-Για το έτος 542 μ.Χ. γράφεται: «542 Ο Γιουτπράδα-Ιουστινιανός αναθέτει καθήκοντα αυτοκρατορικού προσηλυτιστού (“επισκόπου τιτουλαρίου”) στον Ιωάννη Ασιακό. Επί 35 ολόκληρα χρόνια ο τελευταίος εφαρμόζει μαζικούς και βιαίους εκχριστιανισμούς των εθνικών της Φρυγίας, Καρίας και Λυδίας και κτίζει 99 εκκλησίες και 12 μοναστήρια πάνω στα συντρίμμια των εθνικών Ιερών».
Για το όνομα «Γιουτπράδα» μιλάμε στην παράγραφο περί Ακαδημίας των Αθηνών. Πηγή για την ιστορία είναι ο ίδιος ο Ιωάννης Ασιακός που έγραψε την «Ιστορία της Εκκλησίας».
1) Όντως αυτές οι τακτικές δε συμβαδίζουν με τη Χριστιανική πίστη και είναι απάνθρωπες με τα σημερινά δεδομένα.
2) Συμβαίνουν όμως γύρω στα 542-577 (αν όντως ήταν επί 35 χρόνια), δηλαδή για πρώτη φορά σε 2,5 αιώνες από την απαρχή της παροχής βοήθειας των Αυτοκρατόρων προς τον Χριστιανισμό. Και δεν υπάρχει άλλη περίπτωση αναγκαστικού εκχριστιανισμού τέτοιου είδους. Είναι ένα μεμονωμένο γεγονός.
3) Ένα μεμονωμένο γεγονός που αφορά τη βάφτιση, όλων κι όλων, 70 χιλιάδων εθνικών σε 35 χρόνια. Δηλαδή, σε σύνολο 7-8 εκατομμυρίων της Μικράς Ασίας, μόνο 70 χιλιάδες, μόνο το 1% του μικρασιατικού πληθυσμού δεν είχε εκχριστιανιστεί. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα μέτρα αυτά του Ιουστινιανού ήταν ουσιαστικώς περιττά, γιατί χωρίς βία, πολύ πριν τον Ιουστινιανό, είχε εκχριστιανιστεί το 99%. Επίσης φανερώνεται η προσπάθεια μεγαλοποίησης των χρονικά επόμενων «διωγμών» και γενικότερα των διωγμών αυτού του τύπου, διότι:
4) ο Ιω. Ασιακός δεν ενδιαφερόταν να σφάξει τους εθνικούς, αλλά να τους εκχριστιανίσει.
5) Οι πηγές είναι κατά κύριο λόγο του ίδιου του προσηλυτιστή. Δεν υπάρχει λόγος να μην πιστέψουμε, ότι ο Ιωάννης Ασιακός στην πραγματικότητα αυτοπαινεύεται φουσκώνοντας τους αριθμούς. Τόσοι και τόσοι το έκαναν, γράφοντας για άλλους. Γιατί να μη το κάνει κι ο ίδιος γράφοντας για τον εαυτό του;
6) Ο ίδιος λέει ότι έκτισε 99 εκκλησίες και 12 μοναστήρια σε 35 χρόνια. Αν ισχύει αυτό, τότε έκτιζε 3 περίπου εκκλησίες (ή γκρέμιζε 3 ναούς) το χρόνο σε μια έκταση τριπλάσια ή τετραπλάσια της σημερινής Ελλάδας. Δεν είναι και τίποτε σπουδαίο αυτό. Περισσότερες εκκλησίες χτίζονται σήμερα στην Ελλάδα, παρά επί του «διωγμού» του Ιωάννη Ασιακού!
7) Όσο για το γκρέμισμα διάφορων αρχαίων ναών, εφόσον οι παγανιστές ήταν ελάχιστοι στην Μ. Ασία (στο σύνολο των 7-8 εκατομμυρίων Χριστιανών της Μικράς Ασίας), οι (περισσότεροι τουλάχιστον) εθνικοί ναοί ήταν ουσιαστικώς εγκαταλελλειμένοι. Δεν ήταν λοιπόν τόσο τρομερή πράξη το γκρέμισμα άδειων και αχρησιμοποίητων ναών.
8) Ο Ιω. Ασιακός ήταν Μονοφυσίτης και όχι Ορθόδοξος.
-Για το έτος 590 μ.Χ. γράφεται «590 Στον παπικό θρόνο ανεβαίνει ο Πάπας Γρηγόριος ο λεγόμενος “Μέγας” (590- 604), που θα κάψει σε λίγο την Βιβλιοθήκη του Παλατίνου Απόλλωνος “για να μη στερήσει τους πιστούς η θύραθεν σοφία της από την Βασιλεία των Ουρανών».
Η πρώτη αναφορά ότι ο Πάπας Γρηγόριος ο Μέγας έκαψε την βιβλιοθήκη του Παλατίνου είναι από τον Ιωάννη του Salisbury (Αγγλία) τον 13ο αιώνα. Αυτός γράφει στο έργο του Policraticus ότι:
«Επίσης, αυτός ο άνδρας, ο Γρηγόριος, που ενέπνευσε όλη την εκκλησία, όχι μόνο διέταξε τα μαγικά έργα να πεταχτούν έξω από το παλάτι του, αλλά, όπως οι πρόγονοί μας λεν, έκαψε απαγορευμένα γραπτά ο,τιδήποτε περιεχόταν στο ναό του Απόλλωνα στο Παλατίνο, έργα που περιείχαν διδασκαλίες οι οποίες φαίνεται να αποκάλυπταν στους ανθρώπους το νου του ουρανού και υπερφυσικές προφητείες»
Από τον 13ο ώς τον 7ο αιώνα μεσολαβούν 600 χρόνια. Εάν πρόκειται να πιστέψουμε κάτι που πρωτοειπώθηκε 600 χρόνια μετά από το γεγονός αυτό, γιατί να μην πιστέψουμε επίσης και τον άραβα του 12ου αιώνα που αναφέρει ότι οι Άραβες έκαψαν τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας; Όμως όλα αυτά είναι φήμες, διότι ο Αύγουστος, κατά τον Σουητώνιο έκαψε 2000 προφητικά βιβλία και άφησε μόνο τα συβιλλικά βιβλία, τα οποία κλείδωσε στο ναό του Απόλλωνα στο Παλατίνο, για να μη τα συμβουλεύεται κανείς εκτός από εκείνους που ήταν έμπιστοι να δώσουν επίσημη επεξήγηση. Επίσης, ο Ρουτίλιος Ναματιανός στο έργο του Περί της επανόδου μου, 2, 52, αναφέρει ότι ο Στιλίχων, στα τέλη του 4ου αι «έκαψε τις προφητείες που είχαν ειπωθεί από τη Σύβιλλα». Επομένως, ό,τι «μαγικό» και «προφητικό» υπήρχε στη βιβλιοθήκη του Παλατίνο είχε καεί αιώνες πριν. Όσο για την υποτιθέμενη αιτιολόγηση του φημολογούμενου εμπρησμού από τον Γρηγόριο, την «για να μη στερήσει τους πιστούς η θύραθεν σοφία της από τη βασιλεία των Ουρανών», αυτή είναι ακόμη ένα νεοπαγανιστικό κατασκεύασμα.
-Και τώρα ακολουθεί η κριτική των Ν/Π για τα όσα ισχυρίζονται σχετικά με τη Σκυθόπολη.
Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι: «359. Στη Σκυθόπολη της Συρίας στήνονται τα πρώτα "στρατόπεδα θανάτου", οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως των εθνικών.» και «Στη Σκυθόπολη της Συρίας, τόπο που, όπως είδαμε, πρωτοκαθιέρωσε το 359 ως κέντρο βασανισμών κι εκτελέσεων "ειδωλολατρών" ο Κωνστάντιος, οργανώνεται τώρα [σημ.: για τα έτη 385-388] ειδικό "στρατόπεδο θανάτου" μπροστά στο οποίο φαίνονται ασήμαντα τα ναζιστικά αντίστοιχα του αιώνος μας. Να πώς ο Αμμιανός Μαρκελλίνος (ΙΘ, 12) περιγράφει αυτό το Ελληνικό Ολοκαύτωμα (...) "Και από τα πιό απομακρυσμένα σημεία της Αυτοκρατορίας σέρνονταν δεμένοι με αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξεως. Και από αυτούς πολλοί πέθαιναν στη διαδρομή ή στις ανά τόπους φυλακές. Και όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν στη Σκυθόπολη, μία απόκεντρη πόλη της Παλαιστίνης, όπου είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων" γράφει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος» (Βλάση Ρασσιά, Υπέρ Της Των Ελλήνων Νόσου, β' έκδοση, εκδ. Ανοιχτή πόλη, 2000, τ. 3, σ. 37).
Όπως έχουμε πει, οι Νεοπαγανιστές δεν λένε την αλήθεια, όταν παραθέτουν κείμενο του Αμμιανού Μαρκελλίνου για τα έτη 385-388, διότι, όπως αποδείξαμε παραπάνω, ο Αμμιανός Μαρκελλίνος δεν έγραψε για τα έτη 385-388. Επιπλέον, ο υπεύθυνος για τις δίκες που διεξάγονταν στη Σκυθόπολη, ο Παύλος, που –όπως θα δούμε – είχε διορισθεί από τον Κωνστάντιο Β’, θανατώθηκε δια της πυράς από τον Ιουλιανό, αμέσως μόλις αυτός ανέλαβε την εξουσία, το 361 (Ammianus Marcellinus, XXII, 3, 11). Συνεπώς, αυτός είναι ένας δεύτερος λόγος που συνηγορεί ότι οι δίκες στη Σκυθόπολη σταμάτησαν οριστικά το 361, και αποτελεί φαντασία η εικασία ότι γίνονταν το 385-388. Επίσης οι Νεοπαγανιστές δεν λένε την αλήθεια, διότι ο Αμμιανός Μαρκελλίνος δεν γράφει πουθενά στην ιστορία του ότι «στη Σκυθόπολη είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων», όπως φαίνεται στο παραποιημένο παραπάνω απόσπασμα του Α.Μ. Παραθέτουμε ολόκληρο το επίμαχο κείμενο του Rerum Gestarum του Αμμιανού Μαρκελλίνου (XIX, 12, 3-15 και 17), και το σχολιάζουμε λεπτομερώς αμέσως μετά.
3. Επιπλέον, ένα μικρό και ασήμαντο γεγονός τού έδωσε την ευκαιρία να επεκτείνει τις έρευνές του κατά τρόπο ανεξέλεγκτο. Υπάρχει μια πόλη ονόματι Άβυδος, στο πιο απόμακρο μέρος της Θηβαίδας˙ εκεί το μαντείο ενός θεού που στα μέρη εκείνα τον λένε Besa αποκάλυπτε το μέλλον και ήταν συνήθειο να τιμάται στις αρχαίες τελετές των παρακείμενων περιοχών.
4. Και, μια που, μερικοί αυτοπροσώπως, ενώ ένα μέρος μέσω άλλων, στέλνοντας μια γραπτή λίστα με τις επιθυμίες τους, ρωτούσαν για τη θέληση των θεοτήτων, έχοντας αναφέρει ρητά τις επιθυμίες τους, τα έγγραφα αυτά που περιείχαν τις αιτήσεις τους και τις λίστες με τις επιθυμίες τους παρέμεναν, καμμιά φορά, στον ναό του μαντείου, ακόμη κι όταν οι απαντήσεις του θεού είχαν δοθεί.
5. Μερικές από αυτές τις γραπτές λίστες με επιθυμίες στάλθηκαν, με κακό σκοπό, στον αυτοκράτορα, ο οποίος, παρόλο που κώφευε σε άλλα πολύ σοβαρά ζητήματα, στο σημείο αυτό ήταν «μαλακότερος από λοβό αυτιού», όπως λέει η παροιμία, και όντας ύποπτος και στενόμυαλος, άρχισε να μαίνεται. Αμέσως φώναξε τον Παύλο να έρθει στην Ανατολή, δίνοντάς του, σα να ήταν ηγέτης διάσημος για την εμπειρία του, την εξουσία να διεξάγει δίκες σύμφωνα με το κέφι του.
6. Άδεια τέτοια δόθηκε επίσης στον Μόδεστο (εκείνη την εποχή κόμη στην Ανατολή), άνθρωπο που ήταν κατάλληλος για τέτοια ζητήματα. Διότι ο Ερμογένης του Πόντου, πραιτοριανός έπαρχος εκείνη την εποχή, απορρίφθηκε ως πολύ ήπιος στον χαρακτήρα.
7. Εφυγε, όπως διετάχθη, ο Παύλος, με βιασύνη και όντας γεμάτος από θανατηφόρα μανία, και δεδομένου ότι η συκοφαντία ήταν ανεξέλεγκτη, άνθρωποι, ευγενείς καθώς και άσημοι, μεταφέρθηκαν από σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο. Και μερικοί εξ αυτών σύρθηκαν υπό το βάρος των αλυσίδων˙ άλλοι αδυνάτισαν από την αγωνία της φυλάκισης.
8. Καθώς διαλέχθηκε το θέατρο των βασανιστηρίων και του θανάτου, η Σκυθόπολη, μια πόλη της Παλαιστίνης, η οποία για δύο λόγους φάνηκε πιο κατάλληλη από οποιαδήποτε άλλη: επειδή είναι απομονωμένη και επειδή βρίσκεται στη μέση μεταξύ της Αντιόχειας και της Αλεξάνδρειας, των πόλεων εκ των οποίων προέρχονταν οι περισσότεροι άνθρωποι που κλήθηκαν να δικαστούν.
9. Από τους πρώτους, τότε, που έφεραν, ήταν ο Σιμπλίκιος, ο γιος του Φιλίππου, πρώην Έπαρχος και Ύπατος, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι (όπως ελέχθη) είχε ζητήσει να μάθει από το μαντείο, για να κερδίσει το αυτοκρατορικό αξίωμα. Και από μια σημείωση του αυτοκράτορα, που σε τέτοιες περιπτώσεις δεν συγχωρούσε κανένα λάθος λόγω της αφοσιωμένης υπηρεσίας, διετάχθη να τον βασανίσουν. Αλλά προστατευμένος από καλή τύχη, εξορίστηκε.
10. Μετά, ο Παρνάσιος (πρώην Έπαρχος της Αιγύπτου), άνθρωπος με απλό χαρακτήρα, βρέθηκε σε τέτοιο κίνδυνο που δικάστηκε για τη ζωή του, αλλά κι αυτός εξορίστηκε. Είχε, αρκετά πριν από αυτά τα συμβάντα, συχνά ακουστεί πως έλεγε, ότι όταν, προκειμένου να αποκτήσει κάποιο αξίωμα, εγκατέλειψε την Πάτρα, μια πόλη της Αχαΐας όπου είχε γεννηθεί και ζούσε, είχε ονειρευτεί πολλές σκιώδεις οπτασίες που τον συνόδευαν με τραγική ενδυμασία.
11. Αργότερα, ο Ανδρόνικος, γνωστός για τις ελευθέριες σπουδές του και τη φήμη των ποιημάτων του, σύρθηκε στο δικαστήριο. Αλλά επειδή είχε καθαρή συνείδηση, δεν ήταν καθόλου ύποπτος, και με βεβαιότητα πιστοποίησε την αθωότητά του, αφέθηκε ελεύθερος.
12. Επίσης ο Δημήτριος, ο επωνομαζόμενος Κυθράς, ένας μεγάλης ηλικίας φιλόσοφος, πράγματι, αλλά με σκληραγωγημένο σώμα και νου, κατηγορούμενος ότι προσέφερε θυσία αρκετές φορές, δεν μπόρεσε να το αρνηθεί. Ωστόσο, διακήρυξε ότι έτσι έκανε από την νεότητά του με σκοπό να εξευμενίσει τη θεότητα [το Besa], κι όχι για να αποκτήσει υψηλότερο αξίωμα. Διότι, δεν ήξερε κανέναν που είχε τέτοιες φιλοδοξίες. Γι’ αυτό, αφού βασανίστηκε πολύ καιρό, βοηθούμενος από την αμετάβλητη συνείδησή του, άφοβα απολογήθηκε το ίδιο, χωρίς να επιβεβαιωθεί η κατηγορία. Και τότε του επετράπη να επιστρέψει, χωρίς καμμιά επιπλέον βλάβη στην γενέτειρα του πόλη, την Αλεξάνδρεια.
13. Αυτούς και μερικούς άλλους η δίκαιη τύχη μαζί με την αλήθεια, τους έσωσαν από τον επικείμενο κίνδυνο. Αλλά καθώς αυτές οι κατηγορίες εκτείνονταν περισσότερο με την εμπλοκή παγίδων και δολομάτων, μερικοί πέθαναν από την παραμόρφωση των κορμιών τους, άλλοι καταδικάστηκαν σε επιπλέον τιμωρία και δημεύθηκαν οι περιουσίες τους, ενώ ο Παύλος ήταν ο παρακινητής αυτών των σκηνών σκληρότητας, παρέχοντας, σαν από κανένα μαγαζί, κάθε είδος εξαπάτησης και σκληρότητας˙ και από το νεύμα του (σχεδόν, μπορώ να πω) εξαρτόταν η ζωή όλων όσοι περπατούν τη γη.
14. Διότι, αν κάποιος φορούσε στο λαιμό φυλακτό κατά του τεταρταίου ελώδη πυρετού ή οποιασδήποτε άλλης αρρώστειας, ή αν κατηγορούνταν βάσει της μαρτυρίας των κακώς διακείμενων ότι περνούσε από έναν τάφο το απόγευμα, επειδή ήταν έμπορος στα δηλητήρια ή ότι συγκέντρωνε όλα τα φρικτά των τάφων και τις μάταιες παραισθήσεις των φαντασμάτων που περπατούν εκεί, καταδικαζόταν σε αποκεφαλισμό και έτσι χανόταν.
15. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα αντιμετωπίστηκε ακριβώς σαν να είχαν πολλοί άνθρωποι ζητήσει από το μαντείο του Κλάρου, από τις βελανιδιές της Δωδώνης και το διάσημο κάποτε μαντείο των Δελφών, το θάνατο του αυτοκράτορα. (...)
17. Το να γίνεται αυστηρή έρευνα δεν το θεωρεί λανθασμένο κανείς σωστός άνθρωπος. Διότι, δεν διαφωνούμε πως η ασφάλεια ενός νόμιμου ηγεμόνα, του προστάτη και του υπερασπιστή των καλών ανθρώπων, από τον οποίο βασίζεται η ασφάλεια των υπολοίπων, πρέπει να διασφαλίζεται από την κοινή επιμέλεια όλων μας. Και, προκειμένου αυτός να υποστηριχθεί εντονότερα, όταν υπερασπίζεται η παραβιασμένη μεγαλειότητά του, οι Κορνήλιοι νόμοι δεν απαλλάτουν κανέναν, αδιακρίτως τάξης, από ανάκριση με βασανιστήρια, ακόμη και από το χύσιμο αίματος.
1) Όντως αυτές οι τακτικές δε συμβαδίζουν με τη Χριστιανική πίστη και είναι απάνθρωπες με τα σημερινά δεδομένα.
2) Συμβαίνουν όμως γύρω στα 542-577 (αν όντως ήταν επί 35 χρόνια), δηλαδή για πρώτη φορά σε 2,5 αιώνες από την απαρχή της παροχής βοήθειας των Αυτοκρατόρων προς τον Χριστιανισμό. Και δεν υπάρχει άλλη περίπτωση αναγκαστικού εκχριστιανισμού τέτοιου είδους. Είναι ένα μεμονωμένο γεγονός.
3) Ένα μεμονωμένο γεγονός που αφορά τη βάφτιση, όλων κι όλων, 70 χιλιάδων εθνικών σε 35 χρόνια. Δηλαδή, σε σύνολο 7-8 εκατομμυρίων της Μικράς Ασίας, μόνο 70 χιλιάδες, μόνο το 1% του μικρασιατικού πληθυσμού δεν είχε εκχριστιανιστεί. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα μέτρα αυτά του Ιουστινιανού ήταν ουσιαστικώς περιττά, γιατί χωρίς βία, πολύ πριν τον Ιουστινιανό, είχε εκχριστιανιστεί το 99%. Επίσης φανερώνεται η προσπάθεια μεγαλοποίησης των χρονικά επόμενων «διωγμών» και γενικότερα των διωγμών αυτού του τύπου, διότι:
4) ο Ιω. Ασιακός δεν ενδιαφερόταν να σφάξει τους εθνικούς, αλλά να τους εκχριστιανίσει.
5) Οι πηγές είναι κατά κύριο λόγο του ίδιου του προσηλυτιστή. Δεν υπάρχει λόγος να μην πιστέψουμε, ότι ο Ιωάννης Ασιακός στην πραγματικότητα αυτοπαινεύεται φουσκώνοντας τους αριθμούς. Τόσοι και τόσοι το έκαναν, γράφοντας για άλλους. Γιατί να μη το κάνει κι ο ίδιος γράφοντας για τον εαυτό του;
6) Ο ίδιος λέει ότι έκτισε 99 εκκλησίες και 12 μοναστήρια σε 35 χρόνια. Αν ισχύει αυτό, τότε έκτιζε 3 περίπου εκκλησίες (ή γκρέμιζε 3 ναούς) το χρόνο σε μια έκταση τριπλάσια ή τετραπλάσια της σημερινής Ελλάδας. Δεν είναι και τίποτε σπουδαίο αυτό. Περισσότερες εκκλησίες χτίζονται σήμερα στην Ελλάδα, παρά επί του «διωγμού» του Ιωάννη Ασιακού!
7) Όσο για το γκρέμισμα διάφορων αρχαίων ναών, εφόσον οι παγανιστές ήταν ελάχιστοι στην Μ. Ασία (στο σύνολο των 7-8 εκατομμυρίων Χριστιανών της Μικράς Ασίας), οι (περισσότεροι τουλάχιστον) εθνικοί ναοί ήταν ουσιαστικώς εγκαταλελλειμένοι. Δεν ήταν λοιπόν τόσο τρομερή πράξη το γκρέμισμα άδειων και αχρησιμοποίητων ναών.
8) Ο Ιω. Ασιακός ήταν Μονοφυσίτης και όχι Ορθόδοξος.
-Για το έτος 590 μ.Χ. γράφεται «590 Στον παπικό θρόνο ανεβαίνει ο Πάπας Γρηγόριος ο λεγόμενος “Μέγας” (590- 604), που θα κάψει σε λίγο την Βιβλιοθήκη του Παλατίνου Απόλλωνος “για να μη στερήσει τους πιστούς η θύραθεν σοφία της από την Βασιλεία των Ουρανών».
Η πρώτη αναφορά ότι ο Πάπας Γρηγόριος ο Μέγας έκαψε την βιβλιοθήκη του Παλατίνου είναι από τον Ιωάννη του Salisbury (Αγγλία) τον 13ο αιώνα. Αυτός γράφει στο έργο του Policraticus ότι:
«Επίσης, αυτός ο άνδρας, ο Γρηγόριος, που ενέπνευσε όλη την εκκλησία, όχι μόνο διέταξε τα μαγικά έργα να πεταχτούν έξω από το παλάτι του, αλλά, όπως οι πρόγονοί μας λεν, έκαψε απαγορευμένα γραπτά ο,τιδήποτε περιεχόταν στο ναό του Απόλλωνα στο Παλατίνο, έργα που περιείχαν διδασκαλίες οι οποίες φαίνεται να αποκάλυπταν στους ανθρώπους το νου του ουρανού και υπερφυσικές προφητείες»
Από τον 13ο ώς τον 7ο αιώνα μεσολαβούν 600 χρόνια. Εάν πρόκειται να πιστέψουμε κάτι που πρωτοειπώθηκε 600 χρόνια μετά από το γεγονός αυτό, γιατί να μην πιστέψουμε επίσης και τον άραβα του 12ου αιώνα που αναφέρει ότι οι Άραβες έκαψαν τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας; Όμως όλα αυτά είναι φήμες, διότι ο Αύγουστος, κατά τον Σουητώνιο έκαψε 2000 προφητικά βιβλία και άφησε μόνο τα συβιλλικά βιβλία, τα οποία κλείδωσε στο ναό του Απόλλωνα στο Παλατίνο, για να μη τα συμβουλεύεται κανείς εκτός από εκείνους που ήταν έμπιστοι να δώσουν επίσημη επεξήγηση. Επίσης, ο Ρουτίλιος Ναματιανός στο έργο του Περί της επανόδου μου, 2, 52, αναφέρει ότι ο Στιλίχων, στα τέλη του 4ου αι «έκαψε τις προφητείες που είχαν ειπωθεί από τη Σύβιλλα». Επομένως, ό,τι «μαγικό» και «προφητικό» υπήρχε στη βιβλιοθήκη του Παλατίνο είχε καεί αιώνες πριν. Όσο για την υποτιθέμενη αιτιολόγηση του φημολογούμενου εμπρησμού από τον Γρηγόριο, την «για να μη στερήσει τους πιστούς η θύραθεν σοφία της από τη βασιλεία των Ουρανών», αυτή είναι ακόμη ένα νεοπαγανιστικό κατασκεύασμα.
-Και τώρα ακολουθεί η κριτική των Ν/Π για τα όσα ισχυρίζονται σχετικά με τη Σκυθόπολη.
Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι: «359. Στη Σκυθόπολη της Συρίας στήνονται τα πρώτα "στρατόπεδα θανάτου", οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως των εθνικών.» και «Στη Σκυθόπολη της Συρίας, τόπο που, όπως είδαμε, πρωτοκαθιέρωσε το 359 ως κέντρο βασανισμών κι εκτελέσεων "ειδωλολατρών" ο Κωνστάντιος, οργανώνεται τώρα [σημ.: για τα έτη 385-388] ειδικό "στρατόπεδο θανάτου" μπροστά στο οποίο φαίνονται ασήμαντα τα ναζιστικά αντίστοιχα του αιώνος μας. Να πώς ο Αμμιανός Μαρκελλίνος (ΙΘ, 12) περιγράφει αυτό το Ελληνικό Ολοκαύτωμα (...) "Και από τα πιό απομακρυσμένα σημεία της Αυτοκρατορίας σέρνονταν δεμένοι με αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξεως. Και από αυτούς πολλοί πέθαιναν στη διαδρομή ή στις ανά τόπους φυλακές. Και όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν στη Σκυθόπολη, μία απόκεντρη πόλη της Παλαιστίνης, όπου είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων" γράφει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος» (Βλάση Ρασσιά, Υπέρ Της Των Ελλήνων Νόσου, β' έκδοση, εκδ. Ανοιχτή πόλη, 2000, τ. 3, σ. 37).
Όπως έχουμε πει, οι Νεοπαγανιστές δεν λένε την αλήθεια, όταν παραθέτουν κείμενο του Αμμιανού Μαρκελλίνου για τα έτη 385-388, διότι, όπως αποδείξαμε παραπάνω, ο Αμμιανός Μαρκελλίνος δεν έγραψε για τα έτη 385-388. Επιπλέον, ο υπεύθυνος για τις δίκες που διεξάγονταν στη Σκυθόπολη, ο Παύλος, που –όπως θα δούμε – είχε διορισθεί από τον Κωνστάντιο Β’, θανατώθηκε δια της πυράς από τον Ιουλιανό, αμέσως μόλις αυτός ανέλαβε την εξουσία, το 361 (Ammianus Marcellinus, XXII, 3, 11). Συνεπώς, αυτός είναι ένας δεύτερος λόγος που συνηγορεί ότι οι δίκες στη Σκυθόπολη σταμάτησαν οριστικά το 361, και αποτελεί φαντασία η εικασία ότι γίνονταν το 385-388. Επίσης οι Νεοπαγανιστές δεν λένε την αλήθεια, διότι ο Αμμιανός Μαρκελλίνος δεν γράφει πουθενά στην ιστορία του ότι «στη Σκυθόπολη είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων», όπως φαίνεται στο παραποιημένο παραπάνω απόσπασμα του Α.Μ. Παραθέτουμε ολόκληρο το επίμαχο κείμενο του Rerum Gestarum του Αμμιανού Μαρκελλίνου (XIX, 12, 3-15 και 17), και το σχολιάζουμε λεπτομερώς αμέσως μετά.
3. Επιπλέον, ένα μικρό και ασήμαντο γεγονός τού έδωσε την ευκαιρία να επεκτείνει τις έρευνές του κατά τρόπο ανεξέλεγκτο. Υπάρχει μια πόλη ονόματι Άβυδος, στο πιο απόμακρο μέρος της Θηβαίδας˙ εκεί το μαντείο ενός θεού που στα μέρη εκείνα τον λένε Besa αποκάλυπτε το μέλλον και ήταν συνήθειο να τιμάται στις αρχαίες τελετές των παρακείμενων περιοχών.
4. Και, μια που, μερικοί αυτοπροσώπως, ενώ ένα μέρος μέσω άλλων, στέλνοντας μια γραπτή λίστα με τις επιθυμίες τους, ρωτούσαν για τη θέληση των θεοτήτων, έχοντας αναφέρει ρητά τις επιθυμίες τους, τα έγγραφα αυτά που περιείχαν τις αιτήσεις τους και τις λίστες με τις επιθυμίες τους παρέμεναν, καμμιά φορά, στον ναό του μαντείου, ακόμη κι όταν οι απαντήσεις του θεού είχαν δοθεί.
5. Μερικές από αυτές τις γραπτές λίστες με επιθυμίες στάλθηκαν, με κακό σκοπό, στον αυτοκράτορα, ο οποίος, παρόλο που κώφευε σε άλλα πολύ σοβαρά ζητήματα, στο σημείο αυτό ήταν «μαλακότερος από λοβό αυτιού», όπως λέει η παροιμία, και όντας ύποπτος και στενόμυαλος, άρχισε να μαίνεται. Αμέσως φώναξε τον Παύλο να έρθει στην Ανατολή, δίνοντάς του, σα να ήταν ηγέτης διάσημος για την εμπειρία του, την εξουσία να διεξάγει δίκες σύμφωνα με το κέφι του.
6. Άδεια τέτοια δόθηκε επίσης στον Μόδεστο (εκείνη την εποχή κόμη στην Ανατολή), άνθρωπο που ήταν κατάλληλος για τέτοια ζητήματα. Διότι ο Ερμογένης του Πόντου, πραιτοριανός έπαρχος εκείνη την εποχή, απορρίφθηκε ως πολύ ήπιος στον χαρακτήρα.
7. Εφυγε, όπως διετάχθη, ο Παύλος, με βιασύνη και όντας γεμάτος από θανατηφόρα μανία, και δεδομένου ότι η συκοφαντία ήταν ανεξέλεγκτη, άνθρωποι, ευγενείς καθώς και άσημοι, μεταφέρθηκαν από σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο. Και μερικοί εξ αυτών σύρθηκαν υπό το βάρος των αλυσίδων˙ άλλοι αδυνάτισαν από την αγωνία της φυλάκισης.
8. Καθώς διαλέχθηκε το θέατρο των βασανιστηρίων και του θανάτου, η Σκυθόπολη, μια πόλη της Παλαιστίνης, η οποία για δύο λόγους φάνηκε πιο κατάλληλη από οποιαδήποτε άλλη: επειδή είναι απομονωμένη και επειδή βρίσκεται στη μέση μεταξύ της Αντιόχειας και της Αλεξάνδρειας, των πόλεων εκ των οποίων προέρχονταν οι περισσότεροι άνθρωποι που κλήθηκαν να δικαστούν.
9. Από τους πρώτους, τότε, που έφεραν, ήταν ο Σιμπλίκιος, ο γιος του Φιλίππου, πρώην Έπαρχος και Ύπατος, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι (όπως ελέχθη) είχε ζητήσει να μάθει από το μαντείο, για να κερδίσει το αυτοκρατορικό αξίωμα. Και από μια σημείωση του αυτοκράτορα, που σε τέτοιες περιπτώσεις δεν συγχωρούσε κανένα λάθος λόγω της αφοσιωμένης υπηρεσίας, διετάχθη να τον βασανίσουν. Αλλά προστατευμένος από καλή τύχη, εξορίστηκε.
10. Μετά, ο Παρνάσιος (πρώην Έπαρχος της Αιγύπτου), άνθρωπος με απλό χαρακτήρα, βρέθηκε σε τέτοιο κίνδυνο που δικάστηκε για τη ζωή του, αλλά κι αυτός εξορίστηκε. Είχε, αρκετά πριν από αυτά τα συμβάντα, συχνά ακουστεί πως έλεγε, ότι όταν, προκειμένου να αποκτήσει κάποιο αξίωμα, εγκατέλειψε την Πάτρα, μια πόλη της Αχαΐας όπου είχε γεννηθεί και ζούσε, είχε ονειρευτεί πολλές σκιώδεις οπτασίες που τον συνόδευαν με τραγική ενδυμασία.
11. Αργότερα, ο Ανδρόνικος, γνωστός για τις ελευθέριες σπουδές του και τη φήμη των ποιημάτων του, σύρθηκε στο δικαστήριο. Αλλά επειδή είχε καθαρή συνείδηση, δεν ήταν καθόλου ύποπτος, και με βεβαιότητα πιστοποίησε την αθωότητά του, αφέθηκε ελεύθερος.
12. Επίσης ο Δημήτριος, ο επωνομαζόμενος Κυθράς, ένας μεγάλης ηλικίας φιλόσοφος, πράγματι, αλλά με σκληραγωγημένο σώμα και νου, κατηγορούμενος ότι προσέφερε θυσία αρκετές φορές, δεν μπόρεσε να το αρνηθεί. Ωστόσο, διακήρυξε ότι έτσι έκανε από την νεότητά του με σκοπό να εξευμενίσει τη θεότητα [το Besa], κι όχι για να αποκτήσει υψηλότερο αξίωμα. Διότι, δεν ήξερε κανέναν που είχε τέτοιες φιλοδοξίες. Γι’ αυτό, αφού βασανίστηκε πολύ καιρό, βοηθούμενος από την αμετάβλητη συνείδησή του, άφοβα απολογήθηκε το ίδιο, χωρίς να επιβεβαιωθεί η κατηγορία. Και τότε του επετράπη να επιστρέψει, χωρίς καμμιά επιπλέον βλάβη στην γενέτειρα του πόλη, την Αλεξάνδρεια.
13. Αυτούς και μερικούς άλλους η δίκαιη τύχη μαζί με την αλήθεια, τους έσωσαν από τον επικείμενο κίνδυνο. Αλλά καθώς αυτές οι κατηγορίες εκτείνονταν περισσότερο με την εμπλοκή παγίδων και δολομάτων, μερικοί πέθαναν από την παραμόρφωση των κορμιών τους, άλλοι καταδικάστηκαν σε επιπλέον τιμωρία και δημεύθηκαν οι περιουσίες τους, ενώ ο Παύλος ήταν ο παρακινητής αυτών των σκηνών σκληρότητας, παρέχοντας, σαν από κανένα μαγαζί, κάθε είδος εξαπάτησης και σκληρότητας˙ και από το νεύμα του (σχεδόν, μπορώ να πω) εξαρτόταν η ζωή όλων όσοι περπατούν τη γη.
14. Διότι, αν κάποιος φορούσε στο λαιμό φυλακτό κατά του τεταρταίου ελώδη πυρετού ή οποιασδήποτε άλλης αρρώστειας, ή αν κατηγορούνταν βάσει της μαρτυρίας των κακώς διακείμενων ότι περνούσε από έναν τάφο το απόγευμα, επειδή ήταν έμπορος στα δηλητήρια ή ότι συγκέντρωνε όλα τα φρικτά των τάφων και τις μάταιες παραισθήσεις των φαντασμάτων που περπατούν εκεί, καταδικαζόταν σε αποκεφαλισμό και έτσι χανόταν.
15. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα αντιμετωπίστηκε ακριβώς σαν να είχαν πολλοί άνθρωποι ζητήσει από το μαντείο του Κλάρου, από τις βελανιδιές της Δωδώνης και το διάσημο κάποτε μαντείο των Δελφών, το θάνατο του αυτοκράτορα. (...)
17. Το να γίνεται αυστηρή έρευνα δεν το θεωρεί λανθασμένο κανείς σωστός άνθρωπος. Διότι, δεν διαφωνούμε πως η ασφάλεια ενός νόμιμου ηγεμόνα, του προστάτη και του υπερασπιστή των καλών ανθρώπων, από τον οποίο βασίζεται η ασφάλεια των υπολοίπων, πρέπει να διασφαλίζεται από την κοινή επιμέλεια όλων μας. Και, προκειμένου αυτός να υποστηριχθεί εντονότερα, όταν υπερασπίζεται η παραβιασμένη μεγαλειότητά του, οι Κορνήλιοι νόμοι δεν απαλλάτουν κανέναν, αδιακρίτως τάξης, από ανάκριση με βασανιστήρια, ακόμη και από το χύσιμο αίματος.
Πηγή: ierosolymitissa.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου