Αφιέρωμα σε έναν αγνό ήρωα του 1821.

 

Ο Νικηταράς (Νικήτας Σταματελόπουλος) είναι μια εξέχουσα και ηρωϊκή φυσιογνωμία του επαναστατικού αγώνα του '21. Ανηψιός του Θ.Κολοκοτρώνη ήταν ευρύτερα γνωστός σαν δεξί του χέρι. Η δημώδης μούσα μάλιστα έλεγε: “Μπροστά πάει ο Νικηταράς, πίσω ο Κολοκοτρώνης”.

Γεννήθηκε το 1787 στο χωριό Μεγάλη Αναστάσοβα (Αναστασίτσα) Μεσσηνίας, αλλά καταγόταν από το χωριό Τουρκολέκα της Φαλαισίας (του Ν. Αρκαδίας). Ο πατέρας του ήταν ο κλέφτης Σταματέλος Τουρκολέκας και η μητέρα του η Σοφία Καρούτσου, αδερφή της γυναίκας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Λόγω της καταγωγής του υπέγραφε με το όνομα Τουρκολέκας ή Τουρκολακιώτης.

Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στο χωριό του πατέρα του. Σε ηλικία ένδεκα χρόνων ακολούθησε τον πατέρα του στο κλέφτικο. Στη συνέχεια εντάχθηκε σαν "μπουλουξής"στο σώμα του περίφημου κλέφτη Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη, όπου διακρίθηκε για την ανδρεία του. Μάλιστα παντρεύτηκε την κόρη του Ζαχαριά, Αγγελίνα. Το 1805, κατά τον ανηλεή διωγμό των κλεφταρματολών της Πελοποννήσου ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους και ο Νικηταράς ακολούθησε το θείο του Κολοκοτρώνη στα Επτάνησα, όπου εντάχθηκε στα Ρωσικά τάγματα και μετέβη στην Ιταλία για να πολεμήσει κατά του στρατού του Ναπολέοντα. Στη συνέχεια επέστρεψε στα Επτάνησα και υπηρέτησε τους Γάλλους, οι οποίοι στο μεταξύ τα είχαν καταλάβει με την συνθήκη Τίλσιτ. Στις 18 Οκτωβρίου 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον φιλικό Η. Χρυσοσπάθη, ενώ βρίσκονταν στην Καλαμάτα. Λίγο αργότερα, συμμετείχε στην εκστρατεία της Φιλικής Εταιρίας για την προετοιμασία του λαού και του επερχόμενο αγώνα, περιοδεύοντας για ένα διάστημα στην Πελοπόννησο μαζί με τον Αναγνωσταρά και τον Δ. Πλαπούτα.

Η συμμετοχή του στον απελευθερωτικό αγώνα ήταν πλουσιότατη. Ήταν από τους πρώτους που συμμετείχε στην επανάσταση, απο τις πρώτες στιγμές της. Πήρε μέρος και πρωταγωνίστησε σε πολλές μεγάλες και νικηφόρες μάχες: Βαλτέτσι, Δολιανά, Τριπολιτσά, Δερβενάκια, Άγιονόρι, Άγιος Σώστης κ.λ.π. Οι κύριες στιγμές όμως που ανέδειξαν την πολεμική του αρετή και ηρωϊσμό, και που συγχρόνως στάθηκαν αποφασιστικές για την επανάσταση, ήταν οι νηκηφόρες μάχες στα Δολιανά (18 Μαΐου Ι821) και στα Δερβενάκια (26 Ιουλίου 1822).

Με την έκρηξη της επανάστασης, μαζί με άλλους οπλαρχηγούς, μπήκε στην Καλαμάτα, στις 23 Μαρτίου 1821. Αμέσως μετά κατευθύνθηκε στην Τριπολιτσά για πάρει μέρος στην πολιορκία της. Στις 12-13 Μαΐου επικεφαλής 800 ανδρών συμμετείχε στη νικηφόρα μάχη στο Βαλτέτσι (12-13 Μαΐου 1821). Στα Δολιανά, λίγες μέρες μετά τη νίκη στο Βαλέτσι, ενώ με 200 άνδρες κατευθυνόταν προς το Ναύπλιο, αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει μεγάλη Τουρκική δύναμη (6.000 ανδρών περίπου) υπό τον Κεχαγιάμπεη. Εκεί μαχόμενος ηρωϊκά κατάφερε να προξενήσει μεγάλη πανωλεθρία στους Τούρκους, που άφησαν στο πεδίο της μάχης 300 νεκρούς και όλα τα πυροβόλα τους! Μετά τη μάχη αυτή προήχθη σε στρατηγό και ονομάσθηκε "Τουρκοφάγος". (200 Έλληνες εναντίον 6.000 Τούρκων, δίκαιη αναλογία!)

Λίγο αργότερα στάλθηκε από τον Κολοκοτρώνη να διευθύνει την πολιορκία του Ναυπλίου, για να φύγει λίγο αργότερα στην Ανατολική Στερεά, όπου οι επαναστάτες των Αθηνών τον εξέλεξαν αρχηγό τους. Επειδή αυτό προκάλεσε την αντίδραση των Μαυρομιχαλαίων, έφυγε για την Λειβαδειά, όπου μαζί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο συμμετείχε στην προσπάθεια ανακατάληψης της πόλης. Μάλιστα με τον Ανδρούτσο έγιναν αδελφοποιητοί. Λίγο αργότερα επέστρεψε στην Πελοπόννησο και έλαβε υπό τον Θ. Κολοκοτρώνη ενεργό μέρος στην συνεχιζόμενη πολιορκία της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821). Ας σημειωθεί ότι κατά την άλωση της πόλης ήταν από τους λίγους που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στη διανομή των λαφύρων.

Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1821 συμμετείχε στην ανεπιτυχή πολιορκία του Ναυπλίου όπου κινδύνευσε να αιχμαλωτιστεί. Τον Απρίλιο του 1822, επικεφαλής 700 ανδρών, ανέβηκε πάλι στην Ανατολική Στερεά και πολέμησε μαζί με τον Ανδρούτσο στη Στυλίδα και την Αγία Μαρίνα. Το καλοκαίρι του 1822 στα Δερβενάκια συμμετείχε με τον Κολοκοτρώνη και άλλους οπλαρχηγούς στη συντριβή της εκστρατείας του Δράμαλη. Αρχικά συμμετείχε στην απόκρουση των Τούρκων στα Μεγάλα Δερβένια (26 Ιουλίου 1822), όπου διασκόρπισε την εκεί φρουρά. Η συμβολή του όμως υπήρξε ιδιαίτερα αποφασιστική αμέσως μετά στον Άγιο Σώστη, όπου πιάνοντας τα στενά της χαράδρας, κατάφερε να εξολοθρεύσει μεγάλο μέρος του στρατού του που οπισθοχωρούσε. Οι Τούρκοι άφησαν εκεί περισσότερους από 3.000 νεκρούς! Σημαντική επίσης ήταν η συμβολή του και στη μάχη στο Αγιονόρι (ή Αϊνόρι), δύο ημέρες αργότερα, όπου οι Τούρκοι είχαν πάνω από 600 νεκρούς.

Κατά τις εμφύλιες διαμάχες που άρχισαν το 1823 τάχθηκε με το μέρος του Κολοκοτρώνη, εναντίον της κυβέρνησης Κουντουριώτη. Ωστόσο επέδειξε συνετή στάση, αποφεύγοντας να πάρει μέρος στις μάχες και κάνοντας πολλές συμφιλιωτικές παρεμβάσεις. Μετά την οριστική επικράτηση των κυβερνητικών κατέφυγε στο Μεσολόγγι, όπου αφού πέρασε στην υπηρεσία του Δ. Μακρή, κλείστηκε στην πολιορκημένη πόλη και πολέμησε κατά του Κιουταχή στη δεύτερη πολιορκία.

 

Στη συνέχεια, μετά την χορήγηση αμνηστίας κατά την εισβολή του Ιμπραήμ, επέστρεψε στην Πελοπόννησο όπου, επικεφαλής στρατιωτικού σώματος, συμμετείχε σε πολλές μάχες κατά του Αιγυπτιακού στρατού. Παράλληλα αρνήθηκε να υπογράψει το "Ψήφισμα της Υποτέλειας" το οποίο προέβλεπε την αναγνώριση της Μεγάλης Βρετανίας σαν μοναδικής προστάτιδας δύναμης της Ελλάδας. Το 1826 ακολούθησε τον Γ. Καραϊσκάκη με 800 αγωνιστές στην εκστρατεία του στην Ανατολική Στερεά και συμμετείχε στη νικηφόρα μάχη στην Αράχοβα (Νοέμβριος 1826). Αναγκάστηκε όμως να επιστρέψει στο Ναύπλιο, αφού αρρώστησε βαριά από πλευρίτιδα. Αμέσως μετά την ανάρρωσή του, συνέχισε μαζί με τον Κολοκοτρώνη την αντίσταση κατά του Ιμπραήμ, συμμετέχοντες σε αρκετές μάχες. Στην Γ' Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας διορίστηκε αρχηγός της Φρουράς. Κατόπιν πήγε πάλι στην Αττική για να πολεμήσει στο πλευρό του Καραϊσκάκη κατά του Κιουταχή. Μετά την ήττα των Ελλήνων στο Φάληρο (24 Απριλίου1827) επέστρεψε στην Πελοπόννησο για να αντιμετωπίσει το στρατό του Ιμπραήμ στην Μεσσηνία.

Μετά την απελευθέρωση προσχώρησε στη ρωσόφιλη παράταξη (στο κόμμα των Ναπαίων). Ωστόσο, αγωνίστηκε αταλάντευτα για τη δικαίωση των αγωνιστών και τη διασφάλιση των δικαιωμάτων του λαού από τις ξένες επεμβάσεις. Μετά την άφιξη του Καποδίστρια ήταν από τους στενούς συνεργάτες του και τον υποστήριξε σ' όλο το διάστημα της αντιπολίτευσης εναντίον του. Έλαβε μάλιστα μέρος στην Δ' Εθνοσυνέλευση του 'Αργους το 1829, σαν πληρεξούσιος του Λεονταριού (Αρκαδίας).

Κατά τη Βαυαροκρατία, δεν συμμετείχε ενεργά στις πολιτικές διαμάχες, είχε όμως εκδηλώσει σαφώς την αντίθεσή του προς τους Βαυαρούς. Έτσι, μετά την άφιξη του 'Όθωνος έζησε απομονωμένος για να υποστεί πολλές διώξεις στη συνέχεια... Μετά την εκδήλωση του αντικυβερνητικού κινήματος στη Μεσσηνία τον Αύγουστο του 1834, συνελήφθη και φυλακίστηκε για λίγο από την βαυαρική Αντιβασιλεία. 

 

Το 1839 συνελήφθη με την άδικη κατηγορία της συμομωσίας σαν μέλος της «Φιλορθόδοξης Εταιρείας» που στρεφόταν εναντίον του Όθωνα. Τον εμφάνισαν μάλιστα σαν στρατιωτικό αρχηγό της οργάνωσης αυτής που είχε σαν στόχους την απελευθέρωση των υπόδουλων περιοχών και την στήριξη της ορθόδοξης πίστης. Φυλακίστηκε στο Παλαμήδι και στη συνέχεια δικάστηκε στις 11 Ιουλίου 1840, αλλά λόγω έλλειψης στοιχείων αθωώθηκε. Όμως η αθωωτική απόφαση προκάλεσε την οργή της κυβέρνησης η οποία με την προσυπογραφή του Όθωνα τον φυλάκισε στην Αίγινα. Στο μεταξύ λόγω των ταλαιπωριών και φυλακίσεων η υγεία του είχε κλονισθεί σοβαρά. Μάλιστα στη δίκη του είχε προσαχθεί καθιστός από αδυναμία. Τελικά στις 18 Σεπτεμβρίου 1841 αμνηστεύτηκε και αποφυλακίστηκε σχεδόν τυφλός.

Μετά την ελευθέρωσή του ο Νικηταράς αποτραβήχτηκε με την οικογένεια του στον Πειραιά, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Στα χρόνια αυτά ευτύχησε να τύχει κάποιας αναγνώρισης... Μετά την Επανάσταση του 1843 ονομάστηκε υποστράτηγος, ενώ μετά την συνταγματική εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου 1847 διορίστηκε γερουσιαστής, θέση που του επέφερε μια πενιχρή σύνταξη. Υπαγόρευσε τα απομνημονεύματά του στον Τερστέτη και Σούτσο.

Με την γυναίκα του Αγγελίνα είχαν αποκτήσει έναν γιο, τον Γιάννη και δύο κόρες. Ο Γιάννης έγινε στρατιωτικός, ενώ η μία από τις κόρες είχε ήδη τρελαθεί από την λύπη της βλέποντας τον πατέρα της σε κακή κατάσταση, μετά τον εκτοπισμό του στην Αίγινα... Ο Νικήτας Σταματελόπουλος άφησε την τελευταία του πνοή στις 25 Σεπτεμβρίου 1849, στον Πειραιά. Λησμονημένος, τυφλός και πάμφτωχος.

Όλη η πορεία και δράση του Νικηταρά κατά την επανάσταση αλλά και μετά την απελευθέρωση χαρακτηρίζεται από ανιδιοτέλεια, τόλμη γενναιότητα αλλά και μετριοφροσύνη: «εις τους κινδύνους πρώτος, τη διανομήν των λαφύρων φεύγων». Χαρακτηρισικό είναι, ότι το μοναδικό του λάφυρο από τον αγώνα ήταν ένα δαμασκηνό σπαθί που πείστηκε να πάρει από τα πλούσια λάφυρα μετά τη μάχη στα Δερβενάκια. Αλλά κι αυτό το προσέφερε σ' έναν έρανο της προσωρινής κυβέρνησης στην Ύδρα, για να χρησιμεύσει στο αρμάτωμα του ελληνικού στόλου για τον ανεφοδιασμό του Μεσολογγίου. Για τις αρετές του αυτές έλαβε πολλά προσωνύμια. Η λαϊκή μούσα, μετά τις πρώτες του νικηφόρες μάχες του, τον είχε ονόμασει «Τουρκοπελέκα». Τον έλεγαν επίσης «Νέο Αχιλλέα», σαν γοργοπόδαρος που ήταν, και τέλος Νικηταρά. Πέραν αυτών κέρδισε και την ποιητική καταξίωση με την επίκληση «Πού 'σαι και συ Νικηταρά, που 'χουν τα πόδια σου φτερά».

Μπορεί (και) ο Νικηταράς να μη δικαιώθηκε στα μάτια των συγχρόνων του. Έχει όμως δικαιωθεί για πάντα - και θα ζει - στη λαϊκή συνείδηση. Και η φυσιογνωμία του θα καταλαμβάνει μια χρυσή και ανεξίτηλη σελίδα της νεώτερης Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους.

 

Πηγή: arcadia.ceid.upatras.gr 

 

(Σχόλιο Εγκολπίου: Ο Νικηταράς είναι ο αγαπημένος μας ήρωας από την εθνική επανάσταση του 1821. Θα προσθέσουμε κάποιες λεπτομέρειες στην ως άνω σύντομη βιογραφία του. 

 

Η κόρη του έχασε τα λογικά της όταν είδε τον αγαπημένο της πατέρα, του είχε ιδιαίτερη αδυναμία, αιματοβαμμένο και αδύνατο από τα μαρτύρια που υπέστη κατά την άδικη φυλάκιση του. Εκεί τον χτυπούσαν ενώ τον είχαν δεμένο και τον άφηναν στο κελλί έγκλειστο να αιμοραγεί. Τα ρούχα του είχαν ποτίσει από το αίμα και έτσι εμφανίστηκε στο σπίτι του όταν τον αποφυλάκισαν. Δεν είχε την πολυτέλεια να αλλάξει. Όταν άνοιξε την πόρτα η κόρη του και τον είδε στην φρικτή αυτή κατάσταση με ξερά αίματα στα γένια του, τα ρούχα του, τα χέρια, έχασε κάθε επαφή με την πραγματικότητα και ξεκίνησε να τραγουδά, ''πως του πάνε του πατέρα μας τα κόκκινα''. Την εκλεισαν σε ίδρυμα και απεβίωσε εκεί μετά από αρκετά χρόνια, χωρίς να σταματήσει το τραγούδι της. Αυτό ήταν το δώρο ξένων και Ελλήνων στον Νικηταρά.

 

Ο λόγος που τυφλώθηκε ο Νικηταράς, ήταν το ζάχαρο το οποίο είχε πριν φυλακιστεί ή απέκτησε κατά την φυλάκιση του. Όπως και να είναι, η κατάσταση της υγείας του χειροτέρεψε κατά πολύ από την φροντίδα των δημίων του. Η άδεια επαιτείας που του δόθηκε μετά την αποφυλάκιση του, ήταν για κάθε Παρασκευή να έχει το δικαίωμα να ζητιανεύει έξω από τον Ναό της Ευαγγελίστριας στον Πειραιά. 

 

Ο μέγας αυτός Ήρωας και απελευθερωτής της Πατρίδος μας να στέκεται σχεδόν τυφλός και να ζητιανεύει. Αυτή είναι η άλλη πλευρά των Ελλήνων δυστυχώς. Ας δούμε όμως το ήθος αυτού του Εθνομάρτυρα από ένα γεγονός.)

Αναφέρεται ένα χαρακτηριστικό περιστατικό, το οποίο αναδεικνύει το ήθος αυτού του ήρωα και στον αντίποδα την αχαριστία και την αγνωμοσύνη του κράτους.

 

Όταν αποφυλακίστηκε ο Νικηταράς το 1841, ήταν τόσο φτωχός που κατάντησε ζητιάνος στα σοκάκια του Πειραιά. Η πενιχρή σύνταξη που έπαιρνε, χάριν μια θέσης γερουσιαστή που του εδόθη, δεν έφτανε «ούτε για ζήτω». Η αρμόδια αρχή η οποία χορηγούσε θέσεις επαιτείας, είχε ορίσει μια ορισμένη μέρα στον ήρωα επαίτη μια θέση μια μέρα της εβδομάδος κοντά στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε(!) να επαιτεί κάθε Παρασκευή!

Όταν αυτά έφτασαν στα αυτιά του πρέσβη Μεγάλης Δύναμης, αυτός απεστάλη από την κυβέρνηση του στο σημείο όπου επαιτούσε ο μεγάλος οπλαρχηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο μάζεψε αμέσως το απλωμένο χέρι του.
 

- Τι κάνετε στρατηγέ μου; ρώτησε ο ξένος.
 

- Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα, απάντησε υπερήφανα ο ήρωας.
 

- Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στον δρόμο; επέμενε ο ξένος.
 

- Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πως περνάει ο κόσμος, απάντησε περήφανα ο Νικηταράς.

Ο ξένος κατάλαβε, και διακριτικά, φεύγοντας άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες.

Ο σχεδόν τυφλός Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε στον ξένο: «Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και το χάσεις!». 

 

Πηγή: pare-dose.net

Αθάνατοι ήρωες του 1821.

Για του Χριστού την Πίστη την αγία και της Πατρίδος την ελευθερία!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ἱστορία, ὄχι παραμύθια.

 

τοῦ ἱεροκήρυκος ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

 

Εἴχαμε χρόνια νά δοῦμε τις θεωρίες τοῦ Γιάννη Κορδάτου νά ὑποκαθιστοῦν τήν ἀλήθεια. Μιά ἱστορία, ὅπως αὐτή τῆς ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας, βαμμένη μέ αἷμα ἡρώων καί μαρτύρων, βεβηλώθηκε ἀπό τά παραμύθια στρατευμένων ἀθέων καί ἀνθελλήνων. Ἀμφισβητήθηκε ὁ σκοπός τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821.

- Ὁ πόθος γιά ἐλευθερία παρουσιάστηκε ὡς ταξικός ἀγώνας φτωχῶν κατά πλουσίων!
 

- Ἡ θυσία τῶν ἀγωνιστῶν κατά τῆς Ὀθωμανοκρατίας ἔγινε φαγωμάρα κατά τῶν κοτ­ζαμπάσηδων!
 

- Ἡ προσφορά τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ἐπιβίωσι τοῦ Γένους ὠνομάστηκε... προδοσία!
 

-Τά βασανιστήρια χιλιάδων κληρικῶν παρουσιάστηκαν ὡς... συνθηκολόγησις μέ τούς Τούρκους!
 

- Τό σχοινί τοῦ Πατριάρχου χλευάστηκε ὅσο τίποτε ἄλλο! Καί πάνω σ᾽ αὐτό τό αἱματοβαμμένο σχοινί κρέμασαν οἱ ἄθεοι τό κουρέλι τους, τήν ψεύτικη ἰδεολογία τους!
 

- Τό μαρτύριο χιλιάδων νεομαρτύρων ἀποκρύφτηκε συστηματικά!
 

- Καί ὁ ἐθναπόστολος καί ἱερομάρτυρας Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός παρουσιάστηκε παραμορφωμένος!
 

Λύσσα τῶν ἀθέων καί ἀνθελλήνων ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος καί τῆς ἡρωικῆς της ἱστορίας. Καί τώρα ξαναβγῆκαν οἱ θεωρίες τους, στηριγμένες στά καραγκιοζιλίκια τῆς ἰδεοληψίας τους. Μέ τήν ἀνοχή ἤ καί ὑποστήριξι τοῦ ὑπουργείου Παιδείας ἐκπαιδευτικοί, στρατευμένοι στήν ἀθεΐα, ὑποχρέωσαν στόν πρόσφατο ἑορτασμό μικρά παιδιά νά ἀπαγγείλουν καί νά τραγουδήσουν ὑβριστικούς στίχους πέρα γιά πέρα διαστρεβλωτικούς γιά τήν ἐπανάστασι τοῦ 1821.
 

Παραθέτουμε ἕνα ἀπό τά τραγούδια, πού δάσκαλοι ἔβαλαν στό στόμα ἀθώων παιδιῶν τῆς Ἑλλάδος.
 

«Μιά φορά κι ἕνα καιρό
στόν κόσμο τοῦτο τό μικρό,
ζοῦσαν κάτι φουκαράδες, οἱ ραγιάδες
(κοτζαμπάσηδες, πασάδες καί σεβάσμιοι δεσποτάδες
κυβερνούσανε τή χώρα, καλή ὥρα).
Τή δεκάτη ὁ τσιφλικάς, δώστου κόψιμο ὁ πασάς, καί ὑπαγόρευε τό ράσο
«σφάξε με, ἀγά, ν᾽ ἁγιάσω».
 

Κι ἔτσι κι οἱ τρεῖς ἀπό κοινοῦ πίναν τό αἷμα τοῦ λαοῦ,
ἀφοῦ τότε φουκαράδες ἦσαν οἱ ραγιάδες».
 

Ποιός θά πῆ σέ δασκάλους τέτοιας φρικτῆς διαστροφῆς τῆς ἱστορία, ὅτι ἡ σκλαβιά τῶν τετρακοσίων χρόνων ἀνέδειξε χιλιάδες νεομάρτυρες. Τό «Κτύπα γιά τήν πίστη» τοῦ νεαροῦ ἀθηναίου νεομάρτυρα Μιχαήλ Πακνανᾶ θ᾽ ἀντιλαλῆ καί στ᾽ αὐτιά τῶν ἀθέων, πού κτυποῦν μέ μανία τήν πίστι.
 

Ποιός θά πῆ σέ ἀθέους ἐκπαιδευτικούς, πώς παιδεία δέν θά ὑπῆρχε στόν τόπο μας, ἄν δέν ἦταν ἕνας ρασοφόρος, ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός;
 

Ποιός θά τούς πῆ, πώς ἡ Ἐκκλησία στά δύσκολα τοῦ Γένους χρόνια ἦταν ἡ στοργική μάνα πού ἐνίσχυε, ἡ ἁγία δασκάλα πού μόρφωνε, ἡ μεγάλη ἀντίστασις κατά τοῦ ἐξισλαμισμοῦ καί τοῦ γενιτσαρισμοῦ;
 

Δέν χρειάζεται, κύριοι προπαγανδιστές τοῦ σκοταδιοῦ, νά φέρουμε δικές μας μαρτυρίες. Οὔτε πρό παντός νά ρωτήσουμε ἐσᾶς νά μᾶς πῆτε γιά τήν προσφορά τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως στήν ἐπιβίωσι καί ἀπελευθέρωσι τῆς Ἑλλάδος.
Ρωτᾶμε τούς ἴδιους τούς πρωταγωνιστές, τούς ἥρωες τοῦ 1821. Καθένας μέ τόν τρόπο του διαλαλεῖ τό «Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστι τήν ἁγία καί τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία».
 

Διαβάζουμε τά ἀπομνημονεύματα τῶν ἡρώων ἐκείνων καί βεβαιωνόμαστε, ὅτι τό ράσο δέν «ρουφοῦσε τό αἷμα τοῦ λαοῦ», ὅπως ἡ αἰσχρή φαντασία σας διατείνεται. Τό ράσο ἔδωσε τό αἷμα του γιά τήν ἐλευθερία τοῦ λαοῦ. Οἱ φυλακές τῆς Τριπολιτσᾶς ἦταν γεμᾶτες ἀπό δεσποτάδες καί παπάδες. Καί ὁ Βόσπορος φιλοξένησε τό σῶμα τοῦ κρεμασμένου Πατριάρχη.
 

Μιά νέα ἐπανάστασις χρειάζεται. Ξεσηκωθῆτε, ὅπου γῆς Ἕλληνες, καί πνίξτε μέ τή φωνή σας τό φίδι τῆς ἱστορικῆς διαστροφῆς, πού πνίγει τήν Ἑλλάδα! Ἄς φανοῦμε ἀντάξιοι ἀπόγονοι ἑνός Κολοκοτρώνη, ἑνός Κανάρη, ἑνός Μακρυγιάννη, μιᾶς Μπουμπουλίνας, μιᾶς Μαντώ Μαυρογένους, ἀντάξιοι ἀπόγονοι ἡρώων καί ἁγίων.

 

Πηγή: aktines.blogspot.gr

Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Πάτλαμα, μία εικόνα κολάσεως.

Έχουμε διαβάσει σχεδόν όλα τα ντοκουμέντα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Το παρακάτω, αξίζει να διαβαστεί από όλους. Δείχνει μία ακόμα «εφεύρεση αφαίρεσης ανθρώπινων ζωών» από τους τούρκους. Το αίμα που χύθηκε στον Πόντο, ζητά μέχρι και σήμερα δικαίωση! Και η δικαίωση θα έρθει για όλη την ανθρωπότητα, όταν δε θα επιτρέψουμε να ξανασυμβούν τέτοιες φρικτές καταστάσεις… Η ιστορική μνήμη, δεν πρέπει να μεταβληθεί σε ανάμνηση!

Αντιγραφή από το βιβλίο του Γεωργίου Λαμψίδη Τοπάλ Οσμάν, antexoume

 

Ελάτε τώρα να παρακολουθήσουμε την ιστορία μιας μεγάλη εκκλησίας που το όνομά της έγινε συνώνυμο με την κόλαση.


Είναι μια πολίχνη το Πάτλαμα, που απέχει ένα τέταρτο της ώρας από την Κερασούντα. Δε θα είχε καμία αξία για την ιστορία μας αν εκεί δεν υπήρχε μία εκκλησία : Ο Άγιος Γεώργιος.
 

Όταν σήμερα αναφέρετε σε έναν ηλικιωμένο Πόντιο την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Πάτλαμα, σας κοιτάζει αρκετά δευτερόλεπτα, έκπληκτος, ύστερα ξαναρωτάει:

Toν Άγιο Γεώργιο τον Πάτλαμα;
 

Ανοιγοκλείνει τα μάτια του, σκέφτεται λίγο και λέει, ''Που τον θυμήθηκες! Λέγαμε να τα ξεχάσομε όλα''…
 

Όμως οι ιστορικοί που περιέγραψαν την τελευταία περίοδο του Ελληνικού Πόντου δεν μπορούν να το ξεχάσουν. Επανέρχονται συνεχώς στον Άγιο Γεώργιο τον Πάτλαμα για να δείξουν την φρίκη, την κατάντια, τον εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. “Και αυτοί οι δαίμονες της κολάσεως θα έφριττον ενώπιον της τοιάτης σκηνής…” αναφέρει έντρομος ο Βαλαβάνης που τα γεγονότα τα έζησε από πολύ κοντά. “Ήνοιξεν η θύρα της κολάσεως, διότι επωνομμάσθη ο Ναός του Αγίου Γεωργίου Πάτλαμα”, γράφει ο αποδημήσας το 1965 εις Κύριον Μητροπολίτης Νευροκοπίου και Ζιχνών Αγαθάγγελος και αφιερώνει πλείστες λεπτομέρειες για την κόλαση αυτή στο βιβλίο του “ Η ιστορία του εν Πόντω χωρίου Χόψα και η καταστροφή αυτής”.
 

Αλλά ας επανέλθουμε στη σειρά της αφηγήσεώς μας. Όπως γράψαμε ήδη, οι εκτοπισμοί και οι απελάσεις Ελήνων με τις οικογένειές τους δήθεν “ λόγω πολεμικών αναγκών” βρίσκονταν στην έντασή τους.
 

Πολλοί δραπέτευον από τις συνοδείες και διασκορπίζονταν σε διάφορες πόλεις, ιδίως στην Κερασούντα.
 

Εκεί όμως η κατάσταση μεβλήθηκε επικίνδυνα, όπως αναφέρει ο Μητροπολίτης Αγαθάγγελος. Οοι συνεχείς επιτάξεις και εκβιασμοί του Τοπάλ Οσμάν έσβησαν το εμπόριο της πόλεως. Εργασίες πλέον δεν υπήρχαν. Οι τιμές των τροφίμων εικοσαπλασιάστηκαν και η ζωή για τους καταφυγόντας εκεί εξόριστους έγινε πολύ δύσκολη.
 

Για να ζήσουν οι “λάθρα βιούντες” πρόσφυγες αναγκάσθηκαν να μεταφέρουν πάνω στους ώμους τους, στρατιωτικά τρόφιμα και πολεμοφόδια από την Κερασούντα στο Κουλάκ-Καγιάν, απόσταση που κανονικά ένας πεζός χωρίς φορτίο την διένυε σε εννέα ώρες. Οι φορτωμένοι όμως τα ανθρώπινα αυτά υποζύγια, άνδρες και γυναίκες, που έφερναν στους ώμους τους 25 οκάδες φορτίου, διένυαν αυτήν την απόσταση σε δύο μέρες. Για τις 25 αυτές οκάδες επληρώνοντο 50 γρόσια ενώ η οκά του καλαμποκίσιου ήταν 70 γρόσια. Δηλαδή το ημερομίσθιο δύο ημερών εξαντλητικής εργασίας αντιπροσώπευε λιγότερο από οκά καλαμποκίσιο ψωμί.
Δεν ήταν όμως μόνο η δυσκολία της διατροφής. Κάθε μέρα οι τσετέδες του Τοπάλ Οσμάν διέτρεχαν στην πόλη και ξεκαθάριζαν πρόσφυγες που ήσαν εγκαταλειμμένοι στις αχυρώνες, στους σταύλους και στα καμπαναριά. Και ήδη αναφέραμε τις τραγικές νύχτες που μάζευαν οι ορδές του Τοπάλ Οσμάν παιδιά και τα έπνιγαν στο λιμάνι της Κερασούντος.
 

Όσες απ’ αυτές τις οικογένειες των προσφύγων κατόρθωνε να συλλάβει ο στρατός και η χωροφυλακή, τις μετέφερε αμέσως στον Άγιο Γεώργιο τον Πάτλαμα.
 

Όμως ας αφήσωμε τον άλλοτε μητροπολίτη Νευροκοπίου και Ζιχνών Αγαθάγγελο να ανοίξει την αυλαία της τρομερής αυτής κολάσεως του Ποντιακού Ελληνισμού.
 

Δώδεκα οικογένειες από το χωριό Χόψα, που βρίσκονταν ανάμεσα στους χιλιάδες πρόσφυγες που κατέφυγαν στην Κερασούντα αποφάσισαν να φύγουν κρυφά για το Καράχισαρ κι από κει για τις ρώσικες γραμμές. Η απόφασή τους φυσικά ήταν εξαιρετικά παράτολμη γιατί και η απόσταση ήταν μεγάλη και οι κίνδυνοι στο δρόμο πολλοί.
 

Όμως ο άνθρωπος προτιμά το παράτολμο καμμία φορά όταν δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από το θάνατο. Μήπως προ δύο μηνών η Δέσποινα Παχατουρίδου και η αδελφή της, Σουμέλα Καλαιτζίδου δεν έκαμαν το ίδιο και κατόρθωσαν να διαφύγουν στο ρώσικο έδαφος; Μήπως και άλλες οικογένειες δεν έκαμα το ίδιο και σώθηκαν; Τι σημαίνει αν μερικοί συνελήφθηκαν και εκτελέστηκαν επί τόπου; Ο καθένας με την τύχη του.
 

Και ένα πρωινό βροχερό και παγωμένο του Απριλίου του 1917 ξεκίνησαν οι 12 οικογένειες για τη σωτηρία ή τον θάνατο, χωρίς κανένα εφόδιο. Μάζευαν στο δρόμο χόρτα και σαλιγκάρια και με αυτά συντηρούνταν. Όταν βράδιασε, φθάσανε στο Τας-Χαν, όπου κατέλυσαν. Εκεί άναψαν φωτιά και για να ζεσταθούν και για να στεγνώσουν τα ρούχα τους, που ήταν μουσκεμένα από την ολοήμερη βροχή.
 

Τη στιγμή που γύρω από τη φωτιά ζεσταίνονταν τα μέλη των δώδεκα αυτών οικογενειών, άνοιξε η πόρτα απότομα και μπήκε μέσα ένα νέο παιδί 16 χρονών καταβρεγμένο, παγωμένο και τρομαγμένο. Από την παγωνιά και τον φόβο δεν μπορύσε να μιλήσει, είχαν ακινητοποιηθεί τα σαγόνια του.
 

Επί ένα τέταρτο της ώρας τον έτριβαν και τον ζέσταιναν ώσπου συνήλθε κάπως. Του έδωσαν τότε λίγα χόρτα και μερικά σαλιγκάρια ψημένα στη φωτιά να φάει γιατί ήταν θεονήστικος. Ανυπόμονοι οι άλλοι να μάθουν ποιος είναι και από που ήρθε τον είχαν κυκλώσει και περίμεναν να μιλήσει.
 

-Είμαι από το Κεπεκκλήσε της Τριπόλεως… άρχισε ο νέος με δυσκολία. Αφήστε με, δεν μπορώ να πω τι είδαν τα μάτια μου… αφήστε με. Είμαι τόσο ζαλισμένος! Κι έπεσε ξανά ανάσκελα.
 

Οι γύρω του κατατρόμαξαν και περίμεναν τη συνέχιση της διηγήσεως. Τους κοίταξε όλους, έτριψε λίγο τα χέρια για να ζεσταθεί και σε λίγο πήρε θάρρος.
 

-Είχαμε σκοπό να φύγουμε για τη Ρωσία, συνέχισε ο νέος με δυσκολία, όμως ήρθαν και μας ειδοποίησαν ότι θα εκτοπισθούμε… Έτσι πολλοί από το Κεπεκκλησε και το Τζαλ, για να γλυτώσουν τον εκτοπισμό, βγήκαν στα βουνά με τις οικογένειές τους. Εκεί περίμεναν δέκα μέρες την προέλαση των Ρώσων. Όμως η προέλαση δεν έγινε ποτέ.
 

Τα μάτια όλωνς ήσαν στραμμένα προς το παλληκάρι εκείνο που ανάσαινε βαρειά και προσπαθούσε να ανασηκωθεί . Δύο – τρεις έτρεξαν κοντά του και τον ξανακάθισαν στη θέση του.

Πες μας, πες μας, παλληκάρι μου και μη μας βασανίζεις, παρακάλεσε ένας γέρος.
 

Ο νέος έκανε μια ακόμη προσπάθεια, και ξανακάθισε πιο καλά στη θέση του. Όλοι σώπασαν να ακούσουν….

Όταν είδαν κι απόειδαν οι φευγάτοι στα βουνά πατριώτες μου πως δε θα έλθουν οι Ρώσοι κατέβηκαν και παραδόθηκαν στους τούρκους. Οι τροφές τους είχαν τελειώσει και τα γυναικόπαιδα δεν άντεχαν πια… όμως τι να σας πω, τι είδαν τα μάτια μου… Ήταν τόσο φοβερό. Μερικούς σκότωσαν αμέσως ή τους σφάξανε μπροστά στα μάτια μας και τους άλλους τους άρχισαν με χοντρά ραβδιά στο ξύλο.
 

Εγύμνωσαν άνδρες και γυναίκες.
 

Όταν πια τέλειωσαν αυτά, μας ανάγκασαν όλους να γδυθούμε, άνδρες και γυναίκες και να βαδίσουμε… 

 

Βαδίσαμε έτσι, σε αυτά τα χάλια, δυο μέρες μέσα στα βουνά. Ο ένας ντρεπόταν τον άλλον και οι κακόμοιρες οι γυναίκες μας… προσπαθούσαν να κσεπασθούν με τα κουρέλια και τα τσουβάλια που βρήκαν σε ένα έρημο ελληνικό χωριό.
 

Ο νέος σκούπισε με το χέρι του τα δάκρυα που κύλησαν στα μάγουλά του. Εκλαιγε. Έκλαιγαν όλοι. Έκλαιγαν για αυτούς που τα υπέστησαν και έκλαιγαν για την ίδια τους την τύχη.

Μας πήγαιναν για το Καραχισάρ, συνέχισε το παλληκάρι αφού κάπως ησύχασαν όλοι. Για να πάμε στο Καράχισαρ, έπρεπε να περάσωμε το βουνό Είριπελ που ήταν χιονισμένο… Κρύος παγωμένος αέρας τρυπούσε τα γυμνά κορμιά μας… Εκεί ήταν το τέλος… Κάπου 450 ψυχές πάγωσαν εκεί στο Είριπελ… Το πρωί το χιόνι τους είχε σκεπάσει όλους….
 

Ο νέος έκλαιγε με αναφυλλητά, όπως έκλαιγαν κι όλοι…

Μάνα μου, μάνα μου, φώναζε ο νέος στα αναφυλλητά του. Την κρατούσα ως την τελευταία στιγμή. Και τον Ισακ, τον μικρό μου αδελφό, τον έσερνα από το χέρι, ώσπου τον άφησα κάτω… Δεν μπορούσε πια να περπατήσει… Νικόλα, μου είπε, κρύωνω… παγώνω… και έκλεισε το στόμα του. Επάγωσε… Τρεις σωθήκαμε… Εγώ έφυγα και πήγα στο Τζαλ, βρήκα ρούχα και έπεσα μέσα στα βουνά να βρω σωτηρία….
 

Το βράδυ εκείνο, στο χάνι του Τας-Χαν ήταν κλαυθός και οδυρμός. Έκλαιγαν και ολοφύρονταν. Τι τους περίμενε πλέον; ο θάνατος, ένας θάνατος βασανιστικός και αργός.

Φθάνει πια, φώναξε ένας ηλικιωμένος. Κλαίμε τους άλλους και δεν κοιτάμε τι θα κάνομε εμείς. Και εκεί θάνατος και εδώ θάνατος… Όπου κι άν είναι θα παλαίψωμε να σωθούμε…
 

Οι φωνές αυτές έφεραν κάποια ησυχία στο χάνι και πολλοί κούρνισαν να κοιμηθούν τον ανήσυχο ύπνο τους.
 

Το πρωί έβρεχε δυνατά και όμως έπρεπε να ξεκινήσουν. Δεν μπορούσαν να μείνουν στο χάνι αυτό. Θα τραβούσαν για το Καράχισαρ κι ότι βρέξει…
 

Τη στιγμή που ήσαν έτοιμοι να ξεκινήσουν, παρουσιάσθηκαν μπροστά τους δύο τζανταρμάδες (χωροφυλακες) και ζήτησαν την άδεια μετακινήσεώς τους. Όμως τέτοια άδεια δεν υπήρχε. Οι 12 αυτές οικογένειες έφευγαν κρυφά.
 

Οι χωροφύλακες εμπόδισαν τότε την αναχώρησή τους και ζήτησαν τληεφωνικώς οδηγίες απ’ την Κερασούντα. Και οι στρατιωτικές αρχές Κερασούντος έδωσαν εντολή να επιστρέψουν οι οικογένειες αυτές συνοδεία χωροφυλάκων.
 

Μέσα στη δυνατή βροχή και το κρύο η θλιβερή συνοδεία των 12 οικογενειών, στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν και ο δυστυχής νέος, ο Νικόλας, που γλύτωσε από την παγωνιά του βουνού Είριπελ, πήγαινε πίσω προς την Κερασούντα. Βάδιζαν όλη τη μέρα και προς το βράδυ έφθασαν στα πρώτα σπίτια της μαρτυρικής πόλεως, όπου ωδηγήθησαν κατευθείαν στην αυλή των φυλακών και εκεί κούρνιασαν τρέμοντας για να ησυχάσουν λίγο.
 

Ύστερα από δύο ώρες παρουσιάστηκε μπροστά τους ένας αξιωματικός. Οι Έλληνες βρεγμένοι και νηστικοί, χάρηκαν όταν είδαν αξιωματικό. Έτρεξαν κοντά του για να τον παρακαλέσουν να τους βάλει στη φλυακή για να σωθούν!!! Όμως οι τεμενάδες και οι θερμές παρακλήσεις που του κάνανε δεν ωφέλησαν σε τίποτα.
 

Ο τούρκος αξιωματικός μόλις τους αντίκρυσε, χωρίς να περιμένει να τελειώσουν τα παρακάλια τους, τους ρώτησε από που είναι. Όταν πληροφορήθηκε ότι προέρχονται από τα χωριά της Αργυρουπόλεως έγινε έξω φρενών και άρχισε να τους βρίζει και να τους απειλεί με τουφεκισμούς και με σφαγές. “Την πατρίδα σας δε θα την ξαναδείτε”, τους είπε με οργή. “Θα σας πετσοκόψει όλους ο Τοπάλ Οσμάν…” Τους έβρισε χυδαία απώθησε τις γυναίκες που τον παρακαλούσαν και έδειρε δυο-τρεις άντρες που τόλμησαν να του ζητήσουν μια στέγη να στεγνώσουν και να ζεσταθούν.” Θα σας στείλω, τους είπε, σε μια καλή στέγη για να ησυχάσετε για καλά…”
 

Έγραψε ένα σημείωμα που το έδωσε στους χωροφύλακες και τους διέταξε να μεταφέρουν τους βρωμορωμηούς στο Πάτλαμα.
 

Οι χωροφύλακες με τους υποκοπάνους άρχισαν να τους χτυπούν και να τους σπρώχνουν να βγουν έξω από το προαύλιο των φυλακών. Παρά τη συνεχιζόμενη βροχή και το σκοτάδι, που τύλιξε τα πάντα, οι δυστυχισμένες οικογένειες, σε άθλια κατάσταση, ξεκίνησαν για το Πάτλαμα.
 

Κάπως τότε πήραν θάρρος. Πίστεψαν πως στο Πάτλαμα θα έβρισκαν στέγη, τροφή και λίγη φωτιά να ζεσταθούν. Και βιάζοταν στο σκοτάδι, σέρνοντας τα πόδια τους και τα παιδιά τους, να φτάσουν το γρηγορότερο.
 

Όμως, η διάψευση των ελπίδων τους ήρθε πολύ σύντομα. Μόλις φθάσανε στο Πάτλαμα οδηγήθηκαν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.
 

Η εκκλησία δεν ήταν πολύ μεγάλη, μόλις χωρούσε 200 ανθρώπους ορθίους και μάλιστα, κάπως ασφυκτικά. Αυτό όμως δεν τους πείραζε, θα βολεύονταν μέσα στην εκκλησία – ήταν δεν ήταν 60 άτομα – και θα ξάπλωναν τουλάχιστον να ζεσταθούν και να στεγνώσουν.
 

Όταν μπήκαν στον αυλόγυρο της εκκλησίας αντίκρυσαν έναν τζανταρμά να στέκεται φρουρός στην πόρτα και να κρατάει με ένα μαντήλι τη μύτη του.
 

Μερικοί κάτι υποσιάστηκαν, αλλά δεν έδωσαν μεγάλη σημασία. Μπορούσαν όλα να τα φναταστούν, όχι όμως και αυτό που αντίκρυσαν μόλις άνοιξε η πόρτα και τους έπρωξαν με τον υποκόπανο οι τζανταρμάδες να μπουν γρήγορα μέσα.
Μέσα στην κόλαση
 

Βρώμα, μπόχα, αλλαλαγμοί και θρήνοι ήταν τα πρώτα που τους υποδέχτηκαν, μόλις άνοιξε η πόρτα της εκκλησίας. Βρώμα ακαθαρσιών, βρώμα πεθαμένων, βρώμα καπνιάς, βρώμα ανυπόφορη, σκοτάδι. Πατούσαν, σπρωχνόμενοι από τους άλλους πίσω, πάνω σε ανθρώπινα σώματα που άλλοι τους έβριζαν κι άλλοι ήταν άφωνοι – ήταν πτώματα. Στμάτησαν σε ένα σημείο όρθιοι και περίμεναν να συνηθίσουν κάπως το σκοτάδι. Μερικοί έκαναν να φτάσουν στα παράθυρα, να πάρουν λίγο καθαρό αέρα. Ήταν όμως αδύνατο. Άνθρωποι ήταν κουλουριασμένοι παντού, δεν μπορούσαν να ξαπλώσουν, να ησυχάσουν κάπως. Ήταν παντού το αδιαχώρητο. Πάνω από 300 άτομα – ζωντανοί και πεθαμένοι – ήταν κλεισμένοι σ’αυτό το μικρό χώρο που χωρούσε, όπως είπαμε μόνο 200 και αυτούς όρθιους.
 

Παρ’ όλο ότι ήταν νύκτα όλοι σχεδόν ήταν ξυπνητοί. Φώναζαν, έκλαιγαν. Παρακαλούσαν τους τζανταρμάδες να τους βγάλουν και να τους ρίξουν στην θάλασσα, που ήταν παρέκει να ησυχάσουν. Άλλοι παρακαλούσαν τον Θεό να τους πάρει, να γλυτώσουν μέσα απ’ αυτή την κόλαση. Άλλοι πάλι έβριζαν. “Συνεχώς έβριζαν και βλασφημούσαν”…
 

Οι νεοεισελθόντες παρέμειναν έτσι όρθιοι και περίμεναν να συνηθίσει το μάτι τους στο σκοτάδι για να δουν τι θα κάνουν, που θα βολευτούν. Σε λίγο άρχισαν να ξεδιαλύνουν τα γύρω, να βλέπουν τους ανθρώπινους όγκους στοιβαγμένους. Κοντά τους ήταν μια γριά που πάλευε με το θάνατο από την πείνα. Προσπαθούσε κάτι να πει ζητούσε ολοένα κάτι να φάει…. Σε λίγο σώπασε. Απ’έξω άρχισε να ξημερώνει.
 

Παρέκει ήταν ένας γέρος που είχε δίπλα του μια νέα γυναίκα, τη θυγατέρα του, που ήταν αναίσθητη. Ο γέρος δεν ηξερε τι να κάνει, την κουνούσε, της μιλούσε. Αυτή τίποτα. Ύστερα, σα να φωτίσθηκε από μια ιδέα, έβγαλε από το ένα πόδι του το τσαρούχι, που το έκοψε σε μικρά κομμτάκια με ένα μικρό μαχαιράκι και έδωσε ένα στην κόρη του.
 

-Συμέλα, να τρως.
 

Η κοπέλα άνοιξε τα μάτια της κι άρχισε να μασάει αργά, αλλά με βουλιμία το κομμάτι του τσαρουχιού. Ζήτησε κι άλλο κι άλλο. Ο γέρος και η κοπέλα έφαγαν το ένα τσαρούχι κι άρχισαν και το δεύτερο.
 

Τον γέρο τον πήραν είδηση άλλοι, οι οποίοι άρχισαν το ίδιο. Όσοι δεν είχαν μαχαιράκια ζητούσαν από τους άλλους, οι οποίοι δεν τα έδιναν αν δεν έπαιρναν σαν αντάλλαγμα ένα κομμάτι. Οι άνθρωποι μεταβλήθηκαν σε πεινασμένα τσακάλια που κατεβρόχθιζαν τα τσαρούχια τους.
 

Η Κυριακή Τσαούση του Παύλου (συγγενής του Μητροπολίτου Νευροκοπίου και Ζιχνών , ο οποίος μας δίνει αυτές τις φρικτές εικόνες) βλέποντας όλα αυτά τα φοβερά είπε σιγανά:  

 

-Καλά που κι τρώγνε και τ’ αποθαμέντς (καλά που δεν τρώνε και τους πεθαμένους).
 

Η διπλανή της απάντησε πως δεν τους τρώνε γιατί βρωμούν, αλλιώς δε θα άφηναν ούτε τα κόκκαλά τους. Μήπως όμως το τσαρούχι είναι καλύερο; πρόσθεσε μία άλλη. Μία άλλη γυναίκα επενέβει και είπε να μη φωνάζουν γιατί μπορεί να τ’ ακούσουν και να αρχίσουν να τρώνε και τους πεθαμένους.
 

Τη στιγμή εκείνη στο βάθος γινόταν καυγάς. Ακουγόταν μια γυναικεία φωνή που έλεγε:
 

-Δεν ντρέπεσαι να μου κλέψεις το τσαρούχι την ώρα που κοιμόμουνα; Δεν έλεγες ότι έχω κι εγώ ψυχή;
 

Η άλλη φώναζε, διαμαρτυρόταν ότι δεν της το πήρε. Αλλά ύστερα το έβγαλε από τον κόρφο της και της το έδωσε μισοφαγωμένο.
 

Την πείνα την έκανε χειρότερη η απερίγραπτη ακαθαρσία μέσα στο Ναό. Σε κανέναν δεν επιτρεπόταν να βγει για την φυσική του ανάγκη. Όσοι πέθαιναν τους έβαζαν μέσα στο Ιερό, άταφους. Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη. Σκοπίμως δεν επέτρεπαν την ταφή των νεκρών, μόνο και μόνο για να προκληθούν αρρώστειες και να πεθάνουν όλοι μέσα στο Ναό.
 

“Τούρκος γιατρός ο Απτούλ Βεχάπ, αναφέρει ο αρχιμανδρίτης Πανάρετος Τοπαλίδης στο βιβλίο του “Ο Πόντος ανά τους αιώνας” περιγράφοντας την κόλαση του Πάτλαμα, διαταχθείς, προς τήρησιν των προσχημάτων, να επισκεφτεί το Ναό δεν μπόρεσε να πλησιάσει λόγω της πυκνής δυσοσμίας και δήλωσε εγγράφως στις αρχές της Κερασούντας, ότι εκεί είναι μακελειό-μακτελχανέ.
 

Την επόμενη με την ανατολή, άνοιξε η πόρτα της κολάσεως. Αμέσως όλοι έστρεψαν τα βλέματά τους προς την πόρτα. Όλοι ανέμεναν βοήθεια εκ μέρους των Κερασουντίων. Αλλά που βοήθεια…! Οι Κερασούντιοι τρομοκρατημένοι, όχι μόνον αδυνατούσαν να μεσολαβήσουν υπέρ των εγκλείστων, αλλά ούτε υλική βοήθεια δεν τολμούσαν να παρέχουν. Άνοιξε η πόρτα και νέα θύματα μπήκαν στην κόλαση. Οι εισελθόντες ήταν 12. Ο αριθμός 500 όμως δεν είχε συμπληρωθεί ακόμα. Είχε δοθεί διαταγή από τον στρατιωτικό διοικητή προς την χωροφυλακή ότι μόλις συμπληρωθούν 500 άτομα να απελαθούν προς Τοκάτ οι έγκλειστοι. Ο αριθμός αυτός εύκολα μπορούσε να συμπληρωθεί σε μία και μόνο ημέρα, διότι οι πρόσφυγες ήταν πολλοί. Σκοπίμως όμως δεν τον συμπλήρωναν για να αποδεκατισθούν από τις αρρώστειες και την πείνα. Ήταν σατανικό το σχέδιο του διοικητή. Ο αριθμός 500 δεν γινόταν να συμπληρωθεί γιατί όσοι έμπαιναν άλλοι τόσοι πέθαιναν εντός του Ναού…
 

Για μια στιγμή ένας μικρός απ’έξω που ξέφυγε την προσοχή των χωροφυλάκων, παρουσιάστηκε σε ένα παράθυρο της εκκλησίας πουλώντας φουντούκια και ψωμί από φουντούκια. Όσοι είχαν χρήματα έτρεξαν στο παράθυρο, πατώντας πάνω σε άλλους για να αγοράσουν. Ο θόρυβος όμως που έγινε τους πρόδωσε. Οι χωροφύλακες έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει, συνέλαβαν τον μικρό και αφού τον ξυλοκόπησαν άγρια του πήραν τα λεφτά και τα είδη που είχε μαζί του.
 

Τότε οι έγκλειστοι της κολάσεως σαν από σύνθημα φώναξαν. “Θεέ μου που βρίσκεσαι; Υπάρχεις ή δεν υπάρχεις; Άγιε Γεώργις, πρόφθασε θα πεθάνουμε όλοι εδώ μέσα από την πείνα…” (Η απιστία είναι η παγίδα του διαβόλου όταν μας συμβαίνουν τραγικές καταστάσεις. Τότε πρέπει να πιστεύουμε πιο πολύ, πιο βαθειά.)
 

Οι κραυγές αυτές συνεχίζονταν επί μερικά λεπτά. Ο χωροφύλακας που ήταν φρουρός – κέρβερος, άνοιξε την πόρτα και ούρλιαξε να κάνουν ησυχία αλλιώς θα πυροβολήσει όποιον τύχει.
 

Τότε μερικές γυναίκες παρεκάλεσαν να τους επιτρέψει να βγουν έξω για να σβήσουν τη δίψα τους και για τη φυσική τους ανάγκη.
 

Παραδόξως ο άγριος ως δια μαγείας, εξημερώθη. Ο άσπλαχνος, μαλάκωσε.΄Ετσι περί το μεσημέρι, τοποθέτησε στον τοίχο της αυλόγυρου χωροφύλακες μη τυχόν δραπετεύσει κανείς και έπειτα άνοιξε την πόρτα και διέταξε να βγουν έξω όλοι. Ταυτόχρονα, διέταξε μερικούς νέους να συγκεντρώσουν τους νεκρούς εντός του Ιερού Βήματος και να καθαρίσουν το Ναό. Δυστυχώς αν και αυτή η διαταγή ήταν για το καλό των εγκλείστων , δεν εκτελέστηκε και όλοι μαζί σαν ένας άνθρωπος ώρμηξαν προς τα έξω , άλλοι προς τον κοντινό ποταμό για να σβήσουν τη δίψα τους, κι άλλοι για να να μαζέψουν χόρτα, άλλοι ανέβηκαν σε δέντρα όπου έτρωγαν ακόμα και τα φύλλα με απληστία. Οι δεσμοφύλακες, παρατηρούσαν αυτό το φρικτό θέαμα και χαιρέκακα γελούσαν. Μετά από μία περίπου ώρα διετάχθησαν να επιστρέψουν στην κόλαση.
 

Την επόμενη μέρα, μάταια περίμεναν βοήθεια από τους Κερασούντιους. Νέα απελπισία. Άγριες φωνές. Ο ενωματάρχης εξαγριωμένος, μπήκε μέσα και ξυλοκόπησε πολλούς. Αλλά και οι πρόσφυγες, απείλησαν να τον ξυλοκοπήσουν. Αντιλήφθηκε την απελπισία τους και φοβούμενος μην τυχόν σπάσουν την πόρτα, τους υποσχέθηκε ότι θα βγουν. Και όντως το μεσημέρι, επέτρεψε να βγουν, κυρίως για να στεγνώσουν τα ρούχα τους που ήταν καταβρεγμένα από τα ούρα τους, μιας και δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να τα κρατήσουν για 24 ώρες! Αμέσως μόλις βγήκαν άρχισαν να ψάχνουν για τροφή…Έπειτα ξάπλωναν όπως τα ζώα κατά γης. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι άνθρωποι αυτοί πλέον είχαν αποκτηνωθεί!!!
 

Όσοι είχαν άλλα ρούχα, έβγαζαν τα ακάθαρτα, φορούσαν τα καθαρά και προσπαθούσαν να πλύνουν στο ποταμάκι τα βρώμικα. Οι υπόλοιποι που δεν είχαν δεύτερα ρούχα δεν μπορούσε να τους πλησιάσει κανένας. Αυτή τη μέρα έμειναν έξω για τρεις περίπου ώρες. Αφού μπήκαν μέσα, διεπίστωσαν ότι μία γυναίκα και δυο παιδιά, κρύφτηκαν σε ένα δέντρο και όση ώρα οι χωροφύλακες, ασχολούνταν με την είσοδο των υπολοίπων δραπέτευσαν.
 

Κατά τη δύση του ηλίου έφεραν έναν παπά. Τη στιγμή που μπήκε μια γυναίκα μπροστά του, πέθαινε από την πείνα. Ο παπάς κατάπληκτος φώναξε.
 

-Θεέ μου τι βλέπω!  

 

Και άρχισε να κλαίει απαρηγόρητα. Δεν είχε τελειώσει το κλάμα όταν μία γυναίκα του φώναξε:
 

–Έλα πάτερ, να διαβάσεις μια ευχή, εδώ μια γυναίκα πεθαίνει….
 

-Όποιος μπαίνει μέσα σ’ αυτή την κόλαση, απάντησε ο παπάς, οι αμαρτίες του συγχωρούνται… δεν έχει ανάγκη από ευχές…
 

Από τη στιγμή όμως εκείνη η όψη του ιερέως άλλαξε και σε λίγο, αδυνατώντας να υποφέρει την τρομερή δυσοσμία έπεσε αναίσθητος. Οι γύρω του τότε, άρχισαν να μαλώνουν για το ποιος θα του πάρει τα τσαρούχια.
 

Ο ιερέας μέσα στην παραζάλη του είπε σιγανά:
 

–Περιμένετε να πεθάνω πρώτα…
 

Δεν πέρασαν μερικά λεπτά και ακούσθηκε μέσα από το Άγιο Βήμα, όπου μετέφεραν τους νεκρούς μία φωνή: “Πεινώ, πεινώωωωω… Θεέ μου, Παναγιά μου…”
 

Μερικοί νέοι σηκώθηκαν να δουν τι συμβαίνει. Ήταν μια γυναίκα που την μετέφεραν εκεί την προηγούμενη μέρα για νεκρή. Αλλά και αυτές οι λέξεις της ήταν οι τελευταίες της, οι επιθανάτιες. Είχε πλέον πεθάνει για τα καλά…
 

Ένα παιδί ζωντανό στον τάφο.
 

Ο ιερέας την άλλη μέρα “εκοιμήθη εν Κυρίω”. Όλοι τον μακάρισαν γιατί πέθανε, χωρίς να υποφέρει πολύ. “ Αιωνία του η μνήμη” φώναξαν όλοι.
 

Ήταν πεσμένος εκεί με το πρόσωπο που έδειχνε τον τρόμο του. Τα πόδια του όμως ήταν γυμνά. Τα τσαρούχια τη νύχτα καταφαγώθηκαν. Ποιος τα πήρε; Δύο κοπέλες μάλλωναν κατηγορώντας η μία την άλλη…
 

Μπαίνει ένας χωροφύλακας, παίρνει 9 νέους και τους οδηγεί έξω. Εκεί τους διατάζει να σκάψουν τριες λάκκους. Αυτοί αν και εξαντλημένοι από την πείνα, τους ετοίμασαν.Έπειτα διατάζει όλους να βγουν έξω και έδωσε σε πέντε γυναίκες πέντε σάραθρα για να καθαρίσουν το Ναό. Αφού τελείωσε και αυτή η εργασία, μετέφεραν όλους τους νεκρούς στους λάκκους όπου και τους έθαψαν. Στον μεγαλύτερο λάκκο, έθαψαν 4 άνδρες και 2 γυναίκες. Στο δεύτερο λάκκο, 3 γυναίκες, 1 νέο και 1 νέα και στον τρίτο λάκκο τον ιερέα, μια γυναίκα και ένα παιδί περίπου δέκα ετών, συνολικά 14 άτομα. Το παίδι την ώρα που το έθαβαν άρχισε να κινείται!!! ίσως επειδή αναζοωγωνήθηκε από τον φρέσκο αέρα. Ο επικεφαλής, το ανθρωπόμορφο τέρας όμως, παρά τις ενδείξεις ότι το δεκάχρονο παιδί ήταν ζωντανό, διέταξε να το θάψουν και έτσι το δύσμοιρο, θάφτηκε ζωντανό…
 

Μια μέρα από την απελπισία τους μερικοί νέοι και γνυαίκες αποφάσισαν να δραπετεύσουν απ’αυτή την κόλαση. Προσπάθησαν να σπάσουν την πόρτα.
 

Μάταια όμως γιατί οι χωροφύλακες καμία στιγμή δεν απομακρύνονταν από τη θέση τους. Μετά το μεσημέρι, έπιασε δυνατή βροχή, που ανάγκασε τους χωροφύλακες, να καταφύγουν στο σπίτι ενός τούρκου. Οι νέοι τότε, ξαναπροσπάθησαν να ανοίξουν την πόρτα. Μαζί με τις γυναίκες έβαλαν όση δύναμη είχαν και τελικά η πόρτα υποχώρησε. Περίπου τριάντα άτομα νέοι,νέες και γυναίκες διέφυγαν και σώθηκαν. Οι χωροφύλακες επιδόρθωσαν την πόρτα και ορκίστηκαν να μην επιτρέψουν να ξαναβγεί κανένας. Έτσι όσοι περέμειναν στην κόλαση, υπέστησαν τις συνέπειες. Το απόγευμα, έβαλαν μέσα άλλα 70 άτομα, 50 γυναίκες, 7 άντρες και 13 παιδιά.
 

Πόσοι έζησαν από την κόλαση του Πάτλαμα; Πολλοί λίγοι. Γιατί ενώ καθημερινά έφερναν νέους, οι νεκροί αραίωναν τις τάξεις των ζωντανών. Ο Πανάρετος Τοπαλίδης, γράφει ότι “περίπου 3000 Έλληνες βρήκαν το θάνατο εντός του Ναού…”

 

Πηγ: olympia.gr

Τα τάγματα δράσης των Σοβιετικών κατά των χριστιανών.

 

 

 Αφίσα του κομμουνιστικού κόμματος της Ρωσίας που χλευάζει την Θεία Κοινωνία.

 

«Είχαν οργανωθεί ειδικοί πυρήνες αθέων, που πήγαιναν στα σχολεία, στα χωριά, στους χώρους εργασίας και διεξήγαγαν μια αντιθρησκευτική προπαγάνδα συστηματικά» επισημαίνει στο σχετικό άρθρο του ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης

Για τους διωγμούς που έχουν υποστεί οι χριστιανικοί πληθυσμοί από το καθεστώς της Σοβιετικής Ενωσης έχουν γραφτεί πολλά και η αλήθεια είναι ότι η Ιστορία του 20ού αιώνα στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ είναι γεμάτη από τέτοιες διώξεις εναντίον κάθε θρησκείας. Ο τρόπος όμως με τον οποίο το αθεϊστικό καθεστώς έκανε κατά καιρούς προπαγάνδα εναντίον των χριστιανών αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι αυτής της ιστορίας.
 

Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης αναφέρεται στους τρόπους αυτούς, οι οποίοι, μεταξύ άλλων, προϋπέθεταν και τη δημιουργία ειδικών ταγμάτων, τα οποία είχαν βασικό σκοπό να στηρίξουν την κυρίαρχη αντιθρησκευτική προπαγάνδα. Πιο συγκεκριμένα, σημειώνει ο κ. Αγτζίδης: «Για την αντιμετώπιση του θρησκευτικού αισθήματος είχαν οργανωθεί ειδικοί πυρήνες αθέων στα σχολεία, στα χωριά και στους χώρους εργασίας. Οι πυρήνες αυτοί εντάσσονταν στην κεντρική σοβιετική οργάνωση Ενωση Αθεων Πολεμιστών. Διεξήγαγαν συστηματικά αντιθρησκευτική προπαγάνδα, με στόχο τη δημιουργία μιας “νέας γενιάς αθέων”».
 

Επιπλέον, αναφέρει: «Η Ενωση διέθετε δική της εφημερίδα, θεατρικό όμιλο εξειδικευμένο σε παρουσίαση αντιθρησκευτικών έργων, οργάνωνε ομιλίες και διαλέξεις. Οι πυρήνες της Ενωσης συντόνιζαν και προωθούσαν την αντιθρησκευτική δράση. Ενας τρόπος ήταν η πρόκληση συναγωνισμού, η γνωστή σοσιαλιστική άμιλλα, μεταξύ διάφορων πυρήνων για τη μεγαλύτερη αντιθρησκευτική δραστηριότητα. Στρατευμένο στην κατεύθυνση αυτή ήταν και το σχολείο. Η εκπαίδευση στη μητρική γλώσσα είχε, εκτός από την εξασφάλιση της μάθησης, και αντιθρησκευτικούς σκοπούς, ώστε τα παιδιά να μπουν πιο εύκολα “στον δρόμο του σοσιαλισμού”». 

 
 

 

Αντιχριστιανικό καρναβάλι στη Σοβιετική Ένωση.

Η δράση τους δεν θα μπορούσε, βέβαια, να μείνει εκτός των σχολικών χώρων, γι' αυτό και «τα σχολεία γέμιζαν με αντιθρησκευτικά συνθήματα, ενώ οι δάσκαλοι μιλούσαν στους μαθητές για τις αρνητικές συνέπειες της θρησκείας. Συνηθισμένα θέματα ομιλίας ήταν “Η αντιδραστική ουσία της γιορτής του Πάσχα” και “Η γέννηση του Χριστού και το Πάσχα”» σημειώνει ο κ. Αγτζίδης και συμπληρώνει: «Στόχος όλων αυτών ήταν να πειστεί η νεολαία που συμμετείχε να απορρίψει τη θρησκεία και να την αντικαταστήσει με την “προλεταριακή της πατρίδα”. Αλλος τρόπος αντίδρασης στις θρησκευτικές γιορτές ήταν η απόσπαση υποσχέσεων από τους μαθητές να διαβάζουν τις ημέρες των γιορτών τις βιογραφίες των αρχηγών της επανάστασης».
 

Ολες αυτές οι λυσσαλέες επιθέσεις εναντίον της θρησκείας και πιο συγκεκριμένα εναντίον του χριστιανισμού τελικά δεν ευοδώθηκαν. Η απόδειξη γι' αυτή την ατελέσφορη -αν και μανιώδη- προσπάθεια εναντίον των χριστιανών ήρθε μέσα από το ίδιο καθεστώς, το οποίο δεν μπορούσε να διαχειριστεί τη διείσδυση του χριστιανισμού στις τάξεις των απλών ανθρώπων, που δεν μπορούσαν, παρά τον διάχυτο φόβο, να αρνηθούν τα πιστεύω τους.
Κομματική Εκκλησία
 

Ο κ. Αγτζίδης σημειώνει στο άρθρο του: «Λίγα χρόνια αργότερα ο ίδιος ο Στάλιν επανέφερε τη θρησκευτική λατρεία, για να αντιμετωπιστεί η γερμανική επίθεση, δημιουργώντας παράλληλα μια κομματική Εκκλησία, εξαρτημένη απολύτως από το καθεστώς.
 

Η ακραία σταλινική καταστολή δεν μπόρεσε να εξαλείψει το θρησκευτικό συναίσθημα ούτε να αντικαταστήσει τις παραδοσιακές θρησκευτικές μορφές με νέες. Ισως το συμπέρασμα από μια πλούσια ιστορική εμπειρία να είναι ότι η απόπειρα των διάφορων συγκυριακών ιδεολογιών να ανταγωνιστούν τη θρησκευτική πίστη των λαών και να αντικαταστήσουν σύμβολα και βαθύτατα χαραγμένα στερεότυπα αποτελεί μια από τις πραγματικές χίμαιρες του ανθρώπινου πολιτισμού».
 

«Αντιπασχαλινή καζάνια» και εκστρατεία που είχε στο στόχαστρο τις εορτές
 

Στα σχολεία δημιουργήθηκαν αντιθρησκευτικοί όμιλοι μαζί με τους δραματικούς, τους ομίλους ραδιοφώνου. Οι κομματικές οργανώσεις ήταν επίσης υποχρεωμένες να συμπαρίστανται στη δράση των Αθεων Πολεμιστών.
 

Τα τάγματα αυτά περιέφεραν την προπαγάνδα του καθεστώτος παντού, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς και σε οποιαδήποτε άλλη δημόσια δράση. Πιο συγκεκριμένα, «το καθήκον των κομματικών οργανωμένων ήταν να πηγαίνουν επιδεικτικά για δουλειά στα κολχόζ και στα εργοστάσια τις μέρες των θρησκευτικών εορτών. Επιστρατευόταν επίσης το θέατρο, το οποίο ανέβαζε αντιθρησκευτικά έργα, όπως το δράμα “Η ψευτιά” του Π. Χολίδη. Ειδικά τις ημέρες του Πάσχα, που ήταν και η μεγαλύτερη από τις θρησκευτικές γιορτές, οργανωνόταν μια προπαγανδιστική εκστρατεία που ονομαζόταν “αντιπασχαλινή καζάνια”. Συνήθως η εκστρατεία αυτή είχε κάποιο κεντρικό σύνθημα, όπως “Εμπρός για την κατάκτηση της επιστήμης και της τεχνικής” ή “Εμπρός για το μπολσεβίκικο δυνάμωμα των κολχόζ”, “Εμπρός για 100% έξοδο των εργαζομένων στη δουλειά τις μέρες τον Πάσχα”. Ενδιαφέρον έχει ακόμα ο τρόπος δράσης αυτών των ταγμάτων κατά τις μεγάλες χριστιανικές γιορτές του Πάσχα και των Χριστουγέννων».
Μπριγάδες
 

Οπως σημειώνει στο άρθρο του ο κ. Αγτζίδης, «τις ημέρες των θρησκευτικών γιορτών οι κομματικοί οργάνωναν ειδικές ομάδες με την ονομασία “μπριγάδες αθέων”, με σκοπό την οργάνωση της αντιθρησκευτικής εκστρατείας, ειδικά τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Η δημοτικιστική εφημερίδα “Κόκκινος Καπνός”, που εκδιδόταν στο Σοχούμι του Καυκάσου (1930-1937), απαριθμούσε όλες τις θρησκευτικές γιορτές οι οποίες βρίσκονταν στο στόχαστρό τους. Ετσι, αναφερόταν στη γιορτή του προφήτη Ηλία, τον οποίον αποκαλούσε “Αγιο Ηλία”, του Αγίου Παύλου, του Αγίου Ιωάννου, του Αγίου Παντελεήμονα και, βέβαια, τα Χριστούγεννα και κυρίως το Πάσχα». 

 

Πηγή: aktines.blogspot.gr

Η «ελευθερία» των αθέων.

 

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 

Εν όψει των συζητήσεων για την αναθεώρηση του Συντάγματος οι άθεοι και αντίθρησκοι ξεκίνησαν πάλι την προπαγάνδα τους. Προωθούν την αντίληψη πως για να είναι η χώρα μας μέσα «στη φιλελεύθερη δυτική παράδοση» οφείλει να απεμπολήσει την Παράδοσή και την Ιδιοπροσωπία της και να εξοβελίσει από τη δημόσια σφαίρα την ευεργέτιδά της Εκκλησία.
 

Η αντίληψη αυτή φέρνει στο νου του Έλληνα φιλελεύθερου πολίτη τον εφιάλτη της σταλινικής περιόδου και τον κάνει να σκεφθεί ότι οι συγκεκριμένοι άθεοι αναμασούν αντιλήψεις του 1873! Τόσο «προοδευτικά» σκέπτονται. Τη χρονιά αυτή κυριαρχούσαν στην ιντελιγκέντσια της Ευρώπης ο μηδενισμός του Νετσάγεφ, ο αναρχισμός του Μπακούνιν, ο μαρξισμός, ο εξελικτισμός του Ντάρβιν, ο «θεολογικός» αθεϊσμός του Στράους, ο ωφελιμισμός του Μιλλ.

Την ίδια χρονιά ο μέγας Φεοντόρ Ντοστογιέφσκι βρήκε σφοδρή αντίδραση από τους «προοδευτικούς» κύκλους της χώρας του και από την τσαρική μυστική αστυνομία. Αιτία το μυθιστόρημά του «Οι δαιμονισμένοι», μανιφέστο για την πνευματική ελευθερία, που καταπατιέται από τους μηδενιστές και τους αθέους. Η ρωσική κοινωνία ήταν επηρεασμένη από τις «μοντέρνες» ιδέες. Στο «Ημερολόγιο του συγγραφέα», του 1873, ο Ντοστογιέφσκι την περιγράφει: «Στην οικογένεια επικρατούσε η αμάθεια, η αληθινή παιδεία είχε αντικατασταθεί από την αναιδή άρνηση, δανεισμένη από τους ξένους, τα υλικά κίνητρα κυριαρχούσαν έναντι κάθε υψηλής ιδέας και τα παιδιά διαπαιδαγωγούντο χωρίς αρχές και πέρα από κάθε φυσική αλήθεια, με έλλειψη σεβασμού ή αδιαφορία προς την πατρίδα...». Σα να μιλάει για τη σημερινή Ελλάδα...
 

Για τους σε κάθε εποχή προπαγανδιστές της αθεΐας σημειώνει ο μεγάλος ρώσος συγγραφέας: «Δώστε σε όλους αυτούς την πλήρη δυνατότητα να καταστρέψουν την παλιά κοινωνία και να την οικοδομήσουν από την αρχή. Το αποτέλεσμα θα είναι να υπάρξει τόσο σκοτάδι και τόσο χάος, τόση χυδαιότητα και απανθρωπιά, ώστε το όλο οικοδόμημα που θα επιχειρήσουν να κτίσουν θα καταρρεύσει πριν προλάβει να ολοκληρωθεί». Ο Ντοστογιέφσκι προείδε το 1989 και τη συνέχεια του...
 

Το κύριο επιχείρημα των αθέων, του σήμερα και του 1873, είναι ότι με την κατάργηση του Θεού ο άνθρωπος καθίσταται ελεύθερος. Ακολουθούν την άποψη του Μπακούνιν: « Εάν ο Θεός υπάρχει ο άνθρωπος έχει δεσμεύσεις, δεν είναι ελεύθερος, αλλά δούλος. Εάν μπορεί και οφείλει να είναι ελεύθερος, αυτό σημαίνει πως ο Θεός δεν υπάρχει». Άποψη που υποστηρίζουν στους «Δαιμονισμένους» οι Κυρίλοφ και Σταυρόγκιν. Ο άλλος της παρέας, ο Σιγκάλεφ του άθεου σοσιαλισμού, υποστηρίζει, όπως ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής, πως « χωρίς δεσποτισμό δεν βρέθηκε ακόμη ούτε ελευθερία, ούτε ισότητα. Σε μιαν αγέλη όμως πρέπει να επικρατεί ισότητα...». Και ο Μπερντιάγεφ σημειώνει σχετικά: «Η τάση προς ισότητα...αναπότρεπτα οδηγεί σε μιαν ανισότητα, στην τυραννική κυριαρχία μιας ασήμαντης μειονότητας στην απόλυτη πλειονότητα».
 

Η ελευθερία είναι το ύψιστο αγαθό, που προσφέρει ο Θεάνθρωπος Ιησούς στον άνθρωπο. Ελευθερία ακόμη και να τον αρνηθεί και να τον πολεμήσει. Μόνο στους λαούς με χριστιανική παράδοση παρουσιάζεται το φαινόμενο της αθεΐας. Στους λαούς με άλλες θρησκευτικές παραδόσεις η αθεΐα είναι αδιανόητη. Οι άθεοι προπαγανδίζουν την ιδεολογία τους στην Ελλάδα ή στην Ιταλία, όχι στη Σαουδική Αραβία, στο Ιράν, στην Ινδία, ή στην Ιαπωνία...
 

Μόνο ο Χριστός έδωσε στον άνθρωπο το δικαίωμα και την ευθύνη ελεύθερα να ακολουθήσει ακόμη και το πιο ανόητο και το πιο επιζήμιο για την ύπαρξή του. Μόνο στη «δυτική – χριστιανικής προέλευσης - αντίληψη» ζωής υπάρχει η ελευθερία ο άνθρωπος να μπορεί να σκεφθεί να κατασκευάσει μια κοινωνία αθεϊστική, η οποία, κατά τον Ντοστογιέφσκι, θα τον μεταβάλλει σε ένα άβουλο όργανο.
 

Η δυτική χριστιανική αντίληψη της ζωής κατατρυχόταν για αιώνες από δύο επικίνδυνους πειρασμούς: Από την κακή ελευθερία και από την επιβολή του καλού. Έτσι η ελευθερία καταστρεφόταν είτε από την ορμή του κακού, που κρύβει στα σπλάχνα της, είτε από τον αναγκασμό του καλού. Οι πυρές της Ιεράς Εξέτασης αποτελούν το πιο φρικτό σημείο αυτής της τραγωδίας του λατινόφρονος ανθρώπου, όπως την περιέγραψε ο Ντοστογιέφσκι με τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή στους «Αδελφούς Καραμάζοφ». Η τραγωδία του δυτικού ανθρώπου είναι πως έχει τόση εμπιστοσύνη στη λογική του, την οποία έχει θεοποιήσει, που όχι μόνο δεν ασπάζεται την αλήθεια, αλλά επιβάλλει με τη βία το ψέμα, την απανθρωπιά. Για τον Ντοστογιέφσκι όταν ο άνθρωπος, στην άγρια μορφή της ελευθερίας του, δεν αναγνωρίζει τίποτα πιο πάνω από τον εαυτό του, τότε ούτε ο ίδιος υπάρχει.
 

Η επιβολή στην κοινωνία του τρόπου ζωής των ομοφυλοφίλων, η επιχείρηση ευτελισμού της οικογένειας, η απαξίωση της ζωής, κυρίως στην αρχή και στο τέλος της, η προσπάθεια κατάργησης αξιών – θεμελίων της κοινωνίας, είναι συμπτώματα παρακμής και αποσύνθεσης του ανθρώπου. Και όταν τα πάντα επιτρέπονται, εν ονόματι της χωρίς Θεό ελευθερίας, τότε αυτή υποδουλώνεται στον εαυτό της και οδηγεί τον άνθρωπο στην καταστροφή. Η χριστιανικής καταγωγής σύγχρονη κοινωνία «παίζει» με την ελευθερία της και με την ύπαρξή της. Ο πολιτισμός της είναι σε παρακμή και στο προστάδιο να καταρρεύσει, όταν το Ισλάμ έρχεται ορμητικό να την κατακτήσει. Αυτή διαλέγει το μέλλον της και έχει την ευθύνη της απόφασής της.

 

Πηγή: aktines.blogspot.gr

Οι μητροπολίτες Καισαριανής Δανιήλ & Κορίνθου Διονύσιος αθεολόγητοι ή εγκάθετοι; [ΒΙΝΤΕΟ 2017]

Μία τραγική εμφάνιση Επισκόπων που θεωρούνται ορθόδοξοι. Από την ''απάντηση'' που έδωσαν στον κύριο που τους ρώτησε για την παναίρεση του οικουμενισμού ο καθείς αντιλαμβάνεται πόσο έχουν απομακρυνθεί οι ρασοφόροι της εποχής μας από τους αγίους ομολογητές και μάρτυρες άλλων εποχών.

 

Έχουν τόση σχέση με τον Κύριο και το Ευαγγέλιο του όση σχέση έχει η ημέρα με την νύχτα. Εμείς ας τους ευχηθούμε μετάνοια γιατί η κόλαση δεν έχει τέλος. 

Εθνομάρτυρας Γρηγόρης Αυξεντίου.

 

 

Συμπληρώθηκαν στις 3 Μαρτίου 70 έτη από τον μαρτυρικό θάνατο του Γρηγόρη Αυξεντίου, του υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α. . Μέσα στον καταιγιστικό βομβαρδισμό με παντός είδους πληροφορίες επέτειοι όπως αυτή παρέρχονται απαρατήρητες, για τον απλούστατο λόγο: Έχουμε απολέσει από καιρό το κριτήριο της σημαντικότητας και της σοβαρότητας, καθώς έχουμε αναλωθεί στο κυνήγι της είδησης. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία των δυνάμεων που απεργάζονται την ιστορική λήθη, καθώς αυτή εγγυάται κατά τον πλέον ασφαλή τρόπο την απώλεια της ιδιοπροσωπείας των λαών.

Ο Γρηγόρης υπήρξε ένας ήρωας δίδασκαν πριν από δεκαετίες οι δάσκαλοι τους μαθητές στα σχολεία. Αλλά τί είναι πλέον ήρωας για τον μικρό μαθητή; Κάτι σαν τους πρωταγωνιστές στις περιπέτειες των κινουμένων σχεδίων του Ντίσνεϋ. Πώς είναι δυνατόν να συλλάβει αυτός τον πραγματικό ηρωισμό, όταν ο πατριωτισμός έχει ποινικοποιηθεί από την ίδια την Πολιτεία, η οποία ευτελίζει το ηρωικό φρόνημα και το πνεύμα θυσίας στρατιών ηρώων στην μακραίωνη ιστορία του Γένους μας; Πώς είναι δυνατόν να εμπνευσθεί από τα ευτελέστατα κείμενα, τα οποία δηλητηριάζουν εξ απαλών ονύχων τους μαθητές και τους εθίζουν στον άνευ νοήματος καταναλωτικό τρόπο βίου μιας κοινωνίας, από την οποία τα ιδανικά έχουν φυγαδευθεί προς άγνωστη κατεύθυνση; Πώς είναι δυνατόν να καλλιεργηθεί μέσα του το ήθος και το φρόνημα, όταν εκβάλλεται από την εκπαίδευση ο Σοφοκλής, ο Διονύσιος Σολωμός και σημαντικά κεφάλαια της ιστορίας μας, για να τονιστούν κατά κόρο ο ευρωπαϊκός «διαφωτισμός», η σύγχρονη θλιβερή πολιτική ιστορία, συνταγές μαγειρικής, ακόμη και χυδαιότητες;
 

Αλλοίμονο στους λαούς που έχουν ανάγκη από ήρωες, είχε τονίσει ο Μπρεχτ! Τι άραγε να εννοούσε; Ποιος λαός στην ιστορική του πορεία επιβίωσε χωρίς ήρωες; Ποιοι διαχρονικά ενέπνευσαν με την ανιδιοτέλεια και τη θυσία τους πολλούς, ώστε να αντέξουν και να μην υποταγούν στη θέληση του ισχυρού, επιδίωξη του οποίου είναι η αλλοτρίωση των αδυνάτων και η απώλεια της ιδιοπροσωπείας τους είτε ως εθνών είτε ως κοινωνικών ομάδων; Η λαϊκιστική αντίληψη ότι οι λαοί γράφουν την ιστορία είναι άκρως παραπλανητική. Την ιστορία γράφουν οι ηγέτες. Αν αυτοί εμφορούνται από ηρωικό φρόνημα οδηγούν τους λαούς στο μεγαλείο. Αν είναι δειλοί ή ιδιοτελείς και διεφθαρμένοι, οδηγούν τους λαούς στην παρακμή και στην υποδούλωση.
 

Οι Άγγλοι αποικιοκράτες οδηγήθηκαν στο κρησφύγετο του Αυξεντίου από προδότη. Δεν ήταν η πρώτη προδοσία κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. ούτε και η τελευταία. Κατά καιρούς Άγγλοι στρατιώτες εισέβαλαν σε οικίες, όπου υπήρχαν κρησφύγετα, συνοδευόμενοι από κουκουλοφόρους. Αυτούς φρόντιζαν να φυγαδεύουν στην Αγγλία, όταν αποκαλυπτόταν η ταυτότητά τους. Η χρήση της έννοιας του προδότη έχει περιοριστεί στον στρατιωτικό και μόνο τομέα. Προδότης θεωρείται εκείνος που αποκαλύπτει στον εχθρό στρατιωτικής φύσεως μυστικά. Δεν υπάρχουν όμως και προδότες εν καιρώ ειρήνης; Τί είναι αυτοί που με προθυμία, δια μίαν δολεράν καλημέραν καλημέραν των πρέσβεγων των ανθρωποφάγων, όπως γράφει ο Μακρυγιάννης, εκχωρούν τον πλούτο της χώρας στους ξένους. Βέβαια οι ξένοι γνωρίζουν να αμείβουν πλουσιοπάροχα τους εξυπηρετούντες τους σκοπούς τους και δεν περιορίζονται στις φιλοφρονήσεις και στην προώθηση σε εξουσιαστικούς θώκους. Τί είναι αυτοί που ανέχονται ο λαός να δοκιμάζεται από την ανέχεια, ενώ αυτοί δεν γνωρίζουν τι θα πει κρίση; Τί είναι αυτοί που επιχειρούν να επιβάλουν την ιστορική λήθη, να γδύσουν τον λαό από τα πατροπαράδοτα ήθος και φρόνημα και να τον ενδύσουν με ξενόφερτα πολιτιστικά στοιχεία, ενός ψευδοπολιτισμού, ο οποίος έχει οδηγήσει σε πλήθος αδιεξόδων τις κοινωνίες που τον καλλιέργησαν;
 

Βέβαια πέρα από τους ήρωες και τους προδότες υπάρχουν οι πολλοί, που δεν περιλαμβάνονται σε καμιά από τις δύο κατηγορίες. Χαρακτηρίζονται πολλές φορές ως συνετοί και σώφρονες. Τα επιχειρήματά τους φαίνονται πολύ ισχυρά εξεταζόμενα με την κοινή θεωρούμενη λογική. Τί ήθελαν μια χούφτα μαχητές να τα βάλουν με κραταιά αυτοκρατορία; Τι ήθελαν και οι πρόγονοί μας το 1821 να τα βάλουν με άλλη κραταιά αυτοκρατορία; Από την άλλη όλοι οι συνετοί και σώφρονες απολαμβάνοντας τα αγαθά της ελευθερίας, για την οποία άλλοι έχυσαν το αίμα τους, εκφωνούν πανηγυρικούς υπέρ αυτής λόγους σε κάθε επέτειο! Δεν είναι λίγοι εκείνοι που καταγγέλλουν ως φιλοπόλεμους τους ηρωικούς αγωνιστές, που θυσιάστηκαν για να είναι αυτοί ελεύθεροι να αμαυρώνουν την μνήμη κοπτόμενοι δήθεν υπέρ της ειρήνης.
 

Κάποιοι θα αναρωτηθούν: Και τί πρόσφερε η θυσία του Αυξεντίου και των άλλων Κυπρίων αγωνιστών; Ελευθερώθηκε πράγματι η Κύπρος; Δεν είναι οι ισχυροί που επιβάλλουν τις απόψεις τους προκαλώντας κρίσεις και επεμβαίνοντας προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους; Αυτό πράγματι συμβαίνει, γι’ αυτό και έσπευσα να γράψω και για προδότες εν καιρώ ειρήνης. Το σημαντικό ερώτημα είναι: Αξίζουμε εμείς στην Ελλάδα και στην Κύπρο την ελευθερία, για την οποία συμπατριώτες μας διαχρονικά έχυσαν το αίμα τους; Όταν επευφημούμε ηγέτες υποταγμένους, λόγω ιδιοτέλειας ή φιλοδοξίας, στους ισχυρούς, όταν σπεύδουμε να υιοθετήσουμε τρόπο βίου, που επιδιώκουν να μας επιβάλλουν οι ξένοι, όταν, το χειρότερο, ανυψώνουμε σε ήρωες αυτούς που εκποιούν τα πάντα και τους επευφημούμε τονίζοντας μάλιστα ότι είναι σπουδαίοι, επειδή έχουν απολέσει κάθε ιερό και κάθε όσιο, όταν συγχρωτιζόμαστε με τους δημίους μας και θεωρούμε αναγκαία τη συμπόρευσή μας μ’ αυτούς στο ιστορικό γίγνεσθαι, τότε είναι εύκολο να διολισθήσουμε στην έσχατη κατάντια: Να απορρίψουμε τους πραγματικούς ήρωες και να ειρωνευτούμε το πνεύμα θυσίας τους, να τους χαρακτηρίσουμε κορόιδα!
 

Κλείνω με λίγους στίχους από το ποίημα «Αποχαιρετισμός» του Γιάννη Ρίτσου στη μνήμη ενός από τους τελευταίους ήρωες του ελληνισμού.

 

Ίσως και να μπορούσα να γλυτώσω.
 

Ίσως μπορούσα ν’ αντέξω την καταφρόνια ή την συγγνώμη ή την λησμονιά των άλλων. 

 

Όμως εγώ θα μπορούσα να λησμονήσω το φως που ονειρευτήκαμε μαζί;
 

κείνο το μέγα καρδιοχτύπι της σημαίας μας;
 

Θα μπορούσα να βολευτώ στον ίσκιο μιας γωνιάς με σταυρωμένα τα χέρια
 

γύρω στα σταυρωμένα γόνατα
 

σα μνησίκακη, μεμψίμοιρη ή αμέτοχη αράχνη
που πλέκει μόνο με το σάλιο της τα δίχτυα της;
 

Εμείς, δυστυχώς, βολευόμαστε και μάλιστα υπερηφανευόμαστε γι’ αυτό!
 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

 

Πηγή: aktines.blogspot.gr