Το περί μετοχής στη θεία ουσία δόγμα των νεοπαγανιστών.

52. «Αν η Πρώτη αιτία ήταν Ψυχή, τα πάντα θα ήταν Έμψυχα. Αν ήταν Νους, τα πάντα θα ήταν Νόηση. Αν ήταν Ύπαρξη, τα πάντα θα ήταν Ύπαρξη»

Απάντηση: Οι Παγανιστές (Ο Σαλλούστιος που τα έγραψε αυτά) νομίζουν πως ο Δημιουργός-Θεός δημιουργεί εκ της θεϊκής Ουσίας του με αποτέλεσμα να νομίζουν ότι και τα δημιουργήματα μετέχουν της θεϊκής Ουσίας. Γι' αυτό λένε πως αν η Πρώτη Αιτία ήταν Ψυχή, όλα θα ήταν γεμάτα Ψυχή. Όμως αυτό δεν είναι απαραίτητο: ο Χριστιανισμός λέει πως ο Δημιουργός δημιουργεί τον κόσμο όχι εκ της θεϊκής ουσίας του (δεν δίνει κομμάτι του εαυτού του, ούτε αναπαραγάγει τμήμα του εαυτού του) αλλά με τη θεία ενέργεια. Η δημιουργία εκ του μη όντος (όντως «όν» είναι ο Θεός, δηλαδή έχουμε δημιουργία όχι από θεϊκό τμήμα) αποκλείει την παραγωγή του Κόσμου από την ουσία του Θεού. Αλλιώς, δεν θα ήταν δημιουργία εκ του μη όντως αλλά μια κίνηση της ίδιας της θείας ουσίας (μερισμός αυτής), πράγμα που θα σήμαινε ότι το Θείο είναι ατελές, αφού το τέλειο δεν κινείται! Η δημιουργία του ανθρώπου και του κόσμου έγινε με τη θεία ενέργεια, δηλαδή ως θεία βούληση. Κι αυτή (η θεία ενέργεια) ήταν η Πρώτη Αιτία, όχι η θεία ουσία η οποία παρέμεινε ακίνητη και αναλλοίωτη. Ο Θεός στον Χριστιανισμό, ακριβώς επειδή είναι τέλειος, παντοδύναμος και ανεξάρτητος από κάθε τι, ακόμα και από την ίδια τη φύση του, βούλεται και δρα ελεύθερα από την φύση του, κι όχι αναγκαστικά σύμφωνα με αυτήν. Ετσι τα κτιστά πλάσματα και η κτιστή πραγματικότητα, πάντοτε κατά τη δεκτικότητα, μετέχει μόνο στην άκτιστη θεία ενέργεια κι όχι στην θεία ουσία. Και ο Θεός είναι πανταχού παρών στον κόσμο μόνο με την ενέργεια. Εξαίρεση αποτελεί η σάρκωση του Λόγου.

 
Όσο για την πανθεϊστική αντίληψη, η οποία θεωρεί ότι ο Κόσμος είναι Θεός, ο Μέγας Αθανάσιος γράφει (Κατά Ειδώλων, 28): «Πώς λοιόν αυτά [τα ουράνια σώματα και οι φυσικές δυνάμεις] θα ηδύναντο να είναι θεοί, αφού έχουν ανάγκην της βοηθείας άλλων; Και πώς αρμόζει να ζητούμεν κάτι από αυτά, αφού και αυτά ζητούν το ένα από το άλλο ό,τι τους χρειάζεται; Διότι, εφόσον λέγεται περί του Θεού, ότι δεν έχει ανάγκην κανενός, αλλ' είναι αυτάρκης και ολοκληρωμένος και τα πάντα υπάρχουν εντός αυτού, και μάλλον αυτός βοηθεί τα πάντα, πώς αξίζει να ονομάζωνται θεοί ο ήλιος και η σελήνη και τα άλλα μέρη της κτίσεως, τα οποία είναι ελλιπή και έχουν ανάγκη της βοήθειας των άλλων;

 
Αλλά ίσως και αυτοί θα συμφωνήσουν πως, όταν αυτά χωρίζονται και λαμβάνονται χωριστά, είναι ελλιπή, διότι η απόδειξις είναι ολοφάνερος˙ θα ισχυρισθούν όμως ότι Θεός είναι το σύνολον, όταν δηλαδή συνενωθούν όλα μαζί και αποτελέσουν ένα μέγα σώμα. Όταν σχηματισθεί το σύνολον, δεν χρειάζεται πλέον άλλον˙ αλλά το σύνολον από μόνον του είναι ικανόν και αυτάρκες δι' όλα˙ αυτά θα μας πουν οι δοκησίσοφοι, δια να ελεγχθούν και από αυτά. Αυτό που θα ειπώ τώρα θα αποδείξη όχι ολιγώτερον από τα προηγούμενα, αλλά και πολύν περισσότερο ότι η ασέβειά των συνοδεύεται από μεγάλην αμάθειαν. Διότι εάν τα επί μέρους, συνενούμενα αναπληρούν το σύνολον, και το σύνολο συνίσταται εκ των επί μέρους, άρα το σύνολον έχει σχηματισθή από μέρη που το καθένα τυγχάνει μέρος του συνόλου. Αλλ' αυτό ευρίσκεται πολύ μακράν των αντιλήψεων περί Θεού. Διότι ο Θεός είναι ενιαίος και όχι από κομμάτια και δεν έχει σχηματισθή από διάφορα πράγματα, αλλ' αυτός εδημιούργησε τα πάντα. Πρόσεχε λοιπόν πόσην ασέβεια επισυνάπτουν εις τον Θεόν λέγοντας αυτά. Διότι εάν έχει σχηματισθή από μέρη θα φανή οπωσδήποτε ότι είναι ανόμοιος προς τον εαυτό του και ότι αποτελείται από ανόμοια. Διότι εάν είναι ήλιος, δεν είναι σελήνη˙ και εάν είναι σελήνη, δεν είναι γη˙ και εάν είναι γη, δεν θα είναι θάλασσα. Παίρνοντας έτσι κανείς ένα-ένα τα πάντα, θα εύρη τον παραλογισμόν αυτής της θεωρίας.

 
Θα ηδύνατο κανείς να τους καταδικάσει δι' αυτό, από την εξέτασιν του ανθρωπίνου σώματος. Το μάτι δεν είναι αυτί, ούτε το αυτί είναι χέρι, ούτε η κοιλιά είναι στέρνον, ούτε ο λαιμός είναι πόδι, αλλά το καθένα έχει ιδιαίτεραν ενέργειαν˙ και ενώ αυτά είναι διαφορετικά, συνιστούν ένα σώμα, του οποίου τα μέρη είναι μεν ενωμένα όπως απαιτεί η λειτουργία των, διαλύονται όμως με την παρέλευσιν του χρόνου, όταν τα διαλύση η φύσις που τα συνένωσε, κατά το θέλημα του Θεού. Έτσι αν αυτοί συναρμολογούν τα μέρη της Κτίσεως εις ένα σώμα και τα αναγορεύουν Θεόν, κατ' ανάγκη αυτός μεν καθεαυτόν θα είναι ανόμοιος προς τον εαυτό του, καθώς απεδείχθη, θα διαλύεται δε, διότι η φύσις των μερών έχει το χαρακτηριστικόν να μερίζεται». Το σύμπαν υποκείμενο στη φθορά, την αύξηση της εντροπίας, τείνει στη διάλυση. Τι είδους «θεός» είναι λοιπόν;

 

Πηγή: Ενάντια στην αρχαιοπληξία

Το δόγμα περί αιωνιότητος του κόσμου των νεοπαγανιστών.

51. "Με τον Μονοθεϊσμό δημιουργήθηκε ένας Θεός που δημιουργεί τον κόσμο, ενώ η αλήθεια είναι πως ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε ποτέ, από κανέναν, αλλά υπάρχει αιωνίως, όπως διδάσκουν τόσο οι Έλληνες Φιλόσοφοι (Ηράκλειτος, Πλάτων κ.ά.) όσο και η Ελληνική Θρησκεία".

Απάντηση: Δηλαδή, επειδή διδάσκουν κάτι οι Φιλόσοφοι έτσι είναι; Όχι βέβαια! Τα τελευταία πορίσματα της Επιστήμης και της Φυσικής λένε ακριβώς το αντίθετο από ό,τι λέει η αρχαία θρησκεία και οι φιλόσοφοι. Η Επιστήμη λέει πως ο κόσμος, δηλαδή ο χωροχρόνος, είχε αρχή, πως είναι πεπερασμένος, ότι διαστέλλεται συνεχώς και ότι δεν πρόκεται να συσταλεί ποτέ (οπότε απορρίφθηκε οριστικά η ιδέα πως το σύμπαν είναι περιοδικά συστελλόμενο και διαστελλόμενο άρα και αιώνιο, όπως λένε οι αρχαίες και ανατολικές θρησκείες), και δεν είναι άπειρος ούτε χρονικά ούτε χωρικά, κι ότι κάποτε θα επέλθει (λόγω μη αντιστρεπτής αύξησης της εντροπίας) ο θερμικός θάνατός του. Συγκεκριμένα:

Αν το σύμπαν υπήρχε αιώνια, θα έπρεπε και να είχε φτάσει στην τελική κατάσταση θερμοδυναμικής ισορροπίας πριν από άπειρο χρόνο. Όμως, το σύμπαν μας είναι πεπερασμένο χωρικά και υλοενεργειακά, έχει μετρηθεί κι η ίδια η μάζα του, είναι πεπερασμένη, δηλαδή και η ενέργειά του δεν είναι άπειρη αλλά πεπερασμένη κι αυτή, και συνεπώς είναι αδύνατο, αν το (χωρικά πεπερασμένο) σύμπαν ήταν απείρου ηλικίας, να μην έχει ήδη φτάσει σε θερμοδυναμική ισορροπία (θερμικό θάνατο). Ο ισχυρισμός λοιπόν, πως ένα πεπερασμένης υλοενέργειας σύμπαν (το δικό μας) είναι απείρου ηλικίας ή αιώνιο ή άφθαρτο, είναι ενάντιος στον Β΄ Θερμοδυναμικό νόμο και συνεπώς απορρίπτεται. Αποδεικνύεται επίσης βάσει του μη αντιστρεπτού γεγονότος της αύξησης της εντροπίας ότι ο χρόνος είναι γραμμικός κι όχι κυκλικός, όπως επιμένουν οι Νεοπαγανιστές.

«Ο δορυφόρος ΜΑΡ, που το 2002 εξερεύνησε τα βάθη του διαστήματος, βοήθησε τη NASA να ανακαλύψει ένα σχηματισμό «θερμών σημείων», που σύμφωνα με την αμερικανική υπηρεσία αποδεικνύει ότι το Σύμπαν επιταχύνεται. Αυτό σημαίνει ότι η «σκοτεινή ενέργεια» -η μοναδική δύναμη που θα μπορούσε να προκαλέσει αυτήν την επιτάχυνση- υπάρχει και ότι το Σύμπαν επεκτείνεται τόσο γρήγορα που δεν μπορεί να καταρρεύσει από τη δύναμη της βαρύτητας. Έτσι, αποκλείεται το ενδεχόμενο της «Μεγάλης Συντριβής».»

Από την ιστοσελίδα του Ινστιστούτου Αστρονομίας και Αστροφυσικής, του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών (www.astro.noa.gr/journal/Periodic/journal_03plionis.htm) διαβάζουμε:

«Τα κύρια στοιχεία που υποστηρίζουν την ορθότητα του γενικού πλαισίου της θεωρίας της Μεγάλης Έκρηξης είναι:

(α) Διαστολή Σύμπαντος

(β) Η ακτινοβολία μικροκυμάτων

(γ) Η γένεση και τα ποσοστά των ελαφρών χημικών στοιχείων.

Διαστολή Σύμπαντος.

Μία από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις που βοήθησαν στην θεμελίωση της σύγχρονης κοσμολογίας είναι η διαστολή του Σύμπαντος. Πρώτος ο Hubble το 1929 με παρατηρήσεις δικές του αλλά και του Shlipher από το 1914, ανακάλυψε ότι το φάσμα του φωτός των γαλαξιών είναι μετατοπισμένο προς το ερυθρό, που σύμφωνα με το φαινόμενο Doppler σημαίνει ότι οι γαλαξίες απομακρύνονται από τον παρατηρητή και επιπλέον ότι η ταχύτητα απομάκρυνσης των γαλαξιών είναι τόσο μεγαλύτερη όσο πιο μακριά βρίσκονται οι γαλαξίες. Η διαπίστωση αυτή ονομάστηκε νόμος του Hubble, και η σταθερά της αναλογίας ονομάστηκε σταθερά του Hubble. Ο πρόσφατος υπολογισμός της σταθεράς του Hubble, με την χρήση παρατηρήσεων μακρινών υπερκαινοφανών αστέρων με το διαστημικό τηλεσκόπιο, έδωσε τιμή γύρω στα 14 δισεκατομμύρια χρόνια.

Η ακτινοβολία μικροκυμάτων.

Μία από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις του δεύτερου μισού του αιώνα μας, ανακάλυψη που ουσιαστικά επιβεβαίωσε την Θεωρία της "Μεγάλης Έκρηξης" και έδωσε στους Penzias και Wilson το βραβείο Νόμπελ το 1965, είναι η ύπαρξη μιας διάχυτης ακτινοβολίας μικροκυμάτων που είναι αποτέλεσμα της υπέρπυκνης και υπέρθερμης κατάστασης του πρώιμου Σύμπαντος. Σε αυτήν την κατάσταση, η ακτινοβολία και η ύλη ήταν συζευγμένες λόγω των ελεύθερων ηλεκτρονίων που δρούσαν σαν ανακλαστήρες της ακτινοβολίας. Όταν η θερμοκρασία του Σύμπαντος έπεσε περίπου στους 3000 βαθμούς Kelvin (380.000 χρόνια μετά την "Μεγάλη Έκρηξη"), τα ηλεκτρόνια απορροφήθηκαν από τους πυρήνες και έτσι η ακτινοβολία ελεύθερα διεχύθη στο Σύμπαν. Αυτή η θεωρία προβλέπει ότι λόγω της διαστολής του Σύμπαντος η θερμοκρασία της ακτινοβολίας αυτής ελαττώνεται και πρέπει να είναι σήμερα 2.7 βαθμοί Kelvin καθώς και ότι το φάσμα της ακτινοβολίας πρέπει να έχει την μορφή φάσματος θερμικής προέλευσης. Και οι δύο προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν περίτρανα και με την μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια στις αρχές της δεκαετίας του '90 από τα παρατηρησιακά δεδομένα του δορυφορικού παρατηρητηρίου COBE της ΝΑSΑ.

Η γένεση και τα ποσοστά των ελαφρών χημικών στοιχείων.

Στην υπέρπυκνη και υπέρθερμη κατάσταση του πρώιμου Σύμπαντος τα πρωτόνια και νετρόνια, που είναι τα στοιχειώδη σωμάτια από τα οποία αποτελούνται οι πυρήνες των ατόμων όλων των στοιχείων της φύσης, όντας μη συζευγμένα σε άτομα, δημιουργούν τους πυρήνες των ελαφρύτερων στοιχείων της ύλης (Υδρογόνου, Ήλιου, Δευτέριου, Λίθιου). Οι συγκεκριμένες αρχικές αναλογίες αυτών των στοιχείων εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες μεταξύ των οποίων είναι ο ρυθμός διαστολής του Σύμπαντος δηλαδή ο ρυθμός ψύξης του, ο λόγος πρωτονίων νετρονίων κ.α. Η θεωρία του "Μεγάλης Έκρηξης" προβλέπει συγκεκριμένες αναλογίες των ελαφρών αυτών στοιχείων, πρόβλεψη που και αυτή έχει επιβεβαιωθεί από τις παρατηρήσεις (...).

Η σημαντικότερη άλλη Κοσμολογική θεωρία διατυπώθηκε το 1948 και είναι αυτή της Σταθεράς Κατάστασης των Hoyle, Bondi & Gold . Αυτή η θεωρία υποστηρίζει ότι το Σύμπαν είναι άπειρο, παντού και πάντοτε το ίδιο (στατιστικά), δηλαδή παραμένει αμετάβλητο στο χρόνο, με την μέση πυκνότητα της ύλης να είναι σταθερή. Η διαστολή και σε αυτό το μοντέλο είναι κατά κάποιο τρόπο επιβεβλημένη επειδή σε ένα άπειρο και στατικό Σύμπαν τα φυσικά συστήματα θα έφταναν πολύ σύντομα σε θερμοδυναμική ισορροπία (κάτι που δεν παρατηρείται φυσικά). Το σημαντικότερο πρόβλημα αυτής της θεωρίας είναι ότι υποχρεώνει το Σύμπαν να παράγει νέα ύλη από το μηδέν! Η θεωρία αυτή, πέραν της διαστολής του Σύμπαντος που την δέχεται, απέτυχε εκεί που η θεωρία της Μεγάλης έκρηξης πέτυχε. 

Δηλαδή, αυτή η θεωρία:

- δεν μπορεί να εξηγήσει την ακτινοβολία μικροκυμάτων

- δεν μπορεί να εξηγήσει την δημιουργία αλλά και τα παρατηρούμενα στο Σύμπαν ποσά ελαφρών στοιχείων (αφού δεν υπήρξε σε αυτή τη θεωρία αρχική υπέρθερμη κατάσταση απαραίτητη προϋπόθεση για την πυρηνογένεση),

- και τέλος η γένεση ύλης εκ του μηδενός είναι μια αυθαίρετη παραδοχή που δεν βασίζεται σε κανένα παρατηρησιακό δεδομένο.

Συμπερασματικά από τις πιό πρόσφατες παρατηρήσεις του WMAP, τις μελέτες της κατανομής των γαλαξιών και των σμηνών γαλαξιών στο Σύμπαν και τον υπολογισμό της σταθεράς του Hubble, αποδεικνύεται ότι το Σύμπαν είναι Ευκλείδειο, και έχει ηλικία 13.7 δισεκατομμυρίων χρόνων (με περιθώριο σφάλματος μόλις 1%). Η σύσταση του είναι εντυπωσιακή: μόλις το 4% της μάζας του αποτελείται από βαρυόνια (δηλαδή την ύλη από την οποία είναι φτιαγμένη η Γη και εμείς οι ίδιοι). Το 23% αποτελείται από σκοτεινή ύλη (άγνωστα μέχρι στιγμής σωματίδια που αλληλεπιδρούν μόνο βαρυτικά με την γνωστή μας ύλη), ενώ το υπόλοιπο 73% σχετίζεται με την ενέργεια του κενού (την λεγόμενη Κοσμολογική Σταθερά). Τα παραπάνω αποτελέσματα σημαίνουν ότι το Σύμπαν θα συνεχίσει να διαστέλλεται για πάντα και μάλιστα με επιταχυνόμενο ρυθμό.»

Βλέπουμε πως η θεωρία περί αιώνιου και άπειρου σύμπαντος, όπως το δεχόταν η αρχαία θρησκεία, ή περί σύμπαντος που διαστέλλεται και συστέλεται αιωνίως, παραβιάζει μια ντουζίνα θεμελιώδεις φυσικούς νόμους και επιστημονικές παρατηρήσεις που έγιναν κατά τον 20ο αιώνα. Υπάρχει, βέβαια, και η θεωρία των πολλαπλών συμπάντων, την οποία χρησιμοποιούν οι Νεοπαγανιστές, προκειμένου να αρνηθούν ότι το σύμπαν είναι πεπερασμένο και ότι έχει αρχή. Φυσικά, αποδεχόμενοι αυτήν τη θεωρία έχουν ήδη κάνει ένα βήμα πίσω, και, αντί να δέχονται ένα ενιαίο άπειρο σύμπαν που πάντα υπήρχε, δηλαδή αντί να δέχονται άπειρο χώρο και άπειρο χρόνο, δέχονται πολλά πεπερασμένα σύμπαντα. Η θεωρία αυτή είναι, πρώτον αναπόδεικτη και δεύτερον δεν αλλάζει τίποτε.

Έστω ότι υπάρχουν πολλά πεπερασμένα σύμπαντα. Είτε αυτά θα επικοινωνούν μεταξύ τους είτε όχι (όπως τα δύο μέρη της κλεψύδρας επικοινωνούν μέσω της λεπτής σύραγγας, δια της οποίας μεταφέρεται το υλικό από τη μία στην άλλη). Αν δεν επικοινωνούν, τότε το καθένα είναι απομονωμένο και, σύμφωνα με τον Β' νόμο της θερμοδυναμικής, δεν μπορεί να υπάρχει για πάντα. Εάν πάλι δύο διαφορετικά, μεμονωμένα σύμπαντα επικοινωνούν μεταξύ τους, τακτικώς ή συνέχεια, τότε στην πραγματικότητα είναι σαν να αποτελούν ένα σύμπαν με υλοενέργεια ίση με το άθροισμα των υλοενεργειών των δύο συμπάντων. Οπότε είναι η ίδια περίπτωση με το να έχουμε ένα απομονωμένο και πεπερασμένο σύμπαν. Όσα σύμπαντα και να υπάρχουν, το καθένα από αυτά είναι πεπερασμένο και έχει αναγκαστικά χρονική αρχή, σύμφωνα με το Β' θερμοδυναμικό νόμο. Αν επικοινωνούν όλα, τότε πάλι έχουμε ένα σύμπαν.

Φυσικά, δεν μπορεί να αποδειχθεί αν υπάρχουν άλλα σύμπαντα, ώστε το σύμπαν μας να μπορεί να «δανείζεται» ενέργεια από αυτά και έτσι, η εντροπία του να μην αυξάνεται. Πρέπει να αποδείξουν πρώτον, ότι υπάρχουν άπειρα (κι όχι απλώς «πολλά», αν και αυτό είναι επίσης αδύνατον ν' αποδειχτεί) σύμπαντα, και δεύτερον, ότι αυτά επικοινωνούν μεταξύ τους. Πρέπει να αποδείξουν (με τι επιστημονικές μεθόδους, άραγε;) ότι υπάρχει κάτι έξω από τα όρια (!) του σύμπαντός μας. Εννοείται πως κάτι τέτοιο δεν αποδεικνύεται, διότι, αν βρεθεί πως υπάρχει κάτι στην «άκρη», κάτι πέρα από την «άκρη» του γνωστού σε εμάς σύμπαντος, αυτό απλούστατα θα σημαίνει ότι το σύμπαν μας είναι μεγαλύτερο απ΄ ό,τι νομίζαμε και ότι τα όριά του είναι διαφορετικά (μεγαλύτερα) από αυτά που ώς τώρα γνωρίζαμε, κι όχι ότι υπάρχει ένα δεύτερο σύμπαν έξω από το δικό μας σύμπαν. Φυσικά, οι Νεοπαγανιστές είναι απολύτως ελεύθεροι να προτιμούν την άποψη περί αιωνίων συμπάντων αντί του Άκτιστου Θεού. Όμως, σ' αυτήν την περίπτωση η επιλογή τους είναι αποτέλεσμα πίστης κι όχι επιστημονικής παρατήρησης. Ας αφήσουν κατά μέρους, λοιπόν, την «Επιστήμη».

Τον 19ο αιώνα, εποχή κατά την οποία ο αθεϊσμός έκανε θραύση μεταξύ των διανοουμένων της Δύσης, οι επιστήμες δεν είχαν προοδεύσει πολύ και το σύμπαν θεωρείτο αιώνιο. Τώρα ας ψάξουν άλλες προφάσεις οι Νεοπαγανιστές. Το σύμπαν δεν είναι αιώνιο ούτε άπειρο. Φυσικά, οι «αρχαιολάτρες», με την ψυχολογίστικη ερμηνεία κάθε φυσικομαθηματικής θεωρίας που έχουν, αποδίδουν «εξουσιαστικές σκοπιμότητες» στο Μπίγκ Μπάνγκ ή στο Νεύτωνα ή σε όποια ανακάλυψη δε συμφωνεί με τον αρχαίο Προκρούστη τους (το γουρούνι τα βλέπει όλα γουρουνίσια˙ ο εξουσιαστής βλέπει παντού εξουσιασμούς). Είναι προφανές: όταν κάποιος δεν μπορεί να αντικρούσει τα επιστημονικά επιχειρήματα, τότε ανακαλύπτει, εξουσιασμούς, τερατολογίες και ο,τιδήποτε άλλο, που δήθεν «αποδεικνύει» λανθασμένους τους επιστημονικούς συλλογισμούς. Είναι δύσκολο βέβαια, κάποιος που πιστεύει ότι κάποιοι επί αιώνες κάνουν αστρονομικές και φυσικοχημικές ανακαλύψεις με σκοπό να τον εξαπατήσουν και να τον εξουσιάζουν, να αποδεχτεί την ανακάλυψη ότι το σύμπαν διαστέλλεται αιώνια και θα διαστέλλεται αιώνια, χωρίς να ισχύει η άποψη του Ηράκλειτου περί διαδοχικών διαστολών - συστολών.

Οι Νεοπαγανιστές από τη μία κατηγορούν την Εκκλησία ότι είναι κατά της Γνώσης, κατά της Επιστήμης κ.λ.π., και από την άλλη, όταν η Επιστήμη καταρρίπτει τα κοσμολογικά δόγματα (διότι δόγματα ήταν, άνευ πειραμάτων ή αποδείξεως επιστημονικής) της αρχαίας μυθολογίας, αυτοί να ανακαλύπτουν σκοτεινές συνωμοσίες και εξουσιασμούς και άλλες παρόμοιες αστειότητες. Όποτε τους αρέσει, είναι καλή η Επιστήμη λοιπόν. Όταν δεν τους αρέσει, τότε πρόκειται περί Συνωμοσίας. Είναι πραγματικά εκπληκτικό το πώς οι Νεοπαγανιστές απορρίπτουν τα πορίσματα της Φυσικής και των νεώτερων επιστημών για χάρη της κάθε αντιεπιστημονικής ιδέας που ισχυριζόταν η αρχαία θρησκεία, και ταυτόχρονα να παριστάνουν τους «ορθολογιστές».

Εννοείται πως δεν κατηγορούνται οι Αρχαίοι Έλληνες πρόγονοί μας, οι οποίοι είχαν αυτές τις εσφαλμένες απόψεις περί αιωνιότητας του σύμπαντος και κυκλικότητας του χρόνου. Οι Αρχαίοι Έλληνες ούτε πειράματα έκαναν ούτε και τους νόμους της φυσικής γνώριζαν, ώστε να υποστηρίζουν αυτά που λέει η επιστήμη σήμερα. Τέτοια ήταν η εξέλιξη της επιστήμης τότε˙ αναμενόμενο ήταν να υποστηρίζουν λανθασμένες ερμηνείες. Αλλά το ότι κατανοούμε τους λόγους για την έλλειψη σωστών επιστημονικών απόψεων, δεν σημαίνει πως αποδεχόμαστε ό,τι έλεγαν οι Αρχαίοι. Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Οι Νεοπαγανιστές είναι που κατηγορούνται, διότι υποστηρίζουν αρχαιοελληνικές απόψεις οι οποίες έχουν αποδειχθεί οριστικά εσφαλμένες. Στον 21ο αιώνα οι Νεοπαγανιστές αναμασούν τις λαθεμένες απόψεις των Αρχαίων προγόνων μας. Βέβαια, για έναν αρχαιολάτρη οι Αρχαίοι δεν είπαν τίποτε λανθασμένο, και με αυτή τη λογική υβρίζουν και συκοφαντούν οι Νεοπαγανιστές σήμερα ως «ανθέλληνα» όποιον τους υποδεικνύει τα λάθη της αρχαίας θρησκείας.

Είναι άξιο απορίας, πώς πιστεύουν οι «Εθνικοί Ελληνες» ότι το σύμπαν είναι Αιώνιο και Τέλειο (τού αποδίδουν δηλαδή ως σύνολο θεών-ανθρώπων-υλοενέργειας ιδιότητες Θεού, ήτοι τελειότητα, απειρότητα κ.λ.π.) αφού κάποτε, όπως λέει η Επιστήμη, θα καταλήξει σε κατάσταση θερμοδυναμικής ισορροπίας, η οποία είναι μη αναστρέψιμη διαδικασία, καθώς η ενέργεια δεν θα είναι διαθέσιμη. Θα υπάρχει ακριβώς η ίδια με πάντοτε συνολικά ενέργεια, αλλά δεν θα είναι χρησιμοποιήσιμη. Πού είναι λοιπόν η τελειότητα; Και πού η αιωνιότητα ενός συστήματος που τείνει προς το μηδέν; Το σύμπαν-φύση λοιπόν, το οποίο οι Νεοπαγανιστές δέχονται ως «θεό», όχι δεν είναι αγέννητο ή τέλειο ή άφθαρτο, ως Ολότητα. Να διευκρινήσουμε πως δεν εννοούμε σε καμμιά περίπτωση ότι η Επιστήμη αποδεικνύει την ύπαρξη ενός Θεού. Η Επιστήμη εξηγεί το «πώς» και η Πίστη το «γιατί» και μεταξύ τους αλληλοσυμπληρώνονται. Αυτό που αποδεικνύει η Επιστήμη με τις ανακαλύψεις αυτές, είναι ότι η ενάντια στην ιδέα του ενός Άκτιστου Θεού παγανιστική μυθολογία περί «αιώνιου, άφθαρτου σύμπαντος» και «σύμπαντος-θεού» είναι εντελώς λανθασμένη.

Πηγή: Ενάντια στην αρχαιοπληξία

Τι είναι η Αποστολική Διαδοχή;

Αποστολική Διαδοχή.

 
«Ας μας δείξουν την αρχή των εκκλησιών τους, ας ξεδιπλώσουν μπροστά μας τους καταλόγους των επισκόπων που ακολουθούν διαδοχικά από την αρχή, ώστε ο πρώτος τους επίσκοπος θα έχει ως προστάτη και προκάτοχο του κάποιον από τους Αποστόλους ή τους αποστολικούς άνδρες, οι οποίοι συνδέονται σταθερά με τους Αποστόλους. Αυτός είναι ο τρόπος, με τον οποίο οι αποστολικές Εκκλησίες μεταβιβάζουν τους επισκοπικούς καταλόγους τους». (Τερτυλλιανός, De praescriptione haereticorum).

 
Α) Τι είναι η Αποστολική Διαδοχή.
 

Ο Χριστός έκλεξε και απέστειλε τους αποστόλους. Εκείνοι αργότερα μετέδωσαν την χάρη αναφορικά με την διαχείριση των εκκλησιαστικών πραγμάτων, όπως για παράδειγμα την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, το βάπτισμα, το κήρυγμα και, σε άλλους πιστούς δια της επιθέσεως των χειρών τους. Αυτά φαίνονται καθαρά στις ποιμαντικές επιστολές του απ Παύλου (Α, Β Τιμοθέου, και προς Τίτον).

 
Ενδεικτικά χωρία:

 

«Μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος, ο εδόθη σοι δια προφητείας μετά επιθέσεως των χειρών του πρεσβυτερίου...» (Α' Τιμοθέου, δ 14). «δι΄ ην αιτίαν αναμιμνήσκω σε αναζωπυρείν το χάρισμα του θεού ο εστιν εν σοι διά της επιθέσεως των χειρών μου» (Β Τιμοθέου, α 6). «τούτου χάριν κατέλιπόν σε εν Κρήτη ίνα τα λείποντα επιδιορθώση και καταστήσης κατά πόλιν πρεσβυτέρους ως εγώ σοι διεταξάμην» (Τίτος, α 5). «χειροτονήσαντες αυτοίς πρεσβυτέρους κατ' εκκλησίαν και προσευξάμενοι μετά νηστειών παρέθεντο αυτούς τω Κυρίω, εις όν πεπιστεύκασι» (Πράξεις, ιδ 23).
 

Οι πρεσβύτεροι τίθενται διαχειριστές των πραγμάτων της Εκκλησίας με χειροτονία που είναι επίθεση χειρών (πράξη τελετουργική) και συνοδεύεται με νηστεία και προσευχή για αφιέρωση!

 
Εκείνοι μετέδωσαν την ίδια ευλογία σε άλλους και εκείνοι σε άλλους, δημιουργώντας μια αδιάσπαστη αλυσίδα και σειρά αλληλοδιαδόχων. Η Αποστολική Διαδοχή βρίσκεται και τους τρεις βαθμούς της ειδικής ιεροσύνης. Η διαδοχή φανερώνει την ιστορική συνέχεια της εκκλησίας από τους αποστόλους, και αποδεικνύεται με τους σωζόμενους επισκοπικούς καταλόγους.

 
Δεν είναι διαδοχή του Ααρών στην ειδική ιεροσύνη της Παλαιάς Διαθήκης, διότι εκείνη η ιεροσύνη καταργήθηκε. Δεν είναι ούτε διαδοχή του Χριστού, διότι ο Χριστός έχει αμετάθετη την ιεροσύνη η οποία προτυπώνεται από την ιεροσύνη του Μελχισεδέκ (ψαλμός ρι 4). «ὤμοσεν κύριος καὶ οὐ μεταμεληθήσεται Σὺ εἶ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδεκ». Είναι αντιπροσώπευση. Όπως ένας βασιλιάς έχει πρεσβευτές του και αντιπροσώπους του σε διάφορα μέρη. Το ίδιο συμβαίνει και με το «Διδάσκαλος». Ενώ διδάσκαλος είναι μόνο ο Χριστός, («εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός·» Ματθαίος κγ, ο ίδιος έδωσε αντιπροσώπους διδασκάλους («καὶ αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους» Εφεσίους δ 11).

 
Ο πρώτος που μίλησε για Αποστολική Διαδοχή, είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Εκείνος, σύστησε την Εκκλησία Του, της έδωσε επαγγελίες ότι οι Πύλες του Άδη ποτέ δεν θα την νικούσαν (Ματθαίος, ιστ' 18) και της υποσχέθηκε ότι θα είναι μαζί της δια του Αγίου Πνεύματος όλες τις ημέρες από το 33 μ.Χ μέχρι την συντέλεια (Ματθαίος κη 20), οδηγώντας την ‘’εις πάσαν την αλήθεια» (Ιωάννης ιστ 13), χωρίς αυτή να διασπαστεί ή να αποστατήσει.

 

 

Β) Ανάξιοι λειτουργοί στην Αποστολική Διαδοχή.
 

Ο Επίσκοπος πρέπει να έχει ορθή πίστη, καθώς γράφει ο απ. Παύλος στον Τιμόθεο, «Ω Τιμόθεε την παρακαταθήκην φύλαξον, εκτρεπόμενος τας βεβήλους κενοφωνίας και αντιθέσεις της ψευδωνύμου γνώσεως, ήν τινες επαγγελλόμενοι περί την πίστιν ηστόχησαν» (Α Τιμοθέου, στ 20-21). Η αποστολική διαδοχή και η ορθή πίστη αλληλοστηρίζονται και αλληλοπροϋποθέτονται. Οι χειροτονίες των αναξίων λειτουργών, σε περίπτωση που δεν έχουν καθαιρεθεί, ισχύουν όπως και τα μυστήρια που τελούν. Απόδειξη, ο αρχιερέας Καιάφας ο οποίος είχε διαδοχή στην Ααρωνική ιεροσύνη και που πρωτοστάτησε στην δίκη κατά του Χριστού. Η Γραφή λέει ότι προφήτευσε μόνο και μόνο επειδή ήταν αρχιερέας, αν και ήταν αντίχριστος.

 
«τοῦτο δὲ ἀφ' ἑαυτοῦ οὐκ εἶπεν, ἀλλὰ ἀρχιερεὺς ὢν τοῦἐνιαυτοῦ ἐκείνου προεφήτευσεν» (Ιωάννης, ια 51).

 

 

 

Ο ιερός Χρυσόστομος, παρατηρεί σχετικά με τον Καϊάφα: «Βλέπεις πόση είναι η δύναμις της αρχιερατικής εξουσίας; Διότι, επειδή είχεν αξιωθεί της αρχιεροσύνης εν γένει, αν και ήτο ανάξιος αυτής, προεφήτευσε, χωρίς να γνωρίζει αυτά που έλεγεν η χάρις εχρησιμοποίησεν μόνο το στόμα, χωρίς να εγγίσει την μιαράν καρδίαν» (Ομιλία 65, Εις το Κατά Ιωάννην). Σε άλλη ομιλία του πάλι από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, αναφέρει ο ιερός πατέρας: «Και αυτά τα λέγω όχι επιδοκιμάζων εκείνους που ασκούν ανάξια την ιεροσύνην, αλλά και ευσπλαχνιζόμενος αυτούς πάρα πολύ και δακρύζων δι’ αυτούς δεν λέγω όμως ότι είναι δίκαιον δι’ αυτό να κρίνωνται από τους αρχομένους και μάλιστα από τους πάρα πολύ αφελείς, διότι και αν ακόμη ο βίος αυτών είναι πάρα πολύ διεφθαρμένος, συ όμως έαν προσέχης τον εαυτόν σου, δεν θα ζημιωθής ως προς τίποτε σχετικά με εκείνα που παρεδόθησαν εις αυτόν από τον Θεόν διότι, εάν έκαμε την όνον να ομιλήση και εχάρισε μέσω του μάντεως πνευματικάς ευλογίας και ενήργησε χάριν των Ιουδαίων που εξέκλινον με το ανόητον στόμα και την ακάθαρτον γλώσσαν του Βαλαάμ, πολύ περισσότερο δια σας που είσθε ευγνώμονες απέναντί του, και αν ακόμη οι ιερείς είναι πάρα πολύ φαύλοι, θα κάμη όλα εκείνα που θέλει και θα στείλει το Άγιον Πνεύμα, διότι ούτε ο καθαρός προσελκύει το Πνεύμα εξ αιτίας της καθαρότητός του, αλλά η χάρις είναι εκείνη που επιτελεί το παν […] Ο δε ιερεύς δανείζει την γλώσσαν του και δίδει το χέρι του καθόσον δεν θα ήτο δίκαιον εξ αιτίας της κακίας του άλλου να παραβλάπτωνται εκείνοι που προσέρχονται με πίστιν εις τα σύμβολα της σωτηρίας μας» (Ομιλία 86).

 
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, αναφέρει στο Πηδάλιο, «πάντες οι παρά Κανόνας και αναξίως χειροτονηθέντες, προ του να καθαιρεθούν υπό Συνόδου, αληθώς ιερείς εισίν. Επειδή καθώς λέγει ο θείος Χρυσόστομος,«Πάντας μεν ο Θεός ου χειροτονεί, δια πάντων δε αυτός ενεργεί, ει και αυτοί είεν ανάξιοι, δια το σωθήναι τον λαόν […] Επειδή και δι’ αναξίων η χάρις ενεργεί ου δι’ αυτούς, αλλά δια τους μέλλοντας ωφελήσθαι» […] Ο δε Συμεών ο Θεσσαλονίκης λέγει, «δια την χειροτονίαν ενεργεί η χάρις εις αυτούς, είτε αρχιερείς είναι, είτε ιερείς, δια την σωτηρίαν των προσερχομένων, και όσα μυστήρια εκτελέσουν, είναι τη αληθεία μυστήρια» (σελ. 135, υποσημ. 3).

 
Το μυστήριο δεν εξαρτάται από τον βίο του λειτουργού. Μόνο σε περίπτωση συνοδικής καθαίρεσης, τότε δεν ισχύει τίποτα. Και τούτο, διότι ο ίδιος ο Χριστός έδωσε την εξουσία του «δεσμείν και λύειν» στους αποστόλους και στους επισκόπους που τους διαδέχτηκαν δια της χειροτονίας. Η Γραφή αναφέρει: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ» (Ματθαίος, ιη 18).

 
Ο έγκυρος θεολόγος Π. Τρεμπέλας, αναφέρει στο υπόμνημά του το εξής σχόλιο για το χωρίο: «Η εκκλησία έχει την εξουσία του αφορισμού ή του αναθέματος, ο εστί χωρισμός από της κοινωνίας των Μυστηρίων και των πιστών, ένεκα βαρέων αμαρτημάτων ή αιρέσεως» (Υπόμνημα Εις το Κατά Ματθαίον, σελ. 336).

 
Όπως αναφέρει ο καθηγητής Ανδρούτσος στην Δογματική του, «[…] ο απεργαζόμενος τα μυστήρια δεν είναι ο ιερεύς αλλά ο ιδρυτής αυτών Ιησούς Χριστός, όστις παραμένει εν τω μυστικώ Αυτού σώματι, τη Εκκλησία, ακριβώς καθόσον ενεργεί την απολυτρωτικήν αυτού δύναμιν […]», και συνεχίζει, «[…] εν τη πράξει της Εκκλησίας απεδοκιμάσθη πάντοτε η εξάρτησις της μυστηριακής πράξεως εκ της προσωπικής πίστεως και εκ της αγιότητος του τελούντος ιερέως […]» (σελ. 301).

 
Η αποστολική διαδοχή έχει, βέβαια, πάντα νόημα εντός της Εκκλησίας, και όχι η προσωπική εγγύηση του επισκόπου ή του πρεσβυτέρου όταν εκείνος δεν συμβαδίζει με το υπόλοιπο σώμα της Εκκλησίας. Για παράδειγμα, εάν κάποιος Επίσκοπος έπεφτε σε κακοδοξίες, το θέμα του θα το εξέταζε η Ιερά Σύνοδος, και αν έκρινε ότι όντως έπεσε από το αξίωμά του, θα θέτονταν εκτός Σώματος και δεν θα είχε ισχύ η διαδοχή του.

 
«Η αδιάκοπη αποστολική διαδοχή των επισκόπων δήλωνε βεβαίως όχι την προσωπική κατά κάποιο τρόπο εγγύηση για την μεταβίβαση ανόθευτης της αποστολικής παραδόσεως, αφού στην περίπτωση αυτή η αποστολική διαδοχή θα εννοείτο ως μια αδιάκοπη διαδοχή χειροτονούντων επισκόπων. Αντιθέτως κατενοείτο ως διασφάλιση από τους επισκόπους της αυθεντικής αποστολικής παραδόσεως στην συνέχεια της λειτουργίας του όλου σώματος της τοπικής Εκκλησίας όχι όμως και χωρίς αυτό. Φορέας της αποστολικής διαδοχής είναι το όλο σώμα της τοπικής Εκκλησίας σε ενότητα με τον Επίσκοπο, όπως και ο Επίσκοπος είναι φορέας της αποστολικής διαδοχής σε άρρηκτη ενότητα με την τοπική του Εκκλησία, για αυτό και έχουμε αδιάκοπη αποστολική διαδοχή επισκόπων στην ίδια Εκκλησία, η οποία βιώνει ως σώμα την αποστολική παράδοση και την διαφυλάσσει σε άρρηκτη πάντοτε ενότητα με την ορατή της κεφαλή, τον Επίσκοπο». (Εκκλ. Ιστορία Βλ. Φειδά, Α τόμος, σελ. 183-184).

 

 

Γ) Η Αποστολική Διαδοχή, κριτήριο διαχωρισμού Εκκλησίας και αιρέσεως.
 

Ανάμεσα στα μέτρα που πήρε η Εκκλησία για να προστατεύσει το ποίμνιο από τα ποικίλα Γνωστικά κινήματα και τις υπόλοιπες αιρέσεις και ψευτοδιδασκαλίες κατά τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, ήταν (και) το κριτήριο της Αποστολικής Διαδοχής.

 
α) Παραθέτουμε από τον καθηγητή Βλ. Φειδά:

 
«Το γεγονός ότι ο φιλοσοφικό-θρησκευτικός συγκρητισμός των συρο-αιγυπτιακών γνωστικών συστημάτων δεν περιορίστηκε μόνο στο θεωρητικό πεδίο, αλλά αναπτύχθηκε και σε οργανωμένες κοινότητες με ιδιαίτερη ιεραρχία, λατρεία, μυστηριακές πράξεις, τελετές, μουσική, άσμα, ποίηση, σκηνική τέχνη κα, κατέστησε επιτακτική την ανάγκη οργανώσεως της άμυνας της Καθολικής Εκκλησίας εναντίον της επικίνδυνης αυτής απειλής. Πέρα από την ενίσχυση των εκκλησιολογικών δομών ή των θεολογικών κριτηρίων, η αποστολική διαδοχή, τα βαπτιστήρια σύμβολα και ο κανόνας της Αγίας Γραφής αναφέρονται κυρίως στην πληρέστερη οργάνωση της αυθεντικής ενότητας όχι μόνο κάθε τοπικής εκκλησίας, αλλά και της ανά την οικουμένη Καθολικής Εκκλησίας». (Εκκλησιαστική Ιστορία Βλ. Φειδά, Ά τόμος, σελ. 224-225).

 
Τα ίδια αναφέρει και σε άλλο σημείο της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, γενικότερα για τις αιρέσεις.

 
«Η λειτουργία του συνοδικού συστήματος είτε για τη χειροτονία επισκόπου ή και για την αντιμετώπιση σοβαρών εκκλησιαστικών ζητημάτων ευνόησε και την προβολή της ιδιαίτερης αυθεντίας ορισμένων τοπικών εκκλησιών ως προς τη γνησιότητα της αποστολικής παραδόσεως, η οποία είχε διαφυλαχθεί από αυτές. Αυτό ήταν ευνόητο, αφού οι αιρετικοί νόθευαν την αποστολική παράδοση. Ορισμένες τοπικές εκκλησίες μπορούσαν ευχερώς να αποδείξουν τη νοθεία αυτή τόσο με την αντιπαράθεση των γραπτών μνημείων, τα οποία εφυλάσσοντο από αυτές, όσο και με την απόδειξη της γνησιότητας της βιουμένης σε αυτές παραδόσεως δια της αναγωγής της αποστολικής διαδοχής μέχρι τους αποστολικούς χρόνους. Πράγματι, ήδη κατά τον Β αιώνα αναγνωρίζονταν μια σαφής προτίμηση της μαρτυρίας ορισμένων εκκλησιών ως προς την αυθεντικότητα της αποστολικής παραδόσεως. Η μαρτυρία τους είχε ιδιάζουσα σημασία για την αναίρεση της αιρετικής πλάνης, λόγω και των αποδεδειγμένων με την αδιάκοπη αποστολική διαδοχή αποστολικών καταβολών των εκκλησιών αυτών» (Εκκλησιαστική Ιστορία Βλ. Φειδά, Ά τόμος, σελ. 194-195).

 
β) Ο Ηγήσιππος (περίπου το 180 μ Χ), ως επιχείρημα για την διάκριση των αιρέσεων από την Εκκλησία του Χριστού, έκρινε απαραίτητη την Αποστολική Διαδοχή. Για αυτό το λόγο έγραψε 5 Υπομνήματα, τα οποία δυστυχώς δεν διασώθηκαν. Ότι γνωρίζουμε, είναι από διάφορα παραθέματα του ιστορικού Ευσεβίου (275- 339 μ Χ). Ο καθηγητής πατρολογίας Δ. Μπαλάνος αναφέρει σχετικά, «Περί του Ηγήσιππου έχομεν πληροφορίας τινάς, ιδίως εκ του Ευσεβίου. Κατά τούτον, ο Ηγήσιππος, ζήσας επι της πρώτης των αποστόλων διαδοχής, κατήγετο εξ Ανατολής, πιθανώς εκ Παλαιστίνης, και γνώριζεν την Αραμαικήν. Επί πάπα Ανικήτου (155-166) διελθών εκ Κορίνθου, ένθα παρέμεινεν ημέρας ικανάς, ήλθεν εις Ρώμην, επανελθών δ’ εις την πατρίδα του, έγραψε, περί το 180, τα Υπομνήματα, εκ πέντε βιβλίων. Το έργον τούτο, απολογητικού περιεχομένου, εζήτει να καταδείξει επι τη βάση ιστορικού υλικού καιεπισκοπικών καταλόγων, εναντίον των αιρετικών ισχυρισμών, ότι η αληθής παράδοσις ευρίσκεται μόνον εν τη Εκκλησία, διατηρηθείσα δια της συνεχούς και αδιακόπου διαδοχής του επισκοπικού αξιώματος μέχρι των αποστόλων (την απλανή παράδοσιν του αποστολικού κήρύγματος). (ΒΕΠΕΣ, τόμος 5, σελίδα 81).

 
Από την νεότερη πατρολογία του Στ. Παπαδόπουλου, Α' Τόμος, σελίδα 284- 286: «[…] έργο του έκανε την κατάδειξη και υποστήριξη της ορθοδόξου Παραδόσεως. Συνειδητοποίησε τον κίνδυνο που διέτρεχε η Εκκλησία από τη σύγχυση, την οποία δημιουργούσαν οι αιρέσεις και προπαντός ο Γνωστικισμός εκείνος που εμφανίζονταν ως ανώτερος χριστιανισμός […] Χωρίς να είναι μεγάλος θεολόγος, διέκρινε ότι ένας τρόπος καταπολεμήσεως του χριστιανίζοντος γνωστικισμού ήταν η ανάδειξη σε κριτήριο της συνεχούς αποστολικής διαδοχής, η οποία υπήρχε στις τοπικές Εκκλησίες κι έλειπε από το γνωστικισμό. Παρουσιάζοντας δηλαδή ιστορικά τη διαδοχή επισκόπων στις Εκκλησίες, δημιούργησε το σημαντικό για την εποχή του επιχείρημα, ότι σε όποια Εκκλησία διαπιστώνεται διαδοχή έχουμε και απλανή, αδιάφθορη, την αποστολική Παράδοση […] Τα Υπομνήματα έχουν χαθεί, αλλά ο Ευσέβιος, που είναι και η κύρια πηγή του Ηγήσιππου, διέσωσε μερικά μόνο αποσπάσματα, που δίνουν μόνο αμυδρή εικόνα του έργου […] Η ιδιαίτερη συμβολή και σημασία του Ηγήσιππου βρίσκεται στην προβολή της ιστορικής παραδόσεως ως επιχειρήματος κατά των αιρετικών και γνωστικών. Στο επιχείρημα τούτο δίνει ο Ειρηναίος θαυμαστό θεολογικό βάθος». (Α Τόμος, σελ. 284-285).

 
Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από τον Ηγήσιππο που μας διασώζει ο Ευσέβιος, αφού αναφέρει ορισμένους αιρεσιάρχες της εποχής του που δεν είχαν αποστολική διαδοχή και τους οποίους διαχωρίζει από το σώμα της Εκκλησίας, γράφει, «…έκαστος (από αυτούς) ιδίως και ετέρως ιδίαν δόξαν (πίστη) παρεισήγαγεν. Από τούτων ψευδόχριστοι, ψευδοπροφήται, ψευδαπόστολοι, οίτινες εμέρισαν την ένωσιν της Εκκλησίας φθοριμαίοις λόγοις κατά Θεού και κατά Χριστού αυτού». (Ευσέβιος, Εκκλ. Ιστορία IV 22, 2-6).

 
γ) Ο άγιος Ειρηναίος, που έγινε γνωστός για τα αντιαιρετικά του έργα, κινείται στα ίδια πλαίσια με τον Ηγήσιππο από τον οποίο αντλεί υλικό. Στο τρίτο βιβλίο του «Εναντίων της Ψευδωνύμου Γνώσεως», αφού αναφέρει πρόσωπα που είχαν διαδοχή αποστολική, γράφει, «Τη αυτή τάξει και τη αυτή διαδοχή ητε από των αποστόλων εν τη Εκκλησία παραδοσι και το της αληθείας κήρυγμα κατήντηκεν εις ημάς».
(ΒΕΠΕΣ 5, 143).

 
Ο καθηγητής θεολογίας Γ. Φλορόφσκι (1893- 1979), στο βιβλίο του «Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοσις», αναφέρει για τον άγιο Ειρηναίο, «Ο Ειρηναίος αποκηρύσσουν την από τους Γνωστικούς κακήν χρήσιν της Γραφής εχρησιμοποιούσε μίαν γραφικώτατην παρομοίωσιν. Ένας επιδέξιος καλλιτέχνης εζωγράφησεν ωραίαν εικόνα βασιλέως αποτελούμενη από πολλούς πολυτίμους λίθους. Κάποιος άλλος διαλύει το μωσαικόν τούτο και συνθέτει με τους λίθους σχέδιον διάφορον, που παριστά εικόνα σκύλου ή αλώπεκος. Εν συνεχεία ισχυρίζεται ότι αυτό ήταν η αρχική εικών, του πρώτου καλλιτέχνου, με το πρόσχημα ότι αι ψηφίδες ήσαν αυθεντικαί. Το αρχικόν όμως σχέδιον είχε καταστραφή. Αυτό ακριβώς κάνουν οι αιρετικοί με την Αγίαν Γραφήν. Αγνοούν και διασπούν την σειράν και τον σύνδεσμον της Αγ. Γραφής, λύοντες τα μέλη της αληθείας. Ρήματα, λέξεις, παραβολαί, είναιπράγματι γνήσια, αλλά η υπόθεσις είναι αυθαίρετος και ψευδής (Κατά Αιρέσεων 1.8.1) […] Η αγαπημένη φράσις του Ειρηναίου ήταν ο «κανών της αληθείας». Αυτός βεβαίως ο κανών δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μαρτυρία και το κήρυγμα των Αποστόλων, που ήταν αποτεθειμένη εις την Εκκλησίαν και εμπεπιστευμένην εις αυτήν από τους Αποστόλους. Αυτό εφυλάχθη πιστώς και μετεβιβάσθη με πλήρη ομοφωνίαν απανταχού δια της διαδοχής των διαπιστευμένων ποιμένων «Εκείνοι που με τηνεπισκοπικήν διαδοχήν έχουν δεχθή το βέβαιον χάρισμα της αληθείας»[…]». (σελ. 105-107, μετάφραση Δ. Τσάμη).

 
Ο καθηγητής Στ Παπαδόπουλος, αναφέρει, «Η θεολογία της Παραδόσεως είχε αφορμή τη διάθεση (και πράξη) των Γνωστικών και των αιρετικών να υποτιμούν και να αγνοούν την ιστορικότητα του Χριστού και της αποστολικής παραδόσεως, κάτι που τους παρείχε την άνεση να δημιουργούν δικές τους παραδόσεις». (σελ. 299). Αυτήν την θεολογία ανέπτυξε στα αντιαιρετικά του έργα ο άγιος Ειρηναίος για να αντικρούσει τους αιρετικούς της εποχής του. Πρόβαλε την Αποστολική Παράδοση μέσα από την Αποστολική Διαδοχή. Στην σελίδα 300 αναφέρεται, «Υπογραμμίζοντας το τελευταίο τούτο, έχει ο Ειρηναίος τον ιστορικό κρίκο μεταξύ Χριστού και μεταποστολικής εκκλησιαστικής Παραδόσεως. Έχει δηλαδή τη δυνατότητα να υποδείξει τις πηγές της παραδόσεως και τη γνησιότητα της δια της κατονομάσεως των προσώπων, που διαδοχικά παραλάμβαναν και παρέδιδαν τη διδασκαλία του Κυρίου και των Αποστόλων. Έτσι δημιουργείται το επιχείρημα της ιστορικής παραδόσεως, την οποία μπορεί κανείς να ελέγξει και να αποδείξει ιστορικά». Και προσθέτει ο καθηγητής Παπαδόπουλος, «Ο Ειρηναίος δε θεωρεί τη Γραφή κάτι ξεχωριστό από την Παράδοση, δεν είναι μέγεθος ιδιαίτερο, αλλά όψη, στοιχείο, πλευρά διακεκριμένη (όχι χωρισμένη) στο πλαίσιο της όλης Παραδόσεως, την οποία χαρακτηρίζει στο σύνολό της ‘κανόνα της αλήθειας’, και θεωρεί ‘ακλινή’ και ‘βεβαία’, όρο, κριτήριο, και πλαίσιο ζωής του πιστού. Οι ζωντανοί φορείς της Παραδόσεως έχουν στον Ειρηναίο μεγαλύτερη σημασία από τα κείμενα της Κ. Δ., κάτι που ισχύει απόλυτα και για τον Ιγνάτιο. Οι φορείς αυτοί ονομάζονται «επίσκοποι» ή «πρεσβύτεροι». (σελ. 300).

 
Ο άγιος Ιππόλυτος Ρώμης, επίσης γνωστός για τα αντιαιρετικά του έργα, συνδέει την αρχιερατεία με την αποστολική διαδοχή και την μετάδοση της χάρης του Αγίου Πνεύματος. «το εν τη Εκκλησία παραδοθέν Άγιον Πνεύμα, ου τυχόντες πρότεροι οι απόστoλoι μετέδοσαν τοις ορθώς πεπιστευκόσιν ων ημείς διάδοχοι τυγχάνοντες της τε αυτής χάριτος μετέχοντες αρχιερατείας τε και διδασκαλίας και φρουροί της Εκκλησίας λελογισμένοι ουκ οφθαλμώ νυστάζoμεν ουδέ λόγον ορθόν σιωπώμεν» (Κατά Πασών αιρέσεων Έλεγχος, ΒΕΠΕΣ 5, σ. 199).

 

 

Luther arrived in Worms as part of a triumphal procession. The emperor and church officials expected him to recant his theses while at the Diet.

 
Δ) Αποστολική Διαδοχή, Παπικοί και Προτεσταντικές Ομολογίες.

 
Έχουν ουσιαστική αποστολική διαδοχή οι Παπικοί και οι Προτεσταντικές ομολογίες; Οι διάφορες σημερινές Προτεσταντικές ομολογίες έχουν τις ρίζες τους από την Διαμαρτύρηση τον 16ο αιώνα. Η Διαμαρτύρηση έγινε κατά των κακοδοξιών του Πάπα. Από εκεί αποσχίστηκαν. Οι Παπικοί διαχώρισαν τον εαυτό τους από την ΜΙΑ Εκκλησία νωρίτερα, το 1054. Ο επίσκοπος Ρώμης είχε αποφασίσει αυθαίρετα, ανεξάρτητα από τους επισκόπους της Ανατολής, ότι θα έπρεπε να έχει υπεροχή έναντι όλων των άλλων επισκόπων. Μονομερώς αποφάσισε, χωρίς την έγκριση Οικουμενικής Συνόδου, ότι αφού ο απόστολος Πέτρος ήταν πρώτος Επίσκοπος Ρώμης (αν και αυτό δεν είναι αποδεδειγμένο), έπρεπε ο ίδιος να έχει εξουσία επί όλων των άλλων επισκόπων. Επίσης, η Εκκλησία στην Δύση αποφάσισε να αλλοιώσει δόγμα πίστεως, το οποίο είναι διατυπωμένο και στο ‘’Κατά Ιωάννην’’ Ευαγγέλιο, αλλά και στο σύμβολο της Πίστεως της Νικαίας, ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός. Οι δυτικοί πρόσθεσαν ‘’και εκ του Υιού’’ (filioque), αυθαίρετα πάλι και χωρίς να έχει προηγηθεί Οικουμενική σύνοδος.

 
Ο καθηγητής Βλ. Φειδάς αναφέρει, «Η προέλευση της διδασκαλίας περί της εκπορεύσεως του αγ. Πνεύματος όχι μόνο εκ του Πατρός, αλλά και εκ του Υιού (filioque) συνδεόταν αναμφιβόλως με τις βησιγοτθικές αρειανικές ρίζες της φραγκικής θεολογίας» (Εκκλησιαστική Ιστορία, ΄Β τόμος, σελ. 96).

 
Έχουμε σαφέστατα νοθεία στον δόγμα της Τριαδικότητας του Θεού, αφού υποβαθμίζεται το Πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος και παύει να είναι ισότιμο με τα άλλα δύο.

 
Άλλαξαν δόγμα πίστεως, επομένως έπεσαν σε αίρεση (και αργότερα σε περισσότερες), αποκόπηκαν από μόνοι τους από την Μια εκκλησία, και έχασαν την διαδοχή και την χάρη. Δεν φύλαξαν την καλή παρακαταθήκη.

 
Στην επιστολή του Μ. Βασιλείου προς τον Αμφιλόχιο «Περί του Αγίου Πνεύματος», υπάρχει ο πρώτος κανόνας του Μ. Βασιλείου που αναφέρει ανάμεσα στα άλλα, «Οι δε της Εκκλησίας αποστάντες, ουκ έτι έσχον την χάριν του Αγίου Πνεύματος εφ’ εαυτούς, επέλιπε γαρ η μετάδοσις τω διακοπήναι την ακολουθίαν. Οι μεν γαρ πρώτοι αναχωρήσαντες, παρά των Πατέρων έσχον τας χειροτονίας, και δια της επιθέσεως των χειρών αυτών, είχον το χάρισμα το πνευματικόν, οι δε απορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, ούτε του βαπτίζειν, ούτε του χειροτονείν είχον εξουσίαν, ούτε ηδύναντο χάριν Πνεύματος Αγίου ετέροις παρέχειν» (Πηδάλιο αγίου Νικοδήμου, σελ. 587).

 
Δηλαδή, όσοι αποσχίζονται από την εκκλησία παύουν να έχουν την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Επειδή διακόπτεται η ακολουθία (αποστολική διαδοχή), διακόπτεται και η μετάδοση της Χάριτος. Και συνεχίζει αναφέροντας ότι ενόσω ήσαν χειροτονημένοι, είχαν χάρισμα πνευματικό, αλλά αφού αποσχίστηκαν έγιναν λαϊκοί και έχασαν την εξουσία να βαπτίζουν, να χειροτονούν άλλους, και να μεταδίδουν σε άλλους την χάρη του Αγίου Πνεύματος.

 
Και όπως σχολιάζει ο άγιος Νικόδημος, «όταν εν μέλος κοπή από το σώμα, νεκρούται παρευθεύς με το να μη μεταδίδεται πλέον εις αυτό ζωτική δύναμις τουτοιοτρόπως και αυτοί αφ ου μια φοράν εσχίσθησαν από το σώμα της Εκκλησίας, ενεκρώθησαν παρευθύς, και την πνευματικήν χάριν και ενέργειαν του Αγίου Πνεύματος έχασαν, μη μεταδιδομένης ταύτης εις αυτούς δια των αφών και συνδέσμων, ήτοι δια της κατά Πνεύμα ενώσεως» (Πηδάλιο, σελ. 589,σημείωση 1η).

 
Ο Μ. Αθανάσιος αναφέρει στον πρώτο λόγο του «Κατά Αρειανούς» σχετικά:

«[…] πως ανήκουν εις την καθολικήν Εκκλησίαν αυτοί που απετίναξαν την αποστολικήν πίστιν και επενόησαν καινούρια κακά […] ;».

 
Επομένως, όποιος αποκόπτεται από το σώμα της Εκκλησίας, χάνει την χάρη του Αγίου Πνεύματος και ο ίδιος, αλλά και ως προς το να την μεταδίδει δια της χειροτονίας. Ούτε οι Παπικοί έχουν την χάρη της αποστολικής διαδοχής, ούτε οι Προτεστάντες που προέκυψαν από αυτούς.

 
Επίλογος.

 
Έχοντας δει την σημασία της Αποστολικής διαδοχής ως μέσο κριτηρίου για το ποιος είναι αιρετικός και ποιος όχι, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τον ορισμό που δίνει ο άγιος Ιγνάτιος για το τι είναι Εκκλησία, αρχές του δευτέρου αιώνα.

 
«Ομοίως πάντες εντρεπέσθωσαν τους διακόνους ως Ιησούν Χριστόν, ως και τον Επίσκοπον, όντα τύπον του πατρός, τους δε πρεσβυτέρους ως συνέδριον Θεού και ως σύνδεσμον αποστόλων. Χωρίς δε τούτων Εκκλησία ου καλείται». (Προς Τραλλιανούς, 3).

 
Δηλαδή, οποιαδήποτε σύναξη που δεν έχει Επίσκοπο, πρεσβυτέρους, και διακόνους, δεν είναι Εκκλησία Χριστού. Και σαφώς, όπως δείξαμε παραπάνω, με αποστολική διαδοχή. Και φυσικά, ούτε η Θεία Ευχαριστία είναι «βεβαία» (έγκυρη) όταν γίνεται χωριστά από τον Επίσκοπο ή όποιον εκείνος έχει επιτρέψει να την τελεί, κατά τα λόγια του αγίου Ιγνατίου.

 
«Μηδείς χωρίς Επισκόπου τι πρασσέτω των ανηκόντων εις την Εκκλησίαν. Εκείνη βεβαία ευχαριστεία ηγείσθω, η υπό τον Επίσκοπον ούσα, η ω αν αυτός επιτρέψει. Όπου αν φανεί ο Επίσκοπος, εκεί το πλήθος έστω, ώσπερ όπου αν η Χριστός Ιησούς, εκεί η καθολική Εκκλησία». (Προς Σμυρναίους.)

 
Όποιος κάνει οτιδήποτε κρυφά από τον Επίσκοπο, λατρεύει τον διάβολο, ακόμα και αν ενεργεί στο «όνομα του Χριστού» (υποτίθεται).

 
«Ο τιμών Επίσκοπον υπό Θεού τετίμηται ο λάθρα Επισκόπου τι πράσσων τω διαβόλω λατρεύει». (Προς Σμυρναίους 9).
 

 ___________________________________________________
Πηγές.

Αγία Γραφή
 

Άγιος Νικόδημος, Πηδάλιο, Εκδόσεις Παπαδημητρίου, έκδοση δέκατη τρίτη, 2003

Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων και Εκκλ. συγγραφεών, τόμος 5, Έκδοσις της Αποστολικής Διακονίας, 1955

Βλάσιος Φειδάς, Εκκλησιαστική Ιστορία τόμοι Α-Β, Εκδόσεις Διήγηση, Τρίτη έκδοση 2002

Γ. Φλορόφσκι, Αγία Γραφή- Εκκλησία-Παράδοσις, μετάφραση Δ. Τσάμης

Ι. Χρυσοστόμου έργα, ΕΠΕ 14, Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», 2011

Μ. Αθανασίου έργα, ΕΠΕ 2, Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», 1974

Π. Παπαευαγγέλου, Αποστολικοί Πατέρες Άπαντα, Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», 1994 (γνήσιες επιστολές αγίου Ιγνατίου)

Π. Τρεμπέλας, Υπόμνημα εις το «Κατά Ματθαίον», Εκδόσεις αδελφότητας θεολόγων ο «Σωτήρ», έκτη έκδοση 2008

Σ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία τόμος Α, Εκδόσεις Παρουσία, 1997 Τρίτη έκδοση

Χ. Ανδρούτσος, Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, 1907


Εργασία: Στέλιος Μπαφίτης

Επιμέλεια: Σοφία Ντρέκου

 

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr

Το Σώμα του Χριστού!

Αυτός που προσβλέπει στην Εκκλησία, προσβλέπει κατ’ ευθείαν στο Χριστό.

 Άγιος Γρηγόριος Νύσσης.

 

 

«Ο Χριστός είναι και κτιστός και άκτιστος. Ονομάζουμε δε άκτιστη την αίδια και προαιώνια και δημιουργική όλων των όντων φύση του· ενώ λέμε κτιστό το σώμα, που κατά την ενανθρώπιση του για χάρη μας ενώθηκε με το δικό μας ανθρώπινο σώμα της ταπείνωσης. Αλλά είναι προτιμότερο να αναφέρω με τα ίδια τα λόγια της Γραφής το νόημα γι’ αυτό. Άκτιστον ονομάζουμε τον Λόγο, ο οποίος υπήρχε στην αρχή και που ήταν πάντοτε κοντά στο Θεό και τον Θεό που είναι ο Λόγος· εκείνον δια του οποίου έγιναν τα πάντα και χωρίς τον οποίο δεν έγινε κανένα από τα δημιουργήματα. Κτιστόν ονομάζουμε αυτόν που σαρκώθηκε και σκήνωσε ανάμεσά μας. Η δόξα που εμφανίζεται στο πρόσωπό του και μετά την σάρκωση, δηλώνει ότι ο Θεός φανερώθηκε εν σαρκί. Και Θεός είναι οπωσδήποτε ο Μονογενής Υιός, που βρίσκεται στους κόλπους του Πατρός, γιατί έτσι ομολογεί ο Ιωάννης, ότι ''εθεασάμεθα την δόξαν αυτού''. Και μολονότι ήταν άνθρωπος κατά το φαινόμενο, εκείνο το οποίο αναγνωριζόταν δια μέσου αυτού, το ονομάζει δόξα ''ως Μονογενούς παρά Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας''. Επειδή, λοιπόν, η μεν άκτιστη και προαιώνια και αίδια και ανέκφραστη φύση Του είναι εντελώς ακατάληπτη για όλα τα κτιστά όντα, ενώ αυτό που φανερώθηκε σε μας δια της σαρκός, μπορεί να γίνει γνωστό, ως ένα βαθμό, γι’ αυτό αποβλέπει σ’ αυτά ο διδάσκαλος και ομιλεί γι’ αυτά, τα οποία μπορούν να κατανοηθούν από τους ακροατές.

 
Και εννοώ το μεγάλο μυστήριο της πίστης μας, με το οποίο ο Θεός φανερώθηκε εν σαρκί, αυτός που υπάρχει με τη θεϊκή μορφή, και συναναστράφηκε με τους ανθρώπους, λαμβάνοντας δούλου μορφή. Αυτός επειδή πήρε πάνω του μια φορά τη φθαρτή φύση του σώματος, το οποίο ανέλαβε από την άφθαρτη Παρθένο, από τότε και πάντοτε αγιάζει, μαζί με το αρχικό, όλο το κράμα της κοινής φύσης στα πρόσωπα, όσων ενώνονται μαζί του με την κοινωνία του μυστηρίου. Και τρέφει το Σώμα του, την Εκκλησία, και προσαρμόζει ανάλογα τα μέλη αυτά, τα οποία ενσωματώνονται με την προς Αυτόν πίστη στο κοινό σώμα. Προσαρμόζει το κάθε μέλος όμορφα, τοποθετώντας τους πιστούς, όπως πρέπει και ταιριάζει, δηλαδή στην θέση των οφθαλμών και στόματος και χειρών και των άλλων μελών.

 
Γιατί έτσι λέγει ο απόστολος Παύλος, ότι ένα μεν είναι το σώμα, πολλά δε τα μέλη. Και όλα τα μέλη δεν έχουν τι ίδιο έργο να κάμουν. Αλλά μπορεί να είναι ο ένας οφθαλμός χωρίς να υποτιμά τα πόδια, αλλά είναι όλο το σώμα ένα κράμα δια των μελών με τον εαυτό του και με την ποικιλία των ενεργειών, για να μην επαναστατούν τα μέλη προς το σύνολο.

 
Αυτές τις έννοιες , αφού τις εκθέτει πρώτα συμβολικά, έπειτα προωθεί το λόγο και λέγει σαφέστερα ότι ο Θεός τοποθέτησε στην Εκκλησία τους αποστόλους και τους προφήτες και τους διδασκάλους και τους ποιμένες, για να καταρτίζουν τους αγίους, για να επιτελούν το έργο της διακονίας προς οικοδομή του Σώματος του Χριστού, μέχρι να φθάσουμε όλοι στην ενότητα της πίστης και της επίγνωσης του Υιού του Θεού και να γίνουμε τέλειοι άνθρωποι και να αποκτήσουμε το βαθμό της πνευματικής ωριμότητας , κατά την οποία έχουμε όλες τις δωρεές και την τελειότητα του Χριστού.

 
Και πάλι λέγει: ''αυξήσομεν εις Αυτόν τα πάντα, ος εστίν η κεφαλή, ο Χριστός, εξ ου παν το Σώμα συναρμολογούμενον και συμβιβαζόμενον δια πάσης αφής της επιχορηγίας κατ’ ενέργειαν εν μέτρω ενός εκάστου μέρους την αύξησιν του Σώματος ποιείται εις οικοδομήν Εαυτού εν αγάπη''.

 
Συνεπώς, αυτός που προσβλέπει στην Εκκλησία, προσβλέπει κατ’ ευθείαν στο Χριστό, ο οποίος οικοδομεί και αυξάνει τον Εαυτό Του, δηλαδή το Σώμα Του, καθώς προστίθενται σ’ Αυτόν οι πιστοί, οι οποίοι σώζονται».

 
(Από την ''Μυστική Θεολογία'' του αγίου Γρηγορίου Νύσσης, Εις το Άσμα Ασμάτων, σελ. 615- 619).

 

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr

Πως συμβαίνει να πέφτουν πάλι μερικοί σε παραπτώματα μετά τον ερχομό της χάριτος;

Η φύση μας είναι δεκτική και του καλού και του κακού, και η αντίθετη δύναμη του σατανά είναι προτρεπτική, όχι αναγκαστική. 

 

Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος.

 

«Ερώτησις: 

 

Πως συμβαίνει να πέφτουν πάλι μερικοί σε παραπτώματα μετά τον ερχομό της χάριτος; Δεν είναι ο σατανάς πολύ πιο ανίσχυρος; Διότι όπου είναι μέρα πως μπορεί να είναι συγχρόνως και νύχτα;

 
Απόκρισις:

 
Όχι πως σβήνει ή εξασθενεί η χάρη, αλλά για να δοκιμασθεί η βούληση και η ελευθερία σου, προς τα που κλίνει, επιτρέπει την παρουσία της κακίας. Και συ πάλι, προσεγγίζοντας με την θέλησή σου τον Κύριο, μπορείς να παρακαλείς τον Κύριο να σε επισκεφτεί η χάρη Του· διότι πως τότε έχει γραφτεί, ‘’το Πνεύμα μην σβήνετε’’; Εκείνο είναι άσβεστο και φωτεινό, αλλά εσύ με το δικό σου θέλημα αμελώντας και αδιαφορώντας σβήνεσαι από την παρουσία του αγίου Πνεύματος και δεν είσαι πια φωτεινός. Επίσης λέγει· ‘’μη λυπείτε το άγιο Πνεύμα, με το οποίο έχετε σφραγιστεί και προοριστεί για να λάβετε την πλήρη απολύτρωση κατά την ημέρα της δευτέρας Παρουσίας’’. Βλέπεις λοιπόν ότι από το δικό σου θέλημα και από τη δική σου βούληση εξαρτάται το να τιμήσεις το άγιο Πνεύμα και το να μη το λυπήσεις;

 
Εγώ όμως σου λέγω ότι και στους τέλειους Χριστιανούς, που έχουν αιχμαλωτιστεί και έχουν μεθύσει από την παρουσία του αγαθού, υπάρχει η βούλησή τους, και, αφού δοκιμασθούν με αναρίθμητα κακά, στρέφονται και ακολουθούν το αγαθό.

 
Όπως ακριβώς κάποιοι που είναι αξιωματούχοι και πλούσιοι και ευγενείς, και αυτοί με τη θέληση και την ελεύθερη βούλησή τους εγκαταλείπουν τον πλούτο, την ευγενική καταγωγή τους και τα αξιώματά τους, και αφού απομακρυνθούν από αυτά και ντυθούν βρώμικα και φτωχικά ρούχα, αντί να δοξάζονται περιφρονούνται, οπότε γίνονται ταλαίπωροι και δυστυχισμένοι· σ’ αυτό το σημείο κατάντησαν με το δικό τους θέλημα. Εγώ όμως σου λέγω ότι και στους αποστόλους, που είχαν γίνει τέλειοι με τη χάρη του Θεού, δεν τους εμπόδιζε τίποτα η χάρη να κάνουν εκείνα που ήθελαν, αν βέβαια ήθελαν αυτοί οι ίδιοι να κάνουν κάτι που δεν θα ήταν αρεστό στη χάρη του Θεού. Διότι η φύση μας είναι δεκτική και του καλού και του κακού, και η αντίθετη δύναμη του σατανά είναι προτρεπτική, όχι αναγκαστική.

 
Έχεις λοιπόν εσύ την ελεύθερη βούληση, οδήγησε τον εαυτό σου όπου θέλεις. Δεν βλέπεις ότι ο Πέτρος ''ήταν αξιοκατάκριτος'', και πήγε ο Παύλος, που είχε τη χάρη του Θεού, με τη θέλησή του έκανε έντονη συζήτηση με το Βαρνάβα, και αφού διαφώνησαν και φιλονίκησαν, χωρίστηκαν μεταξύ τους; Και πάλι ο ίδιος λέγει· ''σεις οι πνευματικοί να διορθώνετε αυτόν που έχει παρασυρθεί και να τον καθοδηγείτε με πνεύμα πραότητας, προσέχοντας μήπως και σεις πέσετε στον ίδιο πειρασμό''. Να λοιπόν που και οι καταρτισμένοι πνευματικά υποβάλλονται σε πειρασμό, επειδή υπάρχει ακόμα μέσα τους η ελεύθερη βούληση, και οι εχθροί είναι κοντά, όσο χρόνο βρίσκονται σ’ αυτό τον κόσμο».

 
(Απόσπασμα από την ΚΖ ομιλία του αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου, Φ. Τ. 7, σελ. 439- 443).

 

Πηγή: exprotestant.blogspot.gr

Δωδεκαθεϊσμός και μασσωνία...

Δείτε το βίντεο αυτό και βγάλετε τα συμπεράσματά σας...

Γιατί η Αμερική έχει πόλεμο εναντίον μας;

«Γιατί η Αμερική έχει πόλεμο εναντίον μας;», ρωτούν οι χριστιανοί της Συρίας...

Οι Χριστιανοί της Συρίας ρωτούν γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστηρίζουν τους εξτρεμιστές που θέλουν να μετατρέψουν τη Συρία σε ένα ισλαμικό κράτος.

Η μαρτυρία αυτή ήρθε κατά τη διάρκεια ακρόασης του Κογκρέσου σχετικά με τις θρησκευτικές μειονότητες της Συρίας.

Ο ρεπουμπλικάνος Chris Smith, (R-N.J.), ο οποίος προεδρεύει της υποεπιτροπής του Λευκού Οίκου για την Αφρική, την Παγκόσμια Υγεία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, κάλεσε τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των Χριστιανών της Συρίας.

Στην εναρκτήρια δήλωση στη συνεδρίαση της Τρίτης, ο Smith είπε ότι οι στατιστικές δείχνουν «ότι οι Χριστιανοί είναι ακόμη πιο φοβισμένοι για τη ζωή και την ασφάλειά τους από ότι άλλα τμήματα του πληθυσμού της Συρίας».

Η Nina Shea, διευθύντρια του Κέντρου για τη Θρησκευτική Ελευθερία του Ινστιτούτου Hudson, κατέθεσε ότι οι ισλαμιστές αντάρτες έχουν ως στόχο τους Χριστιανούς έχοντας σκοπό μια "εθνο-θρησκευτική κάθαρση".

Ο Διευθύνων Σύμβουλος Διεθνούς Χριστιανικής Αλληλεγγύης (Christian Solidarity International) Δρ John Eibner, ο οποίος επίσης κατέθεσε κατά την επ 'ακροατηρίου συζήτηση, είπε ότι οι εκτοπισμένοι Χριστιανοί τον ρωτάνε, "Γιατί οι ΗΠΑ είναι σε πόλεμο εναντίον μας;"

Ο Eibner είπε στο πάνελ ότι επέστρεψε πρόσφατα από ένα ταξίδι στη Συρία, όπου συναντήθηκε με «πολλούς ανθεκτικούς και θαρραλέους Σύριους, κυρίως εκτοπισμένους χριστιανούς και εργάτες εκκλησιών."

«Τα θύματα μου διηγήθηκαν την θρησκευτική κάθαρση των χριστιανικών συνοικιών στο Χομς και το Qusair από ένοπλους μαχητές της Τζιχάντ οι οποίοι τους απείλησαν με θάνατο αν δεν εγκαταλείψουν τα σπίτια τους», είπε.

"Μια χριστιανή γυναίκα μου είπε ότι πριν φύγει από το Χομς, είχε δει μέρα μεσημέρι να αποκεφαλίζουν δημόσια μια κοπέλα Αλεβίτισα που την έβγαλαν δια της βίας ένοπλοι τζιχαντιστές από ένα λεωφορείο», είπε.

Ο Eibner είπε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να συνεργαστούν με τη Ρωσία για την διαπραγμάτευση της ειρήνης αντί να βοηθούν τους σουνίτες μουσουλμάνους να μετατρέψουν τη χώρα σε ένα ισλαμικό κράτος.

 

Πηγή: Κόκκινος ουρανός

(Σχόλιο Εγκολπίου: Αλήθεια πού είναι οι θρησκευτικοί ηγέτες των Ορθοδόξων; Ποιός τους επέβαλε αλήθεια την ένοχη αυτή σιωπή και γιατί;)