Για το έτος 448 μ.Χ. γράφεται: «448 Ο Θεοδόσιος διατάσσει να παραδοθούν στις φλόγες όλα τα “αντιχριστιανικά” βιβλία. Ανάμεσά τους καταστρέφονται και τα βιβλία του νεοπλατωνικού Πορφυρίου που βήμα προς βήμα ξεσκέπαζαν την αληθινή φύση του Χριστιανισμού».
Το αντίθετο συνέβη. Ο Θεοδόσιος B', όπως φαίνεται από τον Θεοδοσιανό Κώδικα, έβγαλε νόμο για την ίδρυση σχολείου στην Κων/πολη όπου η παγανιστική γραμματεία θα μελετώνταν. Πολλά από τα βιβλία του Πορφύριου υπάρχουν και σήμερα, με φθορές και απώλειες που δεν είναι ασυνήθιστες για πολλούς άλλους Χριστιανούς συγγραφείς, σύχρονους του Πορφύριου. Και βέβαια, το ''Κατά Χριστιανών'' του Πορφύριου, που υποτίθεται ότι όλα τα αντίτυπά του ακόμη και οι χριστιανικές απαντήσεις σε αυτό, διότι δεν ικανοποιούσαν τον Θεοδόσιο B' κάηκαν το 448 μ.Χ. υπάρχει ώς σήμερα και μπορεί κανείς να το διαβάσει.
Όπως και να έχει, ο Θεοδόσιος Β’ θέλησε να κάψει ένα βιβλίο που συκοφαντούσε και έβριζε τους Χριστιανούς, ενω οι Παγανιστές αυτοκράτορες (π.χ. ο Διοκλητιανός) διέταζαν να καούν οι Γραφές. Εάν ο Θεοδόσιος έπραττε κατ’ αντιστοιχία με τους Παγανιστές βασιλείς, θα έπρεπε να είχε διατάξει το κάψιμο λ.χ. του Τίμαιου ή των Χαλδαϊκών λόγων, δηλαδή των «ιερών βιβλίων» της νεοπλατωνικής θρησκείας. Μόνο τα σφόδρα αντιχριστιανικά βιβλία διέταξε να καούν, κι όχι εκείνα που ήταν ο πυρήνας των παγανιστικών δοξασιών. Αναρωτάται κανείς, γιατί διασώθηκαν τα βιβλία του Ιουλιανού ''Μισοπώγων'' και ''Κατά Γαλιλαίων''; Δεν έπρεπε να καούν, βάσει του νόμου; Αφού υποτίθεται πως όλοι αυτοί οι νόμοι εφαρμόζονταν, γιατί σήμερα μπορεί κάποιος να διαβάσει Ιουλιανό; Κανονικά θα έπρεπε να καούν. Αλλά δεν κάηκαν, γιατί δεν εφαρμόζονταν οι νόμοι.
Ας δούμε, όμως, πόσα βιβλία του αντιχριστιανού Πορφύριου καήκαν. Δίνουμε τον κατάλογο των βιβλίων του Πορφύριου, τα οποία διασώθηκαν αντεγραφόμενα από Χριστιανούς επί 16 αιώνες (δεν συνυπολογίζουμε όσα υπήρχαν κατά τη βυζαντινή εποχή, αλλά καταστράφηκαν από άλλα αίτια π.χ. βαρβαρικές εισβολές). Σε παρένθεση ο τόπος και το έτος έκδοσης, όσων από αυτά εξεδόθησαν: 1) Περί του εν Οδυσσεία των Νυμφών άνδρου (Leipzig 1886), 2) Περί αποχής εμψύχων (Leipzig 1886), 3) Εισαγωγή εις τας Αριστοτέλους Κατηγορίας (Berlin 1895), 4) Προς Μαρκέλλαν (Leipzig 1886), 5) Εις τας Αριστοτέλους Κατηγορίας κατά πεύσιν και απόκρισιν (Berlin 1895), 6) Περί Πλωτίνου βίου και της τάξεως των βιβλίων αυτού (Paris 1951), 7) Εις τινα των βιβλίων Υπομνήματα, 8) Αφορμαί προς τα νοητά (Paris 1855), 8) Φιλόσοφος ιστορία εν βιβλίοις δ’ (Lipsiae 1886), 9) Πυθαγόρου βίος (Lipsiae 1886), 10) Φιλολόγου ιστορίας βιβλία ε’, 11) Φιλόλογος ακρόασις, 12) Προς τους από τον νου χωρίζοντας το νοητόν, 13) Περί αρχών, 14) Περί ύλης, 15) Περί ψυχής προς Βόηθον ε’, 16) Περί των της ψυχής δυνάμεων, 17) Περί αισθήσεως, (Leipzig 1904), 18) Προς Γαύρον και πώς εμψυχούται τα έμβρυα, (Berlin 1895), 19) Περί ύπνου και εγρηγόρσεως, 20) Περί του εφ’ ημίν, 21) Περί του γνώθι σαυτόν, 22) Προς Νημέρτιον, 23) Περί της εκ λογίων φιλοσοφίας (Berlin 1866), 24) Περί αγαλμάτων (Hildescheim 1964), 25) Περί θείων ονομάτων, 26) Προς ανεβώ επιστολή (Berlin 1857), 27) Εις τα Ιουλιανού του Χαλδαίου, 28) Περί της Ομήρου φιλοσοφίας, 29) Περί της εξ Ομήρου ωφελείας των βασιλέων βιβλία ι’, 30) Περί Στυγός, 31) Κατά Χριστιανών λόγοι ιε’, 32) Ομηρικά ζητήματα (Leipzig 1882), 33) Περί των παραλελειμμένων τω ποιητή ονομάτων, 34) Γραμματικαί απορίαι, 35) Περί των κατά Πινδάρου του Νείλου πηγών, 36) Εις το Θουκιδίδην προοίμιον, 37) Προς Αριστείδην, 38) Εις την Μινουκιανού τέχνην, 39) Η περί των στάσεων τέχνη, 40) Συναγωγή των ρητορικών ζητημάτων, 41) Εις τα αρμονικά Πτολεμαίου υπόμνημα (Goeteborg 1932), 42) Εισαγωγή εις την αποτελεσματικήν του Πτολεμαίου (Bruessel 1933), 43) Εισαγωγή αστρονομουμένων εν βίβλοις τρισί, 44) Στοχεία, 45) «Όσα των αριθμών ήρταται», 46) Συμμίκτων ζητημάτων, 47) Περί αγνού βίου (Leipzig 1915), 48) Σχόλια εις Κρατύλον (Berlin 1821), 48) Σχόλια εις Παρμενίδην, 49) Σχόλια εις Φαίδωνα, 50) Σχόλια εις Τίμαιον (Leipzig 1904), 51) Σχόλια εις τας Κατηγορίας, 52) Introductio in categorias syllogismos, 53) Σχόλια εις Περί Ερμηνείας, 54) Σχόλια εις Φυσικά, 55) Σχόλια εις Λ’ των Μεταφυσικών, 56) Σχόλια εις Ηθικά, 57) Σχόλια εις Περί Ψυχής, 58) Περί καταφάσεως και Αποφάσεως, 59) Περί του μίαν είναι την Πλάτωνος και Αριστοτέλους αίρεσιν, 60) Περί διαστάσεως Πλάτωνος και Αριστοτέλους. Αυτά όλα, τα αντέγραφαν επί αιώνες οι Χριστιανοί. Θα μπορούσαν άνετα να τα κάψουν, «για εκδίκηση».
-Το κείμενο αναφέρει τι λέει «ο γνωστός συγγραφέας McCabe»: «Από το 500 έως το 1100 σχεδόν κανένα βιβλίο δεν παρήχθη, τουλάχιστον σημαντικό ώστε να διαβάζεται και σήμερα, σχεδόν κανένα ζωγραφικό έργο ή γλυπτό ή οικοδόμημα που να είναι σήμερα αξιοθέατο. (...) Από το 500 έως το 1100 δεν υπήρχαν πάνω από 600 τόμοι σε ολόκληρη την Ευρώπη..».
«Ο γνωστός συγγραφέας McCabe» (Ένας πρώην φραγκισκανός αμερικάνος καλόγηρος του 19ου αι. που έγινε μετά “freethinker” και έγραψε, μεταξύ άλλων, και «Ιστορία του Σατανισμού». Τέτοιου είδους, «αντικειμενικές», πηγές χρησιμοποιούν οι Νεοπαγανιστές) ξεστομίζει απαίσια ψέμματα. Στην Κωνσταντινούπολη του 1453, δηλαδή σε μια πόλη ερειπωμένη και παρακμάζουσα, υπήρχαν, σύμφωνα με τον καθολικό καρδινάλιο Ισίδωρο, περί τις εκατόν είκοσι χιλιάδες τόμοι βιβλίων˙ και φαντάζεται κανείς πόσα εκατομμύρια τόμοι θα υπήρχαν κατά τον 9ο ή τον 12ο αιώνα, όταν η Πόλη ήκμαζε, προτού οι πρόγονοι του McCabe την κάψουν στα 1204. «Κανένα οικοδόμημα» που να είναι αξιοθέατο. Ας πούμε, δηλαδή, η Αγία Σοφία. Που κανείς δε συρρέει από Αμερική κι Ευρώπη να τη θαυμάσει. «Κανένα οικοδόμημα», ας πούμε τα βυζαντινά μοναστήρια με τη θαυμαστή αρχιτεκτονική. «Κανένα βιβλίο» που να διαβάζεται ακόμη. Αν, επειδή δεν τα διαβάζουν οι Παγανιστές, συνεπάγεται ότι δεν τα διαβάζει κανείς, τότε οι Ν/Π έχουν όντως δίκιο. Κανένα βιβλίο του Μεσαίωνα δε διαβάζεται. «Κανένα γλυπτό ή έργο ζωγραφικής». Φυσικά, αφού τα κατέστρεψαν οι Τούρκοι επιδρομείς, αφού τα σοβάτισαν, αφού τα έλειωσαν οι Σταυροφόροι, τι να απομείνει;
-Για τα έτη της βασιλείας του Λέοντος Α’ και του Ζήνωνα (457-491) γράφεται ότι «εδολοφονήθη ο Εθνικός ιατρός Ιάκωβος» κι ότι «στους διωγμούς αυτούς ήλθαν αντιμέτωποι με το χριστιανικό μίσος οι τελευταίοι των "Ελλήνων" δημοσίων ανδρών. όπως ο φιλόσοφος Σεβηριανός, ο Ζώσιμος, κ.ά., ενώ αρκετοί από αυτούς –οι πλέον άτυχοι, όπως λ.χ. ο Γέσσιος έχασαν τη ζωή τους πάνω στην πυρά ή κάτω από τη σπάθα του δημίου». Νεοπαγανιστικές μυθοπλασίες και σε ’αυτήν την περίπτωση. Ο Ιάκωβος ήταν προσωπικός ιατρός του Λέοντα. Αν και Παγανιστής, δεχόταν μεγάλες τιμές από τον Λέοντα. Τόσο μεγάλος ήταν ο σεβασμός στο πρόσωπό του, ώστε είχαν στηθεί προτομές του στην Κωνσταντινούπολη, στο Ζεύξιππο (δίπλα στις προτομές των σοφών κι ένδοξων ανδρών της αρχαιότητας) και την Αθήνα. Εντελώς αβάσιμο, λοιπόν, είναι να θεωρηθεί η δολοφονία του «θρησκευτικός διωγμός». Ο Σεβηριανός είχε το αξίωμα του δικαστή. Αναμίχτηκε σε μια συνωμοσία κατά του Ζήνωνα, αλλά κατάφερε να γλιτώσει. Ο Γέσσιος, εθνικός ρήτορας, είχε λάβει κι αυτός μέρος στη συνωμοσία, και εκτελέστηκε. Ο Παγανιστής Παλλαδάς ειρωνεύεται τον Γέσσιο και γι’ αυτό το περιστατικό, γράφοντας ειδικά γι’ αυτόν πάνω από δέκα επιγράμματα. Ο Ζώσιμος έγραψε ιστορία της εποχής του, στην οποία κατασυκοφαντεί τον Χριστιανισμό και αποδίδει – όπως και οι σύγχρονοι παραληρούντες Νεοπαγανιστές – όλα τα κακά κι όλες τις συμφορές της Αυτοκρατορίας σε αυτόν. Σε ανταπόδωση, οι κακοί Χριστιανοί καλόγεροι κι άλλοι αντιγραφείς διέσωσαν το έργο του. Βλέπουμε ότι καμμία σχέση με θρησκευτικούς διωγμούς δεν έχουν τα γεγονότα. Φαίνεται ότι οι Νεοπαγανιστές θεωρούν αυτονόητο το δικαίωμα ενός Ειδωλολάτρη να συνωμοτήσει κατά του νόμιμου Αυτοκράτορα. Αν οι Χριστιανοί κατά τη διάρκεια των διωγμών του Διοκλητιανού ή του Δέκιου συνωμοτούσαν, αυτοί θα κατακρίνονταν. Δύο μέτρα και δύο σταθμά.
-Για το έτος 486 μ.Χ. γράφεται «486 Δολοφονούνται διάφοροι εθνικοί στρατιωτικοί, όπως λ.χ. ο νικητής των Βανδάλων στρατηγός Μαρκελλίνος». Η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική από τα νεοπαγανιστικά παραληρήματα. «Η δολοφονία του Μαρκελλίνου μπορεί να αποδοθεί στην ίδια την εξουσία και αυτονομία που είχε κατακτήσει, και όχι στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Ο διάδοχος και ανηψιός του Νέπως ήταν Χριστιανός, ενώ ο δολοφόνος του φαίνεται πως έκλινε προς τον παγανισμό» (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 146). Καμμία σχέση δεν είχε, λοιπόν, η θρησκεία με τη δολοφονία. Αλλά οι Νεοπαγανιστές ουδόλως ενδιαφέρονται για την ιστορική αλήθεια. Το ζήτημα είναι να συκοφαντήσουν το Χριστιανισμό με ενέργειες λίγων, τις οποίες συχνά διαστρεβλώνουν.
-Για το έτος 500 μ.Χ. γράφεται: «Η ανθρωπότητα πέφτει σε ακόμη μεγαλύτερη αποκτήνωση. Εξαφανίζονται παντελώς η αποχέτευση των οικιών, η ρωμαϊκή κεντρική θέρμανση και τα κρεβάτια».
Από τους πλέον ψευδείς ισχυρισμούς των Νεοπαγανιστών:
-η πρόοδος της μηχανικής των χριστιανών πια Ρωμαίων ήταν τόση που υπάρχουν δεκάδες γραπτές μαρτυρίες από τον 4ο ώς τον 14ο αιώνα (π.χ. Χρυσόστομος, PG 58, 522. Θεοφάνης, 172, 9 Έ 265, 3. Τζέτζη, Χιλιάδες, χιλ. 5, ιστορ. 17, στιχ. 618. Άννας Κομνηνής, Αλεξιάς, 2, 377, 16. Αρμενόπουλου, Εξάβιβλος, 2, 4, 28) για τριόροφες, τετραόροφες και πενταόροφες οικοδομές, ιδιωτικές και πολυκατοικίες. Νόμοι του 5ου αιώνα απαγόρευαν το ύψος των ιδιωτικών οικοδομών να υπερβαίνει τα 25 περίπου μέτρα.
-Είναι παμμέγιστη νεοπαγανιστική ψευτιά ο ισχυρισμός ότι έπαψε η αποχέτευση στη χριστιανική εποχή. Υπάρχουν δεκάδες νόμοι περί υδρορροών και οικιακής αποχέτευσης (Για παράδειγμα: Πανδέκτες 8, 2, 18˙ 19, 1, 37, 2. Πρόχειρος Νόμος 37, 38). Νόμοι επέβαλαν οι σωλήνες των προς απομάκρυνση αφοδευμάτων, που άρχιζαν από τις οικειακές τουαλέτες να συναντώνται με τους αντίστοιχους σωλήνες των παρακείμενων σπιτιών και ο ιδιοκτήτης να επιδιορθώνει τις όποιες βλάβες υπήρχαν στους σωλήνες μέχρι του σημείου της συναντήσεως. (Πρόχειρος Νόμος, 37,38. Επανεισαγωγή, 35, 22).
-Στην χριστιανική Ρωμανία κι όχι στη παγανιστική Ρώμη πρωτοάρχισε ο δημόσιος φωτισμός των πόλεων τις νύχτες. Την Κωνσταντινούπολη έκανε πρώτη πόλη του φωτός ο έπαρχός της Κύρος (Πασχάλιον Χρονικόν, 588, 11). Το ίδιο συνέβαινε και στην Αντιόχεια (Λιβάνιου, Προς Θεοδόσιον κατά Τισαμενού, 37), στην Καισάρεια (Ευάγριου, Εκκλ. Ιστ. PG 86, 2867) και συνεχίστηκε καθ’ όλη την «σκοτεινή εποχή αποκτήνωσης».
-Στην Κωνσταντινούπολη επί Θεοδόσιου Β’ υπήρχαν οκτώ μεγάλα δημόσια λουτρά και 153 ιδιωτικά σε οικoίες, φιλανθρωπικούς οίκους και μοναστήρια. Τα μεγαλύτερα (που είχαν ονόματα όπως Ζεύξιππος, Αχιλλεύς, Καμίνια) μπορούσαν να εξυπηρετήσουν ώς και 2.000 λουόμενους. Τα ιδιωτικά λουτρά χτίζονταν ακόμη και στη στέγη των πλουσίων σπιτιών, οπότε με σωλήνες (απόδειξη ανεπτυγμένης υδραυλικής) ανερχόταν το προς λούσιμο νερό (Ιωάννη Λυδού, Περί Αρχών, 186, 89)
-Στην Χριστιανική Ρωμανία κι όχι στον παγανιστικό κόσμο, για την ασφάλεια των πολιτών κατά τη νύχτα και την δίωξη των συμμοριών, συστάθηκε αστυνομικό σώμα υπό τον νυχτέπαρχο (Βασιλικά, 6,5,2. Μαλάλας 479,8).
-Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για... «την εξαφάνιση των κρεββατιών».
Αυτή ήταν η «εποχή αποκτήνωσης». Αυτό ήταν το επίπεδο του εκχριστιανισμένου αστικού ρωμαϊκού κόσμου.
-Οι Νεοδωδεκαθεϊστές φτάνουν στο σημείο να κατηγορούν τους Χριστιανούς ακόμη και για την αλλαγή του κλίματος και των φυσικών συνθηκών στην Ελλάδα, επειδή δήθεν οι Χριστιανοί έκοβαν τα δάση! Προφανώς (πέρα από την απόδοση παντός κακού – κατά το συνήθη τους μανιχαϊσμό στο Χριστιανισμό) δεν ξέρουν τίποτε για τις δενδροτομήσεις ολόκληρων περιοχών, ήδη από την κλασσική εποχή, της Επιδαύρου (Θουκιδίδης 2, 56, 5), της Αττικής (Θουκιδίδης 2, 55, 1) ή της Μεγαρίδας (Θουκιδίδης 1, 108, 2) ή της Αττικής κάθε έτος επί 27 έτη. Αναφέρουμε αυτά τα ελάχιστα παραδείγματα, για να δείξουμε, μέχρι πού μπορεί να οδηγήσει τους Νεοπαγανιστές το μίσος τους προς κάθε τι χριστιανικό.
-«540 Ο Πέρσης βασιλιάς Χοσρόης σαρώνει τις χριστιανικές πόλεις της Συρίας. Την μόνη πόλη που δεν καταστρέφει ή λεηλατεί είναι η Χαρράν (ελληνιστί Κάρρες), της οποίας οι κάτοικοι είχαν παραμείνει πεισματικά εθνικοί».
Παλαιόθεν φιλέλληνες οι Πέρσες! Παλαιόθεν μηδίζοντες οι Ειδωλολάτρες! Στην πραγματικότητα, οι Πέρσες ήταν πάντοτε φίλοι των εχθρών των Ρωμαίων.
Όπως και να έχει, ο Θεοδόσιος Β’ θέλησε να κάψει ένα βιβλίο που συκοφαντούσε και έβριζε τους Χριστιανούς, ενω οι Παγανιστές αυτοκράτορες (π.χ. ο Διοκλητιανός) διέταζαν να καούν οι Γραφές. Εάν ο Θεοδόσιος έπραττε κατ’ αντιστοιχία με τους Παγανιστές βασιλείς, θα έπρεπε να είχε διατάξει το κάψιμο λ.χ. του Τίμαιου ή των Χαλδαϊκών λόγων, δηλαδή των «ιερών βιβλίων» της νεοπλατωνικής θρησκείας. Μόνο τα σφόδρα αντιχριστιανικά βιβλία διέταξε να καούν, κι όχι εκείνα που ήταν ο πυρήνας των παγανιστικών δοξασιών. Αναρωτάται κανείς, γιατί διασώθηκαν τα βιβλία του Ιουλιανού ''Μισοπώγων'' και ''Κατά Γαλιλαίων''; Δεν έπρεπε να καούν, βάσει του νόμου; Αφού υποτίθεται πως όλοι αυτοί οι νόμοι εφαρμόζονταν, γιατί σήμερα μπορεί κάποιος να διαβάσει Ιουλιανό; Κανονικά θα έπρεπε να καούν. Αλλά δεν κάηκαν, γιατί δεν εφαρμόζονταν οι νόμοι.
Ας δούμε, όμως, πόσα βιβλία του αντιχριστιανού Πορφύριου καήκαν. Δίνουμε τον κατάλογο των βιβλίων του Πορφύριου, τα οποία διασώθηκαν αντεγραφόμενα από Χριστιανούς επί 16 αιώνες (δεν συνυπολογίζουμε όσα υπήρχαν κατά τη βυζαντινή εποχή, αλλά καταστράφηκαν από άλλα αίτια π.χ. βαρβαρικές εισβολές). Σε παρένθεση ο τόπος και το έτος έκδοσης, όσων από αυτά εξεδόθησαν: 1) Περί του εν Οδυσσεία των Νυμφών άνδρου (Leipzig 1886), 2) Περί αποχής εμψύχων (Leipzig 1886), 3) Εισαγωγή εις τας Αριστοτέλους Κατηγορίας (Berlin 1895), 4) Προς Μαρκέλλαν (Leipzig 1886), 5) Εις τας Αριστοτέλους Κατηγορίας κατά πεύσιν και απόκρισιν (Berlin 1895), 6) Περί Πλωτίνου βίου και της τάξεως των βιβλίων αυτού (Paris 1951), 7) Εις τινα των βιβλίων Υπομνήματα, 8) Αφορμαί προς τα νοητά (Paris 1855), 8) Φιλόσοφος ιστορία εν βιβλίοις δ’ (Lipsiae 1886), 9) Πυθαγόρου βίος (Lipsiae 1886), 10) Φιλολόγου ιστορίας βιβλία ε’, 11) Φιλόλογος ακρόασις, 12) Προς τους από τον νου χωρίζοντας το νοητόν, 13) Περί αρχών, 14) Περί ύλης, 15) Περί ψυχής προς Βόηθον ε’, 16) Περί των της ψυχής δυνάμεων, 17) Περί αισθήσεως, (Leipzig 1904), 18) Προς Γαύρον και πώς εμψυχούται τα έμβρυα, (Berlin 1895), 19) Περί ύπνου και εγρηγόρσεως, 20) Περί του εφ’ ημίν, 21) Περί του γνώθι σαυτόν, 22) Προς Νημέρτιον, 23) Περί της εκ λογίων φιλοσοφίας (Berlin 1866), 24) Περί αγαλμάτων (Hildescheim 1964), 25) Περί θείων ονομάτων, 26) Προς ανεβώ επιστολή (Berlin 1857), 27) Εις τα Ιουλιανού του Χαλδαίου, 28) Περί της Ομήρου φιλοσοφίας, 29) Περί της εξ Ομήρου ωφελείας των βασιλέων βιβλία ι’, 30) Περί Στυγός, 31) Κατά Χριστιανών λόγοι ιε’, 32) Ομηρικά ζητήματα (Leipzig 1882), 33) Περί των παραλελειμμένων τω ποιητή ονομάτων, 34) Γραμματικαί απορίαι, 35) Περί των κατά Πινδάρου του Νείλου πηγών, 36) Εις το Θουκιδίδην προοίμιον, 37) Προς Αριστείδην, 38) Εις την Μινουκιανού τέχνην, 39) Η περί των στάσεων τέχνη, 40) Συναγωγή των ρητορικών ζητημάτων, 41) Εις τα αρμονικά Πτολεμαίου υπόμνημα (Goeteborg 1932), 42) Εισαγωγή εις την αποτελεσματικήν του Πτολεμαίου (Bruessel 1933), 43) Εισαγωγή αστρονομουμένων εν βίβλοις τρισί, 44) Στοχεία, 45) «Όσα των αριθμών ήρταται», 46) Συμμίκτων ζητημάτων, 47) Περί αγνού βίου (Leipzig 1915), 48) Σχόλια εις Κρατύλον (Berlin 1821), 48) Σχόλια εις Παρμενίδην, 49) Σχόλια εις Φαίδωνα, 50) Σχόλια εις Τίμαιον (Leipzig 1904), 51) Σχόλια εις τας Κατηγορίας, 52) Introductio in categorias syllogismos, 53) Σχόλια εις Περί Ερμηνείας, 54) Σχόλια εις Φυσικά, 55) Σχόλια εις Λ’ των Μεταφυσικών, 56) Σχόλια εις Ηθικά, 57) Σχόλια εις Περί Ψυχής, 58) Περί καταφάσεως και Αποφάσεως, 59) Περί του μίαν είναι την Πλάτωνος και Αριστοτέλους αίρεσιν, 60) Περί διαστάσεως Πλάτωνος και Αριστοτέλους. Αυτά όλα, τα αντέγραφαν επί αιώνες οι Χριστιανοί. Θα μπορούσαν άνετα να τα κάψουν, «για εκδίκηση».
-Το κείμενο αναφέρει τι λέει «ο γνωστός συγγραφέας McCabe»: «Από το 500 έως το 1100 σχεδόν κανένα βιβλίο δεν παρήχθη, τουλάχιστον σημαντικό ώστε να διαβάζεται και σήμερα, σχεδόν κανένα ζωγραφικό έργο ή γλυπτό ή οικοδόμημα που να είναι σήμερα αξιοθέατο. (...) Από το 500 έως το 1100 δεν υπήρχαν πάνω από 600 τόμοι σε ολόκληρη την Ευρώπη..».
«Ο γνωστός συγγραφέας McCabe» (Ένας πρώην φραγκισκανός αμερικάνος καλόγηρος του 19ου αι. που έγινε μετά “freethinker” και έγραψε, μεταξύ άλλων, και «Ιστορία του Σατανισμού». Τέτοιου είδους, «αντικειμενικές», πηγές χρησιμοποιούν οι Νεοπαγανιστές) ξεστομίζει απαίσια ψέμματα. Στην Κωνσταντινούπολη του 1453, δηλαδή σε μια πόλη ερειπωμένη και παρακμάζουσα, υπήρχαν, σύμφωνα με τον καθολικό καρδινάλιο Ισίδωρο, περί τις εκατόν είκοσι χιλιάδες τόμοι βιβλίων˙ και φαντάζεται κανείς πόσα εκατομμύρια τόμοι θα υπήρχαν κατά τον 9ο ή τον 12ο αιώνα, όταν η Πόλη ήκμαζε, προτού οι πρόγονοι του McCabe την κάψουν στα 1204. «Κανένα οικοδόμημα» που να είναι αξιοθέατο. Ας πούμε, δηλαδή, η Αγία Σοφία. Που κανείς δε συρρέει από Αμερική κι Ευρώπη να τη θαυμάσει. «Κανένα οικοδόμημα», ας πούμε τα βυζαντινά μοναστήρια με τη θαυμαστή αρχιτεκτονική. «Κανένα βιβλίο» που να διαβάζεται ακόμη. Αν, επειδή δεν τα διαβάζουν οι Παγανιστές, συνεπάγεται ότι δεν τα διαβάζει κανείς, τότε οι Ν/Π έχουν όντως δίκιο. Κανένα βιβλίο του Μεσαίωνα δε διαβάζεται. «Κανένα γλυπτό ή έργο ζωγραφικής». Φυσικά, αφού τα κατέστρεψαν οι Τούρκοι επιδρομείς, αφού τα σοβάτισαν, αφού τα έλειωσαν οι Σταυροφόροι, τι να απομείνει;
-Για τα έτη της βασιλείας του Λέοντος Α’ και του Ζήνωνα (457-491) γράφεται ότι «εδολοφονήθη ο Εθνικός ιατρός Ιάκωβος» κι ότι «στους διωγμούς αυτούς ήλθαν αντιμέτωποι με το χριστιανικό μίσος οι τελευταίοι των "Ελλήνων" δημοσίων ανδρών. όπως ο φιλόσοφος Σεβηριανός, ο Ζώσιμος, κ.ά., ενώ αρκετοί από αυτούς –οι πλέον άτυχοι, όπως λ.χ. ο Γέσσιος έχασαν τη ζωή τους πάνω στην πυρά ή κάτω από τη σπάθα του δημίου». Νεοπαγανιστικές μυθοπλασίες και σε ’αυτήν την περίπτωση. Ο Ιάκωβος ήταν προσωπικός ιατρός του Λέοντα. Αν και Παγανιστής, δεχόταν μεγάλες τιμές από τον Λέοντα. Τόσο μεγάλος ήταν ο σεβασμός στο πρόσωπό του, ώστε είχαν στηθεί προτομές του στην Κωνσταντινούπολη, στο Ζεύξιππο (δίπλα στις προτομές των σοφών κι ένδοξων ανδρών της αρχαιότητας) και την Αθήνα. Εντελώς αβάσιμο, λοιπόν, είναι να θεωρηθεί η δολοφονία του «θρησκευτικός διωγμός». Ο Σεβηριανός είχε το αξίωμα του δικαστή. Αναμίχτηκε σε μια συνωμοσία κατά του Ζήνωνα, αλλά κατάφερε να γλιτώσει. Ο Γέσσιος, εθνικός ρήτορας, είχε λάβει κι αυτός μέρος στη συνωμοσία, και εκτελέστηκε. Ο Παγανιστής Παλλαδάς ειρωνεύεται τον Γέσσιο και γι’ αυτό το περιστατικό, γράφοντας ειδικά γι’ αυτόν πάνω από δέκα επιγράμματα. Ο Ζώσιμος έγραψε ιστορία της εποχής του, στην οποία κατασυκοφαντεί τον Χριστιανισμό και αποδίδει – όπως και οι σύγχρονοι παραληρούντες Νεοπαγανιστές – όλα τα κακά κι όλες τις συμφορές της Αυτοκρατορίας σε αυτόν. Σε ανταπόδωση, οι κακοί Χριστιανοί καλόγεροι κι άλλοι αντιγραφείς διέσωσαν το έργο του. Βλέπουμε ότι καμμία σχέση με θρησκευτικούς διωγμούς δεν έχουν τα γεγονότα. Φαίνεται ότι οι Νεοπαγανιστές θεωρούν αυτονόητο το δικαίωμα ενός Ειδωλολάτρη να συνωμοτήσει κατά του νόμιμου Αυτοκράτορα. Αν οι Χριστιανοί κατά τη διάρκεια των διωγμών του Διοκλητιανού ή του Δέκιου συνωμοτούσαν, αυτοί θα κατακρίνονταν. Δύο μέτρα και δύο σταθμά.
-Για το έτος 486 μ.Χ. γράφεται «486 Δολοφονούνται διάφοροι εθνικοί στρατιωτικοί, όπως λ.χ. ο νικητής των Βανδάλων στρατηγός Μαρκελλίνος». Η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική από τα νεοπαγανιστικά παραληρήματα. «Η δολοφονία του Μαρκελλίνου μπορεί να αποδοθεί στην ίδια την εξουσία και αυτονομία που είχε κατακτήσει, και όχι στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Ο διάδοχος και ανηψιός του Νέπως ήταν Χριστιανός, ενώ ο δολοφόνος του φαίνεται πως έκλινε προς τον παγανισμό» (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 146). Καμμία σχέση δεν είχε, λοιπόν, η θρησκεία με τη δολοφονία. Αλλά οι Νεοπαγανιστές ουδόλως ενδιαφέρονται για την ιστορική αλήθεια. Το ζήτημα είναι να συκοφαντήσουν το Χριστιανισμό με ενέργειες λίγων, τις οποίες συχνά διαστρεβλώνουν.
-Για το έτος 500 μ.Χ. γράφεται: «Η ανθρωπότητα πέφτει σε ακόμη μεγαλύτερη αποκτήνωση. Εξαφανίζονται παντελώς η αποχέτευση των οικιών, η ρωμαϊκή κεντρική θέρμανση και τα κρεβάτια».
Από τους πλέον ψευδείς ισχυρισμούς των Νεοπαγανιστών:
-η πρόοδος της μηχανικής των χριστιανών πια Ρωμαίων ήταν τόση που υπάρχουν δεκάδες γραπτές μαρτυρίες από τον 4ο ώς τον 14ο αιώνα (π.χ. Χρυσόστομος, PG 58, 522. Θεοφάνης, 172, 9 Έ 265, 3. Τζέτζη, Χιλιάδες, χιλ. 5, ιστορ. 17, στιχ. 618. Άννας Κομνηνής, Αλεξιάς, 2, 377, 16. Αρμενόπουλου, Εξάβιβλος, 2, 4, 28) για τριόροφες, τετραόροφες και πενταόροφες οικοδομές, ιδιωτικές και πολυκατοικίες. Νόμοι του 5ου αιώνα απαγόρευαν το ύψος των ιδιωτικών οικοδομών να υπερβαίνει τα 25 περίπου μέτρα.
-Είναι παμμέγιστη νεοπαγανιστική ψευτιά ο ισχυρισμός ότι έπαψε η αποχέτευση στη χριστιανική εποχή. Υπάρχουν δεκάδες νόμοι περί υδρορροών και οικιακής αποχέτευσης (Για παράδειγμα: Πανδέκτες 8, 2, 18˙ 19, 1, 37, 2. Πρόχειρος Νόμος 37, 38). Νόμοι επέβαλαν οι σωλήνες των προς απομάκρυνση αφοδευμάτων, που άρχιζαν από τις οικειακές τουαλέτες να συναντώνται με τους αντίστοιχους σωλήνες των παρακείμενων σπιτιών και ο ιδιοκτήτης να επιδιορθώνει τις όποιες βλάβες υπήρχαν στους σωλήνες μέχρι του σημείου της συναντήσεως. (Πρόχειρος Νόμος, 37,38. Επανεισαγωγή, 35, 22).
-Στην χριστιανική Ρωμανία κι όχι στη παγανιστική Ρώμη πρωτοάρχισε ο δημόσιος φωτισμός των πόλεων τις νύχτες. Την Κωνσταντινούπολη έκανε πρώτη πόλη του φωτός ο έπαρχός της Κύρος (Πασχάλιον Χρονικόν, 588, 11). Το ίδιο συνέβαινε και στην Αντιόχεια (Λιβάνιου, Προς Θεοδόσιον κατά Τισαμενού, 37), στην Καισάρεια (Ευάγριου, Εκκλ. Ιστ. PG 86, 2867) και συνεχίστηκε καθ’ όλη την «σκοτεινή εποχή αποκτήνωσης».
-Στην Κωνσταντινούπολη επί Θεοδόσιου Β’ υπήρχαν οκτώ μεγάλα δημόσια λουτρά και 153 ιδιωτικά σε οικoίες, φιλανθρωπικούς οίκους και μοναστήρια. Τα μεγαλύτερα (που είχαν ονόματα όπως Ζεύξιππος, Αχιλλεύς, Καμίνια) μπορούσαν να εξυπηρετήσουν ώς και 2.000 λουόμενους. Τα ιδιωτικά λουτρά χτίζονταν ακόμη και στη στέγη των πλουσίων σπιτιών, οπότε με σωλήνες (απόδειξη ανεπτυγμένης υδραυλικής) ανερχόταν το προς λούσιμο νερό (Ιωάννη Λυδού, Περί Αρχών, 186, 89)
-Στην Χριστιανική Ρωμανία κι όχι στον παγανιστικό κόσμο, για την ασφάλεια των πολιτών κατά τη νύχτα και την δίωξη των συμμοριών, συστάθηκε αστυνομικό σώμα υπό τον νυχτέπαρχο (Βασιλικά, 6,5,2. Μαλάλας 479,8).
-Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για... «την εξαφάνιση των κρεββατιών».
Αυτή ήταν η «εποχή αποκτήνωσης». Αυτό ήταν το επίπεδο του εκχριστιανισμένου αστικού ρωμαϊκού κόσμου.
-Οι Νεοδωδεκαθεϊστές φτάνουν στο σημείο να κατηγορούν τους Χριστιανούς ακόμη και για την αλλαγή του κλίματος και των φυσικών συνθηκών στην Ελλάδα, επειδή δήθεν οι Χριστιανοί έκοβαν τα δάση! Προφανώς (πέρα από την απόδοση παντός κακού – κατά το συνήθη τους μανιχαϊσμό στο Χριστιανισμό) δεν ξέρουν τίποτε για τις δενδροτομήσεις ολόκληρων περιοχών, ήδη από την κλασσική εποχή, της Επιδαύρου (Θουκιδίδης 2, 56, 5), της Αττικής (Θουκιδίδης 2, 55, 1) ή της Μεγαρίδας (Θουκιδίδης 1, 108, 2) ή της Αττικής κάθε έτος επί 27 έτη. Αναφέρουμε αυτά τα ελάχιστα παραδείγματα, για να δείξουμε, μέχρι πού μπορεί να οδηγήσει τους Νεοπαγανιστές το μίσος τους προς κάθε τι χριστιανικό.
-«540 Ο Πέρσης βασιλιάς Χοσρόης σαρώνει τις χριστιανικές πόλεις της Συρίας. Την μόνη πόλη που δεν καταστρέφει ή λεηλατεί είναι η Χαρράν (ελληνιστί Κάρρες), της οποίας οι κάτοικοι είχαν παραμείνει πεισματικά εθνικοί».
Παλαιόθεν φιλέλληνες οι Πέρσες! Παλαιόθεν μηδίζοντες οι Ειδωλολάτρες! Στην πραγματικότητα, οι Πέρσες ήταν πάντοτε φίλοι των εχθρών των Ρωμαίων.
Πηγή: ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου