Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Λόγια και Πράξεις.

«Τα πρωτεία στον Σταυρό και αιώνια δόξα στους σταυρωμένους για την πίστη και για το γένος μας»

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Έκανε σύνθημα την πίστη.

Μιλώντας μετά την απελευθέρωση σε μαθητές Γυμνασίου στην Πνύκα, από το ίδιο βήμα που μιλούσε στην αρχαιότητα ο Δημοσθένης, ο Περικλής και οι άλλοι σπουδαίοι πρόγονοι, τους είπε: «Όταν πιάσαμε τα άρματα πρώτα είπαμε υπέρ πίστεως και μετά υπέρ πατρίδος». Στην ίδια ομιλία του συνέστησε στους Έλληνες «φρόνιμον ελευθερία».

Συχνά προσευχόταν για την Επανάσταση: «Όταν την 1η Απριλίου 1821 τσακίστηκε το ελληνικό στράτευμα από τους Τούρκους, ο Αναγνωσταράς και οι άλλοι πήγανε στο Λεοντάρι, εγώ έμεινα μόνος με το άλογό μου στο Χρυσοβίτσι. Έκατσα μέχρι που έφυγαν οι Τούρκοι με τα μπαϊράκια τους και κατέβηκα κάτω. Ήταν στο δρόμο η Παναγιά, μια εκκλησιά του χωριού καθόμουν κι έκλαιγα για την Ελλάδα. Παναγία μου, είπα, βοήθησε κι αυτή τη φορά τους Έλληνες να εμψυχωθούν».

Εξ' αιτίας της επανάστασης οι κλέφτες δεν είχαν την ευχέρεια να τηρούν πλήρως τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Όταν τη Μεγάλη Τετάρτη του 1821 ο Kολοκοτρώνης και ο Κανέλλος Δεληγιάννης έφαγαν ψητό αρνί, το έφεραν βαρέως επί χρόνια, μολονότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός είχε λύσει τη νηστεία για τους μαχόμενους.

Σε κάθε εκκλησία ή εξωκλήσι που συναντούσε έκανε το σταυρό του και άναβε κεριά. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κατάστιχα δαπανών της εποχής εκείνης βρέθηκαν καταγραφές: «Δια κεριά αρχιστρατήγου Κολοκοτρώνη...».

Δεν βασιζόταν στους ξένους.

Το είχε χωνέψει ο Κολοκοτρώνης ότι οι Έλληνες θα απελευθερώνονταν μόνο με τις δικές τους δυνάμεις: «Η Γαλλική Επανάσταση Βοήθησε τους ανθρώπους να ανοίξουν τα μάτια τους και να ριζώσει η δικαιοσύνη στον κόσμο, να ξεχωριστούν τα όρια της εξουσίας και της υποταγής, οι Βασιλιάδες να μην είναι πλέον σαν θεοί στη γη. Η δικαιοσύνη είναι η πραγματική Βασίλισσα και η θαυματουργή εικόνα των ανθρώπων. Όταν όμως είδα ότι στα συμβούλια της Βιέννης δεν έγινε τίποτα καλό για μας, απελπίστηκα από τους ξένους και είπα ότι δεν έχουμε άλλη ελπίδα λύτρωσης εκτός από τον εαυτό μας και τον Θεό».

Ο Κολοκοτρώνης περιγράφει μια συνομιλία του με τον αρχηγό των ρωσικών στρατευμάτων στη Ζάκυνθο το 1805: «Πήγα και μίλησα μαζί του. Μου είπε ότι ο βασιλιάς του τον πρόσταξε να δεχτεί στο στράτευμά του όποιους θέλουν να πολεμήσουν τον Ναπολέοντα. Του αποκρίθηκα, τι έχω εγώ να κάνω με τον Ναπολέοντα; Αν θέλετε στρατιώτες για να βοηθήσετε στην απελευθέρωση της πατρίδας μου σας υπόσχομαι 5 και 10 χιλιάδες».

Πως έκοψε το κάπνισμα.

Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που έκοψε το κάπνισμα ο Κολοκοτρώνης. Οταν κάποτε ξέμεινε από καπνό, έξυσε το τσιμπούκι του γτα να καπνίσει όσα υπολείμματα είχαν μείνει, αλλά αηδίασε από την πίκρα. «Ορίστε άνθρωπος που θέλει να ελευθερώσει τον τόπο του και δεν μπορεί ο ίδιος να ελευθερωθεί από το πάθος του. Θεέ μου συγχώρα με», είπε και πέταξε το τσιμπούκι. Αν και έκοψε το κάπνισμα, του άρεσε να ρουφάει με τη μύτη τη μυρωδιά του καπνού από μια ταμπακιέρα που του είχε χαρίσει ο Καποδίστριας.
 

Ο Κολοκοτρώνης είχε βαφτίσει 120 παιδάκια στη Ζάκυνθο και είχε κάνει εκατοντάδες κουμπαριές. Μόνο στα Τρίκορφα υπήρχαν 40 Θοδωράκηδες. Αρκετές φορές παραπονιόταν ότι από την πολλή καβάλα στο άλογο πρήζονταν τα αχαμνά του.

Ο Κολοκοτρώνης έλεγε το 1842 στην Αθήνα, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του: «Ο Χάρος δεν μου δίνει άλλη διορία, θα πάω να δω τα λημέρια μου και όσους από τους παλιούς συντρόφους μου ζούνε. Θα με ρωτήσουν στον κάτω κόσμο τι κάνουν οι σύντροφοί μας στον πάνω κόσμο και θα έχω κάτι να τους λέω».

Εδεσε στα καπούλια του αλόγου του τον μικρό γιο του Πάνο τον Β', που είχε αποκτήσει με την πρώην καλόγρια Μαργαρίτα Βελισσάρη, και πήρε τον δρόμο προς το Μοριά.

Πηγή: Κόκκινος ουρανός

Άγνωστες πτυχές της ζωής και της δράσης του Νικηταρά.

 

Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ή Τουρκοφάγος (1782-1849) γεννήθηκε στη Νέδουσα Μεσσηνίας, ένα μικρό χωριό που βρίσκεται στους πρόποδες του Ταϋγέτου, 25 χλμ από την πόλη της Καλαμάτας. Καταγόταν από το χωριό Τουρκολέκα, του δήμου Φαλαισίας της Μεγαλόπολης. Ήταν ανηψιός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
 

Ο Νικηταράς συνελήφθη το 1839 και καταδικάστηκε, αν και παντελώς αθώος, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, την οποία εξέτισε στις φυλακές της Αίγινας. Όταν αποφυλακίστηκε, ή υγεία του ήταν εξασθενημένη ενώ έχασε σε μεγάλο βαθμό την όραση του. Βίωσε την αχαριστία και την αγνωμοσύνη της ελληνικής πολιτείας όταν του αρνήθηκε μια αξιοπρεπή σύνταξη ώστε να ζει αυτός και η οικογένεια του ευπρεπώς και αντί αυτού, του χορηγήθηκε "άδεια επαιτείας" στον ναό της Ευαγγελίστριας κάθε Παρασκευή. Το 1843 του απονεμήθηκε ο βαθμός του υποστράτηγου μαζί με μία πενιχρή σύνταξη. Πέθανε το 1849 σε ηλικία 67 ετών. Τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί δίπλα στο Κολοκοτρώνη όπως κι έγινε.

Ορισμένες άγνωστες πτυχές της ζωής και της δράσης του :

Ο Νικηταράς άνοιξε την αυλαία της Επανάστασης, αλλά υπήρξε και ένας από τους πρωταγωνιστές της. Τη νύκτα της 16ης προς 17η Μαρτίου 1821 συνεπλάκη με μια ομάδα Τούρκων έξω από την Καλαμάτα. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1829 έριξε τους τελευταίους πυροβολισμούς του Αγώνα στην Πέτρα της Βοιωτίας.
 

Στη νεκρολογία η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αιών», αναφέρθηκε ότι οι μάχες στις οποίες συμμετείχε ξεπερνούσαν σε αριθμό τα χρόνια της ηλικίας του. Τα παραπάνω δεν παρουσιάζονται ως υπερβολή αν αναλογιστούμε ότι εκτός από τις μεγαλύτερες και αποφασιστικότερες μάχες του Αγώνα (Βαλτέτσι, Δολιανά, Δερβενάκια, Αράχωβα, Μεσολόγγι, Φάληρο κλπ.) συμμετείχε και δεκάδες άλλες. Μέσα σε τέσσερις μόνο μήνες (από τα Μαΐου μέχρι τις 23 Σεπτεμβρίου 1821) συμμετείχε σε περισσότερες από είκοσι μάχες και συμπλοκές γύρω από την Τριπολιτσά.
 

Σύμφωνα με την παράδοση κατά τη διάρκεια της μάχης στα Δερβενάκια άλλαξε τέσσερα σπαθιά, καθώς τα τρία έσπασαν. Μετά το τέλος της σύγκρουσης χρειάστηκε ιατρική βοήθεια για να ξεκολλήσει το σπαθί από το χέρι του, καθώς είχε υποστεί βαριάς μορφής αγκύλωση. Κατά την ίδια μάχη όταν ένιωθε την κούραση να τον καταβάλλει έδινε κουράγιο στον εαυτό του λέγοντας «κουράγιο Νικήτα, Τούρκους σφάζεις».
 

Σύμφωνα με μαρτυρίες συμπολεμιστών του ο Νικηταράς κατά τη διάρκεια της επανάστασης εξολόθρευσε πάνω από 300 Τούρκους. Ο αριθμός δεν είναι υπερβολικός αν αναλογιστούμε τον αριθμό των μαχών στις οποίες συμμετείχε, την τρομακτική ορμητικότητα και την ιδιαίτερη μαχητική του ικανότητα. Ο ίδιος ο ήρωας σε μια συνάντησή του με τον Γερμανό φιλέλληνα C. F. Bojons τού είπε πως είχε εξολοθρεύσει 300 Τούρκους μέσα σε ένα εξάμηνο!
 

Όταν το γαλλικό εκστρατευτικό σώμα, υπό τον στρατηγό Μαιζόν, αποβιβάστηκε στο Πεταλίδι της Μεσσηνίας με αποστολή την επιτήρηση της αποχώρησης του στρατού του Ιμπραήμ, ο Νικηταράς έσπευσε να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Καθόταν τυλιγμένος με την κάπα του στη σκηνή του τρέμοντας από τον πυρετό. Μοναδική του τροφή ήταν λίγες ελιές μέσα σε ένα πήλινο δοχείο. Όταν τον επισκέπτονταν Γάλλοι αξιωματικοί έκρυβε τις ελιές κάτω από την κάπα του. Ο Μαιζόν, όταν του το ανέφεραν, θέλησε να τον περιποιηθεί όπως του άρμοζε. Ο περήφανος οπλαρχηγός αρνήθηκε λέγοντας ότι δεν του έλειπε τίποτα και ότι η Ελλάδα μπορούσε να θρέψει τους στρατιώτες της. Ταυτόχρονα έκρυβε επιμελέστερα το δοχείο με τις ελιές του.
 

Σε έναν περίπατο του Τερτσέτη και του Πολυζωίδη, αμέσως μετά την πολύκροτη δίκη του Κολοκοτρώνη και την πεισματική άρνηση των δύο δικαστών να τον καταδικάσουν, ο λαός του Ναυπλίου στάθηκε ευλαβικά μπροστά στους διερχόμενους, εκδηλώνοντας έτσι τον απεριόριστο θαυμασμό για τη στάση τους. Ξαφνικά μέσα από το πλήθος ξεπρόβαλε ο Νικηταράς, πλησίασε τον Πολυζωίδη και του είπε δακρυσμένος: «Πρόεδρε με την ηρωική σου διαγωγή μου πήρες τις δάφνες των Δερβενακίων».
 

Ο Νικηταράς ετάφη δίπλα στον Θ. Κολοκοτρώνη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Ωστόσο φαίνεται πως ο θάνατος της γυναίκαςκαι των παιδιών του και η έλλειψη στενών συγγενών και άμεσων απογόνων στάθηκε αφορμή να μην ενδιαφερθεί κανένας για τη σορό του. Τη στιγμή που χώρες με σαφώς μικρότερη στρατιωτική ιστορία από αυτή της Ελλάδας «κτενίζουν» τα πέρατα της οικουμένης για να ανακαλύψουν οστά στρατιωτών τους, να τα επαναφέρουν στην πατρίδα και να τα ενταφιάσουν με τις πρέπουσες τιμές, η χώρα μας αγνοεί την τύχη των οστών των περισσοτέρων πολεμιστών που χάρη στην προσωπική τους θυσία τής επέτρεψαν να συνεχίσει την ιστορική της πορεία.

 

Πηγή: Κόκκινος ουρανός

Πώς θα είναι οι ποιμένες των εσχάτων καιρών;

Πηγή: Κώστας Σοιστάναπαπ

Ὁδηγίες προσευχῆς μὲ τὸ κομποσχοίνι.

1. Νὰ λέμε τὴν προσευχή μας ἀργὰ καὶ καθαρά. Ὄχι μὲ βιασύνη, ἀλλὰ μὲ ἀγάπη πρὸς τὸ Θεό.

2. Πρὶν προσευχηθοῦμε νὰ ἔχουμε συγχωρήσει ὅλους ὅσους μᾶς ἔχουν ἀδικήσει ἢ μᾶς ἔχουν στενοχωρήσει στὴ ζωή μας.

3. Νὰ μάθουμε νὰ ἀγαποῦμε τὴν προσευχή μας μὲ τρόπο ταπεινό.

4. Γιὰ νὰ καρποφορήσει μία προσευχὴ χρειάζεται βαθειὰ ταπείνωση καρδιᾶς καὶ μυστηριακὴ ζωή.

5. Ἡ προσευχὴ ἀποδίδει περισσότερο ὅταν ἔχουμε ἐξομολογηθεῖ καθαρὰ καὶ ἔχουμε κοινωνήσει τὸ Πανάγιον Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

6. Νὰ προσευχόμαστε χωρὶς εἰκόνες στὸ νοῦ μας, ἀλλὰ νὰ προσέχουμε τὰ λόγια της προσευχῆς μὲ κατάνυξη καὶ εὐλάβεια.

7. Ὅσο περισσότερο προσευχόμεθα, τόσο περισσότερο αἰσθανόμαστε τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. 

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με»
 

εκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους

Ἀγαπητοί μας ἀδελφοί, σαλπίζουμε ἐγερτήριο σάλπισμα.

Οἱ ἐχθροί μας δαίμονες δὲν κοιμοῦνται καὶ ἐργάζονται ἀκατάπαυστα νὰ μᾶς ρίξουν στὶς ἁμαρτίες καὶ ἐξαιτίας αὐτῶν καὶ τῶν παθῶν μας στὰ βάθη τῆς κόλασης. Μὲ ἄλλο τρόπο δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουμε παρὰ μόνο μὲ τὴν προσευχή. Ἡ ἀνάγνωση πνευματικῶν βιβλίων εἶναι καλὴ καὶ ὠφέλιμη ἡ ἀνάγνωση ἢ παρακολούθηση τῶν ἀκολουθιῶν τῆς Ἐκκλησίας μᾶς βοηθοῦν ὅσους ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ τὰ κάνουν.

Γιὰ τοὺς πολλοὺς ὅμως ἕνας τρόπος ποὺ μπορεῖ νὰ ἀντικαταστήσει τοὺς ἄλλους τρόπους προσευχῆς εἶναι μὲ τὸ κομποσχοίνι. Σὲ κάθε κόμπο ἐπικαλεῖσαι τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ λέγοντας τὴ σύντομη εὐχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με» ἢ ἁπλῶς « Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Θὰ ἀρχίσεις μὲ τὸ: Δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν. Δόξα σοι ὁ Θεός, Βασιλεῦ οὐράνιε, Τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ἡμῶν. Τὸν Ν´ ψαλμόν. Μιὰ σύντομη αὐτοσχέδια προσευχὴ μία φορὰ τὴν ἡμέρα μὲ σύντομη δοξολογία, εὐχαριστία, ἐξομολόγηση, αἴτηση ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν σου, ἐνισχύσεώς σου καὶ τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν σου στὸν ἀγώνα τὸν καλό, καὶ προσευχὴ μὲ κομποσχοίνι ὅπως παρακάτω:

Α. Ὁ Ἑσπερινός με κομποσχοίνι ἢ μὲ τὸ ρολόι χωρὶς κομποσχοίνι (κομποσχοίνι τῶν 300 κόμπων = τριακοσάρι, κομποσχοίνι τῶν 100 κόμπων = καστοστάρι).

Τρία τριακοσάρια τοῦ Χριστοῦ ἢ 15 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι.

Ἕνα τριακοσάρι τῆς Παναγίας ἢ 5 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι.

Ἕνα κατοστάρι τοῦ Ἁγίου της ἡμέρας ἢ 5 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι.

Ἕνα κατοστάρι τοῦ Ἁγίου της Ἐνορίας ἢ 2 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι.

Ἕνα κατοστάρι τοῦ Ἁγίου της ἑβδομάδος ἢ 2 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι.

Β. Τὸ Ἀπόδειπνον, τὸ ἴδιο ὡς ὁ Ἑσπερινός με ἐπιπλέον 2 τρακοσάρια τῆς Παναγίας ἢ 10 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι.

Γ. Μεσονυκτικόν, τέσσερα τρακοσάρια τοῦ Χριστοῦ σὲ 15 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι καὶ ἕνα τρακοσάρι τῆς Παναγίας ἢ 5 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι.

Δ. Ὄρθρος, ἐννέα τριακοσάρια τοῦ Χριστοῦ ἢ μία ὥρα μὲ τὸ ρολόι, τρία τρακοσάρια τῆς Παναγίας ἢ 15 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι. Ἀπὸ ἕνα ἑκατοστάρι τοῦ ἁγίου της ἡμέρας, τῆς ἐνορίας καὶ τῆς ἑβδομάδος ὡς στὸν ἑσπερινό, ἢ ἀπὸ δυὸ λεπτά, καὶ ἐπιπλέον ἕνα τρακοσάρι τῶν Ἁγίων Πάντων ἢ 5 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι.

Ε. Θεία Μετάληψις, τέσσερα τριακοσάρια τοῦ Χριστοῦ ἢ 15 λεπτά. Ἕνα τρακοσάρι τῆς Παναγίας ἢ 5 λεπτά.

Στ. Παράκλησις στὸν Χριστό, τὴν Παναγία ἢ σὲ Ἅγιο. Δυὸ τρακοσάρια ἢ δέκα λεπτά.

Ζ. Ὧραι 1η, 3η, 6η καὶ 9η, ἕξι τριακοσάρια τοῦ Χριστοῦ ἢ μισή ὥρα, δυὸ τρακοσάρια τῆς Παναγίας ἢ 10 λεπτά.

Ἂν ἔχεις πολλὴ ἐλεύθερη ὥρα ταξιδεύοντας στὸ λεωφορεῖο, ἢ ὁπουδήποτε βρίσκεσαι, ἀντὶ νὰ πιάσεις κουβέντα μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο, κοίταξε τὸ ρολόι σου, κλείσου στὸν ἑαυτό σου καὶ λέγε τὴν εὐχὴ ὅπως εἴπαμε πιὸ πάνω.

Μὲ τὴν συνήθεια, τὴν ἀσταμάτητη προσοχὴ καὶ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ γίνεσαι δύσκολος στόχος τοῦ πονηροῦ. Μαζί με αὐτά, ἡ καλλιέργεια τῆς ἀγάπης, τῆς εὐσπλαχνίας, τῆς πίστης, τῆς συμπόνοιας, τῆς κατάνυξης, τῆς αὐτοκατηγορίας, τῆς ἐλπίδας στὸν Θεό, τῆς τακτικῆς ἐξομολόγησης καὶ Θείας Κοινωνίας, ἀποκτᾶς ἕνα γερὸ ὁπλοστάσιο καὶ καθιστᾶς τὸν ἑαυτό σου θωρακισμένο μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ σχεδὸν ἀπρόσβλητον ἀπὸ τὰ θανατηφόρα βέλη τοῦ διαβόλου. Ὁ Κύριος εἶπε: «Ἄνευ ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Γι᾿ αὐτὸ γνωρίζοντας τὴν ἀσθένειά σου ταπεινώσου, καὶ ἔχε εἰς τὸν Θεὸ τὴν ἐλπίδα σου ἵνα μὴ καταισχυνθῇς καὶ δόξαζε κατὰ πάντα τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

Στὰ κομποσχοίνια:
 

Τοῦ Χριστοῦ λέμε: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με.
 

Τῆς Παναγίας λέμε: Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσόν με.
 

Τοῦ Ἁγίου της ἡμέρας: Ἅγιε… πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ.
 

Τοῦ Ἁγίου της ἐνορίας: Ἅγιε… πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ.
 

Τοῦ Ἁγίου της ἑβδομάδος: Ἅγιε… πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ.
 

Δευτέρα: Ἅγιοι Ἀρχάγγελοι, πρεσβεύσατε ὑπὲρ ἐμοῦ.
 

Τρίτη: Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ.
 

Τετάρτη καὶ Παρασκευή: Σταυρὲ τοῦ Χριστοῦ, σῶσόν με τὴ δυνάμει σου.
 

Πέμπτη: Ἅγιοι Ἀπόστολοι, πρεσβεύσατε ὑπὲρ ἐμοῦ καί, Ἅγιε Νικόλαε, πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ.
 

Σάββατο: Ἅγιοι Πάντες, πρεσβεύσατε ὑπὲρ ἐμοῦ.
 

Κυριακή: Παναγία Τριὰς ὁ Θεός, ἐλέησόν με.
Γιὰ τὸν Ἄγγελο Φύλακα: Ἅγιε Ἄγγελέ μου, φύλαξέ με.
 

Αντί επιλόγου.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης δίδαξε τὴν ἐργασία τῆς Νοερᾶς προσευχῆς ὄχι μόνο στοὺς Μοναχοὺς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλὰ ξεκινώντας ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος πῆγε διδάσκοντας τὴ Νοερὰ προσευχὴ μέχρι τὴ Βλαχία, δηλαδὴ τὴ σημερινὴ Ρουμανία.

Ἐπίσης ὁ λαμπρός της Θεσσαλονίκης φωστήρας Άγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὄχι μόνο σε πολλὲς ὁμιλίες του παρακινοῦσε ὅλους τοὺς χριστιανοὺς νὰ προσεύχονται νοερὰ καὶ μὲ τὴν καρδιά τους, ἀλλὰ καὶ λόγον ὁλόκληρον ἔστειλε στοὺς Ἰωάννην καὶ Θεόδωρον τοὺς φιλοσόφους, ποὺ βρίσκονταν στὸν κόσμο, στὸν ὁποῖο λόγο ἀποκάλυψε σ᾿ αὐτοὺς ὅλα τὰ μυστήρια τῆς Νοερᾶς προσευχῆς.

Ὁ Ἅγιος Διάδοχος λέει ὅτι ὁ σατανᾶς δὲ θέλει ποτὲ νὰ μάθουν οἱ Χριστιανοὶ καὶ νὰ πιστεύουν ὅτι αὐτὸς βρίσκεται στὴν καρδιὰ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ τοὺς πολεμάει, ἀλλὰ θέλει νὰ νομίζουν ὅτι τοὺς πολεμάει ἐξωτερικά. Κατόπιν τούτου οἱ περισσότεροι Χριστιανοὶ καὶ ἰδιαίτερα οἱ λογιώτατοι πολλὲς φορὲς πιστεύουν ὅτι οἱ λογισμοὶ ἔρχονται σ᾿ αὐτοὺς ὄχι ἐσωτερικά, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν καρδιά, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ λογική τους, δηλαδὴ τὶς σκέψεις τους καὶ τοῦτο, γιὰ νὰ μὴ μάθουν νὰ πολεμοῦν τὸ σατανᾶ μὲ τὴν καρδιακὴ μνήμη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ μὲ τὴ Νοερὰ καὶ καρδιακὴ προσευχή!.. 

 

«Τῷ δὲ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμὴ καὶ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

«Ὅταν πονᾶς μὴ περπατᾶς σὲ δρόμους πατημένους
διάλεγε κάποια ἐρημικὰ μονοπάτια.

Κάτω ἀπὸ ξάστερο οὐρανὸ σὲ κάμπους ἀνθισμένους
προσευχήσου στοῦ Πλάστη ἐμπρὸς τὰ μάτια.

Κι ὅταν τὸ γλυκοχάραμα ξυπνοῦν τὰ ρόδα, οἱ κρίνοι,
θὰ ἰδῆς πόσο σὲ γιάτρεψε ἡ προσευχὴ ἐκείνη.» 

 

Πηγή: uoa.gr

Ήριλλος, Καρχηδόνα 3ος αιώνας π. Χ.

Στωικός φιλόσοφος από την Καρχηδόνα που έζησε κατά τα μέσα του 3ου π.Χ. αιώνα, μαθητής του Ζήνωνος του Κιτιέως και ιδρυτής φιλοσοφικής αίρεσης, της οποίας οι οπαδοί ονομάστηκαν Ηρίλλειοι. Η στωική διδασκαλία του Ζήνωνος δεχόταν ότι προορισμός των σοφών είναι η κτήση της επιστήμης, που αποτελεί το ύψιστο αγαθό. Ο Ήριλλος προσθέτει και δεύτερο σκοπό (υποτελίς), που θα μπορούσε να είναι προσιτός και στους μη σοφούς. Αυτός είναι τα εξωτερικά αγαθά της υλικής φύσης, τα οποία προσιδιάζουν όμως την έννοια του αγαθού. Ο Διογένης ο Λαέρτιος απαριθμεί δώδεκα έργα του στα οποία ο Ήριλλος αναιρεί τη διδασκαλία του Ζήνωνος. Και ο Κικέρων θεωρούσε την επιστήμη ως ύψιστο αγαθό, ενώ σχετικό και υποτελή σκοπό ως προς τον πρώτο πίστευε ότι συνιστούν τα υλικά αγαθά. Την κατάσταση μεταξύ αρετής και κακίας χαρακτήριζε ως αδιάφορη.

 

Πηγή: mousa.gr

Σωκράτους αποφθέγματα.

 

 

Ο μέγιστος των φιλοσόφων Σωκράτης, 469 π.Χ. – 399 π.Χ.

 

«Γηράσκω αεί διδασκόμενος.»

«Είναι δύσκολο να φτιάξει κανείς ένα έργο χωρίς να κάνει κανένα λάθος, αλλά δύσκολο είναι κι αν ακόμα φτιάξει κάτι αλάθητο να μην πέσει σε άδικο κριτή.»

«Ένα γνωρίζω, πως δεν γνωρίζω τίποτε. (Εν οίδα ότι ουδέν οίδα).»

«Η αξιοπρέπεια, η ευγένεια, η φρόνηση, η ακολασία, η φιλοκαλία, φανερώνονται απ' το πρόσωπο κι απ' τα σχήματα των ανθρώπων, κι όταν περπατάνε κι όταν κάθονται.»

«Η παιδεία είναι πανηγύρι της ψυχής, γιατί σ' αυτήν υπάρχουν πολλά θεάματα και ακούσματα της ψυχής.»

«Η παιδεία, σαν την πλούσια χώρα, παράγει όλα τα αγαθά.»

«Ίσως ονομάζονται τοξότες και οι έρωτες, γιατί από μακριά οι ωραίοι πληγώνουν.»

«Κανένα κακό δεν μπορεί να συμβεί στον καλό άνθρωπο, ούτε στη ζωή, ούτε στο θάνατό του. Ούτε και οι θεοί τον ξεχνούν ποτέ.»

«Να ο άριστος τρόπος του βίου: ν' ασκούμε τη δικαιοσύνη και ζώντας και όταν πεθαίνουμε.»

«Νομίζω πως όσοι εκπαιδεύτηκαν, όχι μόνο αυτοί είναι ευτυχισμένοι και το νοικοκυριό τους διοικούν καλά, μα και τους άλλους ανθρώπους ωφελούν.»

«Οι μεν άνδρες στους νόμους του κράτους, οι δε γυναίκες στις των συζύγων τους επιθυμίες πρέπει να υπακούουν.»

«Όπως του αγάλματος, έτσι και του βίου όλα τα μέρη πρέπει να είναι αρμονικά.»
 

«Ούτε η γυναίκα χωρίς άντρα, ούτε η ελπίδα δίχως πόνο μπορεί να γεννήσει κάτι χρήσιμο.»

«Παιδεία και αρετή και γνώση όσο κι αν είναι άγνωστα στους πολλούς, είναι το πιο γλυκό πράγμα στη ζωή του ανθρώπου.»

«Σ' εκείνον που δυστυχεί, ακόμα και οι δίκαιοι κάνουν κακό.»

«Στις πόλεις τα τείχη, στις ψυχές οι γνώσεις που αποκτούμε με την εκπαίδευση, και στολισμό και ασφάλεια παρέχουν.»

«Το κάλλος είναι τυραννία που κρατάει λίγο καιρό.»

«Τους δύο αδερφούς ο Θεός τους έπλασε για μεγαλύτερη ωφέλεια από τα δύο χέρια και τα δύο πόδια και τα δύο μάτια και όσα άλλα έπλασε ζευγαρωτά στους ανθρώπους.»

«Χωρίς εξέταση μην τιμωρείς κανέναν.»

Πηγή: sansimera.gr

Άγιος Συμεών του Βερχοτούρ. Ο προστάτης άγιος της Σιβηρίας

Ο Άγιος Συμεών του Verkhoturye γεννήθηκε το 1607 σε μια οικογένεια ευγενών. Το 1620 μετακόμισε στο Μερκουσίνο, (53 χλμ από το Βερχοτούρ), αλλά απέκρυψε την καταγωγή του και ζούσε τη ζωή ενός ζητιάνου. Περπατούσε στα χωριά και για εργασία είχε να ράβει παλτά και άλλα ρούχα, κυρίως για τους φτωχούς.

Όμως πολλές φορές σκοπίμως παρέλειπε να ράβει κάτι είτε ένα γάντι, ή ένα μαντήλι, για τα οποία υπέμενε βρισιές από τους πελάτες του.

Ασκητικά περιπλανιόταν πολύ, αλλά πιο συχνά ζούσε σε ένα νεκροταφείο του χωριού Merkushinsk που δεν απέχει πολύ από την πόλη της Verkhoturye, στα περίχωρα του Περμ. Ο Άγιος Συμεών αγαπούσε τη φύση στα Ουράλια, και μέσα στην φύση προσευχόταν στο Δημιουργό του κόσμου. Στον ελεύθερο χρόνο του, ο άγιος αγαπούσε να πηγαίνει για ψάρεμα στην ηρεμία της μοναξιάς. Αυτό του θύμιζε τους μαθητές του Χριστού, των οποίων το έργο συνέχισε, με την καθοδήγηση των τοπικών πληθυσμών στην αληθινή πίστη. Μέσα από τις συνομιλίες του ο σπόρος της χάριτος, αναπτύχθηκε σταδιακά η Χάρις του Αγίου Πνεύματος στα Ουράλια και στη Σιβηρία, όπου ο άγιος ήταν ιδιαίτερα σεβαστός.

Ο Άγιος Συμεών του Verkhoturye πέθανε το 1642, όταν ήταν 35 ετών. Θάφτηκε στο νεκροταφείο Merkushinsk στην εκκλησία του Αρχάγγελου Μιχαήλ.

Στις 12 Σεπτέμβρη του 1704, με την ευλογία του Μητροπολίτη Φιλόθεου του Τομπόλσκ, το ιερό λείψανο του Αγίου Συμεών μεταφέρθηκε από την εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο μοναστήρι Verkhoturye στο όνομα του Αγίου Νικολάου. Το 1716 ο ναός κάηκε από πυρκαγιά αλλά το λείψανο έμεινε ανέπαφο.

 

 

Ο άγιος Συμεών έκανε πολλά θαύματα μετά το θάνατο του. Μια ιδιαιτερότητα των εμφανίσεων του αγίου ήταν ότι με την επούλωση των σωματικών αναπηριών, έδινε επίσης οδηγίες και υποδείξεις για την ψυχή. Ο βίος του αναφέρει ότι ο μητροπολίτης Τομπόλσκ Ιγνάτιος αμφισβήτησε την αφθαρσία του λειψάνου του και την αγιότητά του. Μετά από αυτό αρρώστησε σοβαρά και στον ύπνο του εμφανίστηκε ο Άγιος. Ο μητροπολίτης συγκλονίστηκε και όρισε όπως να συλλεγούν πληροφορίες για τον βίο του.

Η μνήμη του αγίου Συμεών του Verkhoturye γιορτάζεται στις 18 Δεκεμβρίου.

 

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr

Ο Όσιος στάρετς Ιωνάς του Κιέβου, (+9 Ιανουαρίου 1902).

Την ενάτη Ιανουαρίου του 1902 σε ηλικία 108 ετών ειρηνικά εκοιμήθη εν Κυρίω ο αρχιμανδρίτης Ίωνάς, κτίτωρ και ηγούμενος της Ί. Μονής Αγίας Τριάδος στο Κίεβο. Ή ζωή και τα έργα του είναι πολύ ψυχωφελή και μαρτυρούν τι μπορεί να κατορθώσει ένας άνθρωπος με τη συνεργεία του Θεού, εάν έχει αγάπη προς αυτόν.

Πράγματι, οπό τα παιδικά του χρόνια ο Ίβάν Μιροσνιτσένκο, (αυτό ήταν το κοσμικό του όνομα), είχε μεγάλη αγάπη προς τον Θεό, ή οποία τον ώθησε να γίνει μοναχός.

Στην αρχή της μοναχικής του πορείας είχε τη σπάνια ευλογία να μαθητεύσει σαν δόκιμος επί οκτώ χρόνια κοντά στον κορυφαίο στάρετς όσιο Σεραφείμ του Σαρώφ, του οποίου ή πλούσια άγιοπνευματική χάρη άφησε ανεξίτηλα ίχνη στην προσωπικότητα του μετέπειτα στάρετς Ίωνά.

Πριν κοιμηθεί ο όσιος Σεραφείμ, υπέδειξε στον Ίβάν να πάει στη Μονή Μπελομπερέσκαγια, στους μαθητές του οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ.

Εκεί αξιώθηκε να δει κάποια θαυμαστά οράματα, πού σημάδεψαν ολόκληρη τη ζωή του. Στα οράματα αυτά έλαβε εντολή από τον Θεό να ιδρύσει μια καινούργια μονή στις όχθες του Δνείπερου. Υπακούοντας στη θεία εντολή ο π. Ίωνάς ήρθε στο Κίεβο και ίδρυσε εκεί τη Μονή της Αγίας Τριάδος, ή οποία χάρη στην πνευματική ακτινοβολία του αναπτύχθηκε με θαυμαστή ταχύτητα, ώστε σε 30 περίπου χρόνια μόναζαν σ' αυτήν 462 μοναχοί, εξελίχθηκε σ' ένα άριστο κοινόβιο οπού εφαρμοζόταν το παλαιό μοναχικό τυπικό της Μονής Στουδίου.

Υπήρξε επίσης κέντρο καλλιέργειας της νοεράς προσευχής, την οποία δίδασκε ο ίδιος ο στάρετς, όπως την παρέλαβε από τον όσιο Σεραφείμ του Σαρώφ και τους μαθητές του οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ. Σ' αύτη την τελευταία περίοδο της ζωής του ή φήμη του ως χαρισματούχου πνευματικού και θαυματουργού με μεγάλο προορατικό χάρισμα εξαπλώθηκε σ' ολόκληρη τη Ρωσία.

Ο Άγιος είχε πει πως θα γίνει μάρτυρας μετά θάνατον. Πραγματικά κάποιοι βάνδαλοι ανακάλυψαν το φέρετρο του τη δεκαετία του '50. Έβγαλαν το σώμα του από μέσα, του έκοψαν το κεφάλι και άρχισαν να παίζουν με αυτό ποδόσφαιρο! Σήμερα τα λείψανά του βρίσκονται στην μονή, χωρίς όμως κεφάλι.

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr

Ο Άγιος Αλέξιος του Μπορτσουμάνι, +1848.

Ολόκληρή του τη ζωή την αφιέρωσε στο Θεό και στη βοήθεια του πλησίον. Αδιαλείπτως προσευχόταν, δεν είχε κακία, έκανε πολλές καλές πράξεις. Προσευχόταν μέρα νύχτα μη επιτρέποντας στον εαυτό του σωματική ξεκούραση μέχρι τη στιγμή του θανάτου του. Για τις πολλές του αρετές ο Θεός του έδωσε το χάρισμα της θαυματουργίας και της προορασίας.

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ τον σεβόταν σαν έναν μεγάλο ασκητή, ευάρεστο στο Θεό. Ο Άγ.Σεραφείμ δεν είχε συναντήσει ποτέ τον Άγιο Αλέξιο αλλά είχε πει γι'αυτόν, «Αυτός ο άνθρωπος με τις προσευχές του είναι σαν ένα αναμμένο κερί μπροστά στο θρόνο του Θεού. Να ένας ασκητής ο οποίος αν και δεν έχει δώσει μοναχικές υποσχέσεις βρίσκεται πιο πάνω από πολλούς μοναχούς. Είναι σαν ένα αστέρι που λάμπει στον ουρανό της χριστιανοσύνης»

Όταν ερχόταν στον Άγιο Σεραφείμ πιστοί από τα μέρη του αυτός τους έστελνε πίσω λέγοντας τους ότι έχουν έναν φλογερό μεσίτη προς τον Θεό τον ιερέα του χωριού Μπορτσουμάνι.

Ο πατήρ Αλέξιος Gneusev γεννήθηκε στις 13 Μαίου 1762. Ο πατέρας του ήταν ιερέας. Απεφοίτησε την εκκλησιαστική σχολή του Νίζνι Νόβγκοροντ το 1762. Ο μητροπολίτης του Νίζνι Νόβγκοροντ Δαμασκηνός τον χειροτόνησε διάκονο για τον Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του χωριού Μπορτσουμάνι και τριάντα χρόνια αργότερα ο μητροπολίτης Παύλος τον χειροτόνησε σε ιερέα για τον ίδιο ναό.

Ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μπορτσουμάνι

Ο π. Αλέξιος ήταν παντρεμένος με την Μαρία Μπορίσνοβα ενώ είχε έναν γιό, τον Λεβ και δύο κόρες την Ναντέζντα και την Τατιάνα. Στα πρώτα χρόνια της διακονίας του είχε πρόβλημα αλκοολισμού. Αλλά ένα γεγονός άλλαξε την ζωή του δραματικά. Μία νύχτα ήρθε κάποιος να τον φωνάξει για να επισκεφτεί το σπίτι ενός ετοιμοθάνατου στο γειτονικό χωριό. Ο π. Αλέξιος θύμωσε και του είπε να περιμένει μέχρι το πρωί. Τον έδιωξε και πήγε για ύπνο. Όμως δεν μπορούσε να κοιμηθεί σκεφτόμενος συνεχώς τον ετοιμοθάνατο. Τελικά αποφάσισε να πάει. Όταν όμως έφτασε είχε ήδη πεθάνει. Δίπλα του είδε να στέκεται ένας άγγελος κρατώντας ένα Άγιο Ποτήριο. Αυτό το όραμα τον σημάδεψε βαθιά. Από εκείνη την ημέρα έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία του Θεού και του συνανθρώπου. Λειτουργούσε κάθε μέρα και προσευχόταν μέρα νύχτα.

Με τις προσευχές του θεράπευε τους ασθενείς και παρηγορούσε τους εμπερίστατους αδελφούς με τις νουθεσίες του. Μιλούσε με τόση πραότητα και αγάπη που έλκυε αμέσως όσους συνομιλούσαν μαζί του.

Ο Άγιος Αλέξιος είχε πολλά θεία οράματα. 'Ενα απ'αυτά το διηγήθηκε στην ηγουμένη της Μονής Αρζαμάς την οποία σεβόταν πολύ και της εκμυστερευόταν πράγματα που δεν έλεγε σε άλλους.

Διηγείται: «Μια φορά ενώ ήταν πολύ άρρωστος και υπέμενε μεγάλους πόνους αξιώθηκε ν'ακούσει μια ουρανία μελωδία που δεν περιγράφεται με λόγια. Η ίδια η Παναγία μαζί με την Αγία Βαρβάρα ντυμένες στα άσπρα, έκαναν καλά τον δούλο του Θεού χωρίς τη βοήθεια των γιατρών»

Το 1812, όταν οι Ρώσοι πολεμούσαν με τους Γάλλους ο π. Αλέξιος προσευχήθηκε για την νίκη των Ρώσων και άγγελος Κυρίου τον πληροφόρησε ότι οι εχθροί των Ρώσων θα νικηθούν.

Κάποτε πέθανε ένα παιδί 13 ετών στην ενορία του. Οι γονείς και όλο το χωριό τον λάτρευαν. Η κηδεία έγινε μετά από μία εβδομάδα. Είχαν εμφανιστεί τα πρώτα σημάδια αποσύνθεσης. Ο π.Αλέξιος ίσα που μπορούσε να διαβάσει την ακολουθία εξαιτίας των δακρύων και του πόνου... Στάθηκε με τα χέρια υψωμένα μπροστά στην Αγία Τράπεζα και άρχισε με δυνατή φωνή να προσεύχεται. Απόλυτη ησυχία είχε απλωθεί σε ολόκληρη την εκκλησία. Στο τέλος της προσευχής φώναξε: «Κύριε, επειδή Εσύ είσαι Παντοδύναμος και μπορείς να κάνεις τα πάντα ανάστησε αυτό το παιδί. Τολμώ ταπεινά χωρίς υπερηφάνεια να στο ζητήσω»

Αμέσως ακούστηκε μία διαπεραστική φωνή. Γυρίζοντας ο Αλέξιος είδε το παιδί ανασηκωμένο να κοιτάζει γύρω του. Μετά από αυτό το θαύμα ο Άγ. Αλέξιος έζησε τρία χρόνια, ενώ το παιδί για έξι χρόνια.

Ο τάφος του Αγ. Αλεξίου του Μπορτσουμάνι.

Τον Ιανουάριο του 1848 άρχισαν να γίνονται φανερά τα πρώτα σημάδια της ασθένειάς του.Δε μπορούσε να λειτουργησει και πήγαινε στην εκκλησία με τη βοήθεια των συγγενών του. Ακόμη και σε αυτήν την κατάσταση θεωρούσε αμαρτία να διώξει κάποιον από την εκκλησία χωρίς να τον συμβουλεύσει ή να του διαβάσει κάποια προσευχή.

Το άφθαρτο τίμιο λείψανο του Αγίου Αλεξίου του Μπορτσουμάνι.

Εκοιμήθη στις 21 Απριλίου 1848. Το λείψανό του παραμένει άφθαρτο ως σήμερα!

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr

Άγιος ιεράρχης Νικόδημος του Μπέλγκοροντ, (+1919).

Ο Άγιος Νικόδημος Κονόνοβ μητροπολίτης Μπέλγκοροντ γεννήθηκε στις 18 Ιουνίου 1871 στην επαρχία Αρχαγγέλσκ στην οικογένεια του ιερέως Μιχαήλ. Αποφοίτησε την Θεολογική Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης το 1896. Ήταν συγγραφέας πολλών βιβλίων τα οποία αναφέρονται σε ασκητές της περιοχής του Αρχαγγελσκ και του Ολονέτς, αλλά και του Σολοβέτς. Συνέταξε τον ακάθιστο ύμνο προς τιμήν του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Στις 15 Νοεμβρίου 1913 εξελέγη επίσκοπος Μπέλγκοροντ.

Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση δεν φοβήθηκε να υπερασπιστεί ανοιχτά την Ορθοδοξία. Στα κυρήγματά του κατήγγειλε την βία και τις δολοφονίες των μπολσεβίκων.

Συνελήφθη στις 25 Δεκεμβρίου/7 Ιανουαρίου 1919. Τον άφησαν ελεύθερο μετά απο διαμαρτυρίες πιστών αλλά την επόμενη ημέρα τον συνέλαβαν ξανά... Εκτελέστηκε στις 28 Δεκεμβρίου/10 Ιανουαρίου 1919. Το σώμα του ρίχτηκε σε κοινό τάφο. Όταν μπήκε ο Λευκός Στρατός στην πόλη το σώμα του μεταφέρθηκε στην Μονή της Αγίας Τριάδος και θάφτηκε κοντά στο ιερό του Αγ.Ιωάσαφ του Μπέλγκοροντ.

Η αγιοκατάταξή του έγινε τον Αύγουστο του 2000. Το λείψανό του βρέθηκε άφθαρτο στις 20 Οκτωβρίου/2 Νοεμβρίου 2012.

 

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr

Όσιος Αχιλλειος ο Ιεροδιάκονος της Λαύρας των Σπηλαίων.

Το λείψανο του Οσίου του διακόνου στη Λαύρα των Σπηλαίων

Ο Όσιος Αχίλλειος μόνασε τον 14ο μ.Χ. αιώνα στη Λαύρα του Κιέβου. Ήταν πάντοτε ευλαβής κατά την διάρκεια των ακολουθιών και της Θείας Λειτουργίας, ποτέ δεν είχε παρρησία εντός του ιερού και ήταν κάθε φορά σαν να έμπαινε για πρώτη φορά στο ναό. Απέφευγε τις συζητήσεις και κάθε λόγο παρά μόνο όσα ήταν απαραίτητα για την ομαλή τέλεση των εν τω ναώ προσευχών. Αγιοκατατάχθηκε μαζί με άλλους Αγίους της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, την επόμενη περίοδο μετά την εισβολή των Μογγόλων, από τον Μητροπολίτη Κιέβου και της Γαλικίας Άγιο Πέτρο, τον Μογγίλα, το έτος 1643.

 

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr

Ο Όσιος Ιωνάς της Οδησσού, (+17 Μαίου 1924).

Ο Όσιος Ιωνάς Μωυσέεβιτς Αταμάνσκιυ γεννήθηκε στην Οδησσό στις 14 Σεπτεμβρίου 1855. Ο πατέρας του ονομαζόταν Μωυσής και ήταν διάκονος και η μητέρα του Γλυκερία. Πέθαναν όμως νωρίς και άφησαν ορφανό τον Όσιο σε μικρή ηλικία, ο οποίος καθημερινά, νύχτα και ημέρα, περνούσε τον χρόνο του προσευχόμενος στους τάφους των γονέων του. Την κηδεμονία του φτωχού παιδιού ανέλαβε ο θείος του. Ο Όσιος πρόκοπτε στην αρετή, την ευσέβεια και την μόρφωση. Ο θείος ζήλος φούντωνε μέσα στην καρδιά του. Έτσι το 1884 χειροτονήθηκε διάκονος και το 1886 πρεσβύτερος. Διακόνησε την Εκκλησία, στην αρχή ως εφημέριος σε χωριό και αργότερα, από το 1897, στο ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου της Οδησσού.

Η ποιμαντική του δράση υπήρξε αξιοθαύμαστη. Οι φτωχοί και άποροι εύρισκαν καταφύγιο κοντά του. Ο Όσιος τους δίδασκε με τη λειτουργική του ζωή και τα φλογερά κηρύγματά του. Η εκκλησιαστική του κοινότητα ήταν παρόμοια με αυτή της Αρχαίας Εκκλησίας και αναγνώριζε στο πρόσωπο του Οσίου τον άνθρωπο της ειρήνης και της δυνάμεως του Θεού.

 

 

 

Η ευεργετική ποιμαντική δράση του Οσίου φάνηκε περισσότερο κατά την διάρκεια του Ρωσο - Ιαπωνικού πολέμου, το 1905 μ.Χ., κατά την επανάσταση του 1917 μ.Χ. και στα χρόνια του διωγμού της Εκκλησίας. Ο Όσιος συνέχισε χωρίς φόβο την διακονία του με πίστη προς τον Θεό και αγάπη προς τον λαό. Ο Άγιος Θεός τον αξίωσε του χαρίσματος της θαυματουργίας. Έτσι πολλοί συνέρρεαν προς αυτόν, για να λάβουν την ευλογία του και να θεραπευθούν από τα σωματικά και ψυχικά νοσήματά τους.

 

 

 

Ο Όσιος Ιωνάς κοιμήθηκε με ειρήνη το 1924 και η κανονική πράξη της αγιοποιήσεώς του έγινε το 1995. Το 1996 τα ιερά λείψανά του μετακομίσθηκαν στο ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου της Οδησσού.

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr

Όσιος Ιωσήφ της Όπτινα, (+9 Μαίου 1911).

Ο Όσιος Ιωσήφ, της Όπτινα, κατά κόσμον Ιβάν Ευθύμοβιτς Λιτόφκιν, γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1837 μ.Χ. στο χωριό Γκοροντίστσα της περιοχής Στάρομπελσκ της επαρχίας Καρκώφ, από γονείς ευσεβείς και φιλόθεους, τον Ευθύμιο Αιμιλιάνοβιτς και την Μαρία Βασίλιεβνα Λιτόφκιν. Είχαν έξι παιδιά, τρεις υιούς και τρεις θυγατέρες, τον Ιβάν, τον Πέτρο, τον Συμεών, την Αλεξάνδρα, την Άννα και ακόμη μία θυγατέρα. Η αδελφή του Αλεξάνδρα, που αργότερα έγινε μοναχή με το όνομα Λεωνίδα, διηγείτο πως ο μικρός Ιβάν ήταν πολύ στοργικό και ευαίσθητο παιδί. Με την τρυφερή ψυχή του συμμετείχε στις θλίψεις των άλλων, αν και η έμφυτη μετριοφροσύνη και συστολή του συχνά δεν του επέτρεπαν να ομιλεί. Όταν ο Ιβάν ήταν τεσσάρων ετών, έχασε τον πατέρα του και λίγο αργότερα την μητέρα του από την επιδημία χολέρας που ενέσκηψε στο χωριό.
 

Η αγάπη του για το μοναχικό βίο οδήγησε τα βήματά του στην Όπτινα. Μετά από τρία χρόνια, στις 15 Απριλίου 1872, χειροθετήθηκε μοναχός με το όνομα Ιωάννης και στις 16 Ιουλίου του ίδιου έτους εκάρη μοναχός και έλαβε το όνομα Ιωσήφ. Το 1877 μ.Χ. χειροτονήθηκε διάκονος. Αυτό έγινε τελείως απροσδόκητα και με έναν τρόπο που έδειχνε καθαρά πως το χέρι του Θεού τον καθοδηγούσε στον δρόμο του. Τον Οκτώβριο του 1884 μ.Χ. έλαβε τη χάρη της ιεροσύνης από τον Επίσκοπο της Καλούγκα Βλαδίμηρο.
 

Ο Όσιος από την πρώτη ημέρα της χειροτονίας του λειτουργούσε με προθυμία, με ευλάβεια, χωρίς βιασύνη και αισθανόταν μεγάλη πνευματική χαρά. Οι άλλοι πατέρες τον ευλαβούνταν και τον αγαπούσαν ιδιαίτερα, γιατί τον θεωρούσαν αληθινό μοναχό. Ο Γέροντας της μονής Αμβρόσιος διέβλεπε σε αυτόν τον μελλοντικό διάδοχό του και του έδινε την ευλογία να εξομολογεί μερικούς από τους επισκέπτες της μονής. Τον προετοίμαζε σιγά σιγά, για να τον διαδεχθεί. Τον δίδασκε τόσο με τον λόγο, όσο και με το παράδειγμά του.
 

Όταν ο Γέροντας Αμβρόσιος κοιμήθηκε, όλοι στράφηκαν προς τον Όσιος Ιωσήφ. Και εκείνος με προσευχή και ταπείνωση ανέλαβε το έργο της πνευματικής καθοδηγήσεως των αδελφών. Η προσευχή του είχε μεγάλη δύναμη και είχε αξιωθεί από τον Θεό και του προορατικού χαρίσματος.

Ο Όσιος δεν επέτρεπε ποτέ στους μοναχούς να αρνηθούν κάποιο διακόνημα. Έλεγε πως εκείνος που φέρει σε πέρας το διακόνημα που του έχουν αναθέσει, αξιώνεται να έχει ευλογημένο τέλος. Όταν οι άνθρωποι του εξέφραζαν το παράπονο πως η υπακοή ήταν δύσκολη και προκαλούσε πολλή λύπη, το πρόσωπο του Οσίου φωτιζόταν με χαρά, τα μάτια του γέμιζαν με τρυφερή πατρική αγάπη και έλεγε με έναν ιδιαίτερο πνευματικό τόνο: «Λοιπόν, και τι μ' αυτό; Λόγω αυτής της υπακοής θα γίνετε μάρτυρες». Σε κάποια μοναχή ο Όσιος είπε τα ακόλουθα: «Αν οι αμαρτίες του αδελφού σου σε ενοχλούν και δεν μπορείς να εύρεις την ειρήνη της ψυχής σου, θυμήσου τα εξής:
 

1. Αν οι αμαρτίες του αδελφού σου που θέλεις να διορθώσεις σε ενοχλούν, σε εκνευρίζουν και χάνεις την ειρήνη σου, τότε αμαρτάνει και εσύ. Η αμαρτία δεν διορθώνεται με την αμαρτία, αλλά με την ταπείνωση.
 

2. Ο ζήλος που θέλει να καταστρέψει όλα τα κακά είναι από μόνος του ένα μεγάλο κακό.
 

3. Μέσα στο μάτι σου υπάρχει ένα μεγάλο δοκάρι και εσύ προσέχεις το κάρφος στο μάτι του αδελφού σου.
 

4. Υπάρχουν ατέλειες που είναι αναπόφευκτες και άλλες που μπορεί να είναι ευεργετικές. Το καλό δοκιμάζεται από το κακό.
 

5. Το παράδειγμα της μακροθυμίας του Θεού πρέπει να χαλιναγωγήσει την ανυπομονησία μας, που μας στερεί την ειρήνη.
 

6. Το παράδειγμα του Ίδιου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού μας φανερώνει με πόση ταπείνωση και καρτερία πρέπει να υπομένουμε την ανθρώπινη αμαρτία. Αν δεν έχουμε κάποια θέση ευθύνης έναντι των άλλων, πρέπει να αντιμετωπίζουμε την αμαρτία τους με εμπάθεια;
 

7. Κάθε άνθρωπος καταδικάζει εκείνες τις αμαρτίες των άλλων, για τις οποίες κατηγορείται ο ίδιος.
 

8. Για τις πράξεις των άλλων δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να μας ηρεμεί περισσότερο όσο η σιωπή, η προσευχή και η αγάπη».

 

Ο Άγιος Ιωσήφ της Όπτινα με μοναχές της Μονής Σαμορντίνο.

Θιασώτης και εργάτης της αδιάλειπτης προσευχής, ο Όσιος προσπαθούσε να ενθαρρύνει και τους άλλους να ασκούν το θείο αυτό έργο. Δίδασκε την προσευχή πολύ καλά και πίστευε πως ήταν η σπουδαιότερη απασχόληση για όλους. Εμπόδιζε δε επιτακτικά και αυστηρά τους άπειρους και τους δόκιμους από την άσκηση της νοεράς προσευχής. Τους δίδασκε να πορεύονται προοδευτικά, αρχίζοντας από την προφορική άσκηση της προσευχής του Ιησού, κάνοντας μερικά κομποσχοίνια. «Αυτό προστατεύει τον άνθρωπο από την υπερηφάνεια», έλεγε ο Όσιος. Κάθε ημέρα έξω από το κελλί του Οσίου μαζεύονταν οι φτωχοί και ο μοναχός που ήταν σε υπηρεσία έδιδε ελεημοσύνη σε όλους.

Ο Όσιος Ιωσήφ λειτουργούσε για τελευταία φορά την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου το 1905 μ.Χ. Από την επόμενη ημέρα ασθένησε και όλοι περίμεναν το αναπόφευκτο. Ο Θεός όμως παρέτεινε την ζωή του Οσίου, που ήταν πολύτιμη για όλους, μέχρι το 1911 μ.Χ. Λίγο πριν την κοίμησή του κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και παρεκάλεσε τους αδελφούς να προσευχηθούν στον Θεό να ελευθερώσει την ψυχή από το σώμα του. Ζήτησε να βάλουν κοντά του μία εικόνα. Οι μοναχοί έφεραν την εικόνα της Παναγίας, με την οποία τον ευλόγησε ο μοναχός Ισαάκιος, την τοποθέτησαν απέναντί του στο τραπεζάκι κοντά στο μαξιλάρι του και άναψαν μπροστά της ένα καντήλι. Ο Όσιος κρατούσε στα χέρια του ένα μικρό άσπρο ξύλινο σταυρό και στο στήθος του είχαν ακουμπήσει το ιερό λείψανο της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας. Έτσι κοιμήθηκε με ειρήνη. 

 

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr