Διδαχή την Κυριακή του Αντίπασχα για τον Χριστιανισμό.

 

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

 

«Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιω. 20, 29)

«ΜΑΚΑΡΙΟΙ είναι εκείνοι που πιστεύουν χωρίς να μ’ έχουν δει». Αυτά τα λόγια είπε ο Κύριος στον πιστό μαθητή Του, που αρνήθηκε να πιστέψει στην ανάστασή Του, όταν οι αδελφοί του, οι απόστολοι, του τη γνωστοποίησαν. Αυτά τα Λόγια είπε ο Κύριος στον μαθητή Του, που είχε δηλώσει ότι δεν θα πίστευε στην ανάστασή Του, ώσπου να βεβαιωνόταν με τις αισθήσεις του γι’ αυτό το τόσο θαυμαστό και τόσο σημαντικό για ολόκληρη την ανθρωπότητα γεγονός. «Είδαμε τον Κύριο με τα μάτια μας!» (Ιω. 20, 25), έλεγαν με χαρά στον άγιο Θωμά οι άλλοι απόστολοι, στους οποίους εμφανίστηκε ο Κύριος την ημέρα της αναστάσεώς Του, όταν βράδιασε. Οι μαθητές ήταν συγκεντρωμένοι σ’ ένα σπίτι με κλειδωμένες τις πόρτες, επειδή φοβούνταν τους Ιουδαίους, που μόλις είχαν διαπράξει τη θεοκτονία κι έπαιρναν ήδη μέτρα εναντίον της προαναγγελμένης αναστάσεως του Ιησού (Βλ. Ιω. 20, 19). Ο Κύριος είχε μπει στο σπίτι χωρίς ν’ ανοίξει τις πόρτες.
 

Ο Θωμάς, λοιπόν, αποκρίθηκε στους αδελφούς του με αμηχανία: «Αν δεν δω στα χέρια Του τα σημάδια από τα καρφιά, κι αν δεν βάλω το δάχτυλό μου στα σημάδια από τα καρφιά, κι αν δεν βάλω το χέρι μου στη λογχισμένη πλευρά Του, δεν θα πιστέψω» (Ιω. 20, 25). Με τα λόγια αυτά δεν εκφράστηκε απιστία, που είναι εναντίωση στον Θεό. Με τα λόγια αυτά εκφράστηκε μια άφατη χαρά. Με τα λόγια αυτά εκφράστηκε η απορία μιας ψυχής μπροστά στο μεγαλείο ενός γεγονότος που υπερβαίνει την ανθρώπινη νόηση, ενός γεγονότος που άλλαξε την κατάσταση της ανθρωπότητας.
 

Ο πανάγαθος Κύριος δεν άργησε να δώσει στον μαθητή Του την επιβεβαίωση που τόσο ποθούσε. Μία εβδομάδα μετά την πρώτη εμφάνισή Του στους αποστόλους, εμφανίστηκε πάλι σ’ αυτούς εκεί που ήταν συγκεντρωμένοι. Μαζί τους βρισκόταν τώρα κι ο Θωμάς. Ξαφνικά, λοιπόν, μολονότι οι πόρτες ήταν κι αυτή τη φορά κλειδωμένες, είδαν τον Κύριο να παρουσιάζεται και να στέκεται ανάμεσά τους. «Ειρήνη σ’ εσάς» (Ιω. 20, 26), τους είπε. Έπειτα γυρίζει στον Θωμά και του λέει: «Φέρε το δάχτυλό σου εδώ και δες τα χέρια μου. Φέρε και το χέρι σου και βάλ’ το στην πλευρά μου. Μην αμφιβάλλεις· πίστεψε!» (Ιω. 20, 27). Έτσι ο Κύριος έδειξε ότι, ως «πανταχού παρών», βρισκόταν εκεί, ανάμεσα στους μαθητές Του, και τότε που ο Θωμάς, θεωρώντας Τον απόντα, είχε αμφισβητήσει την ανάστασή Του. Ο Θωμάς ήθελε να βεβαιωθεί για την ανάσταση του Χριστού. Αλλά τώρα, παίρνοντας μιαν ασύγκριτα ανώτερη διαβεβαίωση, δεν χρειάζεται την επιβεβαίωση της αναστάσεως. «Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου!» (Ιω. 20, 28), αναφωνεί. Σαν να έλεγε: “Αφού βεβαιώθηκα για τη θεότητά Σου, δεν ζητώ να διαπιστώσω την ανάστασή Σου. Σ’ Εσένα, τον παντοδύναμο Θεό, είναι όλα δυνατά, ακόμα κι εκείνα που υπερβαίνουν την ανθρώπινη αντίληψη”.
 

Απαντώντας στην ομολογία του αποστόλου, ο Κύριος μακάρισε εκείνους που πιστεύουν χωρίς να Τον έχουν δει. Μακάρισε κι εμάς ο Κύριος μαζί μ’ όλους όσοι δεν Τον είδαν με τα σωματικά τους μάτια. Μακάρισε κι εμάς, που βρισκόμαστε τόσο μακριά Του χρονικά και τοπικά. Μας μακάρισε τότε που στεκόταν ανάμεσα στους άγιους αποστόλους Του με την ανθρώπινη φύση που την είχε προσλάβει, την είχε προσφέρει θυσία για την ανθρωπότητα και, τελικά, την είχε δοξάσει, ανασταίνοντάς την. Δεν ξέχασε ο Κύριος κι εμάς, όσους βρισκόμαστε εδώ, στον Ιερό ναό Του, αναπολώντας το γεγονός, από το οποίο μας χωρίζουν δεκαοκτώ αιώνες. Μακάριοι κι εμείς, που δεν Τον είδαμε, αλλά πιστεύουμε σ’ Αυτόν. Μακάριοι όσοι από μας πιστεύουν σ’ Αυτόν.
 

Η ουσία βρίσκεται στην πίστη. Αυτή φέρνει τον άνθρωπο κοντά στον Θεό και τον κάνει παιδί του Θεού. Αυτή θα παρουσιάσει τον άνθρωπο στον Θεό. Αυτή, την τελευταία ημέρα της ζωής του πρόσκαιρου τούτου κόσμου και κατά την απαρχή της αιώνιας ημέρας, θα βάλει τον άνθρωπο στα δεξιά του θρόνου του Θεού, για ν’ ατενίζει αιώνια τον Θεό, για να ευφραίνεται αιώνια με τον Θεό, για να βασιλεύει αιώνια μαζί με τον Θεό.
 

«Μακάριοι εκείνοι που πιστεύουν χωρίς να μ’ έχουν δει». Μ’ αυτά τα λόγια ο Κύριος συνένωσε τους πιστούς όλης της γης και όλων των εποχών με τους αποστόλους. Το ίδιο είχε κάνει, όταν προσευχήθηκε στον Πατέρα Του, λίγο πριν οδηγηθεί στα παθήματα και τον θάνατο για τη σωτηρία μας. «Δεν προσεύχομαι μόνο γι’ αυτούς (δηλαδή τους αποστόλους)», είχε πει τότε, «αλλά και για εκείνους που με το κήρυγμα αυτών θα πιστεύουν σ’ εμένα» (Ιω. 17,20). Έτσι κι εδώ, λοιπόν, κάνει μετόχους του μακαρισμού των αποστόλων όλους τους πιστούς, όλα τα μέλη της Εκκλησίας. «Μακάρια είναι τα μάτια σας», είχε πει στους μαθητές Του σε μιαν άλλη περίσταση, «γιατί βλέπουν, και τ’ αυτιά σας γιατί ακούνε! Σας βεβαιώνω ότι πολλοί προφήτες και δίκαιοι» της Παλαιάς Διαθήκης «επιθύμησαν να δουν και ν’ ακούσουν αυτά που βλέπετε και ακούτε εσείς, αλλά δεν τα είδαν και δεν τα άκουσαν» (Ματθ. 13, 16-17).
 

Οι μακάριοι αυτόπτες και υπηρέτες του Λόγου μας παρέδωσαν με ακρίβεια ό,τι είδαν και άκουσαν (Βλ. Λουκ. 1,3, Α’ Ιω. 1, 1-3), όταν, όπως λέει ένας απ’ αυτούς, «ο Λόγος έγινε άνθρωπος, κι έστησε τη σκηνή Του ανάμεσά μας, και είδαμε τη θεϊκή Του δόξα, τη δόξα που ο μονογενής (Υιός) έχει από τον Πατέρα, και ήρθε γεμάτος θεία χάρη και αλήθεια για μας» (Ιω. 1, 14). Η σαφής αφήγηση των αποστόλων μας κάνει νοερούς θεατές των γεγονότων, των οποίων εκείνοι υπήρξαν αυτόπτες.
 

Μέσω των Μυστηρίων της Εκκλησίας βρισκόμαστε σε διαρκή κοινωνία με τον Κύριο. Η ζωντανή πίστη κάνει τον Θεό, που είναι αόρατος με τα μάτια του σώματος, ορατό με το μάτι της ψυχής, τον νου (Πρβλ. Εβρ. 11, 27). Μυστικά μας αποκαλύπτει τον Κύριο η ζωή η σύμφωνη με τις εντολές Του. Όταν οι “μαθητές” του Κυρίου, δηλαδή οι ιδέες που έχει προσλάβει ο νους από το Ευαγγέλιο, συγκεντρωθούν στο “υπερώο”, δηλαδή στην καρδιά και κλειδώσουν τις πόρτες της για να μην εισχωρήσουν εκεί οι “Ιουδαίοι”, δηλαδή οι λογισμοί που εναντιώνονται στον Κύριο και την πανάγια διδασκαλία Του, τότε Εκείνος εμφανίζεται πνευματικά εκεί, στον εσωτερικό άνθρωπο.
 

Εφόσον εξομοιωνόμαστε με τους αγίους αποστόλους, τολμούμε να ισχυριστούμε πως είμαστε πιο μακάριοι από τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης. Εκείνοι πίστευαν σε Λυτρωτή που θα ερχόταν εμείς πιστεύουμε στον Λυτρωτή που ήρθε και πραγματοποίησε τη λύτρωση. Σ’ εκείνους είχε δοθεί η υπόσχεση των δωρεών της χάριτος· σ’ εμάς έχουν δοθεί άφθονες οι ίδιες οι δωρεές, από τις οποίες ωφελούμαστε ανάλογα με την προαίρεσή μας. Ο Δωρητής είναι απείρως πλούσιος και απείρως ελεήμων. Αν αισθανόμαστε έλλειψη των δωρεών Του, υπαίτιοι γι’ αυτό είμαστε εμείς, μόνο εμείς. Δεν τις αισθανόμαστε, επειδή έχουμε αδύναμη πίστη, ή μάλλον -θα το πω απροκάλυπτα— επειδή δεν έχουμε πίστη.
 

Γιατί δεν έχουμε πίστη; Επειδή δεν καταβάλαμε, δεν θελήσαμε να καταβάλουμε κανέναν κόπο για να διδαχθούμε τον Χριστιανισμό, ώστε ν’ αποκτήσουμε την πίστη από την ακρόαση του κηρύγματος (Βλ. Ρωμ. 10, 17) και την πίστη από την εκτέλεση των έργων της αρετής (Βλ. Ιω. 2, 18). Η πίστη από την ακρόαση του κηρύγματος παρέχει τη θεωρητική γνώση του Χριστιανισμού, ενώ η πίστη από τα έργα παρέχει την πρακτική γνώση του Χριστιανισμού. Ο χριστιανός που επιθυμεί με ειλικρίνεια να γνωρίσει βαθύτερα τον Θεό, οδηγείται απ’ αυτές τις δύο γνώσεις, οδηγείται από τον ίδιο τον Θεό, στη μυστική και ουσιαστική γνώση, την πνευματική. Η πνευματική γνώση είναι πάντα συνυφασμένη με τη ζωή της πίστεως. «Εκείνος που κατέχει τις εντολές μου και τις εκτελεί», είπε ο Κύριος, «αυτός με αγαπά· κι αυτός που με αγαπά, θ’ αγαπηθεί από τον Πατέρα μου, κι εγώ θα τον αγαπήσω και θα του φανερώσω τον εαυτό μου» (Ιω. 14, 21).
 

Τον Χριστιανισμό μπορούμε να τον παρομοιάσουμε μ’ ένα θαυμάσιο και μεγάλο λιμάνι, στο οποίο μπορούν ελεύθερα να πιάσουν πλοία όλων των τύπων και όλων των μεγεθών. Σ’ αυτό το λιμάνι βρίσκουν καταφύγιο και μια ταπεινή ψαρόβαρκα κι ένα τεράστιο φορτηγό πλοίο γεμάτο εμπορεύματα κι ένα γιγάντιο θωρηκτό οπλισμένο με πολυάριθμα μέσα καταστροφής και μια πολυτελής βασιλική θαλαμηγός προορισμένη για ταξίδια αναψυχής. Ο Χριστιανισμός δέχεται τον άνθρωπο σε οποιαδήποτε ηλικία και σε οποιαδήποτε κατάσταση, με οποιαδήποτε μόρφωση και με οποιεσδήποτε ικανότητες· τον δέχεται και τον σώζει. «Αν ομολογήσεις με το στόμα σου πως ο Ιησούς είναι ο Κύριος και πιστέψεις με την καρδιά σου…, θα βρεις τη σωτηρία. Πραγματικά, όποιος πιστεύει με την καρδιά του, οδηγείται στη δικαίωση, και όποιος ομολογεί με το στόμα, οδηγείται στη σωτηρία» (Ρωμ. 10, 9-10). Όποιος δεχθεί τον Χριστιανισμό και ενταχθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία —γιατί μόνο σ’ αυτήν διαφυλάσσεται ο αληθινός Χριστιανισμός—, θα σωθεί.
 

Σε κάθε εξαγορά εκείνο που έχει σημασία είναι το τίμημά της. Το τίμημα, με το οποίο όλοι οι άνθρωποι λυτρώνονται από την αμαρτία, είναι ο Χριστός. Αυτό το τίμημα καταβάλλεται χωρίς διακρίσεις και χωρίς μεροληψίες για όλους όσοι θέλουν να λυτρωθούν, για όλους όσοι πιστεύουν στην αξία της λυτρώσεως και την ομολογούν. Η ομολογία της αξίας της λυτρώσεως είναι συγχρόνως απόρριψη κάθε δικής μας αξίας. Το τίμημα της λυτρώσεως καταβάλλεται με την προϋπόθεση της αυταπαρνήσεως.
 

Ένας απλοϊκός άνθρωπος, που δεν έχει καμιά κοσμική παιδεία, σώζεται διά του Χριστιανισμού όπως ένας μορφωμένος και σοφός. Ο Χριστιανισμός, ως δωρεά του υπερτέλειου Θεού, τους ικανοποιεί όλους πλήρως. Ο απλοϊκός και απαίδευτος άνθρωπος που θα πιστέψει με ειλικρίνεια, αναπληρώνει με τον τρόπο αυτόν την απαιδευσία του, ενώ ο σοφός που θα έρθει στον Χριστιανισμό χωρίς έπαρση και νομικιστικό πνεύμα, θα βρει σ’ αυτόν απύθμενο βάθος και άφθαρτο ύψος σοφίας.
 

Στον Χριστιανισμό υπάρχουν η αληθινή θεολογία και η γνήσια ψυχολογία. Μόνο ο χριστιανός μπορεί ν’ αποκτήσει την ορθή γνώση για τον άνθρωπο, για τα αγαθά και τα πονηρά πνεύματα, για τον αόρατο στα σωματικά μάτια κόσμο. Με τον φωτισμό που παρέχει ο Χριστιανισμός, ο άνθρωπος κατανοεί τη θέση του Θεού για την κοσμική σοφία: «Ό,τι ο κόσμος αυτός θεωρεί σοφία, είναι μωρία στα μάτια του Θεού… Ξέρει ο Κύριος πως οι σκέψεις των σοφών τίποτα δεν αξίζουν» (Α’ Κορ. 3, 19-20). Αυτές οι σκέψεις, που αναφέρονται μόνο στα πρόσκαιρα και μάταια, οδηγούν στην κενοδοξία και την υπερηφάνεια, στην αυταπάτη και την πλάνη, στην απορρόφηση από τις εγκόσμιες μέριμνες, στην αμαρτωλή ζωή, στη λήθη και την άρνηση του Θεού και της αιωνιότητας. Όταν ο νους του ανθρώπου που δεν έχει καταυγαστεί από το φως του Χριστού, αποτολμά ν’ ασχοληθεί με την εξέταση πνευματικών θεμάτων, τότε πλανιέται σαν σε απέραντη και σκοτεινή έρημο. Έτσι, αποκομίζει, αντί για αληθινές γνώσεις, τις οποίες δεν έχει καμιά δυνατότητα ν’ αποκτήσει, ιδεολογήματα και φαντασιοκοπήματα. Αυτά τα ντύνει μ’ έναν πολύπλοκο και δυσνόητο λόγο, με τον οποίο ξεγελά και τον εαυτό του και τους άλλους, αναγνωρίζοντας σοφία εκεί όπου, ούτε λίγο ούτε πολύ, πρέπει ν’ αναγνωρίσει κανείς παράνοια.
 

Περίεργη είναι η τυφλότητα και ακατανόητη η σκληρότητα των συγχρόνων του Χριστού, οι οποίοι, μολονότι άκουγαν την πανάγια διδασκαλία Του και έβλεπαν τα εκπληκτικά θαύματά Του, δεν πίστευαν σ’ Αυτόν. Επτά αιώνες πριν, ανεβασμένος, θαρρείς, στην κορυφή ενός μακρινού βουνού και κατάπληκτος από τη θέα της ανθρώπινης αναισθησίας, ο προφήτης Ησαΐας κραύγαζε στο πολυάριθμο πλήθος των ζωντανών νεκρών: «Θ’ ακούσετε με τ’ αυτιά, μα δεν θα καταλάβετε· θα δείτε με τα μάτια, μα δεν θ’ αντιληφθείτε» (Ησ.6, 9).
 

Το ίδιο περίεργη είναι και η σημερινή απιστία πολλών ανθρώπων στον Χριστιανισμό, που λάμπει με τις ακτίνες της ολοκάθαρης αλήθειας του. Αλλά η Γραφή αιτιολογεί την απιστία τους: «Γιατί έγινε αναίσθητη η καρδιά αυτού του λαού» (Ησ. 6, 10), έγινε σκληρή από τη σαρκική ζωή, έγινε τυφλή και κουφή, έγινε νεκρή για καθετί το πνευματικό, το αιώνιο, το θείο.
 

Η ορθή σπουδή του Χριστιανισμού δείχνει με σαφήνεια και κατηγορηματικότητα την αλήθεια του. Η ορθή σπουδή του Χριστιανισμού εδραιώνει στην ψυχή την πεποίθηση για την ύπαρξη όλων των αοράτων που κηρύσσονται απ’ αυτόν, πεποίθηση πολύ ισχυρότερη από τη γνώση της υπάρξεως των ορατών, που παρέχεται από τις αισθήσεις. Η αξιοπιστία και η δύναμη αυτής της πεποιθήσεως αποδεικνύονται από το ότι εκατομμύρια άνθρωποι άφησαν τα ορατά για ν’ αποκτήσουν τα αόρατα, περιφρονώντας τα βασανιστήρια, με τα οποία η άλογη κακότητα προσπαθούσε να τους κερδίσει, και επισφραγίζοντας την πίστη τους με το αίμα του μαρτυρίου.
 

Ακόμα και μια επιφανειακή ματιά στην εμφάνιση, τη στερέωση και την εξάπλωση του Χριστιανισμού μας προκαλεί έκπληξη, αλλά και μας πείθει ότι αυτός δεν προέρχεται από ανθρώπους· προέρχεται από τον Θεό. Ο Κύριος, προσλαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση, ευδόκησε να φανερωθεί στη γη όχι ένδοξος, λαμπρός και μεγαλειώδης, αλλά άδοξος, ασήμαντος και ταπεινός. Ως άνθρωπος προερχόταν από βασιλική γενιά (βλ. Ματθ. 1, 1-17. Αποκ. 22, 16). Αλλά η γενιά αυτή είχε από καιρό ξεπέσει. Χάνοντας τον βασιλικό θρόνο και την ηγεμονική αξία, είχε μετοικήσει από τα μεγαλόπρεπα ανάκτορα σε φτωχικές καλύβες και είχε εξομοιωθεί με τους απλούς ανθρώπους του λαού, που κέρδιζαν το ψωμί τους με τον κόπο των χεριών τους. Μην έχοντας πάρει τίποτε από την ανθρώπινη δόξα και δύναμη, ο Θεάνθρωπος δεν πήρε τίποτε και από την ανθρώπινη σοφία. Δεν είχε σπουδάσει (Βλ. Ιω. 7, 15). Όταν άρχισε να κηρύσσει, σε ηλικία τριάντα χρονών, διάλεξε δώδεκα μαθητές από την τάξη στην οποία ανήκε και ο Ίδιος (Βλ. Μαρκ. 3, 13-19). Οι μαθητές, με τα κριτήρια της πεσμένης φύσεως, ήταν επίσης «αγράμματοι και απλοϊκοί» (Πράξ. 4, 13). Τέτοια, λοιπόν, ήταν τα πρόσωπα που θα γίνονταν οι θεμελιωτές του Χριστιανισμού.
 

Τι παραγγέλλει και τι προαναγγέλλει αυτός ο άσημος Διδάσκαλος σ’ αυτούς τους άσημους μαθητές Του; Τους παραγγέλνει να Τον αναγνωρίσουν ως τον ενανθρωπήσαντα Θεό, να το κηρύξουν αυτό σ’ όλον τον κόσμο και να οδηγήσουν όλη την ανθρωπότητα στην υπηρεσία και την προσκύνησή Του, καταλύοντας τις άλλες θρησκείες. Τους παραγγέλλει ν’ απαρνηθούν τις επίγειες απολαύσεις, ν’ απαρνηθούν τον ίδιο τους τον εαυτό για την πίστη σ’ Αυτόν και την ένωση μ’ Αυτόν. Προαναγγέλλει ότι ο Ίδιος θα καταδικαστεί στον ατιμωτικό σταυρικό θάνατο των κακούργων και τότε θα τους ελκύσει όλους κοντά Του. Τους προειδοποιεί ότι θα μισηθούν, θα καταδιωχθούν, θα θανατωθούν, αλλά και ότι με τη διδαχή τους θα σαγηνεύσουν την ανθρωπότητα. Σταλμένοι «σαν πρόβατα ανάμεσα στους λύκους» (Ματθ. 10, 16), αυτοί, τα πρόβατα, θα καταβάλουν τους λύκους, τους ισχυρούς και τους σοφούς της γης.
 

Σύμφωνα με τη λογική του κόσμου, ο Χριστιανισμός δεν μπορούσε να επιβιώσει. Η πρόθεση του Θεμελιωτή του ήταν ένα ουτοπικό όνειρο της φαντασίας και της φιλοδοξίας Του. Τα μέσα για την πραγματοποίησή του ήταν ασήμαντα, παράδοξα, αστεία. Το όλο εγχείρημα φαινόταν εξαρχής παράλογο, επιπόλαιο, καταδικασμένο σε αποτυχία. Τρία μόνο χρόνια δίδαξε ο Διδάσκαλος τους μαθητές Του. Δεν φρόντισε ούτε λίγα γράμματα να τους μάθει, ώστε να διαβάζουν τουλάχιστον τη Γραφή, ούτε τη συντήρησή τους να εξασφαλίσει. Απεναντίας, μάλιστα, τους έδωσε την εντολή της ακτημοσύνης (Βλ. Ματθ. 10, 9-10) και τους υποσχέθηκε πως η θεία πρόνοια θα τους έδινε όλα όσα χρειάζονταν για την πρόσκαιρη επίγεια ζωή (Βλ. Ματθ. 6, 25-34).
 

Ανεξήγητη, λοιπόν, από την ανθρώπινη λογική είναι η ίδια η ίδρυση του Χριστιανισμού. Εξίσου ανεξήγητα, όμως, είναι και τα γεγονότα που ακολούθησαν την ίδρυσή του τόσο στα Ιεροσόλυμα όσο, στη συνέχεια, και σ’ ολόκληρη την οικουμένη.
 

Ο Θεάνθρωπος καρφώθηκε στον Σταυρό. Η καταδίκη σε σταυρικό θάνατο ήταν εκείνη την εποχή ό,τι είναι σήμερα η καταδίκη σε απαγχονισμό. Στο ικρίωμα ανεβάζουν τους ποινικούς εγκληματίες που θέλουν να τους ατιμάσουν ακόμα και με τον τρόπο της εκτελέσεώς τους. Καρφωμένος, λοιπόν, στον Σταυρό, γυμνός και εξευτελισμένος, ο Θεάνθρωπος άρχισε ήδη να κατακτά την ανθρωπότητα, όπως το είχε προαναγγείλει: «Όταν εγώ θα υψωθώ από τη γη, όλους τους ανθρώπους θα τους τραβήξω κοντά μου» (Ιω. 12, 32). Στον Σταυρό ήταν ακόμα, και ο σταυρωμένος σαν κι Αυτόν ληστής Τον ομολόγησε Κύριο (Βλ. Λουκ. 23, 42). Στον Σταυρό ήταν ακόμα, και ο Ρωμαίος εκατόνταρχος, που Τον φρουρούσε, Τον ομολόγησε Υιό του Θεού (Βλ. Μάρκ. 15, 39).
 

Δέκα μέρες μετά την ανάληψη του Κυρίου στον ουρανό, ήρθε το Άγιο Πνεύμα στους αποστόλους και τους φώτισε (Βλ. Πράξ. 2, 1 κ.ε.), δίνοντάς τους σοφία και ικανότητες θαυμαστές: Εκείνοι που δεν μιλούσαν σωστά ούτε στη δική τους γλώσσα, όντας αγράμματοι, άρχισαν τώρα να μιλούν άπταιστα σε διάφορες γλώσσες, άρχισαν να ερμηνεύουν ορθά τις Γραφές που ποτέ δεν τις είχαν διαβάσει, άρχισαν να επιτελούν εξαίσια θαύματα. Τα μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου, που το αποτελούσαν ιερείς, γραμματείς, πρεσβύτεροι και άλλοι επιφανείς Ιουδαίοι, άνθρωποι μορφωμένοι και σεβαστοί, επειδή θορυβήθηκαν απ’ όλα αυτά, κάλεσαν τους απλοϊκούς, όπως τους θεωρούσαν, αποστόλους και τους ανέκριναν, για να πάρουν απαντήσεις αποστομωτικές και ν’ ακούσουν κήρυγμα πρωτάκουστο. Μη βρίσκοντας λόγια ν’ αντιπαραθέσουν στην αλήθεια, κατέφυγαν σε απειλές (Βλ. Πράξ. 4, 17, 21) και ξυλοδαρμούς (Βλ. Πράξ. 5, 40), σε φυλακίσεις (Βλ. Πράξ. 12, 1-3) και λιθοβολισμούς (Βλ. Πράξ. 7, 54-60), δείχνοντας έτσι την αδυναμία τους και τη δύναμη των αντιπάλων τους.
 

Μετά το Συνέδριο και ο βασιλιάς Ηρώδης άρχισε να κατατρέχει τους αποστόλους, αποκεφαλίζοντας μάλιστα έναν απ’ αυτούς (Βλ. Πράξ. 12, 1-3). Ο διωγμός που ξέσπασε στα Ιεροσόλυμα, ανάγκασε πολλούς μαθητές του Χριστού να φύγουν (Βλ. Πράξ. 11, 19). Διασκορπίστηκαν στην οικουμένη κι έριξαν παντού τους σπόρους του Χριστιανισμού, τους οποίους πότισαν με το ίδιο τους το αίμα.
 

Μέσα σε είκοσι χρόνια ο Χριστιανισμός είχε αγκαλιάσει όλον τον γνωστό τότε κόσμο. Μέσα σε πενήντα χρόνια οι χριστιανοί είχαν αυξηθεί τόσο, που, στον καιρό του αυτοκράτορα Τραϊανού (98-117), βρέθηκε στην Ανατολή ένα στρατιωτικό σώμα του οποίου και οι έντεκα χιλιάδες άνδρες ήταν χριστιανοί. Ο αυτοκράτορας πρόσταξε πρώτα να εξοριστούν στην Αρμενία και μετά να θανατωθούν. Δέκα χιλιάδες σταυρώθηκαν σ’ έναν ερημικό τόπο, κοντά στο βουνό Αραράτ. Οι υπόλοιποι χίλιοι εκτελέστηκαν με διάφορους άλλους τρόπους. Ο Ρωμύλος, χριστιανός αξιωματούχος του παλατιού, που διαμαρτυρήθηκε για την απάνθρωπη αλλά και άκριτη αυτή εξολόθρευση ολόκληρου στρατεύματος, αφού, με εντολή του Τραϊανού, ξυλοκοπήθηκε άγρια, αποκεφαλίστηκε.
 

Τον Τραϊανό μιμήθηκαν κι άλλοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, κυρίαρχοι τότε της οικουμένης, οι οποίοι έτρεφαν άσβεστο μίσος εναντίον των χριστιανών. Ούτε οι Κέλτες και οι Μαρκομάνοι, ούτε ο Αττίλας και ο Γκιζέριχος εξόντωσαν τόσα πλήθη στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία όσα οι διώκτες των χριστιανών αυτοκράτορες.
 

Τρεις αιώνες κράτησε ο αιματηρός αγώνας ανάμεσα στους λύκους και τα πρόβατα. Οι λύκοι χρησιμοποιούσαν το σπαθί, τη φωτιά, τα θηρία, τις σκοτεινές φυλακές, όλα τα μέσα βασανιστηρίων και φόνων. Τα πρόβατα αγωνίζονταν με τη δύναμη της πίστεως, τη δύναμη του Πνεύματος, τη δύναμη του Θεού, υπομένοντας ως το τέλος τις πιο φρικτές κακοποιήσεις και πεθαίνοντας γενναία για τον Κύριο. Με νίκη τους έληξε αυτός ο παράδοξος πόλεμος των τριών αιώνων.
 

Στην αρχή του τέταρτου αιώνα η χριστιανική πίστη είχε κυριαρχήσει στον κόσμο. Μπροστά στη διδαχή των αγράμματων ψαράδων υποκλίθηκαν τόσο οι ισχυροί όσο και οι σοφοί της γης, όπως και όλοι οι λαοί της. Ο σταυρός, όργανο ως τότε ατιμωτικής τιμωρίας και φρικτού θανάτου, έγινε σημείο μέγιστης τιμής: Στολίζει τα κεφάλια και τα στήθη βασιλέων και αρχιερέων, υψώνεται στους ναούς του αληθινού Θεού, αποτελεί το σημάδι κάθε αληθινού χριστιανού, το σημάδι της πίστεως, της ελπίδας, της αγάπης του. Ποιος δεν βλέπει το θείο θέλημα, τη θεία δύναμη και τη θεία ενέργεια, που υπερβαίνουν την ανθρώπινη λογική και τις ανθρώπινες δυνατότητες, πίσω από την εμφάνιση και την εξάπλωση του Χριστιανισμού; Πραγματοποιήθηκε κάτι το υπερφυσικό, πραγματοποιήθηκε ένα έργο θεϊκό.
 

Αυτά τα συμπεράσματα βγάζουμε με μια γρήγορη ματιά στην ιστορία του Χριστιανισμού. Η λεπτομερής σπουδή του διαμορφώνει μέσα μας πιο σαφή πεποίθηση για τη θεϊκή του προέλευση. Αυτή η πεποίθηση, πάντως, ολοκληρώνεται και εδραιώνεται στην ψυχή μας, όταν ζούμε σύμφωνα με τις ευαγγελικές εντολές, καθώς βεβαιώνει και ο προφήτης: «Από τις εντολές Σου κατάλαβα…» (Ψαλμ. 118, 104). Η πεποίθηση που γεννιέται και ενεργεί άμεσα στην ψυχή από την τήρηση των εντολών, είναι ισχυρότερη από κάθε εξωτερικό πειστήριο. Οι ευαγγελικές εντολές ειρηνεύουν, ζωογονούν, ενισχύουν την ψυχή. Όποιος αισθάνθηκε την ενέργειά τους, απέκτησε ζωντανή πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό, πίστη που εκδηλώνεται μπροστά Του με την ξεκάθαρη και αποφασιστική ομολογία: «Εσύ κατέχεις τα λόγια που οδηγούν στην αιώνια ζωή. Κι εμείς έχουμε πιστέψει κι έχουμε καταλάβει πως Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του αληθινού Θεού» (Ιω. 6, 68-69).
 

«Φέρε το δάχτυλό σου εδώ», λέει ο Σωτήρας στον μαθητή με την ασταθή πίστη, στον μαθητή που στεκόταν άφωνος από την αμηχανία μπροστά στο μεγαλείο των έργων του Θεού. «Φέρε το δάχτυλό σου εδώ… Φέρε και το χέρι σου… Μην αμφιβάλλεις- πίστεψε!» (Ιω. 20, 27). «Ψηλαφήστε με και δείτε» (Λουκ. 24, 39). Ψηλαφήστε με, εφαρμόζοντας τις εντολές μου. Ψηλαφήστε με, ζώντας σύμφωνα με το θέλημά μου. Ψηλαφήστε με έτσι, και θα δείτε εμένα, τον Αόρατο· θα με δείτε με την πνευματική σας αίσθηση. Όποιος με ψηλαφήσει μ’ αυτόν τον τρόπο, θα βεβαιωθεί για τη θεότητά μου και γεμάτος ενθουσιασμό θα αναφωνήσει μαζί με τον αγαπημένο μου απόστολο: «Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου!» (Ιω. 20, 28). Αμήν.
 

“Ασκητικές ομιλίες Α'” Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, επισκόπου Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας, Εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής.

 

Πηγή: aktines.blogspot.gr

Χριστιανοφοβικός Ραβίνος καίει την Αγία Γραφή.

ΒΡΕΤΑΝΙΑ: Ραβίνος υποψήφιος με το UKIP καίει την Αγία Γραφή και δεν του απαγγέλλεται καμία κατηγορία για έγκλημα «μίσους»

 

Ένας Ορθόδοξος Ιουδαίος ραβίνος, ο οποίος μάλιστα είναι υποψήφιος δήμαρχος με το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP), την περασμένη εβδομάδα δημοσίευσε φωτογραφίες στο Twitter με τον ίδιο να καίει μια Αγία Γραφή, αλλά, σε αντίθεση με μη-Εβραίους που συνελήφθησαν επειδή έκαψαν ένα Κοράνι διαδικτυακά ή επειδή τοποθέτησαν σάντουιτς με μπέικον έξω από ένα τζαμί, δεν αντιμετωπίζει καμία αστυνομική έρευνα ή κατηγορία.

 

Σύμφωνα με δημοσίευμα των Times of Israel, υποψήφιος δήμαρχος του UKIP στο Μάντσεστερ, Shneur Odze, δημοσίευσε μια φωτογραφία της καμένης Βίβλου την περασμένη Δευτέρα.
 

«Είμαι ευγνώμων σε όποιον έβαλε μια προσηλυτιστική Βίβλο ανάμεσα στα βιβλία της συναγωγής μας. Αναρωτιόμουν με τι κάψω το Chametz μου», (Chametz = το ψωμί με προζύμι που καταστρέφεται την παραμονή της γιορτής του Ιουδαϊκού Πάσχα).

 

Ο Odze ισχυρίστηκε ότι το βιβλίο περιείχε όχι μόνο την Παλαιά Διαθήκη, την οποία οι Ορθόδοξοι Εβραίοι θεωρούν ιερή, αλλά και τη χριστιανική Καινή Διαθήκη.

 
Είπε ότι δεν είχε «καμία άλλη επιλογή παρά να το κάψει», δεδομένου ότι παρήχθη από «μια ακραία προσηλυτιστική χριστιανική αίρεση πρώην Ιουδαίων Εβραίων που προσπαθούν να προσηλυτίσουν Εβραίους στο να πιστέψουν ότι ο Χριστός είναι ο προφητευμένος Μεσσίας».

Εάν την πέταγε μακριά, είπε, η «δόλια» Αγία Γραφή θα πήγαινε σε κάποιον άλλο, επιδεινώνοντας το πρόβλημα.

 

Ένας εκπρόσωπος του UKIP, δήλωσε αργότερα ότι «Αν και κατανοούμε την πράξη, θα ήταν λάθος να βάλει μια φωτογραφία του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάτι που ήταν επίσης προκλητικό και είναι πιθανό να παρεξηγηθεί».

Μέχρι στιγμής, πάνω από μία εβδομάδα μετά την πράξη, κανείς από το βρετανικό κατεστημένο δεν έχει πει τίποτα για το περιστατικό, μια σιωπή που έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με το ανθρωποκυνηγητό από την αστυνομία που πάντα παραγγέλνεται για οποιονδήποτε ποστάρει στο Διαδίκτυο μία εικόνα με ένα καμένο Κοράνι ή οτιδήποτε, ακόμη και αόριστα θεωρηθεί ως «αντισημιτικό».

 

Για παράδειγμα, το 2010, η βρετανική αστυνομία ξεκίνησε ένα πανεθνικό ανθρωποκυνηγητό για έξι Βρετανούς που εμφανίστηκαν σε βίντεο να ρίχνουν βενζίνη σε κάτι που έμοιαζαν αντίγραφα του Κορανίου και να τους βάζουν φωτιά, για την επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου.

Η αστυνομία σάρωσε τη χώρα έως ότου τελικά συνέλαβε έξι άνδρες και τους κατηγόρησε για έγκλημα με «ρατσιστικό υπόβαθρο». Οι κατηγορίες τελικά αποσύρθηκαν, επειδή οι αρχές δεν μπορούσαν «να εντοπίσει ποιος είχε καταγράψει και δημοσιεύσει το βίντεο στο διαδίκτυο, και δεν υπήρχε καμία απόδειξη ότι χρησιμοποιήθηκε απειλητική συμπεριφορά, ούτε υπήρχε απόδειξη ότι κάποιος ενοχλήθηκε από αυτό που είδε».

 

Δεν ήταν τόσο τυχερός ο Kevin Crehan, ένα 35χρονος από το Μπρίστολ, που καταδικάστηκε σε 12 μήνες φυλακή επειδή έβαλε σάντουιτς με μπέικον στο κατώφλι του τζαμιού Jamia της πόλης. Η φάρσα, που η οποία αστυνομία και τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης περιέγραψαν ως μια «επίθεση» στο τζαμί – είχε ως αποτέλεσμα ο Crehan και τρεις άλλοι να φυλακιστούν με τον Crehan να πεθάνει (!...) στη φυλακή, αφότου εξέτισε έξι μήνες από την ποινή του.

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του ως προς την διαφορετική αντιμετώπιση από την αστυνομία.

 

* Ο Odze είναι μέλος της υπερ-ορθόδοξης Χασιδικής αίρεσης Χαμπάντ (Chabad Lubavitch) και πρόεδρος της ομάδας "Φίλοι του Ισραήλ" του UKIP. 

 

Πηγή: redskywarning.blogspot.gr

ΤΟ ΞΕΣΚΕΠΑΣΜΑ ΤΩΝ ΙΕΧΩΒΙΤΩΝ - ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

20 Απριλίου 1453, η τελευταία ναυμαχία.

1453 - Ο πλοίαρχος Φλαντανελλάς εισέρχεται στον Κεράτιο κόλπο διασπώντας τον οθωμανικό αποκλεισμό και εφοδιάζει την πολιορκούμενη Κωνσταντινούπολη. Τρεις γενοβέζικες γαλέρες, που συνοδεύουν το πλοίο του Φλαντανελλά, εμπλέκονται στην τελευταία ναυμαχία της βυζαντινής ιστορίας.

 

Τα μαύρα σύννεφα. Προπομποί της συμφοράς, πύκνωναν πάνω από την πόλη. Οι μέρες τραγικές και δύσκολες για τους λιγοστούς κατοίκους της και τους ακόμα ολιγότερους υπερασπιστές της. Το κάλεσμα του τραγικού Αυτοκράτορα και Στερνού Βιγλάτορα, της ανατολικής Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ή δεν έφθασε ποτέ στα αυτιά των τρανών κρατούντων της Δυτικής καθολικής Ευρώπης και του Πάπα ή έκαμαν πως δεν άκουσαν. 

 

Σπασμωδικές και προσχηματικές οι όποιες αντιδράσεις τους. Έτσι για τα μάτια που λένε. Σύμφωνα με τον μεγάλο ιστορικό μας Γ. Ζολώτα, το 1452, πέρασε από τη Χίο, μεταβαίνοντας στην Πόλη, δια την ένωση των εκκλησιών, ο απεσταλμένος του Πάπα Νικόλαου Ε’, καρδινάλιος Ισίδωρος. Μετά από παραμονή ημερών, αναχώρησε για την πόλη, παίρνοντας μαζί του αξιόλογα πρόσωπα αλλά και τον Χιωτογενοβέζο αρχιεπίσκοπο Λέσβου και επιφανή Ιουστινιάνη, τον Λεονάρδο Λόγγο γνωστό και σαν Λεονάρδο Χίο.

Όπως βλέπουμε, το μόνο μέλημα των καθολικών, ήταν η υποταγή των ορθοδόξων υπό την εξουσία του Ποντίφικα τους. Σε αντίθεση με τους Χιωτογενοβέζους, οι Γενουάτες του Πέραν και του Γαλατά, υπάκουαν χωρίς προσχήματα, στις εντολές της Γένουας και υποστήριζαν τον Αγαρηνό αμιρά Μωάμεθ και τις ορδές του. Σύμφωνα με τον Sir Edwin Pears, «Η τύφλωση των ηγεμόνων της Εσπερίας έφθανε μέχρι την παραφροσύνη. Αυτοί και οι λαοί τους έμελλε να τιμωρηθούν σκληρά για την αισχρή εγκατάλειψη της Κωνσταντινούπολης, του αυτοκράτορα και του λαού της». 

 

Τα πράγματα, άρχισαν να δυσκολεύουν από το βράδυ της 18ης Απριλίου 1453, οπότε οι αλλόθρησκοι επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά στα τείχη. Αποκρούσθηκαν επιτυχώς. Αναπτερώθηκε το ηθικό τους αλλά κατάλαβαν μετά λύπη τους ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Η πείνα τους θέριζε. Η πολυπόθητη βοήθεια δεν έφθανε. Η Αγωνία τους μεγάλωνε. Την επόμενη ημέρα, ο τούρκος ναύαρχος, επιτέθηκε εναντίον του Κερατίου κόλπου (Χρυσού Κέρατος), τον οποίο προστάτευε ο Μέγας Δούκας, Λουκάς Νοταράς. Ξάφνου, μετά δυο μέρες, φωνές χαράς και αλαλαγμοί, έκαμαν τους εξουθενωμένους κάτοικους να ανέβουν στα τείχη. Αναθάρρησαν είδαν με χαρά τους πανιά στο βάθος του ορίζοντα. Θάρρεψαν πως ήταν η βοήθεια του πάπα. Τελικά ήταν 4 πλοία εφοδιασμού, τα οποία έρχονταν από τη Χίο με προμήθειες. Στο επικεφαλής «Βασιλικό» πλοίο, Ναύαρχος ήταν ο περίφημος Χιώτης «Φλαντανελάς».

 
Σύμφωνα με τον Γ. Ζολώτα, ο Μαυρίκιος Καττάνεον (Cattaneo) « ος επί κεφαλής τριών ή πέντε πλοίων φορτωμένων δαπάνη των ημετέρων με σίτον, έλαιον, οίνον και εκλεκτούς τινάς στρατιώτας, ανέλαβε την τολμηράν απόφασιν να εκπλεύση του λιμένος της Χίου..., σπεύδων εις βοήθειαν των πολιορκουμένων». 

 

Όσοι ιστορικοί, περιέγραψαν ότι επακολούθησε, μιλούν για πράξεις απίστευτης τόλμης και ανδρείας. Ο Χιώτης ναυμάχος, με σπάνια ναυτική τακτική και επιδέξιες κινήσεις, γελοιοποίησε και καταναυμάχησε στον Κεράτιο, κάτω από τα τείχη της πόλης, τον τουρκικό στόλο, που ρίχτηκε στη μάχη με 300 σκάφη, κατόπιν διαταγής του Μωάμεθ προς τον ναύαρχο του Μπαλτόγλου ο οποίος ναυλοχούσε στο Διπλοκιόνιο (Μπεσικτάς). Ο Ιστορικός της άλωσης Γεώργιος Σφραντζής στο «ΧΡΟΝΙΚΟΝ» – Βιβλίο Γ', εξιστορεί, «....όρμησε εναντίον τους με χαρμόσυνες κραυγές, τύμπανα και ήχους σαλπίγγων, με την ελπίδα πως θα τα αιχμαλωτίσουν εύκολα. Όταν πλησίασαν και άρχισαν τη μάχη και ακροβολίστηκαν, πρώτα επιτέθηκαν με οίηση εναντίον του βασιλικού καραβιού. Το καράβι, με την πρώτη προσβολή με βλητικά μηχανήματα και τόξα και πέτρες, τους δέχτηκε άσχημα. Ήρθαν στις πλώρες κάτω από το καράβι, και με χύτρες φτιαγμένες κατάλληλα με υγρό πυρ και πέτρες τους κρατούσαν και πάλι μακριά, γιατί τους αποδεκάτιζαν φοβερά. Εμείς, βλέποντάς τα αυτά πάνω από τα τείχη, παρακαλούσαμε το Θεό να λυπηθεί και αυτούς και εμάς. 

 

Επίσης ο αμιράς, έφιππος στην ακτή, έβλεπε τα όσα γίνονταν. Για τρίτη φορά απομακρύνονταν και κατόπιν έκαναν επίθεση θέλοντας να συμπλακούν με οίηση και με αλαλαγμούς μεγάλους. Οι αξιωματικοί και οι κυβερνήτες στάθηκαν παλικαρίσια και ρωμαλέα και παρότρυναν τους ναύτες να προτιμήσουν το θάνατο από τη ζωή· και ιδιαίτερα ο κυβερνήτης του βασιλικού καραβιού, που ονομαζόταν Φλαντανελάς, ο οποίος έτρεχε από την πρύμνη στην πλώρη, και πολεμούσε σαν λιοντάρι, παροτρύνοντας τους άλλους με φωνές, έτσι που δεν μπορώ να περιγράψω τις κραυγές του και τους κρότους των άλλων, που έφταναν ως τον ουρανό. Η μάχη άρχισε και πάλι μεγαλύτερη, και πολλοί από τα καράβια σκοτώθηκαν και πνίγηκαν· δυο καράβια κάηκαν και βλέποντάς τα, τα άλλα δείλιασαν. Ο αμιράς, βλέποντας πως τόσος και τέτοιος στόλος δεν έκανε τίποτε αξιόλογο, αλλά μάλλον ήταν κατώτερος των περιστάσεων, κατελήφθη από θυμό και μανία, βρυχιόταν και έτριζε τα δόντια του και περιέλουε με βρισιές τους δικούς του, αποκαλώντας τους δειλούς στην καρδιά, γυναικούλες και άχρηστους. Κέντρισε το άλογό του και μπήκε στη θάλασσα (τα καράβια ήταν κοντά στην ξηρά όσο η βολή μιας πέτρας), και τα ρούχα του βράχηκαν από τα αρμυρά νερά της θάλασσας. Ο στρατός από την ξηρά βλέποντάς τον να κάνει έτσι αγανακτούσε, λυπόταν και βλαστημούσε το στόλο. Και πολλοί έφιπποι ακολούθησαν τον αμιρά και έφτασαν ως τα καράβια. Οι άνθρωποι του στόλου βλέποντας τον αμιρά να κάνει έτσι, ντράπηκαν για τις βρισιές και, θέλοντας μη θέλοντας και θυμωμένοι πολύ, έστρεψαν τις πλώρες εναντίον των αντίπαλων πλοίων και πολεμούσαν ισχυρά. Τι να πεις! Όχι μόνο σε τίποτε δεν έβλαψαν τα καράβια, αλλά έπαθαν και τόσες συμφορές σε νεκρούς και τραυματίες, ώστε δεν μπορούσαν τα τουρκικά καράβια να γυρίσουν πίσω. 

 

Σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα, όπως έμαθα, περισσότεροι από δώδεκα χιλιάδες Αγαρηνοί, μόνο στη θάλασσα. Όταν έπεσε η νύχτα, ο στόλος αποχώρησε αναγκαστικά και τα φιλικά καράβια βρήκαν ευκαιρία και μπήκαν στο λιμάνι χωρίς καμιά απώλεια, εκτός από λίγους πληγωμένους μετά λίγες μέρες, δυο τρεις απ’ αυτούς πέθαναν. Ο αμιράς είχε τόσο θυμώσει και οργιστεί εναντίον του ναυάρχου του στόλου του, ώστε ήθελε να τον ανασκολοπίσει, λέγοντας πως εξαιτίας της ανανδρίας και της ολιγοψυχίας του τα καράβια το έσκασαν εκείνη τη νύχτα, και από την απροσεξία του και την ανικανότητά του τα άφησε να μπουν στο λιμάνι. Μερικοί άρχοντες της αυλής του και σύμβουλοί του τον παρακάλεσαν, και χάρισε τη ζωή στο ναύαρχο, αλλά του στέρησε το αξίωμα, και όλη την περιουσία του τη χάρισε στους γενίτσαρους.», «ο δέ αμηράς θεωρών μηδέν άξιον έργον ποιούντα τόν τοσούτον καί τηλικούτον στόλον αλλά μάλλον ήττονα όντα, μανείς καί θυμώ ληφθείς, βυχώμενος καί τούς οδόντας τρίζων ύβρεις ενέχεε εις τούς αυτού, δειλοκάρδιους καί γυναικώδεις καί ανωφελείς αποκαλών, καί τόν ίππον κεντρίσας ήλθεν εντός της θαλάσσης....»

Παιχνίδι της μοίρας, ο αγέρας δυνάμωσε, οι έμπειροι Χιωτογενοβέζοι ναυτικοί, οδήγησαν τα πλοία τους στον Κεράτιο κόλπο πού ήταν οι υπόλοιπες ιταλικές γαλέρες του Τρεβιζάνου καί του Ζαχαρία Γριώνη. Αντίθετα τα τούρκικα υποχώρησαν. Δυστυχώς, πιθανά χάθηκε η ευκαιρία αιφνιδιασμού από το Χριστιανικό στόλο, για να διαλύσουν το στόλο του Μωάμεθ. Ο άνισος μα νικηφόρος αγώνας των ναυτικών αναπτέρωσε το ηθικό των μαχητών. Ντρόπιασε τούς τούρκους των οποίων οι απώλειες ξεπέρασαν τούς χίλιους σκοτωμένους. Ο Μωάμεθ, ήθελε να παλουκώσει τον Ναύαρχο τον Βούλγαρο εξωμότη Σουλεϊμάν Μπαλτά Ογλού τον οποίο ράβδισε τελικά ο ίδιος αφού πρώτα τον καθαίρεσε και μοίρασε περιουσία του στους γενίτσαρους. Τοποθέτησε δε στόλαρχο τον Χαμουζά πασσά. 

 

Επιγραμματικά ο Γ. Ζολώτας αναφέρει «...αναδείχθησαν οι υπό τον Καττάνεον Χίοι νικηταί και διασπάσαντες τον ναυτικόν αποκλεισμόν εισέρχονται καταπιπτούσης της προ του Κερατίου αλύσεως εις τον λιμένα σώοι και αβλαβείς».... Δεν τέλειωσε όμως εδώ η ένδοξη ιστορία του ναυτίλου μας. «Μετά ταύτα βλέπομεν εκ νέου τον Καττάνεον υπερασπιζόμενον γενναίως το τμήμα εκείνο των θαλασσίων τυχών, εις το οποίον τον είχον τάξη» (ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΧΙΟΥ - Τομος Β). Ας μη νομίσουμε, διαβάζοντας τις υπερφυσικές πράξεις των προγόνων μας ότι οι μαχητές του Βυζαντίου είχαν μόνο ορδές και πλήθη στρατιωτών. Ο ισχυρογνώμων σουλτάνος, λίγο αργότερα με ένα τέχνασμα, αντάξιο του Καίσαρα Αύγουστου ή του Πατρικίου Νικήτα, στρώνοντας το πίσω μέρους του Γαλατά, με ξύλα και διάφορα ελκτικά μηχανήματα, κατάφερε χωρίς μάχη πλέων να κατεβάσει μέρος του στόλου του στο λιμάνι αποκλείοντας κάθε οδό σωτηρίας προς και από την Βασιλεύουσα. «Φρίξε ήλιε και στέναξε γη! Έπεσε η Πόλη οι εχθροί έγιναν κύριοι όλης της Πόλης την Τρίτη 29 Μαΐου τη δεύτερη ώρα της ημέρας, του έτους 6961 (1453) αλλά Πάλι με Χρόνους με Καιρούς, πάλι Δικιά μας θα ’ναι».
 

Το 1909, στο ημερολόγιο του Κ. Φ. ΣΚΟΚΟΥ, υπάρχει ένα ωραίο μικρό μυθιστόρημα της κας Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου με τίτλο Φλαντανελάς. Δεν γνωρίζω αν κάποιο ιστορικό κείμενο ή κάποια βιβλιοθήκη κρύβει εγωιστικά το τέλος του ήρωα μας. Αναμφισβήτητα όμως ο Χιώτης Ναυτίλος, έδειξε με την επιδεξιότητα του τον υψηλό βαθμό της τεχνικής του κατάρτισης περί των ναυτικών, ώστε μετά από λίγα χρόνια, ένας άλλος τολμηρός και έμπειρος ναυτικός, πιθανά Χιώτης και αυτός, να θεωρήσει ότι..... Χιώτες Ναυτικοί, έπρεπε μαζί με τους μυστικούς χάρτες και τις γνώσεις τους να επανδρώνουν τα σκάφη του στο τόλμημα της εξερεύνησης για τον «Νέο Κόσμο», που θα άλλαξε άρδην το παγκόσμιο γίγνεσθαι και τις τύχες των λαών. Τόλμησε, γνωρίζοντας τους ο Ναυτίλος Χριστόφορος Κολόμβος και όχι ο... ράπτης της Γένουας πως ο Φλαντανελάς είναι προπομπός ενός... Βαρβάκη, Κανάρη, Νικόδημου, Αποστόλη ή των Βρατσάνων, Λιβανών, Λαιμών Πατέρων και αναρίθμητων άλλων γνωστών και αγνώστων που δειλά – δειλά, αλλά με πίστη και μαεστρία απελευθέρωσαν τον τόπο με τα μικρά σιτοκάραβά τους ώστε να κτίσουν πάνω στις ταπεινές καρένες τους την σημερινή Κοσμοκράτορα των Θαλασσών την Ελληνική Εμπορική Ναυτιλία. - - Τιμή σε όλους τους Έλληνες θαλασσόλυκους όλων των εποχών. - - Τιμή στον έλληνα ναυτίλο τον Περιπλανώμενο, Περήφανο Δέλφινα των θαλασσών. Τον Αιώνιο Αθεράπευτο Ταξιδευτή των Πόντων εις τους Αιώνες των Αιώνων....
 

Μιχάλης Γ. Καριάμης
Συνταξ. Πλοίαρχος Ε.Ν.

 

Πηγή: stoxos.gr

Ζεί Κύριος ο Θεός!

Πώς γιόρταζαν πριν από το 1991 οι Βορειοηπειρώτες το Πάσχα.

 

 

 Ο κομμουνιστικός πολιτισμός σε μία φωτογραφία. Ανθρώπινο χέρι φρόντισε η εικόνα του Κυρίου να καταστραφεί. Δεν ξέχασαν και τα μάτια.

 

Οι αλβανοί ιδεολόγοι από τότε που πλησίασε το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι και σήμερα κατέβαλαν αμέτρητες προσπάθειες για την δημιουργία του εθνικού τους κράτους.
 

Για τον σκοπό αυτό οι ιδεολόγοι του αλβανικού εθνικισμού από την αφετηρία φρόντισαν να πλαστογραφήσουν τα εθνολογικά στοιχεία της Ηπείρου σχετικά με την γεωγραφική τηs διάσταση.
 

Το καθεστώς Χότζα από την στιγμή που απόκοψε όλες τις πηγές πληροφόρησης και πολύ πρώιμα είχε πετύχει το αδιαμφισβήτητο των αναπόδειχτων αληθειών του, η διαδικασία αυτή ήταν πλέον μια εύκολη υπόθεση.
 

Η νέα πλαστογράφηση αφορούσε ιδιαίτερα την διαχρονική ελληνικότητα της Ηπείρου από την μία πλευρά και από την άλλη, την αυτόχθονη καταγωγή, τους αδιάρρηκτους δεσμούς και σχέσεις ανάμεσα στο ελληνικό στοιχείο στην Αλβανία με την Ελλάδα. Επιδίωκε ταυτόχρονα την εξασθένηση του εθνικού ιστού του Ελληνισμού της Αλβανίας.
 

Πρώτο βήμα ήταν ο σφετερισμός και αποπροσανατολισμός από τις εθνικές υποχρεώσεις του ικανού και μορφωμένου ανθρώπινου δυναμικού του Ελληνισμού της Αλβανίας το οποίο και πέτυχε.

Δεύτερο βήμα ο Χότζας δανείστηκε την «λαογραφική» κατάσταση και τα λαογραφικά μέσα μυθοποίησης, ως τον καταλληλότερο τρόπο για να καλλιεργήσει το απαραίτητο υπόβαθρο για το αδιαμφισβήτητο είδωλό του.
 

Τρίτο βήμα στη δίνη της προσπάθειας αυτής ο Χότζας είδε ως εμπόδιο και την θρησκεία, ένιωσε ισχυρότερος του θεού και την κατήργησε.
 

Το έτος 1967 με νόμο πλέον απαγορεύεται η θρησκεία και θεωρούνταν ποινικό αδίκημα.
 

Με το άρθρο 55 του συντάγματος κάθε θρησκευτική δραστηριότητα θεωρούνταν εχθρική δραστηριότητα κατά του κόμματος και του κράτους με αποτέλεσμα την καταδίκη ως εχθρός του λαού.
 

Η κατήργηση της θρησκείας λειτούργησε για την Εθνική Ελληνική Μειονότητα όχι μόνο ως παραβίαση του θεμελιακού ανθρώπινου δικαιώματος, αλλά και ως βαρύ πλήγμα των αδιάρρηκτων σχέσεων με τον ελληνισμό και το βασικό πολιτιστικό θησαυροφυλακίου του.
 

Τόσο το περισσότερο όταν το καθεστώς προέβη σε μια εκστρατεία καταστροφής και εξάλειψης της θρησκευτικής δομής. Ταυτόχρονα αναπλήρωσε τα μεγάλα κενά που δημιουργώνταν στην παραδοσιακή εθιμική ψυχοσύνθεση των απλών ελλήνων και της κοινότητος τους με νέα ,τα οποία και όταν στηρίζονταν στην χριστιανική παράδοση εξυπηρετούσαν την ιδεολογία του καθεστώτος και τον αλβανικό εθνικισμό. 

 

 

Πριν το 1967 υπήρχε μια μεγαλύτερη θρησκευτική και εθνική συνέπεια στα πατροπαράδοτα κοινωνικά έθιμα και τις παραδόσεις για δυο λόγους :
 

1 - Υπήρχε κλειστή παραδοσιακή κοινωνία.
 

2 - Μέσω αυτών των εθίμων η κοινότητα αναζητούσε τον αυτοπροσδιορισμό της ως Έλληνες Ορθόδοξοι (σε σχέση με τους αλβανούς).

 

Μετά το 1967 πρώτον δεν υπήρχε ομαδική κοινή γιορτή.
 

Δεύτερον ο εορτασμός γινόταν οικογενειακά και μέσα στην οικογένεια υπήρχε διαχωρισμός που σχετίζεται με την ηλικία και την σχέση με την παράδοση και την Ελλάδα που σημαίνει ότι οι ηλικιωμένοι συνεχίζουν με φανατισμό τα έθιμα ενώ οι πιο νέοι σιγά σιγά παραιτούνταν και απομακρύνονταν από τα έθιμα αυτά.
 

Η κάθε οικογένεια αφού ενημερώνονταν για τις ημερομηνίες του εορτολογίου μέσω του ελληνικού ραδιοφώνου και της τηλεόρασης που άκουγαν κρυφά άρχιζε να προετοιμάζεται για το Πάσχα. Οι νοικοκυρές μετέτρεπαν ξεχωριστούς xώpους του σπιτιού σε ιερούς χώρους.
 

«Καταρχάς έπρεπε να κρατούσαμε μυστικά ότι συνέβαινε μέσα στο σπίτι, να σεβόμαστε τον ιερό χώρο πουδιαμόρφωνε εκείνες τις μέρες η μάνα και να αφήναμε τα μεγαλύτερα αδέρφια να έβγαιναν τη νύχτα να πετούσαν στους δρόμους τα τσόφλια από τα κόκκινα αυγά. -θυμάται ο κ. Α. Μαγκλάρας από το Βοδίνο.».
 

Στους χώρους αυτούς τελούνταν με αυτοσχέδιο τρόπο όλα τα μυστήρια μέχρι ακόμα και τα πάθη της μεγάλης εβδομάδος γιατί το καθεστώς Χότζα γκρέμισε τους ιερούς ναούς της περιοχής ή τους μετέτρεψε σε αποθήκες βγάζοντας τα μάτια των Αγίων και καταστρέφοντας τα τέμπλα. Οι Έλληνες της Αλβανίας είχαν στο σπίτι του ο καθένας από μία εικόνα της Παναγίας σε κρυφό μέρος και άναβαν το καντήλι στις γιορτές.
 

«Όταν ήταν το Πάσχα δεν μπορούσαμε να πάμε στην εκκλησία για να κάνουμε Ανάσταση εμείς όμωςανάβαμε το καντήλι δίπλα στην εικόνα της Παναγιάς και του Χριστού που είχε η γιαγιά κάτω από το κρεβάτιτης. Μερικοί όμως σε απομακρυσμένα χωριά έβαζαν κεριά έξω από τις εκκλησίες προκαλώντας την οργή τηςΑστυνομίας, η οποία πραγματοποιούσε έρευνες και αν συλλαμβάνονταν αυτός που το έκανε θεωρούντανεχθρός του λαού και καταδικαζόταν από τρία μέχρι δέκα χρόνια φυλάκιση. Ακόμα θυμάμαι το δικασμό του κ. Μ. Μάσιου από την Δερβιτσιάνη με τρία χρόνια φυλάκιση επειδή βρήκαν στην κατοχή του εικόνες θρησκευτικού περιεχομένου μας διηγείται ο κ. Λ. Μπούνταλης από τους Βουλιαράτες».
 

Ακόμα και για τα φαγητά που θα έφτιαχναν αυτή την ημέρα έπρεπε να υπάρχει μια δικαιολογία. Το παραδοσιακό φαγητό ήταν και είναι αρνί στη γάστρα πάνω σε κληματόβεργες και λαμπρόψωμο χωρίς αυγό όμως.
 

Κρυφά οι νοικοκυρές έβαφαν τα αυγά κόκκινα την Μεγάλη Πέμπτη. Επειδή δεν μπορούσαν να αγοράσουν βαφή από το εμπόριο γιατί κινούσαν υποψίες, το βάψιμο των αυγών γινόταν με φυσικά μέσα:
 

1- τσεφλοκρέμμυδα.
 

2- φυτό φράξος.
 

3- βελανίδια.
 

«Έβραζα τα αυγά μαζί με φλούδες από στεγνά κρεμμύδια. Δεν μπορούσα να αγοράσω βαφή από το μαγαζί γιατί αν με έπιαναν με ρωτούσαν τι την ήθελα και μετά παρακολουθούσαν το σπίτι. -διηγείται η κ. Γ. Ντάκου από την Δερβιτσιάνη».
 

«Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή η γιαγιά έβαφε τα αυγά με τσεφλοκρόμμυδα και μας έλεγε ότι τα έκανε όμορφαγια να τα φάμε. Μετά μάζευε τα τσόφλια των αυγών στην ποδιά της και τα έριχνε στο μπάνιο και όχι στασκουπίδια γιατί μπορεί να τα έβρισκαν. -θυμάται η εγγονή της κ.Ντάκου».
 

Το κομουνιστικό καθεστώς όπως και για τις άλλες γιορτές είχε φροντίσει να καλύψει το εθιμικό κενό που προκάλεσε η κατάργηση της εορτής του Πάσχα. Λόγω χρονικής εγγύτητας και κοινών λαϊκών παραδόσεων της Πρωτομαγιάς με το Πάσχα γιατί κατά την λαϊκή παράδοση και οι δυο γιορτές φανερώνουν την αναγέννηση της φύσης.
 

Μετέφερε λοιπόν την γιορτή του Πάσχα στην Πρωτομαγιά καταφέρνοντας ταυτόχρονα να δώσει στην παραδοσιακή πρωτομαγιά την ιδεολογική κομουνιστική χροιά πετυχαίνοντας έτσι μερικούς σκοπούς.
 

Και οι απλοί όμως άνθρωποι επωφελήθηκαν από αυτό και λόγω της χρονικής εγγύτητος κρατούσαν τα αυγά του Πάσχα για την πρωτομαγιά δικαιολογώντας το χρώμα με την Κόκκινη Πρωτομαγιά.
 

«Η μητέρα έβαφε τα αυγά την Μεγάλη Πέμπτη, τα φύλαγε και τα έβγαζε την Πρωτομαγιά λέγοντας πως τα έβαψε κόκκινα για τον εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς, θυμάται ο N. Κώτσιας από το Δέλβινο».
 

Την Καθαρά Δευτέρα δεν είχε μαζική έξοδο, αλλά τα μέλη άρχιζαν την Σαρακοστή μέσα στην οικογένεια που όμως πάλι θα πρέπει να έβρισκαν μια δικαιολογία.
 

Οι απόκριες δεν είχαν ιδιαίτερη έμφαση στο χώρο μας επειδή είναι μια γιορτή που απαιτεί μαζική και συλλογική έξοδο και δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί.
 

Η κατάσταση αυτή όμως άλλαξε το 1991, όπου με το άνοιγμα των συνόρων οι Έλληνες της EMM μπορούν να γιορτάζουν την μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης, την Ανάσταση του Κυρίου Υμών Χριστού ΕΛΕΥΘΕΡΑ.
 

Έλενα ΚΑΛΟΥΔΗ (Η φωνή της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, Απρίλιος 2009) 

 

Πηγή: aktines.blogspot.gr

 

(Σχόλιο Εγκολπίου: Ο κομμουνισμός δεν σεβάστηκε την πίστη των πολιτών, όχι μόνο στην Αλβανία αλλά σε όλα σχεδόν τα κομμουνιστικά κράτη. Οι Έλληνες έπεσαν στο μέγα αμάρτημα να εκλέξουν άθεη και αριστερή κυβέρνηση. Δεν διάβασαν οι Έλληνες ποτέ τους τί διωγμούς έζησαν οι αδελφοί τους σε πρώην ΕΣΣΔ και Αλβανία; Μέγιστη πτώση για αυτοαποκαλούμενους Ορθοδόξους.)

Επίκαιρες παραινέσεις του εγγονού του Γέρου του Μοριά.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (1829-1894), γιος του Γενναίου και εγγονός του Γέρου του Μοριά, που έμεινε στην Iστορία με το παρατσούκλι Φαλέζ, με το οποίο υπέγραφε τα άρθρα του στον Τύπο, υπήρξε μια σπουδαία προσωπικότητα. Πέρασε μια ζωή ανεπίληπτη, υπηρέτησε ως αξιωματικός του Στρατού και βουλευτής, αλλά ήταν ο πρώτος που επιτέθηκε με σφοδρότητα στο σάπιο πολιτικό σύστημα και μάλιστα από το βήμα της Βουλής. Λειτούργησε ως πραγματικός θεματοφύλακας της δοξασμένης οικογένειάς του. Ο ρόλος που διαδραμάτισε κατά την εποχή του παραμένει άγνωστος. Όπως άγνωστο παραμένει το τεράστιο συγγραφικό έργο του, πολύτιμο και στους ιστορικούς ερευνητές που αναζητούν την αλήθεια κυρίως για τα τελευταία χρόνια της Οθωνικής περιόδου, αλλά και γι’ αυτήν καθαυτή την έξωση του βαυαρικής καταγωγής πρώτου βασιλιά των Ελλήνων. Στον γραπτό πλούτο που άφησε πίσω του, περιλαμβάνεται και μια από τις επιστολές του, παραινετική προς τους συγχρόνους του.

Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα όταν έγραψε την επιστολή, μέσω της οποίας εμμέσως κατηγορούσε τους συμπατριώτες του, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του, ότι είχαν πέσει θύματα της πλαστής ευημερίας και του πλουτισμού. «Μας δίδαξαν ότι το χρήμα είναι η μόνη θεότητα και απέναντί της μηδενίζονται οι τίμιοι δεσμοί αίματος, αγχιστείας, αγάπης, φιλίας και ευγνωμοσύνης», ανέφερε σε μια αποστροφή του και ως αντίδοτο για να σωθούμε πρότεινε να «χωνέψουμε» την ιδέα ότι το χρήμα είναι ανάγκη και όχι θεότητα, όπως θέλουν να το χαρακτηρίζουν «οι σύγχρονοι Φαρισαίοι σταυρωταί». Αυτούς πιστέψαμε και χάσαμε κάθε ευγενικό αίσθημα, μαραθήκαμε.
 

Δημιουργούμε ανάγκες ανώτερες των μέσων που διαθέτουμε, τρέχοντας έτσι κατευθείαν στον όλεθρο. Μας οδήγησαν στη «σουφρωφέλεια του ψευδοπολιτισμού», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Φαλέζ ο οποίος καλούσε τους συμπατριώτες του να απορρίψουν τις περιττές και ανόητες δαπάνες και ορκιζόταν πως τότε όλα θα ήταν καλύτερα. Στην αισχροκέρδεια, τις νοθεύσεις και την αρπαγή των πάντων που χαρακτηρίζει την ελληνική ζωή, ο Θ. Κολοκοτρώνης συνιστούσε ως αντίδοτο ξερό ψωμί και αναπαυμένη συνείδηση! Αναφερόταν στην ολιγάρκεια ως φάρμακο απέναντι στις σπατάλες, υποστηρίζοντας πως έτσι θα μπορούσαν οι Έλληνες να αναπνεύσουν, να είναι γαλήνιοι, ευτυχείς αλλά και υγιείς.
 

«Αδελφοί μου, ας είπωμεν από ψυχής δόξα σοι ο Θεός, αντί να σκεπτώμεθα πώς να νοθεύωμεν και ας αγαπηθώμεν αντί να ληστευόμεθα αμοιβαίως», ανέφερε σε μια αποστροφή του, τονίζοντας πως μια περίεργη κατάρα έχει χτυπήσει τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Μα δεν βλέπετε ότι παντού επικρατούν οι αρνητικές σκέψεις και το έγκλημα, έγραφε ο Φαλέζ, επισημαίνοντας πως η Μεγάλη Εβδομάδα και τα Πάθη του Χριστού μας δίνουν την ευκαιρία να συλλογιστούμε γιατί είναι παγωμένα τα χαμόγελα του ελληνικού λαού. Ως αρνητικό χαρακτηριστικό της εποχής του, δηλαδή πριν από περίπου 120 χρόνια, ανέφερε τη χαλάρωση των πατροπαράδοτων ελληνικών δεσμών συγγένειας, φιλίας και αλληλεγγύης.
 

Η εβδομάδα των Παθών οδηγεί στην ημέρα της Ανάστασης επιτρέποντας στους Έλληνες να ανταλλάξουν ευχές με ειλικρίνεια ως αληθινά αδέλφια, κάτω από τις σκιές των προγόνων του 1821, οι οποίοι πίστευαν βαθιά και αγωνίζονταν χωρίς δόλο για την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους. Μόνον τότε θα νιώσουμε τη χαρά της Ανάστασης, την οποία συμβολίζουν και τα χαρούμενα χρώματα των αβγών του Πάσχα και θα φύγει το σύννεφο της πλήξης και της μελαγχολίας που σκιάζει τις ψυχές μας. Το τελικό μήνυμα που έστελνε ο εγγονός του Γέρου του Μοριά ήταν ελπιδοφόρο. Εξέφραζε την πίστη και τη βεβαιότητα ότι, όπως ανατέλλει η Ανάσταση, έτσι θα ανατείλει και θα μας εμπνεύσει η διδασκαλία του Θεανθρώπου και θα ευτυχήσουμε, και έκλεινε το κείμενό του με το «όθεν, Καλό Πάσχα»!

 

Πηγή: stoxos.gr

Τι λένε οι επιστήμονες για την διαρρηγμένη κολόνα στο Ναό της Αναστάσεως;

Το Μεγάλο Σάββατο του 1579, σύμφωνα με τα εκκλησιαστικά χρονικά της πόλης των Ιεροσολύμων, οι Τούρκοι κυβερνήτες απαγόρευσαν στον Έλληνα πατριάρχη και στους ορθοδόξους πιστούς να εισέλθουν στον Ναό της Αναστάσεως για την καθιερωμένη τελετή του Αγίου Φωτός.
 

Τα συγγράμματα που αναφέρονται στο γεγονός δεν προσδιορίζουν το ακριβές έτος. Αναφέρουν, όμως, ότι την περίοδο εκείνη πατριάρχης Ιεροσολύμων ήταν ο Σωφρόνιος, ενώ πατριάρχες Κων/πόλεως, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας ήταν αντιστοίχως ο Ιερεμίας, ο Σιλβέστρος και ο Ιωακείμ· τέλος, σουλτάνος της οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν ο Μουράτ Γ΄.
 

Αν ανατρέξουμε στους επίσημους καταλόγους (ή στις ιστοσελίδες) των τεσσάρων αυτών Πατριαρχείων, διαπιστώνουμε πως οι τέσσερις ελληνορθόδοξοι πατριάρχες πράγματι διετέλεσαν τα καθήκοντά τους στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα· και αν εξετάσουμε την ακριβή περίοδο πατριαρχίας του καθενός, και την αντίστοιχη περίοδο βασιλείας του σουλτάνου Μουράτ Γ', προκύπτει ότι το μοναδικό έτος που συνέπεσε η διοίκηση των πέντε αντρών είναι το 1579. 

 

 

Το προαύλιο και η είσοδος του Ναού της Αναστάσεως.
 

Σύμφωνα με τις γραπτές πηγές, το Μεγάλο Σάββατο εκείνης της χρονιάς, μια ομάδα Τούρκων στρατιωτών, ύστερα από διαμεσολάβηση των Αρμενίων, απαγόρευσε τη διέλευση των ορθοδόξων στον Ναό της Αναστάσεως. Το πλήθος των πιστών παρέμεινε στο προαύλιο του ναού καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, αλλά ακόμη και μετά τη δύση του ηλίου.
 

Ο Πατριάρχης Σωφρόνιος Δ΄, που διήνυε το πρώτο έτος της πατριαρχίας του, ανέλαβε για πρώτη φορά να φέρει εις πέρας την πιο σημαντική τελετή τoυ έτους, όμως, οι Τούρκοι τού στέρησαν το νόμιμο δικαίωμα.
 

Ο πατριάρχης στεκόταν προσευχόμενος στο αριστερό μέρος της πύλης του ναού, πλησίον ενός κίονα. Και ξαφνικά, ενώ είχε ήδη πέσει η νύχτα, ο κίονας διερράγη και το Άγιο Φως ξεπήδησε από το εσωτερικό του.
 

Ο πατριάρχης άναψε αμέσως τη λαμπάδα του και μεταλαμπάδευσε το Άγιο Φως στους πιστούς. Μέσα σε λίγα λεπτά, η ιερή φλόγα εξαπλώθηκε σε όλους τους παρευρισκόμενους και το προαύλιο του ναού φωτίστηκε. Οι έκπληκτοι Τούρκοι φρουροί άνοιξαν τότε τις πύλες του ναού και ο πατριάρχης, μαζί με το πλήθος των ορθοδόξων, κατευθύνθηκαν πανηγυρικά προς τον Πανάγιο Τάφο. 

 

Ο κίονας που διερράγη αριστερά της πύλης του Ναού της Αναστάσεως και δίπλα του ο κ. Χαράλαμπος Σκαρλακίδης. Η ρωγμή έχει ύψος 1.20 μ. και μοιάζει με ανερχόμενη φλόγα. 

 

 

Τα γεγονότα εκείνης της ημέρας καταγράφονται σε όλα τα αποκαλούμενα Προσκυνητάρια Ιεροσολύμων, που είναι οδηγοί για τους προσκυνητές των Αγίων Τόπων.
 

Τι λένε όμως οι επιστήμονες για την κολόνα αυτή;
 

Ο κ. Χαράλαμπος Σκαρλακίδης, Αρχιτέκτων και καθηγητής σχεδιαστικών προγραμμάτων μέσω Η/Υ στο βιβλίο του, «Άγιον Φως. Το θαύμα του Μεγάλου Σαββάτου στον Τάφο του Χριστού· σαράντα δύο ιστορικές μαρτυρίες (9ος – 16ος αι.)», αναφέρει τα εξής:
 

Το Πάσχα του 2008, η ρωγμή του κίονα αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης του Αντρέι Βολκόβ. Ο Ρώσος φυσικός απέστειλε υψηλής ανάλυσης φωτογραφίες της ρωγμής σε έναν συμπατριώτη του ειδικό επιστήμονα, τον καθηγητή Εβγκένι Μιχάηλοβιτς Μορόζοβ, ο οποίος θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ερευνητές στον κόσμο στο επιστημονικό πεδίο της Μηχανικής των Θραύσεων (Fracture Mechanics) και της Φυσικής της Αντοχής των Υλικών (Physics of Strength of Materials).
 

Η Μηχανική των Θραύσεων είναι η επιστήμη που ασχολείται με τη μελέτη των θραύσεων και του σχηματισμού ρωγμών στα υλικά. Χρησιμοποιεί μεθόδους αναλυτικής μηχανικής για να υπολογίσει τη δύναμη που ασκείται κατά τον σχηματισμό μιας ρωγμής, καθώς και πειραματικές μεθόδους που υπολογίζουν την αντοχή ενός υλικού στη θραύση και τη ρηγμάτωσή του.
 

Ο καθηγητής Εβγκένι Μορόζοβ, αφού εξέτασε αναλυτικά τις φωτογραφίες της ρωγμής, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτή θα μπορούσε να παραχθεί μόνο ως αποτέλεσμα ηλεκτρικής εκκένωσης! 

 

 

Ο καθηγητής Εβγκένι Μορόζοβ

 

Ο Αντρέι Βολκόβ, ο οποίος συνεργάστηκε με τον Εβγκένι Μορόζοβ για το συγκεκριμένο ζήτημα, αναφέρει τα εξής σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Βέρα:
 

Вот это совпадение, что именно на Пасху, когда Огонь не сошёл, появилась трещина, – разве не чудо? Можно, конечно, усомниться, мол, всё было подстроено и трещину на колонне сделали искусственным путём. Мы обратились за консультацией к Евгению Михайловичу Морозову – он ведущий специалист в области механики разрушения не только в России, но и в мире, автор более 800 научных работ по этой теме. Евгений Михайлович исследовал предоставленные ему подробные снимки трещины и однозначно заключил, что она могла появиться только в результате электрического разряда, такова её структура. О чём это говорит? Что подделать трещину никак не могли: это ж какой электрогенератор нужно иметь, да ещё в XVI веке, когда о существовании электричества понятия не имели!11
 

«Αυτή η σύμπτωση, ότι το Πάσχα ακριβώς, όταν δεν κατήλθε το Φως, εμφανίστηκε η ρωγμή – δεν είναι ένα θαύμα; Βεβαίως, μπορεί να πει κανείς, ότι όλα ήταν στημένα και ότι η ρωγμή στον κίονα είχε παραχθεί με τεχνητό τρόπο. Απευθυνθήκαμε για πληροφορίες στον Εβγκένι Μιχάηλοβιτς Μορόζοβ που είναι κορυφαίος ειδικός στον τομέα της Μηχανικής των Θραύσεων όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο και έχει γράψει πάνω από 800 επιστημονικά συγγράμματα για το θέμα αυτό. Ο Εβγκένι Μιχάηλοβιτς εξέτασε τις αναλυτικές φωτογραφίες της ρωγμής και δήλωσε ρητά ότι αυτή μπορούσε να εμφανιστεί μόνο ως αποτέλεσμα ηλεκτρικής εκκένωσης, τέτοια είναι η δομή της. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ήταν πλήρως αδύνατον να κατασκευάσει κανείς τη ρωγμή αυτή: φανταστείτε, πόσο δυνατό μετασχηματιστή θα έπρεπε να είχε κανείς, και ιδίως τον 16ο αιώνα, όταν οι άνθρωποι δεν είχαν ιδέα για την ύπαρξη της ηλεκτρικής ενέργειας!»
Η επιστημονική άποψη του Εβγκένι Μορόζοβ έχει αναμφισβήτητα μεγάλη βαρύτητα. Ήθελα να έχω όμως και μία δεύτερη γνώμη επί του θέματος. Γι’ αυτό, αποτάθηκα σε έναν από τους κορυφαίους Έλληνες επιστήμονες του κλάδου της Μηχανικής των Θραύσεων, τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Γεώργιο Α. Παπαδόπουλο,12 στον οποίο απέστειλα αναλυτικές φωτογραφίες της ρωγμής.

 

 

Ο καθηγητής Γεώργιος Α. Παπαδόπουλος

 

Ο καθηγητής Παπαδόπουλος, αφού εξέτασε τις φωτογραφίες, αποφάνθηκε ότι η ρωγμή του κίονα παράχθηκε πράγματι από μία ηλεκτρική εκκένωση, η οποία εκδηλώθηκε ταυτοχρόνως με ένα σεισμικό κύμα που είχε κατεύθυνση από κάτω προς τα πάνω!
 

Αυτή τη συνδυασμένη καταπόνηση του κίονα –ηλεκτρική εκκένωση+σεισμικό κύμα– την θεωρεί ανεξήγητη και γι’ αυτό καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «θα μπορούσε κανείς να ομιλεί περί θαύματος και μόνο»!
 

Από πού προήλθε η εκκένωση, επιστημονικώς, παραμένει άγνωστο.
 

Ο καθηγητής Παπαδόπουλος, σε απαντητική του επιστολή, μετά από σχετικό αίτημά μου μέσω email, αναφέρει τα εξής:

«Αγαπητέ κύριε Σκαρλακίδη,

Σας ευχαριστώ για το e-mail σας την 31/1/2010. Πιστεύω να βοηθήσω στο αξιόλογο έργο σας. Επί 35 έτη ασχολούμαι με την Πειραματική Μηχανική των Θραύσεων στο Εργαστήριο Αντοχής των Υλικών του ΕΜΠ και πιστεύω ότι εκεί που δεν υπάρχει επιστημονική εξήγηση υπάρχει Θαύμα.
 

Δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω το χειρόγραφο της βιβλιοθήκης του Μονάχου του έτους 1634 όπου αναφέρεται ο θαυματουργικός τρόπος σχισίματος του κίονα καθώς και τα επακόλουθα· δηλαδή το ότι ο Έλληνας πατριάρχης άναψε τη δάδα του από το Φως αυτό. Ένα θαύμα δεν νομίζω ότι είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί και μάλιστα όταν υπάρχουν σχετικές μαρτυρίες, όπως αναφέρετε.
 

Παρατηρώντας από τις φωτογραφίες τη ρωγμή θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι είναι αποτέλεσμα μιας μικτής καταπόνησης. Συνδυασμός ηλεκτρικής εκκένωσης (πιθανώς ισχυρός κεραυνός) και ισχυρής σεισμικής δόνησης. Η ηλεκτρική εκκένωση, λόγω υψηλής στιγμιαίας θερμοκρασίας, ψαθυροποίησε το υλικό του κίονα κατά μήκος μιας στενής ζώνης (γενέτειρας). Το επιφανειακό σεισμικό κύμα καταπόνησε τον κίονα σε στρεπτική ταλάντωση (κόπωση). Η ταυτόχρονη αυτή καταπόνηση είχε σαν αποτέλεσμα να ξεκινήσει η ρωγμή από τη βάση του κίονα προς τα επάνω με ζικ-ζακ πορεία (όπως φαίνεται στη φωτογραφία η πορεία της ρωγμής δεν είναι ευθύγραμμη) κατά μήκος της ψαθυροποιημένης από την ηλεκτρική εκκένωση ζώνης. Εάν πράγματι συνέβησαν τα ανωτέρω, ανεξήγητο παραμένει κατά την άποψή μου η ταυτόχρονη αυτή μικτή (συνδυασμένη) καταπόνηση του κίονα.
 

Επομένως, θα μπορούσε κανείς να ομιλεί περί θαύματος και μόνο.

Αγαπητέ κύριε Σκαρλακίδη σας συγχαίρω για την προσπάθειά σας και σας εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία.

Με εκτίμηση,

Γεώργιος Παπαδόπουλος

Καθηγητής Μηχανικής

Εργαστήριο Αντοχής των Υλικών

Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο

 

Πηγή: yiorgosthalassis.blogspot.com