητα γραπτά υπό το βλέμμα των δικαστών ως παράνομα (...) αν και τα περισσότερα ήταν πραγματείες των ελευθέρων σπουδών [φιλοσοφία, ιστορία] και της νομικής» (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 41). Και πάλι έχουμε το γνωστό ψεύδος, να κατηγορείται ο Βάλης ότι θέλησε να αφανίσει τους εθνικούς. Η μόνη περίπτωση που ο Βάλεντας δίωξε κόσμο βάσει της θρησκείας ήταν οι διωγμοί κατά των Ορθοδόξων Χριστιανών. Οι υπόλοιπες περιπτώσεις, όπως φαίνεται από τη λεπτομερή διήγηση του εθνικού Αμμιανού Μαρκελλίνου δεν έχουν τίποτε να κάνουν με θρησκευτικό διωγμό. Η ιστορία, όπως τη διηγείται ο Α.Μ. στο βιβλίο XXIX, 2, 3 έως 4 δεν αφορά διωγμό των εθνικών. Κάνοντας έρευνα στα σπίτια των κατηγορουμένων, προκειμένου να βρεθούν αποδείξεις για την ενοχή τους, οι αρχές είχαν βρεί βιβλία με ξόρκια ή συνταγές για ερωτικά φίλτρα. Ως αποτέλεσμα, όντως «οι άνθρωποι άρχισαν να καίνε τις βιβλιοθήκες τους» (Ammianus Marcellinus, XXIX, 1, 4), από φόβο παρόμοιας τύχης. Αλλά το ζήτημα είναι ότι τα βιβλία που κάηκαν, δεν κάηκαν, επειδή οι αρχές ήθελαν να κάψουν βιβλία φιλοσοφίας ή νομικής ή ιστορίας. Εφόσον θεωρούσαν ότι είναι βιβλία μαγείας, θεώρησαν σωστό να τα κάψουν. Μπορεί, δηλαδή, ο Βάλεντας και οι δικαστές να κατηγορηθούν ως ανόητοι που πίστεψαν ότι όλα αυτά τα βιβλία ήταν μαγικά, αλλά δεν μπορούν να κατηγορηθούν ότι σκόπευαν να κάψουν φιλοσοφικά βιβλία. Όπως και να ‘χει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος διαψεύδει τα ψεύδη των Νεοπαγανιστών, ότι υπήρξε προσπάθεια γενοκτονίας των εθνικών. Αν αρχίσουμε να κατηγορούμε τον αιρετικό (κι όχι Χριστιανό) Βάλεντα, επειδή έκαψε βιβλία που πίστευε ότι ήταν μαγικά, τότε πρέπει να κατηγορήσουμε και τους παγανιστές αυτοκράτορες Αύγουστο και Διοκλητιανό που έκαψαν μαγικά (ή πίστευαν ότι ήταν μαγικά) βιβλία στην Ρώμη και την Αλεξάνδρεια. 

 

Πηγή: ierosolymitissa.org

Οι Χριστιανοί εδίωξαν τους Έλληνες; 6o.

14c ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ

- Για τα έτη 301-302 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων: «306 (...) Στην Δύση, οι χριστιανοί εξακολουθούν να προκαλούν και δημιουργούν ταραχές ακόμη και στον στρατό, σφυρίζοντας και κάνοντας το σημείο του σταυρού κάθε φορά που οι Οιωνοσκόποι προσπαθούν να κάνουν τις αναγκαίες για το καθήκον τους τελετές».

Προφανώς η δύναμη των... «θεών» του παγανισμού ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν μπορούσαν να δώσουν χρησμό, αν κάποιος έκανε το σταυρό του. Πάντως, είναι έκδηλη η προσπάθεια των Νεοπαγανιστών να κατηγορήσουν τους Χριστιανούς ως «διώκτες του παγανισμού», απλώς επειδή έκαναν το σταυρό τους (!), και μάλιστα σε εποχή διωγμού, τους οποίους οι οπαδοί της Ειδωλολατρίας διεξήγαγαν επί δύο δεκαετίες (Λικίνιος στην Ανατολή ώς το 324 μ.Χ.). Διότι, φαίνεται πως για τους Νεοπαγανιστές, η ίδια η ύπαρξη των Χριστιανών συνιστά «διωγμό κατά των παγανιστών». Σύμφωνα με τους Νεοπαγανιστές, οι Χριστιανοί θα έπρεπε να εξαφανιστούν, ώστε να μην διαπράττουν διωγμό κατά των παγανιστών! Φυσικά, οι Νεοπαγανιστές, ακόμη και τον απάνθρωπο διωγμό του Διοκλητιανού, τον χαρακτηρίζουν «διωγμό», εντός εισαγωγικών, δηλαδή ανύπαρκτο. Φωνάζει ο κλέφτης, δηλαδή.

-Για το έτος 306 μ.Χ. γράφεται μεταξύ άλλων: «306 (...)Οι «Flamines», δηλαδή οι ανά έτος εύποροι ιερείς της Αυτοκρατορικής Λατρείας, τους οποίους η Σύνοδος [της Ελβίρας] καθυβρίζει ως «φονιάδες» και «αναίσχυντους» επειδή με δικά τους έξοδα οργάνωναν, ως ώφειλαν, αγώνες μονομάχων και θεατρικές παραστάσεις (...)».

Οι εύποροι ιερείς του... «Θεού Αυτοκράτορα» (!) οργάνωναν τα ανθρωποκτόνα εκείνα «παιχνίδια», στα οποία οι μονομάχοι αλληλεξοντώνονταν και τις «θεατρικές παραστάσεις», όπου οι Χριστιανοί ρίχνονταν στα λιοντάρια του Κολοσσαίου κι άλλων «θεάτρων». Τους Ειδωλολάτρες αυτούς, που ήταν οι ηθικοί αυτουργοί μυριάδων φόνων «για πλάκα», οργανώνοντας λουτρά ανθρώπινου αίματος στα Κολοσσαία, ώστε να αποχαυνώνουν και να αποθηριώνουν τον ρωμαϊκό λαό, οι Νεοπαγανιστές τούς επαινούν και οδύρονται, διότι η Εκκλησία τούς αποκαλούσε «φονιάδες». Σωστά. Θα έπρεπε να τους αποκαλεί «ειρηνοποιούς» και «εχθρούς της αιματοχυσίας», κατά την επιθυμία των Νεοπαγανιστών.

-Αναφέρονται στο κείμενο μετατροπές επί Μεγάλου Κωνσταντίνου ναών της Αφροδίτης σε πορνεία. Αφού πορνεία ήταν, έτσι κι αλλιώς, γεμάτα «ιερές πόρνες» στην υπηρεσία των πιστών της θεάς. Τότε τί έχουν να πουν οι Νεοδωδεκαθεϊστές για τους Ειδωλολάτρες Αθηναίους, οι οποίοι έδωσαν στον Δημήτριο τον Πολιορκητή για κατοικία τον οπισθόδομο του Παρθενώνα, γιατί τάχα η θεά ήθελε αυτή να φιλοξενήσει τον ελευθερωτή της πόλης της; Εκεί, στο άδυτο του Παρθενώνα, ο Δημήτριος δεν έπαυε να οργιάζει˙ παιδί, κοπέλλα, γυναίκα σίγουρη δεν έμενε με τις αχαλίνωτες επιθυμίες του (J. H. Droysen, Ιστορία των Διαδόχων), κι ο Πλούταρχος (Δημήτριος, 24) βεβαιώνει πως η ντροπή δεν τον αφήνει να διηγηθεί τις ασέβειες που έγιναν στον Παρθενώνα. Αυτά μάλλον δεν είναι βεβήλωση, είναι «εσωτερικές υποθέσεις» των Ειδωλολατρών (οπότε δεν μας αφορούν), οι οποίοι άλλωστε δεν στεναχωρέθηκαν καθόλου για τη μετατροπή του Παρθενώνα σε σπίτι οργίων.

-Για το έτος 315 μ.Χ. το κείμενο γράφει: «315 στις 13 Αυγούστου (Ζωναράς Annales, Bibliotheca Hagiographica Graeca 365 και Χρονικό Γεωργίου Μοναχού ΧΙ, 1) γίνεται διαγωνισμός ανάμεσα σε δώδεκα Εβραίους ραβίνους και τον εκ Ρώμης γνωστό “εξορκιστή” επίσκοπο Σύλβεστρο για το αν ο αυτοκράτωρ και η μητέρα του Ελένη θα ασπασθούν την Ιουδαϊκή Ορθοδοξία ή τον σχισματικό Χριστανισμό. Η θαυματοποιία του Συλβέστρου αποδεικνύεται πιο δυνατή και εντυπωσιάσας την Ελένη γίνεται ο προσωπικός της “πνευματικός”».

Ζωναράς Ιωάννης, Βυζαντινός χρονογράφος, ακμάσας κατά το πρώτον ήμισυ του ΙΒ’ αιώνος. Το ιστορικόν έργον του Ζωναρά άρχεται από θεμελιώσεως κόσμου, φθάνει δε μέχρι της αναρρήσεως εις τον αυτοκρατορικόν θρόνον του Ιωάννου Κομνηνού, ήτοι μέχρι του έτους 1118 (Εγκ. Ελευθερουδάκη, λήμμα Ζωναράς).

Αμαρτωλός Γεώργιος Μοναχός. Έγραψε κατά τα μέσα του Θ' αιώνος, εισαγαγών πολλά μυθώδη και φανταστικά εις τα υπ' αυτού ιστορούμενα (Εγκ. Ελευθερουδάκη, λήμμα Αμαρτωλός). Η Ελένη είτε γεννήθηκε από Χριστιανούς, είτε έγινε Χριστιανή λίγο μετά το 292, όταν τη χώρισε ο άνδρας της.

Έτσι, ενώ οι Νεοπαγανιστές αρνούνται τη μαρτυρία του Θεοδώρητου Κύρου περί των εγκλημάτων του Ιουλιανού, επειδή απέχει από τα γεγονότα 70 χρόνια, ενώ αρνούνται τη μαρτυρία του Κεδρηνού περί του τελευταίου χρησμού των Δελφών, επειδή απέχει από το γεγονός κατά 700 χρόνια, δέχονται τη μαρτυρία του Γεώργιου Μοναχού, όσο κι αν πρώτος αυτός αναφέρει το παραπάνω γεγονός έπειτα από 600 ολόκληρα χρόνια. Βλέπει κανείς πώς χρησιμοποιούν τις πηγές οι Νεοπαγανιστές, από τη μια να αρνούνται μαρτυρίες 70 ετών κι από την άλλη να δέχονται μαρτυρίες 600 ετών. Σκοπός τους είναι να αποδόσουν την εξάπλωση του Χριστιανισμού σε κάτι τυχαίο, μια θαυματοποιία.

-Και τι δεν έχουν πει για τον Μεγάλο Κωνσταντίνο οι παγανιστές. Έφτασαν ακόμη και την αγία Ελένη να την αποκαλέσουν (Ο Ζώσιμος, 2, 8 CSHB, 78) πόρνη (!), δύο αιώνες μετά, κι ενώ κανείς άλλος σύγχρονος του αυτοκράτορα δεν το ανέφερε, ούτε οι μετά από αυτόν. Παγανιστικό ήθος, βέβαια! Αναμασούν τα περί φρικιαστικού τρόπου θανάτωσης της Φαύστας, τα οποία ο εμπαθής αντιχριστιανός Ζώσιμος μόλις τον 6ο αιώνα γράφει. Φυσικά οι «μισαλλόδοξοι χριστιανοί» τον άφησαν ανενόχλητο να γράψει τέτοιες συκοφαντίες και συνέχισαν να αντιγράφουν επί αιώνες την ιστορία του ενώ και σ' ’αυτήν την περίπτωση κανείς από τους τόσους και τόσους ιστορικούς του 4ου αιώνα δεν τα αναφέρει. Ξεχνούν φυσικά, οι Νεοπαγανιστές, ότι ο Μ. Κωνσταντίνος, όταν θανάτωνε τον γιό του και την δεύτερη γυναίκα του, δεν ήταν ακόμη Χριστιανός ούτε είχε βαπτισθεί, ούτε κατηχηθεί, ούτε από τη μια μέρα στην άλλη απέκτησε τη δέουσα συμπεριφορά. Μήπως αυτό είναι αποτρεπτικό από το να ανακηρυχτεί άγιος; Ο πρώτος αυτοκράτορας που διεκήρυξε ανεξιθρησκεία (τα παραμύθια περί Ιουλιανού ας τα πουν οι Ν/Π στους ομοίους τους) και τερμάτισε το διωγμό που ξεκίνησε ο Διοκλητιανός το 303 μ.Χ. και ο οποίος συνεχίστηκε στο ανατολικό τμήμα μέχρι το 324 μ.Χ. από τον Λικίνιο.

-Για το έτος 337 μ.Χ. γράφεται: «337 ο ετοιμοθάνατος Κωνσταντίνος βαπτίζεται και τυπικώς χριστιανός από τον αρειανό επίσκοπο Ευσέβιο Νικομηδείας, προφανώς με την πονηρή σκέψη ότι ένα βάπτισμα στο τέλος του βίου είναι ό,τι καλύτερο για την άφεση όλων των προηγουμένων αμαρτιών».

Ο Ευσέβιος ο Παμφίλου, επίσκοπος Καισαρείας στα κρυφά μόνο δεν δεχόταν το «ομοούσιον». Σε ιδιωτικό γράμμα προς τον φίλο του Ευφρατίωνα γράφει: «καί αὐτός μέν Θεός ὁ Υἱός, ἀλλ' οὐκ ἀληθινός Θεός» (Βλ. Μ. Αθανασίου, Περί Συνόδων, 17). Κατείχε το αξίωμα του στην Ορθόδοξη Εκκλησία συμφωνώντας στα κρυφά με τον Άρειο. Δεν δίδασκε τον αρειανισμό και μάλιστα υπέγραψε το σύμβολο της Πίστεως στη Νίκαια (κατόπιν προτροπής του Μ. Κωνσταντίνου). Σε επίσημο γράμμα αποδεχόταν τον Υιό ως «Θεόν εκ Θεού» και διαβεβαίωνε «μέχρι θανάτου υπέρ ταύτης ενίστασθαι τής πίστεως» (Ευσεβίου, Επιστολή πρός τούς τής παροικίας αυτού). Κατά τη βασιλεία του Κωνστάντιου Β' φανέρωσε τα αισθήματά του. Πάντως, ο Μέγας Κωνσταντίνος, εφόσον έως τότε ο Ευσέβιος παρίστανε τον Ορθόδοξο, βαπτίστηκε από Ορθόδοξο, έστω και τυπικά.

Δεν είναι ο Μ. Κωνσταντίνος που είχε «πονηρές σκέψεις», να βαπτισθεί πριν πεθάνει, αλλά οι Νεοπαγανιστές, οι οποίοι κάνουν πως δε γνωρίζουν, ότι τότε το βάπτισμα γινόταν σε όλους σε μεγάλη ηλικία, αν όχι κατά τις τελευταίες στιγμές.

Και βέβαια, οι αντιχριστιανοί πέφτουν σε αντιφάσεις, όταν εξηγούν τις αιτίες του εκχριστιανισμού του Μεγάλου Κωνσταντίνου και της υιοθέτησης του Χριστιανισμού από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες. Από τη μια ισχυρίζονται πως ο Χριστιανισμός, όταν τον υιοθέτησε ο Μ. Κωνσταντίνος ήταν «μια ασήμαντη μειονότητα» εντός της Αυτοκρατορίας, ενώ από την άλλη ισχυρίζονται πως ο Μ. Κωνσταντίνος και οι λοιποί Αυτοκράτορες υιοθέτησαν τον Χριστιανισμό για να επιτευχθεί η ενότητα και το ενδυνάμωμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Πώς γίνεται ο Μ. Κωνσταντίνος και οι άλλοι να πίστευαν ότι η Αυτοκρατορία θα αποκτήσει ενότητα δια μέσου του Χριστιανισμού, αφού – φυσικά γνώριζαν ότι αυτός αποτελεί μια «ασήμαντη μειοψηφία»; Λογικότερο θα ήταν να στηριχθούν στην ειδωλολατρία κι όχι σε κάτι που υποτίθεται πως ήταν «ασήμαντη μειοψηφία». Ή ο Χριστιανισμός δεν ήταν ασήμαντη μειοψηφία ή ο λόγος που ο Μ. Κωνσταντίνος και οι υπόλοιποι Αυτοκράτορες εκχριστιανίστηκαν δεν ήταν η ενδυνάμωση της Αυτοκρατορίας, αλλά η ειλικρινής πίστη στην αλήθεια του Χριστιανικού θεού. Τα περί «εξουσιαστικών σκοπιμοτήτων» είναι ένα παραμύθι λοιπόν, το οποίο αναμασάται συνέχεια από δήθεν αντιεξουσιαστές. Διότι ο κρυπτο-εξουσιαστής με προβιά αντιεξουσιαστή ανακαλύπτει – κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, μυστικές συνωμοσίες, εξουσιασμούς, πράσινα καταχθόνια, εβραιοχριστιανικά ανθρωπάκια, νάνους, μάγισσες κ.λπ.

Ακόμη όμως και το θαύμα του οράματος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, με το «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», έχει αποδειχθεί πλέον ότι δεν ήταν φαντασιοπληξία του αγίου Κωνσταντίνου ούτε παραμύθι του Ευσέβιου, αλλά κάτι που συμβαίνει: «Εκείνο που πιθανόν είδε ο Κωνσταντίνος ήταν μια σπάνια αλλά επιστημονικά εξακριβωμένη μορφή του φαινομένου άλως. Είναι ένα φαινόμενο ανάλογο με το ουράνιο τόξο και, όπως εκείνο, τοπικό και παροδικό. Δημιουργείται καθώς οι ηλιακές ακτίνες προσπίπτουν όχι σε σταγόνες βροχής αλλά σε παγοκρυστάλλους. Συνήθως παίρνει τη μορφή παρηλίου ή φωτεινών δακτυλίων που περιβάλλουν τον ήλιο, αλλά έχει επιστημονικά παρατηρηθεί σε μερικές περιπτώσεις ο σχηματισμός ενός φωτεινού σταυρού που έχει τον ήλιο στο κέντρο του» (A. M. Jones, Ο Κωνσταντίνος και ο εκχριστιανισμός της Ευρώπης, εκδ. Γαλαξίας, σ. 108). Φυσικά, αυτό που κάνει το συγκεκριμένο συμβάν να είναι θαύμα, είναι η στιγμή πριν την καθοριστική μάχη μεταξύ του Κωνσταντίνου και του διώκτη των Χριστιανών Λικίνιου. Το ότι εξηγείται επιστημονικά δεν λέει τίποτε εναντίον της ερμηνείας του ως θαύματος. Λόγω ενός πραγματικού γεγονότος, λοιπόν, πείστηκε ο Κωνσταντίνος˙ την αλήθεια κι όχι παραμύθι βγαλμένο απ' την φαντασία του, διηγείται ο Ευσέβιος.

-Παρουσιάζονται από το κείμενο αυτό νόμοι χριστιανών Αυτοκρατόρων που καταδικάζουν με ποινές την αστρολογία και τη μαντεία (που ποτέ δεν εφαρμόστηκαν, αφού πάντοτε η αστρολογία ήταν δημοφιλής στη βυζαντινή εποχή), που δήθεν αποτελούν «διωγμό κατά των Παγανιστών». Τότε τί έχουν να πουν οι Νεοπαγανιστές για τον Πλάτωνα ο οποίος ορίζει τις αυστηρότερες ποινές (M. Nilsson, Η Ελληνική λαϊκή θρησκεία, εκδ. «Η βιβλιοθήκη του φιλολόγου», σ. 111) γι’ αυτούς που υποστηρίζουν ότι μπορούν να ανακαλέσουν νεκρούς, να κάνουν μάγια, να επηρεάσουν τη θέληση των θεών με τη μαγική δύναμη που έχουν οι θυσίες, ό,τι ακριβώς γινόταν και στην κλασσική εποχή; Άραγε διέπραττε κι ο Πλάτων «διωγμούς»; Τον 4ο αι. π.Χ. καταβάλλονται προσπάθειες να περιοριστεί η μαγεία με δραστική νομοθεσία (E.R. Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα, σ. 128). Αυτό διαπιστώνεται από ένα χωρίο του λόγου Κατά Αριστογείτονος (Δημ. 25, 79): η περίπτωση μιας φαρμακίδος από τη Λήμνο με το όνομα Θεωρίς που καταδικάστηκε σε θάνατο στην Αθήνα «μαζί με όλη την οικογένειά της», ύστερα από την καταγγελία της υπηρέτριας της. Ότι η φαρμακίς αυτή δεν ήταν απλώς μια δηλητηριάστρια φαίνεται από την αναφορά του κειμένου στα φάρμακα και στις επωδές της (και πρβ. Αριστοφ. Νεφ. 749κκ.) Σύμφωνα με τον Φιλόχωρο, στον Αρποκρατίωνα, βλ. λέξη Θεωρίς, η επίσημη κατηγορία ήταν αυτή της ασέβειας. O παγανιστής Διοκλητιανός που το 298 μ.Χ. διέταξε την συγκέντρωση και την καύση σε κεντρικά σημεία της Αλεξάνδρειας πολλών βιβλίων της Βιβλιοθήκης του Μουσείου στην Αλεξάνδρεια, κυρίως βιβλίων σχετικών με αλχημεία και μαγεία καθώς και αιγυπτιακών θρησκευτικών βιβλίων (Μουσταφά Ελ Αμπαντί, Η αρχαία βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, εκδ. Σμίλη, σ. 179), μήπως διέπραττε «διωγμούς κατά εθνικών»; Ο παγανιστής αυτοκράτωρ Αύγουστος επίσης είχε φροντίσει, ώστε πάνω από δύο χιλιάδες αντίγραφα προφητικών βιβλίων, ανωνύμων ή ψευδωνύμων να συγκεντρωθούν και να καούν. (Σουητώνιου, Div. August., 31.) Μήπως διέπραττε κι αυτός ακόμη ένα φανταστικό «διωγμό των εθνικών»;

-Το κείμενο μιλάει για διωγμούς του Αγίου Πορφύριου Γάζας κατά των εθνικών της πόλης αυτής. Η αλήθεια είναι ότι οι εθνικοί συμπεριφέρθηκαν πολύ βάναυσα τόσο στον ίδιο κατά την έλευσή του στην πόλη, όσο και στους Γαζαίους Χριστιανούς. Αρκεί μια ματιά στον βίο του Αγίου, για να πείσει: Οι εθνικοί στη Γάζα, κατά την εποχή εκείνη, ήσαν πλείστοι και ασκούσαν την λατρεία τους δίχως κανένα περιορισμό, ακόμη και μετά από τη βασιλεία του «αιματηρού διώκτη» των ειδωλολατρών Μ. Θεοδοσίου. Οι κακουχίες που υπέμενε από αυτούς ο Πορφύριος άρχισαν όταν εκείνος με τη συνοδεία του όδευαν προς τη Γάζα, και οι ειδωλολάτρες κάτοικοι των γύρω χωριών έστρωσαν το δρόμο με αγκάθια και με ακαθαρσίες (Βίος Πορφυρίου, 17). Αργότερα κατηγόρησαν τον άγιο για μία ξηρασία που διήρκεσε δυο μήνες (Βίος Πορφυρίου 19). Οι οργανωμένες βιαιοπραγίες δεν άργησαν να αρχίσουν, χωρίς καμία πρόκληση εκ μέρους των χριστιανών, με πρώτη που αναφέρεται στο έργο, τον άγριο ξυλοδαρμό του χριστιανού Βαρόχα από παγανιστές, ώσπου τον μάζεψαν μισοπεθαμένο ο διάκονος Κορνήλιος μαζί με άλλους δύο χριστιανούς. Οι εθνικοί, νομίζοντας τον Βαρόχα για νεκρό, επιτέθηκαν στους χριστιανούς αυτούς επειδή «μόλυναν» την πόλη με τον δήθεν νεκρό, και αφού έδεσαν με ένα σχοινί το πόδι του, άρχισαν να τον σέρνουν. Τελικά ο άγιος Πορφύριος κατάφερε να πάρει τον Βαρόχα μέσα από όλη εκείνη τη φασαρία (Βίος Πορφυρίου 22-23). Όλοι αυτοί οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών ανάγκασαν τον Πορφύριο, ποιμένα όλων των χριστιανών που ήταν κάθε μέρα στο έλεος της μανίας των ειδωλολατρών, να ζητήσει από τον αυτοκράτορα Αρκάδιο να κλείσει, τους οκτώ εν ενεργεία ναούς της Γάζας (κεφ.26). Κατάφερε το κλείσιμο των ναών, αν και επέτρεψε στο ναό του Μάρνα να δίδει χρησμούς στα κρυφά (Βίος Πορφυρίου 27). Οι ειδωλολάτρες όμως πάλι άρχισαν τα ίδια και δεν άφηναν τους χριστιανούς να κατέχουν δημόσια αξιώματα, φερόμενοι σε αυτούς σαν σε δούλους (Βίος Πορφυρίου 27, 32). Επιπλέον, τελούνταν ανθρωποθυσίες ακόμη στο ναό του Μαρνείου Δίος (Βίος Πορφυρίου 66), κάτι πολύ βέβαιο, λαμβάνοντας υπ' όψιν τις τόσες ανθρωποθυσίες που τελούνταν στον ειδωλολατρικό κόσμο, (έχουμε μαρτυρίες του Στράβωνα, του Παυσανία, του Πορφυρίου του νεοπλατωνικού, κ.ά.).

-Στο κείμενο αυτό βλέπει εύκολα κανείς έναν βαθύ καημό με την απαγόρευση της μαντικής και της Αστρολογίας, μια και όλο αναφέρονται οι συνεχόμενες απαγορεύσεις της αστρολογίας από τους Αυτοκράτορες. Αλήθεια, αυτούς που κοροϊδεύουν τον κόσμο με τις αστρολογικές τους «προβλέψεις» οι Ν/Π τα έχουν σε τέτοια υπόληψη, που στεναχωρώνται τόσο πολύ επειδή έπαψαν να έχουν το δικαίωμα να εμπαίζουν την κοινή λογική; Πιστεύουν οι Ν/Π στα άστρα μήπως; Είναι και ορθολογιστές ταυτόχρονα, ε; -Στο κείμενο αναφέρεται η απαγόρευση της λατρείας των Εστιάδων. Οι Εστιάδες ήταν 6 ιέρειες, που υπηρετούσαν στο ναό της Εστίας στη Ρώμη και έπρεπε υποχρεωτικά να παραμείνουν παρθένες. Όποια έχανε την παρθενία της, ... θαβόταν ζωντανή (Λίβιος II 42,10-11˙ VIII 15, 7-8 XXII 57 και Πλούταρχου, Νουμάς, 10). Εάν δεν μπορούσε να αποδείξει την αθωότητά της, αναγκαζόταν να μπει σε ένα μικρό υπόγειο θάλαμο,– τον τάφο της. Εκεί, προμηθευόταν με ένα κρεβάτι, ένα λυχνάρι, λίγο ψωμί, νερό και γάλα, ώστε να πεθάνει πιο αργά. Η Μινουκία και η Φλορωνία ήταν από τις πολλές που θανατώθηκαν με αυτόν το φρικτό τρόπο. Μια άλλη Εστιάδα, η Οπιμία, είχε προτιμήσει την αυτοκτονία. Ευτυχώς με την κυριαρχία του Χριστιανισμού απαγορεύτηκε η λατρεία αυτή. Οι Νεοπαγανιστές και όσοι αρχαιολάτρες δεν γνωρίζουν τι ακριβώς σήμαινε η Ειδωλολατρία, μπορούν να θρηνούν. Η λατρεία τους αυτή είναι τόσο παράλογη και μισανθρωπική, όσο το να επιβαλλόταν ποινή του θανάτου σε όποιον μοναχό ή μοναχή δεν ήταν παρθένος/α.

Πηγή: ierosolymitissa.org