Πολλές φορές, οι αιρετικοί κατήγοροι της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Κυρίου, μέμφονται τους χριστιανούς ότι δήθεν χρησιμοποιούμε λέξεις που δεν υπάρχουν στην Αγία Γραφή, όπως «Παναγία - θεοτόκος - υπεραγία - θεάνθρωπος- σεπτές και άγιες εικόνες - ιερά λείψανα– πάτερ», και γενικά τις προσφωνήσεις προς τους ιερείς και τους Επισκόπους μας. Μάλιστα μερικές ακραίες αντιτριαδικές ομάδες τολμούν να μας κατηγορήσουν ότι χρησιμοποιούμε τους όρους « Αγία Τριάδα - τριαδικός θεός», που είναι δήθεν αντιβιβλικοί όροι. Αυτά τα θεωρούν «ορολογία ανθρώπινη και όχι βιβλική», επειδή δεν υπάρχουν γραμμένα στην Αγία Γραφή. Σε αυτό το άρθρο, θα δείξουμε το λάθος των ανθρώπων αυτών, καθώς και ότι με τις θεωρίες τους αυτές, στρέφονται ουσιαστικά κατά της τιμής του ίδιου του Θεού που λένε ότι λατρεύουν.
Πριν προχωρήσουμε, είναι ανάγκη να πούμε ότι ο ισχυρισμός «επειδή δεν το γράφει, άρα είναι αντιβιβλικό», είναι πέρα για πέρα λανθασμένος. Πολλά πράγματα τα εννοεί η Αγία Γραφή, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΤΑ ΛΕΞΗ σε αυτήν. Ως απόδειξη, θα φέρουμε το παράδειγμα του ίδιου του Κυρίου Ιησού Χριστού. Όταν Τον πλησίασαν οι Σαδδουκαίοι οι οποίοι δεν παραδέχονταν ούτε ανάσταση ούτε ότι η ψυχή ζει και υπάρχει με πλήρη συνειδητότητα μετά τον φυσικό θάνατο, και ζήτησαν από τον Ιησού να τους αποδείξει την ανάσταση, ο Κύριος τους έφερε ένα χωρίο από την Παλαιά Διαθήκη. Τους ανέφερε, «Ότι δε εγείρονται οι νεκροί, και ο Μωϋσής εφανέρωσεν επί της βάτου, ότε λέγει Κύριον τον Θεόν του Αβραάμ και τον Θεόν του Ισαάκ και τον Θεόν του Ιακώβ. Ο δε Θεός δεν είναι νεκρών, αλλά ζώντων· διότι πάντες ζώσι εν αυτώ». (Λουκάς κ 37-38). Τι παρατηρούμε; Οι Σαδδουκαίοι ρώτησαν τον Κύριο για την ΑΝΑΣΤΑΣΗ, και εκείνος τους λέει για το ότι η ψυχή ΖΕΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΦΥΣΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ. Αυτό εκ πρώτης άποψης, φαίνεται άσχετο στην ερώτηση των Σαδδουκαίων. Και όμως, ο ίδιος ο Κύριος τους αποδεικνύει την ανάσταση με το να τους φέρει χωρίο που μιλάει για την συνειδητότητα των ψυχών. Από αυτήν την αλήθεια, τους οδηγεί συμπερασματικά στην αλήθεια της Ανάστασης των ανθρώπων. Επομένως, η Γραφή, κατά το παράδειγμα του Κυρίου, συμπεραίνει κάποια πράγματα χωρίς να είναι απαραίτητο να υπάρχουν αυτά αυτολεξεί στην Αγία Γραφή. Παρακάτω θα δούμε μερικούς από τους όρους για τους οποίους κατηγορούμαστε, και θα δούμε ότι υπάρχουν στην Αγία Γραφή ανάλογοι όροι, που δεν ενοχλούν τους αιρετικούς.
Παναγία.
Καταρχήν, αυτό λέγεται σε σύγκριση με τους υπόλοιπους αγίους και όχι φυσικά με τον Θεό. Ο ευαγγελιστής Λουκάς, αποκαλεί τον Θεόφιλο ''κράτιστο''· «κράτιστε Θεόφιλε» (Λουκάς, α 3). Δηλαδή τον αποκαλεί ’’αγαθότατο’’, ενώ ο ίδιος ο Ιησούς είχε πει ότι κανένας δεν είναι αγαθός, παρά μόνο ο Θεός. Το ίδιο πράττει και ο απόστολος Παύλος, όταν αποκαλεί ''κράτιστο'', έναν μη χριστιανό ηγεμόνα· «κράτιστε Φήστε» (Πράξεις κστ 25). (''Κράτιστος'', υπερθετικός του ''κρατύς'', εν χρήσει ως υπερθετικού του αγαθός με συγκρ. ''κρείσων'', Επίτομον λεξικόν της αρχαίας Ελληνικής γλώσσης, Π. Χ. Δορμπαράκη). Όπως ο ευαγγελιστής Λουκάς και ο απ Παύλος δεν καταργούν την δόξα του Θεού, το ίδιο και περισσότερο εμείς που με την λέξη ‘’Παναγία’’, δίνουμε την δόξα στον ίδιο τον Θεό.
Κατά αναλογία, ο ίδιος ο Θεός μιλώντας στον Μωυσή, ονομάζει το θυσιαστήριό Του ''αγιώτατο''. «Επτά ημέρας θέλεις κάμνει εξιλέωσιν υπέρ του θυσιαστηρίου και θέλεις αγιάζει αυτό· και θέλει είσθαι θυσιαστήριον αγιώτατον· παν το εγγίζον το θυσιαστήριον θέλει είσθαι άγιον» (Έξοδος, κθ 37). Αγιώτατο σε σχέση με τα άλλα θυσιαστήρια των εθνών. Μήπως ο άγιος Θεός καταργεί τον Εαυτό του; Έτσι και εδώ, η Παναγία είναι παραπάνω από τους άλλους αγίους, επειδή μόνο εκείνη κυοφόρησε τον Λόγο του Θεού, και αυτήν χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Θεός για να ενανθρωπίσει το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας. Μήπως το θυσιαστήριο της Παλαιάς Διαθήκης που σήμερα έχει καταργηθεί, εφόσον σταμάτησαν οι θυσίες για την συγχώρεση των αμαρτιών μετά την μοναδική και διαχρονική θυσία του Ιησού Χριστού, είναι ανώτερο από την Παρθένο Μαρία που δια αυτής προσφέρθηκε η μεγαλύτερη θυσία που έγινε ποτέ; Ο απ. Παύλος είναι σαφής· «Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ' ητοίμασας εις εμέ σώμα· εις ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ευηρεστήθης· τότε είπον· Ιδού, έρχομαι, εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού, διά να κάμω, ώ Θεέ, το θέλημά σου. Αφού είπεν ανωτέρω ότι θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ηθέλησας ουδέ ευηρεστήθης εις αυτάς, αίτινες προσφέρονται κατά τον νόμον, τότε είπεν· Ιδού, έρχομαι διά να κάμω, ώ Θεέ, το θέλημά σου. Αναιρεί το πρώτον, διά να συστήση το δεύτερον». (Εβραίους, θ 5-9). Και ρωτάμε: από ποία έλαβε σώμα ''εκείνος που έρχεται για να κάνει το θέλημα του Θεού''; Από την Παρθένο Μαρία. Υπάρχουν πάρα πολλά χωρία στην Αγία Γραφή που αποδίδουν τέτοιες έννοιες και μάλιστα σε άψυχα αντικείμενα, που όμως δεν πειράζουν τους Προτεστάντες. Όμως, όταν κάνουμε το ίδιο για την Παναγία, τότε ''ενοχλούνται''. Τα ίδια και με το ''υπεραγία''.
Θεοτόκος.
Οι άνθρωποι που αρνούνται αυτήν την ιδιότητα για την Παρθένο Μαρία, πέφτουν στην αίρεση του Νεστορίου. Ο Λόγος που έγινε σάρξ είναι Θεός. «Θεός ήτο ο Λόγος» (Ιωάννης, α 1). «Και ο Λόγος έγεινε σαρξ» (Ιωάννης, α 14). Η Παρθένος Μαρία είναι η μητέρα του Χριστού κατά σάρκα. Επομένως, αφού ο Χριστός είναι Θεός, η γυναίκα που τον γέννησε κατά σάρκα, είναι Θεοτόκος. Και όπως αναφέρει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στην Έκθεση της Ορθοδόξου Πίστεως, «η αγία Παρθένος είναι κυριολεκτικά και αληθινά Θεοτόκος· όπως δηλαδή αυτός που γεννήθηκε απ’ αυτήν είναι αληθινός Θεός, και αυτή που γέννησε με σάρκα τον αληθινό Θεό είναι πραγματική Θεοτόκος. Διότι ισχυριζόμαστε ότι γέννησε το Θεό, όχι με την έννοια ότι η θεότητα του Λόγου έχει την αρχή της απ’ αυτήν, αλλά ότι ο ίδιος ο Θεός Λόγος, που γεννήθηκε από τον Πατέρα προαιώνια και έξω από το χρόνο και υπάρχει μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα άχρονα και αΐδια, αυτός ο ίδιος τις έσχατες ημέρες για τη δική μας σωτηρία κατοίκησε μέσα στα σπλάγχνα της και χωρίς μεταβολή σαρκώθηκε και γεννήθηκε απ’ αυτήν».(Κεφάλαιο 56).
Θεάνθρωπος.
Οι άνθρωποι που αρνούνται αυτόν τον όρο, προφανώς αποδέχονται είτε ότι ο Χριστός ήταν μόνο άνθρωπος, είτε ότι ήταν μόνο Θεός. Διαψεύδονται και στις δύο περιπτώσεις. Τα χωρία είναι πάρα πολλά. Απλά θα αναφέρουμε ότι και μόνο από το ευαγγέλιο του Ιωάννης, ΣΕ ΚΑΘΕ κεφάλαιο, αναφέρεται η διπλή φύση του Χριστού. Για παράδειγμα, αναφέραμε πιο πάνω «Θεός ήτο ο Λόγος» (Ιωάννης, α 1)- η θεία φύση. «Και ο Λόγος έγεινε σαρξ» (Ιωάννης, α 14)-η ανθρώπινη φύση. Ο απ. Παύλος μας λέει στην προς Κολοσσαείς επιστολή· «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (κεφ. β 9). Ο απόστολος Ιωάννης αναφέρει· «παν πνεύμα, το οποίον δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί, δεν είναι εκ του Θεού» (Α Ιωάννου, δ 3). Παρατηρούμε ότι είτε αρνούμαστε την ανθρώπινη φύση του Χριστού, είτε την θεία, ερχόμαστε σε σύγκρουση με το Χριστιανικό Ευαγγέλιο, και πέφτουμε στην αίρεση του μονοφυσιτισμού.
Σεπτές και άγιες εικόνες.
Στην Παλαιά Διαθήκη, ο χώρος όπου έμπαινε ο αρχιερέας μία φορά τον χρόνο και που συμβόλιζε την άμεση παρουσία του Θεού, λέγονταν «άγια αγίων». Ο απ. Παύλος αναφέρει· «Μετά δε το δεύτερον καταπέτασμα ήτο σκηνή η λεγομένη Άγια αγίων, έχουσα χρυσούν θυμιατήριον και την κιβωτόν της διαθήκης πανταχόθεν περικεκαλυμμένην με χρυσίον, εν ή ήτο στάμνος χρυσή, έχουσα το μάννα, και η ράβδος του Ααρών η βλαστήσασα και αι πλάκες της διαθήκης, υπεράνω δε αυτής ήσαν Χερουβείμ δόξης κατασκιάζοντα το ιλαστήριον· περί των οποίων δεν είναι τώρα χρεία να λέγωμεν κατά μέρος... εις δε την δευτέραν άπαξ του ενιαυτού εισέρχεται μόνος ο αρχιερεύς» (Εβραίους, θ 3-5.7). Επίσης μας εξηγεί ότι όχι μόνο τα ''άγια των αγίων'', αλλά και ότι περιείχαν αυτά, ήταν ένας τύπος, μια σκιά, μια ΕΙΚΟΝΑ των επουρανίων. «υπήρχον οι ιερείς οι προσφέροντες τα δώρα κατά τον νόμον, οίτινες λειτουργούσιν εις υπόδειγμα και σκιάν των επουρανίων, καθώς ελαλήθη προς τον Μωϋσήν ότε έμελλε να κατασκευάση την σκηνήν» (Εβραίους, η 4-5). «ο νόμος, έχων σκιάν των μελλόντων αγαθών, ουχί αυτήν την εικόνα των πραγμάτων» (Εβραίους, Ι 1). Συνεπώς, η ΕΙΚΟΝΑ ονομάζονταν ΑΓΙΑ ΑΓΙΩΝ, επειδή έτσι το ήθελε ο ίδιος ο Θεός. Το ίδιο γίνεται και με τις αγίες και σεπτές εικόνες. Αυτές εικονίζουν κάποιο πρόσωπο άγιο. Για αυτό και τις λέμε ''άγιες εικόνες''. Λόγο της άγιας μορφής που εικονίζουν.
Ιερά λείψανα.
Ο άνθρωπος αγιάζεται ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ από το άγιο Πνεύμα. Ο απ. Παύλος αναφέρει ότι το σώμα μας καθίσταται ΝΑΟΣ του Θεού. «Δεν εξεύρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος του εν υμίν, το οποίον έχετε από Θεού, και δεν είσθε κύριοι εαυτών; Διότι ηγοράσθητε διά τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν διά του σώματός σας και διά του πνεύματός σας, τα οποία είναι του Θεού» (Α Κορινθίους, στ 19-20). Από την στιγμή που ανήκει όλο το σώμα στον Θεό, ανήκουν και τα λείψανα. Και επειδή ο Θεός αγιάζει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο, για αυτό και τα λείψανα των αγίων τα αποκαλούμε ''άγια λείψανα''. Και πώς να μην είναι άγια, όταν ο Θεός επιλέγει να θαυματουργήσει με αυτά πολλές φορές όπως στην περίπτωση του Ελισσαιέ; (Β Βασιλεών, ιγ 20-21). Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων σχολιάζει την 18η Κατήχησή του· «Για να μην τιμηθούν όμως μόνο οι ψυχές των δικαίων, και για να γίνει πιστευτό, ότι τα σώματα των δικαίων έχουν δύναμη, ο νεκρός που έριξαν στον τάφο του Ελισσαίου, όταν ακούμπησε το νεκρό σώμα του προφήτη, αναστήθηκε. Και έτσι το νεκρό σώμα του που έκανε έργο ζωντανής ψυχής, και το πεθαμένο σώμα, που ήταν θαμμένο στο χώμα, χάρισε στον νεκρό την ζωή, και ενώ αυτό χάρισε την ζωή, έμεινε το ίδιο νεκρό. Γιατί; Για να μη θεωρηθεί, μετά την ανάσταση, ότι η ψυχή μόνο του Ελισσαίου έκανε αυτό το θαύμα, αλλά να αποδειχθεί πως, και όταν δεν είναι παρούσα η ψυχή, υπάρχει δύναμη μέσα στα σώματα των αγίων, λόγω της παραμονής, επί τόσα χρόνια μέσα σε αυτά, της δίκαιας ψυχής, την οποία υπηρετούσε».
''Πάτερ'' και άλλες προσφωνήσεις.
Όσο για το ''πάτερ'', ο απ. Παύλος αναφέρει τον εαυτό του ως πνευματικό πατέρα των Κορινθίων. «εάν έχητε μυρίους παιδαγωγούς εν Χριστώ, δεν έχετε όμως πολλούς πατέρας· επειδή εγώ σας εγέννησα εν Χριστώ Ιησού διά του ευαγγελίου»(Α Κορινθίους, δ 15). Ο απ. Παύλος μιλάει με την σχετική έννοια του όρου όπως και εμείς, ενώ ο Κύριος με την απόλυτη έννοια του ''Πατέρα''. «Και πατέρα σας μη ονομάσητε επί της γής· διότι εις είναι ο Πατήρ σας, ο εν τοις ουρανοίς» (Ματθαίος, κγ 9).
Για τις προσφωνήσεις προς τους Επισκόπους, αυτές απευθύνονται στο λειτούργημα. Το λειτούργημα πηγάζει από τον Θεό, επομένως ουσιαστικά στον Θεό πάνε και οι προσφωνήσεις. Παραπάνω αναφέραμε τον Λουκά και τον Παύλο που αποκαλούν ΑΓΑΘΟΤΑΤΟΥΣ ανθρώπους που δεν είναι λειτουργοί (μάλιστα ο ένας ήταν και άπιστος), παρόλο που ο Κύριος είπε ότι «ΟΥΔΕΙΣ ΑΓΑΘΟΣ ειμή εις, ο Θεός». Η τιμή πηγαίνει στον Θεό, διότι οι λειτουργοί ίστανται εις τόπον Θεού.
Τέλος για το ''Αγία Τριάδα'', απαντάμε ότι Τριαδικός είναι ο Θεός που φανερώνει η Αγία Γραφή. Στην βάπτιση του Χριστού, στα Θεοφάνεια, έχουμε ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ φανέρωση των προσώπων της Τριάδας. Ο Πατέρας μιλάει εκ των ουρανών, ο Χριστός βαπτίζεται, το Άγιο Πνεύμα κατεβαίνει στον Υιό «ωσει περιστεραν» (όχι περιστέρι). Αλλά και η εντολή της διαδόσεως του Ευαγγελίου και του βαπτίσματος, έναν Τριαδικό θεό φανερώνει. «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθαίος, κη 19). Στο όνομα και όχι ''στα ονόματα''.
Αν οι διάφοροι κακόδοξοι δεν πείθονται από αυτά και επιμένουν ότι όλα πρέπει να αναφέρονται ΑΥΤΟΛΕΞΕΙ στην Αγία Γραφή, αν θέλουν να είναι συνεπείς με αυτήν την θέση, τότε οφείλουν να μας δείξουν μέσα στην Αγία Γραφή ΑΥΤΟΛΕΞΕΙ, που αναφέρονται τα βιβλία της, τα οποία αποδέχονται οι Προτεστάντες, έστω και αν αφαιρούν από αυτήν 10 βιβλία. Όσο και αν ψάξουν, τέτοια χωρία δεν θα βρουν.
Πηγή: exprotestant.blogspot.gr
