Αμαρτία δεν είναι ο έρωτας, αλλά η αδυναμία σχετισμού με το πρόσωπο του Χριστού.

  Χρυσόστομου Σταμούλη, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Έρωτας. Μία κατάσταση για την οποία σπάνια γίνεται λόγος στο χώρο της εκκλησίας.

Ο άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης θα μας πει «το του έρωτος όνομα μη φοβηθώμεν» και ο όσιος Ιωάννης της Κλίμακος προκειμένου να περιγράψει τη σχέση του ανθρώπου προς τον Θεό... χρησιμοποιεί εικόνες από την ερωτική ζωή μεταξύ ανδρός και γυναικός καθώς αναφέρει πως «μακάριος όστις τοιούτον προς Θεόν εκτήσατο έρωτα, οίον μανικός εραστής προς την εαυτού ερωμένην κέκτηται… ο όντως ερών το του φιλουμένου προσώπου φαντάζεται, και τούτο ένδον ενηδόνως περιπτύσσεται ο τοιούτος». Ποια είναι η φύση του έρωτα στη σχέση μεταξύ των δύο φύλων όπως την εκφράζει η πατερική διδασκαλία; 

 

 

Ο έρωτας βάζει δύσκολα στην Εκκλησία. Έβαζε στο παρελθόν, το κάνει και σήμερα. Θα καταλάβουμε την πραγματική σημασία του έρωτα μόνον εάν τον βάλουμε στη θέση της Εκκλησίας. Υπάρχει μία εξίσωση που μπορεί να μας βοηθήσει: Εκκλησία = έρωτας = αγάπη. Όσο αλλοιώνουμε τη σημασία του έρωτα τόσο διαλύουμε ανεπαισθήτως – πολλές φορές και με απόλυτη συνείδηση του βιασμού- και χωρίς αιδώ το νόημα της Εκκλησίας. Εκκλησία χωρίς έρωτα δεν υφίσταται. Βέβαια κάποιοι προτιμούν αντί της σχέσης με την πληρότητα της ανθρωπινότητας, τον ηθικιστικό και πορνικό συνουσιασμό με τα φαντάσματα. Περάσανε 2000 και χρόνια από τη σάρκωση και πολλοί ακόμη δεν την καταλάβανε. Ακόμη ρωτάμε για τη νομιμότητα των σεξουαλικών σχέσεων και το μυστήριο του γάμου. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η σεξουαλικότητα συνδέεται αποκλειστικά και μόνον με την τεκνογονία.

Επικαλούμαστε την παράδοση και αυτή μας διαψεύδει (ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, γράφει τα εξής εκπληκτικά: «Εδόθη μεν ουν και παιδοποιείας ένεκεν ο γάμος, πολλώ δε πλέον υπέρ του σβέσαι την της φύσεως πύρωσιν. Και μάρτυς ο Παύλος λέγων δια δε τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω, ου διά τας παιδοποιείας. Και πάλιν επί το αυτό συνέρχεσθαι κελεύει, ουχί ίνα πατέρες γένωνται παίδων πολλών, αλλά τι; Ίνα μη πειράζη ημάς ο Σατανάς φησί. Και προελθών δε ουκ είπεν, ει δε επιθυμούσιν παίδων, αλλά τι; Ει δε ουκ εγκρατεύονται γαμησάτωσαν», αντίστοιχα και ο Βασίλειος Αγκύρας: «Ούτω τω ασθενεστέρω ζώω του Δημιουργού βοηθήσαι θελήσαντος, ίνα τη ενούση αυτώ ηδονή μαγγανεύον το άρρεν, ου διά την παιδοποιΐαν μόνον, αλλά και δι’ αυτόν τον της μίξεως οίστρον, υπερμαχούν αυτώ έχη το άρρεν»).

Και τότε ψάχνουμε να βρούμε εάν τα κείμενα είναι νόθα. Και δημιουργούμε νέες ιδεολογίες, νέα ενοχικά συστήματα προκειμένου να διατηρήσουμε τον έλεγχο των συνειδήσεων και της ιερότητας των ανθρώπων. Εξουσιαστικότητα και καθεστωτικός έλεγχος ορίζουν τα πλαίσια των σχέσεων και του διαλόγου με τη σταυρωμένη από το νόστο των εσχάτων ύπαρξη των ανθρώπων. Ε, λοιπόν, να το πούμε δυνατά: το πρόβλημα της σύγχρονης Εκκλησίας δεν είναι ο έρωτας, αλλά το ανέραστο. Με αυτό πρέπει να παλέψουμε, με αυτό πρέπει να αναμετρηθούμε. Αυτό πρέπει να νικήσουμε.

Ένα ζήτημα που έχασε την εκφραστική του στο χώρο της εκκλησίας και κανείς δεν ακούει τους θεολόγους και τους κληρικούς να κάνουν λόγο γι’ αυτό, είναι κι εκείνο της σεξουαλικότητας. Δεδομένου του γεγονότος ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας ανέδειξαν την αλήθεια των πραγμάτων επιδοκιμάζοντας τη βίωση της ηδονής μέσα από τη συμπλοκή των σωμάτων και την οικείωση του σώματος του άλλου στο δικό μου σώμα, γιατί αποφεύγεται σκοπίμως η αναφορά στο θέμα αυτό; Είναι αμαρτία η ηδονή και η σεξουαλικότητα;

 

 

 

Τίποτα το κατά φύσιν δεν είναι αμαρτία. Αμαρτία είναι η αδυναμία σχετισμού με το πρόσωπο του Χριστού. Η αδυναμία αναφοράς όλης της κτιστής φύσης μας και δια μέσου αυτής όλης της κτιστής φύσης στον Θεό.

 

Πηγή: ekklisiaonline.gr

 

(Σχόλιο Εγκολπίου: Είναι τραγικό οι λεγόμενοι πνευματικοί να μην μιλούν για ένα θέμα που κυριαρχεί με στρεβλό τρόπο στην εποχή μας και όταν οι ναοί αδειάζουν από νέους να ρίχνουν την ευθύνη στην τηλεόραση, το κομπιούτερ ή την διατροφή! Ο Κύριος έδωσε την αγάπη στο πλάσμα του ώστε να έχει σύντροφο και να βρίσκει ένα λιμάνι η ψυχή του ανθρώπου. Το ότι αντιστοιχεί  ένα διαζύγιο σε κάθε δύο γάμους που γίνονται, είναι φαινόμενο που έχουν και οι πνευματικοί μία κάποια ευθύνη. 

 

Ιδίως όταν προερχόμενοι πολλοί εξ αυτών από μονές και ερήμους, βλέπουν με σύμπλεγμα την ερωτική συνεύρεση και παλεύουν να κάνουν τις γυναίκες καλόγριες μέσα στο σπίτι τους. Πολλοί φτάνουν σε σημεία παράνοιας διατάζοντας τα ζευγάρια πότε θα κάνουν την πράξη και αν θα φροντίζει το σώμα της η γυναίκα ή όχι. Η ποινή της παρακοής είναι η στέρηση της θείας κοινωνίας σαν να είναι το μυστήριο στην κατοχή του πνευματικού και μπορεί να το μοιράζει όπως του λένε τα ψυχολογικά του προβλήματα. 

 

Έχει ξεφύγει σίγουρα ο κόσμος πάρα πολύ από τον Κύριο. Αλλά η ακατάλληλη παρουσία στον λεγόμενο χώρο των πνευματικών, ατόμων που ούτε για Μοναχοί δεν έκαναν είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Το αυτό ισχύει για εκείνους του εγγάμους ιερείς που ενώ το σπίτι τους είναι σε αταξία και οι ίδιοι επίσης, γίνονται πνευματικοί χωρίς να είναι ώριμοι για ένα τέτοιο σημαντικό υπούργημα.)